หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[FRODO]

อุปสรรคอย่าเยอะมากนะคะ ไปใสๆ แบบนี้ฟินมากค่ะ

[mirin]

คังยูนี่แอบหยอดแบบพึมพำตลอดดดด

[matilda.taon]

เหอๆๆๆ นังจูร้ายยยยย ทำองค์ชายเรา แพ้ทาง ฮ่าๆๆ

[sirikanda28]

มันนิ่งแต่ได้ใจจริง ๆ นะคังยู

[kaokorn]

คังยูมีคู่หมั้นแล้วมาใกล้ชิดยองวอนแถมรู้สึกด้วยแบบนี้จะไม่ยิ่งยุ่งไปกันใหญ่เหรอ
ยังไงๆก็เอาใจช่วยคู่นี้อยู่แล้ว แถมท่านย่าก็เป็นแบ็คที่แข็งแกร่งอีกคน
รออ่านตอน ยองวอนน้อยบุกวังหลวงนะฮะ ขอบคุณคร้าบบบบ ^_^

[rinny]

โง้ยยยยยๆ FCพี่คังยูค่ะ คนอะไรขี้อ่อยโคตรรรรร ><
พี่คังยูน่ารักสุดๆเลยอ่ะ เขินแทนจูเนียร์เลยเนี่ย
ความสัมพันธ์ของ2คนนี้จะเป็นไงต่อเนี่ย~ อยากรู้จริงๆ
มาาต่ออีกเร็วๆนะคะ เรารออ่านอยู่นะคะ >o<

[Respire]

น้องจูทำไมหนูซื่อบื้ออย่างนี้ละค่ะ งานนี้กว่าเจ้าตัวจะรู้ซองโจต้องเหนื่อยหน่อย ออกแรงซักนิด จับปล้ำเลย 55555555555555

[Glitterycandy]

อ่านไปอมยิ้มไป อร๊ายยย

[fanglest]

นังจูจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ข้าอิจฉา  เจ้ายิ่งนัก
นี่เอ็งทำไมถึงปวกแข็งได้ขนาดเน๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำตัวอ้อนๆเข้าหน่อย คังยูก็คังยูเหอะ มันเสร็จเจ้าตั้งแต่ไก่โห่(?)แล้ววว
ที่โคเรีย เค้ายอมรับเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ไม่ใช่ว่ารังเกียจเหรอ แถมคนอ่อนแอแบบนั้น
สมัยนั้น น่าจะโดนแกล้งใช่ย่อย
เอะ  อ่านเอามันส์สินะ
จะไปวังกันทำไมตอนนี้ ยังเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือว่าโดดเรียน?
คังยู จะไม่โดนจับได้เหรอ ?
เอะ!
 

[Ysolip]

ง่อววววว (วิบัติต้องมาา) 
นายน้อยยยยยย ท่านช่างซึนเดเระอะไรอย่างนี้ กร้ากก ชอบบบ

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นอีกเรื่องนึงที่อ่านแล้วสนุุก
ไม่งงกับชื่อตัวละครชื่อตัวละครอ่านง่าย
ยองวอนก็น่ารักกวนด้วยส่วนคังยูก็ตีมึนหน้านิ่งซะ
+1 และเป็ดนะคะ......

[Monkey D lufy]

พึมพำแบบนั้นเขาจะได้ยินได้ยังไง

ที่หลังตะโกนใส่หูไปเลย

อิอิ

[badbadsumaru]

แอร้ยยย พูดดังๆสิคังยู
พูดให้จูเนียร์ได้ยินหน่อย อิอิ

[minmin96]

ตอนแรกคิดว่าแนวดราม่าประเภทรักข้างเดียว..แถมมีประเพณีขวางกั้นอีก
แต่พออ่านถึงรู้ว่าเป็นละแนวเลย..สนุกมาก...เหมือนดูซีรี่สเกาหลีแนวจูมง
นายเอกเราน่ารัก..คนอ่านอย่างเราหลงรักเลย

[icecreamii8_]

อ๊ากกกก ตามอ่านทันแล้ววว
รอตอนต่อไปค่า

[yesong]

ฟินนนน รอตอนต่อไปจ้า 

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 10




   ผมนี่มันซ่าส์ไม่หยุดไม่หย่อนจริง ๆ
   นอกจากผมจะโทษตัวเองแล้ว ผมขอโทษไอ้คังยูที่อยู่ข้างหน้าผมด้วย ถ้ามันไม่ท้าทายผม ป่านนี้ผมคงเป็นแค่ลูกมือในการส่งลูกธนูให้มันแค่นั้น ไม่ต้องมาหลบแล้วหลบอีกอยู่หลังมันเหมือนตอนนี้
   รู้สึกเหมือนหัวใจจะวาย ตอนนี้ผมกับมันอยู่ทางรั้วด้านหลังของโรงเรียนและกำลังจะตัดสินใจปีนออกไปยังเขตวังหลวงกัน มันเป็นอีกทางหนึ่งที่ผมไม่คิดว่ามันมี...แต่มันมีครับ
   พระญาติคนนี้ถือได้ว่ารอบรู้เรื่องวังหลวงอยู่มากเหมือนกันนะเนี่ย
   จะว่าไปทำไมผมไม่เกรงใจในความเป็นพระญาติของมันเลยล่ะครับ ? แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกเกรงอกเกรงใจมันขึ้นมาเลยสักกะติ๊ด
   
   “ชักช้าอยู่ใย รีบปีนขึ้นไปสิ”

   ไอ้สัด รั้วกับกูต่างกันตั้งสองสามเท่า พูดอย่างกับกูมีกำลังภายในเหมือนในหนังจีน

   “นี่ข้าต้องอุ้มตัวเจ้าหรืออย่างไรเจ้าถึงจะยอมขึ้นไป เจ้ากับข้าชักช้าไม่ได้แล้วนะ!”

   ใบหน้าคังยูจริงจังเกินเหตุ ซึ่งก็สมเหตุสมผล ถ้ามีผู้คุมกฎโผล่หัวมาในตอนนี้ล่ะก็ผมกับคังยูมีแต่ตายกับตายอย่างเดียวเท่านั้น ผมควรจะโทษใครดี มันหรือผม แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมควรจะรีบดีกว่าครับ เพราะโผล่มาแถวนี้ก็มีโทษผิดไปแล้วมากกว่าครึ่ง

   “ให้ตายสิ ลียองวอน...”

   หมับ...จู่ ๆ คังยูก็อุ้มผม แถมยังดันตัวผมให้ขึ้นมาที่ริมขอบรั้วได้สำเร็จในเวลาอันสั้น ต้องขอบคุณคังยูมันด้วยครับที่แข็งแรงมาก เพราะตัวผมก็ไม่น่าจะเบา ๆ สักเท่าไหร่
   ทันทีที่ผมมองลงไปยังฝั่งของวังหลวงข้างล่าง...หน้าผมซีดเผือดเป็นไก่ต้ม มันสูงมาก และถ้าผมโดดลงไปทางนั้น ไม่น่าจะลงไปในท่าที่สวย ดีไม่ดีก้นผมต้องจ้ำเบ้า ถ่ายหนักไม่ได้อีกเป็นเดือน ๆ
   
   “อย่าเพิ่งลงไป รอข้าสักประเดี๋ยว...”

   ฟึบฟับฟึบฟับ...คือผมไม่รู้จะบรรยายยังไงดีให้คุณคนอ่านเห็นภาพ คังยูใช้เวลาแป๊บเดียวในการขึ้นมาที่รั้ว และก็ใช้เวลาแป๊บเดียวอีกนั่นแหละในการกระโดดลงไปฝั่งของวังหลวง ที่สำคัญ...ท่าสวยมาก แลดูกระฉับกระเฉงว่องไว
   แหงสิ มันแม่งเล่นออกจากโรงเรียนไปที่วังหลวงบ่อย ๆ มีหรือที่ท่าโดดมันจะไม่โปรเฟสชันแนล
   
   “ลงมาสิ”

   คังยูกวักมือเรียกผมยิก ๆ

   “อะไรนะ”

   ไซส์มึงกับกูก็ใช่ว่าจะใกล้กัน...บอกแล้วไงว่ากลัวถ่ายหนักไม่ได้เป็นเดือน ไอ้บ้าเอ๊ย!

   “ลงมา”

   “ข้า...ข้ากลัวท่าไม่สวย” จริง ๆ กลัวเจ็บต่างหากล่ะครับ

   “ว่าไงนะ ลงมาซะ ก่อนที่ทหารจะมาเห็น!”

   “ข้า...”
   
   “ข้ารอรับเจ้าอยู่ตรงนี้แล้ว เจ้าจะกลัวอะไรอีก!”

   อ้าว...ตอนแรกผมนึกว่ามันจะไม่รอรับผมซะอีก ผมคิดไปเองน่ะครับว่าผมไม่ใช่ผู้หญิง ผู้ชายที่ไหนจะไปอยากรับตัวผม แต่ผิดคาดแฮะ ผู้ชายที่ว่านั่นไม่ใช่เจ้าคังยู
   ผมกลืนน้ำลาย ถ้าจะโดดลงไปในตอนนี้ล่ะก็ แสดงว่าผมเชื่อใจคังยูมาก
   และผมก็เชื่อใจมัน...
   มันรับตัวผมได้ทันท่วงที ผมอยู่ในอ้อมแขนมันได้สบตามันนิดหน่อย มันที่ทำหน้าทำตาปวดหัวกับผม

   กูรู้สึกดีแค่ไหนที่กูลงมาอย่างปลอดภัยเพราะมึง มึงรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย...

   “รีบไปกันเถอะ”

   คังยูคว้ามือผมและหลังจากนั้นผมกับมันก็รีบวิ่งเข้าไปในส่วนของวังหลวง บอกเลยครับว่าไม่ได้จะมองตำหนักอะไรเลยเพราะมัวแต่วิ่งและก็หลบ มันสนุกตรงไหนเนี่ย...

   “เจ้าจะพาข้าไปไหน”
   “เห็นทีจะต้องพาไปตำหนักที่เจ้ากับข้าเคยไปก่อน...”
   “ต้องแสงจันทร์น่ะเหรอ”
   “ใช่ เพราะไม่ค่อยมีใครมายุ่มย่าม เจ้ากับข้าต้องรอให้ทหารยามลดจำนวนน้อยลงกว่านี้ก่อน”
   “ทำไมเจ้ารู้ดีนัก...”
   “หรือเจ้าจะอยู่ตรงนี้ให้ทหารยามพวกนั้นจับเจ้าโบยและก็ขังในคุกใต้ดินล่ะ”

   ถ้างั้นก็แล้วแต่มึงเลยครับท่านผู้นำ...แม้ผมจะถามไปแบบนั้นแต่ผมก็แอบเห็นด้วยอยู่ลึก ๆ มีทหารอยู่ในวังเยอะมากแถมยังเดินสวนสนามกันไปมาจ้าละหวั่น หัวผมชนกับเสาตรงทางเดินและเสาตรงใต้ถุนตำหนักอะไรก็ไม่รู้หลายครั้งหลายคราจนหัวเริ่มไร้ความรู้สึก ถึงเวลาที่ผมกับมันจะต้องไปตั้งหลักก่อน
   ไอ้ตำหนักบ้านั่นก็ใช่ว่าจะไปถึงได้โดยง่ายครับ ต้องฝ่าด่านอะไรต่อมิอะไรอีกไม่รู้ตั้งหลายด่าน บางครั้งก็ต้องรอขบวนเสด็จของเชื้อพระวงศ์ให้ผ่านไปก่อน ซึ่งบอกได้เลยว่ายาวเฟื้อยยิ่งกว่าขบวนแห่เทียนพรรษาของบ้านเรา เพราะมีทั้งซังกุงสูงต่ำ(เขาเรียงลำดับกันยังไงไม่รู้ ผมไม่ได้ดูแดจังกึมอ่ะ) นางใน นางกำนัล ทหารอารักขา บลา บลา บลา ตรงติดขบวนเสด็จนี่ถือว่าได้รอนานที่สุดเลยครับ
   สังเกตว่าเวลาที่ขบวนเสด็จมาไม่ว่าใครก็ตามคังยูจะแอบจนมิดที่สุดเท่าที่จะมิดได้ อาจจะเป็นเพราะถึงแม้ว่าจะเป็นพระญาติแต่เวลานี้ควรจะอยู่ที่โรงเรียน ผมเข้าใจมันนะครับ...

   คังยูเอาแต่แอบและก็มองดูขบวนที่เดินผ่านไปมา...ผมแอบมองมือของมันที่จับมือผม จับแน่นจนชื้นเหงื่อไปหมดแม้อากาศจะหนาว จับตั้งแต่ตอนที่ผมกับมันพากันกระโดดข้ามรั้วมา จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ปล่อยเลย
   มือใหญ่ ๆ ของมันกุมมือผมได้อย่างแนบแน่น(เพราะมือมันใหญ่อย่างกับฝาชี ในขณะที่มือผมอย่างกับอุ้งตีนชิวาว่า T_T) ผมพยายามไม่สนความรู้สึกตื่นเต้นที่แล่นริ้วจากมือเข้าสู่กลางใจผม ผมพยายามไม่สน ไม่สน ไม่สน...

   “ถัดจากตำหนักนี้ไปเดี๋ยวก็ถึง”
   “หะ หา...”
   “ถัดจากตรงนี้”

   คังยูทำหน้าที่เป็นไกด์(ได้นิดนึง) บอกผมว่าตำหนักต้องแสงจันทร์อยู่ตรงไหน เขาบอกว่าอยู่ถัดจากตำหนักสีเขียวแดงขนาดกลางที่ดูเงียบเชียบแม้จะได้รับการดูแลมากก็ตาม

   “ตำหนักนี้ของเชื้อพระวงศ์องค์ใดหรือ”

   ผมถามคังยูอย่างสงสัย เพราะตั้งอยู่ใกล้ ๆ ตำหนักต้องแสงจันทร์ผมก็เลยอยากรู้น่ะครับ(เผื่อจะได้มาเที่ยวอีกรอบสองรอบสามรอบสี่...รอบห้าก็ได้ เอ็กซ์คลูซีฟขนาดนี้ บริษัททัวร์ไหนก็ให้ผมไม่ได้นะเออ)

   “ก็...เอ่อ...” คังยูดูตะกุกตะกัก “องค์ชายรอง”
   “องค์ชายรอง” ผมทวนคำ “ที่เคยเป็นอดีตคู่หมั้นของข้าน่ะหรือ”
   
   คังยูพยักหน้า...ผมมองไปที่ตำหนักนั้นแล้วถามอีก

   “แล้วพระองค์อยู่หรือเปล่า”
   “ไม่อยู่!” จู่ ๆ คังยูก็เสียงดังขึ้น
   “หา”
   “พระองค์ไม่อยู่หรอก” คังยูเหลือบมองหน้าผม “อยากเห็นหน้าอย่างนั้นหรือ”
   “ข้าก็แค่ถามดู” ผมมองหน้าอีกฝ่าย “พระองค์เป็นญาติของเจ้า ข้าก็แค่อยากรู้ว่าจะหน้าเหมือนเจ้าหรือเปล่า”

   คังยูไม่พูดอะไร หลังจากนั้นคังยูก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืน ท่าทางจะทางสะดวกแล้ว เขาบอกกับผมว่ายังไงซะก็ไปเที่ยวที่ตำหนักที่เคยไปก่อนก็แล้วกัน เพราะทางมันยังไม่สะดวกสักเท่าไหร่
   ผมรู้สึกแฮปปี้ดี๊ด๊านะครับ ก็ตำหนักนั้นมันสวยมากเลยนี่ครับ เที่ยวแค่นั้นก็ถือว่าคุ้มแล้วนะ ได้เห็นตอนกลางคืนและกำลังจะได้เห็นตอนกลางวันอีกต่างหาก
   ผมกับคังยูหลบทหารอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดผมกับมันก็ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าสู่ตำหนักต้องแสงจันทร์

   แต่แล้ว...เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

   ท่าทางบริวารผู้รับใช้จากตำหนักองค์ชายรองจะมากองอยู่ที่ตำหนักต้องแสงจันทร์นี่เสียหมด ทุกคนกำลังทำความสะอาดตำหนักต้องแสงจันทร์อย่างขะมักเขม้น และหนึ่งในนั้นก็หันหน้ามา สบสายตากับคังยูพอดี
   
   “อะ องค์ชะ ... อุ๊บ”

   คังยูรีบเข้าไปเอามืออุดปากชายตัวกลม ๆ ขาว ๆ แล้วลากเขามาหลบหลังต้นไม้ในตำหนัก ผมก็เดินไปด้วยเพราะอยู่ในฐานะผู้ที่แอบเข้ามาเหมือนกัน
   คังยูคุยกับชายคนนั้นด้วยท่าทางซีเรียส เขาดูเกรงอกเกรงใจคังยูเสียเหลือเกิน และในที่สุดเขาสองคนก็พร้อมจะตอบสายตาที่สงสัยของผม

   “คนผู้นี้คือหมั่นโถน่ะ”

   ซาลาเปาเมืองจีนอ่ะนะ?...นอกจากขงเบ้งแล้ว คังยูก็ได้ตั้งฉายาให้คนอื่นอีกแล้วครับ...ผมไม่เคยตั้งฉายาให้ใครนะ...(เหรอ)

   ผมมองเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด กลัวเขาจะป่าวประกาศและก็ร้องให้ผมกับคังยูถูกจับไปเชือดเพราะแอบเข้าวังมา

   “เขาเป็นพี่เลี้ยงองค์ชายรอง ไม่ต้องห่วง...เขาค่อนข้างที่จะ...สนิทกับข้า” คังยูมองหน้าหมั่นโถที่ก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม “ดูเหมือนว่าตำหนักต้องแสงจันทร์นี้จะไม่ว่างแล้ว” เดี๋ยว มันพูดชื่อตำหนักที่ผมตั้งให้เหรอ “เจ้ากับข้าต้องไปหลบที่ตำหนักองค์ชายรองก่อน”

   ตายโหงละมึง...คิดได้ไง...ถ้าองค์ชายมาหัวกูกับมึงจะไม่แบะเหรอเนี่ย
   
   “ไม่ได้! ทำแบบนั้นไม่ได้นะ!” อย่างน้อยต้องแสงจันทร์ก็ไม่มีเจ้าของไม่เหมือนตำหนักองค์ชายรองที่มีเจ้าของและก็ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่
   “เจ้าไม่ต้องกลัวญาติของข้าหรอก”
   “ใครจะไปรู้ล่ะ เผื่อญาติของเจ้ามีนิสัยบ้าเลือด ชอบลงโทษผู้อื่นขึ้นมา”

   ดูเหมือนคำพูดนั้นจะทำให้คังยูรู้สึกโกรธนิด ๆ

   “พระองค์จะไม่ทำเช่นนั้น”
   “เขาไม่ทำกับเจ้า แต่จะมาทำกับข้าน่ะสิ”
   “เลิกพูดมากได้แล้ว!”

   ถ้ามันเอาอะไรมายัดปากผมได้มันคงเอามาแล้วล่ะครับ คังยูรีบจับตัวผมให้เดินตามหลังหมั่นโถไปช้า ๆ และผมกับมันก็ได้แอบเข้าไปในตำหนักขององค์ชายรอง ผู้ซึ่งตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหนในตอนนี้
   










   ตำหนักองค์ชายรอง
   อย่างที่ผมเคยบอกว่าเป็นตำหนักขนาดกลาง แต่เชื่อไหมครับว่าข้างในหรูหราอลังการมาก เสาบางต้นสักลายมังกรทอง เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่วางเรียงรายกันอยู่ก็มีลายมังกรทอง บอกได้เลยว่าเข้าไปแป๊บเดียวก็รู้สึกแสบตาแล้ว ตรงหัวมุมมีชุดชุดหนึ่งที่ผมเคยเห็นในซีรี่ส์ในบางเรื่อง
   คล้ายกับชุดแต่งงานอะไรทำนองนั้น...แต่เป็นขององค์ชายนะครับ
   “เฮ้อ” คังยูเห็นชุดนั้นแล้วทอดถอนใจ
   “องค์...เอ๊ย คุณชายซองโจ จะหลบอยู่ที่นี่นานแค่ไหนหรือขอรับ” หมั่นโถก้มหน้าถาม
   “ข้ากับคัง...เอ่อ ซองโจอยู่ไม่นานหรอกขอรับ เพราะไม่รู้ว่าองค์ชายรองจะกลับมาเมื่อไหร่”

   หมั่นโถทำหน้าไม่ถูก แต่ก็โค้งอย่างนอบน้อมและเอ่ยคำลา จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ
   
   พระเจ้า ผมกับคังยูวีไอพีขนาดไหนเนี่ย ตอนนี้ผมกับเขากำลังนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องขององค์ชายรองแห่งโชซอนเขียวนะครับ องค์ชายรองที่เป็นสายเลือดโดยตรงของพระราชา!
   แถมท่าทางกำลังจะใกล้เข้าพิธีวิวาห์เสียด้วย

   คังยูดูไม่ตื่นเต้นเหมือนกับผม เขาทำท่าเหมือนอยู่ที่นี่มานานตั้งแต่เกิด ไม่ว่าอะไรจะอยู่ตรงไหน เขาก็ไม่ได้สนใจใคร่รู้เหมือนผม ตรงกันข้าม เขากลับนั่งนิ่ง ๆ พิงหน้าต่าง และก็มองออกไปข้างนอกนิ่ง ๆ ในขณะที่ผมพลิกของดูแล้วพลิกของดูอีก แต่ไม่ลืมที่จะเก็บไว้ที่เดิมเป๊ะนะครับ

   “เจ้า...เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมค่อย ๆ ถาม ตอนนี้มีแค่ผมกับมันอยู่ในห้องที่ประทับขององค์ชายรองเท่านั้น เพราะจู่ ๆ อีกฝ่ายก็เงียบไป ผมก็เลยต้องถามไถ่ดู “ถ้าเจ้ากลัวเรื่องจะถูกองค์ชายรองจับได้ เจ้าไม่ต้องกลัวหรอกนะ ข้ายังไม่กลัวเลย” จริง ๆ สั่นมากครับข้างในจิตใจ แต่สั่นสู้...
   คังยูลอบยิ้มออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะมองไปที่หน้าต่างอีกรอบ

   “เล่าให้ข้าฟังได้นะ”

   อยากมีน้ำปั่นเย็น ๆ มาดูดจู๊ด ๆ ระหว่างที่ฟังจังเลยครับ
   เดี๋ยว...มันยังไม่เล่าเลย

   “ข้าเล่าให้เจ้าฟังได้หรือ”

   “ได้สิ” แม้จะไม่มีน้ำปั่น...ก็ฟังได้อยู่นะ

   “ข้าก็แค่...คิดมากแทนญาติผู้พี่ของข้า” คังยูพยักเพยิดไปที่ชุดแต่งงานที่อยู่ไม่ห่างจากเขา “เขากำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน กับคนที่เขาไม่มีใจด้วย...”
   “อ่าฮะ...”

   เกาหลีชนคนตรงหน้าก็คงจะงงกับเสียงอ่าฮะของผมอยู่หน่อย ๆ แหละ แต่ดูเหมือนจะมีเรื่องให้มันคิดมากกว่า มันก็เลยไม่ท้วงติงว่าเป็นภาษามนตร์ดำอีก

   “เจ้าเคยเล่าให้ข้าฟัง ว่าถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะไม่ยอมแต่งใช่หรือไม่”
   “…”
   “แต่เรื่องของญาติผู้พี่ของข้า มันขึ้นอยู่กับขั้วอำนาจทางการเมือง หากญาติผู้พี่ของข้าแต่งงาน เขาจะได้รับการสนับสนุนให้เป็นองค์ชายรัชทายาทในอนาคต”
   “ตอนนี้ยังไม่มีองค์ชายรัชทายาทอย่างนั้นหรือ”
   
   คังยูทำหน้าด่าผมเหมือนผมถามอะไรโง่ ๆ มันเป็นเรื่องที่ประชาชนชาวโชซอนควรรู้แต่ผมเจือกจะไม่รู้

   อ้าวไอ้นี่ ไม่ถามกูบ้างล่ะ ว่าใครเป็นนายกรัฐมนตรีที่ไทยตอนนี้

   (เราจะทำตามสัญญา...ซาวน์มา)

   “ยังไม่มีใครได้รับการแต่งตั้ง” คังยูตอบ
   “องค์ชายรองผู้นี้ เป็นบุตรที่เกิดจากพระสนมเอกไม่ใช่หรือ” จะเป็นองค์ชายรัชทายาทได้ด้วยเหรอ
   “เขาก็มีสิทธิ์ได้รับเลือกใ้แต่งตั้งเป็นองค์ชายได้เช่นเดียวกัน ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพระพระราชาและก็ขุนนางฝ่ายต่าง ๆ”

   มึนตึ๊บ...แล้วบุตรที่เกิดจากพระมเหสีล่ะ เชื้อสายที่ได้รับการแต่งตั้งโดยตรงน่าจะมีเปอร์เซ็นต์ถูกแต่งตั้งได้มากกว่า
   คงจะลึกเกินไปหากผมถาม เดี๋ยวมันจะหาว่าผมโง่อีก...

   “เขาไม่อยากแต่ง”
   “…”
   “เขาไม่สนใจอำนาจทางการเมืองอะไรทั้งนั้น”
   “…”
   “เจ้ารู้ไหมว่าสิ่งเดียวที่เขาสนใจคืออะไร”

   จะรู้ไหมเนี่ย...ผมทำเป็นเงียบ ๆ ไม่กล้ากวนตีนเดี๋ยวมันเลิกเล่า ผมก็หมดสนุกอ่ะดิ
   
   “อะไรหรือ”

   “อิสระ...และก็...” คังยูตวัดสายตามามองหน้าผม ผมกลืนน้ำลายเบา ๆ เพราะสายตาแบบนั้นมันมิใช่สายตาเหมือนที่มันเคยมองผม มันดูจะมีอะไรที่ลึกซึ้งลงไปกว่านั้น

   “และก็...อะไรล่ะ”

   “และก็...ความรักที่เขาสามารถรักได้ด้วยหัวใจของเขาเอง”

   เท่เนอะ...องค์ชายรองผู้นี้แม่งไอดอลสัด ๆ

   “ข้าอยากรู้ว่าถ้าเป็นเจ้าโดนบังคับให้แต่งงาน ดีไม่ดีอาจจะได้แต่งในเดือนหน้า เจ้าจะทำเช่นไร”
   “อืม ถ้าจะถามข้า ข้าก็จะตามตามประสาคนที่คิดอะไรไม่ค่อยลึกลับซับซ้อนเท่าไหร่”
   “ยังไงล่ะ”
   “ข้าจะ...หนีกระมัง”
   “หนีงั้นเหรอ”
   “ใช่ หากข้าเป็นองค์ชายรองลูกพี่ลูกน้องของเจ้า ข้าจะหนี ไปใช้ชีวิตสันโดษอยู่ที่ไหนสักที่ ที่ที่ไม่มีผู้ใดบังคับข้าเรื่องแต่งงานหรือว่าเรื่องใดใด”
   คังยูหลุดขำออกมาเล็กน้อย “เจ้าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย”
   “มันไม่เห็นยากตรงไหน ก็แค่หนี...”
   “อืม ไว้้เมื่อข้าเจอองค์ชายรอง ข้าจะชี้แนะเขาอย่างนี้”
   “เจ้าจะบ้าเหรอ ชีวิตจริงแบบนั้นจะมาขึ้นอยู่กับคำพูดง่าย ๆ ของข้าได้อย่างไร”
   “ก็ไม่แน่นะ” คังยูมองไปที่ข้างนอกหน้าต่างอีกรอบ “คำพูดของเจ้าอาจมีผลกับเขามากก็เป็นได้”
   “องค์ชายรอง...ทรงมีใครในใจแล้วอย่างนั้นหรือ”
   กรามของคังยูกระตุกเล็กน้อย “เจ้าว่าไงนะ”
   “เขาดูไม่ชื่นชอบการแต่งงานครั้งนี้มากมายพอดู แสดงว่าเขาต้องมีอะไรในใจ”
   “…”
   “จะว่าไป เจ้าก็ต้องแต่งงานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

   คังยูมองใบหน้าที่ผมจ้องเขม็งไปที่เขา ท่าทางของเขาดูจะวิตกแปลก ๆ กับสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้

   “พวกพระญาติกับเชื้อพระวงศ์นี่เป็นเช่นใดกัน เอะอะก็จะแต่งงาน แต่งงาน แต่งงาน”

   ผมคิดว่าผมได้ยินเสียงถอนหายใจโล่งอกมาจากฝั่งของคังยูนะ...
   หารู้ไม่ว่าการที่ผมพูดอะไรไปแบบนั้นมันเหมืิอนการใช้มีดมาคว้านหัวใจของผมอยู่ลึก ๆ
   อย่าลืมนะครับ...ว่าตัวผมมีลียองวอนอยู่ครึ่งหนึ่ง
   และความรู้สึกเจ็บปวดเรื่องคังยูจะต้องแต่งงาน...ก็เริ่มเจ็บปวดลามมาจนถึงอีกครึ่งหนึ่งที่เป็นตัวของผมเอง

   เพียงแต่...ผมพยายามกดมันลงไปก็เท่านั้น
   ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองอยู่...
   ไอ้เรื่องชอบผู้ชายในยุคของผมมันเป็นอะไรที่ถูกยอมรับกันอย่างโจ๋งครึ่ม แตกต่างจากยุคที่ผมอยู่ในตอนนี้ หากผมถลำลึก ผมกลัวว่าผมจะประสบพบชะตาเดียวกันกับตัวเองในชาติก่อน ชะตาเดียวกันกับลียองวอน ที่ทำได้แค่เพียงระบายความในใจออกผ่านตัวอักษรในสมุดบันทึก
   ผมกลัว...กลัวว่าผมจะเป็นแบบนั้น

   และยิ่งอีกฝ่ายเป็นซองโจหรือคังยู ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา นิสัยที่ตอนแรกอาจจะดูไม่น่าคบไปสักนิดแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็นับว่าเขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่ง
   ในตอนที่ผมจับจ้องมองเขาที่ที่ประทับขององค์ชายรอง...ผมกลัวใจของตัวเองเหลือเกิน

   “หนี...งั้นเหรอ” คังยูรำพึง

   ถ้าหากผมได้หนีไปที่ไหนสักที่...ไม่รู้ทำไมผมอยากหนีไปกับคังยู

   เจ้าอยากไปยุค 2015 กับข้ามั้ย...











   นั่งก็แล้ว นอนก็แล้ว กินก็แล้ว คังยูก็ไม่ยอมพาผมออกไปจากตำหนักนี่เสียที นี่ผมกลัวองค์ชายกลับมาชิบหาย และพอเขาเห็นผมกับอีกคนอยู่ในห้องนี้ คนที่โดนลูกโทษไม่น่าจะใช้พระญาติของเขา แต่เป็นผมนี่...ผมนี่แหละที่จะถูกโบยจนก้นบวม
   คังยูเอาแต่บอกว่ายังไม่ถึงเวลา ยังไม่ถึงเวลาอยู่นั่น ผมที่อยู่เฉย ๆ จึงเซ็งแย่ ก็เลยหาอะไรทำฆ่าเวลาด้วยเรื่องตลกที่ผมคิดเองขำเอง

   “ภาษามนตร์ดำ?”
   “ใช่ เจ้าอยากลองพูดภาษามนตร์ดำของข้าดูบ้างไหมล่ะ”
   “ไม่ ดูไร้สาระ”
   “ก็ข้าไม่มีไรทำนี่นา หรือเจ้าจะนั่งเฉย ๆ รอให้เวลามันผ่านไปล่ะ”
   “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ลองว่ามาสักสองสามคำ”
   
   เพราะว่างเกินไปอาจทำให้หนุ่มร่างงามมีจิตใจที่เปลี่ยนไปก็เป็นได้ ผมยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเริ่มสอนภาษาไทยในขณะที่เกาหลีชนคนนี้คิดว่ามันเป็นภาษามนตร์ดำ
   มนตร์ดำอะไรกันฟะ นี่เป็นภาษาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกแล้วนะ

   “คำแรก...พูดตามข้านะ...กูมันบ้า”   
   “คำนี้มันแปลว่าอะไร”

   โห ฉลาดมาก ไม่พูดจนกว่าจะรู้ความหมาย




   “เอ่อ แปลว่า แปลว่า...ควบคุมสติไม่อยู่ ควบคุมความคิดไม่ได้อะไรทำนองนั้น”
   “คำนี้มันมีประโยชน์อันใด ทำไมเจ้าถึงสอนข้า”
   “…”
   “กู แมน บ้ะ?”
   “กูมันบ้า”
   “กูมานบ้า”
   “ฮ่า ๆๆๆ กูมันบ้า”
   “กู มาน บ้า”



   บอกเลยว่าโคตรฮา...นาน ๆ ทีจะมีเรื่องที่ผมเก่งกว่ามัน




   “อยากกินไก่”
   “ยัก คิน ไข่”
   “อยาก กิน ไก่”
   “หยัก คิน ไข่”




   “เจ้าก็เก่งเหมือนกันนะนี่”
   “แน่นอนอยู่แล้ว” เฮอะ พูดก็ไม่ชัดยังจะถือโอกาสขี้โม้อีก




   “คำนี้บ้าง มีความหมายว่ารูปงาม มีความสามารถ และเป็นที่รัก”
   “ที่รักอย่างนั้นหรือ” มันได้ยินความหมายแรก ๆ ที่ผมพูดถึงมั้ยเนี่ย
   “ใช่”
   “มนตร์ดำของเจ้าต้องพูดว่าอะไรล่ะ”



   “จูเนียร์”




   นี่แหละครับ รูปงาม มีความสามารถ และเป็นที่รัก
   แม้ตอนนี้คนไทยด้วยกันจะเบ้ปากใส่ผมกันใหญ่แล้ว แต่คังยูคนนี้มันไม่รู้หรอกครับว่าความหมายจริง ๆ มันคืออะไร
   ฟินล่วงหน้าไว้ก่อนเลยผม...หล่อ เก่ง และใคร ๆ ก็รัก



   “ไม่สมเหตุสมผลกับคำว่าที่รักเลย” คังยูท้วง



   “…” ผมชักสีหน้า



   “จู๋...เหี่ย”   

   เหี่ย ภาษาอีสานแปลว่า หล่น
   จู๋กูไม่ได้หล่นไปไหนนะโว้ยยยย!!!!





   “จู๋เหี่ยเหรอ ฟังดูคล้ายภาษาจีนยิ่งนัก”
   “พ่องดิ จูเนียร์โว้ย จูเนียร์”
   “จู๋ เนีย”
   “ใกล้แล้ว ๆ ตัดจู๋ออก”
   “อะไรนะ”   
   “จูเนียร์”
   “จู เนียร์”
   “ใช่ ๆ จูเนียร์”
   “จู...เนียร์”
   “…”
   “ที่รัก”




   “…”




   “จูเนียร์...ที่รัก”







   ผมอ้าปากค้างไปแล้ว
   รู้สึกว่าที่แกล้งมันมาทั้งหมดนั้นกรรมได้ตามสนองผมแล้ว...
   ตอนนี้ใบหน้าของผมแดงเถือกยิ่งกว่าลูกเชอร์รี่มะเขือเทศหรือแม้แต่กระทั่งน้ำแดงที่เอาไว้แก้บน
   ไม่น่าเล่นแบบนี้กับมันตั้งแต่แรกเลย

   “เจ้าเป็นอะไรไป”
   “ขะ ข้า...ข้า...”   
   “หืม?”
   “ข้าไม่ได้เป็นอะไร”
   “สอนข้าอีกสิ ข้ารู้สึกว่ามันแปลกใหม่สำหรับข้าดี”
   
   ไม่เอา ไม่เล่นแล้วโว้ย...
   แม่ง...แบบนี้มันโคตรจะอันตรายต่อหัวใจของผมมาก
   สิ่งที่ผมกลัว...มันอาจจะเกิดขึ้นเร็วกว่าที่ผมคาดคิดเอาไว้ก็เป็นได้...

   
   ผมเห็นคังยูแอบจิ๊กสมุดขององค์ชายรองมาเขียนอะไรไม่รู้ยิก ๆ ดูเหมือนเขาจะจดมนตร์ดำที่เขาเพิ่งได้เรียนรู้ลงไปกันลืมเอาไว้

   


   ยองวอน จูเนียร์...ที่รัก





TBC*








Talk : คังยูควบสอง...#ไม่ใช่
ถ้าคนอ่านสงสัยว่าตอนนี้ลียองวอนตัวจริงไปไหน คนเขียนขออุบไว้ก่อนนะคะ
เดี๋ยวจะเฉลยในเรื่องแน่นอน จะพยายามบรรยายออกมาให้เห็นภาพที่สุดค่ะ

ยืนยันคำเดิมว่าไม่ว่าต่อไปอนาคตจะดราม่ามากขนาดไหน...(มองจากนิสัยใจคอนังน้องจูแล้ว...คงอีกไกลน่าดูกว่าน้องนางจะดึงเข้าสู่ดราม่าได้)...ก็จบแฮปปี้เอนดิ้งแน่นอนนะคะไม่ต้องห่วง : )


   

   

[Ysolip]

 
จิ้มมมม

[Poseidon]

คนที่ซึนคงเป็นนังจูแล้วหล่ะ 555555

......................................

โอ้ยย คนแก่ฟิน องค์ชายทำอะไรเนี่ย ไอที่จดบันทึกตอนท้าย
มันทำเอาเราฟินจนทึ้งหัวตัวเอง

อิน้องจู แกไม่ต้องกลัว อิองค์ชายไปไหนไม่รอดละ เหลือแต่อุปสรรคใหญ่ๆเท่านั้นหล่ะ

[stickyyrice]

เขินนนนนน
ฮาอะ นางเอ๋อได้อีก
ก็โอนะ หนีไปยุค2015ด้วยกัน หนีละโผล่เกาหลีละบินกลับไทย
กลายเป็นโอปป้าคังยู เก๋ๆคะ

[B52]

แหม่ ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยน่ะจูเนียร์...ที่รัก

[PaTtO]

เก๋ไก๋มากลูก หนีไป2015
ยองวอนยังอยู่อีกหรือ
น้องจู สอนอะไรองค์ชายคะ แหมมพี่นี่ฟินโลกแตก จูเนียร์ที่รัก
มีคนเดียวที่ซึนสินะ

[Rumraisin]

โอ๊ย เขินๆ รู้สึกอยากเปลี่ยนชื่อขึ้นมาเลย ////วิ่งหลบรองเท้าน้องจู
สอนมนต์ดำคังยูไปเรื่อยๆ เผื่อได้หนีมา2015 
จะหลบออกจากตำหนักได้มั้ยล่ะเนี่ย รอตอนต่อไปจ้า 

[ROCKLOBSTER]

 


 
 

[JaaJaaJaaJaa]

จู๋เหี่ย ที่ร๊ากกกก กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Veesi3]

องชายยยยยย ย ยน่ารักเกินไปแล้ววว เอาใจเพ่ไปเลยยย 

[badbadsumaru]

โอ้ยยย เล่นเองตายเอง 55555
จูเนียร์ ที่รัก คำนี้มันได้ว่ะคังยู อิอิ

[TanyaPuech]

คนเขียนพูดแบบนี้อนาคตมีดราม่าแน่ๆ  เตรียมใจรอ

[BoolinMini]

อื้อหือออ จูเนียร์ ที่รัก กรี๊ดดดดดด อยากจะดิ้นตายย

[NOoTuNE]

ต๊ายตาย  ฉันเอ็นดูอิเด็กสองคนนี้จัง จนไม่อยากจะเชื่อว่าต่อไป สองคนนี้จะต้องพบเจอเหตุการณ์อะไร


ได้แต่ภาวนาให้ทั้งสองคนมีรอยยิ้ม ตลอดไปนะ