หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[lovekodak]

เรื่องนี้อ่านได้เพลินดีมากๆเลยค่ะ ชอบทั้ง เน ที้ง วัฒเลย แต่สงสัยอย่างถ้าแก่แต่ยังน่าปล้ำนี่ ไม่น่าให้ออกจากงานนะเพราะเท่าที่อ่านทำงานเก่งแทบแทนกันได้แบบไม่ต้องคอยสอนงาน หรือคอยตรวจสอบอีกรอบแบบนี้ปรกติไม่ให้ออกกนายๆ หรอกมักคอยดึงตัวกันเอาไว้เลย แต่ถ้าหาคนมาคอยช่วยงานนั่นก็เป็นอีกเรื่องน่ะ   

[Roman chibi]

 

[Ra poo]

ตอนหน้า น่าลุ้นมั่กๆๆๆ เค้าจะได้กินกันม้ายยย

[Malila]

เสร็จๆๆๆๆ เอ้ยย ลุ้นๆๆๆ

[Snowermyhae]

ตัดตอนได้น่าตีมากค่ะ

[cavalli]

โดนนน

[My_yunho]

มาลุ้นๆๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อจังเลย รอจร้าา

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 7

ภาพปลากรอบ

          วัฒน์กำลังตะลึงกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ เขานึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี และไม่แน่ใจว่านี่เป็นสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานสำหรับชายวัยสี่สิบอย่างเขาหรือเปล่า...เขาโดนผลักลงเตียงโดยที่เหลือแค่กางเกง ไอ้เด็กผีมานั่งคร่อมกลางตัวเขา จับมือขึงไว้กับที่นอน สภาพเหมือนพร้อมทำมิดีมิร้ายได้ทุกเมื่อ ผิดกันนิดเดียวก็ตรงที่ว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน และเขาก็แก่เกินกว่าจะดูน่าปล้ำ

          “งั้นถ้าไม่ใช่ข้างนอก แล้วก็ไม่ใช่กับผู้หญิงก็โอเคสินะ”

          ไม่ใช่ข้างนอก...ก็หมายถึงในบ้าน และถ้าไม่ใช่ผู้หญิง...

          อย่ามาล้อเล่นนะโว้ย! นึกว่าฉันจะตกหลุมพรางแกเรอะ

          “จะทำบ้าอะไร” เขาขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด “ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไปอาบน้ำ”

          “จะรีบอาบน้ำไปทำไมล่ะครับ เดี๋ยวก็เลอะอยู่ดี” ไม่ว่าเปล่ามีใช้มือที่ว่างเลื้อยไปทั่วหน้าตั้งแต่หน้าผากจรดเคราปลายคาง และจากสัมผัสที่ไม่มีสะดุดแม้เจอรอยตีนกา หรือเคราดกๆบนหน้า ทำให้วัฒน์เริ่มผวา ดวงตากรุ้มกริ่มที่จับจ้องดูเร่าร้อน...แต่คนมองรู้สึกสยองขวัญและหนาวดึ๋งไปถึงเครื่องใน

          โอเค ท่าทางมันจะไม่ได้แกล้งเราเล่นแล้วแฮะ

          หนุ่มใหญ่ตรวจสอบสภาพของอีกฝ่ายอย่างฉับไว กลิ่นเหล้าหึ่งแสดงว่าดื่มมาเยอะมาก แน่นอนว่าสมองคงทำงานผิดไปจากปกติ และถึงวันนี้มันจะลวนลามผู้หญิงไปทั่ว แต่มันก็ไม่มีโอกาสได้ปลดปล่อยอาวุธสุดท้ายของบุรุษสำแดงเดช และนั่นหมายความว่ามันกำลังหาที่ปล่อยพลัง...ซึ่งดูจากอาการแล้ว คงไม่สนเรื่องหางแล้วเป็นแน่ ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วยิ่งน่ากังวลเข้าไปใหญ่

          “ฉันไม่เล่นด้วยนะโว้ย” วัฒน์ชักเห็นท่าไม่ดี น้ำเสียงหลุดสั่นอย่างลืมตัว “ลุกออกไปเดี๋ยวนี้...เฮ้ย”

          ปกติก็เกลียดตัวเองที่แรงน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เริ่มเกลียดสุดๆเลยว้อย

          แค่โดนอีกฝ่ายนอนทับ เขาก็แทบจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว นี่มันเล่นใช้กำลังเต็มพิกัดจะไปสู้ยังไงไหว ขนาดเขาขัดขืนเต็มที่ แต่กลับโดนเด็กหนุ่มใช้แค่มือซ้ายข้างเดียวกดแขนทั้งสองเสียจนขยับไม่ได้ ขาทั้งสองพยามก่ายหมายจะถีบ แต่เนนั่งบนท้อง เขาเลยก่ายไม่ถึง

          “อย่าใจร้อนสิครับ” มาหัวเราะหึๆอยู่บนตัวฉันแบบนี้จะให้นอนใจเย็นอยู่ได้เรอะ ไอ้หื่น “ก็คุณเป็นคนบอกเองว่าห้ามไปเที่ยวข้างนอก แถมห้ามผมไม่ให้มีอะไรกับสาวใช้ที่นี่อีก...ผมก็เห็นทางออกเดียวที่ดีทั้งต่อตัวผมและคุณสิทธิ์...ซึ่งตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าผมแล้วไง”

          มันเมาสติขาดถึงขนาดจะปล้ำตาแก่อย่างฉันเลยเรอะ!!!!!!

          “ลุกเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นนายได้เสียใจไปตลอดชีวิตแน่!!” โอเค ส่วนหนึ่งฉันพูดเพื่อตัวเอง แต่อีกส่วนก็เพื่อคาสโนว่าบ้าผู้หญิงอย่างแกด้วยนะเฟ้ย ขืนใครรู้ว่าแกลงแดงจนหน้ามืดปล้ำลุงแก่อย่างฉัน รับรองว่าแกได้อายจนอยากมุดหนีลงดินแน่

          “ผมไม่เห็นคิดงั้น” แหงมล่ะ แกเมา แกยัวะ แกกระสันแทบตายแล้วนี่ จะมานึกหาเหตุผลอะไรออกอีกนอกจากรูซักรู “มีอะไรกับผู้ชายก็คงไม่น่าเลวร้ายอะไรหรอก จริงไหมครับ”

          เลวร้ายว้อย!! เลวร้ายโคตรๆสำหรับฉัน!

          และก่อนที่วัฒน์จะได้กล่อมห้ามต่อ เขาก็โดนอีกฝ่ายปิดปากเสียก่อน วัฒน์ตกใจจนค้างเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจูบเข้ามา แถมยังสอดลิ้นเข้ามาเร็วเสียจนไม่ทันตั้งตัวด้วย

          อ๊าก!! มันจะต่อจากเมื่อเช้ารึไงวะ!!!

          วัฒน์กำลังตกใจไม่รู้จะทำยังไงดี ชีวิตนี้ก็ไม่เคยโดนใครปล้ำมาก่อนซะด้วย ขัดขืนเต็มที่แต่ก็สู้แรงของคนหนุ่มกว่าไม่ได้เลย ลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามาก็ก่อกวนสมาธิเขาจนกระเจิงไปหมด

          จูบเก่งดี...

          ไม่ใช่แล้วว้อย!!!

          วัฒน์เผลอเคลิ้มไปกับรสจูบ เขานึกด่าตัวเองว่ารู้สึกดีไปได้อย่างไร ถึงแม้ว่าจะจูบเก่งแค่ไหน แต่ไอ้ตรงหน้ามันก็ตัวผู้วัยฉกรรจ์ดีๆนี่เอง แถมยังเป็น(เข้าใจว่าเป็น)ศัตรู ซึ่งเขาไม่คิดอยากชอบมันแน่ แม้จะแอบติดใจเทคนิคมันแค่ไหนก็ตาม
         
          “โอ๊ย”

          เนผละออกจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว มือที่ว่างเลื่อนไปจับปากของตัวเองด้วยความเจ็บปวด เลือดสีสดเลอะมือไปทั่ว

          “ฉันบอกแล้วไงว่าให้ออกไป” วัฒน์ว่าไปหอบไปหน้าแดงก่ำ เขาหวังว่าที่กัดลิ้นคงจะทำให้อีกฝ่ายได้สติ

          แต่เขาคิดผิด...อย่างแรง

          เนจ้องหน้าวัฒน์ ซึ่งดูดุดันกว่าเดิมจนวัฒน์กลัว และเพียงไม่กี่วินาที เนก็ทำในสิ่งที่วัฒน์กลัวที่สุด

          “เฮ้ย!! หยุดนะ”

          วัฒน์ร้องโวยวายเมื่ออีกฝ่ายปลดสายเข็มขัดของเขาแล้วเอาขึ้นมารัดข้อมือทั้งสอง และผูกไว้กับโครงเหล็กของหัวเตียง ดูท่าทางจะไม่สาแก่ใจถึงได้ปลดของตัวเองมาพันเพิ่มจนแน่น

          “ปล่อยนะโว้ยไอ้ห่าเน!!” วัฒน์ตะโกนลั่นเหมือนกำลังเห็นวาระสุดท้ายของชีวิต แต่ตอนนี้แหกปากแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์ เพราะเสียงในห้องดังถึงแค่ห้องของสิทธิ์ และวันนี้สิทธิ์ก็เมามาก ป่านนี้คงหลับเป็นตาย เพราะไม่อย่างนั้นก็ควรจะวิ่งมาเคาะประตูห้องเขาตั้งนานแล้ว “อย่าทำบ้าๆกับฉันนะ”

          มีหรือที่อีกฝ่ายจะฟังเสียงเขา ตอนนี้เนไม่ต่างอะไรกับหมาบ้าสติหลุดแล้ว

          เด็กหนุ่มจัดการถอดกางเกงวัฒน์ แน่นอนว่าเขาดิ้นเต็มที่ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่ นอกจากจะทำให้อีกฝ่ายถอดกางเกงทำบากหน่อยก็เท่านั้น แต่ท่าทางเนจะไม่อยากเสียเวลา ถึงได้ถอดทีเดียวพร้อมกันทั้งนอกใน และทันทีที่ปราการด่านสุดท้ายทลายลงไปกองอยู่ปลายเตียง เนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการแยกขาแล้วสอดใส่แบบไม่มีการอารัมภบท หรือแม้แต่จะเอ่ยเตือน

          “โอ๊ย!”

          รอบนี้เสียงร้องลั่นเป็นของหนุ่มใหญ่ ความเจ็บวาบขึ้นทั่วร่างจนเหมือนจะร้าวเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งอีกฝ่ายพยายามดึงดันเข้ามาเขาก็ยิ่งเจ็บเป็นทวีคูณจนน้ำตาเล็ด

          “ไอ้ห่าเอ๊ย เอาออกไปนะ! เอาออกไปเดี๋ยวนี้” วัฒน์กระชากเสียงลั่น ขืนตัวหนีสุดแรง แต่มิอาจต้านแรงหิวกระหายของเด็กหนุ่มได้ รังแต่จะทำให้เขาเจ็บมากกว่าเดิม “ไม่นะ ปล่อยฉัน!”

          สิ่งที่เนทำคือกระทุ้งตัวเข้าไปสุดแรงแทน

          วัฒน์ถึงกับร้องลั่น ยิ่งอีกฝ่ายพยายามดึงดันเข้ามามากเท่าไหร่ตัวเขาก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น ดูเหมือนการตะคอกกลับยิ่งทำให้ผลลัพธ์ตรงข้าม วัฒน์รู้สึกเจ็บ อึดอัดและร้อนไปหมด น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมาราวกับจะช่วยระบายความเจ็บที่ถาโถม เรี่ยวแรงก็หดหายลงจนไม่เหลือจะต่อต้านอีกต่อไป

          “ได้โปรด...หยุดเถอะ...ฉันเจ็บ...”

          เนหยุดชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงสั่นระริกที่เอ่ยขอร้อง ดวงตาเรียวจ้องมองใบหน้าเพื่อนร่วมงานซึ่งกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางหอบกระเส่า ใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำตาที่ไหลไม่หยุดเหมือนก๊อกแตก และกำลังมองมาที่เขาราวกับกำลังอ้อนวอนขอให้หยุดการกระทำโหดร้ายเสียที

          เด็กหนุ่มโน้มหน้าลงไปใกล้หู ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงทุ้มเบาราวกับจะปลอบประโลม “อย่าเกร็ง”

          เขารู้ว่าแค่คำพูดคงช่วยไม่ได้มากเท่าไหร่ เนประทับจูบลงแก้มอย่างแผ่วเบา มือที่ใช้กำลังบังคับก็เปลี่ยนมาลูบหัวหวังจะช่วยให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลาย เขาไม่มั่นใจว่าวิธีที่ใช้กับผู้หญิงจะใช้กับผู้ชายได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกมากนัก

          “อย่าเกร็ง”

          เขาบอกซ้ำ เมื่อเห็นทีท่าของวัฒน์ที่ไม่คิดจะต่อต้านแล้ว เด็กหนุ่มจึงเลื่อนจากแก้มไปประกบปากแทน แม้นในใจจะแอบกลัวโดนกัดอีกก็ตาม แต่เมื่อลิ้นอุ่นตอบรับคำเชิญชวน เนก็รุกรานอย่างเต็มที่ตามแรงอยากของตน อีกฝ่ายเองก็ไม่ได้รังเกียจ และตอบสนองต่อการจูบเป็นอย่างดี...ดีเสียจนเนรู้สึกเสียดายที่จะต้องถอนปากออกมา

          ดวงตาเรียวมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาซึ่งตอนนี้หยุดร้องแล้ว แต่ยังคงมีเสียงสะอื้นดังแว่วเป็นระยะ หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงและไม่เป็นจังหวะ เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั่ว ยิ่งเห็นใบหน้าที่ดูทรมานของหนุ่มใหญ่ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นจนแทบคลั่ง

          ความรู้สึกคับแน่นผ่อนคลายลงไปมากแล้ว แต่เนรู้ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เขาจะลงมือปลดเปลื้อง เด็กหนุ่มเลื่อนสายตาลงไปยังเบื้องล่างของอีกฝ่ายที่กำลังนอนนิ่งเหมือนไร้การตอบสนอง มือหนาเอื้อมลงไปประคองหมายจะปลุกอารมณ์ หวังจะช่วยให้อีกฝ่ายลืมความเจ็บก่อนหน้า

          วัฒน์สะดุ้งเฮือก แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีหรือขัดขืนความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้ ทั้งๆที่เป็นมือของผู้ชายด้วยกันแท้ๆ แต่วัฒน์กลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดจนเผลอส่งเสียงครางออกมาด้วยความพอใจ

          “...ผมจะทำแล้วนะ...” เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วม เขาก็เอ่ยถามขึ้นทั้งๆที่ไม่แน่ใจว่าควรจะถามดีไหม เพราะคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายก็คงต้องตอบปฏิเสธอยู่ดี และแน่นอนว่าเขาเองก็ไม่คิดจะทำตามหรอก

          เด็กหนุ่มโถมแรงเข้าใส่โดยไม่รอฟังคำตอบ วัฒน์ถึงกับเผลอร้องเสียลั่นห้อง แต่ไม่รุนแรงเท่ากับทีแรก เสียงร้องค่อยๆเบาลงไปตามจังหวะจนกลายเป็นเพียงเสียงครางแทน
         
          “ฉัน...ไม่ไหวแล้ว...” เสียงทุ้มอันแหบพร่าของคนอายุมากกว่าร้องดังขึ้น “จะเสร็จแล้ว...”

          “เสร็จไปเลย” เนตอบทันที ยังคงรักษาจังหวะและความเร็วอย่างสม่ำเสมอและช่ำชองตามประสาคนมีประสบการณ์เยอะ “เสร็จตามใจชอบได้เลย”

          เมื่อได้ยินดังนั้น วัฒน์ก็ไม่ฝืนทน ปล่อยให้อารมณ์ล้นทะลักออกมาอย่างสาแก่ใจ

          หนุ่มใหญ่รู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งพรวดเข้ามาในตัว ท่อนเนื้อที่ขยับอยู่นานหยุดลงสักที วัฒน์รู้สึกปวดร้าวไปหมด ร่างกายเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงที่จะแค่กระดิกนิ้วก็ยังทำไม่ได้ ความง่วงและเพลียถาโถมเข้ามาอย่างน่าประหลาด และสิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ก่อนหมดสติไป คือคำพูดงึมๆงำๆของเด็กหนุ่ม และแรงขยับที่โถมเข้ามาอีกครั้ง

          “ขออีกรอบนะ”

_______________________________

          ตอนนี้สั้นนิดหน่อย ต้องขออภัยด้วยงับ

          และก็เป็นตามที่ลุ้น ไม่มีหักมุมแต่อย่างใด ฮา จะเหลือหรือ ถ้าจะหน้ามืดกลัดมันมาแต่ไกลซะขนาดนั้น =3=

          เพราะงั้น ถึงตอนก่อนจะตัดตอนได้ใจร้ายและน่าตี ก็ได้โปรดให้อภัยคนเขียนด้วยนะ ;w;

เรื่องนี้อ่านได้เพลินดีมากๆเลยค่ะ ชอบทั้ง เน ที้ง วัฒเลย แต่สงสัยอย่างถ้าแก่แต่ยังน่าปล้ำนี่ ไม่น่าให้ออกจากงานนะเพราะเท่าที่อ่านทำงานเก่งแทบแทนกันได้แบบไม่ต้องคอยสอนงาน หรือคอยตรวจสอบอีกรอบแบบนี้ปรกติไม่ให้ออกกนายๆ หรอกมักคอยดึงตัวกันเอาไว้เลย แต่ถ้าหาคนมาคอยช่วยงานนั่นก็เป็นอีกเรื่องน่ะ   

       จริงๆสิทธิ์ไม่ได้บอกเลยว่าจะให้วัฒน์ออกจากงานน่ะงับ ลุงแกตีตนไปก่อนไข้คิดไปเองน่ะงับ =w=

[Roman chibi]

 

[aom2529]

   

[agava1313]

อั๊ก!!~ เลือด  ขอเลือดด่วน

[leceto]

อร๊าย  คุณวัฒน์โดนปล้ำซะแล้ว แล้วตื่นมาจะว่าไงมั่งเนี่ย

[sirin_chadada]

ตื่นมาอาวัฒน์จะโวยวาย หลบเร้น ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่ายอมรับสถานะใหม่ได้กันนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[เข็มวินาที]

กรี๊ดดดดด ลุงโดนเด็กกิน  ขอบคุณที่ไม่หักมุม ฮา

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 8

          ในยามเช้าที่แสนจะสดใสของวันใหม่ เสียงนกร้องทักเจื้อยแจ้วเสนาะหู เด็กหนุ่มร่างสูงเดินหน้านิ่งวนไปวนมาตามทางเดินยาวอยู่หน้าประตูห้องนอน วันนี้เขาตื่นแต่เช้ามืดโดยไม่ต้องพึ่งเสียงนาฬิกาหรือรอให้ใครปลุก ทั้งๆที่เมื่อคืนดื่มก็หนัก เสียแรงกายไปก็มาก แต่ร่างกายกลับสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าอย่างไม่น่าให้อภัย

          และยิ่งไม่น่าให้อภัยสุดๆก็เพราะเรื่องเมื่อคืน

          ทำไปแล้ว...ทำไปแล้ว...ทำไปแล้ว..........ทำไปได้ยังไงวะ!!!

          เนนั่งคุกเข่าทรุดตัวลงอย่างห่อเหี่ยวชนิดที่ไม่รู้จะห่อเหี่ยวได้อีกไหมในชีวิตนี้ ในหัวยังคงถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนเสียสติ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดจนอยากจะระเบิดตัวเองตายไปซะเดี๋ยวนี้เลย เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะทำเรื่องพรรค์นั้นลงไปได้ เขายอมรับว่าเมา แล้วก็โมโหในหลายๆเรื่อง...แต่เด็กหนุ่มก็ไม่คิดว่าจะเลยเถิดมาถึงตรงนี้...

          ถึงขนาดข่มขืน!!! แถมยังกับผู้ชาย!!!!!! แถมยังเป็นศัตรู!! แถมยังเป็นตาลุงหน้าบูดนั่นที่ดูตรงไหนก็ไม่มีอะไรให้น่าหลงใหลเลยซักเสี้ยวอีก!!!! รับไม่ได้ว้อย!!!! นี่เรากลายเป็นเศษของเศษเดนมนุษย์ไปแล้วเรอะ!!!

          เนร่ำร้องอยู่ในใจ นอนกลิ้งเกลือกกระเสือกกระสนเหมือนคนใกล้จะตาย ชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่เคยต้องลงทุนไปขืนใจใครมาก่อนเลย ถึงจะหน้ามืดแค่ไหนก็เถอะ ถ้าขืนใครรู้เข้าว่าคนที่สาวๆพากันเรียงแถวเข้ามาในชีวิตตลอดเวลาอย่างเขาไปเอาลุงแก่ คงได้อับอายจนไม่กล้าไปเจอใครเป็นแน่

          เด็กหนุ่มเหลือบมองบานประตูห้องของเพื่อนร่วมงาน เขารู้สึกอับอาย รู้สึกผิดและรู้สึกแย่สุดๆ แต่ที่รู้สึกแย่สุดจนอยากตายไม่ใช่เรื่องที่ตนเมาหน้ามืดไปข่มขืนศัตรูที่เป็นผู้ชายด้วยกัน...

          แต่เพราะตัวเองรู้สึกดี...ดีแบบไม่เคยไปทำที่ไหนมาก่อน....อีกทั้งสีหน้านั่น...ทำอย่างไรก็สะบัดให้หลุดจากหัวไม่ได้

          ใบหน้าที่กำลังทรมานของวัฒน์....อ้อนวอนเราทั้งน้ำตานั่น...มันดูน่าหลงใหล...

          ม่ายยยยยยยยยย

          เนรีบเอาหัวโขกพื้น สะบัดความคิดนั่นออกจากหัวโดยพลัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึกแบบนั้น...กับผู้ชาย...กับลุง!!! ลุง!!!!!!!

          ถ้าหมอนั่นเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณสิทธิ์...หรือคนอื่นๆล่ะก็............

          ไม่นะ!

 

          วัฒน์เบิกตาโพลงขึ้นมาบนเตียง แสงแดดที่แรงกล้าส่องเข้ามาในห้องบ่งบอกว่านี่ไม่ใช่เวลาตีห้าครึ่งซึ่งเป็นเวลาที่เขามักจะตื่น ดวงตาคมมองนาฬิกาที่อยู่ติดกำแพงฝั่งตรงข้ามบอกเวลาเก้าโมงสี่สิบ มือทั้งสองไม่ได้โดนมัดอยู่บนเตียงอย่างที่โดนเมื่อคืน แต่สายหนังเจ้ากรรมยังคงอยู่ที่เดิม หนุ่มใหญ่เลื่อนมองเตียงอีกฝั่งที่ว่างเปล่าก่อนจะมาตรวจสภาพใต้ผ้าห่มที่ยังคงเปลือยเปล่า และเมื่อเขาลุกขึ้นก็ต้องลงไปนอนทันควันพร้อมกับแสดงสีหน้ารวดร้าวเท่าที่จะทำได้

          เจ็บ..................................................ว้อย!!!

          เขาเจ็บที่บั้นท้ายอย่างแรงจนน้ำตาเล็ด แถมยังรู้สึกปวดหัวหนึบเหมือนคนเป็นไข้จนลุกต่อไม่ไหวที่มือทั้งสองก็มีรอยช้ำจากการจองจำทั้งสองข้าง

          และพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็อยากตายไปซะเดี๋ยวนี้เลย

          เราโดนไอ้ห่าเนข่มขืน

          นี่ยิ่งกว่าความอัปยศใดๆที่เคยเจอมา เขาไม่คิดเลยว่าอายุปูนนี้แล้วจะโดนขืนใจ แถมยังกับผู้ชาย...แถมยังเป็น(เข้าใจว่าเป็น)ศัตรูอีก!!!

          วัฒน์อยากจะร้องไห้เสียเหลือเกิน แต่ที่ทำให้อยากร้องไห้เหมือนสาวพรหมจรรย์เสียตัวไม่ใช่เรื่องพวกนั้น

          แต่เพราะเขารู้สึกดี...มาก...ถึงทีแรกมันจะเจ็บแทบตาย แต่พอไปๆมาๆกลับมีอารมณ์ร่วมเสียอย่างนั้น และทั้งๆที่โดนผู้ชายข่มขืนแท้ๆ แต่ไอ้เบื้องล่างแสนดีที่ไม่เคยทำงานได้ดั่งใจกลับระริกระรี้ดี๊ด๊าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำก็มิปาน คึกคักเต็มที่จนตลอดรอบงาน แถมเหมือนจะเหลือเฟือจนต่ออีกรอบได้อีก...

          ม่ายยยยยยยยยย

          หนุ่มใหญ่ร้องโอดโอยเพราะดันเผลอขยับตัวเสียแรงจนสะเทือนไปถึงด้านหลัง นึกแค้นใจตัวเองเป็นยิ่งนัก

          ไอ้ทีเรียกให้ใช้งานทำเป็นง่อย แต่ดันไปปึ๋งปั๋งกับตัวผู้ด้วยกันเนี่ยนะ

          ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เขาไม่มีทางให้ใครรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะกับคู่กรณีตัวดีที่ตอนนี้หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้

          ถ้ามันเกิดเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นล่ะก็....

          ความกลัวเริ่มบังเกิดในใจ แค่เรื่องน้องชายไม่สู้ตอนจะออกศึกเขาก็อายจนไม่กล้าบอกใครแล้ว ถ้าไอ้เรื่องโดนตัวผู้ข่มขืน แถมตัวเองยังรู้สึกชอบใจไปถึงหูคนอื่น รับรองว่าเขาจะเขียนพินัยกรรมแล้วโดดตึกตาย ณ บัดนี้เลย

          แกรก

          เสียงประตูดังขึ้นสร้างความตื่นตระหนกตกใจจนวัฒน์สะดุ้ง คู่กรณีตัวดีเดินเข้ามาพร้อมกับถือถาดข้าวต้มด้วยใบหน้าอีหลักอีเหลื่อ ท่าทางเหมือนคนรู้สึกผิดเอาการ

          วัฒน์ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สายตาก็จ้องด้วยความสงสัยและแค้นจัด ไม่รู้อีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกับเขา

          “ผมบอกให้ป้านางทำข้าวต้มให้คุณ” เด็กหนุ่มบอกเสียงนิ่ง ก่อนจะวางถาดไว้บนโต๊ะข้างเตียง “ส่วนนี่ยาแก้ปวด อย่าลืมกินด้วยล่ะ”

          วัฒน์ไม่ตอบอีกฝ่าย เขายังคงจ้อง และจ้องต่อไป

          “อะไรของคุณ” พอโดนมองนานๆก็เริ่มทนไม่ได้

          “นายทำแบบนี้ทำไม” จริงๆที่ถามเพราะเขาอยากรู้ว่า เนมาเอาใจเขาตอนนี้ทำไม

          แต่เด็กหนุ่มเข้าใจความหมายของคำถามว่า เขาข่มขืนวัฒน์ทำไม

          “ที่เรื่องบ้าๆแบบนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะคุณนั่นล่ะ” เขาบอกเสียงขุ่น “ถ้าไม่เพราะคุณหาเรื่องแกล้งไม่ให้ผมไปเที่ยวหาผู้หญิงข้างนอก ผมก็คงไม่หน้ามืดไปขืนใจคุณหรอก...นึกว่าผมอยากจะปล้ำลุงแก่อย่างคุณเหรอไง โอ๊ย จะบ้าตาย”

          ประโยคหลังที่รีบพูดขึ้นมาเสียเร็วเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้ปล้ำ...

          “หา แล้วนึกว่าฉันอยากให้แกปล้ำนักรึไงวะ ที่ฉันไม่บอกนายก็แค่อยากดูความอดทนของนายก็เท่านั้นโว้ย ไม่คิดว่าจะทนไม่ได้ถึงขนาดคว้าใครก็ได้นี่”

          แน่นอนว่าที่เถียงกลับซะเร็วก็เพราะกลัวเด็กหนุ่มจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขามีอารมณ์ร่วมซะขนาดไหน ลงท้ายด้วยการแถแหลกเพราะไม่อยากให้แผนจับผิดล่มด้วย

          ทั้งคู่จ้องมองด้วยความหงุดหงิด ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนจะเถียงแต่ก็ไม่ยอมเริ่มกันสักที

          “...เรื่องเมื่อคืน...ทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นล่ะกัน...” ในที่สุดเนก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนเพราะหมดความอดทน

          ขอล่ะ ถ้าคุณเอาไปบอกคนอื่นมีหวังผมอายตายชัก...นี่ที่ยอมพูดก่อนก็เพราะรู้สึกผิดหรอกนะ...

          นั่นล่ะที่รอฟังมานาน ไม่ต้องเขียนพินัยกรรมแล้วเรา “อืม...ก็ได้”

          ตอบจบก็เงียบไปหลายนาที ก่อนที่วัฒน์จะเป็นคนพูดขึ้น

          “...ต่อจากนี้...ถ้านายทนไม่ได้ก็ออกไปหาที่ระบายซะ แต่กับสาวใช้ที่นี่หรือที่ทำงานฉันไม่อนุญาตเด็ดขาด” วัฒน์หันไปทางอื่น บอกเสียงอ้อมแอ้ม “จะได้ไม่ต้องหน้ามืดมาขืนใจฉันอีก”

          “แล้วจะมีอะไรเสียหายไปถึงคุณสิทธิ์หรือเปล่า” เนยังคงกังวล แม้ข้างในดีใจจนเนื้อแทบเต้น

          “แค่ที่บ้านกับที่ทำงาน ห้ามเด็ดขาด นอกนั้นอยากจะไปไหนกับใครกี่คนกี่รอบก็เรื่องของนาย และฉันจะไม่ยอมให้เรื่องเสื่อมเสียไปถึงคุณสิทธิ์แน่” คราวนี้หันมาบอกเสียงเฉียบ“เข้าใจไหม”

          พักเรื่องจับผิดไว้ก่อน ท่าทางจุดนี้เอามาใช้คงไม่ได้ผล...แถมยังจะทำให้เราแย่เองด้วย...ฮือออ

          “ครับ”

          ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถึงจะเป็นศัตรูก็เถอะ หยวนให้หน่อยละกัน...ขืนเอาแต่สังเกตการณ์จนไม่ยอมพักเดี๋ยวเราได้หน้ามืดไปปล้ำหมอนี่อีกแน่....ฮือออออ

          “งั้นคุณก็ลุกมากินข้าวกินยาได้แล้ว ผมจะได้เอาไปเก็บ” เนบอกเสียงเบาหวิว

          แต่วัฒน์ไม่ทำตามที่บอก

          “ฉันลุกไม่ไหว...” ก่อนที่เนจะอ้าปากถาม วัฒน์ก็บอกอย่างคั่งแค้น “ใครมันเล่นซะรุนแรงจนฉันเจ็บแทบตายล่ะวะ ดูสิ เตียงเลอะเลือดไปหมดแล้วจะบอกพวกแมวว่าไงตอนเอาผ้าปูไปซักน่ะ”

          ถึงจะไม่ชอบใจนัก แต่เพราะรู้สึกผิดเลยพยายามไม่เถียงกลับ “ไว้ผมบอกว่าเลือดนั่นผมเผลอทำคัตเตอร์บาดเอาละกันไม่เห็นจะยากอะไร”

          โห เพิ่งรู้ว่าปกติแกใช้คัตเตอร์บนเตียงนะ...เอาไปทำอะไรวะหา

          “ถ้าลุกไม่ไหว เดี๋ยวผมช่วยละกัน” เนบอกพร้อมกับทำท่าอย่างเสียไม่ได้ เขาเข้าไปพยุงอีกฝ่ายขึ้นมานั่ง

          “โอ๊ย เบาๆไม่เป็นหรือไงวะ” วัฒน์ร้องโอดโอยเมื่อความเจ็บสะโพกสะท้านขึ้นถึงต้นคอ “นี่มันเจ็บนะ”

          “...ครับๆ” เขาตอบแบบขอไปที “แล้วนี่ต้องป้อนให้ด้วยไหม”

          “ไม่ ฉันกินเองได้” หนุ่มใหญ่ว้ากใส่พร้อมกับทำท่าเหมือนจะกัด “นายจะไปไหนก่อนก็ไป ไม่ต้องมาเฝ้าฉันกิน เดี๋ยวอีกยี่สิบนาทีค่อยกลับมา”

          เนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็สาวเท้าออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร

          บ้าเอ๊ย เผลอพูดไปทำไมวะเรา

          เด็กหนุ่มยืนพิงประตูด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องไปเสนอตัวช่วยป้อนข้าวให้คุณลุงนั่นด้วย ทั้งๆที่ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง เขาไม่มีวันเอ่ยปากแบบนั้นแน่นอน

          แต่อย่างน้อยเขาก็โล่งใจที่เรื่องเมื่อคืนจะหายไปจากชีวิตได้สักที

          “อ้าว พี่เนมายืนทำไรตรงนี้ค้า”

          เสียงใสของสาวใช้แสนสวยของบ้านเอ่ยทักอย่างเริงร่า เนสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองพร้อมกับรอยยิ้มที่กระชากใจหญิงสาวมานับไม่ถ้วนแล้ว

          “ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่น้องแมวมีอะไรหรือครับ”

          “แม่ใช้ให้มาดูคุณอาวัฒน์น่ะค่ะ” ทันทีที่ได้ยิน เนรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงโลกถล่มทลาย “เห็นพี่เนบอกว่าไม่สบายเลยอยากรู้ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

          “อ้อ ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ๊ะ” แค่ถึงกับลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเองไม่ไหวก็เท่านั้น “น้องแมวไปบอกป้านางได้เลยนะครับว่าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพี่จะดูแลคุณวัฒน์ให้เอง”

          เด็กสาวมองตาแป๋วอย่างลังเลเล็กน้อย “ถ้าพี่เนว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ แล้วถ้ามีปัญหาอะไรมาบอกแมวได้นะคะ”

          ว่าจบก็ส่งจูบให้หนึ่งดอกก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง พอแมวหายลับแล้ว เนก็เลิกยิ้มและกลับมาทำสีหน้าหนักใจเหมือนเพิ่งเจอมรสุมพัดผ่าน เขาชักเริ่มกลุ้มอย่างจริงๆจังๆเสียแล้ว นี่โชคดีว่าวันนี้วันอาทิตย์เลยไม่ต้องไปบริษัทยังไม่ต้องหาข้อแก้ตัวเท่าไหร่นัก และเนมั่นใจว่าถ้าสิทธิ์ตื่นเขาต้องเตรียมตัวหาข้อแก้ตัวไว้ ถ้ายังไม่อยากโดนล่วงรู้ถึงความน่าอายที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

 

          วัฒน์ยังรู้สึกปวดตุบๆทั้งที่หัวและช่วงล่าง ยาแก้ปวดไม่ค่อยช่วยบรรเทาอาการเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่งเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเสนอให้เงียบเรื่องทั้งหมดไว้

          โธ่เว้ย ถ้ารู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่ห้ามหมอนั่นซะก็ดี

          หลังจากกินยาเขาก็ผล็อยหลับต่อทันที มาสะดุ้งตัวอีกทีก็เป็นเวลาห้าโมงกว่าแล้ว ในห้องยังคงเงียบสงบอย่างที่อยากให้เป็น บนโต๊ะทำงานเขายังอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีการเคลื่อนย้ายหรือรื้อค้นอย่างที่หวั่น

          หนุ่มใหญ่พยายามลากสังขารลงมาจากเตียง เขาไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นว่าตัวเองนอนล่อนจ้อนอยู่อย่างนี้ มันไม่ใช่นิสัยของเขา ใครเห็นเข้าก็คงต้องถามแน่

          “อาวัฒน์”

          เสียงทุ้มที่ดังลั่นสร้างความตื่นตระหนกจนวัฒน์เผลอร้องจ๊ากในใจ เขาร่วงลงไปจากเตียงทันที...โชคดีที่คว้าผ้าห่มมาห่อตัวไว้ทัน วัฒน์ไม่เสียเวลาคิดให้มากความ รีบกลิ้งเข้าไปหลบใต้เตียงทันที

          “อาวัฒน์” สิทธิ์เดินเข้ามาท่าทางเป็นห่วง โดยมีเนที่เดินหน้าซีดตามเข้ามาติดๆ “อ้าว อาวัฒน์หายไปไหนแล้วเนี่ย”

          เนที่ตามเข้ามาทีหลังก็ได้แต่เบิกตามองด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน ก่อนจะตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นรอยเลือดเป็นวงๆบนเตียง ซึ่งติดเด่นเป็นสง่าตัดกับสีขาวของผ้าปูเป็นอันมาก และท่าทางอีกไม่นานเจ้านายเขาก็ต้องสังเกตเห็นแน่

          “ทำอะไรของนาย” ชายหนุ่มร่างใหญ่ถามเมื่อเห็นลูกน้องโดดลงไปนอนกลางเตียง

          “อ้อ....ไม่มีอะไรหรอกครับ” เนโกหก พร้อมกับหันมานอนตะแคง พยายามนอนทับรอยเลือดให้มิด

          “จะว่าไป...ผ้าห่มหายไปไหนน่ะ...” สิทธิ์ถามเมื่อเห็นเตียงมีแต่หมอนหนุน ตาเรียวเลื่อนลงไปมองพื้นพรมก็เห็นปลายผ้าห่มที่แพลมออกมาจากใต้เตียง “นายเอาผ้าห่มไปไว้ใต้เตียงหรือ”

          “เอ๋ เปล่านะครับ” เนตอบและเมื่อเห็นสิทธิ์ก้มลงไปดูใต้เตียง เขาก็คลานตามไปดูอย่างสงสัย

          สิ่งที่ทั้งสองเห็นคือหนอนสีเขียวที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ใต้เตียง

          “....อาวัฒน์เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ”

          ที่ทีแรกเขาเงียบเสียงไปเพราะเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก และต่อมาคืออับอายจนไม่กล้าส่งเสียง

          “สงสัยผมนอนดิ้นไปหน่อยมั้งครับ” เป็นข้อแก้ตัวที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในบรรดาทุกอันที่ใช้มาเลย “คุณสิทธิ์มีอะไรหรือเปล่าครับ”

          “เห็นเนบอกว่าอาไม่สบายผมเลยเป็นห่วง” สิทธิ์บอกอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ “ว่าแต่...อาจะไม่ออกมาหรือ”

          ม่ายยย ผมไม่อยากให้คุณมาเห็นผมในสภาพนี้ที่สุดเลย!

          “ตรงนี้มันนอนสบายดีน่ะครับ...คุณสิทธิ์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมสบายดี” ลาก่อน...ภาพพจน์ตู...เอาวะ เป็นคนประหลาดก็ยังดีกว่าเป็นคนโดนข่มขืน

          “เอ้อ...คุณสิทธิ์ครับ เห็นคุณบอกว่าจะออกไปธุระข้างนอกไม่ใช่หรือครับ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวจะสายเอานะ เดี๋ยววันนี้ผมขับรถให้เอง” เนเห็นท่าไม่ดีก็เริ่มดึงความสนใจเพื่อช่วยตัวเองและอีกฝ่าย เขามั่นใจว่าวัฒน์ต้องอยู่ในสภาพเดิมเหมือนเมื่อคืนแน่ ถึงได้ลงไปหลบอยู่ใต้เตียงไม่ยอมออกมา
         
          “แต่ว่า...”

          “คุณสิทธิ์ไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นไร คุณไปกับเนเถอะ” วัฒน์รีบเสริมเสียงอู้อี้

          ถ้าคุณยังไม่ออกไป รับรองว่าผมเป็นแน่นอน...ได้โปรดเถอะคร้าบบบ

          เมื่อเห็นลูกน้องทั้งสองคะยั้นคะยอ สิทธิ์เลยรามืออย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่

          แต่แค่สามวินาทีเท่านั้น

          “เฮ้ย! บนเตียงนั่นเลือดอะไรน่ะ”

          ตายห่า

          เนอยากตบหัวตัวเองสักล้านหน เพราะมัวแต่นึกหาทางช่วยวัฒน์เลยลืมเลือดบนเตียงเสียสนิท

          “อ้อ ละ...เลือดผมเองนะครับ” เนรับหน้าตื่น

          “หา นายบาดเจ็บเรอะ” คราวนี้สิทธิ์พุ่งเป้าไปทางเด็กหนุ่มแทน “ตรงไหน แล้วไปได้แผลมายังไงน่ะ”
         
          “เอ้อ ไม่รุนแรงเท่าไหร่หรอกครับ” เนบอกปัด “ผมทำแผลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...ใช่มั้ยครับคุณวัฒน์”

          “ใช่ๆ...คุณสิทธิ์ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เนไม่เป็นอะไรมากหรอก”

          ถึงหมั่นไส้กัน แต่ตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องปิดความลับอันแสนบัดซบจากเจ้านายให้ได้

          “...ฉันว่านายแปลกๆไปนะ...อาวัฒน์ก็ด้วย” พอเห็นอาการลุกลี้ลุกลนเหมือนคนมีความลับสิทธิ์ก็อดเอ่ยไม่ได้ “แต่เอาเถอะ ถ้าบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร”

          นั่นเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเจ้านายที่พวกเขาชอบ เป็นห่วง แต่ไม่คาดคั้น

          “งั้นถ้าผมกลับมาจะเข้ามาดูอีกทีนะ” สิทธิ์บอกอย่างเป็นห่วงก่อนจะยอมแพ้ออกไปจากห้อง “ถึงมันจะสบายยังไง แต่ผมว่ามันก็สกปรกเกินกว่าจะไปนอนนะ”

          ครับ...ตอนนี้ก็มีฝุ่นเกาะหน้าผมเต็มเลยล่ะ...ท่าทางต้องหาเวลาเทศนายัยแมวกับยัยเอมซักสองสามบทแล้วแฮะ

          ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูปิด วัฒน์ก็รีบชิ่งออกจากใต้เตียงอย่างทุลักทุเล ความเจ็บปวดก็คอยฉุดขาไม่ให้ขยับได้ดั่งใจ หัวที่ปวดจนแทบระเบิดก็ออกอาการเป็นระยะจนวัฒน์หน้ามืดเกือบเป็นลมไปหลายรอบ เขาพยายามหยิบชุดนอนที่อยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าออกมาใส่ พอคลานขึ้นเตียงสำเร็จก็เหลือบไปเห็นจุดเลือดบนเตียง อาการระโหยโรยแรงก็หายวูบเป็นปลิดทิ้ง เพลิงแค้นก่อตัวจนวัฒน์แทบลุกเป็นไฟ

          ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์พยายามทำงานแทบตาย เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขายังไม่แก่เกินว่าจะทำงานพวกนี้ แต่ไอ้เด็กผีตัวดีมันเข้ามาทำลายผลงานที่สร้างมาทั้งชีวิตเพียงชั่วพริบตา

          ถ้าฉันหาหลักฐานได้ว่าแกเป็นลูกน้องส่งข้อมูลไอ้เดชได้เมื่อไหร่ รับรองว่าเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะจัดการแกอย่างสาสมกับที่ทำแบบนี้กับฉันแน่! ไม่ว่าแกจะตั้งใจหรือไม่ก็เหอะ

____________________________

เรื่องคืนนั้น ฉันจะคิดเสียว่าฝันไป ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องมาห่วงฉัน~~~ ฮา (ดักแก่มาก เพลงนี้)

[เข็มวินาที]

ยังไม่เลิกระแวงกันอี๊กกก เมื่อไหร่จะรักกันล่ะเว้ย เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ

[aom2529]

  รอตอนต่อไป..อิอิ..

[agava1313]

ได้หลังไปแล้ว จะลืมหน้ารึเปล่าน่ะเน อิอิ

[boboman]

เพิ่งได้มาอ่านตอนที่เจ็ด สะดุดที่ว่าเคราดกๆ... วัฒน์มีเคราเรอะ!? เอาจริงดิ? ตีนกายังพอว่า... T T

ถ้าทั้งสองคนต่างรู้สึกดี ก็กดกันบ่อยๆ นะ อิอิ

[yaoisamasang]

งื้อ ทำเอาเราอย่างนี้ได้ไง
ขอให้เนทำกับคนอื่นแล้วรกเขาไม่ขัน

[่jum]

  ฟินมากเลยจ้า อ่านแล้วนึกถึงงานของอาจารย์โบระขึ้นเลยเชียว

ยกนิ้วให้อาจารย์เขาเลยนะเรื่องลุงเคะเนี่ยะ แซ่บมากกกก ขอบอก 

ทีนี้ก็ลุ้นน้องเนล่ะว่าจะติดใจอาวัฒน์แค่ไหน จะตบะแตกกดลุงอีกเมื่อไหร่ 

[Snowermyhae]

หมดแล้ววันนี้ ภาพพจน์ที่สร้างมานาน 5555555555555555555555555555555

[sirin_chadada]

สงสารอาวัฒน์ตอนมุดใต้เตียง ฮ่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 9

          “นายไม่เป็นอะไรแน่นะ”



          สิทธิ์อดถามเนไม่ได้ เขาเห็นเด็กหนุ่มมีอาการใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแล้ว และตอนนี้เนก็ไม่ควรจะอยู่ในสภาพนั้นด้วย...เพราะตอนนี้เนเป็นคนขับรถ และแม้บนถนนจะไม่ค่อยมีรถรามาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนขับจะสามารถใจลอยได้ ไม่อย่างนั้นเนคงได้ขับรถพาเขาไปยังถนนสายยมโลกแน่

          “ไม่นี่ครับ”

          และก็ได้ฟังคำตอบนี้ทุกครั้งที่ถาม น้ำเสียงตื่นตระหนกเหมือนกันทุกครั้งด้วย

          “โอเค จริงๆฉันก็ไม่อยากก้าวก่ายถ้านายไม่อยากพูดน่ะนะ” สิทธิ์ถอนใจ แต่มือจับเข็มขัดนิรภัยแน่น และยังเหงื่อแตกพลั่กทั้งๆที่ในรถแอร์เย็นฉ่ำ “แต่ฉันเป็นห่วงนะ ดูสิ ทำอย่างกับคนทำความผิดร้ายแรงแล้วกลัวโดนจับได้อย่างนั้นล่ะ”

          พุ่งแทงเข้ากลางใจพอดีเป๊ะ เปรียบเทียบได้ถูกจุดมากเลยครับ...

          “...สงสัยผมไม่ได้ไปเที่ยวนานเลยออกอาการมั้งครับ” เขาก็ไม่ได้โกหกเสียด้วย

          “จริงหรือ ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะอยู่โดยไม่มีเซ็กซ์ได้ถึงอาทิตย์” ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าไม่อยากเชื่อ “ถ้างั้นฉันก็ไม่แปลกใจล่ะ”

          เฮ้อ...

          “แล้วอาวัฒน์เขาเป็นอะไรนายพอจะรู้หรือเปล่า....เฮ้ย! ข้างหน้า!!”

          เนหักหลบทันก่อนที่จะบินแหกโค้งลงสู่แม่น้ำเจ้าพระยา เล่นเอาสิทธ์หัวใจเกือบวายก่อนวัยอันควร แต่สีหน้าคนขับกลับไม่มีอาการตกใจนัก ออกจะดูกลัดกลุ้มมากกว่า

          ....รู้ดีอย่างเลยเถิดเลยล่ะครับ....

          “ฉันตกใจนะตอนที่นายมาบอกว่าเขาไม่สบาย” เจ้านายแสนดีออกอาการเครียด ทั้งเรื่องที่ถามและเรื่องที่เพิ่งเฉียดตายมาเมื่อครู่ “ตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่เคยเห็นเขาถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อมาก่อนเลย”

          “...บางทีคงเพราะเขาแก่แล้ว ก็เลยอ่อนแอลงมั้งครับ” ต้นเหตุโบ้ยสังขารที่มิได้เกี่ยวข้อง

          “นั่นสินะ...ฉันก็เป็นห่วงเขาเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” สิทธิ์ถอนใจ “เพราะงั้นถึงได้ให้นายมาเป็นผู้ช่วยเขาอีกแรงไง”

          เขาไม่แน่ใจว่าควรจะดีใจหรือเปล่าที่ได้ยิน ถึงอย่างน้อยจะทำให้เขาได้เข้าใกล้เพื่อสังเกตพฤติกรรม(ที่ไม่มีทางมีพิรุธ)ของวัฒน์ แต่เพราะอย่างนั้นนั่นล่ะ เขาถึงกลายเป็นไอ้บ้ากามที่ปล้ำชายวัยสี่สิบไปเรียบร้อย....แถมยังรู้สึกติดอกติดใจเสียด้วย

          “งั้นเดี๋ยวกลับไปถึงบ้านแล้วนายอยากจะออกไปเที่ยวก็เชิญเลย จะเอารถฉันไปก็ได้”

          “จริงหรือครับ”

          “เฮ้ย หันไปมองทางสิ” สิทธิ์ร้องหน้าตื่นเมื่อคนขับรถหันหลังมา “เออ อยากเที่ยวถึงเช้าก็เอาเลย แต่นายอย่าไปยุ่งกับแมวหรือเอมละกัน ไม่งั้นนายโดนป้านางกับอาวัฒน์ฆ่าแน่”

          ...นั่นน่ะก็โดนเตือนมาแล้วล่ะครับ

          “อ้อ กับคนที่บริษัทด้วย ฉันไม่อยากให้มีปัญหา อาวัฒน์บอกนายไปแล้วใช่ไหม”

          อย่างน้อยเนก็รู้ได้ว่ารอบนี้วัฒน์ไม่ได้แกล้งเขาแล้ว

 

          หลังจากกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย เนก็เดินลั้นลาขึ้นไปบนห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่พอเห็นบานประตูห้องนอนก็กลับมาห่อเหี่ยวทันควัน

          “...คุณวัฒน์”

          เนกระซิบเรียกพร้อมกับมองไปที่เตียง เขาเห็นเพื่อนร่วมงานนอนขดตัวนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ และแน่นอนว่าใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แต่ผ้าห่มยังคงกองอยู่ที่พื้นพรม รวมทั้งผ้าปูเตียงที่เลอะร่องรอยฆาตกรรมกับเสื้อผ้าชุดเมื่อคืนของเขากับวัฒน์ เด็กหนุ่มค่อยๆย่องเข้าไปในห้องเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะตื่น ทำการรวบรวมของต้องสงสัยนำไปไว้ข้างตะกร้าผ้า ส่วนผ้าห่มก็พับไว้ข้างตะกร้าเรียบร้อยเพราะยัดไม่ลง หลังจากจัดการเสร็จก็ลุกขึ้นมองคนบนเตียง

          วัฒน์ยังคงหลับสนิท ดูจากสีหน้ายามนอนตอนนี้เหมือนวัฒน์กำลังทรมานผสมกับคั่งแค้นอย่างสุดกำลัง ยิ่งคิ้วยิ่งเห็นชัด ขมวดเข้ากันจนแทบจะเป็นเส้นเดียว แถมยังส่งเสียงในลำคอออกมาคล้ายกับละเมอเป็นระยะ เนเองก็พอเข้าใจสาเหตุ ครึ่งหนึ่งมาจากเขาแน่ อีกส่วนก็เพราะอากาศในห้องหนาวเอาเรื่อง แล้วการนอนบนเตียงโดยไม่มีผ้าห่ม ถึงจะใส่เสื้อแล้วก็ยังหนาวเกินไปอยู่ดี

          เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจหาผ้าที่ใช้แทนผ้าห่มในตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูผืนหนาออกมาห่มให้

          “อือ...”

          เสียงครางดังขึ้นในขณะที่เนดึงผ้าวางไว้บนไหล่วัฒน์ เล่นเอาเขาสะดุ้งโหยง แต่วัฒน์แค่พลิกตัวเท่านั้น ยังคงไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด

          เนจ้องมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าหน้ามืดปล้ำลงไปได้อย่างไร นอกจากเรื่องตัวบาง เขาก็ไม่เห็นว่าวัฒน์จะมีอะไรเหมือนผู้หญิงเลย หน้าก็ไม่ให้ แถมยังมีเคราอีกต่างหาก รอยตีนกาก็เยอะ นิสัยยิ่งแล้วใหญ่ ยิ่งข้างล่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง แทบจะแข่งกับของเขาได้เลย

          แต่เมื่อคืนเขาทั้งจับทั้งลูบ...แบบไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ ทั้งๆที่มันน่าจะรู้สึกรังเกียจออก....ตราบใดที่มันไม่ใช่ไอ้หนูของตัวเองก็ไม่มีอะไรให้น่าพิศวาสเลยสักกระเบียดนิ้วเดียว

          หลังจากสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็กลับมามองจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง วัฒน์ยังหลับไม่รู้เรื่อง และหันหน้ามาทางเขา...ถ้าเปลี่ยนเป็นหญิงสาวก็เหมือนอีกฝ่ายกำลังนอนให้ท่าเชิญชวนอยู่หรอก....

          ..................

          มุมกล้องเริ่มจับไปยังริมฝีปากที่ปิดสนิท นิ้วของเด็กหนุ่มลงไปสัมผัสผิวนิ่มสีเนื้ออมส้มจนเผยอออกเล็กน้อย เขามองแก้มทั้งสองที่ยังแดงก่ำจากพิษไข้ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานสร้างความรู้สึกตื่นเต้นอย่างน่าประหลาด ในหัวเริ่มนึกถึงสัมผัสวาบหวามที่ได้รับ

          ......

          .......................

          ...................................

          ก๊อกๆ

          เนรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที

          “อาวัฒน์ล่ะ” สิทธิ์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง สงสัยกับพฤติกรรมลุกลี้ลุกลนของเด็กหนุ่ม

          “หลับอยู่น่ะครับ” เนทำหน้าเหมือนผู้ประสบภัยน้ำท่วมเจอเจ้าหน้าที่มาช่วยออกจากบ้าน เขาพยายามแง้มประตูพอให้หัวโผล่ออกไปได้เท่านั้น “ผมว่าคุณสิทธิ์อย่าเข้าไปดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุณวัฒน์ตื่น”

          ผมไม่อยากให้คุณเข้าไปแล้วถามถึงผ้าปูเตียงเปื้อนเลือดนั่นอีก...

          “งั้นหรือ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ” ร่างสูงเอ่ยอย่างเสียดาย “เอาเถอะ แล้วนี่นายจะออกไปแล้วใช่ไหม อย่าซิ่งเพลินล่ะ เดี๋ยวอาวัฒน์เขาจะว่าเอา”

          “ครับ ขอบคุณครับ” เนยิ้มร่ากลบเกลื่อนอาการตื่นตระหนก “ผมจะพยายามกลับมาก่อนตีสามนะครับ”

          “ฉันบอกแล้วไงว่าจะกลับเช้าเลยก็ได้ แต่ถ้ายังไงก็ไปเอากุญแจบ้านมาจากอารุตด้วยละกัน จะได้ไม่ต้องปลุกใครตอนดึกๆ” สิทธิ์บอก ยังไม่ละความพยายามในการมองเข้าไปด้านในห้อง

          แต่ก็ต้องพ่ายไปเมื่อเนตัดบทขอตัวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ

          เนไม่ได้ทำอย่างที่ปากบอกในทันที เขายังคงยืนพิงประตู ทบทวนเรื่องเหลือเชื่อที่ตนเกือบจะเผลอทำ ถ้าสิทธิ์เคาะประตูช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีล่ะก็...

          ปากเขาคงลงไปประทับที่แก้มวัฒน์ไปแล้ว

          เด็กหนุ่มพยายามไม่สนใจ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

          เราจะทำบ้าอะไรของเราวะ

          เด็กหนุ่มสะบัดหัวเหมือนคนบ้า เผลอมองหน้าลุงจนเคลิ้มก็ว่าอาการหนักแล้ว นี่เขายังคิดจะจูบอีกฝ่ายที่หลับไม่รู้เรื่องอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดไม่เข้าใจตัวเอง

          ต้องไปหาคนปลอบใจ ไม่งั้นหน้าตาลุงนั่นไม่ออกจากหัวได้แน่

 

          ในย่านสำหรับนักท่องราตรีคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายทั้งนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ และเหล่าผู้รักสนุกในยามค่ำคืน คลับ ผับ บาร์ คาราโอเกะและร้านอาบอบนวดเปิดเรียงรายเป็นตับจนสุดถนน แสงไฟหลากสีจากร้านพากันส่องวูบวาบ เสียงเพลงจากในร้านดังแว่วออกมาเป็นระยะ ร้านคาราโอเกะบางร้านก็มีสาวๆร่างอ้อนแอ้นอรชรพากันโปรยยิ้มเชิญชวนลูกค้าที่สัญจรผ่านไปมา

          รถเฟอร์รารี่สีดำเงาตรงเข้าไปจอดยังที่จอดรถของบาร์ขนาดใหญ่ที่อยู่ติดถนน เด็กหนุ่มก้าวออกจากรถคันงามด้วยท่าทางแช่มชื่น เขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ำเงินเข้มกลัดกระดุมไว้แค่เม็ดที่สามและสี่กับกางเกงยีนส์ขาเดฟแลดูเหมือนหนุ่มขาเที่ยว เนเดินไปยังประตูทางเข้าพร้อมกับยิ้มให้สาวๆทุกคนที่เจอ ที่นี่เป็นหนึ่งในกิจการของสิทธิ์ และเป็นที่ทำงานเก่าของเน

          และอีกนัยหนึ่งก็คือซ่องลับๆที่รู้กันเฉพาะลูกค้าบางคนเท่านั้นล่ะ

          “ว้าย เน~”

          หญิงสาวผมบ๊อบร้องเรียกเสียงสูงปรี๊ดทันทีที่เนก้าวเข้ามาด้านใน สาวเจ้ารีบฝ่าฝูงชนปรี่เข้ามาหาแล้วสวมกอดเข้าเต็มรักอย่างไม่อายสายตา พร้อมกับหอมเข้าที่แก้มหนึ่งที

          “ว่าไงครับพี่น้ำ” เด็กหนุ่มกอดกลับอย่างดิบดีและแนบแน่น และไม่ลืมหอมแก้มกลับด้วย “ไม่เจอหน้าผมหลายวัน คิดถึงกันหรือเปล่า”

          “แหมๆ คิดถึงสิจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อยน่ารักของพี่” หญิงสาวเชยคางทำเสียงเซ็กซี่ “เป็นไงบ้างเนี่ย เห็นว่าไปทำงานเป็นบอดี้การ์ดคุณสิทธิ์ใช่ไหม แบบนี้ก็อันตรายแย่สิจ๊ะ โถๆ เนของพี่จะบุบสลายตรงไหนบ้างไหมก็ไม่รู้”

          “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ก็เรื่อยๆเปื่อยๆ...” เรื่อยไปหน่อยเลยเผลอไปปล้ำลุง...แง....ปลอบผมทีพี่น้ำ....

          “อ้าว เนนี่” เพียงไม่นาน ทั้งพนักงานและหญิงสาวคนอื่นก็สังเกตเห็นแล้วเริ่มเข้าไปทักทายกันจนวุ่นวาย ซึ่งแน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็เป็นสาวๆทั้งนั้น

          อา...นี่แหละสรวงสวรรค์ที่ฉันรอมานาน...ตาลุงที่บ้านน่ะนรกชัดๆ!

          “แล้วนี่เนรีบหรือเปล่าจ๊ะ” พี่สาวหุ่นนาฬิกาทรายถามขึ้น เอามือพัดเหมือนร้อนเสียเต็มประดา เท่านั้นยังไม่พอ ต่อด้วยการเปิดคอเสื้อเล็กน้อยเผยให้เห็นเนินอกสวยอย่างจงใจ “วันนี้พี่ว่าง อยากหาเวลาส่วนตัวคุยกับเธอสองต่อสองหน่อย...จะพอมีเวลาไหมจ๊ะ”

          “เอ๋ พี่น้ำขี้โกง คราวก่อนพี่ยึดเนไปคนเดียวจนเนย้ายไปทำงานกับคุณสิทธิ์เลยอะ รอบนี้ขอติ๋มก่อนบ้างสิค้า” สาวอีกนางเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้ก่อนจะแอบบีบก้นเด็กหนุ่มหนึ่งหมับด้วยความหมั่นเขี้ยว

          “โอ๊ย ถ้าพวกพี่ๆจะเถียงกันล่ะก็ ให้หนูก่อนก็ได้ค่ะ กว่าจะเถียงเสร็จ หนูกับเนก็เสร็จไปหลายรอบแล้วล่ะ” สาวอีกนางว่าก่อนจะเกาะแขนเนแล้วดึงเข้ามาหาตัว “จริงมั้ยคะเน”

          อา...ไม่ต้องแย่ง ได้ทุกคนแน่ครับ

          ห่างไปไม่ไกลเท่าไหร่ พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งมองมาทางกลุ่มของเนอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปถามพนักงานรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้ตัว

          “พี่ๆ พวกสาวๆเขาไปออตรงนั้นทำไมกันน่ะ”

          “อ้อ ไอ้ห่าเนมันมาน่ะ” น้ำเสียงเบื่อหน่ายและใบหน้าหมั่นไส้อย่างเห็นได้ชัด และคนถามก็มีอาการเดียวกันทันทีที่ได้คำตอบ

          “ให้ตาย ผมนึกว่ามันโดนฆ่าตายเพราะไปนอนกับเมียชาวบ้านแล้วซะอีก” พนักงานหนุ่มเอ่ย “คอยดูเหอะ ซักวันมันต้องไม่ตายดีแน่”

          แน่นอนว่าผู้ชายที่มีอาการเช่นนี้ทุกคน ส่วนใหญ่ถ้าไม่โดนเนเผลอตีท้ายครัว ก็คือผู้หญิงที่แอบชอบไปชอบเน เพราะฉะนั้น เพื่อนผู้ชายของเนมีน้อยจนแทบนับหัวกันได้เลยทีเดียว

 

          “เป็นอะไรไปเน...หยุดทำไมล่ะ”

          เสียงใสเอ่ยถามด้วยความเสียดายที่อีกฝ่ายมาชะงักขณะกำลังได้อารมณ์

          เด็กหนุ่มจ้องหน้าคู่นอนตาไม่กะพริบ ทุกอย่างดูไม่น่าจะมีเรื่องผิดปกติ ตอนนี้เข้าอยู่บนเตียงนอนในห้องของหญิงสาว...และคู่นอนก็เป็นผู้หญิงที่ปรารถนามานาน ผิวกายที่นุ่มนิ่มน่าสัมผัส เรือนร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนให้มองไม่รู้เบื่อ...ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบ

          ยกเว้นบางอย่างในตัวเขา

          “นี่ จะค้างอีกนานมั้ย” เธอถามเสียงงอนเมื่อเด็กหนุ่มยังค้างเติ่ง “อ๊ะ”

          “พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องกลับก่อนตีสามน่ะ” เนบอกเสียงกระเส่า เร่งเรียกอารมณ์สาวเจ้ากลับคืนมา “แต่ผมรับรองว่าจะไม่ทำให้พี่อารมณ์ค้างแน่”

          “แหม อย่างเนไม่ต้องบอกพี่ก็รู้จ๊ะ” ว่าแล้วก็โอบคอรอความสุขอย่างเมามัน “อ๊ะ นั่นแหละ ...ตรงนั้น...อ๊า...”

          เสียงแหลมกรีดร้องลั่นเมื่อได้ขึ้นถึงฝั่ง น้ำหอบเสียงดัง ดวงตาฉ่ำเยิ้มมองหน้าเด็กหนุ่ม พร้อมกับลูบไล้ใบหน้าอย่างเอ็นดู

          “เป็นอะไรหรือเน” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าคาใจเสียเหลืออีก “ถ้าอยากต่ออีกรอบพี่ก็ยังไหวนะ แต่เราน่ะจะกลับบ้านทันตีสามหรือเปล่า”

          เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ ใช่ เขารู้สึกเหมือนกับยังไม่พอ ยังอยากทำต่ออีก...มันไม่รู้สึกสุดเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำ...

          เหมือนตอนที่เขาต้องทนช่วยตัวเองคนเดียว....

          “งั้นขออีกซักรอบสองรอบละกันครับ”

_____________________

ได้หลังแล้วเอาหน้าไม่มันอีกต่อไป ฮา XD

เพิ่งได้มาอ่านตอนที่เจ็ด สะดุดที่ว่าเคราดกๆ... วัฒน์มีเคราเรอะ!? เอาจริงดิ? ตีนกายังพอว่า... T T

ถ้าทั้งสองคนต่างรู้สึกดี ก็กดกันบ่อยๆ นะ อิอิ

ฮา ก็มีตามรูปประกอบล่ะงับ

ฟินมากเลยจ้า อ่านแล้วนึกถึงงานของอาจารย์โบระขึ้นเลยเชียว

ยกนิ้วให้อาจารย์เขาเลยนะเรื่องลุงเคะเนี่ยะ แซ่บมากกกก ขอบอก 

ทีนี้ก็ลุ้นน้องเนล่ะว่าจะติดใจอาวัฒน์แค่ไหน จะตบะแตกกดลุงอีกเมื่อไหร่ 

อาจารย์โบระนี่ ไอดอลขึ้นหิ้งเราเลยงับ แฮ่กๆ วาดลุงได้เซะซี่น่าปล้ำทุกคนเลย XD

[agava1313]

พูดถูก อ.โบระเนี่ย สุดยอดโอจิค่อนเลยทีเดียว คุณลุงแก่แต่น่าปล้ำจริงอะไรจริง

[เข็มวินาที]

เอาล่ะเหวย เอยล่ะหว่า เน...อีกไม่นาน เอ็งจะกลายเป็นพวกคลั่งโอจิค่อนโดยไม่รู้ตัว 

ปล.อ.โบระ โอจิค่อน FC 5555

[bulldog17]

ได้หลังจะลืมหน้าอ่ะเปล่า

[boboman]

หึๆๆ ต่อให้ได้กับผู้หญิงกี่ครั้งมันก็ไม่พอหรอกเน... เพราะแกติดใจข้างหลังของอาวัฒน์แล้วน่ะสิ
มันมันกว่าชิมิ -.,- อาแกเซะซี่ในแบบของแกนะ 5555

[Malila]

เมื่อไหร่ถึงจะพอหรอค้าาาา อิอิ

[่jum]

เอาละซิ เน  มันไม่สุด มันไม่อิ่ม ใช่มะ ใช่ม้า 

ยอมรับตัวเอง กลับไปกดลุงวัฒน์เถอะ คนอ่านไม่ว่าอะไรหรอก 


ปอลอ ดีใจที่เห็นเพื่อนนักอ่านชอบงานของอ.โบระเหมือนกัน