หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[Fellina]

ยินดีต้อนรับสู่สมาคมโอจิค่อนนะคะ น้องเน อิอิอิอิ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 10

          กว่าเด็กหนุ่มจะแล่นกลับถึงบ้านเจ้านายก็ปาเข้าไปตีสี่ครึ่ง เนขับรถเข้าจอดตรงหน้าบ้านหลังโต แหงนมองฟ้าที่ยังมืดสนิท รู้สึกเหนื่อยใจทั้งๆที่ได้ทำในสิ่งที่รอมาเป็นอาทิตย์



          ปกติเขามีอะไรกับคู่นอนแค่วันละสองครั้งก็รู้สึกสบายกายและใจแล้ว แต่คืนนี้ทั้งคืนเขาทำไปตั้งสามคนสี่รอบ กลับยังไม่พอใจเท่าใดนัก

          คิดแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้ เขาวางแผนไว้มั่นเหมาะเลยว่าคืนพรุ่งนี้ต้องไปออกรอบต่อ อย่างน้อยๆก็เพื่อความสุข…และอยากจะทำให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้คิดผิด

          เสียงกริ๊กดังขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มไขกุญแจประตูบ้าน เขาแอบตกใจที่ด้านในมืดสนิทเหมือนโดนตัดไฟ เนเดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง ไม่อยากทำเสียงดังโดยใช่เหตุ

          ปัง

          ไม่ทันไรก็เดินไปชนขอบตู้วางรองเท้าอย่างจัง เขาเกือบทำมันล้มเสียด้วยซ้ำ แต่โชคดีที่ยันเอาไว้ทัน ถึงแม้ว่ารองเท้าด้านในจะพากันเฮโลออกมาเที่ยวข้างนอกกันหมดเลยก็ตาม

          “บ้าเอ๊ย”

          เด็กหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะก้มลงไปหมายจะเก็บรองเท้ากลับขึ้นมาไว้ที่เดิม

          “อย่าขยับ ไม่งั้นตาย”

          เสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืด น้ำเสียงดุดันพอที่จะขู่ให้เนรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจจนเขาไม่กล้าขยับ พอเงยหน้ามองเข้าไปด้านในบ้าน ใกล้กับผนังห้องก็เห็นเงาร่างที่ยืนห่างจากตนแค่ไม่กี่เมตร เนมองเห็นไม่ชัดก็จริง แต่ดูจากท่าทางการยืนของอีกฝ่ายก็พอจะรู้ว่ากำลังจ่อปืนใส่ตัวเอง

          “ผมเนเอง คุณวัฒน์” เขาตอบพร้อมกับยกมือขึ้น ไม่แน่ใจว่าการบอกความจริงออกไปจะทำให้วัฒน์อยากลั่นไกมากขึ้นหรือเปล่า...แน่ล่ะ ใครที่ไหนไม่นึกแค้นคนที่ปล้ำตัวเองจนไข้จับก็แปลกแล้ว

          “แกเองหรอกรึ” น้ำเสียงหนุ่มใหญ่บ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างแรง วัฒน์เดินลงมาเปิดไฟ เมื่อเห็นว่าเป็นเนจริง เขาก็ลดจุดสามแปดคู่ใจลง...ด้วยท่าทางเสียดายแบบไม่ปิดบัง

          “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวัฒน์มายืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง...ฝีเท้าเงียบแถมกลบจิตเสียมิดชิด ท่าทางไปเป็นนักฆ่าได้สบายๆ...

          “ฉันได้ยินเสียงรถก็ลงมาดูแล้ว” หมายความว่าคุณลงมาตั้งแต่ผมยังไม่เข้าบ้านเลยน่ะสิ “เห็นคุณสิทธิ์บอกว่านายจะกลับเช้า ฉันก็เลยนึกว่าโจรน่ะสิ...รองเท้าก็เก็บให้เข้าที่ด้วยล่ะ”

          วัฒน์ตอบเสร็จก็เก็บปืนแล้วเดินขึ้นห้องกลับไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มจัดการผลงานของตัวเองคนเดียว

          “คุณยังไม่นอนอีกหรือ” วัฒน์เดาได้ทันทีว่าเนต้องเก็บรองเท้าลวกๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ตามขึ้นมาเร็วขนาดนี้แน่ เขายังไม่ทันได้เปิดประตูห้องนอนด้วยซ้ำ

          “วันนี้ฉันนอนแทบจะทั้งวันแล้ว จะให้นอนอะไรนักหนา” หนุ่มใหญ่สวนกลับเสียงขุ่น เหล่มองตาขวางท่าทางแค้นสุดกำลัง “ถ้าไม่เพราะใครบางคนมันห้ามสันดานตัวเองไม่อยู่ ฉันก็คงไม่ต้องนอนจับไข้หรอก”

          กัดเจ็บแบบนี้ ท่าทางจะหายดีขึ้นเยอะแล้วแหงม

          “มันจะไม่เกิดถ้าไม่เพราะใครบางคนดันโกหกโง่ๆเพื่อเรื่องไม่เป็นเรื่องหรอกครับ” มีหรือที่จะยอมง่ายๆ ว่ามาก็เถียงกลับอยู่แล้ว ส่วนไอ้เรื่องสำนึกผิดอะไรนั่นน่ะ โยนลงถังแล้วทำเป็นว่าไอ้เรื่องห่าเหวที่ตัวเองเผลอทำลงไปมันเป็นแค่ฝันร้ายไปซะ

          วัฒน์ชักอยากหยิบปืนขึ้นมาสอยคนตงิดๆ...ถึงแม้ว่านั่นจะจริง....แต่เพราะว่ามันจริงนี่ล่ะถึงได้อยากเป่ามัน จากที่แค้นอยู่แล้วยิ่งแค้นหนักกว่าเดิมจนชักอยากจะลืมเรื่องหน้าที่และความปลอดภัยของเจ้านาย แล้ววิ่งเข้าไปกะซวกไส้เด็กหนุ่มเอาความสะใจของตัวเองซะเดี๋ยวนี้เลย

          “จะนอนก็ไปนอน แต่ช่วยล้างกลิ่นน้ำหอมพวกนั้นออกไปก่อน” เจ้าของห้องตัดบทด้วยความรำคาญก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนโต๊ะทำงาน เก็บปืนไว้ในลิ้นชักที่มีกุญแจ จัดการกับเอกสารต่อ

          เนมองไปที่เตียง ถึงตอนนี้ในห้องจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ไฟตั้งโต๊ะก็ส่องให้เห็นผ้าปูที่นอนผืนใหม่พร้อมกับผ้าห่มบนเตียง เขาไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี และออกมาอย่างรวดเร็วจนวัฒน์ไม่แน่ใจว่าเนเข้าไปอาบน้ำ หรือผ่านน้ำ

          “พรุ่งนี้ตื่นกี่โมงครับ”

          หนุ่มใหญ่หันมองพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

          “ก็ผมจะตั้งนาฬิกาปลุก” เด็กหนุ่มบอกอ้อมแอ้ม พร้อมกับยกมือถือขึ้นมา “หรือคุณจะให้ผมนอนกินบ้านกินเมืองจนไม่ไปทำงานหรือไงครับ”

          นั่นล่ะที่ฉันหวัง

          “แปดโมง”

          หวังแต่ก็ทำไม่ได้แฮะ...ขืนปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไม่รู้ว่าจะรื้อห้องเราไหม

          พอเห็นวัฒน์กลับไปนั่งทำงานบนโต๊ะ เนก็อดมองไม่ได้ ส่วนหนึ่งเพราะนึกเสียดายที่ไม่สามารถแอบดูว่าวัฒน์กำลังทำอะไร...ตอนนี้เขาอาจจะกำลังทำเอกสารปลอมหรือวางแผนยักยอกเงินก็เป็นได้ และเนเองก็ไม่มีแรงพอจะไปถ่างตาดูด้วย

          และทั้งๆที่ไม่มีอะไรที่จะทำได้ เขาก็ดันเผลอมองอีกฝ่ายจนม่อยหลับไป

          วัฒน์เหลือบมองคนบนเตียงหลังจากผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง เมื่อแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายหลับสนิทก็ลุกขึ้นไปสำรวจเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มทันที

          ไม่มีอะไรผิดปกติ....

          เขาโยนผ้าลงตะกร้าอย่างหงุดหงิดเมื่อคว้าน้ำเหลว ดวงตาคมปรายมองเด็กหนุ่มบนเตียง ความทรงจำอันชวนขมขื่นก็เข้ามาเซย์ฮัลโหลโดยมิได้เตรียมใจ

          ไม่มีทางน่า...อย่างเราเนี่ยนะ...

          เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าทำไมถึงไปมีอารมณ์คึกคักกับคนที่ข่มขืนตัวเองได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นตัวเองหนัก

          เรื่องบ้าพรรค์นั้นจะต้องไม่มีทางเกิดขึ้นอีก

          วัฒน์สาบานกับตัวเอง และเขาก็มั่นใจว่าไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ในเมื่อปีศาจหื่นกามเจอแสงสว่างของชีวิตไปแล้วนี่ ตัวผู้วัยกลางคนอย่างเขาจะไปน่าสนใจอะไร...

          แต่ก็แอบเสียดายนิดๆแฮะ...ตั้งแต่อยู่มาสี่สิบปีก็เพิ่งเคยรู้สึกดีสุดๆก็กับมันนั่นล่ะ.....

          ..........................

          ........................................

          ........................................................

          อ๊ากก!! คิดบ้าอะไรของเราวะ!

          หนุ่มใหญ่นั่งลงบนโต๊ะ พยายามสงบจิตสงบใจลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ถอนใจออกมาหลายเฮือกที่ตัวเองดันเผลอไปติดใจได้

          มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก! เด็ดขาด!!!! ไม่ว่าจะอยากลองอีกทีเพื่อความมั่นใจแค่ไหนก็ตาม อ๊าก!!!

 

          วันต่อมาทั้งสองก็ไปทำงานกันตามปกติ เนแอบแปลกใจเพราะนึกว่าวัฒน์จะพักต่ออีกรอบ ดูจากท่าเดินเขยกไม่ตรงทางแล้วคงจะยังไม่หายดีเท่าไหร่ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อยากถาม เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมตอบ แถมจะว่ากลับมาเสียเปล่าๆด้วยซ้ำ...ก็เมื่อเช้าโดนไปหลายดอกแล้วนี่

          วัฒน์ไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะฟื้นขึ้นมาไหวอย่างที่ปากว่า สีหน้าของเด็กหนุ่มยังดูเพลียจากการนอนไม่พอ แต่ท่าทีดูจะคึกคักเหมือนแรกเจอ แถมท่าทางดูจะเกรียนแตกหนักกว่าทีแรกอีก เห็นแล้วแทบไม่ต้องแบ่งความเห็นใจให้เลยสักน้อย

          เป็นอีกวันที่เหล่าพนักงานพากันหันมามองเสียงกระทืบเท้าเข้าตึกด้วยความหวาดระแวง วัฒน์เดินท่อมๆสีหน้าไม่สบอารมณ์จนพนักงานรีบพากันหลีกทางก่อนถ้วนหน้า เนที่เดินตามหลังมาก็ได้แต่มองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง ไม่วายยังยิ้มให้กับพนักงานสาวทุกคนที่เจออีก

          เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองจะรู้สึกหวั่นกลัวโดนโกรธไปทำไมทั้งๆที่วัฒน์ไม่มีอะไรให้เขารู้สึกแคร์ แถมยัง(เข้าใจว่า)เป็นคนคิดร้ายสิทธิ์ ถ้าทำให้โกรธจนคลั่งตายไปได้เขาก็น่าจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ และเขาก็รู้สึกแบบนั้นมาตลอดจนกระทั่งพลาดพลั้งในคืนนั้น....

          ก็พยายามโบ้ยไปว่าที่รู้สึกแบบนั้นก็เพราะรู้ดีว่าเรื่องที่เผลอทำลงไปมันเป็นเรื่องที่ผิด...แม้จะเป็นศัตรูกันก็ตาม

          “เน”

          เสียงเรียกดังใกล้จนสะดุ้ง เจ้าของชื่อมองเพื่อนร่วมงานตาค้าง แทบไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาถึงโต๊ะทำงานตัวเองแล้ว แถมยังมีคนอื่นอยู่ด้วยเสียอีก

          “นี่ต้น เขาจะมาสอนงานนายวันนี้” วัฒน์เผยมือไปยังชายหนุ่มร่างท้วมที่ยืนอยู่ข้างๆ “แล้วอย่าทำตัวมีปัญหาอีกล่ะ”
         
          “แล้วคุณล่ะครับ” พอรู้ว่าจะไม่ได้อยู่กับวัฒน์ก็ร้องถาม ออกอาการไม่ยอมเต็มที่...แต่เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายห่างสายตาแล้วไปทำเรื่องไม่ดีหรอกนะ...ไม่ได้รู้สึกคิดถึงห่วงหาอะไรพรรค์นั้นเด็ด.....ขาด!!

          “ฉันก็ทำงานของฉัน นายจะยุ่งอะไร” วัฒน์บอกพร้อมกับเดินเข้าไปกระซิบข่มขู่ “ฉันเป็นรองประธาน ไม่ว่างมานั่งสอนงานนายได้ทุกวันหรอกนะ”

          ตอนได้ยินตำแหน่งเนถึงกับถลึงตาไม่อยากจะเชื่อ...เขาคิดว่าอย่างมากก็น่าจะผู้บริหาร ไม่นึกว่าสิทธิ์จะไว้ใจวัฒน์ขนาดนี้

          เล่นยากกว่าที่คิดอีก

          “แล้วนั่นคุณจะไปไหนน่ะ” พอเห็นวัฒน์เดินออกจากห้องก็เผลอทักอย่างลืมตัวและมารยาท

          แน่นอนว่าอีกฝ่ายหันมองมาเหมือนจะฆ่าเขาเสียให้ได้ “ไม่ใช่เรื่องของนาย”

          เสียงประตูปิดดังจนคนทั้งชั้นพากันสะดุ้ง

          “โห นายนี่กล้าชะมัดเลยนะ กล้าถามคุณวัฒน์ห้วนๆแบบนั้นน่ะ” ชายร่างท้วมว่าพร้อมกับตบหลัง “จะว่าไปนายเป็นคนรู้จักกับคุณวัฒน์สินะ เห็นมาทำงานด้วยกันตลอดเลยนี่...หรือไม่ใช่”

          เนเพิ่งนึกขึ้นได้ ตั้งแต่มาทำงานมา วัฒน์ไม่เคยแนะนำเขาให้พนักงานคนอื่นรู้จักเลย...ที่รู้จักก็มีแต่เขมเท่านั้น...แถมนั่นก็เพราะเขาเป็นคนเข้าไปทำความรู้จักเอง(แบบแนบเนื้อแนบตัว)ด้วย

          “อ้อ ก็ประมาณนั้นล่ะ” เด็กหนุ่มตอบอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก “ผมไม่เห็นเขาจะดูน่ากลัวตรงไหนสักหน่อย”

          โอเค ไม่นับเมื่อคืนที่โดนเอาปืนจ่อหัวนะ ที่ตัวสั่นน่ะ เพราะกลัวโดนยิงหรอก ไม่ใช่โดนขู่...เชอะ!

          “แสดงว่านายต้องไม่เคยเห็นตอนเขาโกรธแน่ ถึงพูดได้น่ะ เอ๊ะ ก็เห็นแล้วนี่นะ ฮะๆๆ แต่นั่นยังไม่โกรธจัดจริงๆหรอกนะ” ต้นหัวเราะก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะของตนซึ่งอยู่นอกห้อง ห่างออกไปราวสี่ห้าโต๊ะได้

          “เพราะเขาเป็นรองประธานมากกว่ามั้ง คนอื่นถึงได้เกรงใจหรอก” เนยังพูดอย่างไม่สนใจนัก

          “อย่าไปพูดให้เขาได้ยินเชียว” ชายหนุ่มกระซิบ ท่าทางหวาดหวั่น “ถึงจะไม่วางท่าใช้อำนาจหรือชอบโวยวายเหมือนผู้บริหารคนอื่นๆก็จริง แต่เขาขรึมแล้วก็ไม่ค่อยพูด คุยด้วยยากจะตาย”

          อยู่บ้านเห็นโวยวายด่าพ่อล่อแม่กันเกือบประจำ...โอเคไม่หยาบคายถึงขนาดนั้นแต่คำพูดเจ็บปวดพอๆกับโดนด่าว่าพ่อเมิงตายแล้วนั่นล่ะ

          “หรือครับ” เด็กหนุ่มมองหน้านิ่งก่อนจะยิ้มให้ “ผมเองก็เพิ่งจะรู้จักคุณวัฒน์เขาไม่กี่วันเอง...ปกติเขาเป็นคนยังไงหรือครับ ทีหลังผมจะได้ระวังเวลาพูดกับเขา”

          ความหมายของประโยคก็คือ ‘ช่วยบอกสันดานหมอนั่นหน่อย ผมจะได้รู้ว่าต้องใช้วิธีไหนจัดการให้หมอนั่นหยุดเรื่องที่คิดร้ายกับคุณสิทธิ์’

          “เป็นคนยังไงน่ะหรือ...บอกยากแฮะ” หนุ่มท้วมท่าทางจะสนใจการนินทาเจ้านายมากกว่าทำงาน “เขาเป็นรองประธาน ตำแหน่งใหญ่ขนาดนั้นพนักงานอย่างเราไม่มีใครกล้าชวนเขาคุยหรอก แล้วก็อย่างที่ฉันบอกนายไปก่อนหน้านั้น เขาจะไม่พูดถ้าไม่ใช่เรื่องงาน...เคยมีคนใจกล้าชวนเขาคุยนะ แต่หมอนั่นก็หน้าซีดกลับมาทั้งๆที่คุณวัฒน์ไม่ได้พูดสักคำเลยล่ะ แต่จริงๆเขาก็เป็นหัวหน้าที่ดีนะ ทำงานเก่งมากๆด้วย ฉันไม่เคยเห็นเขาใช้อารมณ์กับคนอื่นเลย นอกจากจะทำงานผิดแบบไม่น่าให้อภัยเท่านั้นล่ะถึงได้เห็นเขาโกรธสักที...แถมโกรธที่ว่าก็โกรธแบบนิ่งๆแต่น่ากลัวน่ะ...ถ้านายเห็นก็จะเข้าใจเองล่ะว่ามันน่ากลัวขนาดไหน”

          ความหมายของน้ำท่วมทุ่งนั่นก็คือ ‘เป็นคุณลุงเงียบขรึมธรรมดาที่ไม่บ้าอำนาจ’ สั้นๆง่ายๆแต่ดันร่ายซะยาว

          “งั้นหรือครับ....” เนรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่ไม่ได้เรื่องราวเท่าไหร่นัก

          “นายถามไปทำไมหรือ ทำอย่างกับนักสืบไปได้” ท่าทางไม่ใช่แค่พูดมากไปเรื่อยเลยแฮะ หมอนี่ “อย่างที่ฉันบอกนั่นล่ะ ถึงเขาจะน่ากลัวแต่ก็ไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรหรอก”

          เนแอบหัวเราะในใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง(ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ...)เขาก็คงไม่ต้องลงแรงมาทำงานที่ไม่อยากทำแบบนี้หรอก

_____________________________

Welcome to Ojiconland ฮา

เห็นคนชอบเคะลุงเหมือนกันแล้วปลาบปลื้ม ฮา (ไม่ค่อยมีเพื่อนชอบแนวนี้เลย ;w;)

[่jum]

  ติดตามกันต่อไป 

[agava1313]

เน.. ลุงแกเขาอยากลองอีกซักทีแหน่ะ จัดไป

[meanmena]

เรารักเคะแก่ ถึงขั้นคลั่งไคล้....

[ma-prang]

เคะลุงบันซายยย~~~~~
มันก๊าวใจจังเลย >o<

[oilzaza001]

เคะลุงงงง อิอิ๊

[เข็มวินาที]

เคะลุงกำลังหลอกตัวเองอยู่ ลุงนะลุง ชอบที่เป็นฝ่ายถูกกระทำก็ยอมรับมาเถ้ออออ เรื่องแบบนี้มันตายตัวที่คนเขียนเขาแล้ว เปลี่ยนตำแหน่งไม่ได้ ก๊ากกกก(หลบแป๊บ กลัวถูกลุงยิง  )

เป็นกำลังใจให้ตัวโตๆนะจ้ะ 

[boboman]

ทำไมขำาา ฮ่าๆๆๆ
มีกลบจงกลบจิตด้วยอ่ะ แถมยังมี 'เซย์ฮัลโหล' อีก 555555
ชอบภาษาไรต์ฯ มากเลย มันเข้าใจง่ายดี อ่านแล้วลื่นไหล และจากคำพูด บทสนทนาอะไรงี้มันทำให้ดูเรียลอ่ะ ดูเหมือนเป็นสิ่งที่ผู้คนทั่วๆ ไป เขาพูดกันอ่ะ ชอบบบ >O<

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 11

          วัฒน์เดินเอื่อยไปตามทางเดินกว้างของโรงพยาบาลเอกชน ดวงตาคมเลื่อนมองไปยังถุงยากับแผ่นกระดาษในมือที่ได้รับจากเจ้าหน้าที่ ก่อนจะถอนใจเฮือก

          ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก

          หนุ่มใหญ่รีบเดินออกจากตึกไปยังลานจอดรถด้านหน้าด้วยความเร็วสูง พยายามเก็บอาการหวาดหวั่นเอาไว้ในใจด้วยการตีหน้านิ่ง เขากลัวคนอื่นจะรู้เหลือเกินว่าตัวเองมาโรงพยาบาลเพราะอะไร แม้จริงๆแล้วจะมีคนเข้าออกโรงพยาบาลตั้งเยอะแยะ คงไม่มีหมอคนไหนมานั่งจำคนไข้ได้ทุกคนหรอก แถมบางคนก็เข้าโรงพยาบาลมาด้วยเหตุผลที่น่าอายกว่าเขาเยอะแยะ

          แต่คนมันอาย ถึงจะรู้ยังไงก็อายอยู่ดี

          นึกแล้วก็เจ็บใจไอ้เด็กผีที่เป็นต้นเหตุ อยากจะกลับไปกระทืบมันให้หายแค้นนัก

          ในขณะที่กำลังมองหารถเก๋งสีเงินของตน สายตาก็เหลือบไปเห็นชายตัวสูงร่างกำยำวัยเดียวกับเขา ใบหน้ากรุ้มกริ่มท่าทางขี้เล่นนั่นวัฒน์รู้จักและจำได้แม่น ยิ่งโดยเฉพาะรอยแผลเป็นเล็กๆที่บากเฉียงบนหน้าผากทางขวา กับอีกรอยที่มีขนาดใหญ่ตรงข้างลำคอซ้าย และที่หูด้านซ้ายมีรอยแหว่งตรงส่วนบนขนาดที่เอานิ้วไปวางไว้บนรอยนั้นได้พอดีทีเดียว ชายคนนั้นกำลังเดินมาทางเขา ดูท่าทางจะไม่เห็นวัฒน์จนกระทั่งเดินเข้ามาใกล้ในระยะสามเมตร และเมื่อเขาสังเกตเห็นวัฒน์ก็ออกอาการแปลกใจอย่างไม่ปกปิด

          “วัฒน์นี่” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับวิ่งเข้าไปเพ่งมองใกล้ๆเพื่อความมั่นใจยิ่งขึ้น พร้อมกับกางแขนด้วยท่าทีเริงร่าท้าลมร้อนไม่เข้ากับวัย

          “ฉัตร...นายมาทำอะไรที่นี่” วัฒน์เองก็แปลกใจไม่แพ้กัน เสียแต่ว่าสำรวมอาการมากกว่า เขาหลบร่างใหญ่ยักษ์ที่หมายจะเข้ามากอดเข้าอย่างรู้ดี ขมวดคิ้วแสดงอารมณ์รังเกียจให้อีกฝ่ายรู้แบบไม่ปิดบัง

          “อ้อ พอดีไอ้หนูโค้กกับไอ้หนูศาสตร์นอนโรงบาลฉันเลยมาเยี่ยมมันน่ะ” ฉัตรเอ่ย ท่าทางเสียใจน่าดูที่วัฒน์ไม่ยอมรับไมตรีจิตที่ตั้งใจจะมอบให้อย่างเต็มรัก

          สีหน้าของคนตัวเล็กกว่าแสดงอาการตกใจอย่างชัดเจน

          “เกิดอะไรขึ้น”

          “...ก็มีปัญหาข้ามกลุ่มนิดหน่อย แต่สองคนนั่นก็จัดการอยู่ล่ะนะ...ก็เกือบไปเหมือนกัน” ฉัตรบอกอย่างเหนื่อยใจพร้อมกับเกาหัวจนยุ่ง ดวงตาคมที่ดูเหมือนไม่ยี่หระต่อสิ่งรอบข้างแสดงความขุ่นเคืองให้เห็น “ไอ้เดชเนรคุณชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ตั้งแต่คุณสิทธิ์มอบหน้าที่ให้มันจัดการเรื่องภายใน มันก็เริ่มด้วยการไปยั่วโมโหกลุ่มไฟฉายทานตะวันมาบุกถึงถิ่นพวกเราเลยล่ะ...จริงๆก็บาดเจ็บกันไปเยอะนะ แต่สองตัวนั่นโดนหนักกว่าเพื่อน...ดูเหมือนศาสตร์จะซี่โครงร้าวไปสองสามซี่บวกกับโดนยิงที่ไหล่ ส่วนไอ้โค้กก็หัวแตกเย็บสามสิบเข็ม แถมรูที่ท้อง...โชคดีที่พาส่งโรงพยาบาลทันก่อน ไม่งั้นหมอนั่นคงตายแล้วล่ะ ถึงตอนนี้จะยังบอกไม่ได้ว่าปลอดภัยแน่ๆหรือเปล่าน่ะนะ”

          กลุ่มที่ว่าเป็นกลุ่มค้าประเวณีที่ชอบเข้ามาหาเรื่องเป็นครั้งคราวเนื่องจากผลประโยชน์ทางธุรกิจ เพราะหญิงบริการและหนุ่มขายน้ำส่วนใหญ่ชอบมาอยู่ใต้อำนาจสิทธิ์มากกว่าเพราะสวัสดิการดีแถมฟรีที่พัก แล้วลูกค้าก็ชอบการบริการทุกระดับเน้นประทับใจของทางสิทธิ์มากกว่า กลุ่มไฟฉายทานตะวันจึงไม่ชอบขี้หน้ากลุ่มสิทธิ์เท่าใดนัก เจอหน้ากันทีไรก็มักมีเรื่องกันเลือดตกยางออกทุกที

          แต่ถึงขนาดบุกเข้ามาถึงถิ่นนับว่าหยามหน้ากันสุดๆ ยิ่งฝ่ายตัวเองบาดเจ็บกันถ้วนหน้ายิ่งเป็นเรื่องน่าปวดใจจนหัวเราะไม่ออก

          “นายรายงานคุณสิทธิ์หรือยัง” วัฒน์ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

          “ยัง ก็ว่าจะโทรไปบอกนายก่อนพอดี” ร่างสูงยักไหล่ “ช่วงนี้ไอ้เดชมันเกาะฉันอย่างกับปลิง จะติดต่อนายทีต้องรอมันเมาพับ ไม่ก็มัวแต่สนใจเรื่องอื่นอยู่นั่นล่ะ หูตามันเป็นสับปะรดจะตาย...เป่ามันได้ฉันทำไปแล้ว รำคาญชะมัด”

          “ฉันก็เหมือนกัน” ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายฉัตรก็เบิกตามองอย่างสนใจ “หมอนั่นส่งสายมาติดตามดูคุณสิทธิ์ด้วย”

          “เอ๋ จริงอะ ไม่ยักรู้” ฉัตรถามเสียงสูง แสดงอาการอยากรู้อยากเห็นอย่างโจ่งแจ้ง “ใครน่ะ บอกได้หรือเปล่า”

          “...ฉันเองก็ไม่มีหลักฐานพอจะมัดตัวมันหรอก” หรือพูดให้ถูกคือ จริงๆก็ยังไม่รู้ดีหรอกว่าใช่หรือเปล่า แต่มั่นใจเอาไว้ก่อนเพราะเนดันโผล่มาได้จังหวะเสียดิบดี ก็เลยซวยไปอย่างช่วยไม่ได้ “ไว้รอให้มันโผล่หางออกมาก่อน จะได้ให้คุณสิทธิ์รู้ไปเลยว่าสันดานไอ้เดชกับไอ้เด็กผีนั่นมันเป็นยังไง”
         
          “...แล้วนายมีปัญหาอะไรกับเด็กผีที่ว่าหรือเปล่า”

          ค้อนตาขวางจนฉัตรสะดุ้งเลยทีเดียว

          “ก็แหม...ปกตินายไม่ค่อยอาฆาตแค้นใครให้เห็นชัดๆนี่” หนุ่มใหญ่ขี้เล่นหัวเราะเสียงแห้งพร้อมกับเกาหัว “แสดงว่าไอ้เด็กที่นายว่ามันต้องทำอะไรที่เลวร้ายมากจนนายถึงกับแค้นใช่ไหมล่ะ”

          เออ มันทำ...เลวร้ายฉิบหายเลยด้วย แต่เรื่องพรรค์นั้นใครจะกล้าบอกสาเหตุจริงๆกันเล่า

          “เพราะมันคิดร้ายกับคุณสิทธิ์ไง” เขาก็ไม่ได้โกหกนี่...แถมปากเสียเหมือนเลี้ยงหมาไว้ในปากเป็นโหลอีก ใครอารมณ์ดีกับมันก็เก่งแล้ว

          “งั้นหรือ เอาเถอะ” พอเห็นเนื้อหาเริ่มไม่น่าสนใจ ฉัตรก็เปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วนายมาทำอะไรที่โรงพยาบาลนี่ล่ะ มีคนบาดเจ็บหรือ”

          ถามแทงใจเข้าอย่างแรง พยายามลืมอยู่แท้ๆ จะมาเตือนความจำหาพระแสงอะไรวะ

          “...เอ่อ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ แต่อย่ามองฉันเหมือนจะฆ่ากันเลย” ฉัตรเอ่ยเสียงสั่นเมื่อโดนจ้องตาขวางเหมือนวัฒน์พร้อมจะสังหารตนทุกเมื่อ ยิ่งเห็นมือขวาของอีกฝ่ายล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสแลคสีกรมท่านั่นแล้วฉัตรยิ่งหวาดจนเผลอถอยห่างออกมาโดยไม่รู้ตัว “เอาเป็นว่านายก็จัดการเรื่องของนายละกัน เรื่องทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันจะจัดการเอง แล้วเจอกันนะถ้ามีโอกาส”

          ว่าจบก็รีบบอกลาแล้วชิ่งหนีไปทันควัน ไม่เข้ากับร่างโตอย่างกับยักษ์แม้แต่น้อย วัฒน์เพียงแต่มองตามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก ก่อนจะขึ้นรถขับกลับบริษัทไป

 

          เนมองนาฬิกาในมือถือของตนด้วยความหงุดหงิด นี่ก็บ่ายสามแล้ว แต่เขายังไม่เห็นวัฒน์เข้ามาในอาคารแม้แต่เงา

          ไปเหวไหนของมันวะ

          “คุณต้น เสร็จตรงนี้แล้วให้ทำอะไรต่อครับ” เมื่อมองไปทั่วแล้วก็ไม่เห็นหนุ่มใหญ่ เนเลยตัดใจเดินไปส่งงานให้รุ่นพี่อย่างเสียมิได้

          “อะไรกัน เสร็จแล้วหรือ” ชายร่างท้วมร้อง “นี่นายไม่เคยทำงานที่บริษัทไหนมาก่อนจริงๆหรือเปล่าเนี่ย โปรชัดๆ”

          โฮะโฮ่ มือชั้นนี้แล้ว ให้ทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นล่ะ....ยกเว้นปล้ำลุง ที่ไม่ขอและไม่อยากทำอีก! ไม่อยากทำอีกจริงๆนะโว้ย!!!

          “ก็แค่ผมถนัดเท่านั้นล่ะครับ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก” เนถ่อมตัว ถ้าไม่ใช่คนที่เกลียดขี้หน้ากันเขาไม่ค่อยจะอวดตัวโม้เหม็นให้ชังน้ำหน้ากันนัก โดยปกติเขาก็มนุษยสัมพันธ์ดีอยู่หรอก ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เกลียดขี้หน้าเขามีแค่เหตุผลที่ว่าไปนอนกับแฟนพวกเขา ไม่ก็หญิงที่พวกเขาชอบดันมาชอบเน หรือหมั่นไส้ที่หน้าตาดี...ก็เท่านั้น

          “เฮ้ เด็กใหม่ จะว่าไปแล้ว วันแรกที่นายมาก็ทำเรื่องเลยนี่หว่า” ชายอีกคนที่นั่งใกล้ๆหาเรื่องละจากงานแล้วชวนเนคุย “แกไปดีดน้ำมันพรายใส่คุณเขมหรือไงวะ แม่งสุดยอดชะมัดเลยว่ะ”

          หึๆ ก็คนมันหน้าตาดีคารมเป็นหลัก นี่ล่ะ ความสามารถเฉพาะตัวของตู

          “ก็นิดๆหน่อยๆ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” จริงๆก็ไม่ได้งกเคล็ดลับหรอก แต่มันไม่มีนี่นา “จะว่าไป เอกสารที่นี่ละเอียดดีนะครับ อ่านง่ายด้วย แบบนี้ใครจะโกงคงยากน่าดู”

          เขาเริ่มโยนหินถามทาง อีกฝ่ายเองก็ดูจะชอบคุยน่าดู ยิ่งเข้าทาง

          “โหย นายไม่รู้อะไร” นั่นไง คันปากมาเชียว “ตั้งแต่ทำงานมา ที่นี่เป็นบริษัทที่ไม่เคยมีเรื่องโกงหรือยักยอกเลยนะ ก่อนหน้านั้นฉันก็ทำงานบัญชีมาสองสามที่ ไม่เคยเห็นเอกสารบัญชีที่ไหนขาวสะอาดเท่าที่นี่แล้วล่ะ”

          เนฟังไปนิ่วหน้าไป ดูจากท่าทางของต้นก็ไม่เหมือนคนโกหกเท่าใดนัก ยิ่งมีเสียงสนับสนุนจากหนุ่มขาเมาท์โต๊ะข้างเคียงก็ยิ่งรู้สึกข้องใจหนัก

          ถึงวัฒน์จะใหญ่ขนาดไหน แต่ถ้าคนมันมีสี ลูกน้องก็ย่อมจะนินทาเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นบริษัทชั้นนำระดับโลกก็ตาม...อันนินทากาเลคือความบันเทิงของทุกชนชั้น...แต่ฟังมาส่วนใหญ่จะนินทาแต่เรื่องที่วัฒน์ดูไม่เป็นมิตรกับชาวบ้านเขาก็เท่านั้น

          ประวัติใสไร้มลทินจนน่าแปลก...

          เขามั่นใจว่าเรื่องที่ตนได้ยินมาเป็นเรื่องจริง และตอนนั้นก็ไม่ได้เมา ไม่ได้เงี่ยน และก็ไม่ได้เบลอด้วย

          ทำไมมันขัดแย้งกันนักนะ...

          เพราะมัวแต่ครุ่นคิด เนจึงไม่สังเกตว่าขาเมาท์คนอื่นพากันหน้าซีดรีบกลับไปสนงานตนกันหมด

          “คุยกันสนุกเลยนะ”

          เสียงทุ้มที่บอกอารมณ์ไม่ได้ดังจากด้านหลังเน และไม่ต้องบอก เนก็พอจะเดาได้ว่าวัฒน์มีสีหน้าอย่างไร

          “ท่าทางจะให้ทำงานกันน้อยไปสินะ ถึงได้ว่างมานั่งจับกลุ่มคุยกันน่ะ” ดุเป็นกลุ่ม แต่สายตาจ้องเนแทบจะกินเลือดกินเนื้อเพียงคนเดียว

          ได้ยินปุ๊บ ต่างพากันรู้ชะตากรรมกันทันที จะมีก็แต่เนที่เหล่กลับเหมือนเด็กไม่ยอมรับผิดอยู่คนเดียว

 

          “ห่าเอ๊ย!”

          “เฮ้ย เป็นบ้าอะไร” ต้นสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆเด็กหนุ่มโพล่งเหมือนคนใกล้สติแตก “เอาน่า แค่วันนี้วันเดียวเอง คุณวัฒน์เขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นสักหน่อย นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่พวกฉันโดนน่ะ ฮะๆๆ”

          แหงล่ะ คุณไม่ได้โดยหมายหัวเหมือนผมก็พูดได้สิ

          ใจจริงเนก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอก แต่ถ้าเผลอหลุดไป รับรองว่าเขาต้องไม่โดนแค่หมายหัวแน่...นึกถึงน้ำเสียงที่ข่มขู่เมื่อคืนแล้วเขายังขนลุกซู่ไม่หายเลย

          นี่ก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว แต่เนกับต้นแล้วก็ภาษต้องมานั่งเรียงเอกสารเป็นตั้งในห้องเก็บเอกสารเก่าเป็นการลงโทษที่อู้และนินทาเจ้านายเมื่อบ่าย ท่าทางทั้งสามต่างระโหยโรยแรงจนเหมือนจะฟุบลงกับพื้นได้ทุกเมื่อ ต้นเองก็เริ่มไม่สนใจความสกปรก ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นจนเนกับอีกคนแทบไม่มีพื้นที่จะยืนกัน ห้องเองก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรสักนิด

          เนหันมองไปยังห้องรองประธานที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเห็นวัฒน์ยังคงนั่งทำงานอยู่ด้านใน ทั้งๆที่ปกติวัฒน์มักจะกลับตอนห้าโมงทุกครั้ง

          จับตาดูเราสินะ ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์จอมใช้แรงงานทาสเอ๊ย

          วัฒน์มองผ่านกระจกใสไปยังห้องเก็บเอกสาร นึกถอนใจที่ต้องมานั่งอยู่ในบริษัทจนดึกป่านนี้ ความจริงงานตรงหน้าเขามักจะเอากลับไปทำที่บ้านเป็นปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กผีที่มันกล้านินทาลับหลัง เขาก็คงไม่อยู่ตรงนี้หรอก แต่เขาจะไม่ลงโทษเนก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับพนักงานคนอื่นหมด แต่จะปล่อยให้เนอยู่กับเอกสารโดยที่เขาไม่เฝ้าก็ทำไม่ได้อีก ผลสุดท้ายเลยกลายเป็นแบบนี้แทน

          นึกว่าฉันจะรู้ไม่ทันแกหรือไงวะ ไอ้เด็กผีหื่นกามเอ๊ย

          กว่าจะได้เสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มกว่าแล้ว คนทำงานปกติก็คงรีบดิ่งกลับบ้านไปพักผ่อนกันแน่นอน

          แต่ไม่ใช่เน

          “เดี๋ยวผมจะไปค้างกับผู้หญิง ตอนเช้าๆจะกลับไป” เนบอกเสียงเรียบ แต่ในใจกำลังกระโดดโลดเต้นเพราะนัดกับพี่สาวแสนสวยเอาไว้

          “...อืม” หนุ่มใหญ่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบพอกัน แต่ข้างในนึกขุ่นเคืองเพราะคิดว่าอีกฝ่ายหาช่องทางติดต่อเจ้านายที่แท้จริงของมัน เขาเองก็ไม่ว่างที่จะแอบตามไปด้วย จะเรียกคนอื่นมาก็ดูจะช้าไป และจะห้ามก็กลัวมันมาหน้ามืดปล้ำตัวเองอีก เลยได้แต่ตอบโอเคแล้วแช่งให้ข้างล่างใช้การไม่ได้เข้าสักวันอยู่ในใจ

          วัฒน์ส่งเนใกล้กับป้ายรถเมล์ที่อยู่ใกล้กับบริษัท ก่อนจะขับรถกลับบ้านไป เด็กหนุ่มมองรถอีกฝ่ายไปจนลับแล้วก็ยกมือถือขึ้นมากดอย่างอารมณ์ดี

          เพียงสิบนาที รถเก๋งสีแดงเข้มก็เข้าจอดมารับเขา เหล่าคนรอรถเมล์ต่างพากันมองเนตาเป็นมัน ที่มีหญิงสาวเซ็กซี่มารับ เนเพียงแค่ยิ้มอย่างคนมีชัย ก่อนจะขึ้นรถไปรับความสุขสมที่กำลังรอตนอยู่ไม่ไกล

________________________

เมื่อเนยังคงหนีความจริง ฮา

ขอบคุณทุกคอมเมนท์งับ >w<

เรื่องภาษานี่ เคยมีคนแซวว่าแอบเก่าเป็นบางพื้นที่อยู่เหมือนกัน แถมใช้ภาษาเขียนเสียส่วนใหญ่ด้วย ก็แอบกลัวๆว่าจะอ่านกันแล้วรู้สึกเก่าหรือไม่อิน ;w;

ถ้าอ่านแล้วสะดุดตรงไหนอย่างไร บอกกันได้เลยเน้อ ^^

[aom2529]

ลุงหึงอ่ะเปล่า..คึคึ 

[agava1313]

555+อย่าสำลักน้ำลายตัวเองทีหลังละกันนะเน ที่ว่าจะไม่หน้ามืดไปปล้ำลุงอีกอ่ะ

[เข็มวินาที]

ตอนนี้ต่างคนต่างเข้าใจผิดกันอยู่ บ่าเนก็ยังแอ่วสาวอยู่ 

ไม่ต้องคิดมากเรื่องภาษเขียนนะตัวเอง เขียนในสไตล์ตัวเอง อย่ามัวแต่กลัวคนอ่านจะไม่สนุก เดี๋ยวเรื่องมันจะสะดุดแล้วก็กร่อย สนุกไปกับการเขียนที่ถนัดดีกว่านะจ้ะ เป็นกำลังใจให้เสมออออ

[leceto]

เมื่อไหร่เนจะรู้ใจตนเองนะเนี่ย

[boboman]

มันต้องมีสัก (หลายๆ) วันที่พวกนี้จะกลืนน้ำลายตัวเองกันมั่งแหละ หึๆๆ
เน แน่ใจเหรอว่าแอ้มหญิงคราวนี้จะมันอ่ะ -..- กลัวว่าจะเหนื่อยฟรีเหมือนคราวที่แล้วมากกว่าม้าง อิอิ กลับไปหาคนแก่ที่บ้านเห้อ -.,-

[Mekaming]

อ่านแล้วลื่นมากๆสนุกๆมากๆค่า
เนอย่ามาปล้ำลุงอีกแล้วกันลุงเค้าก็สเน่ห์แรงนะ

[่jum]

เนก็ยังหนีความจริงต่อไป  เอาเถอะเดี๊ยวก็รู้เองว่าอิ่มไม่อิ่ม 

[agava1313]

มานั่งปูเสื่อรอตอนใหม่

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 12

          ค้างคา

          เนไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด เขาได้กลับมาสัมผัสชีวิตที่คิดถึง แต่ความรู้สึกกลับไม่แช่มชื่นอย่างที่เคย

          ทีแรกเขาเข้าใจว่าเป็นเพราะตนอดอยากมานานเลยรู้สึกทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ หลายวันมานี้เขาจึงออกไปนอนกับผู้หญิงแทบทุกวัน

          แต่ยันบัดนี้แล้วก็ยังรู้สึกไม่พอเหมือนเดิม แถมเหนื่อยหนักกว่าเดิมเพราะต้องไปๆมาๆระหว่างบริษัท บ้านสิทธิ์ แล้วก็สาวๆ จนชักไม่แน่ใจว่าตนได้พักผ่อนแล้วหรือเปล่า เพราะครั้งล่าสุดเขาทำจนเช้า และแน่นอนว่าต้องไปบริษัทต่ออีก เล่นเอาผงกหัวตลอดทั้งวัน

          วันนี้เนไม่ได้ออกไปนอนกับสาวที่ไหน เพราะวัฒน์เริ่มบ่นกับพฤติกรรมช่างเที่ยว กับเรื่องที่เขาเกือบหลับในที่ทำงาน เขาเลยยอมหยุดหนึ่งวันเพราะขี้เกียจฟังอีกฝ่ายบ่น ตอนนี้จึงต้องมานอนอยู่บนเตียงกับตาลุงจอมวายร้ายแทน

          “ไม่ออกไปไหนอีกหรือไง” เจ้าของห้องถามขึ้นอยากแปลกใจเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วเห็นอีกฝ่ายนอนอยู่บนเตียง

          “เหนื่อย ไว้ทนไม่ได้แล้วค่อยออกไปใหม่” เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบ สีหน้านิ่ง แต่ในใจกลับเต้นรัวผิดปกติเมื่อเห็นร่างเกือบเปลือยตรงหน้า นึกด่าทออีกฝ่ายอยู่ในใจว่าทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนออกมา

          วัฒน์ยืนมองด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง นึกหงุดหงิดกับการกระทำตามอำเภอใจของเน และเพราะเนไม่แสดงพฤติกรรมน่าสงสัยให้เขาจับได้เลยสักนิด

          ถึงวันแรกจะได้แต่ปล่อยไป แต่วันอื่นๆเขาก็ให้คนแอบตามไปดูว่าเนออกไปติดต่อกับคนที่เขารู้ว่าใครหรือเปล่า แต่ผลที่ได้คือแผ่นรายงานจำนวนสี่สิบแปดแผ่นที่บรรยายถึงลีลาท่าเด็ดบนเตียงของเนกับคู่นอน ซึ่งไอ้คนทำรายงานก็ตั้งใจเขียนเสียเหมือนนิยายอีโรติกก็ไม่ปาน วัฒน์จึงได้แต่ดุกลับไปข้อหาเขียนเรื่องไม่เป็นเรื่อง โดยที่ไม่ได้ข้อมูลเป็นประโยชน์ต่อการงานเลยสักกระเบียดนิ้ว

          หนุ่มใหญ่ไม่พูดอะไรต่อ หันไปใส่เสื้อผ้าโดยไม่สนใจเลยว่าเนกำลังจ้องเขม็งมาที่เรือนร่างของตน ดวงตาเรียวสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า เก็บเกี่ยวภาพตรงหน้าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

          โดยลืมเสียสนิทว่าอีกฝ่ายเป็นชายวัยสี่สิบที่เหม็นขี้หน้ากัน

          ในขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มสี่สิบสี่ ดูท่าทางวัฒน์จะหลับไปเรียบร้อยแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นหนุ่มใหญ่คงไม่นอนหันหน้ามาทางเนแน่ ทุกครั้งที่นอนเตียงเดียวกันเมื่อไหร่วัฒน์เป็นต้องหันหลังให้เขาทุกที ยิ่งหลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่น่าจดจำนั่นแล้ว วัฒน์ยิ่งถอยห่างเนจนสุดเตียงกันเลยทีเดียว

          แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังหันมาทางเขา และระยะก็ใกล้มากเสียจนเนเอามือไปโอบวัฒน์ได้สบายๆ

          ดวงตาเรียวมองอีกฝ่ายที่หลับไม่รู้เรื่อง...ตอนตื่นน่าหมั่นไส้แทบตาย แต่ตอนนอนกลับดูน่ารักน่ากอดดีแท้ๆ...

          .......

          ........................

          คิดห่าอะไรวะ!

          เนหันตัวไปอีกทาง สีหน้าตื่นตระหนกเหมือนเห็นผีนอนอยู่ข้างตัว

          ไม่ๆ...เราไม่ใช่แน่...ไม่มีทาง กับผู้ชายก็ว่าแย่แล้วนะ...นี่ลุง....ลุง!!!!!!!

          สมองของเด็กหนุ่มเริ่มหมุนติ้ว ความเป็นไปได้ที่ไม่อยากจะให้เป็นก็คอยหลอกหลอนไม่ขาด

          หรือว่าตูเป็นเกย์...เลยสะบัดตาลุงนั่นออกจากหัวไม่ได้

          คิดแล้วอยากจะวิ่งไปโดดตึกตายเสียเดี๋ยวนี้ สำหรับคนบ้าผู้หญิงอย่างเขานี่มันคำสาปที่ร้ายแรงสุดของชีวิตแล้ว

          ปล่อยให้คาราคาซังแบบนี้คงอกแตกตายสักวันแน่ และนั่นก็ไม่ใช่ตัวเขาด้วย ของแบบนี้ถ้าคาใจมันต้องพิสูจน์!

          ว่าแล้วก็หันกลับไปมองวัฒน์ที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง พยายามข่มใจ สะกดจิตตัวเองให้รู้สึกรังเกียจอีกฝ่าย

          ไม่ๆ นั่นมันก็ตัวผู้เหมือนเรา แถมแก่หงำเหงือกอีกต่างหาก จะไปมีอะไรน่ามอง แค่เห็นก็หมดอารมณ์แล้ว

          ว่าแล้วก็มอง...มองทั้งใบหน้ายามนอนพร้อมกับนึกอยากจูบให้หายหมั่นไส้ อยากทำให้ใบหน้านั่นเต็มไปด้วยรอยน้ำตาและความทรมานที่แสนสุขอย่างเมื่อคืนก่อน...ยิ่งเหลือบไปมองด้านล่างก็ยิ่งอยากเอามือลงไปล้วงสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้านั่น แล้วปลุกอารมณ์เสียให้เดี๋ยวนี้เลย...

          เนรีบผงะหนีออกจากอีกฝ่ายจนตกเตียง เขานอนดีดดิ้นเพราะเจ็บสะโพกกับหัวไหล่ที่จูบกับพื้นเข้าเต็มรัก ถึงแม้ว่าจะมีพรมอยู่ แต่มันก็เจ็บเสียจนเนต้องนอนนิ่งอยู่หลายนาทีกว่าจะลุกไหว

          ไม่จริงน่า คิดห่าอะไรของตูฟะ นี่เราอยากปล้ำตาลุงนี่เรอะ

          หรือว่าเราเป็นเกย์จริงๆ

 

          วัฒน์มองเนอย่างสงสัยและหวาดหวั่นขณะกำลังเดินออกจากบ้านไปยังรถ เขาเห็นเด็กหนุ่มมีสภาพเหมือนผีตายซากไร้วิญญาณตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ไม่ว่าวัฒน์จะด่า จะจิกกัด ก็ไม่โต้ตอบกลับมาสักคำ แถมยังทำตามคำสั่งเสียดิบดีไม่มีเถียงหรือออกอาการดื้อแพ่งแม้แต่นิดเดียว

          หนุ่มใหญ่ไม่แน่ใจว่าเพราะเขาไปปลุกเนอย่างรุนแรงหรือเปล่า เนดูไม่โกรธอย่างที่เขาคาด และยิ่งพอรู้ว่าที่วัฒน์เตะไปก็เพราะเนมานอนกอดเขาอีก เด็กหนุ่มก็ยิ่งช็อกหนักจนมีสภาพอย่างที่เห็นตอนนี้

          หรือมันจะสมองกลับเพราะเราเตะมันแรงไป...

          “นายเป็นอะไรหรือเปล่า” พอคิดว่าอาจจะเป็นความผิดของตนก็อดเอ่ยถามไม่ได้

          เด็กหนุ่มเลื่อนมองคนตรงหน้า ทั้งๆที่วัฒน์ใส่เสื้อทำงาน ไม่ได้เปลือยอยู่แท้ๆ แต่เขากลับรู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาเสียได้

          อยากฉีกเสื้อพวกนั้นให้หลุดลุ่ยชะมัด ตอนนั้นคุณจะทำสีหน้ายังไงกันนะ...คงเซ็กซี่เร้าใจผมแน่ๆ

          “เน!”

          วัฒน์ตกใจที่อยู่ๆเด็กหนุ่มก็ทรุดลงเหมือนคนเป็นลม

          “ผมไม่เป็นไร” เนตอบเสียงแหบแห้ง “...วันนี้ผมต้องไปทำงานกับคุณต้นหรือกับคุณ”

          อยู่ๆมาบ้างานอะไรของมันวะ

          วัฒน์ได้แต่นิ่วหน้า งานที่เขาใช้ให้เด็กหนุ่มทำกับงานที่ของต้นไม่มีอะไรให้จัดการได้เลยแท้ๆ

          “ต้น” แต่ก็ตอบไป

          “หรือครับ” พอได้ยินก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา...เขากลัวตัวเองเหลือเกินว่าจะไปเผลอลวนลามลุงในที่สาธารณะ “งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเสียก่อน”

          ว่าจบก็เดินนำขึ้นไปนั่งอยู่ที่ข้างคนขับอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เพื่อนร่วมงานได้แต่มองอย่างสงสัย

 

          “ว่าไง ไอ้หนูเส้นใหญ่”

          พอเนมานั่งทำงานใกล้กับต้น บวกกับวัฒน์เข้าไปทำงานในห้อง ต้นก็เอ่ยแซวขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ทันที

          “เส้นหญ่งเส้นใหญ่อะไรกับล่ะครับ คุณก็พูดไปเรื่อย” เนยิ้มหน้าเฝื่อน

          “ไม่ใหญ่ได้ไง ถึงกับนั่งรถรองประธานมาด้วยกันเลยเนี่ยนะ แถมคุณวัฒน์ยังเป็นคนขับรถให้นายอีกต่างหาก ไม่เรียกว่าเส้นใหญ่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ เส้นก๋วยจั๊บหรือ ฉันเห็นนะโว้ย”

          ใหญ่บ้าอะไร โดนจ้องจับผิดตลอดเวลาเนี่ยนะ

          “คุณวัฒน์เขาก็แค่ห่วงรถตัวเองเท่านั้นล่ะครับ ผมมันขับรถไม่ค่อยแข็ง” เนโกหกไปก่อนจะตัดบทด้วยการเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้ผมต้องทำอะไรบ้างครับ”

          “อ้อ นี่เลยรอเดี๋ยวนะ” ชายร่างท้วมทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้แล้วก็หมุนเก้าอี้ไปรื้อเอกสารในลิ้นชัก

          ในระหว่างรอ เนก็มองเรืองร่างของอีกฝ่ายทันที

          ...เรือนร่างที่อวบอัดคับแน่น อุดมไปด้วยก้อนไขมันที่โปะไปทั่วทุกส่วนสัด ไม่ว่าจะจับตรงไหนก็เจอแต่เนื้อนุ่มนิ่ม แก้มตุ้ยนุ้ยที่กระเพื่อมทุกคราในยามหัวเราะ...

          ไม่ไหว จะอ้วก...

          เขาพยายามเปลี่ยนไปหาเป้าหมายอื่นแทน ซึ่งก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล หนุ่มขาเมาท์ตัวดีนี่เอง ดูจากรูปร่างแล้วก็พอๆกับวัฒน์ อาจจะทำให้เขารู้สึกเหมือนกับที่รู้สึกกับวัฒน์ก็ได้

          ....ใบหน้าตาตี่นั้นกำลังมุ่งมั่นกับงาน....รูปร่างผอมบางเหมือนคนขาดสารอาหาร...

          ไม่ไหวแล้ว....กระโถนอยู่หนใด ใครช่วยบอกที....

          “เป็นอะไรของนาย” ต้นถามเมื่อเห็นเนเกาหัวตัวเองเสียยุ่ง “ทำท่าอย่างกับคนคิดไม่ตกไปได้”

          เดาเก่งเหลือเกินนะ

          “ก็ไม่เชิงหรอกครับ แค่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย” เด็กหนุ่มยังคงปั้นหน้าเป็นและหัวเราะกลบเกลื่อนความจริง

          “อะไรหรือ บอกพี่ชายคนนี้ได้นะ” ต้นเหย้าแหย่ หาเรื่องละจากงานตัวเอง “ว่าไง จะได้ไม่ต้องมานั่งกลุ้มอยู่ไง เดี๋ยวเสียการเสียงานหมดนะ”

          ไม่อยากให้คุณว่าผมเรื่องงานเลยแฮะ...

          “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ” เนเหล่มองวัฒน์ ก่อนจะของานมากองไว้ตรงหน้าให้อุ่นใจ “ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมสนใจคนๆหนึ่งมากมายทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคนอื่นน่ะ”

          แน่นอนว่าต้องตัดคำว่า ‘เป็นผู้ชาย’

          ทันทีที่ได้ยิน ต้นก็ปิดปากกลั้นหัวเราะทันที จนเนรู้สึกหงุดหงิดเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนล้อ

          “ก็จะไม่ให้ขำได้ไงล่ะ ฉันไม่นึกเลยนะว่าอย่างนายจะถามแบบนี้” หลังจากกลืนหัวเราะลงคอก็พูดขึ้น “ไอ้แบบนี้มันเห็นๆอยู่แล้วไม่ใช่หรือวะ ว่านายชอบคนๆนั้นน่ะ”

          เหมือนโลกหยุดหมุนไปหนึ่งนาที....ก่อนจะเปิดทำการใหม่อีกครั้ง ในเวอร์ชั่นโลกาวินาศ

          ชอบ....ตาลุงนั่นเนี่ยนะ!!!!

          เนชักเริ่มเครียดหนัก พอมานึกดูดีๆแล้ว อาการของเขาเหมือนกับที่อีกฝ่ายว่ามาไม่มีผิด

          ไม่เอาโว้ย แค่เกย์ก็จะแย่อยู่แล้ว นี่เราชอบหมอนั่นน่ะนะ....ไม่จริงหรอกน่า ไม่จริงสักนิด

          .........................

          ...............................................

          ไม่ๆ เราแค่เป็นเกย์...ที่รู้สึกแบบนี้เพราะอยากนอนกับหมอนั่นแก้เงี่ยนเท่านั้นแน่ ไม่ได้ชอบ...ไม่ได้รักอะไรอย่างนั้นแน่
         
          ไม่ช่ายยยยยยยยยย!!!!

 

          คืนต่อมา เนลงทุนขับรถห่างจากพื้นที่ไกลเสียเป็นโยชน์ เขาหวังว่าคงจะไม่เจอคนรู้จักแถวนี้ อย่างน้อยๆตรงนี้ก็อยู่คนละฟากกับแถวพื้นที่ทำกินของสิทธิ์

          เด็กหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดสีทึมหวังให้ดูไม่สะดุดตานัก เขาถึงกับเปลี่ยนลุคโดนการเสยผมใส่แว่นเผื่อบังเอิญเจอคนรู้จัก และหวังไว้ว่าคู่นอนที่เขากำลังเดินเลือกจะจำตัวเขาไม่ได้ในยามปกติ

          ดวงตาเรียวเลื่อนมองเหล่าหนุ่มป้ายเหลืองที่ยืนกันให้ว่อน เขาพยายามทนไม่สนใจสาวๆที่ยืนให้ท่าเขามาตั้งแต่ลงเดินจากรถไปตามทางเดินเท้า

          คนนี้เด็กไป...คนนั้นก็ตัวเล็กไป...คนโน้นก็สูงไป...นั่นก็บึ้กไป...นี่ก็อายุไม่ถึงเกณฑ์...ทำไมไม่มีคนที่คล้ายๆตาลุงนั่นสักคนเลยวะ.........

          ......

          บ้าเอ๊ย แล้วทำไมเราต้องเลือกให้เหมือนตาลุงนั่นด้วยฟระ!!

          คิดแล้วอยากจะลงไปนอนดิ้นตาย เขาพยายามสะบัดความคิดในหัวออก แล้วหลับหูหลับตาคว้าคนที่ใกล้ตัวที่สุดมา

          “ไง” เจ้าของแขนบางยิ้มถาม พอเห็นว่าหุ่นไม่ต่างจากวัฒน์ อีกทั้งอายุก็ดูจะมากกว่าเข้าสักห้าหกปีก็เบาใจที่ไม่ได้คว้าหนุ่มล่ำที่อยู่ข้างๆ

          เนพิจารณาอยู่ครู่ใหญ่ นึกอยากร้องไห้ที่ตัวเองต้องมาเสียเงินซื้อบริการกับผู้ชายด้วยกัน ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเหนื่อยใจ “เท่าไหร่”

          “สองชั่วโมงพันห้า...แต่ถ้าอยากต่อก็แถมให้อีกชั่วโมงก็ได้นะ” เนไม่แน่ใจนักว่าอีกฝ่ายเสนอเพราะถูกใจตนหรือเปล่า แต่ก็พยักหน้ารับส่งๆไป แล้วรีบเดินนำไปยังโรงแรมม่านรูดที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที

          แล้วตูจะทำยังไงต่อไปดีล่ะวะ

          ทั้งๆที่เป็นฝ่ายจ่ายเงินและเดินเข้าห้องในโรงแรมมาเองแท้ๆ แต่พอถึงเวลาต้องเปิดศึกกลับรู้สึกอยากวิ่งหนีเหมือนโดนฉุดเข้ามาเสียอย่างนั้น ความช่ำชองด้านเซ็กซ์ที่สั่งสมมาหลายปีก็ระเหิดหายไปหมดเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ตนซื้อมา...ที่จริงอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไรนัก อาจจะแค่น้อยกว่าตัวเองนิดหน่อย แต่ที่เขารู้สึกแย่ไม่ใช่เรื่องหน้าตา

          แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นตัวผู้ด้วยกันนี่ล่ะ

          ทั้งๆที่พอนึกว่าอีกฝ่ายเป็นวัฒน์กลับไม่รู้สึกรังเกียจแท้ๆ

          ม่ายยยยยย!!!!

          “เป็นอะไร จะเปลี่ยนใจหรือครับ” ชายหนุ่มหน้าใสเอ่ยถามเสียงนุ่ม เมื่อเห็นคุณลูกค้าเอาแต่ยืนชั่งใจ “หรืออยากเปลี่ยนฝ่าย ผมไม่ถือหรอกนะ จะให้รุกก็ได้นะ”

          รีบส่ายหัวดิกๆทันที

          “เอ่อ ขอเวลาหน่อย” เนบอกเสียงสั่น อาการเหมือนคนกำลังเดินขึ้นแท่นประหาร

          เอาวะ เสียเงินแล้วนี่หว่า

          พอหันไปมองก็ต้องหันกลับไปเพราะยังทำใจไม่ได้             

          ถ้าตอนนี้คนที่อยู่บนเตียงเป็นวัฒน์ล่ะก็....

          ห้วงความคิดหยุดไปพักใหญ่ ก่อนจะกลับมาได้สติอีกครั้งเพราะโดนเรียก

          “ผมนึกขึ้นได้ว่าต้องไปดูแลคุณอาที่เป็นอัมพาตที่บ้าน” เนโพล่งขึ้นก่อนจะล้วงธนบัตรสีเงินให้สองใบ “ค่าเสียเวลา”

          ว่าจบก็รีบเผ่นออกจากห้องทันที ไม่ปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายรั้งแต่อย่างใด
         
          เด็กหนุ่มขึ้นไปนั่งบนรถ ไม่อยากจะยอมรับสภาพของตัวเองในตอนนี้ ซึ่งมันชัดเจนอย่างที่ไม่รู้จะชัดอย่างไรแล้ว

          ที่เราอยากนอนกับหมอนั่น....ไม่ใช่เพราะเป็นเกย์...

          แต่เพราะหมอนั่น…

          ไม่นะ! ไม่ใช่แน่นอน!!...รู้แล้ว! ก็แค่ติดใจรสรักก็เท่านั้น…แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ต่อจากนี้ตูก็ไม่สามารถไปนอนกับใครได้อีกแล้วสิโว้ย!!!

_____________________

เขาจะสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อไหร่ จะหนีได้อีกนานแค่ไหน โปรดติดตาม ฮา XD

ขอบคุณคุณเข็มวินาทีมากงับ >w< ขอจูบสักสามฟอด (ไม่ถงไม่ถามความสมัครใจกันสักคำ)

[agava1313]

ป่านนี้ลุงวัฒของพวกเราคงได้รู้สึกสยิวตูดแปลกๆขึ้นมาแหงเลย(ดีไม่ดีอาจถึงขั้นขนตูดลุก)

[Malila]

แค่ติดใจรสรักหรอออออออออออออ เชื่อจังเลยย 555

[ทิวลิปสีส้ม]

อยากจิบอกว่าเรื่องนี้เป็นดั่งดินแดนสวรรค์ของข้าน้อยเลยทีเดียวเชียว
ลุงเคะสุโก่ยยยยยยยยยยยยยย 
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ อยากอ่านต่อแล้ว สนุกมากเลย 

[เข็มวินาที]

ในหัวเนคิดแต่เรื่องลามกกับลุงอ่ะ กรี๊ดดดด เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ระวังกลืนน้ำลายตัวเองนะเอ็ง เป็นกำลังใจให้เสมอน้าตัวเอง

[MiU]

เพื่อความแน่ใจ ต้องลองอีกสักทีนะเน 5555   

[leceto]

รอวันที่เนระเบิดออกมาหา  ลุงวัฒน์จะรับมืออย่างไร

[aom2529]

  เริ่ดคร่า.. 

[qilarsy39]

เนต้องลองอีกทีเพื่อความแน่ใจ 

[yuyie]

เหอๆ พวกไม่นอมรับตัวเอง 

[boboman]

พวกซึนพวกนี้นี่มันอะไรกัน...
ยอมรับใจตัวเองหน่อยเซ่! (ฮิ้ววว -.,-)

กลับไปพิสูจน์กับลุงที่บ้านเลยเน อิอิ -..-

[่jum]

  เนรู้ตัวเองขนาดนี้แล้วยังจะแถสีข้างถลอก

ซึนซะให้พอนะ ให้มันค้างคาอยู่อย่างนั้นแหล่ะ คึคึ