หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[kanunsak]

เฮ้อ... รู้ตัวซักทีนะไอ้หมาหลง แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าแกหน่ะ เป็นได้แค่น้อยเท่านั้น ตัวจริงคือชั้นย่ะ ชิ... #ทีมเก๋ากี้

[Arancia]

หลงรุกเลยลูกกกกกกกกกกกกกก
คุณอโณรออยู่ 5555555555555

[Monkey D lufy]

หลงรู้สึกตัวแล้วหรอ  ถึงเวลาบุกเต็มที่แล้ว

ชนะใจคุณอโณให้ได้นะ. สู้ๆ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 13

   “ร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ” แผ่นฟิล์มสีดำถูกเลื่อนมาตรงหน้า “จะเหลือก็แต่เรื่องความทรงจำ”

   นั่นมันเรื่องใหญ่ที่สุดเลยไม่ใช่หรือไง  อโณชาแย้งในใจ

   “ทางคนไข้เองก็ควรให้ความร่วมมือในการฝึกประสาทสัมผัสทั้งห้า  รวมไปถึงการออกไปพบปะผู้คนหรือสถานที่ใหม่ ๆ   เผื่อจะพบจุดเชื่อมโยงกับความทรงจำ  ถ้าไม่ได้รับสิ่งกระตุ้นมันจะรักษาไม่ได้ผลเอานะครับ”
   “เรื่องนี้ผมผิดเองแหละครับ  ที่ไม่ค่อยได้พาเขาไปไหนเลย” อโณชาออกรับแทนลูกชายที่นั่งคอตกหงิง ๆ เพราะถูกคุณหมอดุ
   คุณหมอประวิทย์รู้สึกน้ำท่วมปากอย่างบอกไม่ถูก  จะบอกให้พาคนไข้ไปข้างนอกก็ไม่กล้า  ก็แหม  แค่คุณเขารับคนไข้ไร้หัวนอนปลายเท้าไว้ดูแลนี่ก็รบกวนจะแย่  แต่ถ้าในฐานะแพทย์แล้ว  อย่างไรก็ต้องแนะนำการรักษาตรง ๆ

   “เป็นไปได้ว่าสภาพแวดล้อมปัจจุบันไม่ใช่สิ่งที่คนไข้คุ้นชิน  เลยยังหาจุดเชื่อมโยงไม่ได้น่ะครับ” นายแพทย์คลึงหัวคิ้วอย่างใช้ความคิด “ถ้ามีเวลาก็แนะนำให้ออกไปที่แปลก ๆ บ้างนะ”
   “ผมจะลองดูนะครับ”
   “แล้วเรื่องคดีเป็นอย่างไรบ้างครับ”
   “ทางตำรวจเงียบ ๆ ไปนะครับ  คงคิดว่าไม่ใช่คดีรุนแรง  ไม่มีใครเสียชีวิต” หลงกลืนน้ำลายเอื๊อก  นี่มันต้องตายก่อนเหรอพี่ตำรวจถึงจะทำงาน “พอดีผมมีคนรู้จักที่พอจะช่วยเรื่องนี้ได้  คงจะเริ่มคืบหน้าบ้างแล้วล่ะครับ”
   ประวิทย์พยักหน้ารับ “มีอะไรให้หมอช่วยก็บอกได้นะครับ”
   “ขอบคุณครับ”
   เห็นคุณอโณยกมือไหว้  ไอ้หลงที่นั่งมึน ๆ ก็ยกมือไหว้คุณหมอตามทันที  คนแก่กว่าเก็บสมุดโน้ตที่ใช้จดอาการของหลงและปากกาลงกระเป๋าเงียบ ๆ   เป็นสัญญาณบอกว่าภารกิจพบคุณหมอของอาทิตย์นี้เสร็จสิ้นลงแล้ว  อโณชาคล้องสายสะพายเข้าที่บ่าก่อนหันมาเรียก “ไปกันเถอะหลง”
   ทว่าคนไข้กลับนั่งตัวแข็งทื่อ…
   “ผะ...ผม...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ “พอดีมีเรื่องอยากคุยกับคุณหมอแค่สองคนน่ะครับ”
   “เอ๋?” คนตาโศกเลิกคิ้วขึ้น  ความสงสัยพุ่งปรี๊ดเข้ามาทันที  มีเรื่องอะไรที่เขารู้ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?  แล้วหลงเนี่ยนะต้องมีความลับกับเขา?
   “นะครับคุณอโณ” มันฉีกยิ้มแกน ๆ “แค่แป๊บเดียวเองครับ”
   “งั้นฉันออกไปรอหน้าห้องนะ  เสร็จแล้วตามมาด้วยล่ะ”
   “ครับ”
   ปกติก็ไม่ใช่คนขี้เสือกอะไร  ออกจะหนักไปทางไม่ใส่ใจรายละเอียดด้วยซ้ำ  แต่รอบนี้หลงมันมีพิรุธจนอโณชาอดจะชะเง้อมองก่อนออกห้องไม่ได้  ทำตัวเป็นคุณพ่อกังวลเรื่องลูกชายเข้าสู่วัยรุ่นชัด ๆ

   ปัง

   สิ้นเสียงปิดประตูหลงก็ถอนหายใจโล่งอก  บรรยากาศสุดตึงเครียดบรรเทาลงในพริบตา  ไหล่ห่อ ๆ ยกขึ้นมาตั้งตระหง่าน  ไอ้หนุ่มตกกระสบตาเป็นประกายวิ้ง ๆ เข้ากับคุณหมอประวิทย์ที่มองมาทางนี้อยู่แล้ว
   “มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” นายแพทย์กล่าวขณะยกน้ำขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบาย ๆ
   ตรงกันข้ามกับหลงลิบลับ  มันนั่งสั่นขาอยู่ไม่สุขตั้งแต่เข้าห้องมาแล้ว  หรือพูดให้ถูกคือตั้งแต่เมื่อคืนด้วยซ้ำ  ทั้งนอนไม่หลับ  เครียดสารพัด  ไม่รู้จะทำอย่างไรดี  อยากรีบมาเจอคุณหมอเร็ว ๆ   ตอนแรกก็เครียดอยู่ตั้งนานว่าคุณอโณมาด้วยจะถามอย่างไรดี  อยากถามสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ...

“คนเสียความทรงจำนี่เกิดอารมณ์ทางเพศได้เป็นเรื่องปกติใช่ไหมครับ”
พรูดดดดดดดดดดดดดดดดดด
   น้ำใส ๆ กระฉูดลงแฟ้มเอกสารจนคุณหมอเช็ดออกแทบไม่ทัน  สองมือเช็ดปาดของเหลวออกจากคางภาพลักษณ์นายแพทย์ดุขรึมหายวับไปในพริบตา  ก็ใครจะไม่ตกใจวะ  คนไข้ตั้งท่าว่าเรื่องใหญ่โตมหรสพ  ที่ไหนได้...คดีพลิก!  กูก็นึกว่าเรื่องอะไร!
   “แค่ก ๆ ๆ” เขาไอใส่กระดาษทิชชู
   “เอ่อ  มันผิดปกติเหรอครับ?” ถ้าไม่เกรงใจหมอก็อยากจะตอบว่า ‘ผิดปกติที่มึงมาถามเนี่ยแหละ’   พอดีว่าแกยังวิดน้ำออกจากโพรงจมูกไม่หมด  ฝ่ายไอ้หลงเห็นหมอไม่ยอมตอบก็ยิ่งร้อนรน “ผมก็พอรู้มาบ้าง  ว่ามันต้องมีบ้าง  แต่ถ้ามีบ่อย ๆ มันน่าจะ...”
   “ปกติครับ!” คุณหมอยกมือห้าม  ก่อนไอ้ห่านี่จะพ่นคำเพ้อเจ้อเวิ่นเว้ออะไรไปมากกว่านี้ “เสียความทรงจำอย่างไร  ร่างกายก็ยังเป็นปกติ  จะเกิดอารมณ์ทางเพศก็ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ  ไม่มีสิแปลก”
   “จริงเหรอครับ” เกิดมานายแพทย์ประวิทย์ไม่เคยพบใครที่ดูซาบซึ้งใจกับการเกิดอารมณ์ทางเพศมากเท่าคนไข้ท่านนี้เลยจริง ๆ “ผมค่อยโล่งอกหน่อย”
   เคยมีเคสที่นิสัยก่อนและหลังเสียความทรงจำบุคลิกแตกต่างกันอยู่บ้าง  และนั่นทำให้หมอสงสัยไม่น้อยว่าตัวตนจริง ๆ ของไอ้ผู้ชายคนนี้มันเป็นเช่นนี้หรือเปล่า  นึกพลางโยนกระดาษทิชชูเปียก ๆ ลงถังขยะ “สบายใจได้ครับ”
ถึงหมอจะหนักใจมากก็ตาม
   “ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” สองมือประนมกราบกรานอย่างซาบซึ้งใจ
   “เล็กน้อยครับ  ตอนแรกเห็นว่าถึงขั้นให้ผู้ปกครอง  เอ๊ย!  ผมหมายถึงให้อีกคนออกไปก่อน  ตกใจแทบแย่ว่ามีอะไร” นายแพทย์ส่ายหัวปลง ๆ
   “ก็มันน่าอายนี่ครับ”
   “เรื่องธรรมดาของผู้ชายแหละครับ  อีกอย่างถ้ามีปัญหาขึ้นมาจริง ๆ อีกคนจะได้ช่วยดูแลได้”
   “คุณหมอหมายถึง  เอ่อ...ดูแลเรื่องอารมณ์ทางเพศ?”
   “เรื่องอื่นสิคู้ณณณณณณณณณ!” หูแก้วกาแฟในมือหมอแทบแหลกคามือ  ขืนคุยกับไอ้นี่ต่อไปเขาอาจจะต้องเข้าบำบัดจิตก่อนมันฟื้นความทรงจำแน่ ๆ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  หมอขอเตรียมตัวพบคนไข้คนต่อไปนะครับ”
   วิธีการไล่อ้อม ๆ ของหมออาจจะไม่ได้ผล  แต่โชคดีเหลือหลายที่หลงเองก็ไม่รู้จะถามอะไรอีกแล้ว  สิ่งที่สงสัยคาใจมาตลอดถูกปัดเป่าด้วยการแพทย์  ดูมีความน่าเชื่อถือกว่ากูรูนามสมานเป็นไหน ๆ   ถ้าไปเล่าให้ฟังลุงคงตบเข่าฉาดแล้วบอกว่า 'เห็นไหมล่ะ  ข้าว่าแล้ว!’
   ชายหนุ่มไหว้ปะหลก ๆ ให้คุณหมออีกรอบเป็นการขอบพระคุณอย่างสูง  ประวิทย์พยักหน้ารับคำขอบคุณ  ขณะมองแผ่นหลังใต้เสื้อยืดลายการ์ตูนค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไปที่ประตูห้อง  เรียวคิ้วของนายแพทย์ขมวดเข้าหากัน...

   ไปมีอารมณ์กับใครจนต้องเอามาถามเนี่ย?
   ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย  แต่ก็ช่างมันเถอะ  ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องยุ่ง  ว่าแล้วก็ยกกาแฟที่เหลือในแก้วกระดกแบบวันช็อท  เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงทักทายตรงหน้าห้องดังลอดเข้ามา

   “อ้าว!  เป็นไงบ้างจ๊ะ”
   “แข็งแรงสุด ๆ เลยครับ” ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวโชว์กระดูกและฟันที่แข็งแรง “คุณอ้นเป็นไงบ้างครับ?”
   “สบายดีค่ะ  วันนี้ได้คุยกับคุณอโณเลยอารมณ์ดีสุด ๆ” พยาบาลสาวเจ้าเนื้อทำหน้าเคลิบเคลิ้ม “วุ่นวายกันไปทั้งวอร์ดเลยล่ะค่ะ”
   บาปแท้คุณอโณ  หลงแอบคาดโทษในใจ  แต่เอ๊ะ!  แล้วพ่อคนบาปหายไปไหนเสียแล้วล่ะ “เอ่อ...”
   “ถ้าคุณอโณล่ะก็ไปเข้าห้องน้ำค่ะ” แค่หลงอ้าปากหล่อนก็เห็นไปยันลิ้นไก่  ร่างท้วม ๆ ขยับกองเอกสารแนบอก “คุณนั่งรอตรงนี้แหละค่ะ  เดี๋ยวแกก็คงกลับมาเอง”
   “เหรอครับ”
   โถ  พ่อคู้ณ!  ทำอย่างกับคุณอโณไปออกรบ  อ้นส่ายหัวปลง ๆ “ฉันอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณก่อนก็ได้นะคะ”
   “ผมเกรงใจน่ะ  คุณอ้นไปทำงานเถอะครับ” คนหาเรื่องอู้ถึงกับเซ็ง  ว่าจะหลอกถามชีวิตความเป็นอยู่นู่นนี่สักหน่อยแท้ ๆ   ก็เอาเถอะ  ถ้าคุณเขาไม่สบายใจก็คงไม่ดี
   “ถ้ามีอะไรเรียกได้นะคะ  ฉันไปเดินตรวจแถวฝั่งนู้นนี่เอง”
   “ขอบคุณมากครับ”

   คุณอ้นเป็นพยาบาลที่หลงสนิทที่สุดระหว่างพักรักษาตัว  ด้วยความช่างคุยเจาะแจะแต่ไม่น่ารำคาญของหล่อนทำให้อยู่ด้วยแล้วสบายใจ  เธอเป็นคนลูกล่อลูกชนดี  รู้ว่าจังหวะไหนควรหรือไม่ควรถามอะไร  ถ้าไม่นับที่เธอมาแกล้งแซวว่าหลงถูกทิ้งตอนคุณอโณมารับช้าล่ะก็นะ
   ปลายนิ้วเท้าแกว่งไปมาอย่างเบื่อหน่าย  หลงเป็นโรคไม่ถูกกับโรงพยาบาล  ไม่ว่าจะตอนฟื้นขึ้นมาหรือหลังจากนั้น  มากี่ครั้งก็รู้สึกไม่สบายใจทุกที  กลิ่นน้ำยาฉุนจมูกกับบรรยากาศหดหู่ของคนป่วยยิ่งกระตุ้นให้อยากออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ
   อโณชาไปเข้าห้องน้ำที่ซิมบับเวหรืออย่างไร  ถึงได้ปล่อยเด็กชายหลงฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว  วันนี้คุณอโณและหลงต้องลางานครึ่งวัน  เพราะคุณหมอประวิทย์ขอเลื่อนนัดกะทันหันเนื่องด้วยธุระส่วนตัว  อันที่จริงจะยกเลิกรอบนี้แล้วเข้าตรวจรอบหน้าเลยก็ได้  แต่อโณชาไม่ยอมให้การรักษาขาดตอน  พ่อคุณยืนยันหนักแน่นว่าอย่างไรก็ต้องพาหลงมาหาหมอให้ครบตามที่นัดไว้
   คงอยากให้ความทรงจำกลับมาเร็ว ๆ ล่ะมั้ง
   คิดแล้วก็มานั่งน้อยใจอยู่คนเดียว  เฮ้อออออออออออ  พอรู้ตัวว่า...

   “หลง”
   รัก...
   “รอนานหรือเปล่า”
   ชิ้งงงงงงงงงง  ประหนึ่งมีแสงศักดิ์สิทธิ์จากเบื้องบนส่องลงมาโปรดสัตว์โลกตัวน้อย ๆ ที่นอนสั่นเทา  สายตารีบตวัดจากนิ้วโป้งตีนเขรอะขี้เล็บขึ้นมาเป็นใบหน้าหล่อ ๆ แทน  อโณชายิ้มแห้ง ๆ
   “โทษทีนะ  ห้องน้ำชั้นนี้เสีย  ฉันเลยต้องไปรอคิวเข้าด้านล่างแทน”
   “รอไม่นานเลยครับ!” แหลสิ้นดี  เมื่อครู่ยังโอดครวญเหมือนอโณชาหายไปชั่วกัปชั่วกัลป์แท้ ๆ “ผมนั่งแป๊บเดียวเองครับ”
   “เหรอ” เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน “มีเรื่องปรึกษาคุณหมอเยอะขนาดนั้นเชียว”

   ฉึกกกกกกกกกกกก  ไอ้โหลงงงงงง  ใครใช้ให้มึงโกหกแบบนั้น  เป็นไงล่ะ!  เจอคาถาสะท้อนกลับแทงแม่งกลางหน้าผากเลย  หลงหันซ้ายหันขวาแล้วหยิบธนูที่เสียบหน้าออก

   “ระ...เรื่องทั่วไปน่ะครับ  ฮะ ๆ”
   “งั้นเหรอ”
   “แบบว่ามันทั่วไป๊ทั่วไป  จนไม่อยากให้คุณอโณเสียเวลานั่งฟังด้วยเลย” มั่นใจว่าควายยังดูออก  และไม่ต้องเอื้อมมือไปเช็กเขาบนหัวให้เสียเวลา  อโณชาก็ดูออก  แต่เขาไม่รู้จะรีดถามหลงไปเพื่ออะไร  บางทีคงจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่เขารู้ไม่ได้ล่ะมั้ง  นี่ถ้าอโณชารู้ว่าที่เครียดแทบตาย  ความจริงแล้วมันแค่ปรึกษาเรื่องกามา  คงอยากยันไอ้หลงตกตึกเป็นแน่แท้
   “เอาเป็นว่า  มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้นะ”
   “ครับ!”  ถ้าบอกแล้วคุณอโณจะช่วยจริง ๆ ล่ะก็นะ  มันต่อท้ายในใจ
   “นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว  เดี๋ยวเราแวะกินข้าวในโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน  หลงจะได้ไปทำงานต่อได้เลย”
   “ดีเลยครับ  ผมอยากกินข้าวกับคุณอโณ”
   เจ้านายพยักหน้ารับประโยคอ้อยเบา ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย  ก่อนจะออกเดินดุ่ม ๆ นำไปก่อน  ปล่อยให้สัตว์เลี้ยงที่ยิงมุกเก้อเก็บเศษหน้าแล้วรีบวิ่งตามหลังไป  น่าเสียดายที่ไอ้หมาหลงไม่ทันได้เห็น  ว่าคนด้านหน้าต้องกัดริมฝีปากแรงแค่ไหนถึงจะห้ามไม่ให้รอยยิ้มเล็ดลอดออกมา

   ก็แค่ดีใจที่มีคนอยากกินข้าวด้วยเท่านั้นเอง
   ประโยคน่าอายแบบนั้น  ถ้าไม่เอ๋อแบบหลง  ใครมันจะไปกล้าพูดออกมาตรง ๆ ล่ะ

   “หลง  อย่าเดินช้าสิ”

................................................................
.......................................
.....................
..........


   หลังมื้ออาหารในแคนทีนเสร็จสิ้น  อโณชาก็พาตุ๊กตาหน้ารถมาส่งที่ร้านลุงสมานอันเป็นทางผ่านก่อนไปที่ทำงาน  อย่างว่าแหละ  เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว  นั่งมองหน้าคุณอโณจ้วงข้าวสามสี่คำก็หมดจานเสียแล้ว  มันอ้อยอิ่งอยู่นานกว่าจะยอมขึ้นรถกลับ  ทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกว่าไม่ชอบโรงพยาบาลแท้ ๆ   แหลสิ้นดี
   เจ้าของรถเหลือบมองหน้าปัดบนข้อมือ  พบว่าเพิ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าเท่านั้น  การจราจรบนถนนเลยไม่เลวร้ายมากนัก  อโณชาเอื้อมมือไปปรับช่องแอร์ให้หลงเล็กน้อย  เห็นนั่งเหงื่อตกไม่รู้มันร้อนอะไรนักหนา

   “หลงไม่สบายตัวเหรอ?” เขาถามไปตามที่สังเกต
   “อากาศมันร้อนเฉย ๆ แหละครับ  ไม่ได้เป็นอะไร”
   “เรื่องที่คุณหมอบอกน่ะ” อยู่ ๆ พ่อคุณก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน “เรื่องวิธีการรักษา”
   “ถ้าวิตามินอยู่ในกระเป๋าผมแล้วครับ”
   “ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย” อโณชาส่ายหัว “เรื่องที่ให้ออกไปเจอสถานที่อื่น ๆ บ้างน่ะ”
   “ครับ?”
“ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ”

ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ  ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ  ไว้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ

   ประโยคเดียวจากปากคุณอโณเอคโค่ในหัวไอ้หลงไปมา  โอ้แม่เจ้า!  คุณอโณชวนไปเที่ยว!  ไปเที่ยวกันสองต่อสอง  ไปนอนค้างอ้างแรม  ไป...

   “ทำหน้าอะไรแบบนั้น”
   “ผมทำหน้าแบบไหนออกไปเหรอครับ” มือยกลูบใบหน้าเลอะกระของตัวเอง  ไม่นะ!  เราต้องเก็บอาการ  แฮ่ก ๆ
   “เอ่อ...บอกไม่ถูก  เหมือนจะดีใจแบบแปลก ๆ น่ะ”จะให้พูดตรง ๆ ว่าเหมือนตาลุงคลั่งกามาที่มีแผนชั่วร้ายในใจก็กระไรอยู่
   “ก็ต้องดีใจสิครับ!  ผมอยากไปเที่ยวกับคุณอโณสุด ๆ ไปเลยครับ!”
   “เว่อร์ไปแล้ว” เพราะทนสายตาวิบวับเหมือนหมาได้กระดูกไม่ไหว  อโณชาเลยแกล้งเบือนหน้ากลับเข้าหาพื้นถนน  ไฟแดงอยู่แท้ ๆ ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา “แต่อาจจะไปได้ไม่ไกลนะ”
   “ไปไหนก็ดีใจทั้งนั้นแหละครับ  เดินออกมาซื้อผักกาดข้างบ้านผมยังดีใจเลย” ไม่รู้จะเรียกว่ามักน้อยหรือไม่คิดอะไรเลยดี
   “ยังไม่รับปากว่าจะมีเวลาว่างนะ” อโณชาแบ่งรับแบ่งสู้ “อย่างต้นเดือนหน้าก็ติดสัมมนาอีก”
   “ผมรอได้ครับ” อย่าว่าแต่เหงือกแห้งเลย  ยิ้มค้างขนาดนี้มันแห้งไปยันลิ้นไก่แล้ว  มวลความสุขทะลักทลายออกมาตามรูขุมขนแผ่กระจายในอากาศจนอโณชาชักทำตัวไม่ถูก  โชคดีที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดีเขาจึงได้โอกาสแสร้งทำสนใจรถบนถนนแทน

   ช่วงนี้หลงมีออร่าบางอย่างที่แปลกออกไปจนอโณชาสัมผัสได้  และถ้าจำไม่ผิด  มันเริ่มเป็นมาได้สี่วันก่อน  พอย้อนกลับไปนึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น  วันนั้นอโณชาปวดหัวนิดหน่อยเพราะฤทธิ์เหล้าในงานเลี้ยงรุ่น  และหลงเองก็ไปทำงานกับลุงสมานตามปกติ  แต่พอกลับมาเขาก็สัมผัสได้ถึงความประหลาด
   หลงเป็นคนพูดจาใช้ภาษาแปลก ๆ อยู่แล้ว  จะให้พูดตรง ๆ ก็คือ  ดูอ้อน ๆ ตลอดเวลา  ก่อนหน้านี้อโณชาคิดว่าหลงแค่เลือกใช้คำไม่ถูก  หรือไม่ก็เพราะอยากประจบเขาเยอะ ๆ เลยมาพูดแบบนี้ด้วย  อาจจะแย่ไปหน่อย  แต่คนเอื่อยเฉื่อยอย่างเขาชอบคิดอะไรที่มันตัดปัญหาแบบนี้นักล่ะ

   ใครจะไปคิดว่าตอนนี้มันเริ่มกลับมาเป็น ‘ปัญหา’
   ไอ้คำพูดคำจายังพอทน!  แต่ไอ้สายตาเยิ้ม ๆ นี่ใครสั่งใครสอนให้ทำนะ  ที่เอ๋อ ๆ ตาใสซื่อบนเตียงโรง’บาลมันหายไปไหนกัน!  พยายามจะไม่คิดอะไรแล้วเชียว  แต่ตอนนี้จะไม่ให้คิดมันก็สมองระดับหลงแล้วนะ!
   เอี๊ยดดดดดดดด
   พื้นรองเท้าเหยียบลงไปเต็มแรง  เล่นเอารถเบียดตัวเข้าไปจอดอยู่ข้างฟุตปาธอย่างน่าหวาดเสียว  อโณชาหันขวับ  น่าประทับใจมากที่หลงยังยิ้มหวานโชว์ลิ้นไก่ได้เสมอต้นเสมอปลาย  อย่าว่าแต่ลิ้นไก่แห้งเลยบางทีตอนนี้อาจแห้งถึงกระเพาะอาหารแล้วมั้ง

   “เสียดายจัง  อยากอยู่กับคุณอโณต่อ” มือหยาบกร้านปลดเข็มขัดนิรภัยอย่างอ้อยอิ่ง
   “จะโดดงานหรือไงหือ?” อโณชารู้ว่าแค่พูดถึงเรื่องงาน  หลงก็จะดิ้นพล่าน ๆ   รอบนี้ก็ได้ผลอีกเช่นเคย  จากที่ทำชักช้า  แต่ตอนนี้แทบพุ่งเข้าร้านไปแล้ว “หวา!  เดี๋ยวสิหลง  อย่าเพิ่งไป”
   “ครับ?”
   “ฉันว่าจะไปขอบคุณลุงสมานสักหน่อย  ที่ช่วยดูแลหลงน่ะ” อีกนิดเดียวอโณชาคงหยิบสมุดพกออกไปด้วย  นึกว่าปรึกษาครูประจำชั้นเรื่องลูกชายเกรดตกเสียอีก  ร่างสูงยันตัวเองออกมาจากรถ  ก่อนจะเดินอ้อมไปหยิบถุงขนมที่แวะซื้อที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงด้านหลังรถ “ไปกันเถอะ  เข้างานสายเดี๋ยวโดนหักเงินเดือนนะ”
   “ลุงแกยิ่งหาเรื่องหักผมอยู่เรื่อยด้วย”
   หลงบ่นงุ้งงิ้งขณะเดินตามหลังคุณอโณไปติด ๆ   ใจดีกับเขาไปทั่วเลยนะเนี่ย  เกิดลุงสมานติดใจให้คุณอโณเป็นลูกรัก  ไอ้หลงไม่ซวยหรอกหรือ  แค่แย่งกับคุณพยาบาลก็ปางตายแล้วน้า~
   อากาศวันนี้ร้อนจนหลงเหงื่อออกมากกว่าปกติ  แถมยังต้องร้อนรุ่มใจกับไฟรักสุมทรวงอีก  ใช่แล้ว!  หลังจากจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้  มันก็รู้ตัวทันทีว่าควรทำอะไร...

   จงเป็นเหาฉลามของคุณอโณ
   คลอเคลียและเต็มไปด้วยคุณประโยชน์

   “เอ่อ...หลง  ไม่ต้องเดินใกล้ขนาดนั้นก็ได้” วัตถุด้านหลังดูคล้ายจะสิงร่าง  หยาดเหงื่อเป็นเม็ด ๆ แทบหยดลงหัวอโณชาอยู่แล้ว “อากาศมันร้อนน่ะ” ประโยคนี้ต้องรีบพูด  เพราะกลัวหลงจะคิดว่ารังเกียจอะไร
   “นั่นสินะครับ  ฮะ ๆ ๆ” ไอ้เหาฉลามขยับถอยออกมาหนึ่งก้าวถ้วนให้อโณชาได้หายใจหายคอคล่องขึ้น  บางทีคุณอโณอาจจะแอบฝังแม่เหล็กไว้กับเขาตอนสลบก็ได้นะ  ทำไมเดินไปเดินมาก็ต้องไปเบียดไปสีอยู่ข้าง ๆ ด้วยก็ไม่รู้
   อย่างที่บอกว่าวันนี้อากาศร้อน  คุณอโณที่ผิวขาวอย่างลูกผู้ดีเลยส่งสีแดงเรื่อตัดกับเส้นผมที่คลอเคลียอยู่ตรงท้ายทอยชื้นเหงื่อ  กลิ่นน้ำหอมสะอาด ๆ ชวนให้ยื่นหน้าเข้าไปสูดกลิ่นน้อยเสียเมื่อไร  แล้วไหนจะ...

   ตุบ!
   เพราะจู่ ๆ คนตัวแดงข้างหน้าก็หยุดเดิน  หลงที่เดินตามเป็นเงาเลยชนตุบเข้าด้านหลังจัง ๆ   ชะงักกะทันหันแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีนัก  หนุ่มตกกระเหลือบตาขึ้นมองป้ายร้าน ‘สมานซักรีด’  และเมื่อหรี่ตามองผ่านสติ๊กเกอร์บอกค่าบริการสีซีด ๆ เข้าไป  เขาก็เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างในทันที

   ผัวะ! บานประตูถูกผลักอย่างรุนแรง  ตามด้วยร่างของลูกจ้างที่พุ่งเข้ามาก่อนใคร  หลงวิ่งเข้าไปถึงกลางบ้าน คุกเข่าลงตรงร่างชายแก่ที่นอนคว่ำอยู่

   “ลุงครับ!  ลุงเป็นอะไร”
   “โอ๊ย!” เสียงแหบแห้งโอดครวญลั่น “หลัง...  ปวดหลัง”
   “หกล้มเหรอครับ” ตาเรียวตวัดสำรวจไปทั่วบริเวณ
   “ไม่!  อยู่ ๆ มันก็...อูยยยยยย” ลุงสมานงอตัวอย่างทรมาน
   “คุณอโณ!” ชายหนุ่มตะโกนกลับไปที่หน้าประตู  เจ้าของชื่อยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าหวาดผวาทำอะไรไม่ถูก “โทรเรียกรถโรงพยาบาลเลยครับ!”
   ใบหน้าแดงก่ำของอโณชาซีดเผือดไปถนัดตา  มือขาว ๆ สั่นเล็กน้อยขณะแตะสัมผัสบนจอมือถือ  เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เรียกสติกลับมา “ฮัลโหล!  มีคนแก่ได้รับบาดเจ็บครับ  อยู่ที่...”

   “เฮ้ย!  ถึงกับต้องเข้าโรงหมอเลยเหรอวะ” เจ็บขนาดนี้ยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกนะ “ไม่ไป!  ข้าไม่ไป”
   “ครับ  รีบมาด่วนเลยนะครับ” อโณชาตัดบทสนทนาลงทันทีก่อนจะรีบสาวเท้าตามเข้ามาในบ้าน  คุกเข่าลงข้าง ๆ หลง “ไม่ถึงห้านาทีน่าจะมาถึง”
   “โอเคครับ”
   “ข้าก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป” รอบนี้ไม่เถียงอย่างเดียว  มือเหี่ยว ๆ พยายามตะเกียกตะกายยันตัวขึ้นจากพื้น “ข้าไม่ได้เป็นหนักขนาดนะ...”

   ตุบ!

   กายเนื้อผอม ๆ ถูกกดให้นอนราบลงไปกับพื้นด้วยมือขาวซีด  หลงอ้าปากค้าง  ก็นั่นไม่ใช่มือมันนะสิ...
   ดวงตาโศกเจือแววอ่อนโยนขณะที่ริมฝีปากขยับพูดอย่างสุภาพ “กรุณาเชื่อฟังผมด้วยครับ  ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกระดูกสันหลัง  ไม่ควรจะเคลื่อนไหวเองนะครับ”
   “ตะ...แต่ข้า...”
   “คุณลุงคงไม่อยากเป็นอัมพาตหรอกใช่ไหมครับ?”

   อย่าว่าแต่ลุงสมานเลย แม้แต่หลงยังนิ่งตามไปด้วย


.............................................................
.....................................
.................
..........

[Indigo]

   “เอ...คนไข้มีประวัติกับทางโรงพยาบาลอยู่แล้วนะคะ”
   ประโยคแรกจากฝ่ายทะเบียนทำเอาหลงหันขวับมาขอความเห็นจากอโณชา  ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วครู่  การไปล้วงข้อมูลของผู้ป่วยนั้นเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง  เขาจึงตอบแบบเลี่ยง ๆ
   “อย่างนั้นเหรอครับ  ไม่ต้องทำประวัติใหม่ใช่ไหมครับ”
   “ไม่ต้องค่ะ  ญาติกลับไปรอที่ห้องตรวจเลยก็ได้นะคะ”
   “ขอบคุณมากครับ” อโณชาค้อมหัวอย่างนอบน้อมก่อนจะรับบัตรประชาชนของลุงสมานยัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วออกเดินไปยังทิศทางที่จากมา  ทันทีที่รถพยาบาลมาถึงที่หมายเจ้าหน้าที่ก็เข็นชายชราเข้าห้องตรวจไปก่อน  พร้อมกับบอกให้ญาติไปยื่นเรื่องทำประวัติกับฝ่ายทะเบียน  โชคดีที่อโณชาหัวไวพอจะคว้าบัตรประชาชนของลุงติดมือมาด้วย
   “คุณอโณ” เสียงทุ้มด้านหลังเอ่ยเรียก “มีประวัตินี่หมายความว่าลุงเคยมาตรวจที่นี่บ่อยเหรอครับ  หรือจะเป็นโรคร้ายแรง”
   “ไม่หรอก  ต่อให้เป็นไข้หวัดเขาก็ทำประวัติให้หมดแหละ” ได้ยินแบบนี้หลงค่อยยิ้มออก “เราไปรอที่ห้องตรวจกันเถอะ”
   “ครับ”

   พื้นหินอันคุ้นตาทอดยาวไปเบื้องหน้า  เพิ่งออกจากที่นี่ไม่ถึงชั่วโมงก็ได้กลับมาอีกแล้ว  ดูท่าหลงจะมีดวงกับโรงพยาบาลเสียจริง  พื้นรองเท้าแตะสลับกับรองเท้าหนังเสียดสีไปมาจนกระทั่งป้ายห้องตรวจปรากฏอยู่เบื้องหน้า  อโณชาทิ้งตัวลงนั่งก่อนเป็นเชิงให้หลงตามไปนั่งข้าง ๆ
   “คุณอโณไหวไหมครับ  หน้าซีดเชียว” แย่จริง ๆ ที่เพิ่งจะมาสังเกตเอาตอนนี้  อโณชาผู้เข้มแข็งและเป็นที่พึ่งมาตลอดทางทำไมถึงได้หน้าซีดขนาดนี้  หลงลนลานทำอะไรไม่ถูก “อะ...เอ่อ...เรียกหมอไหมครับ”
   “ไม่เป็นไรหรอก  เข้าออกห้องแอร์บ่อย ๆ ในวันที่อากาศร้อนก็แบบนี้แหละ” หลังที่เคยตั้งตรงสง่างามลู่แนบไปกับพนักพิงอย่างอ่อนแรง  หน้าอกกระเพื่อมเร็วขึ้นจนเขาต้องพยายามควบคุมลมหายใจช้า ๆ
   “นี่มันแย่แล้วนะครับ” ไม่ไหวแล้ว  หลงร้อนรนแทบบ้า  เขายันตัวเองขึ้นจากเก้าอี้  เป้าหมายคือพยาบาลสักคน...

   พรึ่บ
   ชายเสื้อยืดถูกดึงจนเซไปด้านหลัง  แข้งขาพันกันชั่วขณะและเมื่อหาศูนย์ถ่วงที่พอเหมาะได้หลงก็รีบหันกลับไป

   “ผมจะไปตาม...”
   “อย่า” คนที่เอนราบไปกับเก้าอี้ยังอุตส่าห์หาเรี่ยวแรงมายกแขนดึงรั้งไว้  อโณชาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่“อย่าไปเลยหลง”
   “แต่...”
“อยู่กับฉันตรงนี้แหละ”

   ร่างสูง ๆ กลับมาทิ้งตัวนั่งยังเก้าอี้ข้าง ๆ  ต่อให้ในใจร้อนรนแทบบ้าอย่างไรคำพูดของคุณอโณก็สำคัญที่สุด  แค่ครั้งนี้เท่านั้นหลงจะนั่งให้อกซ้ายเผาตัวเองตายไปเลย
   ดวงตาโศกเหลือบมองเห็นเงาข้างตัวก็ถอนหายใจโล่งอก  ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรกับแค่อาการเครียดจนหายใจไม่ทัน  ตอนที่พาหลงมาโรงพยาบาลก็มีอาการนี้เล็กน้อยเหมือนกัน  ไม่ใช่เรื่องใหญ่จนต้องเรียกหมอหรอก
   เสียงหวีดของรถพยาบาลยังหลอนหูไม่หาย  เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันขณะพยายามควบคุมลมหายใจ  ทว่าสัมผัสตรงข้างขมับที่ออกแรงผลักช้า ๆ นี่มัน...

   ตุบ
   ศีรษะคนป่วยหล่นตุบลงบนเบาะแข็ง ๆ ที่มีกล้ามเนื้อผสมกระดูก  อโณชาครางรับสัมผัสจากปลายนิ้วที่กดคลึงอยู่ข้างขมับ
   “คุณอโณขยับขาไปด้านนู้นสิครับ  จะได้นอนสบายขึ้น”
   “มันเกะกะคนอื่นนะ”
   “ไม่มีคนอยู่แถวนี้หรอกครับ” ฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ “นะครับ  จะได้หายเร็ว ๆ”
   อาจเพราะเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์  อโณชาจึงยอมขยับตัวทิ้งขาไปด้านปลายสุดของเก้าอี้แล้วนอนราบอย่างว่าง่าย  ปล่อยให้หลงปรนิบัติอย่างที่ใจอยาก  เขาหลับตาลง ลมหายใจที่ติดขัดค่อย ๆ ผ่อนคลาย
   ความเงียบขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ   ไร้บทสนทนาใด ๆ   เมื่อดวงตาถูกปิด  อโณชาจึงใช้โสตประสาทในการรับรู้แทน  เสียงล้อเข็นในโรงพยาบาลหรือแม้แต่เสียงพูดคุยของผู้คนที่เดินผ่านไม่อาจเล็ดลอดไปได้  และเมื่อลมหายใจเข้าสู่ภาวะปกติ  ความอับอายก็เริ่มตีตื่นขึ้นมา
   ภาพผู้ชายนอนหนุนตักกันคงไม่น่าดูเลยสักนิด  แถมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย  ยิ่งน่าอายไปกันใหญ่  ตามหลักแล้วอโณชาควรหลีกหนีด้วยการผละออกแล้วกลับมานั่งตามปกติแท้ ๆ   ทว่าวันนี้ต่อมเหตุผลมันโดนกดทับด้วยปลายนิ้วอุ่น ๆ ตรงขมับ
   รู้สึกดีจนแทบจะหลับได้เลยล่ะ

   “ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบอันยาวนาน
   “อืม”
   “ผมนวดเก่งใช่ไหมล่ะ?”
   แทบหลุดขำพรวด  ใครสั่งใครสอนให้หลงตัวเองแบบนี้นะ  ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง “นวดเป็นเหรอ?”
   “กดมั่ว ๆ ครับ  เห็นในทีวีเขาทำกัน  ตอนคุณหญิงแม่เป็นลม”
   นี่เขาเหมือนคุณหญิงแม่เหรอวะ  ทั้งเคืองทั้งขำจนแทบสำลักอีกรอบ  เขาส่ายหัว “หลงเอ๊ย...”

   จิตใจสงบจนเผลอซุกใบหน้าลงกับต้นขาแน่น ๆ

   ครืดดดดดดดดดดดด

   บานประตูฝั่งตรงข้ามเลื่อนเปิด  ทำเอาอโณชาดีดผึงขึ้นมานั่งแทบไม่ทัน  สมองมึนชาไปชั่วขณะ  นายแพทย์ที่เดินออกมาเป็นชายร่างท้วมสวมแว่นกรอบสีทอง  ตรงปรี่เข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
   “ญาติของคุณสมานใช่ไหมครับ  เชิญเข้ามาด้านในหน่อยครับ”
   “เอ่อ...” หลงอ้าปากพะงาบ ๆ และก่อนจะทันได้ตอบอะไร  คุณหมอก็เดินกลับเข้าไปในห้อง  มันมองหน้าคุณอโณขอความเห็น  พออีกฝ่ายพยักหน้ารับถึงได้กล้าเดินตามเข้าไป
   “ทำไมถึงปล่อยให้อาการหนักขนาดนี้ได้ครับ!  ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแกต้องได้รับการรักษา” นั่นเป็นประโยคแรกที่หมอยิงใส่  แม้จะไม่มีคำหยาบแต่เนื้อหานั้นดูตรงกันข้าม “ที่รัดดามหลังก็ไม่ยอมใส่  ยาหมดก็ไม่มาเอา  ถ้าไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้มันก็หนักสิครับ”
   “เอ่อ  คุณหมอครับ” เห็นท่าไม่ดีอโณชาจึงรีบเข้ามาขัด “พวกเราไม่ใช่ญาติครับ”
   “อ้าว!” แล้วก็ไม่รีบบอก  ให้หมอยืนด่าตั้งนาน “ต้องขอโทษด้วยครับ”
   “ผมผิดเองแหละครับ  ที่แจ้งช้า” อโณชาทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้าม “มีเรื่องที่ต้องติดต่อทางญาติคุณลุงเหรอครับ”
   “ใช่ครับ” คุณหมอดูลำบากใจที่พูดเล็กน้อย “ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องการรักษาน่ะครับ”
   “ลุงแกเป็นหนักเลยเหรอครับหมอ” หลงโพล่งขึ้นมาอย่างร้อนรน
   “เพราะไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่รู้ผลน่ะครับ  จริง ๆ ทางเราตรวจพบว่าคุณสมานมีอาการหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทเมื่อครึ่งปีมาแล้ว  ทางคนไข้ก็ทราบข้อนี้ดี  แต่กลับไม่มาทำกายภาพบำบัดหรือรับยาตามที่หมอนัด”
   “ดื้อชะมัด” อโณชาบ่นพึมพำเสียจนหลงที่นั่งข้าง ๆ พลอยขนลุกซู่
   “ตอนนี้อาการมันหนักกว่าที่คาดไว้แล้วนะครับ” นายแพทย์ถอนหายใจ “ตอนนี้หมอฉีดยาแก้ปวดให้  คนไข้เลยหลับไปแล้ว  พอแกตื่นขึ้นมาอาจจะต้องขอ MRI ใหม่อีกครั้งเพราะคาดว่าผลเก่าคงใช้ไม่ได้แล้ว”
   “คุณหมอหมายความว่า...”
   “ครับ  บางทีอาจจะต้องผ่าตัด”

   นี่มันหนักกว่าที่อโณชาและหลงคิดไว้มาก  พวกเขาไม่ใช่ญาติลุงสมานที่จะมีสิทธิเสนอความเห็นอะไรทั้งนั้น  อโณชากัดฟันครุ่นคิด

   “ไม่ทราบว่าพอจะติดต่อญาติคนไข้ได้ไหมครับ”
   “โอ๊ะ!” คนที่ใบ้แดกอยู่นานประโยชน์ตบเข่า “ผมรู้แล้ว ๆ   ลุงสมานเคยเล่าว่าแกมีลูกชาย  แต่เอ่อ...ไม่รู้จะติดต่ออย่างไรเหมือนกันครับ”
   “ลุงเขามีมือถือนี่  ฉันเห็นเบอร์โทรศัพท์อยู่ที่หน้าร้าน”
   “จริงด้วยเนอะครับ!  ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปหามือถือแกดีกว่า”
   “ระหว่างนี้ต้องขอรบกวนคุณหมอดูแลคุณลุงให้หน่อยนะครับ  นี่นามบัตรของผม” ว่าแล้วคุณชายก็เลื่อนกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ไปตรงหน้า “มีเรื่องด่วนให้รีบติดต่อเข้ามาทันทีเลยนะครับ”
   “ได้เลยครับ”
“ผมขอเวลาสักครู่  คงไปไม่นานหรอกครับ”
   ไม่รอให้เสียเวลา  หลังตรงสง่าเหยียดขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง  อโณชาขยับกระเป๋าสะพายที่พาดบนบ่า  น้ำเสียงนุ่ม ๆ เอ่ยบอกคนข้างหลัง

“ไปกันเถอะ  หลง”

เจ้าของชื่อปลอม ๆ อดยิ้มในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ไม่ได้
คุณโณของเขาพึ่งพาได้เสมอจริง ๆ


TBC

เอาคนแก่มาทรมานคือความสุขของเราค่ะ 5555555 //ลุงลุกขึ้นมาถีบ  รักลุงนะคะ <3
ใครที่ลุ้นให้หลงรุก  มันรุกแล้วนะคะ แต่มาแบบสายเหาฉลาม  เกาะแกะ มุ้งมิ้งน่ารัก อิอิ
คุณอโณจะทนลูกตื๊อต่อไปเยี่ยงไรรรรร  โปรดติดตามตอนต่อไป ไป ไป ไป ไป!
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ //กอดขาจนกระดูกหัวเข่าแตก

[B52]

คำพูดคำจาของหลงแต่ละอย่างทีวีสอนมาหมดเลยใช่ไหม    คุณอโณเนี่ยอยู่ตรงไหนก็ต้องให้มีเหตุเข้ามาหาเรืรอยเลยนะ  ดีใจที่มา

[QXanth139]

ยิ่งอ่านยิ่งเอ็นดูหลงจริงๆ คุณอโณก็เป็นเหมือนกันใช่มั้ย

[JustWait]

 

[decem]

  รักคนแต่ง อย่างอ่านต่อแล้วว 

[๐๐ตะวัน๐๐]

สงสารคุณหมอเบาๆ

ลุงอย่าเป็นอะไรน่ะ

[wikichan]

หลงรุกจริง ยิ่งความคิดในใจนี่ไปไกลไวมาก 55555555
รุกเอาให้คุณอโณ อ่อนลงให้หมดไปเลยยยยนะะะ
ว่าแต่ ลุงอาการหนักเลยอ่ะ  หลงตายแน่..ร้านซักรีด 55555

[Ginny Jinny]

หลงยังคงรักและรั่วเหมือนเดิม 

[lizzii]

เห็นเค้านวดให้คุณหญิงแม่ 55555555
ขำหลงอ่ะ

[Infinity 888]

อิหลงมันน่ารัก 555555 คุณอโณเอ็นดูหล่ะสิ

สงสารลุง ลูกแกหายไปไหนแล้ว

[packy]

อยากรู้จริงๆ ว่าหลงเป็นใคร แล้วลูกของลุงเป็นใคร ดูจะเชื่อมโยงกัน

[kdds]

โถ พ่อเหาฉลาม

[Mouse2U]

ให้คุณอโณนอนตักตัวเองแบบเนียนๆ เลยนะคะหลง

[alternative]

หลงรักหลง

ละครสอนมาดี เลยรุกคุณอโณได้ประหนึ่งเหาฉลาม 5555

ลุงอย่าเป็นอะไรมากเลย ขอให้เจอลูกนะ

[Malimaru]

หลงนี่มันน่ารักดีแท้ๆ น่ารักจนไม่อยากให้หาบ้านหรือครอบครัวเดิมเจอเลย
อยากให้หลงอยู่กับคุณอโณไปนานๆจริงๆ เพราะอีกนิดเดียวคุณอโณก็น่าจะคิดอะไรกับหลงมากกว่าการเป็นแค่หลงแล้วล่ะ
(ป้าเห็นคุณอโณเธอแอบกัดปากตอนหลงบอกอยากกินข้าวกับเธอด้วยนะ ไหนจะรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนหลงมองหน้าเธออีกล่ะ)

ส่วนคุณอโณ... พ่อคุณ อะไรจะเป็นคนดีขนาดนี้ กระทั่งลุงสมาน คุณอโณยังรับเป็นธุระดูแล
หลงเลือกคนรักได้ถูกต้องแล้วล่ะ
ผลของความดีที่คุณอโณทำในครั้งนี้ ป้าก็ขอให้ได้เสียกับหลงในเร็ววันนะจ๊ะ (เฮ่ย! มันใช่เหรอ?!!)

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ 

[bew_yunjae]

หลงเป็นเจ้าชายที่ถูกเนรเทศจากเกาะอังกฤษรึเปล่าคะ
ขี้ร้อน ขี้อัอน หน่อมแน้ม 55555
คุณอโณววว รู้สึกถึงออร่าเลิฟๆยังคะ หลงเกาะประหนึ่งจะสิง
รอหลงค่ะ แม้ว่าจะนานมาก ฮือออ

[Jibbubu]

โธ่ หลงเหาฉลามผู้น่ารักของอโณ เราไม่คิดจะเป็นอย่างอื่นหรือไงห่ะเนี่ย น่ารักจริงงงง

[Fragrant]

มุมมุ้งมิ้ง ณ โรงพยาบาล ตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าคุณอโณแอบรู้สึกดีๆกับหลงแล้ววววว เย่ ดีใจเหลือหลาย
สงสารลุงสมานอ่ะ ที่แกไม่ยอมรักษาเพราะแกไม่มีเงินหรือเปล่านะ จะเจอประเด็นลูกทอดทิ้งหรือไม่(?) แต่ไม่อยากให้ลุงแกชีวิตมาม่ามากเกินไป สงสารแกอ่ะ 
รอตอนต่อไปนะค่ะ 

[mirin]

เอาใจช่วยลุงสมานอย่าเป็นอะไรมากนะ
หลงกับคุณอโณนี่อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักชะมัด

[mild-dy]

  

[aiLime13]

คิดถึงหลงมากกกกกกกกกกกก
ตอนนี้อัพสกิลจากลูกหมาเป็นเหาฉลามแล้วสินะคะ 55555555555
ออดอ้อน ออเซาะ ฉอเลาะดีจริงๆ ทั้งหมดนี่คือจำจากละครมาผสมกับในชีวิตจริงสินะ

นี่ขำแรงตอนไปถามคุณหมอเรื่องมีอารมณ์ทางเพศ
คือมันแบบ.. หลงนี่มันหลงจริงๆ เลยค่ะ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก 
ถ้าเราเป็นคุณหมอจะปวดหัวกับคนไข้รายนี้มาก เพราะคนที่หลงมันมีอารมณ์ด้วยไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน
แต่เป็นคุณอโณขวัญใจนทั้งโรงพยาบาลนั่นเองง เองงง เองงงงงง /เสียงเอคโค่


สงสารลุงสมานจังเลยค่ะ ; - ;
อยู่ตัวคนเดียวลูกก็ไปอยู่ไหนไม่รู้ ถ้าหลงไม่มาเจอนี่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
เอาใจช่วยให้หาตัวลูกชายลุงสมานให้เจอไวๆ นะคะ พี่อโณนี่นอกจากหล่อ แสนดี แล้วยังพึ่งพาได้เสมอจริงๆ
แบบนี้แหละไอ้หมาหลงมันถึงได้รักเอาหลงเอาขนาดนี้ >___<


ว่าแต่ว่า...
ลูกชายลุงสมานเนี่ย.. จะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับหลงมั้ยนะ?

[Cappello]

คิดถึงหลงกับคุณอโณ

[magarons]

ตาเยิ้มมองคุณอโณ คิดไปคิดมา แกน่ากลัวนะหลง555

[zuu_zaa]

 

[TachibanaRain]

ฮ่าๆๆๆๆก่อนอื่นขอหัวเราะลั่นดังๆก่อน ทำไมสงสารคุณหมอทั้งคุณหมอที่รักษาหลง ทั้งคุณหมอที่รักษาลุง โดยดฉพาะรายแรกหนักสุดเห็นใจคุณหมอจริงๆค่ะที่ต้องมารับมือกับหลงมัน ฮาา ส่วนเรื่องลุงเราว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยอะเพราะเอาจริงดูลุงแกอึกอักแปลกๆตอนเล่าเรื่องครอบครัวนะ

ปอลิง ตกลงนี่หลงมันรุกแล้วใช่มั้ย โถวววว นี่คุณอโณควรเขินหรือกลัวมันดี

[Bb nale]

น่ารักมากมาย หลงเป็นหมาหลงที่ดีมาก ภักดีสุดๆ รออ่านต่ออีกอยากรู้ว่าหมาหลงเป็นใคร