หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[lizzii]

โถ่วววววว คุณอโณ ขวัญเอ้ยขวัญมาน๊าา
หลงไม่ได้หายไปไหน คึคึ

[TachibanaRain]

หลงเอ้ยยยยย ไปสมัครงานกับลุงนี่ไปช่วยทำงานจริงๆใช่มั้ยกลัวจะไปป่วนร้านลุงแกจริงๆ ฮาาา แล้วสายตาที่คุณอโณมองหลงนี่แบบไหนค้าาาาคุณอโณเริ่มรู้สึกแล้วใช่มั้ยค่ะ รอๆนะ

[magarons]

อ้ายยย คิดถึงรอตอนต่อไปค่า

[lnudeel]

คุณอโณวิ่งเข้าสู่อ้อมอกของหลงงงง   //มโนๆๆ

[๐๐ตะวัน๐๐]

คุณอโณเป็นห่วงหลงสุดๆไปเลย

[QXanth139]

หลงงงงงงง ถ้าเราเป็นคุณอโณเราก็ห่วง ดูแต่ละอย่างแล้วจะไปทำงานนี่ไหวเหรอเนี่ย

[bradpitt]

ดีใจรัวๆๆๆ
 

นายหลง กลับมาแล้ว ....เห็นหายไปเกินสัปดาห์  นึกว่าต้องไปแจ้งความแล้วล่ะสิเนี่ย 


กลับมาก้อทำเอาคนอ่าน ใจหายลุ้นไปกับ การผจญภัยโลกภายนอกจริงๆเลย เน้อ


คุณอโณ๊๊๊๊๊......................  เริ่มห่วง หลง จนใจไม่อยู่กับงานแล้วสิ

แล้วจะดีใจกับหลง ที่มีงานการ กับเขาไหมน๊า

ลุ้นๆๆๆ  จะเป็นยังไงต่อน้า

[Monkey D lufy]

สายตาแบบไหนนะ

หลงได้งานแล้ว ดีใจด้วยนะ

คุณอโณท่าทางงานจะเข้านะค่ะ

[Fragrant]

หลงงงงงงง นายกลับมาแล้ว คุณอโณเป็นห่วงใหญ่เลย
กอดคุณอโณด่วน เค้าใจหล่นใจหายไปหมดแล้ว 

[GlassesgirL]

หลงเอ้ย ออกจากห้องวันแรกก็ได้เรื่องเลย เป็นการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ 5555

 

[alternative]

โอย....หลงรักอโณ

[EoBen]

รู้สึกดีนะ มีคนเป็นห่วงงง

[wikichan]

น่าสนุกมากเลยค่าาาาาา มาอ่านได้สองตอน
ก่อนหน้าเห็นจาก เพจ สนพ. Hermit  เห็นปกเรื่อง 'ใส่°รัก°ป้าย°สี' แล้วมันก็ต้องร้อง ..สเปค! เลยมาซูมดูคนวาด อื้อออออออหือคนที่ชอบด้วย(มีโดจินเขาสองคู่ทุกงานเลย) มาลองอ่านดู สนุกมากกกกกกกก หลังสอบที่แสนล้านเครียดด้วย เลยเป็นตัวเลือกที่สนใจอ่าน ปรากฎว่า ฮาจัดตดแหลก(หยาบคาย) บันเทิงเริงใจ ฉากเลิฟๆ กันนี่เร่าร้อนจัดหนักดีนะคะ ..น่าจะยาวๆ แต่แค่นี้ก็จินตนาการงานสว่างฟ้าเหลืองไปแล้วล่ะค่ะ 55555555

มาดูเพจของคนแต่งด้วย หลังจากตั้งใจจะจองเรื่องคุณภาพ(แต่มาเม้นอีกเรื่อง...ทำไม!)
เรื่องนี้เลยคิดว่าจะติดตามต่อคงจะเฮฮาขำขันไปกับมุกและเนื้อเรื่องของตัวละครที่..เอะอะร้องไห้ขี้มูกไหล(น่ารักกกกก) รูปคุณ อโณ...(ทีแรกอ่านชื่อนโม ขออภวย) หล่อดี แล้วยังออร่าประกาย(เคะ)แตกบ่งบอกสถานะ...ชอบค่าาาาาาาา สวยอ่ะ //รู้สึกเสียมารยาทมากแล้ว

ไปอ่านสามดีกว่า ขอบคุณเรื่องสนุกๆ ที่สุดเลยนะค้าาาาา
ติดหนึบ ติดตามต่อๆ ไป~

[wikichan]

จากตอนสาม...

5555555 อ่านแล้วอินเนอร์เกิดตามนะคะ แบบว่า ตอนจะจ่ายเงินแล้วกระเป๋าหาย..อารมณ์แบบโลกทั้งใบจะพังไปตรงนั้นเลย 55555555 หน้าไม่นิ่งใจนี่ยิ่งไปไกลค่ะ แหกปากอ่ะ 555555 น่าสงสารอโณจังเลย เหนื่อยหอบ...ปะนึ่งพาลูกมาห้าง วุ่นแท้ แต่สนุกดีค่ะ

ปล.เม้นแรกทีแพล่มเรื่อง ใส่รักป้ายสีกดส่งไปแล้วเห็นเม้นคนอ่านอื่นๆ ในหน้าล่าสุดที่ไม่มั่นใจว่าใครเมะ เคะ.....หวั่นล่ะค่ะจะน่าแตกไหม อุตส่าห์มั่นใจว่า คุณอโณนั้นจะเคะ *-*
ติดตาม!!!!!

[wikichan]

จากตอนสี่...
ตอนที่แล้ว ให้ชื่อหลง มันก็ยังไม่แปลกหูตาไรนะคะ
พอมาตอนนี้ แบบ หลงเอ้ย ไอ้หลงงง มันขำำำำำำำ
 ได้ฟังเสียงมันคงจี้ๆ ดีนะอะไรแบบนั้น 5555555
ที่มาของชื่อเรื่อง คือชื่อพระเอก(เรามั่นใจมากว่าเค้าเมะ.....ถ้ามันไม่..กะ ก็...ก็อาย)

อโณรวยน่า หลงไม่ต้องห่วง ดูแลยิ่งกว่าดี!

[wikichan]

จากตอนห้า...
อยากร้องว่า ไอ้หลงตายแน่ ตายแน่ไอ้หลง`~~ ไอ้หลงตายแแแแแน่.. ตายแน่ไอ้โหลงงง`~~~~
555555555555 น่าสงสารจีๆ เลยย

แม่บ้านตัวจริงกลับมาแล้ว หลงสบายใจเถอะนะ ฮ่าาา

[wikichan]

จากตอนหก...
อ้ายหลงมานขี้อ้อนจางงงงงงงงงงเยยยยยยยย
เป็นใครก็เขินอ่าาาาาา แบบว่า เอะอะ ร้องไห้ ร้องบอกเจ็บ..ให้เป่า บ้าเจรงงงงงง เป็นแพรตอนนั้น..ฟินโคตร อ่าาาาา //นั่งเหล่ผู้ชายงี่เง่าใส่กัน เอ๊ะะะะ อ้อน!
ยังกับแมวตัวที่สองของอโณเลย หลงเอ๊ยยย.. ^^

[wikichan]

จากตอนเจ็ด...
หลงเอ๊ย...กระดาษแผ่นเดียวเองงงงงงงงง
ยังกับฆาตกรโรคจิต 5555555   ...ก็หลงหวงอ่ะเนอะ ยังกับลูกเป็ดลืมตาดูโลก ใครดูแลใครเลี้ยงก็จะติดแหงกไปไหนไปกัน 55555 ไอ้หลง...

แอบไปนอนกับเขา โธ่...ป๊อดอ่ะะ นอนพื้นเลยย กร้ากกก อโณตื่นมาคงงงแน่

[wikichan]

จากตอนแปด...
ชอบค่ะะะ!!!!!! ชอบที่ซื่อตรงต่อความต้องการ เอ้ยยย ความรู้สึกตัวเองค่ะ หึหึหึหึหึหึ น่ารักกก
หื่นเถิดจะเกิดผล....ฮ่าาาาาาาาา
ทำคุณอโณเขินป่าวหลง หลงนี่...ซื่อกินไม่หมด ลักกินไม่นาน(ภาษิตอะไร!!) เพราะงั้นซื่อต่อไป จะได้กินต่อนานๆ แพล่บบบบบ..น้ำลายสอ

[wikichan]

จากตอนเก้า...
โธ่... หลง น่าสงสาร เวทนา.....ไปตลาดครั้งแรกก็เละ!
เกิดมาเพื่อโดนทำร้าย แต่มันก็ไม่โดนทำลายย ~~
หัวใจคนรอหน้าห้องจะสลายอยู่แล้ว รีบดูใจเถอะหลง 555555555
จะโดนดุไหม หรือจะกระโดดใส่หลงกันนะ แบบว่า นายหายไปไหนมาาาา โล่งอกเลยยย

รอตอนหน้าาาครับบบบ สนุกมากเลย*-*

[Indigo]

ความทรงจำที่ 10

   ท่ามกลางความเงียบงันนั้นหลงเผลอกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่  แววตาของอโณชาหลบวูบลง และก่อนที่จะทันได้อ้าปากเสียงจากลิฟต์ก็ดังขึ้น

   “ห้องนี้ใช่ไหมครับที่มีคนป่วยติดอยู่ข้างใน” ลุงยามถือท่อนเหล็กในมือทำท่าจะสอดเข้าไปในช่องประตูเล่นเอาอโณร้องห้ามแทบไม่ทัน
   “ไม่ต้องแล้วครับ!” เขาขึ้นเสียงดัง “เอ่อ...คือผมขอโทษด้วยนะครับ  พอดีว่าผมเข้าใจผิดนิดหน่อย  ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกครับ”
   “อ้าว” ลุงยามปล่อยท่อนเหล็กร่วงดังก๊องแก๊ง  แกเผลอทำหน้าเหมือนอยากให้มีคนเป็นอะไรไป “แล้วคือ...”
   “ไม่มีอะไรครับ ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ” รอบนี้อโณชายกมือไหว้เป็นการใหญ่
   “ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” ถึงหน้าลุงจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามแต่แกก็ยอมก้มลงไปเก็บท่อนเหล็กขึ้นมาแต่โดยดี  หลงเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก  ถ้าลุงรู้ว่าต้นเหตุคือไอ้คนตรงนี้แกอาจจะงัดขึ้นมาหวดสักป้าบ
   ลุงยามและคณะนิติบุคคลกลับเข้าลิฟต์ไปแบบงง ๆ เหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่รู้จะถามอะไรดี  อโณชาเล่นสรุปให้จบในบรรทัดเดียวแล้วด้วย  ฝ่ายนิติกรหนุ่มเคลียร์จบไปปมหนึ่งก็รีบยกมือถือกดหาสายแรกที่เพิ่งโทรออกไป
   “ขอโทษทางโรงพยาบาลด้วยจริง ๆ นะครับ  เป็นความเข้าใจผิดของผมเองครับ” ว่าแต่หลง ตอนนี้อโณชาเองก็เหมือนเครื่องจักรขอโทษไม่ต่างกัน “ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
   ตี๊ด...
   สิ้นเสียงกดวางสายหลงก็ขนลุกซู่  ก้มหน้ามองพรมของคอนโด  จากที่ฟังดูอย่างไรมันก็เรื่องใหญ่ชัด ๆ  ทั้งเรียกคนแห่กันขึ้นมางัดห้อง  ไหนจะรถโรงพยาบาลอีก  แค่คิดถึงสเกลความผิดหลงก็ตัวสั่นหงัก ๆ แล้ว
   เฮ้ออออ..
   เสียงถอนหายใจที่ตามมาทำเอาหลงสะดุ้งเฮือก  ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเย็น ๆ “เข้าห้องเถอะหลง”
   แย่ล่ะ... หลงมองแผ่นหลังสง่างามที่บัดนี้ไหล่ลู่ลงอย่างอ่อนล้าแล้วได้แต่เสียววาบในอก  เขาเบนสายตาก้มมองเท้าเปล่า ๆ ของตัวเองก่อนจะก้าวตามไปอย่างยากลำบาก  หลงล้วงกุญแจห้องในกระเป๋ากางเกงออกมาไข  ทั้ง ๆ ที่ตอนได้มาดีใจแทบตายแท้ ๆ แต่ตอนนี้ดันอยากจะเขวี้ยงทิ้งเสียอย่างนั้น
   เสียง ‘แกร๊ก’ ดังขึ้นในวินาทีที่หลงบิดข้อมือ  ประตูที่อโณชาวิ่งชนเป็นคนบ้าถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย  สิ่งแรกที่โผเข้าหาคือแมวดำตัวอ้วน ๆ  หลงแทบจะก้มกราบแมวสาวที่ทำให้อโณชายิ้มออกมาบาง ๆ
   “เก๋ากี้ตกใจเหรอ?” เจ้าของก้มลงไปลูบหัวไอ้ตัวที่พันแข้งพันขาสองสามที
   “เมี้ยว~” แมวสาวคลอเคลียอยู่ที่ขาไม่เลิกราแม้จะเดินเข้ามาในห้องแล้ว  อโณชาคิดว่ามันคงตกใจเสียงพังประตูเมื่อครู่จนเสียขวัญ  เขารีบวางกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวนั่งแล้วรวบแมวอ้วนขึ้นมาวางบนตัก
   “ไม่มีอะไรแล้ว” เขาลูบหัวปลอบสาวน้อยบนตัก  ขณะที่หลงมองภาพนั้นแล้วขยับตัวเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่รู้จะเอาตัวไปแปะตรงไหนไม่ให้เป็นส่วนเกินของห้อง  ชายหนุ่มค่อย ๆ หย่อนซากรองเท้าแตะที่ตายแล้วไว้บนชั้นวางแล้วเดินท่าประหลาด ๆ เข้ามา  รู้สึกเป็นส่วนเกินของห้องจนต้องพูดอะไรสักอย่าง

   “เอ่อ...คุณอโณครับ” หลงบิดตัวไปมาเหมือนเด็กชายในโฆษณาผงซักฟอก “คือผม...”
   “หลงมานั่งนี่” อโณชาตบปุ ๆ ลงข้างตัว  ตามปกติหลงคงจะระริกระรี้พุ่งเข้ามานั่งแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่  ให้นั่งที่พื้นซะยังสาสมกับสิ่งที่ทำลงไป “หลง ได้ยินไหม?”
   “คะ...ครับ ๆ” ถ้ายืนโง่นาน ๆ คุณอโณอาจจะโกรธกว่าเดิมได้  คิดได้ดังนั้นหลงก็รีบพุ่งเข้าไปทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ ทันที
   อโณชาละสายตาจากแมวบนตัก  พอเงยหน้าขึ้นมาก็แทบจะสบถว่า ‘เชี่ย’ กับสภาพยับเยินตรงหน้า  หลงนั่งหลังตรงแหน่ว  ผมเผ้ายุ่งเหยิงพร้อมด้วยเหงื่ออาบใบหน้า  ไม่พอยังซึมออกมาตามเสื้อยืดสีเหลืองที่ใส่กลับด้าน  มองต่ำลงมาถึงเท้าก็เจอรอยถลอกปอกเปิกเต็มไปหมด  เขายกมือขึ้นกุมขมับ
   “ไปทำอะไรมา” น้ำเสียงเย็นเยียบสาดเข้าใส่ก่อนเป็นอย่างแรก และนั่นยิ่งทำให้กระดูกสันหลังของหลงตั้งตรง 90 องศาพอดี
   “ผะ...ผมขอโทษครับคุณอโณ” ถึงจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่หลงก็อยากพูดคำนี้ออกมาให้เร็วที่สุด  มันยกมือไหว้เหนือหัว “ขอโทษที่ทำให้คุณอโณลำบากครับ!!”
   อโณชาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ช่างมันเถอะ”
   “ช่างมันไม่ได้นะครับ!” คนผิดไม่ยอมแน่ ๆ ล่ะ “คุณอโณจะลงโทษผมยังไงก็ได้  จะเฆี่ยนจะโบยผมก็ยอมทั้งนั้น”
   “ก็บอกว่า...”
   “แต่อย่าทำหน้าแบบนั้นอีกนะครับ” แววตาคนเด็กกว่าไหววูบ  ชายหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจากตัก จ้องเข้าไปในดวงตาคนตรงหน้า
   “ฉัน...” กลับกลายเป็นอโณชาเสียอีกทีอ้ำอึ้ง  ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะก่อนที่อโณชาจะปะติดปะต่อคำถามได้ “ฉันทำหน้าแบบไหน?”
   “แบบที่เหมือนจะร้องไห้น่ะครับ”

   เขาทำหน้าแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?  คิดแล้วอโณชาก็ยกมือสัมผัสใบหน้าของตัวเอง  ทว่าเขากลับไม่รับรู้สีหน้าอันใดจากการสัมผัส  สิ่งที่สะท้อนภาพใบหน้าอัดบิดเบี้ยวได้มีเพียงดวงตาเรียวของผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น  หลงจ้องตรงมาที่เขา  ลึกเข้ามาในดวงตาโศก

   “ขอโทษนะครับ  ผมจะไม่ทำให้คุณอโณต้องเป็นห่วงอีกแล้ว” หลงเอ่ยมันช้า ๆ ราวกับต้องการย้ำให้มั่นใจ  “ยกโทษให้ผมนะครับ”
   ท่าทีจริงจังผิดกับปกติทำเอาอโณชาไปไม่เป็น  เขาเสียเองที่สับสนจนไม่อาจตอบคำพูดง่าย ๆ อย่าง ‘ไม่เป็นไร’ หรือ ‘ฉันยกโทษให้’  หัวสมองว่างเปล่าไปหมด  ไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไร  ควรจะตอบโต้แค่ไหน
   ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย  เขารู้แต่ว่าไม่ชอบความรู้สึกเมื่อครู่เลย  ตอนที่เผลอคิดไปว่าการมีคนอยู่ด้วยมันดีแบบนี้ แต่แล้วก็พบว่ามันแย่  มันแย่มากจริง ๆ  แย่จนปวดหนึบไปทั้งอก...

   “ถ้าคุณอโณไม่ยกโทษให้!” จู่ ๆ หลงก็โพล่งออกมาเสียงดัง “ผมจะ...”
   หมับ! มันก้มไปคว้าวัตถุอันแหลมคมที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาจ่อที่ใบหน้า  อโณชาอ้าปากค้าง...



   “ผมจะเอาเล็บเก๋ากี้ข่วนหน้าตัวเองเป็นการลงโทษครับ!”
   “ม้าวววววววว~”
โหลงงงงงงงงงงงงงง  มันมีอะไรไม่ถูกไม่ควรนะหลงงงงงงงงง!
   เพราะมัวแต่อ้าปากค้างไอ้หลงเลยได้จังหวะขยับอุ้งมือเข้ามาใกล้  ฝ่ายแมวสาวก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ส่งเล็บขาว ๆ ออกมาให้เต็มที่ และก่อนที่มันจะจรดลงบนผิวมนุษย์หน้าโง่อโณชาก็หลุดออกจากอาการตื่นตะลึง
   “ฉันยกโทษให้แล้ว!!” เขาพูดเสียงสั่นราวกับหลงถือปืนในมือ “โอเค ยกโทษให้แล้ว”
   “จะ..จริงเหรอครับ”
   “จริงสิ” อโณชากวักมือ “วางเก๋ากี้ลงเถอะ”
   หลงค่อย ๆ ลดอาวุธในมือลงช้า ๆ พอวางตุบลงบนตักแมวสาวก็สะบัดก้นหนีด้วยใบหน้าเอือมระอา  มันโดดลงจากตักหลงแล้วพุ่งกลับไปปีนคอนโดเล่นทันที  จากสายตาของหลงดูเหมือนมันจะเซ็งที่พลาดโอกาสทองไป
   “หลง...” อโณชาเสียงสั่นไปหมดก่อนจะหลุดขำพรืด “เล่นบ้าอะไรเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ”
   “กะ..ก็คุณอโณไม่ยกโทษให้สักทีผมก็เครียดสิครับ” แต่ก็ไม่ควรเครียดจนเอาแมวมาขู่ทำร้ายตัวเองนะหลง “ตอนแรกผมนึกว่าคุณอโณจะเอาไม้แหลม ๆ มาโบยแบบในละครซะอีก แต่คุณอโณดันนิ่งใส่  แบบนั้นสู้โบยผมเสียยังดีกว่า”
   “ดูละครเยอะไปแล้วนะ” มาบงมาโบยอะไรนี่  ไม่ไหว ๆ อโณชาคงต้องเข้าไปควบคุมการเสพสื่อให้มากยิ่งขึ้น “สมัยนี้ไม่มีใครเขาใช้วิธีแบบนั้นแล้ว”
   “คุณอโณก็เลยเงียบใส่ผมเหรอ?”
   “มะ...มันก็...” อโณชาหลบตาวูบ “ช่างมันเถอะนะ  ว่าแต่หลงเถอะ”
   “ผมทำไมเหรอครับ?”
   “ไปมีเรื่องกับใครมา” น้ำเสียงเนิบ ๆ กลับตวัดฉับ “รองเท้าเป็นอะไร ทำไมใส่เสื้อกลับด้าน แล้วไหนจะเนื้อตัวมอมแมมอีก”
   อ้าว ไหงคุณอโณโยนงูกลับมารัดคอไอ้หลงเช่นนี้ล่ะ  คนตกกระไม่ทันได้คิดหาข้ออ้างเอาไว้เสียด้วย
   ตุบ  อโณชาเอื้อมมาตบปุบนไหล่พร้อมกับรอยยิ้มที่หวานไปถึงไขกระดูก “เล่ามาเถอะหลง ฉันไม่โกรธหรอก”

   หลงสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้คุณอโณ ‘โกรธ’ อีกแล้วในชั่วชีวิตนี้

.......................................................................
..................................................
...........................
.........


   “แล้วจะไว้ใจคนแปลกหน้าได้ยังไง  หลงรู้ตัวไหมว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำอยู่นะ  ถึงจะใช้ชีวิตแบบคนปกติได้แต่บางทีก็ยังหลุดเอ๋อโดนหลอกโน่นนี่” เช่นการหลอกด่าในประโยคนี้เป็นต้น “เกิดลุงเขา...”
   “ลุงสมานเขาดูไม่มีพิษมีภัยเลยนะครับ” หลงรีบแก้ตัวแทนคนที่เจอกันไม่ถึงวัน “ถึงจะชอบดุชอบด่าไปหน่อยแต่ก็...”
   “ลุงสมาน?” คนแก่กว่าขมวดคิ้ว “ตกลงร้านลุงสมานเหรอ?”
   “คุณอโณรู้จักด้วยเหรอครับ”
   “รู้สิ” เขาพยักหน้าหงึก ๆ “คนในคอนโดส่งผ้าซักกับลุงเขาเยอะแยะ  บางทีฉันก็ไปส่งเหมือนกัน”
   “ห๊า! ทะ...ที่คุณอโณแบกตะกร้าออกไปเมื่อตอนนั้นคือไปส่งลุงแกเหรอครับ”
   “ใช่ บางทีซักเองมันไม่มีเวลารีดน่ะ” คนพูดไถลตัวลงไปกับโซฟา “แล้วจะตกใจอะไรขนาดนั้น”

   อะ...โอกาสได้ซักผ้าให้คุณอโณลอยมาวางบนมือแบบนี้มัน...  แค่คิดหลงก็มือสั่น  อยากจะวิ่งเข้าไปแยกผ้าขาวผ้าสีให้เสียตอนนี้  คอยดูนะจะซักทุกตัวด้วยความรักและทนุถนอม แค่คิดว่าได้นั่งอยู่ท่ามกลางผ้าที่มีกลิ่นคุณอโณ...

   “ยิ้มอะไรน่ะหลง” จะบอกตรง ๆ ว่าน่าขนลุกก็กลัวเสียใจ
   “ปะ...เปล่าครับ” หนุ่มตกกระส่ายหน้าแรง ๆ ไล่ความคิดอัปมงคลทั้งปวงออกไป  จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวจะไม่ยอมให้ซักผ้าให้ “เอาเป็นว่าถ้าทำงานกับลุงสมานคุณอโณก็วางใจใช่ไหมครับ”
   “อ่า...ก็คงงั้น” มัดมือชกยังน้อยไป  นี่มันมัดมือกระทืบเลยชัด ๆ แต่ก็เอาเถอะหลงก็จะได้เลิกงอแงไปหางานอะไรแปลก ๆ ทำอีก  ลุงสมานแกก็เป็นมิตรกับลูกค้าดี กับลูกจ้างก็คงมีเมตตาบ้างล่ะ “ถ้าโดนใช้ทำงานหนักเกินไปก็บอกฉันนะ”
   “ได้เลยครับ” พอได้รับอนุญาตปุ๊บมันก็แยกเขี้ยวยิ้มจนตาหยี “ถ้าอย่างนั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
   สิ้นประโยคหลงก็ดันตัวขึ้นจากโซฟา  ทว่าอโณชากลับคว้าแขนเขาไว้ “เดี๋ยว...มีอีกเรื่อง”
   หลงเอียงคอ
   “ทำไมใส่เสื้อกลับด้าน”
   “กะ...กลับด้านเหรอครับ!” หลงเล่นละครเอามือคลำ ๆ จนเจอป้ายบอกไซส์เสื้อ “โอ๊ะ! กลับด้านจริง ๆ ด้วย  ผมนี่ซื่อบื้อจังเลย  ฮะฮะฮะ”
   หัวเราะโคตรแหลเลยหลงเอ๊ย!
   อโณชามั่นใจว่าตัวเองไม่มีเขา  ชายหนุ่มลุกขึ้นตามไปทันที  ในเมื่อหลงปากหนักไม่ยอมพูดแบบนี้ก็มีแต่ต้องใช้กำลังบังคับ!

   หมับ
   “หวา~ คุณอโณจะทำอะไรน่ะครับ” หลงดิ้นแด่ว ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกเลิกชายเสื้อขึ้นมาถึงสะดือ  คนร้ายไม่ใช่ใครที่ไหนมนุษย์อีกคนที่อยู่ในห้องนี่เอง
   “ซ่อนอะไรไว้ในเสื้อหรือไง แผลใหม่เหรอ?” เห็นตัวเล็กกว่าแต่แรงอโณชาจัดว่าเยอะมิใช่น้อย  ยิ่งไอ้หลงเกรงใจเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่กล้าปัดออกยิ่งแล้วใหญ่  อย่าว่าแต่ถอดเสื้อเลยให้ฉีกเสื้อแบบเรนก็ยังได้
   ผลุบ  เสื้อยืดสีเหลืองโง่ ๆ หลุดพรวดออกมาจากหัวยุ่ง ๆ ของหลง  อโณชาโยนมันทิ้งลงบนพื้นก่อนจะมองสำรวจร่างกายคนตรงหน้าให้ถี่ถ้วนว่ามันซ่อนอะไรเอาไว้อีก
   ร่างกายของหลงมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะจากตอนเป็นคนป่วยใหม่ ๆ  ไหล่กว้างมีกล้ามเนื้อกำลังดี  ก่อนเสียความทรงจำน่าจะออกกำลังกายอยู่บ้าง  ดวงตาโศกไล่กวาดหาบาดแผล  เดินวนซ้ายก็แล้ว  วนขวาก็แล้วก็ยังไม่พบแผลใหม่
   “คะ...คุณอโณอย่าจ้องขนาดนั้นสิครับ” มาถึงตรงนี้หลงรู้สึกเหมือนกำลังโดนคุกคามแทนเสียอย่างนั้น  แย่ล่ะ! ก็คุณอโณเล่นเดินส่องทุกซอกทุกมุมเหมือนหาช่องเข้ามาสิงแบบนี้มันออกจะ...

   ตื่นเต้น
   หลงสัมผัสได้ถึงอกซ้ายที่กระตุกแรงขึ้น  กระแสไฟฟ้าแล่นวาบไปทั่วร่าง ที่แย่กว่านั้นคือมันเริ่มวิ่งลงช่วงล่าง  ไม่นะ...คุณอโณอย่ายื่นมือเข้ามา  อย่าแตะตรง...

   “ผะ...ผมใส่เสื้อกลับด้านเพราะทำเสื้อคุณอโณเลอะครับ!!”
   นิ้วเรียวชะงักกลางอากาศก่อนจะได้แตะแผลแมวข่วนบริเวณกล้ามอก  อโณชาเงยหน้า “เรื่องแค่นั้นอะนะ?” บอกว่าซ่อนแผลเก๋ากี้ข่วนนมซะยังเข้าท่ากว่าอีก!
   “ไม่ใช่เรื่องแค่นั้นนะครับ!” คนทำผิดเถียงทันที  ไม่รู้มันจะอยากให้ความผิดใหญ่โตไปเพื่ออะไร “นั่นมันเสื้อที่คุณอโณซื้อให้นะครับ!  เสื้อแสนสำคัญตัวนั้นเปื้อน!”
   “เอ่อ...หลงใจเย็น ๆ นะ  เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้” ที่พูดไปนี่กลั้นหัวเราะจนตัวสั่นหงึก ๆ เลยนะ “ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
   “ครับ!” ไม่เคยอยากจะพุ่งเข้าห้องน้ำขนาดนี้มาก่อนเลย  ยืนให้คุณอโณโลมเลียตั้งนานเก่งแค่ไหนแล้วที่ไม่มีอาการน่ะ!  มือคว้าผ้าเช็ดตัวบนราวแล้วดีดตัวเข้าห้องน้ำ

   ปัง!

   สิ้นเสียงปิดประตูห้องน้ำอโณชาทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้งอย่างอ่อนล้า วันนี้ช่างวุ่นวายจนอยากจะนอนหลับตรงนี้เสียเลย  นึกตำหนิตัวเองที่ลืมกุญแจห้องไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่มาเจออะไรแบบนี้  ต้องมาเหนื่อยใจมารู้สึกอะไรบ้า ๆ  อย่างตอนที่ก้อนเนื้อตรงอกบีบเข้าหากันเพราะคิดว่าหลงจะเป็นอะไรไป  เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อความเครียดเริ่มตีตื้นขึ้นมาใหม่
   แผ่นหลังไถลลงกับพนักพิงยื่นสองขาไปตรงหน้าให้ไกลที่สุด  ขณะที่ปิดเปลือกตาลงมานั้นเขาก็ได้สัมผัสถึงเนื้อผ้าเปื้อนเหงื่อที่ปลายเท้า  พอปรือตาขึ้นหน่อยก็เห็นสพันจ์บ็อบส่งยิ้มมาให้

   พรืดดดด

   อา...เหนื่อยจริง ๆ
จะเครียดหรือจะขำเอาสักอย่างสิอโณชา

................................................................
.............................................
...................
........

[Indigo]

   เก๋ากี้ขดตัวหลับปุ๋ยบนที่นอน  คนสวยของอโณตัวใหญ่แผ่เต็มพื้นที่  น่าฟัดเสียจนเจ้าของต้องก้มไปลูบหัวสองสามที  ใจจริงอยากซุกหน้าลงไปด้วยซ้ำแต่กลัวจะรบกวนการนอนของสาวน้อย
   สองเท้าย่องเบา ๆ ขณะเอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟลงส่งห้องรับแขกเข้าสู่ความมืด  เป็นกิจวัตรประจำไปแล้วที่อโณชาจะตื่นก่อนนอนทีหลังแบบนี้  เขาจะบังคับให้หลงไปอาบน้ำก่อน พอออกมาอีกฝ่ายก็สลบตัวแข็งทื่อบนเตียงทุกครั้งไป
   วันนี้ก็ ‘เหมือนเดิม’
   ดวงตาโศกสะท้อนภาพก้อนดักแด้ห่อศพชายหนุ่มคนหนึ่งบนเตียง  สภาพอดสูดูไม่ได้  ไม่รู้ว่าหลับเข้าไปได้อย่างไรในสภาพนั้น  หายใจออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะ
   อโณชาเดินเตาะแตะไปรื้อหาเสื้อยืดมาใส่  ตั้งแต่หลงมานอนร่วมห้องด้วยเขาก็ต้องใส่เสื้อผ้ามิดชิดขึ้น ไม่อย่างนั้นเกรงจะเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นแบบตอนนั้นอีก อโณเลยใส่ ๆ ไปให้มันจบเรื่องดีกว่า  หลังจากปฏิบัติภารกิจทุกอย่างเรียบร้อยก็ใกล้จะห้าทุ่มอันเป็นเวลานอนประจำของชายหนุ่ม  เขาสับสวิทช์ไฟดวงสุดท้ายลง  ส่งห้องนอนเข้าสู่ความมืดตามไป
   ฟูกเตียงยุบลงไปฟากหนึ่งทำให้พ่อดักแด้นอนเกร็งตัวกว่าเดิม  ใช่แล้ว หลงยังไม่หลับหรือพูดให้ถูกคือใครมันจะไปหลับในสภาพนั้นลงกันล่ะ!  ตั้งแต่มีคุณอโณแต่งตัวชะเวิบชะวาบมานอนข้าง ๆ กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ล่อไปเกือบเที่ยงคืนทุกวัน
   ตัวดักแด้หรี่ตามองลอดผ้าห่มเห็นร่างอโณชาก้ม ๆ เงย ๆ อยู่คงจะสวดมนต์อย่างที่ทำเป็นประจำ  จากนั้นก็พลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกทางอย่างที่เคยทำ...

   “โอ๊ย!”

   แต่อันนี้จำได้ว่าไม่เคยทำนะ!

   “คุณอโณเป็นอะไรครับ!” ดักแด้สลายร่างออกมาเป็นไอ้หลงที่เบิกตาโพลงพุ่งเข้าไปหาเป้าหมาย “เจ็บตรงไหนเหรอครับ!”
   “หา?” อโณชาเกาหัวงง ๆ เขาร้องเบากว่าเสียงแอร์อีกทำไมไปปลุกหลงขึ้นมาได้ “หลงยังไม่หลับเหรอ”
   “เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ” จะให้บอกว่ารอดูชุดนอนคุณอโณก็ใจไม่กล้าพอ “คุณอโณเจ็บเหรอครับ?”
   “นิดหน่อยน่ะ” คนแก่กว่าโบกมือ “ไม่เป็นไรหรอก นอนไปเถอะ”
   “ไม่เป็นไรได้ยังไงครับ! ร้องโอ๊ยซะขนาดนั้น”
   “ฉันว่าฉันร้องเบาแล้วนะ”
   “แต่มันดังสำหรับผมนี่นา” ไอ้นี่ก็ดื้อด้านยอกย้อนเก่งเสียจริง “ตอนผมเจ็บคุณอโณยังดุให้ไปหาหมอเลย  พอคุณอโณเจ็บบ้างก็อย่าทำตัวแบบผมสิครับ”

   ฉึก! ไหล่ว่าเจ็บแล้ว  โดนไอ้เอ๋ออย่างหลงย้อนกลับบอกเลยว่าเจ็บกว่าพันเท่าทวี  อโณชาแทบกระอักเลือด

   หลงลอบแสยะยิ้มในใจเมื่อเห็นคนหัวดื้อนั่งเงียบสนิท  เป็นไงล่ะ! อย่าให้ไอ้หลงเอาจริงนะ คุณอโณก็คุณอโณเถอะ หึหึหึ
   “เจ็บตรงไหนเหรอครับ?”
   แม้จะไม่เข้าใจว่าหลงจะใช้เสียงสองแบบเก๊กขรึมไปเพื่ออะไร แต่อโณชาก็ยอมตอบโดยดี “ไหล่น่ะ  คงช้ำตอนพังประตู”
   “เพราะผมแท้ ๆ เลย” ตัวต้นเหตุหางลู่หูตก “คุณอโณต้องมาเจ็บกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
   “ก็บอกว่าช่างมันน่า  แล้วก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นด้วยช้ำแค่นี้ทายาเอาก็หาย”
   “ทายา!” แล้วเอ็งจะเสียงดังให้อโณชาตกใจทำไมนี่ “ใช่แล้ว! ต้องทายา!  เดี๋ยวผมออกไปเอายานะครับ”
   แน่นอนว่าเป็นประโยคบอกเล่า จะอยากทายาหรือไม่นั้นไอ้หลงไม่ต้องการคำตอบ  มันวิ่งโร่ออกไปหากล่องปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว  ยิ่งอุปกรณ์คู่ชีพชิ้นนี้บอกเลยว่าไม่ต้องเสียเวลาหา  หลงผูกพันกับมันเหลือแสน  หายออกห้องไปไม่ถึงสิบวิก็วิ่งกลับมาพร้อมหลอดยาในมือ  แม้จะอ่านไม่ออกแต่หลงจำได้ว่าไอ้หลอดสีฟ้า ๆ นี่คุณอโณเคยเอาทาหัวโนให้เขาอยู่

   “ทายาครับคุณอโณ แฮ่ก ๆ” สาบานว่าเอฟเฟกต์ด้านหลังคือเหนื่อยจากการวิ่งจริง ๆ มิได้มีเหตุผลใดแอบแฝงแม้แต่น้อย “ถะ...ถอดเสื้อเลยครับ”
   “เอ่อ...มันเป็นที่ไหล่ แค่ถกแขนเสื้อขึ้นก็พอมั้ง” ว่าแล้วคนเจ็บก็ม้วนแขนเสื้อยืดย้วย ๆ ขึ้นมาบนไหล่  เผยให้เห็นรอยช้ำสีม่วงบริเวณนั้น “บอกแล้วว่านิดเดียวเดี๋ยวฉันทาเองก็ได้”
   “อยู่เฉย ๆ ให้ผมรับผิดชอบเถอะครับ” คนตกกระกดแขนที่ต่อต้านของอโณชาลง  ชายหนุ่มไม่สนใจฟังคำคัดค้าน เขาบีบเนื้อยาสีฟ้าลงบนปลายนิ้วก่อนจะแตะมันลงบนหัวไหล่อีกฝ่าย
   “โอ๊ย!”
   “จะ..เจ็บเหรอครับ?” หลงชักมือกลับ “มือหนักไปเหรอครับ”
   “เดี๋ยวฉันทาเอง”
   “งั้นผมจะเบามือขึ้นนะ” หลงตัดบทไม่ปล่อยช่องให้อโณชาดื้อต่อ  เขาค่อย ๆ แตะปลายนิ้วลงไปบนผิวม่วงช้ำอีกครั้ง  คนเจ็บกระตุกไหล่เล็กน้อยแต่ก็ยอมนั่งนิ่งเสียแต่โดยดีด้วยไม่อยากถูกตำหนิว่าทำตัวเหมือนเด็ก
   เนื้อยาเย็น ๆ ถูกเกลี่ยเบา ๆ การถูกปฏิบัติราวกับเป็นแก้วบอบบางทำให้อโณชาทำตัวไม่ถูก  นานสักพักแล้วที่ไม่มีใครมาดูแลเขาแบบนี้  อีกใจก็อยากบอกหลงว่าไม่ต้องเบามือขนาดนั้นหรอกเขาไม่ได้บอบบางเสียหน่อย แต่เห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายแล้วได้แต่กลืนคำพูดลงคอ  หลงดูเศร้า ๆ คงกำลังคิดว่าเป็นความผิดตัวเองอยู่สินะ  ดวงตาเรียวต้องแสงจันทร์จนเห็นประกายแวววาวที่ร่วงลงบนตัก

   แหมะ...

   “หลง! ร้องไห้ทำไม!” คนกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลยเผลอขึ้นเสียง
   “ฮึก” คนตกกระสูดน้ำมูกลงคออึกใหญ่แล้วตั้งหน้าตั้งตาทายาให้ต่อโดยบังคับให้มือสั่นเทาน้อยที่สุด “ผะ..ผมขอโทษ”
   “เดี๋ยวสิ ตอบมาก่อนว่าร้องไห้ทำไม” คนแก่กว่าคว้าข้อมืออีกฝ่ายไว้  ถึงจะเป็นพวกเอ้อระเหยแต่บางครั้งอโณชาก็เด็ดขาดเช่นกัน “ตอบมา”
   “ผะ..ผม...ฮึก” น้ำตาร่วงเผาะ ๆ ใส่กางเกงนอนของเจ้าตัว “ผมโกรธตัวเอง  กะ...โกรธจนทำอะไรไม่ถูกเลย”
   มาถึงตรงนี้ใบหน้าตกกระก็บิดเบี้ยวเพราะพยายามกลั้นน้ำตา  ทว่ากลับไม่ได้ผลมันไหลลงมามากกว่าเดิมเสียอีก  หลงยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

   “ผมก็แค่อยากดูแลคุณอโณบ้าง  ทำไมผมต้องทำให้คุณอโณลำบากตลอดเลย โฮ ~” ยิ่งปาดน้ำตายิ่งไหล “ฮืออออออ แสบตาอะคุณอโณ”
   “ไอ้เด็กโง่เอ๊ย! มือเป็นยานวดมันก็ต้องแสบน่ะสิ!”
โว๊ะ! นี่มันอายุกี่ขวบกันวะเนี่ยยยยยย!
อโณชารั้งมือคลุ้งกลิ่นยานวดทั้งสองข้างลง  เขาขยับเข้าไปใกล้หยิบเอาผ้าห่มตัวเองขึ้นมาใช้แทนกระดาษทิชชู “อยู่นิ่ง ๆ สิ”
   “ฮึก” ไอ้ขี้แยสะอึก “ฮือออออออ ทำไมผมทำอะไรก็ไม่ดีตลอดเลย”
   “ใจเย็น ๆ หลง  ฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
   “แต่ผมโกรธตัวเองนี่นา แง~” ไม่รู้ว่าเลี้ยงลูกจะลำบากเท่านี้ไหม  อโณชานึกสงสัยอยู่ในใจขณะมองผ้าห่มตัวเองที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา “ผมอยากให้คุณอโณสบายใจ  อยากให้คุณอโณมีความสุข ตะ...แต่สุดท้ายก็สร้างความลำบากให้ตลอดเลย”

   แววตาคุณอโณตอนนั้นยังติดในหัวอยู่เลย  คุณอโณที่ดูเจ็บปวดแบบนั้นหลงไม่อยากเห็นอีกแล้ว

   ผัวะ!
   มือเรียวฟาดเข้าไปที่ไหล่ทีหนึ่ง  หลงเบิกตาค้างด้วยคาดไม่ถึงก่อนจะเบะปาก
   “แงงงงงงง คุณอโณตีผมทำไม ฮือออออออออ”
   “หยุดร้องน่า  ถ้าไม่หยุดฉันจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ”
   “ฮึก” เจอคำขู่เข้าไปหลงถึงกับเผลอกลืนน้ำมูกเข้าปากไป  ชายหนุ่มกัดปากตัวสั่นหงัก ๆ เหมือนจะเป็นลม  เห็นแล้วอโณชากุมขมับหนักกว่าเดิม  เขาหยิบผ้าห่มขึ้นมาปาดน้ำมูกยืด ๆ ออกจากหน้าหลงอีกครั้ง
   “ฟังนะหลง” คนแก่กว่าถอนหายใจ “ฉันไม่ได้หวังให้หลงมาทำอะไรให้หรอกนะ  แล้วที่เป็นอยู่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
   “ตะ..แต่ผมอยากทำให้”
   “ฉันไม่ได้ขอ” อาจฟังใจร้ายไปหน่อย แต่คนอย่างอโณชาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับอะไรจากใครอยู่แล้ว “ฉันจะไม่ห้ามอะไรถ้ามันทำให้หลงสบายใจ แต่ตอนนี้มันทำให้หลงเครียด  ถ้าเป็นแบบนั้น...”
   “ไม่เอานะครับ  อนุญาตให้ผมแบ่งเบาคุณอโณเถอะ” หลงเถียงแทรกทันที “ผมมีความสุขครับ  ให้ผมได้มีความสุขเถอะครับ”

   น้ำท่วมปาก...  อโณชาน่ะหรือจะกล้าห้ามในเมื่อเจ้าตัวเอ่ยมาว่าสิ่งนี้ทำให้เขามีความสุข

   “เฮ้อ” คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “ถ้าหลงสบายใจจะทำอะไรก็ทำเถอะ”

   ตุบ

   กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหล่นตุบลงข้างบ่าช้ำ ๆ ทันทีที่สิ้นประโยค  คนตัวสูงกว่าซุกหน้าเลอะน้ำมูกน้ำตาลงบนนั้นแล้วส่งเสียงครางอย่างพอใจในลำคอ
   ดะ..เดี๋ยวสิหลง! ทำอะไรก็ทำไม่ได้รวมถึงแบบนี้สักหน่อย!

   “ผมไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้อยากทำอะไร  จะจำอะไรได้มากขึ้นไหม  จะต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน” ลมร้อน ๆ เป่าลงบนไหล่ช้ำราวกับการเป่าแผลที่อโณชาเคยทำให้ “อย่างน้อยก็ช่วยเป็นเป้าหมายในชีวิตให้ผมเถอะครับ”

   พูดถึงขนาดนี้แล้วใครมันจะใจร้ายได้ลงคอล่ะ...
   อโณชาปล่อยให้ทุกอย่างตกอยู่ในการควบคุมของไอ้เด็กขี้แย  หลงไม่ได้ยกสองแขนขึ้นกอดเหมือนวันนั้นที่โรงพยาบาลเพราะกลัวจะโดนแผลที่ไหล่  ชายหนุ่มทำเพียงซุกใบหน้าเปียก ๆ ลงบนนั้นแล้วหายใจเข้าออกช้า ๆ ราวกับจะสงบสติอารมณ์ตัวเอง
   คนป่วยจะมีอารมณ์แปรปรวนอย่างที่คุณหมอประวิทย์ว่าไว้จริง ๆ  เป็นใครก็ต้องเครียดล่ะ  พอคิดได้ดังนั้นอโณชาก็ยกมือขึ้นลูบหัวปลอบ
   “หลงเอ๊ย”
   เจ้าของชื่อปลอม ๆ หลับตาลงเพื่อรับสัมผัสจากปลายนิ้วที่สอดเข้ามาในเส้นผม
   “ไม่ต้องใส่ใจฉันถึงขนาดนั้นหรอก”

   คนตกกระไม่ได้พูดอะไรให้อโณชาลำบากใจอีก  หลงเป่าลงไปบนบ่าอีกครั้ง หวังว่าพลังเป่าเขาจะช่วยเยียวยาเหมือนคุณอโณได้บ้าง
   ชั่วขณะหนึ่งที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ  มีเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศและลมหายใจเท่านั้น  หลงค่อย ๆ หายใจช้าลงจนกลับมาเป็นปกติ และแม้จะหยุดร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาแห้งเหือดแล้วหลงก็ยังคงซุกหน้าลงอยู่แบบนั้น
   กลิ่นยานวดมันหอมขนาดนี้เชียวหรือ  ถึงจะแสบตาไปบ้างแต่หลงก็มีความสุขเกินจะเอ่ย

   “เอ่อ...หลง” เจ้าของไหล่เป็นคนทำลายความเงียบลง “นี่ก็ดึกมากแล้ว  ฉันว่าเรานอนดี ๆ กันเถอะ”
   “ครับ” ชายหนุ่มรับคำเสียงอ่อยแล้วแงะหัวตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก  ไม่รู้คุณอโณฝังแม่เหล็กไว้หรือเปล่า แย่จริงเชียว
   อโณชามองเสื้อยืดและผ้าห่มตนเองที่เพิ่งผ่านสงครามแล้วได้แต่ถอนหายใจ แถมยังเหนื่อยเกินกว่าจะลุกไปเปลี่ยนด้วย  เขาจึงกลับหัวท้ายผ้าห่มให้เรียบร้อยจัดแจงให้คลุมปลายเท้า เสร็จแล้วก็พลิกตัวตะแคง...

   “โอ๊ย!”
   “คุณอโณ้!” ไอ้ที่จะหลับจะนอนเลยสะดุ้งขึ้นมาลนลานอีกรอบ “ที่เป่าไปไม่หายเลยเหรอครับ”
   “ฉันโง่เองแหละ  นอนตะแคงซ้ายจนเคยชิน  เจ็บไหล่ซ้ายก็ยังนอนท่าเดิมอยู่อีก”

   ดะ...เดี๋ยวสิ  แบบนี้ก็แสดงว่า...

   ขวับ  อโณชาพลิกตัวเข้ามาเผชิญหน้ากับหลง “คงต้องนอนตะแคงขวาสักพักแล้วล่ะ”

   โฮกกกกกกกกกกกกก นะ...หน้าคุณอโณล่ะ!  คุณอโณหันมาทางนี้ด้วย!

   หลงกัดปากเก็บอาการสั่นพั่บ ๆ ไว้ให้ลึกสุดใจ  เขานอนตัวแข็งทื่อเป็นดักแด้อีกครั้งเมื่อต้องมาเจอสถานการณ์ที่ล่อแหลมกว่าเดิม  เป็นแบบนี้คงนอนไม่หลับแน่ ๆ  คิดแล้วก็กัดฟันพลิกตัวหนีหน้าคุณอโณไปหากำแพงแทน  ทั้งที่ใจจริงอย่างสำรวจใบหน้านั้นอีกสักหน่อยแท้ ๆ
   อโณชาคงเหนื่อยมากจริง ๆ เพราะเพียงหัวแตะหมอนก็แทบไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว  ตัวหลงเองก็ควรจะหลับบ้างเหมือนกัน  พรุ่งนี้เริ่มงานวันแรกไม่ควรไปสายเด็ดขาด
   แค่คิดถึงงานหลงก็เผลอยิ้มออกมา  เขาดีใจที่ได้ทำอะไรเหมือนคนปกติบ้าง  ตื่นเช้าไปทำงานตกเย็นกลับมากินข้าวกับคุณอโณ  ไม่ต้องทนอยู่กับจอสี่เหลี่ยมทั้งวันทั้งคืน

   เดี๋ยวสิพูดถึงทีวี  หนังเมื่อตอนกลางวันนั่น…

   หลงพลิกตัวกลับ “คุณอโณผมเพิ่งดูหนังมา บางทีอาจจะรักษาไหล่คุณอโณได้”
   “อื้อ?” อโณชางัวเงียขึ้นตอบ
   “เห็นเขาเอาน้ำแข็งถูหลัง...”
“หลง! ฉันขอสั่งให้งดดูหนังโดยลำพังเดี๋ยวนี้”

อโณชากุมขมับ
ให้หลงออกบ้านก็ดีเหมือนกัน  โทรทัศน์เมืองไทยนี่มันอันตรายฉิบ



TBC

สกิลอ้อยของหลงพัฒนาจนคนเขียนหวาดกลัวมันเหลือเกินค่ะ  ทำไมเอ็งเป็นแบบนี้ฮะหลงงงงงง //หยิบไม้มาฟาดรัวๆ
ใครหวังซีนกอด ไม่ได้กอดนะคะะะะ หลงเป็นสุภาพบุรุษค่ะ ก๊ากกกกกก คุณอโณต้องเบ้ปากแรงมาก 55555
ค่อยๆอัพสกิลไปด้วยกันนะคะ  ยินดีต้อนรับนักอ่านเก่าและใหม่ทุกท่านค่ะ  ฝากติดตามหลง(มา)รักด้วยนะคะ  อาจจะมาช้าไปบ้างในบางทีแต่ก็มาเรื่อยๆนะคะ TvT
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ป.ล.ปิดจองDNDเล่มเป็นพิเศษ/DND/ใส่ รัก ป้าย สี 30ก.ย.นี้แล้วนะคะ

[dukdikdukdik]

หลงนี้เด็กน้อยจริง ๆ ขี้อ้อนมากกก 

[QXanth139]

ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูหลงจริงๆ คนอะไร๊ใสซื่อซะไม่มีอ่ะ หลงมากค่าาาาาาา

[kdds]

คุณอโณ ดูท่าจะได้ลูกแทนสามี
กำลังคิดอยู่ว่าหลงเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวรึเปล่า อ่านไทยไม่ค่อยออกอีก เพิ่งมาเมืองไทย? เลยไม่มีใครตามหาแจ้งคนหาย ...หลงเป็นใครน่าสนใจดี ตอนนี้ก็ป่วนห้องคุณอโณให้เละไปก่อนนะ

[TachibanaRain]

  หลงเอ้ยหลงงงงงงทำไมถึงเป็นพระเอกที่น่าเอ็นดูได้ขนาดนี้ละลูก หืม? กว่าหลงจะจำอะไรได้คุณอโณคงปวดหัวยิ่งกว่าเลี้ยงลูกแน่ๆ

[kukkikkooka]

หลงงงงงงง ตลกกกกกกอ่ะอ้อยแบบเนียนๆ

[มาโซซายตี้]

คุณอโณหันหน้ามาหา แต่หลงต้องหันหลังให้ กลัวอดใจไม่ไหว น่าสงสารจริงๆ แต่พลังอ้อยมากขึ้นทุกัน คุณอโณจะรู้ทันมั้ย

[bew_yunjae]

กร๊ากกกกกก น้ำแข็งถูหลัง
"หลงไปเอาน้ำแข็งมาถูหลังฉันสิ๊" 55555
ขำอ่ะ หลงนี่หื่นเท่าพี่ภาพมั้ยนะ
คุณอโณก็ไม่ยั่วเท่านุ้งเมศซะด้วยสิ๊~~
อัพๆต่อนะคะ

[Mouse2U]

อาสาเอาน้ำแข็งถูหลังให้คุณอโณยังไม่เท่าไรนะคะ แต่เราก็กลัวว่าหลงจะคิดไปถึงขั้นที่ว่าน้ำแข็งหลอดก้อนเล็กๆ อาจจะไม่พอ เลยใช้น้ำแข็งมือก้อนใหญ่ๆ แทน คราวนี้ล่ะ คุณอโณได้หายเจ็บเป็นปลิดทิ้งตามความตั้งใจของเจ้าตัวเขาเลยแน่ๆ เพราะว่าหลังคุณอโณชาจนไม่รู้สึกอะไรเสียแล้วไงค้า~