ความทรงจำที่ 24
‘วันนี้อากาศดี’ พนักงานทุกคนพูดอย่างนั้น
อากาศดีในแถบยุโรปอาจหมายถึงฟ้าเปิด แดดออก อากาศอุ่นกำลังดีเหมาะแก่การเดินเล่น แต่สำหรับประเทศไทยที่ใกล้เส้นศูนย์สูตรแล้วไซร้นิยามของ ‘อากาศดี’ น่าจะเป็นฤดูหนาว ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ใกล้เคียง
และอโณชาหยุดครุ่นคิดทันทีเมื่อเปิดห้องมาเจอแสงจ้าอยู่บนหัว สรุปว่าอากาศดีเท่ากับร้อนตับแลบสินะ
เช้านี้เขาตื่นก่อนตามกำหนดการณ์ เห็นไอ้ลูกหมานอนปริ่ม ๆ จะตกเตียงแล้วอยากจะหัวเราะ ด้วยเมตตาจิตอโณชาจึงไปช่วยดึงขึ้นมานอนดี ๆ เขาไม่ได้ปวดเมื่อยเนื้อตัวอย่างที่คิด แถมยังกระปรี้กระเปร่าจนคิดว่ายกหลงด้วยมือข้างเดียวก็ยังไหว
แปดโมงตรงนายบ่าวพากันมาถึงห้องอาหารโดยสวัสดิภาพ วันนี้แต่งตัวดูทะมัดทะแมงกว่าเมื่อวานเพราะจะเข้าป่าชมธรรมชาติกัน หลงใส่เสื้อยืดสีชมพูลายแพทริกเพื่อนปลาดาวของสพันจ์บ็อบหน้าโง่เง่าเข้ากับเหง้าหน้าผู้สวมใส่เป็นอย่างมาก จับชุดกับกางเกงขาสามส่วนเนื้อผ้าเบา และรองเท้าผ้าใบคู่เดิม เหมาะกับการลุยป่าเป็นอย่างยิ่ง ส่วนอโณชานั้นคุมธีมเรียบง่ายแต่เซเลปอีกเช่นเคย เสื้อยืดขาวพร้อมกางเกงขาสามส่วนสีกรม
“ออมเล็ทใส่ชีสนี่ที่อร่อยแฮะ” พ่อครัวประจำบ้านยังอดเอ่ยปากชมไม่ได้แสดงว่ามันต้องอร่อยมากจริง ๆ ว่าแล้วก็ใช้ส้อมตักจนชีสยืดตามออกมา “สุกกำลังดีเลย”
“เดี๋ยวผมไปสั่งทำบ้างดีกว่า” หลงเขี่ยไส้กรอกในจานไปมาแล้วจิ้มเข้าปาก “แล้ววันนี้ไปน้ำตกที่ไหนเหรอครับ”
“เหวนรก”
“หา!!” ไส้กรอกในปากแทบพุ่งเสียบหน้าคุณอโณ
“ชื่อน้ำตกเฉย ๆ น่า ไม่ได้ไปนรกจริง ๆ สักหน่อย”
“อ๋อ” หลงอ้าปากหวอ “แบบนี้ก็ได้เล่นน้ำสิครับ”
“มันไม่ใช่น้ำตกสำหรับเล่นน้ำนะ” ว่าแต่อายุขนาดนี้หลงมันอยากจะเล่นน้ำอยู่อีกเหรอ อโณชาได้แต่สงสัย “เดือนนี้น้ำเยอะยิ่งอันตรายใหญ่เลย”
“ก็ผมเห็นคุณอโณให้ใส่เสื้อปลาดาวเลยนึกว่าจะได้เล่นน้ำ” นี่หลงฉลาดจนสามารถเชื่อมโยงแบบนี้ได้เชียว อโณชาประทับใจนัก
“ไว้กลับมาเล่นที่สระตอนเย็นแล้วกันนะ” ชายหนุ่มหยุดพูดเคี้ยวอาหารจนหมดตามฉบับลูกผู้ดี “จะสั่งออมเล็ทไม่ใช่เหรอ ไปสิ เดี๋ยวคิวยาวนะ”
“ครับ” นายสั่งปุ๊บขี้ข้าก็ลุกพลัน เดินดุ่ม ๆ ไปที่ป้ายบริการทำอาหารเช้า
มื้อเช้าผ่านไปอย่างเรียบง่ายสโลว์ไลฟ์สบายใจสุด ๆ อโณชาไขว่ห้างจิบกาแฟดำระหว่างรอหลงดื่มนมให้หมดแก้ว ในที่สุดก็ได้เริ่มทริปวันที่สองสักที
พนักงานยิ้มหวานส่งยันหน้าประตู คุณอโณสุดหล่อกลายเป็นขวัญใจสาว ๆ ในชั่วข้ามคืนจริง ๆ ลำบากหลงต้องไปเดินสิงตามหลัง เวลาเกือบเก้าโมงในที่สุดก็ได้ฤกษ์ล้อหมุนเสียที
จะมีอะไรดีไปกว่าขับรถบนถนนโล่ง ๆ ฟังเพลงเพราะ ๆ เคล้าคลอกับนกแก้วนกขุนทองอีกสักตัว พ่อนกแก้วตัวใหญ่เกาะขอบกระจกถามนู่นนี่ไปตลอดทาง
ถนนทอดตัวยาวไปกระทั่งเจอป้าย ‘อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่’ อยู่ตรงหน้าเป็นอันบอกว่าใกล้เป้าหมายเข้ามาทุกทีแล้ว หลงเห็นสีเขียวของต้นไม้เต็มไปหมดแล้วก็เริ่มนั่งไม่ติดจนอโณชาต้องหันมาดุ
“นั่งดี ๆ สิหลง ทำตัวน่าสงสัยเดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็ไม่ให้เข้ากันพอดี” อโณชาเริ่มหวั่น ๆ จะโดนค้นรถชอบกล
“สุดยอดเลยคุณอโณ!” มันยังควบคุมอะดรีนาลีนไม่ได้
“นั่งลง!” อโณชาสั่งเสียงเฉียบ เล่นเอาไอ้หลงตัวแข็งทื่อค่อย ๆ ขยับตัวลงมานั่งห่อไหล่ “เดี๋ยวฉันจะลงไปจ่ายเงินนะ หลงไม่มีบัตรประชาชนถ้าเขาไม่ขอดูก็คงดี”
“แล้วถ้าเขาขอดูล่ะครับ” หลงจิกเกร็ง เพิ่งเห็นความสำคัญของบัตรประชาชนก็วันนี้
“คงต้องโกหกกันนิดหน่อย”
“จะ...จะดีเหรอครับ..”
“ดีสิ” ไม่รู้ทำไมเห็นยิ้มหวาน ๆ แล้วหลงต้องขนลุกชันด้วย อโณชาเอื้อมมาตบแปะ ๆ ที่แก้มพลางเอ่ยหยอก “ฝึกร้องเพลงชาติไว้นะ”
หา? ร้องเพลงชาติ
มัน...ร้อง...ยังไงนะ
หลงแน่นิ่งเหมือนโดนช็อตไฟฟ้าแสนโวลต์ เม็ดเหงื่อไหลหยดจนเหมือนฉี่ใส่กางเกงเมื่อค้นพบความจริงเพิ่มอีกข้อ เพลงที่เปิดขัดแทรกกลางละครตอนเย็นใช่ไหมนะ ให้นึกเนื้อเพลงตอนนี้นึกยังไงก็ไม่ออก แต่ทำนองขึ้นอาจจะพอไปได้ ถ้าต้องร้องจริง ๆ จะขอเจ้าหน้าที่เปิดเพลงให้ด้วยได้ไหมนะ โธ่เว้ย! กลับไปรอบนี้หลงจะนั่งร้องตามแบบคาราโอเกะทุกวันเลย!
ผัวะ! ประตูฝั่งคนขับถูกกระชากออก ทีนี้ฉี่จริง ๆ แทบเล็ดออกมา ฉับพลันนั้นหมาจนตรอกที่ตัวสั่นเทาก็ขู่คำรามอย่างไม่มีอะไรจะเสีย...
“ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย!”
“ก๊ากกกกกกกก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” อโณชากุมท้องแทบลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น ไม่ได้เกรงใจสีหน้าเหรอหราของเด็กชายหลงแม้แต่น้อย เขาปาดน้ำตาออกแล้วรีบยัดตัวเข้ามาในรถก่อนเจ้าหน้าที่จะสังเกตความผิดปกติของไอ้รถคันนี้ ถึงกระนั้นก็ยังหยุดหัวเราะไม่ได้อยู่ดี “โอ๊ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องตลกนะครับคุณอโณ!” มันก้มหัวลงต่ำเผื่อว่าจะซ่อนตัวจากคนด้านนอกพลางสอดส่องสายตาหวาดระแวง “คะ...คุณอโณฮัมจังหวะคลอให้ได้ไหม ถ้ามีทำนองผมก็พอจะไปต่อได้”
“นี่หลงจะฆ่าฉันหรือไง โอ๊ย” คนขับลงไปกุมท้อง กรามค้างน้ำลายแทบไหลเลอะพวงมาลัย ใบหน้าแนบลงตรงนั้นสูดลมหายใจตั้งสติ ค่อย ๆ กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ “ไม่ต้องร้องแล้ว”
“อ้าว...”
“เจ้าหน้าที่เขาขอดูบัตรแค่ฉันคนเดียวน่ะ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว” อโณชาชูหลักฐานการจ่ายเงินขึ้นหรา “ดีนะหลงยังไม่ได้เคลียร์คอ ไล่โน้ตรอ ไม่อย่างนั้นทำฟรีเลยนะ”
“แบบนี้ผมก็ตื่นเต้นฟรีสิครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก” คนขับยักคิ้วให้ “เดี๋ยวจะตื่นเต้นกว่านี้อีก”
มีคนเคยบอกไหมว่าคุณอโณเวลายักคิ้วน่ารักมาก หลงมองอย่างเคลิบเคลิ้ม เอ๊ะ! ไม่สิ! ไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย หลงต้องโฟกัสไปที่ ‘ตื่นเต้นกว่านี้’ ต่างหากเล่า แค่คิดก็เผลอนั่งเขย่าขาจนถูกดุอีกรอบ
Chevrolet Cruze สีดำเงาวับรับแสงอาทิตย์ค่อย ๆ พุ่งทะยานเข้าไป สองข้างทางเต็มไปด้วยสีเขียวชอุ่ม ขนาดมองเฉย ๆ ยังรู้สึกเย็นสบาย ขับจากปากทางเข้าอุทยานไปสักพักพวกเขาก็มาถึงจุดหมายที่หน้าป้าย ‘น้ำตกเหวนรก’ แน่นอนมาแลนด์มาร์กแบบนี้ลุงป้าก็ตามมาถ่ายรูปกันไม่มีพลาด
“ผูกเชือกรองเท้าแน่น ๆ ล่ะ เดินกันหลายกิโลเหมือนกัน” คุณพ่อหันมาสั่งซึ่งลูกก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี ก้มลงกระตุกปมเชือกให้แน่นขึ้น อโณชาสำรวจสิ่งของที่ยัดใส่เป้ใบเล็กไว้ กุญแจ กระเป๋าสตางค์ มือถือ น้ำดื่ม ยาดม ยาหม่อง โอเค! ครบครันพร้อมออกเดินทาง
“ให้ผมแบกเป้ให้นะครับ” ไม่ว่าเปล่ามือผีก็เข้ามาดึงของกลางออกไปเรียบร้อย หลงพาดมันขึ้นบนหลังดูกระฉับกระเฉงราวกับนักเดินป่า มันฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยว “ไปกันเถอะครับ”
สองขาออกเดินช้า ๆ เริ่มต้นจากปากทางเข้าเป็นทางราบธรรมดาเดินทอดน่องได้สบาย ๆ เดินไม่กี่นาทีก็ถึงสะพานข้ามฟาก เพราะเดือนนี้น้ำเยอะที่สุดในปีเลยมีนักท่องเที่ยวมากเป็นพิเศษ ดังนั้นสะพานจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน หลงกับอโณชาหยุดชะโงกดูกระแสน้ำไหลแรงใต้เท้าตัวเองเพียงชั่วครู่แล้วจึงติดสินใจเดินต่อทันที
“ต่อจากตรงนี้ทางเดินจะเริ่มมีสัตว์แล้ว หลงต้องระวังตัวหน่อยนะ”
“ครับ” ฝ่ายนั้นตอบรับเสียงสั่น จากประสบการณ์กับสัตว์โลกน่ารักที่ผ่านไม่ค่อยสู้ดีนัก “เอ่อ...สัตว์ประเภทไหนเหรอครับ”
“ทาก บุ้ง แมลงปอ งู ถ้าโชคดีหน่อยก็ตัวเงินตัวทอง”
“ชะ..โชคดี”
“ก็ใครเจอจะโชคดีตามชื่อนี่นา” อโณชาตาเป็นประกาย ดูท่าจะอยากเจอนิด ๆ “อีกอย่างมันก็น่ารักดี”
“หา!?”
“ถ้าไม่เจอก็ไม่ต้องเสียใจนะหลง ในกรุงเทพฯมีที่ดูเยอะแยะเลย เดี๋ยวฉันพาไป รับรองตัวใหญ่เท่าจระเข้”
“คะ...ครับ”
ก็ไม่ได้เก่งภาษาไทยนัก แต่หลงอยากจะเปิดพจนานุกรมให้คุณอโณดูว่า ‘น่ารัก’ มันหมายความว่าอะไร แล้วควรใช้ในสถานการณ์ไหน บางทีน่าจะชวนไปเข้าคอร์สลุงสมานด้วยกันไปเลย
พอข้ามสะพานก็เป็นทางราบไปอีกสักพักหนึ่ง และแล้วในที่สุดก็มาถึงจุดวัดใจ ราวกับมุมกล้องในละครที่ค่อย ๆ แพลนออกเพื่อให้เห็นสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่คดเคี้ยวตรงหน้า ใช่แล้ว! มันคือบันไดปูนราวจับเหล็กที่จะนำพาทุกท่านไปสู่เหวนรก
หลงหันมาสำรวจผู้ปกครอง คุณอโณยังไม่หอบเลยสักนิด แข็งแรงอย่างที่อวดอ้างจริง ๆ “จะลงไปเลยไหมครับ”
“เอาสิ” อโณชาก้มลงตรวจเช็กเชือกรองเท้าตัวเองจนเรียบร้อย “หลงเท้าใหญ่ค่อย ๆ ลงนะ บันไดมันแคบ สะดุดขึ้นมาล่ะไหลไปถึงข้างล่างเลยนะ”
“ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นสักหน่อย” ไอ้ลูกชายพึมพำ
“ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ” คนแก่กว่ามิได้หวั่นใจต่อบันไดยาวชันแม้แต่น้อย อโณชาหย่อนขาไต่นำลงไปก่อนเรียบร้อย
บันไดชันและลื่น สมบูรณ์แบบเหมาะแก่การตกลงไปตายอย่างที่สุด แต่คุณลุงคุณป้ายังไต่ลงไปได้ คนหนุ่มอย่างพวกเขาคงไม่ใช่เรื่องยากนัก กลิ่นสนิมติดมือทุกครั้งที่คว้าราวจับไว้แน่น สองขาก้าวลงช้า ๆ ทีละขั้น ทีละขั้น
เพราะเป็นทางค่อนข้างอันตรายและวิบากจึงแทบไม่มีใครหยุดถ่ายรูปบริเวณนี้ เสียงน้ำไหลดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะทาง แมลงและนกส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวต้อนรับอย่างอบอุ่น
ในที่สุดก็เข้าใจคำว่า ‘อากาศดี’ ที่พนักงานบอกไว้ ท้องฟ้าเปิดแดดจ้าแทนที่จะร้อน แต่เมื่อมีร่มเงาของต้นไม้กลับเย็นสบายอย่างไม่น่าเชื่อ มีเพียงบทสนทนาของใบไม้กับสายลมที่พัดผ่าน หัวสมองค่อย ๆ ผ่อนคลายความเครียดที่แบกไว้ออกไป
เมื่อมองจากบันไดก็เห็นน้ำตกตระหง่านอยู่ด้านหน้า จุดชมวิวอยู่ห่างจากนี้ไม่กี่ช่วงบันได หลงเผลอก้าวเท้าเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว น้ำตกกำลังเรียกหาเขา
ซ่า....
ธรรมชาติอันยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้านี่แล้ว สูงสง่าฝังตัวอยู่ระหว่างโขดหิน เสียงนั้นดังก้องราวกับเสียงคำราม สายน้ำสีขาวไหลบ่าจนละอองฟุ้งมาถึงจุดชมวิว เกาะพืชสีเขียวตรงโขดหินเป็นหยด ๆ ช่างเป็นภาพที่เห็นแล้วสดชื่น
“โห ~” ปฏิกิริยาไม่ได้ต่างจากที่อโณชาคิดไว้เท่าไร ตาเป็นประกายส่ายหางไปมา “สุดยอดเลยครับ!”
“โชคดีมาช่วงน้ำเยอะด้วยแหละ” ขนาดยืนห่างจากน้ำตกอโณชายังรู้สึกเหมือนมีพัดลมไอน้ำมาจ่อตรงหน้าเลย “ถ้ามาตอนแล้งนี่มีแค่โขดหินให้ดูเลยนะ”
“ว้าวววววว” มือที่จับราวเขย่าไปมา เสื้อสีชมพูยิ่งส่งเสริมให้อายุสมองหลงดูน้อยลงไปทุกที “อยากเล่นน้ำเลย”
“เดี๋ยวก็ไหลหายไปพอดี” ถึงจะดุ แต่อโณชาก็อดขำไม่ได้ “เอาออกซิเจนเข้าไปเยอะ ๆ ล่ะ กลับกรุงเทพฯไม่มีให้เยอะขนาดนี้นะ”
“ครับ”
ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่บอกอย่างนั้น เพราะหลังจากนั้นหลงก็ตั้งหน้าตั้งตาสูดอากาศอย่างรุนแรงจนขนจมูกแทบหลุดเข้าคอไป ลำบากอโณชาต้องบอกให้พอเถอะ เอาตามปกติก็ได้
ธรรมชาติดูคล้ายจะน่าเบื่อ มองไปทางไหนก็เขียวเหมือนกัน ทว่าระหว่างทางนั้นน่าจดจำอย่างที่สุด บทสนทนางี่เง่าไร้สาระ ย่างก้าวช้า ๆ เคียงข้างกัน เท่านี้จุดหมายก็สวยงามที่สุดแล้ว
ชายทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้น ชะโงกซ้ายทีขวาที ชี้ชวนและตอบคำถามเด็ก ๆ เป็นรางวัลที่อดทนเดินมาจนถึงตอนนี้ ชั่วครู่ใหญ่กลุ่มคนจำนวนมากก็เริ่มพากันลงมา คงถึงเวลาแบ่งปันความสวยงามให้คนอื่นบ้างแล้วล่ะ
“คงต้องกลับกันซะแล้วมั้ง” อโณชาบุ้ยหน้าไปทางผู้มาเยือน
“กลับแล้วเหรอครับ” หลงทำหน้าเสียดายเต็มประดา
“น้ำตกที่เล่นไม่ได้แค่มายืนชมก็คุ้มค่าแล้วน่า” มือขาวตบบ่าปุ “อีกอย่าง”
“หือ?”
“ฉันว่าเรายืนนานจนเสื้อเปียกหมดแล้ว”
สะ..เสื้อเปียก...
ขวับ ไอ้หนุ่มก้มมองแพทริกของตัวเองที่กลายเป็นสีชมพูเข้มแล้วอดตกใจไม่ได้ นี่เขายืนอยู่นานขนาดไหนจนมันชื้นแบบนี้เนี่ย เฮ้อ...โชคดีนะที่ไม่ได้ใส่เสื้อขาวมา..
เดี๋ยวนะ.. เสื้อขาว
“จะดื่มน้ำก่อนขึ้นไปไหมล่ะ?”
คำถามนั้นเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไหลออกแม่น้ำไปเรียบร้อยเมื่อเจอสิ่งที่เห็นตรงหน้า! เสื้อยืดขาวบางเปียกชื้นจนลู่ลงบนร่างกายอันน่าหลงใหล ไหปลาร้าเฉียงจรดกันตรงกลาง เลื่อนต่ำลงมาอีกนิดคือไฮไลท์ของงาน! รอยนูนเล็ก ๆ สองข้างของยอดอกที่มีปฏิกิริยาต่ออากาศเย็น ราวกับถูกฟีโรโมนจากคุณอโณพัดจนขนตากระพือพั่บ ๆ หลงแทบจะทรงตัวไม่อยู่กระเด็นหลุดราวตกน้ำไหลไปตามทางให้มันรู้แล้วรู้รอด
คุณอโณโป๊แล้วคร้าบบบบบบบ
“หลง” พ่อคนไม่ใส่ใจสภาพตัวเองขยับเข้ามาใกล้ ทำไอ้หลงกลืนน้ำลายเอื้อก “ตกลงจะดื่มน้ำไหม”
“ดื่มนม... เอ๊ย!! ไม่ครับ! ไม่ดื่ม” มือนี่สั่นไปหมด ทะ...ทำไงดี! คนกลุ่มมาใหม่ลงมาแล้วด้วย หลงมองซ้ายมองขวาหวาดระแวงขั้นสุดว่าจะมีใครมาเห็นคุณอโณโป๊ “ผมว่าเรารีบขึ้นไปให้เร็วที่สุดเถอะครับ”
“อะไรน่ะ เปลี่ยนท่าทีเชียว”
“กะ..ก็...” มันเหล่ตามองเก็บรายละเอียดอีกครั้ง “สะ...เสื้อคุณอโณ”
“มันทำไมเหรอ” อโณชาชักหวาดระแวงรีบดึงชายเสื้อขึ้นสำรวจ อย่าบอกนะว่ามีรอยเปื้อนตรงไหน นี่ตัวโปรดเสียด้วย
“ยู้ดดดดดดดดดดดดดด” แค่นั้นไอ้หลงก็จะตายแล้วนี่ยังจะเปิดเสื้อโชว์หวิวอีกเร้อ คุณอโณ้! ไอ้หลงไม่ยอมแพ้เข้าไปคว้ามือดึงลงทันที “โป๊หมดแล้วครับ!”
“หา?” อโณชามองตาหลงที่แทงทะลุอกแล้วก็ก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อชื้น ๆ ที่เห็นไปถึงไหนต่อไหน เจ้าตัวมีสีหน้าตกใจในทันที
เห็นแบบนี้หลงก็โล่งอก...
“โอ๊ย! เป็นผู้ชายแค่นี้เขาไม่สนกันหรอก”
โล่งบ้าอะไรล่ะ คุณอโณไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นลูกบ้างเลย!
“แต่ผมสน!!” หลงอยากจะถอดเสื้อตัวเองมาสวมทับให้แบบในละครด้วยซ้ำไป! “ผมไม่ชอบให้คุณอโณโป๊”
“ที่พูดนี่ก็ดูฉันแก้ผ้าแต่งตัวในห้องทุกวันไม่ใช่เรอะ”
“มันไม่เหมือนกันนี่!” หลงคำราม “ก็ผมไม่อยากให้คนอื่นดูนี่นา!”
สิ้นคำสารภาพซื่อ ๆ นั่นอโณชาก็ชาวาบไปทั้งตัว ทั้งที่ปกติเป็นคนไล่ต้อนเด็กมันแท้ ๆ แต่พอโดนเข้าเสียเองกลับเซจนไปไม่เป็น สีหน้าจริงจังของชายหนุ่มที่จ้องมาทำเขาเผลอหลบตา หน้าร้อนวูบวาบกับความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว
แบบนี้เขาเรียกว่า ‘หึง’ ได้หรือเปล่านะ?
“ถึงคุณอโณจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ผมทนไม่ได้หรอกนะครับ” ในหน้าตกกระบิดเบี้ยว ดูเจ็บปวดแค่คิดว่าจะมีใครมาเห็นอโณชาในสภาพนี้ “เพราะอย่างนั้น... ให้ผม...”
หลงที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ทำดวงใจอีกฝ่ายเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่ได้...
“ให้ผมเอามือปิดให้จนกว่าจะถึงรถเถอะครับ!!”
วินาทีนั้นนายหัวหลงจอมเผด็จการผู้เร่าร้อนหายวับไปกับตา...
“ระ..รับรองว่าจะจับเอ๊ย! ปิดเบา ๆ คุณอโณไม่รู้สึกตัวแน่นอนครับ!”
อโณชาแทบถอดเสื้อแล้วโยนลงน้ำ
อะไรก็น่ารักดีหรอก
แต่สมองเนี่ยพัฒนาขึ้นบ้างก็ดีนะโหลงงงงงงงง
......................................................
...................................
.................
......
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก