หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[MENTA]

คิดถึง หลง แล้วอ่า

[๐๐ตะวัน๐๐]

หลงน่าเอ็นดูจริงๆ เหมือนหมาตัวโตๆเลย

[lahlunla]

หลงมาอ่านตอนตี3เกือบตี4

[kanunsak]

คุณอโณคงกำลังรอใครซักคนอยู่ซินะ.....

เอ้าเห๊ย...หลง  รอไรอยู่ว่ะคร๊าบบบบ

[aiLime13]

เอ็นดูหลงแรงมาก
หลงดูเป็นคนป่วยที่สุขภาพจิตดีเนอะ น่ารัก
นี่นึกไม่ออกเลยค่ะว่าเมื่อก่อนหลงเป็นคนแบบไหน
บ๊องๆ เอ๋อๆ บ้าๆ บวมๆ ขนาดนี้ 555555555

ส่วนพี่อโณเนี่ย..
รู้สึกดีที่ใช่ม้า มีหลงคอยอยู่ที่บ้านเนี่ย
บรรยากาศมันอบอุ่นกว่าตอนอยู่คนเดียวเยอะเลยเนอะ
เห็นพี่อโณเป็นแบบนี้แล้วอยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ ไม่อยากให้ความทรงจำหลงกลับมาเลยค่ะ ฮาาา

[Monkey D lufy]

หลงรักแบบไม่รู้ตัวซะแล้วสิ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 12

ซู้ดดดดดดดดดดดด

   ต้มจืดจืดสนิทสมชื่อซะไม่มี  ทั้งที่รสมือคุณอโณก็ออกจะอร่อยแท้ ๆ วันนี้ทำไมเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้  ยิ่งคิดยิ่งเครียดจนต้องเอาส้อมทิ่มหมูปั้นก้อนขึ้นมากัดกินอย่างก้าวร้าวจนเก๋ากี้ที่นอนอยู่บนพื้นกลืนน้ำลายเอื้อกตาม
   ตั้งแต่โดนฟาดหัวเป็นเอ๋อมา อาหารเย็นเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่หลงเฝ้ารอ ทว่าวันนี้สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าอาหารดันไม่มานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างที่เคยเป็นเลยทำให้หลงพลอยกินข้าวไม่อร่อย  ก็มันขาดอาหารตานี่นา
   หลังจากกลับจากร้านลุงสมานไอ้หลงก็รีบพุ่งตัวถอดเสื้อผ้าแช่น้ำทันที  เศษดินเศษทรายที่ทำกางเกงเป็นสีแดงซึมออกเปลี่ยนน้ำทั้งกะละมังเป็นสีดำทำไอ้หลงแทบหลั่งน้ำตา  มันใช้สกิลการซักมือที่ร่ำเรียนจากลุงสมานเมื่อตอนกลางวันได้อย่างดีเยี่ยม  เปลี่ยนน้ำอยู่สามสี่รอบเสื้อตัวเก่งก็เอี่ยมอ่องเหมือนยังไม่ได้แกะป้าย  หลังเสร็จกิจหลงก็ล่อนจ้อนสวมแค่บ็อกเซอร์มานั่งกินข้าวอย่างเดียวดาย  โดยมีเก๋ากี้ให้กำลังใจด้วยการนั่งมองหน้าอยู่ไม่ห่าง
   ดวงตาเรียวจ้องมองหยดน้ำที่ไหลติ๋ง ๆ จากเสื้อผ้าตรงระเบียง  เหม่อลอยอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งขนนิ่ม ๆ ของเก๋ากี้ไถ ๆ แถวข้อเท้ามันถึงได้สะดุ้งเฮือก
   “อะไรเล่า” พอเจ้านายไม่อยู่ล่ะปากดีใส่สาวน้อยขึ้นมาเชียว  ถ้าเก๋ากี้พูดภาษาคนได้คงวิ่งโร่ไปฟ้อง “ไม่แบ่งให้กินหรอกนะเก๋ากี้”
   แมวสาวจ้องตาขวาง หรือบางทีอาจจะไม่ได้ตั้งใจเพราะมันทำหน้าแบบนี้ใส่หลงอยู่แล้ว
   “ไปกินข้าวตัวเองสิ ชิ้ว ๆ” ชายหนุ่มโบกมือไล่ แต่พอชะโงกหน้าไปดูเครื่องให้อาหารอัตโนมัติก็สตั้นไปเล็กน้อย “อ้าว! กินหมดแล้วเหรอ”
   “ม้าววววววววว” ฟังดูคล้ายกำลังโดนแมวด่า แต่หลงหาได้แคร์ไม่  มันยักไหล่ชูส้อมที่เสียบหมูคาไว้แล้วกัดกร้วม ๆ โชว์แมวอีกที  เก๋ากี้เห็นท่าว่าไอ้มนุษย์ขี้ข้านี่คงไม่แบ่งปันปัจจัยสี่ให้ก็เลิกตอแย  เดินอุ้ยอ้ายไปดื่มน้ำจากน้ำพุแมวเงียบ ๆ
   หลงมองก้อนขนสีดำนั่งเผละบนพื้นแล้วได้แต่ถอนหายใจ  นี่ขนาดคุณอโณบอกว่าจะงดขนมแล้วเชียวทำไมมันถึงได้ใหญ่เอา ๆ เหมือนสูบลมแบบนี้  ต้องมีคนร้ายแอบให้ขนมมันแน่ ๆ ซึ่งเดาไม่ยากเลยว่าเป็นใคร
เก๋ากี้เลี้ยงง่ายสุด ๆ เพราะนอกจากกินกับนอนแล้วก็ไม่ทำอะไร  อโณชาเล่าให้หลงฟังว่าทำหมันมันตั้งแต่ติดสัดครั้งแรก  เรียกได้ว่ายังไม่ทันแรดคุณพ่อก็รีบคุมความประพฤติทันที  หลังจากสูญเสียจุดมุ่งหมายของชีวิตในการสืบพันธุ์ไปเก๋ากี้ก็มุ่งหน้าสู่สายแดกเต็มตัว  ถ้าเป็นมนุษย์ก็คงเปรียบเหมือนคุณป้าขึ้นคานที่คิดแค่ว่ามื้อต่อไปจะกินอะไรดี
แต่ก่อนอโณชาอยู่คนเดียว เลยซื้อทุกอย่างที่เป็นระบบอัตโนมัติ  ไม่ว่าจะเครื่องให้น้ำให้อาหารหรือแม้แต่สุขาแมวก็ไม่เว้น  หลังจากที่หลงเคยไปแอบดูอาหารเก๋ากี้ในแต่ละมื้อก็พบว่าคุณอโณตั้งค่าไว้ในปริมาณพูนถ้วย  นี่ยังไม่นับขนมหลังอาหาร  อีกหน่อยเก๋ากี้คงต้องกลิ้งแทนเดินแล้วล่ะ
แมวสาวกระโดดขึ้นนั่งบนคอนโดแมวเมินไอ้มนุษย์ใจดำ  หลงเองก็พอจะเดาออกว่าที่เก๋ากี้ไม่ชอบอ้อนเพราะมันไม่เคยใจอ่อนให้ขนมแบบคุณอโณ  ก็แหม! ใครจะเหมือนคุณอโณล่ะ  อ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อนให้ทุกอย่างแล้ว

เหมือนที่โรงพยาบาล
แค่เห็นเขาร้องห่มร้องไห้ก็กระโจนเข้ามาช่วยแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง
พอคิดแบบนี้หลงก็คอตก  สถานะเราเท่ากับเก๋ากี้เหรอเนี่ย

‘แล้วเอ็งเป็นญาติเขาเหรอ  หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย’

คำถามของลุงสมานวาบเข้ามาในหัวอีกครั้ง และนี่เป็นครั้งที่สามสิบสามของวันถ้าหลงนับไม่ผิด  ไม่รู้ทำไมเขาถึงสลัดมันออกหัวไม่ได้เลย  ก่อนหน้านี้ไม่มีใครถามตรง ๆ เลยไม่ได้คิดอย่างจริงจัง  เพราะลุงนั่นแหละ! เพราะลุงคนเดียว! ทำไอ้หลงเป็นบ้าตายตั้งแต่ทำงานวันแรก
เพื่อลดความเครียดหลงตัดสินใจเดินไปล้างจานและอาบน้ำให้หัวเย็นลง  ไม่ถึงสิบนาทีมันก็เดินตัวปลิวมาตากผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง  หลงแวะชะเง้อมองนาฬิกา  แย่ละ! สามทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว!  ดึกขนาดนี้คุณอโณยังไม่กลับมาอีกหรือ?  งานเลี้ยงรุ่นนี่มันต้องอยู่นานขนาดไหนเชียว
หลงขมวดคิ้วขณะทิ้งตัวลงบนโซฟา  มือควานหารีโมตขึ้นกด  ถึงคุณอโณจะห้ามดูทีวีตามลำพังแต่ก็อดไม่ได้นี่นา  มันเป็นกิจกรรมเดียวที่หลงรู้เรื่อง  ถ้าอ่านหนังสือออกก็ดีสิจะได้ไม่ต้องดูคนตบกันในจอทุกวี่ทุกวัน

ตุบ

“แว้ก!” คนตกกระร้องลั่นเมื่อโซฟาข้าง ๆ ยุบลงไปกะทันหัน  เก๋ากี้นั่นเอง  มันปีนขึ้นมาขดตัวเป็นก้อนอยู่ข้าง ๆ  ตาสีอำพันจ้องหน้าหลงเหมือนจะตอบว่า  ‘เสียงดังนะมึงน่ะ’
หลงผงกหัวขอโทษสุภาพสตรีเล็กน้อย  แล้วหันมาสนใจจอสี่เหลี่ยมแทนแมวทรงกลม  นิ้วยาว ๆ กดปุ่มในมือหาอะไรดูฆ่าเวลาระหว่างรอคุณอโณกลับห้อง  ตั้งใจไว้ว่าจะไม่หลับจนกว่าเจ้าของห้องตัวจริงจะมา  ไม่สิ! หลงคงหลับไม่ลงแน่ ๆ ถ้ามัวแต่ต้องคิดว่าคุณอโณจะปลอดภัยไหม?  ดื่มมาเยอะหรือเปล่า?  จะไปเที่ยวต่อหรือเปล่า?
เก๋ากี้ที่ปกตินอนแต่หัวค่ำยังมาทำตาใสแป๋วอยู่บนโซฟาด้วยเลย  หลงจะคิดเพื่อความดูดีว่ามันมารอเจ้านายกลับบ้านเหมือนเขาก็แล้วกัน  มือสาก ๆ ถูไถบนหัวแมวสาวไปมา

“เรามารอคุณอโณไปด้วยกันนะ”

ถ้าคุณอโณยังไม่กลับ  หลงจะนอนหลับได้อย่างไร


..........................................................
...................................
..................
.......


   คร่อกกกกกกก~ ฟี้~

   เสียงกรนเข้าหูตั้งแต่วินาทีแรกที่ผลักประตูเข้ามา  อโณชาไม่ต้องเสียเวลามองหา เพราะต้นเหตุมันนอนแผ่อ้าปากพะงาบ ๆ อยู่บนโซฟาเสียขนาดนั้น
   “ม้าวววววววววววว~” เก๋ากี้อาศัยจังหวะที่คู่ต่อสู้เผลอพุ่งเข้ามาเอาหน้าทันที  โกญจาสาวไถหัวเข้าออดอ้อนที่ขากางเกง  อโณชาคลี่ยิ้มบางก่อนจะก้มลงมาขยี้หัวแม่คนสวย
   “ยังไม่นอนอีกเหรอเก๋ากี้ หืม?” อโณทำเสียงเจ้าชู้ใส่แมวสาวที่ยังพันแข้งพันขาไม่เลิกจนขนติดเต็มขากางเกง  ชายหนุ่มต้องตั้งสติจากที่มึนแอลกอฮอล์เล็กน้อยไม่ให้เผลอไปเหยียบก้อนขนเข้า  อโณชานั่งยอง ๆ ลงตรงเบาะนอนประจำตำแหน่งแล้วตบปุ ๆ “มานอนเร้ว”
   เก๋ากี้พุ่งตัวลงเบาะทันทีราวกับรอเวลานี้มาทั้งชีวิต  มันหมุนตัวสองรอบหาจังหวะแลนดิ้งทิ้งตัวเผละทันที  อโณชาไม่แน่ใจว่าเก๋ากี้ง่วงนอนไหม เพราะมันนอนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ก็ดีใจที่สาวน้อยว่าง่ายบอกให้ทำอะไรก็ทำ  เขานึกภูมิใจเสมอที่เก๋ากี้เป็นแมวฉลาดโดยไม่ต้องฝึกฝนอะไรให้มากความ
   หลังดวงตาสีอำพันหายวับเข้าเปลือกตาไปภารกิจแรกก็เสร็จสิ้นด้วยดี  จะเหลือก็แต่ไอ้เจ้าของเสียงกรนเป็นท่อไอเสียเมื่อครู่...

   คร่อกกกกกกก~ ฟี้~
   “แจบ ๆ ซู้ดดดดดดดด” แค่กรนยังไม่สาแก่ใจมันยังสูดน้ำลายเข้าปากไปอีก  เป็นที่อเนจอนาถใจแก่ผู้พบเห็น  หลับลึกขนาดนี้เห็นแล้วไม่อยากปลุกเลย แต่จะให้นอนคอพับแบบนี้อโณเกรงว่าตื่นมาจะได้เข้าโรงพยาบาลกันอีกรอบ  คิดได้ดังนั้นมือเรียวยาวก็ตะปบป้าบเข้าไปบนบ่าแล้วออกแรงเขย่า
   “หลงตื่น”
   “อื้อ”
   “ไปนอนในห้องดี ๆ เดี๋ยวปวดคอหรอก” คนแก่กว่าบ่นเป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้ขี้เซาเปิดเปลือกตาขึ้น
   “คะ..คุณอโณ” หลงครางเรียกชื่อ “กลับมาแล้วเหรอครับ”
   “อืม” พอเห็นหลงฟื้นเขาก็ผละออกมายืน  แขนยาว ๆ สลัดเสื้อสูทหนัก ๆ ออกจากบ่าพลางเอ่ยดุ “บอกแล้วใช่ไหมว่าจะกลับดึกให้หลับไปก่อนได้เลย”
   “ผมก็หลับไปก่อนแล้วนะครับ” ดู๊! ดูมันตอบตาใสซื่อ แถมยังทรูสตอรี่จนอโณเถียงไม่ออก  หลักฐานยังเป็นคราบอยู่ข้างปากให้เห็นกันจะ ๆ
   หลงแอบตีอกชกหัวในใจ  โธ่เว้ย!  เผลอหลับได้ไงได้ไงเนี่ย  ไอ้ที่จินตนาการไว้ว่าจะนั่งเก๊กขรึมรอคุณอโณเปิดประตูแล้วพูดด้วยเสียงเข้มๆ ‘ทำไมคุณกลับบ้านดึก’ เป็นอันต้องพังครืน  นอกจากไม่ได้หล่อแล้วยังเสียภาพลักษณ์สูดน้ำลายแจ๊บ ๆ ไปอีก!
   ชายหนุ่มมองอโณชาที่โยนเสื้อสูทลงในตะกร้าผ้าหน้าห้องน้ำอย่างไม่แยแส  ดูท่าจะอยากอาบน้ำเสียเต็มแก่  หลงเองก็ไม่ควรรบกวนให้คุณอโณต้องนอนดึกไปมากกว่านี้  คิดได้ดังนั้นมันก็ทำตัวลีบ ๆ พุ่งตัวเข้าไปหาประตูห้องนอน

   ทว่าวินาทีที่เดินสวนกันนั่น...

   ฟืดดดดดดดดดดดดดดด
   หลงสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดหวังจะดมกลิ่นคุณอโณก่อนนอนให้ชื่นใจ และนั่นทำให้มันผงะ

   “คุณอโณสูบบุหรี่ด้วยเหรอครับ!”
   “หืม?” ดวงตาโศกปรือปรอยด้วยความง่วง  ก่อนเจ้าตัวจะยกปกเชิ้ตขึ้นแตะจมูก “กลิ่นติดมาเหรอ?”
   “ไม่สิ! ไม่ใช่แค่บุหรี่” คุกคามแค่นั้นยังไม่สาแก่ใจ  ไอ้หลงชะโงกหน้าเข้าไปฟุตฟิต ๆ เหนือศีรษะ “ดื่มมาด้วยใช่ไหมครับ!  กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งเลย”
   “ขนาดนั้นเชียวเหรอ” คนโดนทักเสียเซลฟ์ไปพอควร  นี่ก็ว่าดื่มไปนิดเดียวเพราะไม่อยากมีปัญหาตอนขับรถแล้วนะ  ไม่นะ! เขาดูเป็นตาลุงขี้เหล้าตัวเหม็นหืนงั้นเหรอ?  ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ได้รีบปลดกระดุมเสื้อมือเป็นระวิง “ดื่มมานิดหน่อย  งานเลี้ยงมันเลี่ยงไม่ได้น่ะ”
   “แล้วบุหรี่ล่ะครับ” ซักผ้าอย่างเดียวคงไม่สาแก่ใจ  ไอ้หลงถึงได้มาซักคุณอโณต่อ “มะ...มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ”
   “ฉันไม่ได้สูบหรอก  ของคนอื่นน่ะ”

   ตุบ เหมือนโดนค้อนน็อกลงกลางหัว  ของ ‘คนอื่น’ งั้นเหรอ?  ได้ยินแล้วกล้ามเนื้อตรงอกซ้ายมันบีบตัวจนปวดหนึบ  เดี๋ยวสิ! ต้องอยู่ใกล้คนสูบนานขนาดไหนเชียวกลิ่นถึงติดมาขนาดนี้  คิดมาถึงตรงนี้หลงก็...

   ผลุบ  เสื้อเหม็นกลิ่นบุหรี่ถูกโยนลงตะกร้าลวก ๆ  อโณชาไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิดตอนที่เดินออกไปหยิบผ้าขนหนูที่ระเบียงแล้วกลับเข้ามาใหม่
   เหมือนอกซ้ายโดนเผา  หลงไม่รู้มันเป็นอาการข้างเคียงของคนสูญเสียความทรงจำไหม แต่ที่แน่ ๆ มันไม่ใช่ครั้งแรก  เขาเคยเป็นแบบนี้ครั้งหนึ่งตอนที่ไปร้านอาหารกับอโณชาและแพรนภัส  ร่างขาว ๆ ตรงหน้ายังคงนิ่งสงบขณะที่ก้าวเข้าห้องน้ำไป  หลงกลั้นหายใจรอว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่สิ่งที่ตามมามีเพียงเสียงปิดประตูอันแผ่วเบา  ตัดขาดหลงกับคุณอโณด้วยแผ่นสี่เหลี่ยมแค่ไม่กี่มิล ฯ

   ไม่มีอะไรเลย
   ไม่มีกระทั่งจะเอ่ยปากไล่หลงไปนอนอีกสักครั้ง

   ชายหนุ่มก้มมองไปยังตะกร้าผ้า  เสื้อตัวนั้นวางอยู่ตำตาเหมือนเข้ามาตบหน้าเขาซ้ำฉาดใหญ่  หลงว่ามันคงงี่เง่าน่าดูที่ต้องมาโกรธคุณอโณเพราะแค่เสื้อเหม็นกลิ่นบุหรี่ตัวเดียว แต่มันก็เป็นไปแล้ว  งี่เง่าเสียจนหลงรำคาญตัวเอง  ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย  บุหรี่จากใคร?  ผู้หญิงหรือผู้ชาย?
   ใจเย็น ๆ สิวะหลง  แกมีสิทธิอะไรไปโกรธคุณอโณ  บอกตัวเองให้เลิกงอแงแล้วกลับไปนอนที่ห้องซะ  อย่าทำให้คุณอโณลำบากใจไปกว่านี้เลย  กระนั้นสิ่งที่หลงทำก็แค่เดินไปนั่งรอบนเตียงแทน  ช่วยไม่ได้เขาตั้งใจไว้ว่าจะไม่หลับก่อนคุณอโณ  ถึงก่อนหน้านี้จะพลาดไป แต่ตอนนี้ไม่แล้ว  ดวงตาเรียวยาวจ้องมองที่บานประตู  รอคอยวินาทีที่มันเปิดออกมา

   “โอ๊ะ!” เสียงอุทานก็ดังขึ้นที่ประตู  เจ้าของห้องหยุดชะงัก “ทำไมยังไม่นอนอีกหลง  พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนี่”
   “ครับ” หลงพยายามหาข้อแก้ตัว “พอดีหลับไปตอนหัวค่ำแล้วรอบหนึ่ง”
   “งั้นเหรอ  นอนไม่หลับตอนกลางคืนนี่แย่หน่อยนะ” นั่นไม่ใช่คำตอบที่หลงหวังสักหน่อย  และแน่นอนว่าอโณชาไม่ได้รู้เรื่องนี้  เขาง่วงเกินกว่าจะพูดอะไรแล้ว  ประคองสติกลับมาถึงห้องได้นี่ก็ปาฏิหาริย์ชัด ๆ
   “คุณอโณ  เอ่อ...เสื้อ..”
   “หือ?” อโณชาก้มมองสารร่างตัวเองแล้วก็พบว่าเผลอแต่งตัวนอนแบบสมัยอยู่คนเดียวเสียได้  สงสัยจะมึนจริง ๆ “ลืมใส่น่ะ  ช่างมันเถอะ”
   “จะดีเหรอครับ”

   อโณชาไม่ตอบคำถาม  สองขาก้าวขึ้นอีกฝั่งของเตียงแล้วทิ้งตัวลงอย่างเกียจคร้าน  หลงช่างถามเป็นเรื่องปกติ แต่ตัวเขาเองเนี่ยแหละที่ง่วงจนไม่อยากตอบอะไร  ถ้ารู้ว่าไปงานเลี้ยงคณะแล้วจะกลับมารู้สึกแย่แบบนี้คงไม่ไปแต่แรกดีกว่า

   ไม่ได้โกรธ  ไม่ได้เกลียดเพื่อน  ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ  ทุกคนเป็นคนดี  คุยสนุก  เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
   แต่แค่มันรู้สึก ‘เหนื่อย’ เฉย ๆ

   โอ๊ะ! แต่ก็มีเรื่องดี ๆ อย่างการได้เจออาแสงนี่นา  แถมยังได้ใช้เส้นสายสืบเรื่องของ...

   “หลง” คนแก่กว่าพูดอู้อี้กับหมอน  ไอ้หนุ่มตกกระที่กำลังจะล้มตัวนอนเป็นเป็นอันชะงัก
   “ครับ?”
   “เรื่องหลงน่ะ...”
   “เรื่องผม?” หลงถามย้ำ
   “.....”
   “คุณอโณ”
   “ฟี้~”

   แน่นิ่ง ไม่ไหวติง  อโณชาเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปแบบไม่บอกหมาตัวไหนทั้งนั้น  ที่แน่ ๆ ปล่อยตัวหนึ่งเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ  ความรู้สึกเหมือนดูละครแล้วเจอโฆษณานี่มันอะไรกัน!  คนตกกระยกมือเกาหัวแกรก ๆ จะให้ปลุกคุณอโณขึ้นมาถามต่อก็ไม่กล้า  มาพูดเปิด ๆ ให้อยากเสือกแล้วจากไปมันบาปนะครับคุณอโณ้!
   แม้หลงจะพยายามขยับตัวยุกหยิกให้อีกฝ่ายตื่น แต่อโณชาก็ยังไร้การตอบสนองใด ๆ  มันจึงยอมตัดใจทิ้งตัวนอนลงดี ๆ  วันนี้ออกแรงเยอะกว่าทุกวัน ทั้งแยกผ้า ซักผ้า  ไหนจะปลูกต้นไม้เป็นจ็อบเสริมอีก  หัวแตะหมอนรับรองว่าไหลยาว
   ใช่ ทั้งที่มันควรจะเป็นแบบนั้น
   แต่ความเป็นจริงคือเปลือกตาขมวดมุ่นเข้าหากันจนหน้ายับเยินเป็นหมาปั๊ก  หลับสิวะไอ้หลง!  พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานนะ  ผ้ากองใหญ่รอให้แกไปสะสางอยู่!  หลงขยับตัวงุ่นง่านก่อนจะตัดสินใจพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนตะแคงไปอีกข้าง

   วิ้งงงงงงงงงงงงงง

   สะ...สิ่งที่เปล่งแสงใต้ผ้าห่มจนตาพร่านี่มันอะไรกัน  หลงหรี่ตามองสิ่งนั้นจนหน้าสั่นเกร็ง  คุณอโณ! และไม่ใช่คุณอโณธรรมดา! มันคือ ‘คุณอโณที่ใส่กางเกงในตัวเดียว’ คุณพระคุณเจ้าสิ่งนี้มันดีงามเหลือเกิน
   แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าอโณชายังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง  ดีงามเสียจนหลงเผลอขยับตัวเข้าไปใกล้  ใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทมีดวงตาสีดำขลับที่หลงชอบอยู่  หลงเคยคิดว่ามันคือจุดเด่นบนใบหน้าคุณอโณ แต่ตอนนี้ก็ได้รู้ว่ามันคิดผิด  แม้คุณอโณปิดเปลือกตาก็ยังเป็นสิ่งสวยงามที่สุดอยู่ดี  ดวงตาซุกซนไล้ไปตามสันจมูกที่ฝังลงบนหมอนของอีกฝ่าย  หยุดค้างที่ริมฝีปากบางที่มุมปากตกลงด้านข้าง
   หลงชอบคุณอโณที่ไม่ยิ้ม  เขารู้สึกว่ามันผ่อนคลายกว่ายามเจ้าตัวเที่ยวไปส่งยิ้มหวานให้ใครต่อใคร  จะว่าไปพออยู่ด้วยกันนาน ๆ ก็เห็นคุณอโณยิ้มน้อยลง  ฟังดูน่าเศร้าแต่หลงกลับชอบที่ได้สัมผัสคุณอโณที่แตกต่างไปจากคนอื่น

   หลงต่างกับ ‘คนอื่น’ ในชีวิตคุณอโณไหมนะ?
   จะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่านะ?  หลงแค่นยิ้มใส่ความหลงตัวเอง  หัดเจียมตัวเสียบ้างเป็นแค่ไอ้เอ๋อหลงแท้ ๆ  คิดแล้วหดหู่เศร้าสลดจนต้องพลิกตัวหนีกลับไปอีกข้าง  งดมองหน้าคุณอโณเป็นการทำโทษตัวเอง  ใบหน้าตกกระซุกบนกับหมอนฟูนุ่ม  ความเครียด ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาทั้งวันกำลังแผลงฤทธิ์ย่ำยีเปลือกตาลงมาเรื่อย ๆ และวินาทีที่พระอินทร์กำลังเรียกหานั้น...

   ตุบ
   เฮือก!! หลงสะดุ้งจนแทบตกเตียง  วัตถุอุ่น ๆ บางอย่างกำลังแปะอยู่บนหลังของมัน  ไอ้เอ๋อสติแตกแทบวิ่งกรี๊ดกร๊าดไปนอกห้อง แต่เดี๋ยวก่อน! มึงต้องตั้งสตินะไอ้หลง  คิดแล้วมันก็หยิกแขนตัวเองแรง ๆ หนึ่งที  เอาล่ะ! ใจเย็น ๆ ใช้สมองอันเชื่องช้าคาดเดาว่าวัตถุนั้นคืออะไรกันแน่  ผีคงตัดออกไปได้เลย  หลงถือคติผีย่อมแตะตัวมนุษย์ไม่ได้มันผิดหลักการ  ขนาดในละครยังวิ่งผ่านกันเลย  อา...รอดแล้วเรา!  จะว่าไปที่เพิ่งขยับมาวางได้มันก็ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เหรอ  แล้วในห้องสี่เหลี่ยมนี้มันก็มีแค่สองอย่าง....

   “อื้อ” นั่นไง! ชัดเลย! โทนเสียงแบบนี้หลงจำได้
ดวงตาที่โดนความเหนื่อยล้าย่ำยีเบิกโพลงขึ้นกลางความมืด  มันกระซิบเรียก “คุณอโณครับ”
   
   กริบ ไร้ซึ่งเสียงตอบสนองจากคนคุกคาม  ทว่าอโณชาซุกหน้าลงบนแผ่นหลังเข้าไปอีกราวกับจะเอาจมุกขุดดิน  หลงกระซิบเสียงดังขึ้น “คุณอโณทำแบบนี้ผมนอนไม่ได้นะครับ”
   “อื้อ” เสียงครางตอบราวกับแปลความได้ว่า ‘เรื่องของมึง’ อย่างไรอย่างนั้น  อโณชาผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวขยับตัวเบียดแผ่นอกเปลือยเปล่าเข้าหาไออุ่น  เพราะว่าเมื่อคืนอากาศร้อนอโณเลยปรับแอร์ลงพอมาวันนี้ดันลืมปรับคืน  ไหนจะไม่ใส่เสื้อนอนเลยยิ่งเสริมให้ร่างกายโหยหาความอบอุ่นมากขึ้นไปอีก และเป้าหมายที่ใกล้ตัวที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้หมาหลงที่นอนอืดอยู่อีกฝั่งของเตียง
   “คุณอโณ้!” คนถูกลวนลามใกล้จะเป็นบ้า แต่กระนั้นก็ไม่ดิ้นสักแอะ  ช่างเป็นมนุษย์ผู้ขี้เกรงใจ๊เกรงใจเหลือเกิน  หลงนอนตัวแข็งทื่อ  ถ้าแค่ตัวจะไม่ว่าอะไรเลย  มันสวดอ้อนวอนไม่ให้น้องรักผงกขึ้นมาทักทายบ้าง  ไม่ใช่ไม่เคยเกิดนี่หว่า  แถมคราวก่อนยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ด้วย
อกซ้ายบีบตัวรุนแรงจนมันกลัวว่าจะได้ฝังศพตัวเองก่อนลุงสมาน  หลงยกมือขึ้นกุมมันหวังจะบรรเทาอาการลงแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย  หัวใจมันเต้นแรงขึ้น  แรงขึ้น  แรงจนหลงกลัวว่าจะหลุดออกมา  ลมหายใจร้อน ๆ ของอโณชาที่ปะทะหลังยิ่งดีดอุณหภูมิในกายชายหนุ่มให้สูงขึ้น
“อื้อ  หลง” เสียงเรียกอ้อแอรดอยู่บนแผ่นหลัง  ไม่นะคุณอโณ! มาละเมอเรียกชื่อแบบนี้มันก็....

พ่ายแพ้น่ะสิ...
เป้ากางเกงยกขึ้นสูงตามอุณหภูมิห้องไปติด ๆ   หลงตบหน้าผากตัวเองดังแปะ  สบถคำว่า ‘ว่าแล้ว’ ออกมาในใจดัง ๆ  แทบหลั่งน้ำตากับสถานการณ์ที่คำว่าฉิบหายยังน้อยเกินไป  จะตื่นขึ้นมาทำไมลูกพ่อ  ฮือออออออออ
“หลง” โว๊ะ! คุณอโณนี่ก็เรียกไม่เลิกจริง  ไม่รู้ฝันอะไรถึงเขาหนักหนา  เดี๋ยวสิ! คุณอโณฝันถึงหลงงั้นเหรอ?  มันชะงักนอนตัวแข็งทื่อ  สมองไพล่คิดไปถึงเรื่องเสื้อติดกลิ่นบุหรี่ที่ทำให้งอนอโณชาจนเรื่องมันบานปลายมาถึงตอนนี้  ไม่อย่างนั้นหลงคงนอนหลับโง่ ๆ ไปนานแล้ว
เขาน้อยใจตัวเองแทบบ้าที่ไม่มีสิทธิกระทั่งจะถาม  ทว่าแค่คุณอโณละเมอชื่อ ‘หลง’ ออกมาหัวใจอันแห้งเหี่ยวก็ได้น้ำหล่อเลี้ยงเต็มเปี่ยมตึงเปรี๊ยะฟูฟ่องแทบระเบิดคาอก

   คุณอโณฝันถึงหลง

   “อื้อ หลง”
   เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงแบบนั้น...
   “ไม่เอานะหลง”
   ขัดขืนแบบนั้น...
   “อย่านะ”
   หรือว่าจะฝันถึง...

“อย่าทะเลาะกับเก๋ากี้สิ”

ไอ้หมาหลงซบหน้าลงกัดหมอนอย่างคับแค้นใจ
เอาวะ! คุณอโณฝันถึงก็ดีแค่ไหนแล้ว!


..................................................................
……………………………….
…………….
…….

[Indigo]

   “เอ็งกดซักเสร็จแล้วตามข้าไปหลังร้านด้วย”
   “ครับ”
   ลุงสมานมองสภาพลูกจ้างแล้วส่ายหัวปลง ๆ  ไอ้หนุ่มนี่มันจะไหวอย่างปากว่าไหมวะ!  มาทำงานแค่ไม่กี่วันก็อดหลับอดนอนมาเสียแล้ว  ดูซี่! ตาคล้ำยังกับไปโดนใครต่อยมา  ชายสูงวัยขมวดคิ้วขณะก้มลงไปหยิบโต๊ะพับตัวเล็ก ๆ และรื้อกองสมุดฝุ่นเขรอะเพื่อหยิบบางสิ่งออกมา
   เสียงกุกกักจากหลังบ้านทำเอาหลงชะงักมือไปหลายทีเพราะกลัวลุงแกจะเป็นอะไรไป  หลงบรรจุกางเกงในตัวสุดท้ายลงในถุงซักผ้าอย่างบรรจงราวกับวางทารกบนเปล  มือขวารูดซิปปรื้ดเดียวเป็นอันเสร็จเรียบร้อย  หย่อนลงตู้แล้วเริ่มเดินเครื่องได้
   ชายหนุ่มวนกลับไปล็อกประตูหน้าร้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินฝ่าไปหลังร้านตามที่เจ้าบ้านบอกไว้  หลงภาวนาไม่ให้เจอต้นไม้ต้นใหม่อีก  เมื่อวานปลูกจนเสื้อเลอะเทอะจัดว่าเข็ดหลาบเป็นอย่างมาก และแม้วันนี้จะเตรียมพร้อมด้วยการใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนโง่ ๆ แต่ของที่ได้จากเงินคุณอโณอย่างไรมันก็หวงทั้งนั้นแหละ
   เท้าแตกแห้งย่องเบา ๆ ผ่านข้าวของเครื่องใช้เข้าไป  รอบนี้หลงไม่หยุดเสือกแบบเมื่อวานอีกแล้ว จะมีก็แต่หยุดดูรูปถ่ายลุงสมัยหนุ่มที่ทำให้เขาหัวเราะกับสังขารมนุษย์

   “กว่าจะมาได้นะเอ็ง” มาถึงก็บ่นเชียว  หลงเกาหัวแกรก ๆ “ยังจะชักช้าอีก  นั่งสิวะ”
   คนว่าง่ายทิ้งตัวลงตรงพื้นทันทีแม้คิ้วจะผูกกันเป็นปม  นึกสงสัยว่าลุงจะมาไม้ไหน
   “โว๊ะ! ใครให้เอ็งไปนั่งตรงนั้น  มานี่โว้ย!” ลุงตบป้าบ ๆ ลงบนโต๊ะญี่ปุ่นข้าง ๆ แก “นั่งนี่”
   “เออ ให้ผมนั่งแล้วโต๊ะจะไม่หักเหรอครับ”
   “นั่งพื้นสิวะไอ้โง่” สาบานว่าลุงอยากจะกรี๊ด ๆ แล้ววิ่งชนรั้วบ้านรัว ๆ  ไอ้เด็กห่านี่เข้าใจอะไรยากเสียจริงโว้ย “เร็วสิ”
   “ครับ ๆ” ไอ้หลงผู้เคยชินกับการโดนด่าทิ้งตัวลงยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ “มีอะไรเหรอครับ”
   “เอ็งลองอ่านนี่สิ” มือเหี่ยว ๆ ยื่นหนังสือที่เหี่ยวไม่แพ้มือให้
หลงขมวดคิ้วรับมันมาเพ่งพินิจอยู่ครู่หนึ่ง “บะ...แบบเรียน” มันขมวดคิ้ว “ขีนอั่น?”
“เขียนอ่านโว้ย!” ถ้ามีถาดลุงคงฟาดลงมาสักรอบ  ฝ่ายไอ้หลงบ่นอุบอิบในใจว่าทีลุงยังอ่านอโณชาเป็นอโณขาเลย  เป็นบุญนักที่ลุงแกไม่ได้ยิน  คนโดนด่ายกมือขึ้นกอดอก “ก็พอรู้หนังสือนี่หว่า”
“พูดตามตรงผมว่าตัวเองอยู่ในระดับอ่านไม่ออกเลยล่ะครับ  เหมือนเห็นแต่ตัวอักษรยึก ๆ ยือ ๆ” หลงยอมรับตรง ๆ “เคยพยายามจะอ่านหลายรอบแล้วก็ไม่ไหวเลยครับ”
“แม่งเอ๊ย แล้วเสือกพูดไทยชัดแจ๋ว” มันเกาหัวงง ๆ ว่าโดนลุงด่าอยู่หรือเปล่า “งั้นเอ็งเริ่มจากจำตัวอักษรก่อนเลย  เดี๋ยวข้าจะถามว่าหน้าตาแบบนี้ออกเสียงยังไง”
   “ห้ะ?”
   “เอ็งนี่เข้าใจอะไรยากจังวะ” มือเหี่ยว ๆ กรีดหนังสือจนเจอหน้าที่เป็นพยัญชนะ “เดี๋ยวข้าจะอ่านให้ฟังก่อนรอบสองรอบ  เอาทีละสิบตัวแล้วกัน”
   “คือ...”
   “นี่เอ็งยังสงสัยอะไรอีกเหรอวะ!”
   “ปะ...เปล่าครับ” ไอ้ลูกจ้างโบกมือ “ผมแค่กำลังคิดว่าทำไมจู่ ๆ คุณลุงถึงมาสอนผม”
   กึก  ลุงสมานชะงักกลางอากาศ  แว่นสายตายาวไหลจากดั้งจนแกแสร้งยกมือดันแบบลวก ๆ “กะ...ก็แค่อยากลองวิชา”

   แกโกหก  จริง ๆ แล้วแกถูกชะตาไอ้เด็กนี่
   แม้จะเจอกันแค่ไม่กี่วันแต่ก็อดเอ็นดูมันไม่ได้  มันทั้งโง่  ทั้งซื่อ  ใช้ทำอะไรก็ทำแถมแกจะบ่นอะไรมันก็ไม่เคยชักสีหน้าใส่  เห็นแล้วแกคิดถึงช่วงเวลาสมัยยังหนุ่มที่คอยเฝ้าพร่ำสอนหนึ่งชีวิตให้อ่านเรียนเขียนได้

   “ลองวิชา?” หลงเอียงคอ
   “เมียข้าเป็นครูภาษาไทย” ลุงสรุปให้ไอ้คนขี้สงสัย “ข้าก็คอยไปดูเวลาเขาสอนบ่อย ๆ ไม่ยากหรอก  เด็กอนุบาลยังทำได้เลย”

   เดี๋ยว ๆ ในสายตาลุงสมองไอ้หลงเท่าเด็กอนุบาลเหรอเนี่ย  มันนั่งหน้าซีด

   “แบบนี้ลูกชายคุณลุงต้องเก่งภาษาไทยน่าดูเลยเนอะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยซื่อ ๆ แถมยิ้มโชว์เขี้ยวสองข้างประจบลุง
   “ก็...เอ่อ...เก่งล่ะมั้ง” สมานอ้อมแอ้ม “เมียข้าสอนทั้งคนนี่นา”
   ลุงขี้โอ่เสียจนหลงอดขำกับความบูชาเมียของแกไม่ได้ “ลูกลุงน่าอิจฉาจังเลยนะครับ”

   ดูหลงสิ  เสียความทรงจำไปเป็นเดือนไม่ยักกะมีใครออกตามหา  จะว่าไม่เครียดเลยก็คงไม่ใช่  ดูท่าตัวมันจะไม่เป็นที่ต้องการของครอบครัวแน่ ๆ

   “แน่นอน  ถึงจะไม่ใช่ลูกชาติลูกตระกูลแต่ลูกข้าน่ะหัวเร็วสุด ๆ  ตอนนี้ก็ตำแหน่งใหญ่โต”
   “โห สุดยอดเลยครับ!” งานยุยง งานประจบต้องยกให้มัน “อยากเจอเขาจังเลยครับ”
   ลุงสมานเสใบหน้าหลบ  ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยโอ้อวดอย่าภาคภูมิใจแท้ ๆ แต่ตอนนี้แกกลับคลี่รอยยิ้มแกน ๆ ให้ “งานเขาเยอะน่ะ”
   หลงรู้สึกผิดที่ถามแบบนั้นจนอยากขอโทษ  ลุงสมานเห็นมันอ้าปากพะงาบ ๆ ก็ชิ่งตัดบท
   “เรื่องข้าช่างเถอะ  เอาเรื่องเอ็งดีกว่า” ชายสูงวัยขยับแว่น “ข้าจะอ่านให้ฟังแค่รอบเดียว  อันนี้กอ....”
   “หวา! เดี๋ยวสิครับลุง”

   กระดิ่งลมส่งเสียงอยู่เหนือศีรษะไม่ได้รบกวนสมาธิของคนด้านล่างแต่อย่างใด  ตรงกันข้ามด้วยซ้ำบรรยากาศที่ไม่เงียบจนเกินไปแบบนี้ช่วยกระตุ้นให้สมองผ่อนคลายกับบทเรียนได้มากขึ้นเสียอีก  สมานค่อย ๆ ไล่นิ้วสอนลูกจ้างอ่านทีละตัว  ถ้าครบสิบตัวเมื่อไรเขาจะเริ่มสุ่มถามมันใหม่  ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนลืมเวลาซักผ้าไปเลย
   ใบหน้ากร้านริ้วรอยยับย่นกว่าเดิมเมื่อมุมปากยกสูง  สมานหัวเราะไม่หยุดเวลาหลงออกเสียงประหลาด ๆ ที่ไม่มีบรรจุในตำราใด ๆ บนโลก  แกบังคับให้มันเคาะโต๊ะเวลาตอบผิดแล้วเริ่มสุ่มใหม่อีกครั้ง  ทำแบบนี้ไม่รู้เบื่อ  ภาพตอนที่ผู้หญิงที่รักที่สุดพร่ำสอนลูกชายที่ชานไม้แห่งนี้ซ้อนทับในความทรงจำของสมาน
   น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขาไม่ได้ร่วมสอนลูกด้วย

   เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงจนเสียงเครื่องซักผ้าด้านหน้าร้านร้องบอกลุงสมานถึงได้รู้สึกตัวว่าแกจะจริงจังกับการสอนมากไปแล้ว  เขามองสมุดจดคะแนนในมือตัวเอง  ไอ้เด็กนี่เห็นโง่ ๆ แบบนี้จัดว่าหัวดีเอาเรื่อง  จากสิบตัวในหนึ่งเซ็ตมันจะออกเสียงผิดแค่สองสามตัวเท่านั้น หรือบางเซ็ตก็ไม่มีเลย  จัดว่าเป็นผลลัพธ์ที่น่าพอใจอย่างมากสำหรับคนที่เริ่มจากศูนย์
   “วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน  นี่แค่พยัญชนะ  ยังไม่ได้ขึ้นสระ” ลุงว่าขณะรวบหนังสือมากองไว้ “เอ็งจะเอากลับไปทบทวนไหม?”
   “ทบทวน?” หลงขมวดคิ้วแน่น  การอ่านบ่อย ๆ น่าจะเป็นเรื่องดี แต่เขาไม่อยากให้เวลาหลังเลิกงานหมดไปกับเรื่องอื่น  เขาอยากใช้ทุกวินาทีกับคุณอโณให้คุ้มค่า “ผม...เอ่อ...”
   “ขี้เกียจล่ะสิ” หลงชักไม่มั่นใจว่าตกลงแกหรือเมียแกที่เป็นครูกันแน่ “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นนี่นะ  ไว้เอ็งว่าง ๆ ค่อยมาทวนที่นี่กันก็ได้”
   “คะ..ครับ” มันก้มหัวยอมรับว่าขี้เกียจแต่โดยดี “เอ่อ คุณลุงครับ”
   “อะไรวะ”
   “ขอบคุณมากนะครับ” หลงยกมือไหว้  มันซาบซึ้งใจสุด ๆ ที่ลุงสมานยอมสละเวลามาสอนหนังสือให้  ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ  นายจ้างที่ไหนจะดีเท่านี้ “ผมจะตั้งใจอ่านครับ”
   “ทำให้มันได้อย่างปากเอ็งว่าแล้วกัน” นี่ก็ซึนใส่ตลอด “ไป! ไปซักผ้าต่อ  เหลือแต่ตะกร้าที่เอ็งเอามาแล้วนี่  อย่าลืมล่ะ  ผ้าหนักเอาใส่เครื่อง  ตัวไหนบางมาก ๆ หรือดูแพงหน่อยแยกมาซักมือเลย”
   “ครับ ๆ”

   ชายหนุ่มพยักหน้าแรง ๆ ก่อนจะพุ่งตัวกลับเข้าไปในบ้าน  มันรอคอยเวลานี้มานานแล้ว! เวลาที่จะซักผ้าให้คุณอโณ  เคี้ยก ๆ ๆ  มโนภาพคือตัวมันพุ่งขึ้นไปยืนหัวเราะร่าอยู่บนยอดผา  ตะกร้าในมือสั่นหงัก ๆ
   หลงนั่งคุกเข่าลงบรรจงเรียงเสื้อของตัวเองและอโณชาแยกกองอย่างดีตามที่ลุงสมานสอนไว้  บรรจงป้ายน้ำยาลงตรงคอเสื้อและรักแร้ทีละตัว  นึกเสียดายไม่น้อยที่คุณอโณไม่ยอมยกหน้าที่ซักกางเกงในให้ทางร้าน  เสื้อผ้าหนักทั้งหมดถูกโยนลงถัง  ใส่ผงซักฟอกและน้ำยาปรับผ้านุ่นปิดฝากดปุ่มเป็นอันเสร็จเรียบร้อย  ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบตะกร้าผ้าบางที่มีเสื้อแบรนด์เนมอยู่สี่ห้าตัวขึ้นเท้ากับเอวก่อนจะเดินวกกลับเข้าไปหลังบ้านเพื่อจัดการแช่ผ้าให้เรียบร้อย
   ลุงสมานนั่งเท้าคางกับโต๊ะญี่ปุ่นมองไอ้ลูกจ้างหยิบกะละมังทำเสียงก๊อก ๆ แก๊ก ๆ อยู่ข้างรั้ว  ไอ้เด็กนี่ดูเก้ ๆ กัง ๆ เวลาซักผ้าด้วยมือเสมอ  ทีตอนขุดดินล่ะคล่องแคล่วเชียว  ชะรอยว่ามันจะเป็นคนสวนเก่าเป็นแน่แท้  หลงทิ้งกะละมังใบโตไว้ตรงลานซักล้างแล้วลากเท้ากลับมาชานไม้ด้วยใบหน้าอิดโรย  ใต้ตาดำเป็นปื้นอย่างกับเอาถ่านทา

   อย่าให้เล่าเลยว่าเมื่อคืนได้หลับตอนกี่โมง

   ลุงมองมันแล้วส่ายหัวเอือมระอา  เด็กวัยรุ่นนี่หนอ
   “เที่ยวกลางคืนเหรอเอ็งน่ะ” ไม่ได้จะจุ้นจ้าน  ลุงเองก็เข้าใจวัยรุ่นวัยกลัดมัน  พูดตรง ๆ อายุเท่าไอ้เด็กนี่ที่บ้านนอกมีลูกกันสามสี่คนไปแล้วมั้ง “อดหลับอดนอนอะไรขนาดนั้นวะ”
   “คะ..คือ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ จะให้ตอบตามจริงว่า ‘เกิดอารมณ์ทางเพศกับคุณอโณเลยไม่ได้นอนครับ’ ก็กลัวจะทำแกหัวใจวายตาย  ทว่าลุงตีความอาการของมันผิดไป
   “เฮ้ย! เรื่องธรรมดาน่า  ข้าเข้าใจ” สมานหรี่ตามอง “ถ้ายังไม่แต่งงานก็ไม่เป็นไรร้อก แต่แต่งแล้วอย่าไปทำล่ะ  ไม่งั้นเตรียมจองโลง”
   “ทำ...เอ่อ...”
   “ก็ป้าบ ๆ กันไง” ลุงตบหลังมือตัวเองสองที “อายุขนาดนี้เที่ยวผู้หญิงซะบ้างก็ดี  ไม่งั้นเก็บกดตายห่า”
   “เอ่อ...ลุงครับ” หลงว่ามันชักจะไปกันใหญ่  อีกอย่างเขาไม่ได้เที่ยว ‘ผู้หญิง’ ด้วย
   “ยังหนุ่มยังแน่นเรื่องธรรมดาโว้ย ไม่ต้องอาย” ชายชราโบกมือไปมา “อย่ารอจนเตะปีบไม่ไหวแบบข้าล่ะ  เอ็งรีบ ๆ หาเมียซะ”
   รู้สึกลุงจะเป็นกูรูด้านการหาเมียมาก  ไอ้หลงนึกสงสัยว่าสมัยหนุ่มแกจะร้ายขนาดไหน  มันยิ้มแห้ง ๆ อย่างไม่รู้จะตอบอย่างไรดี  อ๊ะ! จะว่าไปแล้วถ้าถามลุงเรื่องนั้นล่ะก็...  ก้อนความสงสัยที่อุดอยู่ในเส้นเลือดตรงสมองน่าจะสลายไปได้บ้าง

   “ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”
   “ว่ามา”
   หลงกลืนน้ำลายเอื้อก “คนเราจะเกิดอารมณ์ทางเพศได้กับทุกคนเลยเหรอครับ?”
   ลุงสมานฟังคำถามเหมือนมาจากเด็กเสียงเพิ่งแตกหนุ่มแล้วเกาหัวแกร่ก ๆ “ข้าว่าถ้ามันกระตุ้นมาก ๆ  ต่อให้ไม่ได้ชอบก็มีอะไรกันได้  ไม่อย่างนั้นผู้ชายมันจะมีปัญหาเรื่องไปตีหม้อเหรอวะ”
   “ตีหม้อ? ตีทำไมอะครับ”
   “โว้ย! เอ็งมันต้องเรียนภาษาไทยเพิ่มจริง ๆ  หมายถึงไปฟาดกระหรี่น่ะโว้ย  ผู้หญิงหากินที่ป้าบ ๆ กันแล้วจ่ายเงินน่ะ” นี่มันพจนานุกรมแล้ว  อีกนิดจะอธิบายวิธีการใช้คำและคำเหมือนคำตรงข้ามให้ด้วย
   “อ๋อ เข้าใจแล้วครับ”
   “เออ นั่นแหละ” ลุงปาดเหงื่อ “ถ้าเลวมาก ๆ ไม่มีหางแม่งก็เอาหมด”

   เฮือก! หลงสะดุ้ง  ถ้าหลงเลวขนาดที่ลุงบอกทั้งห้องก็มีแต่เก๋ากี้ที่รอดน่ะสิ  ละ..แล้วอีกคน...

   “แบบนั้นมันแย่มากเลยนะครับ!” หลงแย้งเสียงดัง
   “ข้าพูดในกรณีที่แย่ที่สุด  ไอ้พวกเดรัจฉานบางคนกระทั่งลูกหลานญาติพี่น้องมันยังมีอารมณ์ได้เลย  ข่าวตามหนังสือพิมพ์เยอะแยะไป” หลงหน้าซีด ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการเกิดอารมณ์ทางเพศเป็นเรื่องใหญ่โตเพียงนี้ “แต่ถ้าคนปกติก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
   “สรุปว่าผู้ชายมีอารมณ์กับใครก็ได้เป็นเรื่องปกติงั้นสิครับ”
   “จะว่าแบบนั้นก็ถูก”

   อย่างนั้นที่เกิดกับคุณอโณก็เป็นเรื่องปกติอย่างนั้นเหรอ...

   คิดแล้วก็ได้แต่กุมขมับ  หลงรู้ความเป็นไปของโลก  ถึงจะสูญเสียความทรงจำแต่มันก็รู้ดีว่าโลกนี้ส่วนใหญ่ยอมรับผู้หญิงกับผู้ชายเท่านั้น  ถ้าอย่างนั้นมันจะถือว่าแปลกไหมที่รู้สึกอย่างนั้นกับคุณอโณ อืม จะว่าไปคุณอโณก็เคยพูดเองว่าได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายนี่นา?
   สมานมองลูกจ้างเท้าคางขมวดคิ้วคร่ำเครียดแล้วได้แต่ส่ายหัวปลง ๆ  โถ...ไอ้ลูกเจี๊ยบริอาจมีความรัก  คงไปหลงสาวที่ไหนเข้าล่ะสิท่า  แถมน่าจะฟาดกันไปแล้วเรียบร้อย  ทำมาปรึกษาข้า  เอ็งรู้จักไอ้สมานน้อยไป แต่ก่อนนี่เพื่อนฝูงทะเลาะกับเมีย ตีกับผัว  คั่วกับกิ๊กไม่เคยพ้นสมองข้า!
   “แต่มันก็มีกรณีที่มากกว่าเสร็จสรรพแล้วแยกย้ายกันนะโว้ย” ลุงสมานเหลือบมองปฏิกิริยาเห็นไอ้ลูกจ้างชะงักแล้วก็ได้ใจ “ถ้ามีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องเรื่องมันก็ซับซ้อนขึ้นนะ”
   “แบบไหนเหรอครับ”
   “พูดยากเว้ย” ลุงเกาหัวแกรก ๆ “ยกตัวอย่างนะ แต่ก่อนข้าก็เสเพลเปรี้ยวตีนไปทั่ว แต่พอมาเจอเมียก็หยุดทุกอย่าง  มันมากกว่าแค่อยากป้าบ ๆ”
   “มากกว่าป้าบ ๆ นี่มันจะขนาดไหนครับลุง  มีอุปกรณ์ประกอบ?” ไอ้หลงชักสงสัย  หรือลุงจะสายแอดวานซ์โซ่ แส้ กุญแจมือ เทียนไข หรือน้ำแข็งแบบในหนัง
   “บ๊ะ! ไอ้หอกหักนี่ไม่ใช่แบบที่เอ็งคิด” มือเหี่ยว ๆ ทุบโต๊ะ “ข้าหมายถึง ‘ความรัก’ โว้ย”
   หลงพึมพำ “ความรัก”
   “เออสิ  ไม่ใช่แค่อยากทำอย่างว่าแล้วทางใครทางมัน อยากให้เป็นของเราแค่คนเดียว  ใครมาแอบมองเมียข้านี่มีสอยร่วง”
   “ลุงหมายถึง เอ่อ...หวงเขา?”
   “ทั้งหึงทั้งหวงเลยแหละว้อย” สมานตบเข่าฉาด “แล้วก็ไม่อยากให้เป็นฝ่ายเดียวด้วย  แบบนั้นมันเหมือนถุยน้ำลายใส่กำแพง”
   เห็นไอ้หลงเอียงคอจนจะเคล็ดลุงก็จัดการอธิบายต่อ “หมายถึงอยากให้เขารักตอบ”
   ดวงตาเรียวเบิกกว้าง  ทุกประโยคที่ลุงสมานพูดมานั่นเหมือนเข้ามานั่งกลางใจเขา  ถามว่ามีประโยคไหนที่ไม่ตรงกับสถานการณ์ตอนนี้ด้วยเหรอ?
   ร่างสูง ๆ ยันตัวขึ้นยืนโงนเงนเล็กน้อย  คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด  ทว่านี่มันได้เวลาซักผ้าที่แช่เอาไว้แล้ว

   “ถ้าข้าเข้าวงการพี่อ้อยพี่ฉอดไม่ได้เกิดร้อก”

   เสียงโอ้อวดจากด้านหลังไม่ได้เข้าหัวของหลงแม้แต่น้อย  ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ลานซักล้าง  ทิ้งตัวลงบนม้านั่งเตี้ย ๆ กางแข้งขายาวเกะกะออก

   หลงถามตัวเองอีกครั้งด้วยคำถามเดิม  ‘เขาคิดอย่างไรกับคุณอโณกันแน่’

   มือกร้านล้วงลงไปคว้าผ้าชุ่มฟองขึ้นมาจากน้ำ

   แค่เกิดอารมณ์งั้นเหรอ?  ไม่ใช่เลย  ไม่ใช่เลยสักนิด  ถ้าแบบนั้นแค่เข้าห้องน้ำไปก็จบเรื่องแล้ว แต่หลงไม่เคยทำแบบนั้น

   แซก ๆ  สองมือจับเสื้อเชิ้ตราคาแพงเสียดเข้าหากัน

   มากกว่านั้น  มากกว่าอยากมองแบบไม่หวังอะไร

   แซก ๆ  แรงขยี้ตรงคอเสื้อมากขึ้น

   น้อยใจทุกครั้งที่เขาออกไปกับคนอื่น  โกรธตัวเองที่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเขาแม้แต่น้อย

   แซก ๆ  ขยี้แรงขึ้นอีก

   ไม่เอานะห้ามมองคนอื่น  มองแต่ผมสิ!
   แบบนี้มันเท่ากับว่า....

‘หมายถึงอยากให้เขารักตอบ’

   เสียงลุงสมานดังก้องในหัวราวกับเป็นคำตอบของทุกอย่าง  มือทั้งสองจุ่มเสื้อตัวนั้นลงในกะละมังข้าง ๆ  ฟองที่เกาะเสื้อค่อย ๆ สลายไปกับน้ำ  เหลือแต่เพียงเสื้อสีขาวที่สะอาดอย่างที่สุด

ใช่แล้ว  หลงชอบคุณอโณในแบบนั้น
แบบที่อยากให้เขายอมรับ
แบบที่อยากอยู่ข้าง ๆ
แบบที่อยากหึงหวง
แบบที่อยากสวมกอด

   แบบที่เรียกว่า ‘ความรัก’

มันยกเสื้อในมือขึ้นแตะปลายจมูก

ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อา  เสื้อคุณอโณที่ไร้กลิ่นบุหรี่นี่หอมที่สุดในโลกเลย


   TBC

หลงผู้น่าสงสารโดนคุณอโณลวนลาม ฮืออออออออออออออ เราต้อง #ทีมหลง ค่ะ  คุณอโณนั่นแหละผิด ทำให้มันกลายเป็นโรคจิตแบบนี้ 5555
มันกำลังจะเดินทางเข้าสู่นิยายรักแบบจริงจังแล้วนะคะ เพราะไอ้หมาหลงรู้ตัวแล้ว เย้ๆ ๆ (ที่ผ่านมานั่นคืออะไร Orz)
ช่วงนี้คนเขียนยุ่งมากเลยค่ะ  ประหนึ่งหยุดทั้งปีมาทำงานสิ้นปี  ฮืออออออออ
จะรีบมาต่อหลงตามสถิติเดิมนะคะ 555555
ขอบคุณที่ติดตามค่า //เกาะขา

[fammi50]

จิ้มมมมมมมมมม คิดถึงจังงงงงงง หายไปนานเลย

[B52]

จะมีใครน่าสงสารได้เท่ากับหลงบ้าง

[mild-dy]

 

[packy]

ลุ้นมากอ่ะ ว่าตัวจริงของหลงคือใคร
ทำไมไม่มีใครตามหาเลย
ถ้าเป็นละครไทย ป่านนี้ญาติฮุบสมบัติละ

[Infinity 888]

#ทีมหลง รอคุณอโณรู้ตัวบ้าง

[lizzii]

เหมือนคุณอโณจะไม่รุ้ตัวเลยว่าทำหลงใจสั่นตลอดๆ

[bittertam]

โอ้ยยย น่ารักมากค่ะ หลงตลกมาก
หลงรู้ตัวแล้ว ก็รอดูว่าจะรักกันยังไง คุณอโนนี่ก็ดูๆชอบหลงอยู่น๊าาา
คิคิ
อยากให้รักกันไวๆ ปริศนาตัวหลงอีก

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ

[Ginny Jinny]

อยากรู้จังหมาหลงตัวโตเป็นใครมาจากไหน 

[alternative]

#ทีมหลง

โธ่ๆๆๆๆๆ ลวนลามได้แต่เสื้อคุณอโณ
หลงเอ๊ย เอ็งนี่พลเมืองชั้นใต้เก๋ากี้จริงๆ

[Viewonohm]

หลงน่ารักมาก ไม่อยากให้หลงจำได้เลย

[PlenG]

หลงมาอ่านได้สักพักแล้วค่ะ

หลงนี่เหมือนหมาจริงๆแหละ คือตั้งแต่พี่อโณตั้งชื่อว่าหลงให้นี่คิดถึงแถวบ้านเลยค่ะ เวลามีหมาหลงมาจะชื่อหลงทุกตัว นิสัยก็ยังเหมือนหมาอีก รอเจ้าของกลับบ้านมาเล่นด้วย แล้วมันก็ซื่อจนฮามากอะ เมื่อไหร่ความทรงจำจะกลับมาก็ไม่รู้ๆ อยากรู้เรื่องของหลงบ้างไรบ้างค่ะ ขุดดินปลูกต้นไม้เก่งนี่จะเป็นนักจัดสวนมั้ย? อ่านไทยไม่ออกแสดงว่าใช้ภาษาอื่นมากกว่าหรือเปล่า? เดาว่าลุงสมานต้องมีส่วนคลี่คลายในเรื่องนี้ลูกชายลุงอาจรู้จักก็เป็นได้#งานมโนต้องมา

พี่อโณ นางน่ารักและเป็นคนดีมาก มีสเน่ห์ปลายจวักหมารักหมาหลง ชอบอ่อยแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วย รอพี่อโณชอบหลงต่อไป เพราะตอนนี้นางนิ่งมากค่ะ ไม่มีวี่แววเลย

[khwanruen]

#ทีมหลง ละกันเนาะ คุณอโณทำให้หลงใจแตก ฮาฮา

[๐๐ตะวัน๐๐]

คุณอโนอย่าอ่อยหลงสิค่า

สงสารเด็กมันหน่อยยยยย

[QXanth139]

คุณอโณอย่าอ่อยหลงมากสิ แค่นี้ก็หลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว

[Fragrant]

หลงก็ยังคงจมูกดีเลิศเหมือนเคยจริงๆ ถ้าเป็นแฟนกันรับรองใครทำอะไรคุณอโณหลงคงรู้หมดจากการดมกลิ่น 

[wikichan]

#ทีมหลง ..หลวตัวเอง บ้าาาาาาา หลงคุณอโณ ตะหากกกกกกก

ถึงหลงจะเอ๋อ แต่หลงก็คิดได้นะ อะไรควรไม่ควร อย่าจู่โจมเดี๋ยวไก่ตื่นนะหลง
ลุงสมานนี่ขี้สงสัยดีนะ หลงต้องเป็นคนทำสวน ทำฟาร์มปลูกดอกไม้ ต้นไม้ขายรึป่าววววววววว
รอตอนหน้าค่าาา

[mirin]

หลงเด็กน้อยเพิ่งจะเข้าใจตัวเองว่าชอบคุณอโณ

[bew_yunjae]

หลงปล้ำเลยๆๆ กร๊ากกกกก
เรื่องนี้เหมือนนั่งรถสองแถวหวานเย็น เต๊าะยอนเต๊าะ
ค่อยๆเรื่อยๆมาเรียงๆ
ในที่สุดหลงก็รู้ตัวสักที ฮั่วฮ่าๆๆๆ ปล้ำเลยๆๆ

[Mouse2U]

ที่สูดเข้าไปมันมีแต่กลิ่นผงซักฟอกทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอคะหลง

[aiLime13]

ขำแรงจนหน้าสั่น
ผงพอกหน้าที่พอกไว้ร่วงในคีย์บอร์ดคอมหมดเลยค่ะ ก๊ากกกกกกก

 

ลั่นแรงมากตอนที่หลงถูกลวนลาม โถๆๆ หลงเอ้ยหลง
เกิดเป็นหลงนี่ต้องสตรองจริงๆ นะคะ แต่ละแคมเปญของพี่อโณนี่ชวนให้คิดไปเองทั้งนั้น
ขนาดได้อยู่ในความฝันก็ยังต้องมาทะเลาะกับเก๋ากี๋ คิดดูสิอาภัพขนาดไหน #กอดแรง

ชอบลุงสมานมาก ลุงน่ารักมาก
ใครเห็นหลงนี่ก็ต้องเอ็นดูในความหลงทุกคนจริงๆ เนอะ
อยากเอามากอดลูบหัวเกาคาง หมาโกลเด้นท์ซื่อๆ ชัดๆ เลยค่ะ 5555555555
ตอนนี้หลงรู้ใจตัวเองล่ะ เหลือแต่พี่อโณนี่แหละที่ชอบออกแคมเปญมาทำให้หลงหวั่นไหว
แบบนี้เค้าเรียกว่าให้ความหวังมั้ย? หรือหลงมันคิดไปเอง ถถถถถถถถถถถถถ
แต่พี่อโณก็รู้สึกดีที่มีหลงอยู่ด้วยกันนี่เนอะ หวังว่าพี่อโณจะรู้ใจตัวเองเหมือนกันนะคะ >_<

นี่แอบสงสัยว่าหลงเป็นลูกครึ่งรึเปล่านะ?
หน้ามีกระ อ่านภาษาไทยไม่ออกเนี่ย?

อยากอ่านตอนหน้าแล้ววววววววววววว 

[Malimaru]

คือตอนอ่านก็ว่ารู้สึกละมุนละไมในชีวิตเมื่อเจอพาร์ทของหลง คุณอโณ และเก๋ากี๊
แต่พอมาเจอลุงสมานเข้าไป... อยู่ดีๆก็รู้สึกหน่วงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ลูกลุงคือใคร... ทำไมลุงถึงเดียวดายอยู่ในร้านซักรีดที่มีร่องรอยของอดีตเต็มไปหมดแบบนั้น?

รออ่านตอนต่อไปอย่างแรงเลยค่ะ ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ 

[TachibanaRain]

หลงเอ้ยหลงงงง นี่คือเพิ่งรู้ตัวเหรอว่ารักคุณอโณ โถววว แสดงออกจัดเต็มซะขนาดนั้นนี่ต้องกราบขอบคุณลุงสมานแกเลยนะที่ช่วยชี้ทางสว่างให้เนี่ย ละพอรู้ตัวแบบนี้จะทำไงต่อไปละแต่รับรองได้เลยว่าหลงมันต้องรุกคุณอโณแน่ๆ