หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[TachibanaRain]

หลงช่างน่าเอ็นดู ฮ่าๆๆความคิดแต่ละอย่างนี่ซื่อๆทั้งนั้นหวงคุณอโณแบบจริงจังเลยใช่มั้ยจ๊ะ ชอบแพรนะนางขยันชงจริงๆ ชงซะจนหลงความหวงขึ้นตา ฮ่าๆๆ

[lnudeel]

หลงผู้น่าสงสารกลัวอโณทิ้ง รวบหัวรวบหางเลยดีมั้ยยย

[tempo_oil]

หลงงงงงง น่าเอ็นดูมากกก 555 เอ๋อๆมึนๆ ฮาอ่ะ

[lizzii]

โอ้ยยยย ขำมาก หลงฮาอ่ะ สงสารใบเสร็จเลย 555555
แต่สงสารหลงยิ่งกว่า โถ่วววว กล้าๆ หน่อยเซ่ะ
คุณเก๋ากี้อุตส่าเปิดทางให้ ฮ่าๆๆๆๆ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

นึกว่าจะนอนกับกี๋

[My_yunho]

หวงมากหล่ะสิๆๆๆ555

[๐๐ตะวัน๐๐]

หลงน่ารักน่าเอ็นดูมาก 

[bew_yunjae]

หลงไปเอาสกิลความร้ายกาจมาจากพี่ภาพใช่มั้ย
แกล้งโง่แล้วชั่วร้ายที่สุด 5555
คุณอโณวววว ขี้เหงาใช่มั้ยเราน่ะ
อัพต่อน้า จะรอจ้า

[magarons]

แบบว่าขำมากก ตลกความคิดหลงสุดไปเลยค่ะ
สนุกมากกก
รอตอนต่อไป

[QXanth139]

โถหลงเอ๋ย น่าเอ็นดูจริงๆ

[Chise]

คุณอโณเสน่ห์แรว๊งเหลืออเกิ๊น หนักใจแทนหลง
หลงใสซื่อจริงๆ อยากรู้มากถ้าความจำหลงกลับมานิสัยยังเหมือนเดิมไหม

[aiLime13]

หลง โอ้ยยย หลงลูกแม่ 5555555555555555555

ชอบน้องแพรมากค่ะ รู้สึกได้ถึงความกาก ชอบตอนขากเสลดมาก โอ้ยยยยยย 
ไปแกล้งร้องหลงแบบนั้น ดีนะคะ หลงไม่ร้องไห้ไปซะก่อน ถถถถถถถถถ

นี่ตอนแรกนึกว่าพี่อโณจะได้สานสัมพันธ์กับคุณเชฟแล้วนะคะ
แหมมม ออกนอกหน้าเหลือเกินพ่อคุณ บอกตามตรงนี้หวงพี่อโณด้วยคนเลยค่ะ

สงสารหลงตอนน้อยใจมาก อยากลูบหัวปลอบ รู้สึกเอ็นดู โถๆๆๆ 
ชอบในความขี้มโนของหลงมาก คือกล้ามาก คิดได้ไง นอนข้างเตียง 55555555555555
ดูมีการพัฒนาแบบก้าวกระโดดมากเลยนะคะ ก๊ากกกกกกกกกกก
นี่อยากรู้ว่าพี่อโณตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นยังไงนะ? หลงมานอนอยู่ข้างเตียงแบบนี้

แต่หลงนี่ก็เป็นคนขี้หึงขี้หวงใช่ย่อยนะ แต่ชอบพี่อโณใส่กางเกงบ๊อกเซอร์ร่อนไปรอบบ้านอ่ะ
ดูยั่ว ดูร้ายกาจ กรี๊ดดดดดดดดด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลงมีอาการแบบนั้น 5555

อ่านไปแล้วตลกในมโนของหลงมาก รอตอนหน้านะคะ >_<

[alternative]

หลงจะน่าเอ็นดูไปถึงไหนเนี่ย

เราหลงจะแย่แล้ว

เมื่อไรคุณอโณจะรู้นะ?

[มะปรางเปรี้ยว]

 

[kanunsak]

ฮ่าๆๆๆ ขำไอ้หมาหลงอ่ะ  มันฮามากขึ้นทุ๊กวัน

[decem]

ขำเจ้าตูบหลง ฮ่าๆๆ ร้ายนะเนี่ย มีลักลอบเข้าห้องนอนด้วย สนุกมากเลยค่ะ จะติดตามน้าา

[mirin]

ทำไมหลงน่ารักขนาดนี้

[Ryoooo]

ฮากว่านี้ไม่กว่าหลงไม่มีแล้ววว
อะไรจะขนาดนั้นหลง 555
พัฒนาแล้วนะหลงอย่างน้อยข้างเตียงก็ยังดีอ่ะ 5555

[Fish129]

เข้ามา stanbyvรอ

[kukkikkooka]

หลงแอบหื่นนะ 5555555555555

[Monkey D lufy]

หลงพัฒนาฝีมือแล้วนะ เดี๋ยวนี้มีแอบย่องเข้าห้องคุณอโฌแล้วหรอ

ที่หลังขึ้นนอนบนเตียงเลย อิอิ

[Shonteen]

ทีมหลง

[Indigo]

ความทรงจำที่ 8

   นาฬิกาชีวิตของอโณชาเดินตรงเสมอ  ไม่ว่าจะกินข้าว อาบน้ำ นอน หรือแม้แต่เวลาออกไปทำงาน  ทุกอย่างถูกตั้งค่าไว้  แน่นอนว่ารวมไปถึงเวลาตื่นนอนด้วย
   อโณชาบิดกายอย่างเกียจคร้านพลิกตัวไปมาอยู่สองสามทีเพื่อสลัดผ้าห่มหนา ๆ ออกราวกับลอกคราบ  มือสองข้างขยี้ตาอยู่สองสามทีแต่ยังไม่คลายอาการสะลึมสะลือ  กระนั้นก็เถอะล้างหน้าสักหน่อยก็หายแล้ว  คิดได้ดังนั้นอโณก็ตลบผ้าห่มพับไว้ลวก ๆ ที่ปลายเตียงก่อนจะแหย่ปลายเท้าลงไป

   ผัวะ!

   เฮือกกกกกกก อโณชาชักขากลับแทบไม่ทันเมื่อเท้าที่แหย่ลงไปนั่นเตะเข้ากับวัตถุแปลกปลอมบางอย่างเข้าเต็มตีน  ทีนี้แหละขี้ตงขี้ตาที่เมาอยู่กระเด็นออกจนตาสว่างเลยทีเดียว  เขาค่อย ๆ คลานกลับไปที่ขอบเตียงเพื่อชะโงกดูสิ่งนั้น  นั่นมัน....
   “หลง!”
   “อูยยยยยยยยยยย” ไอ้วัตถุที่ว่าลงไปกุมหัวโอดครวญดิ้นแดก ๆ บนพื้น  ไอ้หลงผู้โชคร้ายโดนคุณอโณซ้ำเข้าไปตรงแผลเก่า  วัตถุทุกอย่างบนโลกล้วนติดใจหัวหลงทั้งนั้น เท้าคุณอโณก็เช่นกัน
   “หลงเป็นอะไรหรือเปล่า? เจ็บมากไหม” อโณชาที่ตั้งสติได้รีบชะโงกตัวลงไปดูสภาพศพ  หารู้ไม่ว่าทำไอ้หลงชักหนักกว่าเก่าอีก

   คะ...คุณอโณโป๊แบบเต็ม ๆ ตา....

   หลงขยับตัวแหงก ๆ เข้าไปฝังหน้ากับหมอน  มือสองข้างกุมบาดแผลไว้แน่นอน  อย่าถามว่าเจ็บไหม ระดับนี้กะโหลกไม่เปิดก็เก่งจะแย่แล้ว  มันคราง “เจ็บครับ อูยยยยยย”
   “แย่แล้ว ไปหาหมอไหม?” คุณอโณนี่แอบกิ๊กกั๊กกับหมอหรือเปล่าเอะอะก็หาหมอ ๆ ตลอด  หลงนึกเครียดขึ้นมาในใจแบบโง่ ๆ  รู้ตัวอีกทีคุณอโณก็มานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ ตัวเสียแล้ว  ไม่พอยังเอื้อมมือเข้ามาแกะที่กุมหัวอยู่ “ไหน ให้ฉันดูหน่อยสิ”
   “มือคุณอโณเย็นจังเลย”
   “หลง! อย่านอกเรื่อง  เอาหัวมาดูเร็ว” อโณชาแงะมือออกจนสำเร็จ ตอนนี้หลงนอนคว่ำอยู่เลยออกแรงได้ไม่เยอะนัก  พอก้มลงไปมองสำรวจก็เห็นก้อนกลม ๆ นูนขึ้นมาเล็กน้อย  นิ้วเรียวยาวแตะลงบนนั้นเบา ๆ
   “จ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!” ร่างข้างใต้กรี๊ดลั่น “คุณอโณอย่าจับครับ!”
   “โทษทีนะ แค่อยากดูว่าปูดเยอะหรือเปล่า” ไม่ว่าเปล่ามือซุกซนของอโณชาก็แหวกเส้นผมสีน้ำตาลออกดู คล้าย ๆ กับหาไข่เหา “อืม..ทายาสักหน่อยก็คงหายแหละ”
   “เมื่อคืนคุณอโณก็ไม่เห็นทาให้เลย” อ้าว อยู่ ๆ ไอ้นี่ก็มาตัดพ้อเล่นเอาอโณชามึนงง
   “ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันลืมจริง ๆ”
   “เป่าให้ก็ไม่เป่า” หลงเผลอหลุดความในใจออกมา รู้ตัวอีกทีมันก็สะดุ้ง  เดี๋ยวสิก็คุณอโณโกรธเขาเรื่องขอให้เป่าหัวให้นี่นา “มะ...ไม่ใช่...ผมหมายถึง”
   “เป่าให้ก็ได้นะ”
   หา!? หลงตลบผ้าเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที “จะ...จริงเหรอครับ”
   “ทำไมฉันต้องโกหกด้วยล่ะ?” อโณชาเอียงคอ “ถ้าเป่าแล้วหลอกให้หลงเชื่อว่าไม่เจ็บได้มันก็โอเคนี่”
   “งั้นเป่าเลยครับ ๆ เป่าเลย ๆ” ว่าแล้วไอ้หลงก็รีบแหวกหัวให้ทันที  ดึงรุนแรงจนผมแทบหลุดเป็นกระจุกอยู่แล้วอะไรมันจะพรีเซนต์หนังหัวตัวเองอย่างภาคภูมิใจได้ขนาดนั้น
   อโณชานั่งคุกเข่ามองไปยังอีกฝั่ง  หลงนั่งขัดสมาธิพร้อมก้มลงแหวกหนังหัวให้ช่างเป็นภาพที่ทุเรศชอบกล  เขากลั้นใจเอื้อมไปจับหัวหลงไว้
 “เอ่อ...หลง”
   “ครับ?”
   “เอาไว้ก่อนนะ ฉันยังไม่ได้แปรงฟัน”
   ตึ่งโป๊ะ! เหมือนถูกหลอกให้รอแล้วถีบลงเหว  หลงผิดหวังแต่ก็จำใจปล่อยเส้นผมตัวเองให้เป็นอิสระ  มันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา  อุก! คุณอโณใส่กางเกงในตัวเดียว!  แล้วมานั่งคุกเข่าประจันหน้าให้เห็นกันเต็ม ๆ ตาไปเลยทุกซอกทุกมุม!
   ดวงตาซุกซนสแกนตั้งแต่หัวเข่า  ต้นขา  กางเกงในสีดำ  หลงกลืนน้ำลายเอื้อกพักหายใจสักพักแล้วค่อยขยับสายตาเลื่อนขึ้นไปท่อนบนต่อคราวนี้หลงอยากจะยกมือขอดื่มน้ำชดเชยเหงื่อที่เสียไป  ร่องวีเชฟของอโณเหมือนมีเส้นนำสายตาพุ่งเฉียงขึ้นมาจรดที่ช่วงเอว  ช่องระหว่างกลางตรงนั้นเป็นสะดือและหน้าท้องขาว ๆ ประดับด้วยกล้ามเนื้อนิด ๆ
   ซู้ดดดดดดดด หลงสูดน้ำลายที่มุมปาก  แผ่นอกคุณอโณขาวกระแทกตามาก  หลงพยายามบังคับตัวเองให้เลื่อนสายตาออกจากยอดอกทั้งสองข้าง  กระดูกไหปลาร้าแล่นเฉียงขึ้นสู่ลำคอเรียว  ปลายคางสวยได้รูป แล้วก็ริมฝีปากที่ขยับ...

   “จะจ้องอีกนานไหม”
   ชะอุ้ย! หลงหมดเวลาอ้อยอิงต้องเลื่อนขึ้นไปสบกับดวงตาเรียวสีนิลอย่างเสียมิได้ “ถ้านานกว่านี้ได้ไหมครับ?”
   ถามได้หน้าด้านจนอโณหมดคำพูด “จ้องแบบนั้นมันน่าอายนะ ถึงจะผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ”
   “คะ...คุณอโณอายด้วยเหรอครับ!” แล้วนี่แกดีใจทำไมหลง! เขากำลังด่าอยู่นะ  ถึงกระนั้นก็เถอะแววตาซุกซนของหลงที่จ้องตอบมาทำเอาอโณชาทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่ “หวา คุณอโณหน้าแดงเลย”
   “เลิกจ้องได้แล้ว” อโณชาเป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบก่อน  ไม่พอยังทำมือชิ่ว ๆ ไล่หลงด้วย “ฉันจะไปอาบน้ำ ต้องรีบทำอาหารเช้า”
   ไม่รอให้หลงตอบอะไรอโณชาก็ลุกพรวดขึ้นมาจากพื้นปล่อยให้หลงมันอ้าปากหวอเพราะเห็นร่างคุณอโณเต็มตาเสียยิ่งกว่าเดิม 3Dทะลุจอ ภาพชัดแบบFULL HDกันเลยทีเดียว
คุณอโณ้!! ไหนบอกว่าไม่ให้มองไงครับ!
   อโณชาชินกับการอยู่คนเดียวเลยไม่คิดว่าการใส่กางเกงในนอนเป็นปัญหาอะไรกับชีวิต เขาคิดตื้น ๆ แค่ว่าหลงมันก็เหมือนเด็กคงชอบจ้องนู่นจ้องนี่เป็นเรื่องธรรมดา  ร่างขาว ๆ เดินลิ่ว ๆ ไปรื้อเสื้อผ้าที่ตู้ปลายเตียง  ก้ม ๆ เงย ๆ หลอกไอ้หลงหัวใจวายอยู่สองสามทีก็หันกลับมาราวกับนึกอะไรออก
   “เดี๋ยวสิ”
   เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น
   “หลงมานอนในห้องฉันได้ยังไงน่ะ?”


.....................................................................
......................................
.................
.........


   “ถ้านอนไม่สบายก็น่าจะบอกกันแต่แรกนะ”
เคร้ง เสียงก้นแก้วกระทบโต๊ะดังตามมา  ใช่แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตารวมไปถึงเก๋ากี้ที่พื้นด้วย
   “ก็ผมเกรงใจคุณอโณนี่ครับ” ไม่น่าเชื่อว่าหลงยังมีหน้ามาพูดคำนี้ได้อีกหลังจากบุกรุกเข้าห้องเขาไปขนาดนั้น นับถือใจมันจริง ๆ “จริง ๆ แรก ๆ มันก็พอทนได้ แต่พอเก๋ากี้...”
   ขวับ! แมวอ้วนด้านล่างหันตามชื่อเรียก  มันจ้องแป๋วเข้ามาในตาหลงเหมือนจะรอฟังว่าเอ็งจะพูดอะไร
   “เอ่อ..คือ  เก๋ากี้หนาวน่ะครับก็เลยมานอนเบียด” หลงหลบตาวูบ  ทั้งแมวทั้งคนทำไมจ้องจับผิดกันขนาดนี้ “แล้วตัวมันก็ใหญ่มากผมเลยนอนไม่ได้น่ะครับ”
   “ก่อนหน้านี้เก๋ากี้นอนพัดลมตลอดอาจจะไม่ชินเท่าไร” อโณชาวิเคราะห์นิสัยแมวตัวเอง “หรือบางทีอาจจะอยากอ้อนหลง”
   “เอ่อ...ผมว่าตัดข้อนั้นไปได้เลยครับ” ทุกวันนี้แค่มันไม่แดกนิ้วเท้าหลงเข้าไปก็ขอบคุณจะแย่แล้ว “ผมว่ามันหนาวแหละครับ”
   “โถ...หนาวเหรอเก๋ากี้” อโณชาชะโงกลงมาพูดกับแมวสาวที่ส่งเสียงอ้อแอ้
   “ผมว่าจะบอกคุณอโณตั้งนานแล้วครับ” หลงอ้อมแอ้มขัดจังหวะอ้อนของแมว “ข้างนอกไม่ต้องเปิดแอร์ให้ผมก็ได้นะครับ  มันเปลืองไฟมากเลย ถ้าคุณอโณต้องจ่ายค่าไฟเยอะขนาดนั้นผมเกรงใจ”
   “แต่ถ้าไม่เปิดหลงจะนอนหลับได้เหรอ  กรุงเทพ ฯ ต่อให้เป็นตอนกลางคืนก็ร้อนอย่างกับอะไรดี”
   “พอนอนได้ครับ” หลงทำตัวเล็ก ๆ ลีบ ๆ ดูน่าสงสาร  ดูสิ๊! ขนาดตักไส้กรอกเข้าปากยังต้องห่อไหล่เข้าหากันเลย
   “งั้นเหรอ” อโณชาตอบรับง่าย ๆ พลางตักไข่ดาวเข้าปาก  วันนี้ก็ยังทอดแบบยางมะตูมได้สวยอีกเช่นเคย  เขานึกชมตัวเองในใจ “หรือว่าแบบนี้ดี”
   “แบบไหนครับ” ไอ้ตัวลีบฝั่งตรงข้ามดูมีปฏิกิริยาขึ้นมา  หลงเงยหน้ามองด้วยแววตาซื่อใส
   “หลงก็มานอนกับฉัน”

   หลงก็มานอนกับฉัน
หลงก็มานอนกับฉัน
นอนกับฉัน....

ฉ่า ~  รอบนี้กลายเป็นหลงเสียเองที่หน้าร้อนวูบวาบ มันมองซ้ายมองขวาจะเอาหน้าจุ่มลงซีเรียลแช่นมเสียด้วยซ้ำถ้าคุณอโณไม่ถามต่อ
“หรือว่าไม่ชอบนอนกับคนอะ...”
“นอนครับ! ชอบนอนกับคนอื่นที่สุดเลย!” ดูจากความกระตือรือร้นนั่นสิ ถ้าอโณชายังไม่เชื่อหลงจะชวนไปนอนตอนนี้อีกรอบเลย “ผมต้องหลับสบายมีความสุขที่สุดในโลกแน่ ๆ ครับ!!”
   “เชื่อแล้วว่าอยากนอน ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” หลงนี่เล่นใหญ่ตลอดส่วนอโณชาก็เอื่อย ๆ จับปลายส้อมแทงแฮมในจานขึ้นมายัดเข้าปาก “เตียงก็ตั้งใหญ่ทีนี้หลงจะได้ไม่เมื่อยตัว”
   “ผมชอบนอนเตียงมาก ๆ เลยครับ!” ชอบไม่ชอบไม่รู้ล่ะตั้งแต่ความจำเสื่อมยังไม่เคยนอนเลย แต่ถ้าเตียงที่มีคุณอโณนอนข้าง ๆ มันต้องดีงามที่สุดอยู่แล้ว “ผมนอนไม่ดิ้นนะครับคุณอโณวางใจได้  นิ่งเป็นศพเลยครับ”
   อโณกำลังมึนงงว่านี่มันกำลังอวยสรรพคุณการนอนของตัวเองอยู่ใช่ไหม  เลยตอบไปสั้น “ฉันนอนดิ้นนิดหน่อยนะ ถ้าไปโดนหลงก็บอกได้นะ”
   “ดิ้นเยอะ ๆ ก็ได้ครับ!” หลงเกือบหลุดคำว่า ‘ผมชอบ’ ออกมา โชคดีที่มันกลืนลงคอไปได้ทัน “ผะ...ผมหมายถึงเตียงคุณอโณ  ดิ้นตามสบายเถอะครับ อย่าเกรงใจผมเลย”
   “ฉันไม่ได้ดิ้นเยอะขนาดนั้นสักหน่อย ฮ่า ๆ ๆ” คนแก่กว่าหัวเราะเบา ๆ  หลงนี่พูดอะไรตลก ๆ แถมยังดูตื่นเต้นกับทุกเรื่องเลยแฮะ
   วันนี้เป็นวันอาทิตย์อโณชาจึงสวมเสื้อยืดย้วย ๆ กับกางเกงขาสั้น  ไม่รู้ทำไมของธรรมดาแบบนั้นพอไปอยู่บนตัวเขาแล้วมันถึงได้ดูมีสไตล์นัก  หลงมองกริยาคุณอโณที่นั่งเท้าคาง ส่วนมืออีกข้างยกนมขึ้นดื่มดูผ่อนคลายและมีเสน่ห์สุด ๆ จนเขาอดเพ้อไม่ได้
   คุณอโณนี่ดูดีจริง ๆ เนอะ
   สายลมเอื่อยลอดเข้ามาทางประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้  เส้นผมสีดำต้องลมไหวไปมาระกับต้นคอ  ให้นั่งมองทั้งวันก็ไม่มีเบื่อ

   อ่า...พูดถึงเรื่องเบื่อ หลงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้  เขาคิดเรื่องนี้มานานแล้วแต่ก็ยังหาโอกาสพูดไม่ได้เสียที

   ‘หลงอยากหางานทำ’  เขาไม่ชอบการอยู่เฉย ๆ อุดอู้ในห้องสี่เหลี่ยมนั่งดูจอสี่เหลี่ยมมองเก๋ากี้แทะตุ๊กตาหนู  หลงรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ตื่นนอนมันช่างว่างเปล่า นอกจากการเฝ้ารออโณชากลับมาทุกเย็นแล้วเขาก็ไม่มีจุดมุ่งหมายอื่นในชีวิตอีกเลย
   อนาคตที่ว่างเปล่ามันน่ากลัวเกินไป

   “คุณหมอ...เอ่อ...” เสียงทุ้มเรียกให้อโณชาที่เหม่อลอยอยู่กลอกลูกตากลับมาทางหลง “เคยบอกไว้”
   “คุณหมอประวิทย์น่ะเหรอ?”
   “ครับ” หลงหยักหน้า “เขาบอกว่าผมควรฝึกการกระตุ้นประสาทสัมผัส”
   “อ๋อ เรื่องนั้นฉันจำได้” อโณชาท่องต่อทันที “การได้ยิน  มองเห็น  ได้กลิ่น  ลิ้มรส  และสัมผัสอารมณ์ต่าง ๆ”
   “มะ...มีอีกข้อครับ” หลงแทรก “พบปะผู้คน”
   “จริงด้วยสินะ” อโณตอบรับอย่างเรียบเฉยเพราะมัวแต่เช็ดคราบซอสออกจากจาน “แล้ว ?”
   “ผมอยากทำงานครับ”
   “หา!?” อโณเช็ดทิชชูดังปืด “งานอะไร งานที่ไหน หายเจ็บซี่โครงแล้วเหรอ?”
   ยิงรัวขนาดนี้สมองถั่วของไอ้หลงจะไปตอบทันได้อย่างไร “เอ่อ...ยังไม่ได้หาหรอกครับ แค่คิดว่ากำลังจะ...”
   “ไม่ได้นะ!” อโณสวมบทคุณแม่เสียงแข็งทันที “หลงความจำเสื่อมอยู่นะใครเขาจะรับคนไม่มีบัตรประชาชนเข้าทำงาน หรือต่อให้มีมันก็อันตรายเกินไปจะโดนหลอกไปทำอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
   “ไม่หรอกครับ ผมเองก็โตแล้ว”
   “มันไม่เกี่ยวกับว่าโตไม่โตนะหลง” คนแก่กว่าถอนหายใจ “มันเกี่ยวกับความปลอดภัยของหลงนะ”
   “แต่....”
   “ถ้าหลงอยากให้ฉันสบายใจก็อย่าทำ”
   เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางหัว แค่ประโยคสั้น ๆ ก็ทำให้หลงพับโครงการทุกอย่างเก็บลงกระเป๋าเสียสิ้น  ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้คุณอโณลำบากใจหลงจะไม่มีวันทำมันเด็ดขาด  จะขังหลงไว้ในห้องล่ามโซ่กับขาเตียงอะไรก็ได้ ขอแค่ทำให้คุณอโณพอใจก็พอ
   “เข้าใจแล้วครับ ผมไม่ทำแล้วก็ได้” ถึงกระนั้นก็ยังคอตกเล็กน้อย
ท่าทีหมาหงอยแบบนั้นทำอโณชารู้สึกผิดในใจขึ้นมานิด ๆ  เขารู้ว่าหลงคงจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทั้งวัน แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ  โลกข้างนอกมันโหดร้ายเกินกว่าจะปล่อยให้คนความจำเสื่อมอย่างหลงไปเผชิญด้วย
   มองไปยังฝั่งตรงข้าม  ไอ้หนุ่มตัวสูงนั่งห่อไหล่  ใบหน้าที่ปกติยิ้มแย้มกลับยับยู่  คิ้วรก ๆ ตกลงข้าง ๆ เหมือนปลงตก  ดวงตาสะท้อนความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด  แถมกระบนแก้มยังทำให้ดูอมทุกข์เข้าไปใหญ่  หลงคนที่เอาแต่ยิ้มโชว์เขี้ยวคนนั้นทำหน้าแบบนี้มันก็....

   รู้สึกผิด...

   อโณชาถอนหายใจ “เอาแบบนี้แทนไหม”
   “ครับ ?”
   “หลงมีหน้าที่ออกไปซื้อของสดมาให้ฉันทำอาหารทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะได้พบปะคนเยอะ ๆ ด้วยไง”
   “จะ..จริงเหรอครับ” ราวกับรดน้ำลงบนถั่วงอก  ไอ้หลงงอกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ผมออกไปข้างนอกได้จริงเหรอ”
   “ฉันจะหลอกทำไมล่ะ” อโณชาถอนหายใจ “เดี๋ยววันนี้จะพาไปเซอร์เวย์ก่อน มีตลาดสดไม่ไกลจากนี่เท่าไร  อ้อ แล้วจะตื่นมาลิสต์รายการให้การบ้านทุกวันเลย ดีไหม?”
   “ดีครับ! ดีที่สุดเลย” ไอ้หนุ่มตกกระดีใจเหมือนเด็กที่ต้องทำบันทึกความดีไปส่งคุณครู  ถ้าเป็นแบบนี้นอกจากจะได้ออกไปข้างนอกแล้วยังได้ช่วยแบ่งเบาคุณอโณอีกด้วย ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
   เห็นหลงยิ้มโชว์เขี้ยวจนหนังปากจะกลับแล้วอโณค่อยเบาใจหน่อย  ชายหนุ่มจัดการเช็ดจานช้อนส้อมจนเรียบร้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ทันหลงที่เดินเข้ามารวบกองจานไปล้างจนได้

   เกือบเดือนแล้วที่เจอหลง แล้วก็เกือบเดือนแล้วที่ผู้ชายคนหนึ่งหายออกจากบ้านโดยไม่มีการออกตามหา  เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ  อโณเหมือนได้เห็นการเจริญเติบโตช้า ๆ ตั้งแต่นอนแหงกเป็นผักปลา จนมาวันนี้หลงเริ่มทำอะไรได้หลาย ๆ อย่าง  หลัก ๆ ก็คือช่วยงานบ้านล้างจาน กวาดพื้น ถูพื้น เติมอาหารและน้ำให้เก๋ากี้  พูดง่าย ๆ ว่างานบ้านระดับง่อย ๆ ทั้งนั้น เพราะอโณก็ยังเป็นห่วงสภาพร่างกายของหลงอยู่ เปิดฟุบเป็นลมคาห้องน้ำไม่เป็นผีเฝ้าห้องเลยหรือ?
   เสียงเครื่องเซรามิกกระทบกันผสมเคล้าคลอกับเสียงน้ำไหลฟังเพลินหูดี  หลงล้างจานจนสะอาดเอี่ยมอ่องลองเอามือถูก็ดังปรี๊ด ๆ เหมือนในโฆษณา  ไอ้หนุ่มตกกระเช็ดมือลงกับกางเกงนอนลวก ๆ แล้วเดินหัวฟูออกมาจากครัว

   หมับ! จู่ ๆ อโณชาก็จู่โจมเข้ามาคว้ามือเปียก ๆ แบบไม่ทันตั้งตัว  หลงตกใจสะดุ้งสุดตัว...

   คุณอโณมือนิ่มจัง...
   เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรตกใจนี่หว่า  ตั้งสติก่อนหลง! คิดแล้วก็ส่ายหน้าแรง ๆ เอาความคิดอัปมงคลออก  ทว่าคุณอโณกลับผลักมันยัดเข้าไปในห้องน้ำ  ห้องน้ำนะ! จะให้คิดอะไรใสซื่อได้อีกหรือ
   “คะ..คุณอโณ” หลงครางเรียกเสียงต่ำเมื่ออีกฝ่ายกลับมาจากการปิดงับประตูแล้วก้าวเข้ามา  มันขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“โกนหนวดนะหลง” อโณชาตอบคำถามนั้นโดยที่หลงไม่ต้องออกเสียงถาม “อย่างที่แพรทักเมื่อวานนั่นแหละ  หนวดเริ่มครึ้มแล้วนะ”
“นะ..หนวด” ไอ้หน้ากระอ้าปากพะงาบ ๆ
“ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องออกไปข้างนอกแล้ว” ว่าแล้วก็ยัดด้ามมีดโกนใหม่แกะกล่องใส่มือ “ทำเป็นใช่ไหม?”
หลงนิ่งไปชั่วขณะ  มองใบมีดในมืออย่างช่างใจสลับกับใบหน้าคุณอโณ  ความสำออยลึก ๆ ในใจตอบออกไป “กะ...กลัวบาดหน้าจังเลยครับ”
“ไม่บาดง่าย ๆ หรอก  ด้ามจับรุ่นนี้ออกแบบมาดี” พ่อคนตาโศกนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรุ้ราวก้มหน้าก้มตาขายด้ามมีดโกนประหนึ่งได้ค่าคอมมิชชั่น “ฉันไม่เคยโดนบาดสักครั้งเลยนะ”
“แสดงว่าคุณอโณโกนเก่ง” ทีนี้ตาเป็นประกาย “งั้นทำให้ผมหน่อยได้ไหมครับ!”
“หา?!”
“นะครับ ๆ” คนความจำเสื่อมเว้าวอน “ถ้าผมทำไม่ถูกต้องโดนบาดแน่ ๆ เลย แล้วทีนี้แผลก็จะติดเชื้อแบบในข่าว  ลามขึ้นไปสมอง  ผมก็จะตายไปโดยจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ ฮือออออ”
บางทีตอนนี้สมองเอ็งอาจจะติดเชื้ออยู่แล้วก็ได้นะหลงถึงได้เพ้อเจ้อขนาดนี้  ทีนี้ภาระก็หล่นปุลงบนบ่าอโณแทน  เขาจ้องใบมีดอย่างครุ่นคิด นี่เขากำลังจะฆ่าคนความจำเสื่อมทั้งคนด้วยการสั่งให้โกนหนาวจริง ๆ หรือนี่  รู้ตัวอีกทีก็เผลอหลุดปาก “ไปล้างหน้าสิ”
อย่าว่าแต่ล้างหน้า ไล่ไปอาบน้ำหลงก็ถอดมันตรงนี้แหละ  ร่างสูง ๆ พุ่งเข้าหาอ่างล้างหน้าอย่างบ้าคลั่งแล้ววักน้ำสาดรัว ๆ ราวกับตายอดตายอยากก่อนจะรีบทำเวลากลับมายืนเสื้อเปียกยิ้มแฉ่งอยู่ข้าง ๆ อโณชา “เรียบร้อยแล้วครับ”
“หลงมาตรงนี้สิ ฉันจะได้ถนัด”

ขวับ เพียงกะพริบตาอโณชาก็พลิกตัวจับหลงยัดเข้าไปจนสะโพกจนเคาน์เตอร์ห้องน้ำ  หลงไม่ทันจะได้อ้าปากค้างอีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาประชิดทันที
พื้นที่ในห้องน้ำดูแคบลงทันตาเมื่อมีผู้ชายตัวสูง ๆ สองคนเบียดกันอยู่  ลมหายใจร้อน ๆ จากปลายจมูกโด่งเฉียดอยู่ข้างแก้มตกกระตอนที่ฝ่ายนั้นยื่นหน้าเข้ามาคลอเคลีย  หลงกลั้นหายใจขณะที่หัวสมองว่างเปล่า  คำถามที่วิ่งชนกันมากมายถูกขีดฆ่าทิ้งไปทีละข้อ

เกิดอะไรขึ้น?
คุณอโณทำแบบนี้ทำไม?

วงแขนคนตัวเล็กกว่าโอบรอบคอ  ราวกับมีเสียงขยับนับร้อยพันในหัวของหลง  เขาไม่ต้องการรับรู้อะไรอีกแล้ว  ไม่แม้แต่จะถาม  หลงค่อย ๆ ปรือตาลงรับสัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปาก...

จะ..จูบ...

ปืดดดดดดดดดดดดดด ผ้าขนหนูร้อน ๆ ถากเข้าที่ปากยื่น ๆ นั่นทันที  โหดเหี้ยม รวดเร็ว และรุนแรง
“โอ๊ย! ร้อน” หลงดีดดิ้น “คุณอโณทำอะไรครับ?” ใครที่สุดมันก็หลุดถามจนได้
“อยู่นิ่ง ๆ สิหลง  อย่าทำปากยื่น” อโณตอบด้วยคำสั่ง “ต้องให้รูขุมขนมันเปิดก่อน”
   จูบมันต้องใช้รูขุมขนด้วยเหรอ  ที่ดูในละครมันไม่ใช่..
   ปืดดดดดดดดดดดดด
   “คุณอโณ้!ผมเจ็บ”
   “โทษทีหนักมือไปหน่อย” คนพูดลดน้ำหนักที่กดลงมาบนปลายคาง “ทนเอาหน่อยนะ แป๊บเดียวเองจะได้ไม่เจ็บ”
   อโณชาวางผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นลงข้างตัวแล้วเอี้ยวตัวไปกดขวดปั๊มสองสามที  ฟองสีขาวหยดลงเต็มฝ่ามือก่อนเขาจะแปะป้าบมันลงบนใบหน้าตกกระ  ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเนื้อครีมจนทั่วตั้งแต่ใต้จมูกลงไปทำเอาเจ้าของใบหน้าลมหายใจติดขัดเผลอจิกลงบนขอบอ่างล้างหน้า
   สัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยนลงหลงอดเคลิ้มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่ได้  การได้ถูกคุณอโณสัมผัสเป็นอะไรที่รู้สึกดีสุด ๆ

   ชิ้งงงงงงงง วัตถุมันวาวส่องแสงวาบเข้าตาหลงทำลายบรรยากาศเงียบสงบเมื่อครู่ไปทันตา  ไอ้หลงที่ว่าง่ายเมื่อกี้ดิ้นพรวดจนครีมโกนหยดแหมะลงพื้น

   “ผะ...ผมว่าไม่โกนก็ได้นะครับ” มันขยับยึกยักจะหนี แต่อโณชาก็ยืนปิดทุกทางแถมยังเอาแขนขังหลงไว้กับเคาน์เตอร์ด้วย  เจ้าบ้านขยับกายเข้ามาใกล้
   “ไม่ได้หรอกหลง มันเป็นแหล่งบ่มเพาะเชื้อโรคนะ” คนตอบยังยิ้มระรื่นพร้อมกับยื่นใบมีดเข้ามา  ไอ้หลงดิ้นด่อกแด่กเหมือนปลาอยู่บนบก
   “มะ...ไม่เอาครับคุณอโณ” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคุณอโณจะแรงควายได้ขนาดนี้  จับคางหลงไว้แน่นพลางยกมีดเข้ามาใกล้
   “แค่โกนหนวดเองนะหลง”
   “ไม่เอา! ผะ..ผมกลัวเจ็บ”
   “ไม่เจ็บหรอกน่า ฉันโกนให้ตัวเองไม่เคยบาดเลยนะ” อโณชายิ้มหวานทำไอ้หลงผวาเข้าไปใหญ่

เดี๋ยวเซ่! แล้วไม่มีเคสโกนให้คนอื่นเหรอครับ
   แต่เอ๊ะ....ไม่มีก็ดีแล้วนี่
   สะ...แสดงว่าคุณอโณเพิ่งเคยโกนหนวดให้คนอื่นเป็นครั้งแรกน่ะสิ!!

   “โกนเลยครับคุณอโณ!!” หลงตอบรับหนักแน่น  ความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมอีกนิดเดียวจะจับมืออโณชาขึ้นมาบังคับโกนให้อยู่แล้ว  มันยัดเยียดหน้ากระ ๆ ให้ถึงมืออีกฝ่าย “ผมพร้อมแล้วครับ!!”
   แม้จะยังมึน ๆ ว่าไอ้หลงมันจะอยากโกนหนวดอะไรขนาดนั้นก็เถอะ แต่มีหุ่นทดลองมาเสนอให้ขนาดนี้ไม่สนองก็กระไรอยู่  อโณชาเชยปลายคางขึ้นก่อนจะจรดใบมีดลงไป
   เขารั้งผิวให้ตึงแล้ววาดใบมีดไปตามแนวไรหนวด  ลากยาว ๆ จากแก้มไปจรดตรงปลายคาง  อโณชามือนิ่งสมราคาคุยแม้จะเคือง ๆ ผิวไปบ้างแต่หลงก็ยังพอทนได้

“กระเยอะจริง ๆ” อโณชาทราบข้อนี้ดี แต่ไม่เคยได้มองใกล้ ๆ ขนาดนี้มาก่อน  ผิวหลงไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ออกจะคร้ามแดดแถมยังมีรอยกระอีก  ช่วงแก้มนี่เห็นชัดสุดเลยล่ะ  ตอนที่ดึงผิวแก้มให้ตึงจะเห็นจุดกระจายชัดเจน  ตกกระไม่ได้แย่หรอก  อโณคิดว่ามันเป็นเอกลักษณ์ที่น่ารักดี
ว่าแต่ระบุเอกลักษณ์ชัดเจนขนาดนี้แต่ก็ยังไม่มีคนรู้จักติดต่อเข้ามาสักคนเลย  เขานึกขำกับตลกร้ายข้อนี้
จากที่ต่อต้านตัวเกร็งตอนนี้หลงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง  สัมผัสจากมืออโณนุ่มนวลจนเขาเคลิ้มตาม  กลิ่นหอมสะอาดอันเป็นเอกลักษณ์รายล้อมตัวราวกับจะสำลักออกมาให้ได้  ทว่าเขาเต็มใจจมดิ่งลงสู่วงล้อมของอโณชา  อ้อนวอนเฝ้ารอปลายนิ้วเรียวยาวสลับกับคมมีดครั้งแล้วครั้งเล่า
เสียงทุ้มนุ่มเอื้อนเอ่ยให้เขาเม้มปากเพื่อจำกัดหนวดบริเวณเหนือริมฝีปาก  พออโณชาแตะลงแถว ๆ นั้นหลงก็เหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อทเข้าที่หน้าอก

แย่แล้ว....นี่มันแย่มาก ๆ

หลงเหมือนจะตายเสียให้ได้เมื่อตรงอกซ้ายบีบตัวเข้าหากัน  เขาควรจะปรึกษาหมอประวิทย์ดูดีไหม บางที ‘หลงคนก่อน’ อาจเป็นโรคหัวใจก็ได้  ควรจะลองตรวจดูไหมนะ

“เสร็จแล้ว” หลงตกอยู่ในภวังค์ สายตาของเขามีเพียงริมฝีปากบางที่เผยอขึ้นอย่างเผลอไผล “หลง?”
อโณชาเรียกให้ไอ้หลงตอบอะไรมาสักอย่าง  ก็ตอนนี้หลงยืนตาลอยอ้าปากหวอจนน้ำลายหยดจากมุมปากเฉียดปลายก้อยตีนไปเพียงมิลกว่า  ชายหนุ่มชักเท้าหลบก่อนจะตบแปะ ๆ ลงข้างแก้มซานตาคลอส “ตื่น ๆ”
“ห๊ะ?!” เจอตบเข้าไปหลงถึงกับตาสว่าง! ไม่ได้! ต้องรีบซุกหน้าเข้ามือทันที “ครับคุณอโณ!!”
ตอบรับหนักแน่นเป็นพลทหารเชียว ว่าแต่หลงมาซุก ๆ มือเขาทำไมวะเนี่ย  ซุกอย่างเดียวไม่พอมีไถ ๆ ด้วย  ฟองครีมติดมาเป็นพรืด “เอ่อ...ขอมือฉันคืนนะ”
“ก็ได้ครับ” แม้จะเสียดายเพียงใดก็จำใจยอมคืนมือให้คุณอโณ “เสร็จแล้วเหรอครับ?”
“เหลือล้างหน้าแล้วก็ใส่อาฟเตอร์เชฟ” อโณชาตอบจนลิ้นพันกันพลางก้มมองมือที่เปื้อนฟองของตัวเอง เขาชะงักไปเล็กน้อย “หลงทำเองได้ใช่ไหม?”
“แล้วถ้าไม่ได้...”
“ก็ฝึกเอา” เย็นชาที่สุด! คุณอโณใจร้าย  แล้วดูสิรีบไปล้างมือออกเลย  ครีมจากหน้าหลงมันไม่ดีตรงไหน  ขยะแขยงขนาดนั้นเชียว “ฉันออกไปรอข้างนอกนะ  ต้องไปให้ขนมเก๋ากี้”
ชายหนุ่มเบี่ยงหลบเดินดุ่ม ๆ ไล่ควายหายวับออกห้องน้ำไป  ทิ้งให้หลงยืนค้างเติ่งอยู่คนเดียว  คุณอโณเป็นอะไรหรือจะโกรธหลงขึ้นมาอีกแล้ว แม้จะคาใจอยากวิ่งตามแค่ไหนก็ทำได้เพียงมองตามตาละห้อย
หลงยืนนิ่งปล่อยให้ความเงียบครอบงำรอบตัว และนั่นทำให้เขาค้นพบว่าร่างกายของตนเปลี่ยนไป  ส่วนหนึ่งตรงกลางลำตัวกำลังตื่นตัวขึ้น  เจ้าของเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มออกอาการเมื่อไรได้แต่ก้มหน้ามองอย่างสลดใจ หวังว่าคุณอโณจะไม่ทันได้เห็นมันนะ
   เขาถลกกางเกงนอนลงก่อนจะเขี่ยมันไปไกล ๆ เพื่อไม่ให้เลอะไปมากกว่านี้  แม้จะความจำเสื่อมแต่เขาไม่ได้ลืมเรื่องการใช้ชีวิตประจำวัน และ ‘ไอ้นี่’ ก็เป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของผู้ชายเสียด้วย  หลงหันซ้ายหันขวาเหมือนคนทำความผิดถือของกลางไว้กับตัวและทางที่ปลอดภัยที่สุดคือวิ่งกลับไปล็อกห้องน้ำให้เรียบร้อย
   สถานการณ์เร็วร้ายสุด ๆ เมื่อต้องเดินไปเดินมาทั้งที่ปวดหนึบคิดได้ดังนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งบนฝาชักโครก  สภาพตอนนี้ทุเรศสิ้นดีหน้ายังเปรอะด้วยฟองขาวท่อนล่างก็ไม่น้อยหน้าเด้งออกมาท้าแรงโน้มถ่วง  แค่ก้มมองยังต้องกุมขมับว่าจะจัดการกับอย่างไหนก่อนดี
   สุดท้ายแล้วก็กลั้นใจลุกกลับขึ้นไปล้างหน้าตามที่อโณชาสั่งไว้ แต่ไอ้อาฟเตอร์เชฟนี่พูดเลยว่าไม่มีอารมณ์จะทาแล้ว  คุณอโณนะคุณอโณ! ทำไมถึงได้....

‘กระเยอะจริง ๆ’
อา...
ใบหน้าระยะประชิดลอยวาบขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่พยายามกดมันลงไปให้ลึกที่สุด  ดวงตาโศกปรือปรอยมองปลายคางตอนที่สัมผัสไปทั่วใบหน้า  ริมฝีปากบางเผยอออกเพราะเพ่งสมาธิ แค่สองอย่างที่ก็ทำเอาหลงจะหัวใจวาย  ร่างสูง ๆ กลับมาทิ้งตัวลงบนฝาชักโครกอีกครั้ง  ตอนนี้ภารกิจเหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น....

แต่เขาทำไม่ได้...
เขาไม่กล้านำคุณอโณที่สูงส่งแบบนั้นมาจินตนาการสำเร็จความใคร่หรอก  หลงไม่กล้าเลยสักนิด แค่ตรงนั้นมันตื่นขึ้นมาก็รู้สึกผิดอยู่เต็มอกแล้ว  ร่างสูง ๆ นั่งห่อไหล่ลงอย่างหมดอาลัย  เขารู้ดีเวลาแบบนี้แค่ทำจิตใจให้สงบร่างกายก็จะสงบไปเอง ยิ่งไม่ได้ตื่นตัวอย่างเต็มที่ด้วยแล้ว แค่ไม่กี่นาทีหรอก

อดทนไว้....
หายใจเข้า หายใจออกลึก ๆ

ใช่แล้ว หลงก็แค่ ‘ฝึกการกระตุ้นประสาทสัมผัสด้านอารมณ์’ ตามที่คุณหมอสั่งเท่านั้นเอง


TBC

ไอ้หลงงงงงงงงงง ทำไมเป็นคนแบบนี้ แม่อับอายเหลือเกิน //ทุบตีลงไปกองกับพื้น
ขอโทษแทนหลงด้วยนะคะ เด็กไม่ดีอิฉันจะตีมันเอง! แฮ่กๆๆๆ (น่ากลัวกว่าหลงอีก...)
เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันค่า //กอดรวบ

ป.ล.เร็วๆนี้จะประกาศรีปริ้นท์ DND และใส่ รัก ป้าย สี นะคะ แล้วก็รวมเล่มตอนพิเศษDNDด้วย  ขอร่างแบบฟอร์มก่อน  ใครสนใจเก็บตังค์รอได้เลยค่ะ

[kukkikkooka]

หลงงงงงงงงงงงแกกกกกกใจเย็น

แอบสงสารคุณอโณไม่ได้รู้ความคิดในหัวของไอ้หลงเลย 55555555555555

[sunshine538]

หลงเอ๊ยยยย 
"หลง"คุณอโณแบบฮาร์ดคอร์ซะแล้ว
คุณอโณจะรู้ไหมเนี่ยว่ามีหมาป่าในคราบลูกแกะหน้าตกกระอยู่ร่วมบ้าน 555
รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[Malila]

ชื่อเรื่องสวยมากกก  มีแต่เลข8 #โดนตบ ไม่เกี่ยว  55555

หลงเป็นคนตลก 

[B52]

อยากจะบอกว่าเลขสวยมากค่ะ ตอนนีี้ปล่อยไปขอชื่นชมกับเลขแปดก่อน

[Fragrant]

หลงมันน่ารักปนฮา 
ตูจะบ้าตายกับความคิดของหลง บางทีเราก็คิดไม่ได้แบบนี้ 55555
ทีมหลง

[มาโซซายตี้]

น้องหลงผู้น่าสงสาร อยากจะทำนุ่น นี่ นั่น แต่ก็ยังไม่กล้า แม้แต่จะทำเอง
แต่คุณอโณ ก็น่ารักนะ สงสัยจะเห็นหลงน้อยเด้งดึ๋ง รีบหนีไปเลย
น่ารักๆเรื่องนี้

[QXanth139]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงหลงมากขึ้นๆ คนอะไรกระตือรือร้นได้น่าเอ็นดูจริงเชียว
ที่คุณอโณรีบออกจากห้องน้ำนี่เพราะตะลึงความหล่อหลงหรือเพราะตกใจที่หลงน้อยมันตื่นกันแน่