หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[Yundori]

คุณอโณ แบบนี้มันขี้โกงอ่า
หลงหลับอยู่จะไปรู้สึกอะไร
แถมหลงหลับด้วยความรู้สึกแบบ กลัวคุณโกรธด้วยนะ
สงสารหลงเหมือนกันที่ความจำเสื่อม
กลัวกลับมาจำได้แล้วอะไรๆจะเปลี่ยนไป
ฮือออออออ 

[Tequila]

 

[-Otto-]

หลง   น่ารักมากๆๆ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 19

   แสงแรกของวันสว่างสดใสไฉไล  เหม่อมองดูนก ผกผินบินลับไป  ดวงตาโศกเปิดค้างมันอยู่อย่างนั่น  หมดแรงจะลุกไปทำงานสุด ๆ  คิดแล้วก็ขยับยุกยิกซุกใบหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง

   โอย...เมื่อย...

   มองท่อนแขนผีที่โผล่มาพาดตรงเอวอย่างหน่ายใจ  นี่ยังพยายามจะนอนท่าประหลาด ๆ ไปถึงเมื่อไรเนี่ย  ชายหนุ่มค่อย ๆ คลานถอดแถดลงไปข้างเตียงเงียบ ๆ แล้วยันตัวขึ้นมาบิดขี้เกียจ
   “อื้อ” หลงครางไม่พอใจเมื่อที่พาดแขนหายไป  มันควานสะเปะสะปะไปทั่วเตียงจนคว้าได้หมอน แน่นอนว่ารีบดึงมาซุกมากอดแบบไม่คิดชีวิต  กลิ่นคุณอโณทั้งนั้น
   ฟืดดดดดดดดดดดดดดดดดด

   มองการสูดเยี่ยงดมกาวแล้วอโณชาขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ  จนเผลอยกนิ้วแตะลงบนริมฝีปากตัวเอง

   จูบไปแล้ว...

   ถึงจะเป็นการเอาปากชนเฉย ๆ  เหมือนจูบหมาชนแมวหรือหน้าชนตู้ แต่มนุษย์ก็เรียกการเอาปากแตะกันว่าจูบอยู่ดี  ดวงตาโศกเหม่อลอยขณะรื้อเสื้อผ้าในตู้ออกมา  ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองทำไปแล้ว  กับคนที่ไม่รู้จักชื่อจริง ๆ ด้วยซ้ำ
   อโณชาเหลือบมองร่างบนเตียงพลางถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะรื้อชั้นในจากลิ้นชักถือเดินออกห้องไป  เขาต้องรีบจัดการความรู้สึกตัวเองให้เร็วที่สุด เริ่มจากการทำหัวให้เย็นขึ้นสักหน่อย  คิดแล้วก็เปิดฝักบัวแรง ๆ ปล่อยน้ำลงมากระแทกหัว  เอาล่ะ! ลืมการลักหลับเมื่อคืนไปซะ  ไม่สิ! ทางนั้นขอมาก่อนจะเรียกว่าลักหลับได้อย่างไร  เขาเป็นผู้บริสุทธิ์นี่นา
   ตบตีกับตัวเองในกระจกร่วมยี่สิบนาทีอโณชาถึงได้ฤกษ์ออกมาแต่งตัว  เขาติดนิสัยเอาชั้นในไปสวมในห้องน้ำแล้วค่อยมารวมร่างที่เหลือในห้องนอน เพราะนิสัยพิถีพิถันในการเลือกเครื่องแต่งกาย  จะให้ขนทุกอย่างมาแขวนในห้องน้ำคงยับพอดี  แถมสวมกางเกงแล้วขาเปียกน้ำยังชวนหงุดหงิดอีกด้วย

   แกร๊ก...  ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไป  ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดวูบ แต่นั่นยังไม่หนาวเท่าสิ่งที่เห็นตรงหน้า...

   “อาบน้ำแล้วเหรอครับ”

   ไอ้คนที่ควรจะสลบมันจะสะเหล่อตื่นขึ้นมาทำไม!

   ไอ้หน้ากระฉีกยิ้มโง่ ๆ มาให้พลางยกแขนเสื้อเช็ดหน้าที่มันแผล่บ  ตื่นอย่างเดียวไม่พอมันขยับถอดแถดมานั่งพิงหมอนเฉยเลย  ปกติตื่นสายกว่าไม่ใช่เหรอ  หลับไปสิ!

   “เอ่อ หลง” คนตาโศกยิ้ม “นอนก่อนก็ได้นะ  อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาเข้างาน”
   “ก็ผมไม่ง่วงแล้วนี่ครับ” มันตอบตาซื่อใส “คุณอโณแต่งตัวไปเถอะครับผมไม่รบกวนหรอก”

   นี่มันกวนเต็ม ๆ เลยไม่ใช่เหรอ  อโณชาบ่นในใจ แต่ด้วยชนักติดหลังจะออกสีหน้ามากไม่ได้  ฟันขบกัดริมฝีปากขณะก้าวฉับ ๆ ไปหยิบเสื้อที่แขวนไว้มาสวม  เชิ้ตสีเขียวสะอาดตาถูกกลัดกระดุมขึ้นทีละเม็ดจนครบ  ก่อนจะหันมาสนใจหวีเส้นผมเปียก ๆ ให้เข้าที่เข้าทาง
   พอเห็นเงาสะท้อนในกระจกก็พบว่าคนบนเตียงจ้องเขม็งมาทางนี้เช่นกัน  เล่นเอาชะงักไปเล็กน้อย  แววตาที่เหมือนจะพุ่งเข้ามาสิงสู่นั่นสามารถพบได้ตามหนังผีเกรดบีทั่วไป  แล้วหลงจะมองอะไรขนาดนั้นเนี่ย  โชคดีที่เขามีสติพอเลยไม่เผลอสะดุ้งไป

   กรึ๊บ  หลงกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่  อมไว้ในปากอยู่นานกลืนทีเฝื่อนคอชะมัด  ระบบการทำงานของร่างกายชักติดขัดจะหายใจทางจมูกหรือปาก  แล้วน้ำลายต้องกลืนประมาณไหนถึงจะดี  พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุดหารู้ไม่ว่ามันผิดปกติตั้งแต่มึงลุกขึ้นมานั่งดูเขาแต่งตัวแล้ว
   ขาเรียวยาวค่อย ๆ สอดเข้าไปในกางเกงสีดำ  พอก้มตัวลงไปจัดการผ้าตรงข้อเท้า ขากางเกงในบ็อกเซอร์บรีฟก็เลิกขึ้นเล็กน้อย  อย่าว่าแต่น้ำลายเลย ไอ้หลงเกือบเผลอกลืนลิ้นไก่ลงไปด้วย

   ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก

เมื่อเครื่องแต่งกายเบื้องต้นเรียบร้อยก็เริ่มจัดการกับไทสีกรมท่า  ค่อย ๆ สอดลอดปกเสื้อก่อนจะตวัดพันกันอย่างชำนาญ  อโณชามีขั้นตอนในการแต่งตัวละเอียดไปถึงฉีดน้ำหอมและสวมนาฬิกาข้อมือ  เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็กลับมานั่งลงบนปลายเตียงชันเข่าขึ้น หยิบถุงเท้าสีดำมาสวม  เป็นอันเสร็จกิจแต่งตัวในวันนี้

“ฉันไปทำงานแล้วนะหลง” น้ำเสียงสดใสขึ้นเยอะที่จะได้ออกไปพ้น ๆ บรรยากาศนี้ “เย็นนี้ว่าจะทำแกงจืดผักกะ...”
สวบ  สวบ  สวบ! 
ไอ้ที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียงคลานพรวด ๆ สามทีมาอยู่ด้านหลังเรียบร้อย  อโณชาพลันหันกลับไป “หือ? มีอะไรเหรอ”
“คือ...” ลมหายใจร้อน ๆ หืดหาด ๆ อยู่ตรงหน้าผากนี่เอง “ผม...”
“หลงทำไมเหรอ?”
“ผม...” ดวงตาเรียวหลบวูบ  เหมือนเด็กชายตัวเล็ก ๆ ผู้แสนขี้อาย... “ผมขอมอร์นิ่งคิสด้วยได้ไหม?”

อายอะไร!  นี่มันโคตรจะหน้าด้านหน้าทนแล้ว!!

   แฮ่ก ๆ ๆ ไอ้หน้าด้านส่งเสียงหอบอยู่ข้างหู  ไม่รู้มันไปเหนื่อยอะไรมา  อโณชารีบรวบใบหูหลบ  ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อาจจะโดนแดกเข้าไปก็ได้  สีหน้าที่สงบเริ่มฉายความหวาดระแวง  เขาย่นคอหลบช้า ๆ แล้วเคลื่อนตาดำกลับไปหาอีกฝ่าย

   จู๊บบบบบบบบ  ปากแห้ง ๆ ยื่นยาวออกมารอสิ่งที่ขอ  แถมยังหลับตากันอีกฝ่ายเขินอาย  หน้าด้านแบบมีความรับผิดชอบด้วย  น่าตบรางวัลให้จริง ๆ  .....ตบด้วยมือกระทืบด้วยตีน
   ชายหนุ่มเดาะลิ้นขณะใช้ความคิด  ไม่รู้ผีห่าซาตานองค์ใดเข้าสิงหลงถึงได้กล้ามาขอแบบนี้อีก  เอายังไงดีล่ะอโณ?  มองใบหน้าโง่ ๆ ทำปากยื่นปากยาวแล้วอดจะนึกเอ็นดูไม่ได้  เมื่อคืนก็จูบไปแล้วจะแถมให้อีกสักทีเอาบุญจะเป็นอะไรไปล่ะ

   มั๊วะ มั๊วะ มั๊วะ เสียงดูดปากเร่งเร้าว่าเมื่อไรจะมาสักทีเร่งให้อโณชาตัดสินใจด้วยความรู้สึกก่อนใช้สมอง

   เอาน่า ก็เหมือนหอมหมาหอมแมวนั่นแหละ

   จุ๊บ  แค่นี้เอง เห็นไหมล่ะ  เอาปากทิ่ม ๆ แตะ ๆ ตรงข้างแก้มแล้วดึงคอกลับมา  เรียบร้อย! ให้หลงเลิกวอแว จะได้ไปทำงานสักที
   หลงตาโตทันทีที่โดนสัมผัสตรงแก้มขวา  รีบยกมือขึ้นแตะบริเวณนั้นราวถูกของร้อน  มองหน้าคนจูบแล้วอกซ้ายก็บีบตัวรุนแรงขึ้น  ทว่าอโณชาทำเพียงแค่เอื้อมมาตบแปะ ๆ บนตักเขา “ฉันไปทำงานนะ”

   “เดี๋ยวสิครับ...”

   ยังมีอะไรอีกงั้นเหรอ?

   “คะ....คือ...”

   อา...สายขนาดนี้แล้วแท้ ๆ

   “บะ...แบบว่า...”

ฉันรีบนะ....


“เมื่อคืนมันที่ปากนี่ครับ”



   เปรี้ยงงงงงงง
   ราวกับไอ้หน้าซื่อเก็บกระสุนลุกสุดท้ายไว้ยิงแสกหน้าในตอนจบ  อโณชาผู้เยือกเย็นตลอดการหอมแก้มเด็กหนุ่มค่อย ๆ ถูกเม็ดเลือดแดงไหลย้อนตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาถึงใบหน้า
ตายยยยยยย  ตายแล้วไอ้อโณเอ๊ยยย!  ไม่ได้ผุดได้เกิด  ระเหิดระเหยออกร่าง  อยากจะแกล้งลงไปชักดิ้นลมบ้าหมูขึ้นมันเสียตอนนี้

   แน่นอนว่าหูตาจมูกไวอย่างหลงมีหรือจะพลาด  ยิ่งกระสุนนัดสุดท้ายซัดคุณอโณซะเลือดอาบ  ไอ้ฆาตกรยิ่งได้ใจยิ้มจนมุมปากแทบทะลุไปทิ่มหางตา  มันขยับตัวเข้าไปใกล้ใบหูแดง ๆ ของอีกฝ่าย  ไม่รู้ว่าไอความร้อนจากหน้าอโณชาแผ่ขึ้นมาหรือเปล่าถึงได้รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบไปด้วย  อีกนิดเดียวกระบนหน้าคงสุกแล้วล่ะ
   อยากจะสัมผัสริมฝีปากนั้นอีกจังเลยน้อ
   มันจะไม่ใช่ความคิดเพ้อเจ้ออีกต่อไป เพราะเมื่อหลงหันองศาหน้าก้มลงไปทำมุมอย่างพอเหมาะ  ลมหายใจร้อน ๆ รดหากัน  ใกล้ขนาดนี้แล้วทางนั้นไม่มีท่าทีบ่ายเบี่ยงสักนิด  แบบนี้มันเท่ากับอนุญาตใช่ไหม? และวินาทีที่ตัดสินใจจะพุ่งเข้าชนนั้น  ดวงตาโศกพลันเหลือบกลับขึ้นมาสบประสานพอดี....

   ฮือออออออออออ ทำไม่ได้!!  คุณอโณสูงเกินกว่าจะแตะต้อง  โฮรวววววววววววว

   แพ้แล้วล่ะ  จนปัญญาจะหาเศษหาเลยตอนมีโอกาส  หลงก็ยังเป็นไอ้หลงอยู่วันยันค่ำ  เห็นคุณอโณทำอะไรไม่ถูกก็พลอยเป็นไปด้วย  ทีนี้เลือดแข่งกันวิ่งขึ้นหน้าไปอีก  งานนี้ไม่รู้ใครจะแดงกว่ากัน

   ตุบ!
หัวหนัก ๆ หล่นลงบนบ่าของอโณชา  ราวกับได้ยินเสียง ‘ฉ่า’ ออกมาจากหน้าเลยทีเดียว  ในเมื่อหลงไม่ได้จูบก็ขอมุด ๆ ซบ ๆ ดมกลิ่นน้ำหอมให้ชื่นใจหน่อยเถอะ
   เมื่อคืนหลงได้ข้อคิดใหม่ ‘ด้านได้อายอด’  ลุงสมานเพิ่งจะสอนสิ่งที่เรียกว่าสุภาษิตไปเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองไม่นึกเลยว่าจะได้นำมาใช้เร็วขนาดนี้  คิดดูเซ่! ถ้าเมื่อวานไม่ขอจะได้ทำแบบนี้ไหมห้ะ!  คิดแล้วหัวใจดวงน้อย ๆ ก็สูบฉีดเลือดด้วยพลังแรงม้าประหนึ่งโด๊ปยามาก็ไม่ปาน
   แต่ในความดีใจนั้นก็ยังเต็มไปด้วยคำถาม  หลงไม่รู้เลยว่าคุณอโณคิดอะไรอยู่ถึงได้จูบ  จะถามออกไปก็ไม่กล้า  ก็ตอนที่ขอเขาอยากได้จริง ๆ  ตอนนั้นไม่ได้หวังอะไรด้วยซ้ำ  แถมคนสูงส่งอย่างคุณอโณก็ไม่น่าลดตัวลงมาจูบด้วยเลย  ทั้งมีความสุขและผิดบาปในใจ

   งุด ๆ
หลงซุกหน้าลงบนบ่าอีกฝ่ายแรง ๆ  ถ้ามากกว่านี้อีกนิดเดียวอโณชาอาจจะไหล่หลุดก็เป็นได้ และด้วยแรงช้างสารขนาดนี้ก็ช่วยตบเรียกสติให้วิญญาณอโณกลับเข้าร่างในบัดดล  ชายหนุ่มกะพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัสภาพที่เลือนรางจากการไปเยี่ยมภพภูมิใหม่  โอเค...ยังมีชีวิตอยู่
   สถานการณ์ค่อนข้างเลวร้ายเมื่อพบว่าตัวเองโป๊ะแตกโดนจับได้ว่าลักหลับเด็กมัน  เฮ้ย! ไม่สิ! จะเรียกว่าลักหลับก็ไม่ถูก  ฝ่ายนั้นเป็นคนขอมาเองนี่หว่า  พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมานิด ๆ อับอายน้อยลงหน่อย ๆ
   
แต่ความจริงที่ว่าเขาจูบหลงก็ไม่มีทางหายไป...
   อโณชาย้ำกับตัวเองเป็นรอบที่ร้อยว่าต้องหยุดแล้ว  ถ้ามากไปกว่านี้มันจะ...

   “รอบนี้...ไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะครับ” ตัดพ้อเป็นสาวน้อยไปได้นะหลงนี่  อโณชานึกขำในใจ  ปากพูดแบบนั้นแต่น้ำเสียงผิดหวังเต็มประดาเลยนี่ “ผมเองก็ไม่น่าไปขออะไรแบบนั้นเลย  อีกะแค่อุ้มแมวหนักร่วมห้ากิโลฯวิ่งจนเท้าถลอก  อดข้าว  นอนบนเก้าอี้แข็ง ๆ  ได้แค่เมื่อคืนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
   “ไม่ค่อยจะทวงบุญคุณเลยนะ”
   “ใครจะกล้าล่ะครับ” เอากระจกไหมจะได้รู้ว่าใคร  หลงผละใบหน้ามัน ๆ ออกจากบ่า  อโณชาเห็นคราบเปื้อนบนเสื้อในทันที  ไม่ทันจะดุดวงตาหงอยเหงาก็ช้อนมองอย่างเว้าวอน “คุณอโณไปทำงานเถอะ”

   อัก!  ความรู้สึกผิดที่ประเดประดังเข้ามานี่มันอะไรกัน!  ยิ่งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาใส ๆ ราวกับมีน้ำตาคลอผสมขี้ตายิ่งรู้สึกผิดบาปราวกับได้ฆ่าสัตว์สี่ขาสองร้อยตัว  ไม่นะอโณชาอย่าสบตา...

   วิ้ง ๆ ๆ ๆ

   ไม่! ไม่! ไม่!
   
   นะ ๆ ๆ ๆ

   ไม่....

   คุณอโณวววว

   “ทะ..ทีเดียวนะ”

   สิ้นประโยคใบหน้าก็พุ่งเข้าไป  ทว่ากลับมีมือปริศนายกขึ้นมาบังเสียก่อน  เลยกลายเป็นต้องจูบมือกร้าน ๆ แทนเสียอย่างนั้น  อโณชาเลิกคิ้ว  อะไรของหลงเนี่ย  ขอเองแท้ ๆ  พอจะจูบก็มาห้ามแบบนี้มันเสียหายนะ!
   “คุณอโณ! อย่าเพิ่งโกรธผมนะ” ไอ้หลงพุ่งไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้เมื่อเห็นเรียวคิ้วขมวดกัน “คือผมขอไปแปรงฟันก่อนนะครับ”
   “หา!?” แบบนี้ก็ได้เหรอ...
   “รอแป๊บเดียวนะครับ” ไม่ทิ้งเวลาให้ตัดสินใจ  ไอ้หลงพุ่งตัวออกห้องไปเรียบร้อย  ไม่! มันจะไม่ยอมให้คุณอโณคนนั้นมาจูบทั้งที่ยังไม่ได้แปรงฟันน่าขายน่าจะตายชัก  ว่าแล้วก็ใส่พลังแปรงจนฟันหน้าแทบแตก
   ฝ่ายอโณชาผู้ถูกทิ้งถึงกับนั่งกุมขมับกับความจริงจังไม่เลือกเวลาของไอ้เด็กนี่  จะจูบอยู่แล้วดันขอไปแปรงฟันเนี่ยนะ  โอ๊ย!  ทั้งขำทั้งเครียด  ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ

   เดี๋ยวก็หัวเราะ  ร้องไห้  แล้วก็กลับมาปวดหัวกับพฤติกรรมโง่ ๆ ต่อ
   แต่ทำไมถึงมีความสุขขนาดนี้นะ...

   “มาแล้วครับ!!” หลงตะโกนมาก่อนตัวเสียอีก  มันวิ่งพรวดกลับเข้ามานั่งจุดเดิมในทันที  นั่งหนีบ ๆ เหนียม ๆ ทำตัวเล็ก ๆ พลางบิดตัวเขินอาย “เชิญเลยครับ”
อโณชางงตัวเองเหมือนกันที่บ้าจี้นั่งรอจูบมันแบบนี้ แต่ก็เอาวะ  บ้ามาขนาดนี้แล้วอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป  ใช่ว่าไม่อยากจูบนี่นา  เขาจ้องใบหน้าเลอะกระที่หลับตาพริ้มทำปากยื่นยาวแล้วส่ายหัวปลง ๆ ก่อนจะยื่นคอเข้าไป

   จุ๊บ!

   คนตาโศกก็โฉบลงมาแตะริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ‘เหมือนจูบหมาจูบแมว’ อย่างที่เขาเคยว่า แต่อโณรู้ดีแก่ใจ  หมาแมวที่ไหนคงไม่สามารถทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้  อกซ้ายบีบตัวแรงขึ้นเมื่อเห็นสภาพเหยื่อ  อโณชาขบกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้เผลอหลุดขำ
   ไอ้คนหน้าด้านตอนนี้เหมือนหลุดลอยไปอีกภพภูมิที่ไกลแสนไกล  กระบนใบหน้าเดือดปุด ๆ เหมือนจะผุดออกมา  ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้  ความสุขไหลซาบซ่านตั้งแต่ปลายนิ้วเท้ายันเส้นผม  กายเนื้อแทบฉีกขาดด้วยแรงรักเร่าร้อน

   หลงเอ๊ย!   อโณชาส่ายหัวปลง ๆ  เอื้อมไปคว้าซองเอกสารข้างตัว  มือปัดผมที่ปรกใบหน้าขึ้นขณะก้มลงบอกเศษซากมนุษย์ที่ตนระเบิดทิ้งไว้ “ไปละ  เจอกันตอนเย็นนะ”
   ปัง
ใช่  อโณชาออกห้องไปอย่างเรียบง่ายที่สุด  ไม่ได้มีความรับผิดชอบต่อเพื่อนมนุษย์แม้แต่น้อย  ผู้ถูกกระทำหอบแฮ่ก ๆ จนแทบต้องใช้เครื่องให้ออกซิเจน  หลงปิดหน้าขดตัวขยำขยี้ผ้าปูที่นอนอย่างบ้าคลั่ง  พยายามตั้งสติไม่ให้หันไปกัดหมอนขาดกระจุย  ใจดวงน้อยกรีดร้องอยู่คำเดียว...

   คุณอโณ้ววววววววววววววววววววววว


………………………………………..
……………………….
…………
……



   เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่ง ๆ อยู่เหนือศีรษะ  ฟังดูคล้ายแมลงวันฝูงใหญ่  อโณชาทำใจฟังมันอย่างรื่นรมย์ขณะไล่สายตากวาดเอกสารตรงหน้า  ฝนจากด้านนอกไหลกลิ้งอยู่ตรงขอบหน้าต่างทางซ้ายมือ  เขาขยับตัวบิดขี้เกียจพลางนึกว่าควรลุกไปชงกาแฟสักแก้วกันสลบคาโต๊ะ
   ปลายเดือนกรกฎาคมฝนตกแบบไม่ปราณีใคร  จะว่าดีก็ดี จะว่าแย่ก็แย่  สำหรับอโณชาผู้รักความสะอาดแล้วจัดว่านรกพอสมควร  ทั้งรองเท้าเลอะโคลน  กลิ่นอับบนเสื้อ  ไหนจะสภาพรถอีก

   “พี่อโณกาแฟไหมคะ?” เสียงแปร๋นแหล๋นของเพื่อนร่วมห้องเอ่ยทักหลังจากความเงียบอันยาวนาน  ก่อนเที่ยวล่ะไม่มีกะจิตกะใจทำงาน  กลับมาปุ๊บปั่นกันหน้ามืด  แพรนภัสดูทรุดโทรมแทบจะคลานออกจากโต๊ะ แต่ยังมีน้ำใจหันมาถามอีก “ให้แพรชงเผื่อไหม?”
   “เดี๋ยวพี่ชงเองก็ได้ครับ”
   “ฮ้าวววววว” สาวเจ้าหาวแบบไม่เกรงอกเกรงใจใครทั้งนั้น “งั้นแพรออกไปเดินแป๊บนะคะ  อยู่อีกหน่อยตายแน่ ๆ”
   “ครับ ๆ  แล้วรีบกลับมาล่ะ  ปิดงานเย็นนี้นะ”
   “ค่า หัวหน้า”

   หญิงสาวงับประตูปิดเบา ๆ ก่อนจะเกาะขอบกระจกด้านนอกไถตัวเองไปตามทาง  โถ...แพรที่น่าสงสาร  ได้ยินว่าวันแดงเดือดเสียด้วย  ถ้าวันนี้แฟนไม่มารับอโณชาว่าจะอาสาไปส่งที่บ้านแทนก็แล้วกัน  ขณะกำลังคิดนอกเรื่องเพลิน ๆ มือถือบนโต๊ะก็สั่นเป็นเจ้าเข้า

   ตือ ดือ ดือ ดื๊อ ดือ ดือ ดื๊อ ดื่อ

   หือ?  คิ้วผูกกันทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนนั้น แต่ก็ไม่รอช้าที่จะรับสายในทันที

   “สวัสดีครับอาแสง”
   “แกเลิกทักแบบเป็นทางการจะได้ไหม” เสียงปลายสายดูหัวเสียไม่น้อย  ไม่สิ  อาแสงก็เสียงดุตลอดเวลาอยู่แล้ว “ฉันรู้สึกแก่ทุกที”
   “โทษทีครับ ฮะ ๆ ๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน  ทั้งที่ในใจเริ่มกังวล “อาแสงโทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
   “เรื่องไอ้เด็กหลงของแกน่ะ” ด้วยความเฮี๊ยบคนอย่างแสงไม่มีนอกเรื่อง  มาถึงก็ยิงเข้าประเด็นเลย “ดูเหมือนจะได้เรื่องนิดหน่อย”
   “ห้ะ!?” เหมือนถูกสาดด้วยถังน้ำแข็ง  อโณชาเบิกตากว้าง “จริงเหรอครับ”
   “เออ  ฉันลองให้ลูกน้องช่วยค้นตามเว็บคนหาย  แน่นอนว่าไม่เจอเหมือนที่แกบอก” แสงถอนหายใจ “รูปที่โพสต์ประกาศไว้ก็ไม่มีติดต่อเข้ามา  คนหายมาสามเดือนกว่าแต่ไม่มีใครออกตามหานี่มันไม่แปลกไปเหรอวะ”
   “นั่นสินะครับ” ชายหนุ่มพึมพำตอบ
   “ฉันก็เลยมาลองคิดว่าจะมีกรณีไหนบ้างที่ญาติจะไม่ออกตามหา  อา...จะว่าไปประเทศเราคนหายคนตายแบบไม่รู้เรื่องเป็นร้อยเป็นพันต่อวัน  คิดอีกทีญาติอาจจะไม่สนใจเลยก็ได้”
   ฟังแล้วหดหู่จนเผลอกำมือถือแน่นขึ้น “อาแสงจะบอกว่า...”
   “กรณีเลวร้ายที่สุดคือไอ้เด็กนั่นต้องติดแหง็กอยู่กับแกไปเรื่อย ๆ  ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ต้องห่วงฉันรู้จักคนที่พอจะช่วยไล่ออกไปได้”
   “ไม่ต้องเลยนะครับ!” ฟังก็รู้ว่า ‘ไล่’ ของอาแสงหมายถึงอะไร
   “อะไรเล่า  ฉันก็แค่พูดเผื่อ” แสงขมวดคิ้ว  ไม่เห็นเหตุผลที่หลานคนละสายเลือดต้องมาขึ้นเสียงใส่แบบนี้ “หรืออีกกรณีหนึ่งอาจจะเป็นพวกตกสำรวจ  ไม่ก็ต่างด้าวไปเลยก็ได้”
   “แบบนั้นเท่ากับว่าแทบจะไม่มีหนทางหาเลยนี่ครับ” อโณชาพยายามคุมเสียงไม่ให้ออกกอารมณ์มากเกินไป
   “นั่นมันสำหรับคนธรรมดา แต่ฉันไม่ใช่” คำพูดอวดอ้างทำอโณชาขนลุกเกรียว “ฉันพอจะมีเส้นสายอยู่บ้าง  ถ้าเป็นต่างด้าวยังไงบัตรมันก็ต้องไปต่อทะเบียน แต่นั่นอาจจะช้าไปหน่อย  ฉันจะลองให้เจ้าหน้าที่หาให้เป็นกรณีพิเศษนะ  อาจจะนานหน่อย แกก็รู้ว่าราชการมันน่ารำคาญ”
   “แล้วถ้าเป็นพวกตกสำรวจล่ะครับ”
   “ก็ไม่มีอะไรนี่  เชิญมันออกไปนอกห้องวันนี้ยังได้เลย”
   “อาแสง!”
   “จริง ๆ นะอโณ” เขาได้ยินเสียงพ่นลมแรง ๆ คาดว่าปลายสายคงจะสูบบุหรี่อยู่เป็นแน่แท้ “เรื่องมันจบง่ายจะตาย  แค่แกไล่เด็กนั่นออกไป  ฉันรู้ว่าแกมันพวกคิดมาก แต่แค่นี้แกก็ช่วยจนถึงที่สุดแล้ว  จะมาอุ้มเลี้ยงไว้ตลอดมันก็ไม่ใช่เรื่อง”
   “ขอบคุณอาแสงมากนะครับที่ช่วยตามเรื่องให้”
   ประโยคตัดบทนั่นทำเอาแสงขยี้ก้นบุหรี่แรง ๆ “แกมันหัวดื้อ”
   “ครับ” คนโดนดุยอมรับแต่โดยดี “ผมทิ้งไม่ได้หรอกครับ”

   ไม่ใช่เพื่อหลง แต่เพื่อตัวเองต่างหากล่ะ  ความรู้สึกอยากจะครอบครองกลืนกินจิตสำนึกช้า ๆ
   หลานของอาเห็นแก่ตัวจนน่าขยะแขยงเลยล่ะ

   “ลูกคนเดียวมันจะต้องเอาแต่ใจแบบนี้ทุกคนเลยเหรอวะ” อีกฝ่ายบ่นพึมพำ “เอาเถอะ  ถ้าแกอยากให้หาต่อฉันก็จะหา”
   “ขอบคุณครับ”
   “เออ สำนึกบุญคุณไว้ด้วย” อโณชาแทบจะยกมือไหว้โดยไม่รู้ตัว “อาทิตย์หน้าว่างไหมล่ะ  ออกมาเจอกันหน่อยไหม”
   “ผมน่ะว่างอยู่แล้วครับ  ว่าแต่อาเถอะมีวันหยุดกับเขาด้วยเหรอ”
   “พักบ้างเถอะ  ปิดคดีรอบนี้ได้ฉันจะลาวงการไปยาว ๆ เลย” อโณชารู้ดี  ปากพูดแบบนั้นแต่อาแสงอยู่นิ่ง ๆ ได้ที่ไหนล่ะ “ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าเจอกัน  ฉันจะบอกโทรไปบอกร้านอีกทีแล้วกัน”
   “ได้เลยครับ”
   “ขับรถดี ๆ ล่ะ” นั่นล่ะคำบอกลาสไตล์อาแสงเลย  อโณชานึกขำในใจว่านั่งบนโต๊ะทำงานไม่ได้ขับรถสักหน่อย แต่ก็ตอบออกไปอย่างสุภาพ
   “อาก็เหมือนกันครับ”

   หลังวางสายอโณชาวางอุปกรณ์สื่อสารลงบนโต๊ะก่อนจะบิดหัวไปมา  อาการง่วงงุนหายไปในพริบตา  ทว่าสมองไม่ได้จดจ่ออยู่กับตัวหนังสือตรงหน้าเลยสักนิด  บทสนทนาเมื่อครู่ไหลบ่าเข้ามาปะทะจนแทบลงไปกองบนพื้น  รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แพรนภัสเปิดประตูเข้ามา

   “อ้าว! พี่อโณยังไม่ชงกาแฟอีกเหรอคะ?”
   เขาส่ายหัว  ช่างเป็นหัวหน้าที่ใช้ไม่ได้เลย


.....................................................
..................................
................
.......

[Indigo]

   เก๋ากี้ฟื้นตัวเร็วจนน่าสะพรึงกลัว  ทันทีที่หลงเปิดประตูห้องเข้ามาพบกับจานที่ว่างเปล่ามันถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะ  เก๋ากี้ผู้แดกทุกอย่างที่ขวางหน้ากลับมาคืนสังเวียนแล้ว!  มันส่ายหางนวยนาดต้อนรับหลง  เล็กน้อย แต่ก็มิได้นำพามาออดอ้อนแต่อย่างใด

   “ม้าวววววววว” พอหลงเดินโฉบเข้าไปใกล้โซฟาไอ้ก้อนนั่นก็ส่งเสียงร้อง  ดวงตาสีเหลืองวาววับไร้ขี้ตาเกรอะกรังจ้องแป๋วมาทางนี้  หลงมองอย่างหวาดระแวงไม่รู้มันคิดอะไรอยู่
   ด้วยความกลัวมันรีบเดินสำรวจไปทั่วบ้านเผื่อจะเจอกองอ้วกที่ไหนอีก แต่หายังไงก็ไม่เจอ  อะไรกันนี่!  เก๋ากี้ที่เป็นมิตรแบบนี้ไม่คุ้นชินเอาเสียเลย  มันต้องป่วยตรงไหนสักที่สิ!
   หลงเดินขาสั่นพั่บ ๆ กลับไปยังโซฟาตัวเดิม  เขาต้องสำรวจตรวจร่างกายให้มันสิ!  เกิดไข้กลับขึ้นมาจะได้ไปเอาหน้ากับคุณอโณอีก  ใช่แล้ว ๆ

   ตุบ!  มันทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้าง ๆ แมวสาว  จ้องมองจุดสีดำขนาดใหญ่ไม่วางตา  สมองฝ่อ ๆ ใคร่ครวญหาวิธีที่จะจับสาวน้อยมาลูบ ๆ คลำ ๆ ตรวจดู  มนุษย์ปกติคงไม่คิดเยอะขนาดนี้ แต่กับไอ้หลงที่เก๋ากี้ทำคดีวีกรรมมากมายให้มันเจ็บตัวแล้วอดหวาดระแวงไม่ได้จริง ๆ
   “มะ...เมี้ยว” มันเลียนเสียง  เพราะเกร็งมากไปเสลดในคอเลยแตก  กลายเป็นเสียงแมวแก่ใกล้ตาย

   ชิ้ง... ตาสีอำพันจ้องเขม็งเหมือนเดิม

   “เก๋ากี้มานี่มา เมี้ยว ๆ ๆ”

   ชิ้ง....  รอบนี้หรี่ตาด้วย  โหดกว่าเดิมอีก

   “อะ..เอ่อ...” เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก “มะ มานี่..”

   “ม้าววววววว” เก๋ากี้คำราม

   ไม่นะ!  อย่าทำอะไรไอ้หลงเลย  อ้ากกกกกกกกกก  ไอ้มนุษย์หน้าโง่หลับตาปี๋เมื่อถูกสาวคำรามใส่  ขณะกำลังเตรียมใจโดนตะปบ  ทว่าสัมผัสอุ่นนุ่มของอะไรบางอย่างบนตักนี่มัน...

   “กะ..เก๋ากี้...” หลงพึมพำราวกับไม่เชื่อสายตา  เก๋ากี้!  เก๋ากี้จริงๆ !  แถมไม่ได้มาในโหมดเสือป่าขย้ำหมาตาย  เก๋ากี้ตัวน้อยคลานไต่ขึ้นมานั่งบนตักไอ้หลงพร้อมไถหัวออดอ้อนไปมาอย่างกับโดนผีเข้า  หลงยกมือค้างไว้ในอากาศจะผลักไสก็ไม่กล้าจะโผลเข้าหาก็หวาดกลัว  ภาพที่เห็นเลยเป็นมนุษย์นั่งแข็งเป็นท่อนไม้พร้อมแมวที่เอาหัวไถพุงอย่างเอาเป็นเอาตาย
   “เมี้ยว ๆ” สาวขี้อ้อนส่งเสียงร้อง  ท่าทางเป็นมิตรแม้หน้าตาซังกะตาย  หลงกลั้นใจยกมือขึ้นค้างไว้ เก๋ากี้ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปเอาหัวไถ  บางทีมันอาจจะแค่คันหัวไม่ได้อยากอ้อนหลงก็ได้...

   แต่ก็น่ารักดี...
   รองจากอโณชาจะยอมให้เก๋ากี้ตัวหนึ่งก็ได้
แหม...พอคิดถึงใครอีกคนขึ้นมาหลงก็ปิดหน้าทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเขินอาย  ไม่ว่าจะเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าสัมผัสจุมพิตนั้นยังไม่จางหาย  ใบหน้าของอโณชาผุดขึ้นมาในหัว  ผิวขาว ๆ ขึ้นสีเรื่อจนลามไปถึงใบหู  หลงเอาแต่จ้องมองมันอย่างไม่รู้เบื่อ

   สรุปว่าหูแดงไม่ได้แปลว่าโกรธนี่นา  ถ้าคราวหน้าคุณอโณมาหูแดงใกล้ ๆ อีกหลงจะได้รู้ตัวว่าต้องหน้าด้านขอนู่นนี่ให้มากขึ้น!  มันหมกมุ่นอยู่กับความคิดนั้นจนผล็อยหลับไป


...................................................
...........................
.........
.....


   อโณชากลับมาถึงห้องตอนสามทุ่มสิบนาทีพร้อมด้วยถุงกับข้าวพะรุงพะรัง  ไอ้ที่ว่าจะแวะซื้อมือถือให้หลงนั้นตัดทิ้งไปได้เลย  ลำพังแค่ทำกับข้าวยังไม่มีอารมณ์  หลังเคลียร์งานโบกมือแยกย้ายกับแพรนภัสก็รีบบึ่งรถกลับมาทันที  โชคดีที่แฟนฝ่ายนั้นมารับไม่อย่างนั้นเขาคงต้องวนไปส่งแม่สาวผู้ปวดวันนั้นของเดือน
   เข็มบนหน้าปัดทำอโณชาเผลอเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิด  กินข้าวเย็นดึกขนาดนี้ไม่ดีต่อสุขภาพแน่ ๆ  คิดได้ดังนั้นก็รีบยัดกุญแจใส่กลอนแล้วหมุนเข้าไป
   ทันทีที่ผลักบานไม้เสียงกรนก็เข้ามาทักทายเป็นอย่างแรก  ไม่ต้องมองหาต้นเสียงให้เหนื่อย  เห็นปลายเท้าเน่า ๆ ยื่นจากโซฟามาแต่ไกล  อโณชาส่ายหัวปลง ๆ  หลงน้อหลง  อาบน้ำก็แล้ว เตียงดี ๆ มีก็ไม่นอน  มาหลังขดหลังแข็งอยู่นี่ทำไม

   “เมี้ยว” จะให้ไอ้ฐานพีระมิดดึงความสนใจอยู่คนเดียวไม่ได้  เก๋ากี้ไม่ยอมแพ้พุ่งเข้ามาคลอเคลียที่ข้อตีนอโณทันที
   “หายแล้วเหรอเก๋ากี้ หือ?” ได้ผลทันตา  ความสนใจทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหานางเหมียวอ้วนทันที  เก๋ากี้เดินวนพันแข้งพันขายั่วยวนชายหนุ่มไม่หยุดจนอโณชาต้องเอื้อมไปวางถุงกับข้าวลงก่อนจะก้มไปช้อนตัวขึ้นมา “ฮึบ! ไหนดูสิตัวร้อนไหม  อืม...หายแล้วเนอะ”
   เก๋ากี้ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเอาหัวไถแกรก ๆ อย่างบ้าคลั่ง  บางทีวันนี้วันเดียวขนมันอาจจะร่วงจนหัวล้านเลยก็ได้  อโณชาเขย่าตัวไปมาเหมือนโอ๋เด็กทารก  ขวัญเอ๊ยขวัญมานะสาวน้อย
   เขาตัดสินใจว่าเก๋ากี้ควรจะพักผ่อนได้แล้ว  หารู้ไม่ว่ามันนอนมาทั้งวัน  อโณชาผู้เป็นทาสแมวบรรจงแบกน้ำหนักมหาศาลไปวางลงบนเตียงนุ่ม ๆ  ตบเบา ๆ สองทีเก๋ากี้ก็ขดตัวเป็นก้อนทำดวงตาปรือปรอยเซ็กซี่ให้อโณชาลูบหัวเบา ๆ

   “นอนซะนะเก๋ากี้” เจ้าเหมียวปิดตาลงอย่างว่าง่ายหรือไม่ก็มันง่วงอยู่แล้วนั่นแหละ  อโณชาเดินกลับไปที่หน้าประตูคว้าถุงข้าวเดินกลับเข้ามาในครัว  รื้อค้นภาชนะออกมาแกะอาหารเทใส่
   เสียงกรนยังดังไม่ขาดแม้จะผ่านไปสักพักแล้วก็ตาม  ใจจริงก็ไม่อยากขัดคนกำลังหลับลึกหรอกนะ แต่ถ้าไม่กินข้าวเย็นแถมนอนที่ไม่ถูกสรีระแบบนี้พรุ่งนี้หลงคงอาการทรุด  นึกได้ดังนั้นจึงตัดสินใจเรียกเสียงดัง

   “หลง!  ตื่นมากินข้าวเย็นก่อนนะ” ดูเหมือนจะได้ผล  ร่างบนนั้นตอบสนองต่อเสียงของเขาในทันที “ไม่กินข้าวเดี๋ยวปวดท้องนะ”
   “อื้ออออออ...” ไอ้ขี้เซาครางเสียงต่ำ “คุณ...อโณมาแล้วเหรอครับ”
   “โทษทีนะพอดีงานยุ่งมากแถมไม่รู้จะโทรบอกยังไงดี” ช้างเท้าหน้าว่าขณะเทแกงถุงสุดท้ายลงถ้วย “อาบน้ำแล้วนี่  รีบมากินข้าวจะได้ไปนอนนะ”
   “ครับผม” ปากพูดแบบนั้นแต่เสียงอู้อี้แบบพร้อมจะสลบต่อนี่มันอะไรกัน  หลงยกมือลูบหน้า “เก๋ากี้หายไข้แล้วนะครับ”
   “อืม กลับมากินข้าวหมดแล้วด้วย” คนเป็นพ่อยิ้มอย่างภูมิใจ “เมื่อกี้ฉันอุ้มดูเหมือนจะผอมลงนิดหน่อย ต้องรีบขุนแล้วล่ะ”
   “เมื่อวานใครบอกครับว่าจะลดน้ำหนัก”
   “ก็อ้วน ๆ น่ารักจะตาย” เจ้าของขมวดคิ้ว “หรือหลงว่าไม่น่ารัก?”
   “มะ...” ความในใจเกือบจะหลุดออกมาแล้วเชียว  โชคดีที่ตวัดลิ้นกลืนลงคอทัน  พูดแบบนั้นไม่ได้  ข้อแรกคุณพ่อต้องไม่ปลื้มที่มีคนมาว่าร้ายลูกสาว  ส่วนข้อที่สองคือเก๋ากี้ผู้ออดอ้อนเมื่อตอนเย็น....

   ดวงตาแป๋วแหววพร้อมด้วยท่าไม้ตายไถหัวพิฆาต...

   หลงขยับตัวเล็กน้อย  หลับตาลงเมื่อนึกถึงภาพน่ารัก ๆ เหมือนแมวบ้องแบ๊วตามยูทูบที่รายการคุยข่าวตอนเช้าชอบเอามาเปิด

   “น่ารัก...ครับ...”

   และเมื่อลืมตาขึ้น...

   “แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” เสียงหวีดประหนึ่งผีเปรตั้งวงอะแคปเปล่าทำเอาพ่อบ้านปล่อยช้อนลงพื้นพร้อมหลุดอุทานปล่อยสัตว์ตัวเบ้อเริ่ม
“แว้ก ๆ ๆ ๆ” ทีเดียวไม่พอ  ไอ้หลงเด้งตัวจากโซฟาพร้อมกับดีดดิ้นป๊อบแดนส์อยู่บนพื้น  ร้อนถึงอโณชาต้องสวมวิญญาณยูเซน โบลต์พุ่งเข้ามายังจุดเกิดเหตุในบัดดล!

ภาพที่เห็นถูกจัดให้อยู่ในหมวดสยองขวัญ  ผู้ชายตัวใหญ่ตะเกียกตะกายหนีความตายที่คืบคลานเข้ามา  ใบหน้าเหยเกซีดเผือดไร้เลือด  ปากส่งเสียงหวีดร้องเมื่อสิ่งนั้นดีดดิ้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ  ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมัจจุราชง้างเคียวขึ้น...

   ฉับ!

   ตวัดสับผ่านหน้าอย่างรวดเร็ว แต่นั่นหาใช่คมมีดไม่  อโณชาผู้ก้มฉับลงไปยกห่อทิชชูที่มีบางสิ่งดิ้นแด่ว ๆ อยู่ด้านใน

   “คะ..คุณอโณ...” หลงพึมพำน้ำตาคลอเบ้า  จ้องมองเศษที่เหลืออยู่บนพื้น...


ซากจิ้งจกไส้แตก
   และหางของมันที่อยู่ในมืออโณชา...

   “แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”


…………………………………………
……………………………..
………………..
…….


“เก๋ากี้คงอยากขอบคุณหลงน่ะ ฮ่า ๆ ๆ”
“อย่าหัวเราะสิครับ”

   เหยื่อน้ำใจแมวนั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมเตียงพร้อมด้วยผ้าห่มคลุมบ่าราวกับผู้ประสบภัย  ไม่สิ! เรียกว่าใช่เลยดีกว่า  จิตใจหนุ่มน้อยแหลกสลายเกินกว่าจะเยียวยา
   เด็กห้าขวบที่ถูกแม่เฆี่ยนตีจะเจ็บปวดขนาดนี้ไหมหลงยังตอบตัวเองไม่ได้  ภาพซากจิ้งจกพร้อมไส้สีแดงทั้งยวงจ้องมองเขาด้วยดวงตาแป๋วแหววราวลูกแก้ว  และเมื่อตวัดตามองไปยังอีกฝั่งของเตียง...

   “แสดงว่าเก๋ากี้ชอบหลงแล้วนะ”

   ใบหน้ายิ้ม ๆ นี่น่ะเหรอที่เลือดเย็นหยิบหางจิ้งจกขึ้นมาจากพื้น  ถึงจะมีกระดาษทิชชูกั้นก็เถอะ แต่จิตใจคุณอโณทำด้วยอะไร!!  นั่นมันหางจิ้งจกนะ หาง-จิ้ง-จก!  ที่เพิ่งหลุดออกจากร่าง  สดใหม่และดิ้นแด่ว ๆ อย่างเร่าร้อน...

   ได้แต่คิดว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายกับหลงเหลือเกิน....

   “โอ๋ ๆ  ฉันจะปิดไฟนอนแล้วอย่าร้องไห้ล่ะ”
   “ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยครับ” โถ..ไอ้เด็กน้อย  เห็นน้ำตาคลอตอนกินข้าวอยู่นะ  อโณชาเถียงในใจ แต่ด้วยเมตตาจิตจะไม่ขอซ้ำเติมอีก  เขาเดินลงไปหย่อยตัวนั่งข้าง ๆ เด็กน้อยผู้เสียขวัญ
   “ขอโทษแทนเก๋ากี้ด้วยนะ  นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างนะ  แมวทำแบบนี้เพราะอยากให้ของตอบแทนจริง ๆ”
   “ด้วยจิ้งจกนะเหรอครับ”
“จิ้งจกเนี่ยไม่ใช่ว่าปุบปับจะหามาได้นะหลง  เก๋ากี้ต้องไปเฝ้าอยู่ที่ผนังเป็นชั่วโมง  แล้วหลงก็เห็นว่ามันอ้วนขนาดไหนกว่าจะจับได้คงทุลักทุเลน่าดู  โถ...เก๋ากี้”
“เอ่อ...”
“น่ารักจริง ๆ”

อวยลูกสาวให้มันมีขอบเขตบ้างเถอะครับคุณอโณ

   หลงคอตกหนักกว่าเดิม  ตกลงจะมาปลอบหรือซ้ำเติมกันแน่เนี่ย  ฝ่ายอโณชาเหมือนจะรู้ตัวเลยขยับเข้าไปใกล้อีกนิด “เก๋ากี้ก็รักหลงนะ”
   มือสัมผัสเบา ๆ บนเส้นผมยุ่งเหยิงของไอ้หลง

นะ...นี่มันมือที่จับหางจิ้งจกมานี่...  เอาเถอะ เห็นเป็นคุณอโณจะยังไงก็ยอมทั้งนั้น  หลงเอนศีรษะเข้าหาโดยอัตโนมัติ  สัมผัสจากอโณชาช่วยเยียวยาได้เสมอ  ความหวาดกลัวค่อย ๆ หดลดลงจนอยู่ในระดับปกติ
ปลายนิ้วสางเส้นผมช้า ๆ  ถ้าเจอผมพันกันก็จะค่อย ๆ ช่วยแกะออกให้  อ่อนโยนและนุ่มนวลเป็นที่สุด

วันนี้มีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ทำให้อโณชาฉุกคิด  ความรู้สึกและเหตุผลวิ่งชนกันในหัวไม่รู้ว่าฝ่ายไหนชนะ แต่การได้มานั่งลูบหัวให้หลงก็ทำจิตใจเขาสงบเช่นกัน

‘ถ้ามันยังไม่มาถึงก็อย่าไปคิดถึงมันเลย’ บอกตัวเองอย่างนั้นซ้ำ ๆ ไปมา

เวลาไหลผ่านไปอย่างเงียบเชียบราวกับต้องการซึมซับพลังเยียวยาจากกันและกันช้า ๆ  อโณชาจมลึกจนลงไปเรื่อย ๆ  จวบจนคนข้าง ๆ ขยับตัวถึงได้สะดุ้งขึ้นมา

“โทษทีนะ  โอ๋แบบเด็ก ๆ ไปหน่อย ฮะ ๆ ๆ”
“ไม่หรอกครับ” ใจจริงไม่อยากให้หยุดลูบด้วยซ้ำ “ดีขึ้นเยอะเลย  ผมหายสั่นเลยล่ะครับ”
“งั้นเหรอ”
“เก๋ากี้ยอมรับเข้ากลุ่มแล้วถือเป็นเรื่องน่ายินดีจริงไหมครับ?” ไอ้เด็กโข่งเอียงคอฉีกเขี้ยวโชว์  ฐานพีระมิดที่คิดว่าส่วนยอดยอมรับก็แบบนี้แหละ “แต่ให้อีกตัวก็ไม่เอานะครับ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ  ไม่หรอก  เก๋ากี้เองก็ขี้เกียจจับแหละ” ชายหนุ่มยันตัวเองขึ้นมายืน  ในเมื่อภารกิจปลอบหลงสำเร็จแล้วก็คงถึงเวลานอนสักที  ทว่าเมื่อลุกขึ้นในมุมนี้ที่แสงจากหลอดไฟสาดเข้าหน้าหลงเต็ม ๆ เขาก็พบความผิดปกติบางอย่าง

“หลง...หน้าไปโดนอะไรมา”
เพี๊ยะ! ไวกว่าความคิดมือที่เอื้อมออกไปหมายจะสัมผัสถูกปัดกลับมาในทันที  อโณชาว่าหน้าเหวอแล้วแต่ไอ้คนปัดมือเหวอเสียยิ่งกว่า  ละล้าละลังแก้ตัวจนลิ้นพันกัน
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!”
“หลงรังเกียจฉันเหรอ”
“ไม่ครับ!! ไม่มีทาง!” ปากอ้าพะงาบ ๆ แทบกัดลิ้นตัวเอง และเพื่อแสดงความจริงใจมันรีบโผเข้าเกาะแขนคุณอโณ “ก็แค่เปื้อนขนเก๋ากี้น่ะครับ”
“หา!?” คำตอบประหลาด ๆ ทำเอาขมวดคิ้ว “ก็ล้างหน้าแปรงฟันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“จะ..จริง ๆ แล้ว...”
“..........”
“ผมไม่ล้างตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ!!” เมื่อจนมุมแล้วหลงก็สารภาพในที่สุด “ก็เมื่อเช้า...”

เมื่อเช้า....

ทันใดนั้นภาพ ‘จูบหมาจูบแมว’ ก็กระแทกป้าบเข้ามาในหัว
อย่าบอกนะว่า....

“จะ..จริง ๆ ปากมันใกล้กับฟันมากกว่าเนอะครับ  ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากแปรงหรอก แต่มัน....”

โอย...กูอยากจะบ้า

“ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด” อโณชายกมือห้าม  คราวนี้ความหวาดกลัวยิ่งกว่าจิ้งจกตีกลับไปทางนั้นเรียบร้อย “ไปล้างหน้าซะ!”
“ตะ..แต่....” จะให้ลบรอยจูบคุณอโณแบบนั้นมัน...
“ไป-ล้าง-หน้า”
“ผะ...ผม...”

ไม่ไหวแล้วนะ!  ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่ล้างหน้าทั้งชีวิตเลยหรือไง!!  จะทำตัวเด็กก็หัดให้มันมีขอบเขตซะบ้าง!  ถ้ายังทำตัวแบบนี้ล่ะก็...

ชึบ! ปลายนิ้วชี้ไปยังประตูห้องนอน

“เดี๋ยวคืนนี้ให้ใหม่”
“ครับ!  ล้างเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ฟิ้ววววววววววววววว
   ไวกว่า 4G ก็ไอ้หลงเนี่ยแหละ  ไม่ทันกะพริบตาก็หายวับออกประตูห้องนอนไปเรียบร้อย  คาดว่าคงกำลังถูโฟมล้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแบกหนังหน้าที่ดีที่สุดกลับมา

   ในห้องอันเงียบสงบแห่งนั้นอโณชากำลังถลำตัวเข้าสู่ความมืดมิด  นิ้วชี้ที่ยกค้างกลางอากาศสั่นระริก...


   แล้ววันนี้เขาก็ได้รู้ซึ้งถึงสุภาษิตที่ว่า
‘เล่นกับหมาหมาเลียปาก’


TBC

ตอนที่แล้วใครเผลอสงสารหลงไปบ้างคะ  พลาดนะคะ! จริงๆอิหลงมันร้ายค่ะหัวหน้าาาา //เบ้ปาก
แต่ที่ร้ายกว่าหลงคือคุณอโณนะคะ  ในจุดนี้ฮีคือพระเจ้าค่ะ 5555555
เรื่องจิ้งจกนี่ขอขยายความหน่อย  คนเขียนเคยเหยียบมันตายด้วยเท้าเปล่าเลยสะเทือนใจเป็นพิเศษ  ตอนนี้เข้าถึงจิตวิญญาณของหลงเลยค่ะ  ความรู้สึกตอนหางมันดิ้นแด่ว ๆ ที่นรกมากจริง ๆ  โถววววว  หลงน้อยผู้น่าสงสาร แต่ก็ได้ของปลอบใจไปแล้ว ไม่งอแงแล้วเนอะลูกขาาาา

ตอนนี้เขียนนานไปหน่อย แก้นู่นปรับนี่เลยมาช้ากว่าปกติ(ที่ปกติก็ช้ามากแล้ว 55555)  ขออภัยด้วยนะคะ Orz
ขอบคุณที่ติดตามค่า
เจอกันตอนหน้า  เย้ๆๆๆ

ป.ล.ขายของหน่อยค่ะ  รีปริ้นท์ใส่ รัก ป้าย สี + DNDเล่มเป็นพิเศษ + มากกว่าพี่แต่ไม่ใช่ลุง(อันนี้ออกกับสนพ.) ลงงานสัปดาห์หนังสือที่บูธสนพ.Hermit N06 โซน C1 นะคะ  ใครสนใจไปด้อมๆมองๆสอยได้นะคะ

ตอบคุณ bradpitt นิดนึงค่ะ  ที่คุณอโณตุ้ยท้องหลงเพราะตอนนั้นเลือดขึ้นหน้าค่ะ ทั้งโกรธทั้งห่วง ฮีเป็นพวกสุภาพแต่ชอบเผลอใช้ความรุนแรง  ตอนไอ้หมักก็โดนเล่นไปรอบหนึ่งแล้ว 5555555555

[หลงลำดวน]

  น่ารักทั้งคู่ FCเก๋ากี้ 555

[B52]

โอ้ย!!!! ไม่ไหวแล้ว ปวดท้องมากมาย     

[zerofata]

เกลียดความแรดของหลงมากกก 55555
นางร้ายกาจกว่าที่เราคิดจริงๆ 55
แอบขำหลงตอนเจอซากจิ้งจกมาก นี่ขนาดไม่มีความจำก็กลัวจิ้งจกเหรอ? หรือไม่ใช่กันนะ? 555 แต่น่ารักจริงๆ
อ่านตอนนี้แล้วดีใจที่คุณอโณเหมือนจะยอมเปิดใจมากขึ้นอีกนิดแล้ว
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ รอตอนต่อไปนะคะ

[QXanth139]

เอ็นดูหลงมากขึ้นทุกตอนจริงๆ ร้ายแบบซื่อๆ ปวดหัวแทนคุณอโณสุดๆ

[aiyuki]

คุณอโณววววว อยากจะเป็นเก๋ากี๋จังเลยยย

[MyLavenderLand]

โหล๊งงงงงงง น่ารักม้ากกกกก  คุณอโณไปเจอที่ไหนนะ? จะไปดูเผื่อเจอแบบนี้มั่ง // ยิ่งคุณอโณหูแดง ยิ่งต้องขอเยอะขึ้นนะหลง จำไว้ อี่อี่อี่ คึคึ //  โอ๊ยยย นึกๆแล้วใจนึงก็ไม่อยากให้หลงจำได้เลย กลัวความน่ารัก มุ้งมิ้ง แบบนี้จะหายไป

[mild-dy]

    

[magarons]

ตอนนี้มีฉากโรแมนติกใช่ไหม ทำไมรู้สึกขำมากกว่าล่ะ555555

[larynx]

ดูๆแล้วตัดเรื่องความตลกไปนะ 555555555555 เริ่มสงสัยแล้วอะว่าหลงนี่เป็นใครมาก่อน ดูลึกลับ แต่นิสัยกระโปกมากเลย 55555555555555555555555

[littlegift]

อ่านๆไปเริ่มมึน ใครเป็นรุกใครเป็นรับ 555
น่ารักทั้งคู่ 

[smileduck007]

คืออ่านแล้วขำตลอด ที่ออฟฟิสนี่ถึงขั้นงงว่า...มึงเป็นอาร๊ายยยยย หลงรักเก๋ากี้ หลงรักหลง เหนือสิ่งอื่นใด หลงคุณอโณมากข่าา

[bew_yunjae]

เรื่องจิ้งจกเราเคยเหมือนกันแต่เป็นตอนเปิดประตู้รั้วบ้านนิ้วก้อยไปทาบตรงหางจิ้งจกโดยไม่รู้ตัว
พอผลักประตูบ้านจิ้งจกดิ้นโดยทิ้งหางดิ้นแด่วๆไว้กะเรา ฮือออ
ตอนนั้นกรี๊ดแตก หางสดๆอยู่ที่นิ้วเราหัวใจจะวาย 

--ว่าด้วยเรื่องนิยาย ---
หลงร้ายยยยยยย ทำเป็นแกล้งหลับเต๊าะคุณอโณวววง

[phrase]

นังหลงนี่มันเจ้าเล่ห์ได้ซื่อสุดๆ

[fahsai]

หลงมันร้ายยยยยย ได้หอมจะเอาจุฟ 555

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยยยย หลงมันซื่อ หลงมันน่ารักอ่ะ แล้วแบบนี้คุณอโณจะไม่หลงได้ไงล่ะจริงมั้ย

[Infinity 888]

อิหลงมันร้ายค่ะ!!!! 55555 ได้ตลอดๆ

[bradpitt]

ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก  นึกว่าเสียงอะไร

ที่แท้ เสียงหัวใจ หลง กะ คุณ อโณ๊  เริ่มเต้นตรงกันแล้วสิเนี่ย

อัพ อัพ ...

 ....อัพสกิลลลลล มากเลย เจ้าหลง


จะว่า ซื่อ เซ่อ  แต่ หลง สามารถ Morning Kiss กะ คุณอโณได้เชียว

  ( แถมเก็บ รอยจูบไว้จนเย็นเลยเนี่ยนะ )


เราลองนึกภาพ ผู้ชายสูงๆ  หน้าเอ๋อๆๆ ตกกระเล็กน้อย  มานอนกรน รอ เรากลับบ้าน ทุกคื้น ทุกคืน

 .......คุณอโณ คงมีความสุขจริงๆ  ตัดใจห่างจากหลงไม่ได้เลยสิ

  


 

[DESZCZ]

รับไม่ได้จริงๆกับซากจิ้งจก ภาพนี่ลอยมาเลย
ส่วนรอนที่แล้วแอบสงสารหลง ตอนนี้กลับมาสงสารอโณแทนละ หลงมันร้ายยังไม่หลับสินะ เลยได้จุ๊บจากคุณอโณไปด้วยเลย

[Fragrant]

เราเข้าใจหลงจิ้งจกเป็นอะไรที่พีคมากจริงๆ แต่จะพีคที่สุดก็แมลงสาบนี่แหละ 
เราแอบขำหลงจริงๆเรื่องที่จะไม่ล้างหน้าแปรงฟันเนี่ย ฮาาาาา หลงเอ๊ยหลง

[Yundori]

หลงน่ารักกกกกก
เดี๋ยวนี้มันร้ายนะหลงอ่ะ
คิดจะเอาเปรียบคุณอโณ เหอะ ๆ
อย่าให้คุณอโณเขาจับแผนการร้ายได้นะ
รับรองได้ไปนอนที่ห้องน้ำแน่ ๆ 555555555
ชอบที่เก๋ากี้ยอมรับหลงแล้ว กว่าจะได้รับการยอมรับนะพ่อคุณ
ต้องลงทุนแบกแมวไปโรงบาลเลยทีเดียว

[Ginny Jinny]

 

[gayraygirl]

คุณอโณพลาดแล้วค่า ต่อไปนี้ต้องจูบทุกครั้งที่หลงจะล้างหน้านะคะ 

[wikichan]

คิดถึงที่มาที่ไป ของหลง หลงเป็นใคร พออ่านแล้ว
หลงเป็นลูกครึ่งรึป่าว แม่ไทยพ่อต่างชาติ? หน้าเป็นกระแบบสาวยุโรป ? หรือเป็นนักท่องเที่ยว บลาๆ //คิดไปไกลมากกก 555555

ฮ่าๆๆ คุณอโณ น่ารักกกกกตลอดอ่ะ เก๋ากี้ด้วยนะ  แต่เรื่องจิ้งจก ขอผ่านไม่ชอบบบบบบมันเลย 55555555

รอตอนหน้าค่าา

[mayomhwan]

อยากรู้ว่าหลงเป็นใครไวๆ   ต้องเซอร์ไพร์สแน่ๆ 

[-Otto-]

หมาหลงๆ น่ารักมาก