หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[fammi50]

คุณอโณเค้าน่าจะเขินนะ ไม่ใช่โกรธหรอก ครุคริครุคริ

[TachibanaRain]

  สงสารหลง ทำไมอโณทำเหมือนอยากให้หลงไปๆเลยล่ะ หลงน่าสงสารนะ *กอดปลอบหลง 

[alternative]

มันหลงจริงๆ แฮะ

หลงเข้าในผิดไปร้อยแปด
หลงความน่ารักของคุณอโณ

และเราหลงรักเก๋ากี้กับหลงสุดๆ แย่งชิงความสนใจจากคุณเจ้าของกันสุดฤทธิ์

ภาพของทั้งสองคนนี้น่าลวนลามมาก 55555

[tempo_oil]

ไอ้เอ๋อของเรา(?)น่ารักจริงๆ ไม่ค่อยจะสำออยเท่าไรเลย  55545 มาๆๆ เดะเราเป่าให้ก็ได้น้าาาา กิกิ

ฮ่าอ่ะ ไอ้สมบัติ หลงนี่ซวยจริงๆ

[kanunsak]

มารยา.... มารยาเห็นๆ  หลงเอ้ยนับวันแกยิ่งออดอ้อนนะเนี่ย ระวังเก๋ากี้หมายหัวนะ   เอ๊ะ...หรือไม่ทันแระ

[Infinity 888]

สงสารไอ้หลง ซวยซ้ำซ้อน

เดี๋ยวให้คุณอโณกลับไปเป่าหัวให้ที่บ้านนะ 5555555

[bulldog17]

หลงเหนือนหมาตัวโตหัวใจเบบี๋ฝุดๆ555555

[mirin]

หลงขี้อ้อนขนาดนี้ ทำคุณอโณเขินเลยสิ

[ดาวโจร500]

น่ารักกกกกก

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอ

[lnudeel]

หลงอโณเขาเขินรึป่าวววว

[Fragrant]

มีน้อยใจด้วยนะหลงน้อย 55555 น่ารักจริงๆ คุณอโณเค้าไม่ได้โกรธเค้าแค่เขิลค่ะลูก 

[stickyyrice]

เค้าเขินจนหูเเดงต่างหาก
โอ้ยยยย ฮา หลงอย่าคิดมากนะ 55555

[๐๐ตะวัน๐๐]

หลงนี่ซวยจังเลยน่ะ

แต่อย่างน้อยก็ได้เจออโณเนอะ

[larynx]

คุณอโณต้องเขินแน่ๆ หลงอย่าเพิ่งเสียใจน้าา 

[sine]

นังหลงนี่สำออยขึ้นทุกวันเลย5555 แบบนี้คุณอโณจะไหวไหมเนี่ย???
5555น่ารักจังค่ะ มีเขินด้วย

[aiLime13]

พี่อโณพาหลงไปทำบุญล้างซวยด้วยดีมั้ยคะ?
เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น 555555555555555

โธ่.. หลงเอ้ย
อะไรจะเป็นหมาตัวใหญ่หูลู่หางตกคิดเองเออเองขนาดนั้น
นี่อ่านแล้วขำมโนของหลงมาก ตลก ก๊ากกกกกกกกก แล้วไอ้ที่พี่อโณหน้าแดงๆ ตอนท้ายๆ น่ะ
ขอเดาว่าไม่ได้โกรธหรอกแต่กำลังเขินมากกว่า เล่นไปขอให้เค้าเป่าให้เพี้ยงๆ ต่อหน้าน้องแพรแบบนั้น พี่อโณก็เขินแย่สิ!

นี่ชอบตอนใส่ยาแล้วก็เป่าแผลให้กันมากเลย อยากกอดหลงมากๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหมาโกลเด้นท์
นี่เอ็นดูวววววววววววววววววววววว 55555555555555555

ชอบรูปมากๆ เลยค่ะ >_<
พี่อโณหล่อมากๆ เจ้าหลงก็น่ารักน่าเอ็นดูมาก เหมือนหมาจริงๆ ด้วย ก๊ากกกกกก

รอตอนหน้าอยู่นะคะ 

[Indigo]

ความทรงจำที่ 7

   ‘ร้านอาหารยุโรปราคาไม่แรงมาก’ คือสเปคมื้อเย็นของวันนี้
   หลังจากแพรนภัสใช้แอพพลิเคชั่นหาร้านที่ว่าได้สำเร็จก็ใช้เวลาร่วมสี่สิบห้านาที และเมื่อรถของอโณชาจอดนิ่งสนิทท้องไส้คนในรถก็แทบขาดกันหมดแล้ว

   โครกกกกกกกกกกก ท้องหลงร้องดังกว่าใครเพราะปกติอโณชาดูแลเรื่องอาหารการกินไม่เคยปล่อยให้กินข้าวเย็นตอนสองทุ่มแบบนี้  ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็พยายามทำตัวงอเพื่อลดเสียงท้องร้องให้เบาที่สุด  ตอนนี้คุณอโณดูจะเคืองอยู่ หลงไม่กล้าเรียกร้องอะไรทั้งนั้น
   “รับรองว่าอร่อยแน่นอนค่ะ  รีวิวแทบจะ100%คอนเฟิร์ม” แพรรอบคอบเสมอโดยเฉพาะเรื่องใหญ่อย่างเรื่องกิน  หล่อนและสองหนุ่มได้ที่นั่งติดหน้าต่างตามที่จองไว้เสียด้วย
   ร้านอาหารยุโรปแห่งนี้ตกแต่งด้วยสไตล์ Scandinavian สีขาวสะอาดตา พร้อมเฟอร์นิเจอร์ไม้และโคมไฟระย้าสีดำ  ดูเก๋และไม่แก่แนวหลุยส์เหมือนร้านอาหารยุโรปทั่วไป  จุดเด่นอีกอย่างคือครัวที่อยู่กลางร้าน แม้จะไม่เปิดรอบด้านแต่ก็ทำให้ได้เห็นการทำงานของเชฟกันแบบจะ ๆ
   แพรสั่งสเต็กปลาแซลมอนกับคาโบนาร่าอันเป็นซิกเนเจอร์ของร้านแบบไม่เกรงใจหน้าท้องเลยสักนิด  ระหว่างที่หล่อนไล่สายตาบนเมนูก็ลอบสังเกตหนุ่ม ๆ ร่วมโต๊ะไปด้วย
   “ผมเอาสเต็กเนื้อบดนะครับ” อโณชาพูดกับบริกรอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมาถามอีกคนที่นั่งเงียบน้ำลายบูดมานาน “หลงอยากกินอะไร สั่งเลยสิ”
   หลงจดจ้องเมนูราวกับอ่านหนังสือเรียนทุกบรรทัด  เขาไร้ความมั่นใจในการเลือกทุกสิ่งบนโลกไม่ว่าจะเสื้อผ้าหรืออาหาร “เอ่อ...คุณอโณสั่งให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
   “อืม” อโณชากวาดตาแวบเดียวราวกับแรนด้อมอะไรมั่ว ๆ มาให้ “สเต็กปลาแซลมอนเป็นสองเลยแล้วกันครับ”
   ดูสิ ขนาดแรนด้อมคุณอโณยังสั่งเมนูแบบส่ง ๆ เหมือนคุณแพรมาให้หลงช้ำใจอีก  ไอ้หนุ่มตกกระอยากจะยกมือขออนุญาตลงไปกินข้าวใต้โต๊ะชดใช้ความผิด
   การสั่งอาหารจบลงเพียงเท่านี้  หลงส่งเมนูคืนบริกรด้วยความงุนงงว่าเขาจะรับมาทำไมกันนะ  อโณชานั่งเท้าคางลงกับโต๊ะ  สภาพตอนนี้ดูเหนื่อยกว่าทำงานปกติเสียอีก  ปอยผมที่แสกกลางตกลงมาปรกหน้าผากเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ดูดีทั้งนั้น

   “สรุปว่าทวงหนี้ผิดคนจริง ๆ” ในที่สุดอโณชาก็ยอมหลุดปากเรื่องที่คิดมาตลอดทาง
   หลงพยักหน้าหงึก ๆ เป็นการบอกว่า ‘ฟังอยู่นะ’ ในยามมีชนักติดหลังต้องสนใจฟังเป็นพิเศษด้วย
   “ต้องนับหนึ่งกันใหม่” อโณถอนหายใจยาว “แถมงานนี้ไม่รู้จะเริ่มหาเบาะแสจากตรงไหนด้วย”
   “ถอนหายใจเป็นคนแก่เลยนะคะ” แพรบุ้ยปากชวนหลงนินทา ซึ่งไอ้เอ๋อนั่นก็บ้าจี้พยักหน้าตามอีก
   “นินทาอะไร  พี่ได้ยินนะ”
   “อย่าคิดมากสิคะ  วันนี้ไม่ได้อะไร เดี๋ยววันหน้าก็ได้เองแหละค่ะ” และเพื่อเป็นการลดบรรยากาศตึงเครียดบนโต๊ะอาหาร  แพรนภัสจึงหันไปสั่งบริกร “ขอไฮเนเก้นขวดหนึ่งค่ะ  พี่อโณอย่าเครียดน่า  ดื่มกัน ๆ”
   “เป็นสาวเป็นแส้  ขี้เหล้าจริง” คนแก่กว่ายกมือห้าม “พี่ไม่ดื่มนะต้องขับรถ”
   “มีความรับผิดชอบต่อสังคมดีมากค่ะ” เมื่อเพื่อนร่วมดื่มหายไปหนึ่งหล่อนจึงมองหาใหม่ “หลงดื่มไหมคะ?”
   “ห้ามเลยนะ!  หมอไม่ให้หลงดื่มแอลกอฮอล์” ว่าแล้วอโณก็หันไปสั่งบริกร “น้ำเปล่าสองแก้วด้วยครับ”
   “เฮี้ยบเป็นคุณแม่เชียวนะคะ” อโณแสร้งหูทวนลม “ดูสิ  หลงเกร็งใหญ่แล้ว”
   “ปะ...เปล่านะครับ”

   แค่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

   ก็ตั้งแต่เข้าร้านมา  คุณอโณไม่สนใจชวนหลงคุยเลยนี่นา  เอะอะก็แพรอย่างนั้นแพรอย่างนี้
คุยกับผมบ้างสิ  คุณอโณยังโกรธผมอยู่อีกเหรอ!

   แพรนภัสมองหน้าคนความจำเสื่อมแล้วได้แต่นึกขำ   ‘หลงตัวเป็น ๆ’ สภาพดีกว่ารูปไอ้หน้าซีดบนเตียงโรงพยาบาลพอสมควร  ถึงจะดูเอ๋อ ๆ มึน ๆ เหมือนพร้อมจะนั่งอ้าปากน้ำลายไหลยืดไปบ้าง  แต่หน้าตาก็พอใช้ได้  เฮ้อ!  ชายหนุ่มรอบตัวเธอช่างหล่อเสียของกันเสียจริง
   หล่อนสนิทกับอโณชาที่สุดในบริษัทด้วยมีกันแค่สองคนในแผนก  นาน ๆ ทีก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกันบ้าง  ทว่ารอบนี้น่าตื่นเต้นกว่าครั้งไหน ๆ เพราะมีสมาชิกเพิ่มเติม  แพรเป็นคนรอบคอบจนบางครั้งถึงขั้นชอบจับผิด  เธอชอบที่จะดูปฏิกิริยาตอบสนองของแต่ละคนแล้วเลือกวิธีปฏิบัติให้เหมาะสม
   อาหารมาเสิร์ฟในอีกสิบห้านาที่ต่อมา  ตอนแรกก็หงุดหงิดที่ได้ช้าแต่เมื่อแพรได้ลองยัดคำแรกเข้าปาก  หล่อนก็พบว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน  จากประสบการณ์ก็รู้ได้ทันทีว่าเนื้อปลานี่นำเข้าแน่ ๆ   อร่อยจนแสงออกปาก

   “หลงเป็นอะไร  อาหารไม่ถูกปากเหรอ?” ทว่าเห็นทีเจ้ามือจะต้องหนักใจเสียแล้ว เพราะสเต็กในจานคนป่วยพร่องลงไปแค่นิดเดียว  บอกเลยว่าเก๋ากี้ดมยังหายไปมากกว่านี้อีก “ปกติหลงกินเยอะไม่ใช่เหรอ  ไม่ชอบสเต็กหรือเปล่า?”
   “เปล่านะครับ” หลงโบกมือเป็นพัลวัน “มันก็อร่อยอยู่  แต่...”
   “แต่?”
   “อาหารฝีมือคุณอโณอร่อยกว่าครับ” หลงยืนยันหนักแน่นพร้อมฉีกยิ้มโชว์เขี้ยวประจบประแจง  ทำเอาแพรต้องแอบหันไปกลั้นหัวเราะ  ถ้าระดับนี้ยังอร่อยสู้พี่อโณไมได้  เห็นทีจะส่งพี่ท่านเข้าท้าชิงตำแหน่งทีวีแชมป์เปี้ยนเสียแล้ว
   อโณชาไม่ตอบอะไรเพราะมัวแต่กัดปากห้ามไม่ให้เผลอยิ้ม  ทำแบบนั้นก็เหมือนหลงตัวเองน่ะสิ  ไม่ได้ ๆ   รีบวางฟอร์มคว้าแก้วขึ้นมาจิบจนหมด  บริกรสาวแทนที่จะรินน้ำให้ใหม่ แต่หล่อนดันเดินเข้ามาพร้อมกับค็อกเทลสีฟ้า  สร้างความงุนงงไปทั้งโต๊ะ

   “เอ่อ  พี่ไม่ได้สั่งครับ”
   “เสิร์ฟพิเศษจากทางเชฟของเราค่ะ”

   ขวับ สิ้นเสียงเส้นเสือกทั้งหมดก็พุ่งเข้าหาครัวทันที  สายตาทั้งสามคู่ทิ่มแทงทะลุบานกระจกใสจนเห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่งสวมหมวกทรงสูง  เป็นไอ้เชฟที่ว่าไม่ผิดแน่  แถมยังกอดอกยิ้มโชว์ฟันขาวมองกลับมาทางนี้ด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจประหนึ่งมีกล้องถ่ายทำรายการเชฟกระทะเหล็กอยู่

   “เอ่อ...น้องครับ  เขาให้น้องผู้หญิงหรือเปล่า?”
   หล่อนยิ้มอย่างเสียมิได้ “ให้คุณลูกค้าแหละค่ะ”
   “ขายขี้หน้าที่สุด  พี่อโณทำแบบนี้กับแพรได้ยังไงคะ” ถึงปากจะบอกเสียหน้าแต่แพรก็แซวสนุกปาก “เสน่ห์แรงเชียวน้า”
   “ไม่เอาน่า” คนโดนแซวงึมงำ “ยังไงก็ฝากไปขอบคุณด้วยแล้วกันครับ”
   “ค่ะ” บริกรสาวโค้งอย่างสุภาพก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว  ดูท่าทางคุณเชฟจะพอใจกับผลตอบรับถึงได้ส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับมา
   “พ่อคนเสน่ห์แรง  พ่อคนหล่อเลือกได้” แพรดูท่าจะไม่ยอมแพ้ในการแซวจริง ๆ   มุ่งมั่นกับเรื่องการงานแบบนี้ไหมนะ “แค่ที่ออฟฟิศก็ไม่หวาดไม่ไหวแล้วนะคะ”
   “พอแล้วน่า” อโณชาโบกมือไล่ “พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ”
   “ค่า” คนโดนแซวส่ายหน้าปลง ๆ อย่างไม่รู้จะห้ามอย่างไรดี แต่ไปเข้าห้องน้ำกลับมาเดี๋ยวแพรก็เลิกพูดไปเองแหละ

   แพรเท้าคางมองเพื่อนร่วมงานหายลับตาไปแล้วก็นึกเศร้าใจ  อยู่กับพี่อโณทีไรไม่เคยมีใครตกมาถึงหล่อนเลย  จะชายจะหญิงทางนั้นก็ดึงไปหมด  มันน่าน้อยใจไหมล่ะ?  ดึงไปเสียจนจากที่แฟนหนุ่มเธอตามหึงกลายมาเป็นวางใจให้เที่ยวกับพี่อโณโดยไม่บ่นสักคำได้น่ะ
   ขนาดคนเพิ่งเจอยังหลง  แล้ว ‘หลง’ ล่ะ?
   พอคิดถึงตรงนี้สัญชาตญาณนักเก็บข้อมูลของหล่อนก็เริ่มทำงาน  ไอ้หนุ่มตกกระใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนโง่ ๆ ดูจะหลอกถามได้ไม่ยากเลย
   “หลงคะ” แพรเริ่มเปิดฉากสนทนาสองต่อสองกับหลงเป็นครั้งแรก
   “ครับ?”
   “แครอทนั่นเขาเอาไว้แต่งจาน  ไม่ต้องฝืนกินก็ได้ค่ะ” หล่อนเลิกคิ้ว “ไม่ขมเหรอ?”
   และทันทีที่เจ้าหล่อนทัก  ไอ้หลงที่ส่งทุกสิ่งบนโลกเข้าปากแบบไม่รู้เรื่องก็ค่อย ๆ คืนประสาทสัมผัส  ความขมไต่จากปลายขึ้นไปหาโคนลิ้นจนขนลุกขนชัน  ต้องถุยออกมายกใหญ่ “แค่ก ๆ ๆ   ขมมากเลยครับ  เหม็นด้วย”
   ไม่รู้ว่าผิดแผนหรือเปล่า  หรือหลงตั้งใจเล่นงานนางคืนด้วยการโชว์กองแครอทเคี้ยวละเอียดผสมน้ำลายให้ดูกันจะ ๆ บนจาน  เล่นเอาความอยากอาหารแพรลดฮวบ ๆ
   หลงยกน้ำขึ้นกระดกอึก ๆ เพราะมัวแต่เหม่อคิดเรื่องที่คุณอโณโกรธเลยเผลอกินมั่ว ๆ  น่าอายจริง
   “ดูเหม่อ ๆ นะคะ” หล่อนเอียงคอด้วยมารยาหญิงเล็กน้อย “หลงไม่ชอบแพรหรือเปล่า?”
   “ปะ...เปล่านะครับ!” หลงยกมือขึ้นทำเป็นกากบาท “ไม่ได้ไม่ชอบครับ”
   “แต่หลงไม่ยอมคุยด้วยนี่นา”
   “ก็คนเพิ่งเจอกัน  ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีนี่ครับ” แพรพยักหน้า  ก็จริงของหลงแฮะ  ว่าแต่ไอ้หนุ่มนี่ถามอะไรก็ตอบตรงดีชะมัด
   “ก็จริงค่ะ แต่ถ้าไม่เริ่มคุยเราก็ไม่สนิทกันสักทีสิ  เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกบ่อย ๆ”
   “ยังจะเจอกันอีกเหรอครับ” เฮ้ย!  บางทีก็ทะลุกลางปล้องไปไหม?  แพรโดนยิงแทบตกเก้าอี้ขาชี้ฟ้า
   “เจอสิ  ก็แพรทำงานกับพี่อโณนะ  ต้องได้เจอกันบ่อย ๆ อยู่แล้ว” เห็นหน้าอีกฝ่ายเริ่มซีดเซียว  แพรก็ยิ่งพยายามจับสังเกต
   “คุณแพร”
   “เรียกแพรก็ได้ค่ะ  ฉันเด็กกว่าพี่อโณ  บางทีเราอาจจะอายุพอ ๆ กัน”
   “แพร...” หลงดูลังเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ยอมถามสิ่งที่สงสัยออกมา “เป็นแฟนคุณอโณเหรอ?”
   พรวดดดดดด  แม่แพรนภัสกุลสตรีศรีสยามสำลักน้ำลายก้อนใหญ่ก่อนลนลานคว้าทิชชูขึ้นมาเช็ดจมูก “แพรเนี่ยนะ? แค่ก ๆ แพรกับพี่อโณ.... แค่ก ๆ”
   หลงมองแพรด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป  ผู้หญิงคนนี้มันอะไรกัน!?  น่ากลัวจริง ๆ    ดูการสำลักน้ำอย่างจริงจังนั่นสิผ้าปูโต๊ะแทบจะเปียกทั้งผืนอยู่แล้ว
   “ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
   “ตกใจสิ  ตกใจมาก  ขากกก” หล่อนสัมผัสถึงสเลดในลำคอ  แต่หาที่ลงไม่ได้จนต้องจำใจกลืนกลับลงไป “ที่เห็นหน้าซีดหน้าหงิกใส่แพรทั้งวัน  เพราะคิดว่าเป็นแฟนพี่อโณเหรอคะ?”
   “ผมไม่ได้หน้าหงิกใส่สักหน่อย”
   “นั่นแหละค่ะ” หลงไม่ได้หน้าหงิกจริง ๆ   เรียกว่าดูเลื่อนลอยมากกว่า  แต่ถามว่าใครสน?  สรุปแบบนี้แพรเห็นช่องทางไปต่อได้มากกว่า “หลงกลัวแพรแย่งพี่อโณไปเหรอคะ?”
   หลงพยักหน้าหงึก ๆ   นี่แพรก็คาดไม่ถึงจริง ๆ   ไอ้หนุ่มตกกระนี่มันจะซื่อไปไหนวะ! “พอคุณแพรมาคุณอโณก็ไม่สนใจผมเลย”
   “ก๊ากกกกก  แค่ก ๆ ๆ” หลงอยากบอกแพรว่าอย่าหัวเราะอีกเลยในช่วงชีวิตนี้ มันน่ากลัวเหลือเกิน “โอ๊ย! น่าสงสาร”
   “แล้วตกลงแพรเป็นแฟนคุณอโณหรือเปล่าครับ?”
   เห็นคนถามร้อนรนก็อยากจะแกล้งต่ออยู่หรอกนะ  แต่กลัวจะร้องไห้ออกมาเสียก่อน  ถ้าพี่อโณกลับมาจับได้ว่ารังแกหลง  หล่อนคงถูกดุแน่ “ไม่ได้เป็นหรอกค่ะ  แพรมีแฟนอยู่แล้ว”
   “เฮ้อ~” ไอ้หนุ่มตกกระถอนหายใจโล่งอกอย่างรุนแรงประหนึ่งขนจมูกจะปลิวออกมา “ค่อยยังชั่ว”
   “แน่ใจเหรอคะว่าค่อยยังชั่ว?” เห็นคนสบายใจได้ไม่เกินสามวินาทีแพรก็เริ่มสุมไฟ “แพรว่าหลงเอาเวลามาหึงพี่อโณกับแพรไปจับตาดูคนอื่นดีกว่านะคะ”
“ไม่ได้หึงนะ  แต่ผมแค่ไม่ชอบให้คุณอโณไม่สนใจเฉย ๆ” แพรแสยะยิ้มกับคำตอบ  หลงนี่มันแหย่สนุกดีจริงจริ๊ง
หล่อนมองซ้ายมองขวาเห็นอโณชาเดินไหว ๆ ติดปลายหางตา  ไม่ได้แล้ว  ต้องรีบโยนฟืนแล้วรอดูอาการ “พี่อโณน่ะเสน่ห์แรงมากค่ะ  จะผู้ชายผู้หญิงก็ชอบทั้งนั้นแหละ  ดูอีตาเชฟเมื่อกี้สิคะ จีบข้ามหน้าข้ามตา”
แพรหยุดไปเล็กน้อยให้จังหวะคู่สนทนาได้ประมวลผลและหน้าซีดอย่างเต็มที่ “แต่ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวก็ไม่ดังใช่ไหมล่ะคะ?”
“ตบอะไรนะครับ?”
“โวะ!  ช่างมันเถอะค่ะ” หล่อนเห็นอโณชาเร่งฝีเท้าก็รีบพูดต่อ “ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา  พี่อโณเองก็เปลี่ยนคนคุยบ่อยเอาเรื่องน้า~”
   “จริงเหรอครับ!”
   “แน่นอน  แล้วไหนจะ...”
   “คุยอะไรกันน่ะ?” ชิ!  ไม่ทันการเสียแล้ว  พ่อตัวต้นเหตุเดินมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ หลงเรียบร้อยแล้ว “ห้องน้ำคนเยอะชะมัดเลย”
   บ่นเรื่องสามัญทั่วไปแบบนี้  ดูท่าอโณจะยังไม่รู้ตัวว่าโดนนินทาอะไรไปบ้าง  คิดแล้วแพรก็โล่งใจ  หล่อนโกหกอย่างแนบเนียน “คุยเรื่องหนวดหลงนั่นแหละค่ะ”
   “หนวด?”
   “ใช่  เริ่มยาวแล้วนะ  ดูหน้าเข้มกว่าในรูปที่พี่อโณเคยให้ดูเยอะเลยค่ะ”
   “ก็มันตั้งเกือบเดือนแล้วนี่นา”
   “นั่นสินะคะ” ถ้าให้บอกว่าอะไรลื่นกว่าปลาไหล  บอกเลยว่าคำตอบอยู่ตรงหน้านี้แล้ว  แพรนภัสช่างเป็นมนุษย์ผู้จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน  สมแล้วที่จบด้านกฎหมายมา  หล่อนแสร้งโยนหินไปทางนู้นทีทางนี้ทีก็ไม่มีใครจับได้แล้ว  โดยเฉพาะกับคู่สนทนาที่ยังเกาหัวงง ๆ ว่าคุยเรื่องหนวดกันตอนไหน

   บทสนทนาบนโต๊ะอาหารหมุนเวียนเกี่ยวกับเรื่องงานและเรื่องรอบตัว  คราวนี้ดูเหมือนคุณอโณจะหายโกรธหลงแล้ว เห็นพยายามชวนคุยตลอด  เช่นเมื่อเช้ามีข่าวหมีบุกเข้าไปในบ้านคน  อโณก็จะหันมาถามหลงว่า ‘รู้จักหมีหรือเปล่า?’   ดูคล้ายถามเด็กอนุบาลว่าหนูรู้จักเจ้าตัวนี้ไหมจ๊ะ?  จนบางทีแพรก็อยากจะขัดว่าหลงแค่ความจำเสื่อมนะคะ แต่ไอ้คำถามติ๊งต๊องเนี่ยแหละทำไอ้หลงนั่งหน้าบานต่อในทันที  ถ้ารู้ว่าแค่ไปฉี่แล้วคุณอโณจะหายโกรธหลงจะเดินไปส่งถึงห้องน้ำตั้งแต่แรกเลยล่ะ
   ค็อกเทลสีฟ้าในแก้วทรงสูงพร่องลงไปเล็กน้อยเพราะอโณชาจิบแบบไม่ให้เสียมารยาท  เขาต้องขับรถกลับอีก  ไม่อยากเมาให้เป็นภาระสังคม  ฝ่ายคนในครัวเห็นไม่ค่อยดื่มก็ส่งเมนูใหม่ออกมาอีก  รอบนี้เป็นเนื้อแกะแล่บางสี่ห้าชิ้นพร้อมน้ำซอสตกแต่งข้าง ๆ

   “เมนูพิเศษของทางร้านค่ะ” คนเสิร์ฟว่า “เชฟฝากมาถามว่าค็อกเทลไม่ถูกปากเหรอคะ?”
   ตอแยเสียด้วยไอ้เชฟนี่! หลงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ  มองคุณอโณที่ยังยิ้มตอบอย่างสุภาพ “เดี๋ยวต้องขับรถกลับน่ะครับ”
   บริกรสาวก้มหัวตอบรับอย่างสุภาพก่อนจะถอยหลังคาบข่าวไปบอกเชฟอีกเช่นเคย  หล่อนหันไปไม่ทันไรสาวอีกคนบนโต๊ะก็หาจังหวะจับผิด “ดูจริงจังเชียวนะคะ  มีเช็กฟีดแบคด้วย”
   อโณชายักไหล่ “ก็ถือว่าได้กินฟรีแล้วกะ...”

   ฉึก ๆ ๆ   ไม่มีรีรออะไรทั้งสิ้น  ส้อมแหลม ๆ แทงเสียบเนื้อแกะนั่นซ้อน ๆ กันเป็นคำเดียว  พร้อมยัดห่าเข้าปากโดยไม่ต้องจิ้มซอสให้เสียเวลา  หลงเคี้ยวหยับ ๆ เต็มปากราวกับอดอยากมาแรมปี  ไอ้หนุ่มหน้ากระวางส้อมลง  พูดด้วยเสียงอู้อี้เต็มปาก “ไม่อะอ่อยอับ  อ่าอินเอย” ซึ่งแปลได้ว่า ‘ไม่อร่อยครับ  อย่ากินเลย’
คือถามว่าจะให้กินอะไร  ซอสที่ติดจานเหรอ?
   “เอ่อ...หลงยังไม่อิ่มเหรอ” คนโดนแย่งกินเกาหัวแกรก ๆ “ถ้าอย่างนั้นสั่งเพิ่ม...”
   “ไม่ครับ!   อิ่มแล้ว  อิ่มที่สุด  อิ่มท้องจะแตกแล้ว” ว่าแล้วมันก็ก้มลงไปกุมท้อง “จุกขึ้นมาถึงคอหอยเลยครับ  เรารีบกลับกันเถอะครับ  คุณอโณ”
แพรหัวเราะคิกคัก “เอาไงดีคะ?”
“ถ้าอย่างนั้นเช็กบิลเลยก็ได้” ว่าแล้วเสี่ยอโณก็ควักกระเป๋าเงินออกมาวางบนโต๊ะ “ฝากจ่ายหน่อยนะแพร  พี่จะไปวนรถมารับข้างหน้า  จะได้ไม่ต้องเดินกันไกล”
“ค่ะ  ป๋าขา” ลาภปากหล่อนนักล่ะ  รีบคว้ากระเป๋าหนัก ๆ แทบไม่ทัน “รับรองว่าจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ”
อโณชาพยักหน้าส่ง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากไปอย่างรวดเร็ว  จังหวะเดียวกับที่แพรโบกมือเรียกบริกรให้เช็กบิล  คนว่างงานอย่างหลงเลยมีเวลาได้สำรวจมองเข้าไปในครัวกระจก  แต่ไม่ว่าจะเพ่งเท่าไรก็หาเชฟขี้หลีนั่นไม่เจอ  หลงร้อนใจจนทนไม่ไหว
“แพร ๆ   ผมไปหาคุณอโณก่อนได้ไหมครับ”
“ทำไมล่ะคะ?  เดี๋ยวพี่อโณก็วนรถมาแล้ว”
“เชฟคนนั้นไม่อยู่ในห้องครัวแล้วอะ”
“นี่มันยุคไหนแล้ว  เขาไม่ทำอะไรหรอกค่ะ  อ๊ะ!  ขอบคุณค่า” แพรหันไปรับถาดเงินทอนจากพนักงาน  หล่อนดึงใบเสร็จออกแล้วส่งคืนให้ทันที  ด้วยนิสัยจุกจิกก็ไม่ลืมสำรวจราคาอาหารด้วย  ทว่าบนนั้นมีสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงอยู่ “แพรว่าแพรพอจะรู้แล้วว่าเชฟเขาหายไปไหน” หล่อนส่งกระดาษแผ่นนั้นให้หลงที่รับมาอย่างงง ๆ

หลงมองเลขสิบหลักที่เขียนด้วยปากกาลูกลื่นบนนั้น
นี่มัน....

“อะไรอะครับ?”

ตึ่งโป๊ะ! เอาถาดมาค่ะหลง แพรต้องการฟาดสักที “เบอร์มือถือไงคะ” หล่อนชี้ลงไปด้านล่าง “ส่วนนี่ก็ไอดีไลน์  เอ่อ...โปรแกรมแชทน่ะค่ะ” ขอบอกว่าให้ข้อมูลครบครันไม่ต้องถามเพิ่มอีก
“แล้วเขาเขียนมาทำไมอะครับ?”
โว้ยยยยยยยยย! ข้อมูลเท่าไรก็คงไม่พอสำหรับไอ้หลงแน่ ๆ

หล่อนถอนหายใจพร้อมสวมวิญญาณแอดมินเพจจบข่าว “ให้พี่อโณติดต่อกลับค่ะ”

หลงไม่ได้ตอบอะไร  ไม่สิ!  เรียกว่าอ้าปากค้างสมองกลวงโบ๋จนไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า  แพรโบกมือผ่านหน้า “ยู้ฮู~  รถพี่อโณมาแล้วนะคะ  ไปกันเถอะ”
   ไอ้หนุ่มเอ๋อไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ   ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกแพรนภัสลากขึ้นรถตั้งแต่เมื่อไร  แล้วก็ไม่รู้กระทั่งว่าแพรลงรถไปตั้งแต่เมื่อไร  จนได้ยินเสียงปิดรถดังปังนั่นแหละ  วิญญาณถึงได้พุ่งกลับเข้าร่าง  มันมองแพรค่อย ๆ หายลับสายตาไปด้วยแววตาเหงาหงอย
   นับเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่หลงออกบ้านและเห็นคนจีบคุณอโณต่อหน้าต่อตา  ไหนจะเรื่องที่แพรนภัสพูดตีกันในหัวไปมา  เรื่องที่ว่าคนที่มาจีบคุณอโณมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย  พอคิดมาถึงตรงนี้คิ้วก็ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม

   “หลงเป็นอะไรหรือเปล่า  ไม่พูดไม่จาเลย” คนขับว่า “หรือว่าจะปวดท้อง?”
   “คุณอโณ” น้ำเสียงคนตอบเบาหวิวเหมือนครางเรียกชื่อ “คุณอโณทำไมดูไม่ตกใจเลยล่ะครับ”
   “เรื่องอะไรน่ะ?”
   “ก็เรื่องที่มีผู้ชายมาจีบไงครับ” พอได้เปิดปากพูดที  ไอ้หลงก็พรั่งพรูออกมา “ทั้งที่โดนขนาดนั้น  ยังไม่ตกใจเลยสักนิด  แล้วแพรก็บอกว่าคุณอโณมีคนมาคุยด้วยบ่อย  จริงเหรอครับ”
   “ถามอะไรอย่างนั้นเล่า” ดวงตาโศกหลบวูบ  ถามตรงเสียขนาดนี้ถ้าไม่สนิทกันคงถือว่าเสียมารยาทมาก แต่กับหลงที่ทื่อ ๆ ไร้ความซับซ้อนนั่นคงถือเป็นเรื่องธรรมดาของมัน
   “แล้วตกลงจริงเหรอครับ?” จะเลี่ยงอย่างไรเมื่อไอ้หลงมันรบเร้าไม่เลิกจนแทบไม่มีสมาธิขับรถ “คุณอโณ...”
   “ถ้าบอกไป  หลงจะรับได้หรือเปล่าล่ะ” คนขับรถว่า
   “รับได้สิครับ”
   “ก็มีคุยด้วยเรื่อย ๆ นั่นแหละ” อโณชานิ่งไปพักใหญ่มาก  มากพอที่จะผ่านแยกไฟแดงถึงสองแยก  เขาแสร้งมองออกไปข้างทางที่เต็มไปด้วยแสงสี “แล้วถ้าคุยสนุก  จะผู้ชายผู้หญิงฉันก็โอเคทั้งนั้น”

   เหมือนมีค้อนมาทุบหัวแรง ๆ   ทั้งที่เป็นคนถามแท้ ๆ   แต่ไอ้หลงกลับลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นเสียเอง  เห็นเงียบไปนานอโณชาก็ชักใจไม่ดี

   “ที่ไม่อยากบอก  ก็เพราะกลัวหลงจะวางตัวไม่ถูกน่ะ” เขาพยายามอธิบาย “รังเกียจหรือเปล่า?”
   “ไม่ครับ!  ไม่เลย” การตอบของหลงแทบจะเป็นเสียงตะโกนอยู่แล้ว “ผมก็แค่...เอ่อ...ตกใจนิดหน่อย”
   “ค่อยโล่งใจหน่อย” อโณชาถอนหายใจ “นึกว่าหลงจะรังเกียจเสียอีก”
   “ผมจะรังเกียจคุณอโณได้ยังไงครับ” คุณอโณที่เหมือนแสงสว่างในชีวิตไอ้เอ๋ออย่างหลงน่ะ  ถ้ารังเกียจก็บ้าแล้ว!
   “ฮ่า ๆ   อย่างนั้นก็แล้วไป” อโณชาหันมาหัวเราะให้  และนั่นทำให้จิตใจของหลงสงบลงช้า ๆ “พรุ่งนี้วันหยุด  อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
   “อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อาหารร้านนี้ครับ” ไอ้หนุ่มตกกระตอบชัดถ้อยชัดคำ “ร้านอะไรก็ไม่รู้  ไม่อร่อยเลย เนื้อก็เหนียวอย่างกับหมากฝรั่ง  กลืนยาก  เลี่ยน  เหม็นคาว  ผมเห็นหนูวิ่งผ่านก่อนจะขึ้นรถด้วยล่ะครับ” ใส่ไฟกว่านี้ก็ด่าลงพันทิปแล้วแหละ  เห็นหลงโวยวายไม่พอใจขนาดนี้  อโณจำเป็นต้องขีดฆ่าร้านนี้ออกจากสารบบชีวิตเสียแล้ว
   “แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
   “แย่ได้มากกว่านั้นอีกครับ!” มันยืนยันคำเดิม
   “ฉันว่ามันก็โอเคนะ  แต่ถ้าหลงไม่ชอบ  ไม่มาแล้วก็ได้” อโณชาเป็นพวกเข้าใจอะไรง่ายเสมอล่ะ “แต่ราคาก็ไม่แพงมาก  เอ๊ะ!”
   “มีอะไรเหรอครับ  คุณอโณ”
   “ใบเสร็จน่ะ  อยู่ที่หลงใช่ไหม  ฉันจะเอาไปลงบัญชีวะ...”
   “ไม่มีครับ  ผมทิ้งไปแล้ว!” ไม่รู้ว่าโง่หรือโง่  ไอ้หลงถึงได้ตะโกนลั่นรถ  ทำเอาขี้หูอโณชาเต้นเป็นจังหวะแทงโก้ “เศษกระดาษสกปรกรกกระเป๋า  น่ารังเกียจ  อย่าว่าทิ้งเลย  ผมอยากจะจับมันเผาไฟแล้วเอาขี้เถ้าไปถ่วงน้ำให้รู้แล้วรู้รอด!”

   เอ่อ...หลง  กระดาษมันไปฟาดหัวหลงจนความจำเสื่อมเหรอ  ทำไมต้องด่ามันขนาดนั้น

   อโณอ้าปากค้างกับถ้อยคำรุนแรงจากปากไอ้หลง “เอาเป็นว่า...ทิ้งไปแล้วเนอะ”
   “ครับ”

   แล้วหลงมาทำเสียงเข้มดุเขาทำไมเนี่ย  อโณชาได้แต่งุนงงในความป่าเถื่อนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

   มือยาว ๆ แอบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะขยำย่ำยีเศษกระดาษนั่นอย่างโหดร้ายทารุณเป็นที่สุด  หลงสาบานว่าถ้าคุณอโณเผลอเมื่อไร  เขาจะเอามันออกมาทำลายแบบที่ลืมไปเลยว่าชาตินี้เคยเป็นกระดาษ

   ต่อให้ต้องแดกเข้าไปทั้งแผ่นก็ยอม!

………………………………………………………………….

[Indigo]

ระยะทางสั้น ๆ จากบ้านของแพรนภัสไปถึงคอนโดของอโณชาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่อโณชากลับรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกิน  เขาเอื้อมมือไปกดเปลี่ยนช่องวิทยุเงียบ ๆ
ตั้งแต่ถามเรื่องใบเสร็จหลงก็บึ้งตึงไม่พูดไม่จาหันหน้าเข้าหากระจกอีกฝั่ง  ปล่อยให้อโณฮัมเพลงสร้างบรรยากาศอยู่คนเดียว แต่คุกรุ่นขนาดนี้เรียกพี่เบิร์ดมาร้องเพลงยังไม่ดีขึ้นเลยมั้ง  จวบจน Chevrolet Cruze สีดำจอดสนิทในซองประจำตำแหน่งอโณชาก็ถอนหายใจ  วันที่วุ่นวายนี่จะได้จบลงสักที
“หลงอาบน้ำก่อนเลยนะ  ฉันขอจัดเอกสารแป๊บหนึ่ง”
“ครับ” หลงรีบขานรับ  คุณอโณให้อาบก่อนก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ส่งไอ้ใบเสร็จนรกนี่ลงไปนอนเล่นในคอห่าน
ค่ำคืนนั้นดูเหมือนจะจบลงอย่างง่ายดายเหมือนทุกวัน  หลงอาบน้ำนอนหลับไประหว่างที่อโณชาอาบน้ำอีกเช่นเคย  เจ้าบ้านเองก็เริ่มเคยชินกับการสวมบ๊อกเซอร์บรีฟออกมาเดินร่อนไปทั่วห้องโดยไม่ติดใจอะไร
เก๋ากี้ที่นอนอืดบนเตียงส่ายหางยั่วยวนเรียกให้อโณชาก้มล้มไปหอมตรงหัวสักฟอด  พอได้สมใจแล้วหล่อนก็ขดตัวกลม ๆ ซุกเตียงแต่โดยดี  ปกติแล้วอโณชาให้เก๋ากี้นอนพัดลม แต่พอมีหลงมานอนที่ห้องรับแขกด้วยเขาเลยต้องเปิดแอร์ให้  บางทีสาวน้อยอาจจะยังไม่ชินแม้จะมีผ้าห่มมาเพิ่มบวกด้วยไขมันหนา ๆ  อ้วนท้วนแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าเก๋ากี้ก็ขี้หนาวกับเขาด้วยเหมือนกัน
กู้ดไนท์คิสกับสาวเรียบร้อยก็เสร็จพิธี  นิ้วเรียวยาวกดปิดสวิทช์ไฟดับทั้งห้องให้อยู่ในความมืดมิดก่อนจะก้าวช้า ๆ กลับเข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน

ใช่ วันนี้ของอโณจบลงแล้ว
แต่ไม่ใช่สำหรับไอ้หลง!

ผ่าง! ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นในความมืด ดูจากขนาดเท่าไข่ห่านแล้วมันไม่ใช่ดวงตาของคนเพิ่งตื่นนอนแน่ ๆ  ใช่แล้ว  ไอ้หลงไม่ได้หลับ  ไม่สิ!เรียกว่าหลับไม่ลงถึงจะถูก
ปกติหลงเป็นคนหลับง่ายมาก  จะบนพื้น โซฟา เบาะรถแคะเอาหัวไปแตะก็ปิดสวิทช์ได้ทันที แต่วันนี้มันมีอะไรตกค้างอยู่ในสมองและแงะไม่ออก  เรื่องบนรถก็ว่าช็อกแล้ว...  แต่เรื่องที่คุณอโณใส่กางเกงในเดินไปทั่วบ้านนั่นมันยิ่งกว่า!!
หลงยกมือขึ้นกุมอกที่หัวใจเต้นตึกตักเหมือนจะหลุดด้านนอก  เคยเห็นข่าวในทีวีที่จับคนถ้ำมองสาวอาบน้ำได้  ตอนดูก็ได้แต่คิดว่ามันจะทำไปทำไม ใครจะไปคิดว่าความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นกับหลง
ตะ...ตื่นเต้นชะมัด
หลอกคุณอโณนี่มันยากจังเลยน้อ แต่เห็นเข้านอนไม่ทักท้วงอะไรก็แสดงว่าหลอกสำเร็จน่ะสิ  หลงตบมือแปะ ๆ ให้ตัวเองอยู่ในใจ  มันม้วนตัวเข้ากับผ้าห่มจนเป็นดักแด้
ร่างกายคุณอโณยังติดตรึงในจิตเหมือนสลักไว้ใต้หนังตา จะหลับจะตื่นก็แจ่มชัดในสมองแม้หรี่ตามอง  แผ่นหลังขาว ๆ ตัดกับสีของเส้นผม  ตอนที่ก้มตัวลงไปจูบเก๋ากี้ก็เห็นเส้นกระดูกสันหลังที่ทิ้งตัวจากต้นคอจรดที่ขอบกางเกง
อ้าว เมื่อกี้หลับตาอยู่ตอนนี้ลืมตาได้ไงเนี่ย
หลงดึงเปลือกตาตัวเองลงมาอีกครั้ง  หลับสิหลง หลับ หลับ...

‘แล้วถ้าคุยสนุก  จะผู้ชายผู้หญิงฉันก็โอเคทั้งนั้น’

แล้วหลงคุยสนุกหรือเปล่านะ? ตอนนั้นน่าจะลองถามออกไปจริง ๆ  ทำยังไงจะเป็นคนคุยสนุกได้ล่ะ?  พูดมากอย่างแพรหรือพยาบาลสาวท้วมที่โรงพยาบาลนั่นถือว่าดีหรือเปล่า? ถ้ามากไปจะกลายเป็นน่ารำคาญหรือเปล่า?
กลัว อยู่ ๆ ก็เกิดกลัวว่าคุณอโณจะไม่สนใจขึ้นมา
คุณอโณจิตใจดีมีคนล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด  ส่วนหลงล่ะ?  ความจำเสื่อม โง่ ๆ เอ๋อ ๆ ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลย  เกิดวันหนึ่งคุณอโณจะไปคบกับใครจริง ๆ หลงจะถูกทิ้งไหมนะ  จะไม่ได้รับความสำคัญอีกแล้วเหรอ?  คุณอโณคงจะไม่ว่างทำกับข้าวให้อีกแล้วเพราะต้องไปกินข้าวกับแฟน  แล้วถ้าคุณอโณไม่กลับมานอนที่ห้องล่ะ...
พอถึงตอนนั้นแล้วหลงยังจำอะไรไม่ได้แล้วจะทำอย่างไรต่อไป?  โกรธเหรอ?  รั้งเหรอ? แค่ขอร้องให้ทำอะไรให้สักอย่างยังไม่กล้าเลย
“ฮึก...” ก้อนสะอื้นจุกอยู่ตรงคออย่างห้ามไม่ได้  หลงซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้  เขาจิตใจอ่อนไหวและซื่อตรงเกินกว่าจะห้ามความรู้สึกที่เรียกว่า ‘น้อยใจ’
ไม่มีสิทธิ์มีเสียงจะห้ามอะไรทั้งนั้น  ทำไมช่างต้อยต่ำแบบนี้  คิดแล้วก็ถูหน้าเช็ดน้ำตาลงกับหมอนเงียบ ๆ  คืนนี้จะข่มตานอนได้เมื่อไรก็ไม่รู้

“เมี้ยว ~” เสียงแมวสาวที่ร่วมหลับนอนเรียกอยู่ใกล้ ๆ  ทว่าหลงกวาดตาในความมืดอย่างไรก็หาไม่เจอ  เลยจำต้องควานหาไฟฉายขึ้นมาเปิด
“ว้ากกกกกก” ไอ้หนุ่มตกกระสะดุ้งสุดตัว โชคดีที่เปล่งเสียงไม่ดังมาก  ก็ใครใช้ให้เก๋ากี้ติดไฟฉายไว้ที่ตากันล่ะ  น่ากลัวชะมัดเลย “ตกใจหมดเลยเก๋ากี้”
แมวสาวไม่สนใจและยังคงเปิดไฟฉายในดวงตามาทางนี้  ดูเผิน ๆ นึกว่าผีโพงส่องหากบหาเขียดกิน  หลงปัดมือไล่ชิ่ว ๆ แต่แทนที่จะกลัวเก๋ากี้ดันโดดขึ้นมาอยู่บนโซฟาด้วยหน้าตาเฉย  นางแมวอ้วนเบียดตัวเองเข้าไปแทรกระหว่างหัวหลงกับโซฟา  มันซุกตัวขดกลมราวกับว่านี่เป็นที่ที่นอนสบายที่สุดในโลก
“เก๋ากี้ลงไปนะ” หลงสะกิดเรียกแต่ก็ถูกเมิน  มันปิดไฟฉายแล้วโยนลงบนโต๊ะที่เดิม “มานอนตรงนี้แล้วฉันจะนอนยังไงเนี่ย” ไม่ได้พูดเกินจริง  ลำพังปกติหลงก็ใหญ่ล้นโซฟาอยู่แล้วนี่มีแมวหมูเป็นก้อนไขมันแปะลงไปอีกมันจะเหลือที่ให้ไอ้หลงแทรกตัวตรงไหน
แมวรักคุณอโณปรือตานอนอย่างเป็นสุข  ลำบากหลงต้องลุกขึ้นมานั่ง  ในเมื่อเก๋ากี้มานอนที่เขาแบบนี้เขาคงต้องไปนอนที่มันแทนเสียแล้ว  หลงเดินไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวที่นอนเก๋ากี้แต่มันเล็กเกินกว่าจะเบียดตัวลงไปนอนได้  จะว่าไปตรงนี้แอร์ลงเต็ม ๆ เสียด้วยเก๋ากี้คงจะหนาวจนต้องเปลี่ยนไปนอนโซฟาที่เป็นเขตอบอุ่น
เมื่อไร้ทางไปหลงก็พบว่าเขาไม่เหลือที่นอนตรงไหนแล้วนอกจากบนพื้น  จะให้นอนลงไปตรง ๆ ก็คงไม่ไหวเพราะหัวโนปูขึ้นเป็นลูกยังไม่หายเจ็บเลย  ชีวิตช่างดราม่าแสนสาหัสแม้แต่แมวก็มาแย่งที่นอน  สถานที่ที่พอจะทิ้งตัวนอนได้ก็มีแค่โซฟากับห้องนอนคุณอโณเท่านั้นแหละ

เดี๋ยวนะ ห้องนอนคุณอโณ...

“หึหึหึ” หลงหัวเราะลอดไรฟัน  มันเดินกลับไปลูบหัวแมวอ้วนอีกทีก่อนจะรวบหมอนและผ้าห่มขึ้นมา
มีข้ออ้างแล้ว  ขอบคุณนะเก๋ากี้

สมองที่เอาแต่เอ๋อนึกเรื่องชั่วช้าขึ้นมาได้แล้ว  ในเมื่อนอนโซฟาไม่ได้เพราะเก๋ากี้แมวสุดที่รักของคุณอโณมายึดที่  เรื่องนี้ใครควรรับผิดชอบล่ะ ถ้าไม่ใช่เจ้าของแมว  หลงสวมวิญญาณตีนแมวย่องเบาเข้าไปยังบานประตูสีขาวในทันที  มือคว้าหมับเข้าที่ลูกบิด
กริ๊ก... เยี่ยม! คุณอโณไม่ได้ล็อกห้อง  มืออีกข้างวางลงบนบานไม้เย็นเฉียบก่อนจะค่อย ๆ ผลักเข้าไป  ไอเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศปะทะเข้ามาเป็นอย่างแรกพร้อมด้วยกลิ่นที่คุ้นเคย

ฟืดดดดดดดดดดด หลงสูดเข้าไปเต็มปอดจนแทบสำลัก  อโณชาใช้น้ำหอม Gucci Pour Homme II กลิ่นหอมสุภาพ ละมุนพร้อมติดหวานนิด ๆ ดูมีระดับน่าหลงใหล  แม้จะจาง ๆ แต่ก็เหมือนเป็นกลิ่นประจำตัวไปแล้ว  หลงเรียกมันว่า ‘กลิ่นคุณอโณ’ แบบไม่เกรงใจคนคิดค้นน้ำหอมเลยทีเดียว
หลังจมูกทำงานไปแล้วก็ถึงคิวของดวงตา  หลงกวาดมันไปจนทั่ว  ห้องนอนอโณชาไม่กว้างขวางมาก มีที่แค่ให้วางเตียงก็แทบจะเต็มแล้ว  ตรงปลายเตียงเป็นตู้เสื้อผ้าบิ้วด์อินยาวตลอดทั้งผนัง  มีหน้าต่างเป็นบานกระจกใสอยู่ทางซ้ายของเตียง และแม้จะอยู่ในความมืดมิดหลงก็ยังเห็นว่าห้องตกแต่งด้วยสีดำเกือบทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่ผ้าปูที่นอน
เจ้าของห้องหลับสนิทห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม แค่ต้นคอที่โผล่พ้นออกมาก็ทำหลงใจเต้นตึกตักแล้ว  ต้นคอขาวเห็นปมกระดูกนูนขึ้นมานิด ๆ คลอเคลียด้วยเส้นผมสีดำสนิท  มองอย่างไรก็ดึงดูดชะมัด
จากที่มั่นอกมั่นใจเป็นอันต้องปอดแหกขึ้นมา  เกิดคุณอโณตื่นมาแล้วดุหลงล่ะ? แต่จะกลับไปไล่ที่เก๋ากี้ก็ดูอเนจอนาถจนเกินไป  เตียงอโณชาก็คิงส์ไซส์ใหญ่โตนอนสองคนได้สบาย ๆ หรือจะเรียกเก๋ากี้มานอนด้วยก็ไม่เกี่ยง  คิดได้ดังนั้นหลงก็ค่อย ๆ หย่อนหมอนลงไปวางบนฝั่งขวาที่ว่างอยู่

“อื้อ”
เฮือกกกกกกก! หลงสะดุ้งโหยงเมื่อคนหลับส่งเสียงงึมงำในลำคอ  อโณชาขยับตัวไปมาเล็กน้อยหารู้ไม่ว่านั่นประหนึ่งการข่มขู่ไอ้หลงอยู่กลาย ๆ  มันยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับทั้งที่ตอนนี้อโณชานอนนิ่งหลับสนิทแท้ ๆ

จิตชั่วดีตบตีกันอย่างบ้าคลั่งราวกับสก๊อยนัดตบกัน
นอนไปเลยสิไอ้หลง อีกะแค่นอนเฉย ๆ มันจะไปยากอะไร
ตะ..มันเสียมารยาท แค่แอบเข้าห้องเขาก็ทุเรศพอแล้ว
ใครสนล่ะ? แกมีข้ออ้างอยู่ไม่ใช่หรือไง  ทั้งเก๋ากี้แย่งที่ ทั้งหัวปูดจนนอนไม่ได้
มันก็จริงอยู่ แต่ว่าก็ไม่ควรนอนบนเตียงเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ใช่เหรอ
ไอ้โง่! คุณอโณไม่โกรธแกเพราะเรื่องแค่นี้หรอก
แล้วถ้าคุณอโณโกรธล่ะจะทำยังไง  ถ้าคุณอโณไล่ออกไปล่ะ
แกฟังฉันนะ  ถ้าแกไม่นอนตอนนี้  ในอนาคตจะมีคนอื่นมานอนตรงนี้แทน
ไม่เอา!!

ดูเหมือนไอ้หลงฝั่งสก๊อยเถื่อนลุกขึ้นสู้จนได้รับชัยชนะมา  มันไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้คุณอโณไปกับใครเด็ดขาด  คิดได้ดังนั้นก็โยนหมอนลงไปอย่างรุนแรงตามด้วยผ้าห่มผืนหนา  หลงจ้องต้นคออโณชาไม่วางตาก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลง

บนพื้นห้อง....

“อูยยยยยย” มันโอดครวญขณะที่ค่อย ๆ หย่อนหัวปูด ๆ ลงบนหมอน  จากนั้นก็ยกผ้าห่มส่วนที่เหลือจากการปูพื้นขึ้นห่อตัวด้วยน้ำตาอาบอก
ฮืออออออ ใครมันจะไปกล้าเสี่ยงทำอะไรให้คุณอโณโกรธล่ะ
ไอ้หนุ่มตกกระซุกหน้าลงกับข้างเตียงอย่างพ่ายแพ้  เอาเถอะแม้ไม่ใช่บนเตียงขอแค่ข้างเตียงก็ยังดี  ได้ฟังเสียงคุณอโณหายใจดีจะตายไป  ใจที่ร้อนรุ่มค่อย ๆ สงบลงช้า ๆ ราวกับถูกปลอบโยน
อโณชาอยู่ตรงนี้บนเตียงข้าง ๆ เขานี่  ยังไม่ได้ทิ้ง  ยังไม่ได้หนีจากไปไหน  สำหรับตอนนี้แค่นั้นก็พอไม่ใช่เหรอ  หลงฟังเสียงลมหายใจเคล้ากลิ่นหอมไปเรื่อย ๆ ราวกับสะกดจิตตัวเอง  ดวงตาเรียวค่อย ๆ ปรือลงช้า ๆ จนกระทั่งมันปิดสนิท

และแล้วคืนนี้ทั้งห้องก็มีเสียงลมหายใจสองเสียง



TBC

หลงพัฒนาแล้วนะคะ! ถึงขั้นบุกเข้าไปหลับนอนร่วมกันแล้วไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ มันร้ายค่ะ! //ลุกขึ้นปรบมือให้
ที่หลงเป็นแบบนี้เพราะคุณอโณนั่นแหะค่ะ มันจะเป็นบ้าก่อนความจำกลับมาหรือไม่ โปรดติดตามมม #ว่าแล้วก็ขายของทันที555
งานกำลังเข้ารัวๆ บวกกับอู้ไปติ่ง แต่จะรักษาระดับในการอัพให้ได้ค่ะ  สู้ชีวิต ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามกันนะคะ //กอดดดดดด

[after.day]

เพิ่งได้เข้ามาติดตามค่ะ อ่านรวดเดียวตามทันเลย ฮืออออออ
เป็นนิยายที่อ่านไปยิ้มไป อ่านไปขำไป บันเทิงหัวใจมาก ๆ ค่า
คุณอโณนี่น่ารักมาก ๆ เป็นบุคคลที่น่าอยู่ใกล้ เหมาะแก่การเป็นสามีที่ดีในอนาคตมาก (บิดตัว)
ยิ่งอ่านยิ่งหลง ให้ความรู้สึกอบอุ่นอยากถูกเอ็นดู (?)

ส่วนหลงนี่เปรียบได้กับน้องหมาตัวใหญ่ที่ขี้กลัวและติดเจ้าของมากค่ะ ชอบเวลาหงอยตอนโดนดุ ฮ่า ๆ
เก๋ากี้นี่เป็นคู่ปรับคู่ฟัดกับหลงได้ดี อารมณ์หมากับแมวเขม่นกันอะไรอย่างนั้นนนน
น้องแพรก็ชอบค่ะ แสบร้ายน่ารัก ตอนแหย่หลงนี่โอ้ยยย อยากจะบอกว่า 'อย่าแกล้งน้อง น้องจะร้องแล้ว' (ลั่น)

ชอบประโยคที่คุณอโณถามหลงเรื่องใบเสร็จตอนล่าสุดมากค่ะ 'เอาเป็นว่า...ทิ้งไปแล้วเนอะ' เนี่ย ดาเมจแรงอ่ะ ฮึกกกก

เรื่องนี้ลงตัวมากกกก ชอบงานของคุณ Indigo มาก ๆ เลย โง้ย
ชอบตั้งแต่พี่ภาพแล้วค่ะ เรื่องนั้นได้มาอ่านตอนจบ ไม่ได้ติดตามแบบเรียลไทม์
เรื่องนี้เลยจะขอเข้ามาติดตามเกาะขอบไปด้วยนะค้า

เป็นกำลังใจและรอตอนต่อไปค่า #กอดแน่น 

[มาโซซายตี้]

โถ นึกว่าจะกล้า แต่ได้ขนาดเข้ามานอนพื้นห้อง ก็พัฒนาเยอะแล้ว 555
แล้วคุณอโณ ก็มานุ่งบรีฟ ยั่วยวนแบบนี้ หลงจะทนไหวได้นานแค่ไหนน้า

[B52]

คุณอโณเสน่ห์เหลือร้ายทำหลงแย่ไปหมดแล้วเนี่ยถึงได้มีความคิดชั่วร้ายมากออกมา (โดยการย่องเข้าห้องนอน) 

[BlueCherries]

คุณอโณชอบหลงมั่งยัง???


มะไหร่หลงจะจำได้นะคะนี่ น่าจะเจอคนรู้จักบ้างนะ

[jaja-jj]

หลงงงงงง เด็กเอ๋ออออ

[Mouse2U]

'เอาถาดมาค่ะหลง แพรต้องการฟาดสักที' แพรเป็นคนตลกนะคะเนี่ย รู้ตัวหรือยังค้าา >< แต่ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันเนอะ เพราะอยากจะแกล้งหลงให้เต็มที่ก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าเจ้าตัวเขาจะร้องไห้ไปเสียก่อน~ 555+

ส่วนคนที่น่าสงสารยิ่งกว่าแพรก็น่าจะเป็นหลงนะคะ โถ~ ก็หลงเป็นคนป่วยตัวโตที่ถูกแมวตัวเล็กๆ (จริงเหรอ?) อย่างเก๋ากี้รังแกเอานี่นา ยอมใจให้กับความขี้หวงของหลงเขาเลยจริงๆ ค่าา ^^ ได้นอนเฝ้าข้างเตียงก็ยังดี
เน้ออ..

[Fragrant]

บางทีก็ตลกความคิดของหลงนะ คือแบบใสซื่อมาก 555555 นางน่ารัก 
ส่วนคุณอโณก็สเน่ห์แรงไม่เปลี่ยนจริงๆ

[Infinity 888]

เอ็นดูอ่อน  หลงแกน่ารักมากกกกก

[fammi50]

หลงยังสติลน่าเอ็นดูนะคะเนี่ย คริ

[วัวพันปี]

เหตุผลคนหลง

[GlassesgirL]

อ่านตามทันแล้ว เอ็นดูหลงมาก มึนๆเอ๋อๆได้ใจมาก แต่มีพัฒนาการมากขึ้นเยอะเลย ลักลอบเข้ามานอนในห้องคุณอโณแล้ว 5555 ชอบเรื่องใบเสร็จมากหวงแรงจัด 5555
ชอบที่หลงอยู่กับเก๋ากี้ ดูแพ้ทางแม่แมวสาว 5555 หลงน่ารักซื่อตรงมาก แต่อีกมุมก็ดูน่าสงสารที่มีความกลัวในใจ ไหนจะซวยถูกเข้าใจผิดต้องมาเจ็บตัวแทนแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว
ตัวตนจริงๆหลงคือใครกันแล้วไม่มีใครที่รู้จักออกตามหาเลยหรือไงนะ
คุณอโณก็เสน่ห์แรงเหลือหลาย เป็นพ่อบ้านพ่อเรือนทำอาหารอร่อย(ในสายตาหลง) ทาสแมวตัวจริงด้วย แต่คุณอโณจะรู้ตัวไหมว่าทำหลงหวั่นไหวด้านมืดเริ่มเปิดเผยแบบนี้ 5555
อ่านแล้วฮานั่งขำกับความคิดหลง 5555
รอตอนต่อไปนะคะ