หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[wikichan]

โห่...จริงๆ เค้าคิดว่าหลังอาบน้ำเสร็จเคลียใจกันบนเตียงต่อเสร็จแล้วเคลียกายกันตาม  คือให้ฟิลแลกกอดจูบและเกินกว่านั้นมาก
#ทีมงานใจกล้าหน้าด้านจับกดคุณอโณ //หื่นไปอีก
แต่ก็เข้าใจคนคุ้นเคยกันอยู่ วันพรุ่งนี้ก็ได้ไม่ต้องร้อนแรงเกินไปนัก วันหยุดค่อยว่ากัน นั่น!!!....555555

หลงมันน่ารักอ่ะะะะะ ขอสักช่วงนึงไม่สิ จากนี้ไปอยากให้มันเป็นผู้นำบ้าง ในบางเรื่องเช่น กดคุณอโณเอวเค็ด  ไปทำงานจนแพรทัก//กามหนักเลยเรา หลงคงไม่น่าจะทำเพราะด้วยเป็นคนดี

แต่ตอนหน้าก็จบล้าาอ้าาา จะมีตอนพิเศษไหมนะ
สนุกมากอ่ะ เค้านี่เฝ้าหน้า7หลัง7 เอ้ะ..นั่นคือ 55555
รอตอนหน้าค่าาาา #ทีมหลงเหาฉลามที่จ้องจะกัดแทะและกดคุณอโณ ..เหรอออออออ

[Ginny Jinny]

ไม่ว่ายังไงหลงก็ยังเป็นหลงวันยังค่ำ 

[sirin_chadada]

เย้ๆ กลับมาแล้ว~~~

[mareya.no7]

เราชอบผู้ชายอย่างอโนจัง ให้ความรู้สึกเหมือนสายน้ำเย็น

[MyLavenderLand]

สารภาพว่าอ่านตอนนี้แล้วช่วงเคลียร์ปม รู้สึก... งงๆ // สงสัยอ่านเช้าไปสติยังไม่เข้าร่าง  เด่วจะขอกล้บไปอ่านใหม่อีกรอบ #เก็บดีเทล  // เหมือนถ้าจำไม่ผิด ตอนก่อนๆโน้นนนนน รถของอิหลงกับพ่อแม่จะตัดหน้ารถคุณพ่อคุณอโณ ใช่มะ ??แล้วไงนะ พ่อแม่หลงก็ตายเหมือนกันงั้นป่าว  แหะๆ เก๊าจำไม่ค่อยได้เลยงงๆ

ตอนที่ถูกใจที่สุด คงเป็นตอนที่อิหลงร้องดังๆ(ในใจ) ว่า "เอ๋ง" 5555 มันใช่! อ่ะ

ตอนหน้าจบแล้ว โอ๊ยยยยย ยังหนุกอยู่เลย เสียจุยยย 

[felixia]

พออ่านมาถึงท้ายๆดีใจ
หลงกลับมาแล้ว เย่ๆ
ไม่อยากได้หลงแบบทิวากรเหมือนตอนต้น ดูเป็นคนมากไป
ต้องไร้สตินี่แหละ จะได้เป็นหลง
แต่ถึงจะกลับมาแล้วก็ไม่ยอมยกคุณอโณให้ง่ายๆหรอกนะ
ต้องโดนเก๋ากี้ฟ้อนเล็บใส่ก่อน ไปเลย เก๋ากี้!! ฉันเลือกนาย!!!!
ตอนหน้าจบแล้วหรอคะ โอ๊ยยยย  ต้องคิดถึงมากแน่ๆ ขอตอนพิเศษด้วยค่ะ 5555555

[kdds]

กลับมาเป็นหมาหลงเหมือนเดิมแล้ว

[aiyuki]

หมาน้อยกลับมาแล้วววว โอ้ยยย ดีใจ

[anntonies]

นึกว่าคุณทิวกลับมารอบนี้จะคูลๆบ้างอะไรบ้าง ลบล้างความกากของหลง
แต่เปล่าเลย ! กากเหมือนเดิม ป๊าดโธ่วเอ๊ยยยยย นึกว่าจะเป็นนักเรียนนอกเท่ๆซะแล้ว

[เอมมี่]

"กลับมาแล้วครับ"...แล้วหลงก็กลับมาตามหาหัวใจ ดีใจจจ

[GOLDMIND]

ถึงอยากจะเก็บคุณอโณไว้ดูเล่น...แต่
ไอ้หลงมันมาทวงบัลลังล่ะ ก็ไม่อยากให้คุณอโณเสียใจอีก ยอม~ ก็ได้

ปอลิง จะจบจริงๆ แล้วสินะ
งืดเลยขอบคุณมากๆ ...อยากอ่านต่ออยู่เลย สนุก
 

[river]

 o18หลงเห็นอำนาจมืดของเก๋ากี้

[winndy]

หลงมาแล้ว  ดีใจอ่ะ คุณอโณจะได้เลิกเศร้าซะที

[Supak-davil]

สงสารเก๋ากี้อ่ะ บอกเลย

[BlueCherries]

หื้ม

จะรีบจบไปหนายยยยยค้าาาาาาา??????

[alternative]

จะมีอะไรเป็นสุขเท่าได้รักกลับคืน

[Infinity 888]

หลงกับมาเป็นหลงแล้ว ตลกดี ชอบแบบนี้ 555555

หมัดคุณอโณเบาแล้วนะ ตามน้ำหนักที่ลดลง เชื่อสิหลง

[QXanth139]

จะทิวหรือจะหลงความต๊องมันก็ยังเหมือนเดิม

[Fragrant]

ทำไมเราขำกับประโยคที่ว่าถ้าใครมาเห็นคงตลกและน่าอดสู 555555555 มันช่างเป็นการบรรยายที่ถึงแก่นและเห็นภาพจริงๆค่ะ เสียงสูดดมคุณอโณของหลงคงจะดังฟืดฟัดๆมากจริงๆ สูดจนเนื้อติดจมูก 

[larynx]

ปรับความเข้าใจกันแล้วก็ดีค่ะ ครึ่งแรกนี่น้ำตาคลอเลย ครึ่งหลังคือหัวเราะจนน้ำลายฟูมปาก 5555555555555555555555   

[lizzii]

จะจบแล้วหรออออ คิดถึงเก๋ากี้แย่ 55555

[TachibanaRain]

นังหลงงงงงงนี่กะว่าถ้าแกกลับมาแล้วมาทำตัวแย่ๆใส่คุณอโณนะแม่จะถีบตกคอนโดให้ แต่มันไม่ทำเว้ยมาอ้อนขอคืนดีเฉย ถ้าไม่ติดว่าสงสารคุณอโณนะจะไม่ยกให้หรอก คุณอโณของบ่าว//กอดขาด้วยความเสียดาย ตอนหน้าจบแล้วเหรอออ เร็วมากกกกก อยากอ่านอีกสักสองสามตอนอะแบบอยากรู้สกิลความแถระหว่างอิหมาหลงกับนังคุณทิวใครจะมีมากกว่ากัน

[labelle]

กลับมาแล้วววว กลับมาหาคุณอโณแล้ว

หลงไม่ใช่หมาหลงแล้วนะ เป็นคนหลงที่รักคุณอโณเข้าเต็มๆ
เข้าใจกันแล้ว ไม่หนีหายไปไหนอีกนะ สงสารทั้งคู่เลยค่ะ

[M.J.]

คุณอโณ๊~~~~~ น่ารักที่สุด งึ้ยๆๆๆๆ 

[smileduck007]

#คุณอโณแซ่บมาก อยากได้ ขอเราเถอะหลง ให้เราเถอะ

[Sisne]

ชอบผลงานของพี่ indigo ทุกเรื่องเลยค่า นิยายสนุกมาก อ่านได้นิดเดียวแต่มาเม้นก่อน555555 พี่หลงน่ารักกกก

[นอนกินแรง]

นึกว่าจะดราม่าหนักจนรับไม่ไหวซะอีก แต่แบบนี้ก็ดีแล้วสมเป็นทั้งคู่ รออ่านต่อนะคะ

[B52]

รอรอรอ

[Junekid]

เข้ามารอ คนเขียนหายไปไหน เรารอทุกวันเลยนะ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 34


   ฝนตกตอนเช้ามืด  หยดน้ำกลิ้งตัวบนบานหน้าต่างไหลลงสู่เบื้องล่าง  ทั้งที่บรรยากาศเป็นใจให้ซุกตัวนอนขี้เกียจแท้ๆ แต่โรคคนแก่ตื่นเช้าปลุกเอาชายทั้งสองขึ้นมานั่งยังโต๊ะกินข้าว  หลงเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเหมือนจดจ่อกับอะไรสักอย่าง

   “เมี้ยว” สมาชิกหญิงเพียงหนึ่งเดียวของห้องวิ่งตุบๆ จนพื้นห้องสะเทือนสิบริกเตอร์  ก้อนขนสีดำเฉี่ยวขนหน้าแข้งไอ้หลงแทบหลุดตาม
   “โอ๋ๆ ค่อยๆ กินนะ” จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่คุณพ่อผู้โอบอ้อมอารี  นอกจากอาหารปกติที่ได้จากเครื่องอัตโนมัติแล้วยังได้ขนมเป็นของสมนาคุณอีก  บนโลกนี้จะมีใครน่าอิจฉาไปกว่าเก๋ากี้อีก
   แผล่บๆ ๆ  ลิ้นสีชมพูตะกรุมตะกรามตวัดเอาขนมเข้าปาก  เหมือนหลงได้เห็นป้าสายแดกในร้านบุฟเฟต์ชอบกล  มันมองพุงกลมๆ ที่ขยับขึ้นลงไม่วางตา
   “ระหว่างที่ผมไม่อยู่เก๋ากี้ท้องเหรอครับ”
   “หยาบคาย” แววตาคุณอโณวาววาบ  สาบานได้ว่าที่หลงหนีไปยังไม่โกรธเท่ามีคนมาว่าลูกสาว “เก๋ากี้ทำหมันแล้ว”
   “......” ไอ้ปากหมาขาสั่นพั่บๆ อยู่ใต้โต๊ะ
   “แล้วที่อ้วนขึ้นก็เพราะตอนหลงไม่อยู่เก๋ากี้คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด ฉันเลยต้องขอบคุณหน่อยสิ”

   ตึง!  ไอ้หลงตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้  อยากจะตบปากเสียๆ ของตัวเองให้เลือดกบเผื่อจะได้คะแนนความสงสารคืนมาบ้าง  ลืมไปได้อย่างไรว่าระหว่างที่หายไปแม่สาวตุ้ยนุ้ยได้กลับมายึดตำแหน่งลูกรักไปแล้ว  ตอนนี้เขามันก็แค่หมาหัวเน่า  ราวกับได้ยินเสียงเอคโค่ดังรอบกายว่า ‘ว้าย! หมาหัวเน่า! หมาหัวเน่า! หมาหัวน่าววว!’
   ไม่! ไม่! ไม่!

   “ม้าว” เพราะมัวแต่เพ้อเจ้อรู้ตัวอีกทีนางร้ายก็เข้าประชิดที่ปลายขา
   “ดูสิ เก๋ากี้คงคิดถึงหลงน่าดูเลย” คุณอโณผู้รักลูกไม่ลืมหูลืมตาพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปาก “ไม่มีคนเล่นด้วยนี่เนอะ”
   คุณอโณเรียกสิ่งที่เก๋ากี้ทำกับผมว่า ‘เล่น’ งั้นเหรอครับ
   ชิ้ง  ดวงตาสีเหลืองวาววับ  ก่อนสาวเจ้าจะขยับเอาไขมันข้างแก้มเข้ามาถูแกร่กๆ ที่แข้งเล่นเอาขนลุกซู่ไปหมด
   “อา น่ารักจัง” อโณชาพึมพำเหมือนคุณพ่อเห็นลูกสาวเต้นในงานโรงเรียนพร้อมถ่ายวีดีโอไว้อวดเพื่อน

   แกร่กๆ ๆ ไม่รู้ไปคันมาจากไหนขนนิ่มๆ ถากไปมาจนหลงเสียวๆ ขนหน้าแข้งจะหลุดตาม แต่มันเป็นวิธีอ้อนมาตรฐานของแมวนี่เนอะ  เขาอาจจะมองเก๋ากี้ในแง่ร้ายเกินไป  จริงๆ แล้วมันก็คงคิดถึง...

   แง่ม

   “แว้กกกกกกกก” นิ้วโป้งอีกแล้ว!!  ตีนกระตุกวูบขึ้นมานั่งยองๆ บนเก้าอี้  ขวัญหนีดีฝ่อไปหมด ว่าแล้วก็รีบหันมาฟ้อง “เก๋ากี้กัดผมด้วยครับ!”
   “คงช่วยฉันเอาคืนหลงน่ะ” เจ้านายตักข้าวเข้าปากอีกคำ “ซื่อสัตย์จริงๆ น้า”
   “คุณอโณ้!!”
   “ล้อเล่นน่า” ทางนั้นยักไหล่ไม่ยี่หระ “ก็เป็นการแสดงความรักวิธีหนึ่งแหละ แต่ปกติเก๋ากี้ไม่กัดนะ  คงคิดถึงหลงเป็นกรณีพิเศษ”

   ครับ  ไอ้หลงมันโง่เองที่คิดว่าคุณอโณจะเข้าข้าง...

   เมื่ออุทธรณ์ก็แล้ว ฎีกาก็แล้วยังไม่ได้รับความเห็นใจคนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง  ตักข้าวต้มปลาด้วยมืออันสั่นเทาเข้าปากไปเงียบๆ
   วันอังคารก่อนไปทำงานอโณชายังตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้กินก่อนแปดโมงเหมือนอย่างเคย เพราะไม่ได้เตรียมวัตถุดิบมาก่อนเลยทำได้แค่ข้าวต้มใส่เนื้อปลาโหรงเหรง  ขาดสารอาหารไปเยอะเหมือนกัน  กระนั้นหลงก็ยังซดน้ำจนหยดสุดท้าย
   เมื่อคืนหลังจากออดอ้อนไปมาก็โดนคุณอโณไล่ไปปิดไฟ  พอกลับมานอนโพสิชั่นที่คุ้นเคยหัวถึงหมอนปุ๊บก็สลบกันไปทั้งคู่  ที่คิดว่าจะแอบลวนลามลืมไปได้เลย
   ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ห่างหายกันดูดพลังชีวิตไปเพียบ  ได้แบตเตอรี่กลับมาทั้งทีก็ต้องรีบชาร์จให้เต็ม  เริ่มด้วยข้าวเช้าฝีมือคุณอโณวันนี้ต้องดีแน่ๆ

   “หลงต้องไปทำธุระที่ไหนหรือเปล่า” ตาโศกเสมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง “ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ  ออกช้ากว่านี้เดี๋ยวรถจะติด”
   “เอ่อ คุณอโณครับ”
   “ต้องทำพาสปอร์ตใหม่ด้วยหรือเปล่า หรือว่า...”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ” มาถึงตรงนี้หลงก็ประหม่าได้แต่เอาช้อนเขี่ยข้าวไปมา “คือ...พอจะมีเวลาว่างไหมครับ”
   “ก็บอกแล้วนี่ว่าต้องไปทำงาน” ไอ้ประโยคเหมือนชวนไปเป็นดาวน์ไลน์นั่นอะไรกัน  อย่าบอกว่าระหว่างที่หายไปไปพลาดท่าเข้าองค์กรอะไรมา
   “ถ้าอย่างนั้น  เอ่อ...” ดวงตาหลุกหลิกเพราะไม่มั่นใจ “คือ..”
   “มีอะ...”
   ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงก่อนจะเผยสิ่งที่อยู่ในหัว “ไปเที่ยวกาญฯกับผมไหมครับ”
   “หา?”

   ช่างเป็นทริปไฟไหม้ น้ำร้อนลวก แผลพุพองเป็นหนอง ผิวหนังอักเสบเป็นหนองโดยแท้  อโณชายังนึกสงสัยตัวเองที่เดินเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้ายัดลงกระเป๋าว่าทำไมถึงได้ไร้ความรับผิดชอบทิ้งการทิ้งงานง่ายๆ แบบนี้  หรือจะโดนทางนั้นป้ายยาให้คล้อยตามแบบไม่ทันตั้งตัวกันนะ
   แต่จะโทษหลงฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก  หัวใจที่แห้งแล้งพอได้รับน้ำก็หิวกระหายไม่รู้จักพอ  ตั้งแต่แม่เสียเขาก็ตั้งใจทำงานแทบไม่เคยขาด ลา มาสาย  ถ้าขอเหลวไหลเพื่อตัวเองบ้างสักครั้งก็หวังว่าบริษัทจะเมตตา
   หลงชะเง้อคอรอจนคุณอโณเดินออกจากห้องนอน  กระเป๋าเดินทางแค่ใบเดียวถูกแย่งไปถือในทันที  คนชวนรีบเดินนำลิ่วๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ  ส่วนอโณชาน่ะหรือ...
   “ขอโทษนะคนสวย  ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว”
   “เมี้ยว” เก๋ากี้อ้อแอ้พันแข้งพันขาจนอโณชาต้องหยุดเดิน  แถมยังมีสีหน้าลังเลแว้บหนึ่งด้วย
   ไม่ได้การล่ะ!  เห็นท่าไม่ดีไอ้หมาขี้อิจฉารีบออกปากเร่ง “รีบไปกันเถอะ  ฝนตกขับรถเร็วไม่ได้นะครับ”
   “อืม” ปากว่าแบบนั้นแต่ในมือยังจับอุ้งเท้าลูกสาวไม่ปล่อย  พอเห็นแววตาวิ้งๆ ก็อดไม่ได้จะคว้าตัวมากอดๆ ซุกๆ “เอาเก๋ากี้ไปด้วยได้ไหม”
   “ไม่ครับ!” เพราะตกใจเลยเผลอขึ้นเสียงใส่ จะอนุญาตได้ไง ก็ที่ชวนไปเที่ยวเพราะจะทำคะแนนแซงหน้าเจ้าหล่อนเนี่ยแหละ “เอ่อ...ผมว่านั่งรถตั้งไกลเก๋ากี้จะไม่สบายตัวเอานะครับ”
   “นั่นสินะ” โชคดีชะมัดที่คุณอโณคล้อยตาม แต่ก็ยังอ้อยอิ่งอุ้มลูกสาวไม่เลิก  พอเห็นหลงขยับปากจะเร่งอีกรอบถึงได้ยอมวางลงบนพื้น “พรุ่งนี้ก็กลับแล้วเนอะ”
   “ม้าว” ตอบรับเรียกคะแนนกันเข้าไปเถอะ  หลงล่ะคันปากอยากจะบอกว่าปกติมันก็ไม่ได้รอคุณอโณกลับบ้านอะไรหรอกครับ  ไอ้หลงนี่แหละนั่งกระวนกระวาย  คุณนายเธอนอนอืดอยู่ปลายตีนตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จแล้ว  พอคุณอโณไขประตูเข้ามาก็ทำพุ่งไปออเซาะได้หน้าไปอีก!
   ชายหนุ่มยืนเปิดประตูเป็นการกดดันให้อโณชารีบลุกขึ้นมา  เจ้าของห้องเดินนำออกไปก่อน  ปล่อยให้หน้าที่ปิดประตูเป็นของหลง  มันแง้มค้างไว้โผล่มาเพียงเสี้ยวหน้า  ดวงตาเรียวสบประสานเข้ากับศัตรูเบอร์หนึ่งบนพื้น  ก่อนมุมปากจะแสยะขึ้น
   
   หึ ขอโทษด้วยนะสาวน้อย
บ้ายบาย

   ปัง!


....................................................
....................................
............
....


   “รอนานหรือเปล่า?”
   “มะ..ไม่ครับ! ไม่เลยครับ” แค่เกือบสองชั่วโมงเอ๊ง! ไม่นานร้อก! สำหรับคุณอโณให้รอครึ่งวันไอ้หลงก็รอได้ “เรียบร้อยแล้วเหรอครับ”
   “อืม” คนขับยัดตัวเข้ามาในรถ “ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นจะให้ไปรอในร้านกาแฟแทน”
   “ผมทำให้ลำบากหรือเปล่าครับ” ตัวต้นเหตุทำหูตก “ถ้าติดงานก็ไม่เป็นไรนะครับ  ผมรอคุณอโณว่างก่อนก็ได้”
   “ไม่เลย  งานน่ะแค่นิดเดียว” มือขวาบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องทันที “เลยช่วงปิดไตรมาสไปแล้ว ไม่มีอะไรหรอก แต่ที่ช้ามันเพราะ...”

   ‘อะไรอะ! ดีกับหลงแล้วเหรอคะ’
‘ว้าย! อะไรยังไงๆ เล่ามาค่ะพี่อโณ’
   ‘อย่าโกหกค่ะ หน้าตาแช่มชื่นขนาดนี้  หลอกตัวเองได้ แต่คุณหลอกแพรไม่ได้’
   ‘พี่อโณอย่าเพิ่งไปสิคะ พี่อโณ้!'

   “เอ่อ...ช่างมันเถอะ” อโณชาส่ายหัวปลงๆ แค่โดนลูกน้องถอนหงอกก็จะแย่แล้ว จะให้หลงมารับรู้ด้วยไม่ได้เป็นอันขาด “คาดเข็มขัดด้วยสิหลง”
   “จริงๆ ให้ผมขับก็ได้นะครับ”
   “เพิ่งกลับจากนอกมาจะรู้ทางเหรอ”
   “โธ่ คุณอโณก็...” โดนแดกเข้าให้หนึ่งทีไอ้หลงแทบลงไปทรุดตัวกับพื้นถนน “อ่านป้ายเอาก็ได้นี่ครับ”
   “ฉันขับดีแล้ว” สารถีว่าขณะหมุนพวงมาลัยนำรถออกจากซอง “ไม่ถนัดพวงมาลัยขวาเดี๋ยวก็ชนพอดี”
   “กลับมาผมจะเอาพวงมาลัยไปขอขมาเก๋ากี้เลยครับ”
   “ฮะๆ ๆ” อโณชาแหย่จนได้เรื่อง  เขาเคาะปลายนิ้วลงพวงมาลัยตามจังหวะเพลงบนคลื่นวิทยุ  ได้แกล้งหลงแล้วอารมณ์ดีเสียจริง “อ๊ะ! จะว่าไปหลงไม่ติดต่อหาญาติบ้างเลยเหรอ”
   “ถ้าคุณลุงที่อเมริกาเมลไปบอกแล้วล่ะครับ” แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวหลงดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาทันตา  ออร่านักเรียนนอกทอประกายวิ้งๆ
   “ไม่กลับไปสักหน่อยล่ะ  นี่ก็ครึ่งปีแล้วนะ”
   “อืม ขอคิดดูก่อนแล้วกันครับ” พ่อหนุ่มอินเตอร์ส่งสายตา “แต่ถ้าคุณอโณไปด้วยวันนี้พรุ่งนี้ก็ยังได้ครับ”
   “นี่ยังไม่หายเอ๋อหรือไง”
   “ผมพูดจริงน้า” การพัฒนาร่างไม่ได้ลดสกิลความขี้อ่อยของไอ้หมาหลงแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกที “แต่วันนี้ไปแค่เมืองกาญฯ ก่อนแล้วกันครับ”
   “ว่าแต่ทำไมต้องเป็นกาญฯ ล่ะ” อีกฝ่ายถามซื่อๆ
   “ก็บ้านเก่าผมนี่นา อ๊ะ! ลืมบอกคุณอโณว่าช่วงที่หายไปผมหนีมากบดานที่นี่แหละครับ” มันยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างรู้สึกผิด ใจจริงก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้เลย แต่ดูเหมือนอโณชาจะไม่ได้ถือโทษอะไร  เจ้าตัวมองไปยังถนนด้วยสีหน้าสบายๆ
   “เป็นเจ้าถิ่นก็บอกทางฉันด้วยแล้วกัน” แน่นอนว่าอโณชาจะเหยียบเรื่องที่เคยแอบมาให้มิดส้นเท้า  ไม่ยอมให้ไอ้เด็กนี่ได้ใจไปมากกว่านี้หรอก

   Chevrolet Cruze สีดำทะยานออกจากเมืองหลวงไปเรื่อยๆ ท่ามกลางหยดฝนปรอยๆ เพราะสภาพอากาศไม่เป็นใจจึงทำความเร็วได้ไม่มากนัก แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้น
   เพลงจากคลื่นวิทยุถูกปรับเป็น USB เมื่อรถออกจากตัวเมืองมาไกล  บทสนทนาเปลี่ยนมาเป็นเกมทายเพลง  ดูคล้ายๆ คนสายตาสั้นที่ชอบโดนถามว่านี่กี่นิ้ว ตอนนี้หลงก็ถูกเช็กความจำด้วยวิธีนั้นเช่นกัน
   “เพลงนี้ล่ะ”
   “Miss you like crazy ของ The Moffats”
   “เกิดทันด้วยเหรอเนี่ย”
   “ผมเด็กกว่าคุณอโณแค่สี่ปีเองนะครับ” ชอบทำเหมือนเขาเป็นลูกชายอยู่เรื่อย แต่จะว่าอโณชาอย่างเดียวก็ไม่ถูก  หลงก็ชอบอ้อนด้วยวิธีปัญญาอ่อนจริงๆ นั่นแหละ
   “งั้นลองเพลงนี้” ตี๊ด! มือกดที่ปุ่ม next
   “In my life”
“ว้าว~  รู้ไปยัน The Beatles เลย” อโณชาตื่นเต้นกับองค์ความรู้ที่หลงมีในหัวเหลือเกิน นี่จะลืมไปหรือเปล่าว่าเห็นนอนน้ำลายยืดแต่มันจบมหาฯลัยจากนอกเชียวนะ
“The Beatles นี่ต่อให้เกิดไม่ทันก็น่าจะรู้จักทั้งโลกนะครับ” คุณอโณดูถูกสติปัญญามันออกนอกหน้าเกินไปแล้ว!
“งั้นถ้าเป็นเพลงสากลสมัยใหม่หน่อยล่ะ  อย่างพวก Justin Bieber”
“รู้จักสิครับ”
“ว้า~  ทายถูกทุกเพลงแบบนี้ก็ไม่สนุกสิ” อโณชาเลิกเล่นเกมกลางคันเสียอย่างนั้น  หันกลับไปขับรถเต็มรูปแบบ  อันที่จริงไอ้หลงก็เสียวๆ คุณอโณจะสอยฟุตปาธไปเหมือนกัน  เลิกเล่นก็ดีครับ “งั้นถามใหม่”
“ครับ?”
“รู้จักเพลงไทยบ้างไหม” ทีนี้ไอ้ข้างๆ นั่งนิ่งเลย  อโณชานึกสนุกขึ้นมาจึงเอ่ยขอ “ร้องให้ฟังหน่อยสิ”
“อืม...” มาถึงจุดแตกหักของเซลล์สมองในที่สุด  ถ้าเรื่องสากลถามมาเถอะหลงตอบได้หมด แต่เล่นวกมาจุดอ่อนกันแบบนี้ใครจะไปนึกออกล่ะ
คนขับเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่าย  ใบหน้าตกกระเขม็งเกรียวตึงเครียดราวกับได้รับข้อสอบที่ยากที่สุดในโลก  อโณชาชอบสีหน้าอันซื่อตรงของคนคนนี้เป็นที่สุด  ไม่ว่าจะตอนสูญเสียความทรงจำหรือได้มันคืนมาก็ยังแสดงออกแบบทื่อๆ ไม่เปลี่ยนเลย
โอ๊ะ! คลายออกแล้ว

“มีเพลงหนึ่งครับ” ถึงจะเดาปฏิกิริยาได้ทันทีแต่อโณชาก็แสร้งทำหน้าประหลาดใจ
“จริงเหรอ”
“แต่ไม่ใช่เพลงวัยรุ่นนะครับ  เป็นเพลงคลาสสิก”
“......”
“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็นประชารัฐไผทของไทยทุกส่วน อยู่ดำรง...  คุณอโณ้!  หัวเราะทำไมล่ะครับ  ผมร้องผิดคีย์เหรอ นี่อุตส่าห์ไปฝึกมาแล้วนะ”
“โอ๊ย!!ฮ่าๆ ๆ ๆ”

อโณชาต้องใช้สติประคับประคองรถอย่างสุดความสามารถเพราะร่างสั่นพั่บๆ กับเพลงคลาสสิกของไอ้หลง

นี่มันกิจกรรมในค่ายแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมหรืออย่างไร

........................................................
................................
...........
......


   เพราะมัวแต่โอ้เอ้แวะข้างทางบ้าง  ขับออกนอกเส้นทางบ้าง  แถมยังอากาศไม่เป็นใจทำให้การเดินทางสองชั่วโมงอัพเลเวลเป็นสาม แต่กระนั้นรถก็สามารถแล่นเข้าสู่จังหวัดกาญจนบุรีได้โดยสวัสดิภาพ
   คุณอโณดูมึนงงกับเส้นทางนิดหน่อย  ถามนู่นถามนี่ให้หลงบอกใหญ่  สุดท้ายก็ไม่รอดต้องจอดถามคนในพื้นที่อยู่ดี  กว่าจะมาถึงได้ก็เล่นเหนื่อยสายตัวแทบขาด
Chevrolet Cruze คันงามจอดสนิทอยู่ในรั้วคุ้นตา  เจ้าบ้านรีบเดินนำเข้าไปก่อนทำอโณชาหวั่นใจว่าจะเจอคุณลุงในวันนั้นเข้า  โชคดีว่าคนที่เดินออกมากลับเป็นหญิงชราแทน  เขารีบยกมือไหว้เธอทันที
“สวัสดีครับ”
“คุณอโณครับนี่ป้าสา  พี่เลี้ยงสมัยผมเด็กครับ” หลงแนะนำตัวให้ “ส่วนนี่คุณอโณครับ”
“สวัสดีค่า” หล่อนตอบรับด้วยสำเนียงแปร่งๆ “เข้ามาก่อนสิคะ  เดินทางมาไกลคงเหนื่อยน่าดู”

เจ้าบ้านเก่าพยักพเยิดให้ตามเข้าไป  อโณชาสอดส่องสายตาสำรวจไปทั่ว “ร้านขายต้นไม้เหรอ”
   “ธุรกิจเก่าพ่อแม่ผมครับ แต่ตอนนี้เป็นของป้าสาแล้ว” คนตอบกระชับกระเป๋าเดินทางในมือให้ถือสบายขึ้น “จริงๆ ผมก็แอบเกรงใจแกที่ต้องมาเป็นธุระให้ แต่ก็ช่วยไม่ได้น่ะครับ”
   โดนทำคะแนนแซงไปไกลขนาดนั้นจะนั่งแห้งตายอยู่เฉยๆ ได้ไง!!
   ป้าสาต้อนรับแขกด้วยน้ำใบเตยหอมเย็นชื่นใจ  แกนั่งลงฝั่งตรงข้ามของโซฟา  ดูเหมือนจะติดธุระกับคนในโทรศัพท์อยู่เลยทำสัญลักษณ์มือขอตัวออกไปคุยด้านนอก
   อโณชาลอบมองสำรวจไปทั่วบ้าน  วันนั้นเขามัวแต่สนใจโซนร้านด้านหน้าจนลืมสังเกตว่าหลังต้นไม้ใหญ่ในรั้วเดียวกันมีบ้านหลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่  บ้านสองชั้นขนาดกลาง  แม้จะเก่าไปสักหน่อย แต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการมีชีวิต  ตอนเด็กๆ หลงก็คงวิ่งเล่นไปมาในที่แห่งนี้สินะ

   “คุณอโณหิวหรือเปล่าครับ”
   “จะหิวได้ยังไงเพิ่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันมาแท้ๆ” ไม่รู้หลงคิดว่าเขาเป็นพวกเห็นแก่กินหรืออย่างไร “หลงหิวแล้วเหรอ?”
   “ไม่ครับ  คือว่า...”
   “น้องทิว” ป้าสากลับเข้ามาพอดีพร้อมคำเรียกสุดน่ารักจนอโณชาต้องกลั้นยิ้มจนหน้าสั่นแปดริกเตอร์ “ไอ้สายัณห์มันโทรมาเมื่อกี้  รถจะมาแล้วนะคะ”
   หือ? รถอะไร
   อโณชาหันขวับทันที  แล้วก็พบไอ้ลูกหมายิ้มแห้งๆ ให้
   “แฮะๆ ๆ”
   “ยังไม่ทันพักก็ต้องไปกันต่อคงเหนื่อยแย่เลยนะคะ” ป้าสาผู้อ่านบรรยากาศไม่ออกยังคงพูดต่อไป “พอดีกะทันหันไปหน่อยอยู่ๆ น้องทิวก็โทรมาป้าเลยรีบร้อนนัดทางนั้น”
   แล้วไอ้ ‘น้องทิว’ มันไปแอบโทรศัพท์ตอนไหนเนี่ย  อโณชาขมวดคิ้วหรือว่าจะตอนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
   ครืน...
   ยังไม่ทันรีดความลับเสียงรถ Offroad สีแดงแรงฤทธิ์ก็ไถลแท่ดๆ เข้ามาในรั้วบ้าน  ป้าสาเดินฉับๆ มาคว้ากระเป๋าเดินทางบนพื้นไปถือท่ามกลางความงุนงงของคนต่างถิ่น
“ไปกันเลยไหมคะ”

...................................................
...............................
...........
.....