หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[monoo]

 

  ยกหูหาแม่ได้ แต่ให้สารภาพอ่านนิยายวาย ท่าจะไม่ไหวนะ   

[QXanth139]

คุณอโณ

[GlassesgirL]

เพราะแบบนี้สินะคุณอโณถึงได้โมโหโกรธสมัครมากๆที่ไม่มาดูแลลุงสมาน สงสารคุณอโณ
หลงเองก็เริ่มมีจับทางคุณอโณได้แล้ว จะเป็นไงต่อไปนะ

 

[icecreammaniac]

เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึม น้ำตาร่วงกันทั้งตอน คือแบบ.....

โฮววววววว

[gayraygirl]

สะเทือนใจไปกับอดีตคุณอโณ 

[wi_OoO_wi]

me//นั่งปาดน้ำตา

หลงคะ ดูเเลแฟ---------- ให้ดีๆนะคะ 

[wikichan]

 Ch.14
ทั้งแหวว ทั้งฮา ทั้งสงสาร และสะใจ
คู่นี้เริ่มมีอะไร ๆ นิดนึงบ้างละ ...ปกติจะมีแค่หลง หลงไปเองคนเดียว 5555555555

ลุงอย่าน้อยใจ อย่างมากก็มีลูกจ้างดูแล...คิดแล้วน้อยใจจริง ลูกแท้ ๆ นะ ยุ่งขนาดไหนก็ต้องมาอ่ะ
สะใจคุณหมัก โดนคุณอโณ ซัดดดดดด จัดไปค่ะ!!!!

[wikichan]

อ่านไปก็เฉย ๆ มีมูทร่วมบ้าง...เป็นธรรมดาที่เราจะอิน และดื่มด่ำกับเนื้อเรื่อง..(ไวน์เหรอ??)

แต่พอเข้าประเด็นคุณอโณ ไม่ไหวแล้ว อ่านไปหยุดไป มันสะท้อนตัวเองโคตร ๆ ๆๆๆๆ อภิมหาโคตร เพราะเราไม่ชอบที่จะทำงานจนเสียเวลาในครอบครัวไป เช้าต่างคนต่างทำงาน แต่ยังไม่วายถามกันว่า กินอะไรรึยัง..เย็นมื้อสำคัญ เพราะเราจะกลับมาทำมากินด้วยกัน คุยสารทุกข์สุกดิบด้วยกัน มุกตลกเฮฮา ดูละคร สารคดี ทั้งที่ทำงาน เพื่อน ญาติ...ออกไปทางบ่น และนินทากันบ้าง5555555 ......มันมีความสุขนะคะ อิ่มใจและกาย

อ่านแล้วทำให้คิดกลับไปมา หากวันนึงสิ่งเหล่านี้ บรรยากาศ อารมณ์ ความรู้สึกแบบนี้มันต้อง...หายไป เราจะยืนจะลุกเดินไปต่อได้ปกติแบบที่เป็นอยู่ก่อน...เมื่อไหร่
อย่างไรซะ เราก็ไม่ใช่เด็กดีเลิศประเสิรฐ ..แต่รับรู้มาหลายปีว่า ครอบครัวคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลก^^

ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ คนเขียนก็สุดยอดมากสร้างสรรค์เรื่องราว และถ่ายทอดอารมณ์ จินตนาการไม่มีสิ้นสุดเลย ความสัมพันของคู่พระนาย ก็กำลังเพิ่มขึ้น ๆ ไปเรื่อย ๆ หากวันนึงที่หลงจำตัวเองได้ คุณอโณและหลง จะเป็นอย่างไรกันต่ออีกบ้าง><

รอตอนต่อไปค่ะ//พล่ามไปเยอะ ขออภัยค่ะ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 16

   หยดเหงื่อต้องลมจนซึมแห้ง  เส้นผมสีดำคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม  ทำเอาละสายตาไม่ได้

   ณ  ช่วงเวลาหนึ่งที่แห่งนั้นเงียบสงบ  มีเพียงเสียงกระทบของโมบายโลหะเหนือศีรษะเท่านั้น  ผู้ฟังนั่งเหยียดแขนไปด้านหลัง  แหงนหน้ามองท้องฟ้าเงียบ ๆ   ในขณะที่อโณชาก้มหน้ามองพื้นดิน
   ลมพัดเข้ามาอีกวูบหนึ่งทำคนแก่กว่ากดดันขึ้นมาเล็กน้อย  เรื่องราวในอดีตที่เพิ่งพรั่งพรูออกจากปากของตนไม่อาจเรียกคืนได้อีกแล้ว  จะมานึกเสียใจตอนนี้ก็สายไป  หลงที่มองเขาด้วยสายตาบูชาปานนั้นจะรู้สึกอย่างไรกันนะ
   แล้วถ้า...

   “หลง” เขาลองเรียกดู “คิดอะไรอยู่เหรอ”
   คนมองท้องฟ้าดึงสายตาลงต่ำ  หันกลับมามองหน้าอโณชาด้วยแววตาสับสน  การถูกหลงมองด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนโดนกรีดลงกลางอก  หัวชาวาบไปหมด  ริมฝีปากบางอ้าค้าง “ผิดหวังในตัวฉันหรือเปล่า”
   “พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ” หลงขมวดคิ้ว “ผมแค่กำลังคิด”
   ยังไม่ทันจะถาม  อีกฝ่ายก็ขยับเข้ามาใกล้  หลงพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา
   “ฟังจบแล้ว  ผมก็ไม่รู้จะช่วยคุณอโณยังไงจริง ๆ นั่นแหละ”
   “อุบ...” พอหลงพูดด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นก็แทบกลั้นขำไม่ไหว  โอ๊ย!  อยากจะบ้าตาย!  ที่ทำเป็นนั่งนึกเพราะเรื่องนี้เองเนี่ยนะ
   “คุณอโณ!  อย่าหัวเราะสิครับ”
   “โทษที ๆ” อโณชาโบกมือ
   “ผมจริงจังนะครับ  ที่อยากรู้ก็เพราะต้องการจะช่วยคุณอโณ  แต่ที่ไหนได้  ฟังจบแล้วไม่รู้จะช่วยอะไรดีซะงั้น” ใบหน้าตกกระยับยู่แสดงให้เห็นว่าจริงจังกับเรื่องที่พูดขนาดไหน  จะให้พูดปลอบใจหรือแนะนำก็นึกไม่ออกเสียด้วยสิ  คิดจนหัวแทบระเบิดแล้ว  มันยกมือดึงทึ้งหัวตัวเอง  ฮึ่ยยยยยย!  ไอ้สมองขี้เลื่อยนี่  ความทรงจำก็ไม่มี  ยังมีหน้าจะไปช่วยใครเขาอีกเรอะ
   “โหลงงงงงงงงงง  ใจเย็น ๆ   อย่าทึ้งผม!” คุณพ่อรีบเข้าไปแกะมือลูกชายวัยแปรปรวน  มือขาวจับมันไว้อย่างนั้นก่อนวางลงบนตักตัวเอง “แค่หลงฟังฉันระบายก็ดีมากแล้วล่ะ”
   “จริงเหรอครับ?”
   “จริงสิ”
   รอยยิ้มระบายออกจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้าง “ดีใจจัง”

   อา  แรงกระตุกที่อกซ้ายนี่มันแย่ชะมัดเลย  แต่จะให้ห้ามอย่างไร  รอยยิ้มซื่อ ๆ ของหลงทำเขาอุ่นวูบไปทั้งใจ  ไม่ใช่แค่หลงหรอก  เขาก็ดีใจเหมือนกัน

   “ว่าแต่แบบนี้  แสดงว่าเก๋ากี้ก็ไม่กี่ขวบเองสิครับ?”
   “ห้าขวบน่ะ” ถึงจะดูเป็นแมวป้าทึนทึกในสายตาหลงก็เถอะ “ฉันเอามาเลี้ยงหลังแม่เสีย  ย้ายออกจากบ้านมาซื้อคอนโดแทน”
   หึ!  นึกว่าจะอยู่นาน  ทำเป็นกร่างนะเก๋ากี้  แกเองก็มาได้ไม่นานนี่นา  หลงหันหน้ามาแสยะยิ้มใส่กล้องอีกตัว  ทำผยองไปเถอะ!  คอยดู  เขาจะอ้อนคุณอโณจนมันตกกระป๋องไปเลย
   “เก๋ากี้อยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอดเลย”
   ได้ยินไหมแม่แมวน้อย!  เธอมันก็แค่เพื่อน!  ฮ่า ๆ ๆ ๆ
   “แล้วเอ่อ...” พอได้จังหวะหลงก็ยิงคำถามรัว ๆ “บ้านหลังเก่าล่ะครับ?”
   “ฉันถือโฉนดอยู่  ตอนนี้ปล่อยเช่าคนอื่น”  ถึงได้มีเงินมาเลี้ยงดูผู้ชายเป็นเอ๋ออย่างหลงนี่ไง
   “แล้วไม่ไปอยู่กับคุณลุงเหรอครับ?”
   “ไม่เอาหรอก  ไม่ค่อยสนิทกัน  แถมฉันก็หาเงินได้เยอะพอจะอยู่คนเดียวแล้วด้วย”
   “แล้ว...”
   “เป็นอะไรเนี่ย” อโณชายิ้มขำ “วันนี้ถามเยอะจัง”
   หลงชะโงกเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าซื่อ ๆ “ไม่เหงาบ้างเหรอครับ?”

   กริ๊ง โมบายเหนือศีรษะกระทบด้วยแรงลมวูบใหญ่

   แหมะ
   “หวา~  คุณอโณ” หลงร้องลั่นเมื่อมองใบหน้าอีกฝ่าย  หยดน้ำจากดวงตาโศกไหลกลิ้งลงมาถึงปลายคางก่อนจะทิ้งตัวลงสู่พื้นไม้ “ผะ...ผม...เอ่อ...”
   หลงมือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้าทรง  จะจับนู่นจับนี่ก็ชะงักไปหมด  ภาพคุณอโณน้ำตานองหน้ามันทำให้เขาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

   หมับ!
   วงแขนใหญ่โอบรอบตัวดึงคนผมดำเข้ามาปะทะกับอก  น้ำตาเปรอะเปื้อนหน้าตัวการ์ตูนโง่ ๆ บนเสื้อยืด  แต่หลงก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกแม้แต่น้อย
   “ฮึก...” อโณชาสำลัก  สันจมูกโด่งซุกลงกับอกอีกฝ่ายราวกับทิ้งทั้งร่างเข้าใส่  คำถามอันเรียบง่ายของหลงเหมือนดึงบล็อกไม้ชิ้นสุดท้ายและไม้ทั้งหมดก็พังครืนลงมาต่อหน้าต่อตา  มือขาวจิกลงบนเสื้อยืด  หัวกลม ๆ พยักหงึกหงักเป็นตัวยืนยันคำตอบเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี
   “ผะ...ผมถามอะไรไม่ดีหรือเปล่าครับ?” หยดน้ำอุ่น ๆ ซึมลงบนบ่าจนเปียกแฉะไปหมด
   ขวับ ๆ   คนเจ้าน้ำตาส่ายหัวไปมา  คุณอโณที่ดุ๊กดิ๊กไปมาช่างน่ารักจนหลงอดจะแอบซุกจมูกลงไปบนกลุ่มผมสีดำไม่ได้  มันสูดกลิ่นแชมพูจาง ๆ เข้าไปเต็มปอด  นึกตกใจตัวเองเหมือนกันที่กล้าคว้าอโณชาคนนั้นเข้ามากอด  อโณชาคนที่สง่างาม  คนที่เป็นที่พึ่งพิง  คนที่เข้มแข็ง
   แต่วินาทีนั้น  หลงรู้แค่เขาต้องกอด  กอดให้แน่นที่สุด  สมองบ้องตื้นคิดได้เพียงเท่านั้นจริง ๆ

   อโณชาพยายามสูดน้ำมูกอย่างสุดความสามารถ  เสียมารยาทชะมัดที่ผู้ชายวัยใกล้เลขสามน้ำมูกน้ำตาย้อยใส่เด็กสติไม่ค่อยดี  เขานึกขอโทษหลงในใจเพราะเสียงในลำคอแห้งผาก  หากอ้าปากก็มีเพียงการสะอึกเท่านั้น  ชายหนุ่มซุกหน้าเข้าหาร่างกายอุ่น ๆ  ราวกับเด็กน้อย
   ไม่เท่เอาซะเลย   ‘คุณอโณ’ ผู้หลังเหยียดตรงสง่างามเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร

   ทั้งที่เพิ่งโดนอาแสงถามคำถามเดียวกันแท้ ๆ   ทำไมตอนนั้นถึงได้ยิ้มแล้วพูดว่า ‘ไม่เป็นไร’ ได้นะ  แต่กับหลงเขาโกหกไม่ได้  เหมือนถูกดวงตาซื่อ ๆ คู่นั้นมองลึกเข้ามาในใจ  ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า  หลงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเขามากไปแล้ว

   เส้นที่ขีดไว้กำลังจางลง
   กระนั้นอโณชาก็ยังยอมจมลงไปในอ้อมกอดนี้
   สัมผัสอุ่นวาบตบเบา ๆ ลงบนศีรษะ  บรรจงลูบไล้ราวกับปลอบเด็กน้อย  หลงซุกจมูกลงบนบ่าอโณชาแล้วพึมพำถามคำถามโง่ ๆ

   “กะ...กอดได้ไหมครับ?”
   “ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะนั้นช่างลื่นหูจนหลงอยากจะฟังซ้ำอีก  เสียงทุ้มนุ่มตอบ “ไม่ทันแล้ว  หลงเอ๊ย”

   อโณชาซุกตัวจมลงไปบนบ่ากว้าง  ไอ้ลูกหมาหลงส่งเสียงหงิง ๆ ในลำคอเหมือนกลั้นเสียงกรีดร้องในใจ  ได้ทีมันรีบซุก ๆ หาความอบอุ่นทั้งที่อากาศร้อนจนเหงื่อไหล  กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของคุณอโณดีต่อหัวใจเหลือเกินจนเผลอสูดกลิ่นฟืดฟาดอยู่ข้างหู  ทำอโณชาขนลุกซู่  รีบเด้งตัวออกมา

   “เอ่อ...  ปะ...ไปรดน้ำต่อเถอะ  หลง” เขาพยายามกลบเกลื่อนอาการเห่อร้อนบนใบหน้า “จะได้รีบกลับห้อง”
   “ได้เลยครับ” เมื่อครู่ชาร์จพลังเข้าไปเต็มรัก  จะให้ไปทำไร่ไถนาก็ยังไหวครับคุณอโณ  ว่าแล้วมันก็พุ่งตัวเข้าไปคว้าสายยางกวัดแกว่งพ่นน้ำไปรอบทิศทางอย่างบ้าคลั่ง  งานนี้ต้นไม้ลุงอาจจะรากเน่าตายก็เป็นได้
   อโณชาลอบถอนหายใจเงียบ ๆ   อกซ้ายที่ดีดดิ้นค่อย ๆ กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว  เขาขยับตัวไปเอนหัวพิงกับเสา  มองเจ้าหมาที่เล่นน้ำจนสวนคุณลุงเปียกแฉะแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้

   “คุณอโณ ๆ” เด็กในปกครองวิ่งดี๊ด๊ากลับมาหาด้วยเนื้อตัวชื้นเหงื่อ “เรื่องต้นอังกาบน่ะครับ”
   “หือ?”
   “ไว้มาดูตอนดอกบานนะครับ” แม้คนปลูกเองจะไม่รู้ว่าดอกมันหน้าตาเป็นอย่างไร  แต่ก็หน้าด้านอวดด้วยความมั่นใจ “รับรองว่าตอนนั้นสวยแน่ ๆ”
   อโณชาเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าออกลวก ๆ
“อืม”

   ถ้าวันนั้นหลงยังไม่ถูก Delete ล่ะก็นะ

..........................................................
.....................................
...............
.......


   หลงได้รับมอบหมายงานใหม่จากลุงสมาน  จากลูกจ้างวิ่งซักผ้ากลายเป็นนายสนองพระโอษฐ์เสียอย่างนั้น  หน้าที่ใหม่ของหลงคือ  ไปนั่งเฝ้าลุงสมานที่โรงพยาบาล  รอไอ้คุณสมัครมาเปลี่ยนกะในตอนเย็น  เหมือนจะน่าเบื่อ  แต่ชีวิตที่อยู่กับลุงมีสีสันเกินคาด  โดนด่า  โดนบ่น  จิกหัวใช้สารพัด  เรียกได้ว่าไม่มีเวลาให้เบื่อเลยทีเดียว
   จะพูดถึงแต่ความเหี้ยมโหดอย่างเดียวก็จะไม่ยุติธรรมต่อลุงสมานนัก  จริง ๆ แล้วแกก็มีด้านอ่อนโยนอยู่บ้าง  ด้วยความเบื่อหน่ายกับการนอน  แกเลยตะบี้ตะบันสอนหลงอ่านหนังสือแบบโหดกว่าเดิมเป็นสามเท่า  ทำเอาสกิลการอ่านก้าวหน้าพรวด ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ  เวลาคุณอโณกองของไว้บนโต๊ะมันก็สู่รู้ชอบไปแอบลองอ่านอยู่บ่อย ๆ   รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง  ก็งานคุณอโณมันภาษาเฉพาะทางนี่นา  บางทีมันก็แอบลอกคำศัพท์มาถามลุงสมานอยู่บ่อยครั้ง  แกเคยรับราชการเลยชินกับภาษาพวกนี้ดี
   วันนี้ค่อนข้างพิเศษ  เพราะลุงสมานจะได้ออกจากโรงพยาบาลสมใจอยากแกแล้ว  และด้วยความใคร่อยากจะเป็นลูกชายผู้แสนดี  สมัครจึงลางานออกมาหนึ่งวันเต็มพร้อมเฉดหัวไอ้หลงออก  ไม่ให้มันทำคะแนนตีตื้นเขาได้  หลงเลยได้นอนอุดอู้อยู่ที่ห้องกับเก๋ากี้แทน  สมัครคงต้องเศร้าใจ  หากรู้ว่าไอ้ลูกจ้างสมองขี้เลื่อยนี่ไม่ได้ใคร่จะเป็นลูกรักลุงสมานนักหรอก
   คนที่มันอยากให้รักน่ะ  มีอยู่คนเดียว...

   “อ้าว  ยังไม่ตื่นเหรอ  หลง?” นั่นไงล่ะ!  เสียงทุ้มนุ่มที่ดังเหนือหัวทำเอาไอ้ก้อนดักแด้ขยับ “เดี๋ยวไปหาคุณลุงสายนะ”
   “วันนี้ลุงออกโรงพยาบาล  คุณหมักเลยให้ผมหยุดครับ” หลงตอบเสียงอู้อี้  มันยังตื่นไม่เต็มตานัก “ไม่ได้โดดงานนะครับ”
   “ก็ไม่ได้ว่าโดดสักหน่อย” ทำตัวเป็นลูกกลัวพ่อจับผิดไปได้  เขานึกขำในใจ “ฉันไปทำงานก่อนนะ”
   “คุณอโณครับ”
   “หืม?”

   หมับ

   ไอ้ขี้เซาพุ่งเข้ามายัดตัวอโณชาลงไปกลางอก  หน้าเลอะกระและความมันซุก ๆ ตรงปกเสื้อ “รีบกลับนะครับ”
   “อืม” อโณชาผลักศีรษะออกเบา ๆ “ไปนอนต่อเถอะ”
   “ครับผม”

   เป็นกิจวัตรประจำวันที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน  ไอ้การ ‘กอดก่อนไปทำงาน’ มันควรจะเป็นหน้าที่ของศรีภรรยาผู้น่ารักสวมผ้ากันเปื้อน  เดินมาจัดเนคไทพร้อมรอยจูบบนแก้มซ้ายขวาสักทีสองที  แล้วนี่อะไร!  ดูความเป็นจริงในชีวิตอโณชาสิ!  ผู้ชายตัวใหญ่  ไร้สติ  ท่าทางโง่ ๆ มาซุกมาซบทุกเช้า  ช่างห่างไกลกับที่จินตนาการไว้มากโข
   ตั้งแต่เขาอนุญาตให้กอดในวันนั้น  หลงก็ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกที  เล่นทึกทักเอาเองว่ากอดได้วันนั้นเท่ากับกอดได้ตลอดไป  ทีนี้ล่ะหนักเลย  เช้ามันก็มา  เย็นมันก็มา  หนักเข้าบางวันก่อนนอนมันยังมาซุก ๆ อยู่แถวไหล่ก่อนจะพลิกตัวกลับไปนอนอีก  การคุกคามทางเพศชักลุกลามใหญ่โตขึ้นทุกที  บางทีอโณชาควรจะเชื่ออาแสงว่าเก็บคนมาเลี้ยงซี้ซั้วเหมือนหมาแมวไม่ได้

   “ม้าว”
   “ไปแล้วนะ  เก๋ากี้” เขาก้มมองก้อนขนที่นัวเนียพันแข้งพันขาไม่ยอมไปไหน  อาหารก็ให้ไปแล้ว  คงจะอ้อนขอขนมอีกตามเคย  อโณชาก้มไปเกาคางสนองความออดอ้อนของแมวสาวอย่างเอ็นดู “อยู่กับหลงดี ๆ นะ”
   จะให้พูดว่า ‘อย่าแกล้งหลง’ ก็ดูอนาถเกินไป  อีกอย่างลูกสาวเขาเป็นเด็กดีขนาดนี้  จะร้ายกาจแบบที่หลงใส่ไคล้ได้อย่างไร  นึกแล้วก็จุ๊บแถมท้ายบนหน้ากลม ๆ หนึ่งที  ก่อนจะคว้ารองเท้าหนังที่ชั้นวางมาสวมแล้วเดินออกจากห้องไป
   ความเคยชินที่เรียกว่า ‘กิจวัตร’ เป็นเรื่องน่ากลัวขึ้นทุกทีเมื่อมีหลงเพิ่มเข้ามา  อโณชาแสร้งทำเป็นลืมความจริงในข้อนี้ไป  ไหนจะเรื่องความสัมพันธ์ประหลาด ๆ กับหลงอีกเล่า  จะให้เรียกว่าเป็นแบบไหนดี?  ผู้ปกครองกับเด็ก?  อย่าพูดให้น่าขันไปหน่อยเลย  มันเลยเส้นนั้นมานานแล้ว
เขาเองก็เคยคบมาแล้วทั้งผู้ชายผู้หญิง  แยกแยะได้ว่าบรรยากาศระหว่างกันมันเป็นอย่างไร  ถึงหลงจะต่างออกไปบ้างก็เถอะ แต่มันไม่ใช่แค่มิตรภาพแน่นอน

นึกโกรธตัวเองขึ้นมาทันที
อา  ปล่อยให้มันเลยเถิดแบบนี้ได้อย่างไรนะ?

.....................................................
...............................
...........
....

   หลงนอนยิ้ม  นั่งยิ้ม  ยืนยิ้ม  กลิ่นน้ำหอมของคุณอโณยังติดจมูกอยู่เลย  วินาทีที่โผเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงบนบ่าคือจุดนิพพานอย่างแท้จริง  ให้เดินออกไปแล้วรถชนตายทั้งที่ยังเอ๋อก็ไม่เสียดายชีวิต
   คุณอโณเริ่มอ่อนลงตั้งแต่วันที่เปิดปากเล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง  ถ้ารู้ว่ากอดได้ไม่โดนดุ  หลงกอดไปตั้งนานแล้ว  ทางนั้นก็ไม่ได้ทำหน้าลำบากใจอะไรด้วย  แอบหน้าด้านทึกทักเอาเองว่าคงชอบอ้อมกอดของเขาเหมือนกันแหละ  คิดแล้วก็กอดอกภูมิใจอยู่คนเดียว

   “เมี้ยว” สิ่งมีชีวิตอีกตัวในห้องร้องทักเหมือนจิกหัวลากออกมาจากมโน  มันมองหลงตาขวาง  จนนึกสงสัยว่าหน้ามันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว  หรือสีหน้านี้มีเพื่อ ‘ไอ้ขี้ข้า’ คนเดียว
   “อะไรเล่า  เก๋ากี้” แม้ตัวเป็นผู้ใหญ่  แต่สมองเป็นเด็ก  หาเรื่องได้กระทั่งแมว
   ชิ้ง  ตาสีอำพันหรี่มอง  ก่อนจะโดดดึ๋งขึ้นมานั่งข้างไอ้หลงบนโซฟา  ทิ้งก้นใหญ่ ๆ ลงดังตุบ  จนโซฟายวบไปเล็กน้อย  โดยปกติแล้วเก๋ากี้มักจะไม่เฉียดใกล้ไอ้หลงหากไม่จำเป็น  เพราะจัดเป็นชนชั้นจัณฑาลของห้อง  และการข้ามวรรณะนั้นไม่ควรกระทำ  ทว่าวันนี้มันกลับมาเอาอุ้งมือเขี่ย ๆ ที่ขาหลง
   “ม้าว” เมื่อเขี่ยไม่สำเร็จก็ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ “ม้าววววววว”
   นี่มันแมววัยหมดประจำเดือนหรือไร  มาเขี่ย ๆ จะเอาเอาไรนี่  หลงชักขาหลบ  เขยิบตูดไปชิดอีกฝั่งของโซฟาขณะที่มือกดเปลี่ยนช่องหาละครไว้ศึกษาคำพูดคำจา  คุณอโณชอบบ่นว่าเขาใช้ภาษาประหลาด ๆ   ทั้งที่ก็เอามาจากในนี้ทั้งนั้น

   ตุบ!
เฮือก  ไม่ขาแล้วทีนี้  มาบนตักเลย!  แมวสาวทิ้งตัวลงขดบนขาไอ้หลงเป็นก้อนกลม ๆ   พร้อมกับจ้องหน้ามัน “เมี้ยว”
“หนักนะ  เก๋ากี้” ตั้งแต่ได้กอดคุณอโณมันก็ชักฮึกเหิม  นี่ถึงขั้นกล้าดุสุภาพสตรีว่าหนัก  หลงเขย่าขา “ลงไปเลย”
แกร๊ก ๆ   นอกจากไม่ลงแล้ว  ยังพลิกตัวเอาเท้าเกาคออีก  แล้วจะไม่ว่าอะไรเลย  ถ้าตีนจะไม่ดีดอัดพุงเขารัว ๆ แบบนี้
แด่ก ๆ ๆ ๆ ๆ
 “ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด” เดี๋ยวเสื้อที่คุณอโณซื้อให้ก็เป็นรอยเล็บพอดี  มันรีบผลักก้อนขนลงจากตัก  ทว่าเก๋ากี้ไม่ยอมแพ้  ปีนกลับขึ้นมาใหม่  หลงเกาหัวแกรก ๆ  เกิดอะไรขึ้นกับแม่สาวน้อยกันนี่  จู่ ๆ ก็นึกพิศวาสมันขึ้นมาหรือไร
“ม้าววววววว” โกญจาสาวส่งเสียงครางในลำคอ
โอ๊ะ!  นึกออกแล้ว  อย่างเก๋ากี้มีไม่กี่อย่างหรอก  มันต้อง... “ขนมใช่ไหม?  เดี๋ยวไปหยิบให้นะ”

ตุบ  พอได้ยินคีย์เวิร์ดเท่านั้นแม่คุณก็โดดออกจากตักทันที  หลงหัวเราะแห้ง ๆ   อะไรบนโลกนี้จะเดาง่ายไปกว่าความคิดเก๋ากี้  ไม่กินก็นอนเท่านั้นแหละ
ขายาว ๆ ใต้กางเกงขาสั้นสีบานเย็นลายจุดก้าวฉับ ๆ เข้าครัวไปโดยมีแมวคลอเคลียส้นตีนไม่ห่าง  แม้จะอยากดีดอัดข้างฝาเพียงใดก็ต้องท่องไว้ว่านี่มันลูกสาวคุณอโณ
“ข้าวเช้าก็กินไปแล้วยังไม่อิ่มหรือไงนะ” ขอบ่นสักหน่อยเถอะ  คุณอโณช่างเลี้ยงแมวได้เสียนิสัยจริง ๆ   หลงเอื้อมแขนยาว ๆ ขึ้นไปคว้าโหลใส่ขนมแมวลงมา

“อ้าว”
และพบว่ามันว่างเปล่า

.........................................................
..................................
................
.....


   “โอ๊ย!  ตรงหัวมุมนี่เองครับ  ตรงไปข้ามถนนเลี้ยวขวา  เจอสี่แยกเลี้ยวซ้าย  ตรงไปอีกหน่อย  เจอเซเว่นแล้วเลี้ยวซ้ายอีกที  ร้านอยู่ตรงหัวมุมเลยครับ”
   หลงอ้าปากค้าง  พยายามใช้เซลล์สมองจดจำทุกอักขระที่ออกจากปากลุงยามของคอนโด  และเมื่อพบว่ามันไม่สามารถใส่อะไรได้อีกต่อไป  ปากก็พะงาบ ๆ ตอบ “ขะ...ขอบคุณครับ”
   ไว้ไปถามคนอื่นต่อแล้วกัน  เอาเป็นว่าตอนนี้ตรงไปก่อน  เมื่อคิดได้ดังนั้นสองขาก็ออกเดินเลียบถนนไปเรื่อย ๆ   เวลาใกล้เที่ยงเช่นนี้รถเข็นพ่อค้าแม่ค้าตั้งกันเต็มฟุตปาธไปหมด  ทำเอาต้องเดินหลบ ๆ ตลอดทาง  การผจญภัยใหม่เกิดได้ทุกที่จริง ๆ
   ‘ร้านขายอาหารสัตว์’ คือเป้าหมายของวันนี้  ขอแค่เพียงขนมถุงสองถุงติดมือกลับไปให้เก๋ากี้เลิกวุ่นวาย  แถมยังได้หน้า  โชว์ความรักต่อลูกสาวให้คุณอโณเห็นอีก  คุ้มขนาดนี้หลงเลยยอมกำแบงค์สีแดงสองใบเดินฝ่าแดดออกมา ณ จุดนี้
   ไอ้หนุ่มตกกระค่อนข้างจะคุ้นชินที่ทางแถวนี้บ้างแล้ว  บางวันที่กลับจากทำงานก็แอบลองไปเถลไถลบ้าง   แต่มีข้อแม้ว่าต้องกลับถึงห้องก่อนอโณชา  รองเท้าแตะเสียดกับผิวซีเมนต์ไปเรื่อย ๆ    ผ่านตลาดนัดขนาดใหญ่อันเป็นแหล่งของสดในตู้เย็น  รู้สึกว่าเลี้ยวขวาแล้วจะเจอสี่แยกไฟแดง  เพียงแค่คิดเท่านั้น  สี่แยกก็มากองตรงหน้า  แถมไฟสัญญาณคนข้ามยังเป็นใจขึ้นสีเขียวหราขนาดนี้  หลงไม่รอช้าที่จะเร่งความเร็วในการก้าวขา

   “ทิว!  ทิว!” เสียงโหวกเหวกดังมาจากฝูงชน  ทว่าเท้าของหลงก้าวเข้าสู่เส้นลายขาวของทางม้าลายไปแล้ว  ชายหนุ่มสาวเท้าเร็วขึ้นเมื่อดวงไฟอีกฝั่งเปลี่ยนเป็นสีเหลือง  โชคดีเหลือเกินที่เขาก้าวขึ้นฟุตปาธก่อนที่สีแดงจะมาถึง
   ชายหนุ่มหันใบหน้าตกกระกลับไปยังฝั่งที่จากมา  ฝูงชนจำนวนไม่น้อยที่พลาดการข้ามถนนยืนอออยู่อีกฝั่ง  แทบจะทุกคนมองตรงมายังด้านนี้  ไม่อาจระบุได้เลยว่าเสียงตะโกนโวยวายเมื่อครู่ดังมาจากใคร

   แปล๊บ...
   “โอ๊ย!” ราวกับมีกระแสบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในสมอง   มือรีบยกขึ้นกุมศีรษะก่อนจะทรุดตัวนั่งยอง ๆ   เขาพยายามสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดหวังจะบรรเทาอาการ
   “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
   หลงหอบแฮ่ก ๆ   หยดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า “มะ...ไม่เป็นไรครับ”
   “แต่คุณดูเหมือนจะเป็นลมเลยนะคะ” หญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยบอก
   “ผม...ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่รับความช่วยเหลือ  เธอก็พยักหน้ารับแล้วเดินจากไป  ทิ้งร่างที่นั่งคุดคู้บนพื้นไว้อย่างนั้น
   อาการปวดวาบค่อย ๆ บรรเทาลงจนสามารถยันตัวขึ้นมายืนได้สำเร็จ  เขาหันกลับไปยังฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง  ไฟเขียวสำหรับคนเดินสว่างวาบขึ้นมา  และบรรดาฝูงชนกำลังเดินตรงมาทางนี้  ชายหนุ่มจึงรีบก้าวออกมาจากตรงนั้นไม่ให้ขวางทาง
   หลงถามทางจากคนแถวนั้นจนมาถึงร้านขายอาหารสัตว์จนได้  เขาซื้อขนมแมวเลียแบบที่เคยเห็นในห้องด้วยเงินทั้งหมดที่มี  และตกใจไม่น้อยที่ราคามันสูงกว่าขนมที่เขากินเสียอีก  เก๋ากี้ช่างได้รับความรักจนน่าหมั่นไส้จริง ๆ
   ถุงพลาสติกแกว่งไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย  หลงพาตัวเองเดินย้อนกลับมาทางเดิม  สี่แยกไฟแดงเมื่อครู่ปรากฏอีกครั้ง  และเมื่อข้ามกลับไปสู่กลุ่มฝูงชนที่ตลาดเหตุการณ์เมื่อครู่ก็วาบขึ้นในหัวอีกครั้ง  ชายหนุ่มเริ่มสอดส่องสายตาหาบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

   แปล๊บ
   “โอ๊ย!” ความเจ็บแล่นวาบเข้ามาอีกครั้ง  แต่รอบนี้ไม่ปวดขนาดต้องลงไปนั่ง  ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับพลางครุ่นคิดหาต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด  บางทีความคุ้นเคยบางอย่างอาจกระตุ้นให้สมองทำงานอีกครั้ง  คุณหมอเคยว่าไว้อย่างนั้น  ถ้าอย่างนั้นแล้วมันคืออะไรล่ะ?  ตลาดแห่งนี้หลงก็เดินผ่านนับครั้งไม่ถ้วนก็ไม่เคยมีอาการอย่างนี้
   ใจเย็น ๆ สิ!  ค่อย ๆ คิด  วันนี้มีบางอย่างที่ต่างจากปกติคืออะไร  อาการทั้งหมดเริ่มจากตอนไหน...


   เดี๋ยวสิ...
   ทิว  งั้นเหรอ?


TBC

ตอนที่แล้วยาวมาก  ตอนนี้เบา ๆ เนอคะ  เฉลี่ยกันไป 555555
หลงเป็นใครกันแน่!  ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
ด้านคุณอโณค่อย ๆ ขยับแล้ว  มาลุ้นกันค่ะว่าไอ้หลงจะกระชากข้ามเส้นมาได้มั้ย
โปรดติดตามตอนต่อไปปปปปปปปป #ขายของต่อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ //ส่งจูบไปรอบๆ

[zerofata]

โอ๊ยยยยย ค้างอ่าา อยากอ่านต่อแล้วๆ 555555
คุณอโณเริ่มชอบหลงแล้วว น่ารักสุดๆเลย ขอบคุณนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ

[imymild]

กลัวดราม่า

[B52]

รู้เบาะแสเพิ่มขึ้นแล้ว~~~~ แต่แอบกลัวว่าหลงจะจำได้แล้วลืมความทรงจำตอนนี้แทนนะซิ

[mild-dy]

  

[BlueCherries]

อดีตของหลงหลงหายากกว่ากล่องดำซะอีก

ระลึกชาติเร็วๆเด้อ  จะได้กลับมาหาคุณอโณอย่างเต็มภาคภูมิ

[packy]

โอยย ค้างมาก
หลงถ้าจำได้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร
ห้ามลืมคุณอโณนะรู้มั้ย
เรื่องวันนี้ก็ต้องเล่าให้คุณอโณฟังนะ

[bew_yunjae]

หลงจะจำได้แล้วววว งื้อออ อย่าลืมคุณอโณวนะะ
หวังว่าหลงจะได้กดคุณอโณนะ กรั่กๆๆๆๆ
อัพต่อนะคะ จะรอค่ะ

[Fragrant]

เอาแล่วๆๆๆ สรุปชื่อจริงของหลงคือทิวสินะ ตอนนี้คุณอโณก็เริ่มรู้สึกดีมากขึ้นๆแล้วด้วย
เอาหน่ะ เรื่องคุณอโณก็ต้องคว้าไว้ เรื่องความทรงจำก็เอามา 

[Jibbubu]

ไม่ใช่ว่าความจำหลงกลับมาแล้วลืมคุณอโณนะ ไม่เอานะเค้าไม่ยอมอ่ะ

เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคุณอโณก็น่าสงสารอ่ะซิ

[wikichan]

เป็นคนขายดอกไม้ริมทาง.....?!!!! เห๊ยย อยู่สี่แยกและตลาด ต้องขายของ... เอ... ขายอะไร ลุงสมานบอกคล้ายคนสวนจับจอบเสียมได้คล่อง เป็นคนสวน เป็นเจ้าของสวนดอกไม้? พออออละะะ!!!!!

แต่ว่าชื่อ ทิวงั้นเหรอออ อิอิ ใครเรียกฟระะะ
มาเฉลยด่วนนนเลยค่ะะะะะ ....รอใจจดจ่อ//ชะเง้อคอมอง

[darling]

ค่อยค่อยนึกนะหลง สู้ สู้ 

[Malimaru]

เรามักจะกลัวเวลาเรื่องที่ตัวเอกเสียความทรงจำจริง ๆ
เพราะพอความทรงจำคัมแบ็คแล้ว ตัวเอกกับคนที่เคยรู้สึกดีต่อกันตอนความจำเสื่อมมักจะไม่เข้าใจกันเรื่อยเลย
หวังว่าคุณ 'ทิว' จะไม่ทำให้คุณอโณของป้าผิดหวังหรือเสียใจซ้ำสองนะพ่อ แค่นี้ก็สงสารคุณอโณจะแย่อยู่แล้ว โฮววว!

รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ 

[gayraygirl]

ขอให้หลงจำได้ทั้งอดีตและปัจจุบันนะ

[EoBen]

อะไรคือทิว ชื่อทิวหรอ

[river]

คืบหน้ากนไปทั้งคู่

[MyLavenderLand]

เอาแล้วววววว ตกลงน้องหลงเราชื่อทิว แน่เบยยยย ที่แน่ๆเรื่องนี้นางเอกชื่อ...เก๋ากี้

[Infinity 888]

รึว่าหลงคือ นายตำรวจจราจร ทิว!! ตึงโป๊ะ

[TachibanaRain]

บางทีก็สงสัยนะว่าหลงมันความจำเสื่อมจริงป่าววะ เอะอะหาเรื่องนัวเนียคุณอโณตลอด ฮ่าๆๆ พอเค้าไม่ห้ามละก็เนียนยาวเลยนะหลง ช่วงท้ายนี่เป็นนัยว่าหลงใกล้จะได้ความจำคืนแล้วใช่มั้ย

[นอนกินแรง]

อยากรู้เรื่องหลงแล้ว หลงเริ่มนึกอะไรออกแลเวใช่ไหม ชื่อทิวหรือเปล่า รอค่ะ

[alternative]

ความจำเสื่อมมีอาการข้างเคียงคือ อาการหื่น

ทิวเป็นใคร

[MENTA]

ความจริงใกล้เฉลยแล้วสินะ