ความทรงจำที่ 14
ดูท่างานหามือถือลุงสมานจะไม่หมูเสียแล้ว
“ตรงหน้าทีวีไม่เจอเลยครับคุณอโณ”
“โซฟาก็ไม่มีเหมือนกัน”
เฮ้อออออออออออออออออ สองเสียงทอดถอนใจโดยมิได้นัดหมายไว้
ไม่รู้ว่าบ้านหรือกองขยะ อโณชาผู้รักสะอาดมึนหัวติ้ว ๆ ตั้งแต่ย่างเหยียบก้าวแรกเข้ามาแล้ว ข้าวของรกแถมยังมีกลิ่นอับในบางจุดอีกต่างหาก ปล่อยให้คนแก่อยู่ตัวคนเดียวในสภาพแบบนี้ไม่ไหวเลย เขาส่ายหัวปลง ๆ พลางกดโทรเข้าเบอร์ลุงสมานอีกครั้ง แต่ผลก็เหมือนเดิมคือปิดเครื่อง
“ฮัดชิ่วววววววว” หลงหันไปจามใส่ฝาผนัง สูดน้ำมูกฟุดฟิด “ฝุ่นเยอะจังเลยครับ”
อโณชาพยักหน้าเห็นด้วย “มือถือคุณลุงก็ดันมาแบตฯหมดอีก”
“ทำยังไงดีครับคุณอโณ”
เจ้าของชื่อกอดอกครุ่นคิดหาทางรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้า “มันน่าจะวางอยู่ที่ใกล้ ๆ มือหน่อยหรือเปล่า ปกติลุงเขาชอบนั่งตรงไหนของบ้าน”
“โอ๊ะ!! ผมพอจะนึกออกแล้ว” ไอ้หลงดมกลิ่นเดินนำอโณชาลึกเข้าไปในบ้าน ขายาว ๆ ก้าวตามเข้าไปเห็นของวางระเกะระกะแล้วหน้าซีดเผือดกว่าเดิม อย่าบอกนะว่ามีโซนให้รื้อของอีก
“ตรงนี้มีสวนหลังบ้านครับ ลุงแกชอบมานั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ” คนตกกระว่าขณะกวาดสายตาไปทั่ว “บางทีอาจจะวางทิ้งไว้แถวนี้ก็ได้”
ลมพัดจากประตูที่เปิดทิ้งไว้หอบเอาความเย็นสบายเข้ามา อโณชาแปลกใจไม่น้อยที่บ้านแคบ ๆ ในเมืองยังอุตส่าห์มีสวนหลังบ้านยัดตัวเองลงไปได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจตอนนี้ งานของเขาคือก้มหน้าก้มตาหามือถือลุงสมาน
“หวา กิ่งไม้กองเต็มเลยคุณอโณ” ทว่าไอ้หลงก็เหมือนไม่ให้ความร่วมมือชวนดูนู่นนี่นอกเรื่องทุกครั้งไป
“นี่อย่าบอกนะว่าลุงแกเป็นคนตัดเอง” อโณชามองมีดพร้าด้ามเบ้อเร่อที่วางไว้ตรงระเบียงแล้วคิดว่าตัวเองไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ ออกไปเลย
“แกชอบทำอะไรหักโหมน่ะครับ” หลงถอนหายใจ “ห้ามก็ไม่มีฟังกันบ้างเลย”
“น่าดุจริง ๆ” ประโยคพึมพำของคุณอโณทำไอ้หลงขนลุกวูบอีกครั้ง นี่ขนาดบ่นว่าจะไปดุลุงนะ ถ้ามาดุเขานี่คงฉี่ราดไปแล้ว
อโณชาก้มหน้าก้มตาคุ้ยหาของในกองขยะอีกครั้ง รอบนี้มีความหวังกว่าเดิมเพราะเจอสายชาร์จแบตฯอยู่บนกองหนังสือ น่าจะวางไว้แถว ๆ นี้ล่ะนะ เขาขยี้จมูกแรง ๆ แล้วก้มไปคุ้ยของในตะกร้าใส่ของต่อ
ตุบ
บัตรสี่เหลี่ยมร่วงลงมาจากตะกร้า อโณชารีบลนลานคว้ามาเก็บคืน ทว่าเมื่อพลิกบัตรกลับมาก็ต้องขมวดคิ้ว “คุณลุงเคยรับราชการมาก่อนเหรอหลง?”
“หือ?” ไอ้หลงทำหน้าเอ๋อ “รู้ได้ไงอะครับ”
อโณยกแผ่นสีเหลี่ยมขึ้นมา “แกมีบัตรราชการด้วย มิน่าล่ะทางโรงพยาบาลถึงยังไม่เกริ่นเรื่องค่ารักษา”
“เอ่อ....” เรื่องที่คุณอโณพูดซับซ้อนเกินสมองคนเอ๋ออย่างหลงจะเข้าใจ แต่เอาเป็นว่าพยักหน้ารับรู้ไว้ก่อนดีกว่า
“ถ้าทำเรื่องเบิกได้ก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง แต่ยังไงก็ต้องตามลูกคุณลุงมาก่อน” ยิ่งพูดคุณอโณยิ่งน่าเลื่อมใสในสายตาหลงเข้าไปทุกที ดูสิคนอะไรหน้าตาก็ดีแถมยังพึ่งพาได้เสมอ ทำอาหารก็อร่อย รักสะอาดงานบ้านไม่มีขาดตกบกพร่อง ไหนจะ.... “หลง! หาของ เลิกจ้องได้แล้ว”
อโณชาดุเสร็จก็รีบหันขวับลงกองข้าวของลุงทันที บรรยากาศประหลาด ๆ นี่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยจริง ๆ ไอ้แววตาวิบวับเป็นลูกหมาเห็นอาหารกระป๋องนี่ก็ด้วย อโณชาก้มรื้อของอย่างบ้าคลั่งเพื่อลบเรื่องในสมอง ฝุ่นฟุ้งตลบไปทั่วทิศทาง
“คุณอโณ้!” ไอ้หลงร้องลั่น “ที่โยนทิ้งเมื่อกี้มันมือถือไม่ใช่เหรอครับ!”
“ห้ะ!?” อโณชาหันขวับ เห็นอุปกรณ์สื่อสารกระเด็นลิ่ว ๆ ไปอีกฝั่งของห้อง ตามด้วยร่างของหลงที่คลานไปเก็บมาให้ ดีนะไม่มาทำหน้าขอให้โยนอีกรอบ
“รื้อซะแรงเชียว” ดู๊! ดูมัน! ไอ้หลงเวอร์ชั่นอัพเกรดมีการแซวเขาด้วย อโณชากัดปากทำหน้าเครียดขรึมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คว้าสายชาร์จแบตฯแล้วหันหน้าเข้าหาฝาผนังทันที
ติ๊ด อุปกรณ์รุ่นเครื่องชามสังคโลกตอบสนองต่อไฟที่แล่นเข้ามา หน้าจอสว่างวาบพร้อมกับปรากฏภาพแท่งสี่เหลี่ยมกะพริบวาบ ๆ เป็นอันต้องรอเล็กน้อยก่อนเปิดเครื่อง
“ลุงไม่สบายแบบนี้จะปิดร้านชั่วคราวหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ” หลงทำลายความเงียบอีกครั้ง “ถ้าแบบนั้นผมคงต้องไปหางานใหม่”
“คงต้องรอดูอาการแล้วก็วิธีการรักษาก่อนล่ะมั้ง” อโณชากดเปิดเครื่องเมื่อคิดว่าทิ้งระยะให้มือถือพอมีแบตเตอรี่เพียงพอแล้ว “เรื่องนี้คงต้องให้ลูกชายเขาตัดสินใจ”
ตี๊ดดดดดดดดดด มือถือสั่นเล็กน้อยขณะที่หน้าจอขาวดำโหลดเข้าสู่หน้าหลัก อโณชาจับอย่างไม่คุ้นมือนัก นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เห็นมือถือรุ่นนี้ เก่าจนเหลืองเชียว เขากดปุ่มสีเขียวเพื่อหาประวัติการสนทนาในทันที
สมัคร XX:XX XX/XX/XX
“หือ?”
“อะไรเหรอครับคุณอโณ”
“ประวัติการโทรของคุณลุงมีแค่คนที่ชื่อสมัครชื่อเดียวเลย ถ้าไม่นับเบอร์ร้านอาหารตามสั่งล่ะก็นะ” นิ้วยาวกดเลื่อนลงเรื่อย ๆ “แถมยังโทรครั้งสุดท้ายเมื่อสองเดือนก่อนนู่น”
“เอ่อ หรือจะไม่ใช่เบอร์ลูกชายแกครับเนี่ย?”
“ไม่รู้สิ แต่เบอร์เขาเป็นสิ่งเดียวที่เรามีตอนนี้ ฉันจะลองโทรไปก่อนแล้วกัน” หลงพยักหน้าหงึกหงัก แค่คุณอโณยกโทรศัพท์แนบหูยังดูเท่สุด ๆ ไปเลย
อโณชาเอียงคอฟังเสียงสัญญาณอย่างลุ้นระทึก จนกระทั่งปลายสายกดรับ “สวัสดีครับ ขอเรียนสายคุณสมัครหน่อยครับ”
“สมัคร?” เสียงที่ตอบกลับมาเต็มไปด้วยความสงสัย “เอ่อ นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ผมก็จริง แต่คิดว่าคุณน่าจะติดต่อผิดนะครับ”
“เอ่อ ขอโทษด้วยครับ” แววตาอโณชาฉายแววกังวลขึ้นมาวูบหนึ่ง อะไรกัน เบาะแสที่มีอย่างเดียวจะหลุดลอยงั้นเหรอ “ถ้ายังไงผม....”
“เฮ้ย! มาพอดีเลยไอ้มาร์ค” ยังไม่ทันจะพูดก็โดนขัดเสียแล้ว “มีคนโทรมาขอสายคนชื่อสมัครว่ะ”
“เดี๋ยวกูคุยเอง เอามานี่”
หูได้ยินเสียงกุกกักพร้อมกับรองเท้าเสียดสีผนังอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้จะรีบเดินอะไรขนาดนั้น เห็นคุณอโณกลั้นหายใจไอ้หลงก็เผลอทำตามไปด้วย เสียงรองเท้าหยุดลงแล้วคราวนี้เป็นเสียงรถแทน คาดว่าจะอยู่แถวข้างถนน ไม่ทันจะอ้าปากทางนู้นก็กลอกเสียงใส่ก่อน
“พ่อ!! บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าโทรมาเวลางาน” แว้ดออกมาลั่นโทรศัพท์ขนาดไอ้หลงยังสะดุ้ง “ถ้าไม่มีธุระ..”
“คุณสมัครครับ ต้องขอโทษด้วยที่ผมใช้มือถือของคุณลุงสมานโดยไม่ได้ขออนุญาต”
“หือ?”
“ผมชื่ออโณชาครับ พอดีตอนนี้มีเรื่องด่วนเกี่ยวกับคุณลุงสมาน” คนตาโศกลังเลเล็กน้อย ด้วยไม่รู้จะเลี่ยงเรื่องอย่างไรไม่ให้ปลายสายตกใจ “เอ่อ...คุณลุงสมานมีอาการป่วย...”
“เรื่องหลังเหรอ ถ้าอันนั้นผมรู้แล้วครับ” ถ้าหูไม่ฝาดอโณว่าเขาได้ยินเสียงจิ๊ปากด้วย
“ครับ เป็นที่หลัง แต่ว่าคุณหมอต้องการปรึกษากับญาติเรื่องวิธีการรักษา ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลXXแล้วครับ”
“อา เอาไงดีหว่า” ฝ่ายนั้นรำพึงรำพันกับตัวเอง ทำไมต้องหนักใจด้วย อโณชาล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ มันควรจะบึ่งรถมาโรงพยาบาลทันทีไม่ใช่หรือไง “ผมมีนัดลูกค้าต่อน่ะ”
“เอ่อ...”
“ฝากคุณดูพ่อให้ก่อนได้ไหมครับ เย็น ๆ เสร็จงานแล้วผมจะรีบไปหาเลย”
“คือ...”
“ไม่ต้องห่วงผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้นะครับ แค่นี้ก่อนนะครับถูกเรียกแล้ว”
ตู้ดดดดดดดด ตู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
แกร๊บ... มือถือในมือลั่นเล็กน้อยด้วยแรงบีบจากอุ้งมือ มันสั่นหงัก ๆ เล็กน้อยเพราะถูกใช้เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ ทว่าตอนนี้ไอ้หลงที่นั่งข้าง ๆ ก็สั่นหนักไม่แพ้มือถือเลยทีเดียว
ฉิบหาย เพิ่งเคยเจอคุณอโณโหมดนี้
“เอ่อ...คุณอโณครับ” มันถามอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ “ลูกลุงเขาว่าไงมั่งครับ”
“ไอ้หะ...เอ๊ย! ลูกลุงสมานเขาบอกว่าจะมาหาตอนเย็น ๆ น่ะ” อโณชาหันมายิ้มให้ และนั่นทำไอ้หลงสั่นเป็นเจ้าเข้ายิ่งกว่าเดิม
“เรามาเตรียมตัวเจอเขากันดีกว่า”
หลงแทบยกมือขึ้นประนม
......................................................
...................................
................
..........
‘เย็น ๆ’ ในพจนานุกรมของแต่ละคนอาจไม่เท่ากัน
แต่แม่งต้องไม่ใช่สองทุ่มครึ่งแน่ ๆ ล่ะ!
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเรียกไอ้หมักมันมาหรอก ข้าจัดการเรื่องของตัวเองได้”
“โธ่! ลุง ก็คุณหมอเขาบอกว่าต้องตัดสินใจร่วมกันนี่นา อีกอย่างถ้าลุงต้องผ่าลูกลุงก็ต้องมาเซ็นให้อยู่ดี”
“บ๊ะ! ผ่าเผ่ออะไร ไม่ผ่าว้อย” ลุงสมานผู้ฟื้นคืนจากความตายดิ้นแด่ก ๆ อยู่บนเตียง “อูยยยยย ข้าจะกลับไปตากผ้า”
“ที่ซักทิ้งไว้ผมกับคุณอโณตากหมดแล้ว” เห็นลุงดิ้นไมหยุดไอ้ลูกจ้างก็ลุกไปกดไหล่ลงกับเตียง “ลุงดิ้นเยอะเดี๋ยวก็อาการหนักหรอก ฟื้นปุ๊บก็ซ่าเลยนะครับ”
“ซ่าเซ่ออะไร ก็ข้าไม่ได้เป็นอะไร”
“คุณอโณว่าเรียกหมอมาฉีดยานอนหลับให้ดีไหมครับ” หลงหันมาขอความเห็นคนที่นั่งไขว่ห้างอ่านแมกกาซีนบนโซฟา
“ขยับเยอะขนาดนี้อาจจะไม่ต้องตัดสินใจแล้วมั้งครับ” อโณชาละสายตาจากตัวอักษร พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร “เหลือให้ผ่าตัดอย่างเดียวแล้วล่ะครับ”
ฉึก ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว ลุงที่ดิ้นแด่ก ๆ นอนแน่นิ่งเป็นปลาตาย สงบเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ หลงอ้าปากค้างสกิลการรับมือกับคนแก่ของคุณอโณนี่เหลือร้ายจริง ๆ
สมานเหม่อลอย มองหยดน้ำเกลือร่วงผล็อยทีละหยดอย่างเบื่อหน่าย ดวงตาปรือปรอยใกล้จะหลับอีกครั้งถ้าไม่ใช่ว่าไอ้เด็กข้าง ๆ จะชวนคุยขึ้นมาก่อน
“ทำไมลุงไม่อยากเรียกลูกมาล่ะครับ” หลงถามสิ่งที่สงสัยที่สุดออกไป ตามปกติแล้วถ้าไม่สบายก็ต้องอยากเจอลูกไม่ใช่เหรอ ขนาดหลงที่จำอะไรไม่ได้สักอย่างยังอยากเจอคนรู้จักเลย
ลุงสมานกะพริบตาปริบ ๆ ทำหน้าแบบ ‘รู้แบบนี้แกล้งหลับไปเสียก็ดี’ “งะ...งานเขาเยอะ ไม่อยากไปรบกวนเขา”
“ถึงงานจะเยอะแค่ไหน แต่เรื่องสำคัญแบบนี้ยังไงก็ต้องรบกวนนะครับ”
“ข้าง่วง จะนอนแล้วนะ” อ้าว ลุงตัดบทเสียอย่างนั้นเลย หลงมองคนแก่เอาใจยากที่ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงหันหน้าเข้าหากำแพงอย่างปลง ๆ ไม่รู้มันไปพูดอะไรไม่เข้าหูลุงหรือเปล่าแกถึงงอนตุ๊บป่องแบบนี้
ร่างสูง ๆ ยกตูดถ่อดแถ่ดไปนั่งข้าง ๆ คุณอโณที่ยังคงก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับหนังสือในมือ อะไรกันลุงก็เมินคุณอโณก็ไม่สนใจ ชีวิตหลงมันจะน่าหดหู่อดสูเกินไปแล้ว มันขยับตูดเบียดเข้าไปใกล้จนขาชนกัน กระนั้นคุณอโณก็ยังไม่แล
“คุณอโณ” เมื่อการสัมผัสไม่ได้ผลหลงจึงหันไปใช้ระบบเสียงสั่งการ “ลูกลุงใช้เวลานานจังเลยเนอะ”
“รถติดล่ะมั้ง” อโณชาพลิกเปลี่ยนหน้าเมื่อเจอโฆษณาเรียงติดกันหลายหน้า แมกกาซีนเดี๋ยวนี้มีแต่โฆษณาจนไม่รู้จะอ่านอะไรเลย
“ไม่ลองโทรตามเหรอครับ” อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ทำตัวกระดูกเหลวเลื้อยไปบนโซฟา
อโณชาหันขวับมามองมนุษย์ไร้กระดูกข้างตัวด้วยสายตาหวาดระแวง “หลงนั่งดี ๆ สิ”
“โอ๊ะ! คุณอโณหันมาแล้ว” เจ้าของชื่อมองตาขวาง ไอ้หลงถึงกับสะดุ้ง “อะ....เอ่อ ทะ...โทรไหมครับ แฮะ ๆ”
กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงเรียกเข้าไม่คุ้นหูทำอโณชาลนลานคว้าต้นเสียงขึ้นมา ใช่แล้ว มันมาจากมือถือของลุงสมานและบนจอนั่นก็ขึ้นชื่อบุคคลที่สามที่กำลังถูกกล่าวถึง นิ้วโป้งกดรับสายในทันที
“สวัสดีครับ”
“คุณ...เอ่อ...ที่โทรมาเมื่อตอนกลางวันใช่ไหมครับ?”
“ครับ” น้ำเสียงจากปลายสายดูเคร่งเครียดจนอโณชาอดขมวดคิ้วตามไม่ได้ “ตอนนี้ผมยังรออยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ครับ แต่ทางคุณลุงสมานหลับไปละ...”
“คือวันนี้ผมคงไปไม่ทันแล้วล่ะครับ” สมัครตอบกลับมาด้วยเสียงแห้ง ๆ “ทางคุณหมอเจ้าของไข้ก็คงกลับไปแล้วใช่ไหมครับ”
“อ่า...ก็จริงอยู่หรอกครับ แต่...”
“ผมเลยตัดสินใจว่าให้ผ่าตัดเลยก็ได้ครับ จะได้ไม่เรื้อรังด้วย” ขณะมึนงงทางนั้นก็ยังพูดฉอด ๆ ไม่หยุด “ถ้ายังไงรบกวนแจ้งคุณหมอให้ด้วยนะครับ ให้เบอร์โทรศัพท์ผมไปก็ได้ ทางผมจะโทรนัดเวลาเข้าไปเซ็นรับรองเอง”
“อย่างน้อยก็น่าจะมาคุยรายละเอียดก่อนตัดสินใจหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทางพ่อก็มีสวัสดิการเบิกได้อยู่แล้วด้วย”
ไม่ได้หมายถึงเรื่องค่าใช้จ่ายสักหน่อย อโณชาขมวดคิ้ว
“ขอรบกวนด้วยนะครับ ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมจะติดต่อเข้าไปครับ” คำว่า ‘เดี๋ยวก่อนครับ’ ไม่ทันจะเปล่งออกจากกล่องเสียงก็ถูกตัดบทไปเสียก่อน “ขอบคุณมากนะครับ”
ตู้ดดดดดดดดดด
สายตัดไปแล้ว ตัดไปพร้อมกับความอดทนของอโณชา
“เอ่อ คุณอโณ...”
“เขาไม่มาแล้วล่ะ” อโณชาโยนมือถือลงบนโต๊ะ “คืนนี้คงต้องฝากพยาบาลดูแลคุณลุงไปก่อน”
“อ้าว ทำไมไม่มาล่ะครับ”
“บอกว่าไม่ทัน” หือ? ไม่ทัน? หลงเอียงคอสงสัย เขาอาจจะอ่อนภาษาจนไม่เข้าใจว่า ‘ไม่ทัน’ มันเป็นเหตุผลที่ไม่มาหาพ่อตอนป่วยได้อย่างไร “ช่างเถอะ เราทำอะไรไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าไปเคลียร์งานตอนเช้าก่อน ถ้ายังไงจะรีบไปรับหลงมาเยี่ยมลุงนะ”
“เอ่อ...” หลงเหลือบมองชายชราที่นอนขดตัวบนเตียงสีขาว ลุงสมานที่แข็งแรงกระฉับกระเฉงบัดนี้กลับทรุดโทรมป่วยกระเสาะกระแสะ เห็นแล้วหลงก็อดปวดแปล๊บขึ้นมาในใจไม่ได้ ถ้าทิ้งให้ลุงนอนโรงพยาบาลคนเดียวแบบนี้เขาต้องรู้สึกผิดมากแน่ ๆ “ถ้าผมขออยู่เฝ้าลุงล่ะครับ”
“หือ?” อโณชาเอียงคอ “เอาแบบนั้นเหรอ?”
“ถึงลุงแกจะนิสัยไม่ค่อยดี ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก แล้วก็ชอบดุผม” หลงเอ๊ย ด่าขนาดนี้วิ่งไปเอาเสาน้ำเกลือฟาดหัวลุงเลยเถอะ “แต่แกก็ดีกับผมมาก ถ้าทิ้งแกไว้ผมคงรู้สึกผิดน่ะครับ”
อโณชาคลี่ยิ้มบาง ๆ เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นของหลงดี ทั้งที่ยังไม่ผูกพันแต่ทิ้งไว้ไม่ได้จริง ๆ เขามองดวงตาใส ๆ บนใบหน้าเลอะกระ ไม่รู้หรอกว่านิสัยจริง ๆ ของหลงเป็นอย่างไร แต่หลงคนนี้ช่างจิตใจดีเหลือเกิน ถึงจะชอบทำอะไรประหลาด ๆ ไปบ้างก็เถอะ
ไม่อยากยอมรับเลยว่ามีคำนี้ผุดขึ้นมาในหัว
‘น่ารัก’
ตุบ สัมผัสเบา ๆ บนศีรษะลูบขึ้นลงสองสามทีทำให้หลงตาค้าง นั่งตัวแข็งทื่อ บะ...บนหัวนั่นมันมือ ไม่ใช่มือธรรมดาด้วยนะมันคือ ‘มือของคุณอโณ’
คุณอโณลูบหัวหลง โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ในใจกรีดร้องพร้อมวิ่งสี่คูณแปดกระโดดออกนอกตึกพุ่งลงสระน้ำไปแล้ว เหลือแต่เพียงกายหยาบที่สั่นหงัก ๆ เป็นเจ้าเข้าอยู่บนโซฟา หัวใจฟูฟ่องเป็นแปรงล้างขวดนม ไม่ได้คิดถึงใจเจ้าของมือเลยว่าเห็นมันเป็นบ้าขนาดนี้แล้วจะหวาดกลัวแค่ไหน อโณชาค่อย ๆ ดึงมือออกทว่าไอ้หลงก็ตามเอาหัวมาไถฝ่ามืออยู่ร่ำไป เส้นผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ เสียดสีดังแค่ก ๆ จนไฟฟ้าสถิต แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้ลดละความพยายามเลย
ไอ้ความรู้สึกเหมือนได้ลูบหัวหมานี่มันอะไร
“หลง ฉันต้องกลับห้องแล้ว”
แกร่ก ๆ ไอ้หมาหลงยังไถหัวอย่างบ้าคลั่ง อีกนิดหนังศีรษะอาจติดฝ่ามืออโณชาออกมาด้วย
“หลง...”
“ครับ ๆ ให้กลับก็ได้” อันที่จริงมันมีสิทธิไม่ให้กลับด้วยหรือ? อโณชานึกอยากถาม แต่เห็นว่ามันยอมผละหัวออกไปจากมือแล้วก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด “พรุ่งนี้คุณอโณรีบมานะครับ”
“ขึ้นอยู่กับว่าเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ล่ะนะ” อโณชาผู้ได้มือคืนมารีบรวบแมกกาซีนไปกองไว้บนโต๊ะข้าง “ถ้ามีอะไรกดโทรศัพท์ลุงโทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
หลงมองตามตาละห้อยจนอโณชานึกขำ บอกจะอยู่กับลุงเองแท้ ๆ จะติดเขามากไปแล้วนะ ผู้ปกครองควักแบงค์สีแดงมาสองใบยื่นให้เด็กหนุ่ม
“เอาไว้ซื้อของใช้กับอาหารนะ”
“ครับ” ดูทำหน้าเศร้าเข้าสิ
อโณชาเกาท้ายทอยทำตัวไม่ถูก เขารวบกระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่าขายาว ๆ ก้าวกลับไปที่ประตูห้องอีกครั้ง เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มอันเป็นเวลาสมควรต้องถึงบ้าน ดวงตาโศกหลุบมองลงพื้นก่อนจะเอ่ยทิ้งท้าย “พะ...พรุ่งนี้จะรีบมานะ”
ปัง
ประตูงับลงเบา ๆ ประหนึ่งตัดฉับลงที่ดวงใจของหลง มันยกมือขึ้นกุมที่อกด้านซ้าย ก้อนเนื้อในนั้นบีบตัวราวกับจะระเบิดออก หลงทิ้งร่างขดตัวลงบนโซฟา
กราบขอโทษลุงสมานด้วยที่เวลาแบบนี้ยังจะมีหน้ามาลิงโลดได้อีก
....................................................
.................................
..............
.....
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334065 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก