หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[boboman]

รอคู่นี้มานาน 
น่ารักมากๆๆๆ ทั้งพระเอกนายเอกทั้งสองคู่น่ารักหมดทุกคนเลย >_<
รอตอนต่อไปนะคะ

[mild-dy]

    

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

คนพูดมากกับคนพูดน้อย ดูเข้ากันดี

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 17




   ไม่อยากจะเชื่อว่าคังยูจะมีบ้านหลังเล็กๆ และก็ซอมซ่อแบบนี้ในหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง บ้านหลังนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาที่มองเห็นวิวเป็นบ้านหลังอื่นๆ และยังสามารถมองเห็นถนนทอดยาวสำหรับเดินทางเข้ามาในหมู่บ้านอีกด้วย
   เขาเลือกที่จะบ้านหลังที่อยู่ห่างไกลจากผู้คน ไม่อยากมีปฎิสัมพันธ์ อยู่อย่างเงียบๆ กับสหาย และหลบซ่อนตัว
   เจ้าของความคิดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในการเดินทาง เขานั่งตรงแคร่ไม้ที่อยู่หน้าบ้าน มองออกไปยังวิวที่กว้างใหญ่ ข้างๆ เขานั้นมีจีซูที่ตักน้ำตักท่ามาให้เขาเพื่อให้คลายความเหนื่อยล้า
   บอกตามตรง...นอกจากผมจะรู้สึกเหมือนทำสิ่งที่ผิดอย่างมหันต์ด้วยแล้ว ผมยังรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต่างอะไรจากกบฏคนหนึ่งของราชสำนัก พาองค์ชายที่กำลังจะมีพิธีแต่งงานหนีงานแต่งเนี่ยนะ (ถึงแม้ว่าองค์ชายเองจะเป็นคนที่พาผมมาก็เถอะ)
   คังยูยังไม่ดื่มน้ำ เขาส่งน้ำมาให้ผมดื่มก่อน

   “เจ้าดื่มก่อน” กูให้เกียรติมึงครับ...เชิญก่อนเลย

   อีกฝ่ายไม่อยากพูดจาให้มากความ เขาดื่มนิดหน่อย จากนั้นก็ส่งให้ผมดื่มตาม
   จีซูทำหน้าเหมือนอยากมีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่กล้าพูด เขาสบตากับผมเพื่อขอความช่วยเหลือ

   มึงส่งซิกเรื่องอะไรมาวะ กูไม่รู้เรื่องกับมึงนะเว้ย

   บุตรชายนักปราชญ์ถอนหายใจ เมื่อเห็นว่าผมช่วยอะไรเขาไม่ได้ เขาจึงกล้าที่จะเอ่ยปากถาม “องค์ชาย...ไม่สิ...นายน้อย”
   คังยูตวัดสายตาหันกลับมามอง “ว่าอย่างไร”
   “ตอนนี้เราไม่มีซองชิล ข้าเกรงว่าเราจะมีปัญหาเรื่องความปลอดภัย” หลังจากพูดจบ จีซูก็พยักเพยิดมาทางผมและก็พยักเพยิดไปทางตัวของเขาเอง แม้จีซูจะมีรูปร่างสมเป็นชายชาตรีทั่วไป แต่เขาก็เก่งเรื่องการใช้สมองมากกว่ากำลัง

   ส่วนผมนั้น...ไม่ต้องพูดถึง แค่หายใจได้ปกติก็นับว่าเป็นบุญโขมากแล้ว

   “เจ้าไม่เชื่อมือวิทยายุทธ์ข้ารึ” ผู้สูงศักดิ์ที่สุดขยับดาบเล่มงามมาให้คนฟังดูเป็นขวัญตา

   อืม...ดาบสวยก็ใช่ว่าจะเก่งนี่หว่า แต่เมื่อเห็นคันธนูที่สลักชื่อคังยูเอาไว้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลผมก็ได้แต่เบาใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง
 
   “ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ลำพังข้าคนเดียวจะคุ้มกันนายน้อยไม่ได้”
   “เจ้าไม่ต้องมาคุ้มกันข้าหรอกจีซู เจ้าช่วยข้าดูแลยองวอนจะดีกว่า”
   “ทำไมต้องมาดูแลข้าด้วย” ผมโวยขึ้นมาทันที

   คังยูมองไปทางอื่นก่อนพูด “ก็แค่...อยาก”

   มึงตัดบทสนทนาจบแค่นี้เลยเหรอวะ...จีซูถอนหายใจ โค้งให้คังยูนิดหน่อยก่อนที่จะเดินหนีไปสำรวจรอบๆ ตัวบ้าน ผมกับคังยูยังนั่งกันอยู่ที่เดิม ในสายตาของผมคังยูเหมือนจะเด็ดเดี่ยวแต่ลึกๆ ในใจเขาก็ดูเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย

   มันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยทีเดียว...และผมก็ไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรตามหลังพวกเรามาหรือเปล่า

   ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างที่สุดแสนจะหล่อเหลาของอีกฝ่าย ตอนนี้ผมเลิกคิดไปแล้วว่าตัวผมคือจูเนียร์หรือยองวอน ที่แน่ๆ ก็คือผมรู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้มาก และไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร ผมก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาไม่ว่าอยู่ในฐานะอะไร

   ขอเพียงแค่เขาปลอดภัย...

   แม้การมาอยู่ในหมู่บ้านชนบทห่างไกลจากเมืองหลวงจะทำให้เขาปลอดภัยน้อยมากก็ตามทีเถอะ

   “ขอบใจนะ” จู่ๆ คังยูก็เอ่ยขึ้นมา
   “หา”
   “ที่มากับข้า” คังยูพูดต่อไป “เสนาบดีลีคงจะโกรธข้าแย่แล้ว”
   “บิดาข้านั้นคงไม่ถือโทษโกรธข้าหรอก ข้าอาสามาที่นี่เอง”
   “เจ้าจะไม่ได้กลับไปโรงเรียน ไม่ได้กลับบ้านเจ้า ห่างไกลความเจริญจากเมืองหลวง อยู่อย่างเรียบง่าย เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าจะอยู่ได้”

   ให้ตาย อย่างกับยุคของมึงจะเจริญไปทั่วทุกหย่อมหญ้า แม้แต่ 4G สักพื้นที่ก็ยังไม่มีเลย

   แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก

   “ข้ามีเหตุผลของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้หรอก”

   “เหตุผลอะไร”

   ...มึงไงครับ กูมาด้วยเพราะมึงเนี่ย ไม่ใช่เพราะอะไรอย่างอื่นเลย

   “ข้านึกว่าเจ้าจะฉลาด ทำไมเรื่องแค่นี้กลับคิดไม่ได้” เห็นชอบคุยโวนักหนาว่าตัวเองนั้นฉลาดมาก

   “ว่าอย่างไรนะ”

   “เจ้าก็ต้องคิดได้เองสิว่าข้ามาเพราะอะไร”

   “เจ้าขี้เกียจไปเรียน”

   บ้านมึงสิ...

   “หรือไม่ก็...เจ้าอยากเที่ยวเล่น”

   “จีซู! เข้าไปดูในหมู่บ้านกันดีกว่า!” ผมร้องตะโกนก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปหาขงเบ้ง

   “ย้า ไม่เคยมีใครหนีข้าแบบไร้มารยาทแบบนี้นะ” คังยูคว้าข้อมือของผมเอาไว้ไม่ทัน ผมเดินหนีเขาออกมาก่อน จีซูแม้จะงงงันกับการกระทำของผม แต่เขาก็ทำหน้าเห็นด้วยกับความคิดผม

   “แต่ว่า...เราจะปล่อยให้นายน้อยอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ” จีซูกระซิบ ก่อนที่จะหันไปโค้งทำท่าเชิญให้คังยูเดินออกมาก่อน

   กะจะหนีมัน แต่ในที่สุดก็ต้องรอให้มันไปด้วยอยู่ดี





   
   หมู่บ้านหยกหอม
   จริงๆ แล้วมันชื่ออะไรนี่แหละครับ แต่แปลอย่างรวบรัดตัดตอนด้วยความกากในภาษาเกาหลีของผมก็คือหยกที่มีกลิ่นหอม พูดถึงเรื่องหยก ผมยังไม่ได้ให้ป้ายหยกของผมแก่ไอ้คังยูเลยนี่หว่า
   แต่ช่างมันก่อนเถอะ...เห็นมันแล้วหมั่นไส้ ผมยังเคืองไม่หายที่มันคิดไม่ออกว่าผมมากับมันทำไม เพราะฉะนั้นผมจะยังไม่ให้ของขวัญมันแน่ๆ

   ผม คังยู และก็จีซูปลอมตัวเป็นชาวบ้านอย่างแนบเนียน แม้ว่าออร่าองค์ชายของคังยูจะกลบได้ยากมากนักก็ตามที เขาใส่หมวกไม่พอยังจะต้องมาใส่ผ้าสีดำปิดหน้าตัวเองไปซะเกือบครึ่ง
   ทำไมผมรู้สึกว่ามันยิ่งปิดก็ยิ่งเด่นวะ...เพราะผมคิดงั้นผมก็เลยชวนจีซูมาปิดหน้าใส่หมวกด้วย เราสองคนก็เลยเหมือนนักฆ่าไปซะฉิบ โดยมีคังยูเป็นหัวหน้า
   หมู่บ้านที่นี่มีบ้านเรือนแค่ประมาณ 200 หลังคาเรือน อาชีพส่วนใหญ่ของชาวบ้านก็คือการเกษตรกรรม และการค้าขาย ส่วนใหญ่เขาจะเอาของมาแลกเปลี่ยนกันมากกว่าใช้เงินซื้อจ่าย

   “มีป้อมผู้ตรวจการอยู่ตรงโน้นขอรับ” จีซูกระซิบกับคังยู “ข้าไปถามชาวบ้านมา มีผู้ตรวจการประจำอยู่ประมาณ 10 คน”
   “10 คนก็มิอาจวางใจ”
   “ดูเหมือนนายน้อยจะเข้ามาในหมู่บ้านบ่อยๆ ไม่ได้แล้ว”
   “เห็นจะเป็นเช่นนั้น” คังยูหันมามองผม “เจ้าได้ยินมั้ยยองวอน”
   “อะไรหรือ” สายตาผมเอาแต่จ้องมองขนมที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ อยู่ตรงนั้น คังยูเหมือนจะรำคาญผมมั้งที่ผมไม่ได้อยู่ในวงสนทนาด้วย จึงเดินไปหยิบขนมส่งให้ผมและก็จ่ายตังค์ให้แม่ค้าอย่างประชดประชัน
   “เจ้าอาจจะไม่ได้เข้ามาเที่ยวเล่นในตัวหมู่บ้านบ่อยๆ”
   “เจ้าต่างหากที่ไม่ควรมา ข้ามาได้”
   “ข้าไม่ได้มา เจ้าก็ไม่ได้มา”
   “ย้า เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งข้านะ”
   “ข้าเป็นองค์ชาย...”
   “ไหนบอกให้ข้าทำตัวปกติกับเจ้าได้ เพราะฉะนั้นอย่าใช้สิทธิ์ขององค์ชายมาสั่งให้ข้าทำตามคำสั่ง”

   คังยูส่งสายตามาให้ผม นัยน์ตาคมของเขาเหมือนจะเคืองอยู่หน่อยๆ กับความดื้อรั้นของผม อ้าวมึงไม่รู้เหรอ ตอนอยู่กรุงเทพฯ นั้นกูเที่ยวห้างเป็นชีวิตจิตใจเลยนะเว้ย ที่นี่มีแค่ในตัวหมู่บ้านก็ขอให้กูได้เที่ยวหน่อยเหอะ
   ท้ายที่สุดแล้วผมก็พ่ายแพ้ต่อสายตากึ่งเคืองกึ่งมีอำนาจของเขา หมายความว่าถ้าเขาไม่มา ผมก็ห้ามมาในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านมากมายแบบนี้ อีกอย่างหนึ่งยอดฝีมืออย่างซองชิลก็ยิ่งไม่อยู่ พวกเรายิ่งจะต้องระแวดระวังตัวเข้าไว้

   “พลบค่ำแล้วนายน้อย ถึงเวลาเสวยกระยาหาร”

   คังยูจิกตาทิ่มแทงใส่จีซู

   “ขออภัย...ถึงเวลารับประทานอาหารเย็น”









   ถึงเขาจะเคยบอกว่าเขาไม่อยากอยู่ในแบบสะดวกสบายมากเกินไป (ก็ที่มันเคยบอกว่าเคยหนีออกไปอยู่กระท่อมตามลำพังสมัยเด็กๆ ไงครับ) แต่ถึงอย่างนั้นอาหารมื้อแรกหลังจากเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยก็ต้องมาจากร้านที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านหยกหอมอยู่ดี จีซูเป็นคนสั่งอาหาร ในขณะที่คังยูนั่งนิ่งๆ ส่วนผมเอาแต่มองนั่นมองนี่สำรวจโน่นนี่นั่นไปเรื่อยๆ ขนาดถ้วยเล็กกับตะเกียบผมยังจับมันพลิกมาดูเลย

   “ทำอะไรของเจ้า” คังยูทักท้วง “อย่าทำท่าเหมือนพวกเราเป็นคนต่างถิ่นสิ”

   หนังหน้าเอ็งก็แสดงออกอยู่ทนโท่แล้วมั้งว่ามาจากเมืองหลวง

   “ข้าแค่สงสัยนั่นสงสัยนี่ไปเรื่อย” มึงจะเอาอะไรมากกับอาคันตุกะจากบางกอกในร่างของชาวโชซอนล่ะวะ...
   “เจ้าไหวหรือไม่” คังยูสบตาผมอย่างมีความหมาย
   “ไหวเรื่องอะไรหรือ”
   “ที่นี่ไม่สะดวกสบายเหมือนที่บ้านหรือที่โรงเรียนนะ”
   “ข้าไหว” ผมยิ้ม “ข้ารู้สึกสนุกจะตายไป”

   ดีจะตายไม่ต้องไปเรียนให้มันปวดหัว จีซูเลิกคิ้วมองผม ในขณะที่คังยูมองมาที่ผมอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่
   ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟเรื่อยๆ จีซูก็บ่นแสดงความกังวลออกมาอย่างไม่ปิดบัง

   “เมื่อไหร่เจ้าชิลจะมานะ”
   “เขาจะช่วยพยองอันได้ทันท่วงทีใช่ไหม” ผมพูดต่อทันที
   “เชื่อมือซองชิลเถอะ” คังยูเอ่ย “อีกอย่างนะจีซู ซองชิลไม่ทิ้งข้าอยู่กับพวกเจ้านานๆ หรอก”
   “ข้าสงสัย ข้ากลัวว่าระหว่างทางเขาจะเจอดักซุ่มทำร้าย”

   เซนส์มึงแรงจัง...กูยังไม่เห็นจะรู้สึกถึงภัยร้ายอะไรเลย

   “ทำไมเจ้าพูดอย่างนั้น”
   “มันเป็นเพียงแค่...ลางสังหรณ์น่ะขอรับ” จีซูพูดอย่างนอบน้อม
   “อืม” คังยูหยิบน้ำชาขึ้นมาดื่ม “ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องปลอดภัยกลับมา เจ้าอย่าวิตกกังวลเลย”

   ผมเริ่มจะเป็นห่วงพยองอันขึ้นมาแล้วสิ ถ้าถูกซุ่มโจมตีคนอย่างซองชิลเอาตัวรอดได้แน่ แต่คนอย่างพยองอันที่ดูน่ารักนิสัยดีและก็โลกสวยอย่างนั้น เขาจะเอาตัวรอดได้มั้ย
   ความกังวลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของผมทำให้ผมพูดจาน้อยลง

   “เจ้าพูดอะไรออกมาจีซู เจ้าทำให้ยองวอนไม่สบายใจ”
   “เอ่อ...ยองวอน ข้าขอโทษนะ”
   “ยองวอน...” คังยูเอื้อมมือมาแตะหน้าขาของผมภายใต้ผ้าปูโต๊ะ ผมสะดุ้งขึ้นมาเลยทีเดียว
   “เอ่อ”
   “เป็นอะไรหรือเปล่า”
    “ข้าก็แค่...ก็แค่...” สมาธิผมแตกเพราะมือคังยูที่จับขาผมอยู่ “ไม่มีอันใดหรอก ทานอาหารกันเถอะ”

   พวกเราทานกันได้อีกประมาณ 10-20 นาที (ใช้วิชาเดาเอาอีกแล้ว) ผู้ตรวจการกลุ่มใหญ่ก็เดินเข้ามาในร้าน นั่นทำให้จีซูต้องรีบจับคังยูให้หลบลงไปใต้โต๊ะทันที จีซูเซนส์ไวจริงๆ ผมยังดูดเส้นกับตะเกียบอยู่เลย
   ผู้ตรวจการทั้งหลายกวาดสายตาไปรอบๆ ผมใจสั่นไปหมดเกรงว่าพวกนั้นจะได้รับคำสั่งมาเพื่อตามหาองค์ชายรอง แต่แล้ว...พวกนั้นก็โพล่งหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง และก็เดินเข้าไปนั่งในร้านราวกับต้องการเฉลิมฉลองอะไรบางอย่าง และไม่ได้มีภารกิจอันใด

   ผมถอนหายใจโล่งอก ลงไปนั่งยองๆ ข้างๆ คังยูทีตอนนี้เหมือนจะหมดคราบองค์ชายผู้สูงศักดิ์

   “กินหรือไม่” ผมส่งขนมไปให้เขาหนึ่งชิ้น คังยูอ้าปากรับและก็เคี้ยวๆ เหมือนเขาจะยังไม่อิ่ม “ไม่เป็นไร พวกนั้นแค่มาทานอาหารปกติ”
   “แต่พวกเราอยู่นานไม่ได้ขอรับนายน้อย รีบกินรีบไปกันเถอะ” จีซูรีบพูด
   “ยองวอน ข้าขออีกชิ้น”
    “หือ” ผมส่งเสียงสงสัย ก่อนที่จะเอื้อมไปคีบขนมอีกหนึ่งชิ้นมาจากโต๊ะแล้วก็ส่งใส่ปากของคังยู

   ตลกชะมัด...ฮ่าๆๆ ผมหัวเราะไปคีบอาหารส่งให้คังยูไป แม้จะต้องหลบซ่อน แต่ดูๆ ไปแล้วก็ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เลวร้ายอะไรเท่าไหร่









   ขณะเดียวกัน ณ โต๊ะผู้ตรวจการ
   “ท่านหัวหน้า...ท่านมองอะไรอยู่หรือ”
   “หา”
   “ท่านมองอะไรอยู่”
   “คนที่อยู่โต๊ะนั้นเหมือนคนที่ข้ารู้จัก...แต่ไม่มีอะไรหรอก เชิญสำราญกันต่อเถอะ”
   “อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องอื่นเลย เรามาฉลองที่เราจับคนร้ายได้กันก่อนดีกว่า...เจ้านี่กว่าเราจะตามตัวของมันได้ ขอบอกเลยว่ายากเสียยิ่งกว่ายาก ยิ่งถ้า...”
   คำพูดของรองหัวหน้าผู้ตรวจการเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของคิมโฮมิน หัวหน้าผู้ตรวจการคนใหม่ประจำหมู่บ้านหยกหอม เพราะเขาเอาแต่มองคนหน้าคุ้นที่นั่งอยู่โต๊ะที่อยู่ห่างจากเขาออกไปไกลมากโข

   คิมโฮมิน หรือกล้วย ผู้เป็นเพื่อนของจูเนียร์ในชาติต่อไป...









        เมืองหลวง

   ม้าเร็วส่งข่าวมาให้ขันทีคนสนิทขององค์ชายใหญ่อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นขันทีผู้นั้นก็กระหืดกระหอบวิ่งไปกราบทูลองค์ชายใหญ่ผู้หล่อเหลาและกำลังรอฟังข่าวสารจากม้าเร็วของเขาอยู่

   “ได้เรื่องแล้วหรือ” องค์ชายใหญ่ตรัสถามก่อนอย่างรีบร้อน
   “มันไม่ง่ายอย่างที่เราคิดพะย่ะค่ะ องครักษ์ผู้นั้นมีฝีมือยิ่งนัก พวกเราล้มเจ็บกันหมด”

   องค์ชายใหญ่ทุบโต๊ะเสียงดังจนขันทีผู้รับใช้สะดุ้ง

   “กำจัดองครักษ์คนเดียวยังทำไม่ได้ แล้วต่อไปจะทำการใหญ่กว่านี้ได้อย่างไร!” องค์ชายใหญ่โมโหเป็นอย่างมาก “ถ้ากำจัดเจ้านั่นไม่ได้ เราก็กำจัดซองโจไม่ได้ เจ้านั่นอย่างกับหมาที่รักเจ้านายยิ่งกว่าชีวิต แถมฝีมือยังร้ายกาจเกินไป!”
   “เพราะอย่างนี้พวกเราถึงแพ้พะย่ะค่ะ”

   ขันทีรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่องค์ชายใหญ่ส่งมา เขาจึงรีบก้มหน้าก้มตัวเก้าสิบองศา

   “ไม่ว่าจะอย่างไร เพลานี้คือเพลาที่ซองโจอ่อนแอที่สุด ไม่มีทหารคุ้มกัน ไม่มีพระสนม และที่สำคัญอยู่ไกลหูไกลตาเสด็จพ่อด้วย จะสังหารก็เป็นเรื่องง่าย”

   “...”

   “เจ้าสั่งการออกไป ให้พวกเราเตรียมตัวไว้ให้ดี ข้าจะแสดงฤทธิ์เดชให้เห็นว่าการที่เป็นโอรสในพระมเหสีแต่ถูกยืดเยื้อในการแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาทนั้นมีใครที่สมควรถูกสังหารบ้าง!”

   ขันทีตัวสั่นงันงก แม้ว่าเขาจะรับใช้องค์ชายใหญ่แห่งโชซอนมานานหลายปี แต่เขาก็ยังไม่เคยคุ้นชินกับอารมณ์ร้อนกับองค์ชายใหญ่เสียที

   เขาเป็นองค์ชายที่ค่อนข้างเก็บกด แม้จะเป็นโอรสในพระมเหสีก็ตามแต่เนื่องจากพระราชานั้นโปรดปรานพระสนมเยบินผู้เป็นมารดาขององค์ชายซองโจเสียมากกว่า เพราะฉะนั้นขันทีจึงไม่แปลกใจเลยที่องค์ชายนั้นจะเป็นคนโมโหร้าย น้อยเนื้อต่ำใจ และเกลียดชังองค์ชายซองโจ
   ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาแสดงออกกับซองโจมันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกันก็ตาม

   “มีอีกหนึ่งเรื่องที่กระหม่อมขอทูลพะย่ะค่ะ”

   “ว่ามา...”

   “การหนีการแต่งงานขององค์ชายซองโจครั้งนี้มีสหายจากโรงเรียนขององค์ชายด้วยพะย่ะค่ะ”

   “สหายคนนั้นก็คือ...”

   “ลียองวอน บุตรชายของเสนาบดีลีพะย่ะค่ะ”

   องค์ชายใหญ่ขมวดคิ้วสงสัย...หลายครั้งหลายคราที่ซองโจนั้นแสดงท่าทีออกมามากมายเหลือเกินว่าให้ความสำคัญกับลียองวอนคนนี้

   “อืม...”




   “...”   




   “อย่างน้อยก็มีจุดอ่อนไปด้วยหนึ่งคน”







TBC*




Talk : ว่าจะไม่เกี่ยวกับการเมืองแล้ว แต่ก็ต้องใ่ส่เข้าไปจริงๆ ค่ะ
ขอย้ำว่าไม่อิงประวัติศาสตร์ใดๆ นะคะ เกิดจากจินตนาการล้วนๆ เลยยยยยย
ตอนหน้าองครักษ์พูดน้อยจะเดินทางมาถึงองค์ชายค่ะ เดินเท้าใช้เวลานิดหนึ่งนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

   เริ่มเข้มข้น อย่าบอกนะว่าจะโดนฆ่าตายกันหมด ฮรือ ไม่นะ ท่านพี่ใจร้ายนี่หว่า
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอชองชิลอะ ถ้ามีนางแล้วจะอุ่นใจขึ้น กล้วยก็ช่วยด้วยนะ

[evilheart]

อ้าวๆๆๆๆ นึกว่าพี่ชายจะเป็นคนดี

[Malila]

อ้าวววว  องค์ชายใหญ่~~~~

[Mura_saki]

เป็นห่วงคังยูจังเลย  อันตรายเข้าใกล้ทุกขณะ

[wikawee]

มาเร็วเกินคาด 

นี่สินะที่เค้าเรียกว่า จุดใต้ตำตอ (ใช่ไหม?)

[B52]

จะหนีไปได้สักกี่น้ำหนอ

[aiyuki]

อ่าววว พี่ชายใหญ่ จะตามฆ่าซองโจด้วยจริงๆเหรอ

[painture]

โอ้ยยยยมันส์ โอ้ยยยคิดถึงมากกก *เพิ่งได้ฤกษ์มาเม้น*
องค์ชายใหญ่นี่แอบเหนือความคาดหมาย ไม่คิดว่าจะอยู่เบื้องหลัง แต่คังยูและจูเนียร์เนี่ย
ชอบกันแล้วก็ทำท่าเหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายก็ชอบเลย หลายๆเหตการ์ณสัมผัสได้ ใจตรงกันโดยไม่ได้บอก อ้ายยยน่าร้ากกก

รักทั้งคู่หลักคู่รอง  ชงจนปิ้งกันจนได้สิหน่า เจ้ายักษ์

 
 

[DeadBamBoo]

นึกว่าดูตอนผืดนะเนี่ยย ดีนะลองเข้ามาดูก่อน

[PAiPEiPEi]

นี่คุณพี่ชายเล่นละครเก่งซินะ   นึกว่าจะดีแล้วนะกลายเป็นร้ายซะนี่

[mur@s@ki]

เหมือนจะได้ตัวช่วย ฝากด้วยนะเพื่อนกล้วยร่างขรึม

[boboman]

องค์ชายใหญ่ไม่ดีจริงๆ ด้วย 
ตอนหน้าซองชิลจะคัมแบ็คแล้ววว
ตอนนี้คังยูกะจูเนียร์แอบน่ารักนะเนี่ย 
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า 

[THiiCHA]

อ้าวเห้ยยย เอี้ยยยยกล้วย ( เซียวเหล่งนึ่งล่ะอยู่ไหน ) 55555
สรุปคือคนกันเองทั้งนั้น
 
ปล. ชายรองก็แหม เนียนเชียว ป้อนเอาๆ ชอบล่ะสิ 
 

[Isunn]

จู๋เหี่ย จะได้องครักษ์เพิ่มอีกล่ะสินะ (ท่านกล้วย) 

ว่าแต่ ตอนแรกคิดว่าองค์ชายใหญ่จะช่วยด้วยความเต็มใจซะอีก มาหักหลังแบบนี้เลยเหรอ  จะมีศึกชิงนางป่าวน้อ 

[บูมเบส]

ตัวร้ายตัวใหญ่ออกแล้ว

[mild-dy]

 

[poohanddew]

องค์ชายใหญ่นิสัยไม่ดีเลย
 

[QXanth139]

คิดไว้แล้วเชียว องค์ชายใหญ่นั้นไว้ใจไม่ได้ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

คดีพลิกซะงั้น เห้อ อ!!

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ช่วยแบบหวังผลสิน่ะ นึกว่าเป็นพี่ชายที่ดี

[Naeon]

รอๆๆๆ

[Poseidon]

อ๊ากกก อิองค์ชาบใหญ่ อิเลว
อย่ามาทำอะไรคังยูนะ ขอให้ปลอดภัยนะทั้ง5คน
ดูท่าคงจะมีเรื่องยุ่งมาอีก สู้ๆๆ....พลั่ก ตุบ///เตะอิองค์ชายใหญ่

[Glitterycandy]

รู้สึกเหมือนดูซีรี่ย์เกาหลีมาก อ๊ากกก

ลุ้นทั้งสองคู้

[วัวพันปี]

อิกล้วย กองเสริม งั้นเสริฟจีซูให้เลยยยยยย

[Misakiiz]

สนุกอ้าาาาา หยุดอ่านไม่ได้เลย 5555 กล้วยๆโผล่มาแล้ว ต่อไปจะยังไงน้าาาาา

[badbadsumaru]

อ้าววว ที่แท้องค์ชายใหญ่หรอเนี่ย
 นึกว่าจะดี ดีแตกซะงั้น โถ่เอ้ยยย

สู้ๆนะองค์ชาย ยองวอน