หัวข้อ: ความทรงจำที่หวนคืน

[บุหรง]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ดๆๆๆๆ   

อ๊างงงง...ง      นายตั้มโดนกินไปแย้ว     

ไม่ใช่แค่ 2 แต่มัน... 1 2 3 4 5...... 

อ่านให้ดีนะครับ ... โดนขัดจังหวะการนับ ก่อนจะนับเสร็จ 

[sun]

   เดินกลับมานับใหม่

เพราะคุนบุหรงบอกว่า ..โดนขัดจังหวะการนับ 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....ด     


ถ้างั้น สันนิษฐานใหม่เจ้าค่ะ... ตากี๊นับไปได้  1 2 3 4 5......( ตรงจุดๆๆๆ ละไว้แย้วกัน คิคิ)

คาดว่า..."จะเกินครึ่งโหล ชิมิ "   




       

[บุหรง]

   เดินกลับมานับใหม่

เพราะคุนบุหรงบอกว่า ..โดนขัดจังหวะการนับ 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....ด     


ถ้างั้น สันนิษฐานใหม่เจ้าค่ะ... ตากี๊นับไปได้  1 2 3 4 5......( ตรงจุดๆๆๆ ละไว้แย้วกัน คิคิ)

คาดว่า..."จะเกินครึ่งโหล ชิมิ "   




       

ละไว้ให้จินตนาการกันเองดีก่า เอิ๊กๆๆๆ 

[BeePed]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ดๆๆๆๆ   

อ๊างงงง...ง      นายตั้มโดนกินไปแย้ว     

ไม่ใช่แค่ 2 แต่มัน... 1 2 3 4 5...... 

อ่านให้ดีนะครับ ... โดนขัดจังหวะการนับ ก่อนจะนับเสร็จ 

กรี๊ดดดดด   ทำไมภู (ปอ) หื่นแบบเนี้ยยย  ถนอมตั้มหน่ยอเดี๋ยวตั้มช้ำในตายพอดี


สงสัยอะคะ....... ตั้มโดนขนาดนี้ยังลุกไหวเหรอค่ะ อึดจัง  

เห็นนายเอกเรื่องอื่น โดนครั้งแรกนี่ ต้องไข้ขึ้นหรือเดี้ยงไปเลย  

[บุหรง]

สงสัยอะคะ....... ตั้มโดนขนาดนี้ยังลุกไหวเหรอค่ะ อึดจัง 

เห็นนายเอกเรื่องอื่น โดนครั้งแรกนี่ ต้องไข้ขึ้นหรือเดี้ยงไปเลย 

แหมๆ นายเอกเรื่องอื่นเขาเด็กๆกันทั้งนั้นอะ แต่ ตั้ม แก่แย้ว 
อีกอย่าง ไม่ใช่ไม่รู้สึก ลองอ่านดูนะครับอย่างตอนอาบน้ำ

สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ร่างกายได้รับการชำระล้างคราบต่างๆ จนสะอาดสะอ้าน ยังคงเหลือแต่ความเจ็บปวดตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดยเฉพาะร่างกายท่อนล่าง ที่เจ็บปวดอยู่ภายใน จนยืนแทบไม่มั่น เมื่อตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้าง

แล้วก็ตอนที่อยู่ชายทะเลตอนเช้า

รู้สึกสดชื่นขึ้นมากหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่ บนเก้าอี้ผ้าใบริมหาด

ขนาดนี้ ยังว่าไม่เป็นไรอีกเหรอฮับ 
แล้วก็ยังเช้าอยู่ ไข้ยังไม่มา 

[น้ำค้าง]

ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ

ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย  เก่งแฮะ

[บุหรง]

ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ

ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย  เก่งแฮะ

หง่ะ ... เหรอ มะเคยอะ มะยู้   
เห็นบางเรื่องโดนตั้ง ๘ (ตาพี่แชมป์โหด+หื่น) นายเอกยังเฉยเยยอะ 
ต้องขออภัยในความไม่สมจริงไว้ ณ ที่นี้ด้วย   

[น้ำค้าง]

อ๊ะ ไม่ต้องขออภัย  ที่รีแบบนั้นไม่ได้ว่านะ

เขียนไปเหอะจะกี่ครั้งก็ได้  ได้อารมณ์ดีออก

[patee]

ภูจ๋าถนอมตั้มหน่อยนะอย่าหื่นมากนัก555555

เดี๋ยวตั้มช้ำหมดนะ

[BeePed]

ก็นับว่าตั้มยังเก่งอยู่ดีแหละ ปกติโดน...ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งโหล ต้องลุกไม่ขึ้นเป็นไข้ไปแล้วละ

ตัวผอมๆ บางๆ อย่างเนี้ย  เก่งแฮะ

หง่ะ ... เหรอ มะเคยอะ มะยู้  
เห็นบางเรื่องโดนตั้ง ๘ (ตาพี่แชมป์โหด+หื่น) นายเอกยังเฉยเยยอะ 
ต้องขออภัยในความไม่สมจริงไว้ ณ ที่นี้ด้วย  

ฮ่า....ฮ่า..... คุณตั้ม  แล้วความจริงก็เผยออกมาแล้วว่าคุณตั้มไม่เคย 


งั้นขอแนะนำอย่างหนึ่งได้ไหมคะ  (แต่กลัวโดนคุณตั้มถีบอ่ะ)


คุณตั้ม...ต้องลงเรียนวิชาสปชจ. (สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต...จริงจริง) แล้วหล่ะ 

[แก้ว]

พี่ตั้ม 







  

[andy_kwan]

นู๋ตั้มจ๋า โดนไปขนาดนี้ยังลุกไหว ไม่มีจับไข้
นับถือจริงๆค่ะ แม่หญิงเหล็ก

[บุหรง]

๑๗

“ถอดเสื้อซิ” ภู พูดพลางย่างสามขุมเข้าไปหา
“..............” ตั้ม ไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าแล้วถอยหลังหนี

หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็แยกตัวกลับมายังห้องพัก โดยนัดกับเพื่อนๆว่า จะออกจากโรงแรมราวๆ ๑๑ โมง เพื่อไปยังร้านผัดไท ที่มีชื่อเสียงมากในละแวกนั้น จากนั้นอาจจะไปเล่นน้ำทะเลกันที่หาดทราย ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวมีชื่อเสียงของตัวจังหวัด

“ถอดเร็ว” ภู พูดพลางเดินตาม ตั้ม ซึ่งถอยหนีไปจนหลังชนกับกำแพงห้อง เขามองดูอย่างขบขัน เมื่อ ร่างบางนั้นกอดอกเอามือจับแขนเสื้อไว้แน่น พลางมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ
“มานั่งนี่ก่อนมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆโยน พลางจับไหล่ ตั้ม เบาๆ เดินนำมายังเก้าอี้นวม ที่อยู่ริมประตูกระจก ซึ่งสามารถเปิดออกไปยังระเบียงด้านนอกได้ ตั้ม เองเมื่อได้ฟังเสียงที่พูดอย่างนุ่มนวล ก็ค่อยๆเดินมานั่งอย่าโดยดี ภู ถอดแว่นของ ตั้ม ออก นำไปวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเก้าอี้นวม เอื้อมมือลูบรอยแดงเป็นจ้ำๆ บนลำคอของ ตั้ม อย่างแผ่วเบา

“รู้ตัวบ้างรึเปล่า เป็นรอยช้ำไปหมดแล้ว ถอดเสื้อเถอะ จะได้ดูว่าเป็นแผลตรงไหนบ้างหรือเปล่า” ภู พูดเสียงอ่อนโยน รู้สึกว่าร่างของ ตั้ม สั่นน้อยๆ ทำเอาเขานึกขำ ... ลูบเบาๆแค่นี้ สั่นเป็นลูกหมาเชียว ...
เขาเลื่อนมือไปปลดมือเรียวบางออกจากการจับแขนเสื้อ แล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวหนาออกทางศรีษะ วางมันลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้าง มองดูร่างบอบบาง ก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกที่เรียบเนียน แต่แล้วสายตาของเขา ก็ต้องสะดุดกับรอยเขียว ที่เป็นแผ่นเหมือนรอยมือ ตรงต้นแขนทั้งสอง
“โดนอะไรมา ถึงได้เป็นรอยช้ำแบบนี้” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ก็ ... ก็...” ตั้ม อึกอัก “เมื่อคืน เอ้อ...” ... ยังมีหน้ามาถามอีก ก็ใครกันเล่าที่รุนแรงกับเขาเมื่อคืนนี้ หากเป็นก้อนดิน คงแหลกเละคามือไปแล้ว ...
“เจ็บมั๊ย” ภู ถามพลางมองหน้ ด้วยความอาทร ใบหน้าของ ตั้ม เริ่มแดงซ่าน ปนกับแววตาที่เขินอาย ทำให้เขารู้สึกว่าใจเต้นแรงขึ้น เขามองพลางขยับตัวเข้าไปใกล้

ภู จูบรอยช้ำบนต้นแขน ตั้ม อย่างแผ่วเบา ทีละข้าง พลางลูบไหล่ของร่างบางอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ คนดี” ภู พูดปลอบประโลม พลางเลื่อนจมูกและริมฝีปากเคลียไล่ไปตามไหล่ จูบเบาๆลงบนต้นคอ ร่างของ ตั้ม เริ่มสั่นสะท้าน หายใจแรงขึ้น อุณหภูมิที่ค่อนข้างสูงของร่างกายที่สัมผัส เขาคิดว่าเป็นเพียงความร้อนที่เกิดขึ้นตามอารมณ์
“ภู อย่า” เสียงสั่นเครือ ร้องห้ามเบาๆ แต่มันกลับกลายเป็นเหมือนเสียงกระตุ้น
“เรายังเจ็บอยู่เลย” คำพูดนี้ ทำให้คนที่รุกรานอยู่หยุดชะงักลง มองดูมือทั้งสองข้างของตนเอง ก็พบว่ามันวางอยู่ที่เอว ของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้จับอยู่ที่ต้นแขน ที่เป็นรอยเขียวช้ำอยู่สักหน่อย
“เจ็บแขนอยู่เหรอ” ภู ถามพลางจ้องคนที่ก้มหน้างุดอยู่
“เจ็บตรงไหน” เขาถามอีกครั้ง พลางเอามือข้างหนึ่ง จับคางให้ ตั้ม เงยหน้าขึ้น
“เอ้อ... เอ้อ...” ตั้ม หลบสายตา ใบหน้ายิ่งแดงกล่ำ
“ฮ่าๆๆ” ภู หัวเราะเสียงดัง เมื่อนึกขึ้นมาได้ “แค่นี้ทำไมไม่พูดให้รู้เรื่องล่ะ” เขาพูดแหย่ พลางเอามือไปวางที่หน้าผากของ ตั้ม
“ตัวร้อนๆนี่ งั้นเดี๋ยวกินยาหน่อยแล้วกันนะ แต่ก่อนอื่น” ภู หยุดพูดแล้วจ้องตา ตั้ม ด้วยสายตาแวววาว

ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปอีกครั้งด้วยความเขินอาย ท่าทางที่ไร้เดียงสายิ่งทำให้ ภู รู้สึกอยากถนอมคนตรงหน้าไว้ ให้นานเท่านาน มือทั้งสองประคองใบหน้าที่ก้มอยู่ให้เงยขึ้น ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากบาง ขบเม้มเบาๆอยู่สักพัก ก็เปลี่ยนเป็นประกบปากนุ่มนั้นไว้เนิ่นนาน

[AidinEiEi]

ภู จอมหื่น

นีถ้าตั้มหายเจ็บจะโดนอีกกี่ยกเนี่ย
สงสารตั้มจัง (ซะเมื่อไหร่)
 

[RN]

นายภู  เอาใหญ่เลยนะ

ตั้มเอ้ยๆๆ  ศึกหนักจริงๆๆ

นายภูก็นะ ใกล้เป็นไม่ได้

ใกล้เป็น................ อิอิอิอิ

[sun]

หื่นทั้งคู่จริงๆ ฮ่าๆ   (หมายถึง นายภู  กะ นายปอ  ในร่างภู นะ)          


ส่วน นายตั้ม คือ... ตัวเพิ่มความหื่น  1 หนุ่ม  1 จิตวิญญาณผูกพัน  ที่พูดไปข้างบนนั่น เอิ้กๆ   

[บุหรง]

๑๘

สัมผัสที่ดุดัน รุนแรงที่ ตั้ม ได้รับเมื่อคืนนี้ ทำให้รู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัวในตอนแรก ในความรุนแรงนั้น เขาสัมผัสได้ถึงความรัก ความต้องการ และความโหยหา ที่เหมือนจะเก็บกดมานาน ทุกอย่างเหมือนจะถูกระบายออกมา จนเขาเกือบทนไม่ได้ในสัมผัสแรก แต่ความอ่อนโยนจากสัมผัสที่ตามมา คำพูดอ่อนหวาน ที่คอยปลอบประโลมอยู่ข้างหู รวมทั้งอ้อมกอดที่แนบแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ทำให้ ตั้ม รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด และเริ่มยอมรับในสัมผัสของ ภู มากขึ้น จนถึงกับโต้ตอบไปด้วย เมื่อถึงจุดที่ไม่สามารถทนทานได้ต่อการปลุกเร้า

สัมผัสอันอ่อนโยน ในห้องพักเมื่อช่วงเช้า ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีๆกับ ภู มากยิ่งขึ้น หลังจากจูบอันเนิ่นนานผ่านพ้นไป ภู เพียงแค่ โอบกอด ตั้ม ไว้ พลางนอนดูโทรทัศน์ด้วยกันอยู่บนเตียงกว้าง จน ตั้ม หลับไปในอ้อมกอดของ ภู
.........................................................................
...............................
ช่วงบ่ายของวันนั้น ทุกคนพากันลงเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน ตั้ม กลับขอตัวอ่านหนังสือนิยาย อยู่บนเก้าอี้ชายหาด แต่ก็ต้องผลอยหลับไป ภู และเพื่อนๆเหมือนจะรู้เหตุผลว่าทำไม ตั้ม จึงไม่ลงเล่นน้ำทะเล จึงไม่มีใครถามอะไรมาก บ่อยครั้งที่เหลือบมอง ตั้ม แล้วอมยิ้มด้วยความขบขัน หลังจากที่สนุกสนานกันพอสมควร ก็กลับไปพักผ่อนกันที่โรงแรม เมื่อถึงเวลาเย็น ทุกคนก็พากันไปที่หาดของโรงแรม เพื่อดูพระอาทิตย์ยามตกดิน

“เฮ๊ย จะไปไหนวะ” ภู ถามพลางจับไหล่ นน ที่ทำท่าจะวิ่งออกไป หาคนที่ยืนปล่อยให้คลื่นเล็กๆสาดซัดเท้า ห่างจากพวกเขาไปไกลพอสมควร
“กูจะไปคุยเล่นกะครูของกูน่ะสิ” นน หันมาตอบ “หึงเหรอมึง” พูดแล้ว นน ก็ยักคิ้วพลางยิ้มกวนๆ
“หึงทำไมวะ ยังไงมึงก็สู้กูไม่ได้อยู่แล้ว” ภู มองด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ ปล่อยให้อยู่แบบนั้นอีกเดี๋ยวดีกว่าหว่ะ คงกำลังสบายใจ อย่าเพิ่งไปกวนเลย”
“รู้ใจจริงนะมึง” อาร์ท พูดพลางเข้ามายืนใกล้ๆ ภู “ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่าวะ” เขากระซิบถามเบาๆ
“ใช้ล้านเปอร์เซนต์เลยหว่ะ กูว่า” ภู ตอบพลางมองร่างบางนั้นด้วยแววตาอบอุ่น “แต่ยังมีอีกอย่างนึง ที่กูอยากพิสูจน์”
“เรื่องอะไรอีกวะ” อาร์ท ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ให้กูกลับไปบ้านก่อน แล้วกูจะกลับมาพิสูจน์ให้รู้แน่อีกที” ภู ตอบ พลางถอนหายใจยาว
“พวกมึงคุยอะไรกันวะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” นน เกาหัวแกรกๆ “แต่มีเรื่องนึงนะเว๊ย ไอ้ภู กูอยากให้มึงรู้ไว้”
ภู หันไปมองหน้า นน พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงอย่าทำกับครูเค้า เหมือนพวกสาวๆที่มึงฟันแล้วทิ้งพวกนั้นนะเว๊ย กูไม่ปล่อยมึงไว้จริงๆด้วย” นน พูดขึงขัง
“ทำไมวะ มึงหลงรักครูมึงอีกคนเหรอไง” อาร์ท ถามยิ้มๆ
“กูไม่อยากเห็นครูเค้าเสียใจ แบบที่กูเคยเห็นเมื่อก่อน ครูเค้าเป็นคนดีนะเว๊ย”
“ทำไม ตั้ม เคยโดนคนทิ้งเหรอไง” ภู ถามเสียงดุ
“เปล่าหว่ะ มันแย่กว่านั้นอีก” สีหน้าของ นน เศร้าลง “อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตายคาที่”
“อะไรนะ” ภู ถามอย่างตื่นเต้น “ที่ไหนวะ เมื่อไหร่ แล้วชื่ออะไร”
“ระหว่างทางจากเมืองชล ไปกรุงเทพฯ เมื่อซัก ๔ ปีที่แล้วมั๊ง ส่วนชื่อกูไม่รู้หว่ะ” นน ถามพลางมองใบหน้าตื่นๆของ ภู ด้วยความสงสัย

... สี่ปีที่แล้ว อุบัติเหตุทางรถยนต์ หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน ...
.........................................................................
...............................
ค่ำคืนนั้น หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ภู ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง หลังพิงผนังด้านหัวเตียง มือข้างหนึ่งของเขาโอบไหล่ ตั้ม ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ข้างๆ  อีกมือหนึ่ง จับมือของ ตั้ม มากุมไว้ พลางบีบเบาๆเป็นระยะ
“ตั้ม” เขาเรียกคนข้างๆเบาๆ
“............”
“ตั้ม” เขาเรียกอีก
“ฮืม อะไรเหรอ” เสียงตอบมาเบาๆ
“รักเราบ้างมั๊ยอะ” ภู ถามพลางเอาแก้มแนบไปที่หน้าผากของ ตั้ม
“............”
“ตั้ม ว่าไงล่ะ รักเราบ้างมั๊ย” คราวนี้ ภู เปลี่ยนเป็นหันหน้าไปมอง ตั้ม
สีหน้านิ่งสนิท ปากเม้มไว้เล็กน้อย ดวงตาเหมือนมองอะไรในที่ไกลแสนไกล ทำให้เขาประหลาดใจ
“ตอนนี้ยัง” เสียงตอบออกมาเบาๆ “ให้เวลาเราหน่อยนะ เรายังตั้งตัวไม่ทันเลย”
“ยังไม่ลืมคนนั้นอีกเหรอ” ถามพลางก้มหน้าลงไปจ้องดวงตานิ่งสงบ ที่อยู่ภายใต้กรอบแว่น “นน บอกว่าแฟนเก่า ตั้ม เสียไปเมื่อ ๔ ปีที่แล้ว”
ดวงตาที่สบตากลับมาเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย

“ยังไม่ใช่แฟนหรอก” คำตอบของ ตั้ม ทำให้ ภู รู้สึกวูบขึ้นมาในความรู้สึก เหมือนมีความหม่นหมอง เกิดขึ้นมาโดยฉับพลัน

... ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจแบบนี้ล่ะ เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ ...

“แต่เป็นคนที่เรารักมาก ถึงตอนนี้เขาจะไม่อยู่แล้ว แต่เราก็จะขอเก็บไว้ในใจไปจนกว่าจะถึงวันตาย”
จบคำ ภู ก็รวบตัว ตั้ม เข้ามากอดแนบแน่น ฝังจมูกลงไปบนหน้าผาก แล้วสูดหายใจเข้าไปอย่างแรง หาก ตั้มสามารถมองเห็น คงจะเห็นใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุขของ ภู

...ชื่นใจของกู ไอ้ลูกหมาน้อย กูก็จะรักมึงไปจนตายเหมือนกัน... เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของ ภู แล้วก็มีเสียงของ ตั้ม ถามขึ้นมาเบาๆ
“ภู ล่ะ พอรู้แบบนี้แล้วรู้สึกยังไงกับเรา”

ภู ไม่ตอบ เลื่อนมือถอดแว่นสายตาของ ตั้ม ออกไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง หันกลับมากอดร่างบางไว้หลวมๆ ค่อยๆแนบริมฝีปาก จูบลงไปที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ค่อยๆไล่ลงมาที่เปลือกตา จมูก แก้ม วนไปที่คาง แล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก เขาดูดดื่มความหอมหวานด้วยความนุ่มนวล ไม่จาบจ้วงรุนแรงเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา ตั้ม เองก็ยอมรับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นแต่โดยดี ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆ เพราะสัมผัสที่เริ่มลูบไล้แผ่วๆ ไปตามร่างกาย แล้ว ภู ก็ทำทุกอย่างให้ดำเนินไปตามแรงปรารถนา ที่ครุกรุ่นอยู่เต็มหัวใจ

[sun]

ไม่ว่าจะเป็น ปอในร่างภู หรือจะเป็นนายภู  แต่ก้อรักตั้ม หมดหัวใจทั้งคู่ชิมิ

จะเป็นใครก้อช่าง ขอให้รักตั้มก้อพอ อิอิ 

ทีนี้ก้อรู้แล้วสินะ นายปอ  ว่าตั้มรู้สึกยังไง 

..................

.................................................

..................

แอบคิดว่า... "ร่างกายเป็นของภู แต่จิตใจเป็นของปอ"  ซ้างั้นเรา อิอิ

"หนึ่งกาย หนึ่งใจ หนึ่งจิตผูกพัน"

[RN]

เฮ้อออออ

ภูทำอีกแล้ว

ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ

ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ

[yee]

เฮ้อออออ

ภูทำอีกแล้ว

ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ

ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ
---------------------------------------------------------------------------------------
--ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ=ก้คือตั้มบอกไม่แฟนหรอก...ทำให้ตัวภูรู้ดีใจแต่ในความนึกคิดของปอเสียใจไง...มั้งนะถ้าเข้าใจไม่ผิด

[kana]

เฮ้อออออ

ภูทำอีกแล้ว

ทำอีกแล้วววววววววว พ่อคูณณณณณณณณณณณณณณณณณ

ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ
---------------------------------------------------------------------------------------
--ปล.แยกไม่ออกจริงๆๆ กับคำว่าดีใจกับเสียใจ..ที่มันจะเกิดขึ้นกับภู+ปอ..เฮ้อออออออออ=ก้คือตั้มบอกไม่แฟนหรอก...ทำให้ตัวภูรู้ดีใจแต่ในความนึกคิดของปอเสียใจไง...มั้งนะถ้าเข้าใจไม่ผิด

เอาน่าท่านแต่ยังไงตอนนี้ก็ยังยิ้มได้ไม่ใช่หรอ
คนเราไม่ได้ร้องไห้เสมอไปหรอกน่า นะ

[แก้ว]

พี่ตั้ม ถูกหลอก








วิญญาณปอที่อยู่ในร่างภูหลอก(ให้รัก)ไงคะ 

[kongkilmania]

  หวานได้ใจเจงๆเลย คู่นี้เนี่ย
คิดว่าถึงตอนนี้แล้ว ความรู้สึกของปอกะภูคงเป็นไปในทางเดียวกัน
นั่นก็คือ      น้องตั้มนั่นเอง


ว่าแต่  
  ตาภู เธออย่ามาใช้แรงงานน้องตั้มมากไปนะยะ
ถนอมๆไว้รักกันนานๆหน่อยดิ
แหม ! น้องตั้มเราก็เป็นใจเหลือเกิ๊นนนน    
ภูชวนนับเลข ก็ช่วยกันนับกะเค้าทั้งคืนเลย    
1
2
3
4
5
.
.
.
.
 

[บุหรง]

ภูชวนนับเลข ก็ช่วยกันนับกะเค้าทั้งคืนเลย   
1
2
3
4
5
.
.
.
.
 

ก็ตอนนั้นมันสับสนนี่นา งงปายหมด ทำตัวไม่ค่อยถูก
... ก็เลย... เลยตามเลย 

[บุหรง]

๑๙

... ตั้ม ว่าไงอะ รักเราบ้างมั๊ย .... ประโยคนั้นยังคงอยู่ในความคิดของ ตั้ม

สัปดาห์หนึ่งแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เจอกับ ภู โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา บอกเขาว่าจะกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด อาจจะประมาณ ๒ หรือ ๓ สัปดาห์
 “รอหน่อยนะ เราจะรีบกลับมาหา” เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ ภู จะวางสาย

... รัก ...

ตั้ม คิดแล้วถอนหายใจยาว หากคำถามนั้นเป็นคำถามของคนที่จากไป เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว เขาอาจจะไม่ลังเลและสับสนเท่านี้ ความรู้สึกที่ก่อตัวจากความสัมพันธ์อันยาวนานหลายปี มันคงไม่ยากนัก ที่เขาจะยอมรับความรู้สึกอันมั่นคงของคนคนนั้น และคงยอมรับความรู้สึกแท้จริง ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจของตัวเอง ในระยะเวลาหลายปี

แต่สำหรับชายหนุ่มคนนี้ ... ภู
เขายังมองไม่เห็นเลยว่า เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

เขาเคยได้ยินคนบางคนพูดว่า
ความรัก บางครั้งมันไม่เกี่ยวกับเวลา
ความรัก บางครั้งไม่มีเหตุผล
ความรัก บางครั้งอาจใช้เวลาเนิ่นนาน กว่ามันจะผลิบานขึ้นมาในหัวใจ
แต่บางครั้ง มันอาจมาถึง เพียงแค่แว่บแรกของสายตาที่แลเห็นกัน

เขาพบกับ ภู อย่างบังเอิญในร้านขายซีดี ร้านใหญ่แห่งหนึ่งในศูนย์การค้ากลางเมือง คำพูดแรกของ ภู ทำให้เขาต้องใจเต้นแรง ด้วยความตื่นเต้นแกมประหลาดใจ หลังจากวันนั้นมา เขามักคิดถึงดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นบ่อยๆ

... ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ที่ทอแววอ่อนโยน แฝงไปด้วย ความคิดถึง ความห่วงใย และความรัก ...
มันช่างคล้ายคลึงกับดวงตาของคนคนหนึ่ง ที่มักจ้องมองเขาเช่นนี้ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร คนที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก มีหรือจะมีสายตาแบบนี้ต่อกัน

สัปดาห์ต่อมา ภู มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง สัมผัสที่มาจับต้องมือของเขา มันช่างคุ้นเคยราวกับเป็นสัมผัสจากคนคนนั้น

เขาพบกับ ภู เพียง ๔ ครั้ง รวมทั้งครั้งที่ไปค้างคืนต่างจังหวัดด้วยกัน ทุกครั้งที่ได้เจอกัน มักจะคำพูดแปลกประหลาดหลายประโยค ทำให้เขาประหวัดคิดไปถึงคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง

และหลายๆสิ่งที่ ภู ทำ ทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่า ชายหนุ่มรู้เรื่องของเขามากมายเหลือเกิน ทั้งๆที่เขารู้เรื่องของ ภู เพียงน้อยนิด หลายเรื่องที่ ภู รู้ เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยบอก และเรื่องบางเรื่อง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

คืนนั้น ... คืนที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสอง เกินเลยมากไปกว่าความเป็นเพื่อนต่างวัย ในความคิดของ ตั้ม
สัมผัส ที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดของร่างกาย จนเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจของจิตใจ ในตอนท้าย
สัมผัสที่มีทั้งความรุนแรง และความอ่อนโยน คละเคล้าสลับกันไป
สัมผัสที่ทำให้ใจของเขาเริ่มหวั่นไหว

ชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดี รูปร่างสมส่วน ฐานะทางบ้านจัดว่าดี นิสัยใจคอเท่าที่เห็น ก็ไม่มีอะไรเสียหาย หากชายหนุ่มคนนี้ ไปโปรยเสน่ห์ใส่หญิงสาวหรือชายหนุ่มคนใด คนคนนั้นคงอดที่จะหลงรักชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้

แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มผู้นี้เลย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ออกไปพบกับชายหนุ่ม เมื่อได้รับการนัดหมาย เขาเองยังตะขิดตะขวงใจอยู่มาก เมื่อเกิดความสัมพันธ์เช่นนั้นเกิดขึ้น ทั้งที่เพิ่งจะพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง มันออกจะเร็วเกินไปหน่อยในความคิดของเขา กับความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้น โดยที่ยังไม่ได้มีความรู้สึกที่เรียกว่า ... ความรัก

สำหรับหลายๆคน ความสัมพันธ์ทางกายเช่นนั้น คงเป็นเรื่องปรกติ บางคนอาจจะหัวเราะเยาะด้วยซ้ำไป หาก ตั้ม บอกว่า ครั้งแรกในคืนนั้น คือครั้งแรกในชีวิตของเขา

หัวใจเขาปิดตายมาตลอดหลายปีนี้ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มต่อหน้าผู้คน ช่วยซ่อนบังความเหงาและความโดดเดี่ยว ที่อยู่ในหัวใจของเขาได้อย่างมิดชิด วันเวลาที่ผ่านมา เขาเอาแต่เก็บตัว น้อยครั้งที่จะออกไปพบปะกับคนอื่น การที่ต้องทำงานในวันเสาร์และวันอาทิตย์ เป็นข้ออ้างที่ดีพอ ที่จะปฏิเสธการนัดหมาย

ตอนนี้คงถึงเวลาแล้ว ... เวลาของ พัฟ ที่ควรจะออกจากถ้ำอันมืดมิด ...เวลาที่เขาควรจะมองดู คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างบังเอิญคนนี้

มันคงไม่ยากนัก หากเขาจะใส่ใจกับ ภู ให้มากกว่าเดิม
คงไม่ยากนัก ที่เขาจะทำใจให้ยอมรับชายหนุ่มผู้นี้ มากกว่าที่เคย
และคงจะเป็นไปได้ ... ที่เขาจะรัก ภู

เขาไม่อยากให้คนที่มีความรัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่รักเขา ต้องเสียใจเหมือนที่เคยเป็น

แต่ตอนนี้ ... ขอเวลาให้เขาสักหน่อย อย่างน้อยให้เขามั่นใจว่าเขารัก ภู จริงๆ
ไม่ใช่เพียงเพราะความสัมพันธ์ทางกาย
ไม่ใช่เป็นเพียงความประทับใจ ในความคล้ายคลึงกันในหลายๆอย่าง ของเหตุการณ์ในความทรงจำ

... และไม่ใช่ในฐานะ ตัวแทนของ ปอ

[imon]

 

[nutgoodboy]

เย้ๆได้จิ้มตูดคนเขียนด้วยแหละ 

[AidinEiEi]

^
^
^
เย้ๆๆๆๆได้จิ้มและได้เจาะไข่รีบน เย้ๆๆๆๆ
 

เข้าเรื่อง...
ตั้มคงสับสนน่าดูแต่ถ้ารู้ความจริงจะสับสนมากหรือน้อยกว่านี้นะ
ตอนที่ผ่านๆมาตั้มเขียนได้..............เหอ เหอ(พุ มะ ออก) 
แต่อยากบอกว่า   เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.รูปรวมมิตรเรยนะคะ
ขอรูปของพี่ราญกับพี่ชัยบ้างจิ ได้ของปอด้วยก้อดีนะแหะๆ

[patee]

ตั้มรู้ใจตัวเองเร็วๆนะว่ารักภู

เอาใจช่วย

[sun]

รอคุนบุหรง มาต่อ แต่ยังมิเห็นมา คงจะลงตอนเดียว อ๊ะป่ะ แหะๆ


ตอนนี้ได้อ่านความรู้สึกของตั้มล้วนๆเลยเนอะ
ขอให้ตั้ม หายสับสนกับความรู้สึกตัวเอง แล่ะรู้ความรู้สึกที่มีกับภูเร็วๆแล้วกัน   

แต่จะว่าไป ปอในร่างภู  กับภู จับตั้มกด ก้อไม่ต่างกัน คิคิ เพราะผื่นท้างคู่ กร๊ากกกก...ก