หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[มาม่าหมูสับ]

อื้ม ไม่เป็นไรนะจู๋เหี่ย นี่มันเบาะๆ(?)เอ๊งงงงง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่พระราชากับพระสนมแค่นี้เอง ไม่เห็นจะต้องกลัว 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

งานช้างแหล่ะจูเนียร์ เจอพ่อแม่สามี 55555+

[kinjikung]

น้องจู๋ของชั้น ชีวิตแค่โดนทำร้าย 555+

[•♀NoM!_KunG♀•]

อยากอ่านต่อล้าวววว

[Isunn]

เด็จพ่อ เด็จแม่ มาดูตัวสะใภ้ อิๆๆ

[rinny]

นังจูนี่โสรยาเวอร์ชั่นโชซอนชัดๆเลย สงสาร2คนนั้นมาก หน่วงอะไรเบอร์นี้
มันจะแฮ้ปปี้ใช่มั้ย? ฟ้าหลังฝนย่อมสวยเสมอใช่มั้ย? ค้างแรงมาต่อด่วนเลยค่ะ

[Poseidon]

กลัวอะไรนังจู ก็แค่พระราชาเองนี่เนอะ จ๊ากกกก

เอาใจช่วยนะเหวยหนูจู๋

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 30







   ตัดภาพมาที่ด้านในของตำหนักองค์ชายรอง(พยายามนึกภาพให้เหมือนซีรี่ส์เกาหลีนะครับ) ตรงหน้าของผมคือพระราชาและพระสนมแห่งโชซอน ส่วนผมกำลังนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ฝั่งตรงกันข้ามของพระองค์ทั้งสอง ไม่กล้าแม้แต่ที่จะมองหน้าพระพักตร์ ไม่เหมือนคังยูที่สบพระเนตรทั้งคู่หลายครั้งหลายคราแล้ว

   ผมขยุ้มชายเสื้อที่เข่าของตัวเองอีกครั้ง ผมเพิ่งออกมาจากตำหนักขององค์ชายใหญ่ผู้มีอำนาจมากมายอยู่แล้ว นึกว่าจะรอด ที่ไหนได้กลับต้องมาเจอผู้ที่มีอำนาจมากกว่า

   เหนือฟ้ายังมีฟ้า...เหนือกระดาษยังมีซาลาเปา...

   เฮ้ออออ เล่นมุกไปไม่รู้ว่าจะมีอะไรดีขึ้นบ้างหรือเปล่า

   “นี่น่ะเหรอ สหายสนิทของเจ้าน่ะคังยู” พระสนมเยบินตรัส เสียงของพระนางเหมือนกับเสียงที่เป็นของผู้หญิงที่เด็ดขาดและก็เจ้าระเบียบแต่แฝงไปด้วยความใจดี
   “พะย่ะค่ะเสด็จแม่”
   “หน้าตาดูดีน่ารักนี่”

   คังยูสะกิดผมให้ตอบแม่ของมัน

   “ขะ ขอบพระทัยพะย่ะค่ะพระสนม”

   “แม่ได้ยินข่าวลือหนาหูเรื่องเจ้ากับสหายสนิทคนนี้ จริงเท็จเป็นอย่างไร” พระสนมหันไปทอดพระเนตรพระราชาอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาทเองก็ทรงอยากที่จะรับฟัง”

   “เสด็จแม่กับเสด็จพ่อได้ยินมาว่าอย่างไรล่ะพะย่ะค่ะ” คังยูเอ่ยตอบอย่างกล้าหาญ

   “เจ้าทั้งสองมีความสนิทสนมกันมากเกินไป” พระสนมยังคงตรัสต่อโดยที่พระราชาไม่ทรงตรัสอะไรใดๆ ออกมาเลย “บางคนก็ว่าพวกเจ้าเป็นเพียงสหาย แต่บางคนก็ว่าพวกเจ้านั้นถลำลึกมากไปกว่าคำว่าสหายแล้ว...จริงเท็จเป็นอย่างไร”

   มือที่ขยุ้มชายเสื้อของผมกำลังสั่น...ผมอยากได้ความกล้าหาญจากคังยูจังเลยครับ ได้แค่ครึ่งหนึ่งของเขาก็ยังดี แม้จะโดนถามตรงๆ แบบนั้นคังยูก็ยังคงแน่วแน่ กล้าสบพระเนตรของเชื้อพระวงศ์ทั้งสองอย่างไม่เกรงกลัวอะไรใดๆ

   “ถ้าจะให้กระหม่อมตอบตามความเป็นจริง...” คังยูหันมามองหน้าผมที่ก้มหน้าอยู่ “...มันก็คงจะเป็นแบบอย่างหลังที่เสด็จแม่เพิ่งตรัสออกมา”

   “เจ้า!!!!!” พระราชาตรัสออกมาเป็นครั้งแรก พระองค์ใช้พระหัตถ์ตีเข้ากับโต๊ะเสียงดังจนผมสะดุ้ง คังยูยังคงนั่งตัวนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ ตามเสียงดังนั้น “เจ้ากล้าพูดออกมาได้ยังไง”

   “กระหม่อมมิใช่คนที่ชอบโป้ปดพะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกกับยองวอน กระหม่อมก็กราบทูลไปตามความจริง”

   “รู้หรือไม่ว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป เจ้าแทบจะมีชีวิตอยู่มิได้เลยนะ!” พระราชาทรงกริ้วมาก

   “กระหม่อมทราบดี แต่เสด็จพ่อเป็นคนสั่งสอนกระหม่อมเองเรื่องลูกผู้ชาย หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป กระหม่อมรับผิดชอบความรู้สึกของราษาฎรหรือขุนนางที่มองกระหม่อมเป็นคนปกติไม่ได้ แต่กระหม่อมรับผิดชอบความรู้สึกของกระหม่อมได้ เสด็จพ่อทรงสอนกระหม่อมเอง ว่าให้รับผิดชอบต่อความรู้สึกของตัวเอง โดยเฉพาะความรู้สึกรัก...”

   “...” พระราชาถอนพระทัยยาว

   “เสด็จพ่อเองก็รักมั่นอยู่กับเสด็จแม่ เพิกเฉยต่อพระมเหสีมารดาของเจ้าพี่แทจง แม้กระทั่งการแต่งตังองค์รัชทายาท เสด็จพ่อก็ทรงปรารถนาอยากให้กระหม่อมเป็นองค์ชายรัชทายาททั้งๆ ที่ตำแหน่งนี้เป็นของเจ้าพี่แทจงโดยตรง...”

   “บังอาจ!!!!” ตอนนี้ตัวผมคงเล็กเท่ามดเหมือนตอนที่เข้าเฝ้าพระราชาครั้งแรกแล้วล่ะครับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความมาคุ พระราชากำลังทรงกริ้วจัด ในขณะที่คังยูเองก็มุ่งมั่นที่จะทูลความจริงกับพระราชา

   “กระหม่อมเป็นเพียงโอรสของพระสนม อีกทั้งยังมีความรักกับบุตรชายของขุนนาง ไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมอะไรใดๆ กับการเป็นองค์ชายรัชทายาท...”

   “เจ้าพูดอะไรออกมาเจ้ารู้ตัวบ้างหรือไม่ เจ้าหลงสหายของเจ้าจนหน้ามืดตามัว ไม่สนใจสิ่งอื่นใดรอบข้าง แม้กระทั่งบิดามารดาของเจ้า”

   “แล้วเสด็จพ่อจะให้กระหม่อมทำเช่นไร กระหม่อมรักก็คือกระหม่อมรัก และกระหม่อมไม่เคยปรารถนาในยศฐาบรรดาศักดิ์ใดๆ”

   “ข้าจะดูว่าหากข้าจับลียองวอนแยกกันกับเจ้า เจ้ายังจะมีความรู้สึกที่เรียกว่ารักอยู่หรือไม่!”

   “เสด็จพ่อ!”

   “มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!”

   ผมเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ พระราชาทรงกำลังกริ้วอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมสบตากับคังยูที่ตกใจและก็มองมาที่ผมด้วยความกังวล

   “ไม่ได้นะพะย่ะค่ะ”

   “จับตัวลียองวอนออกไป...ข้าจะให้เวลาสามวันให้ลียองวอนเตรียมตัวออกนอกเมืองหลวง”

   “เสด็จพ่อ!” คังยูลุกขึ้นมาขวางหน้าผมที่มีทหารจากทางด้านนอกเตรียมเข้ามาคุมตัวผม “ทำไมทรงพระทัยร้าย! ตั้งแต่กระหม่อมเกิดมาเป็นพระโอรสของเสด็จพ่อ กระหม่อมไม่เคยทูลขออะไรที่จริงจังมากมายขนาดนี้!”

   “ข้าให้เจ้าไม่ได้ เจ้ามันหน้ามืดตามัว!”

   “อย่าเข้ามา!” คังยูประกาศกร้าวใส่ทหาร ก่อนที่จะหันไปหาพระราชา “ถ้าอย่างนั้น...โปรดให้กระหม่อมได้ใช้เวลาอยู่กับลียองวอนเป็นคืนสุดท้ายได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”

   หัวใจของผมแตกสลายกลายเป็นผุยผง...ตอนนี้ผมเองก็เพิ่งจะรู้สึกว่าการที่คนเราผิดหวังมากๆ นั้นจะรู้สึกอย่างไร มันเหมือนมีชีวิตแต่ไร้วิญญาณ ตัวชาไปหมดทั้งร่าง

   “หวังว่าเจ้าจะทำอย่างที่เจ้าพูด หลังจากวันนี้...อย่าให้ข้าเห็นหน้าลียองวอนอีก!”

   ผมคุกเข่าก้มหน้าลงไปกับพื้น...ก่อนที่จะทูลอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงสั่น

   “กระหม่อมจะออกจากเมืองหลวงอย่างที่พระองค์ตรัส แต่ได้โปรดอย่าทรงเกลียดอะไรใดๆ พระโอรสของพระองค์อย่างคังยู คังยูเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่กระหม่อมเคยประสบพบเจอมา เขาอาจจะหลงผิดไปบ้างเรื่องที่เกิดความรู้สึกรักกับกระหม่อม แต่กระหม่อมจะรีบออกไปจากเมืองหลวง และได้โปรดอย่าทำเหมือนคังยูเป็นคนที่ผิดปกติ เขาไม่ได้มีความผิดปกติอะไรใดๆ เลย โปรดให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างคนปกติด้วยเถิดพะย่ะค่ะ”

   “เจ้าจะไปรู้อะไร ข้าอุตส่าห์ไว้ใจให้เจ้าเป็นสหายของคังยูเพื่อช่วยกันศึกษาเล่าเรียนมาช่วยพัฒนาประเทศชาติบ้านเมือง แต่เจ้ากลับใช้มารยาทำให้โอรสของข้าลุ่มหลงมัวเมาในตัวเจ้า!”

   “กระหม่อม...”   

   “อย่าให้ข้าได้เห็นหน้าเจ้าอีก!”

   พระราชากับพระสนมเสด็จออกไปจากห้องของคังยู ผมทรุดตัวนั่งลงกับพืี้น น้ำตาไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก คังยูเองก็เหมือนคนไร้วิญญาณ เขาดูงุนงง สับสน และก็เลื่อนลอย

   มือเรียวของคังยูดึงตัวผมให้เขาไปหาผม จับศีรษะของผมให้ซบเข้ากับอกแกร่งของเขา ผมสะอื้นขณะที่คังยูนั้นทำหน้ากังวลที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา

   หมั่นโถวยืนร้องไห้อยู่มุมห้อง เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาเช็ดน้ำตาของตัวเองอยู่หลายครั้งหลายครา คังยูพยักเพยิดให้หมั่นโถวไปรอข้างนอกห้อง ในห้องของเขาจึงเหลือแค่ผมกับคังยูสองคนที่กอดตระกองกันเพื่อปลอบกันและกัน...

   คืนนี้อาจจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน...








   เพียงแค่คิดก็ทำให้ผมตัวสั่นงันงกไปหมด...คังยูเชยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของผมขึ้นมาประทับจูบอย่างแนบแน่น ตัวของผมอยู่ในอ้อมแขนของเขาบัดนี้อ่อนปวกเปียกไร้พลังงานใดๆ ผมอ่อนไปตามแรงสัมผัสของเขา ให้ความรู้สึกที่เรามีให้กันผ่านริมฝีปากของเราทั้งคู่ที่แนบชิดกัน...ไม่ปรารถนาที่จะแยกจากกัน

   เราสองคนจูบกันอย่างเนิ่นนานจนผมหมดแรง คังยูอุ้มตัวผมขึ้นและก็วางผมลงบนที่นอนของเขาอย่างอ่อนโยน
เขาโน้มใบหน้าลงมาก้มลงจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยแรงปรารถนา เร่าร้อน ต้องการที่จะทำในสิ่งที่จะทำให้เราทั้งคู่ลืมเรื่องราวที่ยากเกินกว่าที่เราจะผ่านมันไปได้...

   ผมขยับรับแรงสัมผัสนั้น มือเรียวของคังยูลูบไล้ไปทั่วร่างของผมอย่างอ่อนโยน    

   “เจ้ารูปร่างดีนี่”

   “อืม...”

   ใบหน้าของผมเป็นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากของเขาพรมจูบไล่ไปทั่วใบหน้าและก็ลำคอของผม ผมหลับตาพริ้ม มีน้ำตาติดอยู่ใบหน้าของผม คังยูก็จัดการให้มันหมดไปโดยการใช้ริมฝีปากของเขาเอง

   มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นเบาลงอย่างเหลือเชื่อ...คังยูใช้มือของเขาคลายคิ้วที่ผมขมวดเป็นปมอย่างแผ่วเบา...

   “อย่างน้อยก็ช่วยลืมมันไปสักพัก...”

   ผมตอบรับด้วยเสียงครางเบาๆ คังยูจูบผมอีกครั้งก่อนที่จะใช้มือของเขาจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของผมทีละชิิ้นๆ อย่่างนุ่มละมุน ผมเอียงตัวไปมาก่อนที่จะช่วยอีกฝ่ายบ้างด้วยการช่วยถอดชุดเครื่องแบบองค์ชายของเขา...   

   “...เจ้ารีบอย่างนั้นรึ”

   ผมส่ายหน้า..ก่อนที่จะปล่อยมือของตัวเองออกจากเสื้อผ้าของเขา...

   “ราตรีนี้ข้าไม่รู้ว่ามันจะยาวนานแค่ไหน...ข้าก็แค่อยากให้มันคุ้ม...”

   “อย่ากังวลไปเลย” คังยูจุมพิตเข้าที่ขมับของผม “...ข้าจะทำจนกว่าทหารจะมาดึงตัวข้าออกไป...”

   เราสองคนทำในสิ่งที่ธรรมชาติกำหนด...ผมกับคังยูสลับกันนำเกมส์ด้วยความหวังว่าเราจะลืมความหนักอึ้งทั้งหมดทั้งมวลในใจเรา มันเป็นความสุขเดียวที่เราสองคนจะมีร่วมกันได้ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้

   แปลกแต่จริงที่คังยูไม่มีข้อสงสัย ไม่มีสิ่งใดๆ ที่เขาต้องเรียนรู้ สิ่งที่เขาทำกับผมเหมือนเป็นสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง มือไม้ของเขาสัมผัสไปทั่วร่างกายของผมทำหน้าที่ได้อย่างดีเฉกเช่นกับริมฝีปากและอวัยวะอย่างอื่น...

   “เจ้าทำให้ข้าร้อนรุ่ม...”

   “อือ...”   

   “ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองจะละลาย...”

   คังยูพร่ำบอกผมหลายต่อหลายอย่าง เชยชมในความเก่งของผมและก็บอกรักผมหลายต่อหลายครั้ง

   มันมีความสุข เหมือนเป็นสีชมพูอันน้อยนิดที่อยู่ท่ามกลางสีดำที่ล้อมรอบตัวพวกเราอยู่...

   คืนนั้นของเราสองคนผ่านไปโดยที่คังยูกับผมถึงจุดสุดที่จะปรารถนาหลายต่อหลายรอบ เราทั้งคู่ส่งเสียงดังอย่างไม่สนใจว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยินหรือไม่...หากมันเป็นความสุขสุดท้าย...เราสองคนก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับมันได้อย่างเต็มที่...

   ผมหลับลงไปภายใต้อ้อมกอดของคังยู เขากอดผมเอาไว้ราวกับไม่อยากอยู่ห่างจากผมแม้แต่วินาทีเดียว...

   “ข้าจะทำเช่นไรดีจูเนียร์...ข้าจะทำเช่นไรดีข้าถึงจะได้อยู่กับเจ้า...”

   ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราสองคนควรจะทำยังไง... พละกำลังของคังยู ผมทำเอาผมสลบเหมือดอยู่ในอ้อมแขนของเขาที่ตาสว่างอยู่นานกว่าจะหลับใหลลงไปได้







   “หวานเชียวนะ...”

   ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในความมืดอีกครั้ง มีเพียงความสว่างเดียวของผมและกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมนั่นก็คือลียองวอนตัวจริงเสียงจริง
   แทนที่ผมจะดีใจที่ผมฝันถึงมันอีกครั้ง...ผมกลับทำใบหน้าเศร้าหมองใส่มัน

   “เป็นอะไรไป” มันถาม

   “ยังจะมาถามอีก มึงนี่...” ผมมองคนที่เหมือนผมอย่างกับแกะกำลังมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย

   “สุภาพหน่อย” มันเองก็เก่งนะ ผมพูดไทยบ้างเกาหลีบ้างก็เสือกจะฟังออกด้วย...สงสัยเพราะมันเองก็เป็นผมเหมือนกันนี่แหละครับ “ข้ามาตามสัญญา”

   “สัญญาอะไร...”

   “สัญญาว่าจะพบหน้าเจ้าอีกครั้งพร้อมคำตอบ”

   “ข้าไม่ต้องการคำตอบอะไรทั้งนั้น” ผมนั่งลงพร้อมเอามือปิดหู “มันจบลงแล้ว”

   “ยัง...มันยังไม่จบหรอกนะจูเนียร์”

   “ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าทำบุญสุนทานหรือสร้างเวรสร้างกรรม ทำไมเรื่องมันถึงมีแต่แย่ลงแบบนี้” ผมระบายความอัดอั้น “ข้าอาจจะไม่ได้อยู่กับคังยูอีกแล้ว แม้กระทั่งเห็นหน้าเขาข้าก็อาจจะไม่ได้เห็น”

   “ใจเย็นๆ เจ้าตั้งสติก่อน ข้ารู้ว่าเจ้ากับซองโจกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก...” ยองวอนมองหน้าผมอย่างเห็นใจ “...แต่มันจะมีเรื่องที่แย่กว่านั้น”

   “อะไรอีกล่ะ...ข้าเจอเรื่องที่แย่กว่านี้ไม่ได้อีกแล้วนะ...”

   “มันไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการเจ็บสะโพกของเจ้าในตอนนี้หรอก” ยองวอนทำหน้าบึ้งอย่างประชดประชัน ก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าตอนผมหน้าบึ้งนี่มันก็...เออ...น่ารักดี

   “เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่...”

   “ตั้งใจฟังให้ดีนะยองวอน เรื่องนี้จะตอบคำถามของเจ้าที่เจ้าเคยถามข้า ว่าเจ้าจะติดอยู่ในโชซอนตลอดไปหรือว่าจะกลับไปยุคของเจ้า...”

   ผมมองหน้ายองวอนอย่างตื่นตะลึง...ขณะที่เล่ามันดูเศร้าสลดมากมายเหลือเกิน...

   “มันเป็นสิ่งที่เจ้าต้องเลือก”

   “ข้าเลือกได้ด้วยหรือ” กูมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอวะ อยู่ในยุคนี้จนแทบจะกลายเป็นคนของยุคนีิ้ไปแล้วยังจะมีสิทธิ์เลือกว่าจะอยู่หรือไปอีกหรือ...

   หลังจากที่คิดแบบนั้นแล้ว ความคิดมากมายหลายสิ่งหลายอย่างเริ่มถ่าโถมเข้ามาใส่ผมและก็โจมตีผมอย่างต่อเนื่อง

   หากผมกลับไปยุคปัจจุบัน...ผมจะไม่ได้เจอคังยูอีก

   แต่ถ้าหากผมยังอยู่...ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าผมจะได้อยู่กับเขา...

   เหี้ยยยย! นี่มันชอยส์ประเภทไหนกัน!

   ยองวอนอ่านสีหน้าผมออก เขาถอนหายใจยาวขณะทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าผมและก็จับไหล่ของผมเอาไว้

   “ต่อจากนี้จะมีเหตุการณ์ที่จะทำให้มีอันตรายถึงชีวิต ทั้งชีวิตของเจ้าและชีวิตของซองโจ” ยองวอนค่อยๆ พูด “เจ้าต้องเลือกว่าจะสละชีวิตของเจ้าเองหรือซองโจจะต้องมาตายต่อหน้าเจ้า...”

   “เจ้าว่าอย่างไรนะ!”

   “มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ” ยองวอนพูดอย่างหนักอกหนักใจ “ข้าบอกแล้วว่ามันจะเป็นสิ่งที่เจ้าต้องเลือก และเป็นเพียงเหตุการณ์เดียวที่จะทำให้เจ้าได้กลับไปสู่ยุคของเจ้า มันเป็นชะตาฟ้ากำหนด...”

   “หมายความว่า...” ผมมองหน้ายองวอนอย่างมีความหมาย

   “อย่างที่เจ้าคิด...ในสมัยที่ข้ายังมีชีวิต ข้าสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องซองโจ...ชะตาของเจ้าก็จะเป็นแบบเดียวกัน แต่แตกต่างออกไป...”

   ผมอึ้งเกินกว่าที่จะมีคำพูดใดๆ ออกมาได้

   “มันเป็นโชคชะตา” ยองวอนกล่าว “เจ้าต้องเลือก”   

   วันนี้ผมว่าผมร้องไห้เยอะแล้วนะ...ไอ้เหี้ยยองวอนแม่งจะทำให้ผมร้องไห้อีกครั้งหนึ่งแล้ว

   “หากซองโจตายไป เจ้าจะอยู่ในยุคนี้โดยไม่มีซองโจอยู่ให้เจ้าเห็น แต่ถ้าหากเจ้าเลือกที่จะตายเพื่อเขา...เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในยุคนี้โดยไม่มีเจ้า และเจ้าก็จะได้กลับไปยังยุคปัจจุบันของเจ้าที่เจ้าจากมา...”

   “ทำไมมันถึง...”

   “เลวร้ายใช่หรือไม่”

   “ใช่” น้ำตาผมร่วงลงบนพื้นที่ผมมองไม่เห็นเพราะมันเป็นสีดำมืด สิ่งที่ยองวอนพูดมันน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะนึกภาพตามได้ ไม่ว่าจะยังไงเราสองคนก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ หรือ

   “ข้าขอโทษจูเนียร์...ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะข้า...” ยองวอนพูดอย่างเศร้าใจ

   ผมเอามือปิดหน้า...ร้องไห้ออกมาราวกับคนบ้า...ภาพที่ผมคิดว่าภาพที่ผมอยู่อย่างโดดเดี่ยวและก็เป็นภาพที่คังยูเองก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวเองเช่นเดียวกัน มันเลวร้ายและก็น่าเศร้าโศกเสียจนผมต้องร้องไห้เมื่อเห็นภาพนั้นบนหัวของผม

   มันคือชะตาของเราทั้งคู่จริงๆ เหรอวะ

   แม่ง...

   “เจ้าจะทำอย่างไรจูเนียร์...”

   “...”

   “เจ้าจะทำอย่างไรต่อไปหากเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริงๆ”

   “ข้าไม่รู้ยองวอน ข้าไม่รู้...”

   ตัวของยองวอนเริ่มส่องสว่างน้อยลง...เขากำลังจะจากไป...และผมก็กำลังจะตื่น

   “เวลาของข้าน้อยลงแล้ว” ยองวอนจับไหล่ของผมอีกครั้ง... “ข้าดีใจที่ข้าจะได้กลายเป็นคนแบบเจ้า เจ้าช่างเป็นคนที่มีเสน่ห์และก็สดใส มองโลกในแง่ที่ดีงาม...ข้าไม่แปลกใจที่ซองโจจะมีใจให้คนแบบเจ้า ไม่ใช่ข้า”

   “ยองวอน...เจ้าจะไปไหน...”

   “ข้าตายไปแล้ว ข้าก็ต้องไปในที่ที่ข้าจากมา”

   “ถ้าหากข้าตาย ข้าจะได้เจอเจ้าหรือไม่” ผมถามโง่ๆ

   “เจ้านี่ถามแปลกนะ...เจ้าจะมาเจอตัวของเจ้าเองได้อย่างไรกัน” ยองวอนเริ่มจางลงเรื่อยๆ และกำลังจะกลืนไปกับความมืดที่รายล้อมรอบตัวเรา “เจ้าจะทำอย่างไรก็แล้วแต่เจ้าตัดสินใจ”

   “ยองวอน...”

   “โชคดีนะจูเนียร์...”

   “ไอ้เชี่ยยองวอน มึงกลับมา!”

   “...”

   ยองวอนหายไปแล้ว...และผมก็พลันสะดุ้งตื่นขึ้น









   ทหารอยู่ในห้องของคังยูเต็มไปหมด และกำลังควบคุมตัวของคังยู ผมลุกขึ้นนั่ง มองดูภาพนั้นอย่างตกตะลึงงัน
คังยูหันมามองผมด้วยสายตาเศร้าหมอง เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากไปตามที่ทหารจะพาไป ในขณะที่ตัวผมนั้นถูกจับขังไว้ในห้องตามเดิม พร้อมกับถูกล็อกประตูอย่างแน่นหนาไม่ให้ผมไปไหน ให้ผมอยู่แต่ในตำหนักของคังยูตามลำพัง...

   หรือมันจะเป็นชะตาชีวิตอย่างที่ยองวอนบอกผมเอาไว้

   ชะตาที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว...






TBC*

โค้งอันตรายสุดท้ายและท้ายสุดจริงๆ
ค่อนข้างแน่ใจว่าคนอ่านต้องรู้แน่ๆ ว่าจูเนียร์จะตัดสินใจเช่นไร...
ย้ำอีกครั้งว่าจบแฮปปี้นะคะ T^T

[boboman]

 
แงงงงง จะหื่นจะหวานก็ทำได้ไม่สุด มันหน่วงงง T.,T
สงสารทั้งคู่อ่ะ ทางออกของปัญหานี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
ถ้านังจูคิดจะตายแทนอยู่แล้ว แล้วก็รู้ว่าจะเกิดอันตรายขึ้น แกก็ควรจะไปหาเสื้อเกราะมาเตรียมใส่ดีกว่านะ TT
แต่นังจูมันถูกขังไว้นี่หว่าา ยังไงดีล่ะทีนี้ โวะะ

[apisaraa]

ทำไมมมมมมมมมมมมมมมม    

[มาม่าหมูสับ]

อื้ม แฮปปี้จริงๆ

[aiyuki]

อารายอ่าาา คังยูอปป้า จู๋เหี่ยอปป้าาา ม่ายยยยยย

[❣☾月亮☽❣]

ยอมตายเหอะจูเนียร์ วาร์บกลับปัจจบัน แล้วดูบอล เต้นคัฟเวอร์
ชีวิตยุคนั้นที่ไม่มีใครมันไม่น่าอยู่หรอก แถมโดนสาปด้วยซ้ำว่าเปนต้นเหตุให้รัชทายาทต้องมาตาย
เขาจะแห่เอาไปเผาเหมือนแม่มดรึเปล่าก็ไม่รู้

[phi_nut01]

เศร้าไปแล้วววว คังยู  TT จูเนียร์ต้องกลับปัจจุบันป้ะ

[sentpai]

 
แฮปปี้จริงๆนะ

[QXanth139]

มันเศร้าจับใจ ขนาดจูเนียร์ยังเกรียนไม่ออกเลยอ่ะ 

[bigbeeboom]

คำว่านิราศ ถ้าจบแฮ๊ปปี้จริง กว่าผ่านด่านได้ คงต้องกินมาม่าไป3ลังใหญ่แน่ๆเลย
ลุ้นตอนต่อไปจ้า

[บูมเบส]

มันแน่อยู่แล้วว่าต้องอลือกอะไร

[B52]

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ไม่น่ะคังยู
กำลังหวานๆ ตื่นมาขมปร่าเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

สู้ๆน้าาา

[mild-dy]

 

[Mura_saki]

มารักกันในชาติปัจจุบันเถอะนะ

[kinjikung]

จูเนียร์จะสร้างทางเลือกอื่นให้ตัวเองได้ไหม ยองวอนเล่นมากำหนดซะแบบนี้ เศร้าเลย

[twinmonkey0311]

จบแบบแฮปปี้ก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้ขอเศร้านิดนึง

[tuek]

เศร้าเลยอ่ะ

[ka[ze]na]

ยิ้งกว่าดราม่าแลนด์

[ssipra]

มันเศร้าา สงสารน้องจู

[OJSG7]

โธ่ น้องจู๋เหี่ย ชะตาเขากำหนดมาแล้ว ไปดีมาดีนะ 5555555

[PiSCis]