▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ░ ▒ ▓CHAPTER 14: เพื่อนจนๆ อย่างสน
"เฮ้ยสน พี่ทินเขาเพิ่งซื้อคอนโดใหม่ เขาอยากชวนพวกเราไปฉลองหน่อย ไปไหม พี่เขาชวนเฉพาะคนที่สนิทๆ ไม่กี่คนหรอก เขาฝากมาชวนมึงด้วย ไปนะ วันเสาร์นี้ พี่เขาจะพาไปเที่ยวเชียงใหม่ไนท์ซาฟารีด้วยนะเว้ย" ปั้นจั่นถือโอกาสพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนที่เกือบจะกินข้าวหมดจานแล้ว
"ไม่อะ กูไม่ได้สนิทกับพี่เขาซะหน่อย มึงถ่อสังขารมาหากูถึงเนี่ยเพื่อจะบอกกูเรื่องนี้เหรอวะไอ้จั่น"
สนปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย
"เฮ้ย...ไปหน่อยดิวะ ไอ้ต้นมันก็ไปนะเว้ย"
พอพูดถึงต้น สนก็หยุดชะงักด้วยความสนใจทันที
"ก็ไม่เห็นแปลก ต้นเป็นน้องรหัสเค้า แต่กูไม่ได้เป็นไรกับพี่ทินซักหน่อยนี่หว่า จะให้กูไปทำไมวะ กูไม่ไปหรอก"
"เฮ้ย...งานนี้สำคัญนะเว้ย ถ้ามึงไม่ไปมึงจะต้องพลาดเรื่องสำคัญที่มึงควรจะต้องรู้"
ปั้นจั่นไม่เลิกพยายาม เขาอุตส่าห์ถ่อสังขารมาแล้ว ยังไงเขาก็ต้องพาสนไปให้ได้
"อะไรวะ ทำไมกูจะต้องไปรู้เรื่องอะไรของเขาด้วยวะไอ้จั่น มึงมีอะไรมึงพูดมาตรงๆ ได้ไหม กูว่ามึงแปลกๆ ว่ะ"
สนชักเริ่มหงุดหงิด เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายเดือน ไม่เคยเห็นปั้นจั่นมาหาเขาคนเดียวแบบนี้เลย ต้องมีอะไรแน่ๆ
"เกี่ยวสิวะ เพราะพี่ทินกับต้นเขามีอะไรจะบอกพวกเราไง" ปั้นจั่นยอมเผยไต๋ออกมาเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นแล้วก็คงจะไม่สามารถชวนสนได้อย่างแน่นอน
คราวนี้สนถึงกับหยุดมอง ขมวดคิ้ว "ต้นเกี่ยวอะไรด้วย"
เอาล่ะ ปลาติดเหยื่อแล้ว
"เกี่ยวสิวะ ถ้ามึงอยากรู้มึงก็ต้องไปกับพวกกู วันเสาร์รถออกบ่ายโมงตรง กูไปก่อนนะเว้ย"
พูดจบแล้วปั่นจั่นก็ถือจานข้าวไปเก็บตรงที่ล้างจานโดยเร็ว ไม่รอให้สนพูดหรือถามอะไรอีก ปล่อยให้งงอย่างนั้นแหละจะได้อยากไปดู ฟังและเห็นด้วยตัวเอง
"โห...ว้าว ห้องพี่ทินสวยจังเลยครับ" ต้นร้องอุทานอย่างตื่นเต้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพักใหม่ของทิน ห้องสีขาวสะอาดตา มีทั้งห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัวและพื้นที่สำหรับรับแขกหรือนั่งเล่นที่แบ่งไว้เป็นสัดส่วน
"ถ้าต้นชอบ วันไหนว่างๆ มานั่งเล่นนอนเล่นที่ห้องพี่ได้นะครับ" ทินถือโอกาสชวน
"สนใจไหมต้น" นิกถามพร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่ง
"อืมๆ สนใจๆ" ต้นรีบเออออทันที
"ไปนั่งเล่นกันก่อน ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ อยากกินอะไร อยากได้อะไร สั่งได้เลย วันนี้พี่เลี้ยงเต็มที่"
ทินพูดแล้วก็เดินนำบรรดาเพื่อนรุ่นน้องมานั่งตรงชุดรับแขก ทุกคนดูจะตื่นเต้นที่ได้เห็นห้องใหม่ของทิน มีเพียงสนคนเดียวเท่านั้นที่ดูเงียบๆ ไป ก็แน่ล่ะ เขาไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ยังไม่ทันจะได้คุยกันก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมา
"เพื่อนพี่เอง พี่ให้เขาไปซื้อของข้างล่างมา"
ทินบอกแล้วก็รีบเดินไปเปิดประตู สองหญิงกับหนึ่งชายยืนถือถุงขนมขบเคี้ยว น้ำอัดลมและของกินอื่นๆ รีบเดินเอาของมาวางบนโต๊ะในห้องทันทีที่ประตูเปิด อาจจะเป็นเพราะว่าถือของหนักหรือไม่ก็กลัวของจะหล่นเสียก่อนนั่นเอง
จากนั้นทินก็แนะนำคนทั้งสองกลุ่มให้รู้จักกัน
"นี่เอ้ บิวตี้ แล้วก็ฝ้าย ส่วนนี่ต้น นิก จั่น คิดว่าคงจะรู้จักกันอยู่แล้วเพราะเรียนคณะเดียวกัน ส่วนน้องคนสุดท้ายชื่อสน อยู่บริหารธุรกิจ"
เมื่อรู้จักกันแล้วต่างคนจึงต่างช่วยกันจัดอาหาร ไม่นานนักทุกอย่างก็พร้อมสำหรับการสังสรรค์ยามบ่าย
"ไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นะครับ คงไม่เบื่อกันนะ เชิญตามสบายเลยครับ" แล้วทินก็หันไปทางต้น "ต้น...มานั่งตรงนี้กับพี่"
ทินกวักมือเรียกต้นที่นั่งอยู่ข้างๆ กับสนให้มานั่งกับเขา ต้นลุกขึ้นอย่างช้าๆ มองหน้าสนแว่บหนึ่งแล้วก็เดินมานั่งกับทินแต่โดยดี
ในขณะที่ใครต่างก็พูดคุยหัวเราะกันสนุกสนาน สนกลับนั่งเงียบ หยิบของมากินบ้างเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็เงียบตามเดิม
"สนเป็นไรหรือเปล่า ไม่เห็นคุยเลย ไม่สบายเหรอ" เอ้ถาม
ท่าทางที่ออกสาวพอสมควรทำให้สนพอรู้ว่าเพื่อนของทินคนนี้เป็นแบบไหน "เปล่าครับพี่"
"ไม่มีอะไรหรอก สนเป็นคนเงียบๆ แบบนี้แหละครับ ถ้าเขายังไม่สนิทเขาจะไม่ค่อยคุยครับ" นิกรีบแก้สถานการณ์ให้เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆ รู้สึกอึดอัดที่เห็นสนนั่งเงียบ
สนถอนหายใจเบาๆ พยายามจะสบตากับต้นแต่ต้นก็ทำเหมือนไม่สนใจเขาเลย
"อ๋อเหรอ...ไม่ต้องกลัวพวกเรานะสน พวกเราฉีดยาแล้ว คุยกันได้ ไม่กัดหรอก" เอ้สัพยอก คนอื่นๆ ก็พลอยขำไปด้วย
ท่าทีแบบนี้สนพอมองออกว่าฝ่ายตรงข้ามแสดงความสนใจเขาอยู่ แต่อย่ามายุ่มย่ามกับเขาละกัน
สรุปว่าสนก็เงียบเหมือนเดิม สุดท้ายคนอื่นๆ ก็เลยต้องปล่อยให้สนอยู่เงียบๆ แบบนั้นไป ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ทินก็ได้เวลาที่จะบอกสิ่งสำคัญกับทุกคนแล้ว
"เอ้าทุกคน ฟังทางนี้ครับ ฟังทางนี้" ทินเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ที่นั่งคุยกันอยู่อย่างเมามัน แม้จะต้องยกเว้นสนคนหนึ่งแต่บรรยากาศโดยทั่วไปก็ถือว่าครึกครื้นดีทีเดียว
"ผมมีข่าวดีจะบอกครับทุกคน"
เสียงคุยกันเงียบไปสักพัก
"ข่าวดีอะไรทิน ทินจะมีแฟนใหม่เหรอ" บิวตี้แซว
ทินยิ้ม ไม่ตอบทันที เขาหันไปสบตากับสนที่ดูเหมือนจะเลิกนั่งเหม่อแล้วหันมาคอยฟัง "ข่าวดี" ของเขาอย่างตั้งใจ ทินเงียบไปสักพัก รอจังหวะที่เขาเห็นว่าทุกคนพร้อมจะฟังจึงตัดสินใจบอกข่าวดีนั้น
"ตอนนี้...ผมกับต้น...เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะครับ"
ทินพูดพร้อมกับเอามือโอบไหล่ต้นไว้ ยิ้มอย่างมีความสุข เสียงเพื่อนๆ คนอื่นๆ ฮือฮากันใหญ่ แต่สนกลับตกตะลึง เขามองหน้าต้นที่ยิ้มร่าอยู่ในอ้อมแขนของทินราวกับไม่เชื่อว่าสิ่งที่เขาได้ยินจะเป็นจริง ถ้าหากว่าไม่จำเป็นต้องเกรงใจใครแล้วสนคงจะเดินออกไปจากห้องนี้ทันที
"จริงเหรอ ยินดีด้วยนะทิน"
"เหมาะสมกันมากเลยทิน ต้นเหมาะกับทินมาก หล่อทั้งคู่เลย"
"เออดีแล้ว จะได้หายเหงาหายเศร้าเสียที นึกว่าจะโสดไปอีกหลายปี"
เสียงเพื่อนๆ ของทินแสดงความยินดีกับคู่รักใหม่นั้นทำให้สนแทบจะทนฟังไม่ได้ ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะได้ยินเรื่องนี้ สู้ไม่มาเสียดีกว่า
"โห...ต้น มึงนี่โคตรโชคดีเลยว่ะ ได้ทั้งพี่รหัส ได้ทั้งแฟน มึงเป็นแฟนกับพี่เขานี่มึงสบายทั้งชาติเลยนะเว้ย มีให้มึงทุกอย่างเลย" ปั้นจั่นพูดเสียงดังเพราะอยากให้คนที่นั่งเงียบได้ยินด้วย
สนได้ยินคำพูดนี้เข้าไปก็ถึงกับซึม จริงสินะ สนจะหวงเพื่อนไว้ทำไม ชีวิตของต้นคงจะดีกว่านี้ถ้าได้เป็นแฟนกับทิน อย่างน้อยห้องที่สนได้มาเห็นเองกับตาตัวเองวันนี้ก็คงพอจะบอกได้ว่าทินมีพร้อมแค่ไหน เขาเป็นแค่เพื่อนจนๆ คนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลย
ต้นหันมาสบตากับสนหลังจากที่พยายามหลบตาอยู่หลายครั้ง เพราะสายตาที่สนมองมานั้นเหมือนตัดพ้อต่อว่าอยู่กลายๆ
สนยิ้มเศร้าๆ เศร้าจนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
"ยินดีด้วยนะต้น"
ถ้าสนจะไม่พูดอะไรเลยก็คงจะเสียมารยาทจนเกินไป ยังไงต้นก็เป็นเพื่อนเขาทั้งคน เพื่อนจะมีความสุขสนจะไม่แสดงความยินดีก็กระไรอยู่ ส่วนเรื่องที่บ้านของต้น อะไรมันจะเกิดก็คงต้องเกิดล่ะนะ ก็อย่างที่ทินบอกเขาวันนั้น วันนี้ไม่รู้ วันหน้าก็ต้องรู้ ไม่มีทางจะปิดบังกันไปได้ตลอด
ต้นหลบตาเพื่อนอีกครั้งแล้วก็หันไปยิ้มกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ
"เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเราจะออกจากที่นี่ไปไนท์ซาฟารีกันนะครับ เราจะไปทานอาหารเย็นที่นั่นกัน ไม่ต้องห่วงเรื่องบัตรนะ ผมจัดการให้ทุกคนหมดแล้ว"
ได้ฟังทินบอกแล้วสนก็แทบอยากจะกลับบ้านไปทันที คนที่ไม่มีอะไรอย่างเขาคงยากที่จะดูแลใครได้อย่างทิน คนอย่างเขาไม่มีอะไรจะสู้ทินได้เลย แต่เอาเถอะนะ สนจะพยายามทนอยู่ต่อไปจนกว่าจะหมดวันนี้ อย่างน้อย เขาก็จะได้มั่นใจว่าทินเป็นคนดีจริงๆ ที่จะดูแลต้นได้ ถ้าต้นจะมีใครสักคน สนก็อยากช่วยเพื่อนดูให้แน่ใจว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ
บนรถไนท์ซาฟารี ต้นนั่งอยู่ด้านหน้ากับทิน นิก ปั้นจั่นและเพื่อนๆ ของทินนั่งในแถวถัดมา ส่วนสนไปนั่งอยู่ท้ายรถคนเดียว พอนักท่องเที่ยวขึ้นหมดแล้วรถก็ค่อยๆ วิ่งออกไปตามจุดต่างๆ ที่มีสัตว์อยู่
สนนั่งมองต้นกับทินคุยกันอย่างถูกคอราวกับจะไม่สนใจใครบนโลกนี้อีกเลย เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว นี่เขากำลังหวงหรือหึงต้นกันแน่นะ สนกลัวว่ามันจะเป็นความรู้สึกอย่างหลังเสียมากกว่า แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความรู้สึกอย่างแรกหรืออย่างหลัง สนก็น้อยใจอยู่ดี ตั้งแต่ที่ทินประกาศว่าเป็นแฟนกับต้นไปเมื่อตอนบ่าย ต้นก็อยู่กับทินไม่ห่างเลย เพื่อนอย่างเขาแทบจะไม่มีความหมายอีกแล้ว
หลังจากที่นั่งรถชมสัตว์เสร็จแล้ว กลุ่มของทินและนักท่องเที่ยวบางส่วนก็เดินไปชมสัตว์ตามแนวทางเดินรอบทะเลสาบ มีสัตว์ที่ขังกรงไว้ให้เดินดูเป็นจุดๆ ตามทางเดินที่ค่อนข้างมืดทีเดียว มีเสียงดนตรีและเสียงสัตว์ร้องประกอบอยู่ตลอดช่วงการเดิน
สนปล่อยให้คนอื่นๆ เดินนำไปก่อนแล้วเขาก็ค่อยๆ เดินตามไปอย่างช้าๆ ในช่วงหลายชั่วโมงที่ผ่านมานั้น สนก็ได้เห็นความจริงแล้วว่าทินก็ดูแลต้นได้ดี ต้นเองก็ดูมีความสุขที่ได้อยู่กับทิน พูดคุยกันกะหนุงกะหนิง ต้นคงอยากมีใครสักคนที่จะพูดคุยกันอย่างคนรักมานานแล้วสินะ ที่ผ่านมาต้นไม่เคยมีแฟนเลย เขาเองก็อาจจะไม่ใช่คนที่ต้นจะพูดคุยแบบนั้นได้เหมือนที่สนเห็นอยู่ตอนนี้
"อย่าเดินเร็วสินินอย เห็นไหมพ่อกับแม่เดินตามไม่ทันแล้ว"
เสียงที่ฟังดูเหมือนคุ้นๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังสน พอสนหันไปมองก็เจอเด็กชายอายุราวๆ สิบห้าคนหนึ่งเดินแกมวิ่งมาทางที่สนกำลังเดินอยู่ พร้อมกันนั้นก็มีหญิงสาวอีกคนเดินแกมวิ่งตามมาเช่นกัน
"ก็นินอยตื่นเต้นอยากเห็นเสือนี่" เด็กชายหันไปตอบแล้วก็เดินตรงมาอย่างเร็วโดยไม่สนใจเสียงห้ามของพี่สาว
"อ้าวพี่...เจอกันอีกแล้ว" เด็กชายนินอยร้องทักเมื่อเห็นสนหยุดยืนมองอยู่
"อ้าว นึกว่าใคร...โลกกลมจริงๆ เลย" สนยิ้มกลับไป
นินาวิ่งมาถึงตัวน้องชายก็หยุดชะงักเมื่อเจอสนเช่นเดียวกัน
"พี่สน มาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ" นินาร้องถามอย่างดีใจ แม้จะเจอแค่ครั้งเดียวในเวลาสั้นๆ วันนั้น เธอกลับจำชื่อเขาได้เป็นอย่างดี
"บังเอิญเจอกันอีกละ นี่ถ้าเจอกันอีกครั้งสงสัยจะเป็นเนื้อคู่กันแน่เลย" นินอยหันไปสัพยอกกับพี่สาว
"พูดอะไรแบบนั้น เดี๋ยวพี่ตีเลย" นินาพูดพลางยกมือจะตีน้องชายจริงๆ แต่เธอก็ดูเขินอายอยู่เหมือนกัน
สนเห็นแล้วก็ขำ
"มาเที่ยวกันสองคนเหรอ"
"เปล่าค่ะพี่ พาพ่อกับแม่มาด้วย แต่เดินไม่ทัน นินอยมันเดินเร็ว พ่อกับแม่กำลังตามมา โน่นค่ะ" นินาบอกพลางพยักเพยิดไปทางชายหญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินตามมาพร้อมกับเสียงบ่นที่ได้ยินแต่ไกล สนหันไปมองตามแล้วก็ขำ
บรรดาเพื่อนๆ ที่เดินไปก่อนหน้าสนหันมามองสนที่กำลังยืนคุยอยู่กับสองพี่น้องแปลกหน้าด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะต้น จุดที่ยืนอยู่ทำให้ต้นพอจะได้ยินการสนทนาของสนกับสาวแปลกหน้าคนนั้นอยู่บ้าง
"ใครวะต้น มึงรู้จักไหม" นิกเดินเข้ามาถาม
ต้นส่ายหน้า
"ที่มหาลัยก็ไม่เคยเห็นนะ แล้วสนมันไปรู้จักตั้งแต่ตอนไหนวะ" ปั้นจั่นเอ่ยขึ้น
น่าแปลกที่ต้นรู้สึกว่าสนกับหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นมีบางสิ่งบางอย่างพิเศษที่ต้นรู้สึกได้ คิดแล้วก็ใจหายวาบ เกิดความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาจนจะสอบอยู่แล้วสนยังไม่มีแฟนเลย ต้นล่ะกลัวใจของสนตอนนี้จริงๆ สนคงจะอยู่เหงาๆ แบบนี้ได้ไม่นานหรอก
"เฮ้ยสน เดินเร็วๆ หน่อยสิวะ"
ปั้นจั่นเหมือนจะพอเดาได้ว่าต้นกำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง เขาจึงต้องรีบช่วยดึงสนออกมาจากสองพี่น้องนั้นโดยเร็วที่สุด
"พี่ไปก่อนนะ เพื่อนเรียกแล้ว หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ"
สนร่ำลาสองพี่น้องนั้นแล้วก็รีบเดินแกมวิ่งตามกลุ่มเพื่อนๆ ไป นินามองตามสนไปพร้อมกับแอบยิ้มเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"นั่นแน่ ชอบพี่เขาใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวจะฟ้องพ่อกับแม่ พ่อครับแม่ครับ" นินอยทำเสียงดังจนนินาต้องเอามือมาอุดปากไว้
"อย่านะนินอย"
พ่อกับแม่ของเธอเดินมาถึงพอดี สองพี่น้องจึงเงียบเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เสร็จจากการเดินชมสัตว์รอบๆ ทะเลสาบแล้ว ทินก็พากลุ่มเพื่อนๆ มานั่งรออยู่ตรงลานหน้าทะเลสาบเพื่อดูน้ำพุเต้นระบำ เนื่องจากไม่มีที่ให้นั่งจึงต้องนั่งตามขั้นบันไดแทน มีนักท่องเที่ยวจับจองที่นั่งกันบ้างประปราย
เช่นเคย ทินนั่งอยู่กับต้น มีนิกกับปั้นจั่นและเพื่อนๆ ของทินกั้นสนไว้ให้อยู่อีกมุมหนึ่ง ราวกับจงใจจะให้เป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว
"พี่ไปห้องน้ำแป๊บนึงนะต้น ต้นจะไปด้วยไหม" ทินพูดพร้อมกับลุกขึ้น
ต้นส่ายหน้า
"เดี๋ยวพี่มานะ" ทินบอกแล้วก็เดินออกไป
พอทินไปแล้วต้นจึงหันไปมองหาสน ก็พบว่าสนมองมาทางเขาอยู่แล้ว เหมือนสนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ไม่นานนักเขาก็ตัดสินใจเดินมานั่งข้างๆ กับต้น
"นั่งด้วยคนได้ไหม"
ต้นยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อนแล้วก็พยักหน้า
"มือถือนายถ่ายวิดีโอได้ไหมต้น อย่าลืมถ่ายวิดีโอด้วยนะ เอาไปให้พ่อกับแม่ดู เขาว่าน้ำพุเต้นระบำที่นี่สวยมากนะ"
ต้นพยักหน้าน้อยๆ แล้วต่างคนก็ต่างเงียบไปสักพักเหมือนไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดี นิกกับปั้นจั่นคอยจับตาดูอยู่ห่างๆ ส่วนเพื่อนของทินไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนก็เลยไม่ค่อยได้สนใจ มีเพียงเอ้เท่านั้นที่คอยแอบชำเลืองมองดูสนบ้างเพราะรู้สึกสนใจหนุ่มรูปหล่อที่ดูเงียบๆ ขรึมๆ อย่างสนเป็นพิเศษ
"ไม่อยากให้เรามานั่งด้วยเหรอ" สนถามเสียงเศร้า นึกว่าต้นจะดีใจที่เขามานั่งด้วย แต่ต้นกลับเงียบเสียอย่างนั้น
"เปล่า...ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย" ต้นรีบแก้ตัว
"แล้วทำไมไม่เห็นคุยกับเราเลย หรือว่า...ไม่อยากคุยกับเราแล้ว"
คำถามที่ฟังดูเหมือนน้อยใจยังคงปล่อยมาไม่ขาดสาย
"เปล่า...เรา..."
เมื่อไม่เห็นว่าต้นแสดงทีท่าสนใจ สนก็ลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งที่เดิม เขานึกถึงตอนที่เขาเคยมีแฟน บางครั้งเขาก็ห่างๆ ต้นไปบ้าง วันนั้นต้นก็คงจะรู้สึกเหมือนที่สนรู้สึกอยู่ตอนนี้สินะ สนเข้าใจแล้วล่ะว่าความทรมานเป็นแบบไหน
ฝนตั้งเค้ามืดมาอีกแล้ว อีกไม่นานก็คงจะเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณีปราศรัย แล้วก็จริงดังคาด ในขณะที่สนวิ่งจากคณะของเขาไปหาต้นที่อยู่ต่างคณะ ฝนก็เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย สนต้องเอากระเป๋าสะพายที่เป็นหนังมาใช้บังฝนแทนร่มเพราะเขาไม่ได้ติดร่มมาด้วย เขาเป็นห่วงต้นกลัวว่าจะเปียกฝนเพราะต้นเปียกฝนทีไรก็มักจะไม่สบาย สนก็เลยต้องวิ่งมาดูว่าต้นจะกลับบ้านยังไง
เมื่อวิ่งมาถึงคณะของต้น สิ่งที่สนได้เห็นก็ทำให้เขาตระหนักถึงอะไรบางอย่าง รถ BMW สีขาวคันนั้นพาต้นออกไปแล้ว สนได้แต่ยืนดูและปล่อยให้ฝนสาดกระหน่ำใส่ร่างกายราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร หัวใจของสนชาไปหมดแล้ว สนคงต้องยอมรับสภาพว่าทินดูแลต้นได้ดีกว่าเขามากมายหลายเท่านัก
สนกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเปียกไปทั้งตัว ต้นกำลังกินน้ำอยู่ในห้องครัวอยู่พอดี พอได้ยินเสียงประตูดังเหมือนมีคนเปิดเข้ามา ต้นก็เดินออกจากห้องครัวมาดู พอเห็นสนเปียกมะล่อกมะแล่กต้นก็ตกใจ
"ทำไมนายเปียกอย่างนี้ล่ะสน"
ต้นวางแก้วน้ำไว้แล้วก็รีบเดินมาดูเพื่อนอย่างเป็นห่วง
สนมองหน้าคนที่เดินเข้ามาใกล้ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกทาง "ก็เรา...ไม่มีรถขับอย่างเขา ก็ต้องเปียกอย่างงี้แหละ"
ต้นหน้าเสีย ไม่รู้ว่าที่สนพูดมาอย่างนั้นเพราะรู้ว่าทินไปรับเขากลับมาที่บ้านหรือเปล่า
"นายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบาย"
สนไม่ได้สนใจเรื่องไม่สบายเท่าไหร่ เขาอยากพูดอะไรบางอย่างกับต้นมากกว่า
"คิดๆ ดูแล้ว...นายเป็นแฟนกับพี่เขาก็ดีเหมือนกันนะ เขามีให้นายทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เราไม่มี เราก็จะได้หมดห่วง ต่อไป...นายก็ไม่ต้องมาทนเปียกฝนกับเพื่อนจนๆ อย่างเราอีกแล้ว"
"สน...ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ" ต้นรู้สึกใจหายที่เขาทำเพื่อนน้อยใจถึงขนาดนี้
สีหน้าที่ดูเศร้าเหมือนคนน้อยใจของสนทำให้ต้นรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจ ต้นนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งสมัยเรียนมัธยม วันนั้นต้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กับสนออกจากโรงเรียนมาได้ไม่เท่าไหร่ฝนก็ตกหนักมาก ต้นกับสนเปียกปอนไปด้วยกัน วันรุ่งขึ้นก็ไม่สบายพร้อมกันทั้งสองคน นั่นสิ ต้นกับสนไม่เคยทิ้งกันเลย เปียกก็เปียกด้วยกัน สนคงน้อยใจเรื่องนี้แน่ๆ เลย
"นายโชคดีนะที่มีแฟนอย่างพี่ทิน พี่เขา...คงดูแลนายได้ดีกว่าเรา...มากเลยล่ะ"
สนกำลังน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้ร่ำรวยเหมือนทิน น้อยใจที่สนไม่สามารถให้ต้นได้เหมือนกับที่ทินให้ ต้นปล่อยให้คนที่ต้นรักน้อยใจอย่างนี้ได้ยังไงกัน คิดได้อย่างนี้แล้ว ต้นก็เปิดประตูวิ่งออกไปข้างนอกบ้านทั้งๆ ที่ฝนยังไม่หยุดตก
"ต้น...นายจะไปไหน" สนร้องถามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
สักพักต้นก็เดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยสภาพที่เปียกปอนไม่ต่างกัน
"เห็นไหม เราก็เปียกเหมือนกัน" ต้นยิ้มเศร้า
แค่นี้สนก็เข้าใจแล้ว ต้นก็ยังคงเป็นต้นที่สนเคยรู้จักเหมือนเดิม ถ้าสนรู้สึกแย่ ต้นจะต้องหาทางทำให้สนรู้สึกดีขึ้นเสมอ
สนเดินเข้าไปกอดเพื่อนด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะต้น เดี๋ยวไม่สบาย"
น้ำเสียงที่อบอุ่นแฝงไปด้วยความห่วงใยนั้นทำให้ต้นยิ่งรู้สึกผิดที่ปล่อยให้สนรู้สึกแบบนี้อยู่ได้ตั้งหลายวัน แถมยังทำเหมือนไม่สนใจใยดีสนอีกด้วย
"ไม่เห็นเป็นไรเลย นายเปียก เราก็เปียก นายไม่สบาย เราก็ไม่สบาย เราไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว"
ยิ่งได้ฟังสนก็ยิ่งซาบซึ้งใจมากขึ้นไปอีก
"ต้น...ขอบคุณมากนะ ที่ไม่ทิ้งเรา"
สนกอดเพื่อนแน่น เขาคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อีกแล้วตั้งแต่ต้นไปคบกับพี่ทิน สนปล่อยต้นออกจากอ้อมแขน ใช้มือเกลี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าต้นเพราะความเปียกชื้นออกไปอย่างแผ่วเบา ต้นรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่สนทำแบบนี้
"เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรน่ะต้น เราสับสน เราสับสนไปหมดเลย เราไม่รู้ว่าเรากำลัง..."
แสงไฟรถยนต์ตรงบริเวณหน้าบ้านบอกให้รู้ว่านิกกับปั้นจั่นกลับมาแล้ว สนก็เลยไม่ได้บอกสิ่งที่เขาอยากจะบอก และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่สนจะได้มีโอกาสบอกคำนี้อีกครั้ง ชีวิตอาจไม่ใช่เรื่องง่าย จังหวะชีวิตที่ผิดพลาดเพียงเสี้ยววินาทีก็อาจทำให้ทุกอย่างผิดพลาดไปทั้งหมดได้เหมือนกัน
TBC
หัวข้อ: ▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย - SP6: จากเพื่อนสู่รัก [5.2.2017] ░ ▒ ▓ (อ่าน 193477 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก