หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[mida]

หมดกัน เสียชื่อนักเขียนขวัญใจพระเอกชนชั้นแรงงานหมด เรื่องนี้พระเอกมีงานทำ และเป็นบริษัทข้ามชาติ!!!!!!! คุณพระ คุณเณร ตาเถร ยายชี!!!!!!
ปูลู อ่านจนจบมีความรู้สึกว่า #คุณอโณของบ่าว ต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆ ถึงมารักกับอีหมาหลงได้เนี่ย 555

[QXanth139]

จบแล้วเหรอ ตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่องหลงก็ยังคงเป็นหลง

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
 

[Aimiya]

รักตวามเป็นหมาหลง ไม่สิจริงๆแล้วนิสัยของหลงก็ดูไม่แปลกไปจากนิสัยของทิวมาก คือต่อให้ความทรงจำทิวกลับมาแต่มันดูตีเนียนไปกับหลงได้จริงๆ  คุณอโณดูแฮปปี้ เราฟินมากกกก  เราชอบความเป็นคุณอโณที่ขี้เหงาและอยากเก็บหลงไว้กับตัว>< โดยมีแม่สาวเก๋ากี๋เป็นผู้อยู่เคียงข้างแบบไม่มีใครโค่นลงจากแท่นได้แม้แต่หลง5555+  รักเรื่องนี้มากๆ พระเอกเรามีงานด้วยคร่าาาา เป็นพระเอกที่ประสบความสำเร็จจริงๆ555

[mild-dy]

 

[Junekid]

จบแล้ว คงเหงาแย่เลย ต้องคิดถึงคุณอโณกับหลงมากแน่ๆ หลงรักความขี้อ้อนของหลงไปแล้วค่ะ
  ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนนิยายน่ารักๆ แบบนี้มาให้ได้อ่านกัน รอติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ

[Ginny Jinny]

 

[mascot]

จบแล้ววววว รักเลย หลง หลง หลง...สนุกจัง รอติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะ

[M.J.]

ฮรื่อออออ ชอบมากๆ อบอุ่นมากๆเลย ขอบคุณนะคะ 

[ordkrub]

อิ่มมมมมมม!!!!!!!
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่นำมาฝากกัน

อย่าหายไปนานนะครับ คิดถึง

[JUST_M]

 

[reborn]

 

[Haruya]

ตามมาอ่าน เพราะติดใจจาก พี่ภาพค่ะ  ตลกดีเรื่องนี้พระเอกไม่มีมาดถึงหลังๆหลงจะเริ่มเท่ห์ก็เถอะ อ่านไปตลกไป   ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ

[BaZkon]

หลงน่าร้ากกกกกกกกกกกกก จบได้อบอุ่นมากเลย คิดถึงหลง คุณอโณ และเก๋ากี้แย่เลยค่ะ

[Persoulle]

โอ๊ยยยยย ใจฉานนนน มันน่ารักมากค่าาา ทั้ง หลง ทั้งคุณอโณ ฟินมากๆ ชอบเรื่องนี้ค่ะ มันละมุนละไมดี ยิ่งหลงก็นะ เป็นพระเอกที่คาดไม่ถึง คุณอโณสตรองเวอร์ชอบจริงๆค่ะ 

[mizzmizz]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ ที่เขียนให้เราได้อ่าน
หลงน่ารักจัง อิจฉาคุณอโณเลย
ปล. มีตอนพิเศษไหมค้าาา

[risanana]

ภาวนาให้หมาหลงเป็นเมะสุดใจ เราชอบเมะอ้อนๆมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง นัวเนียคลอเคลียแบบหมาหลงเลย คนอะไร้ น่ารักน่าเอ็นดู

[risanana]

หมาหลงนี่เจ้าของไร่อ้อยชัดๆ

[risanana]

555 หมาหลงเอ้ย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายความเป็นหมาหลงตอนนี้ ทั้งน่าหัวเราะ(เยาะ) :jul3:ทั้งน่าเ้อ็นดู :impress3:ทั้งน่าสงสาร โอ๋ๆ เดี๋ยวมีโอกาสดีๆลองหลอกกินคุณอาโณววววว ใหม่นะหลงนะ

[risanana]

หมาหลงตายตาหลับอย่างสมบูรณ์แบบ

[Shumi]

ขอบคุณมากครับ สำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ อ่านได้ไหลลื่น ไม่มีอะไรขัด ๆ เท่าไหร่

จะติดตามผลงานต่อไปครับ

[Indigo]

อาแสง


คุณเชื่อเรื่องรักครั้งแรกไหม?
แสงไม่เชื่อจนได้มาเจอกับตัวเอง วินาทีที่เปิดหน้าต่างออกมาเจอเธอคนนั้น ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่มเป็นกระจับสวย เขายังจำภาพผมเปียสีดำสองข้างไหวยามต้องลมได้ติดตา
“อ้าว! มาพอดีเลย” มารดาของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆ โบกมือเรียก “มาแนะนำตัวสิ พี่เขาเพิ่งย้ายมาใหม่”
เด็กชายวัยสิบขวบกระโดดลงจากเก้าอี้ริมหน้าต่าง นึกรำคาญแม่ที่เจ้ากี้เจ้าการไม่น้อย บ่นงึมงำกับตัวเองไปตลอดทางจนกระทั่งผลักบานประตูออกไป หญิงต่างวัยสองคนยืนอยู่ตรงนั้น อีกฝ่ายสูงกว่าแม่เขาเล็กน้อย
“ลูกชายป้าเองจ้ะ” เพราะเห็นลูกไม่ได้ความแม่จึงออกปากให้ก่อน “จริงๆ มีน้องชายอีกคนแต่ตอนนี้ไม่อยู่บ้าน ไว้จะแนะนำให้อีกทีนะ”
แสงไม่ใช่เด็กขี้อาย ออกจะเกเรใจกล้าด้วยซ้ำ แต่พออยู่ต่อหน้าพี่สาวคนนี้กลับประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน
“พี่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านนะ” น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยบอกขณะชี้นิ้วไปทางซ้าย “พี่ชื่อช่อผกา เรียกผกาเฉยๆ ก็ได้”
ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับคนสวยเหมือนดอกไม้อย่างหล่อนเหลือเกิน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูลอยมาเตะจมูกตอนที่เธอโน้มใบหน้าลงมาใกล้ “แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย?”
“สะ..แสงครับ” เด็กชายตอบด้วยใบหน้าขึ้นสีเรื่อ “เอ่อ...อายุสิบขวบ”
“แหนะ! เขินพี่เขาใหญ่ ตัวแค่นี้” แสงค้อนขวับใส่แม่ เขาอยู่โรงเรียนชายล้วนไม่ค่อยได้เจอผู้หญิงนี่นา แถมสวยขนาดนี้ไม่ต้องพูดถึง...
“อ๊ะ! แม่เรียกแล้ว หนูต้องไปก่อนนะคะ” เด็กสาวในชุดนักเรียนฉีกยิ้มหวาน “อย่าลืมกินส้มนะคะ รับรองว่าอร่อยมากค่ะ”
“ขอบใจมากนะหนูผกา”
เด็กชายยืนอยู่ตรงนั้น มองผมเปียสองข้างที่เด้งดึ๋งเหมือนกระต่ายที่ไปงานเลี้ยงน้ำชาสาย ผิวขาวละเอียดตัดกับสีผมและการก้าวเดินที่สง่างาม
ตอนนั้นเผลอคิดขึ้นมาว่าพี่สาวข้างบ้านเป็นราชนิกูลที่ไหนหรือเปล่านะ

......................................................

เด็กเป็นเหมือนผ้าขาว แสงได้รู้แจ้งในอีกสองปีต่อมา..
“แสง! แสงอยู่หรือเปล่า”
ปังๆ ๆ
“แสง! ออกมาหน่อย!”
ว่าตัวเขาในตอนนั้นใสซื่อแค่ไหน
“โอ๊ย! พี่จะเคาะอะไรนักหนาเนี่ย!” เด็กชายวัยสิบสองปิดหนังสือการ์ตูนในมือลงพร้อมกับวิ่งโร่ไปยังบานประตูที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ขืนช้ากว่านี้อีกนิดเดียวคงพังลงมาเป็นแน่แท้ เขากระชากเปิด “อะไรของพี่เนี่ย”
“แท้แดน~” ผลมะม่วงสีเขียวพร้อมกลิ่นยางถูกยื่นเฉียดปลายจมูก “ของฝากล่ะ”
“ไปขโมยของใครมาอีกล่ะ”
“หยาบคาย” ผัวะ! ไหล่ซ้ายโดนฟาดจนเด็กชายเลือดแทบออกปาก “ต้นมะม่วงไม่มีเจ้าของเขาเรียกทรัพย์สาธารณะหรอก”
“พูดเฉยๆ ไม่ตีได้ไหมล่ะ!”
“ฮ่าๆๆ”
ก็พี่ผกาน่ะปีศาจชัดๆเลย! ผู้หญิงอะไรกระโดกกระเดกเล่นแผลงๆ เป็นเด็กผู้ชายได้ทั้งวี่ทั้งวัน ไม่รู้ไปเอาพลังงานมาจากไหนนักหนา วันดีคืนดีก็บังคับให้เขาเอายางใส่ขาแล้วโดดเล่นก็มี โวยวายจนต้องไปคล้องกับต้นไม้ให้นั่นแหละถึงจะหยุด
“แล้วฉานไม่อยู่เหรอ”
“อ่านหนังสืออยู่ข้างบนนู่น” คนตอบบุ้ยปาก
“ช่างเถอะ เล่นกับใครก็ไม่สนุกเท่าแสงแล้ว” ว่าแล้วหล่อนก็แทรกตัวเข้ามาในช่องว่าง เดินเข้าบ้านคนอื่นแบบหน้าตาเฉย “ตอนแรกว่าจะชวนไปเก็บอีก แต่ไม่เอาแล้วดีกว่าฉันปลอกให้แสงกินนะ”
“อื้อ” ใจจริงอยากพูดว่าจะทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ทันพยักหน้าช่อผกาก็วิ่งหายเข้าไปในครัวทันที ถึงจะเล่นซนอย่างไรแต่เรื่องฝีมือทำอาหารต้องยกให้หล่อนจริงๆ
บ้านของพวกเขาอยู่ติดกันห่างเพียงรั้วกั้นทว่าอาณาเขตกว้างขวางแถมยังมีต้นไม้เรียงรายเต็มไปหมดทำให้แยกสัดส่วนค่อนข้างชัดเจน ในละแวกนี้มีแค่เขา พี่ผกาและฉานน้องชายอายุห่างกันสองปีที่เป็นเด็กรุ่นเดียวกัน หรือไม่ก็พี่ผกาแก่กว่าแต่พยายามลดอายุตัวเองลงมา
ช่อผกาเป็นที่รักของคนแถวนี้ ด้วยความร่าเริงสดใสและมีสัมมาคาราวะกับผู้ใหญ่ ไหนจะใบหน้าที่สวยสะพรั่งยิ่งแตกสาวยิ่งน่ามอง แสงเองบางครั้งก็ยังเผลอมองไม่วางตาด้วยซ้ำ
“มาแล้วๆ” คนสวยโผล่หน้าออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยมะม่วงในจานสีขาวที่ปลอกเรียบร้อย “ลองชิมดูแล้วไม่เปรี้ยวเลย”
แสงขยับตัวเล็กน้อยให้เจ้าหล่อนทิ้งตัวลงข้างๆ ช่อผกาหยิบผลไม้ฝีมือตัวเองโยนใส่ปากทันที
“แล้วนี่พี่ว่างนักเหรอครับ” เด็กแก่แดดหันมาดุ
“ได้มหาฯ ลัยเรียนแล้วนี่นา ไม่รู้จะเครียดไปทำไม” หล่อนเคี้ยวกร้วมๆ
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมาหาผมเลย เพิ่งว่างเหรอ” แสงหลบตาวูบ “คนแถวนี้เขาพูดกันใหญ่ว่าพี่ผกาไปขลุกอยู่กับแฟน”
“หา?” หล่อนหรี่ตามอง “อย่าบอกนะว่าหวงพี่”
“ไม่ใช่!” เขาเผลอตะโกนเสียงดัง
“เชื่อก็ได้” หล่อนถอนหายใจยาวเหยียด “ว่าแต่รั้วบ้านติดกันนี่ข่าวไปไวเป็นไฟลามทุ่งเลยนะ”
“หมายความว่าเป็นเรื่องจริงเหรอครับ”
ช่อผกาเท้าคาง จ้องมองหน้าเด็กข้างบ้านที่ทำตัวแก่เกินวัย มาซักไซ้อะไรเป็นผู้ใหญ่ไปได้ ขนาดพ่อแม่เธอยังไม่เคยสนใจจะถามเลยแท้ๆ “พี่นนท์เป็นคนดีนะ”
ทั้งที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนถาม แต่คำตอบที่ได้รับทำเอาแสงชาวาบไปทั้งตัว เหมือนบางสิ่งบางอย่างถูกพรากไปจากอก วูบโหวงเกินบรรยายออกมา เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยรุ่น
นั่นสินะ บางทีเขาอาจจะหวงช่อผกาจริงๆ ก็ได้
กระนั้นเขาก็ยังซาบซึ้งใจที่ช่อผกาบอกความจริง ทั้งที่เขาอาจจะเอาไปเที่ยวป่าวประกาศหรือหลุดปากกับคนอื่นก็ได้ แต่หล่อนก็เลือกที่จะเชื่อใจ เพียงเท่านี้เขาก็ขอบคุณแล้ว
มือที่เริ่มใหญ่โตเอื้อมไปคว้ามะม่วงในจานขึ้นมากัด เพียงแค่คำเดียวก็เบ้หน้าจนยับยู่
“โอ๊ย! กินอะไรของพี่เนี่ย แพ้ท้องหรือไง”
“ฮ่าๆๆ” หล่อนหัวเราะร่า “หน้าแสงตอนนี้ตลกมากเลยอะ”

และเป็นอีกครั้งที่แสงพ่ายแพ้ต่อรอยยิ้มสวยๆ ของหล่อน

......................................................

ย่างเข้ากลางกุมภาพันธ์อากาศเย็นเริ่มคลายเตรียมจะส่งไม้ผลัดให้ฤดูร้อน ฝนตกกระหน่ำในวันหนึ่ง ดอกชงโคที่ริมรั้วบ้านบานสะพรั่งเป็นสีชมพูอมม่วง
เหตุการณ์ในวันนั้นแสงไม่เคยลืม เขานั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างของชั้นสองพร้อมกินขนมถุงที่เจียดเงินซื้อจากร้านโชห่วย ทั้งที่แม่ดุว่าไม่มีประโยชน์แต่เขาก็ชอบกินอยู่ดี แสงเป็นเด็กหัวดื้อไม่เหมือนน้องชายที่เรียบร้อยเชื่อฟังพ่อแม่ตลอด ป่านนี้ก็คงทบทวนบทเรียนอยู่ในห้องแน่ๆ
ระหว่างที่เหม่อมองออกไปด้านนอกก็พลันเหลือบไปเห็นร่มสีดำที่คุ้นตา เขารู้ทันทีว่าผู้มาเยือนเป็นใคร แสงปัดเศษขนมออกจากมือแล้ววิ่งโร่ลงไปชั้นหนึ่งก่อนที่ประตูจะโดนถล่มอีกครั้ง
“แฮ่กๆ” เพราะรีบเกินไปถึงต้องมายืนหอบอยู่ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่าเพราะวิ่งเร็วหรือช่อผกาเดินช้าเกินไป รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีการส่งสัญญาณจากอีกฝั่งของบานไม้ แสงขบปากครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจเป็นฝ่ายผลักประตูออกไปเอง
“อ๊ะ!” ร่างตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย แสงไม่มีทีท่าแปลกใจสักนิดเลยที่เป็นเธอ “รู้ได้ไงว่าฉันมาน่ะ”
“เห็นร่มจากข้างบนก็รู้แล้ว” เขาขมวดคิ้ว “พี่ผกาเถอะ มายืนทำไมตั้งนานไม่ตะโกนเรียกล่ะ”
หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่ แสงเองก็ไม่ได้ติดใจ ขยับเปิดประตูให้กว้างขึ้น “เข้ามาสิพี่ เดี๋ยวก็โดนละอองฝนเป็นหวัดกันพอดี”
ร่มสีดำถูกกางทิ้งไว้หน้าบ้าน เจ้าบ้านเดินนำแขกเข้าไปยังโซฟาด้านใน เขาไม่รู้จะถามถึงธุระไปทำไมเมื่อช่อผกามาที่นี่เป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว คุ้นเคยจนแม้แต่น้ำสักแก้วจะรินให้เป็นมารยาทยังไม่ทำด้วยซ้ำ
“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ” คนถามหันซ้ายหันขวา
“ฉานอยู่ในห้อง ท่องสูตรคูณมั้ง”
“ขยันจังเลยนะ” ช่อผกาพึมพำ มาถึงตรงนี้แสงก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ดวงหน้าสวยๆ กลับฉายความอ่อนล้าอย่างปิดไม่มิด บางทีช่อผกาอาจจะเรียนหนักไปหน่อย
“พี่ผกา...”
“ดอกชงโคบานเต็มเลยนะ นี่! ฉันเก็บมาให้ด้วย” ว่าแล้วหล่อนก็แบมือข้างหนึ่งออก ดอกไม้สีสวยอยู่ในนั้นทว่ายับย่นจนจำรูปร่างเดิมแทบไม่ได้ ช่อผากจับมาคลี่ออก “แย่จังเผลอกำแรงไปซะได้”
จะไม่ให้ดอกไม้เละได้อย่างไร แค่นั่งเฉยๆ มือทั้งสองข้างก็สั่นเทาขนาดนี้ แสงเห็นไหล่บอบบางไหวอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่เธอยังฉีกยิ้ม “มันคงกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ ไว้เดี๋ยวพี่ไปเอาดอกใหม่ให้นะ แสงจะได้...”
“ผมไม่อยากได้ดอกไม้ครับ”
“ถ้างั้น...”
“พี่ผกาเป็นอะไรหรือเปล่า”
ริมฝีปากอิ่มที่อ้าออกชะงัก ก่อนจะกลืนกินคำพูดทั้งหมดลงไป ใบหน้าแย้มยิ้มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยับยู่ ร่างที่พยายามฝืนมาตลอดสั่นเทาจนห้ามไม่อยู่ ชงโคในมือถูกขยำจนแหลกเละ ริมฝีปากแห้งผากค่อยๆ ขยับพูด

“ฉันท้อง”

ราวกับกับโลกทั้งใบถล่มลงมาตรงหน้า ความเข้มแข็งที่เสแสร้งทะลักออกมาเป็นหยดน้ำที่ดวงตา ช่อผกาซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ ส่งเสียงสะอื้นปานขาดใจ
แสงได้แต่นั่งนิ่ง ดวงตาสะท้อนแต่เพียงภาพอันแสนเจ็บปวด คำพูดที่เธอบอกออกมายังไม่ทำร้ายจิตใจเท่าเสียงสะอื้นนี้เลยสักนิด หัวสมองว่างเปล่าปล่อยให้ความรู้สึกทำงานแทน คำถามมากมายวิ่งชนกันในหัวทว่าแสงไม่กล้า...ไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยออกไป
สายฝนกระหน่ำซ้ำเติมด้านนอกราวจะกลบเสียงกรีดร้องของคนตรงหน้า ชั่วขณะหนึ่งแสงคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง แม้จะเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดแต่เขาไม่อาจทนมองอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป
มือข้างหนึ่งวางทาบลงบนหลังมือขาว เอ่ยบอกถ้อยคำที่มาจากใจ
“ไม่เป็นไรนะพี่ผกา ผมยังอยู่กับพี่นะ”

ถึงอย่างไรเขาก็เป็น ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ ของพี่ผกาเหมือนเดิม

.................................................

ข่าวเรื่องพี่ผกาท้องแพร่สะพัดไปทั่วไม่เว้นแม้แต่บ้านของแสง หญิงสาวขวัญใจของทุกคนกลับท้องก่อนแต่ง แถมยังเพิ่งเริ่มเรียนมหาฯลัย ช่างเป็นหัวข้อที่น่าสนใจเสียจริง
แสงนั่งฟังคำว่า ‘ไม่น่าเชื่อ’ จากปากคนอื่นนับร้อยพันครั้ง ทั้งที่คิดว่าเจ้าตัวคงจะเครียดแทบฆ่าตัวตายหรือหนีจากที่นี่ไป แต่ช่อผกามักมีอะไรให้ตกใจอยู่เสมอ
อานนท์ แฟนหนุ่มของเธอย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านเพื่อช่วยดูแลช่อผกาและลูกในท้อง เขาเป็นพนักงานธนาคารที่เพิ่งบรรจุได้ไม่กี่เดือน จะพูดให้สวยงามอย่างไรก็ต้องยอมรับว่ามีลูกแบบไม่ได้ตั้งใจ เงินเดือนก็ยังไม่มากพอจะตั้งตัวได้แท้ๆ
แสงเจอเขาอยู่หลายครั้ง เป็นชายหนุ่มที่สุภาพ ดูหัวอ่อนนิดหน่อยคงเพราะมีดวงตาที่เศร้าโศก กระนั้นก็ดูดีจนไม่แปลกใจที่พี่ผกาไปตกล่องปล่องชิ้นด้วย เห็นว่าฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยพอสมควร แต่ไม่รู้ว่าจะยินดีกับสมาชิกใหม่ของบ้านด้วยหรือเปล่า ตัวเขาเองก็ไม่กล้าถาม
ช่อผกาท้องโตขึ้นทุกวัน ไม่รู้ว่าสัญชาตญาณความเป็นแม่หรือเปล่าถึงได้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แสงเองก็เทียวไปเทียวมาเอาของไปเยี่ยมอยู่ไม่ขาดจนกระทั่งเด็กน้อยได้ลืมตาดูโลก
เดือนตุลาของปีนั้นช่อผกาหายตัวไปเกือบอาทิตย์จากนั้นแสงก็ได้รับโทรศัพท์ว่าลูกชายของเธอลืมตาดูโลกแล้ว สามวันต่อมาพ่อกับแม่พาเขาและฉานนั่งรถไปโรงพยาบาลพร้อมกระเช้าของบำรุง
กลิ่นยาฆ่าเชื้อลอยฟุ้งในอากาศตอนที่ย่างก้าวเข้าไป โรงพยาบาลเอกชนขนาดกลางดูสะอาดสะอ้าน แน่นอนว่าจุดหมายคือห้องพักพิเศษ เท่านี้ก็พอจะเดาได้ว่าช่อผกาได้รับการดูแลเป็นอย่างดี
ในที่สุดก็พากันมาหยุดอยู่หน้าป้าย ‘ช่อผกา จันทรศานต์’ จนได้ ยังไม่ทันที่พ่อจะง้างมือเคาะ บานประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
“อ้าว! นนท์” พ่อเบิกตากว้าง
“สวัสดีครับ” อานนท์ยกมือไหว้ผู้มาเยือน เขาอยู่ในชุดฟอร์มของธนาคารเต็มยศ “มาเยี่ยมผกาเหรอครับ”
“ใช่แล้ว” พ่อยกกระเช้าขึ้นเล็กน้อย “แล้วนนท์จะไปไหนเหรอ”
“ผมถูกเรียกตัวด่วนน่ะครับ ทั้งที่ลางานแล้วแท้ๆ” คุณพ่อมือใหม่หัวเราะแห้งๆ สีหน้ากังวลไม่น้อยที่ต้องทิ้งภรรยาไว้คนเดียว
“ไม่ต้องห่วงหรอก แรกๆ ก็วุ่นวายแบบนี้แหละอาเข้าใจ” คนแก่กว่าตบปุๆ บนบ่า “เดี๋ยวพวกอาอยู่เป็นเพื่อนผกาให้เอง”
“ขอบคุณมากครับ”
แสงเหลือบมองจนแผ่นหลังนั้นหายวับเข้าไปในกล่องลิฟต์ มาถึงตรงนี้เขาเพิ่งพบว่าตัวเองใจเต้นแรงแค่ไหน ปลายนิ้วชาดิกจนต้องขยับเรียกสติ ทันทีที่บิดาผลักบานประตูเข้าไปเขารู้สึกเหมือนภาพตรงหน้าช่างสว่างจ้าเหลือเกิน
“อ้าว มาได้ไงคะเนี่ย!” คุณแม่มือใหม่เบิกตากว้าง
“บอกก่อนก็ไม่ตกใจสิจ๊ะ” แม่เดินไปวางกระเช้าที่ข้างเตียง “น้าเอามาบำรุงจ้า”
“ขอบคุณค่ะ” แม้จะดูอิดโรยแต่ช่อผกายิ้มทั้งปากและดวงตา
“ไหนๆ เอาตัวเล็กมาดูหน่อยซี้” หล่อนชะเง้อมองทารกในอ้อมกอดหญิงสาว “ว้าย น่าเกลียดน่าชังเชียว ไหนๆ ขอน้าอุ้มหน่อยคนดี”
เสียงเจี๊ยวจ๊าวตามประสาผู้หญิงดังไม่หยุด คุณแม่ทั้งสองคุยกันสนุกสนาน หนักไปทางให้คำแนะนำในการเลี้ยงเด็ก พ่อกับฉานไปชะโงกดูชวนคุยนู่นนี่นิดหน่อย เพราะไม่รู้เรื่องเลยหนักไปทางบอกให้ช่อผการักษาตัวเสียมากกว่า แสงนั่งอยู่บนโซฟา มองพี่สาวข้างบ้านที่กลายเป็นคุณแม่ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในอกอย่างบอกไม่ถูก
“แสง มาดูน้องสิ” ใบหน้าสวยชะโงกออกมาเรียก ทำเอาสะดุ้งเฮือก หนุ่มน้อยค่อยๆ ย่างก้าวเข้าไปหาเตียงคนป่วยที่ริมหน้าต่าง เด็กหญิงผมเปียเมื่อวันวานส่งยิ้มให้เขาเหมือนอย่างเคย “ดูสิ หน้าเหมือนฉันไหม?”
ลมหายใจหยุดชะงัก ทารกในอ้อมแขนมารดาช่างบริสุทธิ์ราวกับภาพวาด แสงรับตัวเด็กน้อยในห่อผ้าขึ้นมาอุ้มแนบอกด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ความอบอุ่นจากร่างแผ่ซ่านเข้ามาในอก เขามองเด็กน้อยอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรจนกระทั่งมารดาแย่งไปอุ้มแทนเพราะกลัวทำตก
ช่อผกาส่งยิ้มหวานที่เด็กน้อยเป็นที่รักใคร่ของทุกคน ทว่าน้องชายคนสนิทกลับล้วงกระเป๋าทำท่าทีแปลกๆ จนเธอต้องเอ่ยถาม “เป็นอะไรน่ะแสง”
“เอ่อ...” เจ้าของชื่อลังเลเล็กน้อย ก่อนมือที่คาในกระเป๋าจะหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา ดอกไม้สีม่วงที่กลีบพับยู่ ยับเยินพอสมควร “ต้นที่พี่ผกาชอบออกดอกแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆ อะไรเนี่ย อุตส่าห์เอามาฝาก ทำอะไรน่ารักไม่สมกับตัวเลย”
“อะไรเล่า!” คนเด็กกว่าหน้าบุ้ย จริงๆ เลย! ทำไมเป็นผู้หญิงไม่น่ารักแบบนี้นะ!
“ฮ่าๆๆ” ดื้อก็เท่านั้น ซนก็เท่านี้ เป็นแม่คนแล้วแท้ๆ ยังจะ...
“ขอบใจนะ สวยมากเลย”

ยังจะทำให้คนอื่นหัวใจสั่นแบบนี้อีก
ไม่ดีเลย ไม่ดีเลยจริงๆ

………………………………………….

แสงเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตลอดและเริ่มพบว่าตัวเองสนใจเพศเดียวกัน เขามีแฟนคนแรกตอนมัธยมปลายเป็นเพื่อนร่วมชั้น หน้าตาน่ารักขนาดผู้ชายด้วยกันเองยังต้องเอ่ยชม
เพียงแค่ห้าปีข้างบ้านก็เปลี่ยนแปลงไปมากมาย พ่อแม่ของช่อผกาย้ายกลับไปอยู่บ้านนอกปล่อยบ้านสวนหลังนั้นเป็นเรือนหอของสองหนุ่มสาวโดยสมบูรณ์ ส่วนอานนท์ก้าวหน้าในการงานแบบก้าวกระโดด เผลอแป๊บเดียวก็ถอยรถคันใหม่มาจอดให้แปลกใจเล่นๆ
ช่อผกากลับไปเรียนต่อจนจบการศึกษาจนได้ หล่อนเล่าให้แสงฟังว่าวางแผนจะหางานทำในปีหน้า ระหว่างนี้ก็เทียวไปเทียวมาส่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปโรงเรียนและเป็นแม่บ้านเต็มตัว
เด็กหนุ่มเดินกลับบ้านในเย็นวันหนึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่รถยนต์สีดำจอดเทียบสนิทข้างรั้วบ้าน ประตูถูกกระชากออกตามมาด้วยร่างน้อยๆ ที่วิ่งโร่มาแต่ไกล เขากางแขนออกรับเจ้าตัวน้อยสู่อ้อมกอด
“อาแสง! กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงของเด็กชายวัยห้าขวบอู้อี้อยู่บนบ่า ร่างเล็กสวมชุดนักเรียนอนุบาลยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่
“เป็นไงบ้างอโณ เรียนสนุกไหม”
“อื้อ” หัวกลมๆ ส่ายไปมา “ไม่สนุกเลยครับ อยู่บ้านสนุกกว่า”
จะว่าเด็กมันซื่อหรือขี้เกียจดี แสงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกได้แต่ตบหัวทุยปุๆ
“คิดถึงอาแสงจังเลย” อโณชาไถหัวเข้าออดอ้อน ไอ้เด็กนี่ติดคนอย่างกับอะไรดี เมื่อปีก่อนพี่ผกาดันเป็นไข้เลือดออกต้องนอนโรงพยาบาล อโณงอแงไม่หยุดจนแสงต้องไปนอนเป็นเพื่อนทุกวัน
“ตรงนั้นน่ะจะกอดกันไปถึงไหนเดี๋ยวรถก็ชนหรอก” หญิงสาวคนเดียวตะโกนเรียก “แล้วอโณกลับมายังไม่ทันล้างมือถอดรองเท้าเลยอย่าเพิ่งไปเล่นกับอาเขา”
เด็กน้อยหน้ายับยู่ แต่ก็ยอมเดินคอตกเข้าบ้านไปแต่โดยดี ทิ้งหนุ่มมัธยมมองตามอย่างขำๆ พี่ผกาเป็นผู้เป็นคนจนเขาอดจะตกใจไม่ได้
“คุณแม่นี่ดุจริงนะ”
“ฉันขี้เกียจซักถุงเท้าดำๆ” ช่อผกากอดอก ดูมีสง่าราศีของอาเจ๊ทั้งที่ยังเป็นแม่บ้านแท้ๆ “วันนี้ว่างไหมล่ะ มาเล่นกับอโณไหม?”
“เอ่อ..” แสงหลบตาวูบ ที่จริงแล้วเมื่อครู่แฟนเพิ่งโทรเข้าบ้านมาชวนไปดูหนัง เพียงแต่ว่าเขายังไม่ได้ตอบตกลง
“ถ้านัดแฟนไว้ก็ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูเอง”
“มะ..ไม่ใช่นะ!” เขาเผลอหลุดปาก “ไปสิ! แต่ขอกินข้าวเย็นบ้านพี่ผกาด้วยได้ไหมล่ะ”
“สบายมาก” หล่อนผลักรั้วไม้สีขาว “เข้ามาสิ ล้างมือก่อนเล่นกับอโณด้วยนะ”
“อนามัยจัดเชียวนะ”
ปากบ่นไปอย่างนั้น แต่แสงก็จัดการล้างเชื้อโรคออกจากมือแต่โดยดี สมองไพล่คิดขอโทษแฟนหนุ่มเงียบๆ ตอนที่กำลังเหม่อก็ถูกร่างกลมๆ ดึงที่แขนเสื้อ
“อาแสงๆ วันนี้แข่งรถกันนะครับ!”
เฮ้อ.. รู้สึกผิดกว่าเดิมอีก
บรรยากาศในบ้านจันทรศานต์อบอุ่นจนแทบร้อน ทุกพื้นที่มีกลิ่นอายของการใช้ชีวิต แสงจิตใจสงบทุกครั้งเมื่ออยู่ที่นี่ บ้านสีทึมๆ ที่มีข้าวของเด็กแทรกอยู่ทุกตารางนิ้ว เขาเหลือบมองช่อผกาที่กำลังรวบผมเป็นหางม้าขึ้นก่อนจะเข้าครัว คงปลอกผลไม้มาให้กินอีกตามเคย
“ดูสิๆ รถผมแล่นเร็วกว่าล่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วดึงความสนใจกลับไปหา เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะนั้น ฉีกยิ้มร่า “ชนะแล้ว เย้ๆๆ”
“ขี้โกงนี่นา เล่นปล่อยมือก่อนอา”
“ก็อาแสงไม่ฟังเองนี่นา ผมนับเลขแล้วนะ”
อโณชาแปลว่าต้นอังกาบ ชื่อเป็นดอกไม้แต่ออกเสียงคล้ายอานนท์ผู้เป็นพ่อ ช่อผกาเล่าที่มาของชื่ออย่างภาคภูมิใจ เด็กชายเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างพ่อกับแม่ รูปหน้า ริมฝีปาก เส้นผมสีดำขลับได้จากแม่ ส่วนจมูกกับดวงตาโศกนั้นเหมือนพ่อไม่มีผิด จะพ่อหรือแม่ก็ดีอย่างไรเด็กนี่ก็สวรรค์สร้างชัดๆ
“งั้นปล่อยมือพร้อมกันใหม่นะครับอาแสง รอบนี้ห้ามช้าล่ะ”
“เออๆ รู้แล้วน่า”
“หนึ่ง สอง...”
โตมาคงเหมือนพี่ผกาน่าดู...
“สาม!!”

................................................

[Indigo]

อโณชาเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่งดงามอย่างชื่อ สุภาพ และหัวอ่อน ทั้งที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นแล้วก็ยังไม่มีทีท่าจะทำลายข้าวของหรือพังบ้านเหมือนแสงสมัยเปรี้ยวตีน
เมื่อสี่ปีก่อนพี่อานนท์เสียจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ แสงยังจำการพังทลายของพี่สาวได้ติดตา เธอร้องไห้หนักราวกับสูญเสียทุกอย่างในชีวิต บ่าบอบบางสั่นระริกแม้ในยามที่เขากอดปลอบก็ไม่มีทีท่าจะดีขึ้น โชคดีที่ช่อผกามีอะไรให้ตกใจเสมอ เธอเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่เดือนกว่าก็กลับมาเข้ารูปเข้ารอย

‘ครึ่งหนึ่งของพี่นนท์อยู่ในตัวอโณ ถ้าฉันดูแลไม่ดีคงไม่มีหน้าไปเจอเขาบนสวรรค์หรอก’

หลังพูดประโยคนั้นจบเลขาสาวก็รวบผมขึ้น สะพายกระเป๋าแล้วออกเดินไปข้างหน้า แสงยังจำได้ดีว่าแผ่นหลังนั้นเท่บาดใจขนาดไหน เขานับถือเธอจากก้นบึ้งของหัวใจ
ส่วนตัวแสงเองค่อนข้างหลงระเริงกับแสงสี หลังได้ตั๋วทนายก็ใช้หากินฟุ้งเฟ้อพอสมควร เปลี่ยนแฟนมาแล้วสี่คน นี่ยังไม่นับพวกเบี้ยบ้ายรายทางวันไนท์สแตนด์ไปอีก จนเอดส์ระบาดในไทยเพื่อนตายเป็นเบือนั่นแหละถึงได้หยุด พี่ผกาที่รู้เรื่องรสนิยมของเขาถึงกับบ่นไม่หยุดปากว่าทำไมเหลวไหลแบบนี้ เจ้าหล่อนไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ กลับกันยังบอกให้ชวนแฟนมากินข้าวที่บ้านด้วยซ้ำ แสงซึ้งน้ำใจจนแทบวิ่งไปร้องไห้เลยล่ะ
“ว่าไงไอ้แสง ไม่เห็นหน้านานเลยนะ” เพื่อนที่เคาน์เตอร์โบกมือเรียก “เอ้า! นั่งๆ”
เขานั่งลงอย่างว่าง่าย หันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ ที่นี่คือไนต์คลับที่เป็นอันรู้กันว่าชาวสีม่วงจะมารวมตัว แสงกวาดตามองไปทั่วร้าน
“คนกลับมาเยอะแล้วนี่”
“ช่วงก่อนตายไปเยอะ แต่ก็เพิ่มมาเยอะ” เหมือนจะตลก แต่แววตาของเพื่อนเศร้าสร้อย “ว่าแต่แกเถอะ มาแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ”
“ถ้าพูดถึงคนก่อนเลิกไปแล้วล่ะ” เขาตอบขณะรับเครื่องดื่มจากบาร์เทนเดอร์
“อะไรว้า~ ทำไมคบไม่ยืดเลย” ทางนั้นอัดบุหรี่เข้าปอด “เฮ้อ ที่ว่าไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์เห็นจะจริง”
“ก็คงแบบนั้นแหละ” รักทงรักแท้อะไรนั่นแสงเลิกตามหามานานแล้ว เขาคิดแค่ว่าจะสนุกกับชีวิตอย่างไรเท่านั้นพอ
“แล้ววันนี้เป็นไง ออกล่าไหม”
“พักก่อน พักยาวๆ เลย”
“น่าเสียดายออก ฉันว่าคนนั้นสเปคนายเลยนะ” เพื่อนบุ้ยหน้าไปด้านหลัง แสงมองตามไปทางนั้น ผู้ชายวัยรุ่นดูน่าจะเด็กกว่าเขาหลายปี ผิวขาวละเอียดตัดกับเส้นผมสีดำขลับ ดวงตาสวยคู่นั้นกำลังจ้องมาทางเขาเช่นกัน
“นาย...รู้ได้ไงว่านี่สเปคฉัน”
“โธ่! กี่คนต่อกี่คนนายก็แบบนี้เด๊ะๆ” ฝ่ายนั้นเอานิ้วชี้หมุนๆ รอบใบหน้า “ต้องขาวๆ ผมดำ ยิ่งถ้าตาสวยก็จะได้คะแนนเพิ่มขึ้นอะ..”
แก๊ง!
ก้นแก้วกระทบผิวหินอ่อนของเคาน์เตอร์อย่างแรงจนเพื่อนสะดุ้งเฮือก
“สะ...แสง” เขาโบกมือผ่านดวงตาที่เบิกกว้าง ทว่าทางนั้นยังไม่มีวี่แววว่าวิญญาณจะกลับเข้าร่าง “แสง! เป็นอะไรวะ”
“ปะ..เปล่า! ไม่มีอะไร” โกหกได้เลวร้ายระดับเด็กอนุบาลยังรู้ แสงรีบยกเครื่องดื่มในแก้วอัดลงคอราวกับคนบ้า เขาปาดปากลวกๆ “ฉันมีธุระด่วน คงต้องกลับแล้วล่ะ”
“อะไรกันวะ เพิ่งมา...เฮ้ย! กลับจริงเหรอ”
เสียงของเพื่อนค่อยๆ หายไปเมื่อเขาโผล่พ้นประตูคลับมาได้ ใบหน้าแดงเรื่อด้วยฤทธิ์ค็อกเทลที่ดื่มจนไม่รู้รสชาติ เสียของชะมัด แต่นาทีนี้แสงไม่สนใจอีกแล้ว เขาตบหน้าเรียกสติก่อนจะพาสังขารตัวเองกลับบ้านในทันที
โชคดีที่ไนต์คลับไม่ไกลจากเขตบ้านนัก ประกอบกับถนนโล่งใช้เวลาไม่นานแสงก็ขับเข้ามาในซอยบ้านได้เป็นผลสำเร็จ เขามองบ้านช่องที่ผุดเป็นดอกเห็ดเพราะความเจริญเข้าถึงด้วยหวนอาลัย แต่ก่อนยังมีแต่ทุ่งหญ้าป่ารกแท้ๆ เชียว ดูถูกสิ่งที่เรียกว่าเวลาไม่ได้สักนิด
ใช่...ดูถูกไม่ได้เลย..
ควันบุหรี่ลอยเอื่อยขึ้นเหนือรถ แสงไม่ได้เอารถเข้าไปจอดในบ้านอย่างที่คิด แต่กลับเปิดกระจกพร้อมปรับเอนเบาะลง พินิจใคร่ครวญถึงต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาสติแตกแบบนี้...
‘กี่คนต่อกี่คนนายก็แบบนี้เด๊ะๆ’
ไอ้เพื่อนเลว! ไอ้เพื่อนชั่ว! อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ
‘ต้องขาวๆ’
มันก็สเปคธรรมดาไม่ใช่เหรอ
‘ผมดำ’
แล้วทำไมเราต้องเป็นบ้าด้วย
‘ยิ่งถ้าตาสวย….’
ก็ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดน่ะ...



“อ้าว! อาแสงมาทำอะไรตรงนี้ครับ”
เฮือก!!
“แค่กๆๆ” ควันไหลย้อนออกทางจมูกจนพ่อนักสูบสำลักน้ำหูน้ำตาไหล ใบหน้าที่อยู่ในความคิดเมื่อครู่โผล่ดวงตาโศกคู่สวยมาที่หน้าต่าง
“เป็นอะไรน่ะครับ”
“มะ..ไม่เป็นอะไร แกช่วยเอาหน้าออกไปห่างๆ หน่อย” เขาโบกมือไล่ หลานได้แต่ถอยออกมาเกาหัวงงๆ เดาว่าตัวเองคงไปยืนบังทางเข้าของออกซิเจนจนคุณอาหายใจลำบาก
อโณชายืนอยู่ตรงนั้น รอจนแสงเช็ดน้ำหูน้ำตาและขยี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ย
“แล้วไม่เข้าบ้านเหรอครับ ยุงไม่กัดเหรอ”
“ไม่กัด” เขาตอบห้วนๆ “ว่าแต่ฉัน แล้วแกล่ะออกมาทำอะไร”
“แม่ให้มาหยิบจดหมายที่ตู้นี่ครับ ผมไม่ได้เหลวไหลแบบอาแสงสักหน่อย” กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งขนาดนั้นหลานก็ไม่ได้โง่เสียหน่อย ไอ้ตัวแสบคลี่ยิ้มบาง “เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรผมไม่ยุ่งก็ได้”
ใบหน้านั้นชะโงกเข้ามาอีกครั้ง “ฝันดีครับอาแสง”
ค่ำคืนนั้นแสงนอนแทบไม่หลับเพราะไอ้คำอวยพรบ้าๆ นั่น ฝันดีผีห่าอะไรของมัน แค่จะข่มตานอนยังทำไม่ได้เลยโว้ย! เขาตลบผ้าห่มลงแล้วสบถอย่างเกรี้ยวกราด
“โธ่เว้ย!”

..................................................

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ตาโศกช้อนขึ้นมอง “อธิบายอีกรอบได้ไหมครับ”
ก่อนจะได้เข้าใจสมองไอ้แสงแทบจะระเหิดระเหยเป็นไอก่อนแล้ว เขามองไอ้หลานตัวดีที่พลิกตัวจากนอนมาเป็นนั่งอย่างเกียจคร้าน มันเกี่ยวเส้นผมที่ข้างแก้มขึ้นทัดหู “ไม่ได้เหรอครับ”
“เออๆๆ” ก้นปากกาเคาะบนหัวหลาน “ถ้าแกสอบไม่ติดพี่ผกาแหกอกฉันแน่”
“ฮ่าๆๆ”
โต๊ะอาหารถูกแปลงร่างเป็นห้องสมุดขนาดย่อมๆ เมื่อหนังสือเตรียมสอบกระจุยกระจายเต็มพื้นที่ นายอโณชานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เลื้อยลงไปนอนแปะบนโต๊ะ สมองถูกใช้งานหนักมาตลอดสี่ชั่วโมงได้มาถึงจุดแตกหักแล้ว ตอนนี้แม้แต่ป้ายหน้าบ้านยังทำใจอ่านไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ลุก!” คุณอาก็เคี่ยวเข็ญไม่เลิก นี่ติวสอบหรือติดคุกอโณชาไม่แน่ใจนัก
“ขอพักสักชั่วโมงเถอะครับ ตอนนี้ตัวอักษรเดียวก็ไม่มีที่เบียดลงสมองผมแล้ว” หลานต่อรอง “หรือถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้ค่อยมา...”
“หนึ่งชั่วโมง” แสงเลือกอย่างเฉียบขาด “แกจะทำอะไรก็ทำไป”
“ขอบคุณครับ” สิ้นคำอโณชาก็พุ่งไปที่โซฟาทันที ทิ้งตัวลงราวกับชีวิตนี้ไม่เคยได้หลับ แน่นอนว่าเข้าห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็วจนแสงไม่ทันได้จับเวลาเลยทีเดียว
เขาส่ายหัวปลงๆ เป็นเด็กดีแบบนี้คิดยังไงถึงอยากเรียนคณะนิติศาสตร์เนี่ย ทั้งที่เล่าประสบการณ์ให้ฟังก็แล้ว ขู่ก็แล้วไอ้เด็กอโณก็ยังมุ่งมั่นจะศึกษาต่อด้านนี้อยู่ดี เห็นบอกว่าไม่รู้จะเข้าคณะไหนดี มีอาแสงอยู่ด้วยสงสัยอะไรจะได้ถามง่ายๆ ฟังคำตอบเอื่อยเฉื่อยของมันแล้วแสงอยากจะเป็นลมตาย พี่ผกาก็พอพี่ผกาลูกจะทำอะไรก็ตามใจไปหมด แล้วหวยออกที่ใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้แสงที่ต้องมานั่งติวหนังสือให้เนี่ย
เสียงลมหายใจเข้าออกดังสม่ำเสมอเป็นตัวบอกได้อย่างดีว่าอโณชาเหนื่อยล้าแค่ไหน แสงลากเก้าอี้ออกยืนบิดขี้เกียจไปมา คิดว่าออกไปสูบบุหรี่สักมวนก็น่าจะดีเหมือนกัน ว่าแล้วก็คว้าซองกับไฟแช็กเดินหายไปที่ประตูบ้าน
วันนี้ช่อผกาไปทำงานชดเชยเลยทิ้งให้อโณอยู่บ้านคนเดียว แสงเองก็ไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแกร่วเป็นเพื่อน ไปๆ มาๆ เลยบังคับมันอ่านหนังสือสอบเสียเลย
ควันขาวลอยเอื่อยก่อนจะสลายไปกับสีฟ้าของผืนนภา หัวสมองค่อยปลอดโปร่งขึ้นบ้าง นับตั้งแต่ที่ไอ้เพื่อนนรกนั่นพูดจาไม่เข้าท่าแสงก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับหลาน จะว่าเสน่หาแบบหนุ่มสาวก็ไม่ใช่ เขาเองก็ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร แต่ชวนให้รู้สึกผิดบาปต่อพี่ผกาชะมัดเลย
ยอมรับเลยว่าคนบ้านนี้ปั่นหัวเขาเก่งชะมัดไม่ว่าจะแม่หรือลูกชาย นึกแล้วก็กลับมาเครียดจนต้องดึงทึ้งผมตัวเองไปมา ถอนหายใจออกมาอีกรอบแล้วกลับเข้าบ้านไป
อโณชายังหลับสนิทอยู่ที่เดิม ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบบนแผ่นหนังของโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ดวงหน้าผ่อนคลายมีความสุข ช่างเป็นภาพที่เขาไม่สามารถละสายตาได้
แสงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ โซฟามองงานศิลปะตรงหน้าอย่างเพ้อๆ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อยที่เขาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ในวันนั้นเติบโตอย่างสวยงามเหลือเกิน
“อื้อ” หลานครางหงุดหงิดก่อนจะขยับซุกลงบนโซฟาให้มากขึ้นเหมือนลูกแมวตัวน้อย วินาทีนั้นแสงเผลอเอื้อมมือออกไปโดยมีจุดหมายอยู่ที่ปอยผมข้างขมับ ภาพดวงหน้าขาวขยับเข้ามาใกล้เพียงเหลือบตาขึ้นมอง..
ผ่าง!  ภาพพี่อานนท์แบบขาวดำลอยเด่นหราอยู่บนหัว แสงสะดุ้งเฮือกจนหงายไปข้างหลัง
รอยยิ้มของชายในรูปสุภาพอย่างที่สุด แต่ขนแขนก็ลุกชันโดยไม่ทราบสาเหตุได้
นักเรียนม.6 พลิกตัวอีกทีเมื่อเหงื่อเริ่มออกที่แผ่นหลัง อโณชาครางงึมงำเหมือนคนไม่ได้สติอยู่ครู่ใหญ่ บ้านเขาร่มรื่นต้นไม้เยอะก็จริง แต่ก็สู้แดดตอนเที่ยงวันไม่ไหวอยู่ดี ชั่วขณะที่อยู่ระหว่างห้วงฝันและความจริงอโณชาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แปลกไป และทันทีที่เขานึกออกว่ามันคืออะไร เด็กหนุ่มก็เด้งตัวขึ้นมา


พรึ่บ


“อาแสงจุดธูปทำไมอะครับ”
“เออ! เงียบน่า” คนแก่กว่ายกมือที่ประนมขึ้นจรดหน้าผาก

พี่นนท์ครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรลูกชายพี่จริงๆ นะครับ
ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลมันกับพี่ผกาให้เอง

......................................................

ทั้งที่เคยสัญญาไว้แบบนั้นทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ก็ไม่รู้..
แสงเงยหน้ามองควันไฟที่ยอดของเมรุ แน่นิ่งอยู่อย่างนั้นรอจนกลุ่มควันก้อนสุดท้ายสลายไป ในที่สุดเขาก็ได้ส่งพี่ผกาขึ้นสวรรค์ไปหาพี่นนท์แล้ว ทั้งที่ควรจะยิ้มแต่กลับเหนื่อยล้าจนยกมุมปากไม่ขึ้นอีกแล้ว หลายวันที่ผ่านมามันหนักหนาเกินกว่าแสงจะรับไหวจริงๆ
แต่คงไม่โหดร้ายไปมากกว่าหลานชาย ทั้งที่ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเขา แต่แสงรู้ดีกว่าการแตกสลายจากภายในนั้นน่ากลัวแค่ไหน เหมือนบาดแผลนั่นแหละ ต่อให้เหวอะหวะถ้าเห็นก็ยังรักษาทัน แต่แผลภายในนี่สิ ค่อยๆ กัดกินโดยไม่รู้ตัว เจออีกทีอาจจะแก้ไขไม่ทันแล้วก็ได้
ทั้งที่คิดว่าจะคอยดูแลหลานชายต่อจากนี้ แต่อโณชาเหมือนเล่นตลกกับคนแก่ ไอ้เด็กเคยหัวอ่อนนั่นย้ายออกจากบ้าน แถมยังปล่อยให้คนอื่นมาเช่าต่อหน้าตาเฉย จากนั้นแสงก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับมันอีกเลย
น่าแปลก บทจะห่างก็ห่างกันไปเฉยๆ มนุษย์ก็คงแบบนี้มีอะไรให้ทำมากมายในชีวิต อย่างมากที่สุดก็โทรไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบจากมันบ้างให้ดูไม่ปล่อยปละละเลย อายุมันก็ตั้งเท่าไหร่แล้วคงดูแลตัวเองได้นั่นแหละ
แต่ทุกครั้งที่กลับไปยังป้ายหน้าตู้เก็บอัฐิแสงจะจุดธูปขึ้นพร้อมบอกให้พี่ๆ ทั้งสองสบายใจ
เขาจะช่วยดูแลลูกชายของพี่เอง
........................................................

แต่ไม่ได้หมายความว่าช่วยมันหาแฟนหรือเปล่าวะ

“หลงกินนี่สิๆ”
“คุณอโณก็กินกุ้งนี่สิครับ ผมแกะให้เรียบร้อยแล้ว”
แสงเบ้หน้าจนตีนการ้าวไปถึงขมับ ภาพหลานก้อร่อก้อติกกับไอ้เด็กหน้ากระรีเพลย์ซ้ำๆ ซากๆ อยู่ตรงหน้า ไม่รู้มันแดกเองไม่เป็นกันหรือไงต้องมาตักนู่นแกะนี่ให้กัน เป็นง่อยเรอะ
“แค่กๆๆ”
“หลง! เป็นอะไร” หลานชายลูบหลังไอ้หนุ่มนั่นไปมา
“กะ..ก้างปลาติดคอครับ”
“ดื่มน้ำเร็วๆ” ว่าแล้วก็ประเคนแก้วให้ถึงปาก แสงเท้าคางมองไอ้เด็กหลงอัดน้ำลงกระเพาะอย่างดุเดือดจนเสื้อเปียกเป็นวงๆ
“ลงแล้วครับ” มันทำตาเป็นประกาย “คุณอโณสุดยอดเลยครับ!”
ทำไมแกหาแฟนได้ปัญญานิ่มแบบนี้วะ! นี่ถ้าไม่เคยสืบมาก่อนแสงจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าไอ้เด็กหน้ากระนี่จะเป็นนักเรียนนอก!
“คราวหน้าก็ค่อยๆ กินสิ ปลาสลิดก้างมันเล็กต้องดูดีๆ” อโณชาทิ่มส้อมเข้าไปแย่งชิ้นปลาของไอ้หลงมาไว้ในจานตัวเอง “มานี่ฉันแกะให้เอง”
“คุณอโณ...” ทางนั้นส่งสายตา “ขอบคุณนะครับ”
แล้วแกเขินบ้าอะไรไอ้อโณ โว้ย! พวกแกมันสติไม่ดีกันหรือไงวะ!
“อะแฮ่ม” ไอ้คู่รักบ้าบอนี่มันชักจะเอาใหญ่แล้ว แสงอดไม่ได้จะส่งเสียงขัดบรรยากาศหวานแหววแบบประหลาดๆ
“อาแสงก็ก้างติดคอเหมือนกันเหรอครับ” นั่งมาตั้งนานเพิ่งจะเห็นหัวผู้ใหญ่หรือไง แสงขยับจานหลบช้อนไอ้เด็กเมื่อวานซืน
“ฉันแกะเองเป็น ไม่ต้องให้แกมาคอยช่วยหรอก” มีแต่แฟนแกนั่นแหละที่โง่ระดับแดกปลายังไม่มีปัญญา
อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับคนแก่ขี้น้อยใจ เพิ่งจะสี่สิบต้นๆ แท้ๆ ไม่รู้จะรีบบ่นไปถึงไหน ช้อนในมือเปลี่ยนเป้าหมายเป็นทอดมันในจานริมสุด ตักมันลงจานข้าวให้อา
เขาฉีกยิ้ม “อันนี้ก็อร่อยนะครับ”
แสงมองรอยยิ้มประจบประแจงแล้วสะบัดหน้าหนี ส้อมในมือสั่นระริก ชิ! กินก็ได้วะ ไม่อยากให้เสียน้ำใจ
จะกี่ปีก็แพ้มันทุกทีสิน่า แสงเคี้ยวข้าวกร้วมๆ พอมาหยุดนั่งนึกดูตัวเองก็แก่ใช่เล่น เขาเหม่อมองนึกภาพเด็กทารกตัวน้อยในวันนั้นค่อยๆเติบโตจนตอนนี้มีหน้าที่การงานที่ดี อโณชาเข้มแข็งจนไม่ต้องพึ่งพาเขาอีกต่อไป
ถึงกระนั้นแสงก็ยังอยากอยู่ข้างๆ มัน อยากเสือก อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง มีความสุขดีไหม
ในสายตาเขามันก็ไม่ต่างจากไอ้เด็กน้อยในวันนั้นสักนิด
“อาแสงไปไหมครับ?”
“หา?”
“สงสัยไม่ได้ฟัง” อโณชาพึมพำ “หลงชวนไปเที่ยวเขาใหญ่อีกรอบน่ะครับ เห็นว่ามีงานที่นั่น”
สีหน้าไอ้คนชวนดูไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด หน้านี่ซีดเป็นไก่ต้มสุกในอุณหภูมิหนึ่งร้อยองศาปราศจากเชื้อโรค เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก เอาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ว่างพอจะเดินทางไปเที่ยวเล่นได้หรอกนะ แต่พอเห็นสีหน้ามันแบบนี้แล้ว...
“ก็ลองนัดมาแล้วกัน”
“คะ...ครับ” ไอ้เด็กหลงยิ้มแห้งยิ่งกว่าผ้าที่ตากตอนเดือนเมษาฯ “ปะ..ไปกันหลายคนก็สนุกดีครับ”
แสงกระหยิ่มยิ้มย่องในใจที่ได้เอาคืนไอ้เด็กนี่ แม่งทำเขาวุ่นวายมากี่เดือนนั่งตามหาข้อมูลชีวิตมันเนี่ย แล้วสุดท้ายเป็นไง มันสอยหลานเขาไปหน้าตาเฉย! ไอ้เด็กผีนี่!
เหมือนสัมผัสว่ามีพลังงานบางอย่างแผ่ซ่านมาจากร่างฝั่งตรงข้าม ไอ้หลงแน่นหน้าอกหายใจติดขัดคล้ายจะถูกปลิดชีพในไม่ช้า มันรีบขอตัว “ผม..เอ่อ...ไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับ”
ว่าแล้วก็ลุกพรวดพราดหายเข้าไปในห้องน้ำที่มุมร้าน อโณชาพึมพำ “อย่าแกล้งหลงสิครับ”
“ว่าแต่ฉันเถอะ แกน่ะตัวดีเลยไม่ใช่หรือไง” จะให้ย้อนกลับไปดูไหมว่าใครมันเป็นคนโยนซากไอ้เด็กนั่นมาให้เขาเล่นงานต่อ
“ฮ่าๆๆ ก็แกล้งหลงสนุกดีนี่ครับ”
“รสนิยมแย่ชะมัด”
แสงตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก เขาอิ่มจนแน่นท้องไปหมด แม้ใจจริงจะอยากกินให้เจ้ามืออย่างไอ้อโณล้มละลาย แต่เกรงว่าจะกรดไหลย้อน คงต้องหยุดแค่ตรงนี้
น้ำเย็นๆ ไหลลงคอเป็นการปิดฉาก จากนั้นแสงก็เปรี้ยวปากอยากบุหรี่อีกครั้ง ช่วงนี้พยายามจะเลิกอยู่ด้วย สองนิ้วเคาะโต๊ะอย่างงุ่นง่าน
ลมพัดวูบใหญ่เหมือนจะมีฝนตามมาอีกในไม่ช้า พวกเขาอยู่ที่ร้านประจำเหมือนเคย อโณชารู้ว่าเขาชอบกินอาหารไทยพอเจอร้านที่ถูกใจก็ไม่เคยเปลี่ยนอีกเลย จะว่าไปมันก็ดีแหละดูเป็นร้านอาหารครอบครัว แต่เด็กที่วิ่งเล่นบางทีก็น่ารำคาญ คราวหน้าลอง...
“อาแสงครับ”
“หือ?” คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งเฮือก
“ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกอย่างเลย” ดวงตาสีนิลวาววาบเหมือนอัญมณี แสงยืนยันอีกครั้งว่าเด็กนี่ตาสวยเป็นบ้า “ถ้าไม่มีอาแสงคอยช่วยคงไม่มีผมในวันนี้ เรื่องที่เลี้ยงดู แล้วก็เรื่องหลงด้วย”
“ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเยอะสักหน่อย” คนแก่กว่ายกน้ำขึ้นจิบแก้เขิน
“ฮ่าๆๆ” ดวงตาโศกหลบวูบ ก่อนใบหน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อนิดหน่อย อโณชาเบนสายตากลับมาอีกครั้งราวกับตัดสินใจว่ายังไงก็ต้องพูดมันออกไป




“ผมรักอานะครับ”

คนฟังเบิกตาโพลง น้ำที่รินเข้าปากหยดลงมาบนคอเสื้อ...

“อาเหมือนเป็นพ่อผมเลย”

ก๊อง!  ราวเศษหินดินทรายหลุดร่วงกระแทกกลางกบาล พัดลมเพดานหลุดออกจากขั้วลอยมาปลิดหัวออกจากบ่ากระเด็นไปชนผนัง หยดโลหิตหลั่งรินจากมุมปากท่วมหน้าตัก แล้วฝูงนกโผบินออกจากต้นไม้

แล้ววันนี้แสงก็ได้รู้...
ว่าเหนือกว่าเฟรนโซนคือฟาเธอร์โซน


“อ้าว! หลง!”
“คุณอโณ” หลงวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกล “มีลุงมาสับหลังผมอีกแล้ว”
“ฮ่าๆๆ”
แม้จะเจ็บใจที่ถูกหมาคาบไปแดก แต่ก็ยอมรับว่าเสียงหัวเราะของลูกชาย...เอ๊ย! หลานชายตอนอยู่กับไอ้เด็กนั่นไพเราะอย่างที่สุด ระรื่นจนน่าหมั่นไส้ มีความสุขเสียจนคนฟังต้องอิจฉา
แสงรู้ดีว่าป่วยการจะเตือนมันแล้ว ห้ามไปก็คงไม่ฟัง ต่อให้ไอ้เด็กนั่นปัญญานิ่ม เด๋อด๋า แถมยังมีอดีตที่ไม่น่านึกถึงร่วมกัน มันก็ชอบของมันอยู่ดี


ไอ้อโณมันเคยฟังเขาที่ไหนล่ะ
ดื้อเหมือนพี่ผกาไม่มีผิดเลย!


--------------------------------------

มาแล้วค่า ตอนพิเศษตามสัญญา เป็นเรื่องหลง(มา)รัก ที่แทบไม่มีหลง 5555
ใช่แล้วค่ะ เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของอาแสงพญานก ยังไม่ได้คิดชื่อเรื่องเลยยังไม่ได้ขายของตอนนี้เลย แย่จัง
ตอนนี้ที่หายไปคือง่วนอยู่กับการจัดเล่ม+เขียนตอนพิเศษหลงอยู่นะคะ เรียบร้อยเมื่อไหร่จะคัมแบคมาเปิดเรื่องใหม่แน่นอนค่ะ
ฝากอาแสงไว้ในอ้อมอกอ้อมใจล่วงหน้านะคะ แอร๊ยยยยยยย <3

ป.ล.1 พอมองจากมุมอาแสงแล้วคุณอโณกับหลงนี่มันคู่รักบ้าบอชัดๆเลยค่ะ55555555
ป.ล.2 ตอนจัดหน้าเจอคำผิดเยอะมาก เยอะจนอายเลยค่ะ ฮือออออ T T เดี๋ยวจะหาเวลามาโพสเวอร์ชั่นแก้ไขแล้วใหม่นะคะ

[TachibanaRain]

"รักเหมือนพ่อ" ฮ่าๆๆๆโถววววว อาแสงของหนู~

[wikichan]

อ่านช่วงท้ายๆ ฮาลั่นมากก
สงสารอาแสงบ้างที่อารมณ์รักนะแต่ไม่ต้องการครอบครอง แมลูกคู่นี้ร้ายเนอะ แต่ภาพสามีและพ่อของหลานแว๊บเข้ามา ทำเอาจอดเลย 555555

ขำตรง อยากเสือก ตรงจัดชัดจริงคุณอา 555555555

เย๊ๆ อยากอ่านเรื่องของอาแสงชะมัด จะเริ่มต้น ลงเอยยังไง อยากให้อากินเด็ก ได้เด็กตาสวยมากินให้สมใจชะมัด แบบว่าใครจะทำให้อาอยู่หมัดได้นะ น่าสนุกกกกก

รอออออออออออ

[puiiz]

 

[B52]

พิเศษจริงๆ

[aiyuki]

อาแสงนี่ แพ้ทาง คุณช่อกับคุณอโณจริงๆ 55555 คุณอโณเป็นส่วนผสมที่ดีจริงๆ ถ้าโก๊ะมากกว่านี้อีกนิดคงเพี้ยนไปเลย 55555 รักอาแสงขึ้นมาหน่อยๆ จริงๆอาเป็นคนใจดีสินะ ซ่อนความใจดีไว้ภายใต้หน้าโหดๆ

[hoshinokoe]

แอบสงสารอาแสงเลยยย

[larynx]

ฟีลอาแสงนี่แบบ รักนะ แต่ช่างมันเถอะ 555555555555 แล้วอายุปูนนี้ก็ยังนก จะเป็นฝั่งเป็นฝาตอนไหนเนี่ย 55555555555

[boonpa]

  รักเหมือนพ่อเลยนะอาแสง รอเรื่องอาแสงค่ะ