หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[KhunToOk]

รักเรื่องนี้......

มาดูทุกวัน อัพอีกนะคะคนเขียน

 

[maew189870]

ติดตามๆ

[ShiRaZ_Prime]

จิ้มเข้ามาเพราะชื่อเรื่องเก๋ ว่าชื่อเรื่องเก๋แล้วสไตล์เรื่องยังเก๋กู๊ด ฮาเคะเรื่องนี้มากค่ะ
นางดูมีปัญหากับตัวเองในอดีตดี เกรียนเหลือทน ทำไมชอบหาเรื่องพระเอกนักคะลูก

เอาใจไปเลยค่ะ

 

[Sirada_T]

โอ๊ย ลั่น... ชื่อคนเขียนนี่การันตีนิยายได้จริงๆ

[simplejeans]

แต่งสนุกทุกเรื่องเลย ^^ สู้ๆนะค่ะ รอติดตาม

[Faiia]

รอๆๆๆ 

[Aokuro137]

ฮาาาา
สนุกมาก ชอบยองวอนจริงๆ 

แนวนี้ชอบเลย 

[IaminLove]

ความกวนของจูเนียร์นี่แหละจะพิชิตใจ ฮ่าๆๆๆ

[Meimei]

ซองโจซึนมากอะบอกเลย เราชอบผู้ชายซึน 5555

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 5









   รู้สึกดีมากมั้ง...กับการที่เป็นคนพิเศษเพื่อให้มันกัด

   เฮ้อ...เจ็บก็เจ็บ แถมต้นเหตุมันยังออกไปข้างนอกในยามวิกาลอีกแล้ว ผมผู้ไม่มีอะไรทำได้แต่คิดถึงโซเชียลไปเรื่อย ๆ (และทำไมต้องคิดถึงตอนกลางคืนตลอด...) อาการเหงาจับจิตจับใจเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจ สองวันก่อนผมยังอยู่ในโซลอยู่เลย แต่ทำไมวันนี้กลับมาอยู่ที่นี่ แม้จะเป็นเกาหลีเหมือนกันก็จริงแต่มันต่างกับลิบลับหลายร้อยปี แค่คิดผมก็เซ็งแล้ว...

   …มันพอจะมีทางไหนให้ผมกลับไปยังโลกปัจจุบันของผมได้หรือเปล่าวะ หรือผมต้องอยู่ในชาติที่แล้วของผมไปเรื่อย ๆ จนผมไปเกิดใหม่เป็นจูเนียร์อีกรอบ ?...

   ผมค่อย ๆ เดินไปยังห้องของพยองอันเพราะผมนอนไม่หลับ ไอ้ยักษ์ชิวนั่งหลับอยู่ริมประตูพร้อม ๆ กับกอดดาบ (กูไม่กล้าส่งเสียงดังเลย...) ในขณะที่พยองอันนั้นหลับไปแล้ว

   ผมไม่กล้ากวนแฮะ...งั้นผมไม่กวนเขาดีกว่า
   เวลาแบบนี้มันเหมาะกับการ...เผือกเท่านั้นสินะ

   วันนี้ซองโจมันจะไปหาคู่หมั้นมันอีกหรือเปล่า ผมค่อย ๆ เดินออกมาจากอาคารหอพักโดยทำเสียงให้เงียบเชียบที่สุด ซองโจมันอยู่ข้างนอกยันเช้าได้ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้ ฉะนั้นผมต้องรู้ให้ได้ว่าวันนี้มันไปไหน และมันทำอะไรอยู่

   วันก่อนผมเห็นมันอยู่แถว ๆ รั้วตรงโน้นนี่หว่า ผมกระชับเสื้อให้แน่น(เพราะหนาวมากเช่นเคย) ค่อย ๆ เดินอย่างเงียบเชียบเพื่อตามหามัน การที่ผมต้องเดินไกลออกไปเรื่อย ๆ ทำให้ผมเริ่มคิดว่าผมไปแอบขโมยอาหารในครัวยังจะดีเสียกว่าเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จุดหมายแบบนี้

   นั่นไง ผมเห็นเครื่องแบบซองกยุนกวานกำลังเดินอยู่ ผมรู้เลยว่าต้องเป็นซองโจ(ใครมันจะกล้าแหกกฎเท่ามัน ไม่มี๊ไม่มี) ดูซิคราวนี้มันจะมาหาผู้หญิงอีกไหม อะไรที่ทำให้มันผิดกฎแล้วผิดกฎอีกเรื่องออกมาข้างนอกตอนกลางคืน
   ผมคิดว่ามันกำลังจะเดินไปและไกลออกไปเรื่อย ๆ ขาสั้น ๆ ของผมนั้นพยายามเดินตามขายาว ๆ ของมันให้ทัน คือมึงจะไปไหนของมึงฟะไอ้ห่าน มึงคิดว่าแถวนี้เป็นอุทยานแห่งชาติหรือยังไง อีกนิดก็วังหลวงแล้วนะเว้ย

   “ใครน่ะ!”

   ทหารพวกนี้ก็หูไวตาไวเสียจริง ๆ ผมไม่รู้จะหลบไปทางไหนเลยเนี่ย ในเมื่อหลบไม่ได้ ผมจึงต้องวิ่งหนีอย่างเดียวเท่านั้น

   “ข้าว่าเจ้าไม่ใช่กระต่ายเชื่องแล้ว เจ้ามันกระต่ายซน!” ซองโจ...เขาคงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเขาจึงเห็นผมและก็วิ่งกลับมาช่วยผม มือของเขาจับแขนผมเอาไว้และพาผมวิ่ง

   แม่งไม่ได้ดูขากูเลยไอ้ห่า ตอนมันวิ่งนำขาผมต้องวิ่งตามมันให้ทันแบบเพิ่มขึ้นหนึ่งจุดเจ็ดห้าเท่า หัวจะทิ่มเป็นรอบที่ล้านแปดแสน แต่ผมก็แอบดีใจอยู่นะที่มันมาช่วย ท่าทางมันจะรู้ถนนหนทางดี เห็นหลบหลีกทหารได้อย่างไวและทันท่วงที

   นึกว่าผมจะถูกจับไปเฆี่ยนซะแล้ว!

   “เจ้าออกมาทำไม เจ้าเป็นบ้าหรือยังไง” ซองโจปล่อยผม ในขณะที่ผมหอบจนตัวโยนเหมือนจะหายใจไม่ทันไปพักใหญ่ ๆ อีกฝ่ายก็เลยมาด้อม ๆ มอง ๆ ผม “ท่าทางของเจ้าจะตายแหล่มิตายแหล่”


   แม่ง...


   “ก็ข้า...” จะบอกว่าออกมาเสือกเรื่องมันก็คงจะใช่เรื่อง “...ข้าไม่รู้ว่าครัวอยู่ตรงไหน ข้าหิวข้าจะไปหาอาหาร”

   “พุงของเจ้าของต้องการการบำรุงมากเลยสินะ” มันคงจะไม่สบอารมณ์น่าดู “แล้วเจ้าคิดว่าครัวของโรงเรียนจะอยู่แถวนี้อย่างนั้นหรือ ไกลออกมาเสียขนาดนี้ เจ้าคิดได้ยังไง”

   ผมรู้สึกเหมือนโดนพ่อด่า

   “ก็ข้า...ช่างมันเถอะ” ผมตัดบท ก่อนที่จะสังเกตว่าสถานที่ที่ซองโจพาผมวิ่งมาคือสถานที่ที่มัน...สวยมาก เหมือนตำหนักอะไรสักอย่างที่น้ำเล็ก ๆ และก็สะพานโค้งเล็ก ๆ วางอยู่ตรงหน้า “ที่นี่ที่ไหน”

   ซองโจกอดอกมองผม “ข้าไม่รู้หรอก”

   “แล้วเจ้าก็พาข้าเข้ามาเนี่ยนะ”

   “ข้ารู้แค่ว่า...ตรงนี้ไม่มีทหารมายุ่มย่าม” พูดจบ ซองโจก็เดินไปนั่งบริเวณหน้าตำหนัก ท่าทางเหนื่อยหน่ายใจยังไงชอบกล ผมเดินตามไปนั่งด้วย เอามือมานวด ๆ ขาสั้น ๆ ของตัวเอง “และการที่พวกเขารู้ว่ามีคนนอกมาแถวนี้พวกเขาต้องออกตรวจตราทั้งคืนแน่ ข้ากับเจ้าจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้จนกว่าจะเช้า”

   “เช้า!! ไม่เอา” ผมร้องเสียงหลง

   “ก็มันเป็นเพราะใครกันล่ะ”

   “แอบกลับไม่ได้เหรอ”

   “ถ้าถูกจำได้ เจ้ากับข้าจะถูกไล่ออกจากซองกยุนกวาน”

   การถูกไล่ออกมันไม่มีผลกับชีวิตของผมอยู่แล้ว(เพราะนี่มันชีวิตของบักลียองวอน ไม่ใช่บักจูเนียร์) แต่กับซองโจคงเป็นเรื่องใหญ่ชนิดคอขาดบาดตาย ได้ข่าวว่าก่อนสอบต่อหน้าพระพักตร์นั้น ต้องผ่านการคัดเลือกระดับกลางหรือไม่ก็ระดับมณฑลก่อน

   ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ นี่มันอย่างกับภาพวาดที่ผมเคยเห็นเวลาผมไปดูตามพิพิธภัณฑ์ต่าง ๆ แต่แตกต่างก็ตรงที่ว่ามันเป็นของจริงล้วน ๆ เสียงน้ำ ภาพดอกบัว และก็แสงจันทร์ ทุกอย่างดูจริงและก็สะกดสายตาให้ผมมองมันอย่างเนิ่นนาน

   จะดีกว่านี้ถ้าข้าง ๆ ผมเป็นเพื่อนที่พอจะคุยด้วยได้(ถ้าไอ้กล้วยมา ผมคงไม่ลังเลที่จะสั่งแสงโสมสักขวดมากรึ๊บกับมัน...) แม่งดันเป็นไอ้หล่อที่สุดแห่งยุค(โชซอน) มีปากแต่ก็พูดน้อยเสียเหลือเกิน...

   “ที่นี่สวย” ผมพูดเบา ๆ “แถมพระจันทร์ยังอยู่ตรงหน้าตำหนักนี้พอดีด้วย”

   ซองโจมองมาที่ผมด้วยสายตารำคาญ

   “ถ้าไม่มีข้ามากวน แล้วเจ้าจะไปทำอะไรที่ไหนล่ะ”

   “ข้าบอกแล้วนะว่าข้าจะไปไหนทำอะไรมันไม่เกี่ยวกับเจ้า”

   “ก็ข้าไม่มีอะไรทำในตอนนี้นี่นา ข้าอยู่กับเจ้าสองคนก็ต้องถามเรื่องของเจ้าสิ” มึงตอบกูมาได้แล้ว...จะว่าไปทำไมผมรู้สึกว่าผมพูดมากจังเลยวะครับ หรือเป็นเพราะอีกฝ่ายมันเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจากันแน่

   ซองโจถอนหายใจ “ก็หน้าที่ของพระญาติทั่ว ๆ ไป”

   “ยังไง”

   “เจ้าก็น่าจะรู้ เจ้าเป็นบุตรของขุนนาง”

   กูเป็นลูกคนขายทองที่เยาวราชโว้ยยยยยยยยยยยยย!  อยากจะบอกให้มันเข้าใจในจุดนี้เหลือเกิน แม่งชอบด่าว่าผมโง่ทางอ้อมอยู่ได้

   นี่ผมต้องไปเปิดคู่มือทำความรู้จักซองโจ(บันทึกของยองวอน)เพื่อเจือกว่ามันมาทำอะไรที่วังบ่อย ๆ ใช่หรือไม่ ไม่รู้ว่าคราก่อนนู้นยองวอนมันจะรู้รึเปล่าว่าคนที่มันชอบเป็นพระญาติของพระราชา บันทึกแม่งไม่เคยบอกอะไรผมมากหรอกครับ นอกจากความรักของยองวอนที่มีต่อซองโจ คนข้าง ๆ ผมนี่
   ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแอบมองดูใบหน้าด้านข้างที่แสนหล่อเหลา ผมเรียนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศก็จริงแต่แม่ชอบหานิยายมาให้อ่านบ่อย ๆ โดยเฉพาะนิยายจีนกำลังภายใน(ความฝันตอนเด็ก ๆ ของแม่ผมอยากเป็นจอมยุทธหญิง...พูดเลยว่าเลเวลการมโนของแม่ผมเท่ากับลียองวอน) ทำให้ผมพอจะรู้นิดหน่อยว่าคนชอบนิยายจีนเขาชอบรูปวาดสไตล์ไหน
   ตอนนี้ผมพูดได้เลยว่าเหมือนผมกำลังมองรูปวาด ทั้ง ๆ ที่ไอ้ซองโจมันเป็นคนจริง ๆ นัยน์ตาของมันมองไปยังดวงจันทร์ แถมยังมีท่าทางที่สุขุมนุ่มลึก ชุดที่ใส่บวกกับใบหน้าของมัน พูดเลยว่าถ้าถ่ายรูปเก็บไว้และก็เอาไปอัพอินสตาแกรมล่ะก็มึงเอ๊ย...ฟอลโลเวอร์เพิ่มแน่ ยอดไลค์พุ่งกระฉูด

   ผมยกมือขึ้นมา...ลืมไปซะสนิทว่าไอโฟนของผมคงซุกอยู่ในกระเป๋าที่หอในยุคปัจจุบันโน่น...กูจะบ้าตาย...กูคิดถึงไวไฟ...กูคิดถึงโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค




   “ข่าวลือที่ข้าได้ยินมาเกี่ยวกับเจ้า เห็นจะจริงอยู่ข้อเดียว” ซองโจมองผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปมองสิ่งข้างหน้าอีกรอบ “อ่อนแอและก็ขี้โรค นอกนั้น...ตรงกับข้ามกับที่ข้าเคยได้ฟังมา”

   มันจะเหมือนกันได้ยังไงล่ะวะ คนล่ะชาติชีวิตความเป็นอยู่ก็ต่างกันแล้ว “เจ้าได้ยินมาว่าอะไรบ้าง”

   “เจ้าเป็นคนพูดน้อย เป็นบุรุษที่เรียบร้อยยิ่งกว่าสตรี”

   …กูเชื่อมึงล้านเปอร์เซ็นต์...ลียองวอนมันไม่ได้เรียบร้อยธรรมดานะ...ป๊อดอีกต่างหาก ยิ่งกว่าโมเดิร์นด๊อกเลยมึงกูขอบอก
   บอกไปมันก็คงจะถามผมอีกว่าเจ้าหมายถึงอะไร เฮ้อ...เบื่อพวกวินเทจไปร้อยปีจังเลยว่ะครับ(?)

   “แถมยังมีบุรุษให้ความสนใจเจ้าด้วยนะ”
   ผมกระพริบตาปริบ ๆ “หมายความว่าอย่างไร”
   “ก็ตามที่ข้าพูด ข้าได้ยินมาเช่นนั้น”
   “แล้วข้าตัวจริงกับที่เจ้าได้ยินมามันต่างกันมากขนาดนั้นเลยหรือไง”
   “ก็บอกแล้ว...อ่อนแอและขี้โรคเท่านั้นที่เป็นความจริง”

   จะให้ผมฮอตเหมือนผมในชาติที่แล้วอ่ะนะ แถมยังฮอตในหมู่ผู้ชายเหมือนกันอีก...โว้ย...ใครมันจะอยากไปเป็นแบบนั้นฟะ...
   ว่าแต่...หมายความว่า...ชาติที่แล้วซองโจมันก็รู้จักยองวอนนี่หว่า

   อ้าวไอ้เชี่ย! ลียองวอน! เขารู้จักมึงทำไมมึงไปเพ้อว่าเขาไม่รู้จักมึงล่ะ โว้ย โง่แท้

   “เจ้ารู้จักข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
   “ข้าอยู่ในท้องพระโรงมาตั้งแต่เด็ก มีหรือจะไม่รู้จักเรื่องราวของลูกขุนนางคนอื่น ๆ แม้จะไม่เคยเห็นหน้า แต่เรื่องของเจ้าก็มักจะเข้าหูข้าอยู่บ่อย ๆ”

   อยากจะเอาหัวแม่โป้งตีนมานวดขมับ บักยองวอน บักโง่แท้...ไม่รู้จะสรรหาคำใด ๆ มาด่าตัวผมในชาติที่แล้วอีกแล้วครับ

   …ถ้ามันรุกสักนิด ไม่แน่ว่ามันอาจจะได้ใจซองโจมันก็ได้ มันก็ฮอตอยู่ไม่ใช่หรือยังไง ใช้เสน่ห์ของมันสิ...

   นี่ผมคิดแทนมันจนลืมไปว่าผมกำลังอยู่ในร่างของมัน และสามารถทำตามสิ่งที่ผมคิดได้เลยโดยไม่ต้องกลัวว่าผมในชาตินี้หรือชาติที่แล้วจะเสียเวลา

   ว่าแต่...ผมจะทำอย่างนั้นทำไม

   ผมอยากได้ใจไอ้ซองโจมันเหรอ

   โน!!! ยังครับ...แม้ว่าร่างกายจะใจเต้นตึก ๆ ตื่นเต้นไปหมดเมื่อซองโจมาใกล้ แต่ยังไง้ยังไงผมก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าผม(จูเนียร์คนนี้)จะตกหลุมเลิฟไอ้ซองโจ...

   …แต่ก็เริ่มชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าผมจะใจแข็งได้นานแค่ไหน

   ก็ดูมันสิ หล่อลากแม่น้ำทั้งห้า(?)ขนาดนี้...ผมในชาติที่แล้วหลงมันหัวปักหัวปำ เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมก็เลยกลัวว่าผมจะหลงมันหัวปักหัวปำเช่นเดียวกัน

   ที่แน่ ๆ ตอนนี้ยังครับ ผมเชื่อว่ายัง...

   “เจ้าสนใจอะไรในใบหน้าของข้านัก?”

   ผมสะดุ้ง...แม่งถูกจับได้เฉยว่าแอบมองอีกฝ่ายอยู่ “ข้าไม่ได้มองเจ้า” ตอแหลเพื่อความอยู่รอด “ข้ามองกบที่อยู่ตรงนั้นต่างหาก”

   “ไหน!” ซองโจขยับเข้าใกล้ผมทันที

   สูงอย่างกับยักษ์แต่กลัวกบตัวกระเปี๊ยกเดียว...

   “มันกำลังจะกระโดด...” ซองโจทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่จะเขยิบเข้ามาใกล้ผมอีก “...ไปทางโน้น”

   เขามองหน้าผมเหมือนผมเป็นกบ... “บรุษพวกนั้นคงจะตาบอดน่าดูที่มาหลงเสน่ห์คนอย่างเจ้า”
   
   ผมเบะปากใส่มันก่อนจะยักคิ้วอย่างผู้ชนะส่งให้ แม้ซองโจจะหันไปทางอื่นแล้ว แต่ทำไมผมถึงยังเลิกขำไม่ได้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...

   “เห็นทีข้าต้องไปปรับความคิดของขงเบ้งเสียใหม่...เจ้าเนี่ยนะที่สวย น่ารัก มีเสน่ห์ ข้าว่าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วล่ะ”

   ซองโจทำเสียงเซ็งและก็บ่นของมันไปเรื่อย...ประโยคหลัง ๆ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ ได้ยินแต่คำว่าขงเบ้ง

   “ขงเบ้ง?”

   “จีซูเพื่อนข้า มีฉายาว่าขงเบ้ง” ซองโจแสดงออกทางสายตาอย่างเต็มที่ว่าผมโง่ “ใคร ๆ ก็รู้จักเขา บิดาของเขาเป็นนักปราชญ์ชื่อดัง และมีพี่ชายร่วมสายเลือดเดียวกันเรียนซองกยุนกวานตั้งสามคน เจ้าเป็นบุตรของเสนาบดีลี ทำไมเจ้าไม่รู้จักเขาล่ะ”
 
   “ไอ้ยักษ์ใจดีนั่นอ่ะนะ” ผมจำได้เพราะท่าทางเขาใจดีกว่าบักยักษ์ชิลเยอะเลย

   “ยักษ์ใจดี?”

   “พวกเจ้าก็เหมือนยักษ์กันทุกคน ตัวสูงซะจนข้ามองหน้าพวกเจ้าแทบไม่เห็น”

   “ไม่ใช่ความผิดของพวกข้าหรอก เจ้ามันตัวต่ำเตี้ยเรี่ยดินเอง”
   
   พ่องตาย...

   เวรตะไลเอ๊ยยยยย

   ด่ากูเตี้ยเลยเหอะ ถ้าจะพูดขนาดนี้...

   “เมื่อไหร่จะเช้าสักที...” อยากหนีไปนอนแล้วจะได้ไม่ต้องโดนซองโจมันด่าอีก
   “เกือบสองชั่วยาม” ซองโจตอบ “นอนเถอะ เจ้าพูดมากเกินไป ข้ารู้สึกรำคาญ”
   “เจ้าจะให้ข้านอนตรงนี้เนี่ยนะ หนาวก็หนาว ข้านอนไม่หลับหรอก”
   “เจ้าเคยว่าข้าเรื่องมากเหมือนสตรี แต่ตอนนี้เจ้าเป็นหนักเสียยิ่งกว่าข้าอีกนะ”
   
   ไม่ว่าจะยังไงผมก็หนีไม่พ้นการเถียงกับมันอยู่ดี

   “จากที่ข้าดู ๆ อยู่ ทหารยามคงจะไปแล้วล่ะ กลับกันเถอะ” ในที่สุดซองโจก็เอ่ยขึ้นมา

   เยส! นึกว่าจะต้องอยู่ในตำหนักต้องแสงจันทร์(คิดชื่อเอง)ตลอดจนถึงเช้าเสียแล้ว ซองโจมันก็คงไม่อยากจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเหมือนกันนั่นแหละ ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันทีเพราะจะได้กลับไปนอนที่หออย่างสบาย(แม้ที่นอนจะแข็งมากก็ตาม) ผมก้มต่ำมองดูเท้าของซองโจที่ก้าวเดินนำหน้า ก่อนที่จะค่อย ๆ เดินไปอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

   รู้สึกปลอดภัยแปลก ๆ ถึงแม้ว่าจะเถียงกับมันอยู่เสมอ แต่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลอดภัยเมื่อเดินตามซองโจผูตัวใหญ่แถมยังไหล่กว้าง
   ศูนย์รวมแห่งความเพอร์เฟ็ค...

   “อะ...”

   ซองโจชะงักกึกผมเดินชนหลังของเขาเต็ม ๆ

   “ไม่คิดว่าจะเจอ” เสียงผู้หญิง ผมยืดคอไปดูทันทีว่าเสียงใคร แต่ซองโจจับผมให้ซ่อนอยู่ที่หลังของเขา อีกฝ่ายคงจะไม่เห็นอะไรผมหรอก ก็ไอ้สูงนี่มันบังผมซะจนมิดอ่ะ

   “เจ้าเข้ามาในวังยามวิกาลอีกแล้วเหรอ”

   “ขออภัย” น้ำเสียงหวานหยาดเยิ้ม ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงเข้มเล็ก ๆ ของซองโจ

   คู่หมั้นมันรึเปล่าวะ...

   “ข้างหลังนั่น...”

   ซองโจจับผมแน่นขึ้น ไม่ยอมให้ออกไปเผชิญโลกภายนอกที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของมันเลย

   “เพื่อนข้า...”

   “…อ้อ”
   
   “ข้าบอกกับเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าเจ้าไม่ควรเข้ามาในวังยามวิกาล ถึงแม้จะเจ้าจะมีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของข้าก็ตาม”
   
   “ข้าเพียงแต่...”

   “หวังว่าวันต่อไปข้าจะมิได้เจอเจ้าอีกนะ”

   “โปรดอภัยให้ข้า”


   แม่งโหดสัดรัสเซียโว้ยยยยย...ด่าจนเค้าเหงียมแดกเลยเนี่ย...ผมอยากจะรู้ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าเป็นยังไง แต่ซองโจไม่ยอมให้เห็นสักที รู้ตัวอีกทีขบวนบริวารของแม่นางที่เป็นคู่หมั้นมันก็เดินไปไกลลิบ...


   “หวงหรือยังไง แม้แต่หน้านางเจ้าก็ไม่ให้ข้าเห็น”


   “ไม่ใช่อย่างนั้น” ซองโจตอบ “...เจ้าไม่ใช่พระญาติ โผล่หัวออกไปสุ่มสี่สุ่มห้ามีแต่จะโดนเพ่งเล็ง บริวารของนางแต่ละคนไม่ธรรมดา”


   เขาปกป้องผมเหรอ


   “แต่เจ้ามันโง่ เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึงหรอก”
   

   พูดจบหมอนั่นก็ฉุดกระชากลากถูผมให้รีบกลับไปที่โรงเรียนซะ


   “ทำไมเจ้าพูดกับคู่หมั้นแบบนั้น นางจะเสียใจนะรู้ไหม” ทำตัวเป็นคนดีให้สมกับอยู่ในร่างของยองวอนหน่อย


   “ข้าเสียใจมากกว่านางอีก”



   “…”



   “เพราะข้าไม่เคยนึกอยากแต่งงานกับนาง”



   เป็นอีกครั้งที่ต้องคิดในใจว่า...ยองวอน...มึงมันโง่แท้!!!!!!

   รุกนิดเดียวมึงก็ได้เขาแล้วเนี่ยไอ้ห่า

   ผมเชื่ออย่างนั้น ผมเชื่อมั่นในตัวผมเมื่อชาติที่แล้วมาก(เอาความมั่นใจมาจากไหนไม่รู้) ถ้ามันรุก แสดงออกว่ามันรัก คนมีสเน่ห์อย่างมันร้อยทั้งร้อยต้องติดกับ แต่มันดันไม่รุกเลยเนี่ยสิ เอาแต่เขียนเพ้อเจ้อห่าเหวอะไรของมันอยู่ได้ แล้วจะได้สักทีมั้ยล่ะนั่นน่ะ ของสูงที่มันต้องการอ่ะ

   มันต้องมีคนอย่างผมเป็นกูรูเรื่องนี้ เชื่อสิ

   เสียดายที่ผมคือมัน และก็ยังไม่ได้อยากได้ใจไอ้ซองโจขนาดนั้น

   เดี๋ยว...ไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น มันหมายความว่าอยากได้นิด ๆ แล้วเหรอฟะ

   อ้าว ไอ้เชี่ยจู เมาอากาศเหรอมึง ตั้งสติสิโว้ย

   “ทำไมเจ้าต้องกระทืบเท้าเสียงดังด้วย อยากให้คนจับได้หรือยังไง” ซองโจหันมาดุผม “ถอดรองเท้า และก็รีบขึ้นไปซะ” แถวหอพักเงียบกริบ แม้แต่เสียงหรีดหริ่งเรไรยังไม่ดังเลย

   “แล้วเจ้าล่ะ”

   “คิดว่าข้าจะอยู่ชมนกชมไม้ต่อหรือยังไง ข้าก็ต้องตามเจ้าไปสิ!”

   “ก็รีบขึ้นมาพร้อมกันสิฟะ!” ฮ่วย ทำไมถึงยังยืนหล่อทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ได้

   “ไม่ได้...”

   “ทำไม”

   “มีคนเห็นข้า...แต่ไม่มีใครเห็นเจ้า”

   ซองโจเอื้อมแขนยาว ๆ ของมันมาปิดประตู ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือภาพของผู้คุมกฎของโรงเรียนมาล้อมรอบซองโจเอาไว้...

   ( *ผู้คุมกฎ นักเรียนซองกยุนกวานสาขาการทหารและตำรวจ คล้าย ๆ สารวัตรนักเรียนที่ประเทศไทย แบ่งกันเฝ้ายามในเวลาค่ำคืนเพื่อกันนักเรียนซองกยุนกวานแหกกฎ)

   เหมือนมีใครเอาน้ำเย็นจัดมาสาดผม รู้สึกชาไปจนถึงตาปลาที่เท้า...

   ซองโจมันโดนจับได้แล้ว...

   “เจ้าปีหนึ่ง เจ้าก็รู้ว่าหากไม่ได้รับอนุญาตเจ้าไม่สามารถออกมาเดินเพ่นพ่านในยามดึกได้”

   ถ้าเป็นเวลาอื่น ผมคงร้องเย้ว ๆ และก็ทำหน้าสะใจผ่านประตูไม้อันนี้เพราะซองโจจะโดนลงโทษ แต่ในเวลานี้ผมรู้สึกว่าผมก็เป็นส่วนหนึ่งในการที่ถูกจับได้ในครั้งนี้

   เอาไงดีวะกู โผล่ออกไปอย่างฮีโร่พร้อมกับบอกอย่างแมน ๆ ว่า...กูก็ออกไปเดินตอนกลางคืนเหมือนกันนะ หรือว่าโผล่ออกไปอย่างเหงียม ๆ พร้อมกับบอกอย่างน่าสงสารว่าพวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากฎข้อนี้มันมีอยู่จริง

   คงจะโดนรุ่นพี่หัวเราะแถมยังให้ถอดเสื้อผ้าเดินรอบโรงเรียน ก็ห้องที่ผมอยู่กับซองโจแม่งแสดงออกอย่างเต็มเปี่ยมว่าคือห้องของคนที่สอบได้ที่หนึ่ง(ห้องแรกสุดจากทางซ้ายสุด) ไม่รู้กฎก็คงโง่หรือไม่ก็บ้า

   “วันนี้ข้านอนไม่หลับขอรับ”

   ซองโจพูดเสียงราบเรียบ

   “เจ้านอนไม่หลับเจ้าก็ควรอ่านหนังสือ บทเรียนที่เจ้าได้เรียนมันก็มีมากมายจนอ่านจะไม่ทันอยู่แล้ว เหตุไฉนถึงเลือกที่ออกมาให้พวกข้าลงโทษเจ้า”

   “…”

   “หน้าตาเจ้าก็ดี แต่ไม่น่าคิดอะไรตื้น ๆ”

   มันจะโดนลงโทษอะไรฟะ...ผมหลับตาปี๋พร้อม ๆ กับคิดไปถึงชะตากรรมของซองโจ เลวร้ายที่สุดคือไล่ออกจากโรงเรียน และโทษสถานเบาที่สุดอาจจะเหมือนศาสตราจารย์อัมบริดจ์ในแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ว่าต้องคัดลายมือ

   แต่คัดลายมือแบบนั้นมันเลือดตกยางออกเลยนะนั่น

   ไอ้เหี้ย...เครียด

   “ตามข้ามา ดูเหมือนเรื่องนี้อาจารย์ฝ่ายปกครองจะต้องรู้”

   ไม่ว่าโทษหนักหรือโทษเบา ผมก็สมควรโดนด้วยทุกกรณี อีกอย่างผม นายจารุวัฒน์คนนี้ เป็นชายชาติทหารที่มาจากประเทศไทยแลนด์แดนสยาม แค่บทลงโทษหยิม ๆ ผมไม่กลัวอยู่แล้ว เขาชนไก่ผมยังเอาอยู่ นับประสาอะไรกับซองกยุนกวานในยุคโชซอน(ทำไมมันดูยิ่งใหญ่แตกต่างกันมาก)

   “ข้าขอตามไปด้วย” หน้าโง่ ๆ ของผมโผล่ออกไปพร้อม ๆ กับบอกรุ่นพี่และก็ซองโจให้รอผมก่อน “ต้นเหตุมันเป็นเพราะข้า เพราะข้าคนเดียว”

   “เจ้าก็ด้วย?” รุ่นพี่ถามพร้อมทำหน้าสงสัย ซองโจหลับตาทำหน้าเหมือนปวดขมับ

   ผมทำหน้าให้ป่วยที่สุดเท่าที่จะป่วยได้(หรือไม่ต้องทำก็ป่วยอยู่แล้ววะ) “ข้าเป็นคนขี้โรค รูมเมททึ เอ๊ย เพื่อนร่วมห้องของข้าก็เลยอยากที่จะไปหายามาช่วยข้า พอดีข้า...” กูเป็นอะไรดีวะ เอาล่ะ เบสิกที่สุด “...ข้ารู้สึกปวดท้อง”

   ซองโจทำหน้าประมาณว่ามึงคิดได้ไง ในขณะที่ผมส่งสายตาจิกไปให้มันพร้อมกับบอกมันไปว่ามึงเงียบ ๆ ไว้เหอะ

   “โรงหมอก็อยู่ไม่ไกล พวกข้าจะพาเจ้าไป”

   รุ่นพี่ดีมาก... แต่ผมไม่ขอรับความดีนี้ไว้...ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอะไรนี่หว่า “ข้าคิดว่าข้าค่อยยังชั่วแล้ว แต่ซองโจคงเป็นห่วงข้ามากจนเขานอนไม่หลับ...”

   ซองโจเอามือปิดหน้าผากราวกับอับอายขายขี้หน้า แต่จริง ๆ แล้วมันรู้สึกรับไม่ได้กับคำพูดของผมมากกว่า

   นี่คือหนทางที่กูกับมึงจะรอดนะเว้ย...
   
   ถึงแม้ว่ามึงจะดูเสียหายนิด ๆ ก็เหอะ

   “…เขาก็เลยจะออกไปหายาที่โรงหมอมาให้ข้า โดยพลการ บุ่มบ่าม ไม่ถามความเห็นข้าเลยสักนิด ข้าคิดว่าข้า...”

   “เอาล่ะ ข้าฟังมาพอแล้ว” รุ่นพี่ดูเหนื่อยกับผมเหลือเกิน “ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าทั้งสองคนไป ถ้ามีครั้งต่อไป...ข้าไม่ใจดีกับพวกเจ้าแน่ เข้าใจหรือไม่”

   “ขอรับ” ซองโจโค้งนิด ๆ ให้รุ่นพี่ รุ่นพี่เหล่านั้นเดินจากไปพร้อม ๆ กับส่ายหน้าอย่างระอา

   เป็นอีกครั้งที่มันเอามือดันผมให้เข้าไปในห้อง...

   “เจ้ามีความสามารถในการแต่งเรื่องไม่เป็นเรื่องสินะ” มันดูโมโหนิด ๆ ปิดประตู และก็ถอดชุดของมันออก

   ผมหันหนี ทำหน้าตาภาคภูมิใจ

   แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่ามันด่าผมว่าผมนั้นชอบมโน...ไอ้นี่หนิ

   “แต่ก็ทำให้ข้ากับเจ้ารอดใช่ไหมล่ะ”

   “เจ้านี่มัน...” ซองโจไม่รู้จะสรรหาคำไหนมานิยามตัวผม “...เฮ้อ ข้าเหนื่อยกับเจ้าจริง ๆ”

   อย่างน้อยวันนี้ผมก็รอดไม่ถูกกัด...

   ผมเหลือบมองซองโจที่เอาแต่เปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนที่จะค่อย ๆ พูดขึ้นมาว่า “เจ้าพูดว่าเจ้าไม่เคยกัดใครนอกจากข้า ทำไมเจ้าต้องกัดข้าด้วย”

   “เพราะเจ้ามันเหมาะกับวิธีลงโทษแบบนี้”


   วิธีลงโทษของมึงช่างเหมือนการเล้าโลมเสียนี่กะไร...


   “เจ้าดูเด็ก...”


   “…”


   “ข้าหมั่นเขี้ยวเจ้ากระมัง”

   สนใจเอากูไปเลี้ยงเป็นกุมารทองเลยมั้ยล่ะ...

   “ขอบใจละกันที่ช่วยข้า” ซองโจปูที่นอน ทิ้งตัวนอนลงและก็พูดคำนั้นออกมาเบา ๆ “ถึงแม้ว่ามันจะแปลก ๆ ก็เถอะ”

   “ข้าแต่งเรื่องว่าเจ้าเป็นห่วงข้าจนนอนไม่หลับ”

   “ข้าจะทำเป็นไม่ได้ยินคำนั้น”

   “ฮ่า ๆๆ” โคตรฮา... “ข้าก็ขอบใจเจ้าด้วยที่พาข้าไปเที่ยว ตำหนักต้องแสงจันทร์นั้นสวยงามมาก ถ้าถ่ายรูปไปลงกระทู้พันทิพนะ ทัวร์ไทยต้องลงแล้วลงอีกแน่ เงินเข้าประเทศเจ้ามากมายจนนับไม่ไหว...”

   เดี๋ยว หยุดเลยมึง ไอ้เชี่ยจู มึงหยุด โคเรียนหนึ่งคนที่นอนอยู่นั่นจะเข้าใจสิ่งที่มึงพูดมั้ย


   “ตำหนักต้องแสงจันทร์?” ขอบคุณสวรรค์ที่มันสนใจแค่คำ ๆ นี้


   “ใช่”


   “ข้าไม่ได้บอกนะว่ามันมีชื่อ”


   “ก็ใช่ เจ้าไม่รู้จักมันนี่” ผมปูที่นอนบ้าง ไม่ถอดชุดแม่งละ เพราะหนาวเกินไปใส่อย่างนี้นอนนี่แหละ (จริงๆ ขี้เกียจ) “ชื่อนี้แหละ เหมาะกับมันแล้ว”


   “ต้องแสงจันทร์...”


   “…” ผมเริ่มเพลีย ดวงตาเริ่มหย่อนคล้อยคล้ายจะปิด


   “ชื่อนี้ก็ดีนะ”


   “…” มันพูดอะไรของมัน ผมง่วงมาก ผมจะนอนแล้วนะ


   “เจ้าคงไม่รู้สินะว่าตำหนักนั้นพระราชาสร้างให้ข้าเพื่อที่ข้าจะได้อยู่กับคู่ชีวิตของข้าในอนาคต”



   “…”




   “ข้าไม่เคยพาใครไปมาก่อน ทำไมต้องเป็นเจ้าที่ข้าพาไปคนแรก”




   “…”




   “เพราะเจ้าเป็นกระต่ายซนใช่มั้ยล่ะ”




   “…”




   “ยองวอน”




   “…”





   “ลียองวอน”





   “…”





   “อืม...ตอนหลับน่ามองกว่าตอนตื่นเสียอีก”






   “…”






   “เพราะงั้นเจ้าไม่ต้องตื่นเลยก็ดีนะ”






   
   เชี่ย...กูได้ยินนะเว้ย



   ตำหนักต้องแสงจันทร์ แน่นอนว่าต้องไม่มีอยู่ในบันทึกของลียองวอน


   ผมรู้สึกประทับใจแปลก ๆ แฮะ

   คืนนั้นผมหลับไปโดยมีภาพของซองโจที่ผมอยากถ่ายรูปอัพลงอินสตาแกรมที่ตำหนักต้องแสงจันทร์นั้นวนเวียนไปมาอยู่ในหัวผมทั้งคืน...
   


   ไม่ใช่หัวผมสิ ต้องเป็นหัวของยองวอน ผมอยู่ในร่างของมันอยู่นะ



   จริง ๆ นะครับ !





TBC*





Talk : หมดที่แต่งสต็อกไว้แล้วค่ะ T^T
อยากให้อ่านกันแบบไม่ค่อยซีเรียส เพราะยังไงนังจูก็คงหนีซองโจไม่พ้น
ส่วนอีกคนที่คาดเดาได้ยาก(รึเปล่า?) กำลังแอบเอ็นดูลียองวอนเวอร์ชั่น 2015
จะพยายามสื่อออกมาให้ดูธรรมชาติมากที่สุดนะคะ ช่วยเอ็นดูซองโจด้วยน้า (ยังคงเป็นทีมพระเอก) 
      

[fahhee_zeze]

แปะโป้ง !!! ถถถถถ

สะพรึงกับการตาไวของตัวเอง

อ่านอย่างว่องแล้วเม้นเลยทีเดียว =_+ 

[QXanth139]

อ่านรวดห้าตอนนังจูเนียร์ก็ยังคงความเกรียนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

[holyhilly]

 

[Aladin]

กำลังสนุก โรแมนติกมากตอนที่ไปนั่งคุยกันที่ตำหนักต้องแสงจันทร์ อิจฉาน้องจูมาก 

รู้สึกไม่อยากให้หมดสต็อกเลย ติดดดดดเรื่องนี้ชะมัด 55555

[wikawee]

สงสารพ่อกระต่ายน้อยจอมซนที่ตั้งห่างหายจากโลกโซลเชี่ยล    คงจะเบื่อมากสินะ ถึงได้ก่อเรื่องให้ตัวเอง แต่ตอนนี้แอบพอใจพ่อพระเอกซองโจนิดนุง ที่เสียใจกับการได้แต่งานกับแม่นางผู้สูงศ้กดิ์ ก็นิดนุงๆๆๆ    แล้วใครหนอเป็นผู้ที่มาหลงเอ็นดูยองวอนเวอร์ชั่น 2015 อยากจะรู้จริงๆ แล้วอยากรู้มากกว่าว่ายองวอนในอดีตจะได้มามีบทบาทในชีวิตของซองโจรึป่าว รึเป็นจูเนียร์ที่จะต้องอยู่กับซองโจตลอดไป แล้วในยุคปัจจุบันล่ะ จูเนียร์จะได้กลับไปไหม หรือตัองอยู่ในยุคนี้ตลอดหรอ????

[Rhythm]

ต่อปากต่อคำกันน่ารักกกกกก   น้องลียองวอน 2015 ดันไปตั้งชื่อเรือนหอของตัวเอง? แบบไม่รู้ตัวไปซะแล้ว
ที่ซองโจพูดเกี่ยวกับยองวอนในแบบที่ตัวเองรู้จัก คิดๆ ไปแล้วซองโจก็เหมือนมองๆ ยองวอนอยู่ด้วยนั้นแหละ 
ยิ่งมีเหตุการณ์ที่ทำให้ซองโจสนใจยองวอนมากขึ้นเรื่อยๆ อีก ลุ้นๆ

[stickyyrice]

กระต่ายซน...ลียองวอน

น่ารักอะ กระต่ายขาวขนปุกปุย
เเต่เป็นกระต่ายขี้หงุดหงิด ใครเเหย่ต้องมีรีเเอ็คชั่น 555

[Rabity]

โฮฮฮฮ ชอบคังยูจัง นางน่ารักมากกกกกกก
จูเนียร์นี่ก็ขี้แกล้งจริงๆ
ตอนต่อไปมาอย่างด่วนเลยนะ ค้างงงงงงงงงงงง

[Rabity]

โฮฮฮฮ ชอบคังยูจัง นางน่ารักมากกกกกกก
จูเนียร์นี่ก็ขี้แกล้งจริงๆ
ตอนต่อไปมาอย่างด่วนเลยนะ ค้างงงงงงงงงงงง

[QGisuz]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกที่สุด
ถึงจะเกรียนมากก็เถอะ 555555555
เขินอ่ะ ซองโจอ่าาาาา  เริ่มคิดอะไรกับยองวอนแล้วใช่มั้ยถึงพาไปที่ตำหนักนั้น
โอ้ยยยยยย ชอบบบบ><

[AttoSama]

โธ่ พ่อลียองวอนกระต่ายซน คราวนี้ไม่โดนกัดแฮะ 55555 คู่นี้น่ารักดี แล้วเพื่อนของยองวอนได้คู่กับเจ้ายักษ์หรือเปล่าน้อออ
ปล. คู่หมั้นคนนี้ของซองโจในอนาคตจะร้ายไหมเนี่ย 5555555

[ROCKLOBSTER]

 

[boboman]

จูเนียร์จ๊ะ... ไอ้ขี้เผือก 5555555
นางซนจนได้เรื่องเลยทีนี้ แต่ก็ได้ไปโผล่ที่ตำหนักของคังยูเชียวนะ นางมิธรรมดาจ้า 555
แหม่ ตอนท้ายๆ นี่น่ารักจริงๆ แอบเขินนน  ><

[B52]

ภาพในหัวโผล่มาเป็นฉาก ชายหนุ่มผู้เขร่งขรึมกับนา(ง)ยเอกผู้กากเกรียนแสนสดใส 55555

[badbadsumaru]

จูเนียร์คงคอนเซ็ปเกรียนได้เสมอต้นเสมอปลาย 555555
ตอนท้ายๆเรื่อง น่ารักอ่ะเนอะะะ

[NOoTuNE]

หนอยยยย คนเขียนอย่ามาเรียกจูเนียร์ว่านังจู นะ เค้าทีมนายเอกนะ #ทีมนังจู

[fannan]

มันยังไงต่างคนต่างมีใจใช่ไหมเนี่ย



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[aiyuki]

ความเกรียนชนิดที่ไม่มีใครเทียบได้ นังน้องจู ความเกรียนระดับนี้ เปลี่ยนประวัติศาสตร์ของซองยุนกวานได้เลยทีเดียว หุหุ

[บูมพอส]

 โง้ยยยยย น่ารักมากกก  รู้สึกเขินคำว่า    “เพราะเจ้ามันเหมาะกับวิธีลงโทษแบบนี้” มากกกกก

   

[urmein]

หมั่นเขี้ยวววววววว

ว่าแต่อีกคนที่ว่านี่ใครหว่า???