❤ กรี้ดกร้าดในทวิตฝากติดแทค #ยิ้มหวานของหมอ นะคะ ❤ ใครเล่น ask fm ไปคุยกับยิ้มหวาน&หมอได้น้า ยูสนี้ค่ะ sweetysmileanddoctor- [3] -
ผมว่าไอ้พวกสมาคมเพื่อนเวรของผมมันต้องมีแผนอะไรบางอย่างอยู่ครับ
พวกมันมีกันสามคน ไอ้เหี้ยเบอร์ 1 ไอ้เหี้ยเบอร์ 2 และไอ้เนิร์ดเพียงหนึ่งเดียว
พวกผมสามคนสนิทกันมาตั้งแต่ม.ปลาย แต่อยู่กันคนละโรงเรียน ส่วนไอ้เนิร์ดจบมาจากอีกที่ มันมาจากโรงเรียนของพวกเด็กเก่ง แต่ดันโดนเพื่อนโรงเรียนเดียวกันเขม่นเพราะมันเทพเกิน พวกผมเลยลากมาอยู่กลุ่มเดียวกันซะให้จบๆไป
วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้ว ที่พอพักเที่ยงปุ๊บ พวกมันก็ลากคอผมขึ้นเชฟโรเลตคันโต
แล้วพามากินข้าวกันที่โรงอาหารถาปัตย์กันซะอย่างนั้น
วันแรกพวกมันบอกว่าจะไปกินเอ็มเคกันครับ ผมเลยยอมขึ้นรถมาอย่างง่ายดาย
สุดท้ายเลยรู้ ว่าเอ็มเคหน้ามึงสิ! อยู่ที่ใต้ตึกถาปัตย์!
พอทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายพวกมันก็ยอมสารภาพ
ว่าอยากจะมาเห็น
ยิ้มหวาน ของผมสักครั้ง
แน่นอน - มีเหรอที่ผมจะยอม...
วันนั้นผมกับพวกมันส่งเสียงดังโหวกเหวกโวยวายฉุดกระชากลากถูกันอยู่ตรงลานจอดรถ
คิดดูแล้วกันว่าผมเกือบถูกหิ้วแขนหิ้วขาเข้าไปในโรงอาหารอยู่แล้ว
วุ่นวายกันชิบหาย จนพี่รปภ.แกทำท่าจะเดินมาเคลียร์
สุดท้าย ผมเลยยอมหยุด แล้วเดินตามพวกมันเข้าไปยังโรงอาหารถาปัตย์อย่างไม่มีทางสู้
แต่ก็ยังไม่วายจะโมโห...
“พวกมึงทำเชี่ยไรเนี่ย?”
“แดกข้าวนอกสถานที่ไงครับเพื่อน แดกที่นี่ก็เหมือนมึงพากันไปแดกที่พารากอนนั่นแหละ นอกสถานที่เหมือนกัน"
ช่างเป็นตรรกะที่หมาซะจนกูเถียงไม่ออก...
"อย่าทำอะไรขายหน้านะแม่ง...”
“สัดเด้ย! หล่อนิดหล่อหน่อยทำเป็นห่วงลุคนะมึง! มานี่ๆพี่จะสอนให้" ไอ้เหี้ยเบอร์1 มันเดินมากอดคอผมแล้วล๊อคเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังหลักการเหี้ยๆสมตัวของมัน "ถ้าพวกกูทำเรื่องน่าอายปุ๊บ หน้าที่ของมึงคืออะไรรู้มั้ย?"
“หน้าที่เหี้ยไร?”
“ถ้าพวกกูทำเรื่องหน้าแตกขึ้นมา มึงต้องรีบพูดออกมาลอยๆเลยนะว่า –
ก็ที่คณะวิศวะทำแบบนี้ไม่เห็นแปลก...”
พ่องด้อง ผมนี่อึ้งไปสามวิ...
เป็นมึง – มึงและมึงเท่านั้นที่สรรค์สร้างสิ่งเหี้ยๆในโลกใบนี้ตลอดมา
กูล่ะยอม...
“เท่านี้ก็ไม่ต้องขายหน้าละมึง ง่ายจะตายห่า สมองเทพอย่างมึงทำไมคิดไม่ได้! อ๋อ กูลืมไป มึงใช้โควต้าจับสลากฝาเป็บทีมมาเรียนหมอ”
-_-
เหนื่อยจะเถียงแม่งละครับ
เห็นสภาพเพื่อนตัวเองแล้วเครียดแทนพ่อแทนแม่มันยังไงก็ไม่รู้
กว่าจะเลี้ยงแม่งโตมาได้เท่านี้ไม่รู้บดพาราโรยข้าวกินไปแล้วกี่ร้อยเม็ด
“กูนี่จับฝาเอ็มร้อยมาเลย! มึงเบียร์สิงห์ มึงบ้านรวยหน่อยกูให้ไฮเนเก้น ส่วนมึง ไอ้โคนัน มึงตัดมุมกล่องนมหนองโพส่งไปรษณียบัตรมา"
เอาที่แม่งว่าดีเลย ห่าเอ้ย!
โชคดีที่วันแรกพวกมันไม่เจอเขาครับ แต่ดันถูกใจฝีมือและปริมาณอาหารที่ร้านตามสั่งที่คณะนี้เข้าเต็มๆ
วันต่อมาแม่งเลยหาเรื่องลากผมมาอีก แต่ก็ยังไม่เจอเขาอยู่ดี
ถามว่าเขาหายไปไหน – คำตอบคือ เขากินข้าวเที่ยงที่ห้องสตูดิโอ
ผมเนียนๆถามว่ากินข้าวยัง ไม่กล้าบอกหรอกครับว่าเพื่อนลากคอมากินข้าวที่โรงอาหารถาปัตย์ทุกวันเลย
แม่ง – น่าอายชิบ
พอถามไปอย่างนั้นเขาเลยบ่นให้ผมฟังว่างานเยอะมาก แทบจะเก็บข้าวเก็บของมานอนที่ห้องสตูฯ อยู่แล้ว
เวลาพักเที่ยงก็ส่งตัวแทนมาคนนึง หิวข้าวกล่องเป็นสิบๆกล่องขึ้นไปต่อชีวิตเพื่อนๆ
ผมก็ได้แต่บอกเขาทางไลน์ไปเรื่อยๆว่า
สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้อยู่ส่วนวันนี้ยังไม่ได้ถามเลยครับว่าเป็นไงบ้าง ต้องลุ้นดูอีกที....
“กูว่าเราย้ายมากินข้าวที่นี่ถาวรเหอะว่ะ ตามสั่งแม่งอร่อยชิบ ให้เยอะด้วย"
“กูก็ว่า แม่งเหนื่อยจะสู้กับเจ๊สวยละ"
เจ๊สวย ของพวกมันคือเจ๊ร้านตามสั่งโรงอาหารคณะผมครับ
เจ๊แกไม่ได้ชื่อสวย แต่อยากให้คนเรียกแกว่าสวย แกเลยเป็น เจ๊สวย
เจ๊แกรักการลวนลามพวกมัน(จริงๆก็ผมด้วยนั่นแหละ)เป็นชีวิตจิตใจ จับมือนิดลูบแขนหน่อย ไอ้พวกนี้แม่งก็ยอม เพราะพอได้จับๆแตะๆหนุ่มๆ เจ๊แม่งก็ให้ข้าวเยอะชิบหาย
กว่าจะเรียนจบเป็นหมอกัน ผมว่าหนังกำพร้าแม่งสึกหมดแกงค์เพราะเจ๊สวยคนเดียว
“ป้าร้านนี้แกมีลูกสาวป่ะวะ เดี๋ยวกูจีบเป็นแฟนเอง แล้วค่อยหลอกล่อพาป้าแกไปเปิดร้านแถวๆคณะเรา มึงว่าดีมั้ย?” ไอ้เหี้ยเบอร์ 2 ออกความเห็นครับ
“กูว่าอันนี้ผ่าน มึงเริ่มดำเนินการตามแผนตั้งแต่วันนี้เลยแล้วกัน ก่อนอื่นต้องสืบว่าป้าแกมีลูกสาวมั้ย" ไอ้เบอร์ 1 เสริมเข้าไปอีก
“มีว่ะ วันก่อนกูซ้อมบาสเสร็จแวะมากินมื้อเย็นที่นี่ เจอลูกสาวป้าแกด้วย"
ยังคงเป็นไอ้เนิร์ดหาคำตอบให้ทุกคำถามของเพื่อนได้ตลอดเวลา
“เป็นไงวะ?”
“ก็ดี ผมสั้นๆ"
“งั้นก็ต้องลุคเฟี้ยวๆป่ะ ถ้าเปรี้ยวซ่านี่มึงถอยเลยเดี๋ยวกูลุยเอง"
“ผมสั้นแต่ไม่เฟี้ยวนะมึง......เสมอติ่งหูเลย น้องเค้าอยู่ปอสาม"
สัด.... ปล่อยพวกแม่งจริงจังกันไปครับ...
เพราะตอนนี้ผมสังเกตเห็นยิ้มหวานแล้ว เขานั่งถัดไปทางขวาประมาณสี่ห้าโต๊ะ
บอกแล้วว่าคนๆนี้หาไม่ยาก ไปที่ไหนก็สว่างเผื่อแผ่คนอื่นไปหมด นี่พกสปอร์ตไลท์มาเรียนใช่มั้ย?
ผมสังเกตเห็นเขาก่อน แล้วก็เงียบไว้ไม่บอกใครครับ
จนกระทั่งเขาหันมาทางนี้พอดี แล้วส่งยิ้มมาให้ผมจนตาหยี ก่อนจะทำท่าตักข้าวเข้าปากเหมือนจะถามผมว่า...
มากินข้าวเหรอ? เห็นอย่างนั้นผมก็พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่เขาจะขอตัวลุกตามเพื่อนๆไป
เพื่อนผู้หญิงเยอะโคตรครับ ส่วนเพื่อนผู้ชายก็ดูเนิร์ดๆ ไปหมด
ผมนึกว่าพวกถาปัตย์จะต้องโหดดิบเถื่อน ถักผมเดทล๊อค ไม่ก็ผมยาวเป็นฤาษีแบบพี่ตูนบอดี้สแลมซะอีก
"ฮั่นแน่!!!”กูล่ะเกลียดคำนี้จริงๆเลยแม่ง!
“นั่งส่งสายตาไม่พูดไม่จานะไอ้หมอออ"
“อะไร~~”
ผมก็ไม่เนียนหรอกครับ แถไปเรื่อย
“ไม่ต้องเลยแม่ง กูเห็นนะ น่ารักโคตรรร~~~~”
กูถามหน่อยว่ามึงจะเสียงดังทำเพื่อ
แล้วนี่กูต้องหาจังหวะไหนพูดว่า 'ที่คณะวิศวะทำแบบนี้ไม่เห็นแปลก' วะ?
“คนนี้แน่นอน! ยิ้มหวานของมึงคือคนนี้แน่ๆ! ไอ้หน้าหล่อ มึงยอมรึบมาเหอะ!”
“แม่ง มึงอย่ากั๊กได้ปะ บอกมาดิ๊"
“สัส! เร็วๆ นั่งอมยิ้มอยู่ได้ อมขลั่ยมึงสิ ใช่ - ไม่ใช่ ตอบ!”
พอทุกคนเงียบไป ไอ้เนิร์ดแม่งก็พูดออกมาเบาๆครับ
“ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว...”
กูว่ามึงหยุดอ่านการ์ตูนมั่งเหอะ...
“อืม...ใช่...”
“นั่นไงง กูว่าแล้ววววววว~~~~~~~~~" ไอ้พวกห่า แล้วมึงจะตะโกนพร้อมกันทำไม คนหันมามองใหญ่แล้วแม่ง....
ละสายตาจากไอ้พวกเวรนี่อีกที เขาก็เดินไปถึงหน้าร้านขายอาหารที่อยู่ติดกันยาวเป็นแถวแล้วครับ
“มึงนั่งนี่แหละ หล่อสุดมึงก็เฝ้าโต๊ะไป แดกไร เดี๋ยวกูซื้อให้"
ไอ้เพื่อนเชี่ย ตัวที่ี่เชี่ยที่สุดแม่งหวังดีผิดปกติครับ
แล้วผมก็มัวแต่คิดวกวนเรื่องของเขาจนไม่ทันได้สงสัยความหวังดี(ประสงค์ร้าย)ของมันด้วย
“กะเพรารวมไข่ดาวไม่สุก"
ผมตอบมันพลางปลดล็อคโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
...ตั้งใจจะไลน์ไปหาซะหน่อย
* อย่าเดินหลับดิ ผมเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอนที่หยุดหน้าร้านน้ำ
แล้วสักพักสติ๊กเกอร์โคนี่ง่วงนอนก็ถูกส่งกลับมา
* ง่วงโคตรรรรรรรร * สู้ๆ แล้วผมก็ส่งสติ๊กเกอร์บราวน์ชกมวยกลับไป ก่อนที่เขาจะส่งสติ๊กเกอร์ OK! กลับมา
ระหว่างท่ี่พวกเขากำลังเดินต่อ ผมเห็นเพื่อนเขาพยายามจะชะโงกหน้ามาดูโทรศัพท์ด้วย
แต่ยิ้มหวานหันไปชี้หน้าขู่ แล้วทำเป็นดุใส่ -- เวลาทำเป็นดุนี่ น่าตีว่ะ
*วันนี้กินก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่อีกปะ? รอไม่นานเขาก็อ่าน แล้วก็ตอบกลับมา
* เราก็เปลี่ยนบ้างเหอะ อ่านจบผมก็ชะเง้อดูใหญ่เลยว่าเขากินอะไร
ก่อนจะพบว่า... เขาไปหยุดอยู่ตรงปลายแถวร้านตามสั่งที่พวกเพื่อนๆของผมต่อแถวอยู่
แล้วเพื่อนไปไหนหมดวะน่ะ ทำไมปล่อยให้มาต่อแถวอยู่คนเดียว?
แม่ง.... ลางไม่ดี....
ผมมองพวกเพื่อนๆของผม ที่พากันออกจากแถว แล้วมาต่อหลังยิ้มหวาน ก่อนจะแกล้งทำเป็นเอาขวดน้ำไปชนหลังเขาอย่างตั้งใจ แล้วก็ขอโทษพอโพยได้ตอแหลจนเกินพอดี พร้อมกับหันมายักคิ้วให้ผมอย่างกวนตีน
ผมมองฉากตรงหน้าแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว --
เล่นเหี้ยไรวะ... ยังดีที่พวกมันยืนรอนิ่งๆไปได้อีกสักพักครับ จนกระทั่งถึงคิวของเขา
ผมมองคนที่ยิ้มน้อยๆ แล้วสั่งอาหารด้วยท่าทีเป็นมิตรสุดๆแล้วได้แต่อมยิ้ม
จะน่ารักไปไหนวะคนเรา?ไม่ทันไรความรู้สึกฟุ้งๆเพ้อๆที่นานๆจะมีสักครั้งของผมก็โดนทำลาย
ไอ้เพื่อนเชี่ยเบอร์ 1 แม่งสะกิดเขา...
ยิ้มหวานก็แสนดีมากอ่ะ หันไปมองเพื่อนผมแล้วทำหน้างงๆ
ผมเห็นมันพูดอะไรบางอย่างกับเขา ก่อนจะปิดท้ายด้วยการชี้มือมาที่ผมซึ่งนั่งอยู่ตรงนี้และไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปแก้ตัวอะไรทั้งนั้น
กูต้องเฝ้าโต๊ะ... ฟังไอ้เบอร์ 1 พูดจบ ผมเห็นเขามองมาทางนี้
ยิ้มแปลกๆ ก่อนจะหลบสายตาไปอีกทางทันที
ไอ้เชี่ยยยย!!!!
มึงพูดอะไรกับเขา!!!!!!!!!!! * พวกมันพูดอะไรอ่ะ? * ไม่บอก ^^
* ^^ จะเซ้าซี้ต่อก็แพ้ทางครับ เล่นส่งยิ้มสองทีทะลุไลน์กันมาขนาดนี้...
รอไม่นานแม่งก็เดินกลับกันมาละ วางจานข้าวของผมลงตรงหน้าแล้วก็กวนส้นตีนกันทันที...
ไม่รอให้เอ่ยปากถามด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องถามครับ! เพราะกูไม่บอกมึงหรอกว่ากูพูดอะไรกับเค้า – ขอโทษนะเพื่อน
แต่มันเป็นเรื่องของเราสองคนว่ะ"
ผมทำหน้านิ่งมองพวกมันแล้วได้แต่ปล่อยไป อย่าให้ถึงคราวพวกมึงบ้างแล้วกัน!
แดกข้าวดีกว่าแม่ง....
“ยิ้มหวานน่ารักว่ะมึง กูจีบด้วยได้ป่ะ?”
ไอ้เบอร์ 2 ไม่ปล่อยให้ขาดจังหวะครับ กวนตีนกูต่อทันที
แค่นั้นมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากของผมก็หยุดชะงัก
ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน ก่อนจะยกส้อมขึ้นมาทำท่าจะจิ้มตาแม่ง!
อ้อนตีนกูนัก!
“โห – กูล้อเล่นเหอะสัด หวงจี๊งงงงงงงง"
“เออ กูหวง พอใจมึงยัง?”
“อรั๊ยยยยยยยย~~~~!" สาบานเลย กูเกลียดคำนี้ยิ่งกว่า
ฮั่นแน่! ของพวกแม่งอีก....
พอพวกมันบรรลุเป้าหมาย วันต่อมาแม่งก็ไม่หาเรื่องไปกินข้าวที่คณะอื่นอีกแล้วครับ อยู่โรงอาหารคณะตัวเองให้เจ๊สวยสแครชแขนเล่นกันเหมือนเดิม
วันนี้วันศุกร์แล้ว และวันศุกร์ของผมแม่งก็ผ่านไปช้าโคตรๆ
เพราะตอนกลางคืน แทนที่จะได้รีบเข้านอนเร็ว เพื่อที่วันเสาร์จะได้มาถึงไวๆ ตามแผนการณ์เดิมที่ใช้มาแบบซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมดันโดนพวกมันลากออกมากินเหล้า
และลดหย่อนโทษการเลี้ยงเหล้าให้ถึงสองครั้ง
... เพื่อเป็นของรางวัลสำหรับความน่ารักของยิ้มหวาน -_- ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกมันบอกว่า ถ้าผมจีบติดเขาติด ตอนนั้นแหละ ที่ผมต้องเลี้ยงเหล้าพวกมันยกใหญ่
เมาไปเมามากว่าจะกลับบ้านได้ก็เกือบตีสาม
รีบอาบน้ำ ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วเข้านอนดีกว่า
พรุ่งนี้ต้องตื่นมาส่งยัยมีนไปเรียนพิเศษแต่เช้า....
แล้วก็ไปเจอเขาด้วย... ,
ผมเริ่มต้นเช้าวันเสาร์ตามปกติครับ
คือพยายามแล้วที่จะให้มันปกติที่สุด แต่ลึกๆก็ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่
ผมขับรถไปส่งยัยมีนที่เรียนพิเศษเหมือนเดิม ก่อนจะแวะมาที่ร้านกาแฟร้านประจำ
พร้อมกับหยิบชีทลงจากรถมาเพื่อตั้งใจอ่านอย่างจริงจัง
สาบาน – รอบนี้ไม่ได้เอามาแจกไลน์ให้ใครแล้วจริงๆ
เห็นเมื่อวานออกไปเมาขนาดนั้น จริงๆแล้วผมใกล้สอบแล้วนะ -_-
ที่ออกไปนั่นก็เหมือนชาร์ตแบตให้ตัวเอง ก่อนจะเข้าสู่โหมดสอบอย่างจริงจัง
ได้อเมริกาโน่เย็นมา 1 แก้ว ผมก็เดินมาหาที่นั่ง
โชคดี -- ที่โต๊ะตัวเดิมดันว่างซะด้วย
ผมนั่งลงตรงที่เดิมของตัวเอง แอบมองหาเขานิดหน่อยอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะบังคับตัวเองให้อ่านหนังสืออย่างจริงจัง (แบบที่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหาเขาเป็นระยะๆอยู่ดีนั่นแหละ – เออ สมาธิเว้ย สมาธิ!)
จะมามั้ย?
ถ้าไม่มาจะอ่านหนังสือต่อไม่ไหวนะยิ้มหวาน....
คิดแล้วก็ง่วงจนต้องเหยียดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วหาวออกมา
ระบายคาร์บอนไดออกไซด์ที่มีมากเกินไปในร่างกายออกเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะเห็นว่ามีคนมายืนกลั้นขำอยู่หน้าโต๊ะซะแล้ว
“หวัดดี..." มาแล้วครับ...
“อืม หวัดดี"
แล้วกูจะใจเต้นแรงทำเพื่อ?
สภาพผมต้องดูง่วงมากอ่ะ เขาถึงได้หัวเราะออกมา ก่อนจะวางแม๊คบุ๊คแอร์ของเขาเอาไว้ กับกระเป๋าเป้สีดำเรียบๆ
"ฝากของแป๊บนึงได้มั้ย?"
พูดจบเขาก็หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา แล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้งเหมือนรอคำตอบ
ผมเลยพยักหน้าให้เขานิดหน่อย ก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายมองชีทของผมอยู่เหมือนจะดูว่ากำลังอ่านอะไร แล้วถามขึ้นมา
“จะเอาอะไรมั้ย?”
ผมส่ายหน้าให้แทนคำตอบ เขาถึงได้เดินตรงไปหน้าเค้าน์เตอร์ ผมนั่งดูเขาแจกความสดใสให้พนักงานร้านกาแฟรายคน แล้วก็อดจะสงสัยไม่ได้
ถ้าเกิดงอนขึ้นมาจะทำหน้ายังไงนะ? สักพักเขาก็กลับมาพร้อมอเมริกาโน่เย็นในมือ ผมมองเครื่องดื่มของเขา แล้วก็สรุปเอาเองว่าเราน่าจะง่วงจัดพอกัน
เก้าอี้ตรงหน้าผมถูกเลื่อนออก พร้อมกับที่เขานั่งลง
จัดท่าจัดทางเรียบร้อยปุ๊บก็ส่งสายชาร์ตมาให้พร้อมรอยยิ้มจนตาเป็นสระอิ
“แบตหมดมาจากบ้านเลย"
ผมยิ้มรับมุมปาก รับสายชาร์ตมาเสียบให้ หันมาอีกทีก็เห็นว่าคนตรงหน้าเปิดฝาพับแม๊คแอร์ขึ้น แล้วจดจ่ออยู่กับหน้าจอตรงหน้าไปแล้ว
เรานั่งตรงข้ามกัน แล้วก็ทำตามหน้าที่ของตัวเองไปเงียบๆ ผมอ่านหนังสือ ส่วนเขาก็ทำงานของเขาไป
มันแทบจะเหมือนเดิมทุกอย่างนั่นแหละ แทบจะไม่ต่างจากตอนที่ผมได้แต่นั่งมองเขาจากที่ไกลๆ
แต่ผมกลับรู้สึกดีนะ เวลาที่เหลือบตาขึ้นมาก็เห็นว่าเขานั่งอยู่ตรงข้ามกันอย่างในตอนนี้
อันนี้เรียกโหมดอ่อนโยนใช่มั้ยวะ? เวลาผ่านไปสักพักคนตรงหน้าผมก็พับหน้าจอแมคแอร์ของเขาลงแล้วก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ นั่นทำให้ผมต้องวางปากกาไฮไลท์ลง แล้วก็มองเขาด้วยความสงสัย
ฟุบหน้านิ่งๆอยู่อย่างนั้นประมาณ 10 วินาที
ในที่สุดคนที่ฟุบหน้าอยู่ก็หันค่อยๆหันใบหน้าด้านนึงขึ้นมามองสบตากับผม
“ง่วง ปวดตา ลุยไม่ไหวแล้ว"
ผมหลุดยิ้มนิดหน่อย ถ้าตรงหน้านี้เป็นยัยมีนน้องสาวตัวแสบ ผมคงจะเอามือไปขยี้ผมนุ่มเส้นเล็กๆเบาๆ
แล้วบอกให้พักสัก 5 นาที ก่อนจะมาทำงานต่อ
แต่เขาไม่ใช่นี่...
ถึงผมจะอยากขยี้ผมเขาเล่น แต่ก็ทำไม่ได้หรอก
หมายถึงในตอนนี้อ่ะนะ...
“พักสับแป้บนึงดิ แล้วค่อยมาลุยต่อ"
“เหลือแค่ตรวจคำผิดเอง เลยอยากทำให้เสร็จๆไป ยังมีวิชาอื่นอีกอ่ะ โอ้ย เครียด~~”
เขาบ่นออกมาเสียงดังกว่าเดิมนิดหน่อยในช่วงท้าย ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ
น่ารักดีครับ ตอนนี้เส้นผมที่เคยเรียงตัวเป็นระเบียบเริ่มดูยุ่งเหยิง ก่อนจะเริ่มบ่นงุ้งงิ้งแทบฟังไม่รู้เรื่องอีกครั้ง
"เอาโควต้าเวลานอนของปิดเทอมมาใช้ล่วงหน้าก่อนได้มั้ยเนี่ย อยากจะนอนสักครึ่งวัน"
บ่นเป็นเด็กเลย -- น่าเอ็นดูว่ะ
“ทำอะไรอยู่อ่ะ?”
“เขียนสคริปพรีเซนต์งานวันจันทร์ ภาษาอังกฤษหมดเลย เลิกเรียนอินเตอร์ตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย? เครียดจังเลยย”
เครียดที่ 2 แล้วครับ
คราวนี้ผมถึงกับหลุดขำ
ก่อนทำท่าเหมือนจะดึงแมคบุ๊คของเขามาดู พร้อมกับส่งสายตาขออนุญาตเจ้าของเครื่องไปด้วย
“ดูให้ปะ? จบอินเตอร์มา..."
“หาาา-- จริงอ่ะ?”
เหมือนฟื้นคืนชีพอ่ะครับ อยู่ดีๆก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ทำตาโตใส่ผม
“ถามจริง?”
“อือ...”
“งั้น..." เขาลังเลอยู่นิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ "ช่วยหน่อยนะ ^^”
ว่าแล้วเขาก็ถอดสายชาร์ตที่เสียบอยู่กับตัวเครื่องออก แล้วส่งแมคบุ๊คแอร์มาให้ผมทั้งเครื่อง
พร้อมทำหน้าอ้อน...
ย...หยุดก่อน แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว...
ผมเปิดดูงานที่เขาเขียนไว้ครับ เท่าที่ดูก็โอเคเลยนะ เขียนไว้ดีเลยแหละ
แต่ด้วยความที่เราเรียนกันคนละคณะ มันเลยมีบางคำที่ผมไม่เข้าใจ พอผมถามเขาก็ดูไม่สะดวกเท่าไหร่
ผมต้องคอยสะกดทีละตัวอักษรเพื่อถาม ไม่ก็หันแมคฯกลับไปหาเจ้าของมันทั้งเครื่อง
ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้น แล้วก็มานั่งลงข้างๆกัน ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ จนผมได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดๆจากตัวเขา
พอมองตรงไป ผมก็เห็นดวงตาได้รูปสวยที่ซ่อนอยู่หลังแพรขนตา เขาตั้งใจอ่านประโยคนั้นอยู่ไม่นาน แล้วก็ตอบในสิ่งที่ผมถาม
ได้ยินอย่างนั้น ผมก็รับคำ ก่อนจะตั้งใจกลับไปอ่านงานของเขาต่อ
พร้อมกับความคิดนึงที่ผุดขึ้นมาในใจ - สักวันจะต้องถามให้ได้เลยว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร
พอเขาไม่มีงานอยู่ตรงหน้า ก็คงรู้สึกเหมือนคนไม่มีอะไรทำละมั้ง มือที่ว่างนั่นเลยหยิบชีทที่ผมอ่านจบไปแล้วขึ้นมาดู
“นี่คนละอันกับที่ลืมไว้วันก่อนนี่"
“อืม...”
“อันนี้อ่านจบแล้วเหรอ"
“อะฮะ"
“แล้วอันนี้ไม่เขียนไอดีไลน์รึไง?”
ได้ยินอย่างนั้นผมก็เหลือบสายตาไปมองเขา --
รู้ตัวแล้วแน่เลยว่ะว่าโดนจีบ...ผมยิ้มมุมปากก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปากกาของตัวเองส่งไปให้เขา
“เขียนให้ดิ"
“เรื่อง! จำได้ที่ไหนเล่า!”
ทำปากยื่นนิดๆด้วยครับ
โว้ยย! น่ารัก! แล้วเขาก็เงียบไป จนผมต้องเหลือบสายตาไปมอง ก่อนจะเห็นว่าเขาเปิดไปจนถึงหน้าสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว และคงจะเห็นว่าชีทที่ว่านั่นโดนขีดไฮไลท์เอาไว้จนหน้าสุดท้าย
“สรุปให้มั้ย? แลกกับที่ช่วยเช็คงานให้เรา"
เขาพูดแล้วส่งยิ้มมาให้ผม หัวใจแกว่งเลย!
“เอางั้นเหรอ?”
“เอางี้แหละ!”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าดินสอมา พร้อมกับกระดาษเอสี่ที่อยู่ในซองใสๆ
ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมกระเป๋าใบเบ้อเริ่ม แถมยังทำชีทผมหล่นไว้บนรถโดยไม่รู้ตัว
คนอะไรพกเอสี่ไว้ในกระเป๋าเป้?
มาถึงปุ้บเขาก็เริ่มลงมือครับ แค่เห็นเขาวาดลงกลมตรงกลางพร้อมชื่อเรื่อง
ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจเขาเพิ่มขึ้นมาอีกเรื่องนึง
วาดวงกลมได้กลมดิกเหมือนใช้วงเวียนเลยว่ะ! ลายมือเรียบร้อยอีก!
นั่งใกล้กันไปเรื่อยๆ ผมว่าตอนนี้ผมเริ่มประหม่าน้อยลง เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
อืม...แบบว่าเกร็งน้อยลง เวลาเขาชะโงกหน้ามาดูงานที่หน้าจอแมคบุ๊คประมาณนั้น
ผมช่วยแก้ส่วนที่เขาพิมพ์ผิดบ้าง แนะนำเขาในส่วนที่ผมพอช่วยได้บ้าง
สักพักงานก็เสร็จครับ...
ผมพับแมคบุ๊ค ส่งคืนให้เขา แล้วก็นั่งดูเขาเขียน mind map ให้ผมลงไปในกระดาษเอสี่
เด็กถาปัตย์นี่เค้าวาดรูปเก่งจริงๆ ตรงหัวข้อนี่ เขาเขียนเป็นตัวหนังสืออาร์ตหนาๆ ใส่เงาอะไรให้เรียบร้อยด้วย
ปล่อยให้ผมนั่งจ้องเขาจับปากกาวาดโน่นเขียนนี่แบบเพลินๆไปสักพัก เขาก็หันมามองหน้ากัน แล้วก็กลั้นยิ้ม ก่อนจะพูดออกมาขำๆ
“แล้วไม่อ่านชุดนั้นต่อรึไง?”
สายตาของเขาส่งตรงไปยังชีทอีกแผ่นที่วางอยู่ ให้ผมรู้ว่าที่เขาถามถึงคือชีทชุดนี้
ผมไม่ตอบ ยิ้มมุมปากให้เขานิดๆ ก่อนจะหันกลับมาอ่านชีทที่อ่านอยู่ก่อนหน้าต่อ (ก็ได้)
พอเขาเขียนทั้งหมดเสร็จก็ส่งกระดาษแผ่นนั้นมาให้ผม ตรงมุมกระดาษมีลายเซ็นเล็กๆของเจ้าตัวเขียนอยู่ด้วยนะ
“อ่ะ เสร็จแล้ว"
“ขอบคุณนะ"
ผมตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเห็นว่าเขาเองก็ส่งยิ้มมาเหมือนกัน
ผมมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วตั้งใจอ่านอย่างละเอียด นอกจากลายมือจะเรียบร้อยแล้วยังเขียนสรุปได้เข้าใจง่ายอีกต่างหาก
“สรุปเก่งนะ"
เขาหันมายิ้มให้ผม ยักคิ้วนิดๆด้วยนะ
“มาสรุปให้ทุกวิชาเลยได้ป่ะวะ?”
“งั้นก็เขียนสคริปงานให้เราทุกอันเลยได้ปะว้า~~?”
เขาตอบผมพลางลากเสียงยาวล้อๆ
เราหันมาสบตากัน ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกันแบบไม่ได้นัดเอาไว้ก่อน
“เออว่าจะถามตั้งแต่มาถึงละ ลืมไปเลย"
“ว่า?”
“สรุปวันก่อนที่โรงอาหารอ่ะ พวกนั้นนินทาอะไร?”
เขาชะงักไปนิดนึงตอนที่ได้ยินในสิ่งที่ผมถามครับ
แต่แทนที่จะตอบกันตามปกติ คนข้างๆผมดันหันหน้ากลับไป หยิบงานตัวเองขึ้นมาเปิด แล้วก็พึมพำคำตอบเบาๆ โดยไม่หันมามองผมสักนิด
“ไม่บอก...”
“อ่าว!”
“อืม!”
เขาตอบผมพลางเอื้อมมือไปหยิบหูฟังที่วางอยู่ตรงที่นั่งเดิมมาเสียบต่อเข้า ก่อนจะหันมาบอกกัน
“ก็ไปถามเพื่อนสิ"
“พวกแม่งก็ไม่บอกเหมือนกันนั่นแหละ"
หัวเราะครับ – คนๆนี้ได้ยินผมสบถแล้วขำ
ก่อนที่ต่างคนจะต่างจมเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเองเหมือนก่อนหน้านี้
นั่งเงียบๆกันไปสักพัก โทรศัพท์ที่ผมวางคว่ำเอาไว้ก็สั่นเหมือนมีคนโทรเข้า พอพลิกขึ้นมาดูถึงรู้ว่าเป็นยัยน้องสาวตัวแสบนั่นเอง
ผมรับสาย แล้วก็ได้ยินน้ำเสียงสดใสบอกมาว่า วันนี้พวกเพื่อนๆจะไปฉลองวันเกิดกัน กว่าจะเสร็จก็คงเย็นๆ
เจ้าตัวเลยจะกลับบ้านเอง ถ้าผมเสร็จธุระแล้วให้กลับไปได้เลย
นี่ไง – ความบังเอิญที่ผมบอกว่ามันจะเกิดขึ้นโดยความตั้งใจของผมเองครั้งนึง
ส่วนอีกครั้งนั้น มันจะเกิดขึ้นมาเอง...
ผมเอ่ยปากอนุญาตยัยมีนเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะวางสาย พอหันกลับไปก็เห็นว่าเขามองมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว
“น้องสาวโทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับเอง"
^^
เขายิ้มรับ ไม่พูดอะไร ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ
ทิ้งให้ผมอยู่กับชีทตรงหน้า สายตามันก็มองไปที่ตัวหนังสืออยู่หรอก
แต่ความคิดในใจนี่ คิดวกวนตั้งแต่ที่ยัยมีนบอกว่าวันนี้จะไม่กลับบ้านด้วยกันแล้ว
จะพูดยังไงดีวะ?
ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?
กินข้าวเที่ยงกัน...
หิวรึยัง? จะไปกินข้าวเที่ยงพอดี ไปด้วยกันมั้ย?
หิวละ ป่ะ ไปกินข้าวกันเหอะนั่งข้างกันแบบนี้แล้วยังไลน์ไปชวนผมต้องเป็นมนุษย์ที่ปอดแหกที่สุดในโลก -_-
“นี่....”
“หื้อ?”
“เริ่มหิวละ - ทำงานเสร็จแล้วไปกินข้าวกันมั้ย?"
หัวใจผมกระตุกวูบไปอีก 1 จังหวะ ตอนที่เขาส่งยิ้มมา แล้วพยักหน้ารับเบาๆ
เย่ส!! tbc.
- - - - - -
talk.
เราแอบมีของดีมาปล่อยค่ะ ฮี่ๆๆ
สิ่งนั้นก็คือ ไลน์หลุด!! แอบมีมือดีคอยแคปหน้าจอที่สองคนนี้เค้าคุยกันมาปล่อยค่ะ
เราแอบลงไว้ถึงตอนที่ 4 ใครไม่กลัวสปอยไปอ่านได้เลยน้า ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็เอาตอน 4 มาหย่อนอยู่ดี
มีแฟนอาร์ตสวยๆด้วยค่ะ แว้บไปดูกัน
จิ้มหัวใจสีชมพูโหมดอ่อนโยนของนังน้องหมอได้เลย
❤
ยังคงขอบคุณที่รักเจ้าสองคนนี้กันจังเล้ยย
ขอบคุณนะคะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
