ตอนที่ 26 “ข้าไม่ได้ชื่อยองวอน ข้าชื่อจูเนียร์ ข้ามาจากอนาคตที่อยู่ห่างออกไป” คิดว่าคังยูจะทำหน้ายังไงเหรอครับ ผมมีช้อยส์ให้เลือกเพื่อชีวิตที่ง่ายขึ้นของคุณคนอ่านทุกคน
1. ทำหน้างงมากเหมือนผมพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ฟังไม่เข้าใจ
2. ทำหน้าเหวอและผลักผมให้ออกห่างจากตัว พร้อมกับด่าว่าไอ้สิ่งมีชีวิตประหลาด ไอ้สิ่งมีชีวิตที่มาจากดาวอื่น!
3. ถามผมกลับว่า อนาคต คืออะไร
4. เชื่อ และก็นั่งฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอนาคตอย่างสนุกสนาน เช่น คนเรามีโทรศัพท์ที่ใช้วีดีโอคอลได้ยังไง หรือ เกาหลีใต้จะโด่งดังด้วยการเป็นประเทศที่ส่งออกบอยแบนด์หรือเกิร์ลกรุ๊ปสู่่ประเทศอื่นๆ อย่างมากมายมหาศาล ผมตอบให้ก็ได้ครับ คังยูเป็นแบบในข้อที่ 1 ทำหน้างง และก็คิดว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันฟังดูแล้วไม่น่าเข้าใจอย่างแรง
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรื่องนี้จะบอกหรือไม่บอกก็ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว ผมเพียงแต่ต้องการที่จะเป็นตัวเองจริงๆ ต่อหน้าคังยู
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
ผมมองไปที่ซองชิลกับจีซู สองคนนี้อยู่ห่างไกลมากพอที่จะไม่ได้ยินผม
“ข้ามาจากอนาคต ข้าไม่ใช่คนของยุคนี้”
“หา” คังยูอ้าปากค้าง
“ข้าพูดเรื่องจริง เจ้าเป็นรุ่นเดียวกันกับบรรพบุรุษของข้า เป็นพี่ข้ามากกว่าสิบปีมากกว่าหนึ่งร้อยปี”
“เจ้าพูดเรื่องอะไรหรือ”
“เจ้าไม่เข้าใจหรือ ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะเข้าใจ”
“เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นคนจากยุคอื่น”
“ใช่ ข้ากลับมาเป็นตัวเองในชาติที่แล้ว”
คังยูทำหน้างงเข้าไปใหญ่ ผมไม่รู้จะพิสูจน์ยังไงให้คังยูเข้าใจและก็เชื่อผม
“ข้าไม่ใช่คนของประเทศเจ้า ข้าเป็นคนไทย ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเจ้ารู้จักบ้านเมืองของข้าภายใต้ชื่อไหน สยาม กรุงศรีอยุธยา กรุเทพทวาราวดี ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น เพียงแต่ข้าไม่ใช่คนของโชซอน บางครั้งข้าก็เผลอพูดภาษาบ้านข้าออกไป เจ้าไม่ผิดสังเกตบ้างหรือ”
“...”
“ประเทศเจ้าจะกลายเป็นประเทศที่เจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็ว ทั้งเรื่องการคมนาคม การค้า เทคโนโลยี” ผมหลับตานึกไปถึงโซล “และก็มีคนหน้าตาดีค่อนประเทศเพราะมีนวัตกรรมที่เรียกว่าศัลยกรรม”
“...”
“ข้าจำประวัติศาสตร์ในยุคของเจ้าไม่ได้ ข้าไม่ค่อยได้ตั้งใจเรียนประวัติศาสตร์เท่าไหร่นัก แต่บิดาของเจ้าซึ่งก็คือพระราชาองค์นี้ มีความสามารถหลายด้าน พระองค์มีความคิดกว้างไกล เป็นประโยชน์ต่อลูกหลานประเทศเจ้า และจะเป็นกษัตริย์ที่จะกลายเป็นมหาราช”
คังยูยังคงอ้าปากค้างอยู่
“เจ้าฟังดูคำพูดของข้าแล้วรู้สึกบ้างไหมว่าข้าไม่ใช่คนในยุคเดียวกันกับเจ้า”
“เจ้าไม่ใช่ยองวอน บุตรชายเสนาบดีลีงั้นหรือ”
“ข้าเป็นบุตรของเขา ชาตินี้หรือชาติหน้าข้าก็เป็นบุตรของเขา”
“แม้จะเข้าใจได้ยาก แต่ข้าก็รู้สึกว่าความคิดความอ่านของเจ้าไม่ใช่คนในยุคนี้สักเท่าไหร่” คังยูนิ่งคิด “ดูจากคำตอบที่เจ้าตอบในการสอบเข้าซองกยุนกวาน เรื่องที่เจ้าเปิดใจรับความรักจากข้าอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่มันประหลาดมากสำหรับคนอื่น และก็...” คังยูทำตาโต “เรื่องจริงหรือนี่”
“ลียองวอนที่เจ้าเคยได้ยินมาบุคลิกท่าทางเป็นเหมือนข้าในตอนนี้หรือเปล่าล่ะ”
“เขาเป็นคนขี้อาย เก็บตัว และก็เงียบขรึม แต่เจ้านั้นทั้งมีความกล้า ทั้งพูดมาก และก็กล้าต่อกรกับข้า”
แม้จะเหมือนว่าตัวเองถูกด่าแต่นั่นก็คือความจริง
“แล้วจู๋เหี่ยนี่ไม่ได้แปลว่าที่รักหรอกหรือ”
ผมกระแอมไอ “จูเนียร์ แปลว่าเล็กๆ เตี้ยๆ น่ะ”
“เหมือนตัวของเจ้า?”
“ใช่”
“เป็นภาษาบ้านเจ้าหรือ”
“เปล่า เป็นภาษาของฝรั่งมังค่า”
คังยูกระพริบตาปริบๆ มองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ข้าไม่ได้หลอกเจ้า เพียงแต่ว่าเรื่องนี้จะให้ข้าพูดกับใครได้ ทุกคนต้องหาว่าข้าสติไม่ดีหรือเป็นบ้า ไม่มีใครเชื่อข้าแน่ๆ”
“ข้ายังไม่ได้เชื่อเจ้าทั้งหมดหรอกนะ” คังยูเลิกคิ้ว “แต่หลายสิ่งหลายอย่่างก็เป็นเหตุเป็นผลมากพอ...”
“ข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าคิดว่าข้าเป็นลียองวอนก็เท่านั้น” อารมณ์ดิ่งของผมมันพาไป... “สำหรับเจ้า เจ้าชอบลียองวอนหรือจูเนียร์มากกว่ากันล่ะ”
คังยูหลุบตาลงต่ำ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“เจ้าจะเป็นใครข้าก็รัก”
น้ำตาที่แห้งเหือดของผมอยู่บนผิวหน้าที่แดงเป็นปื้นเพราะคำพูดนั้น
“ข้าชักจะอยากรู้เรื่องราวในยุคอนาคตแล้วว่าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ายินดีจะสนองคนในอดีตอย่างข้าที่อยากรู้อยากเห็นบ้างหรือไม่”
“ข้ายินดี...”
“...”
“...อย่างน้อยเรื่องนี้ก็สามารถเป็นความบันเทิงได้สำหรับเราทั้งคู่ เจ้าอยากรู้อะไรล่ะ”
คังยูดึงตัวผมให้ไปนั่งอยู่ระหว่างขาของเขาและกอดผมจากด้านหลัง แม้ผมจะระแวงว่าจะมีใครมาเห็นหรือเปล่า “ข้าอยากรู้ว่าเจ้ากับข้าจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่”
กูไม่ใช่หมอดูนะเว้ย... “เจ้ารู้ไม่ หากอยู่ในยุคของข้าเรื่องของเจ้ากับข้าจะง่ายกว่านี้มาก”
“จริงหรือ”
“เพียงแต่ต้องบอกบิดามารดาของเราทั้งคู่ให้เข้าใจ...ก็น่าจะเพียงพอ”
“ทำไมมันง่ายอย่างนั้น”
“แต่เจ้าต้องไม่ใช่องค์ชาย ไม่ใช่คนสำคัญ ไม่ใช่คนดัง เป็นเพียงคนธรรมดาๆ เหมือนข้า มันก็คงจะง่ายอย่างที่ข้าพูด”
คังยูถอนลมหายใจ “นั่นสินะ...”
“เจ้าตกใจหรือไม่”
“ตกใจสิ”
“ไม่รังเกียจข้าหรือ”
“ยองวอน หากข้ารังเกียจข้าจะทำทุกทางเพื่อที่จะได้อยู่กับเจ้าทำไม ข้าแต่งงานกับยุนนาราไม่ดีกว่าหรือ” คังยูเอาใบหน้ามาแนบกับแก้มของผม “จะว่าไปข้าก็รู้สึกเสียดายนางอยู่ลึกๆ นางทั้งสวย รูปร่างใช้ได้ อีกทั้งสุขภาพดีมากอีกต่างหาก น่าจะช่วยทำให้ข้ามีพระราชนัดดาให้เสด็จพ่อได้”
ศอกของผมถองเข้าใส่ลำตัวของคังยูอย่างจัง
“อ๊ากกกก”
ซองชิลรีบวิ่งเข้ามาดูทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของคังยู แต่เมื่อเห็นผมกับคังยูกำลังกอดกันอยู่เขาก็ก้มหน้าลงต่ำ คังยูสะบัดมือไล่เขาไปราวกับต้องการบอกว่าไม่เป็นไร
“รีบไปซะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นข้าในสภาพนี้” คังยูพูดกับเพื่อนของเขา
“หากเสียดายนักจะมากอดข้าทำไมให้ยุ่งยาก” ผมเหน็บ
“ข้าแค่ล้อเจ้าเล่า เห็นเจ้าเพิ่งจะร้องไห้มา ข้าก็เพียงแต่อยากให้เจ้าอารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้น”
“คราวหลังอย่าพูดจาแบบนี้อีกนะ...”
“แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรหรือซองชิล” คังยูหันไปถามเพื่อนผู้ที่หันหลังให้เขาไปแล้ว
“ลมเพชรหึงขอรับ”
“ข้าเจ็บเป็นบ้า” คังยูบ่นต่อไป “ข้าจะไม่พูดจาล้อเล่นแบบนี้อีกแล้ว”
แม้จะอยากเถียง แต่เมื่อเห็นสภาพที่เจ็บปวดของคังยูผมก็ล้มเลิกความคิดที่จะเถียงไปและก็มาดูอาการเขาแทน
“เจ็บขนาดนั้นเลยรึ”
“ศอกเจ้าแหลมเหมือนหอก”
“จริงๆ จูเนียร์สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้อีกนะ” ผมพูด
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าช่วยกลับมาเป็นลียองวอนสักประเดี๋ยวระหว่างอยู่กับข้า...”
ผมยิ้ม ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้”
“ยิ้มแล้วสินะ”
“ใช่...”
คังยูยิ้มมุมปากแล้วเอาใบหน้ามาซุกเข้ากับไหล่ของผม
“ขอข้าพักสักนิด” เขารำพึง “...วันนี้ข้าต้องไปเข้าเฝ้าพระพันปี”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่มองดูคังยูค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ เพื่อคลายความเหนื่อยล้า ตอนดูซีรี่ส์หลายต่อหลายเรื่อง ผมจำได้ว่าเรื่องราวในวังหลวงนั้นซับซ้อนซ่อนเงื่อนเสียจริงกว่าอะไร คังยูต้องทำอะไรหลายอย่างที่ไม่ใช่เรื่องง่าย เข้าเฝ้าพระราช่า เข้าเฝ้าพระสนมผู้เป็นมารดา และก็เข้าเฝ้าพระพันปี ผมไม่รู้เลยว่าเขาจะต้องเจอความกดดันกับคำพูดและความรู้สึกของเชื้อพระวงศ์เหล่านั้นมากมายขนาดไหน ผมไม่รู้เลยจริงๆ
...อยากหยุดเวลาเอาไว้ฉิบหายเลยครับตอนนี้
หลังจากนั้นคังยูก็ออกจากโรงเรียนไปเข้าเฝ้าพระพันปีโดยมีซองชิลกับจีซูตามไปด้วย
ชีวิตของผมก็กลับเข้าสู่โหมดเดิมๆ คือยังเป็นผู้รับใช้ของบรรดาคณาจารย์และนักเรียนหลายๆ คนอยู่ แต่ดีขึ้นมาหน่อยก็ตรงที่ว่าพวกลูกพ่อค้าไม่ได้มาแกล้งอะไรของผมอีกแล้ว มันคงเข็ดขยาดไปอีกนานกับลูกธนูของคังยูที่เกือบฝังอยู่บนเท้าของมันล่ะมั้ง หลังจากนั้นผมกับพยองอันก็ได้ทำงานชดใช้โทษที่ตัวเองทำไปอย่างสบายใจ ถึงแม้จะเหนื่อยก็ยังดีกว่านั่งเฉยๆ นึกฟุ้งซ่านเปรียบเทียบความลำบากของตัวเองกับคังยูที่ต่างกันลิบลับอีก
“อยู่นี่เอง” อาจารย์วิชาวรรณกรรมโบราณเดินเข้ามาหาผม ท่าทางมีเรื่องจะใช้งานผมสินะ “ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วย”
“ขอรับอาจารย์”
“เจ้าช่วยไปตักน้ำที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์หลังโรงเรียนได้หรือไม่ พอดีช่วงนี้ข้ารู้สึกไขข้อไม่ดี ต้องอาศัยน้ำดื่มที่ต้มจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ช่วยบรรเทา”
“ได้ขอรับ”
ผมรับกะลามะพร้าวสำหรับใส่น้ำมาจากมืออาจารย์ที่เดินเลี่ยงไป พยองอันเดินเข้ามาสมทบกับผม
“บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์รึ”
“ทำไมหรือ” ผมหันไปถาม
“ทางเดินไปนั้นช่างคดโค้งและก็เปล่าเปลี่ยว ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วย”
“มิเป็นไรหรอก ข้าไปเองได้” ผมพูด หลังโรงเรียนก็ใกล้แค่นี้เอง คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมหรอกมั้ง
“ถ้าอย่างนั้นเจ้ารีบไปรีบกลับนะ”
“ได้”
ผมฝากไม้กวาดไว้กับพยองอัน ถือกะลามะพร้าวและก็ก้าวฉับๆ ไปยังหลังโรงเรียนตามที่ถูกอาจารย์มอบหมาย แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่ถูกใช้ให้ไปทำอะไรแบบนี้ในเวลาที่โพล้เพล้ แต่ผมก็จะทำเพราะผมไม่อยากให้ตัวเองอยู่เฉยๆ หรือคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก
ทางไปบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์หลังจากที่สิ้นรั้วโรงเรียนนั้นทั้งเปลี่ยวและก็มืด ผมกะประมาณว่าน่าจะอยู่ห่างโรงเรียนประมาณ 300-350 เมตร ผมเดินลัดเลาะไปตามแนวพุ่มไม้เรื่อยๆ ในขณะที่ท้องฟ้าดินแดนโชซอนก็มืดลงๆ ทั่วทุกขณะ
มีเสียงพุ่มไม้ขยับอยู่ไม่ไกลผม...มีคนตามมา
ผมหันขวับไปทันที แต่ทว่ามองไม่เห็นว่าจะมีคนที่ไหนตามมา ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ของตัวเองขณะที่เดินไปข้างหน้า บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่ตรงหน้าผมแล้ว
ผมรีบเดินไปยังที่นั่นอย่างว่องไว บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เป็นบ่อน้ำที่จะต้องใช้ถังที่มัดกับเชือกหย่อนลงไปเพื่อที่จะตักน้ำ ผมรีบจัดการอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดระแวง คิดไว้ว่าจะทำภารกิจให้เสร็จอย่างเร่งด่วนมากที่สุดและจะได้กลับโรงเรียนไวๆ
ผมควรจะเชื่อเซนส์ตัวเองตั้งแต่แรก ในตอนนั้นเองที่มีมือปริศนาสองมือผลักผมเต็มแรงไปตกลงไปในบ่อน้ำ
หัวใจของผมกระตุกวูบพร้อมกับตัวผมที่จมดิ่งลงไปในบ่อน้ำ น้ำในบ่อลึกประมาณ 5 เมตร ในขณะที่บ่อสูงประมาณ 10 เมตร ผมจมลงในน้ำก้นบ่อ พยายามตะเกียกตะกายเพื่อเอาตัวรอด แต่จูเนียร์ก็คือจูเนียร์ ยองวอนก็คือยองวอน ยิ่งเจอน้ำก็ยิ่งน่วม
“ช่วยด้วยยยยย!!!”
ผมร้องเสียงดัง รอบตัวผมเต็มไปด้วยความมืด มือไม้ของผมป่ายสะเปะสะปะไปทั่วเพื่อหาทางเอาตัวเองให้พ้นจากน้ำ มันยากกว่าที่ผมคิดเอาไว้...
“ยองวอน!” เสียงคังยูดังขึ้นที่เหนือบ่อน้ำ ผมเห็นใบหน้าของเขาโผล่เข้ามาดูผม ความยินดีถ่าโถมเข้ามาหาผมที่คิดว่าตัวเองน่าจะจบชีวิตลงตรงนี้ “ซองชิล! แกะเชือกที่ผูกถังออกมาเร็วเข้า!”
“...”
“ยองวอน เจ้าอย่่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ!”
สติผมหลับใหลลงไปในยามที่คังยูผูกตัวเองไว้กับเชือกและให้ซองชิลเป็นผู้ปล่อยตัวเขาลงมาให้รับผมที่อยู่เบื้องล่าง...
หนาว...
ที่นี่ที่ไหนวะ...
ทำไมแม่งโคตรมืด นี่ผมตายแล้วเหรอ แล้วนี่มันสวรรค์หรือนรกกันล่ะ
“ฮัลโหล” ผมส่งเสียง “มีใครได้ยินผมมั้ย”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ผมเรียก ทุกสรรพสิ่งรอบตัวผมมืดสนิทและก็เงียบกริบไร้ซุ่มเสียงใดๆ คนตายแล้วแม่งมีฟีลแบบนี้เองเหรอวะ ทำไมมันว่างเปล่าแบบนี้เนี่ย
ผมเอามือควานจับโน่นจับนี่ไปทั่วแต่ก็ทำได้เพียงจับอากาศ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังติดคุกใต้ดินที่ศาลไต่สวนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไปมาก มันหนาวและก็เปล่าเปลี่ยว หนักยิ่งกว่าคุกใต้ดินไหนๆ รวมกันเสียอีก
ผมคงตายไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม...
“จูเนียร์”
ผมสะดุ้ง “ไอ้เหี้ย! ใครวะ”
“ข้าเอง”
“ข้าน่ะใคร กูจะรู้มั้ย” น้ำเสียงอีกฝ่ายคุ้นหูอย่างน่าประหลาด ผมมองซ้ายมองขวาไปทั่วเพื่อตามหาเจ้าของเสียงนั่น
“เจ้ารีบตื่นเถิด ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า”
“ตื่นอะไร ยังไงล่ะวะ!” กูไม่ใช่รองเท้าเบรกเกอร์ สั่งได้ดั่งใจนะเว้ย...ตอนนี้กูอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่กูยังไม่รู้เลย
“เราจะได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง...ในยามที่ข้าต้องมีเรื่องตักเตือน”
“มึงเป็นใครเนี่ย”
เสียงก้าวช้าๆ ดังขึ้นและมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม เหมือนความมืดตรงหน้าผมนั้นกลายเป็นแสงสว่างจุดเล็กๆ และก็กระจายเป็นวงกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ผมอ้าปากค้าง เมื่อภาพข้างหน้าปรากฏชัดขึ้น...
เขาใส่ชุดเหมือนผม ตัวเท่าผม และก็มีใบหน้าที่เหมือนผม อย่างกับ copy ตัวผม และก็กด paste ยังไงยังงั้น
อีกฝ่ายหันมาส่งยิ้มให้...เป็นรอยยิ้มอ่อนละมุนและก็อ่อนโยนมากเกินกว่าที่คนอย่างผมจะเป็นอย่างนั้น
ลียองวอน ตัวจริงเสียงจริง เดอะเรียลลียองวอน!
ผมมองด้วยความตกตะลึงจัด คล้ายกับว่าตัวเองถูกสาปให้แข็งเป็นหินยามที่เห็นใบหน้าของผมในชาติก่อนสะท้อนในดวงตาของผมเอง...
“เราไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยว่าไหม”
“เหี้ยยยยยยยยยยย!”
“สุภาพหน่อย”
ผมกำหมัดแน่น จากนั้นหมัดของผมก็เสยคางยองวอนเต็มๆ จนมันหงายหลังตึง
ยองวอนทำหน้าเศร้า ลำตัวของมันดูอ่อนปวกเปียกไปหมด มันมองผมด้วยใบหน้าบึ้งตึงอารมณ์ประมาณกำลังงอน ผมตกใจมาก ก็เลยรีบช่วยให้มันลุกขึ้นมา
แม่งขนลุกสัดๆ มันเหมือนผมมากเสียจนผมแยกไม่ออก เหมือนผมกำลังมองตัวเองในกระจก
“เจ้าจะตื่นได้หรือยัง ซองโจรอเจ้าอยู่นะ” ยองวอนเอามือกุมคางของตัวเองขณะพูด
“เจ้ามาเจอข้าได้ยังไง แล้วนี่มันคือความฝันหรือ”
“ความฝันแต่ก็เหมือนความจริงมาก...” มันพูดต่อด้วยน้ำเสียงลากยานคางแต่ทว่านุ่มละมุน ดูอ่อนหวานอ่อนโยนไปหมดเสียจนผมไม่คิดว่าผมจะเคยเป็นแบบนี้
“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้ามากมาย เรื่องที่เกิดขึ้นกับข้า เรื่องที่ข้าย้อนเวลากลายมาเป็นเจ้า เรื่องที่ข้าไม่สามารถกลับไปยุคของข้า และก็อีกหลายๆ เรื่องที่เจ้าทำให้ข้าต้องกลายมาเป็นแบบนี้!”
“เจ้าใจเย็นๆ ก่อนได้หรือไม่”
“ข้าไม่ใจเย็นอะไรทั้งนั้น”
ยองวอนทำนัยน์ตาเศร้าสร้อย “...ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง”
“เจ้าเล่ามาให้หมด”
“หากเจ้าอยู่กับข้านานกว่านี้ เจ้าจะตายนะจูเนียร์”
ผมชะงัก “แล้วข้ายังไม่ตายหรืออย่างไร”
“ใช่ เจ้าแค่กำลังหลับเท่านั้น จริงๆ แล้วเจ้าสลบเลยล่ะ”
อีกฝ่ายอมยิ้มที่ผมชักสีหน้าใส่ “ตกลงเจ้าจะตอบคำถามข้าหรือไม่”
“ไม่มีเวลาขนาดนั้น เอาเป็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้า เป็นเพราะคำอธิษฐานของข้าในสมุดบันทึกเล่มนั้น พยองอันคงจะเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้าเป็นคนใจบุญสุนทานชอบทำบุญช่วยเหลือชาวบ้าน” ผมเลิกคิ้วใส่ไอ้ยองวอน “เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างนั้นรึ ข้าต่างจากเจ้ามากนะ”
“...”
“ข้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เจ้ากลายมาเป็นข้า หรือกลายมาเป็นตัวเจ้าเองในอดีตเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ ข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่ามีคนใช้เล่ห์กลมนตราใดๆ กับเจ้า ข้าคิดได้ก็แต่เพียงว่าเป็นเพราะข้าเขียนคำอธิษฐานลงไปในสมุดบันทึกเล่มนั้นก็เท่่านั้น”
ผมหลุบสายตาลงต่ำ...
“ตอนนี้ข้า...ลียองวอนตัวจริง...ได้ตายลงไปแล้ว ส่วนเจ้าตอนนี้เป็นข้า และอนาคตของเจ้าขึ้นอยู่กับตัวเจ้า ข้าไม่มีเวลาอธิบายมากแล้ว เจ้ารีบกลับไปหาซองโจก่อน” ยองวอนก้าวถอยหลัง
“เดี๋ยว” ผมกล่าวรั้งเขาเอาไว้ “ข้ายังมีเรื่องอีกมากมายที่จะต้องถาม”
“หากเจอกันอีกครั้งข้าจะอธิบายให้ฟัง” ยองวอนยิ้มพร้อมกับพูดด้วยนัยน์ตาเศร้าอีกครั้ง “ฝากดูแลซองโจด้วยนะ”
“เดี๋ยวก่อน...”
“ไม่ว่าจะยังไง ใจของข้าก็ยังเป็นของเขาอยู่ดี...”
“ไอ้บ้านี่ ไม่ฟังกูเลยเว้ย”
“สุภาพหน่อย”
“ข้าจะเป็นเจ้าตลอดไปหรือไม่ หรือว่าข้าจะได้มีโอกาสกลับไปยุคของข้าอีกครั้ง...”
“ข้าจะบอกเจ้า เมื่อข้าได้เจอเจ้าในความฝันอีกครั้ง”
“ไอ้เหี้ยยองวอน ไอ้สัดเอ๊ย! ขี้อายแล้วยังกั๊กข้อมูลอีกนะ”
ยองวอนทำหน้าบึ้งใส่ผม “ซองโจมีใจให้คนนิสัยอย่างเจ้าได้อย่างไรกัน”
“บอกมา ไม่ต้องลีลา!”
“รีบตื่น รีบตื่นเร็วเข้า”
“จูเนียร์” เสียงเรียกของคังยูลอยมาจากที่ไหนสักที่ที่อยู่ไกลแสนไกล
“ซองโจเรียกเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่รีบตื่นตอนนี้ เจ้าจะตาย!”
“ไอ้ยองวอน ไอ้่บ้า!”
“จูเนียร์...ฟื้นสิ” ผมหลับตาลงในขณะที่ร่างของเดอะเรียลลียองวอนเริ่มสลายกลายเป็นความมืดอีกครั้ง
ผมเปิดดวงตาที่หนักอึ้ง รู้สึกเหนื่อยหอบเหมือนตัวเองวิ่งกลับมาจากขุมนรก
ใบหน้ายินดีของคังยูคือสิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรก นี่คือโรงหมอของโรงเรียนซองกยุนกวาน รอบตัวของผมมีคังยู และก็พยองอัน ทั้งคุ่ต่างก็ดีใจที่เห็นผมตื่นจากการสลบ
ความฝันที่เหมือนจริงมากสำหรับผมกำลังรบกวนผมจนเหมือนคนไร้สติ คังยูต้องเรียกผมหลายต่อหลายครั้งให้ผมกลับไปสู่โลกของความเป็นจริง
“ตามหมอมาสิ!” เสียงที่ดังขึ้นของคังยูทำให้ผมมีสติอีกครั้งหนึ่ง
“หมะ ไม่ต้อง” ผมรีบบอกเขา
“ไม่เป็นไรแล้วใช่หรือไม่” คังยูจับเนื้อจับตัวผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย ผมยิ้มบางๆ ราวกับต้องการบอกว่าผมไม่เป็นอะไร
“จับตัวคนร้ายได้แล้วขอรับนายน้อย” ผมกับคนในโรงหมอทุกคนหันไปมอง ซองชิลจับตัวคนร้ายที่ผลักผมตกน้ำได้แล้ว เขาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น “เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับอาจารย์ที่วานคุณชายยองวอนให้ไปตักน้ำด้วย”
ผมหลุบตาลงต่ำ...ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเหยื่อได้ง่ายขนาดนี้ ถ้าผมเฉลียวใจหรือให้พยองอันไปเป็นเพื่อนผมสักนิดเรื่องนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้
“พวกเราทำการสืบสวนมาแล้ว” จีซูพูดเสียงเนือยๆ ขณะที่สบตาผมกับคังยู
“มันเป็นคนของใคร” คนที่อยู่ข้างๆ ผมทำน้ำเสียงเหี้ยมโหดก่อนที่จะปรายตาไปมองชาวบ้านที่ประทุษร้ายผมคนนั้น...
จีซูทอดถอนใจ เขาเอ่ยน้ำเสียงเบาแต่ก็ทำให้บรรยากาศในโรงหมอนั้นมาคุขึ้นไปถนัดตา
“เขาเป็นคนของคุณหนูยุนนาราขอรับนายน้อย”TBC*
ใจเย็นๆ นะคะ จบแฮปปี้นะคะ จบแฮปปี้ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
