1
ผมหาวหวอดๆขณะที่ขับรถไปส่งแม่ที่โรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้า ปกติผมเรียนหลังเก้าโมงทั้งนั้นแหละ ผู้ชายชาววิศวกรรมศาสตร์อย่างพวกผมนี่ถ้าเลือกได้ก็อยากจะเป็นนักศึกษาภาคบ่ายกันครับ แต่ถ้าจะเรียนแต่ตอนบ่ายจริงๆมึงก็เตรียมตัวเปอร์จบแปดปีได้เลย = =;;
“บอกแล้วว่าให้ขึ้นรถเมล์ไปเรียนเอา”
“น่าแม่”
ผมบอกแล้วหยิบแก้วกาแฟที่เสียบอยู่ตรงช่องใส่แก้วข้างพวงมาลัยมาดูด ถ้าอยากขับbenz S class ไปเรียนแทนการขึ้นรถเมล์ ผมไม่ควรจะหวั่นกะอิแค่ต้องตื่นเช้าแต่ผมควรจะเปลี่ยนเวลาการนอนสักหน่อย
“อันที่จริงเด็กเขาเริ่มเรียนตอนแปดโมง แม่จะไปทำไมตั้งแต่เช้าอ่ะ”
“รอรับเด็กๆไง”
“รอรับ? ทำไมต้องรอรับ”
“แกเรียนวิศวะจะไปเข้าใจอะไรกับหัวอกคนเป็นครู เด็กตัวน้อยๆของฉันเดินเตาะแตะจูงมือมากับผู้ปกครองที่เขาไว้วางใจให้เราดูแลลูกเขาต่อ พอเขาเห็นเราเขาก็ยกมือไหว้ทั้งๆที่เขายังล้างก้นเองไม่เป็นเลยมันน่ารักจะตายเถอะ”
ผมพยักหน้าแกนๆ ผมไม่ได้รักเด็กเหมือนแม่หรอก ออกจะรำคาญและไม่ชอบด้วยซ้ำโดยเฉพาะไอ้แมทธิวหลานผม มันเป็นเด็กห่าทำตัวกวนตีน เห็นแล้วมันน่าตื๊บจะตาย ผมเคยตบหัวมันไปหลายที(ตอนที่พ่อแม่มันไม่อยู่นะ)
หลังจากฝ่ารถติดเป็นเวลากว่าชั่วโมงก็มาถึงโรงเรียนอนุบาลหมูน้อย ที่ผมเรียกหมูน้อยเพราะเด็กแต่ละคนดูรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ บ่งบอกเลยว่าบ้านมีอันจะกินมากถึงมากที่สุด
“แล้วนี่แกจะไปอยู่ไหน ยังไม่ถึงเวลาเรียนนี่”
“เข้าไปในโรงเรียนได้มั้ยล่ะ”
ผมแกล้งถามแล้วเหลือบมองออกไปนอกรถ เด็กแต่ละคนจูงมือแม่แกว่งไปมา บ้างก็จูงมือพ่อกับแม่พร้อมหน้าพร้อมตามาก บ้างก็ไม่ยอมเดินเองให้พ่อแม่อุ้มไปอีก รอให้โตก่อนเถ้อออออ จับมือผัวจับมือเมียกันให้พรึบ = =;
ตอนผมยังเด็กผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะบอกเลย ออกจะอายด้วยซ้ำที่ต้องให้พ่อกับแม่ไปส่งที่โรงเรียน เวลาโดนหอมแก้มนี่แทบอยากจะเอาหัวโขกผนังห้องเรียนตาย
โอ๊ะ! ผมเหลือบไปเห็นเด็กที่ต่างจากคนอื่นๆคนนึงแล้วล่ะ
...ไอ้อ้วนนั่น
เป็นเด็กคนเดียวที่อยู่ในบริเวณนั้นที่สามารถเดินเข้าโรงเรียนเองโดยที่ไม่ต้องมีผู้ปกครองไปส่ง O_O ผมพยายามมองหาแล้วนะแต่ไม่เห็นท่าทางใครที่บ่งบอกว่าเป็นพ่อแม่เลย แล้วมาโรงเรียนยังไงวะนั่น
“ได้ดิ นั่งเล่นกับน้องๆเขาฆ่าเวลาไปก่อน”
“เปลี่ยนเป็นนั่งเล่นกับเวลาฆ่าน้องๆเขาไปก่อนได้มั้ย แม่ก็รู้ว่าเอิร์ธรักเด็กมากแค่ไหน เหอๆๆ”
“ตามใจแกแล้วกัน เด็กเขาก็ใช่ว่าจะชอบแกซะเมื่อไหร่ อุ๊ย น้องอเล็กกกกกกซ์ >O<”
แม่ผมเปิดประตูไปเจอเด็กอ้วนที่ผมเพิ่งพูดถึงไปแล้วทำท่าเอ็นดูอย่างเต็มที่ ส่วนไอ้เด็กที่ทำหน้านิ่งๆหยิ่งๆเมื่อกี้ยิ้มร่าอย่างน่ารักก่อนจะรีบวิ่งมาหาแม่ผม
เดี๋ยวนะ...
เมื่อกี้ผมเพิ่งชมเด็กว่าน่ารักไปงั้นเหรอ ช๊อคสัส!
ผมเปิดประตูลงรถไปเห็นแม่พยายามจะอุ้มเด็กนั่นขึ้นแต่ว่าแม่ผมก็ใช่ว่าจะตัวโตไปกว่ากันซะเท่าไหร่ ผมจึงรีบเข้าไปช้อนไว้อีกทีเพราะแม่เกือบจะทำไอ้เด็กอ้วนหลุดมือ
“เล่นอะไรเนี้ย เดี๋ยวได้ล้มไปด้วยกันทั้งคู่!”
แม่ไม่ได้สนใจผมเลยทั้งๆที่ผมอุตส่าห์เป็นห่วง ท่านหอมแก้มไอ้อ้วนน้อยฟอดๆๆๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ผมกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายกับอาการคลั่งเด็กของแม่
“คุณครู เขาเป็นใครหรอครับ”
“เขาเป็นคนบ้า อย่าไปอยู่ใกล้เขานะ>O<”
“แม่!”
“ดูสิๆ โมโหใหญ่แล้ว กลัวโดนกินตับจังเลย”
“คิกๆๆ น้องเล็กกลัวโดนคนบ้ากินตับ แบร่”
นะ... หนอยยยยยย ไอ้เด็กอ้วนยื่นนิ้วป้อมๆมาชี้หน้าผม กระดิกนิ้วยิกๆแถมยังแลบลิ้นใส่ ผมซึ่งเห็นว่าแบบนั้นมันเป็นการกวนตีนมากๆเลยลืมตัวฟาดมือน้อยๆนั่นดังเพลียะ! แม่ผมอึ้ง ไอ้เด็กนั่นก็อึ้ง ส่วนผมอึ้งที่สุด มือไวเพราะปกติเจอใครกวนตีนใส่ผมก็ซัดมันไปเลยไง
“ฮะ ฮึกก ฮือออออ”
“ไอ้เอิร์ธ!”
แม่ผมลงไปนั่งยองๆจับมือเด็กอ้วนมาดู ผมก็แอบชำเลืองดูหน่อยๆเห็นรอยแดงเป็นปื้นแล้วยิ่งไอ้อ้วนน้อยนี่ผิวขาวจั๊วะอย่างกะกระดาษรอยแดงยิ่งโคตรชัด
“โอ๋ๆ คุณครูขอโทษแทนพี่เอิร์ธด้วยนะครับ ไม่เจ็บเนาะ ฟู่ววว”
แม่ผมปลอบไอ้อ้วนแล้วจูงมือเข้าโรงเรียน ส่วนเด็กนั่นก็มองผมด้วยสายตาเกลียดชังแล้วเอาหลังมือป้ายน้ำตาป้อยๆ นะ...นี่ยังไม่เคยมีเด็กที่ไหนมองผมด้วยสายตาที่โคตรเกลียดแล้วทำให้ผมเจ็บไปถึงกระดูกสันหลังได้เท่านี้เลยนะเนี้ย
ผมเดินตามหลังคนทั้งคู่ไปเงียบๆ พอน้ำตาหยุดไหลเด็กก็สะอึกฮักๆอย่างน่าสงสาร แม่ผมจึงฝากเด็กไว้กับผมแล้วไปหาน้ำมาให้กิน
“นี่”
“ฮึก”
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า”
“ฮึก”
“มานี่ดิ๊ไอ้อ้วน”
ผมรั้งแขนป้อมๆจะดึงเข้ามาใกล้แต่เด็กมันขืนตัวไว้ มันเลยกลายเป็นกระชากแขนแรงๆไปเลยไง เล่นเอาจากที่เงียบไปแล้วก็แหกปากร้องไห้ขึ้นมาอีก เฮ้อออออ เด็กมันบอบบางอย่างงี้ผมเลยไม่ชอบ ผมเป็นผู้ชายอกสามศอกจะให้มาเล่นกิงก่องแก้วปัญญาอ่อนกับเด็กมันไม่ใช่สไตล์ = =;;
“คนเป็นคนบ้า นิสัยไม่ดี ฮึก”
“เออๆ รู้แล้ว”
“ฮึก คนเลว”
“โห เลวเลยเหรอวะ”
ปึก!
โอ้ยยยย หมัดเล็กๆทุบหน้าผม มือนุ่มขนาดนี้ไม่เจ็บหรอกครับ แต่ว่าไม่เคยมีใครมาทุบหน้ากูโดยที่ไม่โดนสวนกลับเลยนะเว้ยยยย เด็กอ้วนนี่คนแรกเลย!
“แงงงงงงงงงงงงงงง!!!”
“ยอมให้ตีแล้วก็เงียบดิ”
“ฮึก”
อยู่ดีๆเด็กที่ผมจับตัวไว้ก็โผเข้ามากอดเล่นเอาผมอึ้งเล็กน้อยแต่ในอกนี่ใจเต้นตุบๆแปลก บางทีนี่อาจจะเป็นความรู้สึกของการที่เรารู้สึกผิดแล้วได้รับการให้อภัยกลับมา
“นายชื่ออะไร” ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ผมแค่อยากเบี่ยงประเด็นแบบชวนคุยไปเรื่องอื่นเงี้ย (ทำบ่อยตอนมีผู้หญิงมาวุ่นวายไง = =)
“ฮึกฮือออ ชอบรังแกล้งคนอื่น ฮึก”
“หมายถึงรังแกหรือเปล่า = =; แล้วตกลงชื่ออะไรหะเรา ไม่บอกเจ็บตัวนะ”
“ฮึกฮือออออ”
อ่าว หนักไปอีก นี่ผมพูดปกติเลยนะ จริงจริ๊งงงงงงง ไอ้เด็กอ้วนยื้อตัวออกจากผมอีกครั้งแต่ผมไม่ปล่อยแล้วรัดแขนให้แน่นกว่าเดิมตัวนุ่มขนาดเหมือนเอาหมอนหนุนมากอดอ่ะ
“ฉันชื่อเอิร์ธ”
ผมรู้สึกมือไม้เกะกะ ตอนแรกอยากจะลูบหลังปลอบเหมือนที่แม่ผมทำเมื่อกี้แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง พอจะลูบหัว ภาพตอนที่แกล้งตบหัวไอ้แมทธิวก็ลอยเข้ามา กลัวว่าจะกลายเป็นยิ้มเหมือนหลอก หยอกเหมือนขู่ไป เลยได้แต่เงอะงะกันอยู่อย่างนี้
“ไม่ใช่หรอก คุณครูบอกว่าเป็นคนบ้า”
“แล้วมากอดกับคนบ้าทำไม เดี๋ยวควักไส้เลยนี่”
ผมแกล้งเอามือจกพุงกลมๆ ทำท่าเหมือนจะล้วงไส้ออกมากินจริงๆ อเล็กซ์ร้องกรี๊ดด้วยความจั๊กจี้ ปากเล็กๆสีสดเริ่มมีรอยยิ้มทั้งๆที่บนหน้ายังมีคราบน้ำตาเป็นสายอ่ะ แต่ผมนี่แสบแก้วหูไปหมด TOT พอแม่กลับมาพร้อมกับขวดน้ำก็ล้อผมทันทีที่เห็นผมกับไอ้อ้วนน้อยกอดกัน
“ฮั่นแน่ คืนดีกันแล้วเหรอ จิๆๆ ลูกชายเราก็มีมุมนี้เหมือนกันนะเนี้ย”
“ไม่ใช่สักหน่อย อยู่ดีๆเด็กนี่ก็วิ่งมากอดเอิร์ทเอง”
ผมกางแขนออกให้เห็นว่ามีแต่ไอ้อ้วนน้อยต่างหากที่กอดคอผมอยู่
“นั่งให้น้องกอดดีเลยเนอะ”
“ใครจะไปสู้แรงได้ล่ะ เนี๊ย ดึงจนเจ็บคอไปหมด”
“แถได้โล่ไปอีก จะเอาเท่ห์ไปไหนหะไอ้ลูกชาย”
T_T ก็เพราะกลับบ้านมาแล้วต้องแพ้แม่ไง อยู่นอกบ้านผมก็ขอชนะสิบทิศมั่งเถอะ!
ผมนั่งเล่นฆ่าเวลาอยู่กับแม่ที่โรงเรียนด้วยความเวียนหัว ผมรำคาญไอ้เด็กที่วิ่งวนไปมารอบตัวผมมาก!! ไม่พอพวกมันยังมาถามคำถามกวนตีนซึ่งแม่บอกว่าเด็กวัยนี้มักจะเป็นเจ้าหนูจำไม เขาถามเพราะอยากรู้จริงๆไม่ได้ถามเพราะกวนตีน
“พี่เอิร์ทๆ หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับเท่าไหร่อ่ะ”
“โง่เหรอ สองไง= =”
แม่จิกตามามองผมแวบหนึ่งที่ปากไม่ดีใส่เด็ก นี่ยังเบสิคๆนะครับ ยังมีอีกเพียบนอกจากจะถามแล้วบางทีโดนแย่งของเล่นยังวิ่งมาฟ้องผม ผมเลยเอาของเล่นไปทิ้งขยะเลย = =; แย่งกันดีนักก็ไม่ต้องเล่น
“ทำไมหนึ่งบวกหนึ่งไม่เท่ากับสิบเอ็ดเหรอคับ”
“หนูคิดว่ามันเป็นแอปเปิ้ล ทำไมพี่ถึงบอกว่าเป็นแตงโม”
“ทำไมพี่ถึงมาโรงเรียนเหรอ”
“พี่คะ ทำไมเครื่องบินถึงบินได้คะ”
“ทำไมภูเขาต้องอยู่บนดินเหรอคับ ถ้าภูเขาอยู่บนก้อนเมฆล่ะครับ”
จ๊ะ =________________= ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถามกันเก่งจริงๆ พอผมไม่ตอบพวกมันก็วิ่งกลับไปแล้วก็หาคำถามมาถามใหม่ บางทีผมก็แอบเตะมันไปเบาๆแก้เซ็ง (?)
ต่างจากคู่กรณีที่มีเรื่องกันตั้งแต่เจอหน้าของผม นั่งปั้นดินน้ำมันกับเด็กที่ชื่อแซ็คไม่สนใจชาวบ้านชาวเมืองเขาเลย วัยนี้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองกันเหรอวะ
“อ้วน”
“ไม่ได้แซ็ค เราต้องเอาคนขี่หลังวัว” นิ้วป้อมๆบีบดินน้ำมันเป็นรูปต่างๆ แล้วไอ้ที่จับอยู่นั่นคนหรือวัว ทำไมมันลักษณะเดียวกันเลยวะ เอาอะไรขี่หลังอะไรก็ไม่ต่างอ่ะ
“อ้วน ทำเป็นไม่ได้ยินเหรอ”
ผมทำเสียงเข้มจนไอ้เด็กแซ็คต้องหันมามอง ไอ้เด็กนี่มันก็ไม่ได้มากวนตีนผมนะแต่ทำไมรู้สึกไม่ชอบไม่รู้ สงสัยชื่อมันไม่โดนใจ เหอๆๆ
“อเล็กซ์ เขาเรียกนายหรือเปล่า”
“เล็กไม่รู้ แซ็คอย่าไปใกล้เขานะ”
“ก็เขาบอกว่าอ้วนอ่ะ เล็กแก้มโตคนเดียวเลย”
ว่าแล้วไอ้แซ็คก็บีบแก้มป่องนั่นแรงจนไอ้อ้วนน้อยนิ่วหน้า ผมสังเกตตั้งแต่แรกละ ไอ้เด็กแซ็คชอบแกล้งอ้วนตลอดแต่อ้วนก็ยังเล่นกับเขา เหมือนแกล้งแล้วก็เป็นเพื่อนกันไปด้วย เอ้อ... เด็กนี่มันเข้าใจยากจริงๆนะผมยืนยัน
“เมินเหรอ”
ผมเดินเข้าไปนั่งขัดสมาธิใกล้ๆแล้วเอานิ้วจิ้มหัวเด็กอ้วนจนหน้าหงาย มันหันมามองผมอย่างไม่เป็นมิตร ปากก็เบะจะร้องแต่ก็ยังไม่ร้อง นั่งขยำดินน้ำมันแรงๆ คิดว่าคงโกรธแหละ
“เอ้า ไปไหน”
ผมเรียกเมื่อเด็กน้อยลุกขึ้นวิ่งหนีไปทางอื่นทั้งๆที่ปากยังเบะ ตาแดงๆแต่ยังไม่ยอมร้องสักที ผมลุกเดินตาม... นี่แค่เดินนะ ไม่กี่ก้าวด้วย ยังทันขาสั้นๆที่วิ่งดุ๊กดิ๊กไปทางสนามเด็กเล่น อยากเล่นชิงช้าก็ไม่บอก (ได้ข่าวว่าเด็กเขาไม่อยากอยู่ใกล้แกกกก๊ ><)
“อ้วน”
“ไม่ได้ชื่ออ้วน!”
“แล้วชื่ออะไร” ผมทำยียวนทั้งๆที่รู้ว่าเด็กมันโคตรหงุดหงิด
“อเล็กซ์!”
“เล็ก? จู๋เหรอที่เล็ก ไหนดูจู๋เล็กหน่อยดิ๊ ผู้ชายหรือผู้หญิงน้า”
“นี่!!!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้อ้วนน้อยลุกจากชิงช้าอย่างโมโหแล้วง้างเอวกางเกงให้ผมดูข้างใน โอ้ยกูขรรม >O< ผมมัวแต่หัวเราะไอ้อ้วนน้อยคงคิดว่าผมไม่สนใจ กระทืบเท้าแล้วง้างกว้างกว่าเดิม ผมเลยก้มลงไปดูอย่างเสียไม่ได้
“เห้ย ไม่ใส่กางเกงใน!”
“ใส่นะ!”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก”
ผมหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่สักพักส่วนไอ้เด็กอ้วนก็นั่งยองๆอยู่ที่พื้นแล้วฟุบหน้าลงกับเข่า ผมจับตัวดูนึกว่าอาย ที่ไหนได้นั่งร้องไห้ แต่ไม่แหกปากเหมือนเมื่อกี้ น้ำตานี่เต็มเข่าเต็มแขนตัวเองไปหมด
“ฮึก ทำไมต้องแกล้งด้วย”
“แกล้งตรงไหน”
“นิสัยไม่ดีเลย ฮึก”
“บอกว่ารู้แล้ว”
“แม่ไม่รักเหรอ”
“อ้าวไอ้เด็กนี่!”
ผมเหนี่ยวมือจะฟาด แต่พอได้สบกับดวงตากลมที่หยาดใสไปด้วยน้ำตาผมก็ชะงักกึก แพขึ้นตายาวเปียกชื้นลามไปถึงแก้มกลมอมชมพู เสียงฮือเบาๆที่ลอดออกมาจากกลีบปากสีแดงทำให้ผมรู้สึกสงสารแปลกๆ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวผมเลยเดินออกมาจากที่นั่น ปกติเห็นเด็กร้องไห้ผมรู้สึกสะใจนะไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรคจิตหรือเกลียดเด็กเข้าไส้ แต่พอเป็นไอ้เด็กตัวพองที่ชื่ออเล็กซ์นั่นผมถึงรู้สึกเศร้าและอยากจะร้องตาม
----------------------------------------------------
พี่เอิร์ธโหดนะเออ คนไม่ชอบเด็กนี่เนอะ
ติดตามเฟอร์ต่อๆไปด้วยน้า
ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
