หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[wikichan]

คุณอโณ หึงงงงงงงงงงงงงง!!!?????
ฟินนนนนนนอ่ะ ฟินนนนนนนนนน

ไอ้หลงงงงง อ่านภาษาได้ นั่นไง!!!
แต่เรื่องนั้นเบลอไปก่อน

 เขาจูบแล้ววววว จูบกันแล้ววววว อร้ากกกกก คนสวยตาโศกเริ่มก่อนโด้ยอ่า มีความ...อยากจูบแบบจริงจังดูดดื่มล้ำลึกกว่านี้นั้นโน้น
หลงเอ๊ยยยยยย ดึงคุณอโณพ่อยอดขมองอิ่มตัวนิ่มหน้าสวยเข้าไปกอดแรง ๆ ให้สุดแรงรักเร็ว ๆ เถอะ
หรือ...หื่นใส่ไปเลยยสิ อุ
รอตอนหน้าค่าาา

[Indigo]

ความทรงจำที่ 21

   “ตอนเย็นก็รีบกลับห้องล่ะ  อย่าเถลไถล”
   “ไม่ใช่เด็กนะครับ”
   คนขับคลี่ยิ้มบางก่อนมือจะตบปุ ๆ ลงบนหัว “ไปได้แล้ว  เดี๋ยวคุณลุงก็ดุหรอก”

   หลงพยักหน้าหงึกหงักปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วโดดลงจากรถ  มองภาพรถสีดำวับแล่นไปจนลับตา  รู้สึกเพ้อ ๆ ล่องลอยเหมือนยังไม่ตื่นจากฝัน  ราวกับเดินอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์  แวะทักทายยูนิคอร์นและกัดสายไหมในมือ

   “เอ็งจะตาลอยอีกนานไหม  รีบมาช่วยข้าป้ายน้ำยาสิวะ”
   เสียแต่ยูนิคอร์นเหี่ยวไปหน่อย...
   และเพื่อไม่ให้ถูกม้าแก่ขวิดตายหลงจึงรีบวิ่งเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทันที  ลุงสมานส่งขวดน้ำยาอีกอันในทันทีพร้อมบุ้ยหน้าไปทางเสื้อนักเรียนกองโต  หลงจำชื่อไอ้เด็กชายคนนี้ได้ขึ้นใจเพราะลุงแกชอบบ่นว่า ‘เห็นแม่ไม่ได้ซักเสื้อเองนี่ซนใหญ่เลยนะเอ็ง’  ใช่...เสื้อผ้านี่เปรอะเปื้อนอย่างกับรับจ็อบขุดดินหลังเลิกเรียน
   มือจับเสื้อสีขาวมากางออกป้ายตรงปกเสื้อ รักแร้ และจุดที่เปื้อนอย่างคล่องแคล่ว  หลงที่ทำอะไรเงอะ ๆ งะ ๆ มันตายห่าไปเป็นเดือนแล้ว  นี่คือนิวหลง  มนุษย์ผู้แข็งแกร่ง!  ทำงานคล่องแคล่ว  ว่องไว  ป้ายป้าบ ๆ ไม่กี่นาทีผ้ากองโตก็ถูกจับยัดเข้าเครื่องพร้อมกดปุ่ม  กำลังจะหย่อนตูดนั่งลุงสมานก็หันมาสั่ง “ไปรดน้ำสิ  วันนี้ฝนน่าจะไม่ตก”
   ลูกจ้างพยักหน้าหงึก ๆ อย่างว่าง่ายแล้วเดินดุ่ม ๆ เข้าหลังบ้านไป  วันนี้แดดจ้าเหมือนฝนเมื่อวานเป็นเรื่องหลอกลวง  หลงคว้าสายยางที่พื้นมาเสียบเข้าไปก๊อกน้ำ  หมุนบิดมันไปทางซ้าย
   สายน้ำเย็น ๆ รดบนรากไม้เป็นภาพที่ชวนให้สดชื่น  หลงรู้สึกผูกพันกับสวนหลังบ้านอย่างบอกไม่ถูก  เขารดน้ำ  พรวนดิน  ใส่ปุ๋ย  แถมบางครั้งยังได้รับมอบหมายให้เอาต้นใหม่ ๆ ลงปลูกอยู่เรื่อย ๆ  ลุงสมานบอกว่าตั้งแต่หลงมาดูแลต้นไม้ก็งอกงามยิ่งกว่าเดิม  คงเป็นความสามารถพิเศษของหลงล่ะมั้ง?

   ซ่า..
   ใบอังกาบตกลู่เพราะถูกน้ำกระเซ็นใส่  ไม้พุ่มในตำนานที่ทำเอาหลงหลุดจากภวังค์  ราวกับยูนิคอร์นตัวเมื่อครู่แย่งสายไหมไปจากมือพร้อมพ่นเสลดใส่หน้า  ภาพเมื่อคืนย้อนวาบกลับมา…
   คุณอโณวววววววววววว
   มันซุกตัวนั่งปิดหน้าอยู่ตรงต้นไม้  น้ำสาดเลอะรองเท้าไปหมด  ทว่าไม่อาจหยุดหลงที่หน้าแดงเป็นบ้าเป็นหลังได้  รสจูบเมื่อคืนยังติดตรึงอยู่ที่ปลายลิ้นสลัดอย่างไรก็ไม่ออก แต่ถ้าคิดว่าเรื่องมันจบลงแบบสวย ๆ จูบเสร็จนอนกอดกันล่ะก็ขอบอกว่าคิดผิด!
   คุณอโณหัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อย และนั่นคือจุดพลิกผันของชีวิต เมื่อหลงสัมผัสได้ว่านอกจากมันหลับไม่ได้แล้วยัง ‘ตื่น’ อีกต่างหาก  กางเกงนอนโป่งนูนเหมือนสูบลมเข้าไป  คึกคักไม่สนใจเจ้าของร่างที่มันนอนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ แทบต้องดื่มเกลือแร่อยู่แล้ว!
   เรื่องนอนกอดน่ะลืมไปได้เลย  จะให้ปล่อยให้มันสัมผัสคุณอโณไม่ได้เด็ดขาด  หลงค่อย ๆ ขยับถอยหลังลงเตียงอีกฝั่งแล้วย่องไปห้องน้ำทันที  ตีนเบาระดับเก๋ากี้ยังต้องไหว้ และเมื่อเข้าไปในห้องส่วนตัวได้ก็เริ่มจัดการธุระของตัวเอง
   ที่น่าตกใจคือไอ้หลงเด็กชายน่ารักใสซื่อผู้นั้นมันได้ตายไปแล้ว  ก่อนหน้านี้ที่พยายามไม่แตะต้องให้คุณอโณต้องมัวหมอง แต่รอบนี้มันเต็มที่กับชีวิตมาก  หากปริ้นท์รูปคุณอโณมาแปะรอบห้องน้ำได้ก็จะทำในจุดนั้น  ทว่าความเป็นจริงทำได้เพียงจินตนาการเท่านั้น  แค่จูบเมื่อครู่ก็ทำหลงถึงฝั่งฝันในเวลาไม่นาน
   มันหอบแฮ่ก ๆ ปรับอารมณ์ให้กลับสู่สภาพปกติ  ในที่สุดหลงก็ได้อัพระดับการช่วยตัวเองไปอีกขั้นด้วยคุณอโณเสียแล้ว  เหมือนได้ก้าวเข้าไปในสวนต้องห้ามครั้งหนึ่งแล้วออกมาไม่ได้  มีแต่ถลำลึกเข้าไปเท่านั้น  ช่วยไม่ได้ก็คุณอโณเป็นคนตีหัวลากหลงเข้าสวนเองนี่นา  จะมาโทษกันไม่ได้นะ
   พอสบายตัวก็ซมซานคลานกลับห้อง  มาเห็นหน้าคุณอโณหลับปุ๋ยก็พาลนอนไม่หลับไปอีก  เลยต้องนอนตาค้างจนถึงเช้า  สะโหลสะเหลเพราะโดนคุณอโณปลุกมาอาบน้ำ  จูบรับอรุณพร้อมอาหารเช้าก่อนจะขับรถมาส่งถึงที่ทำงาน  สมบูรณ์แบบตามหน้าที่ของคุณพ่อที่ดี
   น้ำเจิ่งนองที่เท้าทำให้หลงขยับตัวอีกครั้ง  รีบหันปากสายยางอีกทางก่อนที่จะฆาตกรรมโหดต้นอังกาบให้รากเน่าตาย  แม้แข้งขาจะอ่อนแรงก็ต้องฝืนยันตัวขึ้นเพื่อรดน้ำต่อ
   หลงก้มลงไปเอาหน้าจ่อตรงสายยาง  หวังว่าน้ำเย็น ๆ จะช่วยบรรเทาความง่วงได้บ้าง

   เอาไว้ลุงเผลอค่อยแอบงีบก็แล้วกัน


......................................................
...................................
....................
........


   ห้างสรรพสินค้าในวันอาทิตย์ดูวุ่นวายเป็นสามเท่าของวันปกติ  ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากมานักหรอก แต่อโณชาทำงานตลอดไม่มีตัวเลือกมากนัก  มวลมหาประชาชนที่มีช่วงวัยตั้งแต่ทารกยันคนแก่พากันเบียดเสียดเข้ามาแย่งชิงพื้นที่จนแน่นขนัด
   เขาเดินนำเด็กในปกครองขึ้นบันไดเลื่อนไป  หลงก้าวตามมาติด ๆ แทบจะสิงร่าง  ไม่ได้หรอกคนเยอะขนาดนี้ถ้าคลาดกับคุณอโณขึ้นมาคงลำบากแย่  ประสบการณ์เด็กหายในวันแรกที่ออกโรงพยาบาลยังตราตรึงไม่หาย  อย่างน้อยก็ขอซื้อมือถือก่อนค่อยหายแล้วกัน
   กล่องป้ายไฟชื่อเครือข่ายโทรศัพท์โชว์หราบนศีรษะ  ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านพนักงานสาวก็ตรงปรี่เข้ามาต้อนรับทันที  หลงเหม่อมองมนุษย์ทั้งสองพ่นภาษาอะไรใส่กันรัว ๆ อย่างไม่รู้จะเข้าไปแทรกตรงไหน

   “ปกติแล้วคุณลูกค้าใช้แอปอะไรบ้างคะ?”
   “เอ่อ...” อโณชาสบสายตาเข้ากับมนุษย์ถ้ำผู้ใช้พิราบสื่อสาร “หลงอยากเล่นโซเชียลไหม ?”
   “หือ?”
   “พวกไลน์อะไรแบบนี้ดีไหม  เผื่อจะได้ติดต่อหาฉันได้”
   “ผมแล้วแต่คุณอโณเลยครับ”
   “ถ้าเป็นโซเชียลด้วยแนะนำรุ่นนี้จะดีกว่าค่ะ” หญิงสาวหยิบไอ้แผ่นบาง ๆ ขึ้นมา “แรมเยอะกว่าด้วย  น่าจะเหมาะกว่าตัวแรกนะคะ”
   “ขอดูหน่อยนะครับ” อโณชารับเครื่องจากมือพนักงานขายมาพลิกดูไปมา  มือถือสมัยนี้หน้าตาเหมือนกันหมดจนแยกไม่ออกเลย  ตัวเขาเองก็ไม่ใช่พวกไฮเทคอะไร  พนักงานว่าดีก็คล้อยตามโดยง่าย
   เห็นลูกค้ามีท่าทีลังเลสาวเจ้าก็เริ่มฮาร์ดเซล “นี่รุ่นยอดนิยมเลยนะคะ  น้ำหนักเบาแถมยังราคาถูกด้วยสำหรับสมาร์ทโฟน”
   “เหรอครับ”
   “รับรองว่าเล่นโซเชียลไม่มีสะดุดค่ะ” หากไปขายตรงก็คงได้มงกุฎเพชรบั้งทอง  หล่อนเดินหน้าขายต่อ “ไลน์  เฟซบุค  ทวีตเตอร์  ไอจีเล่นได้หมดค่ะ”
   “อืม....”
   “แชทหลายหน้าต่างพร้อมกันก็ไม่ค้างแบบรุ่นอื่นด้วยนะคะ”
   “อะไรนะครับ?”

   แชท...หลายหน้าต่าง...
   ภาพหลงนอนหัวเราะคิกคักเล่นมือถือตอนเขาอยู่ห้องวาบเข้ามาในหัวทันที  ไม่สิ!  ถ้าเขาอยู่ห้องแล้วหลงจะคุยกับใครล่ะ...

   “ผมขอรุ่นที่เน้นโทรเข้าโทรออกพอแล้วครับ”
   “ห้ะ!?” นี่ไม่ได้ตัดมุกใช่ไหม?  หล่อนอ้าปากพะงาบ ๆ จากที่มงกุฎเพชรบั้งทองตอนนี้หายเกลี้ยง “แต่เอ่อ...รุ่นนี้...”
   “ขอเปิดซิมแบบเติมเงินด้วยนะครับ” อโณชายิ้มหวาน “รบกวนช่วยดูให้หน่อยนะครับ”
   “ได้เลยค่า” แม้จะถูกฉุดลงมาจากหน้าผา แต่ถ้าคุณลูกค้ายิ้มหวานขนาดนี้หล่อนก็จนใจจนปัญญาจะเถียงสิ่งใด  รีบแนะนำอีกรุ่นตามประสงค์พร้อมแนะนำโปรฯสำหรับซิมใหม่ในทันที
   ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากราวกับกดเร่งภาพ  แม้จะงง ๆ ว่าทำไมอยู่ ๆ คุณอโณเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายหลงก็ยิ้มหน้าบานตอนที่เดินออกจากร้านแล้วคุณอโณยัดมือถือกาก ๆ ที่ดูคล้ายกระดูกหมาแทะใส่มือ

   “เอ้านี่!  เก็บไว้ดี ๆ นะ”
   “ขอบคุณครับ” มันมองอุปกรณ์ราคาถูกด้วยสายตาซาบซึ้ง “ผมจะรักษาเป็นอย่างดีครับ”
   “โอ๊ะ! เกือบลืมไป” ยังไม่ทันเก็บรักษาก็โดนคุณอโณยื้อแย่งของใหม่ไปจากมือ  นิ้วยาว ๆ กดรัวบนแป้น  ก่อนมือถือในกระเป๋าสะพายจะแผดเสียงลั่น  อโณกดต่ออีกห้าหกทีแล้วจึงส่งคืนให้หลง “เมมเบอร์ฉันไว้ให้แล้วนะ  เวลาโทรออกกดเลข 1 ค้างไว้ก็ได้”
   “ครับ” หลงรับมากด ๆ ดู  มือถือฟังก์ชั่นน้อยจัดว่าใช้งานง่ายทีเดียว “เพิ่มเบอร์กดตรงไหนเหรอครับ”
   “จะเมมเบอร์ใคร” เสียงอีกฝ่ายตวัดฉับจนหลงสะดุ้ง
   “ลุงสมานครับ...”
   ตาโศกอ่อนลงก่อนจะเอื้อมมากด ๆ ปุ่มซ้ายบนสุด “ตรงนี้นะ แล้วก็กดเครื่องหมายบวก  เข้าไปหน้านี้  กดเบอร์  ใส่ชื่อด้านล่างแล้วก็บันทึก”
   “ครับ” คนถามพยายามจดจำให้ได้มากที่สุด แต่ก็แอบคิดว่าถ้าลืมจะให้คุณอโณมาสอนใหม่ก็ดีเหมือนกัน
   “บ่ายสามครึ่งแล้ว” อโณชาก้มดูนาฬิกาข้อมือ “รีบออกดีกว่าเดี๋ยวรถติด”

   หลงจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าหงึก ๆ เห็นดีเห็นงาม  คนแออัดแบบนี้อยู่ไปก็เวียนหัวเหมือนกัน  ไปหาที่สบาย ๆ สวีทกันน่าจะดี  ไม่ต้องร้องขอมากเพราะคุณอโณออกเดินดุ่ม ๆ นำไปยังลานจอดรถเรียบร้อย  หาที่จอดก็ยากพอจะออกแล้วแอบเสียดายนิด ๆ เลย
   อโณชาประจำการอยู่ตำแหน่งคนขับ  ดูป๋าเป็นพิเศษเมื่อมีตุ๊กตาหน้ารถตัวใหม่อย่างหลง  ขนาดพนักงานเก็บค่าที่จอดยังมองตามซะคอแทบหัก  อย่างที่บอกว่าเวลาไม่ได้ใส่สูทคุณอโณดูเด็กขึ้นโข  ผมแสกกลางลวก ๆ ไม่ได้เซ็ทขึ้น  พร้อมด้วยเสื้อยืดสกรีนลายวงดนตรีร็อก และกางเกงขาสามส่วน  เครื่องแต่งกายธรรมดาพอมาอยู่บนตัวคุณอโณแล้วดูแพงทุกอย่าง  หลงมองอย่างเคลิ้บเคลิ้มไปตลอดทาง
คุณอโณมองถนนไปนะครับ  ผมจะมองคุณอโณให้เอง

   “วันนี้กินอาหารฝรั่งนะ  เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คนขับว่าขณะหักพวงมาลัยออกนนสายหลัก “อยู่บ้านฉันไม่ค่อยได้ทำให้กินเลย”
   “คุณอโณทำอะไรก็อร่อยหมดแหละครับ” นี่ก็ยืนยันคำเดิมเหมือนแม่สอนให้พูดแค่นี้
   “ไปร้านเดิมที่เคยไปกับแพรก็แล้วกัน”
   “ไม่เอาร้านนั้นครับ!” อ้าว! ไอ้นี่ เมื่อกี้ยังเป็นมนุษย์อะไรก็ได้อยู่แท้ ๆ เล่นเอาอโณชางงเต๊ก “ร้านนั้นอาหารไม่อร่อยเลยผมจำได้  กลับไปนอนปวดท้องด้วยนะครับ แต่ไม่กล้าบอกคุณอโณ”

   ใครจะยอมให้กลับไปให้เชฟขี้หลีนั่นจีบคุณอโณอีกล่ะ!!

   “แปลกจัง  ฉันว่าร้านนั้นก็อร่อยดีแท้ ๆ” อโณชาไม่รู้เสียแล้วว่าหมามันจำขึ้นใจ “เอาเถอะ  ทางนั้นก็ไม่ถูกกับอาหารฝรั่งเหมือนกัน”
   หลงหันขวับ “ทางนั้น?”
   “อ้าว” คนขับอุทาน “ฉันยังไม่ได้บอกหลงเหรอว่าเราจะไปกินข้าวกับคุณอาของฉันกัน”
   “หา!!?” นี่ก็แหกปากซะอโณชาแทบเผลอสอยเสาไฟฟ้าข้าง ๆ “อยู่ ๆ ก็ให้ไปเจอญาติผู้ใหญ่เลยเหรอครับ”
   “ไปจำบทพูดจากละครที่ไหนมาล่ะ” ชายหนุ่มส่ายหัวเอือม ๆ “ไม่ใช่ญาติกันจริง ๆ หรอก แต่นับถือเหมือนญาติน่ะ  เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของแม่ฉัน  ตอนเด็กก็มาช่วยแม่เลี้ยงฉันด้วยนะ  ใจดีมากเลย”
   “คุณอโณตอนเด็กคงน่ารักน่าดูเลยนะครับ”

   หลงเอ๊ย! พูดอะไรให้มันเป็นเรื่องเดียวกันได้ไหม!

   อโณชาเฉไฉไม่ตอบ “ถ้าอย่างนั้นไปร้านXXก็แล้วกัน  กรรเชียงปูผัดผงกระหรี่ที่นั่นขึ้นชื่อมากเลย  หลงน่าจะชอบ”
   “ผมกินได้ทุกอย่างเลยครับ” ยิ่งถ้ากินกับคุณอโณยิ่งไม่ติดขัด  หลงนั่งยิ้มหน้าชื่นตาบาน

   ฝ่ายนั้นไม่ตอบอะไรนอกจากหันไปสนใจการจราจรบนท้องถนนแทน  เคาะนิ้วตามจังหวะเพลงของคลื่นวิทยุ  ถ้าเป็นไปได้ก็อยากใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบนี้ไปทุกวันเลยล่ะ

.........................................................
..................................
.........
.....


   ร้านอาหารบนเรือนไม้หลังใหญ่คือจุดหมายปลายทาง  อาณาเขตกว้างขวาง มีบริการห้องคาราโอเกะด้านนอกพร้อมสนามเด็กเล็ก  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากลุ่มเป้าหมายคือครอบครัว  เด็กน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วแว่วมาตามลม  ไหนจะเสียงล้อลั่นเอี๊ยดอ๊าดของคนเข็นคนชราตรงทางลาดอีก  เรียกได้ว่าบรรยากาศพร้อมต้อนรับทุกช่วงวัยอย่างเป็นมิตร...


“อาแสงครับ นี่หลง”

ร้านน่ะต้อนรับ....

“หลง นี่อาแสงนะ”

แต่คนตรงหน้านี่สิ....

“สะ...สวัสดีครับ” ช่างเป็นการประนมมือที่งก ๆ เงิ่น ๆ ทุเรศสายตาดีจริง “ผะ..ผมหลงครับ”
“อ้อ!” ฝ่ายนั้นพยักหน้า “ชื่อปลอมใช่ไหม?  ชื่อตลกดีนะ”

ตึง!  หน้าสั่นกันทั้งโต๊ะ  ลำบากถึงอโณชาที่กลัวคนที่ภูมิใจในชื่อใหม่นักหนาเสียเซลฟ์ต้องมาช่วยพูด
“เรียกแบบนี้สะดวกกว่าน่ะครับ ฮะ ๆ ๆ”
“แกนี่เป็นพวกชอบตั้งชื่อไปเรื่อยนะ  สมัยเด็กขนาดนกกระจิบห้าหกตัวยังมีชื่อครบเลย”
“โธ่  ผมก็บอกแล้วว่ามันคุยกันง่ายกว่า”

นี่น่ะเหรอ ‘อาแสง’ ที่คุณอโณพูดถึง...

เอื้อก  หลงกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง  ฝั่งตรงข้ามคือหนุ่มใหญ่วัยกลางคน  รูปร่างสูง  บ่ากว้างดูสง่างามไม่ผิดไปจากอโณชา  ทว่าใบหน้าถมึงทึงนั่นมันอะไร!  ต่างกันราวนรกสวรรค์!  หัวคิ้วขมวดมุ่นจนเป็นรอยหยัก  ดวงตาคมกริบเหมือนเหยี่ยว และริมฝีปากหยักที่นิ่งเฉยไร้ความเป็นมิตร  ผมเผ้ายาวระบ่าถูกเสยไปด้านหลัง  ดูอย่างไรก็คาแรคเตอร์อาจารย์ฝ่ายปกครองในละครชัด ๆ!!

“หน้าไม่เหมือนในรูปเลยนี่” ไม่ว่าเปล่า  ทางนั้นจ้องหลงเสียเขม็งจนต้องนั่งหลังตรง  เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้
“รูปที่ส่งให้อาแสงถ่ายตอนเพิ่งหายป่วยใหม่ ๆ นี่ครับ” คุณอโณก็แปลกคนไม่สัมผัสถึงความกดดันนี่เลยหรือไร  หรือว่าปกติอาแสงก็เป็นอย่างนี้ของแกอยู่แล้ว “ตอนนี้หลงกินเก่งมาก  ออกแก้มหมดเลยครับ  ตอนมาใหม่ ๆ แก้มงี้ตอบเชียว”

เดี๋ยว ๆ คุณอโณจะอวดผมเหมือนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวแบบนี้ไม่ได้นะครับ!

“เลี้ยงอะไรก็ขุนไปหมดเลยนะ” แสงหมายถึงไอ้แมวอ้วนที่ห้องด้วย  อโณชาเคยเอารูปมาอวดอยู่  ทนายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาแตะเลื่อนไปมา “ไหน ๆ ก็มาแล้วถ่ายรูปปัจจุบันเก็บไว้ด้วยก็ดี”
“หา?”

แชะ! อย่าว่าแต่นับถึงสาม  แค่ยกขึ้นมาแกก็กดถ่ายไปเรียบร้อย  ไวเหนือแสงสมชื่อซะไม่มี  แถมไม่มีการเช็กรูปให้เสียเวลา  วางอุปกรณ์ไว้บนโต๊ะแล้วไม่แตะต้องมันอีก
โดนถ่ายรูปแบบไม่ทันตั้งตัวหลงว่างงแล้ว แต่ยิ่งงงไปอีกว่าแกจะถ่ายไปทำไม  สงสัยจนเหงื่อไหลเต็มขมับ  แถมไม่รู้จะถามอย่างไร เพราะบริกรสาวเข้ามาคีบน้ำแข็งเต็มให้  เรียกว่าเสียจังหวะที่ดีที่สุดในการถามไปแล้ว

   “ขออนุญาตเสิร์ฟแกงเขียวหวานไก่ค่ะ” ถ้วยเซรามิกใบโตถูกวางลงตรงกลางโต๊ะ  รวมกับอาหารสี่อย่างก่อนหน้านี้ก็ถือว่าครบถ้วนกระบวนความ  พอได้ยินชื่อเมนูหลงก็ลอบสังเกตคนข้าง ๆ  อโณชาชะงักช้อนเพียงเล็กน้อย  ราวกับรู้ว่าหลงมองอยู่เขาจึงหันมาส่งยิ้มให้พร้อมกับคว้าช้อนกลางในถ้วยแกง
   “กำลังร้อน ๆ เลยรีบกินนะหลง” หลังจากรินแกงลงถ้วยเสร็จเขาก็ขยับมาไว้ตรงหน้าหลง “ดูน่าอร่อยเชียว”
   หลงพยักหน้าขอบคุณ  ข้าวสวยร้อน ๆ ชักจะเย็นชืดถ้าไม่รีบกินตอนนี้ต้องแย่แน่  คิดได้ดังนั้นก็จ้วงช้อนรวบข้าวเป็นคำ
   “หลงกินกรรเชียงปูด้วยสิ  ของขึ้นชื่อเลย” ช้อนจากคนข้าง ๆ รวบผัดผงกระหรี่ในจานหย่อนลงให้  ต่อให้ร้านเอาตีนผัดหลงก็ว่าอร่อยล่ะนาทีนี้
   “ขอบคุณครับ” มันเงยหน้าขึ้นหวังจะสบตาหวานซึ้ง ทว่าเผลอไปสบประสานเข้ากับตานกเหยี่ยวฝั่งตรงข้ามเสียได้  หลงค่อย ๆ หดหัวกลับไปกินข้าวในจานอย่างเจี๋ยมเจี้ยม

ใจดีของคุณอโณนี่เอาอะไรมาวัดครับ!!  ไอ้หลงสงสัยจนทนไม่ไหวแล้ว

“อาแสงเป็นยังไงบ้างครับ  ตกลงได้วางมือหรือยัง?”
“วางกะผีน่ะสิ” แสงสบถ “เฮียใหญ่เพิ่งส่งคนมาเรียกไปรับรายชื่อลูกหนี้รอบใหม่  ยาวเป็นหางว่าวอีกตามเคย”
“ใจคออาจะไม่ว่าความแล้วใช่ไหมครับเนี่ย”
“นี่ก็คล้าย ๆ ว่าความนั่นแหละ” แสงยักไหล่  รับจ้างทวงหนี้แบบมีชั้นเชิงเป็นงานถนัดของเขา “แค่ไม่ได้ขึ้นศาลเท่านั้น”
วาจาคมคายสมเป็นทนายประสบการณ์โชกโชน  ต่างกับอโณชาที่เป็นไอ้ลูกเจี๊ยบเพิ่งฟัก  แถมยังแทบไม่ได้ใช้วิชาชีพในการปะ ฉะ ดะ  ปีหนึ่งบริษัทจะมีปัญหาต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกี่ครั้งเชียว?  นู่น! นั่งอ่านเอกสารไม่ก็ช่วยฝ่ายขายปิดงาน
เขามองอาแสงด้วยสายตาเลื่อมใส “พักบ้างก็ดีนะครับ  แค่นี้อาก็ใช้เงินแทบไม่ทันแล้ว”
“ไว้อายุมากขึ้นแกจะเข้าใจเอง” แสงว่าพลางตักข้าวเข้าปาก  นึกเปรี้ยวปากอยากบุหรี่ขึ้นมาแต่ต้องกินข้าวให้เสร็จก่อน “ฉันถามเพื่อนให้แล้วนะ  เดี๋ยววันนี้จะส่งรูปใหม่ไปให้เพิ่มอีก”
มือที่จับช้อนชะงักไปเล็กน้อย “ขอบคุณครับ”
“เฮ้ย! แกน่ะ...ให้เรียกว่าอะไรนะ?” จู่ ๆ พ่อทนายก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางไอ้เอ๋อเสียอย่างนั้น  หลงกลับมานั่งหลังตรง
“ละ...หลงครับ”
“ตอนนี้ก็ยังจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” แสงขมวดคิ้วมุ่นกว่าเดิม “ไม่มีอะไรที่รู้สึกว่าคุ้นเคยบ้างเลยเหรอ?”
“เอ่อ ถ้าจะให้พูดก็พอมีบ้างครับ” ชายหนุ่มพยายามสบตาคนแก่กว่าแม้ใจจะหวาดหวั่น “ตอนนี้เท่าที่คนรอบตัวบอกก็มีบ้างครับ”
“ว่ามา” นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่งอย่างแน่นอน
หลงยกนิ้วขึ้นนับ  ค้างอยู่ในอากาศชั่วครู่หลังพยายามเค้นสมองท่ามกลางความกดดันอย่างหนักก็ได้อย่างแรกออกมา “ผมอ่านภาษาไทยไม่ค่อยออกครับ”
“แล้ว?” ฝ่ายนั้นเลิกคิ้ว  ดูคล้ายมีคำถามในใจ แต่ก็ยอมคว้ามือถือมาจดบันทึกรายละเอียดเงียบ ๆ “มีอย่างอื่นอีกไหม  เสียความทรงจำตั้งนานแล้วนะ”
   “อาแสงอย่าบังคับหลงขนาดนั้นสิครับ”
   “นี่คงตามใจกันน่าดูเลยใช่ไหม?” สมเป็นอาหลานไหมล่ะ  อโณชาน้ำท่วมปากเถียงไม่ออกเลย  นี่ถ้ารู้ว่าตามใจระดับไหนคงสนุกพิลึก  แสงไม่สนใจหลาน  หันมาคาดคั้นต่อ “ว่าไง”
   “เจ้านายบอกว่าผมปลูกต้นไม้เก่ง  ขุดดินดูคล่องแคล่ว” ชายหนุ่มค่อย ๆ พูดช้า ๆ “ล่าสุดผมเพิ่งพบว่าตัวเองอ่านภาษาอังกฤษได้  อ้อ! แล้วก็คุ้นเคยกับทานาคาด้วย”
   “หือ?” คนแก่กว่าหันไปสบตากับหลาน “ก็น่าจะมาถูกทางแล้วนะ”
   “แล้วก็ที่ชัดเจนที่สุด” สมองไพล่นึกไปถึงวันที่ปวดหัวจนทนไม่ไหว “ตอนได้ยินคำว่า ‘ทิว’ ผมปวดหัวมากจนต้องนอนพักทั้งวัน  คุณหมอเองก็บอกว่าน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับผม”
   “ทิวงั้นเหรอ” ปลายนิ้วรัวลงบนมือถือ “มีอะไรอีกไหม?”
   ทีนี้หลงส่ายหน้า “ตอนนี้เท่าที่นึกออกก็มีแค่นี้ล่ะครับ”
   “อืม...” แสงมองตัวอักษรบนจอสลับกับใบหน้าฝั่งตรงข้ามราวกับมีอะไรติดค้างในใจ “ตอนคุยโทรศัพท์ไม่เห็นข้อมูลเยอะแบบนี้นี่อโณ”
   “บางข้อผมก็เพิ่งรู้พร้อมอาแสงแหละครับ” อโณชาหลบตาวูบ “แต่แบบนี้ก็น่าจะตีวงแคบลงกว่าเดิมได้หรือเปล่าครับ?”
   “ไม่หรอก  ข้อมูลใหม่มีแต่พวกความถนัดหรือความชอบ” แสงวางอุปกรณ์บันทึกข้อความลงที่เดิม “แต่จะพูดว่าเอามาใช้ไม่ได้เลยก็คงไม่ถูก  อย่างความถนัดอาจจะมาจากอาชีพเดิมก็ได้”
   “ครับ”
   “แกขอให้ฉันช่วยมาตั้งนานถ้าไม่มีความคืบหน้าฉันคงเสียหน้าแย่” คนพูดดูผ่อนคลายขึ้น “เอาเป็นว่าถ้าได้เรื่องยังไงจะรีบโทรบอกเลยแล้วกัน”
   “ขอบคุณครับ”

   บทสนทนายังคงไปต่อไม่มีสะดุด  เรื่องดินฟ้าอากาศ  หน้าที่การงาน  เศรษฐกิจ  สังคม  การเมือง หรือแม้แต่เรื่องไร้สาระอย่างการกำจัดคราบบนพรม  อโณชาเหมือนกลับไปเป็นเด็กน้อยพูดจาเจื้อยแจ้ว  ทุกอย่างช่างเต็มไปด้วยความสุข  เว้นเสียแต่ใครบางคนที่เหมือนกับไม่ได้รับเชิญ
   หลงนั่งอยู่ตรงนั้น  ฟังเสียงหัวเราะรื่นเริงไปพลาง  พยักหน้าตอบรับหรือมีส่วนร่วมบ้างเมื่ออโณชาถามไถ่  ทว่าเขาไม่อาจสนุกไปกับมันได้เลย  ชายหนุ่มจมดิ่งลงไปในความคิดเดิม ๆ

   ตอนแรกก็ยังสงสัย แต่ตอนนี้หลงเข้าใจทุกอย่างแล้ว
   ที่แท้คุณอโณก็ให้อาแสงสืบเรื่องของเขา  แม้จะเป็นความจริงที่ไม่น่าตกใจเลยสักนิด แต่หลงก็อดปวดแปล๊บขึ้นมาในอกไม่ได้  ไม่แปลกเลยที่อยากให้เขากลับบ้านเร็ว ๆ  คุณอโณอุตส่าห์ไหว้วานผู้ใหญ่มาช่วยตามหาตัวตนให้  ทั้งที่เป็นแบบนั้น...

   แต่ทำไมถึงได้ดีใจไม่ออกเลยนะ

......................................................
...............................
.............
.......


   “พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าเลยคุยได้แป๊บเดียวเอง” น้ำเสียงนั้นอาลัยอาวรณ์ “ไว้ผมนัดอาแสงอีกทีนะครับ”
   “ก่อนหน้านี้ล่ะไม่เห็นจะโทรมา  พอมีเรื่องลำบากแล้วคิดถึงฉันเชียว” คนแก่กว่าค่อนขอด  อโณชารู้ดีว่าแกปากร้ายไปอย่างนั้นเอง  มือใหญ่ตบปุ ๆ บนหัวหลานพลางโคลงเล่นอย่างเอ็นดู
   ชายทั้งสามพากันเดินลงมายังลานจอดรถกว้าง ๆ เบื้องล่าง  เวลาย่ำเข้าสามทุ่มแล้วเห็นทีจะต้องรีบกลับไปอาบน้ำนอนเตรียมตัวทำงานในวันรุ่งขึ้น  อโณชายกมือไหว้พร้อมกล่าวลา
   “ผมไปนะครับอาแสง” เห็นแบบนั้นหลงเลยรีบยกมือไหว้ตาม  แสงรับไหว้อย่างไม่ใส่ใจ  เขาเป็นคนไม่สนพิธีรีตองเท่าไร
   “ขับรถดี ๆ ล่ะ” อโณชาได้แต่คิดว่าเป็นคำบอกลาติดปากของอาแสงจริง ๆ น้า  ระหว่างครุ่นคิดก็สังเกตเห็นว่าทางนั้นยังจ้องเจ้าเด็กปริศนาของเขาไม่วางตา  ขมวดเสียจนสันคิ้วบุ๋มลงไปเป็นรอย  นี่ไม่ใช่ครั้งแรก  แสงเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่หันไปมองหน้าหลงระหว่างมื้ออาหาร  เขาตบปุลงบนไหล่อโณชา “บางทีคำตอบอาจจะอยู่ใต้จมูกฉันก็ได้”
   “ขอบคุณครับ” เขารู้ดีว่าอาแสงเป็นคนกว้างขวางขนาดไหน  อีกะแค่ตามหาคนงานต่างด้าวที่มีเบาะแสเยอะแยะขนาดนี้คงไม่ยากเลย  ไม่นานหลงคงจะได้กลับบ้านแล้ว

   รถของแสงแล่นออกไปแล้ว  ช่างเป็นคนที่ขับรถได้ดูฉุนเฉียวตลอดเวลาจริง ๆ  อโณชามองตามจนลับตาแล้วหันมาพูดกับเด็กข้าง ๆ “ขึ้นรถเถอะ”

   ร่างทั้งสองอยู่ในห้องปิดตายที่เรียกว่ารถยนต์ร่วมสิบนาทีโดยไร้คำพูดใด ๆ  ใช่ว่าอโณชาจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเด็กในการดูแล  แถมยังรู้ด้วยซ้ำว่าหลงซึมเพราะอะไร
   ไอ้ลูกหมาทำหางลู่หูตกแอร์เป่าหน้าฟู่ ๆ  ช่างอ่านอารมณ์ง่ายเสียจริง  เขาละสายตาออกกลับมามองถนนพลางส่ายหน้าปลง ๆ
   คงจะน้อยใจที่เขาให้อาแสงสืบเรื่องตัวเองอยู่สิท่า  หลงมีปฏิกิริยาเสมอเวลาเขาพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ  พูดน้อย หลบตา แสร้งเฉไฉ  ราวกับว่าไม่อยากพูดถึงมัน

   แต่หลงจะอยู่กับเขาตลอดไปไม่ได้หรอก

   สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงแค่ทำให้หลงมีความสุข

   “อาทิตย์หน้า...” ประโยคนั้นเบาหวิว  ทว่าท่ามกลางความเงียบมันเด่นชัดที่สุด
   หลงเงยหน้าขึ้นในทันที  สบสายตากับดวงตาโศก

   “เราไปเที่ยวเขาใหญ่กันไหม?”

   “หา!?” เพราะไม่ได้เตรียมตัวกับคำชวนนั้นหลงถึงได้อ้าปากหวอ
   “ลาหยุดวันศุกร์รวมเสาร์อาทิตย์เป็นสามวันพอดี” ชายหนุ่มอธิบายเพิ่ม “ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะพาหลงไปเปิดหูเปิดตาบ้าง  อยู่แต่แถวคอนโดคงเบื่อใช่ไหม?”
   “กะ..ก็ไม่ได้เบื่ออะไรนะครับ”
   “แล้วอยากไปไหมล่ะ?”
   “อยากครับ!” คำตอบนั้นชัดเจน “ผมอยากไปเที่ยวกับคุณอโณครับ”
   “ไม่เห็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลย” อโณชาคลี่ยิ้มออกเมื่อบรรยากาศในรถผ่อนคลายลง “ไปแค่เขาใหญ่เอง”
   “ไปไหนก็ตื่นเต้นทั้งนั้นแหละครับ” ดวงตาที่หมองเศร้าก็กลับแวววาว “ก็ไปกับคุณอโณนี่นา”

   ประโยคที่เดาได้ท่องซ้ำไปซ้ำมาราวกับนกแก้วนกขุนทองนั่นทำให้อโณชาย้อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้ง

   คิดถูกหรือผิดนะที่ชวนหลงไปกันนะ?


TBC

อาแสงนี่อร่อยเนอะคะ....
ว้ายยยยย ไม่ดี ๆ  พูดความในใจออกไปได้ยังไง  ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ตอนนี้ไอ้หลงได้พัฒนาด้านจินตนาการไปอีกขั้นแล้ว  ทำให้คุณอโณแปดเปื้อน แย่มากกกกก  นังหมาเลี้ยงไม่เชื่อง //เอาไม้ไล่ตี
เห็นทุเรศแบบนี้ยังยืนยันอีกครั้งว่ามันเป็นพระเอกจริงๆนะคะ 55555555
ตอนนี้มาเร็วมาก ไม่ชินเลยค่ะ ปกติสองอาทิตย์มาครั้ง  เอิ๊กกกกกกกกก
จะพยายามรีบอร์นอาทิตย์ละตอนให้จงได้ค่ะ!  เฮ้!

ป.ล.สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ  สงกรานต์วันสุดท้ายแล้ว  เดินทางกลับอย่างปลอดภัยกันนะคะ
ง่วงไม่ขับ  เมาไม่ขับ  อย่าประมาทกันนะคะ  จะได้มาอ่านหลงตอนหน้ากันเนอะ <3

[Cappello]

โหลงงงงงงงงง แกมันเด็กน้อย
อยากรู้แล้วว่าหลงเป็นใครกันแน่
ปล.ตอนนี้มาเร็ว นึกว่าตาฝาด 5555555
ติดตามนะคะ 

[TachibanaRain]

หลงเอ้ยยยยยยยยย หลงงงงงงงงง เอาความใสซื่อเก็บเข้ากรุหมดแล้วใช่ไหม หืออออ? นี่หวังว่าจะไม่ลุกขึ้นมากดคุณอโณนะ ฮ่าๆๆๆ

[มะเมอเมอ]

คุณอโณนี่เลี้ยงดีจริงๆ ค่ะ55555555
ส่วนอาแสงนี่มีคู่ของตัวเองหรือเปล่าคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[Infinity 888]

คุณอโณควรปลอบใจหลงมากกว่าแค่พาไปเที่ยวนะ ^^

หลงถึงกับซึม 5555

[B52]

หลงที่แสนใสซื่อ

[aiyuki]

หลงนี่พระเอก หรือหมาน้อยที่คุณอโณเลี้ยงกันนะ 55555

[wikichan]

รู้สึก อยากรู้จักอาแสง ให้มากกว่านี้ มีครอบครัวรึยัง?[ลืม]

หลงไม่ผิดหรอก เรากำลังโต ...เอ๊ะ อะไรโต ก็คงตัว สมอง ฮอร์โมนเพศขึ้น 555555555555555
//สงสารคุณอโณเลย ไม่อยากคิดตอนรักกันแล้วจะเป็นไง //ลามก......นำพาอีกละ

เพิ่งอ่านตอนที่แล้วไปหยก ๆ ตอนนี้ก็มาต่อ ดีใจไตสั่นเลย
รอตอนหน้าพรุ่งนี้ เห๊ยยยย... อิอิ

[Yundori]

เริ่มได้ความคืบหน้าบ้างแล้ว
แต่สรุปหลงเป็นคนงานต่างด้าวจริงเหรอ
ต้องลองเอาภาษาพม่ามาให้อ่านจะได้รู้
แต่สงสารหลงอ่า อุตส่าห์ทำเนียนตั้งนาน
อาแสงถามนี่ตอบใหญ่เชียว 55555555

[-Otto-]

หมาหลงนี่ทำอะไรๆก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดเลย

[titansyui]

 

[mild-dy]

 

[Yร้าย]

เห็นขื่อคนแต่งอิป้านี่ตาโตเป็นไข่ข้าง..เอ้ย..ไม่ใข่แหละ....อิป้าพลาดได้ไงนี่...ทั้งคินทั้งภาพลอยวนมาในหัวสมอง..พลาดอย่างแรงตอนนี้เอาหัวโขกอย่างแรงแบบไม่ให้อภัยตัวเองลงกับหมอน..อ้าว..จะโขกกำแพงก็เจ็บดิน้องเอ้ย...ใครจะบ้าเนอะ...เวิ่นเว้อไปแล้ว  ไม่รีรอล่ะงานนี้ไปก่อนละน้าาาาา......รีบไปอ่านโลดดดดดด..

[BAKA]

ว๊ายๆ เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ

นี่แอบปลื้มอาแสงเงียบๆ มาตั้งแต่ออกมาตอนแรกๆ เลย

น่าอร่อยจริงๆด้วยค่ะ 5555

[alternative]

อาแสงนี่ผู้ชายวัยแซ่บชัด ๆ
หลงน่ารัก คุณอโณก็น่ารัก

[Fragrant]

ตอนนี้คือเราก้ำกึ่งมากเลย อยากรู้นะว่าจริงๆแล้วหลงเป็นใครมากจากที่ใด แต่ก็ไม่อยากรู้ด้วยเหมือนกันอ่ะ อยากให้หลงได้อาศัยอยู่กับอโณนานๆ เป็นทาสแมวเก๋ากี้ไปพร้อมๆกัน   

[Tea for Thee]

ทั้งขำ ทั้งเอ็นดูคุณอโณ อะไรที่ขี้ระแวงขนาดน้านนน พ่อคู้ณณณณณ
โซเชียลก็ไม่ให้เล่น แถมยังหวงว่าอิตาหลงจะเอามือถือไปเมมเบอร์ใครอีก
อย่าให้หลงมันรู้เชียวนะคุณ ว่าคิดอะไรอยู่ 555555555 

มาต่อเร็วมากกกกก กอดคุณ Indigo 

[ordkrub]

สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ

[กฤษณ์]

คงจะเศร้าๆเนอะถ้าจำได้น่ะ ไม่รู้ว่าจะลืมเรื่องระหว่างนี้รึเปล่า ไม่รู้ว่าจะจำได้แค่คุณอโณเป็นคนโกหกบอกทางผิดรึเปล่า

[MyLavenderLand]

เอาแล้ววววว  เด็กชายหลงผู้แสนซื่อ มันตายไปแล้วใช่ไหม?  เหลือแต่นิวหลงผู้พร้อมจะฆ่าลูกตัวเองทีละเป็นล้านตัวเพื่อสังเวยคุณอโณวววววว     //  เหมือนอาแสงจะมีเบาะแสหลงเลย  อย่าเพิ่งน้าาาา อย่าเพิ่งมาว่างช่วยสืบให้ตอนเน้ ยุ่งไปเรื่อยๆเลย ไม่รีบ  ให้เขาได้ไปกิดกิ้วกันที่เขาใหญ่ก่อนนะอาแสงน้าาาา  แค่คิดถึงทริปเขาใหญ่ก็บั่บว่า....... แอร๊ยยยยยย  รอรอ //  ตอนนี้เก๋ากี้นางเอกตามท้องเรื่องค่าตัวแพง  ไม่ออกมาเบยยยย คิดถึงนาง

[Ginny Jinny]

 

 

[Tequila]

นิวหลง 55555

[decem]

หลงน่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับพืชหรือเปล่า นักวิจัยธรรมชาติสิ่งแวดล้อมประมาณนี้ 5555 เดาไปเรื่อย อยากรู้แล้วว่าหลงคือใคร

สู้นะคะ

[QXanth139]

พัฒนาการความหื่นมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆสินะ

[myd3ar]

เด็กน้อยหลงเป็นใครกันเนี่ย

[zerofata]

ชอบอาแสงแหะ 555 แอบสงสารหลงตอนนี้ดูเหมือนเป็นส่วนเกินเลยย

[gayraygirl]

อยากรู้ว่าหลงเป็นใครแล้วอ่ะ

[wikichan]

คนแต่งบอกว่า พยายามให้ได้อาทิตย์ละ ตอน....

ดังนั้นเราจึงเข้ามารอ...เท่านั้นเอง ฮ่าาาาาาาาาาาา

[Indigo]

ความทรงจำที่ 22

   ทั้งที่คิดว่าจะเป็นวันที่มีความสุขที่สุดแท้ ๆ
   
   อโณชาวิ่งไล่จับหลงแบบสโลวโมชั่นท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร  กระโดดข้ามผ่านลำธารน้ำใส  หยอกล้อกับผีเสื้อแสนสวยในทุ่งดอกไม้  จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนกุมมือบนพื้นหญ้าเขียวขจี
ภาพแบบนั้นกำลังหายวับไปในพริบตา!

   “แพรไม่สบายน่ะ” อโณชากล่าวสรุป “ลางานไม่ได้แล้วไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ”

ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ  ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ  ไว้ไปสัปดาห์หน้าเนอะ
โลกทั้งใบพังถล่มลงมาต่อหน้า  หลงดูละครหาข้อมูลการสวีทท่ามกลางป่าเขาไปเพื่ออะไร  หรือเขาควรจะเล่นบทโหดแบบนายหัวผูกคุณอโณติดกับต้นไม้แบบละครรีรันเมื่อกลางวัน  เอาให้สาแก่ใจกันไปเลย!

   ตัดภาพกลับมาปัจจุบัน  ไม่มีทุ่งดอกไม้  ไม่มีผีเสื้อ  จะมีก็แต่สายน้ำเกลือระโยงระยางและป้าแก่ ๆ ที่ค่อย ๆ เดินช้า ๆ  นี่ก็สโลวโมชั่นอีกเช่นกัน
   “เห็นว่าชั้น 6 นะ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเหนือหัว หลงรีบเงยหน้าทันที “ได้ของเยี่ยมมาแล้วไปกันเถอะ”
   ไอ้ลูกหมาพยักหน้าหงึก ๆ แล้วลุกตามหลังเจ้านายไปทันที  อโณชาหอบหิ้วกระเช้าผลไม้ที่แปะโลโก้ซูเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างหรา  ชี้ชัดว่างานมาเยี่ยมนี้ช่างสุกเอาเผากินไร้การเตรียมตัวใด ๆ  สองขารีบเดินเตาะแตะเข้าลิฟต์ไปพร้อมกดลงตรงเลข 6
   บรรยากาศในโรงพยาบาลเอกชนยามเย็นย่ำดูเงียบสงบ  เล่นเอาลิฟต์ห้องใหญ่ดูวูบโหวงน่ากลัว  ระหว่างอโณชาอ่านโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์บริจาคเลือดไปพลาง ๆ ก็มาถึงชั้น 6 จนได้
   แพรนภัสพักอยู่ห้องริมสุดของปีกขวา  เป็นห้องหญิงล้วนแบบคู่ แต่ดูจากป้ายชื่อด้านหน้าแล้วหล่อนไม่มีเพื่อนร่วมห้อง  โชคดีที่ได้ห้องส่วนตัวเลยล่ะ  มือซ้ายผลักประตูห้องเข้าไปรับกลิ่นยาที่ฟุ้งกว่าตรงทางเดิน

   “พี่อโณ!” คนบนเตียงแว้ดขึ้นก่อนจะทันได้อ้าปากเสียอีก “บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหรอก”
   “ได้ยังไงล่ะครับ  น้องรักพี่ป่วยทั้งที” อโณชาพูดแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ
   “ว้ายยยยย ไม่ต้องเข้ามาเลยนะคะ” หล่อนยกหมอนขึ้นบังหน้า  หันรีหันขวางคว้ากระเป๋าข้างเตียงมารื้อ “อย่างน้อยขอเขียนคิ้วก็ยังดี”
   “โธ่ พี่ไม่ถ่ายรูปเก็บไว้หรอกครับ” แพรหนอแพร  ระหว่างเรายังเหลือภาพลักษณ์อะไรต้องรักษาอีกเหรอ  ตัวเองก็มีแฟนแล้ว  ส่วนอโณชาก็ชอบผู้ชาย “อย่าขยับตัวมากสิ  เดี๋ยวก็ปวดท้องไปกันใหญ่”
   “ขอเถอะ! เพราะอีร้านที่เราไปกินกันวันนั้นแน่ ๆ ค่ะ!” ในเมื่อเขียนคิ้วไปพี่อโณก็ไม่พิศวาสหล่อนอยู่ดีแพรจึงเหวี่ยงกระเป๋าเครื่องสำอางทิ้ง  เข้าโหมดฉุนเฉียว “แพรว่าแล้วเห็นอะไรวิ่งไว ๆ ไอ้เราก็ว่าแมวอะไรหางยาว มันต้องเป็นหนูแน่ ๆ ค่ะ!”
   “โชคดีนะพี่ธาตุแข็งเลยไม่เป็นอะไร” หัวหน้ายิ้มขำขณะวางกระเช้าผลไม้ไว้บนหัวเตียง “ของเยี่ยมไข้ครับ”
   “รู้ว่าอาหารเป็นพิษยังจะซื้ออะไรที่กินได้มาให้อีกนะคะ” ปากบ่นแต่เห็นชะเง้อมองใหญ่ว่ามีอะไรในนั้นบ้าง  แพรขยับตัวหยุกหยิกเมื่อเห็นมนุษย์ใบ้อีกคนในห้อง “หวัดดีค่ะหลง  ไม่ทักทายแพรเลยน้า”
   “ก็แพรพูดซะจนผมไม่รู้จะแทรกตอนไหนนี่นา” บางทีแพรก็นึกอยากให้พี่อโณสอนวิชามารยาทต่อสุภาพสตรีให้ลูกชายตงิด ๆ  ดูมันพูดแต่ละอย่างจะตรงไปไหน “สวัสดีนะครับ”
   “จ้า ๆ” จะให้พูดอะไรได้อีกล่ะ “เลือกมาวันได้เหมาะเจาะมาก  วันนี้แพรโดนเทมา ทั้งครอบครัวทั้งแฟนไม่มาเฝ้าสักคน”
   “พี่ก็มาแค่แป๊บเดียวแหละครับ  จะพาหลงไปตัดผมต่อ”
   “ร้ายกาจ!” หล่อนบ่น “ดูแลกันไม่สนใจแพรเลยนะ”
   อโณชาไหวไหล่  เขารู้จักนิสัยแพรนภัสดีแค่นี้ไม่ทำหญิงแกร่งอย่างหล่อนน้อยใจหรอก  ร่างสูง ๆ เดินไปคว้ารีโมทมาถือ “ดูทีวีไหมครับ?”
   “มีแต่รายการอะไรไม่รู้อะ” แพรขยับตัวเล็กน้อย  นึกรำคาญสายน้ำเกลือที่แขน “ละครรีรันแพรก็เบื่อแล้ว”
   “นอนโรงพยาบาลก็แบบนี้แหละ  ตอนนั้นหลงยังเบื่อเลยเนอะ”
   เจ้าของชื่อพยักหน้าหงึก ๆ “ของผมคุณอโณไม่ค่อยมาเยี่ยมด้วยนะครับ”
   “ก็ติดงานนี่นา...”
   “พอ ๆ อย่าจีบกันต่อหน้าแพรค่ะ” หญิงสาวเพียงคนเดียวยกมือห้าม  บรรยากาศหวานแหวลอยฟุ้งนี่มันอะไรกัน  หล่อนพลาดสิ่งใดไป!

   แพรไม่ใช่คนขี้เสือก แต่เป็นคนอยากรู้ หล่อนนิยามตัวเองไว้แบบนั้น และมุ่งมั่นจะทำให้ได้  แม้ร่างกายจะป่วยเปื่อยเพียงใดแต่สมองนั้นไซร้ปราดเปรื่องเสมอ  การล้วงความลับจากคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างพี่อโณนั้นทำได้ยากยิ่ง  ลูกล่อลูกชนการบ่ายเบี่ยงจัดอยู่ในระดับท็อปของบริษัท  ดังนั้นควรจะเลือกเป้าหมายที่อ่อนแอที่สุด...

   ชิ้งงงงงงงง แววตาพุ่งตรงไปยังอีกร่างในห้องทันที  ใบหน้าเอ๋อ ๆ กำลังงก ๆ เงิ่น ๆ ลองอ่านแมกกาซีนบนโซฟาเป็นการฝึกภาษายกใหญ่  หารู้ไม่ว่าการสัมภาษณ์อันเร่าร้อนกำลังจะเริ่มขึ้น…

   “พี่อโณจะออกไปส่งหลงตัดผมกี่โมงเหรอคะ” ก่อนอื่นก็เริ่มด้วยคำถามพื้น ๆ ดินฟ้าอากาศแบบนี้แหละ
   “อืม...” อโณชายกข้อมือขึ้นดูพลางขมวดคิ้ว “สักทุ่มก็แล้วกัน  แถวนี้รถน่าจะไม่ติดมากแล้ว”
   “ถ้าอย่างนั้นแพรรบกวนอะไรพี่อโณอย่างได้ไหมคะ?” คนป่วยพูดมาขนาดนี้จะไม่ช่วยเหลือเชียวหรือ “แพรอยากได้หนังสือนิยายอะ  ชั้นล่างมีร้านหนังสือพี่อโณดูให้แพรหน่อยได้ไหมคะ?”
   “เอ..นิยายเหรอ” แย่แล้วอโณชาดันลังเลเสียอย่างนั้น “พี่ไม่ค่อยสันทัด กลัวจะหยิบมาผิดจัง”
   “หาไม่ยากหรอกค่ะ  เดี๋ยวแพรจดชื่อให้เนอะ” ไม่รอคำตอบรับแพรนภัสคว้าบิลที่ซุกอยู่ในกระเป๋ามาขีด ๆ เขียน ๆ ชื่อที่พอจะนึกออกลงไป  หล่อนยื่นมาที่ข้างเตียง “ฝากหน่อยนะคะพี่อโณ ไม่อย่างนั้นแพรเบื่อแย่เลย”
   อโณชารับลายแทง ‘พิศวาสทาสหัวใจเร้นรักนายซาตานแห่งทะเลทราย’ ขึ้นมาดู “เอ่อ...แพรไม่คิดว่าชื่อมันยาวไปหน่อยเหรอครับ”
   “แพรจำชื่อไม่ค่อยแม่นหรอกค่ะ แต่คีย์เวิร์ดมันประมาณนี้”
   “แล้วพี่จะหยิบถูกไหมครับเนี่ย”
   “หน้าปกยืมอิมเมจอิมราน อับบาสกับอั้มพัชราฯค่ะ  รับรองกวาดตาทีเดียวเจอ” หล่อนฉีกยิ้ม “ระดับพี่อโณตาแหลมจะตาย”
   “ครับ ๆ พี่จะพยายามแล้วกัน” หัวหน้าผู้ว่าง่ายคว้ากระเป๋าขึ้นพาดบ่าเตรียมลงไปรับใช้ลูกน้องตามบัญชา แม้ในใจจะสงสัยว่าอิมราน อับบาสเป็นใครก็ตาม  เอาไว้เสริจกูเกิ้ลดูแล้วกัน “ถ้าไม่เจอพี่โทรมาถามนะครับ”
   “ขอบคุณค่า”

   ปัง..  ประตูงับลงเบา ๆ เป็นการส่งสัญญาณชัยชนะให้หญิงสาว  พี่อโณผู้ไม่รู้เลยว่าคีย์เวิร์ดนิยายที่ให้ไปนั้นยอดนิยมขนาดไหน  ทั้งแผงหนังสือนั่นมีเกือบทุกปก  ไหนจะคุณอิมรานที่ถูกยืมหน้าเป็นชีคแทบทุกปกนั่นอีก  งานนี้ไม่รู้จะใช้เวลากี่ชาติในการหา และโอกาสทองของแพรมาถึงแล้ว!  หล่อนหันขวับไปยังโซฟาทันที

   “ได้ยินว่าพี่อโณต้องเลื่อนทริปไปเที่ยวกับหลงเพราะแพรใช่ไหม” น้ำเสียงนั้นหงอยเหงา รู้สึกผิดจากก้นบึ้งของหัวใจ “ขอโทษด้วยนะคะ”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ” หลงตอบอย่างรักษาน้ำใจ แม้จะเสียดายเพียงใดก็ตาม “ไปตอนไหนก็เหมือนกันแหละครับ”
   “โทษทีน้า” หล่อนยกมือไหว้เล่นเอาหลงสะดุ้ง “นี่ยังต้องลำบากมาเยี่ยมอีก”
   “ไม่หรอกครับ  ได้ออกบ้านมาเที่ยวกับคุณอโณดีจะตาย” ไอ้หนุ่มบนโซฟาฉีกยิ้มกว้าง “คุณอโณจะให้ผมมาตัดผมอยู่แล้วด้วย”
   “เหรอ ๆ” โถ ๆ หลงที่น่าสงสาร  แพรก็ไม่ได้อยากจะหลอกถามอะไรเลยนะคะ “สนิทกันขึ้นเยอะเลยนะ”
   “อ๊ะ! จริงเหรอครับ” พอมีคนมาพูดตรง ๆ แบบนี้หลงก็เขินเหมือนกันนะ
   “จริงสิ” หญิงสาวพยักหน้า “ตอนเจอคราวก่อนยังดูเก้ ๆ กัง ๆ เกรงใจกันจนอึดอัดอยู่เลย  รอบนี้จะว่าไงดี...ดูเป็นธรรมชาติขึ้นมั้ง?”
   “ก็ตั้งหลายเดือนแล้วนี่ครับ”
   “เอ...แล้วตอนนี้” แพรเล็งเห็นว่ากระแสเทมาแล้วจึงรีบยิงคำถามทันที “สนิทกันถึงขั้นไหนแล้วเหรอคะ?”
   “อืม...” หน้าที่เคยผ่อนคลายเขม็งเกร็งอย่างกับได้ข้อสอบคณิตศาสตร์โอลิมปิคเล่นเอาแพรเผลอจิกผ้าปูที่นอน  คำตอบที่ได้มานั้นต้องเด็ดดวงเป็นแน่ทะ...

   “ก็เท่าเก๋ากี้แล้วล่ะครับ”

   “หา! อะไรนะ!” เมื่อชีวิตไม่เป็นดั่งหวังหล่อนจึงหลุดสบถออกมา “เท่าเก๋ากี้เนี่ยนะ!”
   “พูดแล้วแพรจะตกใจนะครับ” ไอ้ท่าทางกอดอกขี้โอ่นั่นมันอะไรกัน  แพรงงไปหมดแล้วค่ะ “เก๋ากี้เนี่ยถือว่าระดับสูงมาก แต่ตอนนี้มันใกล้จะตกกระป๋องแล้วล่ะ”
   “โอ้โห สุดยอดเลย” น้ำเสียงโมโนโทนแสดงถึงความตื่นเต้นได้เป็นอย่างดี
   “อะไรที่เก๋ากี้เคยได้ผมก็ได้ทั้งนั้น”
   “อะไรล่ะคะ?  อาหารเม็ด  น้ำดื่ม  ไม้ตกแมว” หล่อนยกนิ้วขึ้นนับอย่างเบื่อหน่ายเมื่อไม่เป็นดั่งฝัน “แปรงขน  กำจัดเห็บหมัด  เกาคาง  จูบ”

   ตุบ...

   แพรนภัสหันขวับ  แมกกาซีนในมือชายหนุ่มหล่นกระแทกนิ้วโป้งตีน แต่ไร้ซึ่งเสียงหวีดร้องเจ็บปวดใด ๆ เมื่อวิญญาณของมันได้ออกจากร่างไปแล้ว
   ระ...หรือว่า... หล่อนอ้าปากค้าง...

   “จะ...จริงเหรอหลง...” คำถามแบบละรูปประโยคทั้งหมดแต่กลับทำคนบนโซฟาหน้าขึ้นสีกว่าเดิม
   “คะ..คือ”
   ไม่ต้องรอคำตงคำตอบแล้ว  แพรสบถในใจ..

   ชัดเลยโว้ยยยยยยยยยยยยย!  ชัดกว่านี้ก็หนัง 4D แล้วจ้า!
   โอ้มายก็อด! โอ้มายก็อด! ไอ้ที่ถามเล่น ๆ ไม่ได้คิดว่าจะไปไกลขนาดนั้นนี่หว่า  นี่แพรกำลังทำอะไรอยู่  มันจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวพี่อโณมากไปไหมนะ  เล็บจิกเกร็งบนผ้าห่มพร้อมหยดเหงื่อพรั่งพราย  สถานการณ์ในห้องดูอึดอัดจนแพรต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายความเงียบงัน...

   “เอ่อ..” หล่อนอ้อมแอ้ม “นานหรือยัง”

   นังแพรรรรรรรรรร  เธอมันคนสารเลว! หล่อนก้มหัวรับคำด่าจากตัวเองแต่โดยดี

   “จะ..จริง ๆ ก็ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน” เอ้า! หลงก็ตอบจริง ๆ อีก  แพรงงไปหมดแล้วว่าจะโทษตัวเองหรือโทษใครดี  ร่างบนโซฟาเขย่าขาลนลาน “แต่ตอนนั้นคุณอโณบอกว่าไม่ได้เรียกว่าจูบ  ที่เรียกว่าจูบคืออีกแบบ แล้วแบบ...แบบ...”
   จะบอกให้มันพูดให้รู้เรื่องแพรก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งแกะอักขระไป...
   “แบบที่เรียกว่าจูบจริง ๆ เพิ่งได้ทำเมื่อวันศุกร์ที่แล้วเอง”
   “สรุปว่าจูบแล้ว?”
   “อืม” หน้าตกกกระนั่นแดงฉ่าขึ้นมาอีกระดับ  แพรเห็นอย่างนั้นก็ขยับไปที่ขอบเตียง
   “ไม่เป็นไรนะหลง  ฉันสนิทกับพี่อโณจนรู้เรื่องระดับหนึ่ง” หมายถึงเรื่องที่ชอบผู้ชายน่ะนะ “ก็แค่อยากรู้ว่าพี่อโณไปถึงไหนแล้ว แต่ก็แอบตกใจนิดหน่อยที่ก้าวหน้าถึงขั้นนั้นแล้ว”
   “ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” คนตกกระดูสับสน  ดวงตาหลุบไปมา  ผุดความคิดว่าแพรนภัสอาจจะมาช่วยไขปริศนาที่ตกค้างในใจตัวเองได้ “วันนั้นคุณอโณดูหงุดหงิดมาก”
   “แล้ว?”
   “เขาก็ถามว่าผมอารมณ์ดีเรื่องอะไร  ทั้งที่อวดเรื่องงานแท้ ๆ  วันนั้นผมซักผ้าแบบเร่งด่วนให้คุณกานที่อยู่หอเดียวกันแล้วเธอก็ชมผมใหญ่เลย  แถมยังให้ขนมมาด้วย” ฝ่ามือด้านถูกันไปมา “ผมก็เล่าไปตามตรง แต่จู่ ๆ คุณอโณก็หน้าบึ้งใส่  แล้วพอจะเข้านอนก็เลยโดน....”
   หลงอย่าเว้นช่องว่างหลังคำว่า ‘โดน’ นานสิ แพรใจไม่ดีเลย...

   “นั่นแหละ  ผมเองก็สับสนเหมือนกันว่าควรจะได้รับมันจริง ๆ เหรอ” ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างหลงก็คิดอะไรซับซ้อนกับเขาเป็นเหมือนกัน  แพรมองท่าทีสับสนนั่นอย่างชั่งใจกับสิ่งที่จะพูด “ไม่รู้ว่าคุณอโณจูบผมทำไม”
   “แบบนั้นมัน...”
   “.......”
   “เรียกว่า ‘หึง’ ไม่ใช่เหรอ?”

   ราวกับโลกหยุดเคลื่อนไหว  ท้องฟ้ากลับสดใส  ลมหายใจชะงักราวกับถูกปลิดทิ้ง  ความสงสัยใด ๆ ถูกปัดเป่าไปจนเสียสิ้น  หลงรู้สึกเหมือนพื้นโคลงเคลงจนนั่งแทบไม่อยู่

   จริงเหรอ?  คุณอโณ....หึง?

   แค่นึกทวนคำหน้าก็ร้อนผ่าวแทบระเบิด  แม้จะเป็นแค่คำสันนิษฐานแต่หลงก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้  จริงน่ะเหรอ?  หลงมีสิทธิได้รับการหึงหวงจากคุณอโณงั้นเหรอ?  ถึงจะตัดพ้อต่อว่าตัวเองแต่มุมปากนั้นยกยิ้มจนแทบจะฉีกอยู่แล้ว  อา..มีความสุขจัง

   “เอ่อ หลงใจเย็น ๆ ก่อนนะ” ถ้ามีแรงแพรอยากจะลงเตียงไปตบเรียกสติมันอยู่เหมือนกัน
   “ผะ...ผมก็ไม่ได้ดีใจอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” ทางนั้นลนลานเก็บแมกกาซีนมาวางบนตัก  แถมยังมือไม้อ่อนแรงจับร่วง ๆ อยู่สองสามครั้ง “คนอย่างผมจะมีอะไรให้คุณอโณหึงล่ะเนอะ  ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้นล่ะครับ”
   “จ้า เชื่อแล้วว่าไม่ได้ดีใจ” แพรอยากจะหากระจกให้มันส่องจริงจริ๊ง!     หล่อนขยับไปคว้ากระเช้าที่หัวเตียงมาวางบนตัก  นั่งส่องดูว่ามีอะไรบ้าง “ไม่เชื่อก็ถามคุณอโณดูเลยสิ”
   “หา!?”
“แต่ห้ามบอกว่าแพรบอกนะ” เป็นการเสือกที่มีชั้นเชิงมาก  ตัดตอนและสาวไม่ถึงตัวผู้บงการ
   “ผมเหมาะสมจะถูกหึงเหรอครับ?”
   ถ้าให้แพรพูดตรง ๆ ก็คือ ‘ไม่’  เรื่องหน้าตาไม่ขัด แต่นิสัยที่เหยาะแหยะวิ่งตามพ่อต้อย ๆ นี่มันไม่เท่เอาเสียเลย แต่สำหรับสิ่งที่พี่อโณเลือกแล้ว...
 
   “หลง” หล่อนเสยเส้นผมมัน ๆ ไปไว้ด้านหลัง “จะหาว่าฉันยุ่งก็ได้นะ”
   “ครับ” แม้ใจสงสัยว่าตอบแบบนี้เท่ากับด่าใช่ไหมแต่แพรก็ไม่ถามออกไป
   “พี่อโณน่ะเป็นคนฉลาด  ฉันเชื่อว่าอะไรที่พี่เขาตัดสินใจแล้วถือเป็นเรื่องดีเสมอ”

   หลงจ้องดวงตากลม ๆ ของอีกฝ่ายด้วยฉงนในความหมาย  แพรนภัสนับถือหัวหน้าคนนี้มากกว่าใคร  อยากเห็นพี่ชายคนนี้มีความสุข แม้อนาคตจะมืดมัวเพียงใดก็ตาม เพราะอย่างนั้นก็เลยอยากให้หลงมั่นใจในตัวเองขึ้นสักนิด  ถ้าไม่คิดอะไรด้วยพี่อโณจะทำทุกอย่างให้ขนาดนี้เชียวเหรอ
   ระหว่างที่หลงกำลังแปลงสารเมื่อครู่อยู่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็แผดเสียงเสียลั่น  คนป่วยควานมือไปที่หัวเตียงจนคว้าได้ต้นเสียงมา  หล่อนรีบกดรับทันที

   “แพร ตอนนี้พี่ตัดชอยส์จนเหลือแค่ ‘เร้นรักทาสทะเลทราย’ กับ ‘พิศวาสหัวใจนายซาตาน’ ตกลงจะเอาเรื่องไหนเหรอครับ?”

   เห็นไหมล่ะ! ระดับพี่อโณฉลาดจะตาย

....................................................
................................
.............
......


   “มีทรงที่เลือกไว้อยู่แล้วหรือเปล่าคะ?” คำถามนั้นตอบยากกว่าโจทย์คณิตศาสตร์ในหนังสือเชาว์ปัญญาที่คุณอโณซื้อให้เสียอีก  หลงยืนชะงักขาตายอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งผู้ปกครองชะโงกหน้ามาจากด้านหลัง
   “เอาความยาวผมออกเฉย ๆ ครับ” พ่อหนุ่มรูปหล่อทำเอาพนักงานสาวหน้าแดงวาบ “อ้อ!  ที่ประบ่าเอาขึ้นหน่อยก็ดีครับ”
   “ได้เลยค่ะ” หล่อนผายมือไปอีกทาง “ท่านเดียวนะคะ  เชิญทางนี้เลยค่ะ”

   หลงเดินตามทางที่หล่อนบอก แต่ยังไม่วายหันมามองตะละห้อยใส่อโณชาเหมือนถูกขึ้นแท่นประหารก็ไม่ปาน  ผู้ปกครองโบกมือหย็อย ๆ ให้พลางทำปากพูดว่า ‘ฉันรออยู่ข้างนอกนี่แหละ’
   ห้องสระผมอยู่ด้านหลังของร้าน  มีเตียงวางอยู่แค่สองตัวเท่านั้น  หลงขึ้นไปทิ้งตัวนอนลงบนนั้น  รอไม่นานพนักงานคนเมื่อครู่ก็ตามเข้าห้องมาพร้อมผ้าขนหนู  หล่อนบอกให้หลงยกหัวขึ้นเพื่อติดผ้ากันน้ำให้เรียบร้อย และการสระผมก็เริ่มขึ้น
   พนักงานคนนั้นช่างพูดช่างคุย  แค่จับเส้นผมก็คุยต่อได้เป็นร้อยเรื่อง  ผมเสียนะ  สนใจคอร์สบำรุงผมไหม  ปกติบำรุงผมยังไง  ใช้ครีมนวดยี่ห้อไหน  ซึ่งหล่อนน่าสงสารมากที่ต้องมารับมือกับลูกค้าเอ๋อ ๆ พูดไม่รู้เรื่อง  ถามอะไรมันก็ไม่รู้สักอย่าง  เปลืองน้ำลายจนเงียบเสียดีกว่า
   หลังจากเส้นผมถูกชำระล้างจนสะอาดหลงก็ถูกหิ้วมานั่งหน้ากระจกบานใหญ่  แสงไฟสีขาวในร้านทำให้หน้าตาผ่องใสกว่าปกติจนเห็นกระบนใบหน้าชัดเจน  ดวงตาหลุกหลิกไปมาลอบสำรวจไปทั่ว  ร้านทำผมแห่งนี้ตั้งอยู่ในคอมมูนิตี้มอลล์อันเป็นทางผ่านระหว่างจากเยี่ยมแพรนภัส  อโณชาบอกว่าตัวเขาเองก็ตัดผมที่นี่ตลอด  ฝีมือกลาง ๆ แต่ใกล้บ้านดี

   แน่ล่ะ  หน้าตาอย่างคุณอโณผมทรงไหนก็ฆ่าไม่ตาย
   แต่ไอ้หลงนี่สิจะได้ตายคากรรไกรไหม  โปรดติดตามตอนต่อไป....

   ร้านตกแต่งสไตล์โมเดิร์นด้วยคู่สีขาว-ดำ  พร้อมดวงไฟสี daylight กรอบล้อมกระจกสว่างวาบไปทั่วร้าน แต่ยังสว่างไม่เท่าคนที่นั่งอยู่ตรงมุมกระจกตอนนี้  ไฟกี่ดวงก็ไม่อาจดึงสายตาหลงได้เท่าคุณอโณที่นั่งอยู่ตรงนั้น  แถมชะเง้อมองหลงด้วยความสนอกสนใจ  เล่นเอาหลงเกร็งจนนั่งหลังตรง
   ปกติหน้าที่แอบมองเหมือนอยากเข้าไปสิงมันต้องเป็นของหลงไม่ใช่เหรอ  คุณอโณมาแย่งทำไมกันเนี่ย!  แล้วไงล่ะ?  หลงต้องทำตัวยังไง  แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามสนองใช่ไหม  หลงเขย่าขาอย่างกังวล  จากที่ไม่คาดหวังก็เริ่มคิดว่าถ้าตัดออกมาแล้วไม่หล่อจะโดนคุณอโณหัวเราะใส่ไหมนะ?
   “ขอโทษที่ให้รอครับ” ช่างตัดผมชายเดินเข้ามาผมผ้าคลุมในมือ และไม่รอช้าที่จะสะบัดพาดลงไปตรงคอลูกค้า “ได้เลือกทรงผมแล้วหรือยังครับ”

   อ้าว! ไม่ได้คุยกับผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ...

   เอาล่ะสิ!  จุดวัดใจได้มาถึงแล้ว  ไอ้ลูกแหง่ส่งสายตาขอร้องไปถึงอีกคนในกระจก  โชคดีที่อโณชาสบสายตาเข้ามาพอ  รอยยิ้มจาง ๆ คลี่ออกพร้อมน้ำเสียงเป็นมิตร
   “เอาแค่ความยาวออกก็พอครับ  แล้วก็ด้านหลังสั้นขึ้นหน่อย”
   ช่างตัดผมพยักหน้ารับพร้อมกับเริ่มเอากิ๊บตัวใหญ่มาแบ่งผมเป็นส่วน ๆ  ยิ่งเอาขึ้นมาติดบนหัวหน้าหลงยิ่งบานออก ๆ  มองในกระจกแล้วตลกชะมัด  ยิ่งเห็นคุณอโณด้านหลังอมยิ้มเอ็นดูยิ่งพานเรียกเลือดให้สูบฉีดไปทั่วใบหน้า  ช่างตัดผมมองใบหูแดง ๆ แล้วได้แต่คาดเดาสถานะสองคนนี้ในใจเงียบ ๆ.....

   ฉับ  ฉับ  ฉับ


………………………………………..
………………………….
……….
…..


   หัวเบาขึ้นเยอะเหมือนมีใครมาขูดสมองที่มีน้อยอยู่แล้วให้ยิ่งน้อยลงไปอีก  นึกแล้วก็เผลอยกมือลูบท้ายทอยโล่ง ๆ นั่นอย่างเป็นกังวล
   คุณอโณไม่พูดอะไรเกี่ยวกับทรงผมเลยตั้งแต่ออกมาจากร้าน  แถมยังจูงไปซื้อของสดเข้าตู้เย็นต่อหน้าตาเฉย  ไม่ได้สนใจเด็กในการดูแลที่กังวลเหมือนหมาโดนเจ้าของแกล้งตัดขนเป็นทรงก็อตซิลล่าให้  หลงถือถุงน้ำผลไม้พยายามเข้าไปวอแวป้วนเปี้ยนด้วยหวังว่าคุณอโณจะคอมเมนต์อะไรสักอย่าง แต่ยิ่งพยายามยิ่งเหมือนถูกกลั่นแกล้ง

   “หลงเดินดี ๆ สิ  เดี๋ยวก็สะดุดล้มกันทั้งคู่พอดี”
   พอถูกดุมันก็ก้าวถอยกลับไปทำหน้าหงอ “ขอโทษครับ”
   “เดี๋ยวหลงยืนรอตรงนี้นะ  ฉันวนรถออกมารับดีกว่า  จะได้ไม่ต้องถือของหนัก ๆ”
   “ครับ”

   นอกจากไม่ให้กำลังใจแล้วยังทิ้งขว้างอีก  คุณอโณใจร้ายนัก  ต้องมายืนคอตกมีของกองเต็มตีนน่าอดสูจนคนผ่านมาผ่านไปเริ่มมอง  หลงเห็นบางคนสะกิดเพื่อนแล้วซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ ความมั่นใจยิ่งถดถอยลงคลอง  ได้แต่ภาวนาให้คุณอโณมารับโดยเร็ว
   ราวสิบนาทีต่อมารถสีดำเงาวับที่รอคอยก็ปรากฏตรงหน้า  หลงแทบจะพุ่งเข้าหาตั้งแต่รถยังไม่หยุดด้วยซ้ำ  อโณชาลงรถมาช่วยขนข้าวของไว้หลังรถก่อนจะพากันเดินทางกลับห้อง
   ห้องโดยสารเคล้าคลอด้วยเสียงเพลงจากวิทยุเหมือนอย่างเคย  อโณชาดูผ่อนคลายมีความสุข ฮัมเพลงตามบ้างเป็นระยะ ๆ  ไม่ได้สนใจอีกคนที่นั่งเหงื่อแตกโต้ลมแอร์ข้าง ๆ เลย
   แย่แล้วล่ะ!  คุณอโณไม่พูดอะไรแบบนี้มันต้องตลกมากแน่ ๆ เลย  แค่คิดก็เผลอเอามือลูบท้ายทอยเย็น ๆ อย่างกังวล  ไอ้แอร์นี่ก็ตีวูบ ๆ ขนหัวลุกไปหมด  ปกติก็เป็นคนทุเรศ ๆ อยู่แล้วยังจะตายในร้านทำผมอีกเหรอ!  ชีวิตไอ้หลงมันจะน่าอดสูเกินไปแล้ว...

   “หลง” เสียงเรียกทุ้มนุ่มเรียกขึ้นตอนที่ไฟตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
   “คะ...ครับ”
   “มีอะไรอยากจะถามฉันหรือเปล่า?”

   เกือบจะตกหลุมอยู่แล้วเชียว  โชคดีที่หันไปเห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ปนเจ้าเล่ห์นั่นทัน  ดวงตาโศกดูขำเสียเต็มประดา  ขนาดคนโง่อย่างหลงยังรู้ว่ากำลังถูกหยอกอยู่

“โธ่...คุณอโณอย่าแกล้งผมสิ”
“แกล้งอะไรกัน  ก็เห็นไม่ถามสักทีนี่นา” อโณชากัดปากไม่ให้เผลอหลุดขำออกมาจริง ๆ  ดูสีหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่นสิ  โถ ๆ เห็นแล้วรู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ เลยแฮะ “เอาแต่จับผมอยู่นั่นแหละ”
“รู้อยู่แล้วก็อย่าแกล้งไม่พูดสิครับ”
“ก็สีหน้าตอนลุ้นของหลงมันน่ารักนี่นา  ฮะ ๆ ๆ”

หลงไม่เห็นว่าไอ้หน้าเหยเกของตัวเองจะดูดีตรงไหน  มันลองหันไปเช็กกับเงาสะท้อนในกระจกก็แล้ว  เห็นแต่ไอ้โง่หน้านิ่วคิ้วขมวด  ห่างไกลคำว่า ‘น่ารัก’ ไปโข  ใกล้เคียง ‘ทุเรศ’ เข้าไปอีก 
   เห็นอีกฝ่ายเช็กหน้ากับกระจกแล้วยิ่งขำ  อโณชากวักมือเรียก

   “ไหนดูสิ” ทันทีที่หลงหันกลับมามือเรียวก็คว้าหมับเข้าที่คาง  ตามมาด้วยใบหน้าหล่อ ๆ ที่ชะโงกข้ามมา

“หล่อแล้ว”
   
จะด้วยคำชมหรือหน้าคุณอโณที่ใกล้เข้ามา  จะด้วยอะไรก็ตาม  ตอนนี้หน้าไอ้หลงตอนนี้เห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
อโณชาจับปอยผมตรงข้างขมับ  ดูเจ้าชู้กรุ้มกริ่มเหมือนตาลุงแก่ ๆ จ้องจะงาบเด็ก “ทรงผมที่ฉันเลือกก็ต้องดีอยู่แล้ว”
   “คุณอโณไม่ได้เลือกนี่ครับ  เห็นว่าทรงเดิมแต่แค่สั้นลง” หลงก็พาซื่อ  ตอบซะทำลายบรรยากาศหมด! “เอ่อ..ไม่ตลกจริง ๆ นะครับ?”
   “ตลกตรงไหน  ดูสะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ” ริมฝีปากยังยิ้มไม่เลิก  คาดว่าคงประทับใจมากจริง ๆ “ฉันเห็นหลงหัวฟูแล้วหงุดหงิดคันไม้คันมือ  ถ้าตัดผมเป็นก็จะทำให้อยู่หรอก”

   อโณชาเป็นพวกบ้าการดูแลภาพลักษณ์  เสื้อผ้า หน้า ผม ถ้าเห็นอะไรขัดตาจะหงุดหงิดขึ้นมาเลยล่ะ  ดังนั้นเห็นหลงเดินหัวยุ่งผมแตกปลายอยู่ในห้องเป็นเดือน ๆ มันชวนเครียดจนต้องลากมาตัดผมในวันนี้  พอเห็นประสบความสำเร็จอย่างสวยงามก็ภาคภูมิใจเล็ก ๆ  หลงผมเสียเพราะแดดแถมเจ้าตัวยังไม่สนใจอีก  แบบนี้เขาจะปล่อยไปได้ไงล่ะ
   บางทีก็พบว่าตัวเองเป็นตาลุงแก่ ๆ ที่เลี้ยงเด็กผู้ชาย  เลือกเสื้อผ้า  ตัดผม  โกนหนวด  สไตลิสต์บางคนยังไม่ทำขนาดนี้เลยนะ

   อา ทำไงดี...  ความรู้สึกเห็นแก่ตัวมันกลับมาอีกแล้ว
   วันก่อนที่เจออาแสงเพิ่งจะทำใจไปว่ายังไงก็ต้องส่งหลงกลับบ้านให้ได้ แต่ตอนนี้นิสัยเสีย ๆ กำลังกลับมายึดครองสมองอีกครั้ง  ไม่ว่าหลงก่อนหน้านี้จะเป็นยังไง แต่หลงคนนี้หล่อหลอมมาจากเขาไม่ใช่หรือ?
อยากครอบครอง  อยากอยู่ด้วยกัน  อยากให้หลงเป็นของเขาคนเดียว...

   หลงมองเงาสะท้อนในดวงตาโศกนั่นอย่างประหลาดใจ  ตั้งแต่เรื่องเก๋ากี้ในวันนั้นคุณอโณเหมือนพังกำแพงบางอย่างระหว่างเขาลงโดยไม่มีบอกกล่าว  เหมือนไปกดโดนสวิทช์อะไรสักอย่างเข้า  ตอนนี้ก็เช่นกัน...  ใบหน้าหล่อ ๆ ค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้  สมองของหลงว่างเปล่า  ปล่อยให้ร่างกายนำพา  ปิดตาลงอย่างเว้าวอน
   เสียงฟุดฟิดสูดดมกลิ่นแชมพูดังอยู่ข้างใบหูพร้อมลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารด  บรรยากาศแบบนี้มันใช่แน่!  มันต้องมาแน่ ๆ  หลงเผยอปากเชิญชวนในทันที และวินาทีที่ริมฝีปากจะแตะโดนกันนั่นเอง...


   “โอ๊ะ! ไฟเขียวซะแล้ว”

   บรึ้นนนนนนนนนนนนนน
   ว่าแล้วพ่อคุณก็เหยียบคันเร่งเสียมิดก่อนอีรถคันหลังจะได้ง้างมือบีบแตรไล่เสียอีก  ปล่อยให้ไอ้หลงอ้าปากเก้อน้ำลายไหลเยิ้มออกมาที่มุมปาก  และคาดว่าอีกนิดเดียวน้ำตาจะไหลตามมาด้วย...

   ในใจมันกรีดร้อง
   คุณอโณชักจะใจร้ายกับไอ้หลงมากไปแล้วนะ!


   TBC

ส่งให้คุณผจก.อ่านนางบอกว่าถ้าแพรไปเปิดสมาคมคนเผือกร่วมกับไปป์และพี่หนูนา CNNต้องมาจ้างไป และเหยื่อจะมีความฉิบหายในชีวิตแน่นอน 5555555
คุณอโณเมตตาหลงมันเถอะค่ะ  ตอนนี้ไอ้หลงกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเต็มรูปแบบไปแล้วล่ะค่ะ  นี่ไม่รู้ว่าจะลุ้นให้มันเอาคืนได้ยังไง  หลง!  เอาสกิลพระเอกกลับมาก่อนลูก!
เสริมหล่อ ตัดขน(?)เสร็จแล้ว  เอาล่ะค่ะ  ตอนหน้าไปเที่ยวเขาใหญ่กันนะคะ เฮ้!!
เก็บกระเป๋ารอเลยจ้า