{ _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}  (อ่าน 445016 ครั้ง)

ออฟไลน์ rayaiji

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 817
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
    • ray's deviantart
เง้ออออออออ เขินนนนนนนนนน :-[

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
คิดถุงๆ

ออฟไลน์ IaminLove

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 564
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-5
อยากอ่านนิราศโชซอนต่อแล้วอ่ะ  :monkeysad:

ออฟไลน์ Shadownights

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 221
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
รออยู่นะ  :ling1:

ออฟไลน์ rinny

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ไปไหนแล้วง่าาา มาอัพหน่อยยย คิดถึงจูเนียร์กันซองโจแล้ว
มาอัพอีกเร็วๆน้า >< รออ่านอยู่นะคะ

ออฟไลน์ Chocobear

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 65
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ออฟไลน์ rinny

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
มาอัพหน่อยจิคะ อยากอ่านต่อแล้ว ><

ออฟไลน์ beedy

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ได้แต่รอ รอ รอ รอ รอ  :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ _2385yeah

  • แล้วด้วยโชคชะตา กำหนดเวลา ให้เราได้มาพบกัน เพียงฝันยามตื่นก็หายไป
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
รอ ฉันรอเธออยู่  :mew1: :mew1:


 :katai4: :katai4: :katai4: :z13: :z13:  :katai5: :katai5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ Honeyhoney

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-2
 :mew2: คิดถึงแล้วค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Mura_saki

  • แค่เรารู้จักกัน...มันก็ดีที่สุดแล้ว :)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2054
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +179/-9
คังยู<3<3<3


ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
นังจู๊ววววววววว(ใช้โทรโข่งประกาศตามหา)5555

ออฟไลน์ Ta_ii

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
น้องจู๋~ เอ้ย!. จูเนียร์~~~ หนีไปเล่นที่ไหนของวังเนี่ย กลับมาให้แม่ยกหายคิดถึงหน่อยเร้วววว~ :hao7:

ออฟไลน์ Chiffon_cake

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 712
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1544/-12
นิราศโชซอน ตอนที่ 11




   จ๊อก จ๊อก
   
   ไม่ใช่เสียงที่เอาไว้ล้อเลียนคนอื่นว่ากระจอกแต่อย่างใด มันเป็นเสียงท้องของผมเอง ผมกับคังยูติดอยู่ในตำหนักองค์ชายรองมานานไม่รู้กี่ชั่วยามแล้ว ผมนั่งจับท้องตัวเองไปเรื่อย ในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งนั่งเต๊ะท่าอ่านหนังสือนิ่งๆ อยู่มุมห้อง ท่าทางเขาสง่าผ่าเผยมาก ระหว่างที่รอผมแอบมองดูจนอิ่มตาแล้วล่ะครับ
   เดี๋ยว...ทำไมต้องแอบ ยองวอน มึงเอาอีกแล้วนะ ทำไมต้องบอกให้ตาของกูไปมองคนอย่างมันด้วยวะ   
   เฮ้อ ช่วยไม่ได้นี่ครับ ก็คนอย่างมันอ่ะ แม่งเลอค่า แม่งลิมิเต็ด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้ว่าแพ้ ไม่ใช่แพ้ใจนะครับ! แพ้เรื่องความหล่อของมัน...
   
   โด่เอ๊ย ไอ้ซองกยุนกวานคิ้วท์บอย...

   “หิวงั้นรึ” คังยูวางหนังสือลงแล้วเลิกคิ้วสูงมองผม ไม่ ไม่มีวันที่ผมจะยอมรับในเรื่องนี้หรอก หิวเหิวอะไรล่ะ ไม่มี้ ไม่มี เพราะเห็นมันนั่งนิ่งๆ ไม่ได้ออกอาการว่าหิวอะไรเลย ผมก็เลยไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่น่ะครับ
   “…ข้าไม่หิว”
   “เจ้าแน่ใจนะ?” คังยูตวัดสายตาไปที่ของว่างซึ่งหมั่นโถวเอามาให้เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว เป็นขนมอะไรก็ไม่รู้ครับ มีสี่ชิ้น ผมฟาดไปทั้งสี่ชิ้น
   “ข้าแน่ใจ”
   “งั้นก็ดี ข้าว่าจะแอบพาเจ้าไปที่ห้องเครื่องสักหน่อย คงไม่ต้องทำอย่างนั้นแล้วใช่หรือไม่”
   ผมจ้องมองมันจนตาถลน “ห้องเครื่อง แดจังกึม!”
   “หา?”
   “ห้องที่มีห้องกินเยอะๆ น่ะเหรอ!”
   “จริงๆ แล้วที่นั่นตอนนี้น่าจะยังมีนางในอยู่มาก เสด็จพ่อ...” คังยูชะงักไป “เอ่อ...ฝ่าบาทคงน่าจะยังอยู่ในช่วงเสวยพระกระยาหารค่ำอยู่ ห้องเครื่องในเพลานี้คงจะกำลังวุ่นไม่น้อย”

   ผมไม่ได้สนใจรายละเอียดที่มันชี้แจงผมเลยครับ ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่ผมสนใจก็คือ ของกิน ของกินและก็ของกิน
   กินวันนี้ ค่อยลดวันหน้า หวังว่าโชซอนจะมีฟิตเนสนะ

   “พักต่อเถอะ รอเวลาออกไป” คังยูยิ้มเล็กน้อยราวกับจะท้าทายความอดทนของผม มันหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อด้วยท่าทีที่น่ามอง แต่ ณ ตอนนี้ แม่งกวนตีนที่สุดเลย
   “จริงๆ แล้วข้าก็...” ผมมองมันอย่างหยั่งเชิง “...หิวนะ”
   มันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
   “ข้าหิว”
   “…”
   “คังยู ข้าหิวววววว”
   คังยูหลุดขำมาหนึ่งครั้ง ตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าผม “เจ้าหิว?”
   “ใช่ โปรดช่วยพาข้าไปที่ห้องเครื่อง”
   “เจ้ารอหมั่นโถมาก็ได้ น่าจะอีกสัก...หนึ่งชั่วยาม”
   พ่องตาย... “ไม่ได้ รีบพาข้าไปแล้วรีบกลับโรงเรียนกันเลย”
   “เจ้าสั่งข้าได้อย่างนั้นรึ”

   อย่าคิดว่าเป็นซองกยุนกวานคิ้วท์บอยแล้วจะเอาแต่ใจตัวเองได้นะเว้ย

   “ข้าไม่ได้สั่งเจ้า เพียงแต่ว่า...” ผมถอนหายใจ ก่อนที่จะขยับร่างมาใกล้คังยูแล้วเขย่าแขน คังยูตกใจเล็กน้อยที่ผมแตะตัวเขา “...เจ้าช่วยพาข้าไปหน่อยนะ โดดเรียนมาทั้งที จะเที่ยวแค่ตำหนักองค์ชายรองมันไม่คุ้มหรอกนะ” ตามรอยแดจังกึมเลยนะเว้ย เอ็กซ์คลูซีฟที่สุดแบบที่ทัวร์ไทยที่ไหนก็ไม่ได้แบบผม!

   …จริงๆ แล้ว ผมหิว

   คังยูเอาแต่มองผม ไม่พูดอะไร แต่นัยน์ตาเขาดูกวนประสาทผมยังไงชอบกล
   
   “คังยู” ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้ง “คังยู คังยูวววววว”

   ดูเหมือนเขาจะชอบนะครับ มึงชอบให้คนมาอ้อนเหรอ ไรของมึงเนี่ย กูหิวเว้ย เลิกเล่นได้แล้ว

   “นะ พาข้าไปหน่อย”

   คังยูคว้าหมับที่มือของผม ก่อนที่พูดขึ้นมาว่า “จริงๆ แล้วข้าก็หิวเหมือนกัน ข้ารอเจ้าเลิกปากแข็งเรื่องนี้อยู่”

   ผมสะบัดมือมันทิ้งแทบจะในทันที คังยูยิ้มนิดหน่อย ก่อนที่จะเปิดหน้าต่างแล้วค่อยๆ เหลียวออกไปมองข้างนอก ท่าทางจะกำลังวางแผนอยู่ว่าจะไปยังไง คงหนีไม่พ้นหลบแล้วหลบอีกอยู่ดีนั่นแหละครับ

   

   ห้องเก็บเสบียง
   แม้อากาศจะหนาวแต่ผมก็เหนื่อยจนต้องปาดเหงื่อ วังหลวงเกาหลีนี่ทหารยามจัดได้ว่าหนาแน่นโคตรๆ ทหารยามไม่พอครับ นางใน นางกำนัล ขุนนาง เชื้อพระวงศ์ เดินไปเดินมากันอย่างกับเดินสวนสาธารณะ ผมปาดเหงื่ออีกครั้งก่อนที่จะลอบหันไปมองคังยู รายนั้นไม่น่าจะเหนื่อย แต่ดูเหมือนลุ้นมากกว่าว่าจะมีใครมาเห็นหรือเปล่า

   “ตรงนี้จะเป็นห้องเก็บวัตถุดิบ น่าจะพอมีอะไรที่ทานได้แบบที่ไม่ต้องปรุง” คังยูอธิบายให้ฟัง
   “เจ้าเป็นพระญาติหรือองค์ชายกันแน่ รู้ไส้รู้พุงวังหลวงดีนักนะ”
   คังยูเงียบไป ก่อนจะชักสีหน้า “เจ้าจะทานอะไรหรือไม่”
   “ข้าไม่พูดอะไรแล้ว”

   ของกินสำคัญที่สุด อย่าไปทำให้พระญาติจอมเอาแต่ใจผู้นี้โกรธเลยดีกว่าครับ เมื่อเห็นว่าไม่น่าจะมีใครมาเอาของที่ห้องนี้แล้ว คังยูก็เปิดประตูให้ผมเข้าไปในนั้น
   สวรรค์...นอกจากจะมีวัตถุดิบในการทำอาหารเรียงรายกันเป็นตับแล้ว ยังมีิอาหารที่ปรุงเสร็จแล้วเก็บไว้อีกด้วย! ทันทีที่เข้าไปผมก็พุ่งหลาวไปที่สำรับสำรับหนึ่งที่พร้อมเสิร์ฟ หน้าตาก็เหมือนอาหารเกาหลีโบราณทั่วไปน่ะครับที่เครื่องเคียงเยอะมาก ถ้วยเล็กถ้วยน้อยเต็มไปหมด ในขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับนั่นเอง...
   
   เพียะ!

   คังยูตีมือผมเบาๆ

   “ไม่ได้ นั่นของพระราชา”

   ชิบหาย...เกือบหัวกุดแล้วมั้ยล่ะ ผมโค้งเล็กน้อยใส่สำหรับอาหารราวกับต้องการขอโทษขอโพย ส่งสายตาเป็นคำถามให้คังยูว่าผมทานอะไรได้บ้าง เขามองซ้ายมองขวา มองบนมองล่าง จนในที่สุดเขาก็หยิบซาลาเปาเหมือนบิ๊กเปาเซเว่นส่งมาให้ผม

   “ของเจ้าล่ะ”
   “แบ่งกับเจ้าไง”

   จะอิ่มกันมั้ยล่ะเนี่ย หลังจากที่ได้ของกินแล้วคังยูก็จับแขนผมให้ลงไปนั่งหลบหลังถังข้าวสาร เขาบอกว่าสำรับอาหารยังอยู่ แปลว่าอีกไม่นานต้องมีคนมายกไปแน่ๆ
   ใช่จริงๆ ด้วย ประตูเปิดออกตอนที่ผมกับคังยูกำลังเคี้ยวกันอย่างเอร็ดอร่อย นางในหลายคนเริ่มเข้ามาลำเลียงอาหารโดยมีซังกุงกำกับดูแล ผมพยายามเคี้ยวให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ ในขณะที่คังยูนั้นหลบลูกเดียว

   “ครบแล้วใช่หรือไม่”

   เสียงไม่เหมือนป้าซังกุงเลยแฮะ ผมค่อยๆ เหลียวหลังกลับไปมองผ่านช่องว่างระหว่างถังข้าวสาร ไม่ใช่ซังกุง แต่เป็นคุณหนูยุนนารา
   คู่หมั้นคังยู...

   “ครบแล้วเจ้าค่ะ”
   “ข้าไม่อยากให้กระยาหารที่ข้าจัดให้พระราชานั้นมีปัญหา ทุกอย่างต้องออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด เข้าใจใช่หรือไม่”   
   “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”
   “ดี...”
   
   คังยูที่อยู่ข้างๆ ผมไม่เห็นจะตื่นเต้นอะไรเลยกับการปรากฎตัวของคู่หมั้นของมัน ตรงกันข้าม เขากับทำท่าเหมือนอยากสกิปช่วงเวลานี้ให้ผ่านไปไวๆ

   “เดี๋ยว”
   
   ฮ่วย ทำไมยังไม่ไปกันอีก

   “เจ้าพอจะรู้เรื่องขององค์ชายซองโจหรือไม่”
   
   คนข้างๆ ผมนั่งตัวเกร็งเชียวครับ เกิดอะไรขึ้น เมื่อตะกี้้ยัยคุณหนูถามอะไรเหล่าซังกุงนะ

   “เอ่อ...ข้าน้อย...”
   “หมู่นี้พระองค์ไม่ค่อยเข้ามาในวังเพื่อเยี่ยมพระพันปีเหมือนแต่เก่าก่อน”
   “ข้าน้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ”
   “ไม่ได้เรื่อง”

   พูดจบคุณหนูยุนนาราก็เดินเสียงดังออกจากห้องนี้ไปโดยมีซังกุงและนางในยกสำรับตามกันไปติดๆ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ในขณะที่คังยูนั้นโล่งอกยิ่งกว่า

   “เจ้าไม่คิดจะทักทายอะไรคู่หมั้นของเจ้าหน่อยรึ”
   คังยูมองหน้าผม “เจ้าไม่ได้ยินอะไรแปลกๆ ใช่หรือไม่”
   ผมมองมันอย่างงงๆ “ไม่ ข้าแค่สงสัยว่าทำไมเจ้าไม่อยากทักทายคู่หมั้นของเจ้า”
   “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือไงว่าข้าไม่ได้อยากแต่งงานกับนาง”
   “เจ้ากับองค์ชายรองมีชีวิตที่เหมือนกันดีนะ ไม่อยากแต่งงานเหมือนกันเลย”
   คังยูไม่พูดอะไร เอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้น 


   “เจ้าก็รีบทานในส่วนของเจ้าซะ ถ้าเจ้าไม่ทาน ข้าจะแย่งของเจ้ามาทานแล้วนะ”







   ท้องฟ้าคืนนี้มืดสนิท เต็มไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ
   แม้ว่าจะสวยน่ามองมากขนาดไหน แต่ผมกับคังยูก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะแหงนหน้าขึ้นไปมอง ตอนนี้ผมกับเขามาถึงรั้วด้านหลังของโรงเรียนซองกยุนกวานเรียบร้อยแล้วครับ กว่าจะปีนขึ้นมาได้ก็พากันเหนื่อยเอามากๆ(โดยเฉพาะมัน มันบอกว่าผมไม่ยอมปีนดีๆ สักที ต้องลีลาตลอด...มึงไม่เข้าใจคนขาสั้นหรือไงวะ) ทันทีที่มาถึงกัน ก็ต้องย่างก้าวเสียงเบาเพื่อไม่ให้ผู้คุมกฎมาเห็น นับว่าเป็นวันที่น่าจดจำวันหนึ่งเลยครับ

   “เฮ้อ...” พอหัวถึงหมอน ผมก็ส่งเสียงนี้ออกมา “เหนื่อยเป็นบ้า...”

   ข้างๆ ผมคือคังยูผู้กำลังจะเปิดตำราเรียนเพื่อที่จะอ่านหนังสือต่อ

   “เดี๋ยว ทำไมเจ้าต้องอ่านหนังสือล่ะ”
   “ข้าเกรงว่าอีกไม่นานจะมีสอบอีก”

   มึงมันขยันโดยแท้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง “เดี๋ยวข้ามา”

   “เจ้าจะไปไหน”
   “ไปหาพยองอัน ของๆ ข้าอาจจะอยู่กับเขา”

   ซองชิลเอาของของคังยูมาวางไว้ให้แล้ว แต่พยองอันไม่ได้เอาของของผมมาวางไว้ในห้องให้ครับ ของที่ว่าคือถุงผ้าใส่ตำราเรียนนั่นแหละ

   คังยูพยักหน้า “อย่าส่งเสียงดังล่ะ และก็...”

   ผมที่คลานไปถึงหน้าประตูต้องเหลียวหลังกลับมามองเขาเพื่อที่จะฟังอีกรอบ

   “…รีบกลับมาด้วย”

   แม้ว่าเขาจะพูดแบบขอไปทีก็ตาม แต่น้ำเสียงนั้นมีอะไรที่แฝงลึกก็นั้น ผมสัมผัสได้ ผมพยักหน้าพลางไล่ความรู้สึกแปลกๆ ออกไป
   …งานอดิเรกของซองกยุนกวานคิ้วท์บอยคนนี้ คือชอบทำให้คนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ...หวั่นไหว

   ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้องของพยองอัน เทียนในห้องยังถูกจุดอยู่นั่นหมายความว่าคนในห้องยังไม่นอน ผมกระซิบกระซาบเพื่อเรียกพยองอัน กระซิบอยู่นานเลยทีเดียวประตูห้องถึงเปิดห้อง
   ตาเถร...ยักษ์ดุ แม่งตอนนี้เหมือนจะแดกหัวผมแล้วครับพี่น้อง สงสัยผมกวนเขาเวลาเขานอน

   “ข้ามาหาพยองอัน”

   อย่าแทงกูนะ กูไหว้ล่ะ...ซองชิลส่งเสียงฮึออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะบอกให้ผมเข้าไปด้านใน
   เห็นว่าพยองอันหลับไปแล้ว ผมก็เลยไม่กล้ากวนอะไรเขา...ว่าแต่มึงสองคนหลับกันแล้ว ทำไมไม่ยอมดับเทียน มึงบ้ากันป่ะเนี่ย...ผมหยิบถุงผ้าออกมาช้าๆ ก่อนที่จะค่อยๆ คลานออกมาไม่ให้เสียงดังรบกวนพี่ชิลผู้ไม่เคยชิวคนนี้
   ทันทีที่ออกมาจากห้อง ผมก็ป๊ะเข้าอย่างจังกับ...โทมินจุน

   “ตกใจ ข้านึกว่าเจ้าเป็นผู้คุมกฏ” ผมเอามือกุมอกอย่างตกใจจริงๆ “ขอโทษนะ ข้าชนเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
   “ข้าไม่เจ็บหรอก” มินจุนออกจะขำมากกว่า “เจ้าหายไปตลอดทั้งบ่าย ข้าเกรงว่าเจ้าจะบาดเจ็บจนถึงระดับอันตราย เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่หรือไม่ ข้าไปตามหาเจ้าที่โรงหมอข้าก็ไม่พบ”
   “ข้า...ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนั้นข้ามานอนพักที่หอน่ะ” โกหกแบบหน้าด้านๆ “ว่าแต่อะไรทำให้เจ้าออกมายามดึกดื่นค่ำคืนแบบนี้ได้ แถมเจ้ายังไม่ได้อยู่ในชุดนอน” ผมมองมินจุนอย่างสงสัย เขายังอยู่ในชุดนักเรียนเต็มยศเลยครับ
   “ข้าไปทดสอบเพื่อเป็นผู้คุมกฏน่ะ”
   “หา แล้วเจ้าได้หรือไม่”
   “ได้สิ เจ้ากำลังคุยกับคนที่กำลังจะได้เป็นหัวหน้าผู้คุมกฏในอนาคตข้างหน้านะ”
   “แทบักกกกกกกกกกกก” แปลว่าสวดยวดไปเลยลวกเพ่ “ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าหากว่าข้าต้องการออกไปข้างนอกโรงเรียน มีเจ้าเป็นผู้คุมกฏ ข้าก็จะสบาย ไม่ถูกลงโทษใช่หรือไม่”
   “…ใครจะอนุญาตให้เจ้าทำอย่างนั้น”
   
   แม่งดับฝันกูชัดๆ...สาวๆ หอจันทร์ครึ่งเสี้ยวจ๋า พี่คิดถึงหนูๆ อยู่นะ...(ได้ข่าวว่าไปครั้งที่แล้วไม่ได้สนใจเลย)

   “ข้าพูดเล่น เจ้าสามารถแอบออกไปได้ทุกเมื่อที่เจ้าอยากออกไป”

   มันน่ารักก็ตรงนี้แหละ หล่อไม่พอแถมยังใจดี...คิมซูฮยอนแห่งโชซอน!

   “แต่ข้าต้องไปกับเจ้าด้วยนะ”
   “แน่นอนอยู่แล้ว เที่ยวคนเดียวมันสนุกที่ไหนกัน”

   มินจุนส่งยิ้มให้ผม “อ้อ” เขาหยิบถุงผ้าที่เขาซ่อนไว้กับตัวออกมา “ข้ามีขนม ข้าแอบขโมยตอนทดสอบเสร็จจากห้องครัวน่ะ หากเจ้าไม่รังเกียจ เชิญร่วมฉลองกับข้าในห้องพักของข้าได้หรือไม่”

   ขนม O_O

   “ได้แน่นอน! ไหนล่ะ ห้องพักของเจ้า”
   “อีกไม่เกินสองห้องก็ถึง”

   ลาภปากแท้...ได้กินแค่ซาลาเปาครึ่งลูกผมอยู่ไม่ได้หรอกครับ มินจุนเปิดเข้าไปในห้องของเขา ผมแปลกใจเล็กน้อยที่รูมเมทของเขาไม่อยู่

   “เขาลาโรงเรียนออกไปดูแลน้องสาวที่ป่วยน่ะ” มินจุนอธิบายให้ฟัง “นั่งสิ ข้าจะหาน้ำชามาให้”

   พระเจ้า...นี่มันไม่ใช่หอพักในโรงเรียนแล้ว นี่มันห้องสูทสุดหรูของโรงแรม มีน้ำชาให้ดื่มด้วย ดีแท้! นอกจากจะได้เป็นผู้คุมกฏในอนาคตแล้วของกินยังเพียบ! เพราะงั้นตีสนิทเอาไว้คงไม่เสียหายใช่ไหมครับ

   “ฉลองกับข้าสักเล็กน้อย ใช้เวลาไม่นานหรอก”
   “ไม่ต้องห่วง เรื่องนอนไม่สำคัญกับข้าเท่าไหร่หรอก” เรื่องกินต่างหากที่สำคัญ...

   ผมทั้งดื่มทั้งกินและก็คุยกับมินจุนไปเรื่อย มินจุนเป็นเด็กหนุ่มที่ชิวมากครับ(ชิวกว่าไอ้ยักษ์ดุนั่นตั้งเยอะ) เขาเป็นคนคุยสนุก มองโลกในแง่ดี ที่สำคัญรินน้ำชาให้ผมโคตรจะบ่อย ผมคิดว่าไม่เสียหายที่จะคบคนแบบนี้เอาไว้ ผมคิดว่าเขาอาจจะช่วยเหลือผมได้ในขณะที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
   คุยกันไปได้นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมก็ออกอาการเหนื่อย มินจุนก็เริ่มหาวนอนเช่นกัน ผมกะจะขอตัวกลับแต่มินจุนบอกว่าอีกนิดก็เช้าแล้วนอนที่นี่เลย ผมก็เลยทิ้งตัวนอนลงบนหมอนของเขา(ที่นอนก็ไม่ได้ปู) ในขณะที่เขาฟุบหลับอยู่บนโต๊ะที่ผมกับเขาทานอาหาร

   ปัง!

   ไอ้เหี้ย ฟ้าถล่มเหรอ... ผมสะดุ้งขึ้นมาสุดตัวจากการที่หลับสนิทแบบสุดๆ ข้างหน้าประตูมีคนสองคนปรากฏตัว ตัวใหญ่ยักษ์ทั้งคู่
   ผมปรับโฟกัสที่ดวงตาให้มองเห็นชัดๆ คังยูกับซองชิลนี่เอง

   “เจ้าไม่กลับหอตัวเอง แต่มามึนเมาอยู่กับเจ้าหน้าละอ่อนนี่อย่างนั้นหรือ” คังยูกำหมัดแน่น น้ำเสียงเขาดูโกรธมาก “ข้าบอกให้เจ้ารีบกลับไม่ใช่หรืิอยังไง!”
   “เจ้าจะปลุกคนทั้งหอเหรอ เสียงดังทำไม” ผมรีบพูด ขยี้ตาแรงๆ สองที
   “ข้าตามหาเจ้าตั้งนาน” คังยูเลิกคิ้ว มองผมอย่างโกรธจัด พยักเพยิดเข้าไปใกล้ซองชิล สายตาจับจ้องไปที่มินจุน “จัดการซะ”
   “ขอรับนายน้อย”

   จัดการเหี้ยไรล่ะ...ผมรีบเอาตัวเองมาขวางเพื่อนใหม่เอาไว้ทันที คำว่าจัดการไม่น่าจะเป็นอะไรที่เบาแน่ๆ ยิ่งคังยูกำลังโกรธหนักแบบนี้ด้วยแล้ว ผมว่ามีฟันหัก...ไม่ก็...ช้ำใน

   “เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ” ผมโวย “เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
   “มันหลอกให้เจ้ามาปรนเปรอมัน”
   “เจ้าก็เห็นว่าเขากับข้าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น” คิดได้ไงวะ นี่มันไม่ได้หมายถึงผมกับมินจุนทำอะไรบัดสีบัดเถลิงหรอกเหรอ “นอนห่างกันตั้งเยอะ”
   “ห้องนี้กับห้องของเจ้าไม่ได้ห่างไกลกันมาก เจ้าไม่มีแรงกลับห้องของตัวเองอย่างนั้นรึ”

   ประมาณนั้นนั่นแหละ...

   “ทำไมไม่บอกให้ข้ามาด้วย”

   “…”

   “ข้าจะได้อุ้มเจ้ากลับไปที่ห้องของเรา ลียองวอน”

   เขาเดินเข้ามากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นยืน ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายไปหามินจุนที่ยังคงงงงันอยู่ ผมโดนลากกลับมายังห้องของตัวเองด้วยฝีเท้าสุดที่จะเสียงดังตึงตัง นักเรียนในหอบ่นกันเป็นแถบๆ ว่าทำไมไม่หลับไม่นอน คังยูจับผมโยนเข้าไปในห้อง ขอย้ำ...โยน รับถุงผ้าของผมมาจากซองชิล และเขาก็ปิดประตูห้องเสียงดังปังอีกครั้ง
   ผมหน้าบึ้งตึง...แบบนี้ผมเองก็โกรธเหมือนกันนะ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธฝ่ายเดียวสักหน่อย

   “รู้หรือไม่ว่าข้ารอเจ้าตั้งนานสองนาน”

   “…”

   “ดีแค่ไหนที่ซองชิลแอบได้ยินว่าเจ้าคุยกับใครอยู่”

   “…”

   “ทำไมไม่มองหน้าข้า ทำไมไม่พูดกับข้า”
   
   ผมหายใจแรงขณะมองไปที่อย่างอื่นลูกเดียว “เจ้ามันบ้า”

   “ว่าอย่างไรนะ”

   “ทำไมเจ้าต้องโกรธขนาดนั้น มินจุนเองก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเจ้า แถมยังนิสัยดีมากด้วย มันผิดตรงไหนที่ข้าจะคบหาคนอย่างเขา”

   คังยูกำหมัด...ดูเหมือนเขาจะกัดฟันด้วย “มันไม่ผิดที่เจ้าคบคนอย่างมัน แต่สิ่งที่ผิดก็คือ...เจ้าไปอยู่กับมันสองต่อสองในห้องคับแคบแบบนั้น”

   “ตอนนี้ข้าก็อยู่กับเจ้าในห้องคับแคบเหมือนกัน”

   “มันไม่เหมือนข้า”

   “ไม่เหมือนเจ้าอย่างไร”

   “ให้ตายเถอะลียองวอน เจ้าไม่เคยส่องกระจกดูเงาของตัวเองเลยหรือไงนะ!” ฉับพลันทันทีผมถูกคังยูผลักให้ติดผนังทั้งๆ ที่นั่งอยู่ ร่างของเขาโถมเข้าใส่ตัวผมพร้อมๆ กับจับมือของผมไว้ทั้งสองข้างยกขึ้นติดผนังห้อง

   ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่กล้าแม้แต่ที่จะสบตาเขาในเวลานี้...

   “เงยหน้าขึ้นมามองหน้าข้า”
   
   แต่ไหนแต่ไรมาคังยูเป็นคนที่บ้าอำนาจแถมยังจอมเผด็จการอยู่แล้ว ผมนึกว่าอยู่ใกล้ชิดเขาไปนานๆ เขาจะเบาลงเหมือนที่เขาพาผมไปเที่ยวหรือคุยกันดีๆ กับผม ที่ไหนได้เขายังเป็นคนแบบนี้เสมอ ยังบ้าอำนาจและเอาแต่ใจตัวเองมากมายไม่มีเปลี่ยน

   “ข้าบอกว่า...ให้เงยขึ้นมามองหน้าข้า”

   ผมจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา หัวใจผมเต้นรัวเร็วจนผมไม่รู้ว่ามันจะหลุดออกมาจากอกผมไหม ถึงอย่างนั้น...ผมเองก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองใจไม่หายอยู่ดี

   “มองเงาตัวเจ้าเองในตาของข้า...แล้วคิดดูว่าทำไมข้าถึงไม่อยากให้เจ้าไปอยู่กับบุรุษผู้อื่นนอกจากข้าสองตัวสองในยามดึกดื่นค่ำคืนแบบนี้”

   ผมทำตามที่เขาบอก ดวงตาคู่นั้นแม้จะโกรธจัดแต่ก็เบิกกว้างมากพอที่ผมจะเห็นในสิ่งที่เขาอยากเห็น
   ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่างจากที่ผมเคยส่องอยู่ที่กรุงเทพ ที่โซล หรือแม้กระทั่งที่ส่องเมื่อเช้า...
   จูเนียร์ใส่วิกผมยาวแต่ถูกเกล้าขึ้นไปเก็บตามแบบฉบับของชายโบราณในยุคโชซอน

   “เจ้าอย่าลืมว่าหากข้าโกรธ ข้าจะทำอะไรเจ้า...”

   ทันใดนั้นใบหน้าของคังยูก็เข้ามาใกล้ผม ใกล้เอามากๆ จนผมเห็นรูขุมขนของเขาเลย...ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะจูบ แต่มันไม่ใช่จูบ...เพราะความรู้สึกที่ริมฝีปากมันไม่ใช่ความรู้สึกที่นุ่มละมุน แต่มัน...เจ็บจี๊ดๆ

   ไอ้เหี้ยนี่มันกัดปากผม!

   เขาขบเม้มช้าๆ แม้จะไม่เจ็บจนเลือดออก แต่มันเป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญ

   ผมตีอกเขาอย่างแรงหลายทีเขาก็ไม่มีท่าทีเอาปากของเขาออกจากปากผม “คังยู!!!!!!” ในเมื่อไม่ยอมปล่อย ผมเองก็ต้องปกป้องตัวเองเหมือนกัน...

   คิ้วท์บอยโดนอั๊คลี่บอยอย่างผมถีบเข้าอย่างจังจนล้มกลิ้ง

   ผมเอามือจับที่ปากตัวเองช้าๆ ถูอย่างแรงให้ความรู้สึกมันหายไป คังยูมองหน้าผมด้วยสายตาไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ในขณะที่ผมนั้นไม่พูดอะไรอีก

   ทิ้งตัวลงนอนหันหลัง หลังจากนั้นไม่นานคังยูก็ทิ้งตัวนอนเหมือนกัน

   เราสองคนนอนหันหลังให้กันตลอดทั้งคืน...







   [ มีต่อนะคะ ]
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-07-2015 08:20:49 โดย chiffon_cake »

ออฟไลน์ Chiffon_cake

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 712
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1544/-12
“ยองวอน อรุณ...” ผมเดินชนไหล่พยองอัน ไม่พูดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย ท่าทางเขางงเป็นอย่างยิ่งเพราะเขายังพูดคำว่าอรุณสวัสดิ์ไม่จบเลย
   “นายน้อย อรุณสวัสดิ์ขอรับ...”
   “หลีกไป เจ้าทึ่ม อย่ามาขวางทางข้า”
   ขงเบ้งเองก็ดูจะงงเหมือนกัน เพราะคังยูหงุดหงิดแต่เช้า ผมไม่มองหน้ามันตลอดการแต่งตัว มันเองก็เหมือนกัน เราสองคนไม่พูดอะไรกัน แต่งตัวเสร็จ ใส่รองเท้า เจอเพื่อนแล้วเพื่อนทักแต่ผมกับมันไม่สนใจทั้งคู่

   “เขาสองคนเป็นอะไรไปน่ะ” พยองอันรำพึง

   ขงเบ้งสบตากับซองชิลอย่างรู้ๆ กัน “ลมเพชรหึงน่ะสิ”

   วันนี้ผมหงุดหงิดตลอดทั้งวัน...ยิ่งได้รู้ว่าศุกร์นี้จะมีสอบอีกผมยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปอีก วิชาการเมืองน่ะครับ มันเป็นการอ่านเพื่อวิเคราะห์ล้วนๆ แล้วเอาไปตอบ ทั้งวันผมจึงอยู่ในท่าทึ้งหัวตัวเองแล้วก็เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดจากับใครจนพยองอันใกล้จะร้องไห้แล้วครับ
   ในขณะที่คู่กรณีของผมนั้นแม้ว่ามันจะหงุดหงิด แต่มันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับหน้าตาตอนใช้ชีวิตประจำวันของมันเลยแม้แต่น้อย เย็นชา ไม่ค่อยพูด เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่ที่แตกต่างก็คือเขาไม่ยอมพูดกับผม แม้แต่หาเรื่องกวนประสาทก็ไม่ยอมพูดด้วย สรุปก็คือ...ผมกับมันไม่คุยกันไม่มองหน้ากันเลยตลอดทั้งวัน
   
   หึ...มันต้องขอโทษผม...กัดปากผมขนาดนั้น ดีนะที่เช้านี้ปากผมไม่บวมอ่ะ

   “วันนี้ตอนบ่ายประตูโรงเรียนเปิดล่ะ” พยองอันเอ่ยกับผมราวกับต้องการให้ผมอารมณ์ดี “อาจารย์เปิดให้เป็นกรณีพิเศษหลังจากนี้เวลาหลังเลิกเรียนจนถึงก่อนพระอาทิตย์ตก...ซองกยุนกวานไม่อยากให้นักเรียนเครียดมากจนเกินไป”
   “ดี...ข้าจะออกไปเที่ยวสักหน่อย”
   “ข้าอยากไปกับเจ้านะ แต่...” พยองอันพยักเพยิดไปที่หนังสือการเมืองในมือเขา

   ทุกคนขยัน...ยกเว้นผม

   “ข้าจะกลับมาอ่านหนังสือกับเจ้าก่อนพระอาทิตย์ตกแน่นอน ข้าสัญญา”

   ผมขอไร้สาระ...จนกว่าอารมณ์ของผมจะกลับมาเป็นปกติละกัน









   นอกโรงเรียน...
   พอออกไปปุ๊บ ผมก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะเที่ยวเท่าไหร่เลย ตรงกันข้ามผมกลับอยากที่จะไปหาที่เงียบๆ นั่งฟังความคิดตัวเองมากกว่า พอคิดได้ผมก็เดินไปยังลำธารไม่ห่างจากโรงเรียน ผ่านป่าขนาดเล็กและก็ผ่านสวนดอกไม้ไปสักพักก็ถึง...
   ทันทีที่มาถึง ผมก็นั่งแหมะลงบนหินทันที จับหินเล็กหินน้อยแถวนั้นได้ผมก็โยนมันลงไปในลำธาร

   “เชี่ยคังยู!” ภาษาบ้านพ่อหลุดออกมาอย่างต้องการระบาย “มึงเป็นเหี้ยอะไร แวมไพร์ก็ไม่ ทำไมต้องชอบกัด ทำไมต้องชอบบ้าอำนาจใส่กูนัก คิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ เออ มึงมันหล่อออออ หล่อไม่พอแถมยังเท่ด้วย ไอ้บ้าเอ๊ย!” เดี๋ยว...หลังๆ เริ่มจะไม่ใช่แล้ว “ต้องมีสักวันที่กูได้แก้แค้นมึงเว้ย ว่าแต่...ทำอะไรวะ” กัดมันตอบงั้นเหรอ... “หรือว่า...กบ” กบแถวนี้ส่งเสียงดังระงมไปหมดจับสักตัวสองตัวไปให้คังยูมันกลัวเล่นๆ ซะเลยดีมั้ย “แม่งเอ๊ย!”

   เฮ้อ...ผมถอนหายใจขณะที่หยิบหินก้อนใหม่ขึ้นมาแต่แล้วก็มีคนมาจับข้อมือผมไว้

   ไอ้ขี้แซว!

   มันมากับพรรคพวกประมาณสามคน

   “ไง...โฉมงามสุดสะคราญ” ขี้แซวทัก “นานๆ ทีเจ้าจะอยู่คนเดียวโดยไม่มีผู้คุ้มครอง” 
   “เจ้า” ผมเริ่มมีสีหน้าไม่ดี เพราะพวกมันก็ไม่น่าจะประสงค์ดีกับผมมาตั้งแต่แรกแล้ว “ข้าขอตัว” ผมรีบลุกขึ้น แต่แล้วมันก็ช่วยผมให้ลุกขึ้นเร็วกว่าเดิมด้วยการฉุด
   “ตอนนี้มีแต่เจ้ากับพวกของข้าแล้ว เจ้าจะหนีไปไหนล่ะ”
   “ข้า...”
   “เจ้าจะยอมมาอยู่ใต้อาณัติของข้าดีๆ หรือว่า...” มันมองไปทั่วตัวของผมด้วยสายตาที่ผมเรียกว่า ‘หื่นกาม’ “จะให้ข้าปลุกปล้ำ”
   “ออกไปห่างๆ ข้านะ” ผมผลักตัวมัน แต่ตัวใหญ่ๆ ของมันมีหรือจะขยับด้วยแรงของผม พรรคพวกของมันเริ่มเข้ามาล้อมรอบตัวของผมเอาไว้ พระเจ้า...ผมรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว แถวนี้ปลอดผู้คน ร้องให้ใครช่วยก็ไม่น่าจะได้ผล แถมชาวบ้านคงจะมองว่าเป็นเรื่องประหลาดที่บุรุษอย่างผมจะมากลัวบุรุษด้วยกันเองแบบนี้

   มันไม่น่ากลัวหรือยังไง...ดูสายตาไอ้นี่สิ

   “มาเถอะน่ายองวอน” ขี้แซวแกล้งทำเสียงหวาน “ซองโจมันไม่มีอะไรดีหรอก อย่างมากก็แค่หล่อ” นั่นมันไม่ดีเหรอ?
   “ปล่อยข้า” ขี้แซวเริ่มเอาหน้าเข้ามาใกล้ผม ในขณะที่พรรคพวกของมันเริ่มเอามือมาแตะต้องเสื้อผ้าของผม “อย่ามาแตะต้องข้า!”
   “ไม่ต้องหวงตัวเองเพื่อซองโจมันหรอก มันมีคู่หมั้นแล้ว”
   “ไม่เกี่ยวกับซองโจ!” ผมร้อง แต่แล้วกลับรู้สึกต่อต้านคำพูดของตัวเองขึ้นมาอย่างประหลาด

   ใครก็แตะต้องผมไม่ได้ทั้งนั้น...นอกจากเขา
   มันเป็นความจริงในความรู้สึกของผมตอนนี้จริงๆ ครับ

   “ให้ตายสิ แรงเยอะเป็นบ้า พวกเจ้าช่วยกันถอดเสื้อผ้ามัน ดูซิว่าเนื้อนวลผ่องขนาดนี้ิ ใต้ร่มผ้าจะผ่องมากขนาดไหน”

   นอกจากจะขี้แซวแล้ว มันยังหื่นกามมากอีกด้วย

   ถ้ารุมผมขนาดนี้ผมจะรอดได้ยังไง ผมเริ่มกลัวจนน้ำตาปริ่มขอบตา ใครคนหนึ่งเริ่มฉลาดและก็เริ่มจับตัวผมเอาไว้ จากนั้นพวกมันก็เข้ามารุมถอดเสื้อผ้าผม
   
   “ช่วยด้วย!!!!”

   ผมมีโอกาสส่งเสียงร้องครั้งเดียวเท่านั้น พวกมันก็เอามือมาอุดปากผม

   น้ำตาผมไหลออกมาหนึ่งหยด ในขณะที่ผมพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง

   วินาทีนี้สิ่งที่ผมคิดถึงมีเพียง...คังยู...เป็นเขาแค่คนเดียวจริงๆ ที่ผมอยากเห็นในตอนนี้ อยากให้เขาช่วยเหลือผม อยากให้เขาช่วยให้ผมปลอดภัย ผมอยาก...

   “อย่าให้เหลือแม้แต่ซาก”

   ผมคิดว่าผมฝันไป...
   เสียงคังยู...จากนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นรอบๆ ตัวผม เสียงชกต่อยดังขึ้นไปทั่วรวมถึงเสียงร้องโอดโอยของพวกไอ้ขี้แซว เป็นซองชิลกับขงเบ้งที่มาด้วยกันกับคังยู พวกเขาทั้งสามกำลังจัดการพวกไอ้ขี้แซวอย่างไม่ให้เหลือแม้แต่ซากจริงๆ พวกนั้นพากันล้มลงไปกองรวมกัน ในขณะที่คังยูถือดาบของซองชิลชี้ไปที่พวกนั้นอย่างไม่ปราณี

   “ในเมื่ออาจารย์สั่งพักการเรียนพวกเจ้าตอนนี้ไม่ได้ ข้าจะสั่งเอง”

   เสียงดาบตวัดดังขึ้นสี่ครั้งรวด หลังจากนั้นเผยให้เห็นถึงรอยแผลที่พวกนั้นได้รับ ไม่แขนก็ขา ไม่ร้ายแรงแต่ก็ต้องใช้เวลารักษา
   สายตาของคังยูโหดยิ่งกว่าสิ่งที่เขาเพิ่งกระทำลงไปซะอีก เลือดไหลเต็มดาบของซองชิล...

   “ข้าคนเดียวเท่านั้นที่แตะต้องกระต่ายน้อยได้”

   เขาโกรธผม...แต่เขาเรียกผมว่ากระต่ายน้อยเนี่ยนะ...

   พูดคังยูพูดจบพวกไอ้ขี้แซวก็พากันวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงแบบหัวซุกหัวซุนและค่อนข้างทุลักทุเล ซองชิลกับขงเบ้งโค้งลาคังยูแล้วตามไปจัดการพวกนั้น ทิ้งเขาไว้กับผมสองคน...

   “ถึงแม้ว่าข้า...”

   คังยูเงียบไปเมื่อจู่ๆ ผมก็โผเข้าไปกอดเขา

   “ข้าขอบใจเจ้ามาก” ผมรีบพูด น้ำเสียงละล่ำละลักราวกับพูดแข่งกับน้ำตา “ถ้าเจ้าไม่มา ป่านนี้ข้าคงจะ... ยิ่งข้ากับเจ้ากำลังไม่พูดหรือคุยกันด้วยแล้ว เจ้ายัง...”

   คังยูดูขัดๆ เขินๆ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ส่งเสียงขัดผม “ชู่วววว” เขากระซิบข้างหู ทิ้งดาบเปื้อนเลือดลงไปบนพื้นหิน จากนั้นก็ใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบตัวผมเบาๆ ในขณะที่ผมโอบรอบเขาเสียแน่น...

   …ลืมไปหมดแล้ว ทิฐิทั้งหลายแหล่



   “เจ้าเห็นหรือยัง”




   “…”




   “การเป็นห่วงมากเกินไปก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ”

   




   
   ผมทำได้แค่เพียงเอาหน้าซบกับอกของเขาแทนคำตอบ...








TBC*









Talk : จริงๆ อยากแต่งเรื่องนี้ยาวๆ เลยนะคะ
ถ้าชอบซองกยุนกวานคิ้วท์บอยกับจู๋เหี้ยน้อยกลอยใจล่ะก็...
ขอกำลังใจด้วยนะคะ > <

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
ไม่จองที่ไม่ได้เเล้ว คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอไปอ่านก่อนนะคะ เด๋วกลับมาเม้น ด้วยความคิดถึงอย่างเเรงอ่ะ > <

---------------------------------------------------------------------------------------------

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สมการรอคอย The best!!!! ที่สุดของอารมณ์ดีในสัปดาห์นี้เลยค่ะ
หื้อออออออออออออ น้องเค้กรู้มั๊ยยยยยย พี่นะสะดุ้งตื่นมาเมื่อคืนตอนตี 2 ขอรีเฟรชเข้ามาดูก็ไม่มี หลับไปด้วยความห่อเหี่ยว
ไม่อยากจิเชื่อตื่นมาจะได้เจออออ แถมยังน่ารักที่สุดเลย งื้อออออออ  :-[ :-[  :-[

ว่าด้วยตอนนี้ น้องจูผู้ไม่เคยเอะใจใดๆทั้งสิ้น(เป็นเราก็ไม่เอะใจ... =___=)
ตลกอ่ะ "ลมเพชรหึง" กรรโชกเเรงมากค่ะ เก็บไว้ไม่อยู่เลยตอนที่เห็นน้องจูไปนอนกะโทมินจุน
มีการบอกอีก เรียกข้าไปด้วย ข้าจะได้อุ้มเจ้ากลับห้อง...... อร๊ายยยยยย ขวยเขิน แต่นังน้องจูก็หาเขินไม่
กลายเป็นเราเสียเอง มันจะไปมีความหมายอะไรห๊ะ!!!!

แต่ที่น่าจะเป็นอะไรที่พาเคลิ้มได้มากกว่านี้ ฮึ่ยยยยย จะกัดปากก็กัดสิ ทำไมไม่พานังน้องจูเคลิ้มยะ
กัดเเล้วก็ค่อยๆเนียนๆอารมณ์หวิวพาไปละเลียดชิมเเล้วดูดดื่มกันห๊ะ!!! งุ้ยยยยยยย อ่อนหัดจริงๆคังยู o9 o7
แล้วนังน้องจูจะโกรธก็ปล่อยนางฟึดฟัดไป....สุดท้ายก็คืนดีกันอยู่ดี ถถถถถถถถ เสียดายจริงๆ
ไม่เป็นไร คราวหน้าหาโอกาสใหม่..... o3

ถึงจะอย่างนั้นตอนจบก็ยังน่ารักอยู่ อบอุ่น โอเคอ่ะ...ถือว่าเรื่องพลาดจุ๊ฟๆเมื่อคืน ยกโทษให้ละกัน อิอิ

ยัยยุนนารา โผล่มาแค่เส้นผม...ชั้นก็รู้ว่าหล่อนร้าย.....o18
ไม่อยากเดา ว่านางจะก่อเรื่องให้น้องจูเเค่ไหน แม้ว่าพระพันปีจะเอ็นดูครอบครัวน้องจู
เเต่ยังไงเสียน้องจูก็เป็นชาย เกิดอะไรขึ้นมาไม่มีใครเข้าข้างเเน่ๆ ต่อให้คังยูขัดพระบัญชาก็อาจซวยไปด้วย
แค่คิดก็ดราม่าเเล้ววววววววววว ทิ้งช่วงยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปก่อนนะคะ ยังไม่พร้อมดราม่า งื้อออออ


ว่าด้วยเรื่องของนิยาย เขียนเรื่อยาวก็ได้ สนับสนุนเต็มที่ กำลังใจล้นเปี่ยม สัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปไหน
อ่านไปก็หลายรอบระหว่างรอขนาดนี้ ไม่ชอบมากๆก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรเเล้ว
รู้สึกเหมือนน้องเค้กจะรีไรท์ตอนเก่าๆด้วยนะคะเนี่ย อ่านเเล้วบางทีรู้สึก เอ๊ะ!! บางอย่างหายไป
ปกติถึงตอนนี้คนนี้ต้องพูดยังงั้น คนนั้นจะต้องทำยังงี้ ตลกดี เหมือนดูหนังเรื่องนึงซ้ำๆเเล้วสามารถพูดบทต่อไปได้เลย
อิอิ เป็นกำลังใจเสทอๆนะคะ  :กอด1: :L2:


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-07-2015 09:31:56 โดย narunarutoboyz »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 o13   o13   o13  โหย สุดยอดอะตอนนี้
โอ๋เอ๋นะกระต่ายน้อย
ให้แก้ตัวอีกทีนะคังยู คราวนี้อย่ากัดปากแรงล่ะ เอาแค่เบาๆดูดๆพอกระต่ายเสียขวัญอยุ่

ขอบคุณน้องเค้กจ้า You made my day!   :กอด1: 

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
คังยูคะ? อย่าถือโทษโกรธเคืองน้องจูเลย น้องก็แค่เห็นแก่ขนม เอ้ย ! เห็นว่าโทมินจุนกำลังจะได้รับตำแหน่งใหม่ก็เลยกะว่าจะตีซี้เพื่อเป็นการเปิดทางให้กับทุกๆ คนได้แอบออกจาก ร.ร. ง่ายๆ เลยนะคะเนี่ย นี่น้องอุตส่าห์เสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวมเลย
เชียวน้าา ^^ (ถึงแม้ผลประโยชน์ส่วนมากจะตกอยู่ที่เจ้าตัวเองก็เถอะค่าา :laugh: )

อ่า~ แต่ท่าทางคังยูจะมองไม่เห็นถึงความทุ่มเท(?)ของน้องสินะคะ เพราะตอนนี้ 'ลมเพชรหึง' มันเข้ามาบังตาคังยูไปหมดแล้ว >.< งื้ออออ สุดท้ายน้องจูก็ถูกคังยู 'งั่ม' เข้าอีกจนได้เน้อ.. อยากรู้จังเลยน้าาว่าปากน้องจูเนี่ยหวานหรือเปล่าค้าาคังยู~ ถึงจะไม่เคลิ้ม แต่เราคิดว่าคังยูต้องแอบมีฟินบ้างล่ะ ใช่หรือเปล่าเอ่ย? >\\<

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้น้องจูคงจะไม่ลืมแล้วสินะคะว่าตัวเองน่ะดึงดูดบุรุษเพศมากแค่ไหน เวลาที่คังยูเขาเตือนก็อย่าดื้อไม่ฟังก็แล้วกันเนอะ หนูจะได้ปลอดภัย ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ด้วย แล้วก็หายตกใจไวๆ น้าา~ :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-07-2015 10:28:58 โดย Mouse2U »

ออฟไลน์ My_yunho

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
คังยูๆๆๆๆ พระเอกมาแว๊วววววว. มาอย่างหล่อ. ชอบๆๆๆๆ

คังยูจูเนียไฟติ้งๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ QXanth139

  • ♡동해 #Always13
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2315
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
เกือบไปแล้วนะน้องจู๋ คังยูคงตามดูอยู่เลยเข้าไปช่วยทัน
น่ารักที่สุดเลยพ่อคิวท์บอยของเค้า :mew1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
นุงจูเกือบไปแล้วววววว  :เฮ้อ:  ดีนะ(?) พ่อพระเอกมาาช่วยทัน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-07-2015 09:28:31 โดย wikawee »

ออฟไลน์ nooklepper

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 174
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ~~~   เพลงนี้ลอยมาเลย 55+ 


ออฟไลน์ ::UsslaJlwaJ::

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1011
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-4
น้องจู๋เหี่ย โดนรังแกกก ดีนะคังยูมาช่วยทัน เพราะความเป็นห่วง เลยรอด รักกกกกกกกเรื่องนี้

ออฟไลน์ ice.sp0211

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
โอยยย ชอบมากอ่ะ

หลงเรื่องนี้มากๆ

รอนะ

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
โคตรเขินคังยูอ่ะ น่ารักไปไหนวะ -///-
คังยูหึงด้วยยย แถมมาช่วยทันเวลาอีกต่างหาก คงออกตามหานังจู๋อยู่แน่ๆ เบย พอได้ยินเสียงก็รีบมาไรงี้ป่ะ?
ชอบเรื่องนี้มากๆ สนุกมากเลย
ฮาตรงซองกยุนกวานคิวท์บอยกะฟิตเนส... มันจะไปมีได้ไงล่ะนังจูเอ๊ย 555555555 คำว่าคิวท์บอยนี่คิดได้ไงเนี่ย ชอบมาก ฉันขำาาา 555555

ออฟไลน์ _2385yeah

  • แล้วด้วยโชคชะตา กำหนดเวลา ให้เราได้มาพบกัน เพียงฝันยามตื่นก็หายไป
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มาเช้าก็ฟินเช้า อร้ายยยยยยยย  ทำไมคังยูแค่กัดปากล่ะ
ทำไมไม่จับจูบแล้วปลุกปล้ำ เอ้ยย มาช้ากว่านี้นังจูเสร็จคนอื่นไปแล้ววว :hao7: :hao7:

 :katai4: :katai4: :z13: :z13:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-07-2015 13:41:08 โดย _2385yeah »

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
มาช่วยได้ทันเวลา เกือบไปแล้วเกือบเสียสาว เอ้ย หนุ่ม

ออฟไลน์ EoBen

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-6
องค์ชายคังยูววววววว

ออฟไลน์ ขนมโก๋

  • เป็ดหัวเน่า
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-0

ออฟไลน์ HT...hanna

  • 。。。我永远爱你。。。
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 207
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-4
กรีดร้องหนักมาก
รู้ไหมข้ามาส่องรอท่านทุกวันเลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด