หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[B52]

โรแมนติกมากในคุกท่ามกลางความมืด ว่าแต่ว่าลืมเรื่องอาหารกับน้ำไปหรือเปล่าพ่อคุณ

[mur@s@ki]

คังยูต้องขอบคุณความมืดนี้นะ ไม่มืดล่ะมีวืดดดดดแน่ ดีใจด้วย สู้ๆ

[Chattcha]

บอกรักกันแล้ว..ดีจัง

[EoBen]

คังยูก็ไม่ได้อยากเป็น อะไรทำไมองค์ชายใหญ่ต้องร้ายด้วย คนใจร้าย

[Naeon]

อยากหวานต่อออออออออออ

[pui]

#ยิ้มอ่อน ^^

[badbadsumaru]

ฮือออ เค้าบอกรักกันแล้วว
ดีเหลือเกิน ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

[Poseidon]

ถ้าชายใหญ่ฟ้องท่านพ่อ
งานนั้มีเรื่องแน่ๆ

[yesong]

แม่เจ้าโว๊ยยยเค้าจูบกันแล้ววววว 

[Poseidon]

โอ้ยยยย มันขมปนหวานสุดๆ
สงสารคังยู คนหล่อของบ่าวต้องมาโดนโบยเยี่ยงนี้

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะเปงไงน้อออ

[ycrazy]

หวานด้วย เครียดด้วย ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นได้ด้วยดีนะ
ชะนีอย่าได้มายุ่งกะคังยู

[Misakiiz]

เค้าบอกรักกันแล้ว เราควรดีใจสิ ทำไมรู้สึกเศร้า หน่วงแปลกๆ ฮืออออ ขอให้คังยูและน้องจูของเจ้ได้สมหวังด้วยเถอะค่ะ

[manami_01]

เอาใจช่วยให้ยองวอ(จูเนี่ยร์)กับซองโจได้ลงเอ่ยกัน

และคนที่จะทำให้ได้ลงเอ่ยคงไม่พ้นพระราชาล่ะวะ

[minmin96]

น่าเอาของกินมาฝากด้วยนะ...จากใจน้องจูเนียร์

[Isunn]

กรี๊ดดดดดด  เค้าจูบกันแล้ว 

[finn~luv]

ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานเลย พอกลับมาอ่านอีกที อื้อหืออออ เขินเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยค่ะ
เวลาเค้าหวานกันนี่กลั้นยิ้มไม่อยู่เลย ทำไมเขินได้ขนาดนี้  T //// T
ตอนล่าสุดนี่ก็บรรยากาศก็คิดว่าไม่น่าจะหวานได้
ที่ไหนได้คะ ฮืออออ เค้าบอกรักกันแล้ว เค้าจูบกันด้วย /ตัวบิดไป 38 รอบ

ชอบความสดใสของจูมากๆเลยยย พอบทบรรยายเป็นของจู เลยทำให้ไม่เครียดไม่ดราม่าเท่าไร
กำลังดีเลยแบบนี้ ทำไมแต่งได้น่ารักขนาดนี้น้า 

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 24





หลังจากคืนนั้นคังยูก็ไม่ได้มาหาผมอีกเลย

ผมได้ยินจากการที่ทหารคุยกัน คังยูลงทุนไปคุกเข่าที่หน้าตำหนักพระราชาเพราะไม่อยากอภิเษกสมรส เขาไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน เอาแต่นั่งคุกเข่าทั้งวันทั้งคืน จนทำให้พระพันปีและก็พระสนมผู้เป็นมารดาทรงเป็นห่วงอย่างมาก แม้จะเป็นบุตรคนโปรดแต่คราวนี้พระราชาทรงพระทัยแข็งจริงๆ และไม่ยอมตามใจคังยูโดยง่าย

ผมออกมาจากคุกด้วยสภาพเยินจนอธิบายไม่ได้ เช่นเดียวกับพยองอัน จีซู และก็ซองชิล แม้ว่าผมจะโทรมลงไปมาก แต่ใจของผมนั้นเป็นห่วงก็แต่คังยูที่ไม่รู้ว่าสุขภาพร่างกายจะเป็นเช่นไรหากต้องนั่งคุกเข่าทั้งวันทั้งคืน

“ข้าได้ยินจากพวกทหารว่าองค์ชายแอบเสด็จมาหาเจ้าหรือ” พยองอันกระซิบกับผม “ทรงกล้าหาญชาญชัยมาก”
“เจ้าไปได้ยินมาจากไหน”
“พวกทหารน่ะสิ”

ทหารพวกนี้ขี้เมาท์ฉิบเป๋งแต่ก็ทำให้พวกเรารู้ข้อมูลความเคลื่อนไหว ในระหว่างทางที่เรากำลังจะกลับไปยังโรงเรียนซองกยุนกวาน จีซูกับซองชิลก็ได้แต่ทำหน้ากังวลใจเรื่ององค์ชายของพวกเขา

“เราถูกสั่งห้ามให้อยู่ห่างจากองค์ชายจนกว่าเรื่องนี้จะผ่านไป” จีซูพูดอย่างกลุ้มใจ “อา ข้าเป็นห่วงพระองค์...”

เรื่องนี้ซองชิลไม่พูดก็รู้ เขาเองก็ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างอะไรจากจีซูเลย...เอาแต่ทำหน้าเครียด ไม่สนใจสุขภาพของตัวเองและคอยหันไปมองทางที่อยู่ตำหนักพระราชาอยู่ร่ำไป

“พระองค์ต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้...” จีซูตบไหล่ผมเบาๆ “...เพื่อเจ้า”

ผมมองจีซูขงเบ้งอย่างซาบซึ้ง...ก่อนที่จะมองหน้าเขาแปลกๆ

“ทำไมเจ้า...”
“เรื่องความรู้สึกของเจ้ากับองค์ชายมันลึกซึ้งเกินกว่าที่ข้าจะเข้าใจ แต่เชื่อเถอะ...ข้ารู้ว่าในอนาคตความรักแบบนี้มันจะกลายเป็นสิ่งที่ธรรมดา ถึงแม้ว่าในยุคของข้ามันจะดูแปลกประหลาดก็เถอะ”

โอ้มายก็อด...พ่อเทพ พ่อนักปราชญ์ เก่งฉิบหาย...แล้วรู้หรือเปล่าว่าต่อไปโทรศัพท์จะสามารถโทรเป็นวีดีโอคอลได้...

พอเถอะ ตัดมาที่เรื่องน่าซีเรียส คังยูกำลังลำบากในขณะที่พวกเราทุกคนกำลังถูกปล่อยตัว

แต่ใช่ว่าความลำบากของเราจะสิ้นสุดลงเพียงเท่านั้น ทันทีที่ก้าวไปถึงโรงเรียน บรรดาคณาจารย์และบรรดาผู้คุมกฎรวมกระทั่งโทมินจุน สหายร่วมโรงเรียนของผมกำลังยืนรอเราอยู่ด้วยท่าทางที่โหดเกินกว่าจะบรรยาย

ผมกับเพื่อนๆ กลืนน้ำลายกันดังเอื้อก...

ในที่สุดพวกเราก็ถูกปล่อยให้ไปพักก่อนหนึ่งวันในหอพักของตัวเองก่อนที่จะมารับบทลงโทษในวันรุ่งขึ้น นอกจากจะรับบทลงโทษแล้ว ยังต้องตามบทเรียนที่เขาเรียนล่วงหน้ากันไปแล้วให้ทันอีกด้วย

ผมเปลี่ยนชุดอาบน้ำอาบท่าและก็กินอาหารจนท้องอิ่ม กลับมายังหอพักของตัวเองซึ่งรูมเมทของผมอีกคนหนึ่งไม่อยู่...

ห้องที่เล็กกลับกลายเป็นห้องที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ไง แค่ไม่มีใครคนหนึ่งอยู่ในห้องอีกคน...

ผมมองไปที่ที่นอนของคังยูที่ถูกพับเก็บเรียบร้อยหลังจากที่นอนบนที่นอนของตัวเอง ผมเอาแต่จ้องที่นอนของคังยูอยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านไปหลายชั่วยาม...

มันน่าจะมีโทรศัพท์ ผมจะได้ส่งไลน์ไปหา หรือไม่ก็ในยุคนี้น่าจะนกฮูกสื่อสารเหมือนในแฮร์รี่ พอตเตอร์

เอ๊ะ หรือว่าผมจะแอบเข้าไปในวังหลวงเพื่อไปหาคังยูดี...แต่ผมไม่รู้ทางจริงๆ นะครับ และยิ่งเป็นคนที่ทั้งโรงเรียนกำลังจับตามองแบบนี้ด้วยแล้ว ผมยิ่งไม่น่าไปไหนรอดได้เกินสิบก้าว

อา ผมรู้สึกทรมานฉิบหาย ทั้งเป็นห่วง ทั้งคิดถึง ทั้งห่วงหาและก็โหยหา ถ้าทุกอย่างมันง่ายเหมือนที่ผมปรารถนา ผมคงไม่กลิ้งไปกลิ้งมาอย่างทรมานในหัวใจแบบนี้หรอก จริงๆ นะครับ...ผมคงใจกล้าหน้าด้านไปยังตำหนักของพระราชาเพื่อไปหาคังยูแล้ว
ผมทึ่งมากในความกล้าของเขา เขาทำขนาดนี้เป็นเพราะความรักที่เขามีต่อผม...ถ้าผ่านมันไปได้ คังยูสมควรจะได้รับรางวัล

ในเมื่อไม่มีอะไรทำและนอนต่อไปก็นอนไม่หลับ ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบบันทึกของยองวอนที่อย่างหลังมักจะเขียนในเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้วเกี่ยวกับตัวของคังยู ผมมาไกลกว่าไอ้ยองวอนเยอะแถมยังได้ใจคังยูมาครองอีกต่างหาก มันคงไม่ก่นด่าหรือสาปแช่งผมหรอกใช่มั้ย

ผมใช้พื้นที่ที่เหลือต่อจากที่ยองวอนมันเขียนเอาไว้ด้วยการระบายความอัดอั้นตันใจทั้งหมดที่มีลงไปในสมุดบันทึก มันช่วยให้ผมรู้สึกดี เหมือนผมกำลังคุยอยู่กับไอ้ลียองวอนเมื่อได้อดีตอยู่ยังไงยังงั้น


ยองวอน...ถ้ามึงเป็นกูตอนนี้มึงจะทำยังไงวะ










เช้าวันต่อมา

ผมที่ได้นอนน้อยที่สุดยืนเรียงหน้ากระดานกับสหายผู้ร่วมชะตากรรม ตอนนี้เราอยู่ต่อหน้าผู้คุมกฎและกำลังคิดพิจารณาเรื่องลงโทษเราอยู่ อาจารย์ทั้งหลายคงจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสารวัตรนักเรียนพวกนี้แล้วล่ะ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องของคนที่ควรอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยปีสองอย่างผมเบื่อหน่าย (เพราะตอนมัธยมนั้นเรื่องลงโทษแบบนี้ใครไม่เคยโดนนี่แปลก...ตอนมหาลัยไม่ค่อยมีหรอกครับถ้าไม่ได้รับน้อง) แต่ไม่ว่าโทษจะออกมาเป็นรูปแบบไหน ผมก็เต็มใจน้อมรับมันทั้งนั้น
เพราะคังยูคงจะโดนหนักกว่าผมมาก ทั้งทางด้านร่างกายและก็จิตใจ

“พวกเจ้าคงจะรู้แล้วว่าตัวเองต้องได้รับบทลงโทษ” รุ่นพี่พูดเสียงดังฟังชัด พยักเพยิดไปหาคนๆ หนึ่งให้เอาป้ายไม้สี่อันมาห้อยคอผมกับทุกคน

บนป้ายเขียนด้วยคำสั้นๆ ว่า ‘เด็กรับใช้’

“พวกเจ้าจะต้องรับใช้ทุกคนในโรงเรียนตลอดทั้งอาทิตย์”

จีซูพ่นลมออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ในขณะที่ทุกคนนั้นยืนนิ่งๆ

“ไม่ว่าจะถูกใช้อะไร พวกเจ้าก็ต้องน้อมรับและก็ปฏิบัติไปตามนั้น เข้าใจหรือไม่!”
“เข้าใจขอรับ!”

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ต้องเข้าใจสินะ...แบบนี้มันเหมือนลงโทษแบบที่ต้องให้ใช้ทั้งแรงกายและก็แรงใจ ก็นักเรียนซองกยุนกวานน่ะมันขี้แกล้งน้อยที่ไหนกันล่ะครับ

ตลอดวันนั้นทั้งวันพวกผมกลายเป็นเบ๊อย่างสมบูรณ์ นอกจากเราจะต้องตามบทเรียนให้ทันแล้ว เรายังต้องคอยปรนนิบัติรับใช้นักเรียนซองกยุนกวานทั้งหลายอย่างไม่มีเงื่อนไขและข้อโต้แย้งใดๆ ผมและเพื่อนๆ ต้องคอยแบกตำราและทำความสะอาดปากกาของพวกเขาหลังจากที่เราเรียนเสร็จ นอกจากนั้นยังต้องคอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟท่าให้พวกนักเรียนด้วย

นักเรียนซองกยุนกวานคนหนึ่งที่มันชอบแกล้งชาวบ้านกำลังแกล้งพวกผมอย่างสนุกสนาน ผมจำมันได้ลางๆ เพราะมันเป็นคนที่ชอบแกล้งชาวบ้านเขาและก็ชอบทำตัวเด่น ผมตั้งฉายาให้มันในใจผมว่าไอ้ขี้แกล้ง (มันทำให้ผมนึกถึงไอ้ขี้แซวที่ลวนลามผมที่ริมแม่น้ำแล้วโดนคังยูจัดการเลย) เพราะมันชอบแกล้งชาวบ้านเขาจริงๆ มันเป็นลูกชายพ่อค้าคนดังของโชซอนจึงชอบทำตัวกร่างและตอนนี้มันก็กำลังแกล้งผมกับพยองอันอยู่

“แม่นาง...ตรงนี้ยังไม่สะอาดเลย” มันพูดกับผมและก็พยองอันที่กวาดลานรอบห้องเรียนอยู่ พอมันพูดจบมันก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนที่เป็นพ่อค้าด้วยกัน

ฟัX ยู ออล ผมอยากจะชูนิ้วกลางใส่พวกมันเรียงคนจริงๆ

“แม่นางพ่อง” ผมบ่นอุบ ในขณะที่พยองอันคนน่ารักได้แต่ทำหน้าไม่สบายใจเมื่อโดนกลั่นแกล้ง มึงแบ๊วจริงๆ เพื่อนเอ๊ย

“เราคงไม่มีวันทำให้ตรงนี้สะอาดได้แน่ถ้าพวกนั้นยังอยู่และก็คอยหยิบใบไม้ที่เรากวาดทิ้งมาเทลงที่เดิมแบบนี้”

ผมเห็นด้วยกับพยองอัน แต่ผมกับเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อกรกับไอ้พวกนั้นได้ เพราะพวกผมมีป้ายที่แขวนเอาไว้รอบคอว่าเด็กรับใช้ และมันยังหมายถึงเป็นเด็กรับใช้ของพวกนักเรียนซองกยุนกวานด้วย
สิ่งที่ทำได้ก็มีแต่ต้องอดทนและก็อดทน เพราะไม่อยากให้ตัวเองโดนลงโทษหนักไปมากกว่านี้

“ถ้าองค์ชาย ไม่สิ ถ้าซองโจอยู่นี่ล่ะก็เขาต้องปกป้องเจ้าแน่” พยองอันพูดเบาๆ

ผมกลืนน้ำลายก่อนที่จะทำหน้าหมองลงไปถนัดตา...

“เจ้ากับเขา...มีความรู้สึกพิเศษต่อกันใช่หรือไม่” พยองอันหันมาเอ่ยกับผมช้าๆ ผมสบตามันและก็ไม่ยอมตอบกลับอะไร “ข้าไม่เคยเห็นบุรุษใดจะทำเพื่อบุรุษด้วยกันเองมากมายขนาดนี้ เขาหนีการแต่งงานเพื่อเจ้า และตอนนี้ก็ยังคุกเข่าหน้าตำหนักพระราชาเพื่อเจ้าอีก...”

ผมไม่กล้าบอกมันตรงๆ หรอกครับ จะให้ยอมรับอย่างโจ๋งครึ่มมันก็ดูเหมือนตัวเองจะลืมไปว่านี่ไม่ใช่ปี 2015

“หากเป็นข้า...ข้าใจสั่นแย่เลย”

พยองอันส่งยิ้มให้จนผมรู้สึกเขินอายกับเรื่องนี้...เจ้าบ้านี่

“ซองชิลก็ดูแลเจ้าดีนะ”
“เขามันจอมหยิ่งยโสโอหัง ไม่ชอบพูดจาอะไรเลย”
“ก็นั่นมันคือตัวเขา มันคือสิ่งที่เป็นเขา”
“เดี๋ยวก่อน ข้ากับซองชิลไม่เหมือนเจ้ากับซองโจนะ”
“งั้นหรือ...”
“ทำไมต้องมองข้าแบบนั้นด้วยล่ะยองวอน” พยองอันเสมองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นตั้งใจกวาดลาน

ระหว่างที่ผมกำลังยิ้มล้อพยองอัน ผมหันไปมองเห็นซองชิลกำลังใช้ด้ามไม้กวาดไล่ไอ้พวกลูกพ่อค้าขี้แกล้งจนพวกมันแตกกระเจิดกระเจิง หลังจากที่จัดการพวกนั้นเสร็จซองชิลก็หันมาโค้งให้ผม เหลือบมองพยองอันที่ไม่รู้ตัวและก็เดินจากไปทำหน้าที่ของตัวเอง

บอกแล้วว่าซองชิลก็ดูแลพยองอันดีเหมือนกัน

นี่กูชักจะจิ้นพยองอันกับไอ้ยักษ์ดุแล้วนะเฟ้ย...








กลางดึก

ผมยังคงนอนหลับไม่ค่อยลงอีกตามเคย หลังจากที่เหนื่อยกับการโดนใช้งานมาทั้งวันแล้วผมก็ยังไม่ถึงกับหัวถึงหมอนแล้วหลับเลย ผมยังคงเป็นห่วงคังยู จริงๆ แล้วผมเป็นห่วงคังยูในทุกๆ วินาทีที่ผมใช้ชีวิตด้วยซ้ำ

คืนนี้ผมจะไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ด้วยความห่วงหาคำนึงถึงอีกต่อไป ผมจะบุก!!!!!!

บุกกำแพงวังหลวงที่อยู่ติดโรงเรียน...

อย่าเพิ่งทำหน้าดูถูกกันสิครับ ใครจะไปกล้าบุกตำหนักพระราชากันเล่า ทหารผู้ตรวจการมีอาวุธครบมือเดินไปเดินมากันให้ว่อน ผมทำได้ดีที่สุดแค่เกาะขอบรั้วดูจริงๆ ครับ

เมื่อฟังเสียงจนทุกสรรพสิ่งรอบตัวเงียบและเข้าสู้ห่วงนิทรากันหมด ผมก็ค่อยๆ ออกมาจากห้องพัก โดยพยายามเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ไม่ให้นักเรียนหรือผู้คุมกฎคนไหนสังเกตเห็น คืนนี้คงเป็นโชคดีของผม ทางโล่งเดินสะดวกมาก ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงรั้วโรงเรียน

ผมปีนขึ้นไปบนกำแพงวังเพื่อที่จะได้ส่องดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่มีอะไรเลยครับ นอกจากทหารเดินตรวจเวรยามกันตามปกติ
ได้เห็นแค่นี้ผมก็พอใจ...

...จริงๆ เหรอวะ

ตรงนี้นี่มองไม่เห็นตัวตำหนักของพระราชาด้วยซ้ำ ข้างในจะเกิดอะไรขึ้นบางวะ นี่ผมอยากรู้จริงๆ นะ

ทันใดนั้นผมก็สังเกตเห็นผู้หญิงสองคนเดินมา หนึ่งในนั้นกำลังร้องไห้ฟูมฟายและอีกคนกำลังช่วยปลอบประโลมใจ ผมจำเธอได้ เธอคือหนูยุนลูกพ่อหนูยุน คู่หมั้นของคังยู

ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเธอร้องไห้ด้วยเรื่องอะไร...ผมกำลังจะสงสารเธออยู่หยกๆ ถ้าเธอไม่หันมาเห็นผมซะก่อน
ทหารที่อยู่แถวนั้นมองไม่เห็นผมสักคน แต่เธอใช้ญาณวิเศษอะไรถึงได้มองเห็นผมวะ ผมกลืนน้ำลาย ในขณะที่เธอกำลังเดินตรงมายังผม และไม่เกรงกลัวว่านี่จะเป็นเขตแดนของโรงเรียนที่มีนักเรียนเป็นชายล้วน

ผมลงมาจากกำแพง หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเธอเปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา ผมกำลังจะสงสารเธอแท้ๆ ถ้าเธอไม่เอื้อมมือสวยๆ ของเธอเข้ามาตบหน้าผมอย่างจัง

เชี่ย...แก้มผมแสบมาก...

“ข้าอุตส่าห์หลงไว้ใจให้ท่านช่วยดูแลองค์ชาย แต่สิ่งที่ท่านตอบแทนข้านั่นคือหนีตามพระองค์ไปกระนั้นหรือ!” เธอส่งเสียงดังลั่นจนพี่เลี้ยงของเธอต้องเข้ามาห้าม ผมเอามือจับแก้มตัวเอง เกิดมาก็เพิ่งเคยโดนผู้หญิงตบหน้านี่แหละ เจ็บเอามากๆ เลยครับ

ผมมองเธออย่างรู้สึกผิด เป็นอีกครั้งที่เธอตบหน้าผมอีกรอบเสียงดังฉาด

โอยยยยย...

“คุณหนู!” พี่เลี้ยงเธอห้ามปราม

“แค่นี้มันยังน้อยไป” ยุนนาราส่งเสียงแบบมารร้ายอย่างที่ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็น “มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดของข้า ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนนี้องค์ชายซองโจกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้เกิดการแต่งงานน่ะ” เธอพูดเหมือนผมยังไม่รู้เรื่องนี้ เธอฟูมฟายและโวยวายจนผมฟังไม่รู้เรื่อง “ท่านควรจะช่วยห้าม ท่านควรจะช่วยเตือนสติ แต่ท่านกลับมาปีนกำแพงลอบมองดูวังหลวงเล่นๆ ตามอำเภอใจ”

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเสียทีเดียวหรอกนะ” ผมพยายามพูด

“ข้ามองท่านผิดไป คุณชายลี”

“องค์ชายซองโจต้องการทำในสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ว่าใครก็ห้ามพระองค์ไม่ได้หรอก” ผมพูดให้เธอรู้ถึงจุดยืนของผม แม้ผมกับคังยูจะไม่ได้รักกันแต่ว่าในฐานะที่เป็นพระสหายขององค์ชาย องค์ชายต้องการอะไรสหายอย่างผมจะห้ามได้จริงๆ น่ะเหรอ หนูยุนใช้อะไรคิดไว้

“ท่านทำให้ข้าผิดหวัง!”

“เสียงดังอะไรกันนะ” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ผมขนลุกชูชัน ในตอนแรกผมคิดว่าเป็นคนจากในโรงเรียนที่จับได้ว่าผมมาเกาะติดกำแพงวัง แต่เปล่าเลยครับ คนๆ นั้นยิ่งใหญ่กว่ากว่าคนในโรงเรียนเยอะเลย

องค์ชายใหญ่

“องค์ชายแทจง” ยุนนาราโค้งคำนับองค์ชายใหญ่ ในขณะที่ผมเองก็โค้งคำนับเช่นเดียวกัน

“ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้านะคุณหนูยุน” องค์ชายใหญ่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เหลือบมองมาที่ผมพร้อมสายตาที่ผมเองก็ไม่กล้าจะสบตา “เหตุที่ลียองวอนไม่ห้ามปรามเรื่องคังยูหนีการการแต่งงาน อาจจะเป็นเพราะ...” ผมเงยหน้าขึ้นมามองดูองค์ชายใหญ่อย่างแตกตื่น “...เขาเองก็มีความรู้สึกพิเศษต่อคังยูเช่นเดียวกับคุณหนูยุน”

“อะไรนะ!” เสียงเธอร้องครั้งนี้ดังกว่าทุกครั้งที่เธอร้อง

เธอมองมาทางผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในขณะที่ผมนั้นตระหนักได้แล้วว่าองค์ชายใหญ่นั้นไม่ได้ประสงค์ดีกับผมและก็คังยู...

“เป็นอย่างที่ข้าพูดนั่นแหละ คุณหนูลองกลับไปคิดทบทวนดีๆ”

“ข้า...ข้า...” หนูยุนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอหันมามองผมด้วยสายตาเจ็บปวดรวดร้าวผสมกับสายตาที่มองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาด

“คุณหนูจะโทษเขาก็ถูกแล้ว หากไม่ใช่เพราะเขา...คังยูคงไม่หน้ามืดตามัวจนลืมหน้าที่และลืมบ้านลืมเมืองขนาดนี้...”

“...”

“จะว่าไป...เราสองคนควรจะลงโทษบุตรชายเสนาบดีฝั่งซ้ายคนนี้อย่างไรดี ให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำและสาสมกับความรู้สึกของเขาที่ผิดกับจารีตประเพณี...”

ผมตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้...หรือนี่จะเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดหลังจากที่ผมได้หลงมาอยู่ในยุคของโชซอน





TBC*


พระเอกค่าตัวแพงขึ้น เดี๋ยวโผล่มานะคะ
ขออภัยเรื่องย่อหน้าด้วยค่ะ เวิร์ดในคอมเครื่องใหม่ก๊อปมาใส่แล้วไม่ย่อหน้าให้จริงๆ T_T

[aiyuki]

ทำไมองค์ชายใหญ่ร้ายยยย

[painture]

เห้ออออ ยัยคุณหนูนี่

[apisaraa]

  อยากทุบองค์ชายใหญ่มาก

[❣☾月亮☽❣]

โอ๊ยสงสาร

[Naeon]

ตัวร้ายนี่น่าฆ่าทิ้งนะ

[ka[ze]na]

เป่าหูง่ายแท้...

[twinmonkey0311]

รอตอนต่อไปนะคะ

[ssipra]

จูสู้ๆๆ 

[cho_co_late]

อีองค์ชายใหญ่นี้ฆ่าทิ้ง
กล้าทำยองวอนเร่อะ!!!

[บูมเบส]

ชายใหญ่นีเลวนะเหมือนตุ๊ดแก่ขีอิจฉา

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ใส่ร้ายกันได้หน้าด้านๆมาก องค์ชายใหญ่ แม้จะจริงก็ตาม

[PAiPEiPEi]

กลัวอะ เอาจริงๆนี่นึกไปถึงวิธีลงโทษในซีรี่ย์หมดเเล้ว   ใครก็ได้ช่วยนังจู๋ที    รวมเงินค่าตัวที่จะจ่ายให้พระเอกจ้างราชาก่อนดีมั้ย  ให้ราชาโผล่มา เผื่อจะมีอภินิหารของนังจู๋ผู้มาเหนือคาด