ตอนที่ 15 อา...ผมหลับแซ่บเหลือเกิน
ในที่นี้คำว่า หลับแซ่บ หมายความว่า...นอนได้อย่างเอร็ดอร่อยในการนอน นอนได้อย่างมีความสุข นอนได้อย่างฟินฟินาเล่มากๆ จนบรรยายไม่ถูก เรียกได้ว่านอนอย่างเต็มอิ่มนั่นแหละครับ ( แล้วจะสาธยายยืดยาวทำไม )
ผมยังอยู่ที่เดิม นั่นก็คือตำหนักของคังยู...เจ้าของตำหนักไม่อยู่ นั่นหมายความว่าในตำหนักนี้ไม่มีใครอยู่สักคน ผมค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คังยูเดินกลับเข้ามาพอดี
เชี่ยแม่งโคตรหล่อ!!!!!!! ผมอดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้...มันอยู่ในชุดขององค์ชายที่หรูหราและเหมาะมากที่จะอยู่บนตัวมัน การที่เห็นผมฟื้นทำให้มันไม่ทันสังเกตว่าผมทึ่งในความหล่อของมันมากมายเพียงใด
“เจ้าฟื้นแล้ว!” คังยูเข้ามานั่งเคียงข้างผมอย่างว่องไวจนหมดคราบองค์ชายขี้เก๊ก
ผมกระแอมไอเล็กน้อย เมื่อคืนมันทำอะไรผม ผมกับมันรู้ดีอยู่แก่ใจ...
ผมจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีกว่า...
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“คะ...ค่อยยังชั่วแล้ว”
“เจ้าแน่ใจนะ?” คังยูก้มหน้าลงมาถาม ไม่ทันรอให้ผมตอบ เขาก็ส่งเสียงโวยวายใส่คนที่อยู่ข้างนอก “มีใครอยู่หรือไม่ ไปตามหมอหลวง...”
“มิเป็นไร” ผมจับแขนมันเป็นการห้าม ผมต้องดีขึ้นอยู่แล้วสิหลังที่ได้นอนเต็มอิ่ม คังยูดูไม่ค่อยจะวางใจเท่าใดนัก แต่ก็ยอมตามใจผม เขานั่งนิ่งลงที่ข้างๆ ผมหลังจากปล่อยให้ผมนั่งอยู่บนที่นอนนิ่งๆ
มันเอาแต่จ้องผมอยู่แบบนั้น...
“มีอันใดหรือ” มีอะไรอ๊ะป่าวว้า...
“ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรไปแล้ว”
“เจ้าแช่งข้าหรือ”
“ข้าเปล่า!” คังยูปฎิเสธเสียงดังจนแทบจะคลายเป็นตวาด “ตอนที่ข้าช่วยเจ้าขึ้นมาจากน้ำ เจ้าเหมือนคน...ไร้ลมหายใจ”
“เจ้าช่วยข้า?” ผมอึ้งมาก ตอนที่ผมฟื้นผมยังไม่มีเวลาคิดด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนช่วย
“ก็ใช่น่ะสิ...ข้ามองกลับไปที่เจ้าอีกครั้งข้าก็ไม่เห็นเจ้าแล้ว ข้าเดินหาซะทั่วก็หาไม่พบ” คังยูทำหน้าหงุดหงิด “เพราะเจ้าตัวเล็กด้วย มองหาก็ยาก...”
เกี่ยวตรงไหนวะ ประเด็นคือกูตกน้ำว้อย!
เอาเถอะ อย่างน้อยผมก็ยังไม่เสียชีวิต ยังไม่ได้กลับชาติไปเกิดเป็นไอ้จูเนียร์สุดหล่อ ณ เกาะรัตนโกสินทร์ ( หรืออาจจะเกิดใหม่เป็นกิ้งกือไส้เดือนก่อนก็ไม่รู้ )
“ขอบใจนะ...” ผมพูดเสียงอ่อน
คังยูหันมาสบตาผม เขาถอนใจก่อนที่จะทำสีหน้าโล่งใจใส่
“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปใกล้น้ำอีกก็แล้วกัน”
“ทำไมวันนี้ถึงได้แต่งตัวเต็มยศนัก?” ผมชวนคุย
“เต็มยศ? นี่คือชุดปกติของข้า”
นี่อ่ะนะที่เรียกว่าปกติ ถ้าเป็นสมัย 2015 ผมคงเบ้ปากใส่ไปแล้ว ปกติบ้านพ่องชุดยาวเฟื้อยขลิบทองเด่นหราขนาดนี้ สนนราคาจะประมาณเท่าไหร่นะ สองหมื่น? หรือสองแสน? หน่วยเป็นบาทนะครับ
“มองอะไร อยากใส่หรือไง”
ใครจะไปกล้า... “ไม่ใช่”
“หรือว่าเจ้าไม่เคยเห็นข้าใส่ชุดนี้”
“ข้าจะไปเคยเห็นได้ยังไง เมื่อไม่กี่วันก่อนเจ้ายังเป็นแค่สหายข้าอยู่ในโรงเรียน”
“จริงของเจ้า” คังยูหัวเราะออกมานิดหน่อย “วันนี้เจ้านอนพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าขอเวลาไปทำกิจธุระของข้าสักประเดี๋ยว” คังยูจับตัวผมนอนลง ห่มผ้าให้ผม ก่อนที่จะเดินออกไปจากตำหนักของตัวเอง
มันลืมไปหรือเปล่าวะว่าผมน่ะนอนมาเยอะแล้ว...
“องค์ชายใหญ่เสด็จ” ผมสะดุ้ง...มีคนมาที่ตำหนักนี้ ตำหนักที่ไม่ใช่ของผม! ผมได้ยินเสียงวุ่นวายอยู่ด้านนอก ไม่นานนักคังยูที่ควรจะออกไปก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมบ่าวรับใช้ร่างท้วมที่ผมจำได้ว่าชื่ออะไรคล้าย ๆ ซาลาเปานี่แหละ หมั่นโถใช่มั้ย
เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ผมกำลังโดนคังยูอุ้ม ขอย้ำ...อุ้ม
“อดทนสักครู่” มันกระซิบข้างหูผม ผมที่ยังคงอึ้งและก็งงอยู่ไม่ทันได้ตอบอะไร ทันเห็นหมั่นโถม้วนที่นอนไปปูหลังฉากไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง ไม่นานนักคังยูก็วางผมให้นอนลงตรงนั้น ราวกับต้องการซ่อนผมเอาไว้จากองค์ชายใหญ่ที่เป็นพี่ชายของเขา
“อยู่ตรงนี้ อย่าส่งเสียง” คังยูห่มผ้าและก็ออกคำสั่งกับผม ผมพยักหน้าแรง ๆ ใส่ ณ จุดนี้ หายใจก็ยังไม่กล้าจะหายใจเลยโว้ย...
เสียงฝีเท้าเบาหวิวเดินเข้ามาในห้องของคังยู...ผมไม่เห็นหน้าค่าตาว่าองค์ชายใหญ่ผู้นี้เป็นไง แต่ที่แน่ ๆ เขายิ่งใหญ่กว่าคังยูประมาณหนึ่งเท่า
“ทำไมน้องพี่เหงื่อตกเช่นนั้น...”
“โปรดประทานอภัย กระหม่อมรู้สึกว่าห้องพักของกระหม่อมนั้นร้อนนิดหน่อยพะย่ะค่ะ”
“ฮ่า ๆๆ เจ้าบอกว่าห้องนี้ร้อนอย่างนั้นหรือคังยู” ผมได้ยินเสียงนั่งลง ได้ยินเสียงบ่าวรับใช้นำชามาเสิร์ฟ “เป็นอย่างไรบ้าง...เจ้าจะอภิเษกสมรสในไม่กี่วันแล้ว เจ้าคงจะตื่นเต้นมาก”
“ท่านพี่ ข้า...”
“ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า”
“ข้าอยากให้ท่านเป็นองค์ชายรัชทายาทมากกว่าแทนที่จะเป็นข้า เพราะเหตุใดท่านถึง...”
“อย่าพูดอีกเลย”
นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมที่เรียนรัฐศาสตร์มากำลังปวดหัวหนักกับสิ่งที่สองคนนี้กำลังพูดถึง ผมจำได้ว่าองค์ชายรองซองโจเป็นโอรสในพระสนมของพระราชา ส่วนองค์ชายใหญ่ผู้นี้...น่าจะเป็นพระโอรสในพระมเหสี
ท่าทางเรื่องนี้จะซับซ้อนเกินกว่าที่ผมจะหยั่งถึง ได้แต่นอนอยู่นิ่งๆ ฟังดูคนเป็นพี่เป็นน้องปรับทุกข์กัน และดูเหมือนคนน้องนั้นจะมีทุกข์มากกว่าคนพี่นัก...
“เรื่องนั้น...กระหม่อมอยากให้เสด็จพี่รับไว้พิจารณา” “เจ้าก็รู้ว่ามันเป็นอันตรายกับเจ้า”
“กระหม่อมจะไม่เป็นไร...การลงโทษอย่างมากก็แค่ถูกเนรเทศ”
ผมไอออกมาทันทีอย่างกลั้นไม่อยู่หลังจากได้ยินประโยคนี้...ดูเหมือนสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ได้ชะงักไปเล็กน้อย
“...ข้าอยากให้เจ้านึกไตร่ตรองเรื่องนี้ให้ละเอียดถี่ถ้วนก่อน”
“กระหม่อมคิดดีแล้วแล้วพะย่ะค่ะ ได้โปรดช่วยเหลือกระหม่อมด้วย ถือว่าเป็นคำขอร้องสุดท้ายในฐานะน้องชายที่จะขอร้องพี่ชายของตัวเองได้”
“ข้าจะลองพิจารณาอีกทีก็แล้วกัน...”
“...”
“สหายจากโรงเรียนของเจ้า...ไม่จำเป็นต้องปิดบังข้าก็ได้นะ”
นั่นไง...ที่แท้องค์ชายใหญ่ก็รู้ ผมกระพริบตาปริบๆ นึกจินตนาการว่าตัวเองจะโดนทำโทษอย่างไรจากสถานการณ์นี้...
“เขายังไม่สบายอยู่ เกรงว่าจะไม่สะดวกพบเจอเสด็จพี่ในเพลานี้”
“ข่าวลือจากขงเบ้งเป็นจริงอย่างที่เขาพูด ฮ่า ๆๆ” องค์ชายใหญ่หัวเราะเสียงดัง “เจ้าหวงเพื่อนเจ้าคนนี้ยิ่งกว่าสมบัติทุกชิ้นของเจ้าเสียอีก...” ผมไม่รู้ว่าคังยูกำลังทำหน้ายังไงในตอนนี้ “...ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนเวลาของเจ้าแล้ว ขอให้สหายเจ้าหายเป็นปกติโดยเร็ว”
ผมได้ยินเสียงลุกขึ้นยืน เสียงคนเดินไปมา และในที่สุดคังยูก็เดินกลับมาหาผมที่หลังฉากไม้
“อึดอัดหรือไม่”
“มิเป็นไร อยู่ตรงนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากตรงนั้น”
“เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง”
“ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว...”
“ถ้าอย่างนั้นข้ามีอะไรจะบอกเจ้า...”
“หือ...”
“เจ้าจะต้องอยู่ในนี้อีกอย่างน้อยสองวัน”
“หา”
“ข้าจะพาเจ้าไปล่าสัตว์ด้วย”
ล่าสัตว์? ล่าสัตว์เนี่ยนะ ทำไมกูต้องไปวะ ผมจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความฉงน อยากจะถามออกไปด้วยความสงสัย แต่ด้วยการที่มันอยู่ในฐานะที่มีศักดิ์เหนือกว่าผมหลายขุม ผมจึงได้แต่เงียบราวกับต้องการรับคำ
มันอุตส่าห์เอ่ยปากชวนผม ( เอ๊ะ หรือบังคับ? ) ให้ไปล่าสัตว์กับมันด้วย เพราะฉะนั้นผมจึงต้องไปกับมัน เพื่อตอบแทนที่มันอุตส่าห์ดูแลผมเป็นอย่างดี
ตลอดเวลาสองวันที่เหลือ คังยูอยู่ติดตำหนักน้อยมากเลยทีเดียว ตอนที่เขาออกไปก็คือตอนเช้า กลับเข้ามาอีกทีก็เย็นมากแล้ว และมาเจอตอนที่ผมนอนหลับอยู่เสมอ ผมเองก็ไม่กล้าถามว่าเขามีธุระปะปังอะไรมากมายหรือเปล่า อาจจะเป็นกิจขององค์ชายรองก็ได้ เพราะงั้นตลอดเวลาสองวันเราคุยกันน้อยมาก
จนในที่สุดก็มาถึงวันล่าสัตว์
คังยูตื่นแต่เช้าและก็ออกไปข้างนอกอีกแล้ว ผมที่อยู่ในห้องถูกพี่เลี้ยงของคังยูส่งชุดสำหรับออกไปล่าสัตว์ในครั้งนี้ให้
มันเป็นชุดที่ค่อนข้างทะมัดทะแมงและก็หรูหรา ผมรู้สึกเก้อเขินมากมายเลยทีเดียวที่หมั่นโถผู้นี้เคารพนบนอบผมยิ่งนัก ไม่ได้แตกต่างอะไรจากคังยูเลย
“ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ท่านคงจะลำบากเพราะข้า” ผมเอ่ยไปด้วยขณะแต่งตัวไปด้วย “ข้าขออภัยจริงๆ นะ”
“คุณชายลีอย่าพูดเช่นนั้นเลย ข้าน้อยเต็มใจ” หมั่นโถโค้งตัวอย่างนบนอบ “อีกอย่างหนึ่ง...” เขามองซ้ายมองขวาราวกับสิ่งที่กำลังจะพูดต้องการให้ผมกับเขารู้กันสองคน “...องค์ชายทรงเป็นห่วงคุณชายมาก ทุกวันทุกคืนองค์ชายแทบจะไม่ได้บรรทม เมื่อองค์ชายไม่ได้บรรทม กระหม่อมและบ่าวไพร่ไฉนเลยจะกล้าบรรทม...” หมั่นโถทำท่าหาวนอนประกอบ “คุณชายวาสนาดีแท้ๆ ที่ได้เป็นพระสหายขององค์ชาย”
“ยิ่งท่านพูดเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งเกรงใจ”
“หามิได้ขอรับ...ข้าน้อยก็แค่อยากชวนคุณชายคุยสักหน่อย มิได้ต้องการระบายถึงความลำบากหรืออะไร”
“นั่นยิ่งทำให้ข้ารู้สึกแย่” รู้สึกว่าผมทำให้คนอื่นยุ่งยากเพราะผมมากมาย
“อา ข้าน้อยนี่มันแย่จริงๆ คุณชายลีได้โปรดให้อภัยข้า ข้าคงพูดจาจาบจ้วงท่าน ข้า...”
“ท่านใจเย็นๆ ลงก่อน” ผมพยายามห้ามหมั่นโถ กลัวเขาจะโค้งจนหัวไปติดกับพื้น “ถือซะว่าสิ่งที่ท่านพูดกับข้านั้นท่านมีเจตนาดี ท่านแค่อยากชวนข้าคุย ข้าชอบนะที่สิ่งที่ท่านพูดดูจริงใจ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปขอให้นับข้าเป็นสหายของท่านอีกคนหนึ่งเถอะ”
“คุณชาย...” หมั่นโถส่งสายตาซาบซึ้งมาให้ ในขณะที่ผมส่งยิ้มให้เขา จากที่ดูมาหลายวันหมั่นโถนิสัยดีมากเลยนะครับ เขาเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าผม แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคังยูนั้นหมั่นโถกลัวจนหัวหด แม้แต่หายใจยังไม่กล้าจะหายใจเสียงดังเลย
“ถ้าข้าจะไปล่าสัตว์กับคังยู...นั่นหมายความว่าข้าจะต้องขาดเรียนที่ซองกยุนกวานน่ะสิ”
หมั่นโถมองหน้าผม...อาจจะกำลังคิดในใจว่า มึงขาดมาหลายวันแล้ว ขาดอีกสักวันจะเป็นอะไรไป...
นั่นสินะ อันที่จริงผมก็ไม่ได้แต่จริงจังกับการเรียนที่โรงเรียนสักเท่าไหร่ เพราะผมไม่แน่ใจว่าเรียนไปมันจะได้ใช้หรือเปล่า ยิ่งตัวผมจริงๆ เป็นไอ้จูเนียร์แห่งบางกอกซิตี้ด้วยแล้ว (และไม่ใช่ยองวอนแห่งโคเรียยุคเก่าด้วย) การได้ขาดเรียนและไปเที่ยวเล่นอาจจะนำพาสุขภาพที่ดีมาให้ผมก็ได้
ผมตั้งใจแต่งตัวมากขึ้น รู้สึกว่าจะต้องใส่เกราะอะไรบางอย่างในชุดด้วยเพื่อกันอันตราย ผมค่อนข้างใส่ได้อย่างทุลักทุเล
“หมั่นโถ ท่านช่วย...”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจนจบ หมั่นโถก็ช่วยผมแต่งตัวแล้ว เขาจับให้ชุดเกราะนั้นกระชับกับตัวผมมากยิ่งขึ้น กลิ่นกายและลมหายใจที่ลอยมาทำไมมันหอมแปลกๆ ไม่น่าจะใช่กลิ่นของหมั่นโถนะครับ
“เรียกใช้บ่าวของข้าจนเคยชินแล้วสินะ”
องค์ชายรองเสด็จ...ผมป่าวประกาศให้ตัวเองฟังอยู่ในใจขณะที่หันไปมองคังยู
คังยูโอปป้ามาในชุดองค์ชายที่หรูหราทับด้วยชุดเกราะที่หรูหราตามลาภยศและแตกต่างจากผมมาก ดูเหมือนเขาจะเตรียมตัวใช้ธนูมาเป็นอย่างดี เพราะสวมใส่ปลอกแขนสำหรับยิงธนูด้วย แทนที่ผมจะต่อปากต่อคำกับเขา ผมกลับต้องหุบปากฉับเพราะอึ้งกับลุคของคังยูในวันนี้มากมายจริงๆ
โอปป้าหล่อแรง...โอปป้าหล่อจนทำอึ้ง (จริงๆ แล้วโอปป้านี่เขาให้ผู้หญิงเรียกพี่ชาย แต่ ณ จุดนี้เรียกคังยูว่าฮยองก็คงจะไม่ได้ฟีลสักเท่าไหร่ครับ)
“ข้าดูแปลกๆ ไปอย่างนั้นรึ” คังยูมองดูสารรูปตัวเอง
“เปล่าหรอก ข้าแค่...แปลกตาน่ะ”
“ข้าใส่ชุดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้วนะ”
“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่เคยเห็นเจ้า”
“เป็นลูกขุนนางยังไงถึงไม่ชอบเปิดหูเปิดตา”
“เอ๊ะ...” ดีกันได้ไม่เท่าไหร่ผมกับมันก็มีแววจะตีกันอีกแล้ว ในระหว่างที่ผมทำปากขมุบขมิบด่าคังยูกับตัวเอง ผมก็ถูกคังยูจับไหล่และก็สบตาเขาตรงๆ
ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมเตี้ยมาก (คงจะสมชื่อจูเนียร์) อีกฝ่ายต้องก้มตัวลงมาให้ผมได้สบตามองชัดๆ และจะได้ไม่ต้องเงยหน้ามาก
“เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าสบายดีแล้ว”
ผมกระพริบตาปริบๆ “ข้าแน่ใจ”
“แน่นะ”
“แน่สิ” จะถามย้ำอะไรนักหนาเนี่ย
“วันนี้เจ้ากับข้าอาจจะต้องเจอศึกหนักหน่อย”
ศึกหนักอะไรฟะ...มีงานวิ่งวัววิ่งควายหรือยังไง
“ข้าขอให้เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม”
ขบวนเสด็จองค์ชายรอง
ผมอยู่ในเกี้ยวที่เปิดผ้าม่านเพียงแค่ครึ่งหนึ่ง ข้างหน้าของผมคือคังยูที่นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนั้น ถ้าคนภายนอกไม่สังเกตดีๆ ล่ะก็จะมองไม่เห็นผมเลยเพราะผ้าม่านบังหมด เช่นเดียวกับคังยูเหมือนกันที่ผ้าม่านบัง ไม่ยอมเปิดเผยโฉมให้พสกนิกรรับรู้ เพราะเขายังเป็นนักเรียนที่ซองกยุนกวานอยู่
ที่ข้างทางมีประชาชนคุกเข่าคำนับคังยูเป็นการใหญ่ ไม่มีใครกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพระพักตร์ขององค์ชาย ผมมองสิ่งเหล่านั้นอย่างทึ่งๆ นึกว่าจะเคยเห็นแค่ในซีรี่ส์ซะอีก นี่ผมกำลังสัมผัสกับบรรยากาศจริงๆ เลยนะเนี่ย
“เห้ย” คังยูอุทาน จู่ๆ เขาก็หายเข้ามาอยู่ในมุมมืดข้างหลังกับผม
“มีอะไรอย่างนั้นหรือ”
“นักเรียนซองกยุนกวาน” คังยูกระซิบ ผมมองตามออกไปทางข้างนอกหน้าต่างเห็นนักเรียนซองกยุนกวานกำลังทำการคำนับเกี้ยวอยู่ ทุกคนไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ ผมแอบเห็นพยองอันหน่อยๆ ด้วย จะว่าไปแล้วก็คิดถึงมันอยู่นะครับ
“ตอนไหนหรือที่เจ้าคิดจะเปิดเผยฐานะ” ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย
“นักเรียนพวกนั้นคงจะเห็นโฉมข้าในวันแต่งงานของข้า”
“อ๋อ อืม” ผมรับคำ ในใจรู้สึกแป้วนิดๆ ทุกวันนี้ชุดแต่งงานของคังยูยังถูกวางเอาไว้ในตำหนักอยู่เลย และผมก็ปวดใจทุกครั้งที่มองไปที่ชุดนั้น
มือใหญ่ๆ ของคังยูเอื้อมมาแตะมือผม เขาไม่ได้กุมมืออะไร แต่ทว่ามันกลับรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ แต่พอผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา เขาก็หันไปทางอื่นและก็ขยับมือหนีผม
ไอ้นี่...
การเดินทางคงใช้เวลาอีกประมาณสองชั่วยามกว่าจะถึงป่าที่คังยูหมายตาเอาไว้ ระหว่างนั้นผมก็หลับรอ และผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยว่าข้างทางเป็นยังไง
จนกระทั่ง...
เสียงกระบี่ฟาดฟันพร้อมกับเสียงคนล้มเจ็บดังขึ้นระงมไปหมด ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในยามที่เห็นทหารอารักขาช่วยกันต่อสู้กับศัตรูในชุดดำ เห้ย นี่กูมาอยู่ในช่วงเวลาแห่งการบู๊อีกแล้วเหรอ
“ยองวอน” คังยูเอื้อมมือมาจับแขนผมและก็ดึง “เราช้าไม่ได้แล้ว เราต้องรีบไป!”
ไปไหนวะ...ผมที่ยังคงมึนงงผสมหวาดกลัวนิดๆ โอนอ่อนไปตามแรงดึงของคังยู มือของเขาที่กระบี่โดยที่ข้างหลังก็ยังสะพายธนู ที่ใกล้ๆ นั้นมีขงเบ้งและก็ซองชิลช่วยกันเปิดทางให้ผมกับคังยู
ทำไมผมถึงรู้สึกว่านี่เป็นการสร้างความวุ่นวาย มากกว่าการลอบทำร้ายองค์ชายรองนะ
“รีบไป” คังยูกระตุกแขนผมให้ผมรีบเดิน
“เดี๋ยว นี่มันอะไร เจ้าควรจะอยู่กับทหารสิ”
“ถ้าอยู่ข้าก็ไม่ได้หนีน่ะสิ”
“หนีเหรอ” ผมทวนคำ หันไปมองซองชิลกับขงเบ้งที่ไม่ยอมสบตาผม เอาแต่วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้น
“ข้าต้องหนี ยองวอน ไม่อย่างนั้นข้าก็ต้องถูกจับแต่งงาน”
เห้ย นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะเว้ย ผมที่ถูกลากจนหัวจะทิ่มมีความคิดต่างๆ นานาเรื่องการถูกลงโทษถ้าถูกจับได้หลังจากนี้ คังยูอาจจะไม่เป็นไร แต่ผมเนี่ยสิ...คออาจจะขาดได้
ผมมองไปที่คังยูที่มีความตั้งใจจะหนีอย่างแน่วแน่ ดูเหมือนเรื่องนี้เขาจะเตรียมการมาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะที่อยู่ตรงนั้นคือเรือลำเล็กและมีสัมภาระวางกองอยู่ด้วย
แม่เจ้า...ผมไม่คิดว่าผมจะมาอยู่ในจุดนี้ได้ ไม่ว่าวิวตอนนี้จะสวยมากแค่ไหน แต่ก็ทำให้ผมจิตใจสงบลงไม่ได้เลย
คังยูจับผมให้ลงไปในเรือ เขาและอีกสองคนที่เหลือรีบลงไปในเรือ และในตอนที่ซองชิลพยายามจะแกะเชือกให้เรือหลุดออกจากท่า...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“ยองวอน!”
เสียงพยองอันนี่หว่า ผมรีบหันไปทันที เขากำลังถูกชายในชุดดำจับตัวเอาไว้ ทุกคนดูอึ้งไปกันหมด ยกเว้นซองชิลที่ส่งเสียงออกมาราวกับพยองอันกำลังจะสร้างเรื่องยุ่งยากให้เขา
“ซองชิล เจ้าไปช่วยเขา” คังยูสั่ง คนถูกสั่งทำหน้าเหมือนโดนบังคับ แต่ก็ไม่วายทำตามคำสั่งอยู่ดี เขากระโดดลงจากเรือ ส่งมอบเชือกให้ขงเบ้งหรือจีซูแกะเชือกต่อ
“เจ้าพาองค์ชายหนีไปก่อน ข้ากับเจ้านั่น...” ซองชิลพยักเพยิดไปทางพยองอันที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “...จะตามไปทีหลัง”
“เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้นะ” ผมเริ่มกังวลกับเพื่อนของผมในยุคนี้เข้าให้แล้ว
“เขาช่วยได้อยู่แล้วล่ะ” คังยูจับตัวผมให้นั่งลงบนเรือดีๆ ในขณะที่ผมมองตามพยองอันไปจนสุดสายตาระหว่างที่เรือกำลังออก ทันเห็นซองชิลกำลังบู๊ใส่พวกชุดดำนั่นพอดี
เออว่ะ...ถ้าคนชุดดำเป็นคนที่คังยูเตรียมมา ถ้าอย่างนั้นสวัสดิภาพของพยองอันคงไม่มีอะไรให้กังวลอีกแล้วสินะ
จีซูเป็นคนพายเรือ ผมเห็นพายอีกอันก็เลยกะจะช่วยจีซูอีกแรง แต่คังยูกลับแย่งผมไปพายซะงั้น
“เจ้าเพิ่งหายเจ็บไข้ ข้าเองดีกว่า”
“ไม่ได้หรอก” อย่างน้อยมันก็เป็นองค์ชายนะครับ
“ข้าอยากทำ”
โอเค...กูไม่ขัดก็ได้ ผมจึงนั่งนิ่งๆ สบตากับคังยูที่ดูไม่มีความลังเลอะไรใดๆ ในการหนีครั้งนี้เลย
“เจ้าคิดดีแล้วเหรอ” ผมอดถามเขาไม่ได้จริงๆ ครับ “การที่เจ้าหนีแบบนี้ คือการที่เจ้าทิ้งบ้านทิ้งเมือง หนีงานแต่งงาน...”
“ข้าขอถามอะไรเจ้าสักหน่อย” คังยูดูหงุดหงิดมาก “เจ้าอยากให้ข้าแต่งงานหรือเปล่า”
ไม่อยาก
คำตอบที่ชัดเจนและตรงประเด็นผุดขึ้นมาในหัวของผมทันที แต่ผมไม่กล้าที่จะรีบตอบออกไปแบบนั้น
“เจ้าคิดถึงแต่ใจของเจ้าก็พอ ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น”
คังยูพายไปเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว
“การที่ข้าทำแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะเจ้า”
“...”
“เพราะเจ้า...ทำให้ข้ามีความกล้า”
จีซูที่อยู่บนเรือไม่ยอมพูดอะไรเลย ผมเอาแต่ก้มหน้าทั้งยินดีและก็ยินร้ายผสมๆ กันไป มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ กับการที่ทำอะไรแบบนี้ในยุคนี้
“ถ้าเจ้าไม่อยากไปกับข้า ข้าจะให้จีซูกลับไปส่งเจ้าที่เมืองหลวง”
ผมกระพริบตาปริบๆ
“ว่ายังไง...กระต่ายน้อย”
ถ้าผมกลับไป...ผมคิดว่าใจผมต้องเป็นบ้าแน่ บ้าเพราะเป็นห่วงมันเนี่ย ไม่ใช่อะไรหรอก
เป็นองค์ชายแต่เนรเทศตัวเองออกไปตั้งไกล จะไม่ให้ผมห่วงได้ยังไงล่ะครับ
ผมสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะพูดอย่างแน่วแน่ว่า...
“ไม่ว่าเจ้าจะไปไหน...ข้าคนนี้จะไปกับเจ้าด้วย”TBC*
หายไปนานมากๆ เลย...ขอโทษนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
