ตอนที่ 25 เชี่ย ผมโดนขู่
วันต่อมาในตอนกลางวันผมเอาแต่คิดมากเหมือนคนโรคจิต มันเหมือนกับคนร้ายกาจสองคนต้องการที่ผนึกกำลังกันมาจัดการผมยังไงยังงั้น โชคยังดีที่เขาทั้งสองคนไม่ได้คิดที่จะจัดการผมในทันทีหลังจากที่คุยเรื่องนั้นกันเสร็จ และคุณหนูยุนนาราก็จ้องมองผมอย่างโกรธแค้นมากเลยทีเดียว
“ยองวอน”
“...”
“ยองวอน!” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพยองอัน เราสองคนกำลังขัดห้องส้วมอยู่ครับ ผมขัดไปเหม่อไป จนทำให้พยองอันเรียกผมตั้งสองครั้ง
“หือ...”
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
หลายครั้งที่ผมสังเกตว่าพยองอันมักจะเป็นห่วงเป็นใยผมด้วยการถามเมื่อผมทำสีหน้าที่ผิดปกติไป...
“ข้าคิดว่าข้าโดนขู่” ผมพูดกับมันตรงๆ
“ขู่หรือ”
“ใช่”
“จากใครล่ะ”
“คุณหนูยุนนารากับองค์ชายแทจง”
จากที่พยองอันนั่งยองๆ ตอนนี้มันถึงกับล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยความตกใจ
“อะไรนะ”
“อย่างที่เจ้าได้ยินนั่นแหละ” ผมพูดอย่างปวดหัว “ข้าไม่เคยมีศัตรูมาก่อน ข้าอดวิตกไม่ได้จริงๆ”
สารภาพจากใจ ชีวิตของจูเนียร์ จารุวัฒน์นั้นช่างแตกต่างจากลียองวอนอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่เล็กจนโตผมเป็นคนที่ค่อนข้างมีเพื่อนคบ และเพื่อนส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครเป็นเพื่อนที่เหี้ยเลยสักคน กล่าวคือไม่เคยต้องมาประสบพบเจอกับคนที่คิดร้ายต่อผม ไม่เคยเลยจริงๆ การที่โดนพูดใส่แบบนั้นทำเอาผมเครียดอย่างบอกไม่ถูก
เพราะหากเขาสองคนคิดจะทำอะไรผมและต้องการจะเอาชีวิตผม มันเป็นเรื่องง่ายที่เขาสองคนจะทำจริงๆ อีกคนหนึ่งก็มีอำนาจล้นฟ้าราวกับพระราชินีของที่นี่เพราะเป็นพระโอรส ส่วนอีกคนก็ดูเหมือนจะกลืนกินวังหลวงไปมากกว่าครึ่งเพราะเป็นบุตรสาวของคนที่กำลังกุมอำนาจของขุนนางส่วนใหญ่
หากผมกับคังยูคบกันในปี 2015 ดราม่าที่หนักที่สุดของเราเห็นจะเป็นไลน์ไปไม่ตอบ กับไลน์ไปและก็ตอบช้านี่แหละ จริงๆ นะครับ T_T
“แม่เจ้า” พยองอันเอามือจับอกของเขาเอง “เรื่องใหญ่กว่าที่ข้าคิด...”
“เจ้าบอกว่าองค์ชายใหญ่กับคุณหนูยุนนาราคิดจะปองร้ายเจ้าอย่างนั้นหรือ” จีซูโผล่หัวมาจากไหนไม่รู้ก่อนที่จะโพล่งเสียงดัง ข้างๆ เขานั่นก็คือซองชิล สองคนนี้อยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่แล้ววะ “บังเอิญข้าผ่านมาทางนี้น่ะ กำลังจะไปขัดห้องส้วมที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง...”
แปลว่ามึงแอบฟังมานานแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่าผมเล่าหลายรอบก็แล้วกัน ผมตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่ผมเพิ่งเจอเมื่อคืนให้ทั้งสามคนฟัง พวกมันสีคนทำสีหน้าแตกต่างกันไป
พยองอัน ตกใจทำท่าเหมือนตัวเองจะหัวใจสลาย
จีซู เลิกคิ้วสูงพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิดอย่างคนเฉลียวฉลาด
ซองชิล เฉยเมยต่อทุกสรรพสิ่ง...
“เจ้าอยากเจอองค์ชายของเราจนถึงขนาดยอมไปปีนรั้วเพื่อที่จะเห็นแค่วังหลวงเนี่ยนะ” จีซูส่งเสียงหยอกล้อ “ข้ามีข่าวเด็ดมาให้เจ้า”
“ข่าวอะไร เรื่ององค์ชายหรือ” ผมถึงกับหูผึ่งเลยทีเดียว
“ใช่ ตอนนี้ทรงพักผ่อนพระวรกายอยู่ที่ตำหนักของตนเอง ได้ข่าวมาว่าพระราชาทรงยอม เลื่อนการอภิเษกสมรสออกไป”
ประโยคหลังไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกยินดีเท่าประโยคแรก ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีใจเหมือนกันที่คังยูไม่ได้เป็นอะไรมากมาย
“แล้วพระองค์จะได้กลับมาเรียนกับพวกเราหรือไม่” พยองอันถามออกไป
ผมมองหน้าจีซูกับซองชิล ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร แปลว่าทั้งคู่ไร้ซึ่งคำตอบเหมือนกัน...
สำหรับผม แค่ได้รู้ว่าเขาปลอดภัยก็ดีแล้ว ผมไม่ขออะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“แม่นาง ข้าต้องการลูกธนู”
“แม่นาง ทำไมช้าเช่นนี้ มีใครมาดึงขาเจ้าสองคนไว้อย่างนั้นหรือ”
“เจ้าพวกเด็กรับใช้! มาทางนี้หน่อย!” แม่ง นี่ไม่ใช่เบ๊แล้วนี่มันเรียกว่าทาสชัดๆ ผมกล้ำกลืนฝืนทนวิ่งไปวิ่งมารับใช้พวกเพื่อนในชั้นเรียนในคาบวิชาฝึกธนู ผมผู้มีร่างกายอ่อนแอไม่ได้เรียนวิชานี้ แต่ต้องทำการปรนนิบัติไอ้พวกนักเรียนให้สมกับป้ายที่อยู่บนคอ อีกสามคนที่เหลือก็เช่นกัน แต่ไม่มีใครแกล้งเรียกจีซูกับซองชิลว่าอย่างนั้น คนที่โดนเรียกว่าแม่นางมีผมกับพยองอันแค่สองคน
แม้จะอยากใช้ลูกธนูเสียบตูดพวกมันเรียงตัวแต่ผมอยู่ในสถานะที่ทำแบบนั้นไม่ได้ ได้แต่กัดฟันทน รอคอยให้การลงโทษนี้ผ่านพ้นไป
“ข้าบอกให้เจ้าเร็วกว่านี้ไง!”
ไอ้ขี้แกล้งลูกพ่อค้ามันกำลังหิ้วตัวผมขึ้นมาให้ลอยจากพื้น ย๊ากกกกก กูจะเอาลูกธนูยัดตูดมึงงงงงงงง
“ปล่อยข้านะ!”
“เจ้าช้าเอง เจ้าต้องห้อยต่องแต่งอยู่แบบนี้แหละ”
ผมดิ้นไปมา นึกอยากให้ตัวเองแข็งแรงกว่านี้และตัวใหญ่กว่านี้ มันคงจะไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ ลับหลังอาจารย์มันคงจะหิ้วผมขึ้นไปสูงไปมาอยู่แบบนั้น
“ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ทำแบบนั้น” น้ำเสียงคุ้นหูทำเอาผมลืมไปเลยว่ากำลังถูกปล่อยตัวลง ผมหันไปมองผู้ที่มาใหม่ ตกใจแทบผงะ
ความยินดีถ่าโถมเข้ามากระจุกรวมตัวกันเป็นก้อนน้ำตาที่ปริ่มอยู่ขอบตา...
...คังยูกลับมาแล้ว เขาอยู่ในชุดนักเรียนซองกยุนกวาน แม้ใบหน้าจะซีดเผือดมากกว่าปกติ แต่เขาก็ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม และยิ่งไปกว่านั้นเขากำลังถือคันธนูเล็งมาทางไอ้ขี้แกล้ง ทำท่าเหมือนจะยิงใส่มันแบบไม่ปราณี
เท่สัดๆ T_T
“ซองโจ...” สถานะของคังยูในโรงเรียนนี้ยังเป็นความลับอยู่ เพราะตอนที่นักเรียนซองกยุนกวานได้รับเกียรติให้ไปเฉลิมฉลองการอภิเษกของเขา เขาไม่ได้อยู่ให้นักเรียนทั้งหมดเห็น เขาหนีการแต่งงาน ไอ้ขี้แกล้งรำพึงอย่างหวาดๆ เล็กน้อย เขาคงกำลังรู้สึกว่าการแกล้งของเขาต้องสิ้นสุด ณ ตรงนี้
แม้สถานะของคังยูจะไม่ได้ถูกป่าวประกาศ แต่ตัวตนของเขาก็น่ากลัวอยู่ดี ใครๆ ในโรงเรียนต่างก็หวั่นเกรง และยิ่งมีซองชิลยืนอยู่ข้างหลังแบบนี้ ยิ่งทวีคูณความน่ากลัวเข้าไปใหญ่
ชิ้ง ลูกศรถูกยิงเข้ามากลางระหว่างขาของไอ้ขี้แกล้ง มันตกใจน้ำตาแทบไหล แม้ลูกศรจะปักอยู่บนพื้นแทนที่จะปักอยู่เท้าของมันก็ตาม
“ได้ข่าวมาว่าตอนข้าไม่อยู่เจ้าชอบแกล้งยองวอนกับพยองอันอย่างนั้นหรือ”
“ข้าเปล่า!” คนใกล้ชะตาขาดรีบไปหลบข้างหลังลูกพ่อค้าคนอื่น
“จริงหรือไม่ยองวอน” คังยูหันมาถามผม ผมกลืนน้ำลาย แม้จะรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไรแต่ใครเล่าจะกล้าพูด ท่าทางของคังยูตอนนี้ใกล้จะยิงธนูใส่ไอ้ขี้แกล้งอยู่รอมร่อแล้ว
ผมส่งสัญญาณให้ไอ้ขี้แกล้งมันวิ่งหนี ซึ่งมันก็ใช้จังหวะที่ผมกำลังมองหน้าคังยูในการวิ่งหนีออกไป พวกนั้นวิ่งแตกกระเจิดกระเจง
“เจ้าน่าจะปล่อยให้ข้าจัดการพวกนั้น”
ผมกลืนน้ำลาย “จะจัดการถึงชีวิตกันเลยหรือ”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร ส่งคันธนูยาวให้ซองชิลก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าตรงนี้มีคนมาก ข้าคงสวมกอดเจ้าแล้ว”
ผมเองก็คิดเช่นนั้น เราสองคนกำลังอยู่ท่ามกลางนักเรียนมากมายที่กำลังฝึกธนู พยองอัน ซองชิล กับจีซูเดินห่างออกไปเพื่อให้เราสองคนได้ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน
“นอนคนเดียวเจ้าเหงาหรือไม่”
ผมไม่ตอบ แต่ละคืนที่ผ่านมาโดยไม่มีมันนั้นช่างยาวนานและก็นอนไม่ค่อยหลับเอาเสียเลย
“ไม่สบายตัวมากไหม” ผมถามไถ่
คังยูส่ายหน้า “แค่นี้ถือว่าเบามาก”
ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดและริมฝีปากบางส่วนก็แห้งแตก ผมถอนหายใจยาวก่อนที่จะรู้สึกนับถือใจของผู้ชายคนนี้ ผมได้ข่าวมาว่าสามวันสามคืนเลยทีเดียวที่เขานั่งอยู่หน้าตำหนักพระราชา พระสนมเยบินที่เป็นพระมารดาร้อนใจมากจนต้องวิ่งไปกลับที่หน้าตำหนักพระราชาและก็ตำหนักของตัวเองหลายรอบ
“หากเรียนเสร็จแล้ว ไปเจอข้าที่ศาลาหน่อยนะ”
ผมพยักหน้า คังยูหันหลังกลับเดินผ่านพวกเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่ เมื่อเจ้านายกลับมา ซองชิลกับจีซูก็ทิ้งการเป็นเบ๊ด้วยการตามหลังของคังยูไป ตอนนี้จึงเหลือผมกับพยองอันสองคน
“เขาแข็งแรงมากๆ เลย” พยองอันรำพึง...
ผมมองด้วยสายตาเหน็ดเหนื่อยหัวใจ...แม้จะรู้ว่าปลายทางของเราสองคนเป็นยังไง แต่ผมก็อยากที่จะอยู่กับเขาตลอดทุกวินาทีที่ผมมีอยู่ดี...
ศาลา
ศาลาที่ว่าคือศาลาที่ริมน้ำที่นักเรียนส่วนใหญ่จะใช้สำหรับท่องตำราช่วงใกล้สอบ(ซึ่งก็เห็นสอบกันอยู่ตลอด) ยามนี้เป็นเวลาบ่าย นักเรียนส่วนใหญ่กำลังเรียนอยู่ แต่ผมกำลังเดินไปยังที่ที่คังยูนัดหมาย เขารอผมอยู่ที่ศาลาและกำลังนอนหลับพิงเสาอยู่
เขาคงจะเหน็ดเหนื่อยและก็อ่อนเพลียมากเลยสินะ
ทันทีที่ผมนั่งลงตรงหน้าเขา คังยูก็ลืมตาตื่นขึ้นมา เขาส่งรอยยิ้มน้อยๆ มาให้ ก่อนที่จะเอนตัวลงก็นอนบนตักของผมทันที
“คังยู” ผมรีบส่งเสียง “เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“ไม่มีหรอก สั่งให้ซองชิลกับจีซูดูต้นทางให้แล้ว”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีใครเขาโดดเรียนเหมือนพวกเราหรอกนะ” คังยูพูดอย่างเหนื่อยๆ “ข้าแค่ต้องการอยากใช้เวลากับเจ้าสองคนก็เท่านั้น”
“ยังไงตกเย็นข้าก็ได้เจอเจ้าอยู่ดีไม่ใช่หรือ”
คังยูที่นอนอยู่บนตักผมลืมตาเพื่อสบตากับผมที่ก้มลงไปมอง
“ไม่มีอะไรที่แน่นอนสักอย่าง” เขาพูด “นอกจากข้าต้องต่อสู้เรื่องการยกเลิกงานแต่งงานแล้ว ข้ายังต้องทำใจเรื่องท่านพี่ของข้า” เขาทำหน้าสลด “ข้าไม่คิดว่าพระองค์จะทรงเป็นคนเช่นนั้น”
“...”
“เขานำเรื่องของเจ้ากับข้าไปทูลบอกเสด็จพ่อ”
ผมถลึงตามองด้วยความตกใจ
“แม้เสด็จพ่อจะทรงตกพระทัยแต่พระองค์ก็คิดว่าเจ้ากับข้าเพียงแค่สนิทกัน มิได้มีใจต่อกัน” คังยูพูดน้ำเสียงราบเรียบและเบา “ท่านพี่พยายามกราบทูลให้เสด็จพ่อเอนเอียงพระทัย จนตอนนี้ข้าคงได้แค่มาเรียนที่นี่แต่ไม่ได้มาพักที่หอเดียวกันกับเจ้าแล้ว เพราะเสด็จพ่อสั่งห้ามข้าเอาไว้”
ผมนัยน์ตาสั่นระริก ถึงแม้ในใจจะอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าคังยูกับผมต้องแยกจากกันชั่วนิรันดร์
“เจ้าหลับตาเถอะ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย”
ผมจับดวงตาของเขาให้ปิดลง...เพียงเพราะอยากให้เขาพักผ่อนและไม่ต้องเครียดบ้าง คังยูค่อยๆ ทำตามที่ผมบอก ตอนที่เขาหลับลงไปแล้วนั้น สายตาของผมมองไปข้างหน้าพร้อมกับนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของผมกับมัน
ผมไม่นึกไม่ฝันว่าตัวเองจะมาตกหลุมที่คังยูขุดเอาไว้แถมยังมากมายขนาดนี้ เรื่องนี้ลียองวอนหรือตัวตนเมื่อชาติก่อนของผมมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมาก ถ้าหากตอนนี้ผมยังอยู่ในปี 2015 ยังเป็นแค่นักศึกษาแลกเปลี่ยนและก็คงไม่มีความรู้สึกรักที่มากมายแบบนี้ แม้ผมกับมันจะไม่ได้แสดงออกต่อกันแบบโดยตรงมากนัก แต่พอผมได้เห็นการต่อสู้ของคังยูโดยคุกเข่าที่ตำหนักพระราชา ตัดสินใจหนีการอภิเษกสมรส นั่นทำให้ผมซึ้งใจทุกอย่าง ต้นเหตุก็คือเพราะเขารักและรู้สึกดีกับผม และก็กล้าแลกส่งที่เกิดมาพร้อมเขาอย่างยศถาบรรดาศักดิ์และทรัพย์สมบัติเพียงเพราะปรารถนาที่จะอยู่กับผม
น้ำตาของผมหยดลงใบหน้าของคังยู ความรู้สึกที่หลากหลายตีกันไปหมด ผมไม่รู้จะแสดงออกกับความรู้สึกเหล่านี้ยังไง มันทั้งกดดันและก็มีอยู่อย่างมากมายจนผมทั้งอ่อนแอและก็สับสน ใจหนึ่งก็อยากจะละทิ้งทุกอย่างที่นี่หากผมไม่มีทางกลับไปที่ยุคตัวเองได้จริงๆ ผมก็จะหนีไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเพราะไม่อยากให้คังยูมีปัญหา ส่วนอีกใจหนึ่งผมก็อยากเห็นแก่ตัว อยากอยู่กับคังยูแม้ว่าจะมีเวลาอยู่ด้วยกันเพียงน้อยนิดก็ตาม
ความลำบากของเขา ใบหน้าที่ซีดเผือดพร้อมกับริมฝีปากที่แห้งแตก นั่นยิ่งทำให้ผมคิดไปต่างๆ นานาว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ แต่ว่า...หากผมหนีไป แล้วสิ่งที่คังยูทำเพื่อผมทั้งหมดมันจะไปสูญเปล่าไปหมดเหรอ ในขณะที่คังยูสู้แทบตายแล้วตัวผมเองล่ะ ผมได้ทำอะไรที่มีประโยชน์ต่อเราทั้งคู่บ้างไหม
แม่งเอ๊ย สอบแอดมิชชั่นยังไม่ยากขนาดนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ นะครับ มันสับสนไปหมดเลย
“อย่าร้องไห้” คังยูลุกขึ้น รีบเอามือมาแตะใบหน้าของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตา
มึงไม่เข้าใจกูหรอก กูกดดันมากแค่ไหน ตัวกูตอนนี้ไม่เหมาะอะไรกับยุคของมึงเลยสักนิดเดียว...
“ยองวอน” คังยูตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เขาหันไปมองซองชิลที่ยืนอยู่ห่างไปอย่างขอความช่วยเหลือ ซองชิลได้แต่กระพริบตามองแล้วหันไปมองจีซูให้ช่วยแทน จีซูยักไหล่ส่งมาให้คังยูเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน “ย้า! เลิกร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ”
“มันหยุดไม่ได้” ผมพูดความจริง น้ำตาผมไหลพรั่งพรูราวกับเขื่อนแตก ราวกับความรู้สึกที่หลากหลายทั้งหมดมารวมกันและระเบิดกลายเป็นน้ำตาในวันนี้ ณ จุดนี้จะโดนล้อว่าตุ๊ดกูก็ยอม กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ยองวอน...” คังยูเอาแต่เรียกอยู่แบบนั้น
“แม่ง เลิกเรียกสักที กูไม่ได้ชื่อยองวอน”
“...”
“กูไม่ได้ชื่อยองวอนเว้ย ชาติที่แล้วแม้กูจะเป็นมัน แต่ตอนนี้กูไม่ใช่มัน และกูก็ไม่อยากเป็นมันอีกแล้ว แม่ง รักแล้วยุ่งยากเหี้ยๆ ไม่รักแม่งเลยดีมั้ย” ผมโวยวายขณะผลักคังยูเบาๆ
คังยูได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก มนตร์ดำในความคิดของมันแต่เป็นเพียงแค่ภาษาไทยของผมหวนกลับมาอีกครั้งทำให้คังยูได้แต่ทำหน้างงใส่ผมเพราะฟังไม่รู้เรื่อง
เขารู้เพียงแต่ผมผลักเขา เขาจึงจับมือผมเอาไว้และก็ดึงผมเข้าไปหา ตอนนี้จีซูกับซองชิลพร้อมใจกันหันไปทางอื่น
“ยอง...”
“บอกแล้วว่าอย่าเรียก ไม่ได้ชื่อนั้น”
“ทำไมเจ้าต้องโวยวายขนาดนี้ด้วย”
“กูกดดันไง กูเก็บกด กูอัดอั้น ต้องการปลดปล่อยที่ฟังกี้ ไม่ก็เดโม่ ไม่ก็วิพ ไม่ก็รูท66”
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปล่อยเลย” ผมสะบัดมือ
“ยองวอน ใจเย็นๆ ก่อน แล้วก็ค่อยๆ พูดภาษาเดียวกันกับข้าดีหรือไม”
“ไม่”
“...”
“ปล่อยเลย”
“ยอง...”
“เลิกเรียกสักที” ผมพูดอย่างเหลืออด สะบัดมือตัวเองออก ก่อนที่จะใช้มือของตัวเองที่เพิ่งสะบัดหลุดจากเกาะกุมของเขามาจับมือเขาแทน “ฟังให้ดีนะ”
“หา?”
เอาใหม่...ลืมจูนสติ เมื่อกี้พูดภาษาไทยครับ “ฟังข้าให้ดีนะ”
“มีอะไรหรือ”
“ข้าไม่ได้ชื่อยองวอน ข้าชื่อจูเนียร์ ข้ามาจากอนาคตที่อยู่ห่างออกไป”TBC*
ลองทายดูปฏิกิริยาของคังยูดูว่าจะเป็นยังไงต่อ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
