หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[bulldog17]

โอมจงรักจงหลง...เสน่ห์ลุง 55555

[fannan]

เนขนาดนี้แล้วยังจะคิดว่าไม่ใช่อีกนะ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 13

          วัฒน์หันมองไปที่ประตูด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆเพื่อนร่วมงานผลุนผลันเข้ามาในห้องนอนด้วยอาการเหมือนคนเห็นผีในขณะที่เขากำลังจะหลับ และยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถามถึงอาการ เนก็รีบชิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความไวเหมือนติดไนตรัสไว้ที่เท้า

          เป็นบ้าอะไรของมันอีกวะ

          เมื่อเช้าอาการเหมือนผีตายซาก พอตกเย็นอาการเหมือนคนรอเมียคลอดลูก พอมาตกดึกเห็นออกไปข้างนอก นึกว่าจะกลับมาด้วยอาการแช่มชื่น แต่กลับหน้าตื่นแทนเสียอย่างนั้น

          และน่าแปลกกว่าคือออกไปตอนทุ่มครึ่ง และกลับมาก่อนสี่ทุ่มนี่ล่ะ ปกติออกไปกว่าจะกลับไม่ตีสี่เป็นอย่างต่ำก็ไปเจอกันที่ทำงานโน่นเลย

          แต่ก็ไม่อยากจะสนใจให้เสียเวลา เลยหลับต่อ

          เนนั่งกลุ้มอยู่บนโถสุขภัณฑ์ อยากจะบ้าตายกับตัวเอง เขาหันมองไปยังประตูห้องน้ำ นึกถึงเจ้าของห้องแล้วก็ยิ่งกลุ้มหนัก

          ถึงไม่อยากจะยอมรับอย่างไร เขาก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าอยากเอาตาลุงที่อยู่ด้านนอกนั่น

          บ้าเอ๊ย คนบนโลกมีเป็นล้าน ทำไมต้องเจาะจงเป็นไอ้ลุงนั่นด้วยวะ

          แล้วยังเป็นศัตรูของคุณสิทธิ์อีก...

          เด็กหนุ่มนั่งเงียบ....เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าที่นั่งกลุ้มอยู่อย่างนี้เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ชายวัยคราวพ่อ หรือเพราะอีกฝ่ายเป็นศัตรูกันแน่ ถึงแม้อันที่จริงแล้วมันจะน่ากลุ้มไม่แพ้กันทั้งคู่เลยก็ตาม

          ถ้าปล่อยไว้นานๆ เดี๋ยวก็คงหายเองล่ะ ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่

          เนมั่นใจเต็มร้อยว่าอีกฝ่ายไม่มีทางอยากตกลงปลงใจกับเขาแน่นอน และเขาเองก็มีความเห็นเช่นนั้นเหมือนกัน ถึงแม้จะอยากขอทิ้งทวนอีกซักรอบก็ตาม แต่เชื่อเถิดว่าถ้ามีอีกรอบ เขาคงไม่พอใจอยู่แค่รอบเดียว และหลังจากนั้นอาจได้กระสุนประดับสมองก่อนลงปรโลกเป็นแน่ เลยต้องพยายามระงับใจบ้าๆบอๆที่อยากจะทำให้เรื่องเลยเถิดเอาไว้

          หลังจากนั่งวิปัสสนากรรมฐานอยู่ในห้องน้ำเกือบชั่วโมง เนก็เดินสะโหลสะเหลออกมา และยิ่งอาการหนักเมื่อเห็นคุณลุงวัยสี่สิบกำลังนอนหลับบนเตียงไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว ตัวเองรู้สึกอยากกระโดดไปลักหลับซะเดี๋ยวนี้

          เล่นต้องนอนห้องเดียวกันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะระงับได้ฟะ

          เด็กหนุ่มหายใจเข้าออกอยู่พักใหญ่ ก่อนจะทำใจลงไปนั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาเรียวแอบเหลือบมองอีกฝ่าย แล้วนึกเปรียบเทียบกับเหล่าหนุ่มที่ตนไปเดินดูเมื่อหัวค่ำ

          ก็เหมือนๆกันแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมทางนี้กลับน่าดูกว่าก็ไม่รู้...แถมยังอยากดูมากกว่าอีก...

          พอเริ่มคิดปุ๊บ ช่วงล่างก็ทำงานปั๊บแบบไม่ต้องปลุก เนถึงกับโขกหัวตัวเองหวังตอกให้ความหื่นออกจากหัว แล้วรีบลงไปนอนโดยหันหลังให้วัฒน์เพราะกลัวตัวเองจะหน้ามืดเข้าจริงๆ

 

          วันนี้วัฒน์ไม่โดนเนกอดอย่างทุกที ซึ่งสำหรับเขาก็ถือว่าต้องเป็นเรื่องที่ดีแท้ๆ ที่ตื่นมาโดยไม่ต้องโดนทับให้ต้องออกแรงเหนื่อยแต่เช้า

          ใช่...มันต้องเป็นเรื่องที่น่ายินดีแท้ๆ

          แต่กลับรู้สึกเสียดายเสียอย่างนั้น

          ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่ทุกครั้งที่เนหายไปนอนกับสาวๆ วัฒน์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกว้าเหว่แปลกๆ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยจนกระทั่งเกิดเรื่องไม่น่าจดจำในคืนนั้น

          เขามองลงยังเบื้องล่างของตน คิ้วทั้งสองก็ขมวดเข้าหากัน

          ที่ผ่านมามันไม่ยอมตั้งขึ้น เพราะว่ามันไม่ถูกใจคู่นอนที่เป็นผู้หญิงงั้นเรอะ

          วัฒน์ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิดเลย แต่พอนึกหรือเห็นเนทีไร เขากลับรู้สึกแปลกๆทุกที ยิ่งตอนที่นึกถึงเรื่องโดนปล้ำ ไอ้ท่อนล่างตัวดีกลับดี๊ด๊าขึ้นมาแบบไม่ต้องสั่งเสียอย่างนั้น

          หรือว่าเรา....

          หนุ่มใหญ่ลอบถอนใจ ก่อนหน้านั้นเขาพยายามไม่ใส่ใจและลืมๆมันเสีย แต่ตอนนี้มันชัดเจนแจ่มแจ้งจนไม่รู้จะทำอย่างไร เขาไม่ใช่คนที่ความรู้สึกช้า อีกทั้งยังเคยผ่านเรื่องพรรค์นี้มาทำไมจะไม่รู้ตัว

          ไม่ใช่แน่ว้อย!! เราไม่ได้นึกชอบไอ้เด็กผีนั่นแน่ๆ...ใช่ ที่รู้สึกอย่างนี้เพราะเซ็กซ์มันต่างหาก ไม่มีทางจะชอบมันแน่! ไม่เห็นจะมีอะไรน่าหลงซักนิด

          ที่สำคัญ…เราเองก็ไม่มีสิทธิ์กับเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว…

          เขานั่งกุมขมับกับตัวเองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิดตัวเองที่รู้สึกแบบนั้นกับ(คนที่เข้าใจว่าเป็น)ศัตรูเสียได้ นี่ไม่ต้องนับเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แถมยังเด็กกว่าตั้งเกือบครึ่งชีวิต

          ตอนเจอเรื่องไอ้หนูไม่สู้ศึกก็ว่าแย่แล้ว พอโดนผู้ชายขืนใจยิ่งอยากตายใหญ่ ตอนนี้ยังจะมีเรื่องที่ตัวเองชอบใจที่โดนไอ้เด็กผีนั่นปล้ำอีก

          มันจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกมั้ยวะเนี่ย!

          วันนี้เป็นวันเสาร์ จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปลุกเด็กหนุ่มขึ้น วัฒน์ออกจากห้องลงบันไดไป ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าเท่านั้น ยามเช้าตรู่ของบ้านนี้จึงมักเงียบเชียบ
         
          “ไงคุณวัฒน์”

          เสียงทุ้มของชายรุ่นเดียวกันทักขึ้นเมื่อวัฒน์เดินเข้าไปด้านในครัว ชายคนนั้นเป็นคนสวนของบ้าน เขามีรูปร่างไม่ต่างจากวัฒน์เท่าไหร่นัก ยกเว้นว่าลงพุงมากกว่าซึ่งเป็นผลจากการชอบดื่มเหล้าของเจ้าตัว และไว้หนวดเหนือริมฝีปาก ในขณะที่ของวัฒน์จะมีแต่ที่ปลายคางเท่านั้น
         
          “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนั้นน่ะ รุต” เขาทักกลับเสียงเนือย ก่อนจะลงไปนั่งยังเก้าอี้ด้านข้าง “พี่นางล่ะ”

          “ออกไปตลาดน่ะ” ตอบเสร็จก็จ้วงกับข้าวตรงหน้าต่ออย่างหิวโหย

          วัฒน์เหลือบมองคนข้างตัวเงียบๆ นึกเปรียบเทียบกับเนขึ้น

          ไม่เห็นรู้สึกอะไรแฮะ

          “มีอะไร” พอรู้สึกตัวว่าโดนมองก็เอ่ยถาม

          “เปล่า” หนุ่มใหญ่ตอบก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก

          “อะไรของนาย จ้องหน้าฉันแล้วบอกว่าไม่มีอะไรเนี่ยนะ” รุตเริ่มบ่นขึ้นมา “มีอะไรก็พูดมาสิ จะมาทำเป็นเงียบทำไม”

          “แค่รู้สึกว่านายอ้วนขึ้นแล้วน่ะ” ได้ยินวัฒน์บอกแล้วก็ถึงกับลงไปดูพุงกลมๆของตัวเองทันใด “ช่วงนี้เอาแต่กินเหล้าน่ะสิ ถึงได้อ้วนซะขนาดนี้”

          “ยุ่งน่า ยังไงฉันก็ไม่จำเป็นต้องออกศึกหนักเหมือนนายนี่หว่า จะไปรักษาหุ่นหลบกระสุนทำไม” รุตสวนอย่างหงุดหงิด “จะว่าไป ช่วงนี้ท่าทางสงบสุขดีนี่ เห็นนายไม่ต้องออกไปลุยที่ไหนเลย”

          ฟังแล้วเหี่ยวลงทันควันจนรุตถึงกับตกใจ

          จริงๆแล้วมันไม่สงบสุขอย่างที่เห็นหรอก ความจริงแล้วสิทธิ์มีแผนจะไปสั่งสอนแก๊งไฟฉายทานตะวันที่กล้าบังอาจบุกมาหา แต่พอวัฒน์บอกไปว่าตอนนี้มีแค่เขากับคนอีกสิบกว่าคนที่มีสภาพพร้อมรบเท่านั้น สิทธิ์ก็บอกกับเขาทันทีว่า

          ‘งั้นรอสักพักก่อนดีกว่า ผมกลัวอาวัฒน์จะเป็นอะไรไป’

          นี่เราแย่ถึงขนาดให้เจ้านายเป็นห่วงแล้วเรอะ

          เขานึกท้อใจ ท่าทางว่าเนเป็นงานเมื่อไหร่ เขาคงโดนปลดออกเดี๋ยวนั้นแน่นอน

          “...นายว่าฝีมือฉันแย่ลงหรือเปล่า” วัฒน์ถามเสียงเนือย อาการเหมือนคนหมดอาลัยอยากโดดตึก

          รุตเลิกคิ้วให้ แล้วตอบออกมาตามตรง “จะไปรู้ได้ไง ฉันไม่ได้ไปร่วมออกศึกอะไรกับนายนี่ ไม่ถามพี่ฉัตรหรือคนอื่นๆในกลุ่มล่ะ”

          “ลืมไอ้ฉัตรได้เลย” วัฒน์บอกเสียงเฉียบ แสดงอาการว่าไม่อยากอย่างโจ่งแจ้งจนคู่สนทนาแหยง “แต่คนอื่นฉันไม่สนิทพอ ไม่รู้ถามไปแล้วจะได้เรื่องอะไรไหม...ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนอื่นถึงชอบทำท่ากลัวฉันเหลือเกิน”

          รุตเองก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าให้วัฒน์เลิกเคร่งเครียดจริงจังกับชีวิตไปเสียหมด กับหัดรับมุกเสียบ้าง คนอื่นเขาจะได้รู้ว่าไม่ใช่คนเงียบขรึมไม่น่าคบ แต่ก็บอกไปหลายที แล้วก็โดนโวยวายคัดค้านว่ากลับมาทุกที เลยเบื่อจะบอก ขนาดเขาเองที่รู้จักกับวัฒน์มาสามสิบกว่าปียังหวาดๆที่จะพูดคุยแบบเป็นกันเองด้วยเลย

          เพราะถึงวัฒน์จะไม่ใช่คนคุยยากอย่างที่คิด แต่ก็ยังยากสำหรับคนทั่วไปอยู่ดี บางทีพยายามคุยเรื่องตลกหรือล้อเล่น พ่อคุณก็นั่งหน้านิ่งใส่จนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้างล่ะ คุยกันดีๆอยู่ๆก็เงียบไปเฉยๆ ไม่พูดอะไรต่อบ้างล่ะ พอชวนไปไหน หรือทำอะไรก็มักจะปฏิเสธตลอด แถมยังตอบปฏิเสธได้ขวานผ่าซากชนิด ถ้าพุ่งเข้ากลางใจไปซักทีแล้วคนพูดจะเจ็บเป็นบาดแผลเรื้อรังไม่มีวันจางหายเลยทีเดียว

          แถมพอมีปัญหาอะไรก็ไม่ค่อยปรึกษาออกมาเป็นภาษาคนด้วย ถ้าไม่รุนแรงจนถึงที่สุดแล้วล่ะก็ ส่วนมากก็จะมานั่งเงียบๆปล่อยรังสีกดดันออกมาให้คนอยู่ด้วยอึดอัดจนแทบประสาทกินอยู่เนืองๆ แต่ต่อให้มาปรึกษาจริงๆก็ใช่ว่าจะน่าคุยด้วยนักหรอก เพราะพอจะเอ่ยถามความเห็นทีก็ไม่ยอมเอ่ยตรงๆเท่าไหร่นัก ส่วนมากจะถามแค่สองสามประโยค จากนั้นก็กลับไปเงียบต่อเหมือนแกล้งกันยังไงยังงั้น

          “ฉันว่า นายอาจจะคิดมากไปก็ได้มั้ง...” รุตพยายามหาคำปลอบ “พวกเราก็เพิ่งจะสี่สิบเอง ไม่ได้แก่เกินแกงจนเตะปี๊บไม่ไหวกันนี่ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ”

          คำตั้งใจจะปลอบกลายเป็นคำตอกย้ำหนักกว่าเก่าโดยไม่ได้ตั้งใจ

          “....ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อน” วัฒน์บอกหน้านิ่ง แล้วก็ทิ้งให้รุตได้แต่งงอยู่คนเดียว

 

          หนุ่มใหญ่เดินห่อเหี่ยวกลับขึ้นห้องไป พยายามไม่สนใจเรื่องกระทบจิตเมื่อครู่ และพอเข้าห้องนอนไปก็ต้องแปลกใจ เพราะเพื่อนร่วมงานไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างที่น่าจะเป็น

          “อ๊ะ”

          เนตกใจเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วเห็นวัฒน์ เด็กหนุ่มรีบร้อนกลับเข้าไปในห้องน้ำเสียทันที ก่อนจะกลับออกมาแบบใส่เสื้อนอนเรียบร้อยเหมือนอายที่จะโดนเห็น

          เป็นบ้าอะไรของมัน

          วัฒน์พยายามไม่สนใจ เขาอาจจะไม่ได้รู้สึกกระสันอยากเห็นร่างเปลือยของอีกฝ่าย แต่การมองหน้าเด็กหนุ่มนานๆมันพานจะเรียกความจำชวนขมขื่นแต่สดชื่นออกมา รังแต่จะทำให้รู้สึกอยากโดนปล้ำอีกเสียเปล่าๆ

          ไอ้บ้าผู้หญิงอย่างมันจะไปอยากทำอะไรกับตาแก่อย่างเรา ที่มันทำไปก็แค่หน้ามืด ไอ้เรื่องจะมีครั้งที่สองต่อน่ะ ลืมไปได้เลยว่ามันจะเผลอทำอีก ยิ่งไอ้ความคิดที่ว่าความสัมพันธ์อาจจะเลยเถิดยิ่งแล้วใหญ่ คงชาติหน้าตอนบ่ายสี่โน่น แล้วถึงเราจะติดใจแค่ไหน แต่ให้ทำใจชอบมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก กับศัตรูเนี่ย

          เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องห้ามความรู้สึกให้ได้ ไม่ว่ามันจะยากและอยากแค่ไหนก็ตาม

          เนเหลือบมองวัฒน์ที่ดูท่าทางไม่ได้สนใจตนเท่าไหร่นัก หนุ่มใหญ่นั่งบนโต๊ะทำงานซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเตียงตามปกติโดยไม่พูดอะไรสักคำ

          หรือหมอนั่นจะทำเอกสารโกงอยู่

          พอคิดได้ก็ตั้งใจจะเข้าไปดูและขอทำงานอย่างที่เคย แต่พอเข้าไปใกล้ๆ หัวใจมันดันเต้นผิดจังหวะจนต้องร่นถอยกลับมาอย่างน่าสมเพช เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ถึงความในใจที่ไม่อยากให้รู้อย่างแรง

          ห่าเอ๊ย คิดไว้สิวะว่าทำเพื่องาน เพื่อคุณสิทธิ์ ก็อีแค่ขอไปดูงานด้วย ไม่เห็นจะมีอะไรน่าเป็นห่วงซักหน่อยนี่หว่า ยังไงซะหมอนั่นก็คงไม่รู้หรอก....แต่ถ้ามันรู้ล่ะ ไม่เอาด้วยหรอก นอกจากจะน่าอายตายห่าแล้ว เผลอๆจะกลายเป็นจุดอ่อนให้มันกุมอีก หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เอาด้วยหรอก

          วัฒน์เองก็เอาแต่จ้องเอกสารนิ่ง ไม่ทันได้ยินเสียงตึงตังจากการทุบเตียงที่ด้านหลัง และไม่ได้จัดการงานอย่างที่เด็กหนุ่มคาด ที่เขาทำก็แค่จ้อง และพยายามทำให้ดูเหมือนว่ากำลังทำงานก็เท่านั้น ทีแรกเขาตั้งใจจะเรียกใช้งานเนให้เข็ดคุ้มอย่างที่วางแผนไว้ แต่ความรู้สึกอีหลักอีเหลื่อที่รุมเร้ามันดันค้ำคอจนพูดอะไรไม่ออกเสียนี่ เขากลัวว่าถ้าส่งเสียงออกไปแล้วจะโดนจับได้ว่ากำลังตื่นเต้น ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นสักนิด

          บ้าจริง อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนเรื่องงานสิวะเรา ก็แค่เรียกมาทำงาน ไม่เห็นจะมีอะไรน่าแปลกสักหน่อย ที่ผ่านๆมาก็ยิ่งกว่าจิกหัวใช้มันเป็นแรงงานทาสอยู่แล้วนี่นา จะคิดมากไปทำไม....ไม่สิ...ถ้ามันเกิดรู้ว่าเราชอบที่โดนมันปล้ำ มิต้องมุดดินหนีเรอะ แค่โดนข่มขืนก็น่าอายอยู่แล้ว ยังจะไปติดใจอีก จะบ้าตายกับตัวเองจริงๆเลยโว้ย

          ทั้งคู่พากันส่งเสียงงึมงำ และต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้ยินเสียงสะกดจิตของกันและกันแม้แต่น้อย ก่อนจะหยุดลงไปจนห้องเงียบเชียบจนเสียงแอร์ฟังดูหนวกหูแทน

          เนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเรียวมองอย่างชั่งใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร ในขณะที่อีกฝ่ายซึ่งหันหลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานก็มีอาการไม่ต่างกันนัก ทั้งสองเอาแต่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเหมือนกับกำลังแข่งความอดทนกันไปเรื่อย

          จนกระทั่งทนไม่ไหว

_______________________

คุณ agava 1313 มาดักรอกันตอนเช้าเลยทีเดียว =[]=!!

ขอบคุณกำลังใจทุกเมนท์มากเลยงับ XD น้ำตาจะไหล ขอแชร์นะคะ #ผิด

[Malila]

อะไร ทนไม่ไหวอะไรรรรรร

[kunt]

ช่วงเวลาฟุ้งซ่าน

[loveview]

แข่งกันอดทน

[เข็มวินาที]

ความจำชวนขมขื่นแต่สดชื่น คืออะไรอ่ะลุง  ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนค่ะ คนอ่านก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน 

ตัวเองงงง ตัดฉับเลย มันค้างงงงงง เป็นกำลังใจให้เสมอ ถึงจะตื่นมาดักไม่ทันเหมือนคุณ agava 1313 ก็เถอะ แต่เราก็มาน้า

[Doranaii]

แอร๊ยยยย ทนไม่ไหวแลวววว 

[jirojiro]

สนุกมากมาย ตามอ่านทุกวัน

[suikajang]

ตามมาโวยวายที่ตัดกันดังฉับเลย 
มายุต่อให้เนจัดหนักให้ลุงชุดเอาแบบบิ๊กกระหน่ำซัมเมอร์เซลเลย
รออ่านด้วยอาการแบบนี้เลย >>>       อันนี้ไม่ได้หื่นน๊าาาา เชื่อเค้าสิ

[ทิวลิปสีส้ม]

รอตอนที่เขาทนกันไม่ไหว 
คุณวัฒน์น่ารักอ่า

[Thanthip]

ใครจะเริ่มก่อนนะลุ้นๆ

[leceto]

มันต้องยืนยันกันอีกสักรอบใช่ไหมเนี่ยยยยยยยยยยย

[PaTtO]

ทนทำไมให้ทรมาน..หุหุ

[fannan]

อัพทุกวันเลยชอบๆๆๆ


แอบใจตรงกันปะเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[วัวพันปี]

เล่นเกม ใครทนไม่ไหวก่อนแพ้ ป่ะลุงหลาน
แอบฟังเหตุการณ์ในห้องคุณสิทธิ์

[boboman]

รู้สึกขำอ่ะ 5555
ผมอยากโดนปล้ำ ผมอยากโดนปล้ำาาา (โปรดร้องเป็นทำนองเพลงหนูอยากโดนอุ้ม) #วัฒน์ไม่ได้กล่าวไว้ 55555
แอบร้อนแรงนิดๆ ที่ว่า ต่างฝ่ายต่างเห็นกันแล้วรู้สึกอยากกระโจนใส่กันแล้วหนุบหนับๆ (?) อิอิ

[bulldog17]

สองคนเครียดกันใหญ่
แต่ทำไมนี่ฮา 5555555

[่jum]

  นั่นแน่ ทนไม่ไหวแล้วจะทำไรเอ่ย

กระโดดเข้าปล้ำฝ่ายตรงข้ามเหรอ  จะไปเกาะข้างฝาห้องรอดูนะ

[TrebleBass]

ทนไม่ไหวแล้วยังใงต่อคะ....

[yuyie]

ตอนหน้าท่าจะมีอะไรนะ 

[sirin_chadada]

ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน แอ๊บเมาจัดการไปเล๊ย... ฮา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[winndy]

 :ling1:ฮามากค่ะ ชอบมากเลย

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 14

          “เน/คุณวัฒน์”

          ทั้งคู่ต่างเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาพร้อมกันพอดิบพอดี และต่างพากันตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะโดนเรียก จึงพากันเงียบสร้างบรรยากาศกดดันอีกครั้ง

          “มีอะไร” ในที่สุด คนอายุมากกว่าก็เป็นฝ่ายถามขึ้นต่อ ยังคงนั่งหันหลังให้ท่าเดิม

          “...วันนี้ผมไม่ต้องทำงานใช่ไหม” เนเกือบจะตอบไปแล้วว่า ‘มีงานให้ผมทำหรือเปล่า’ แต่พอคิดได้ว่าประโยคนั้นมันฟังดูเสนอตัวด้วยความอยากมากไปหน่อย เลยเปลี่ยนใจทำทีเป็นว่าขี้เกียจแทน

          “นั่น” วัฒน์เกือบจะตอบไปแล้วว่า ‘ต้องทำสิ’ แต่กลัวน้ำเสียงของตัวเองจะฟังดูเหมือนอยากให้อีกฝ่ายมาทำเสียหนักหนา จึงทำทีเป็นว่า ไม่ได้อยากให้ทำนัก แต่งานมันเยอะเลยช่วยไม่ได้...แม้จริงๆแล้วมันจะแทบไม่มีงานเท่าไหร่เลยก็ตาม

          เนเงียบมองเอกสารปึกหนึ่งที่วัฒน์เอามาวางตั้งไว้บนโต๊ะทางซ้าย เขานั่งหายใจเข้าออกระงับอาการตื่นเต้น แล้วเดินไปนั่งด้านข้างด้วยสีหน้านิ่งเรียบ หยิบเอกสารขึ้นมาไว้ในมือ

          แต่ไม่ได้ดู

          แม้ตาดำจะเพ่งอยู่ตรงบรรทัดตัวหนังสือ แต่จุดสนใจกลับไปอยู่แถวขาอ่อนของคนนั่งข้างแทน เขาไม่กล้ามองตรงๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจับรังสีหื่นของตนได้

          ไม่อยากเชื่อเลยแฮะว่าตาลุงนี่จะมีดีกว่าที่เห็น ซ่อนรูปชะมัด

          และในขณะที่เนมัวแต่สนใจกับบริเวณด้านล่าง วัฒน์เองก็ไม่ได้จับจ้องอยู่กับงานอย่างที่เด็กหนุ่มเข้าใจ พอเนนั่ง(แล้วทำเป็นว่า)จดจ่ออยู่กับงาน หนุ่มใหญ่ก็ดันเผลอไปมองหน้าเนแทนเสีย

          พอดูดีๆมันก็หน้าตาดีจนน่าหมั่นไส้จริงๆนั่นล่ะ ทำหน้าจริงจังน่ามองแบบนั้นก็เป็นแฮะ

          ก๊อกๆ

          “ครับ!”

          ทั้งสองร้องรับเสียงลั่นเมื่ออยู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตูที่ดังขัดความคิด พวกเขาหันมามองหน้ากันตาตื่น เพราะคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะร้องพร้อมกัน

          “ฉันเอง” เสียงทุ้มของคนสวนเอ่ยดังอย่างหวาดระแวง เขาเกือบจะร้องออกมาอีกคนเพราะอยู่ๆก็โดนจู่โจมด้วยเสียงสังหารคูณสอง “ฉันแค่จะมาถามนายว่าวันนี้ว่างหรือเปล่า”

          “ก็ไม่เชิง มีอะไรหรือเปล่า” วัฒน์ถาม พยายามเก็บอาการเมื่อรุตเปิดประตูเข้ามา ส่วนเด็กหนุ่มก็กลับไปทำเป็นสนใจงานต่อ แต่หูหันเรดาห์ฟังบทสนทนาเต็มที่

          “ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” ผู้มาเยือนบอก ยังคงสงสัยกับท่าทีแปลกๆของคนในห้อง “ฉันก็แค่คิดขึ้นได้เกี่ยวกับเรื่องที่นายพูด ถ้าวันนี้นายว่างทำไมไม่ลองไปลับฝีมือดูบ้างล่ะ จะได้รู้ไงว่าฝีมือนายตกลงหรือเปล่า ถ้ายังไง เดี๋ยวฉันจะไปบอกแมวกับเอมให้เตรียมสนามไว้ให้”

          วัฒน์ออกอาการเคร่งเครียดทันทีจนคนแนะนำสะดุ้งเพราะไม่รู้ว่าตนพูดอะไรผิดหูไป วัฒน์นิ่วหน้ามองเด็กหนุ่ม ที่จริงมันเป็นความคิดที่ดีมากๆ เพราะนั่นก็เป็นหนึ่งในส่วนที่วัฒน์จะต้องสอนเพื่อนร่วมงานอยู่แล้ว แต่เขาพยายามเลี่ยงมาตลอดเพราะไม่อยากไปเพิ่มเขี้ยวให้งู(คิดเอาเองทั้งนั้น)โดยไม่จำเป็น แม้เขาจะค่อนข้างมั่นใจว่าเนไม่น่าจะทำเรื่องรุนแรงถึงขั้นนั้นก็ตาม

          อีกเรื่องก็คือเขาไม่อยากให้เนเก่งจนทำแทนเขาได้ทั้งหมด ไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงได้โดนปลดจากงานเร็วขึ้นกว่าเดิมเป็นแน่

          เนเห็นสายตาที่ไม่พอใจของอีกฝ่ายก็รู้สึกเจ็บปวด เพราะมันตอกย้ำกับสิ่งที่เขา(เข้าใจผิด)คิดเอาไว้

          ถึงยังไงก็เป็นศัตรูอยู่วันยังค่ำสินะ ออกท่าทางเกลียดซะชัดเชียว

          .............

          แล้วเราจะเจ็บหาพระแสงอะไรฟะเฮ้ย! บ้าเอ๊ย นั่นศัตรูนะ จะไปชอบมันได้ไง...อ๊าก!!!

          “เนเองถ้าว่างก็ไปกับวัฒน์ด้วยซะเลยสิ” คำพูดตอกย้ำดังขึ้นต่ออย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ “ว่าไงล่ะ”

          “ลับฝีมือที่อารุตว่าหมายถึงอะไรหรือครับ” เนเอ่ยถามขัดขึ้นอย่างสนอกสนใจ พยายามลืมเรื่องบ้าบอเมื่อครู่กับเรื่องที่อีกฝ่ายดูจะไม่ชอบใจนัก...แล้วก็แอบพิจารณาคนวัยอาตรงหน้าไปด้วย....ซึงก็ได้ผลลัพธ์เหมือนที่มองชายอื่น

          รุตฟังแล้วถึงกับตกใจ “อะไร นี่วัฒน์ไม่บอกอะไรเนเลยหรือ”

          จะบอกทำไม ก็นั่นมันศัตรู!

          ทั้งคู่คิดเช่นนั้นพร้อมกันทันทีที่ได้ยิน

          “...ก็หมายถึงเรื่องใช้ปืนน่ะ” พอเห็นทั้งคู่เอาแต่เงียบ รุตก็พูดขึ้นต่ออย่างลังเล “วัฒน์เขายิงปืนแม่นมากเลยนะ”

          “อ้อหรือครับ....” เด็กหนุ่มรับเสียงเรียบ ดวงตาเรียวเหลือบมองร่างผอมบาง แสดงอาการไม่อยากเชื่ออย่างชัดแจ้ง อย่างลืมตัว
         
          มีแรงถือปืนหรือเปล่าเหอะ....เหอะ เหอะ เหอะ

          เห็นหน้าตาดูถูกโจ่งแจ้งขนาดนั้น มีหรือจะไม่ยัวะ

          “ก็ดีเหมือนกัน งั้นฝากนายช่วยบอกแมวกับเอมทีละกัน เดี๋ยวสักสิบโมงจะลงไป” วัฒน์ว่าหน้าตาขึงขัง

          รุตมองหน้าอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อนอกจากขอตัวออกไป

          “เคยยิงปืนหรือเปล่า” วัฒน์หันมาถาม น้ำเสียงเหมือนข่มขู่มากกว่าอยากรู้

          “...ก็เคยบ้างไม่กี่ครั้งเมื่อตอนที่มีพวกกลุ่มอื่นบุกเข้ามา...แต่ก็ไม่บ่อยนักหรอกครับเพราะพี่อรรถ...ที่เป็นผู้จัดการร้านที่ผมเคยทำงาน เขาไม่ค่อยอยากให้ใช้เท่าไหร่” เนตอบด้วยท่าทางยียวนกวนส้นเหมือนเดิม “ว่าแต่ทำไมเราไม่ลงไปเลยล่ะครับ จะรออะไรตั้งสิบโมง”

          วัฒน์ไม่ตอบอีกฝ่ายในทันที เขาหันไปเปิดลิ้นชักด้านขวาที่ล็อกไว้อย่างแน่นหนา หยิบปืนมาวางไว้บนโต๊ะด้วยสีหน้าเบื่อเหนื่อยหน่ายเต็มทน

          “ก่อนจะใช้ ฉันก็จำเป็นต้องบอกเรื่องที่ต้องรู้ก่อนน่ะสิ” เขาบอกเสียงเอื่อย “กว่าจะบอกหมด ก็คงสิบโมงพอดีนั่นล่ะ”

          เนรีบหันไปมองนาฬิกาที่เพิ่งจะบอกเวลาแปดโมงแล้วออกอาการตื่นตระหนก

          มันจะเยอะไปไหนวะกับไอ้แค่เรื่องปืน แถมที่วางอยู่ก็ไม่ใช่ปืนจริงๆด้วย ไม่ใช่การเปิดสุนทรพจน์ของผอ.โรงเรียนมัธยมนะเฟ้ย!

 

          เกือบสิบโมงครึ่งกว่าวัฒน์กับเนจะออกมาจากห้อง สภาพของเด็กหนุ่มอิดโรยขอบตาดำคล้ำเหมือนคนอดนอนก็ไม่ปาน เนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสองชั่วโมงกว่าวัฒน์พูดอะไรไปบ้าง ที่จำได้แม่นก็แค่คำว่า ‘ปืน’

          “ตามมานี่”

          วัฒน์บอกเสียงต่ำเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำท่าจะย่องไปที่ห้องครัว เขารู้ว่าเนยังไม่ได้กินข้าวเช้า และเขาก็ไม่คิดจะให้เด็กหนุ่มได้หาของกินรองท้องด้วย หนุ่มใหญ่เดินนำเข้าไปยังห้องที่อยู่ห่างไปไม่ไกลจากห้องครัว ซึ่งเป็นห้องทำงานอีกห้อง ด้านในมีตู้หนังสือขนาดใหญ่ล้อมกำแพงไว้ทั้งสี่ด้าน และยังมีอีกสามตู้ตรงกลางห้อง จนดูเหมือนว่าโต๊ะทำงานที่อยู่ใกล้กับกำแพงด้านในดูเป็นแค่ของประดับห้องไปเสียแทน

          “...เราเข้ามาทำอะไรหรือครับ” เนถามอย่างไม่แน่ใจ เขาไม่คิดว่าวัฒน์จะให้มาดวลปืนกันที่ห้องนี้แน่

          เพื่อนร่วมงานไม่ตอบ เขาเดินเข้าไปยังตู้ด้านขวา จ้องมองที่ชั้นเกือบบนสุดของตู้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักหนังสือเล่มหนาสีเทาบนชั้นนั้น เสียงครืนดังขึ้นจากอีกฝั่งเล่นเอาเด็กหนุ่มที่ยืนสำรวจห้องอยู่สะดุ้งโหยง ตู้หนังสือค่อยๆหมุนเข้าไปด้านในเหมือนประตูหมุนเผยให้เห็นทางเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน

          มีทางลับด้วย...นี่มันบ้านอะไรวะ! ไม่ใช่ในหนังนะเฟ้ย ถึงได้มีประตูลับในบ้านได้น่ะ
         
          “ตามมา”

          วัฒน์บอกอีกครั้งด้วยท่าทางที่ดูปกติและไม่ใส่ใจกับเรื่องตรงหน้า ก่อนจะเดินนำเข้าไปยังช่องทางมืดสลัว ตอนนี้เนชักไม่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะพาไปสอนยิงปืน หรือจะพาไปฆาตกรรมในที่ลับกันแน่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกมากนัก จึงเดินตามไปทั้งที่หัวใจยังหวั่น

          พอเดินลงไปได้สักพัก เนก็เริ่มใจชื้นเมื่อมองเห็นแสงสีขาวจากด้านล่าง อย่างน้อยเขาก็พอมั่นใจว่าคงเอาตัวรอดได้ถ้าเกิดวัฒน์คิดจะฆาตกรรมเขาจริงๆ

          “อุ๊ย อาวัฒน์ พี่เน สวัสดีค่า” เสียงใสของสาวน้อยหุ่นอึ๋มร้องทักอย่างร่าเริงเมื่อเห็นชายทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง แต่ปืนกล็อกในมือเธอนั้นไม่ชวนให้เนรู้สึกดี๊ด๊าไปด้วยเท่าไหร่นัก
         
          “...น้องแมวยิงปืนเป็นด้วยหรือครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง ซึ่งมีสภาพเหมือนสนามยิงปืนในร่มขนาดหย่อมไม่มีผิด แถมตรงด้านในที่เป็นห้องรั้วลวดก็มีปืนนานาชนิดในตู้กระจกมากพอจะเอาไปทำสงครามกับแก๊งอื่นได้สบายๆ

          “บ้านนี้ยิงเป็นกันหมดนั่นล่ะ” ฟังคำตอบของหนุ่มใหญ่แล้วเนก็อดตกใจไม่ได้ “ไม่ต้องห่วงเรื่องเสียงกับเรื่องระบายอากาศ คุณสิทธิ์เขาทำไว้อย่างดี พอซ้อมได้ซักร้อยนัดแบบไม่สำลักตะกั่วตายซะก่อน”

          สายตาที่มองมานั้น ทำเอาเนไม่แน่ใจว่าตะกั่วที่วัฒน์พูดถึง เป็นแบบควันหรือแบบเม็ด

          “งั้นหนูกับเอมขอตัวก่อนนะคะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพวกหนูจะมาเก็บกวาด” หญิงสาวบอกพร้อมกับวางปืนลงในตู้กระจก ส่งสายตาหวานซึ้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องไป เหลือให้บุรุษอยู่กันสองต่อสอง

          สอง!

          ทั้งคู่ไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งแมวกับเอมออกไป บรรยากาศกดดันถาโถมเข้ามาในห้องอย่างประหลาด สร้างความตึงเครียดให้พวกเขาขึ้นมาทันที ความทรงจำเมื่อตอนที่นั่งทำงานแล่นเข้าหัวเหมือนตั้งใจจะกลั่นแกล้งก็มิปาน

          จะตื่นเต้นทำบ้าอะไรวะ

          เนหันมองไปยังทางเข้ามาอาการอึกอัก เขาหยุดหัวใจที่เต้นรัวไม่ได้ มันดังรุนแรงเหมือนกับจะระเบิดออกมาจากอกก็มิปาน เด็กหนุ่มพยายามเก็บอาการแต่ไม่ประสบผลสำเร็จ จึงได้แต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นหินรออีกฝ่ายเริ่มก่อน

          วัฒน์เองก็นึกไม่ออกว่าจะเริ่มอย่างไรดี ถึงเขาจะไม่ได้ชวน แต่เพราะสถานการณ์พาไป ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ใจจริงอยากจะไล่ๆไปซะให้พ้นๆเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายมายืนดูสมรรถนะตัวเองนัก แต่ถึงไล่ไปเขาก็มั่นใจว่าเด็กหนุ่มคงไม่ยอมง่ายๆ อีกทั้งมันคงจะดูแปลกสุดๆ ถ้าคิดจะมาไล่เอาป่านนี้แล้ว

          ช่วยไม่ได้นี่โว้ย

          “ใช้เป็นใช่ไหม” คนอายุมากกว่าหยิบปืนสั้นมาให้โดยไม่มองหน้าเพราะกลัวเด็กหนุ่มจะเห็นว่าตัวเองหน้าแดง

          ...แต่จากสายตาของเนแล้ว ดูอย่างไรก็เหมือนกับว่าวัฒน์เกลียดจนไม่อยากจะมองหน้าชัดๆ

          “ครับ” น้ำเสียงเรียบนิ่งชวนเข้าใจผิดดังขึ้นเพียงครั้งเดียวก่อนจะดึงปืนมาสำรวจ จากนั้นก็มองไปยังเป้ายิงที่อยู่ห่างราวสิบเมตร “ไม่ใกล้ไปหน่อยหรือครับ”

          มันท้า

          “ไปเตรียมตัว แล้วเดี๋ยวฉันจะเตรียมเป้ายิงอย่างที่นายอยากได้เอง”

          เนฟังแล้วยืนนิ่งไปสามนาที ก่อนจะเดินเข้าช่องยิงไปเตรียมตัวให้พร้อม

          ด้วยใบหน้าแดงก่ำกับหัวใจเกิดอาการเต้นไม่เป็นจังหวะ

          บ้าเอ๊ย เมื่อกี้หมอนั่นหมายถึงเรื่องเป้ายิงปืนแท้ๆ เราดันไปคิดห่าอะไรได้วะเนี่ย

          เป้ายิง...อย่างที่อยากได้....

          ........เป้า...............

          ......เป้า........

          ....เป้า....

          “เป็นอะไร......หรือเปล่า”

          วัฒน์เอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจในทีแรก ก่อนจะแผ่วลงพร้อมกับเก็บอาการเป็นห่วง

          “เปล่าครับ” เพราะดันไปนึกถึงเป้าเบื้องล่างของอีกฝ่ายที่อยากจะยิงเป็นยิ่งยวด ณ ตอนนี้เลยออกอาการกระอักเลือด เหนื่อยใจกับตัณหาไม่เลือกเวลาของตน

          “...งั้นถ้าเตรียมตัวเสร็จแล้วก็ลองยิงดู” หนุ่มใหญ่บอกด้วยท่าทางหวาดระแวง เพราะทีท่าของเนเริ่มเหมือนกับตอนลงแดงอดเซ็กซ์ “ลองดูซักห้านัดว่าจะเข้าซักนัดหรือเปล่า”

          เนรู้สึกขอบคุณ คำแขวะกัดนั่นดึงเขาออกมาจากโลกหื่นได้ชะงักนัก

          เด็กหนุ่มมองเป้ายิงที่อยู่ห่างยี่สิบเมตรแล้วก็ต้องออกอาการหนักใจ แต่พยายามเก๊กไว้เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม เขาจึงเล็งปืนไปที่เป้า แล้วยิงรัวออกไปห้านัดทันที

          “ก็งั้นๆ” หลังจากเอาเป้ากระดาษมาดูวัฒน์ก็พูดไปพร้อมส่งเสียงหึๆในลำคอเป็นเชิงดูถูกจนเด็กหนุ่มชักของขึ้น

          “งั้นคุณก็ลองบ้างสิ” ทำเป็นเก่ง ฝีมือจะซักเท่าไหร่เชียวหาตาแก่

          วัฒน์ไม่พูดอะไร เขาเดินเข้าไปในช่องยิงอีกช่องซึ่งเตรียมเป้ายิงไว้แล้ว จัดการยิงออกไปห้านัดด้วยความเร็วชนิดที่เนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้เล็งหรือเปล่า พอยิงเสร็จวัฒน์ก็เลื่อนเป้ามาดูอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะส่งให้กับเนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

          เนรับมาดู ของเขาเข้าเป้าสองในห้า ที่ใกล้ๆหัวกับแถวไหล่ ส่วนของวัฒน์เข้าทุกนัด

          “ก็งั้นๆ....” เขาพูดเพราะอีกสองนัดอยู่นอกไปจากรูปคนในกระดาษ เลยหาเรื่องแขวะเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อดูดีๆแล้วก็ต้องหน้าซีดลง

          เพราะกระสุนห้านัดยิงเรียงกันเป็นแนวนอนพาดผ่านคอชนิดพอดีเป๊ะเหมือนเอาไม้บรรทัดมาทาบก็ไม่ปาน

          อีแบบนี้ไม่ใช่แค่เก่งแล้ว นี่มันเทพชัดๆ!

          เนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ พอวัฒน์เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มก็ยักคิ้วแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างคนมีชัย ชวนให้คนมองรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา

          “อย่างน้อยก็ทำให้พอเข้าเป้าได้ครึ่งจากที่ลั่นไกได้ก็ดีนะ”

          อยากจะเถียงกลับ แต่กลัวโดนลูกตะกั่วเป่าใส่ชะมัด!

_____________________

แล้วก็๋ไม่มีอะไรในกอไผ่ เกาะข้างฝาฟรี =w= อย่าเพิ่งบีบคอเค้า กำลังหาจังหวะยืนยันกันและกันอยู่ก๊าบบ =[]=

@ คุณเข็มวินาที ฮา พอดีตอนลงตอนก่อน เพิ่งเห็นว่า ท่าน agava 1313 มาปูเสื่อรอ เลยอดแซวไม่ได้ XD แบบว่า วันไหนลงช้า/ลืมนี่ รู้สึกผิดเลยทีเดียว ฮา

[ทิวลิปสีส้ม]

  เอ๊ะ เดี๋ยวสิๆ จริงๆ แล้วมันข้ามตอนไปใช่ไหม
(ตอนที่เราอยากอ่านไปไหน กร๊ากกกก ผีหื่นสิงค่ะ  )
ยิ่งอ่านยิ่งอยากปล้ำคุณวัฒน์ แต่กลัวลูกตะกั่วอ่ะ บอกตรง
จะแม่นไปไหน 
กดบวกกดเป็ดให้กับความขยันค่า ชอบอ่ะมาอัพทุกวันเลย 
รอตอนต่อไปนะคะ

[blanchet]

งื้อออ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันหนออ
อยากรู้ว่าจะจีบกันยังไง5555

[วัวพันปี]

ไม่ตรงเป้า ที่คนอ่านอยากอ้ะ

[เข็มวินาที]

ต้องขอบคุณ คุณagava 1313 ด้วยที่มาปูเสื่อรอคนแต่ง สามารถทำให้คนแต่งรู้สึกผิดได้ ฮาาาา ตอนนี้แอบสำรวจกันแล้ววุ้ย ลุงมีเขิน เนก็หื่นไม่เลือกเวลา บอกแล้วว่าถ้าทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน!! จัดหนักเลย(แต่กลัวลุงจัดหนักตะกั่วก่อนจะจัดหนักอย่างอื่นก่อนอ่ะสิ)  เป็นกำลังใจให้เสมออ สู้ๆ

[Doranaii]

เน อยากยิงเป้าาาาาาาาา 555555

[PaTtO]

ห้องยิงปืนนี่ก็บรรยากาศดีนะ ซักเป้ามั้ยเน