ตอนที่ 8
ผมนอนคว่ำเอาผ้าห่มคลุมโปงด้วยความเซ็งในค่ำวันที่กลับมาจากวัง
เซ็งเลยครับ เซ็งไม่พอแถมยังเข็ด อะไรที่บู๊ ๆ แบบไม่กี่วันก่อนนั้นมันอาจจะเหมาะกับร่างกายจูเนียร์มากกว่าของยองวอน แม้ว่าผมจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ผมก็ออกไปตะแลดแต๊ดแต๋ยามดึกไม่ได้(ยังมีความคิดที่จะออกไปอีก?) เพราะฉะนั้นผมจึงทำได้แค่กลิ้งไปกลิ้งมากลางดึกแบบนี้ ไม่ยอมหลับยอมนอนสักที
ว่าแต่...ซองโจมันจะกลับมามั้ยครับ? จากที่ฟัง ๆ ดูจากปากของพยองอันที่มาเยี่ยมผมทันทีที่ผมถึงโรงเรียน พยองอันบอกว่าหายกันไปหมดทั้งแก๊งยักษ์ใหญ่ไม่ยอมกลับมาโรงเรียนเช่นเดียวกัน ได้ฟังก็ได้แต่งงว่าหายไปทำอะไรกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่
ถึงแม้ว่าผมจะอยากรู้ก็ตาม...
ผมแอบจิ๊กผ้าห่มของไอ้ซองโจมาห่มด้วย เป็นสองชั้นถ้วน ตอนนี้บอกได้เลยว่าอบอุ่นสบายมาก แต่อย่าให้เจ้าตัวรู้นะครับ เดี๋ยวจะโกรธเอา มันยิ่งเป็นคนไม่เหมือนใครอยู่
เสียงประตูเลื่อนเปิดออกดังขึ้น
ดูเหมือนซองโจจะกลับมาแล้ว ผมที่นอนอยู่ในผ้าห่มกระดองเต่าทำเป็นหลับทันที รู้ว่าใช่ซองโจแน่ ๆ เพราะวัฒนธรรมของคนในยุคนี้(ผมคิดไปเองหลังจากที่อยู่มาอาทิตย์หนึ่ง) ถ้าไม่ใช่หอพักของตัวเองคงไม่โผล่พรวดเปิดประตูเสียงดังแบบนี้หรอก ดูเหมือนจะเป็นซองโจมากกว่า
และก็ใช่ด้วย น้ำหนักเท้าขนาดนี้ เสียงเดินแบบนี้...กลิ่นแบบนี้
ผมแกล้งทำเป็นหลับ จนลืมไปว่าหลักฐานว่าผมขโมยผ้าห่มมันแสดงให้มันเห็นอยู่ทนโท่ ตายแน่กู ดราม่าไปอีกยาว ๆ ทำไมเจ้าต้องเอาผ้าห่มของข้าไปห่มด้วย เอาคืนมานะ! (มันต้องโวยวายอะไรแบบนี้แน่ ๆ) แต่จะให้ผมทำมึนลืมตาตื่นขึ้นมาและก็บอกว่าอ้าว กลับมาแล้วเหรอ ผมก็ทำไม่ลงว่ะ ไม่รู้ทำไมถึงอยากแกล้งหลับด้วยก็ไม่รู้
ผมได้ยินเสียงซองโจขยับตัว ดูเหมือนเขาจะถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนออกมาเป็นชุดนอน ทำไมไม่โวยวายออกมาสักคำนี่สงสัย ดูก็รู้ว่ามันไม่มีผ้าห่มแล้ว หนาวจะตายห่า ปลุกกูสิฟะ
ไม่ปลุกแฮะ...เสียงผ้าปูที่นอนถูกปูดังขึ้นเบา ๆ ข้าง ๆ หูผม หลังจากนั้นตัวของซองโจก็นอนลงไปเบา ๆ
ผมสัมผัสได้ว่ามือของมันขยับผ้าห่มอีกผืนให้ห่มผมแน่นมากขึ้น...
เห้ย ใจเต้นตึก ๆ เลย มันทำอะไรของมัน ไหนล่ะดราม่า? นี่รอเถียงอยู่นะเว้ย ทำไมมันทำแบบนี้ล่ะ
รู้สึกพ่ายแพ้ พ่ายแพ้ไม่พอใจยังเต้นอีกต่างหาก ยองวอนในตัวกูมึงนี่ก็นะ เบา ๆ บ้างก็ได้ไอ้ห่า(ไม่เคยจะยอมรับหรอก)
ผมทำเป็นขยับพลิกตัว รู้สึกเหมือนโดนกองผ้าห่มทาบทับ ใจนึกไปถึงคนนอนข้าง ๆ ที่อาจจะหลับไปแล้ว ใจมันอยากจะนอนไม่ห่มผ้าแบบนั้นในอากาศที่หนาวเหี้ยแบบนี้จริง ๆ น่ะเหรอ ต้องใช้คำว่าหนาวเหี้ยครับ ไม่รู้จากที่ประมาณเอา อาจจะเกือบ ๆ ติดลบกันเลยทีเดียว
ผมพยายามรออย่างแน่ใจว่ามันหลับแล้ว(ขอให้หลับ ขอให้หลับ) ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้น ห่มผ้าห่มของมันให้มันอย่างเบา ๆ และเงียบเชียบที่สุดในชีวิต
มันคงไม่รู้สึกตัวหรอก คงจะเหนื่อยและก็หลับปุ๋ยไปแล้ว ผมยิ้มอย่างสบายใจก่อนที่จะนอนบ้าง
และตอนนั้นนั่นเองที่ผมได้หลับอย่างที่ผมต้องการจะหลับจริง ๆ ทำไมเพิ่งจะมาหลับทั้ง ๆ ที่ร่างกายยังเพลียอยู่
รอซองโจกลับมารึยังไง?
แซวยองวอนในตัวผมครับ ผมไม่ได้แซวตัวเองนะ จริง ๆ นะ
“ฮ้าววววว”
หาวนอนเป็นรอบที่ห้าของเช้าวันต่อมา พยองอันที่อยู่ข้าง ๆ มองผมและก็ขำ ผมกับมันกำลังจะเดินไปทานอาหารเช้ากันครับ วันนี้ผมรู้สึกหิวมาก กะจะฟาดข้าวให้เรียบสักห้าชาม ตอนเรียนถึงจะได้หลับอย่างสบาย(อ้าว ไอ้นี่) สักพักก็มีคนเดินมาสะกิดหลังของผม
มินจุน...ชายผู้มาจากดาวนี้แหละ
“อรุณสวัสดิ์” ผมทักตอบตอนที่เขาทักมา
“เจ้าดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่ ข้าขอโทษที่ไม่ได้ไปหาเจ้าเมื่อวาน”
“เจ้ารู้ด้วยเหรอว่าข้าเป็นอะไร”
“ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้นนั่นแหละ นักเรียนหายไปทั้งคน” มินจุนทำหน้าโล่งอก “เจ้าไม่เป็นไรแน่นะ วันนี้เนื้อหาที่เรียนจะค่อนข้างหนักหน่อย พรุ่งนี้มีสอบน่ะ”
…
สอบ
สอบเหรอ
สอบเหรอ!!!!!!
“พูดจริงเหรอ เจ้าพูดจริงเหรอ!” ผมถึงกับร้องจ๊าก
“จริงด้วย ข้าเองก็ลืมไป” พยองอันเอ่ย “ขอโทษที่ข้าไม่ได้เตือนเจ้านะยองวอน”
พระเจ้าช่วย...ผมลืมความหิวที่มากมายของผมไปเสียสนิท ขอช็อคแป๊บครับ ช็อคนาน ๆ ก็ได้ นี่มันเหมือนฆ่ากันทางอ้อมชัด ๆ ประเด็นก็คือหากจะสอบในยุคนี้สำหรับผมบอกล่วงหน้าสักหนึ่งเดือนผมก็คงจะรอดพอถูไถ แต่นี่มันสอบพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้!!!!
“วิชาอะไรหรือ” ผมหันไปถามพยองอัน
“คัดภาษาจีนน่ะ”
ผมเอามือนวดขมับ มันไม่ใช่การคัดธรรมดาครับ อาจารย์จะถามคำถาม และก็ให้เขียนคำตอบเป็นภาษาจีนลงไปในกระดาษ อาจจะเป็นหนึ่งคำ หรือสองคำ แต่เชื่อเถอะว่ายากมาก แค่แปลคำถามก็ยังต้องใช้เวลาไปเกือบครึ่งวัน
เครียดเลยกู...ไปหมดแล้ววันที่สดสงสดใส ไปหมดแล้ว...
พลั่ก!
“ขวางทาง”
ใครคนใดคนหนึ่งชนไหล่ของผมเบา ๆ แล้วเดินผ่านไป เป็นการทักทายในยามเช้าแบบของซองโจครับ ถ้าเป็นธรรมดาผมคงด่าไปแล้ว แต่นี่ไม่รู้จะด่าอะไร เพราะช็อคอยู่
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” ขงเบ้งที่รั้งท้ายหันมาทัก “อ้าว ทำไมเจ้าหน้าซีดล่ะ”
“ยองวอนคงตกใจเรื่องสอบพรุ่งนี้น่ะ” พยองอันตอบแทน
“วิชาภาษาจีนน่ะเหรอ ง่ายจะตาย” ขงเบ้งทำหน้าชิว ๆ โธ่ ก็มึงมันขงเบ้ง ไอ้สัด “เจ้าให้นายน้อยช่วยเจ้าสิ เขาเก่งภาษาจีนนะ”
ผมเบ้ปาก มองดูร่างสูงที่เดินนำหน้า...จะให้ขอมันน่ะเหรอ ขอซองชิลผู้ไม่เคยพูดกับคนอื่นนอกจากซองโจยังดูจะง่ายกว่า
แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็มีความคิดที่ว่าบอกให้ซองโจช่วยดีมั้ยนะ อย่างน้อยก็เป็นรูมเมททึกัน
ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ผมไม่รอดแน่
เรื่องสอบภาษาจีนพรุ่งนี้ทำเอาผมไม่มีสมาธิเรียนตลอดทั้งวัน
จริง ๆ ถ้าไม่มีเรื่องสอบผมก็ไม่มีสมาธิเรียนอยู่แล้ว ตลอดคาบวิชาการเมืองในยุคก่อน ผมเอาแต่หัดเขียนภาษาจีนที่พอจะรู้ตลอดการเรียนทั้งสัปดาห์ในกระดาษเปล่า ๆ ผลปรากฎว่าผิดระนาว...พระเจ้า ผมต้องไม่รอดแน่ ผมต้องทำประเทศไทยเสื่อมเสียแน่ ๆ ทำไงดีวะ ทำไงดี ออต๊คเค?(แปลว่าทำไงดีเหมือนกัน)
เอาเป็นว่าผมแสดงออกว่าผมเครียดมากจริง ๆ ใครสอนใครเรียนใครพูดอะไรกันผมไม่รู้เรื่องเลย พยองอันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยเอาแต่มองผมกลัวว่าผมจะเป็นลมเป็นแล้งเข้า
ก็อยากจะเป็นอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน จะบ้าตาย
“เจ้าต้องช่วยข้านะ” ผมกระซิบกับพยองอัน “ข้าคิดว่าข้าตายแน่ ๆ”
“ปัญหาก็คือข้าเองก็พอ ๆ กับเจ้า” พยองอันพูดอย่างเครียด ๆ พอกัน “ข้าไม่ถนัดวิชานี้ เจ้าต้องให้ซองโจช่วยเจ้า”
ทุกคนโยนขี้อย่างผมไปให้ซองโจกันหมดเลย ผมลองมองไปที่ซองโจผู้ที่นั่งอยู่อีกแถว หมอนั่นมองไปที่อาจารย์อยู่สักพักก็มองมาที่ผมเพราะว่าผมหันหลังกลับไปมองก่อน
มันชักสีหน้าใส่...พร้อมกับพะยักเพยิดให้ผมสนใจอาจารย์
โว้ย...หน้าอย่างงี้เนี่ยนะจะให้ผมไปขอร้องให้ช่วยอ่ะ
ไม่มีทางหรอก!
ไม่มีทางที่จะ...ไม่ขอ
“ซองโจ” หลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเสร็จ นักเรียนปีหนึ่งหลายคนใส่เกียร์หมากันกลับหอเพื่อที่จะไปติววิชาภาษาจีน ผมที่เดินตามหลังสูง ๆ ของซองโจพยายามเร่งฝีเท้าและก็ร้องเรียกเข้า มันเดินก้าวเดียวเท่ากับผมเดินสองก้าวครึ่ง เอเมน
“มีอะไรกับข้า”
คำถามของมันทำเอาผมรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง มาถึงขั้นนี้แล้วต้องหน้าด้านหน้าทนเข้าไว้ ไม่งั้นไม่รอดแน่ พ่อผมในยุคโน้นซีเรียสเรื่องเรียนของผมอยู่ค่อนข้างมากเหมือนกัน ไม่แน่ในยุคนี้อาจจะเป็นแบบนั้นเช่นเดียวกัน กันไว้ก่อนดีกว่าครับ
“พรุ่งนี้มีสอบ...”
“ข้ารู้แล้ว” มันไม่มองหน้าผม เอาแต่เดินเหินไปเรื่อย
“เจ้า...”
“อะไร”
“เจ้าช่วยติวให้ข้าได้หรือไม่” จริง ๆ ผมก็พูดภาษาเกาหลีคำอื่นที่ไม่ใช่คำว่าติวหรอกครับ แต่มันแปลเป็นไทยและเข้าใจง่าย ๆ แบบนี้น่ะครับ
ซองโจมองหน้าผม พลางเลิกคิ้วขึ้น มาแน่ มาแน่ ๆ มันไม่ช่วยง่าย ๆ หรอก มันต้องลีลาก่อน
“ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย”
กูว่าแล้ว...
“ก็เพราะว่า...เจ้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของข้า”
“แค่นั้นเองอย่างนั้นรึ” ซองโจทำหน้าไม่สนใจ
“เพราะว่า...ข้าโง่วิชาภาษาจีน”
“อืม...” ฮ่วย ด่าตัวเองขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกเรอะ!
“เพราะว่าเจ้าเก่ง!”
ในที่สุดเหตุผลก็ฟังเข้าหูมัน...มันทำหน้าพอใจอย่่างแรง ถุย บักหลงตัวเอง ถ้าไม่ลำบากไม่มีทางพูดคำนี้ออกมาแน่ ๆ ไม่มีทางครับ
“ดี งั้นข้าจะช่วยเจ้า”
“ไม่ใช่ ผิดแล้ว”
“คำตอบถูก แต่เขียนผิด”
“มันต้องตอบว่าลูกท้อ ไม่ใช่ลูกท่อ”
“ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงให้ข้าช่วย สติปัญญาเจ้าที่เคยเก่งกาจหายไปไหนหมด”
“ไม่ใช่ เขียนใหม่อีกรอบ”
โว้ยยยยยยย พ่อมึง...อยากเปลี่ยนคนติว!
แม่ง โหดสัด โหดมาก ๆ โหดขิง ๆ ไอ้ซองโจมันเป็นคนติวที่โหดมาก ผิดทีไรด่าตลอด ด่าอย่างเดียว ไม่มีหรอกครับให้กำลังจงกำลังใจ ไม่มีเลย
ผมอยากจะร้องไห้ นั่งหนาวตัวสั่นตรงข้ามกับซองโจโดยมีโต๊ะกับเทียนไขกั้นกลาง ผมกับมันใส่ชุดนอนสีขาวเรียบร้อยและอากาศก็ยังคงหนาวอยู่
“ไหวหรือเปล่า” ซองโจเอ่ยปากถาม “มือของเจ้าสั่น”
“ข้าไหว” กูไหวอยู่แล้วถ้ามึงถาม ในใจกูนี่บ่นเป็นห้ากระดาษเอสี่
“ข้ามีของจะให้”
กล่องกระดาษยาวเรียบหรูเหมือนกล่องไม้กายสิทธิ์ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ถูกยื่นมาจากมือซองโจ ผมกระพริบตาปริบ ๆ แล้วก็มองดู
“อะไรหรือ” ถ้าใช่ไม้กายสิทธิ์ ผมก็จะเซย์กู๊ดบายยุคนี้และก็หาทางกลับยุคของปัจจุบันของตัวเอง คาถาอะไรนะที่ใช้กับเรื่องนี้ได้ เอ็กซ์เป็กโต พาโตรนุม?
“เปิดดูสิ”
แน่ะ มีให้ลุ้นอีก ผมเปิดออกดูและก็ไม่ได้ผิดหวังสมหวังอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่ไม้กายสิทธิ์(อยากร้องไห้) มันคือปากกาขนนกสำหรับจุ่มน้ำหมึกที่เอาไว้เขียนน่ะครับ แต่หรูมาก ขนนกอะไรหว่า นกอินทรีย์รึเปล่า
“ท่านย่าข้าฝากมาให้เจ้า”
“ทำไมหรือ”
“ท่านบอกว่าเพราะเจ้าดูแลข้า” ซองโจกลอกตา หันไปสนใจหนังสือต่อ
“ใช่ วันนั้นข้าดูแลเจ้า ถ้าไม่มีข้านะ ป่านนี้เจ้าคงโดนโจรพวกนั้นลักพาตัวไปถึงไหนต่อไหน”
อีกฝ่ายมองหน้าผมและทำหน้าทำตาด่าผมเป็นนัย ๆ ผมดูแลมันจริง ๆ นะครับ ดูแลให้มันดูแลผมอีกทีน่ะ
จะว่าไปถ้าไม่มีมันป่านนี้ผมคงตายห่าเกิดเป็นหนอนขาเขียวไปแล้วมั้ง ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นชายหนุ่มท่าทางสูงศักดิ์แต่เรื่องบู๊และบุ๋นไม่เป็นสองรองใคร ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อย่าให้ผมมีเอี่ยวด้วยเป็นพอ...
“ทำไมคำนี้มันยากสำหรับเจ้านัก”
ชมมันไม่ทันขาดคำก็มีเรื่องให้ผมต้องด่ามันในใจอีก
“เจ้าเขียนคำนี้หลายรอบแล้วนะ แต่ทำไมตวัดหางไปผิดทางทุกที”
“ข้ากะจะให้มันหมุนไปทางนั้น แต่มันดันไปอีกทาง” กูผิด แต่กูต้องเถียงให้กูถูกเว้ย ไอ้คำบ้านี่ก็ขยันสร้างกันมาจริงเว้ย ยากมากครับ ผมจำขีดผิดทุกทีเลย ซับซ้อนชิบหาย
ซองโจจิ๊ปาก ท่าทางมันหงุดหงิดกับคำนี้มากพอดูเพราะทำให้มันเดินหน้าสอนผมต่อไม่ได้ ผมมองดูมันลุกขึ้นยืนเดินอ้อมมาทางด้านหลังผม และก็นั่งลง
จากนั้นมันก็ใช้มือใหญ่ ๆ ของมัน จับมือผมและก็เขียนคำนั้นใหม่
ตึก ตึก ตึก ตึก
ไม่ต้องบรรยายใช่มั้ยครับว่ามันคือเสียงหัวใจเต้น ไม่ใช่ตึกที่เรียงกัน 4 หลัง
เก่งจังวะ เรื่องอ่อยคนอื่นเนี่ย
“อย่าเกร็งมือสิ ดูแล้วก็จำไว้ด้วย”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวซองโจลอยเข้าจมูกผม จากจุดนี้ผมสามารถมองเห็นทุกอณูรูขุมขนบนใบหน้าของซองโจเลยครับ ผิวมันเนียนมาก ใสมาก ใสจนผมเกือบเห็นเครื่องในของมันที่อยู่บนหน้ามันแล้วเนี่ย
เป็นอีกครั้งที่ต้องแอบคิดว่ามันหล่อ หล่อจริง ๆ หล่อเหลือรับประทาน ยิ่งผมจินตนาการตอนมันผมสั้นอินเทรนด์เหมือนยุคปัจจุบันไถข้งไถข้างอะไรอย่างงี้ ผมยิ่งคิดตะเหลิดเปิดเปิงไปว่ามันหล่อ โคตรหล่อไอ้เหี้ยเอ้ย
ซองโจหันมามองหน้าผม ผมสะดุ้งทำหน้าตื่นก่อนที่จะหันไปดูกระดาษของตัวเอง มือซองโจยังจับมือผมอยู่...
“เขียนได้หรือยัง” ซองโจปล่อยมือ แต่ไม่ยอมถอยออกห่าง
“ข้า...ขะ...ข้าเขียนได้อยู่แล้ว” เมื่อกี้มันพามือผมเขียนยังไงบ้างนะครับ ไม่ได้โฟกัสไปที่มือเลย โฟกัสไปที่หน้ามันเนี่ย
“ลองเขียนให้ข้าดูอีกครั้ง”
ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ก็เขียนให้มันดู (เหลือบ ๆ มองของเก่าเอา) ดูเหมือนซองโจจะรู้ว่าผมโกง เอาของเก่าโยนทิ้งไปแทบจะในทันที โว้ย เกลียดคนรู้ทันว่ะ
“ข้ากะแล้วเชียว เจ้าต้องผิดตรงนี้”
ก่อนที่ผมจะขยับมืออีกรอบ ซองโจก็เอื้อมมือมาจับอีก คราวนี้ผมใจเต้นแรงมากขึ้้น(กลายเป็นตึก 32 หลังแล้วมั้งครับ) ผมพยายามโฟกัสไปที่มือ มองไปที่กระดาษ แต่ใจเนี่ยสิ ทำผมไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
“ขยับตามข้านะ”
ขยับน่ะขยับตามอยู่หรอก...แต่เพราะมึงไงทำสติกูกระเจิดกระเจิงไปหมด
“เข้าใจแล้วนะ”
“…”
“ยองวอน”
“…”
“ลียองวอน”
“หา”
“เจ้ามองกระดาษแต่เจ้าคิดอะไรอย่างอื่นอยู่ใช่หรือไม่”
“ขะ...ข้าเปล่า”
“ตัวเจ้าเกร็งไปหมด”
“ข้าเปล่า!”
“หนาวเหรอ”
ผมส่ายหน้าดิก แต่ซองโจไม่สนใจ เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่พับเรียบร้อยอยู่มุมห้องมากางออกแล้วห่มให้ผมจนผมเหมือนผู้เฒ่าเต่ากำลังนั่ง
“ถ้าเจ้าเกร็งเพราะความหนาว เจ้าจะไม่มีสมาธิจดจำสิ่งเหล่านี้ไปสอบ”
กูไม่ได้เกร็งเพราะความหนาวเลย กูเกร็งเพราะมึงเนี่ย
มันห่มผ้าห่มให้ผมอีกแล้ว
แม้ว่ามันจะเหมือนห่มให้เพื่อนร่วมห้องขี้หนาวอย่างผม แต่หลายสิ่งหลายอย่างทำให้ผมคิดเป็นอื่นเป็นไกลกลายเป็นสตอรี่สั้น ๆ ดีไม่ดีอาจจะยาวมากยิ่งกว่าเล่มแฮร์รี่ พอตเตอร์กับภาคีนกฟีนิกซ์
ใจร่ม ๆ เข้าไว้ มันก็แค่ห่มให้เพื่อนทั่วไป อย่าเพิ่งคิดอะไรมากกว่านั้น อย่าเพิ่งคิด อย่าเพิ่งคิด
“ยองวอน เจ้าไม่สบายใช่ไหม”
มือใหญ่ ๆ เข้าใกล้ผมอีกครั้ง ซองโจเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของผม กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งหน้า
“ก็ไม่นี่”
“ข้า...ข้าคิดว่ามาอ่านหนังสือต่อดีกว่า”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“ข้าไม่เป็นไร”
“ทำไมไม่มองหน้าข้าเลย”
ผมหันไปมองหน้ามัน พยายามทำให้สิ่งที่มันพูดนั้นไม่เป็นความจริง พอหันไปมองเท่านั้นแหละ หันไปมองทางอื่นแทบไม่ทัน
ใกล้มากเจ้าข้าเอ้ย...เมื่อกี้จมูกมันเกือบชนหน้าผม ก็ตอนที่มันถาม แม่งเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่รู้ว่าเพราะสงสัยหรือเพราะอยากแกล้ง
“ข้ามองแล้ว...นี่ไง”
“อะไรกัน มองครู่เดียวเอง”
“เจ้ายังจะเล่นอีกนานไหม”
“จริง ๆ พักสักครู่ก่อนก็ดีนะ เจ้าดูไม่ไหวแล้ว”
กูจะไม่ไหวเพราะมึงเนี่ย...
“ถ้าพักก็...ไปห่าง ๆ ข้าสิ” ผมเอาศอกที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มนวมหนากระทุ้งท้องของซองโจให้ออกห่าง
“เจ้าไม่กล้ามองหน้าข้า ไม่อยากแม้แต่จะอยู่ใกล้ข้า” เสียงมันยังคงอยู่ใกล้ ๆ “ทำตัวเหมือนสตรีกำลังเอียงอายไม่มีผิดเพี้ยน”
“เจ้า” ผมขึ้นเสียง หันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างมีน้ำโห และเพิ่งรู้ว่าแม่งเป็นแผน มันยั่วโมโหเพื่อให้ผมมองหน้ามันนี่เอง
ใบหน้าที่กำลังหว่านเสน่ห์ใส่ผมเต็มที่...(คิดไปเอง จริง ๆ มันก็แค่ยิ้ม ๆ และก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเท่านั้นเอง) ท่าทางมันเห็นผมเขินแล้วมันจะสนุกครับ แต่กูไม่สนุกด้วยเลยนะ
“ไปห่าง ๆ ข้าเลย” คราวนี้ไม่ใช่แค่กระทุ้ง ผมใช้ศอกดันมันอย่างแรง
หมับ...ซองโจเปิดผ้าห่มออกแล้วจับแขนผม จากนั้นก็...
งับ
แม่งกัดอีกแล้ว
เชี่ยเอ๊ย...ไอ้หมาาาาาาาาเอ๊ย
มันกัดที่แขนผมเบา ๆ ครับ คราวนี้ผมไม่ยอมอยู่เฉย ๆ อีกแล้ว ผมใช้มืออีกข้างทำท่าจะตีมัน แต่มันจับเอาไว้และทำท่าจะกัดต่อ
พ่องตาย สนุกมากมั้ยเนี่ย
“เชี่ยยย” แน่นอนครับว่าต้องเป็นภาษาบ้านเกิดของเรา “อะไรของมึง อะไรของมึง!!!”
“เจ้าใช้ศอกของเจ้าทำร้ายข้า ข้าก็ต้องป้องกันตัว” ซองโจเอ่ย “ว่าแต่เจ้าพูดภาษาอะไรของเจ้าน่ะ หลายครั้งแล้วนะ”
“มึงมันเป็นหมาของแท้ หน้าแบบนี้ไม่น่าหล่อเหมือนแวมไพร์หรอก!” เรื่องที่มีเบลล่าน่ะครับ ผมพยายามเอามือกับแขนของผมอีก ใช้เวลานานเลยทีเดียวกว่ามันจะยอมปล่อยโดยดี
“ข้าชักจะกลัวภาษาของเจ้าแล้วนะ มันเป็นคำสาปแช่งข้าหรือเปล่า”
“เออ!”
“พูดให้ข้าเข้าใจได้แล้ว”
“ไม่โว้ย รำคาญ! กัดอะไรอยู่นั่น เป็นหมาเหรอ หน้าตากูเหมือนกระดูกเหรอ ฮ่วย ทนไม่ไหวแล้วนะ สักวันมึงต้องโดนกูกัดบ้าง หรือมึงอยากโดนอะไร คางคก? กบ? หาาาาา กูจัดให้มึงได้นะ”
“ลียองวอน”
“…”
“อย่าทำให้ข้าโมโห”
กริบ...
คำพูดไม่กี่คำของมันทำเอาผมเงียบ มันดึงแขนที่มันเพิ่งจะปล่อยของผม กระตุกให้ผมเข้าไปใกล้ ตอนนี้ใบหน้าของผมกับมันอยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่ เรียกได้ว่าเอาฝ่ามือพาดผ่านยังลำบาก
“ถ้าเจ้ายังพูดภาษาที่ข้าไม่เข้าใจอยู่ล่ะก็...”
“…”
“ข้าจะทำอย่างอื่นนอกจากกัด...” สายตาของมันตวัดลงมาที่ริมฝีปากของผม
ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร เพราะฉะนั้นผมไม่ยอมแพ้มันหรอก
“เจ้าไม่กล้าหรอก” ผมลอยหน้าลอยตา “เจ้ากับข้าเป็นบุรุษเพศเหมือนกัน เจ้าจะทำกับข้าแบบนั้นได้อย่างไร”
ซองโจชักสีหน้า... “เจ้าไม่รู้ตัวเลยอย่างนั้นรึ”
“รู้ตัวอะไร”
“เจ้าหน้าเหมือนสตรีมาก จะแตกต่างจากสตรีก็แค่...” มันมองไปที่อก และก็มองไปที่...
พลั่ก!
ผมชกมันหน้าหงาย
ขอย้ำ...ผมชกมันหน้าหงาย
“ลามกจกเปรต” ผมด่าแปลได้ประมาณนี้ครับ “คิดได้ยังไงว่าข้าเหมือนสตรี เจ้าบ้า”
“ย้่า” อีกฝ่ายร้องอย่างไม่พอใจ เอามือกุมใบหน้าที่ผมต่อยโดน “เจ้ารู้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าทำมันร้ายแรงแค่ไหน”
“ข้าไม่รู้หรอก เจ้าทำให้ข้าโกรธ ข้าก็เลย...”
“นี่ถ้าคนอื่นรู้ เจ้าตายได้เลยนะ”
“ทำไม เจ้าสำคัญมากนักหรือยังไง ไม่รู้ล่ะ เจ้าทำข้าโกรธตั้งหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเมื่อสักครู่” พีคมากพูดเลย “ข้าไม่เหมือนสตรี แม้ว่าใบหน้าข้าจะเหมือนมากแค่ไหนก็ตาม วันหลังห้ามพูดกับข้าแบบนี้อีก เข้าใจหรือไม่”
ซองโจกระพริบตาปริบ ๆ อ้าปากค้างนิดหน่อย
“กระต่ายดุ”
“ว่าไงนะ”
“กระต่ายชั่วร้าย ทำร้ายข้าได้ลงคอ”
“ก็เจ้าทำผิดเอง”
“ข้าไม่สอนเจ้าแล้ว” ซองโจเลื่อนโต๊ะไปไกล ๆ “เจ้าเอาตัวรอดเองก็แล้วกัน”
เวรกรรม
ผมลืมไปว่าผมถือไพ่เป็นรองมันแค่ไหน
ชิบหายแล้ว...
ซองโจทำท่าหงุดหงิด ลุกขึ้นหนีแล้วเดินไปปูผ้าปูที่นอนเตรียมนอน ผมอ้าปากค้าง เป็นทีที่ผมได้อึ้งบ้าง
“ซะ ซองโจ”
“…”
“เจ้าจะนอนแล้วอย่างนั้นรึ”
มันไม่ตอบ ท่าทางหงุดหงิดที่สุดในสามโลก ผมเอามือนวดขมับตัวเอง ผมอ่านหนังสือกับมันตั้งแต่หัวค่ำ จนตอนนี้เวลาก็เกือบจะห้าทุ่มเข้าให้แล้ว(ประมาณเอานะครับ) ผมอ่านมานาน แต่ก็อย่างที่เห็นว่าผมยังไม่น่าจะเอาตัวรอดได้เพราะยังคงเขียนผิดอยู่ และอาจารย์ของผมตอนนี้ก็กำลังงอน ถ้าผมไม่ง้อล่ะก็ ผมชิบหายหนักแน่ ๆ
“ซองโจ”
“…” ความเงียบคือคำตอบ ซองโจนอนหันหลังให้ผม ไม่ห่มผ้าห่มด้วยครับ
“ซองโจ คือว่า...ข้าขอโทษ” ผมขยับเข้าไปหา ใช้นิ้วมือสะกิดยิก ๆ “ซองโจ เจ้างอนแบบนี้รู้ไหมเหมือนเด็กผู้หญิงเลย”
ลำตัวเขากระตุกนิดหน่อย แต่นั่นก็ยังไม่มีผลมากพอที่จะทำให้ซองโจหายโกรธได้
ผมนี่มันขยันหางานมาให้ตัวเองจริง ๆ
“ซองโจ”
เงียบ...
“เจ้าจะไม่ช่วยข้าจริง ๆ เหรอ ข้าขอโทษแล้วไง ข้าขอโทษนะ เจ้าชกข้าคืนก็ได้”
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมาก แต่มันไม่สนใจเลยครับ
“ซองโจ...นี่...เจ้าซองโจ”
เปลี่ยนจากสะกิดเป็นเขย่าตัวแล้ว แม่งก็ไม่หัน
เห็นทีต้องใช้ท่าไม้ตาย...
“คังยู”
“…”
“คังยู ช่วยข้าด้วยเถิด นะนะนะนะ”
มันหันมาครับ มันหันมาไม่พอแถมยังลุกขึ้นนั่งมามองหน้าผมด้วย
ผมนี่หลับตาปี๋เตรียมโดนตีเลยครับ
มันบอกว่าให้แต่ครอบครัวเรียกมันชื่อนี้ได้ แต่ผมดันหน้าด้านเรียกไปแล้ว อย่างน้อยมันก็ช่วยให้มันสนใจผมมากขึ้นล่ะวะ
“หึ เจ้ากล้ามากนะที่เรียกข้าด้วยชื่อนั้น”
มันต้องไม่พอใจแหงม ๆ เอาวะ ตีมาเลย พร้อมเสมอสำหรับการเจ็บตัว
“มาเรียนต่อได้แล้ว หลับตาอะไรอย่างนั้นกัน”
ผมลืมตาขึ้้น เห็นโต๊ะมีสภาพเรียบร้อยตามเดิมและซองโจก็เตรียมเป็นอาจารย์โหดต่อไป ผมกลืนน้ำลาย มองไปที่อีกฝ่ายอย่างหวาด ๆ
“ไม่โกรธข้ารึ”
“เจ้าจะอ่านหนังสือต่อหรือเปล่า”
“ก็ข้าสงสัย ข้านึกว่าเจ้าจะจับศีรษะข้ากดน้ำเสียแล้ว” ผมหายใจหายคออย่างโล่งอก ซองโจส่งเสียงหึอีกครั้ง “ข้าเรียกเจ้าด้วยชื่อนั้นได้หรือ”
“…”
“ใช่ไหม ได้ใช่ไหม” ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยล่ะเนี่ย
ซองโจกระแอม ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะเรียกแล้วนะ”
“…”
“คังยู คังยู้ คังยู”
“ย้า”
“อะไร”
“จะเรียกหลายครั้งทำไม”
“ก็ข้าชอบชื่อนี้”
“…” ซองโจหรือคังยูมองหน้าผม
“ดูลิมิเต็ดอิดิชั่น”
“อะไรนะ”
“เปล่า”
“เจ้าอยากเรียกก็ย่อมได้...ปากของเจ้า...ตามแต่ใจเจ้า” คังยูเอ่ย ผมยิ้มออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะพูด...
“ข้าเป็นคนสำคัญของเจ้าแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ถ้าเจ้าไม่กลับมานั่งดี ๆ ข้าจะดับไฟแล้วเข้านอน”
“ข้าเรียนแล้ว ข้าจะตั้งใจ” ผมรีบกลับมานั่งตรงข้ามคังยูเหมือนเดิม สังเกตว่าอีกฝ่ายเอามือกุมใบหน้าตรงที่ผมต่อย “เจ็บหรือไม่ ข้าขอโทษ”
“ข้าสั่งให้เจ้าโดนโบยเป็นร้อยทีได้เลยนะ เพราะกำปั้นน้อย ๆ โง่ ๆ ของเจ้า”
“เจ้าไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว...”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
“เพราะข้าเป็นคนสำคัญของเจ้าไง”
โป๊ก!
คังยูใช้ม้วนกระดาษเคาะหัวผม
“ตั้งใจเรียนได้แล้ว...”
ผมยิ้มและยักคิ้วจึก ๆ ส่งให้มัน ในขณะที่มันส่ายหน้าอย่างระอาให้ผม...
หึ
คนสำคัญอย่างนั้นรึ
ชายที่อยู่ต่อหน้าเจ้าแล้วใจแข็งเหมือนหิน...ข้าคิดว่าคงไม่มีชายผู้นั้นอยู่บนโลกใบนี้
ลียองวอน เจ้ามันร้ายกาจนัก
เจ้าทำให้ข้ายิ้มได้มากกว่าที่ข้าได้ยิ้มมาทั้งชีวิตเสียอีก
แม้ว่าเจ้าจะต่อยข้า ข้าทำให้เจ้าต้องคดีอาญาได้เลยนะ
แต่ข้าจะทำได้ยังไง...
…ข้าคงเห็นเจ้าเจ็บต่อหน้าข้าไม่ได้
เพราะต่อไปนี้เจ้าคงจะ ‘สำคัญ’ กับข้ามาก
มากกว่าที่เจ้าคาดคิดเอาไว้ ...
TBC*
Talk : เป็นค่่ำคืนที่ยาวนาน 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
