ตอนที่ 18
ตกกลางคืน
“อา...ที่นี่ยังต้องทำความสะอาดอีกเยอะ” จีซูบ่นขณะเดินผ่านฝุ่นมากมายที่เกาะถุงเท้าของเขา “นายน้อย ข้าขอเวลาทำความสะอาดห้องนอนของนายน้อยสักประเดี๋ยวนะขอรับ”
“อืม จัดการตามที่เจ้าสะดวกเลย”
ผมกำลังจะเดินตามเข้าไปในห้องนอนเพื่อช่วยจีซูแต่ถูกคังยูจับเสื้อผมเอาไว้จนตัวผมใกล้จะปลิวเพราะแรงดึงนั้น
“จะไปไหน”
“ไปช่วยขงเบ้ง”
“เขาจัดการได้”
“ข้าไม่อยากอยู่เฉยๆ” ผมพูดตรงๆ “ที่นี่ไม่ได้มีบ่าวไพร่ให้เจ้าใช้ชีวิตได้สะดวก เพราะฉะนั้นข้าจำเป็นต้องช่วยจีซู”
“นี่ข้าไม่ได้...”
“เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าเจ้าไม่ได้ติดสบายใช่หรือไม่”
“ใช่”
“ถุย” ผมพูดออกมาเบาๆ แม้จะแอบหมั่นไส้คังยูเล็กๆ แต่ชาติเกิดเขาเป็นแบบนั้นครับ เกิดมาเพื่อช่วยงานบริหารประเทศชาติบ้านเมืองแถมต้องยกเขาให้บนหัวที่สูงกว่าหิ้ง เพราะฉะนั้นมันก็ออกจะแหม่งๆ เหมือนกัน ถ้าจีซูปรนนิบัติองค์ชายอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่ผมไม่ทำอะไรเลย คังยูเองก็เหมือนกัน แม้ปากจะเอ่ยว่าอยู่อย่างเรียบง่ายใช้ชีวิตแบบไม่ติดหรูได้ แต่ถึงยังไงก็ต้องมีคนคอยรับใช้เขาอยู่ดี
ห้องนอนห้องนี้เล็กเหมือนห้องพักที่ซองกยุนกวานเด๊ะๆ เดินได้ห้าหกก้าวก็ทั่วห้องแล้ว ผมกับจีซูไอเพราะเจอฝุ่นควันเข้าไป แต่ถึงอย่างนั้นการทำความสะอาดภายในเวลาอันจำกัดก็ผ่านไปได้ด้วยดี จีซูเองก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ เพราะเขาเองก็เป็นคุณชายเหมือนกัน แม้จะทุลักทุเลไปหน่อย แต่ก็ถือว่าสนุกไปอีกแบบครับ
“ห้องนี้จะพอดีขาของนายน้อยหรือไม่นะ” จีซูรำพึง
“ไม่พอหรอก”
หลังจากนั้นเราสองคนก็สบตากันแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
ประตูห้องนอนถูกเลื่อนเปิดออก คังยูโผล่หน้าเข้ามาก่อนแล้วค่อยตามมาด้วยตัว ทันทีที่เขาเข้ามาห้องก็เหมือนจะเล็กลงไปอีก เพราะมียักษ์ใจดีอยู่ในห้องก่อนอยู่แล้ว
“เสร็จหรือยัง” คิ้วของคังยูขมวดเล็กน้อย ทำไมมันทำหน้าบึ้งได้เก่งจังเลยวะ
“เสร็จแล้วขอรับ เชิญนายน้อยพักผ่อนตามสบาย”
จีซูผายมือ ก่อนที่จะโค้งแล้วเดินออกไปข้างนอก ผมพยักหน้าราวกับต้องการบอกคำลา ทันทีที่จีซูออกไปพ้น ผมก็โดนหิ้วเสื้ออีกรอบให้กลับเข้ามาข้างในห้อง
อะไรอีกกกกกกกกกก
“จะไปไหน”
“ไปนอน” ผมตอบ “เจ้าต้องการอะไรอีกเหรอ”
“เจ้าไม่ได้นอนกับข้าเหรอ”
“ข้ามิอาจเอื้อม” ผมพูดจริงๆ “อีกอย่างห้องนี้ก็เล็กอย่างกับอะไรดี นอนสองคนคงไม่สะดวกหรอก” ผมโค้งน้อยๆ ก่อนที่จะเดินออกไป แต่แล้วก็โดนดึงกลับเข้ามาใหม่อยู่ดี “ย้า มีอีกห้องหนึ่งอยู่ตรงนั้น ข้าจะไปนอนกับจีซู”
“ห้องนั้นไม่อุ่นเท่าห้องนี้”
“เพราะฉะนั้นก็เหมาะกับคนอย่างเจ้าแล้ว”
“เหมาะกับเจ้าต่างหาก เจ้าป่วยง่าย”
“ข้า...”
“...”
“ข้าจะไปนอนห้องโน้น!”
ผมอาศัยตัวเล็กๆ ของตัวเองรีบดิ้นและก็ออกไปจากห้อง การที่ผมไม่อยากนอนกับเขาคือหนึ่ง กลัวเขาไม่สะดวกสบาย สองคือเขาไปเจ้านายผู้สูงศักดิ์ และก็สามคือผมกลัวเขาจะไปทำมิดีมิร้ายเขา
ขอย้ำ...ผมกลัวผมจะไปทำมิดีมิร้ายเขา
จำตอนที่ผมจะแอบไปจุ๊บแล้วมันตื่นได้มั้ยครับ เบรกแทบไม่ทัน ดีนะที่มันไม่เอะใจอะไร!
เพราะงั้นคืนนี้แยกกันดีกว่า...ยิ่งอยู่ในห้องเล็กๆ แบบนั้นด้วยแล้ว ผมยิ่งกลัวใจตัวเอง
“แย่หน่อยนะที่จะต้องมาตกตระกำลำบากแบบนี้” จีซูชวนผมคุยตามแบบฉบับของคนอัธยาศัยดี “ห้องนี้ก็คงจะเล็กกว่าห้องที่บ้านเจ้าหลายเท่า”
“ที่โรงเรียนห้องพักเล็กๆ ก็ยังนอนได้ เจ้าอย่าวิตกไปเลย” ทำไมต้องชอบพูดเรื่องความสะดวกสบายของผมจัง ทั้งคังยูทั้งจีซูเลย “พักผ่อนกันเถอะ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
“ที่แน่ๆ จะต้องหาของไปแลกเปลี่ยนกับชาวบ้าน มิเช่นนั้นพวกเราคงไม่มีอาหารอะไรทำถวายองค์ชาย”
อยู่อย่างบ่าวไพร่ แต่ถึงอย่างนั้นจีซูก็มิปริปากบ่น ผมพยักหน้ารับคำของจีซู ขยับผ้าห่ม ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน
ช่วงตลอดเวลาหลายคืนที่ผ่านมาผมพำนักที่ตำหนักขององค์ชาย แม้จะไม่ได้นอนใกล้กัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกโหวงแปลกๆ อยู่ดีที่ไม่ได้มีเขาอยู่ใกล้ๆ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอันแสนจะฟุ้งซ่านของตัวเองออกไป เพราะถึงยังไงคังยูก็นอนอยู่ห้องข้างๆ ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเสียหน่อย อีกอย่างหนึ่งเขาเป็นองค์ชาย ห้องที่เล็กแบบนั้นยกให้เขาคนเดียวนั่นแหละถูกแล้ว
แต่ว่า...ผมนอนไม่หลับเลยว่ะ
เหลือบมองไปที่ข้างๆ เห็นจีซูกำลังนอนผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอแล้ว ไม่ว่าจะยังไงว่านอนหลับไม่ลงอยู่ดี เพราะฉะนั้นผมก็เลยคิดว่าจะออกไปชมดาวยามกลางค่ำกลางคืนของที่นี่สักหน่อย
คิดดูสิครับ ไม่มีแสงไฟจากหลอดนีออน มีเพียงแต่ความมืดและแสงจันทร์เท่านั้น ดาวจะชัดแค่ไหนกันนะ
ผมขยับตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูเพื่อเดินออกไปดูดาว ทันทีที่เปิดผมก็ต้องผงะ
คังยูทำท่าเหมือนกำลังจะเปิดประตูพอดี
ผมที่หงายตัวลมตึงถูกคังยูพยุงให้ลุกขึ้นยืน (น่าอายชิบหาย...)
“เจ็บตรงไหนหรือไม่” คังยูกระซิบ เพราะเกรงว่าขงเบ้งมันจะตื่น ผมสั่นหัวอย่างแรง แม้ว่าตูดจะปวดนิดๆ ก็เถอะ คังยูลากผมออกมาจากห้อง และมันก็ปิดประตูห้องนอนของผมกับขงเบ้งอย่างแผ่วเบา
“เจ้าจะไปไหน” ผมถาม “กลางดึกกลางดื่นแบบนี้เจ้าไม่ควรเดินไปไหนมาไหนตามลำพังนะ”
คังยูเคาะหัวผมด้วยสันดาบของมัน “ข้าไม่ได้จะไปไหน ข้ายืนอยู่ตรงหน้าห้องของใครกันล่ะ”
เออว่ะ โง่ไปอีกกู...สงสัยจะเมาอากาศ
“แล้ว...มีเหตุธุระอันใดกลางดึก”
“ข้า...” คังยูมองหน้าผมก่อนที่จะหันไปมองทางอื่น “ข้านอนไม่หลับ”
เหมือนกันเลย...ผมพยักหน้าเบาๆ เดินนำมันมายังแคร่ไม้ที่น่าจะเป็นที่เดียวที่สามารถนั่งได้บริเวณหน้าบ้าน คังยูเดินตามมานั่งข้างๆ บรรยากาศรอบตัวเราสองคนวังเวงยังไงชอบกลก็ไม่รู้ แต่ก็ยังดีที่มีแสงจันทร์และก็แสงดาว
“เจ้าก็นอนไม่หลับหรือ”
“ใช่”
“เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”
อยู่เฉยๆ กูก็ป่วยได้ มึงไม่รู้เหรอ... “งั้นข้าไปนอน”
หมับ...คังยูคว้าแขนผมเอาไว้ เดี๋ยวตกลงมึงอยากให้กูไปนอนหรืออยากให้กูอยู่ด้วยวะเนี่ย
“อยู่นี่ก่อน” เสียงกึ่งบอกกึ่งสั่ง ผมพยักหน้าและก็นั่งอยู่ข้างๆ
“ข้ารู้ว่าทำไมเจ้าถึงนอนไม่หลับ”
“ทำไม” คังยูหันมามองอย่างสนใจ
“ที่นอนไม่สะดวกสบาย ไม่มีบริวารคอยบริการรับใช้”
“ไม่ใช่สักหน่อย” คังยูส่ายหน้า
“แล้วทำไม...”
“ข้าแค่ไม่ชิน ตอนที่ไม่มีใครนอนด้วย” คังยูยักไหล่ “เจ้าทำให้ข้าเคยชินเพราะเจ้านอนกับข้าตลอด ทั้งตอนที่อยู่โรงเรียน กับตอนที่อยู่ที่ตำหนัก”
ผมกระพริบตาปริบๆ...มึงกำลังชี้โพรงให้กระรอกอย่างกูนะนั่น เดี๋ยวมึงก็โดนกูทำมิดีมิร้ายหรอก
ว่าไปนั่น แท้ที่สุดแล้วหากผมไปนอนกับมัน ผมก็ไม่กล้าทำอะไรอยู่ดี ผมก็อยากมีหัวอยู่บนบ่านะครับ
“แล้วเจ้าล่ะ...ทำไมถึงนอนไม่หลับ” นั่นไง กูกะจะนั่งนิ่งๆ เงียบๆ แล้วเชียว
เป็นอีกครั้งที่ต้องบอกว่า...เพราะมึงไงครับ...เพราะมึงคนเดียวเลยยยยย
“ข้า...ข้า...ข้าแค่ไม่ชินกับการอยู่ต่างที่น่ะ”
“งั้นรึ” คังยูมองไปทางอื่น
หลังจากนั้นก็มีแต่ความเงียบ ผมแอบมองใบหน้าของคนที่อยู่ข้างๆ พลางนึกไปถึงว่าหากผมกับมันอยู่ในยุคสมัยที่มันพูดอะไรกันตรงๆ ได้มากกว่านี้...คงจะดีไม่น้อย
“เจ้าเคยคิดถึงเรื่องของอนาคตหรือเปล่า”
“อนาคตรึ”
“สิ่งที่ยังไม่ได้เกิดขึ้นแต่ก็กำลังจะเกิด”
“อืม...ถ้าข้าไม่คิดเรื่องนั้นข้าจะหนีออกมาอย่างนี้ได้อย่างไร”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ” ผมพยายามทำให้เขาเข้าใจ “ข้าหมายถึงอีกร้อยปีหลังจากนี้ อาจจะสองร้อยปี สามร้อยปี หรือไม่ก็...ห้าร้อยปี”
“ข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้น”
“เจ้าคิดว่าบ้านเมืองของเจ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง”
นี่ผมชวนคุยหรือว่าสัมภาษณ์เพื่อทำงานวิจัยอยู่วะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใบหน้าคังยูเวลาครุ่นคิดนี่ก็ชวนมองดีเหมือนกัน
“บ้านเมืองข้ารึ” คังยูพูดพลางคิด “คงจะเจริญรุ่งเรืองไม่น้อย แต่ก่อนหน้านั้นก็อาจจะเสียเลือดเสียเนื้อไปมาก”
เป็นเรื่องจริงทางประวัติศาสตร์ของหลายๆ ชาติ เรื่องนี้ผมไม่ขอโต้แย้งอะไร
“ทำไมถึงถามอย่างนั้น”
“ข้าก็แค่อยากรู้ในมุมมองขององค์ชาย...”
“ข้าคงไม่ใช่องค์ชายแล้วล่ะ” คังยูถอนหายใจ “การที่หนีงานแต่งงานแบบนั้นคงจะเป็นการละทิ้งทั้งหน้าที่ แสดงการขาดความรับผิดชอบ ข้าไม่มีคุณสมบัติเป็นองค์ชายอีกต่อไปแล้ว”
ทำไมพูดถึงเรื่องนี้แล้วคังยูดูไม่ค่อยจะสลดเท่าไหร่เลย...หรือว่าที่ผ่านมามันไม่เคยอินกับตำแหน่งของมันเลยแม้แต่นิดเดียว
“เจ้ากำลังมองว่าข้าเป็นองค์ชายที่เห็นแก่ตัวใช่ไหมล่ะ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ของส่วนรวม”
ผมถอนหายใจยาวเหยียด เรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนจะมีมุมมองความเห็นอย่างไร แต่สำหรับผมการที่คังยูมันจะเป็นทุกข์กับสิ่งที่มันไม่ได้เลือกเองไปทั้งชีวิต มันก็คงจะกลายเป็นคนที่ทุกวันพบเจอแต่ความทุกข์ ไม่รู้จักหน้าค่าตาของความสุข
ผมถือวิสาสะเอื้อมมือไปแตะมือเรียวยาวของคังยู อีกฝ่ายทำหน้าตาตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นมันก็ทำในสิ่งที่ผมเขิน นั่นก็คือรวบมือของผมไปกุมเอาไว้แทน
“แปลกดีนะ”
มือกูสากหรืออะไรวะ...ทำไมพูดแบบนั้นออกมา
“อะไรแปลก” ผมพูดเสียงเก้อเขิน
“ข้าเลือกทิ้งคนทั้งประเทศชาติรวมถึงบิดามารดา เพียงเพราะคนๆ เดียว”
แม่ง...พูดแบบนี้มาสู่ขอกูเลยเถอะ ไม่คิดว่ากูจะเขินหรือกูจะบิดจะม้วนอะไรหน่อยเหรอวะ
ผมพูดไม่ออก แต่ก้มหน้างุดเพื่อหนีสายตาของมัน
“ไม่จริงหรอกมั้ง” นั่น...มารยาอีกมึง นี่แซวตัวเองนะครับ ผมมีมารยาแบบผู้หญิงด้วยเหรอวะ มีการพูดให้อีกฝ่ายเขาพูดแก้เพื่อที่จะได้เพิ่มเติมเสริมความฟินให้ตัวเอง
คังยูปล่อยมือ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองวูบๆ แปลกๆ มารยาจนได้เรื่องสินะกู...
“ตอนแรกข้าก็ว่าไม่จริงหรอก” คังยูเอ่ยช้าๆ “ข้าคิดต่อต้านตัวเองหลายครั้งหลายครา ต่อสู้กับความคิดของตัวเอง แต่ท้ายที่สุดข้าก็พ่ายแพ้สิ่งที่ใจข้าบอก”
“...นายน้อย”
ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าใจในสิ่งที่คังยูพูด จีซูก็โผล่หน้าออกมาจากห้อง เขาทำหน้าโมโหอยู่นิดหน่อยที่เห็นคังยูออกมาข้างนอกในยามวิกาล แต่ถึงจะโมโหอย่างไร เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าคลุมออกมาห่มให้ผู้เป็นนาย
“อากาศหนาวมาก เจ้ายังไม่ห้ามนายน้อยอีก”
กูโดนไปหนึ่งดอก...ผมทำหน้าขอโทษขอโพยขงเบ้ง แต่แล้วคังยูก็ช่วยชีวิตผม “ข้าเองนี่แหละที่เป็นคนยองวอนออกมา เจ้าอย่าตำหนิเขาเลย”
“นี่มันก็ดึกมากแล้ว เชิญนายน้อย...” มันผายมือไปยังห้องนอน
“อื้ม เดี๋ยวข้าไป”
ขงเบ้งไม่ยอมง่ายๆ เขาไม่ยอมไปไหนจนกว่าคังยูจะขยับก้นลุกจากแคร่ไม้ ในที่สุดคังยูก็ยกมือยอมแพ้ เขาลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งโดยมีผมมองตามจนลับสายตาไป
บุตรชายนักปราชญ์ถอนหายใจก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
“ข้ารู้ว่าเจ้ากับองค์ชายมีอะไรที่พิเศษต่อกัน” ขงเบ้งพูดอย่างตรงๆ ไม่มีกระดากอาย ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันที่มีบางคนพอจะรู้เรื่องนี้และดันมารู้ในยุคที่ไม่รู้จักคำว่า ‘เกย์’ ด้วยซ้ำ “และข้าก็ไม่ได้จะขัดขวางอะไรในเรื่องนั้น องค์ชายเป็นทั้งเจ้านายและสหายรักของข้า ตอนนี้ถึงแม้ว่าเจ้าอยากจะอยู่กับองค์ชายสองต่อสอง ภายใต้อากาศหนาว ดาว และเดือน ข้าก็ไม่อยากจะห้าม แต่ว่าช่วงนี้ให้งดไปก่อนได้หรือไม่ อีกไม่นานองค์ชายก็จะถูกทางการออกตามหา และนั่นก็จะทำให้แผนที่พระองค์คิดมาพังพินาศไปหมด...”
“...”
“แผนที่จะได้อยู่กับเจ้า”
รู้สึกเหมือนโดนเทศนาและสังคายนาไปในคราวเดียวกัน “อภัยให้ข้าด้วย”
“อา...” จีซูร้องออกมาเหมือนเขาได้ทำอะไรบางอย่างผิดพลาดไป “...ข้า ข้าขอโทษ ข้ามิได้ตั้งใจจะตำหนิอะไรเจ้าขนาดนั้น อย่าทำหน้าแบบนั้นสิยองวอน”
ก็กูรู้สึกผิดจะให้กูทำหน้ายังไงล่ะ...
“ต่อไปข้าจะไม่ตำหนิเจ้าแล้ว ให้ตาย...สลดก็ยังจะสวย”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าจีซู เขาตีอกชกหัวตัวเองแล้วหายกลับเข้าห้องไป ตอนนี้นอกบ้านเหลือเพียงแต่ผมเพียงคนเดียวแล้ว...
ถึงจะรู้ว่าความสุขมันไม่ได้มีอยู่กับผมนานๆ แต่ช่วงเวลาแบบนี้ผมก็ขอไขว่คว้าความสุขที่มีอยู่น้อยนิดนี้เอาไว้ได้มั้ยครับ
“ไปนอนได้แล้ว” เสียงร้องจากห้องของคังยูทำผมสะดุ้ง เขาแง้มประตูเปิดออกมานิดหน่อยแล้วส่งสายตาดุมาให้ผม
กูกำลังทำเอ็มวีอยู่ มึงไม่เข้าใจกูหรือไงวะ
“เร็วๆ”
ผมกลอกตา รีบเข้าไปนอนอย่างที่คังยูมันว่า...
เช้าวันต่อมา...
จีซูปลุกผมแต่เช้า เขาบอกให้ผมไปช่วยเก็บผักที่อยู่บนยอดเขาหน่อยเผื่อจะมีอะไรมาทำให้นายน้อยคังยูรับประทานได้ ผมสูดอากาศที่สุดแสนจะบริสุทธิ์ พลางเก็บภาพบรรยากาศชนบทที่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาเจอหากไม่ได้อยู่ในร่างของยองวอน
“ทิ้งนายน้อยไว้อย่างนั้นจะดีเหรอ” ผมถามจีซูที่ตั้งใจเก็บผักมาก ไม่รู้ไปเอาตะกร้าใหญ่มาจากไหน แถมเขายังหยิบใส่ๆ อย่างเดียวราวกับเครื่องจักร
“ไม่ต้องห่วงอันใด บ้านหลังนั้นอยู่ในสายตาของข้าตลอด”
จริงของเขา จุดที่จีซูเลือกเก็บเป็นจุดที่มองเห็นบ้านของคังยูอีกทีหนึ่ง นับว่าฉลาดมากมายเลยทีเดียว ผมรีบเก็บผักจะได้เสร็จงานไวๆ รู้สึกดีเหมือนกันที่อย่างน้อยตนเองก็มีประโยชน์กับเขาบ้าง ไม่ใช่เอะอะป่วย เอะอะก็เป็นไข้
...และอาการนั้นมันก็เริ่มเข้ามาหาผมแบบจางๆ ราวกับต้องการย้ำเตือนว่ามึงต้องดูแลตัวเอง ผมพยายามสะบัดมันออกไป ไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นภาระของคนอื่น ในขณะที่ทุกคนต้องฝึกใช้ชีวิตอย่างลำบากกันอยู่
“ขอให้เจ้าชิลมาให้ถึงวันนี้ด้วยเถอะ ข้าอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวนตลอดเวลาเลย” บ่นไปทำไป...จีซูเองก็มีมุมนี้กับคนอื่นเหมือนกัน “ว่าแต่เมื่อวานข้าเห็นหัวหน้าผู้ตรวจการเอาแต่จ้องมองเจ้าที่ร้านอาหารนั่น เขารู้จักเจ้าหรือเปล่า”
“หัวหน้าผู้ตรวจการหรือ” ผมทวนคำ “เมื่อวันก่อนข้าไม่ยักเห็นผู้ใดที่ข้ารู้จัก” หรือว่ากูเซ่อเองวะ...ไม่รู้โว้ยยย คำว่าผู้ตรวจการลอยไปลอยมาอยู่ในหัวผม มีใครบ้างมั้ยในหน่วยงานผู้ตรวจการที่ผมรู้จัก
ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก
ปิ๊ง! ไอ้เชี่ยกล้วยนี่หว่า
แม้ว่ามันจะชื่อว่าโฮมินในชาตินี้ แต่ยังไง้ยังไงมันก็คือกล้วยสำหรับผมอยู่ดี และการที่มันจะมาประจำการอยู่ ณ ดินแดนชนบทอันไกลโพ้นตรงนี้ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้น้อยมาก ดีไม่ดีอาจจะเท่ากับศูนย์เลยแหละ
เพราะว่าจีซูคงจะสันนิษฐานผิดแล้วมั้ง ผมเก็บหัวผักกาดต่อ จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งมาแย่งผมเก็บ
“ว่าอย่างไร...เจ้าพวกคนแปลกหน้า”
อันธพาลประจำหมู่บ้าน มึงมาหาเรื่องอะไรแต่เช้าวะเนี่ย ผมกับจีซูถอยหลังจนล้มลงไปกองกับพื้น กากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว พวกมันมีกันประมาณห้าหกคน และท่าทางจะโมโหโทโสอยู่ไม่น้อยที่พวกผมมาแย่งที่เก็บผักของพวกมัน
งานดราม่าก็มา...อีกไม่นานงานบู๊ก็ต้องมาเหมือนกัน ผมกับจีซูจะดูแลตัวเองได้ยังไง ในเมื่อต่างคนต่างก็กากวิชายุทธขนาดนี้
“เจ้ามาขโมยผักของพวกข้า แบบนี้มีโทษถึงตาย”
“ผักพวกนี้เป็นของทางการ ชาวบ้านทุกคนสามารถมาเก็บได้” จีซูใช้ความฉลาดเข้าช่วย “พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาแสดงความเป็นเจ้าของ”
คนพูดดูเหมือนจะรู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของจีซู แหงล่ะ ก็ขงเบ้งมันพูดความจริงนี่ เถียงไม่ออกล่ะสิพวกเอ็งน่ะ
“เจ้าเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า เจ้าจะรู้อะไร” มันหันไปหาลูกน้อง ก่อนที่จะสั่งว่า “จัดการพวกมันซะ แล้วแย่งผักที่พวกมันเก็บมาให้หมด”
ช่างน่าอดสูยิ่ง...ผมพยายามต่อสู้ขัดขืนพวกมันแล้ว แต่ก็เหมือนแมวไปมีเรื่องกับราชสีห์ จีซูเองถึงแม้ว่าจะเก่งกว่าผม แต่ก็ไม่วายแพ้ฝีมืออันธพาลกลุ่มนี้อยู่ดี
กูจะบ้าตาย...
ชิ้ง
เสียงธนูลอยลงมาจากฟ้า เสียบเข้าไปที่หัวผักกาดหนึ่งหัวอย่างแม่นยำ
คำว่าธนูผมนึกถึงคังยูทันที ซึ่งก็ใช่ตัวจริง องค์ชายตื่นจากบรรทมแล้ว และท่าทางกำลังโมโหเป็นอย่างมาก
“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่แตะต้องเจ้ากระต่ายนะ”
นี่มึงขู่แล้วเหรอ ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย...อันธพาลพวกนั้นกลัวลูกธนูของคังยูมาก พวกนั้นพากันปล่อยผมกับจีซู และก็วิ่งหนีกันอย่างเตลิดเปิดเปิง ผมคิดว่าไม่ใช่แค่ลูกธนูจากคังยูหรอก ออร่าผู้สูงศักดิ์ต่างหากที่คนเหล่านั้นมันเกรงใจ
“เป็นไรหรือไม่” คังยูมาช่วยผมให้ลุกขึ้นยืน เขาช่วยจีซูด้วยเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร” ผมตอบ
“ถ้าแค่นั้นข้ายังทำอะไรไม่ได้ ข้าจะดูแลนายน้อยได้อย่างไร” จีซูหัวเสียมากกับเรื่องนี้ “ถ้าซองชิลไม่มาภายในยามเช้า ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้เขาแน่ๆ”
“เจ้าอย่าเกรี้ยวกราดนักเลยน่า ข้าก็สามารถดูแลตัวเองได้ ทำไมเจ้าถึงจริงจังกับเรื่องนี้นักนะ”
จีซูอ้าปากพะงาบๆ คล้ายจะเถียงคังยู แต่แล้วเขาก็ยอมแพ้ เดินหนีไปทางอื่นพลางตีอกชกหัวตัวเองราวกับต้องการระบายอารมณ์
ผมปัดดินออกจากชุด โดยมีคังยูช่วยปัดด้วย
“หยุดเดี๋ยวนี้...ไม่ต้องมาช่วย”
“ทำไมล่ะ”
“ข้าทำเองได้” เป็นองค์ชายน่ะอยู่นิ่งๆ หล่อๆ ไปเลย
“อะไรของเจ้า นี่ข้าเพิ่งช่วยเจ้าจากพวกอันธพาลนะ”
“ขอบใจ” ผมตอบ
“ย้า”
“ขอบพระทัย”
“ข้าไม่ได้ต้องการคำพูดนั้น” คังยูร้องเสียงดัง “สิ่งที่ข้าต้องการคือดูแลเจ้าให้ดีที่สุดต่างหาก” เขาลงมือปัดดินออกให้ผมโดยไม่ถือตัวอะไรเลย ผมยืนอย่างกระดากอาย ละม้ายคล้ายกับเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
พอดินออกจากตัวผมหมดแล้ว คังยูก็หยิบตะกร้าหัวผักกาดขึ้นมา ผมรีบแย่งเขามาถือเอง ไม่อย่างนั้นมันคงจะมากเกินไปแน่ๆ
“บอกไว้ก่อนนะ การจะเป็นชาวบ้านธรรมดาน่ะเขาไม่ใช้ธนูกันหรอก”
“แต่ธนูเพิ่งช่วยชีวิตเจ้านะ”
“ข้ารู้ แต่ว่า...” ผมพยายามพูดเข้าประเด็น “...ธนูของเจ้ากับเจ้า มันโดดเด่นเตะตาเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้น...” คังยูเอี้ยวตัวมาหาผม ก่อนที่จะขยับหน้าเข้ามาใกล้ผม “...ข้าควรทำตัวเช่นไรล่ะ เจ้ากระต่ายน้อย”
มันทำผมเขินอีกแล้ว...
“เรื่องของเจ้าเถอะ” ผมพูดตัดบท ชนไหล่ของมันไปและเดินนำหน้า ในขณะที่คังยูตามหลังมาติดๆ
“เจ้าเพิ่งทำตัวเหมือนเป็นเมียข้าเลย”
มันยังไม่หยุดพูดอีก “เป็นผู้ชายจะเป็นเมียของเจ้าได้อย่างไร”
“ไม่รู้ล่ะ แต่เจ้าทำตัวเหมือนเป็นเมียข้า”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคังยู...”
“ถ้าเปลี่ยนจากยุนนาราเป็นเจ้า...ป่านนี้ข้าคงยอมแต่งไปแล้ว”
“...”
“เจ้าจะว่าอย่างไรล่ะ”
เดี๋ยวนะ นี่มันกำลังขอผมแต่งงานอยู่เหรอ!
TBC*
Talk : เซย์เยสไปเลยสิ อย่าเล่นตัว!
กลับมาแล้วนะคะ >< ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาแต่งให้ตัวเอกเก็บผักเก็บปลาเหมือนกัน ตลกมาก 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
