ความทรงจำที่ 6
ไม่ใช่แค่ห้องที่พังยับ คนก็ด้วยเช่นกัน
อโณชาขมวดคิ้วเป็นเส้นเดียวขณะกำลังเช็ด ๆ ถู ๆ แมวอ้วน เก๋ากี้อาบน้ำแล้วตัวหอมฉุยน่าจูบน่ากอดเป็นที่สุดจนเขาอดไม่ได้ที่จะฟัดแรง ๆ บนหัวหนึ่งที เก๋ากี้เดินอุ้ยอ้ายเฉียดปลายเท้าหลงไป ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนคอนโดแมว วินาทีที่มันเดินเฉียดเท้าขอสารภาพว่าแอบตีนกระตุกเล็กน้อย
เจ้าบ้านพาดผ้าขนหนูเปียก ๆ ลงบนราวตาก
เคลียร์แมวจบไปแล้วหนึ่ง จะเหลือก็แต่... สัตว์เลี้ยงอีกตัวนั่งจุมปุกอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เห็นแล้วอโณไมเกรนแทบขึ้น เขาก้าวเท้าเข้าไปหาพร้อมลอบมองสำรวจพื้นที่ หลงเก็บข้าวของที่หล่นเรี่ยราดบนพื้นจนหมดแล้ว เกือบจะใจชื้นแล้วเชียว ถ้าอโณไม่ดันเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดเท้าที่วางอยู่ข้าง ๆ ผ้าเช็ดปาก
หลงเอ๊ย! อะไรมันอยู่ที่พื้นอยู่แล้วก็ไม่ต้องเก็บขึ้นมาก็ได้ อะไรมันจะทำงานเรียบร้อยปานนั้น อยากจะถอนหายใจแต่ก็กลัวสัตว์เลี้ยงจะเกิดความเครียด อโณเลยต้องกลั้นหายใจตอนที่เอื้อมไปหยิบกล่องยาบนโต๊ะ
“ไหนเอาแผลมาดูซิ” อโณว่าขณะที่ทิ้งตัวลงคุกเข่าบนพื้น คนบนโซฟามีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมยื่นมือขวาให้แต่โดยดี “โอ้โห ครบสี่เล็บเลย สุดยอด”
“นี่ไม่ได้ชมเก๋ากี้อยู่ใช่ไหมครับ”
“เปล่าซะหน่อย” เห็นหลงงอนปากยื่นปากยาวอโณจึงต้องรีบแก้ไข “ดูแล้วแผลไม่ลึกมากนะ”
“แต่ผมตกใจมากเลยนะครับ” เห็นคู่กรณีทำท่าจะลอยนวล หลงรีบยัดข้อหา “ตรงมืออาจจะไม่เจ็บเท่าไร แต่จุกมากเลยครับ ไม่รู้ว่ากระดูกซี่โครงที่หักจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“แย่ละ หมอบอกห้ามขยับตัวมากเสียด้วย”
“อูย...พูดแล้วก็ปวดขึ้นมาเลยครับ” ชายหนุ่มเอามือกุมท้อง “หายใจลำบากจังเลย”
เห็นหลงครางหงิง ๆ อโณก็เริ่มเป็นห่วง “ไปโรงพยาบาลไหม?”
“มะ...ไม่ไปครับ!” คนป่วยรีบเด้งตัวขึ้นมาตั้งตรง “จริง ๆ ก็แค่จุกนิดหน่อย ตอนนี้หายแล้วครับ”
อโณมองด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ “งั้นเหรอ?”
“ครับ!” หลงตอบอย่างหนักแน่นพลางยื่นมือขวาออกไปสุดแขน แทบจะทิ่มเข้าไปที่หน้าอโณ “คุณอโณช่วยดูแผลให้ผมดีกว่าครับ จู่ ๆ เมื่อกี้ก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาเลย”
แม้จะสัมผัสได้ถึงความสตรอเบอร์รี่จนเกินงาม แต่อโณชาก็ไม่ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เขาจับมือใหญ่ ๆ เหมือนใบลานของหลงมาพลิกไปมา
“ล้างแผลหน่อยแล้วกันเนอะ แต่หลงไม่ต้องห่วงนะ เก๋ากี้ฉีดวัคซีนทุกชนิดบนโลกที่แมวฉีดได้แล้ว รับรองว่าไม่เป็นอะไรแน่นอน” หลงเริ่มจะเครียดกับการอวยแมวของอโณซะแล้วสิ
ว่าแล้วอโณชาก็ไม่รอช้า ราดน้ำแอลกอฮอล์ลงสำลีจนชุ่ม
“ทนหน่อยนะ มันจะแสบนิดหน่อย” พูดจบปุ๊บสำลีก็กดลงมา
ฉ่า“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้หลงดีดตัวขึ้นจากโซฟา ทว่ามือของอโณยึดแขนมันไว้มั่น “เจ็บครับ!”
“อดทนหน่อยน้า~” ว่าแล้วก็ทิ่มสำลีลงไปบนมือที่สั่นระริก “แสบนิดหน่อย”
“ไม่นิดแล้วครับคุณอโณ้! โอ๊ย ๆ” นั่น! ยังไม่หยุด อโณกดลงไปบนแผลอีก “คุณอโณ! ผมเจ็บคร้าบ!”
“ยิ่งเจ็บแสดงว่าเชื้อโรคตายเยอะไง” นี่ก็ไม่รู้ว่ามาจากตำราไหน อโณชามุ่งมั่นกับการล้างแผล ยิ่งเห็นฟองฟู่ ๆ ขึ้น เจ้าตัวยิ่งยิ้มอย่างภูมิใจ “ตายหมดแล้วมั้ง”
ผมน่ะสิครับที่ตาย! หลงโอดครวญขณะที่มืออีกข้างจิกโซฟาแน่นแทบจะฉีกออกเป็นชิ้น ๆ “ถ้ามันตายหมดแล้วก็พอเถอะครับคุณอโณ”
“อา นั่นสินะ” สุดท้ายคนอนามัยจัดก็ยอมเอาสำลีออกแต่โดยดี จากสีฟ้าก็มีสีแดงของเลือดติดออกมา อโณชะงักไปชั่วขณะก่อนโยนมันลงถุงขยะ แล้วหันไปหยิบยาทาแผลสดมา “ทายาก่อนนะ รับรองรอบนี้ไม่แสบ”
โดนคุณอโณตะล่อมขนาดนี้ หลงจึงยอมคลายเล็บที่จิกโซฟาออก เหลือไว้แต่รอยเล็บเท่านั้น “มะ...ไม่แสบจริง ๆ นะครับ”
อโณชาไม่ตอบเพราะหยดยาลงไปเรียบร้อยแล้ว ปากว่ามือถึงจริง ๆ คนนี้ เป็นบุญเหลือเกินที่รอบนี้อโณชาไม่ได้โกหก ยาใส่แผลไม่แสบจริง ๆ ด้วย แค่เย็น ๆ นิดหน่อย
“เห็นไหม บอกแล้วว่าไม่แสบ” บุรุษพยาบาลจำเป็นว่า “ตอนเด็กเวลาฉันมีแผลก็ชอบตอนใส่ยาที่สุดเลย มันเย็น ๆ ดี”
หลงพยักหน้าหงึก ๆ
“แต่ถ้าไม่มีแผลจะดีกว่านะ ขอโทษแทนเก๋ากี้ด้วย” อโณชาก้มหัวเล็กน้อย “เดี๋ยวฉันจะงดขนมลงโทษมันให้นะ”
ลดขนมนี่ไม่ต้องโทษก็ควรงดนะครับคุณอโณ ตัวมันใหญ่ขนาดนั้นแล้ว หลงนินทาแมวในใจ บอกเลยว่าแค่อดอาหารมันยังไม่สาแก่ใจหรอก! เห็นแก่คุณอโณหรอกนะถึงได้ยอม
พอเกิดช่องว่างเงียบ ๆ ระหว่างกัน หลงก็มีเวลาได้คิดวิเคราะห์คนตรงหน้าอย่างละเอียด มือคุณอโณที่จับมือเขาอยู่นั้นอุ่นมาก แถมยังนิ่มอีกต่างหาก จะขยับหยิบจับอะไรก็ดูสง่า ไม่แปลกใจที่สาว ๆ พยาบาลพากันกรี๊ดกร๊าดทุกครั้งที่อโณชามาเยี่ยม ปล่อยเขาเป็นคนป่วยหัวเน่าอยู่คนเดียว
แต่เอ๊...จะว่าไปแล้ว มือคุณอโณสั่นอยู่นี่นา ก่อนหน้านี้ก็มัวแต่แสบแผลจนไม่ทันได้สังเกต “คุณอโณหนาวเหรอครับ?” หลงถามซื่อ ๆ “มือสั่นใหญ่เลย”
“ฉันมือสั่นอยู่เหรอ” อโณตอบคำถามด้วยคำถาม เขารีบก้มมองมือตัวเองและพบว่ามันสั่นอยู่เล็กน้อยจริง ๆ “อ่า โทษทีนะ มิน่าล่ะ หลงถึงได้เจ็บแผล”
“ตกลงว่าหนาวเหรอครับ? ผมว่าอากาศร้อนจะตายนะครับ”
“เปล่าหรอก” คนทำแผลตอบอ้อมแอ้ม “ฉันไม่ค่อยชอบเลือดเท่าไรน่ะ อย่างตอนลากหลงไปโรงพยาบาลก็แทบแย่เหมือนกัน”
“เอ๋?” หลงเสียงสูง “แต่เมื่อกี้แทงแผลผมไม่หยุดเลยนะครับ”
“ก็ต้องรีบฆ่าเชื้อโรคนี่นา อีกอย่างเลือดหลงออกไม่เยอะ ฉันพอทนได้”
ใช่ซี้! ในสายตาของคุณอโณคงมองว่าเป็นแผลเล็ก ๆ ช่างไม่รู้เลยว่าสร้างบาดแผลในใจไอ้หลงแค่ไหน คิดแล้วมันน่าน้อยใจนัก!
“เรียบร้อยแล้ว!” อโณชาตัดบทในจังหวะที่ติดเทปลงบนผ้าก๊อซ เป็นอันเสร็จพิธี “ต้องเป่าด้วยหรือเปล่า”
“เป่า?” หลงงงเป็นหมาตาแตก “เป่าอะไรครับ”
“อ่า หลงอาจจะไม่รู้เนอะ มันเป็นความเชื่อว่าถ้าเป่าแล้วจะหายเจ็บน่ะ” อโณเกาหัวแก้เก้อ นี่เขาต้องมาอธิบายอะไรให้คนความจำเสื่อมฟังวะเนี่ย “เอาไว้หลอกเด็กเวลาหกล้ม”
“เป่าครับ!!” ไอ้เด็กโข่งรีบโพล่ง “คุณอโณเป่าให้ผมด้วยครับ”
ก็บอกอยู่ว่าเอาไว้หลอกเด็ก ไอ้คนตรงหน้าก็ไม่ได้มีความเชื่อมโยงกับ ‘เด็ก’ แม้แต่น้อย ยังจะมีหน้ามาขอให้เป่าอีก ยอมใจไอ้หลงมันจริง ๆ!
“อะ...เอาจริงเหรอ?” อโณชักไม่มั่นใจ
“จริงครับ จริงที่สุด” ไอ้หลงประสานมือที่อก ทำสายตาอ้อนวอนประหนึ่งสวดมนต์ขอพรจากแม่พระ “ผมยังเจ็บอยู่เลย ถ้าคุณอโณเป่าให้ต้องหายแน่ ๆ ครับ”
“เรื่องหลอกเด็กน่าหลง”
“งั้นช่วยหลอกผมให้หน่อยสิครับ” มันส่งสายตาลูกหมาหนักกว่าเดิม ทำคิ้วหงายส่ายหางดิก ๆ “นะครับ น้า~”
“ขะ...เข้าใจแล้ว! ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะ” อโณถอนหายใจ “เฮ้อ...ไหนเอาแผลมาสิ”
ขวับ! ยื่นทันที ไม่ต้องรออนุมัติก็รับไปเลย รวดเร็วยิ่งกว่าประกันเจ้าใดบนโลก อโณรับแขนข้างขวามา ปกติต้องเป่าลงแผลตรง ๆ แต่ปิดไปแล้วเป่าใส่ผ้าก๊อชก็ได้ล่ะมั้ง ชายหนุ่มหลับตาลงก่อนจะเป่าลมเบา ๆ ลงไป
“เพี้ยง~ หาย!” ลมเย็น ๆ รดบนผ้าปิดแผล ไม่โดนบาดแผลเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมหลงถึงเย็นวาบเข้ามาในใจ ชายหนุ่มนั่งยิ้มกับแผลบนมือ “หายเจ็บจริง ๆ ด้วยครับ คุณอโณสุดยอดเลย!”
“พูดเกินไปแล้ว” ปากว่าแบบนั้นแต่อโณก็อดภูมิใจในสกิลหลอกเด็กของตัวเองไม่ได้ “เอาล่ะ! เดี๋ยวฉันทำอาหารเย็นให้นะ มีเวลาเยอะ น่าจะได้เมนูดี ๆ หน่อย”
“จะว่าไป ทำไมคุณอโณกลับมาเร็วจังครับ?”
“พอดีออกมาคุยงานข้างนอกแล้วก็เลิกพอดี ทางนั้นเขาบอกให้กลับก่อนได้เลยน่ะ”
ก็เลยมาทันเห็นหลงมุดกางเกงในไง อโณชาต่อในใจ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหลงดูทีวีไปก่อนนะ ฉันจะไปทำอาหารให้กิน”
“ครับ”
อโณชาหายวับเข้าไปในครัวเรียบร้อย ทิ้งให้หลงต่อสู้กับรีโมตทีวีเพื่อดูละครตอนเย็นต่อจากที่โรงพยาบาล พระเอกในเรื่องเป็นฮีโร่ที่ปลอมตัวด้วยการใส่หน้ากากครึ่งหน้า และแน่นอนว่าคนทั้งเรื่องจำมันไม่ได้ หลงติดเรื่องนี้นักล่ะ! ไหนจะละครตอนหัวค่ำเรื่องที่นางเอกถูกสลับตัวกับลูกคนใช้นั่นอีก! ตอนอยู่โรงพยาบาลหลงแทบนอนไม่หลับเพราะมัวแต่รอลุ้นเนี่ยแหละ
เสียงลงมีดของอโณชายังดังออกมาจากครัวไม่หยุด เมนูอาหารเย็นนี้คือแกงจืดเต้าหู้หมูสับ เพิ่มคุณค่าสารอาหารด้วยสาหร่าย จะได้ซดน้ำให้คล่องคอ และที่ขาดไม่ได้เลยคือเนื้อปลากระพงนึ่งใบเตย มีโอเมก้า 3 เหมาะกับไอ้เอ๋ออย่างหลงเป็นที่สุด
อโณชอบทำอาหาร แม้จะยุ่งเขาก็ไม่ลืมที่จะหาเวลาเข้าครัวเป็นครั้งคราว เนื่องจากทำงานบริษัทนำเข้าวัตถุดิบออร์แกนิก ทำให้บางครั้งก็ได้ของดีติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง โดยเฉพาะของจำพวกนมหรือโยเกิร์ต ได้มาบ่อยจนกินดื่มแทบไม่ทันเลยล่ะ
“เมี้ยว” พอได้กลิ่นอาหาร เก๋ากี้ที่นอนอืดก็เดินเต๊าะแตะเข้ามาวอแวที่ขาทันที แต่ไม่ได้กินเสียหรอก อโณไม่ให้อาหารคน เดี๋ยวมันจะเสียนิสัย
จริงสิ! บางทีวิธีนั้นอาจจะผูกมิตรหลงกับเก๋ากี้ได้ คิดแล้วพ่อคนรักแมวก็ชะโงกหน้าออกไปเรียก “หลง”
“ครับ?”
“เอาขนมมาล่อเก๋ากี้สิ มันต้องชอบหลงแน่ ๆ เลย”
“คุณอโณครับ” หลงเบะปากทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ เขาเจ็บปวดเหลือเกิน โลกใบนี้ช่างเต็มไปด้วยความอยุติธรรม!
“ตกลงจะไม่ลงโทษเก๋ากี้แล้วเหรอครับ”อโณตบหน้าผาก
โธ่เว้ย! เลี้ยงสัตว์สองตัวหรือไงวะเนี่ยเรา!.................................................
................................
....................
.........
หลงอยู่ง่ายกินง่ายประหนึ่งโยนเศษอาหารอะไรให้ก็คงกินได้หมด ใช้ชีวิตโง่ ๆ ดูละครอยู่ในห้องกับเก๋ากี้รอคุณอโณกลับบ้านทุกเย็นมาได้เป็นอาทิตย์แล้ว สภาพร่างกายจัดว่าดีขึ้นมาก ถ้าไม่นับแผลใหม่ที่ได้จากเก๋ากี้ อาการปวดหัวตอนเช้าเริ่มทุเลาลงบ้าง ประกอบกับได้รับสารอาหารอย่างเต็มเปี่ยมในแต่ละมื้อ ทำให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น
ทว่าสมองก็ยังไม่ฟื้นตาม ไม่ว่าจะคิดเท่าไรหลงก็ยังนึกอะไรไม่ออกอยู่ดี เพราะอย่างนั้น เย็นนี้คุณอโณเลยจะมารับตัวหลงไปเดินฟื้นความจำแถวที่เกิดเหตุ แค่นั้นแหละ ไอ้หลงก็ตื่นเต้นดูทีวีแทบไม่รู้เรื่อง นั่งสั่นขาจนเก๋ากี้ที่นั่งข้าง ๆ หันมามองค้อนอยู่หลายที
มันไม่ใช่แค่เบื่อห้อง แต่จะได้ออกไปเที่ยวกับคุณอโณ! นั่นแหละที่สำคัญที่สุด
แกร๊ก แค่ลูกบิดขยับ หลงก็พุ่งตัวไปที่หน้าห้องทันที
“คุณอโณ....” ทว่าสิ่งที่ทำให้เห็นต่อไปนี้หลงแทบจะไม่เชื่อสายตา ไม่! ไม่ต้องคลิกเข้าไปอ่านเพิ่มเติม มันอยู่ตรงหน้านี่แล้ว!
“คนนี้น่ะเหรอคะ พี่อโณ” เหมือนถูกทุบด้วยค้อน เฉาะด้วยมีด เฉือนด้วยเลื่อย แม่สาวน้อยหน้าตาแฉล้มนี่มันใครกัน!? แถมเรียก ‘พี่อโณ’ ซะสนิทสนม ระ...หรือว่า...
“หลงแต่งตัวเสร็จแล้วนี่ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” ตัวต้นเหตุชะโงกหน้าเข้ามาเหนือศีรษะหญิงสาว จากท่าทางก็รู้ว่าใกล้ชิดสนิทกันอย่างไม่เคอะเขินเลยสักนิด “อ้อ! ลืมแนะนำไป แพร นี่หลงนะ”
“ทราบอยู่แล้วค่า” หล่อนยิ้มหวาน
“หลง” อโณผายมือไปที่หญิงสาว “นี่แพรนะ เป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเอง”
‘เพื่อนร่วมงาน’ ที่ว่าส่งยิ้มหวานให้ “ได้ยินเรื่องเล่าทุกวันเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ครับ” หลงพยักหน้าหงึก ๆ แม้ในใจจะเกิดความสงสัยว่าเล่าเรื่องอะไรไปบ้าง “เอ่อ...เช่นกันครับ”
“พอดีวันนี้คุยกันไปมา แพรเลยอยากมาเจอหลงด้วยน่ะ เผื่อจะช่วยอะไรได้ เขาแน่นเรื่องอาญานะคนนี้”
“พี่อโณก็พูดเกินไปค่ะ”
ป้าบ! หล่อนฟาดเข้าที่แขนพร้อมบิดตัวเขินอาย “คืนวิชาไปหมดแล้ว เดี๋ยวนี้วัน ๆ อยู่แต่ภาษีนู่นนี่”
“อูย...ฟาดมานี่ไม่ใช่เบา ๆ นะแพร” คนถูกทำร้ายลูบแขนป้อย ๆ “หลงอย่ามัวเหม่อสิ ออกมาเร็ว”
สิ้นคำอโณชาก็ออกเดินนำไปเรียบร้อย ลำบากถึงไอ้หลงต้องล็อกห้องแล้วเดินตามหลังชายหญิงตรงหน้าไปเงียบ ๆ
“จะว่าไปฝ่ายขายเขาก็ไม่ค่อยเลือกลูกค้าเลยนะคะ”
“เอ๋? หมายถึงยังไงน่ะ?”
“ก็อย่างบางรายแค่เห็นก็รู้แล้วว่าดีลไปก็มีปัญหา บางเจ้านี่ขึ้นชื่อเรื่องเบี้ยวเงินด้วยซ้ำค่ะ”
“พี่ก็เตือน ๆ เขาไปบ้างแล้วนะ แต่ก็นั่นแหละ เราไม่ใช่คนตัดสินใจ”
บทสนทนาที่หาจุดสอดแทรกไม่ได้ทำให้หลงมึนงงอยู่ชั่วขณะ แต่ถึงแม้จะไม่เข้าใจหลงก็พยายามเดินเข้าไปติด ๆ เพื่อรับฟังเรื่องชาวบ้านด้วย นี่ไม่ใช่สอดรู้แต่มันคือสัญชาตญาณต่างหาก จึงปรากฏเห็นภาพไอ้หนุ่มเดินหลังค่อมตามต้อย ๆ ราวกับจะสิงจากด้านหลัง
“หลงอย่าเดินเบียดขนาดนั้นสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ไม่ทันไรอโณก็หันมาดุ ก็เข้าใจหรอกนะว่าหลงคงตื่นเต้นที่ได้ออกห้องในรอบหลายวัน แต่ไอ้มาเดินเหยียบรองเท้าเขามันพาลจะได้เข้าโรงพยาบาลกันอีกรอบน่ะสิ
คนถูกดุหงอลงไปอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษครับ” หลงก้าวถอยไปราวสามเมตร “ถ้าประมาณนี้จะเดินสบายหรือเปล่าครับ?”
อโณชาพยักหน้าส่ง ๆ ก่อนจะหันขวับมาคุยกับรุ่นน้องต่อ “เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ?”
มะ...ไม่จริง คุณอโณเมินหลง เหมือนโดนลากมากระทืบกลางสี่แยกจับแก้ผ้าแล้วแห่ไปรอบอนุเสารีย์ชัย ฯ หลงชาวาบตั้งแต่หัวจรดตีน ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่หลงฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล ก็คุณอโณทั้งใส่ใจทั้งดูแลหลงตลอดเวลาออกอย่างนั้น แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ตอนแรกแพรนึกว่าจะคุยกันไม่ลงนะคะ แต่พอทางนู้นเห็นพี่อโณปุ๊บเรื่องก็ง่ายทันทีเลยค่ะ” หูของหลงแว่วเสียงหัวเราะคิกคัก “เพราะได้หน้าหล่อ ๆ ของพี่ช่วยแท้ ๆ เลยนะคะ”
นั่นไง! ชัดเลย! ไม่ต้องหาสาเหตุตั้งสมการใด ๆ อีกแล้ว ตัวแปรต้นก็คือผู้หญิงคนนี้แหละ! ‘เพื่อนร่วมงาน’ ที่คุณอโณว่า มองอย่างไรก็สนิทสนมกันเกินงาม เมื่อกี้ยังตีแขนคุณอโณหน้าตาเฉยเลย กล้าดียังไงแม้แต่แตะตัวคุณอโณไอ้หลงยังไม่กล้าเลยนะ
“เพิ่งรู้ว่าพี่อโณเลี้ยงแมวด้วย”
“ก็ไม่เคยถามนี่นา” โอ๊ะ! หลงหูผึ่ง เจ้าหล่อนยังไม่รู้ก็แสดงว่าไม่เคยมาที่ห้องน่ะสิ แบบนี้ที่คุณอโณบอกว่าเก๋ากี้ไม่เคยเจอคนแปลกหน้าก็เป็นเรื่องจริงสินะ หลงเกือบจะแอบยิ้มในใจถ้าไม่ได้ยินบาสนทนาต่อมา “ไว้เอาไปเล่นกับซุกซิกที่บ้านแพรไหมล่ะ?”
“ซุกซิกมันหมาขี้ขลาดกลัวจะโดนแมวรังแกน่ะสิคะ ฮ่า ๆ”
ซุกซิก! ไอ้หมานิสัยไม่ดี! แกให้คุณอโณรู้จักชื่อได้ยังไง แบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณอโณเคยไปบ้านคุณแพรน่ะสิ ไม่จริง ๆ หลงส่ายหน้าปฏิเสธตัวเอง
“เป็นอะไรน่ะหลง ขึ้นรถสิ” เพราะมัวแต่คิดนู่นคิดนี่หลงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามายืนอยู่ข้าง Chevrolet Cruze ของอโณชาตั้งแต่เมื่อไร ไอ้ยืนเอ๋อเป็นตัวตลกไม่เท่าไหร่ แต่นั่นน่ะ นั่น!
“เอากองเอกสารไปไว้อีกฝั่งนะหลง จะได้นั่งสบาย ๆ” กองเอกสาร... หลงหันขวับไปเจอซองสีน้ำตาลกองอยู่ข้างหลังรถ ส่วนตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถน่ะหรือ...
“แพรขออนุญาตเปลี่ยนคลื่นวิทยุนะคะ”
หลงกำมือจนสั่นระริก ที่นั่งของเขา! ที่นั่งที่คุณอโณเคยเปิดต้อนรับ นั่งใกล้ ๆ คนขับพูดคุยกันไปตลอดทาง บัดนี้ถูกแย่งชิงไปเสียแล้ว
เจ็บหนักแทบกระอักเลือด แต่กระนั้นหลงก็ยอมโยนซากตัวเองแหมะลงไปบนเบาะหลังรถ เงี่ยหูฟังเพลงเคล้าเสียงหัวเราะของสองคนจากด้านหน้ารถ
ดูมีความสุขกันจังเลย...................................................
..............................
.............
......
เอี๊ยด รถจอดสนิทในตรอกแคบ ๆ ตอนไหนก็ไม่รู้ ย่านสถานบันเทิงเรียงตัวกันเป็นตับไปตลอดทาง อโณชาออกเดินนำสมาชิกทั้งสองไปยังสถานที่ที่ติดแน่นในความทรงจำ ช่องว่างระหว่างตึกกว้างราว ๆ สองเมตร ตอนนี้มีลังกระดาษใส่ขวดเบียร์เปล่า ๆ วางซ้อน ๆ กันมาแทนที่ อโณหันกลับมาบอกคนติดตาม
“ตรงนี้แหละ ที่ฉันเจอหลง” พอเห็นคราบเลือดที่พื้นอโณชาก็หน้าซีดเล็กน้อย เขาเบือนสายตาไปอีกทาง “พอจะนึกอะไรออกบ้างไหม?”
หลงจ้องพื้นสกปรกนั่นอยู่นานมาก นานจนเหมือนกำลังหาทางวาร์ปเข้าไป จนอโณเผลอจินตนาการว่าหลงจะหันกลับมาด้วยใบหน้าโชกเลือดแล้วบอกว่า ‘ผมอยู่ที่นี่มาครบร้อยวันแล้ว’
“ไม่ออกเลยครับ” เดชะบุญที่หลงมันไม่ตอบแบบนั้น ไม่อย่างนั้นอโณคงเผ่นป่าราบ
“แล้วอย่างเหตุการณ์ตอนโดนทำร้ายล่ะคะ” แพรเริ่มซักถาม “เช่นว่าถูกฟาดหัวหรือถีบท้อง”
“ผมจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ครับ” หลงตอบไปตามตรง “จำได้แต่เพดานห้องผู้ป่วยครับ”
“ลองมองรอบ ๆ แล้วนึกดูอีกทีนะคะ”
หลงพยายามทำตามที่แพรนภัสแนะนำ แต่ก็เท่านั้น “อืม นึกยังไงก็นึกไม่ออก ผมมาเที่ยวผับเหรอครับ?”
“ฉันเคยเล่าให้ฟังแล้วนี่ ว่าหลงโดนตามทวงหนี้น่ะ” อโณชาว่าพลางมองซ้ายมองขวาหาหลักฐานเพิ่มเติม “ตำรวจเดินเรื่องช้ามากเลย ทั้งที่เป็นอาญาแท้ ๆ ดูท่าผับแถวนี้จะไม่อยากให้เกิดเรื่องนะ”
“ของนักการเมืองสักคนอีกตามเคยแหละค่ะ” แพรให้ความเห็น “เจองานหนักเข้าแล้ว”
“เฮ้อ” อโณส่ายหน้า “ประเทศไทยนี่น้า”
“ตัดพ้อเป็นคนแก่เชียวนะคะ”
“เส้นสายทางนี้ฉันก็ไม่มีเสียด้วย กลัวว่าหลงจะโดนฟาดฟรี ๆ น่ะสิ” คนพูดดูงุ่นง่านไม่น้อย “เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันก่อน เราตามหาคนรู้จักขะ...”
“เฮ้ย! ไอ้บัติ!” จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ยังไม่ทันจะหันกลับ หลงก็รู้สึกเหมือนมีแรงบางอย่างพุ่งเข้าใส่หัว
ป้าบ! เต็ม ๆ มือ เอาไปห้านิ้วพร้อมฝ่ามือเลย เล่นเอาไอ้หลงก้มลงไปกุมหัว “หายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะมึง!”
อโณชาหันขวับทันที “คุณรู้จักเขาเหรอครับ!”
“รู้สิครับ” คนมาใหม่พยักหน้าแรง ๆ และนั่นทำให้อโณตื่นเต้นจนมือสั่น เหงื่อกาฬซึมตามคอเสื้อ “ก็ไอ้สมบัติมันซี้ผม ทำงานที่ผับด้วยกัน ใช่ไหมวะ ไอ้บัติ!”
ป้าบ! อย่าว่าแต่สนิทเลย ฟาดขนาดนี้มันต้องระดับร่วมสายเลือดแล้ว ไอ้หนุ่มตกกระกุมหัวซ้ำซ้อน ที่โดนเก๋ากี้เล่นเมื่อวันก่อนยังไม่ทันหายดี พี่ท่านก็ประเคนแผลใหม่มาให้
“หลง” อโณตาเป็นประกาย “จริง ๆ หลงชื่อสมบัติล่ะ”
“แล้วนี่มึงหายไปไหนมา แก๊งเฮียมันมาด้อม ๆ มอง ๆ ทวงหนี้ที่ร้านทุกวัน” หลงยังตอบอะไรไม่ได้เพราะยังเจ็บหัวปูด ๆ อยู่ เหมือนมีนกมาบินวนจิ๊บ ๆ จนไม่ได้ยินเสียงรอบตัว และไอ้อาการก้มหน้าก้มตาแบบนั้นทำให้คู่สนทนาชักมีน้ำโห “เอ๊ะ! ไอ้นี่ คุยกันก็มองหน้ากันสิวะ”
หมับ! ชายแปลกหน้ากระชากแขนหลงให้เงยหน้าขึ้นมาจากพื้น และนี่คือสิ่งที่เขาทำกับไอ้สมบัติเพื่อนรัก...
“ฉิบหาย!” อุทานไม่พอ พี่ท่านเล่นปล่อยแขนไอ้หลงลงไปนอนกองบนพื้น
“ไม่ใช่ไอ้บัตินี่!” “ห๊า!”
ว่าแล้วพี่ท่านก็ยกมือไหว้เหนือหัว “ขะ...ขอโทษครับคู้ณ!”
“ดะ...เดี๋ยวสิครับ! แล้วทำไมเมื่อกี้คุณเรียกเขาแบบนั้น”
“โหยคุณ! มองข้างหลังนี่เหมือนกันอย่างกับแกะแหนะ!” ชายแปลกหน้าว่าพลางตบเข่าฉาด “นี่ถ้ามืด ๆ หน่อย ผมลากคุณเขาไปทำงานด้วยแล้ว” เขาทำมือขยำ ๆ ตรงหัวเป็นท่าประกอบ “แบบยุ่ง ๆ อะ ท้ายทอยกับคอยังเหมือนเลย”
“แล้วที่บอกว่าเพื่อนคุณโดนทวงหนี้ล่ะคะ?”
“อ๋อ! มันไปกู้เงินเขามาแล้วไม่มีปัญญาจ่ายน่ะครับ พวกเฮียก็ผู้มีอิทธิพลซะด้วย” ชายแปลกหน้าเล่าไม่หยุด “จะว่าไปแล้วพวกคุณมีธุระอะไรกับไอ้บัติมันงั้นเหรือครับ”
อโณชาหันมาสบตากับแพรนภัสชั่วขณะ พวกเขาสามารถสรุปเรื่องนี้ได้ภายในประโยคเดียวเท่านั้น
“ไม่มีครับ ผมเองก็ไม่รู้จักคุณสมบัติเหมือนกัน” เหมือนตัวต่อที่เฝ้าเพียรตามหาถูกไอ้ผู้ชายคนนี้เอาตีนมาเหยียบซ้ำย่ำยี ถุยน้ำลายพร้อมพ่นความจริงใส่ อโณหน้าชา
กับความจริงที่ว่า หลงมันซวยบรม!……………………………………………………
……………………
……….
….
“น่าเสียดายที่ไม่ได้เบาะแสเพิ่มนะคะ” เสียงแหลม ๆ ยังบ่นไม่เลิก แพรเป็นพวกคลั่งชัยชนะ เจอแบบนี้มันเหมือนเธอพ่ายแพ้ชัด ๆ
“ก็ได้เบอร์ติดต่อเขามาแล้วไง” อโณชูมือถือที่หน้าจอแตกยับขึ้นหรา “อย่างน้อยถ้าเจอนายสมบัติก็น่าจะไปให้การว่าทำร้ายผิดคน”
“ทวงหนี้โหดขนาดนี้แกคงไม่กล้ามาให้การกับเราหรอกค่ะ” แพรว่าไปตามจริง โลกมันก็โหดร้ายแบบนี้แหละ
“อืม พี่ก็ว่าแบบนั้นแหละ”
เดี๋ยวสิ คุยเรื่องหลงแท้ ๆ แต่ดันไม่หันมาขอความเห็นอะไรสักคำแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน ปล่อยให้หลงนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่เบาะหลังเหมือนฟังผู้ปกครองคุยกับคุณครูวันรับสมุดพกโดยห้ามมีส่วนร่วมใด ๆ
“ทางที่ดีก็รีบหาทางติดต่อกับญาติหลงให้เร็วที่สุดดีกว่านะคะ” อะไรกันเล่า พูดแบบนั้นจะบอกว่าหลงเกะกะงั้นสิ? จะได้ไล่ไปให้พ้นใช่ไหมล่ะ ตัวสูง ๆ ของไอ้หลงหดเหลือเท่าเด็กประถม
“ก็พยามอยู่นะแต่ยังเงียบอยู่เลย” อโณเหลือบมองก้อนมนุษย์ที่หลงรถ “หลงคงคิดถึงบ้านแน่ ๆ”
“ไม่ได้คิดถึงนะครับ ก็ไม่รู้จะคิดถึงยังไง”
“อา จริงด้วยสินะ”
ทั้งที่น่าจะชวนคุยต่อได้แท้ ๆ แต่บทสนทนาของอโณชากลับถูกตัดจบแค่นั้น คนแก่กว่าหันกลับไปขอความเห็นเรื่องกฎหมายกับเพื่อนร่วมงานสาวแทน ทิ้งให้หลงปวดหนึบ ๆ ที่อกซ้ายจนหงุดหงิด หลงขยับตัวไปมาแสร้งมองออกไปที่ถนน พยายามไม่ให้โสตประสาททำงานมากเกินไป จากที่เคยสอดรู้สอดเห็นเรื่องที่เขาคุยกัน กลายมาเป็นไม่อยากฟังเสียงนุ่ม ๆ นั่นตอบโต้กับแพรนภัสเลย ไม่อยากเลยจริง ๆ
กระนั้นหลงก็ยังแว่วเสียงว่าแพรเลือกร้านอาหารจากในแอพพลิเคชั่นที่จะเป็นจุดหมายในการฝากท้องเย็นนี้เรียบร้อยแล้ว อโณชาเองก็เห็นดีเห็นงามขับรถไปตามเส้นทางโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ
เมื่อไม่ได้ตั้งใจฟังตั้งใจมองหลงก็เริ่มเคลิ้ม ๆ เหมือนจะหลับ หัวยุ่ง ๆ ซุกซบลงกับเบาะจนคอเขย่าตามรถไปมา และนั่นทำให้แผลเก่าถูกกระทุ้งเข้าไปเต็มแรง
“จ๊ากกกกกกก!” ร้อง ‘เสียงหลง’ ฉบับแท้ ๆ ทำเอาอโณชาสะดุ้งเฮือกแทบจะเผลอสอยรถคันหน้า แพรก็ไม่น้อยหน้าตกใจจนชักขาขึ้นมานั่งยอง ๆ บนเบาะ
“หลงเป็นอะไรไป?” คนขับตอบกลับมาทันที
“หะ...หัวผม” หลงครางโอย “เจ็บมากเลยครับคุณอโณ ตอนที่โดนเก๋ากี้หลอกยังไม่ทันหาย ผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ฟาดซ้ำ แถมพอรถเขย่าก็ไปโดนใส่อีก อูยยยย” ไม่รู้มันจะฟ้องอะไรนักหนา แต่อโณชาก็มีสีหน้ากังวลตามไอ้ขี้ฟ้องไม่น้อย
“ทนไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหม?”
“มะ...ไม่ครับ” หลงรีบจนลิ้นพันกัน “แค่นิดหน่อยพอทนได้ครับ”
“เดี๋ยวขากลับฉันแวะซื้อยาทาให้นะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“เอ๋ อย่าดื้อสิหลง ไม่รักษามันจะไปหายได้ยังไง?”
“งั้นผมขออย่างเดียว”
“......” อโณหันกลับมาสบตากับคนพูดในจังหวะที่รถติดไฟแดง
“เป่าให้หน่อยสิครับ”“มันแค่เรื่องหลอก...”
หลงส่งสายตาอ้อนวอน
“แค่คุณอโณเป่าให้ก็หายเจ็บแล้วจริง ๆ นะครับ”อโณชาหลบสายตาอย่างุ่นง่าน เขาแสร้งหันกลับไปเผชิญหน้ากับถนนอีกครั้ง โชคดีเหลือเกินที่ไฟเขียวต้อนรับเขาอยู่ ชายหนุ่มรีบออกรถไปโดยไม่ได้ให้คำตอบสักคำ
หลงวูบโหวงในใจไม่น้อย ถ้ารู้ว่าจะถูกเฉยชาใส่แบบนี้ไม่ขอออกไปก็ดี มันซุกตัวลงกับเบาะเงียบ ๆ โดยระมัดระวังไม่ให้กระทบโดนแผลอีก เกิดร้องโอดครวญเสียงเดียวเดี๋ยวจะสร้างความรำคาญให้คุณอโณกับคุณแพรได้ นั่ง ๆ ไปก็กังวลจนชะโงกศีรษะออกมาดูอีกที
ไอ้หลงอยากจะร้องไห้ คุณอโณโกรธจนหูแดงแล้วTBC
มาแล้วจ้ะ ตามมาตรฐานเดิม คือช้า 55555555555
เราผิดไปแล้ว ถ้าท่านอภัย เราก็จะมีความสุข O<------<
ไอ้หลงของทุกท่านเริ่มอัพสกิลสำออยมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นค่ะ! โปรดติดตามต่อไปปปปป (หลอกขายของชัดๆ)
แต่เราไม่ได้มาช้าเพียงอย่างเดียว เรามีของมาฝากด้วยจ้า เป็นธรรมเนียมที่ต้องไปบังคับคุณผจก.วาดรูปให้
ฮือออออออออออออออ คุณอโณของบ่าววววววววว แฮ่กๆๆๆๆๆ อยากจะจับเคี้ยวกร้วมๆ
ไอ้หมาหลงเจิดจ้าที่สุดดดดดดด ถึงเอ๋อแต่ก็เลิฟยู้ววววววววว
สรุปมาติ่งลูกตัวเองนะคะ TvT
ป.ล.ขอบคุณที่อ่านจ้า //กอดขา
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก