ตอนที่ 27 ตอนออกมาจากโรงหมอและก็ย้ายตัวมานอนที่หอพัก คังยูก็เอาแต่เหม่อลอย ผมเองก็เหม่อลอยเช่นเดียวกัน เราสองคนนอนอยู่ข้างๆ กัน ต่างคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาสักพักหนึ่งแล้ว...
“เพราะข้า...เจ้าถึงต้องอันตราย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมพูดสวนขึ้นมา เพราะกลัวคังยูคิดมาก “อย่าคิดเช่นนั้นเลย”
“นาราจะไม่หยุดอยู่แค่เรื่องนี้ เจ้ารู้ใช่หรือไม่”
“...”
“เจ้าต้องระวังตัวเองให้ดี อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเช่นนั้นอีก ไม่มีใครที่ไว้ใจได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งอาจารย์ของซองกยุนกวานเองก็เถอะ” คังยูพลิกตัวกลับมานอนสบตาผมที่พลิกตัวเข้าหามันอยู่แล้ว
“อาจารย์คนนั้นจะโดนลงโทษอะหรือเปล่า” ผมถามอย่างเป็นกังวล เพราะผมเห็นคังยูแอบสั่งอะไรซองชิลเรื่องอาจารย์ที่วานให้ผมไปตักน้ำอยู่ เขาน่าจะสมรู้ร่วมคิดกับยุนนารา
“ไม่หนักหนาหรอก ข้าเองก็ไม่ได้มีอำนาจอะไรมากมายเช่นนั้น เพียงแค่...อยู่ในซองกยุนกวานไม่ได้อีกก็เท่านั้นเอง”
“เจ้าให้ซองชิลนำเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์ใหญ่งั้นรึ!”
“อาจารย์ที่กลั่นแกล้งนักเรียนนั้นสมควรที่จะอยู่สอนต่อในโรงเรียนหรืออย่างไร หากพ้นเรื่องของเจ้าไป ใครจะรู้ว่าต่อไปจะมีนักเรียนคนใดถูกอาจารย์ท่านนี้กลั่นแกล้งอีก...”
“...”
“เชื่อข้าเถอะ ยองวอน ไม่สิ...จูเนียร์”
ต่อหน้าคนอื่นเขาเรียกผมว่ายองวอน แต่เมื่ออยู่ตามลำพังเขาเรียกผมว่าจูเนียร์ ดูเหมือนเขาจะปรับตัวเรื่องนี้ได้ไวกว่าที่คิด
“ตอนที่ข้าสลบไป...ข้าพบกับยองวอน” ผมตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับเขา
“เจ้าว่าเช่นใดนะ”
“ข้าพบกับลียองวอน คนก่อนที่ข้าจะตื่นขึ้นมาแล้วก็กลายเป็นเขาน่ะ” ผมพยายามอธิบาย ในที่สุดคังยูก็ทำหน้าเข้าใจ
“นี่มันเรื่องประหลาดพิลึกพิสดารอะไรกัน” คังยูหงุดหงิดกับเรื่องนี้ไม่น้อยที่จะต้องมาทำความเข้าใจกับความแฟนตาซีที่เกิดขึ้นกับผม ผมยักไหล่ ถ้าผมรู้ผมคงไม่มานอนอยู่ตรงนี้ หรือตกบ่อน้ำสูง 10 เมตรเล่นๆ หรอก
ผมปรายตาไปมองสมุดบันทึกของยองวอนที่ถูกซ่อนไว้ใต้ลิ้นชักชั้นในสุด “ข้าไม่รู้ว่าข้าควรพูดหรือเปล่านะแต่ว่า...” ยองวอนมันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นี่หว่า พูดถึงแม่งไปแม่งก็คงส่งสายฟ้ามาฟาดผมไม่ได้หรอก “...เป็นเพราะคำอธิษฐานของยองวอน เรื่องของเจ้าน่่ะ”
เปรี้ยง! ไอ้เหี้ย ฝนจะตกเหรอ! เสียงฟ้าผ่าลงมาทำเอาผมถึงกับสะดุ้งโหยงกันเลยทีเดียว ยองวอน...มึงกลายเป็นเทพเจ้าธอร์แล้วเหรอวะเฮ้ย
“เรื่องของข้ารึ” คังยูดูจะไม่เข้าใจเอาเสียเลย
“ข้าจะอธิบายเช่นนี้ก็แล้วกัน หากยองวอนตอนนี้ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้าที่มาจากอนาคต เป็นยองวอนตัวจริงเสียงจริงล่ะก็...”
“...”
“ยองวอนจะรักเจ้า” ผมประหลาดใจที่คังยูทำหน้าอึ้งก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเขินอายอย่างเห็นได้ชัด
ทำไมกูเคืองแปลกๆ ล่ะฟะ
“ถ้ายองวอนไม่ใช่เจ้า ก็จะรักข้าอย่างนั้นรึ”
หมั่นไส้ว่ะ...ผมหึงตัวเองในชาติที่แล้ว แม่งเป็นความรู้สึกที่ทุเรศที่สุดเลย “ทำไมเจ้าต้องดีใจขนาดนั้น!”
“ไม่รู้สิ ก็ข้ารู้สึกดีใจ...”
“แต่ไม่สมหวังหรอกนะ” ผมพูด “เขาคอยแอบมองเจ้า เขาคอยทำดีกับเจ้าอยู่ห่างๆ แต่เจ้าไม่สนใจอะไรใดๆ เขาเลย”
“จริงๆ น่ะหรือ...” คังยูทำหน้าชั่งใจ “...ข้าจะไม่สนใจลียองวอนจริงๆ น่ะหรือ”
“ก็เจ้าไม่สนใจอ่ะ” ภาษาของผมเริ่มจะไม่โบราณอีกต่อไปแล้ว “เขาลงเอยด้วยการเขียนบันทึกถึงเจ้า อธิษฐานว่าหากชาติหน้ามีจริงก็ขอให้เขาได้มีโอกาสแก้ตัวเรื่องของเจ้าอีกครั้งหนึ่ง...”
คังยูอ้าปากค้าง
“เพราะข้าอ่านคำนั้น ข้าก็เลยกลายมาเป็นเขา กลับสู่ยุคโชซอนตอนที่ยองวอนกับเจ้ายังไม่ได้เจอกัน”
คังยูเอื้อมมือมาลูบศีรษะของผมช้าๆ “ข้าดีใจนะ...”
“ดีใจอะไร”
“ไม่ว่าจะเป็นเจ้าในอดีต หรือเป็นเจ้าที่มาจากอนาคต...เจ้าก็รักข้าเหมือนเดิม” คังยูยิ้มมุมปาก “ข้าต้องหล่อเหลาเอาการมากเลยทีเดียว”
ผมเบ้ปากใส่มัน จริงๆ แล้วที่หวั่นไหวกับมันเนี่ยความหล่อทำลายล้างของมันก็มีส่วนเกี่ยวข้องเยอะครับ แต่ว่าใจผมเนี่ยสิเต้นแรงกับมันแทบจะทุกๆ อิริยาบถของมันเลยทีเดียว คงจะเกิดมาเพื่อรักมันนั่นแหละ ไม่ว่าจะหนีหรือพยายามคิดว่าตัวเองไม่เหมือนหรือไม่ใช่ไอ้ยองวอนแค่ไหน สุดท้ายก็ผมนี่แหละที่คือลียองวอน
ผมกับมันคือคนๆ เดียวกัน...
ยองวอนในตอนนั้นหากประพฤติตัวเช่นผมในตอนนี้ก็จะได้ใจของคังยูมาครอง
คำอธิษฐานและความปรารถนาของมันเป็นจริง “เจ้านอนที่นี่ได้อย่างนั้นหรือ” ผมถาม
“ไม่ได้หรอก ข้าต้องกลับไปนอนที่ตำหนักของตนเอง”
“แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไม ทำไมเจ้าบังเอิญไปเจอข้าตอนที่ข้าไปบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์”
คังยูดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆ จากนั้นก็กอดผมเอาไว้ “ข้าคิดถึงเจ้า...หลังจากเข้าเฝ้าพระพันปีข้าก็กลับมาที่โรงเรียน ข้าไม่เจอเจ้าจึงถามกับพยองอัน”
“...”
“หากข้ามาช้ากว่านั้น หรือไปไม่ทันล่ะก็...”
ผมก็ตาย...อาจจะไม่มีคนพบศพอีกหลายต่อหลายวัน
“ขอบใจเจ้ามากนะ” ผมพูดเบาๆ พลิกตัวกลับมาให้หัวของตัวเองซบเข้าที่อกของคังยู ลมหายใจของผมผะแผ่วอยู่บนตัวเขา ผมรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา “เป็นอะไรไปหรือ”
“ขะ ข้ามิได้เป็นอะไร” คังยูกระชับอ้อมกอดให้ผมเข้าไปชิดตัวเขามากขึ้น ผมรู้สึกแปร่งๆ ว่ามีอะไรมาดุนๆ ขาผมว่ะ...
หรือว่า...
เชี่ยแล้วววววววววววววว
ผมกระแอม “นี่เจ้า...”
“ข้าทำไมหรือ”
“เจ้า...เอ่อ...เจ้า...” ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี เรื่องนี้ในสมัยนี้ใช่ว่าอยากพูดแล้วจะได้พูดเลยซะเมื่อไหร่กันล่ะ
คังยูเอาแต่นิ่ง ในขณะที่ผมเองก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรมาดุนขาผมเอาไว้จริงๆ
ผมกลืนน้ำลายโดยสัญชาตญาณ คังยูเองก็กลืนน้ำลายเช่นเดียวกัน
เขาจับหัวผมกดแนบเข้ากับหัวใจของเขา... “เจ้ารู้ความปรารถนาของข้าใช่หรือไม่” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ “ในสมัยของเจ้าเรื่องนี้มันทำเช่นใดหรือ”
เชี่ยยย ถามแบบนี้กูจะตอบยังไง “ทำเช่นใดหมายความว่าอย่างไร” ผมหน้ามึนถามกลับไปก่อน รู้สึกขนลุกและก็วาบหวามไปทั้งตัวอย่างช่วยไม่ได้ นี่เรากำลังคุยอะไรกันอยู่...
“ข้าพอจะเข้าใจเรื่องความปรารถนาของเพศชายที่มีต่อเพศหญิงอยู่บ้าง แต่ว่าข้าไม่เข้าใจในกรณีของข้ากับเจ้า เจ้ามาจากอนาคต เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังหน่อย”
“คือว่า...” เหมือนถูกโยนขี้มาใส่อย่างไรไม่่รู้ “...ธรรมชาติจะสอนเจ้าเอง”
“ธรรมชาติงั้นรึ”
“ใช่”
“ข้าลองสักนิดก่อนได้หรือไม่” เสียงกระซิบแผ่วเบาถูกปล่อยผ่านเข้าหูของผมอย่างใกล้ชิดจนผมต้องเอียงคอ คังยูไม่รอฟังคำอนุญาตจากผม เขาใช้ริมฝีปากบางของเขาสัมผัสที่ใบหูของผมอย่างนุ่มละมุนและผมก็เอียงคอรับความรู้สึกนั้น
ริมฝีปากและลิ้นบางของอีกฝ่ายโลมไล้ไปมาที่ใบหูลามไปจนทั่วลำคอของผม ผมบิดตัวอย่างเขินอาย ขณะที่อีกฝ่ายยังคงใช้ริมฝีปากในการลากการสัมผัสไปทั่วลำคอ จนบัดนี้ได้ลามไปจนถึงคางของผมแล้ว
เขาพลิกตัวขึ้นมาคร่อมบนลำตัวของผม มือเรียวยาวของคังยูจับใบหน้าของผมให้เชิดขึ้น เพื่อรับกับการประทับจูบที่เขาตั้งใจจะมอบมันให้ผมอย่างเนิบนาบและอ่อนโยน มือของผมเป็นไปตามที่ใจของผมต้องการด้วยการจับศีรษะของคังยูก่อนที่ตัวเองจะทำท่าตกใจและก็ปล่อยมือกะทันหัน
ฉิบหาย...ผมจับหัวคังยูได้มั้ยเนี่ย
“เป็นอะไรไป...” คังยูผละจากการจูบและก็กระซิบถาม
“ข้าสัมผัสศีรษะของเจ้าได้หรือเปล่า...” ผมถามอย่างอายๆ
“ได้สิ” คังยูดูงงมากที่ทำไมผมถึงถามเรื่องที่ไม่ควรจะรู้คำตอบอยู่แล้ว จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้ม “ข้าไม่ใช่พระราชานะ สำหรับข้าจึงไม่มีกฎอะไรมากมายขนาดนั้น แต่ว่า...” คังยูหรี่ตามองผมอย่างต้องการแกล้ง “...เนื้อตัวเจ้าสะอาดหรือเปล่า จริงๆ แล้วเจ้าต้องไปผ่านขั้นตอนการชำระล้างเนื้อตัวล้านแปดประการก่อนที่จะได้มาปรนนิบัติข้านะ”
ผมหน้าบึ้ง “ถ้าอย่างนั้นข้าขอไม่ปรนนิบัติเจ้าดีกว่า”
“ได้อย่างไรกัน” มือสองข้างของคังยูขยุ้มเส้นผมบนหัวของผมขณะที่ตัวเขาเองกดใบหน้าของตัวเองให้ลงมาใกล้ผมอีกครั้งหนึ่ง “หากเจ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่...ข้าคงมิอาจห้ามใจตัวเองได้ไหว”
ผมกระพริบตาใส่เขา
“เจ้ายั่วข้า”
“ข้าเปล่า”
คังยูจุ๊บผมเบาๆ หนึ่งครั้ง
“เพราะเจ้ายั่วข้า”
“ข้าไม่ได้ยั่ว”
จุ๊บอีกครั้งหนึ่ง
“คังยู เจ้านี่มัน...”
คราวนี้ไม่ใช่แค่จุ๊บที่เขาทำกับผม แต่เขาจูบผมอย่างแนบแน่นใกล้ชิดจนตัวผมต้องขยับขึ้นเพื่อให้สัมผัสกับตัวของเขา คังยูเตะผ้าห่มกระจัดกระจาย ขณะที่ตัวเขานั้นกำลังสนุกอยู่กับการสัมผัสริมฝีปากของผมด้วยปากของเขา และสนุกกับการหยอกล้อให้ผมบิดรับสัมผัสของเขาไปมาอย่างคุมตัวเองไม่ได้
คืนนี้มันจะจบแค่การลองด้วยวิธีธรรมชาติของคังยูจริงๆ น่ะเหรอ
ใจผมไม่อยากให้เขาหยุดเลย...
มือเรียวยาวของคังยูเริ่มไล้ไปทั่วลำตัวของผม เขายังคงจูบผมไม่หยุด ในขณะที่มือของเขาเองก็เริ่มสอดแทรกเข้าไปในเนื้อตัวใต้ร่มผ้าของผมช้าๆ ทันที่ที่เขาเพิ่งสัมผัสลำตัวส่วนหน้าอกของผมนั่นเอง...
“องค์ชาย”
ผมไม่ได้ต้องการหยุด แต่เขาก็ต้องหยุดอยู่ดี...ไม่ใช่เสียงของซองชิลที่เข้ามาขัดจังหวะแต่เป็นเสียงของทหารจากวังหลวง น่าจะเป็นทหารอารักขาของพระราชาด้วย เขากระซิบอยู่หน้าห้องนี่เอง ถ้าเพียงเขาเลื่อนประตูเปิดมาล่ะก็...เขาคงจะเห็นว่าผมกับคังยูกำลังทำอะไรกันอยู่
คังยูทำตาโตอย่างตกใจใส่ผม ก่อนที่จะผลออกไปอย่างรวดเร็วดุจเดอะฟาสต์แอนด์เดอะฟิวเรียส
ผมเองก็ตกใจเช่นกัน ผมลุกขึ้นนั่งขณะที่แก้มตัวเองแดงเป็นปื้น คังยูหายใจหอบ ขณะที่ชี้มือมาที่เสื้อผ้าของผม
ผมก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง หลังจากนั้นผมก็ถลึงตาใส่คังยู ผมนึกว่าผมยังใส่ชุดเรียบร้อยซะอีก ที่ไหนได้แม่งจับเสื้อผมเสียจนเห็นลำตัวท่อนบนของผมเกือบหมด
สำหรับคนในยุคนี้นี่มันโป๊ฉิบหาย คังยูเห็นหมดเลยเนี่ยว่าผมไม่ได้มีกล้ามเนื้อห่าอะไรเลย
แต่แปลกที่มันทำหน้าแดงใส่ผมว่ะ มันทำเป็นไม่มองแต่ก็พยายามหันกลับมามองอยู่หลายรอบเหมือนกัน
ผมชักสีหน้าขณะที่ตัวเองพยายามใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คังยูเองก็เช่นเดียวกัน
“ถึงเวลาที่ข้าต้องกลับแล้ว” เขาหยิบเสื้อนอกที่เป็นเครื่องแบบนักเรียนขึ้นมาสวมทับชุดสีขาวของเขาอย่างรวดเร็ว เขามองมาที่ผมด้วยสายตาละห้อย “ข้ายังไม่อยากหยุดเลยจูเนียร์...”
“เจ้าบอกว่าแค่ลอง” ผมพูด “ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี”
“ทำไมถึงกล่าวเช่นนั้น”
“หอพักเล็กแค่นี้” ผมพยักเพยิดไปทางห้องข้างๆ ที่ติดกับพยองอันและก็ซองชิล “ร้องนิดเดียวสองคนนั้นก็ได้ยินแล้ว”
“ข้าอยากได้ยินเสียงเจ้าร้อง” คังยูทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“เจ้ากลับไปได้แล้ว อย่าลืมนะว่าข้าเพิ่งจมบ่อน้ำมา” จะว่าไปผมเองก็เกือบลืมไปแล้วเหมือนกัน คังยูแม่งทำให้สติผมกระเจิดกระเจิง
“ข้าอยากได้ยินเสียงเจ้าร้องไวๆ” คังยูคุกเข่าลงตรงหน้าผม “มันจะมีวันนั้นหรือไม่...”
“องค์ชายขอรับ”
“ทำไมเจ้าถึงเรียกข้าหลายครั้งนัก! ข้ารู้แล้ว!” คังยูทำหน้าโหดใส่ประตู ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีหน้าอ่อนโยนเมื่อหันมามองผม หมั่นไส้ว่ะ...เก๊กโหดเก่งฉิบหาย “ตอบข้ามาก่อนว่ามันจะมีวันนั้นหรือไม่...”
ผมก้มหน้าหลบสายตาของมัน “ก็ต้องมีอยู่แล้วสิ...”
ฟอด
คังยูหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว “ชื่นใจจริงๆ”
“องค์ชาย...”
“ขืนเจ้าเรียกข้าอีกคำเดียว ข้าจะสั่งลงอาญาเจ้าซะ!” คังยูโหดอีกครั้งหนึ่ง แล้วหันมาหาผม “ข้าไปนะ”
“พรุ่งนี้ข้าจะได้เจอเจ้าหรือไม่...”
คังยูทำหน้าไม่แน่ใจเท่าไหร่ นั่นทำให้หัวใจของผมแป้วไปเลย การที่ไม่มีโทรศัพท์ติดต่อนี่มันเหมือนไม่ได้มีอะไรช่วยทำให้คลายความคิดถึงได้เลยนะครับ สิ่งที่ทำให้คลายความคิดถึงได้มีเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือ
“ข้าต้องได้เจอเจ้า”
เขาไม่ได้ตอบคำถามผม แต่เขาให้คำสัตย์ ผมมองเขาอย่างซาบซึ้งใจก่อนที่เขาจะออกไปเจอกับทหารที่รอเขาอยู่ข้างหน้าประตูห้อง
เราสองคนเติมเต็มกำลังใจให้กันในแบบของเราทั้งคู่ ให้ผ่านพ้นช่วงเวลาที่ผ่านไปได้ยากเช่นนี้...
“ยองวอน”
“...”
“ลียองวอน”
“...”
“ไอ้เชี่ยยองวอน!”
ผมกลับเข้ามาสู่ความมืดอีกครั้ง และผมคิดว่าผมคงกำลังฝัน ผมพยายามร้องเรียกหายองวอนอีกครั้ง และมันแม่งก็กวนตีน ไม่ยอมโผล่มาให้ผมเจออีกเลย
“ยองวอน ข้าเรียกเจ้าอยู่นะ!”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ...ฝันครั้งนี้ของผมคงแห้วเรื่องการเจอไอ้ยองวอนสินะ
“ยองวอน!”
แห้วจริงๆ นั่นแหละครับ แม่งเอ๊ย อุตส่าห์มาหาก็เสือกจะเล่นตัว ผมทำหน้าบึ้งใส่ความมืดมิดรอบตัวและก็พยายามบังคับให้ตัวเองตื่นขึ้นมา ไม่ทันเสียงหนึ่งที่กล่าวกับผมในความมืดมิดนั้น
“ถ้าข้าเจอเจ้า...แปลว่าเวลาของเจ้าเหลือน้อยลงแล้วล่ะ จูเนียร์” TBC*
Talk : มีความแฟนตาซี... 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
