หัวข้อ: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก END สั่งนิยายได้ที่ สนพ Rev. มาแจ้งจ้าา

[milkshake✰]

 
สงสารเรย์มากๆ
และโกรธพ่อแทนน้องมากๆ เราไม่อยากใช้คำว่ารักลูกไม่เท่ากันนะ เพราะบางทีพ่ออาจจะไม่ได้คิดแบบเรา
แต่แบบ... ถ้าจะแสดงออกใส่น้องแบบนี้
เมินไปเลย อาจจะดีซะกว่า
 

[oiruop]

 

[oilzii]

ฮือออ อ่านไปร้องไป เรย์

[kun]

ตอนต่อไปจะมายังน่ะ

[armize]

สงสารน้องมาก หวังว่าซักวันนึงน้องจะมีรอยยิ้้มที่มีความสุข. ขอเชียร์ไคนะครับ

[boommerang]

เป็นนิยายในอุดมคติเลยทีเดียว รีบมาต่อนะครับ

[som]

นี่ละใช่เลย  แบบนี้ละที่ชอบ  ลงวันต่อวันได้มั๊ยครับ  แนวนี้ชอบๆ

[Take]

“พี่เรย์!”

“คิดถึงจังเลย”

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าผม พอได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ฉีกยิ้มกว้างออกมาจากใจมันก็ทำให้ผมมีความสุขจนแทบจะลืมทุกอย่าง เด็กพวกนี้ช่างน่าสงสารไร้ญาติขาดมิตรไม่มีทั้งพ่อและแม่เกิดมาบางคนก็ถูกทิ้งข้างกองขยะหรือไม่ก็ถูกเอามาปล่อย ถ้าหากว่าไม่ได้ครูน้อยไปพบเข้าป่านนี้จะเป็นยังไงนะ

“หนูนาคิดถึงพี่เรย์จังคะ คิดถึงพี่เรย์มากๆ เลย”

“พี่เรย์ก็คิดถึงหนูนาครับ”

ผมอุ้มหนูนากระชับเข้ามาในอ้อมกอดแล้วจับไปที่แก้มนิ่มๆ ไปหนึ่งที หนูนาเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดูแถมยังขี้อ้อนมากๆ ด้วย

“พี่เรย์จะอยู่นานไหมคะ”

“พวกเราอยากให้พี่เรย์อยู่นานๆ”

“อย่าเพิ่งรีบกลับนะฮะ”

“ครับ วันนี้เป็นวันหยุดพี่เรย์จะอยู่กับพวกเราทั้งวันเลยดีไหม?”

“เย้ พี่เรย์น่ารักที่สุดเลย”

“ไปๆ เดี๋ยวพี่จะอ่านหนังสือนิทานให้ฟังนะ”

ผมจูงมือเด็กๆ แล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านพัก ความสุขเล็กๆ แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับผมเพราะมีเด็กพวกนี้อยู่จึงทำให้ผมไม่ออกนอกลู่นอกทาง ถ้าหากว่าผมไม่ได้เจอพวกเขาก่อนผมก็คงปล่อยตัวปล่อยใจแล้วทำตัวเหลวแหลก เพราะถ้าลำพังตัวผมคนเดียวป่านนี้จะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้

ผมอ่านหนังสือนิทานให้เด็กๆ ฟังพร้อมกับสอนหนังสือไปในตัวโดยมีครูน้อยคอยช่วยอยู่ข้างๆ ฐานันดรที่แตกต่างไม่ได้ทำให้พวกเราห่างเหิรกันสักนิด สำหรับผมเงินอาจมีความจำเป็นในการดำรงชีพแต่สำหรับในฐานะจิตใจมันไม่ได้มีความหมายกับผมแม้แต่นิดเดียว

“เย็นมากแล้วพี่ต้องกลับแล้วนะ”

“แล้ววันหลังพี่เรย์มาอีกนะคะ หนูนาจะรอพี่เรย์ทุกวันเลย”หนูนาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน จนทำเอาผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องขยี้ผมแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว เด็กอะไรน่ารักจริงๆ

“พี่เรย์ไปก่อนนะ แล้วพี่เรย์จะมาหาใหม่”

“สัญญานะคะ”

“อืม สัญญา”

คำสัญญาที่ผมให้ไว้พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงวัยเพียงแค่ 7 ขวบ เวลาเธอยิ้มมันดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ผมได้แต่ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายได้โปรดปกป้องพวกเขาด้วย ขออย่าให้ใครมาพรากรอยยิ้มน้อยๆ นั่นไปเลยเพราะมันมีมีค่าที่สุดสำหรับผม

“เรย์! เป็นอะไร? ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว”อัลฟาเอ่ยถามผมขึ้นด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อยแล้วมองมายังผมที่ยังยิ้มไม่หยุด

“ไม่มีอะไรหรอก พอดีแค่นึกถึงใครบางคนนะ”

จะไม่ให้ผมมีความสุขได้ไง? ก็ในเมื่อเวลาที่ผมคิดถึงเด็กๆ ที่บ้านเด็กกำพร้าเมื่อไร่มันก็ทำให้ผมมีความสุขทุกที ป่านนี้เด็กๆ จะทำอะไรอยู่นะ? กำลังเรียนหนังสือหรือว่ากำลังนั่งเล่นกันอยู่ อาทิตย์หน้าคงต้องหาซื้อหนังสือนิทานไปเพื่มแล้วละมั้ง

“อะไรของนายเนี่ยเรย์?”

“ไม่มีอะไรจริงๆ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อืม”

อัลฟาพยักหน้าเป็นการตอบรับแล้วก็หันไปเล่นโทรศัพท์ในมือต่อ ตอนนี้เป็นช่วงพักตอนกลางวันผมก็เลยมีเวลานั่งเล่นพอสมควรเลยเลือกที่จะมานั่งที่โต๊ะม้าหินใกล้กับอาคารเรียนกับอัลฟา แต่ห้องน้ำดันอยู่ใกล้โรงอาหารเลยทำให้ผมต้องเดินไปอีกทาง

“ระวัง!”

ในขณะที่ผมกำลังเดินผ่านสนามบาสก็มีเสียงๆ หนึ่งที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองอัตโนมัติแต่สิ่งที่ผมเห็นก็คือลูกบาสที่กำลังลอยละลิ้วมาทางผมอย่างแรง ด้วยความตกใจมันทำให้ผมก้าวขาหลบไม่ออกได้แต่ยกมือขึ้นมาบังเพื่อรอรับการกระแทก
ต้องโดนแน่ๆ เลย!!!.....

ปึ๊ก!

ทุกอย่างเงียบลงหลังจากที่เสียงลูกบาสตกลงสู่พื้นเบื่องล่างแต่ผมไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ทำไม? ผมไม่เจ็บเลยละมันเกิดอะไรขึ้น? พอคิดได้แค่นั้นผมก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองอย่างช้าๆ ชายหนุ่มร่างสูงคนที่คุ้นเคยกำลังมองผมอยู่ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างผมเพียงนิด นี่เขาช่วยผมไว้เหรอ?

“เอ่อ”

“คราวหลังก็อย่ามัวแต่เหม่อ หันมองทางซะบ้าง”

คำขอบคุณที่กำลังจะถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของผมก็หยุดลงทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ไม่เข้าหูสักเท่าไร่

“ฉันก็ไม่ได้ขอให้นายมาช่วยนี่ตะวัน ถอยออกไป!”

ผมเชิดหน้ามองคนร่างสูงกว่าผมอย่างถือดีไม่คิดจะยอมแพ้ก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทาง มันน่าโมโหจริงๆ ถ้าจะพูดถากถางกันขนาดนี้แล้วละก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องมาช่วยเลยสักนิด!!!

“จะไปไหน”

“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน”ผมไม่คิดจะตอบแล้วไม่คิดที่จะหันไปมอง เดินดุ่มๆ หนีไม่อยากเสวนาด้วยสักเท่าไร่

“เฮ้ย!”

ตุบ!

แต่ด้วยความรีบแล้วก็ไม่ได้มองทางทำให้ผมสะดุดกับขาตัวเองจนล้มห้วทิ้มลงไปกองอยู่กับพื้น ด้วยความที่ว่าพื้นมันเป็นปูนซีเมนซ์เลยทำให้ผมรู้สึกเจ็บไม่น้อย

“หึ”

ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหนาของตะวันมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอับอายขึ้นเป็นทวีคูณ ทำไมกันนะผมต้องมาเสียฟอร์มต่อหน้าคนๆ นี้ตลอด

“หัวเราะอะไร!”

ทันทีที่ผมลุกขึ้นมาได้ผมก็รีบตั้งท่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมรู้สึกขายขี้หน้ามากแต่ต้องทำเป็นหน้าด้านเข้าไว้

“ก็เปล่านี่”

“ไม่จริง! นายหัวเราะฉัน”

“ก็แล้วแต่จะคิด”

พอเห็นรอยยิ้มของตะวันแล้วมันทำให้ผมรู้สึกอยากจะบ้าตาย เขาทำหน้าทะเล้นใส่ผมเหมือนกับว่าเราสนิทกันมาก แต่ทำไมผมกลับคิดว่ารอยยิ้มของเขามันขัดหูขัดตาผมจัง หรือว่าเขากำลังหัวเราะเยาะในความเปิ่นของผมเมื่อกี้นี้แน่เลย!!! ด้วยความอายสุดๆ เลยทำให้ผมเลือกที่จะเดินหนีมากกว่าต่อล้อต่อเถียงด้วย คนบ้าอะไร!!! กวนประสาทชะมัด!

“อ้าว จะไปไหนละ”

“ยุ่ง!”

“ระวังล้มอีกนะ”

“อะ ไอ้บ้าตะวัน!”

ให้ตายสิ! วันนี้มันวันซวยอะไรของผมกันนักนะ คนกำลังอารมณ์ดีแท้ๆ แต่กลับต้องมาทำเรื่องขายขี้หน้าต่อหน้าคนที่ไม่ค่อยชอบ ซุ่มซ่ามจริงๆ เลยเรา!!!

Rrrrrrr

เสียงรอสายดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังหงุดหงิดหยุดอารมณ์ชั่วครู่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่รู้จัก ด้วยความที่ไม่คิดอะไรมากผมก็เลยกดรับอย่างไม่ลังเลเพราะบางทีในใจผมอาจคิดว่าจะเป็นแม่ที่โทรเข้ามาก็ได้

“เรย์พูดครับ”

//เรย์! นี่ครูน้อยเองนะ//

“อ้อ ครับครูน้อย”

//.....//

ทันทีที่ผมได้ฟังครูน้อยพูดใจของผมก็หล่นไปแทบตาตุ่ม ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะล้มหมดแรงลงดื้อๆ มันเกิดอะไรขึ้น!!! ทั้งๆ ที่เมื่อวานผมยังยิ้มอยู่เลย ร่างกายสั่นๆ ของผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกรู้แต่ว่าต้องรีบไปให้เร็วที่สุด ผมขอแค่นี้ไม่ได้เหรอ? ขอแค่ผมได้มีความสุขเล็กๆ เท่านั้นก็ไม่ต้องการอะไรอีก แล้วทำไมโชคชะตาร้องมาพรากความสุขของผมไปด้วย

เรย์! หนูนาถูกรถชน!!!.....

.
.
โรงพยาบาล

“ครูน้อย!”

“เรย์ ฮึก ฮือ ฮือ”

ทันทีที่ผมมาถึงโรงพยาบาลผมก็รีบมาหาครูน้อยทันที โชคดีที่โรงพยาบาลที่หนูนาอยู่อยู่ไม่ไกลกับโรงเรียนผมมากนักก็เลยทำให้ผมมาได้เร็ว ผมเห็นครูน้อยกำลังร้องไห้มันก็แทบทำให้ใจของผมแทบขาดแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมันไม่ได้มีแค่นั้น ภาพตรงหน้าของผมมันคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นอนจมกองเลือดกำลังหายใจรวยรินเหมือนจะไม่รอด สภาพยับเยินจนแทบไม่เห็นเค้าเดิม ถึงจะยังไม่รู้สึกตัวแต่เสียงครางแห่งความเจ็บปวดก็ถูกเปล่งออกมาจากปากเล็กๆ สีซีด มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง!!!

“ครูมันเกิดอะไรขึ้น”

“หนูนา ฮึก หนูนาวิ่งออกไป ฮึก เก็บลูกบอลที่กลิ้งไปกลางถนน แล้วรถมันก็แล่นมาที่หนูนาพอดี ฮือ ฮือ หนูนาก็เลย ฮือ ฮือ”ครูน้อยเล่าไปร้องไห้ไปด้วยความเสียใจ สิ่งที่ครูน้อยพูดมันทำให้ผมนึกภาพตามได้โดยที่ไม่ต้องคิดเลย หนูนาช่างน่าสงสารจริงๆ

“แล้วคนชน.....”

ครูน้อยส่ายศรีษะให้ผมเบาๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ถ้าหากว่าไม่ใช่การชนแล้วหนี!!! ทำไมกันนะ? ถึงได้เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นรอบตัวผมอยู่เรื่อย

“แล้วหมอละครับ หมอกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มารักษาหนูนา”

“เรย์ ฮือ ฮือ ทางโรงพยาบาลกำลังเตรียมการผ่าตัดอยู่ ครูกลัวเหลือเกิน.....กลัวว่าหนูนาจะเป็นอะไรไป ครูกลัวจริงๆ นะเรย์”

“หนูนา.....หนูนาของพี่เรย์ ฮึก”

ผมมองไปยังร่างที่อาบไปด้วยเลือดไม่กล้าที่จะแตะต้องหนูนาด้วยซ้ำ ผมกลัวน้องเขาจะเจ็บไปมากกว่านี้ได้แต่เอื้อมมือสั่นๆ ของตัวเองไปจับที่แก้มนิ่มทั้งสองข้าง ได้โปรดเถอะ! บอกผมทีว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพียงความฝัน

“หนูนาตอบพี่เรย์สิครับ ฮือ ฮือ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนเจ็บ ผมกลัว.....กลัวจริงๆ ว่าจะเสียหนูนาไป

“หนูนาพี่ซื้อหนังสือนิทานให้หนูนาด้วยนะ ไหนหนูนาสัญญากับพี่แล้วไงว่าจะรอพี่ไปหา ฮือ ฮือ”

“พะ พี่ พี่เรย์”

“ฮึก หนูนา”

รอยยิ้มน้อยๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าเล็กทำให้ผมเผยยิ้มกว้างขึ้นมาทันที หัวใจที่เหมือนหยุดเต้นของผมแต่ตอนนี้กลับเต้นอีกครั้งด้วยความปิติยินดี

“หนูนาเจ็บคะ พี่เรย์.....”

“หนูนาเจ็บตรงไหน บอกพี่นะเดี๋ยวพี่จะเป่าให้หายเจ็บ”ผมพยายามฝืนยิ้มกว้าง แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างของผมจะแทบมองไม่เห็นเพราะน้ำตาที่คลอเบ้าก็ตาม

“พี่เรย์ ขอโทษคะ ที่หนูนาไม่ อึก แค่ก แค่ก แค่ก”

“หนูนาไม่ต้องพูดแล้วนะ ฮือ ฮือ อดทนอีกนิดนะ หมอใกล้มาแล้ว หมอ!!! หมออยู่ไหน! ฮือ ฮือ”

ผมร้องเรียกเหมือนคนขาดใจ หนูนาจะตายไม่ได้เด็ดขาด!!! ขออย่าให้มีใครหรืออะไรมาพรากหนูนาไปจากผมเลย ไม่อย่างนั้นผมคงทนไม่ได้แน่ๆ

“หนูนา.....เป็นเด็กไม่ดี.....ไม่รักษาสัญญา”

“ฮือ ฮือ ไม่เลยหนูนาของพี่เรย์เป็นเด็กดีเสมอ”มือสั่นๆ ของผมยังประคองแก้มนวลไม่ปล่อยแล้วลูบไล้ไปที่ผมด้านหน้าด้วยความเอ็นดูแต่ใจของผมจะขาดอยู่แล้ว

“พี่เรย์.....อย่าร้องไห้”

หนูนากำลังยิ้มให้กับผม รอยยิ้มของเด็กเล็กๆ ที่ผมชอบ แต่ตอนนี้มันกลับหายไปด้วยสีหน้าที่สงบแต่มันทำให้ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

ตุบ

“ฮือ ฮือ หนูนา!!! ไม่!!!”

ทำไมทุกคนถึงได้ทำร้ายผมขนาดนี้ ทำไมถึงได้พรากสิ่งที่รักของผมไปแค่นี้ยังทำร้ายกันไม่พออีกเหรอ ผมมีเงินทองมากมายแต่กลับใช้ซื้อชีวิตของเด็กเล็กๆ คนนึงไม่ได้ ผมเกิดมามีกินมีใช้แต่กลับไร้ความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่ แล้วยังจะให้ผมต้องสูญเสียอะไรอีก

พี่เรย์ไปก่อนนะ แล้วพี่เรย์จะมาหาใหม่.....

สัญญานะคะ.....

อืม สัญญา.....
.
.
.

เพี๊ยะ!

“ไอ้ลูกไม่รักดี! บอกมานะวันนี้แกหนีเรียนไปไหนมา!!!”

เจ็บ.....แต่ไม่เท่ากับที่ใจสักนิด ทันทีที่มาถึงบ้านก็เจอกับพ่อที่นั่งรออยู่ เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเลือดของผมมันไม่ได้ทำให้เขาสังเกตุเลยสักนิด พอมาถึงมีแต่ต่อว่าและด่าทอ ผมไม่มีแรงที่จะโต้เถียงรู้สึกหมดแรงแล้วจริงๆ

“วันนี้ครูที่โรงเรียนโทรมาบอกฉันมาแกหนีเรียนตอนกลางวัน แกไปทำเรื่องชั่วๆ ที่ไหนมา ห่ะ!!!”

“คุณพ่อ! อย่าว่าเรย์เลยนะ เรย์อาจมีความจำเป็นจริงๆ ลองถามเรย์ก่อน”

“ใช่คะคุณ ถามเรย์ก่อนดีกว่า”

“จะให้ฉันถามอะไร!!! ในเมื่อพฤติกรรมมันก็ฟ้องอยู่ทนโท่แบบนี้ แกทำให้ฉันต้องขายหน้ารู้ถึงไหนอายถึงนั่นที่ลูกชายหนีเรียน ไอ้ลูกไม่รักดี! แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของฉันจริงๆ”

คำพูดที่เจ็บแปลบ คำพูดที่ไม่น่าถูกเอ่ยออกมาจากปากคนเป็นพ่อ ถ้าเขาไม่รักผมแล้วจะให้ผมเกิดมาทำไม?

“ครับ ผมรู้.....ว่าผมเป็นลูกที่คุณไม่ต้องการ”ผมจับแก้มตัวเองข้างที่ถูกตบด้วยมือสั่นๆ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ตอนเข้าบ้านแต่บัดนี้มันกลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นอีกครั้งแล้วซินะที่ผมร้องไห้ต่อหน้าเขา

“.....”

“มีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว”

ผมทิ้งทุกอย่างแล้วเดินขึ้นห้อง หัวใจที่ปวดร้าวของผมมันชาจนแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตัวเองอีกแล้ว ทุกอย่างมันประดังเข้ามาภายในวันเดียวทำให้ผมทนแบกรับความเจ็บปวดไม่ไหวจริงๆ ผมมองไปยังขวดโหลที่ใส่กลีบดอกไม้ที่แห้งสนิท ของขวัญวันเกิดที่ผมได้รับจากมือเล็กๆ ของหนูนา

พี่เรย์ สุขสันต์วันเกิดคะ.....

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮึก”

เสียงร้องไห้ที่เจ็บปวดถูกเปล่งออกมาอย่างรู้สึกไม่อาย ผมกอดขวดโหลไว้แน่นคิดถึงเหลือเกิน....ผมคิดถึงรอยยิ้มของหนูนา หนูนาจากผมไปแล้ว

“คุณเรย์! คุณเรย์ของเย็นใครทำอะไรคะ แล้วทำไมเสื้อมันถึงได้เลอะเลือดขนาดนี้”

“เย็น”

ในชีวิตผมก็คงจะมีเย็นนี่แหละที่เป็นห่วงผมจริงๆ ไม่มีใครรักผม.....แม่ครับพ่อไม่ได้รักผมสักนิด เมื่อไร่ที่แม่จะมารับผมไปอยู่ด้วยสักที

“เย็น.....ช่วยผมด้วย ฮือ ฮือ ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว”

“เจ็บตรงไหนคะ เป็นแผลตรงไหนเดี๋ยวเย็นจะทำแผลให้นะคะ อย่าร้องเลยนะคะคุณเรย์”

“ฮือ ฮือ ผมเจ็บตรงนี้เย็น ผมเจ็บที่หัวใจ เจ็บจนใจจะขาดอยู่แล้ว ฮือ ฮือ”ผมรู้ตัวว่ากำลังร้องไห้เหมือนเด็กๆ แต่ผมเจ็บ.....เจ็บเหลือเกิน

“โธ่! คุณเรย์”

ผมมันเป็นตัวโชคร้าย เป็นตัวกาลกิณีที่น่ารังเกียจ เพราะผมเป็นแบบนั้นทุกคนถึงได้ทิ้งผม แม่ทิ้งผมให้อยู่กับพ่อแล้วสัญญาว่าจะมารับ หนูนาก็ยังมาต้องมาเจ็บตัวเพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับผม เหมือนเป็นคำต้องสาปสัญญาที่มีให้แต่ไม่มีวันเป็นจริง

อยู่กับพ่อนะเรย์ แม่สัญญาว่าแม่จะมารับ.....

สัญญานะคะพี่เรย์.....

ผมนอนไม่หลับทั้งคืน จิตใจที่ขุ่นมัวของผมมันไม่สามารถข่มตาให้หลับสนิทได้ เรี่ยวแรงของผมเริ่มหมดลงอย่างช้าๆ แม้กระทั่งหายใจผมก็ยังไม่มีแรงเลย ทั้งคืนผมได้แต่นอนกอดขวดโหลเอาไว้เฝ้าภาวนาขอให้หนูนาปลอดภัย แม้จะยังโชคดีที่หมอมาทันทำให้รักษาชีวิตหนูนาไว้ได้แต่เพราะอาการที่เสียเลือดมากไปยังทำให้หนูนาอยู่ในอาการโคม่า

“มันตื่นหรือยัง! ไปปลุกให้มันตื่นเดี๋ยวนี้!!! ถ้าวันนี้มันโดดเรียนอีกฉันจะเอาเลือดหัวมันออก”

ผมยิ้มเยาะให้กับความสมเพชของตัวเอง เสียงประกาศกร้าวที่เป็นเหมือนกับนาฬิกาปลุกอย่างดีมันแทบทำให้ผมดีใจจนน้ำตาร่วง

“คุณเรย์”

“ผมรู้แล้ว”

“หน้าคุณเรย์ซีดมาก ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“ผมไม่เป็นไร ไม่ตายง่ายๆ หรอก”

ปวดหัว.....แต่ผมก็ต้องลุก ต่อให้ร่างกายและจิตใจต้องทรมานขนาดไหน ผมก็ต้องทำเพื่อที่จะได้อยู่ในบ้านหลังนี้ต่อ เพื่อรักษาสัญญาที่ไว้กับแม่

ผมเดินลงบันได้ด้วยท่าทีหยิ่งผยองแสร้งทำว่าไม่ได้เป็นอะไร แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยช้ำเพราะการร้องไห้อย่างหนัก มองเห็นพ่อยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่พร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึงเพราะความโกรธยังคงไม่จางหาย คงจะโกรธผมากสินะที่ผมทำให้เขาเสียหน้าในเมื่อไม่คิดที่จะถามว่าผมเป็นอะไร? ผมก็ไม่คิดที่จะบอก ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไปก็ดีแล้ว

ปรื้น!!!!!

“อยากตายหรือไง!”

แรงฉุดกระชากจากทางด้านหลังมันทำให้ร่างกายที่อ่อนแรงของผมปลิวไปตามแรงที่มากกว่า พร้อมกับรถที่แล่นผ่านด้วย
ความเร็ว นี่ผมเดินออกมาจากตัวบ้านตั้งแต่เมื่อไร่นะ? ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย

“เรย์”

ใคร? กำลังเรียกผมอยู่แล้วทำไมภาพมันถึงพร่ามัวขนาดนี้ ทำไมผมมองไม่เห็นหน้าเขาเลยนะ

“เรย์”น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อผมอีกครั้งทำให้ผมเริ่มตั้งสติได้ แล้วผมก็เริ่มมองคนตรงหน้าอย่างเต็มตาความพร่ามัวค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร

ตะวัน!.....

“ปล่อย”เพียงแค่รู้เท่านั้นแหละ ผมก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากที่จะอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้จึงคิดที่จะเดินเลี่ยงแต่กลับถูกมือหนาจับที่ต้นแขนอย่างรู้ทันในความคิดของผม

“จะไปไหน”

“ยุ่งอะไรด้วย!”ผมพยายามรั้งแขนออกแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ แต่กลับจับแน่นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรแต่ถ้าหากว่าจะซ้ำเติมผมไม่อยากฟัง!

“เรย์!”

“นายจะไปไหน! แล้วเมื่อวานตอนกลางวันนายโดดเรียนทำไม”

คำพูดของเขาที่เหมือนกับพ่อมันทำให้ผมสะอึก ผมเม้มปากแน่นสนิทพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล ผมน้อยใจ ผมเสียใจ ผมเป็นคนที่มีหัวใจแล้วผมก็ร้องไห้เป็นเจ็บเป็น

“ปล่อยฉัน! นายมายุ่งกับฉันทำไม!”

“.....”

“ถ้าคิดจะซ้ำเติมฉันละก็พูดออกมาเลย!!! พูดออกมาสิ ฉันรอฟังอยู่แล้วก็รีบๆ ไปซะ”

จะกล่าวโทษอะไรอีก จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะแต่อย่ามามองผมด้วยแววตาที่น่าสมเพชและสงสาร ผมไม่ต้องการให้ใครมาสงสารหรือเห็นใจทั้งนั้น!

“จะไปโรงเรียนใช่ไหม? ฉันจะไปส่ง”

“ไม่ต้อง!”

“เรย์ อย่าดื้อ”

“ฉันไปของฉันเองได้”

“สภาพแบบนี้เนี่ยนะจะไป เดี๋ยวก็ถูกรถชนตายแบบเมื่อกี้อีกหรอก ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ดึงเอาไว้นายก็ได้ตายไปแล้ว”

“.....”

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก”

เอาเถอะ.....อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากรั้งหรือพูดอะไรทั้งนั้น ผมหมดแรง ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ


Take

ทำความเข้าใจนิสนุง เทคไม่โกรธน้าา ไม่งอนด้วย ดีใจมากด้วยซ้ำที่อ่านแล้วอินกัน บอกตง อ่านเม้นไปยิ้มไปอ่ะ แบบ เฮ้ย ดีใจมากเลยที่อินขนาดนี้ แม้ว่าเรื่องนี้นะจะ...เอ็นซีน้อย มีแต่ดราม่าเล็กๆ น้อยๆ พระเอกก็ยังลุ่มๆ ดอนๆ ไม่โผล่มาเต็มตัวซักที ฮ่าๆ แต่ขอบคุณครับที่ชอบกัน

[PingPong_Hunlay]

 

[fahsida]

ไม่ใช่แค่นายเอกนะที่เสียน้ำตา เราก็ร้องไห้ทุกตอนเลย บอกเลยตอนนี้เกลียดคนรอบตัวเรย์มาก

[mynamejnkf]

โอ้ยยยยยยย หงุดหงิด ฮืออออ

ทำไมทุกคนต้องรังแกหนุเรย์แบบนี้ โอ้ย รับไม่ได้ ทำไมเรื่องแย่ๆต้องเข้ามาในชีวิตพร้อมกันขนาดนี้

หนูเรย์เข้มแข็งไว้นะคะ เดี๋ยววันดีๆจะมาหาเราเอง

[milkshake✰]

  เกลียดพ่อเรย์มาก พูดเลย !!

[B52]

โดนรถชนอารการหนักต้องอยู่ในห้องฉุกเฉินสิมีหมอมีพยาบาลแสตนบายอยู่แล้วน่ะตามความเป็นจริง คงไม่รอให้เรย์มานั่งจับมือและพรรณาถึงความเจ็บอยู่หรอก
อิคุณพ่อนี่ก็อะไรนักหนามีเวลามาคอยจับผิดลูกเนี่ยคนระดับนี้ไม่มีสมงสมองในการสืบเลยหรือว่าเกิดอะไรขึ้น มีแต่ถามว่าแกไปไหนมาไปทำเรื่องไม่ดีมาใช่ไหม!!!! แล้วก็ตบหน้าเพี้ยะทุกตอน ไอ้คุณลูกและเมียรักก็เอาแต่ห้าม อย่าค่ะคุณ อย่าฮะคุณพ่อแต่ไม่เคยชี้หรือบอกจุดอะไรที่ควรต้องทำเลย  เหนื่อยกับการบ่น อยากอ่านอีกแล้วอยากด่าอิพ่อแล้วคนอื่นต่อด้วย มาเร็วๆน่ะจ๊ะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เรารอมาหลายวัน ในที่สุด....

[เข็มวินาที]

แดดิ้นนนน  ชีวิตรันทดเหลือเกิน แต่ความเป็นจริงของเรื่องหมอนี่ จะมีพยาบาลประจำแผนกค่ะ ถ้าอาการสาหัสมากๆถึงขั้นไอซียูก็จะเรียกหมอมา ในกรณีของน้อง พยาบาลก็จะเตรียมการหลายๆอย่าง และพยายามช่วยเหลือผู้ป่วยเท่าที่จะทำได้ในหน้าที่พยาบาล ส่วนขั้นตอนต่อไปก็ปล่อยให้หมอจัดการ ที่เวิ่นมาเยอะเสียขนาดนี้ไม่ใช่อะไรหรอกจ้า อยากให้นิยายเรื่องนี้สมจริงขึ้นมาหน่อย จะได้ไม่ต้องมานั่งตะขิดตะขวงใจ เพราะเป็นนิยายที่เราชอบมากเรื่องนึง จึงอยากให้มันออกมาดีอย่างที่หวังไว้ สุดท้าย เป็นกำลังใจให้ และ

[iceman555]

เฮ้อออ. เพราะเรย์ไม่พูดไม่แก้ตัวอะนะ.

[me12inzy]

ชีวิตเรย์นี่นอกจากแม่กับเย็นยังมีคนดีด้วยอยู่เหรอ ขอให้ทุกคนที่ทำกับเรย์ต้องเจ็บยิ่งกว่าเรย์ร้อยเท่า เอาแบบเรย์เจ้าชายนิทราไม่ต้องตื่นมาเจอพวกนี้ /เถื่อนไป รู้สึกได้ว่าหนึ่งโลกสวยและน่า.มาก พ่อนี่ก็เหลือเกิน ไม่น่าเป็นพ่อคนได้ น่าฆ่า

[monaligo]

โอ้โห พ่อนี่ตาบอดเหรอ ไม่เห็นรอยเลือดเลยดิ ยิ่งตอนเรย์ตกน้ำนะ เห้ยมันสระว่ายน้ำป่ะ น้ำมันก็ต้องใสม่ะ ไม่เห็นลูกเลยดิ
แล้วไอ้ที่บอกว่าไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเลยนี่คือร่ะ อ่านละอินอ่านละขึ้น
สงสารเรย์

[Lovetree]

ร้องไห้นำ้ตาไหลตามเรย์. เราสงสารเห็นใจเรย์มากๆค่ะ(แต่เรย์จะรับไหมอ่านในเรื่องบอกว่าไม่ต้องการ555)
ทำไมเรย์เหมือนไม่ชอบตะวันเลย   ถ้ามองดีๆตะวันไม่ได้ทำอะไรให้เรย์รู้สึกไม่ดีเลยนะ ออกจะเป็นห่วงคอยเตือนด้วยซ้ำ
ตะวันสู้ๆทำให้เรย์รับรู้ถึงความหวังดีให้ได้. ยังเชียร์ตะวันเป็นพระเอกอยู่นะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ  อินจนร้องไห้เลยค่ะ

[lalitalx]

สงสารน้องเรย์จัง ลุ้นพระเอกว่าตะวันหรือไค หรือไม่ใช่เลย ? 5555555555555
ขอให้พระเอกปลอบใจน้องเรย์ก็พอจ้า อิอิ

[black sakura]

จะรันทดไปไหนเนี่ยชีวิตเรย์

[YaYboran]

ดราม่า มากมาย อ่านไปน้ำตาไหล เสียใจ อึดอัด อยากจะไปชวนเรย์มาอยู่ด้วย
 ที่นี่มีความรักให้ 

[kyungploy]

สงสารน้องเรย์
เราว่าไม่ใช่พ่อรักลูกไม่เท่ากันนะ แต่พ่อไม่รักเรย์เลยมากกว่า แค่เห็นว่าเป็นเรย์อะไรๆก็ผิดไปหมดซะทุกอย่าง เหมือนมีคำว่า ผิด แปะไว้กลางหน้าผาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเรย์จะเป็นคนผิด สงสัยโลกแตกเรย์ก็ผิดมั้งเนี่ย ขัดใจจริงๆ
(หนึ่งไม่ใช่คนดีใช่ไหม เรารู้สึกว่าอย่างนั้น ต้องร้ายแน่ๆ ดูตอแหลแปลกๆ =_=)

[som]

อ่านแล้วยิ่งอยากอ่านอีก  อยากอ่านไปเรื่อยๆเลย เรื่องน้องที่โรงพยา่บาลหลายคนเค้าบอกไปแล้ว  ไม่ติดใจละ ชีวิตวิ่งไปคิดเลขไปจริงๆเรย์

[bebe]

สงสารเรย์

[boommerang]

มันเหมือนเป็นการเสพติดนิยายเรื่องนี้อย่างมาก

รีบมาต่อนะครับ

[kun]

คนที่บ้านนิสัย ไม่ฟังหนูเรย์บ้างเลย อะไรๆๆๆก็โยกความผิดตลอด ขัดใจมากกกก
รอเวลาที่ดีของเรย์วิ่งมา รอพระเอกด้วย ฮ่าๆๆๆๆ

[evanescence_69]

ตอบแบบละครน้ำเน่าพ่อไม่ได้รักแม่เรย์ แต่มีแม่หนึ่งเป็นคนรักอยู่แล้ว

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ น้ำตามาเต็ม ^^!

ขอตามด้วยคนนะ

[Take]

“เย็นผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

ความอดทนของผมเริ่มหมดลง ดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตามันทำให้ผมแทบมองไม่เห็น ความอ่อนล้ามันทำให้ผมรู้สึกหมดแรงแม้กระทั่งหายใจ การที่ต้องทนกับคนที่ไม่ได้รักไม่ได้อยากแม้แต่จะมองหน้ามันรู้สึกทรมานเจียนขาดใจตายให้รู้แล้วรู้รอด

“คุณเรย์ อย่าร้องไห้นะคะ”

“เย็น ฮึก ฮึก”

เย็นมองผมด้วยแววตาเศร้าสร้อยเหมือนใจจะขาด เย็นเป็นพี่เลี้ยงที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังแบเบาะแน่นอนว่าจะต้องรู้สึกผูกพันกับผมเป็นธรรมดา เย็นรักผมเหมือนลูกคนนึงส่วนผมเองก็รักเย็นเหมือนกับแม่คนนึง เย็นเป็นมากกว่าคนใช้แล้วเป็นมากกว่าคนในครอบครัวของผมซะอีก

“แล้วคุณเรย์จะอยู่ที่ไหนละคะ”

“ฮึก ผมไม่รู้แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“แต่ถ้าคุณท่านรู้ คุณท่านคงไม่ยอมง่ายๆ หรอกคะ ที่จะให้คนในตระกูล ‘อธิพัฒน์เดชากร’ ตกเป็นข่าวว่าทิ้งลูก”

“ไม่หรอกเย็น ถึงผมจะหายไปเขาคงไม่ตามหาผมหรอก ผมจะไปจากที่นี่แล้วไม่เอาอะไรที่เป็นของๆ เขาไปสักอย่างนอกจากของๆ แม่”

“ไม่ได้หรอกคะคุณเรย์ เงินที่คุณหญิงท่านให้ไว้คุณเรย์จะสามารถใช้ได้ก็ต่อเมื่ออายุ 20 แล้วถ้าคุณเรย์ออกไปจากบ้านโดยที่ไม่มีอะไรเลยคุณเรย์จะอยู่ยังไงคะ”

เย็นเอ่ยให้เหตุผลออกมาโดยที่ยังคงกำมือผมอยู่เพื่อคอยเป็นกำลังใจ สิ่งที่เย็นพูดมาก็ถูกเงินที่ผมมีแม้ว่าจะเป็นเงินของแม่แต่ก็ยังใช้ไม่ได้ จะทำอะไรทั้งทีก็ต้องรอให้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนอนุมัติในฐานะผู้ปกครองแต่จะทำยังไงดี! ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วผมเป็นหนูนา ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเพราะตั้งแต่มีเรื่องกันคราวนั้นผมก็เหมือนกับถูกกักบริเวณ ไม่ได้ไปไหนแม้กระทั่งไปเยี่ยมหนูนามันทรมานจริงๆ ที่ต้องอยู่เหมือนกับถูกขัง

“แต่ผมไม่อยากอยู่แล้วเย็น ฮึก ฮึก ฮือ ฮือ”

“คุณหญิงท่านฝากฝังคุณเรย์ไว้กับเย็น พร้อมกำชับนักหนาว่าต้องดูแลเป็นอย่างดีแล้วจะให้เย็นผิดคำพูดเหรอคะ คุณเรย์เป็นเหมือนดวงใจของเย็นถ้าต้องให้คุณหนูตกระกำลำบากออกไปเผชิญโลกภายนอก ไม่ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากเย็นคงทนไม่ได้”

“ฮือ ฮือ เย็น แต่ผม”

“รออีกนิดนะคะคุณเรย์ อดทนอีกหน่อยอีกไม่นานคุณเรย์ก็จะจบ ม.6 แล้ว รอให้เย็นเตรียมเรื่องที่อยู่และอะไรๆ ให้เข้าที่เข้าทางซะก่อนนะคะ แล้วเราจะไปอยู่ที่อื่นกัน”

“เย็น”

ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองไม่คิดว่าเย็นจะยอมง่ายๆ ขนาดนี้จนเผลอยิ้มกว้างออกมา สายตาของเย็นที่มองผมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แววตาที่บ่งบอกว่ารักและเป็นห่วงผม

“ขอบคุณนะเย็น”

ไม่มีอีกแล้วจริงๆ ไม่มีใครดีกับผมเหมือนกับเย็นอีกแล้ว ต่อให้ต้องออกไปเผชิญโลกภายนอกที่ผมไม่รู้จัก โลกที่กว้างใหญ่มีผู้คนมากมายผมก็ไม่กลัวขอแค่มีเย็นอยู่ผมก็จะสู้ให้สุดแล้วถ้าออกไปได้เมื่อไร่ ผมก็จะตามหาแม่ให้เจอ ผมไม่อยากนั่งรอด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ อีกแล้ว มันทรมานเกินไปที่ต้องรอโดยไร้จุดหมาย

วันนี้ผมอยู่บ้านคนเดียวพ่อกับแม่เลี้ยงไปงานเลี้ยงตามปกติ ส่วนหนึ่งเห็นเย็นบอกว่าไปงานวันเกิดเพื่อน บ้านหลังใหญ่แต่มันดูเหงาสำหรับผมถึงจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแต่มันก็เหมือนไร้ความหมายสำหรับผมอยู่ดี

“ถ้าอย่างนั้นเย็นออกไปก่อนนะคะ คุณเรย์จะได้พักผ่อน”

“ครับ”

ผมเช็ดน้ำตาที่เริ่มแล้วค่อยๆ เอนตัวนอนบนที่นอนนุ่มๆ โดยที่เย็นคอยช่วยห่มผ้าแล้วปรับแอร์ให้ก่อนที่จะปิดไฟแล้วก็ออกไป ความสว่างในคราวแรกเปลี่ยนเป็นความมืดขึ้นมาทันที ผมนอนพลิกซ้ายพลิกขวาอย่างกระสับกระส่ายรู้สึกปวดหัวเล็กๆ คงเพราะความอ่อนเพลียมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกง่วงมากกว่าปกติเพียงไม่นานผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

ฟี้......ฟี้.....ฟี้.....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ็ดดดดด

เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่กี่ครั้งจากนั้นก็ถูกเปิดออกจากด้านนอกพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาแบบไม่ได้รับอนุญาติ ภายในห้องที่มืดสนิทมีแต่เพียงแสงไปท้องฟ้าด้านนอกเท่านั้นที่ส่องเข้ามาเลยทำให้ห้องที่มืดในคราวแรกเริ่มมีแสงสว่างเพียงนิดทำให้ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นรางๆ จนชัดในที่สุด ถึงจะไม่สว่างโล่แต่เขาก็มองเห็นได้ดีว่าใครกำลังนอนอยู่บนเตียงหนานุ่ม แต่จะเป็นอย่างนั้นชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกกลัวสักนิดว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมาเห็นเพราะเขาจงใจที่จะเคาะประตูให้เสียงดังเพื่อรอดูว่าคนในห้องหลับหรือยัง แต่ไม่มีเสียงตอบรับหรือคำเอื้อนเอ่ยใดๆ ออกมาแค่นี้ก็รู้แล้วคงหลับสนิทเลยลองเสี่ยงเดินเข้ามาดู

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้าไปใกล้แม้ว่าจะมืดแต่มันก็ทำให้เขามองเห็นรอยช้ำตามขอบตาแค่นี้มันก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคงร้องไห้จนเหนื่อยถึงได้หลับไปโดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังมีผู้บุกรุก

ร้องไห้อีกแล้ว.....

เป็นอีกครั้งที่เขาคิดแบบนั้น จะทำต้องทำยังไงนะคราบน้ำตาและความเสียใจทั้งหมดถึงจะหายไปจากใบหน้านี้ได้ ชายหนุ่มครุ่นคิดถึงจินตนาการภาพรอยยิ้มของคนที่กำลังหลับมันจะดีกว่านี้ถ้าหากว่าเป็นรอยยิ้มที่มาจากใจเพราะทุกครั้งที่เจอหน้าร่างบางมักจะทำหน้าตาแข็งกร้าวอย่างดุดันเหมือนคนถือดี ทั้งเย่อหยิ่งและจองหองหรือไม่ก็มีแต่คราบน้ำตา

สายตาคมทอดมองไปยังร่างบางด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในอกทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้วทำไมเขาถึงมองข้ามไปได้ตั้งนานสองนานหรือเป็นเพราะไม่เคยคิดจะสนใจเลยทำเป็นมองไม่เห็น เพราะคนๆ นี้ทำร้ายคนอื่น ทำร้ายคนรอบข้างจนดูกลายเป็นเหมือนว่าร้ายแต่ที่แท้จริงแล้วกลับเปราะบางจนน่าใจหาย

อย่าร้องไห้อีกเลยนะ น้ำตาไม่เหมาะกับนายสักนิด.....

ชายหนุ่มปัดไรผมที่หล่นมาปรกหน้าออกอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าร่างบางจะตื่น หัวใจที่เต้นแรงมันทำให้เขาเหมือนตกอยู่ภายใต้มนต์สะกด ใบหน้าขาวนั่นช่างล่อตาล่อใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ทำให้ร่างสูงค่อยๆ ก้มหน้าต่ำแล้วเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้จนใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ รับรู้ถึงลมหายใจอ่อนๆ ที่ถูกพ่นออกมาอย่างแผ่วเบากับริมฝีปากบางที่น่าหลงใหลจนอยากที่จะกลืนกิน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

จุ๊บ.....

ด้วยความนึกคิดที่ตีกันจนรวนชายหนุ่มชั่งใจเลือกที่จะจูบไปที่ขมับแทน แม้ว่าสิ่งที่อยากจูบที่สุดจะเป็นริมฝีปากที่อยู่อีกทางแต่ถ้าหากว่าเขาทำแบบนั้นไปก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน กลัวว่าจะไม่สามารถหยุดอยู่ได้แค่จูบเพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายถ้าหากเกิดความต้องการขึ้นมาแล้วมันจะไม่สามารถหยุดได้ง่ายๆ แม้ว่าตอนนี้จะพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตื่นขึ้นแต่มันก็ยากพอสมควร
คืนนี้ขอให้นอนหลับฝันดี ตื่นขึ้นมาอย่าร้องไห้อีกเลย.....

ปัง

“ไค”น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียกเพื่อนสนิทอีกคนจากทางด้านหลัง

“ไปส่งหนึ่งเข้าห้องนอนแล้วเหรอ”

“อืม เฮ้อ เหนื่อยชะมัด นึกว่าจะไม่ถึงห้องซะแล้ว”

“ก็เล่นถูกพวกกัณฑ์มอมเหล้าขนานนั้น ถ้าหากว่าไม่เมาก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”ตะวันเอ่ยขำๆ เมื่อคิดถึงตอนที่ร่างบางถูกหลอกให้ดื่มเหล้า แม้ว่าจะเป็นเหล้าอ่อนๆ แต่สำหรับคนที่กินไม่เป็นก็ถือว่าหนักพอดู

“ใช่ ถ้าไม่พากลับมาคุณลุงคงเล่นงานฉันกับนายแน่ที่พาลูกชายสุดรักสุดหวงของเขาไปแล้วไม่ดูแล.....ไปเถอะ ฉันง่วงแล้วคืนนี้ฉันนอนที่บ้านนายนะ ขี้เกียจกลับ”

“อืม”

ภายใต้ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ชายหนุ่มแหงนมองด้วยรอยยิ้มละไม เพียงแค่นี้ก็ทำให้เขารู้สึกสุขใจจนแทบหุบยิ้มไม่อยู่ ใบหน้ายามหลับของร่างบางที่ราวกับเด็กน้อยยังคงตราตรึงคิดๆ แล้วก็นึกขำตัวเองชะมัดไม่คิดว่าจะกล้าทำถึงขนาดนี้ แอบเข้าห้องคนอื่นโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง มิหนำซ้ำยังแอบขโมยจูบไปอีก ทำเหมือนกับเป็นคนโรคจิตไปได้.....
ราตรีที่แสนยาวไกล คืนนี้ขอให้มอบฝันดีให้กับคนเจ้าน้ำตาด้วย.....


เช้า

“อืม ฮ้าว.....”

ผมงัวเงียลุกขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวันอาการปวดหัวก็ไม่มีแล้ว เมื่อคืนหลังจากที่ผมหลับไปเพียงเพราะความอ่อนเพลียแต่ผมกลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังฝัน ฝันถึงวันเวลาเก่าๆ ที่ไม่ได้เห็นมานาน ฝันว่าได้อยู่กับแม่อีกครั้ง อ้อมกอดที่อบอุ่นมันทำให้ผมยิ้มได้เสมอแล้วบางทีวันนี้อาจจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับผมก็ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณเรย์ ตื่นหรือยังคะ”

“ตื่นแล้วครับ เข้ามาได้เลย”น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ก่อนที่จะขานรับ เย็นเดินหน้ายิ้มแป้นเข้าหาผมเหมือนทุกเช้าที่มาปลุก

“เมื่อคืนฝันเหรอคะ”

“ครับ รู้ได้ยังไง?”

“ก็สีหน้าคุณหนูดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานนี่คะ ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวเย็นเก็บที่นอนให้

“ครับผม.....ฟอด”

ผมกระโดดลงจากที่นอนเหมือนกับเด็กๆ ที่เพิ่งตื่นก่อนที่จะเข้าไปหอมแก้มเหี่ยวๆ ของเย็นหนึ่งทีที่แก้มด้านขวา เย็นมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วหันมามองผมอย่างอึ้งๆ ปนกับอาการเขินๆ

“เมื่อคืนผมฝันเห็นแม่ แต่เย็นก็เป็นเหมือนกับแม่คนที่สองของผม ขอบคุณนะครับที่ดูแลผมมาตลอด”

“คุณเรย์”

“เอ่อ สายแล้วผมอาบน้ำก่อนนะ”

ด้วยความที่ผมกำลังอายแบบสุดๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเย็นได้แต่รีบคว้าผ้าขนหนูแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ผมไม่ได้อายที่ไปหอมแก้มเย็นแต่เพราะอายที่ไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นออกไป ให้ตายเถอะ! ทำไมผมถึงได้ทำตัวเป็นเด็กขนาดนี้นะ พอคิดถึงคำพูดที่ตัวเองพูดออกไปแล้วมันก็ยิ่งอายสุดๆ รู้สึกถึงเสียงของหัวใจที่เต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่

ดีใจจัง ที่ได้พูดออกไป.....

เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ผมมาโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม เพราะนับตั้งแต่หนูนาถูกรถชนผมก็ยิ้มออกมาไม่ได้เพราะความเป็นห่วงที่มันแน่นอกไปหมด พอคิดถึงหนูนาแล้วมันก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปเยี่ยมจะโทรติดต่อไปก็ไม่ได้เพราะว่าครูน้อยไม่มีโทรศัพท์ เบอร์ที่ครูน้อยใช้โทรมาในตอนนั้นก็เป็นเบอร์ตู้ซะด้วยส่วนเบอร์ที่บ้านเด็กกำพร้าผมก็ไม่รู้เพราะไม่เคยโทรเข้าไปส่วนใหญ่จะเข้าไปด้วยตัวเองมากกว่า

เอาวะ! ต่อให้ต้องถูกด่าอีกรอบยังไงซะผมก็ต้องไปเยี่ยมหนูนาให้ได้!.....

Rrrrrrr

ไม่ทันที่ผมจะคิดทำอะไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมมองไปยังหน้าจอรอสายก่อนที่จะกดรับอย่างเร่งรีบ พอเห็นเบอร์ตู้โทรมานั่นแหละก็ทำเอาผมรู้ทันทีคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากครูน้อย

“ครับ”

//เรย์นี่ครูน้อยเองนะ//

“ครับครู หนูนาเป็นยังไงบ้างครับ”ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรให้มากความผมก็ชิงตัดหน้าพูดออกไปซะก่อน ได้แต่รอฟังเสียงครูน้อยด้วยความร้อนรน

//หนูนาพ้นขีดอันตราย ปลอดภัยแล้วละ แล้วตอนนี้หนูนาก็ฟื้นแล้ว//

“จริงเหรอครับ! ดีใจจัง”

หนูนาฟื้นแล้ว.....ดีจัง แค่ได้ยินแค่นี้มันก็ทำให้ผมโล่งอกค่อยหายใจเข้าออกง่ายๆ หน่อย

“ขอโทษนะครับครู ที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมหนูนาเลย.....พอดีเกิดปัญหานิดหน่อย”

//ไม่เป็นไรหรอก พอหนูนาฟื้นครูก็โทรมาบอกเรย์ทันทีเลย//

“ขอบคุณครับครู ฝากบอกกับหนูนะด้วยนะครับว่าผมคิดถึง”

//จ๊ะ แล้วครูจะบอกให้นะ//

ผมคุยกับครูน้อยสักพักก่อนที่จะวางสายไปแล้วยิ้มกว้างออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข อย่างที่คนเขาพูดจริงๆ ว่า ‘ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ’ เหมือนกับความรู้สึกตอนนี้ของผมที่มันดีขึ้นหลังจากที่มีความทุกข์มาตลอดหนึ่งอาทิตย์ ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่สดใส อาจเป็นเพราะช่วงบ่ายมันเลยทำให้แดดจัดจนแทบมองไม่ได้จนผมต้องเอามือมาบังแสงอาทิตย์แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆ ตอนนี้ผมกำลังพักเที่ยงอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเลิกเรียนวันนี้หนูนาฟื้นผมจะต้องแอบไปหาซะหน่อย

“หืม?”

ช่วงเวลาความสุขของผมหมดลงทันทีเมื่อรับรู้การมาของร่างสูงอีกคนที่ผมไม่อยากเจอหน้าเป็นที่สุด ร่างสูงสมส่วนยืนค้ำตัวผมจนปิดบังการมองเห็นของผมทั้งหมด

“มีอะไร!”

“ก็เปล่า”

“ถ้าไม่มีนายก็ถอยไปเซ่! มายืนบังทัศนียภาพของฉันทำไม”

“ตรงนี้มันเป็นที่สาธารณะ ฉันจะยืนตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน”

“แต่ฉันมาก่อน”

“แล้วไง”

“ไค!”

ผมรู้สึกขัดใจจริงๆ กับไอ้ท่าทีที่ไม่ทุกข์ร้อนของเขา มันทำให้ผมเริ่มหมดความอดทนเลยต้องเป็นฝ่ายลุกหนี ไม่ใช่ว่าผมยอมแพ้หรืออะไรหรอกนะเพียงแต่แค่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วยเท่านั้นแหละ คนอุตส่าห์อารมณ์ดีทั้งทีเสียบรรยากาศหมด!!!

“อ้าว จะไปไหน”

“ยุ่ง!”ไม่อยู่แม่งแล้ว! ขึ้นห้องเรียนดีกว่า ผมเดินจนกลายเป็นแทบวิ่งขึ้นบันไดทีละขึ้นอย่างเร่งรีบ ไคไม่ได้ตามผมมาเขาแค่ต้องการกวนประสาทผมเท่านั้น พอคิดแล้วมันก็น่าโมโหจริงๆ แต่ด้วยความไม่ทันระวังทำให้ผมก้าวพลาดสะดุดขั้นบันไดแล้วด้วยความที่ผมอยู่ในช่วงตกใจทำให้คว้าราวบันไดไม่ทันจนต้องปล่อยตัวเองลงร่วงลงไปสู่พื้นเบื่องล่าง

ตุบ!

‘ไม่เจ็บ?’

ผมที่หลับตาปี๋อยู่อย่างกลัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อรู้สึกว่าอาจตกลงไปที่พื้นแล้ว แต่ทำไม? ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด

“ไม่เป็นไรนะ”

น้ำเสียงเรียบที่เอ่ยขึ้นดังข้างหูมันทำให้ผมลืมตาโผลงแล้วมองไปยังร่างสูงที่รอรับผมอยู่ ใบหน้าของเราห่างกันไม่มากจนได้ยินเสียงลมหายใจที่เข้าออกที่แผ่วเบามันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่เคยใกล้ชิดใครขนาดนี้มาก่อน ตะวันเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันนะ? ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ผมยังเดินอยู่คนเดียวอยู่เลย

“อย่ามาจับ! โอ๊ย!!!”

ผมลุกขึ้นทันทีแต่ด้วยความเจ็บที่ข้อเท้ามันทำให้ผมถึงกับทรุดลงไปอีกรอบแต่ก็ได้มือหนาพยุงตัวเอาไว้

“เป็นไงละ ทำอวดเก่ง”

“อย่ามายุ่งกับฉันตะวัน”ผมพยายามรั้งตัวเองออก แม้จะเจ็บที่ข้อเท้าแต่ผมก็กัดฟันทนไม่ยอมให้ใครมาว่าผมอ่อนแอง่ายๆ หรอก สีหน้าเขามองผมนิ่งๆ ไม่พูดอะไรออกมาก่อนที่จะทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด

“เฮ้ย! นายทำอะไรของนายนะตะวัน”ตะวันช้อนผมไปด้านหลังนั่งยองลงทำท่าเหมือนกับว่าจะให้ผมขี่หลังซะอย่างนั้น นี่ผมไม่ใช่เด็กๆ นะที่พอเจ็บแล้วเดินไม่ไหวต้องให้ขี่หลัง อีกอย่างผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย

“เจ็บขาไม่ใช่เหรอ ขึ้นมาสิ”

“ไม่ต้อง! ฉันเดินเองได้”

“ฉันให้นายเลือกระหว่างให้ฉันอุ้มหรือว่าจะขี่หลังฉันดีๆ”

“อย่ามาทำแบบนี้นะ! ฉันไม่เลือกทางไหนทั้งนั้น”ผมถึงกับอ้าปากกว้างพะงาบๆ เหมือนกับว่าเสียงของตัวเองหายไปชั่วขณะกับหนทางที่ตะวันเลือกให้ ไม่ว่าทางไหนผมก็ไม่ต้องการสักนิด

“โอเค ถ้านายไม่เลือกฉันเลือกให้”

ตะวันพูดแล้วยืนขึ้นก่อนที่จะทำท่าอุ้มผมในท่าเจ้าหญิง แน่นอน! คิดว่าผมจะยอมง่ายๆ เหรอ ไม่มีทางซะหรอก!!! ผมรั้นตัวเองออกมาอยากโวยวายแต่มันก็รู้สึกอายเกินทนที่จะทำแบบนั้น ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาในเรื่องแบบนี้หรอกนะ

“เออๆ หยุด! ขี่หลัง ฉันจะขี่หลัง”

“หึ ก็แค่เนี่ย”

ผมเบ้หน้าไปอีกทาง ให้ตายสิ! วันนี้มันวันอะไรของผมกันแน่ เดี๋ยวก็ไคที่กวนประสาทเดี๋ยวก็ตะวันอีกคน ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันดีของผมแท้ๆ แต่กลับรู้สึกคิดว่าตัวเองซวยชะมัด!!!

“เร็ว”

“เออ รู้แล้ว!”

จะเร่งทำไมนะ! รู้บ้างไหมว่ามันน่าอายขนาดไหนที่ต้องมาขี่หลังผู้ชายด้วยกัน ผมช้อนตัวเองขึ้นด้านหลังอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่ตะวันจะยกตัวขึ้นสูงจนทำให้แผ่นอกบางของผมชิดกับแผ่นหลังหนาของตะวัน ด้วยความที่ว่าผมกลัวตกก็เลยทำให้โอบรอคอตะวันเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว

“หึ”

น้ำเสียงที่หัวเราะในลำคอมันทำให้ผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ นี่เขาต้องแกล้งผมแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำแบบนี้หรอก ผมก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าที่แดงซ่านเอาไว้ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะกลัวที่จะเจอสายตาที่มองมายังผมจากคนรอบด้านพวกเขาต้องมองว่าผมแปลกแน่ๆ

“ท่าทางอาจารย์จะไม่อยู่”

“เอ่อ อืม”

ผมเงยหน้าขึ้นมองทำให้รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ห้องพยาบาลแล้ว ตะวันค่อยๆ วางผมลงกับเตียงพยาบาลด้านหลังก่อนที่จะเดินไปสำรวจรอบๆ

“สงสัยจะไปทานข้าว”

ตะวันพูดขึ้นอีกครั้งแต่เขาก็ยังไม่อยู่เฉยเปิดตู้พยาบาลออกแล้วนำสิ่งของที่สำหรับทำแผลออกมาทีละชิ้นจากนั้นก็มานั่งข้างหน้าผม

“จะทำอะไร! ไม่ต้อง!!! ฉันทำของฉันเองได้”

ผมรั้งตัวออกเมื่อรู้ว่าตะวันกำลังจะทำแผลให้ ผมไม่ชอบที่เขาจะทำแบบนี้เพราะมันทำให้ผมคิดว่าตัวเองอ่อนแอจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

ตึง!

“โอ๊ย! เจ็บ”ผมขยับตัวมากไปเลยทำให้ข้อเท้าซ้ายที่เจ็บชนกับเตียงจังๆ มันเจ็บมากพอที่จะทำให้ผมน้ำตาเล็ดเลยก็ว่าได้

“อยู่เฉยๆ ก็สิ้นเรื่อง ดื้อจริงๆ”

“ฉัน.....”

“หยุด! แล้วก็นั่งให้ฉันทำแผลให้เฉยๆ ซะ”

ผมที่กำลังจะอ้าปากพูดถึงกับหุบลงทันทีเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังเหมือนกับผู้ใหญ่ที่กำลังดุเด็กเล็กๆ ของตะวัน แต่ถ้าเป็นแค่นั้นมันไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้หรอกถ้าหากว่าตะวันไม่ยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ ผมที่หนีไปไหนไม่ได้ต้องเอนตัวหลบไปทางด้านหลังอย่างช่วยไม่ได้

“จะมาเบียดทำไมเล่า! จะทำก็รีบๆ ทำไปซิ!!!”

ร่างสูงยอมถอยออกไปโดยดี มือของเขาจับที่ข้อเท้าซ้ายของผมเบาๆ ก่อนที่จะถอดถุงเท้านักเรียนออกจนเผยให้เห็นข้อเท้าที่บวมช้ำจนผมหน้าเสียทันที ขาผมจะหักไหมนะ!

“คงไม่ถึงขั้นหักแค่อาจจะขาแพลงนิดหน่อย”

ตะวันพูดออกมาเบาๆ ทำเหมือนอ่านความคิดผมออกทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เงยหน้ามองผมด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาทำกับผมแม้จะเป็นแค่การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ บางทีตะวันเขาอาจแค่สมเพชผมเลยคิดทำดีกับผมก็ได้ นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เขามาส่งผมที่โรงเรียน ถึงเราจะเรียนที่เดียวกันแต่ก็คนละห้อง ผมก็พยายามหลบหน้าหลบตาตลอดถึงจะเตรียมใจว่าสักวันต้องเจอหน้าแต่ยังไงซะผมก็ไม่อยากเจออยู่ดีแล้วยิ่งต้องมาเจอกันแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูก

“เรย์”

เมื่อเห็นว่าผมเงียบไปตะวันก็เงยหน้ามองผมแล้วก็เพราะตำแหน่งที่นั่งทำให้สายตาของเราทั้งคู่ประสานกัน ทุกอย่างรอบตัวเงียบลง.....เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

“ตะวัน! เรย์!”

เฮือก!

ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด นี่ผมเป็นอะไรไปนะ? ผมเหลือบตามองตะวันนิดหน่อยเห็นเขาหันไปมองอีกทางทำให้ผมอดที่จะหันไปมองตามไม่ได้ ร่างสูงอีกคนยืนมองผมกับตะวันอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเชิงสงสัยที่ผมกับตะวันมาอยู่ด้วยกันได้

ไค!!!


Take

ขอคุณสำหรับคำติในตอนที่แล้วคร๊าบบ เทคมัวแต่คิดถึงละครน้ำเน่า เงาจันทร์ เอ้ย ฮ่าๆ มัวแต่คิดถึงจากแบบ จะตายแหล่ก็ไม่ตายแหล่พร่ำเพ้อพรรณนาอยู่นั่นแหละ ประมาณนี้อ่ะ เลยลืมนึกถึงความเป็นจริงไป ขอบคุณสำหรับคำเตือนครัช! ไว้เทคจะไปแก้เน้ออ