ตอนที่ 28 “ทำไมมีทหารตามซองโจมาเรียนด้วยล่ะ”
“ข้าได้ยินข่าวมาเขาทำตัวไม่สู้ดีเท่าไหร่ พระราชาจึงสั่งให้ทหารมาควบคุมความประพฤติของเขา”
“พระราชาคงคาดหวังกับตัวซองโจคนนี้มากเลยใช่หรือไม่”
“คงเป็นอย่างนั้น พระองค์โปรดปรานซองโจเสียยิ่งกว่าองค์ชายแทจงอีกนะ”
“ได้อย่างไรกัน พระองค์จะโปรดปรานคนอื่นที่ไม่ใช่พระโอรสของพระองค์เองได้อย่างไร” ผมกับพยองอันยืนมองคังยูที่เดินเข้ามาในโรงเรียนท่ามกลางสายตาของนักเรียนคนอื่นที่ยังไม่มีใครรู้ว่าตัวจริงของเขาเป็นใคร เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นไปทั่วเมื่อคังยูมีทหารร่างกำยำเหมือนตัวเขาเองสองนายยืนควบคุมตัวอยู่ไม่ห่าง คังยูมองมายังกลุ่มนักเรียนที่ยืนมองเขาอยู่ เมื่อเห็นผมที่ตัวเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับไอ้พวกที่วิพากษ์วิจารณ์เมื่อตะกี้ เขาก็ส่งยิ้มมาให้ผมเล็กน้อย
“เขาได้ยินที่พวกเราพูดหรือเปล่านะ”
“เขาโหดมากเลย”
“ข้าได้ยินมาว่าเขากล้าใช้ลูกธนูปักเท้าคนอื่น!”
“รีบไปกันเถอะ” นักเรียนชายเหล่านั้นต่างก็พากันวิ่งหนีกระเจิดกระเจิง ผมกับพยองอันกำลังจะเดินเข้าไปหาคังยู แต่ทว่าซองชิลมายืนขวางผมเอาไว้
“ทำไมหรือ” ผมถามเขา
ซองชิลหันไปให้จีซูตอบแทน มันหยิ่งยังไงมันก็หยิ่งอยู่แบบนั้น ผมชินแล้วล่ะครับ
“ทหารพวกนั้นมาควบคุมพฤติกรรมขององค์ชาย ข้าได้ข่าวมาว่าพระราชาสั่งห้ามให้องค์ชายเข้าใกล้ตัวเจ้า” จีซูส่งนัยน์ตาที่สงสารผมจับใจมาให้ผม
สิ้นเสียงของขงเบ้งผมหันไปหาคังยูที่เหลียวหลังกลับมามองผม เขายังคงส่งยิ้มให้ผมอยู่ พร้อมๆ กับขยับปากแบบไม่ได้ยินเสียงเพื่อให้ผมได้อุ่นใจว่า...
แล้วเจอกันที่ศาลา ผมหันไปมองซองชิล แปลกแต่จริงที่เขายิ้มให้ผมเล็กน้อย เขากับคังยูคงจะลอบวางแผนอะไรกันมาแล้วล่ะ เรื่องหลบหลีกทหารสองคนนั่น
ร้ายกาจจริงๆ...แต่แม่งเจ๋งว่ะ...
“วัฒนธรรมอาณาจักรโครยอในยุคปลายนั้นล้วนมีพระพุทธศาสนาเป็นส่วนเกี่ยวข้อง อีกทั้งยังมีการรับเอาลัทธิขงจื๊อใหม่มาใช้ด้วย การทำเช่นนี้ส่งผลทางการเมืองเป็นอย่างมาก... *”
(*จากหนังสือ ประวัติศาสตร์เกาหลี โดย ไพบูลย์ ปีตะเสน) เสียงอื้ออึงของอาจารย์เฒ่าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของผม คังยูที่นั่งอยู่ห่างผมไปประมาณสองเมตรมีทหารของเขากำลังกั้นผมกับเขาเอาไว้ แม้แต่จะมองผมยังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรกับการแอบคุยกันผ่านทหารสองคนนั้น
อึดอัดฉิบหาย แต่ใครเล่าจะกล้าขัดพระราชากัน ผมรู้สึกแย่ที่ทำให้พระราชาต้องรู้สึกกับผมเช่นนี้ รู้สึกว่าผมเป็นตัวประหลาดที่ทำให้พระโอรสของพระองค์ผิดปกติ แต่ถึงอย่างนั้นการที่พระองค์ไม่จับผมกับคังยูแยกกันอย่างเด็ดขาดหลังจากที่ได้ยินเรื่องของผมกับคังยูก็นับว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณมากแล้ว...
...พระองค์คงไม่ปักพระทัยเชื่อว่าผมกับคังยูนั้นจะมีใจให้กันจริงๆ ไม่ว่าจะยังไงคังยูก็คือพระโอรสองค์โปรดของพระราชาเสมอสินะ
ผมรู้สึกได้ว่ามีใครมาสะกิดผมที่ด้านหลัง ผมจึงหันไปหา เห็นจีซูกำลังส่งยิ้มมาให้ ในมือของเขามีม้วนกระดาษอันเล็กๆ ผมตาวาวทันทีเมื่อรู้ว่านั่นหมายความว่าอย่างไร
คนที่นั่งดานหลังผมกับคังยูก็คือจีซู ซองชิล และก็พยองอัน คังยูสามารถส่งสาส์นให้ผมโดยผ่านคนเหล่านี้ ทหารสองคนไม่สงสัยอะไรใดๆ ในตัวของเพื่อนทั้งสามคนอยู่แล้ว เพราะพวกเขามีหน้าที่แค่กันให้ผมอยู่ห่างจากคังยูก็เท่านั้นเอง
ผมรีบเปิดม้วนกระดาษออก ลายมือสวยงามของคังยูปรากฏสู่สายตาของผม
คำสอนมากมายจากปากท่านอาจารย์...ไม่มากเท่าคำพูดในใจของข้าที่ปรารถนาอยากสื่อสารกับเจ้า... จากที่ผมแปลออกมาอ่านดูมันก็ดูน่าอ้วกดี แต่ผมกลับส่งยิ้มให้ประโยคที่คังยูส่งมาให้ ผมฉีกกระดาษที่อยู่ใกล้มือให้เป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะรีบเขียนตอบคังยู...
คำสอนมากมายจากปากของท่านอาจารย์...ทำให้ข้าง่วงนอนเหลือเกิน ไม่นานนักหลังจากที่ผมส่งม้วนกระดาษประโยคข้างต้นให้คังยูอ่านผ่านไปทางจีซู...
“ฮ่าๆๆ” คังยูถึงกับหัวเราะดังลั่นเมื่ออ่านเสร็จ ทหารข้างตัวผมกับเขามองไปที่เขาอย่างงุนงง อันที่จริงทุกคนก็มองไปที่เขาหมดนั่นแหละ “ขออภัย...ข้าแค่อารมณ์ดีไปหน่อยก็เท่านั้น ขออภัยท่านอาจารย์ด้วยขอรับ”
อาจารย์ส่ายหน้าให้คังยูก่อนที่จะสอนต่อ ชั่วขณะหนึ่งนั้นเขาหันมาสบตาผมพอดี จากนั้นเขาก็ยิ้ม
ตึกตัก ตึกตัก ผมไม่ยิ้มตอบ ก้มหน้าก้มตาทำเป็นตั้งใจเรียนทั้งๆ ที่ใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งรู้จักความรัก ทั้งๆ ที่อายุอานามก็ยี่สิบเข้าให้แล้ว
กระดาษม้วนที่สองถูกส่งมาจากคังยู ผมคลี่เปิดอ่านก่อนที่จะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า
ไปพบกันที่ศาลาตอนเลิกเรียน เจ้าต้องไปให้ได้นะ หลังจากเรียนเสร็จ ผมกับเด็กรับใช้(ผู้ซึ่งถูกลงโทษคนอื่นๆ)ก็พากันจัดเก็บโต๊ะกับเบาะรองนั่งให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ผมไม่ลืมว่าผมต้องไปพบคังยูหลังจากนี้ ผมไม่รู้ว่าเขาจะมีวิธีในการปลีกตัวออกห่างทหารสองคนนั้นยังไง แต่ที่แน่ๆ ซองชิลกับจีซูหลังจากจัดเก็บโต๊ะเสร็จก็หายแจ้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คงจะไปช่วยคังยูนั่นแหละ
ศาลาริมน้ำนั่นเป็นสถานที่โปรดปรานอีกสถานที่หนึ่งในโรงเรียนของคังยูเลยก็ว่าได้ หลังจากที่เขานอนหนุนตักผมในวันนั้นเขาก็นัดพบกับผมอีกครั้ง ณ ที่แห่งนั้น
เหมือนเป็นสถานที่ลับของเราสองคนเลยว่ะ...คล้ายๆ กับตำหนักต้องแสงจันทร์ที่อยู่ในวังหลวง
แต่ว่าผมคงไม่มีโอกาสได้ไปตำหนักนั้นแล้วล่ะ...แม้แต่จะก้าวเท้าเฉียดเข้าใกล้รั้วที่อยู่ติดกับโรงเรียนผมยังไม่กล้า ผมเกรงกลัวในอำนาจบารมีขององค์ชายใหญ่ และก็ที่สำคัญพระราชาคงไม่อยากจะพบหน้าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘สนิทสนมในแบบที่มากเกินไป’ กับพระโอรสองค์โปรดของพระองค์
ผมแยกกับพยองอันในระหว่างทางที่จะไปศาลา ตรงนี้มีคนพลุกพล่าน ไม่น่าจะมีใครมาทำภยันอันตรายใดๆ ได้ ในระหว่างที่ผมกำลังเดินไปนั่นเอง...
...พ่อของผมในชุดขุนนางก็เดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่ขึงขึงและก็จริงจัง
พ่อผมในชาตินี้จริงจังว่าพ่อผมในปี 2015 ซึ่งเอาแต่ดูบอลและก็ดูแลร้านทอง ผมรู้ว่าพ่อมาในเรื่องไหนและก็ไม่ได้จะมาพูดกับผมแบบดีๆ เท่าไหร่นักด้วย ดูจากที่พ่อผมกำลังข่มอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้
“ตามข้ามานี่”
“แต่ว่า...” ผมนัดกับคังยูเอาไว้
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพ่อต้องระงับความโกรธแค่ไหนตอนที่รู้ข่าว”
“ท่านพ่อ”
“ตามข้ามานี่”
เสนาบดีฝั่งซ้ายเดินนำผมไปยังห้องรับรองของโรงเรียน ผมได้แต่เดินคอตกเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนตำหนิมากขนาดไหน ในตอนนี้ใจผมลอยไปหาคังยูผู้ที่น่าจะกำลังรอผมอยู่ กว่าเขาจะปลีกตัวจากทหารสองคนนั้นได้ และถ้าหากระหว่างที่ผมถูกเทศนาแล้วทหารสองคนนั้นตามหาตัวคังยูจนเจอล่ะ
เฮ้อ...อุปสรรคพวกนี้แม่งน่าจะไปผุดไปเกิดบ้างนะ ทำไมต้องมาเจอผมกับคังยูบ่อยฉิบหายแบบนี้ด้วย
เหมือนในซีรี่ส์เด๊ะ ภาพตัดมาที่พ่อผมนั่งอยู่หัวโต๊ะ ในขณะที่ผมนั่งหงอเป็นลูกหมาถูกดุอยู่บนเก้าอี้
ปึง! พ่อเคาะโต๊ะอย่างแรง ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูตักของตัวเองอย่างเดียวจากนั้นก็ได้แต่ฟังเสียงพ่อแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
จับใจความสำคัญได้แต่เพียงว่าสิ่งที่ผมทำมันผิดนักหนาและมันขัดต่อความจงรักภักดีที่พ่อมีให้พระราชาและก็บ้านเมือง ผมควรห้ามคังยู ไม่ควรสนับสนุนคังยูให้หนีงานอภิเษกสมรส
“...และก็ที่สำคัญพระราชาตรัสมาว่าหากเจ้ายินดีที่จะออกจากโรงเรียนซองกยุนกวานและก็อพยพตามข้าไปเมืองอื่น...”
ตอนนั้นนั่นเองที่ทำเอาผมหูผึ่งและก็ได้ยินประโยคข้างต้นชัดๆ เต็มสองหู
“อะไรนะ!”
“อีกไม่นานนักข้าอาจจะถูกส่งไปเป็นเจ้าเมืองเล็กๆ เพราะอำนาจของเสนาบดียุน ในตอนนั้นเจ้าอาจจะต้องตามบิดาของเจ้าไปอยู่ในเมืองนั้นด้วย...”
พ่อหนูยุนทำเส้น!
“ข้าไม่ไปขอรับท่านพ่อ”
“เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกว่านี่เป็นพระมหากรุณาธิคุณที่สุดแล้ว!”
“ข้าไม่ไปขอรับ”
“...”
“ไม่ใช่พระราชโองการไม่ใช่หรือขอรับ” ผมถามเสียงอ่อยด้วยความเหน็ดเหนื่อยหัวใจ พ่อของผมถอนหายใจ คงจะเป็นจริงดังที่ผมพูด พระราชาก็แค่ตรัสไว้เผื่อผมทำตามที่พระองค์ตรัส ผมก็จะได้อยู่ห่างจากพระโอรสองค์โปรดของพระองค์
“ยองวอน เจ้าทำให้ครอบครัวของเราตกอยู่ในสถานะลำบากอีกครั้งเจ้ารู้ตัวหรือไม่”
“...ข้า...”
“เพราะเหตุใดเจ้าถึงกล้าบ้าบิ่นขนาดนั้น องค์ชายซองโจเป็นสหายที่เจ้าให้ความสำคัญมากเสียยิ่งกว่าความเป็นอยู่ของครอบครัวเจ้าอย่างนั้นหรือ”
“ขอรับ” ผมพูดอย่างไม่คิด
“นี่เจ้า...” พ่อชี้หน้าด่าผม
“ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านพ่อต้องลำบาก แต่หากว่าท่านพ่อเป็นข้า หากท่านพ่อเป็นสหายของคังยู ไม่สิ เป็นสหายของซองโจ ท่านพ่อก็คงจะทำเช่นเดียวกันกับข้า...”
“...”
“การบังคับจิตใจให้แต่งงานนั้นมันเป็นเรื่องที่สามารถทำให้ใครบางคนเป็นทุกข์ได้ตลอดชีวิตเลยนะขอรับ”
พ่ออ้าปากค้าง ก่อนที่จะถอนหายใจและก็นิ่งซึมลงไป
“ไม่ว่าจะยังไง เจ้าก็ยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ให้ได้ใช่หรือไม่”
“ขอรับท่านพ่อ...”
“เจ้ากำลังทำให้ข้ารู้สึกเหมือนพระราชา ข้าหวาดระแวงเรื่องการสนิทชิดเชื้อของเจ้ากับองค์ชายซองโจ”
ผมหลุบตาลงต่ำ พยายามไม่เอ่ยความเห็นใดๆ กับคำพูดนั้น ในที่สุดพ่อผมก็ยอมใจเย็นลงและก็รอฟังข่าวจากผมอีกที หากพ่อได้รับคำสั่งให้ย้ายไปเป็นเจ้าเมืองเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง
ผมบอกลาพ่อและก็รีบไปยังศาลาทันที ตอนที่ผมออกมาท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นยามโพล้เพล้เสียแล้ว คนในโรงเรียนก็เริ่มบางตาและผมก็เริ่มรู้สึกประหลาดกลัวว่าคังยูจะไม่อยู่รอผมเพราะผมผิดนัดของเขา
ขอให้เขายังรอผมอยู่
ศาลาริมน้ำ
ผมโล่งใจเมื่อได้เห็นสีหน้าที่ร้อนอกร้อนใจของจีซูและสีหน้าขมวดคิ้วมุ่นของซองชิลในทางเข้าศาลาที่พวกเขาต้องยืนเพื่อดูต้นทางให้ผมกับคังยู
“เจ้าหายไปไหนมา!” จีซูตำหนิ “ทหารนั่นผ่านมาทางนี้หลายรอบมากแล้ว!”
“ท่านพ่อมาหาข้า”
“เสนาบดีลีน่ะหรือ”
“ใช่”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” จีซูถามขึ้นทันที ซองชิลส่ายหน้าใส่เขาเป็นเชิงตัดบทไม่ให้เขาถามอะไรต่อเพราะเสียเวลามากแล้ว “อา...เจ้ารีบๆ ไปหาองค์ชายเดี๋ยวนี้เลย”
“ข้าจะรีบไป”
ผมเดินผ่านสองคนนั้นเข้าไปยังศาลา ผมมองเห็นคังยูกำลังนั่งพิงเสาและก็กำลังหลับตาพริ้ม เขาดูไม่ทุกข์หรือร้อนใจอะไรใดๆ ที่ผมมาสาย
แม่งจ๊าบมาก...กูชอบมึงก็ตรงนี้
“ข้าขอโทษ ท่านพ่อมาหาข้า ข้าก็เลย...”
“ตอนที่ข้าออกมาจากวัง ข้าทันเห็นบิดาเจ้าเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ มิเป็นไร ข้าเข้าใจเหตุผลของเจ้า” คังยูดึงตัวผมให้ไปนั่งใกล้ๆ เขา “พ่อเจ้ากำลังจะถูกสั่งย้ายเพราะเสนาบดียุนใช่หรือไม่”
ผมพยักหน้า...
คังยูทำหน้าเซ็งก่อนจะพูด “ฝีมือยุนนารา ยุนนาราคงจะบอกให้บิดายื่นมือเข้าช่วย อีกอย่างหนึ่งเสนาบดียุนกับบิดาเจ้าก็ใช่ว่าจะถูกกันเสียทีเดียว”
ยุนนารา นางอีกแล้วเหรอวะ...
“นางคงจะตามจองล้างจองผลาญเจ้า ข้ากำลังนั่งคิดอยู่ว่าจะจัดการกับนางเช่นไรดี”
“เจ้าอย่าทำเช่นนั้นนะ” ผมปรามเขา
“ทำไมเจ้าต้องปกป้องนางด้วย”
“นางเป็นสตรี”
“แต่นางก็เป็นคนที่สั่งให้คนมาฆ่าเจ้า!” คังยูเสียงดังขึ้น “เรื่องนี้ข้าให้อภัยไม่ได้...”
ผมเถียงไม่สู้คังยูผมจึงเงียบปากเอาไว้...คังยูหยิบก้อนหินแถวนั้นขึ้นมาและก็โยนลงน้ำ
“เจ้าเหนื่อยหรือไม่”
“เหนื่อยเรื่องอะไรหรือ”
“เรื่องที่รักกับข้า”
ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของคังยู จู่ๆ เขาก็มีสีหน้าเคร่งเครียดมากเหมือนเขาขบคิดเรื่องนี้มาแล้วเป็นเวลานาน
“ข้ามิใช่ชาวบ้านธรรมดา หากข้าเป็นชาวบ้านธรรมดา เราคงจะได้อยู่ด้วยกันไปแล้ว...”
“นั่นสินะ”
“...”
“แต่ถ้าเจ้าเป็นชาวบ้านธรรมดา ข้าคงไม่สนใจเจ้าหรอก”
คังยูหันขวับมาหาผมคอแทบหัก ผมหัวเราะลั่นที่แกล้งเขาได้สำเร็จ
“ข้าพูดเล่น”
“นึกว่าเจ้าพูดจริงซะอีก” คังยูชักสีหน้า “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
“เรื่องอะไร...”
“เจ้ามาจากอนาคต แล้วตอนนั้นเจ้าเป็นคนโชซอนหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าและก็ยิ้ม ชอบที่เขาเป็นคนอยากรู้อยากเห็น...อยากจะบอกเขาจริงๆ ว่านอกจากว่าในอนาคตมันจะมีไอพอดแล้ว มันยังมีไอแพดอีกด้วย
คังยูคงไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้หรอกมั้ง...
“แล้วเจ้าเป็นคนเมืองไหน”
“ข้าเป็นคนไทย”
“คนไทย?”
“ใช่”
“ข้าไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้เท่าไหร่”
“ข้าไม่แน่ใจว่าโชซอนจะเรียกเมืองไทยของข้าว่าอย่างไร”
“แล้วเป็นเมืองเช่นไรหรือ”
ผมมองไปข้างหน้า นึกถึงบ้านที่ผมไม่ได้กลับไปหลายเดือนแล้ว... “เมืองข้าเป็นเมืองร้อน ไม่มีหิมะ ผู้คนส่วนใหญ่ชอบส่งรอยยิ้มให้กัน และก็มะม่วงอร่อย”
“มะม่วงอย่างนั้นหรือ”
“ใช่”
“มันคืออะไร”
“ผลไม้ชนิดหนึ่ง”
“ข้าคงไม่เคยกิน”
“มีของหวานที่ข้าชอบด้วยนะ มันทำจากมะม่วง”
“อะไรหรือ”
“ข้าวเหนียวมะม่วง” ผมพูดทับศัพท์เป็นภาษาไทยให้ชาวโชซอนคนนี้งงเล่น
“คาว เนียว มา ม่วง?”
“ข้าวเหนียวมะม่วง”
“ข้าว เหนียว มา ม่วง”
“เก่งจังเลยวะ” ผมพึมพำกับตัวเอง
“อะไรนะ”
“เปล่าหรอก” ผมรู้สึกชอบคังยูพูดภาษาไทยแฮะ สนใจจะเป็นเขยไทยอ๊ะป่าวววววววววว
เงื่อนไขมีอยู่ข้อเดียว...มึงต้องแต่งงานกับกูก่อน
“สองสามวันนี้จะมีทูตต้าหมิงมาเยี่ยมเสด็จพ่อ ในวันนั้นข้าอาจจะไม่ได้พบหน้าเจ้านะ”
จากที่ยิ้มๆ อยู่ผมถึงกับชะงักกึก แต่ไม่เป็นไรมั้ง ไม่ได้เจอแค่สองสามวันเอง ผมพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้
“ข้าคงคิดถึงเจ้าแย่...”
“...”
“...ไม่มีสิ่งไหนที่เจ้าจะมอบให้ข้าเป็นของต่างหน้าให้ข้าได้สัมผัสยามคิดถึงบ้างหรือ”
ผมมองคังยูตาค้าง ในใจนึกถึงป้ายหยกที่สลักคำว่า ‘นิรันดร์’ เป็นภาษาจีนโดยอัตโนมัติ แต่ประเด็นก็คือผมเก็บมันเอาไว้ในหอพักเนี่ยสิ หลังจากที่ผมถูกปล่อยตัวจากคุกใต้ดินศาลไต่สวนผมก็ไม่ได้พกพามันอีกเพราะไม่มีโอกาสได้ให้คังยูเลยสักครั้ง
แม่ง เสียดายมาก...ผมควรจะให้มันในโอกาสหน้า...
“ไม่มีหรือ” คังยูทำสีหน้าผิดหวัง ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวของตัวเองขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้น...”
เขาปล่อยให้ผ้าเช็ดหน้าอยู่ตรงกลางระหว่างใบหน้าของผมกับเขา หลังจากนั้นเขาก็โน้มหน้าเข้ามาจูบผมผ่านผ้าเช็ดหน้าสีขาวของเขาอย่างแผ่วเบา ผ้าผืนนั้นแนบชิดสนิทกับทั้งใบหน้าของผมและก็ใบหน้าของเขา และแนบชิดที่สุดก็ตรงริมฝีปาก...
หัวใจของผมเต้นรัวเร็ว ในระหว่างที่เขาผละใบหน้าออกไปพร้อมๆ กับผ้าผืนนั้น เขาพับเก็บผ้าผืนนั้นเอาไว้เป็นอย่างดีด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ผมนั้นหน้าแดงเป็นปื้น
“ของต่างหน้าของเจ้า...คือรอยจูบที่มาจากข้า”TBC*
คุมโทนหวานปนขม... 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
