ตอนที่ 16 พาร์ทของซองชิล
เพื่อนร่วมห้องของข้ามีนามว่า พยองอัน
เขาเป็นบุตรชายของขุนนางที่ข้าเองก็จำไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่นักว่าเขาเป็นบุตรของขุนนางคนไหน สิ่งที่ข้าจำได้เกี่ยวกับเขามีเพียงไม่กี่สิ่งเท่านั้น นั่นก็คือ...
1. เขามีรูปร่างเล็ก ผอมบาง แลดูไม่มีเรี่ยวแรง ถึงแม้ว่าจะสูงใหญ่มากกว่าคุณชายยองวอน แต่เขาก็ยังตัวเล็กมากอยู่ดี
2. เขาพูดมาก เป็นคนที่พูดมากที่สุดเท่าที่ข้าเคยรู้จักมา
3. เขาเป็นตัววุ่นวายที่สุดในโลกแห่งนี้แล้ว
เพราะอะไรรู้หรือไม่...
เพราะเขากำลังก่อกวนแผนการหนีขององค์ชายซองโจ และนั่นทำให้ข้าล่าช้าไปมาก เพราะข้าต้องมาตามติดเขาเหมือนข้าเป็นองครักษ์ของเขา แทนที่จะไปตามติดองค์ชายซองโจ ผู้เป็นเจ้าชีวิตของข้า
มันช่างเป็นอะไรที่น่าหงุดหงิด อารมณ์เสียเสียจริงๆ
ข้าส่งสัญญาณให้พวกชุดดำที่จับตัวเจ้าพยองอันให้ปล่อยเขาไป พวกชุดดำเหล่านี้เป็นพวกขององค์ชายใหญ่อีกทีหนึ่ง องค์ชายซองโจได้ขอร้องให้พระองค์ช่วยในการหลบหนีครั้งหนี เลือดเนื้อเชื้อไขของโอรสสวรรค์ทั้งสองต่างก็พากันวางแผนนี้เอาไว้อย่างดิบดี
แต่จะมาเสียแผนเพราะเจ้าพยองอันนี่แหละ
“อา...ข้าเจ็บ...ข้าเจ็บ” เจ้านั่นหลับตาปี๋ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่จับตัวเขามานั้นปล่อยเขาไปหมดแล้ว เขานั่งอยู่กับพื้น ยกมือขึ้นมาสองมือปัดป้องศีรษะของตัวเองเอาไว้ ช่างน่าหัวเราะเสียจริงๆ ทำไมข้าต้องมาเสียเวลากับคนอย่างเจ้าด้วยนะ “เอ๊ะ...ทำไมข้าไม่ถูกจับแล้วล่ะ”
การที่ข้าไม่ยอมเสวนาอะไรกับพยองอันคนนี้ก็เพราะเขาเป็นบุคคลจำพวกหนึ่งที่ข้ารำคาญ ข้าไม่ชอบคนที่พูดมาก และเขาก็มีคุณสัมบัตินี้เต็มๆ
“เจ้าช่วยข้า!!!” พยองอันทำหน้าลิงโลด “ข้าขอขอบใจเจ้ามาก”
ข้ามองหน้าเขาด้วยสายตาเฉยชา ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินหนี ข้าจักต้องตามองค์ชายให้ทันไม่อย่างนั้นล่ะก็ข้าต้องพลัดหลงกับสหายที่เหลือแน่ๆ
“เจ้าจะไปไหน ข้าไปด้วย!”
ข้ากะจะไม่พูดหรือกล่าวว่าจาอันใดกับเจ้าคนนี้แน่ๆ ตลอดทั้งชีวิต แต่ถ้าหากเขาจะยังตามติดข้าแบบนี้ และข้าไม่ยอมเอ่ยปากไล่ออกไป มีหวังได้ตามข้าจนถึงเช้าแน่
“เจ้ามาทางไหนก็กลับไปทางนั้น อย่ามาทำให้ข้าเสียเวลา”
อีกฝ่ายดูจะตกตะลึงไปสักหน่อยเมื่อข้าสนทนากับเขาเป็นครั้งแรก
ถ้าหากเจ้าเข้าใจ...ข้าขอสัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะพูดกับเจ้า
“ข้ากลับไม่ได้หรอก ข้าจำทางที่ข้ามาไม่ได้แล้ว”
เหมือนสวรรค์เบื้องบนกลั่นแกล้งข้า...ไม่ว่าจะอย่างไรข้าก็สะบัดเจ้านี่ไม่หลุดใช่หรือไม่
ข้าหันกลับไปมองใบหน้าที่ใกล้จะร้องไห้ของพยองอัน หมอนั่นนอกจากจะดูอ่อนแอแล้วยังดูไม่มีหัวคิดอีกด้วย
“แล้วเจ้าตามมาที่นี่ทำไม”
“ข้ามองเห็นยองวอน ข้าไม่เจอเขามานานมากแล้ว ข้าเกรงว่าเขาจะมีภยันอันตราย ข้าก็เลยเดินตามขบวนนี้มา”
“เจ้าไม่รู้หรือไงว่าขบวนนี้เป็นขององค์ชายรอง...”
“ข้ารู้”
“รู้แล้วยังจะตามมาอีก ไม่มียองวอนอะไรให้เจ้าตามหาหรอก”
“ทำไมจะไม่มียองวอน! ข้าเห็นเขาอยู่บนเกี้ยวกับองค์ชาย!”
ข้าชะงักไปเล็กน้อย ถ้าเช่นนั้นเจ้าพยองอันคนนี้ก็เห็นรูปโฉมที่แท้จริงขององค์ชายแล้วอย่างนั้นสิ ข้าจ้องหน้าหมอนั่น นอกจากเขาจะไม่มีคำกล่าวใดๆ ที่เกี่ยวกับองค์ชายแล้ว เขายังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่อย่างไม่จบไม่สิ้น ไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรนักหนา
“ให้ข้าไปด้วยเถอะนะ ข้ารู้ว่ายองวอนไปกับพวกเจ้า”
อา...พยองอันนี่มันภาระชิ้นใหญ่ของข้าโดยแท้
“เถอะนะ” เมื่อเห็นว่าข้าไม่ยอมตอบสักที หมอนั่นก็เข้ามาควงแขนข้าพร้อมกับเขย่าไปมาอย่างอ้อนวอน นี่เป็นอีกนิสัยหนึ่งที่ข้าไม่ชอบ ข้ารู้สึกว่ามันเหมือนอิสตรีจนเกินไป มันดูไม่ใช่ชายชาตรีสักเท่าไหร่
แต่ถึงอย่างนั้น...ป่าแถวนี้ก็อยู่ไกลจากเมืองหลวงยิ่งนัก หากข้าปล่อยให้เจ้าคนนี้กลับไปคนเดียว เห็นทีว่าข้าคงจะกลายเป็นคนใจร้าย และเจ้านี่ก็คงไปได้ไม่ไกล คงจะถูกจับไปเป็นบ่าวไพร่ที่ไหนสักแห่ง เพราะดูท่าแล้วไม่น่าจะมีแรงสู้คนร้ายที่ไหนได้ แม้องค์ชายจะยังไม่รับสั่งว่าให้พยองอันตามเสด็จไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้น...เจ้านี่ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่งของคุณชายยองวอน
หากคุณชายยองวอนอยู่แต่กับพวกข้า ข้าเกรงว่าคุณชายจะเบื่อและไม่สนุก
การทำให้คุณชายยองวอนสบายอกสบายใจ คือการทำให้องค์ชายของข้าสบายอกสบายใจอีกทีหนึ่ง ถึงแม้ว่าข้าจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมองค์ชายถึงจะต้องเป็นห่วงและก็หวงคุณชายยองวอนคนนี้ยิ่งนักก็ตาม
เรื่องนั้นข้ากับจีซูล้วนแล้วแต่ไม่กล้าถาม แต่ข้าเชื่อว่าคนฉลาดทายาทนักปราชญ์อย่างจีซูคงจะรู้ดีอยู่เต็มอก
“ก็ได้” หลังจากที่ยืนใช้ความคิดอยู่นาน ข้าก็เอ่ยปากตกลงกับพยองอัน “แต่เจ้าต้องให้สัญญากับข้า เรื่องนี้เป็นความลับและถ้าแพร่งพรายออกไปมีหวังเราจะต้องตายกันหมด”
“ข้าสัญญา”
“แล้วเจ้า...ก็ต้องห้ามทำตัวเป็นภาระของข้าด้วย”
“ขะ ข้าสัญญา”
เฮ้อ...ในที่สุดข้าก็ต้องมีพยองอันห้อยสอยตามติดไปด้วย ข้าเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างเซ็งๆ โดยมีพยองอันเดินตามหลังข้ามา อีกฝ่ายดูจะยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ท่าทางจะไม่ค่อยได้เจอการสู้รบปรบมือกันเสียเท่าไหร่
“พวกเจ้าพายองวอนหนีทำไม”
“...”
“แล้วซองโจล่ะ ข้าไม่เห็นซองโจเลย พายองวอนหนีแบบนี้ ซองโจต้องตามล่าพวกเจ้าแน่ๆ”
"..."
“ซองโจไม่มาด้วยเหรอ เจ้าคือองครักษ์ของซองโจนี่”
ข้าสงสัยอยู่ในใจ...หากพยองอันสามารถมองเห็นคุณชายยองวอนที่อยู่บนเกี้ยว ทำไมเขาถึงไม่สามารถมองเห็นคนที่นั่งอยู่กับยองวอน
ก็เอาเถอะ ข้ายังไม่มีอารมณ์จะปลอบใจคนที่ต้องตกตะลึงงันหลังจากที่รับรู้ความจริง
“ทำไมเจ้าไม่ตอบข้าเลยล่ะ เจ้ากลับมาเป็นคนพูดไม่ได้อีกแล้วอย่างนั้นรึ”
ข้าต้องสนทนากับหมอนี่ไปอีกนานเท่าไหร่กันนะ...
“มีคนเคยบอกเจ้าหรือไม่ว่า...”
“...”
“เจ้าพูดมาก”
คำพูดของข้าทำให้อีกฝ่ายหน้าชาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจอะไรในเรื่องนั้น เขาเดินตามข้าต้อยๆ เหมือนกับเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า ตอนที่เขาไม่พูดข้าก็รู้สึกสบายใจดีนะที่ได้อยู่ใกล้ๆ
แต่ทันทีที่เปิดปากพูดเมื่อไหร่ เท่านั้นแหละ...ความสบายใจของข้าก็จะลดลงไปทันที
“ข้าไม่เห็นจะไม่เข้าใจเลย ข้าตามยองวอนมา แต่ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะไปไหน เจ้าบอกข้าหน่อยไม่ได้หรือ ข้าไม่อยากตายไปพร้อมกับความสงสัยนี้นะ”
อา...ข้าจะบ้าตาย...ดาบในมือของข้าสั่นพั่บๆ ราวกับต้องการตีปากเล็กๆ นั่นให้หยุดพูดเสีย แต่ข้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอก
ข้าไม่ชอบทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า
“ไว้ถึงเวลา คุณชายยองวอนจะเป็นคนอธิบายให้เจ้าฟังเอง”
เนื่องจากข้ากับพยองอันไม่ได้เดินทางไปยังที่หมายทางเรือ ทำให้ข้ากับเขาจะต้องใช้เวลาในการเดินทางเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับการเดินทางทางเรือ เพราะพวกข้าใช้วิธีเดินเท้า แม้พยองอันจะเสนอให้เราทั้งคู่ซื้อม้า แต่ข้าปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ข้ากับเขาโดดเด่นจนเกินไป
ตะวันเริ่มคล้อย ในขณะที่อากาศนั้นกลับหนาวเย็นลงจนตัวสั่น ข้ากับเจ้าพยองอันแวะพักที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่มีโรงเตี๊ยมเล็กๆ ซึ่งเป็นร้านอาหารและก็สถานที่พักแรม
พยองอันสั่งอาหารมาอย่างมากมาย ละม้ายคล้ายกับว่าเขาหิวมากมายเสียเหลือเกิน พวกคุณชายเป็นอย่างนี้กันทุกคนหรือไม่นะ ใช้จ่ายอย่างสิ้นเปลืองไม่ได้คำนึงถึงความลำบากของบิดาเลย
ข้าสามารถพูดเช่นนี้ได้ เพราะนายเหนือหัวของข้า องค์ชายซองโจ แม้จะมีทรัพย์สินเงินทองมากมายมหาศาล แต่ท้ายที่สุดแล้วพระองค์ก็ไม่ทรงเป็นคนใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย บางครั้งก็หอบเงินในส่วนของพระองค์มาให้ข้าใช้แทนเสียด้วยซ้ำ
“กินซะสิ” พยองอันยื่นน่องไก่ตุ๋นให้ข้า “ตอบแทนที่เจ้าช่วยข้า มื้อนี้ข้าเลี้ยงเจ้าเอง”
การที่เขาสั่งอาหารแบบไม่ลืมหูลืมตาแบบนั้นมันแสดงออกชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาต้องเป็นคนจ่าย
ข้าไม่พูดอะไรต่อตามอุปนิสัยของข้า ข้าตักอาหารเข้าปากกินอย่างเงียบเชียบ โดยมีดาบคู่ใจวางอยู่ใกล้ๆ ไม่หนีห่างไปไหน โรงเตี๊ยมที่นี่ห่างไกลจากเมืองหลวง นั่นหมายความว่าพวกผู้ร้ายก็อาจจะชุกชุม เนื่องจากเป็นเขตนอกเมือง จำนวนผู้ตรวจการก็ต้องน้อยตามลงไปด้วย
ยังไม่ทันที่ข้าจะได้คิดในเรื่องนั้นจบดี...พวกชายฉกรรจ์ที่มีอาวุธครบมือก็เดินเข้ามาในร้าน ท่าทางร้ายกาจ ไม่น่าไว้วางใจ
แน่นอนว่าพยองอันนั้นไม่ได้สัมผัสถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นทุกเมื่อ เขาเอาแต่กินอยู่แบบนั้นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย
พวกชายฉกรรจ์เหล่านั้นเหล่ตามองพวกข้าราวกับพวกมันกำลังตามหาพวกข้าอยู่อย่างไรอย่างนั้น นี่มันผิดปกติแล้ว เป้าหมายที่แท้จริงของพวกมันควรจะเป็นองค์ชายซองโจ ไม่ใช่พวกข้า
แต่เดี๋ยวก่อน...ข้าไม่ได้อยู่ติดกับองค์ชายตอนนี้ นั่นหมายความว่าอันตรายอาจจะเกิดขึ้นกับองค์ชายได้ทุกเมื่อ!
ข้าทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะทันที พลางลากข้อมือพยองอันให้ตามติดข้ามาด้วย ข้ารู้ว่าพวกนั้นอาจจะตามล่าข้า ไม่ใช่ตามล่าองค์ชาย แต่ว่า...การสู้รบปรบมือคือการสูญเสียเวลาอย่างหนึ่ง ลำพังคุณชายยองวอนกับจีซูที่ฉลาดแต่ความคิดไร้ซึ่งวิทยายุทธ์อาจจะดูแลองค์ชายไม่ได้
ข้าจำต้องหนี...เพื่อที่จะเข้าถึงตัวองค์ชายให้ไวที่สุด
“อะไรของเจ้า ข้าจะ...ข้าจะสำลัก!”
“ไม่มีเวลากินอะไรทั้งนั้นแล้ว เราต้องรีบไป!”
“ยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ”
“เจ้าของโรงเตี๊ยมไม่ใช่คนที่ยากจนข้นแค้นอะไร”
“เจ้านี่มันแย่ที่สุด”
ไม่นานนักเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นก็ตามข้ากับพยองอันมาอย่างรวดเร็ว ข้ากับพยองอันรีบเร่งฝีเท้าแหวกป่าไม้พยายามหนีคนเหล่านั้นให้พ้น พยองอันรู้ตัวแล้วว่าพวกที่ตามหลังมามันไม่ได้มาดี เขาจึงเลิกสนใจเรื่องของกินและก็เรื่องจ่ายเงินค่าอาหารแก่โรงเตี๊ยม ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างเดียว ซึ่งข้าประทับใจมาก เพราะถ้าเขาช้า ข้าก็จะช้าด้วย
“เจ้าไปหลบตรงนั้น” ข้าตัดสินใจเอ่ยในที่สุด พวกนั้นมีแค่สี่คนอาจจะจัดการได้ไม่ยาก “ข้าขอเวลาจัดการพวกมันก่อน”
“ข้ารู้ว่าเจ้าเก่ง แต่พวกนั้นท่าทางเป็นยอดฝีมือ”
“แล้วจะให้ทำอย่างไร จะวิ่งหนีไปทั้งคืนหรือไง”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
จะช่วยคิดสักนิดไม่ได้เลยหรือยังไงกัน ผมทำเสียงหงุดหงิดออกมาอย่างไม่ปิดบัง และในช่วงเวลาที่ผมกับพยองอันกำลังลังเลอยู่นั้น พวกชายฉกรรจ์ก็ตามมาทันพอดี
บัดซบเอ๊ย
“หนีไป” ผมกระตุกแขนอีกฝ่ายเพื่อให้เขาหนีไปก่อน
“จะบ้ารึ” พยองอันร้อง “มาด้วยกัน ก็ต้องไปด้วยกันสิ”
“เจ้าจะเป็นตัวถ่วงข้า”
“ข้ามิใช่ตัวถ่วง!”
อา ไม่ทันแล้ว พวกมันล้อมรอบตัวข้ากับเขาเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย พวกมันมีจำนวนไม่มากเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้สู้ก็คงต้องใช้เวลา ยิ่งข้ามีเจ้าลูกขุนนางที่อ่อนปวกเปียกอยู่ข้างๆ ด้วยแล้ว ยิ่งน่าจะช้าไปกันใหญ่
เอาไงก็เอากัน ข้าเป็นลูกผู้ชาย เกิดครั้งเดียว ย่อมตายครั้งเดียวอยู่แล้ว มิเห็นต้องกลัวเกรงอันใด
“เข้ามา”
สิ้นเสียงของข้า พวกนั้นก็เข้ามาหาข้าเรียงตัวกันเลยทีเดียว จากที่สังเกตดู เป้าหมายของพวกมันคือข้าเพียงคนเดียว เพราะฉะนั้นพยองอันที่อยู่ด้านหลังจึงไม่ได้รับอันตรายอะไรมาก นั่นทำให้ข้ารู้สึกดียิ่งนักที่ไม่ต้องคอยพะวงหลังตลอดเวลา
พวกมันเก่งวิชาดาบเหมือนกับข้า หลายครั้งที่ข้าพลาดพลั้งเกือบจะโดนพวกมันเล่นงาน แต่ข้าก็สามารถหลบได้อย่างทันท่วงที
พวกมันไม่ได้ต้องการให้ข้าเจ็บตัว แต่ต้องการสังหารข้า...
มิทันการอันใดหากยังสู้กันต่อไปแบบนี้ ข้าต้องทำการสอยพวกมันให้ลงไปนอนทีละคน อย่างน้อยก็ให้มันเจ็บตัวจะได้ไม่ต้องตามข้าต่อ
ข้าจัดการฟันดาบไปที่หน้าขาของชายฉกรรจ์หนึ่งคน...ร่วงไปหนึ่ง
คนต่อมาข้าฟันเข้าอย่างจังที่ขาอีกเช่นกัน...ร่วงไปสอง
คนที่สาม...
“มีธนู!”
พยองอันร้องขึ้นมาทำให้ข้าสูญเสียสมาธิ จังหวะนั้นเองที่ลูกธนูพุ่งตรงมาใส่ข้า แต่ทว่า...พยองอันกลับวิ่งเข้ามาขวางเอาไว้
เขาฉลาดที่เอียงตัวหลบได้ทันพร้อมกับจับตัวข้าให้หลบได้ ลูกธนูจึงเฉียดแขนซ้ายของเขาไป เลือดไหลออกมาสีแดงฉาน แต่ไม่ถึงขั้นอันตราย
ข้าตกตะลึงงันในความกล้าของคนอ่อนแอที่ข้าดูถูกตลอดมา นอกจากจะมีความกล้าแล้วเขายังใช้มันในการปกป้องคนที่มีอาวุธครบมืออย่างข้าด้วย
เพราะความโกรธข้าจึงจัดการพวกที่เหลืออย่างรวดเร็วและไร้ความปราณี มิอาจเสียเวลาขบคิดได้ว่ามันจะตายหรือไม่ตาย ตอนนั้นข้าเพียงคิดว่าต้องจัดการพวกมัน เพราะจะได้ไปทำแผลให้พยองอัน
ไม่นานนักพวกมันก็ล้มกันหมด
“ตามข้ามา” ข้ารีบดึงตัวพยองอันให้ตามข้าไป หน้าของเขาซีดเป็นไก่ต้ม อาจเป็นเพราะเสียเลือดหรือไม่ก็กลัวเลือด "อา...ข้าเจ็บ ข้าเจ็บ”
“เจ้ากลัวเจ็บแต่เจ้าก็แส่เข้ามายุ่ง” ข้าอดเสียงดังใส่เขาเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ
“จะให้ข้ามองดูเจ้าสู้คนเดียวได้อย่างไร ข้าก็เป็นลูกผู้ชายนะ!”
ยอมใจ...แม้จะตัวเล็กกระจ้อยร่อยไร้วิทยายุทธ์แต่ความกล้ากลับมีเต็มเปี่ยม เขาช่วยข้าไว้ แต่เขาไม่ทวงขอคำสรรเสริญเยินยอจากข้าในเรื่องนี้สักแอะ
เรื่องนี้ทำให้สายตาของข้าที่มองเขาเปลี่ยนไป...
หมู่บ้านถัดมา...
“อาาาาาา” พยองอันไม่หยุดส่งเสียงร้อง ข้ากำลังทำแผลให้เขาหลังจากขอร้องคุณป้าเจ้าของที่พักแรมให้หาหยูกยามาทำแผลให้พยองอัน ข้ากับเขากำลังอยู่ในห้องพักแรมแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างซอมซ่อ แต่การมีที่หลับนอนและหลบซ่อนในคืนนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี “ข้าเจ็บ!”
“ข้ารู้แล้ว!” ข้าพูด “การที่เจ้าเผชิญหน้ากับดาบก็ต้องเจ็บปวดด้วยดาบ”
“เพราะอย่างนี้ไงข้าถึงจะเป็นขุนนางว่าราชการ แทนที่จะเป็นนักรบเช่นเจ้า อ๊ะ...” แผลของพยองอันที่ถูกข้าใช้สมุนไพรมาแตะๆ ทำเอาเขาส่งเสียงไม่หยุด “เจ้าเก่งนะ สู้ขนาดนั้นแต่ไม่ยักกับมีแผลเลย”
ใครว่าอย่างนั้นกัน...แผลข้าก็มีแต่ข้าไม่ร้องเรียกให้คนมาสนใจเช่นเจ้าหรอก
ข้าใช้ผ้าพันแผลพันแผลบนแขนเล็กๆ ที่ค่อนข้างไร้มัดกล้ามของพยองอันจนเสร็จ
“ใบหน้าเจ้าชื้นเหงื่อ คงจะดูแลตัวของเจ้าเองได้นะ” ข้าเลื่อนกะละมังใส่น้ำและผ้าส่งไปตรงหน้าพยองอัน ก่อนที่จะลุกขึ้น
“เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปหลับนอนตรงมุมนั้น”
“เตียงก็กว้างขวางอยู่ อย่ามาทำเหมือนข้าไม่เคยนอนข้างๆ เจ้า”
“เจ้าเจ็บตัว...” ข้าเลื่อนสายตาไปมองที่แผลของเขา “...ข้ากลัวตัวข้าจะไปโดนแขนเจ้าด้วยความบังเอิญ”
พยองอันไม่ว่าอะไรต่อ ข้าเห็นเขาจัดการเช็ดหน้าของตัวเอง ตอนที่ข้ามาหลบอยู่ตรงมุมที่ข้าจะนอนในคืนนี้
ข้าถอดชุดของข้าออกจุดเหลือแต่ท่อนบนเปลือยเปล่า แผลเต็มตัวข้าไปหมดไม่ว่าจะเป็นรอยฟกช้ำหรือทว่ารอยดาบฟัน แม้จะเบาบางแต่มันก็เจ็บแสบกวนใจข้า
แค่นี้ไม่ทำให้ข้าร้องโอดครวญ อาจารย์ของข้าที่เคยสั่งสอนข้าบอกว่าหากเป็นนักรบไม่ว่ายามเจ็บหรือยามใกล้ตายก็ห้ามส่งเสียง ข้ายึดถือในคำสอนนั้นเรื่อยมา
“เจ้าเจ็บตัวนี่!!!” ข้าสะดุ้ง พยองอันจู่ๆ ก็มาโผล่อยู่ที่ด้านหลัง “ไม่ได้ ข้าต้องทำแผลให้เจ้า”
“ข้าไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้อย่างไร เลือดไหลแบบนี้” กลับกลายเป็นพยองอันที่จะมาทำแผลให้ข้าแทน “เจ้านี่นะ เจ็บแล้วทำไมไม่บอก เจ้าทำแผลให้ตัวเองคนเดียวมาทั้งชีวิตเลยหรืออย่างไร”
ใช่...
สหายของข้ามีแต่องค์ชายซองโจ ผู้ซึ่งเจ็บตัวทีไรก็มีหมอหลวงเข้ามาดูแลรักษา และจีซู ผู้ที่หมกมุ่นอยู่แต่กับตำรา ไม่สนใจวิชาการรบอะไรเลย
เพราะฉะนั้นยามที่ข้าเจ็บตัว ก็มีแต่ข้าที่ต้องดูแลตัวเอง
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนมาพยาบาลข้า พยองอันมือเบาอย่างไม่น่าเชื่อ และข้าก็รู้สึกแปลกๆ ยามที่นิ้วเรียวๆ ของเจ้านั่นมาถูกตัวข้า
อา...ทำไมข้าต้องรู้สึกว่าเจ้านั่นเป็นเพศตรงข้ามกับข้า ทั้งๆ ที่มันเป็นเพศเดียวกันกับข้าด้วยนะ
มันเขินอายอย่างไรบอกไม่ถูก
“ให้ตาย แผลเจ้านี่เยอะฉิบ”
พยองอันย้ายตัวเองจากการที่อยู่ด้านหลังของข้ามาอยู่ด้านหน้า
แม้จะเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน แต่ข้ามิเคยสังเกตเลยว่าดวงตาของพยองอันนั้นสุกใสเป็นประกายภายใต้ขนตาเป็นแพยาวมากแค่ไหน
ไอ้ความรู้สึกหน้าร้อนๆ ที่แก้มยามที่เจ้านั่นอยู่ใกล้ๆ ตัวข้านี่มันอะไร...
“พอแล้ว” ข้าลุกขึ้น...จัดการใส่เสื้อผ้าให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว “ข้าจะออกไปสำรวจรอบๆ เสียหน่อย เผื่อยังมีพวกมันวนเวียนอยู่”
พยองอันดูตกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไรในความประสงค์ (แบบหลอกๆ ) ของข้า
ข้าเดินออกมาจากห้องพักพร้อมความคิดที่หลากหลาย
ไม่ได้...นี่มันแปลกมากแล้ว มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ข้าไม่ควรจะมารู้สึกอะไรกับพยองอัน ไอ้ความเขินอายนี้ข้าจำได้ยามที่จีซูพาข้าไปยังหอนางโลม ยามที่เห็นสตรีเหล่านั้นแต่งตัวยั่วยวนองครักษ์ประจำตัวองค์ชายเฉกเช่นข้า
แต่ว่า...ข้ากลับรู้สึกเขินอายกับพยองอัน ทั้งๆ ที่หมอนั่นแต่งตัวมิดชิด มีบาดแผล แถมยังเป็นบุรุษเช่นเดียวกับข้า
นี่มันบ้าแล้ว!
กลางดึก
พยองอันหลับไปแล้ว...ข้าค่อยๆ ย่องไปยังตรงมุมที่ข้าบอกว่าจะใช้นอน ณ ตรงนั้นมีอาหารและก็ยาสำหรับรักษาแผลวางอยู่ราวกับว่าพยองอันเป็นคนบอกให้ป้าเตรียมมาไว้ให้
ข้าเหลียวกลับไปมองใบหน้าเล็กยามหลับใหล...ตลอดเวลาที่ข้าอยู่ร่วมห้องกับเจ้านี่มา ข้าไม่เคยต้องมาแอบมองใบหน้าของเขายามหลับแบบนี้เลย...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นยามเขาหลับนอนชัดๆ
อืม...ตอนไม่พูด ดีกว่าตอนพูดตั้งเยอะ
ข้าตัดสินใจลงไปนั่งบนเก้าอี้ จับดาบขึ้นมากอด หลังจากนั้นก็นั่งพิงเก้าอี้ หลับในท่าประจำที่ข้าชอบหลับเสมอ ตื่นตัวและมีอาวุธไม่ห่างมือ
จู่ๆ ผ้าห่มจากไหนก็ไม่รู้ก็มาคลุมตัวข้าไว้อย่างแผ่วเบา
พยองอัน!
อา หมอนี่จะทำให้ข้ารู้สึกแปลกๆ ไปถึงไหน! ไม่ได้ ข้าจะไม่ยอมให้เขารู้ว่าข้ารู้สึกตัวและยังไม่ได้หลับ
“ตอนที่เจ้าพูดกับข้า ดีกว่าตอนที่เจ้าไม่พูดกับข้านะ”
พยองอันเอ่ย หลังจากนั้นข้าก็ได้ยินเสียงเขาขยับไปนอนที่เดิม
คำพูดเขานั้นตรงกันข้ามกับข้า...
ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่ว่านี้...ข้าว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ
TBC*
Talk : เปิดตัวคู่รอง >< #จดพลุ คนพูดมาก VS คนที่ไม่พูดเลยถ้าไม่จำเป็น
ขออนุญาตบรรยายด้วยการใช้ภาษากึ่งโบราณกึ่งปัจจุบันนะคะ
เพื่อความเป็นโทนอารมณ์เดียวกันตลอดทั้งเรื่อง
เพราะว่าจูเนียร์นางใส่ภาษาปัจจุบันเต็ม (จนเกิน) มากเลยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
