ตอนที่ 19
“เจ้าจะว่าอย่างไรล่ะ”
“นายน้อย”
ผมกับคังยูมองเห็นคนที่ส่งเสียงมาก่อนที่เขาจะปรากฏตัว คนที่เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดอะไรนั่นก็คือองครักษ์ส่วนตัวของคังยู
ซองชิล
และที่ตัวเล็กๆ ยืนหลบข้างหลังซองชิลอยู่ตรงนั้นก็คือ...พยองอัน
เหยดดดดดดด ซองชิลแม่งจ๊าบ กำจัดพวกชุดดำได้และเดินเท้ามาที่นี่แน่ๆ นอกจากมันจะจ๊าบแล้ว (มึงใช้ศัพท์ที่มันอินเทรนด์กว่านี้ไม่ได้เหรอ) มันยังช่วยให้พยองอันรอดพ้นปลอดภัยอีกด้วย ผมรีบวิ่งเข้าไปดูพยองอันทันที เขายังอยู่ในชุดนักเรียนซองกยุนกวานจากการต้อนรับขบวนเสด็จองค์ชายรองเมื่อวาน และเขาก็มีผ้าพันแผลด้วย
“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าเจ็บมากหรือไม่” ผมรีบถาม
“ข้าไม่เป็นไร” พยองอันตอบ “แล้วเจ้าล่ะ เหตุไฉนทำไมถึงตัดสินใจหนีออกมาจากเมืองหลวงแบบนี้ มีเรื่องอะไรที่ข้ายังไม่รู้บ้าง หรือว่าเจ้ากำลังถูกหมายหัว”
มึงคือคนที่กำลังเจ็บตัวจริงดิ...ทำไมอยากรู้อะไรมากมายขนาดนั้นวะ
“เรื่องนี้...” ผมเหลือบไปที่คังยูผู้ที่เป็นสาเหตุของทุกสิ่งอย่างในเวลานี้ พยองอันทำหน้าไม่เข้าใจ แต่แล้วคังยูก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา
“เจ้าไปพักผ่อนที่เรือนก่อน ส่วนเรื่องที่เกิดอะไรขึ้น ข้าจะเป็นคนอธิบายให้เจ้าฟังเอง”
พยองอันพยักหน้าเล็กน้อย ผมอาสาช่วยพยุงพยองอัน รู้สึกอุ่นใจเมื่อเห็นซองชิลมาอยู่ด้วย เจ้านั่นดูท่าทางเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคังยูแล้วกลับไม่แสดงท่าทีอ่อนแอหรือเหน็ดเหนื่อยให้เห็นเลย
ชายชาติทหารดีจริงๆ
“เจ้ามาแบบนี้แล้วบิดาของเจ้าล่ะจะว่าอย่างไร มารดาของเจ้าอีก พ่อบ้าน อะไรก็แล้วแต่...ยังไม่มีคนรู้เรื่องนี้ใช่ไหม”
“ข้าไม่รู้ ข้ามาเพราะเป็นห่วงเจ้า” พยองอันตอบตรงๆ
น่ารักสัดๆ...ผมส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนที่จะพาตัวมันไปที่บ้าน ซึ่งจีซูกำลังทำกับข้าวอยู่พอดี
ในที่สุดก็ครบองค์ประชุม (?) กันสักที ผมกับคนอื่นๆ ทั้ง 5 คนพากันนั่งอยู่บนแคร่ไม้ที่มีสำรับอาหารเล็กๆ ตั้งอยู่ ฝีมือการทำกับข้าวไม่ใช่ใครอื่นเลยครับ (ยิ้มภูมิใจ) พยองอันกับจีซูนั่นเอง...
เดี๋ยว...อย่าเพิ่งเบ้ปากใส่ผมกันสิ นี่มันอาหารเกาหลีนะครับ ผมทำเป็นซะที่ไหนล่ะ อย่าว่าแต่อาหารเกาหลีเลย อาหารไทยที่บ้านบอกเลยว่าแค่เมนูสารพัดไข่ก็หรูแล้วสำหรับผม
พยองอันมองไปรอบๆ ผมรู้ว่าเขาทั้งอยากรู้และก็งุนงงว่าทำไมพวกเรามาถึงจุดๆ นี้กันได้ ผมยังไม่อยากพูดอะไรออกไปมากมายเท่าไหร่
...เพราะผมกำลังหิวอยู่น่ะสิ
ผมจับตะเกียบขึ้นมาใส่ปาก แทบจะกัดตะเกียบอยู่แล้ว นี่ต้องรอท่านประธาน (หมายถึงคังยู) เปิดการกินก่อน ไม่อย่างนั้นก็กินกันไม่ได้ นี่ผมเดาเอานะครับ เพราะทุกคนพากันนิ่งหมดเลย
“กินได้เลย” คังยูเอ่ยขึ้น และเหมือนจะขำในสายตาลุ้นๆ ของผม
ในที่สุดก็ถึงเวลาแห่งความสุข ผมกับคนอื่นๆ ทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ ไม่รู้ว่าต่างคนต่างคิดอะไรกันอยู่ ผมลองมองออกไปนอกรั้วบ้าน (รั้วเตี้ยนิดเดียว) เห็นชาวบ้านที่สัญจรกันไปมาพากันมาหยุดดูพวกเราอย่างสนอกสนใจ เหมือนพวกเราเป็นตัวประหลาดยังไงยังงั้น
“เจ้าเข้าใจข้าหรือยังว่าทำไมข้าถึงรอเจ้านักหนา” จีซูพูดเบาๆ กับซองชิล “เมื่อคืนข้าต้องอกสั่นขวัญแขวนทั้งคืน”
มีหรือที่ซองชิลมันจะตอบ มันก็กินเงียบๆ ของมันไปสิ...คังยูส่ายหน้าใส่จีซู ก่อนที่จะหันไปหาพยองอัน
“ข้าพร้อมที่จะเล่าแล้ว แต่เจ้าต้องสัญญามาก่อนว่าเจ้าจะต้องไม่ตกใจจนเกินไป”
พยองอันทำหน้างง “มีเหตุอันใดให้ต้องตกใจ สิ่งที่ข้าคิดก็มีเพียงแต่ว่าพวกเจ้าไม่อยากไปเรียนแต่อยากจะเที่ยวเล่น ในวันเวลาที่ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นรอคอยวันอภิเษกสมรสขององค์ชายรอง”
ทุกคนเอาแต่เงียบไปหมด ยกเว้นผมที่ส่งเสียงเคี้ยวออกมาเป็นระยะๆ (เรื่องกินสำคัญที่สุดครับ)
“พยองอัน” นัยน์ตาของคังยูแน่วแน่และกล้าแกร่งเฉกเช่นสายเลือดในตัวเขา “ข้าคือองค์ชายรองผู้นั้น”
ตะเกียบในมือของพยองอันตก ตามด้วยพยองอันลุกขึ้นยืนและก็วิ่งไปจนสุดขอบรั้ว
“จริงอย่างนั้นรึ!”
มึงตกใจได้อย่างรัชดาลัยเธียเตอร์มาก (ตอนผมรู้ผมตกใจขนาดนี้มั้ยวะเนี่ย)
“ข้าบอกแล้วไงว่าห้ามเจ้าตกใจจนเกินไป”
“ข้า...” พยองอันอ้าปากจะเถียง แต่เมื่อเจอสายตาที่ไม่ได้มาเล่นๆ ของจีซูกับซองชิล เขาก็เลยกล้ำกลืนเก็บคำพูดนั้นลงไปในคอ แถมยังเริ่มจะทำหน้าไม่ถูกมากขึ้นไปเรื่อยๆ “ยองวอน เรื่องนี้เจ้าก็รู้หรือ”
เอิ่ม...กูกำลังเคี้ยวอยู่ มึงหางานมาให้กูจนได้ “ข้าเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้”
พยองอันก้มหน้าลงจากนั้นก่อนที่เขาจะนั่งลงไปคุกเข่าแทบพื้น ซองชิลที่ถูกคังยูสั่งด้วยสายตายื่นมือไปจับตัวพยองอันเอาไว้อย่างทันท่วงที
อย่าเพิ่งเล่นใหญ่จนเกินไป...เพราะแถวนี้ชาวบ้านชาวช่องดูท่าทางอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน
การรับประทานข้าวในเช้าวันนั้น จบลงด้วยอาการตกใจของพยองอัน และก็การที่ชาวบ้านเข้ามาส่องดูไม่หยุดว่าพวกเราเป็นใคร มาจากไหน และต้องการอะไร
ผมคิดว่าการที่พวกนี้หน้าตาดีมากๆ ต่างหาก ชาวบ้านเขาถึงสนใจ ไม่เกี่ยวกับการเป็นคนแปลกหน้าอะไรหรอก
เรื่องนี้สร้างความตึงเครียดให้จีซูยิ่งนัก เขาเอาแต่ห่วงว่าจะมีคนจับตัวคังยูได้ ในขณะที่เจ้าตัวเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้กังวลอะไรในเรื่องนั้น ใช้ชีวิตอย่างปกติดี...
ก็ขอให้มันปกติแบบนี้ต่อไปก็แล้วกัน...
นอกจากการอยู่ชนบทจะไม่มีสิ่งล่อตาล่อใจแล้ว พวกเรายังต้องอยู่อย่างหวาดระแวงและเป็นเป้าสายตามากอีกด้วย
เรื่องนี้สร้างความรำคาญและหงุดหงิดใจให้คังยูได้ตลอดทั้งวัน บางครั้งเขาก็ตะโกนใส่หน้าหญิงชาวบ้านแรกรุ่นที่มองมาที่เขาและก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดว่า “พวกเจ้าช่วยไปส่งเสียงน่ารำคาญแบบนั้นที่อื่น!” หรือไม่ก็ “หน้าตาข้าเหมือนเสือบนภูเขาหรือยังไง ทำไมเอาแต่จ้องมองกันอยู่ได้!”
ก็มึงหล่อไง...ผมส่ายหน้าเบาๆ ทุกครั้งที่เห็นคังยูหัวเสียในเรื่องนี้ มันเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้งและมากพอที่จะให้ซองชิลชักดาบเข้าออกอยู่ในฝักที่ห้อยข้างเอวของซองชิลทั้งวัน (องครักษ์หนุ่มผู้อยากจะกำจัดความน่าหงุดหงิดรำคาญใจในทุกๆ เรื่องขององค์ชาย...) แม้เรื่องนี้จะสร้างความน่าขบขัน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น ตอนนี้กลายเป็นเรื่องน่าเบื่อและก็น่าเอือมระอาอย่างที่สุด
“ไม่มีอะไรให้ทำแล้วหรืออย่างไร” คังยูบ่นลอยๆ (แต่ให้ทุกคนได้ยิน)
ตัดภาพมาที่พวกเรา จีซูกำลังอ่านหนังสือ (สมกับฉายาขงเบ้ง) ซองชิลกำลังทำความสะอาดอาวุธ (เงยหน้าขึ้นมองหน้าคังยูอย่างกระตือรือร้น) พยองอันทำท่าจะหลับและก็เอียงซบไหล่ผม และผมกำลังสังเกตสังกาแมลงตัวหนึ่งที่ตายอยู่บนแคร่ไม้และผมก็หยิบมันขึ้นมาดู
สาระทั้งนั้นเลยที่กล่าวมา...
“ไปเที่ยวในหมู่บ้านกันเถอะ”
สิ้นเสียงของคังยู ทุกคนก็ตื่นจากอาการซึมๆ โดยอัตโนมัติ (ไอ้พวกเด็กจากเมืองหลวงเอ๊ย...) ทุกคนดูตื่นเต้นขึ้นมาแทบจะในทันที แม้กระทั่งพยองอันที่จะหลับอยู่แล้วก็ยังตื่นขึ้นมาอย่างกระฉับกระเฉง
ในที่สุดพวกเราทุกคนทั้งหมดก็เดินทางไปภายในหมู่บ้าน ที่ๆ ผม คังยู และก็จีซูไปกันมาเมื่อวาน ทันทีที่ก้าวเท้าออกไปจากรั้วบ้าน ระหว่างทางก็มีชาวบ้านหลายคนจับจ้องมองมาที่เราไม่หยุดไม่หย่อน
ผมจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าชาวบ้านเหล่านั้นเขาจะจ้องผมบ้าง...
เหมือนกูเป็นเห็บและมาเกาะคนพวกนี้ยังไงยังงั้น ทุกคนดูจับจ้องไปที่ยักษ์สามตัวและก็คุณชายสุดหน่อมแน้มอย่างพยองอัน ทุกคนมองข้ามผมกันหมดเลย!
หรือกูเตี้ยจนเขามองไม่เห็นกันหว่า...
คังยูตอกย้ำความคิดผมด้วยการเดินผ่านผมไปและก็ใช้มือใหญ่ๆ ของเขากดหัวผมลงเบาๆ ไอ้บ้านี่
“ตรงนั้นมีเรื่องอะไรกัน”
ผู้สูงศักดิ์มองดู ‘เกาหลีมุง’ ขนาดหลายสิบคน ทุกคนส่งเสียงเอะอะโวยวายแต่ทว่าดูสนุกสนานไม่เบา ท่าทางพวกเราจะมาทันดูการละเล่นอะไรบางอย่าง
ไทยอย่างผมก็อยากที่จะไปดูน่ะสิครับ ผมรีบวิ่งแจ้นเข้าไปดูใกล้ๆ ลำบากทุกคนที่จะต้องคอยวิ่งตามผมมา
อา...เขาเล่นมวยปล้ำกันอยู่...ใครออกนอกเขตวงกลมคนนั้นแพ้ กติกาง่ายๆ ผมก็อยากดูเอามันส์อยู่นะครับ ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าผู้เข้าแข่งขันที่กำลังแข่งตอนนี้หนึ่งในสองนั้นเป็นหัวโจกอันธพาลกลุ่มเมื่อเช้านี้
หันหลังกลับแทบไม่ทัน มันดันเห็นตัวผมก่อน...
มันเพิ่งชนะเจ้าอ้วนแต่บึกบึนไป มันยิ้มแสยะส่งให้ผม แต่ทว่ามันกลับสนใจคนข้างๆ ผมมากกว่าตัวผมเองซะอีก
คังยู...โดนท้าแล้ว
“ไง เจ้าหน้าใหม่”
ถ้ามันรู้ว่าคนที่มันกำลังพูดด้วยเป็นใคร อยากจะรู้จริงๆ ว่ามันจะกล้าทำหน้ายั่วยวนกวนเกิบชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้มั้ย
คังยูไม่พูดอะไร เขาตวัดสายตามองอีกฝ่ายด้วยท่าทีหยิ่งผยองและไม่กลัวเกรง ข้างๆ เขาก็คือซองชิลเจ้าเก่าที่พยายามจะเอาตัวเข้ามาขวาง
แม่งห่วงเจ้านายมากกว่าตัวเองอีกมั้งน่ะ...
ผมกระตุกมือคังยูไม่ให้เขาเข้าไปยุ่ง การที่จะไปเล่นการละเล่นแบบนั้นมันเด่นเสียยิ่งกว่าเด่นอีก หากเขาก้าวออกไปแค่ก้าวเดียว ผมเชื่อว่าผู้ตรวจการที่อยู่บนป้อมสูง (ตรงโน้น) ต้องมองเห็นเขาแน่ๆ
แน่นอนว่าคังยูไม่สนใจห่าอะไรผมเลย...ไอ้สัดเอ๊ย มันเดินออกมาบังตัวผมจนมิด และก็ทำท่าจะก้าวเท้าออกไปสู่สังเวียน
“ข้าอยากจะรู้นักว่าเวลาเจ้าไม่มีอาวุธ เจ้าจะเก่งมากสักแค่ไหน”
“ก็ลองดูสิ”
“คังยู” ผมพูดปรามเขา “ถ้าเจ้าก้าวเอาไปล่ะก็ รับรองว่าจบเห่แน่ อย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นใคร”
“ข้าไม่ชอบให้ใครมาท้าทายข้า”
อย่าเพิ่งเอาเรื่องศักดิ์ศรีมาพูดกันได้มั้ย...มันแดกไม่ได้ (เดี๋ยวนะ...) “แต่ว่า...”
“ไม่มีใครรู้หรอกน่า”
ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ คังยูปล่อยมือผมและทำท่าจะก้าวเท้าเดินเข้าไป ผมพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าผมควรจะทำยังไงเขาถึงไม่ก้าวออกไป ในที่สุดผมก็รู้วิธี
แกล้งเป็นลมแม่งเลย
“ยองวอน!” พยองอันเหยื่อคนที่หนึ่งติดกับผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาส่งเสียงดังอย่างตกใจพร้อมๆ กับจับตัวผม “เป็นอะไรไป”
เป็นลมไง...น่าอายชิบหายแต่ก็ต้องยอมอาย เพื่อความปลอดภัยของไอ้จอมดื้ออย่างคังยู
ร่างสูงหันขวับกลับมา แต่พอถึงตอนนั้นแม่งก็หันหัวเรือกลับไปทันแล้วเพราะมันแล่นออกไปแล้ว ผมส่งเสียงขัดใจในขณะที่พยองอันพาผมไปนั่งอยู่ที่ศาลาแห่งหนึ่ง
กูลงทุนแอ็คติ้งขนาดนี้ เสือกไม่ได้ผล...
“เจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่...ไหวหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นไร...”
“มีน้ำชาอุ่นอยู่ทางด้านโน้น ข้าจะไปนำมาให้เจ้าดื่มนะ”
พระเจ้า...นี่มันเพื่อนหรือแม่กันวะเนี่ย ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเลย พยองอันก็ก้าวเท้าออกไปแล้ว จากศาลาผมมองเห็นแต่ ‘เกาหลีมุง’ ไม่เห็นคังยูตอนต่อสู้เลย เสียงตะโกนเชียร์ดังลั่น ท่าทางจะสนุกสนานเอามากๆ
เฮ้อ...หวังว่าจะไม่เป็นอะไรอย่างที่คังยูมันพูดไว้จริงๆ
ผมหันซ้ายหันขวา ป้ายประกาศที่ติดอยู่ที่เสาทำเอาผมหยุดชะงักและก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เป็นรูปของคังยู ผม ซองชิล จีซู และก็พยองอัน บอกว่าทางการกำลังต้องการตัวบุคคลเหล่านี้
ผมกำลังจะตกใจอยู่แล้ว แต่ความโกรธมันมีมากกว่า วาดก็วาดได้อย่างโคตรไม่เหมือน ดูหน้าผมสิ ดูไม่ได้เลย ประกาศพวกนี้จะติดไปกี่เมืองก็ไม่รู้ แม่งโคตรไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย...
ไม่นานนักจู่ๆ ผมก็ถูกจับไป คนร้ายใช้มือใหญ่ๆ ของมันปิดปากผมเอาไว้ขณะที่เอาตัวผมไปอย่างเงียบๆ แน่นอนว่าผมดิ้นพล่าน พยายามดิ้นให้หลุดจากมือของมัน แต่แล้วก็ไม่หลุด โดนมันจับไปได้อยู่ดี
ซวยจริงๆ เกิดมาเตี้ยแล้วยังจะเกิดมาซวยอีก
ผมไม่อยากกลายเป็นภาระของคังยู
ทันทีที่ใครคนนั้นปล่อยผม ผมก็ร้องตะโกนออกมาสุดเสียง “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
“ชู่ว!!” อีกฝ่ายเอามือมาจุ๊ปากเอาไว้ ที่แท้ก็เป็นไอ้กล้วยเวอร์ชั่นผู้ตรวจการแผ่นดิน ผมอ้าปากค้าง ก่อนที่จะทำหน้าโล่งอก ไอ้กล้วยลากผมมายังที่ๆ มีกระสอบข้าวสารเต็มไปหมด
“เชี่ยกล้วย เล่นห่าอะไรเนี่ย!” ผมร้องออกมาทันที
แน่นอนว่ามันทำหน้าไม่เข้าใจ “ยองวอน...”
“จับข้ามาทำไม” ผมปรับภาษาของตัวเอง
“ข้ามีเรื่องจะต้องพูดกับเจ้า” กล้วยทำหน้าซีเรียสกว่าที่ผมคิด ผมมองเครื่องแบบของมัน สลับกับมองสภาพตัวเองที่แต่งตัวแกล้งเป็นชาวบ้านและผมยังเป็นคนที่ทางการกำลังต้องการตัวอีก
“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดเรื่องอะไร”
“คำสั่งด่วนเพิ่งมาถึงวันนี้ และทางราชสำนักนั้นจริงจังกับเรื่องนี้มาก”
ไม่จริงจังก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว... “มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้า เจ้าก็รู้นี่ คนที่ข้ามาด้วยนั้น...”
“ข้ารู้ๆ” กล้วยทำหน้าลำบากใจ “แต่เจ้าก็เป็นสหายของเขา อย่างน้อยเจ้าก็ควรจะช่วยเกลี้ยกล่อม...”
ผมจำได้ว่าผมเกลี้ยกล่อมคังยูมาตั้งแต่ตอนที่อยู่เมืองหลวงเรื่องการแต่งงานแล้ว จนมาถึงวันนี้มีหรือที่คังยูมันจะเชื่อฟังผม
“เขาไม่อยากแต่งงาน”
“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของพระองค์แล้ว ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” กล้วยทำหน้าห่วงใยผม “เจ้ารีบพาเขากลับไป โทษของเจ้าจากหนักจะได้เป็นเบา เจ้ารู้อยู่ใช่หรือไม่ว่าถ้าเจ้ากลับไปที่เมืองหลวงจะมีการลงโทษรอเจ้าอยู่ไม่มากก็น้อย”
“ข้า...”
“แม้กระทั่งองค์ชายก็ยังมีโทษ” กล้วยพูดต่อไป “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับสหายพากันคิดอะไรกันอยู่ มันไม่ใช่แค่การหนีเที่ยวธรรมดา แต่มันคือการหนีงานสมรสพระราชทาน”
ยิ่งฟังผมก็ยิ่งปวดหัวตึบๆ ผมไม่สามารถรวบรวมคำพูดและถ่ายทอดมันออกมาได้อย่างดีๆ ในเวลานี้ได้
“เชื่อข้า...เกลี้ยกล่อมพระองค์...ให้พระองค์เดินทางกลับไป”
“ข้าเคยทำแล้ว ข้าเคยทำแล้วจริงๆ” ผมพูดตามความจริง “แต่องค์ชายไม่ยอม จะให้ข้าทำยังไง”
“เจ้าพยายามอย่างแน่แท้แล้วหรือเปล่า”
“...”
“หรือเจ้าแค่พูดไปส่งๆ เท่านั้น”
“ย้า!” ผมทำเสียงไม่พอใจ “เรื่องภายในราชสำนักมีหรือที่ข้าอยากจะยุ่ง”
“ตอนนี้เจ้าก้าวเท้าเข้ามายุ่งเต็มๆ แล้วยองวอน และมีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่แก้ไขมันได้”
“...”
“วันนี้ข้าจะปล่อยองค์ชายกับพวกเจ้าไป...และถ้าวันรุ่งพรุ่งนี้พวกเจ้ายังอยู่ที่นี่ ไม่ยอมกลับเมืองหลวง ข้าจำเป็นต้องใช้กำลังในการเข้าไปจับตัว”
“...”
“ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสหายของข้ามาตั้งแต่เด็กก็ตาม ยองวอน”
ปวดหัวแท้...
ผมเอามือนวดขมับตัวเอง จากที่ทำเป็นป่วยตอนนี้แทบจะป่วยจริงเข้าให้แล้ว ผมกลับมาที่ศาลาทันเวลาที่พยองอันไปหาน้ำชาได้พอดี จึงไม่มีใครสงสัยว่าผมหายไปไหน คังยูเอาแต่พูดกับซองชิลเรื่องการต่อสู้อยากออกรส เพราะเขาได้รับชัยชนะมาและดูท่าทางภูมิอกภูมิใจกับมันมากๆ
ผมไม่มีโอกาสพูดคุยเรื่องนี้กับคังยูเลย พวกเรามัวแต่หากิจกรรมทำตลอดทั้งบ่ายจนถึงพลบค่ำ หลังจากนั้นก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารที่รู้สูตรบ้างไม่รู้สูตรบ้าง พวกผู้ตรวจการรายล้อมบ้านของเราเต็มไปหมด ทำตัวเนียนๆ เหมือนเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ แต่ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่ เรื่องนี้ซองชิลเองก็เริ่มสังเกตเห็นเหมือนกัน
ผมจะพูดกับคังยูยังไงดีล่ะเนี่ย...
“เฮ้อออออออ” ผมถอนหายใจยาวเหยียดจนทำให้คนทั้งสี่หันมามองเป็นตาเดียวกัน ผมกระพริบตาปริบๆ เมื่อตกเป็นเป้าสายตา “มีอะไรหรือ”
“เจ้าเป็นอะไรหรือยองวอน ทำไมเอาแต่ใจลอย” จีซูตั้งข้อสังเกต
“อาจจะกำลังไม่สบายอยู่” อันนี้คังยูพูดเอง
“ไม่สบาย ต้องใจลอยด้วยหรือ” จีซูสวน
เมื่อเห็นสายตาของคังยู จีซูก็หุบปากฉับ ผู้มีอำนาจสูงสุดหันมามองผม ก่อนที่จะถาม “ตกลงเจ้าเป็นอะไรยองวอน หากไม่สบาย เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเจ้าก็ควรจะไปนอนหลับพักผ่อน”
ผมอยากจะพูดออกไปตรงๆ ชะมัด นี่ถ้าเป็นเพื่อนอยู่ที่กรุงเทพ ฯ ล่ะก็ป่านนี้ผมคงเอ่ยปรึกษาไปแล้ว แต่นี่มีทั้งองค์ชายหนึ่งคน องครักษ์หนึ่งคน คุณชายผู้ชาญฉลาดหนึ่งคน และก็คุณชายสุดหน่อมแน้มอีกหนึ่งคน
โดยเฉพาะองค์ชายนี่แหละ ทำเอาคำพูดของผมต้องอยู่ที่คอหมด ออกมาไม่ได้สักที
ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ...
“ยองวอน” จีซูพูดอีกครั้ง “เจ้าไม่ได้ถ่ายหนักเมื่อเช้าหรือ”
หวะ ว่าไงนะ...
“ต้องใช่แน่ๆ” จีซูพูดเองเออเอง “เขาคงจะอึดอัดน่าดู”
อึดอัดบ้าอะไรวะ แค่ไม่ได้ขี้เนี่ยนะ มันไม่ใช่เรื่องนั้นว้อยยยยย!
“พวกเจ้าตั้งใจฟังกันดีๆ เจ้าก็ด้วย” ผมเน้นไปที่คังยูที่เริ่มขมวดคิ้วน้อยๆ “ทางการรู้แล้วว่าเราอยู่ที่นี่”
...เงียบกันไปหมด...เงียบจนได้ยินเสียงลมพัด
“ถ้าพวกเราไม่กลับเมืองหลวงก่อนวันรุ่งพรุ่งนี้ เขาจะเข้ามาจับตัวพวกเรา...” ผมกลืนน้ำลาย “...แบบใช้กำลัง”
ทุกคนหันไปมองผู้มีอำนาจทันทีที่สิ้นเสียงของผม
“เจ้ารู้ได้อย่างไร...”
“เจ้าจำผู้ตรวจการที่เจออยู่ที่บ้านข้าได้หรือไม่...”
คังยูไม่ได้คิดอะไรเลย “จำไม่ได้”
อยากจะเอาตีนก่ายหน้าผาก “คนนั้นคือสหายข้า และเขาก็คือหัวหน้าผู้ตรวจการของหมู่บ้านนี้ ระหว่างนี้เจ้ากำลังสนุกกับมวยปล้ำ เขามาพูดคุยกับข้าเรื่องนี้ นี่คือสาเหตุที่ข้าเอาแต่ใจลอยตลอด เพราะข้าเอาแต่คิดว่าจะบอกพวกเจ้าอย่างไรดี”
โอยยย ทันทีที่พูดออกไปก็รู้สึกโล่ง โล่งมากมายเหลือเกิน
ตอนนี้ความหนักใจทั้งหมดเทลงไปที่คังยูเพียงคนเดียว ทุกการกระทำและการตัดสินใจขึ้นอยู่กับเขา
“สิ่งที่เหมือนกันก็คือไม่ว่าพวกเราจะกลับไปเมืองหลวงหรือหนีออกไปจากหมู่บ้านนี้และก็ไปหมู่บ้านอื่น...พวกเราก็ได้รับโทษเหมือนกัน” จีซูครุ่นคิด “นายน้อยมีความเห็นว่าอย่างไร”
“นี่คือชีวิตของพวกเจ้า พวกเจ้าต้องตัดสินใจ หากอยากกลับไป ก็ขอให้ใช้โอกาสนี้ หากอยากไปต่อ ก็ขอให้ใช้โอกาสนี้เช่นเดียวกัน” คังยูพูดอย่างไม่มีสะดุดอะไรเลย “ส่วนตัวข้า...ข้าไม่อยากจะกลับไปอีกแล้ว”
ดื้อชิบหาย...ไม่อยากแต่งก็คือไม่แต่ง หนีออกมาแม่งเลย นี่คือสไตล์คังยูอปป้า
ซองชิลวางดาบลงข้างๆ คังยู ดูก็รู้ว่าคังยูจะพาไปตายมันก็ไป (กูอยากมีลูกน้องแบบนี้จริงๆ ) จีซูยักไหล่ (เขาเป็นทีมคังยูมาตั้งแต่ต้นคงไม่ย้ายทีมง่ายๆ ) ทุกคนย้ายสายตามองไปที่พยองอัน ผู้ซึ่งย้ายสายตามามองผมทันทีว่าผมจะเอายังไง อ้าวมึง...ชีวิตมึงมั้ยเนี่ย ทำไมต้องมาขึ้นอยู่กับกูด้วยเนี่ย
ทุกคนรอคอยคำตอบของผม...คังยูดูลุ้นมากมายเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับคนอื่น
“เจ้าจะกลับไปก็ได้นะ...ในเมื่อเพื่อนเจ้าลงทุนเตือนเจ้าก่อนขนาดนี้แล้ว”
ทำไมได้ยินเสียงเหมือนจะประชดนิดๆ ออกมาจากปากของคังยูวะ...
หากถามยองวอน...มันคงไปทุกที่ที่คังยูไป
แต่หากถามจูเนียร์ ซึ่งก็คือผม...ผมก็คงจะไปทุกที่ที่คังยูไปเช่นเดียวกัน
ชีวิตของผมไม่ได้ขึ้นอยู่กับผมตั้งแต่ผมตัดสินใจขึ้นเกี้ยวขององค์ชายรองมาล่าสัตว์แล้วล่ะ...
“ไปไหนไปกัน...” ผมตอบได้แค่นั้น
“ถ้าเช่นนั้นล่ะก็...” จีซูค่อยๆ ลุกขึ้นยืน “...ให้เวลาสักครู่เพื่อไปเก็บข้าวของ แล้วก็รีบออกไปจากที่นี่กัน!”
“องค์ชาย!”
ไอ้สาดดดดดดด ยังไม่ทันที่พวกกูจะหนีพวกมึงก็มาล้อมพวกกูเอาไว้แล้วเหรออออออ
ผู้ตรวจการหลายสิบนายล้อมหน้าล้อมหลังบ้านหลังเล็กๆ หลังนี้เต็มไปหมด ผู้นำทีมก็คือไอ้กล้วย ผู้ที่ทำให้ผมโกรธมากที่มันตัดสินใจมาจับวันนี้แทนที่จะมาจับในวันพรุ่งนี้อย่างที่มันบอก
ฟัX ยู สหาย
“โปรดยอมให้เราพาพระองค์กลับเมืองหลวงดีๆ ด้วยเถิดพะย่ะค่ะ”
กล้วยกล่าวอย่างนอบน้อม ในขณะที่คังยูนั้นคว้าปลายคันศรธนูออกมาเล็งเป็นที่เรียบร้อย
“เห็นทีจะยาก...”
“...”
“กระต่ายน้อยบอกว่าจะหนี...ก็ต้องพาหนี”
ดูมันพูดสิ ไอ้นี่หนิ!!!!!!!!!!
เรื่องนี้อาจจะต้องกลับเข้าสู่ช่วงบู๊อีกครั้งหนึ่ง...
จูเนียร์ จารุวัฒน์ จากไทยแลนด์ ขอรายงาน ณ ดินแดนโชซอนโบราณ
TBC*
เคยมีโหมดซีเรียสกับเขามั้ยเนี่ยนังจะอู๋...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
