หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[mida]

ค่าาาาาาาา ไม่ใช่นิยายตลกค่าาาาาาาา 55555555555 หลงเอ๊ยยยยยยยยยยยยย

[magarons]

หลงงงงแกจี้มากกก ขำจนเลือดกำเดาจะพุ่งแทนแก นิยายเรื่องนี้ไม่มีการคีพลุคให้ตัวละครเลยยย ไม่เคยมีความเท่ให้พระเอกเกินสามบรรทัด55555

[phrase]

ขำหลง พอจะมีบทซึ้งๆเท่ๆกับเค้าบ้างก็มีเรื่องให้หมดมาดตลอด

[QXanth139]

เกือบจะดีแล้วหลง กำเดาไหลก่อนทำไม!! หื่นขึ้นขนาดนั้นเลย!!

[river]

ฉากอย่างนี้ ยังฮาได้อีก

[lizzii]

ขำหนักมากกก

[กฤษณ์]

ยาวมากจนไม่รู้จะเม้นตรงไหนก่อนดี ฮา
ชอบหลงมาก โกลเด้นรีทรีฟเวอร์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ฉากที่ควรจะซีเรียส ควรจะเท่ ควรจะหื่นกลายเป็นฉากตลกไปเสียหมด
ดูจากสภาพการแล้ว มีสิทธิ์ที่ว่าหลงจะเป็นรับยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคุณอโณไม่ยอมคาดว่ากดไม่ลงแน่ๆ

[Fragrant]

โล้งงงงงงงงงงงงง ง ง ง ง ง ง ง ถถถถถ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง เกือบได้กินคุณอโณชุบแป้งแล้วเชียว สงสัยความหื่นจะครอบงำจัด เลือดไหลพรากๆเลย 555555555 ขำแรงจริงๆค่ะตอนนี้  จะเป็นพระเอกก็เป็นได้ไม่สุดแล้วยังให้คุณอโณแบกกลับมาอีก ตอนนี้ทำให้เราคิดแล้วว่าสงสัยหลงจะเป็นรับตัวใหญ่แล้วคุณอโณเป็นรุกหน้าสวย!

[MyLavenderLand]

เป็นนิยายดราม่าอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ #เช็ดน้ำตา #ถอนหายใจ  #หัวเราะจนสะอึก

วาสนาหมาน้อย(?) หลงเอ้ยยย จะบรรลุฟินอยู่แล้ว ดับอนาถ ถถถะถถถถ    เอาน่า! ได้ข่าวตอนหน้าคุณ indigo จะปิดจ๊อบให้ละ มารอดูกันว่าจะราบรื่นหรือทุลักทุเลกันแค่ไหน?  ..... เหนื่อยเอาใจช่วยกะแกจริงๆอิหลง

อ่อ.. ดีใจด้วยนะหลง ได้เลื่อนขั้นอยู่สเตปสูงกว่าเก๋ากี้แล้ว  #ไม่เสียแรงที่พยายาม     ตอนนี้ยาวสะใจมากกก รักคุณ indigo ที่สุด 

[BAKA]

เอาจริงๆ นี่อ่านแล้วเห็นภาพหางกระดิกตามคุณอโณไปแล้วด้วยค่ะ

ฮาาาาาา

[mild-dy]

 

[kaokorn]

555+ สุดยอดเลยฮะตอนนี้ หลายอารมณ์ กลมกล่อมมว้ากกกกก

[TachibanaRain]

คุณอโณ๊ตามใจหมาโข่งเกินไปแล้วนะคะแบบนี้มีหวังโดนเรียดร้องทุกวันแน่ๆ ฮาาา ดีใจด้วยนะหลงถึงจะตกสวรรค์ดังแอ๊กแต่เทวดายังเมตตาให้ต่อนะ #น้ำตาจิไหล

[Yundori]

หลงคือโคตรจะโชคดีอ่ะ
ใครได้คุณอโณไปก็โชคดีหมดแหละะ
นี่คุณอโณยังยอมทำตามคำขอด้วย
โอ้โห หลงเอ้ยยยย ไม่นกแล้ววว

[นอนกินแรง]

หลงก็ยังเป็นหลง 55555555 เปลี่ยนอารมณ์หื่นเป็นฮาเลยย

[bew_yunjae]

โหลงงงง
จะฮาไปไหนลูกกกก ฮือออ
คุณอโณววว ออนท็อปเลย ฮ่าๆๆๆ
โอ๊ยเขินๆๆๆ ขำมากตอนหลงร้องเพลงชาติโอ๊ยเราลงไปกองกับพื้นเลยขำ
ตอนหน้าจะรอคุณอโณวใช้มือ

[lnudeel]

ไดัคบแล้วๆๆ เย้ๆ

[gayraygirl]

ตกสวรรค์ตามหลงไปด้วยเลย เลือดลมดีเกินไปแล้วหลง

[Cappello]

หลง เอ็งทำบุญด้วยอะไรถึงได้คุณอโณไปครอบครองงง //กรีดร้องง

คุณอโณของบ่าว

ปล.หลงยังไงก็เป็นหลง โอกาสดีๆไม่ได้มาบ่อยๆนะโหลงงง เอ็งเลือดกำเดาไหลทำม้าย 

[Indigo]

ความทรงจำที่ 25

   แอร์ที่นี่ต้องเสียแน่ ๆ

   หลงไม่ได้อยากจะใส่ร้ายรีสอร์ต  แต่อุณหภูมิที่ดีดขึ้นสูงจนหน้ามืดนี่เป็นสิ่งยืนยันได้ดีว่าเรื่องปรับอากาศต้องเสียแน่นอน
   “นั่งดี ๆ สิหลง  อย่างอตัวขนาดนั้น” ถึงคุณอโณจะพูดแบบนั้นก็เถอะ  แต่กระดูกสันหลังหลงจะละลายอยู่แล้ว  หลังออกมาจากห้องน้ำคุณอโณก็เรียกมันไปนั่งพิงหัวเตียง  จากนั้นก็ไม่รอช้า  ลงมือทำตามสัญญาทันที
   “อ๊ะ!  คะ...คุณอโณ  ผมจะหายใจไม่ทันอยู่แล้วครับ” คนปรนิบัติต้องเงยหน้าเช็กสภาพเน่าหนอนของหลง  ผิวคร้ามแดดขึ้นสีแดงไปทั้งร่าง  แถมยังหายใจไม่ทันจนต้องอ้าปากช่วยอีกแรง
   “ใจเย็น ๆ” นอกจากบริการให้แล้วยังต้องปลอบใจด้วย “ค่อย ๆ   หายใจนะ”
   หลงทำตามสั่ง  สูดหายใจเข้าออกให้เต็มปอด  ทว่ากลิ่นหอมของคุณอโณยังตามเข้าโพรงจมูกพุ่งขึ้นสมองแทรกซึมไปในกระแสเลือด  ทำเอาใจเต้นโครมครามไปหมด  แค่ถูกสัมผัสนิดหน่อยก็เป็นถึงเพียงนี้
   คนตาโศกรอจังหวะชั่วครู่  พอเห็นอีกฝ่ายเริ่มเข้าที่เข้าทางก็กลับไปขยับมือทั้งสองข้างต่อ  แก่นกายร้อนผ่าวถูกลูบไล้ไปมาราวกับจะยั่วยวน  เขาหน้าร้อนวูบเมื่อหลงพึมพำว่ารู้สึกดีจนแทบบ้า
   “อ่า” เพื่อให้ทำได้ถนัดอโณชาจึงยกตัวขึ้นแล้วโน้มลงไปสัมผัส  ท่วงท่านี้ใกล้เสียจนลมหายใจร้อน ๆ รดข้างแก้มหลง “คุณอโณ”
   เสียงครางเรียกชื่อเบาหวิวทว่าดังก้องอยู่ในหูทำเอาอโณชาขยับมือเร็วขึ้น  รูดรั้งส่วนกลางลำตัวเพื่อให้คนด้านล่างถึงฝั่งฝันเสียที  เขาซบใบหน้าลงบนบ่าหลงอย่างอดรนทนไม่ได้  ระหว่างที่คิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปมือใหญ่ก็ตะปบป้าบลงมาที่กางเกงนอนเนื้อบาง

   “อ๊า!” สะโพกกระตุกเกร็งเพราะถูกสัมผัสกะทันหัน  เผลอซุกหน้าลงกับบ่ากว้างพร้อมกับหอบหายใจ  เขาสารภาพด้วยเสียงแหบพร่า “โทษทีนะ  ว่าจะทำให้หลงเสร็จก่อน  ดันมีอารมณ์ขึ้นมาซะได้”
   ฉ่า...  ใบหน้าของหลงร้อนวูบราวกับมีคนเอาเทียนมาลนใต้คาง  คุณอโณมีอารมณ์กับเขา?  ไม่ได้อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยนะ  แต่ทั้งห้องมีหลงอยู่คนเดียวนี่นา  มันเหลือบมองกลุ่มผมสีดำบนบ่าแล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปกดจูบ
   “จะขอโทษทำไมล่ะครับ” ว่าแล้วก็แอบไล่สายตาลงต่ำ  มองรอยนูนของกางเกงที่ยื่นออกมาไม่ต่างกับของตัวเองแล้วอดจะหน้าขึ้นสีไม่ได้  แม้มือของอโณชาจะไม่ได้ขยับแต่หลงเหมือนจะถึงฝั่งฝันได้เพียงเพราะมองกางเกงนูน ๆ เท่านั้น  โธ่เว้ย!  ถ้าเลือดกำเดาไหลอีกรอบใครจะรับผิดชอบกัน!
   “เฮ้อ” อโณชาถอนหายใจรดใส่ข้างแก้มแดง ๆ อีกครั้ง  เขาขยับกายไปมาอย่างทรมานจนส่วนแข็งขืนใต้ร่มผ้าแทบจะเสียดเข้าไปในแผงอกของคนด้านล่าง  ไอ้หลงได้แต่มองตาค้าง “หลงจะว่าอะไรไหม?”
   “......”
   เห็นดวงตาแป๋วแหววแสดงความงุนงงแล้ว  อโณชาก็ได้แต่อ้อมแอ้มถาม “ถ้าจะขอทำด้วยกันน่ะ”
   “มะ...ไม่ว่าครับ!” เสียงที่ตอบมานั้นดังไปสามบ้านแปดบ้าน “ไม่ว่าเลย!  ไม่มีขัดข้องเลยสักนิด!  ผะ...ผม...เอ่อ  เอาไงดี” มันพึมพำถามตัวเอง  ทำด้วยกันนี่หมายถึงทำของใครของมันแล้วดูอีกฝ่ายไปด้วยหรือเปล่านะ  ขมวดคิ้วยังไม่ทันคลายอโณชาก็เฉลยในวินาทีต่อมา
   “ถ้าหนักก็บอกนะ” หลงกำลังจะอ้าปากถามว่าหนักอะไร  ชั่วอึดใจเดียวขาที่นั่งขัดสมาธิไว้ก็ถูกบีบให้ขยับวงแคบขึ้น  มันเงยหน้ามองเงาสีดำที่ทับผ่านบนใบหน้า
   อโณชาพยายามสบตาแม้ใบหน้าจะแดงซ่านไม่ต่างกัน  มือทั้งสองข้างเกาะเกี่ยวอยู่ที่ขอบกางเกง  และเมื่อตัดสินใจได้เขาก็ดึงรั้งมันและชั้นในลงมาที่ต้นขา  เผยให้เห็นส่วนนั้นที่ชื้นฉ่ำไปด้วยอารมณ์
   ร่างกายกึ่งเปลือยแถมยังขึ้นสีเรื่อไปทั้งตัวเกือบทำหลงถึงจุดสุดยอดโดยไม่ต้องแตะต้องด้วยซ้ำ  ราวกับมีผึ้งทั้งรังบินอยู่ข้างหูจนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น  จวบจนอโณชาทิ้งตัวลงนั่งคร่อมบนตักมันก็กระตุกเกร็งไปทั้งร่าง
   ส่วนนั้นของคุณอโณปรากฏแจ่มชัดตรงหน้า  แถมยังอยู่ห่างกับของตัวเองไม่กี่เซนฯ  เป็นใครจะไม่สติแตก  สะโพกขาว ๆ สัมผัสลงมาโดยไร้เนื้อผ้าปิดกั้น  ร้อน  ร้อนจนหลงอยากเดินไปเร่งแอร์
   เพราะเห็นสายตาวาววับก้มมองท่อนล่างอยู่นานมาก  อโณชาเลยชักประหม่า “อย่า...มองขนาดนั้นสิ”
   “ทีคุณอโณยังมองผมตั้งนาน”
   “อา  นั่นสิเนอะ” ที่หลงพูดมามันก็ถูก  ไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองทำสีหน้าลามกเหมือนหลงด้วยหรือเปล่า  กรรมเลยตามสนองตอนนี้  สองมือที่โอบรอบคอเริ่มติดขัด  ไม่รู้จะแลนดิ้งมาจับท่อนล่างต่ออย่างไรถ้าหลงยังจ้องอยู่แบบนี้  ด้วยสมองอันชาญฉลาด  อโณชาขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนหน้าผากชิดกัน  แน่นอนว่าแผนการเรียกร้องความสนใจได้ผลชะงัด  เขากระซิบถาม “อยากจูบไหม?”
   แทนคำตอบนั้น  ริมฝีปากถูกทาบทับในทันที  ไม่บ่อยครั้งนักที่หลงจะอาจหาญเข้ามาขโมยจูบก่อน  อโณชาเปิดรับเรียวลิ้นของอีกฝ่ายอย่างยินดี  ผลัดกันกวาดต้อนอีกฝ่ายไปมาเพื่อจูบให้ลึกที่สุด  และระหว่างที่หลงกำลังง่วนกับการเอาชนะด้านบน  นิ้วเรียวยาวก็ตะปบเข้าที่ท่อนล่าง
   ร่างคร้ามแดดสะท้านเฮือกเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองถูกรวบเข้ากับอีกฝ่าย  ราวกับเลือดทั่งร่างไหลไปรวมตรงนั้น  และวิบากกรรมยังไม่จบสิ้นเมื่อมือขาว ๆ คู่นั้นขยับรูดส่วนนั้นอีกครั้ง
   “อ๊า  คุณอโณ” หลงครางอือทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ละออกจากกัน  คลอเคลียอยู่ที่แก้มขาว ๆ ชั่วครู่  ก่อนจะดึงดูดเข้าหากันใหม่
   เสียงเฉอะแฉะของส่วนที่ติดกันฟังดูลามกจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี  แต่เมื่อความต้องการมาอยู่ตรงหน้า  มีหรือจะต้องอดทน  วินาทีที่ความรู้สึกในใจกับความต้องการปะทะกันกลางทาง  สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงสัมผัส  สัมผัส และสัมผัส
   เพราะการจูบกินพลังงานชีวิตมากเกินไป  หลงจึงผละออกและไล้ริมฝีปากไปทั่วดวงหน้าหล่อเหลาเท่านั้น  เส้นผมเปียก ๆ ลู่แนบอยู่ข้างใบหน้า  ยิ่งทำให้คุณอโณของเขาสวยงามราวกับภาพวาด  ใบหน้าแดงก่ำกับเรือนร่างขาว ๆ ที่บิดเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อนั่นงดงามเหลือเกิน  หลงเอื้อมมือลงไปด้านล่าง  วางทับมือของอีกฝ่ายที่กำลังขยับ
   “อื้อ” ร่างกายขาว ๆ กระตุก  เอวบิดเกร็งขณะที่สะโพกขยับเข้าหาราวกับกับโหยหาสัมผัสจากมือกร้าน  หลงเผลอขยับแรงขึ้นเพื่อสนองตอบท่าทางเช่นนั้น  รางวัลที่ได้เป็นเสียงครางหวาน ๆ ข้างหู  ช่างคุ้มค่าเหลือเกิน
   ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้มั่นใจว่าเลือดกำเดาจะไม่มาเยี่ยมเยียนอีก  หรือต่อให้มันมาหลงก็จะขอฮึบไว้ในรูจมูกก่อน  เสร็จเมื่อไหร่จะรีบไปพ่นเลือดในห้องน้ำ
   เสียงหอบหายใจผสมปนเปจนแยกไม่ออก  นิ้วเท้าจิกเกร็งลงบนเตียงนอน  การปรนเปรอที่ส่วนนั้นมั่วซั่วไปหมด  ไม่รู้ว่ามือตัวเองหรือหลงทำให้รู้สึกดีกว่ากัน  หัวสมองว่างเปล่าราวกับลอยอยู่ในอากาศ  และถูกกระชากลงมาเมื่อฝั่งฝันอยู่ตรงหน้า
   “อ๊ะ  อื้อ” ของเหลวสีขาวของหลงทะลักออกมาเต็มอุ้งมือ  เมื่อเห็นสีหน้าซาบซ่านของเด็กในปกครองร่างกายก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยตามออกมา

   หลงโถมน้ำหนักตัวใส่อย่างไม่กลัวอโณชาหนัก  มันหมดเรี่ยวแรงมือไม้สั่นเทาราวกับเพิ่งแตะขอบสวรรค์ด้วยวิธีการเดินเท้า  โชคดีที่อโณชาแข็งแกร่งพอจะยืนหยัด  แน่ล่ะแบกหลงเดินก็ทำมาแล้วนี่นา
   มือเรียวเอื้อมขึ้นหมายจะลูบหัวปลอบเด็ก  แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันเลอะเลยต้องยกค้างไว้กลางอากาศ  เป็นห่วงท่าที่ตลกจนอโณชาอยากจะหัวเราะออกมา  ไอ้เด็กยักษ์ที่ซุกซบพึมพำกับบ่า

   “อา  มีความสุขจังเลย”
   อโณชาคลี่ยิ้มบางเมื่อได้ยินถ้อยคำน่ารัก ๆ   เขาจูบลงตรงขมับพ่อเด็กน้อยเป็นการปลอบประโลม  ยิ่งได้สัมผัสไอ้หลงยิ่งได้ใจ  ซุก ๆ ลงตรงคอขาว ๆ จนเจ้าตัวต้องเอ่ยปาก “พอแล้วหลง  มันจั๊กจี้นะ”
   “คุณอโณครับ”
   “หือ?”
   “ถะ...ถ้าคราวหน้ามันเป็นอีก” หลงบุ้ยปากโยนความผิดให้ ‘มัน’ ด้านล่าง “ชะ...ช่วยผมอีกได้ไหมครับ”
   ผัวะ! แรงฟาดเข้าที่สีข้างเหมือนทำไปเพราะความเขินอาย  ทว่าจุกเสียดไปทั้งท้องไส้  หลงแทบขย้อนอาหารเย็นออกมา  อโณชาหน้าแดงวูบ “ทำทุกครั้งก็ตายพอดีสิ”
   
ไอ้ลูกหมาทำหางลู่หูตก
   
“แต่ถ้านาน ๆ ทีก็ได้นะ”

   เท่านั้นแหละ  หางของไอ้หมาหลงก็กระดิกยินดีปรีดา
   ว่าแต่  พรุ่งนี้เช้านี่จะถือว่านานหรือพอยังนะ

………………………………………..
……………………….
…………
……

   ค่ำคืนอันแสนวาบหวิวผ่านพ้นไปแล้ว

   จิ๊บ ๆ
   นกน้อยร้องคลอเคลียเกี้ยวกันบนกิ่งไม้เหนือกรอบหน้าต่าง  ปลุกให้เปลือกตากะพริบช้า ๆ จนกระทั่งมันกลั้นใจเปิดขึ้นรับแสงเข้ารูม่านตามาพบกับความจริงตรงหน้า
   ทำลงไปแล้ว  ให้คุณอโณช่วยทำให้ไปแล้ว...
   วินาทีที่แตะขอบสวรรค์ยังตราตรึงในสมอง  ว่างเปล่ากลวงโบ๋ในหัวแต่กลับซาบซ่านไปทั่วกาย  ใช้จินตนาการกี่ร้อยพันครั้งก็ไม่เท่าได้ปลดปล่อยในมือไปพร้อม ๆ กับคุณอโณ
   พอนึกถึง  หลงก็หันขวับไปสำรวจข้างตัวในทันที  เมื่อคืนเขาลากเตียงตัวเองมาติดกันเพราะคุณอโณบ่นว่าแคบจนหายใจไม่ออก  แต่สุดท้ายหลงก็กลิ้งมาซุก ๆ อยู่ดีนั่นแหละ
   คุณอโณนอนสลบไสลห่างจากเขาแค่เพียงเอื้อมมือ  ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเฉื่อยชาบทจะร้อนแรงขึ้นมาก็นรกโลกันต์ดี ๆ นี่เอง  ร้อนกว่าแดดประเทศไทยเผาไอ้หลงจนแห้งเกรียม  แค่คิดถึงความรู้สึกตอนนั้นหลงก็นั่งอ้าปากหวอน้ำลายไหลนองมาถึงลูกกระเดือกแล้ว
   ยิ่งเหลือบมองริมฝีปากที่มอบความสุขให้ยิ่งเขินจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี  คุณอโณที่นอนสิ้นฤทธิ์ราวเด็กน้อยคนนี้ช่างร้ายกาจนัก  หลงสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ ๆ เปลือกตาของอีกฝ่ายก็ปรือขึ้นมอง

   “อ้าว” เสียงนั่นแหบพร่า “ตื่นแล้วเหรอ”
   “คะ...ครับ” หลงไม่กล้าสบตาเสียอย่างนั้น  ก็เมื่อคืนได้เห็นท่อนล่างของคุณอโณเต็ม ๆ ตานี่นา  ใครมันจะไปมองหน้าติดกัน  จะพานจินตนาการไปถึงเรื่องเมื่อคืน  แล้วทีนี้น้องชายก็อาจจะโผล่มาเซย์ฮัลโหลได้
   “อา” ตัวผู้ปกครองเองก็สัมผัสได้ถึงความขวยเขินเลยพลอยประหม่าไปด้วย  อโณชาเกาแก้มแก้เก้อ “วันนี้ต้องกลับแล้วนะ”
   “ยังไม่อยากกลับเลยครับ”
   “ติดใจหลู้ร้านนั้นหรือไง  ฮ่า ๆ ๆ”
   “โธ่ คุณอโณอย่าล้อผมสิ” บรรยากาศน่าอึดอัดคลายลงเมื่ออโณชาหัวเราะออกมา  ดอกไม้บานฟูฟ่องในใจหลงทะลักออกมาทางปากเลยล่ะ  ถึงจะเสียเซลฟ์ไปบ้าง  แต่ถ้าคุณอโณมีความสุข  หลงจะลื่นโชว์อีกสี่ห้ารอบให้ก็ได้
   “ต้องเช็กเอาต์ก่อนสิบเอ็ดโมงนะ” ว่าแล้วพ่อคุณก็เอื้อมมือไปคว้าหามือถือที่ข้างเตียงมากดดูเวลา  เลขดิจิตอลบนนั้นแจ้งว่าขณะนี้ก็เก้าโมงเข้าไปแล้ว “สงสัยเราต้องทำเวลากันหน่อยแล้วล่ะ”
   “ถ้าอย่างนั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
   “เอาสิ  อาบเสร็จหลงไปรอฉันที่ห้องอาหารก่อนก็ได้นะ  เดี๋ยวเขาจะเก็บโต๊ะไปเสียก่อน”
   พ่อลูกชายพนักหน้าหงึกหงักรีบดีดตัวเองขึ้นจากเตียง  และเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพกางเกงในตัวเดียวเปล่าเปลี่ยวหัวใจก็ถึงกับสะท้านไปทั้งตัว  เงยหน้าปุ๊บดันเจอดวงตาสีนิลจ้องเขม็งมาทางนี้อีกต่างหาก  นี่สินะที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง  แอบดูคุณอโณใส่กกน.ตัวเดียวบ่อย ๆ   ไอ้ครั้นจะไปดึงผ้าห่มมาพันตัวก็ทุเรศเกินไป  เลยต้องจำทนเดินกระเผลก ๆ ไปให้แอร์พัดโกรกขนหน้าแข้งลุกชัน
   คนบนเตียงชักสนุกกับการกลั่นแกล้งนิด ๆ   โถ ๆ   ดูสิ  แค่มองนิดหน่อยก็ตัวแดงเป็นเด็กแรกเกิดเชียว  ทีเมื่อคืนไอ้หน้าไหนมันขอให้เขาทำให้กันเนี่ย  แล้วตอนนี้ทำขาสั่นพั่บ ๆ ก้มหยิบกางเกงในตัวใหม่

   ขวับ
   ทว่าจู่ ๆ หน้าตกกระแดง ๆ ก็เสกลับมามองกะทันหัน  อโณชาขมวดคิ้วเมื่อพ่อหนุ่มขี้อายลุกขึ้นเดินมาทางนี้ด้วยแววตาประหม่า
   “คุณอโณ”
   จะเล่นอะไรอีกเนี่ย

   ฉับพลันปากแห้งแตกเป็นขุยก็พุ่งลงมาโฉบฉกชิงวิ่งราวจูบอีกฝ่ายทันที  อโณชาตาค้างด้วยความตกใจชั่วขณะก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความขบขันเมื่อพบว่าตัวเองลืมกิจวัตรที่สำคัญไป

   “ฮะ ๆ ๆ   ฉันลืมมอร์นิ่งคิสไปได้ยังไงเนี่ย”

   วันแรกของการเป็นคนรักก็ต้องเริ่มแบบนี้สินะ

.............................................
................................
...........
.....

   “เสียดายจังนะครับที่ไม่ได้เที่ยวต่อ”
   “ขาเป็นแบบนั้นยังจะมาพูดอีกเหรอ” แน่นอนว่าแผนการผจญภัยแอดเวนเจอร์เป็นอันต้องล่มไม่มีชิ้นดี “อาบน้ำก็แทบต้องเรียกฉันเข้าไปช่วย  แบบนี้จะไปเดินไหนไหว”
   “ในห้องน้ำนั่นผมเรียกร้องความสนใจหรอกครับ” อโณชาหลิ่วตามองคนยอมรับแบบหน้าด้าน ๆ “จริง ๆ มันก็ปวดนิดหน่อย  แต่พอจะไปเดินดู...”
   “หยุด!” อโณชาชี้นิ้วคาดโทษพลางหันไปคว้าถุงพลาสติกข้าง ๆ   ในนั้นบรรจุผลไม้แห่งความกล้าหาญเอาไว้  เขาโยนมันลงตรงกลางระหว่างคนขับกับตุ๊กตาหน้ารถ “กินแก้เครียดไป”
   “ใจร้ายจัง” หลงตัดพ้อทีเล่นทีจริง  แต่ก็ยอมคุ้ยเม็ดลำไยในถุงออกมาแกะแต่โดยดี  ทว่าไม่ได้ใส่ปากตัวเอง  ดันเอื้อมไปใส่ปากอโณชาเสียอย่างนั้น
   “อื้อ  ไม่เอา” ปากพูดแบบนั้นแต่เห็นมาจ่อตรงหน้าก็จำใจอ้าปากรับจนได้ “มีเม็ดแบบนี้กินยากนะ”
   “งั้นเดี๋ยวคุณอโณถุยลงมือผมได้เลยครับ” ไม่ว่าเปล่ามันยังเอามือไปรองใต้คางพร้อมบริการอีก
   “จะบ้าเหรอ” อโณชาผลักมือนั่นออก  คิดมาได้แต่ละอย่างนะ “เดี๋ยวฉันบ้วนลงทิชชูเอง”
   “โธ่  ผมอยากจะบริการสักหน่อย” มันตอบทั้งที่ลำใยเต็มปาก  ดูถูกป้าไม่ได้เลย  แม้อาหารจะห่วยแตก  แต่ลำใยหลังบ้านหวานชื่นใจดีแท้  หลงบิเปลือกบาง ๆ ออกจากกันแล้วยื่นมาให้อโณชาใหม่ “อ้าม~ ครับคุณอโณ...”

   แผล็บ
   ลิ้นสีชมพูเลียเข้าที่ปลายนิ้วติดรสหวานทำเอาเจ้าของมือผงะไปด้านหลัง  สัมผัสวาบหวิวแล่นปลาบราวกระแสไฟฟ้าไหลไปทั่วร่าง  ดวงตาโศกยังคงจ้องมองที่ถนนไม่ได้สนใจท่าทีอีโรติกเมื่อครู่แม้แต่น้อย

   อโณชากระตุกยิ้ม “อย่ากินเยอะล่ะ  เดี๋ยวก็ได้เลือดกำเดาไหลอีกรอบ”

   โดนแกล้งอีกแล้ว
   มันมองตาละห้อยเป็นหมาโดนยึดโรยัลคานิน  ไม่รู้ว่าจะโดนล้อเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่  คิดแล้วน้ำตาจะไหล  หลงยกมือขึ้นมองพลางจินตนาการถึงปลายลิ้นที่ได้สัมผัสเมื่อครู่

   แผล็บ ๆ ๆ

   แล้วมันก็เลียนิ้วตัวเองเป็นการเอาคืนคุณอโณเงียบ ๆ

....................................................................
........................................
.................
........

[Indigo]

   ทริปเขาใหญ่ผ่านไปโดยเสียเวลาฟรี ๆ ไปหนึ่งวันเต็มเพราะความโง่ง่อยของไอ้หลง  กลับมาถึงห้องข้อเท้าก็บวมกำลังดี  ได้นั่งเป็นคุณชายให้อโณชานวด ๆ บีบ ๆ ทั้งวัน  เย็นวันนั้นอโณชาตกเป็นขี้ข้าทั้งคนทั้งแมว  เก๋ากี้ที่ไม่เจอเจ้านายมาหลายวันทำคะแนนด้วยการโดดมานั่งตักจนตะคริวกินขา  แถมไอ้หมาหลงยังไม่ยอมแพ้  ขอสู้ด้วยการขอหนุนตักนอนดูทีวีไปอีก  เรียกได้ว่าจบวันนั้นอโณชาแทบต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะแข้งขาชาเลยทีเดียว
   ถึงจะพูดว่าขยับสถานะ  แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ปฏิบัติกับหลงเหมือนเดิมทุกอย่าง  มีมอร์นิ่งคิส  ไปส่งที่ร้านลุงสมาน  กลับมาทำอาหารเย็น  และไม่ลืมกู๊ดไนท์คิสส่งท้าย  จะว่าไปที่พูดมาทั้งหมดนั่น  มันเอาไว้ทำกับแฟนชัด ๆ   ดูท่าจะข้ามขั้นผิดผีกันเร็วไปหน่อย
   วันนี้อโณชาออกมาทำงานตามปกติ  พ่อลูกชายบ่นให้ฟังไม่หยุดปากว่าโดนลุงสมานด่าเรื่องที่ข้อเท้าเคล็ด  แกเลยใช้งานไม่ถนัด  ตอนนี้เลยกลายเป็นคนป่วยสองคนช่วยกันตากผ้า  ท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ น่าดู

   “ตั้งแต่กลับมาจากเขาใหญ่นี่  อารมณ์ดีจังนะคะ” ระหว่างกำลังเหม่อได้ที่  คู่หูก็มาช่วยไว้ได้ทันการณ์  แม้จะเป็นการสอดรู้ก็ตาม “มีอะไรดี ๆ หรือเปล่าน้า”
   “เที่ยวมันก็ต้องดีอยู่แล้วสิครับ  แพร” กระดูกแข็งอย่างอโณชามีหรือจะถูกแซวง่าย ๆ   เขาพลิกเปิดหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจไปมาพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม “ตรวจสัญญากับบริษัท XX หรือยังครับ”
   “ระดับแพรเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่า”
   “ดีมาก  พรุ่งนี้คงได้ยินคำชมจากเบื้องบน” อโณชาหมายถึงสัญญาฉบับใหม่ที่กำลังจะเซ็นในเย็นวันนี้ “อย่างที่พี่สอน...”
   “ตรวจดี ๆ อ่านทวนอีกรอบ  อย่าให้โดนสอดไส้” หญิงสาวท่อง “แพรเขียนติดหน้าโต๊ะทำงานแล้วค่ะ  รับรองไม่ทำหัวหน้าขายหน้า  พรุ่งนี้พี่อโณทำหน้าบานเตรียมรับคำชมได้เลย”
   “สมเป็นมือขวาของพี่” แถมมีมือขวาข้างเดียวเสียด้วย  ไม่ชมหน่อยคงน้อยใจแย่  ขาขวายกขึ้นไขว่ห้างปรับท่านั่งสบาย ๆ
   “แล้วรีสอร์ตเป็นไงบ้างคะ  พี่อโณ”
   หัวคิ้วขมวดมุ่น  นึกว่าจะหนีพ้นแล้วเชียว  แพรยังจะมีแก่ใจถามเรื่องทริปเขาใหญ่เขาอีกเหรอเนี่ย  แต่มาคิดอีกที  ทางนั้นเป็นคนให้ดีลราคาถูกกับเขา  อาจจะอยากรู้รีวิวไว้ก่อนก็ได้ “ก็ดีนะ  เงียบสงบ  พนักงานกระตือรือร้นน่าดู”
   “ตกลงดีสินะ  ถ้ามีมาอีกแพรจะได้ซื้อเก็บไว้” หล่อนทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมเนสวีต้าสูตร Low sugar ในมือ  ทั้งที่เวลาปาเข้าไปสิบโมงแล้ว  นายบ่าวคู่นี้ก็ยังพากันอู้งานเสมอ “เหมาะไปกับแฟนไหมคะ?”
   “ก็ขึ้นอยู่กับว่าแฟนน่ารักไหม”
   แพรย่นจมูกใส่ “ยอมคายความลับแล้วเหรอ”

   อโณชาไม่ได้แสดงท่าทีเขินอายให้เข้าทางลูกน้องเสียล่ะ  เขายันตัวลุกขึ้นเหยียดแผ่นหลังด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมถือแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าเดินตรงไปยังซิงค์ล้างจานด้านนอก  ทิ้งให้แพรนภัสหมั่นไส้จนแทบฉีกหนังสือพิมพ์ที่ฝ่ายนู้นอ่านค้างไว้กินแก้แค้นมันเสียเลย
   สภาพนี้คงตกล่องปล่องชิ้นกันไปแล้วมั้ง
   คิดสภาพลูกหมาตัวใหญ่ของพี่อโณ  ป่านนี้คงเป็นบ้าดีใจจนฉี่ราดแล้วมั้ง  แพรยังจำไอ้ท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ ตอนหลงมาเยี่ยมได้  ไม่ผิดหวังที่เชียร์แทบแย่  อย่างน้อยเสียความทรงจำก็ไม่ได้เสียสมองนี่เนอะ

   ดีแล้วที่แพรไม่รู้ว่ามันสารภาพรักได้เพราะหมาแก่หงักกับหลู้หนึ่งถ้วย
   หญิงสาวเอื้อมไปคว้าหนังสือพิมพ์จากฝั่งตรงข้ามมากางออก  หูเงี่ยฟังเสียงย่ำเท้าของรองเท้าหนังด้านนอก  บริษัทใหญ่ก็วุ่นวายและมีชีวิตชีวาแบบนี้แหละ  เล็บเคลือบสีหยิบแผ่นกระดาษบางพลิกหาหน้าอื่นเพื่ออ่านข่าวต่อ  ช่วงนี้เศรษฐกิจค่อนข้างผันผวน  ทั้งหุ้นทั้งทองกระทบนู่นนี่ไปหมด  ตามข่าวอย่างใกล้ชิดไว้แหละดีแล้ว

ตือดือดื่อตือดื๊อ ดือ ดื๊อ~

   แพรคว้าหมับเข้าที่มือถือตัวเองบนโต๊ะ  ทว่าต้นเสียงไม่ได้มาจากตรงนั้น  และไม่ต้องหาที่ไหนไกลเลย  เพราะแสงวาบ ๆ พร้อมแรงสั่นสะเทือนมันอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอนี่เอง  หล่อนเอื้อมไปคว้ามาหมายจะตะโกนเรียกพี่ชายให้มากดรับ  ใครจะรู้เล่าว่าจะได้เห็นความลับอะไรดี ๆ แบบนี้
   ไม่ใช่เรื่องงานแน่ ๆ ล่ะ  แพรแสยะยิ้มใส่ภาพบนจอ  ผู้ชายเสื้อชมพูฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวที่มุมปาก  ด้านหลังคือทุ่งทานตะวันอันกว้างใหญ่  ดูคนในภาพจะมีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้เลยล่ะ  หญิงสาวชูไอ้เครื่องแผดเสียงนั่นจังหวะที่อโณชาเปิดประตูกลับเข้ามาในห้องพร้อมแก้วสะอาด
   หล่อนยักคิ้ว
   “พี่อโณ  แฟนโทรมาค่ะ!”

.....................................................
.................................
...............
.......

   ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องมาเขินให้ลูกน้องเห็นจริง ๆ

   อโณชาหัวเสียเล็กน้อยขณะกดลิฟต์ของคอนโด  เสียรู้ให้แพรนภัสจนได้!  ผู้หญิงช่างร้ายกาจจริง ๆ   ถึงจะพูดแบบนั้น  แต่ก่อนเขาก็เคยคบผู้หญิงเหมือนกัน  นี่อาจจะเป็นสาเหตุให้เปลี่ยนรสนิยมก็เป็นได้
   นึกถึงรอยยิ้มล้อเลียนของลูกน้องแล้วก็อดหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้  แพรเห็นรูปที่เขา ‘แอบถ่าย’ เข้าเสียแล้ว  แถมยังล้อไม่เลิกว่า ‘ลืมไปพี่อโณไม่ชอบถ่ายรูป แต่อาจจะชอบถ่ายคนอื่นนี่เนอะ’   งานนี้เสียหายย่อยยับ  ใส่สกอร์ฝั่งนู้นเลยว่านำไปแล้วหนึ่งแต้ม
   เพราะต้องการซ่อนใบหน้าร้อน ๆ จากเพื่อนร่วมลิฟต์  อโณชาจริงแสร้งก้มมองนาฬิกา  ขณะนี้เวลาหนึ่งทุ่มยี่สิบสามนาทีเหมาะสำหรับอาหารเย็นอย่างที่สุด  และอาหารเวฟจากร้านสะดวกซื้อก็พร้อมแล้วให้มือเขา

   ‘หมักให้ผมช่วยไปส่งลุงแกไปหาหมอน่ะครับ’ สาเหตุก็มาจากโทรศัพท์เมื่อเช้านั่นแหละ  เตี้ยอุ้มค่อมเสียไม่มี  ส่งคนข้อเท้าบวมพาคนแก่หลังกรอบไปหาหมอ  อโณนึกอยากจะกดโทรไปด่าไอ้เด็กที่ชื่อสมัครเสียจริง  แต่หลงบอกว่าข้อเท้าดีขึ้นเยอะแล้ว  อาจจะเดินช้านิดหน่อย  ไม่ต้องเป็นห่วง
   ‘คงต้องให้คุณอโณกินข้าวเย็นก่อนแล้วล่ะครับ  ไม่ต้องห่วงนะครับ  ลุงแกบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผมเอง’
   ใครเขาห่วงเรื่องนั้นกันเล่า!
“ขอทางหน่อยนะครับ” รู้ตัวอีกทีอโณชาก็แทรกตัวออกมาจากลิฟต์อย่างสุภาพ  มือซ้ายแกว่งถุงร้านสะดวกซื้อไปมา  ในขณะที่อีกข้างควานหากุญแจมาเสียบที่ลูกบิด

“เมี้ยว” แม้หมาจะทรยศ  แต่แมวไม่ใช่  เก๋ากี้ส่ายหางเอื่อย ๆ ต้อนรับอโณชาจากบนโซฟา  ก่อนร่างอ้วนท้วนจะโดดตุบแล้วพุ่งเข้ามาพันแข้งพันขาออดอ้อน
“หืม  ว่าไงคนสวย” ประโยคเจ้าชู้กระลิ้มกระเหลี่ยแบบนี้อโณชาใช้กับสาวสวยอย่างเก๋ากี้เท่านั้นแหละ  นิ้วขาว ๆ ลูบไล้ไปตามขนมันขลับสุขภาพดี “เดี๋ยวหยิบขนมให้นะ”
เก๋ากี้หูผึ่งทันที  แถมยังเอาหัวไถกับขากางเกงอย่างเอาเป็นเอาตาย  มันจะมีปฏิกิริยากับคำว่า ‘อาหาร’ และ ‘ขนม’ เท่านั้นแหละ  ดวงตาใสแป๋วมองเจ้านายที่ทิ้งข้าวของไว้ตรงโซฟาแล้วตรงเข้าไปในครัวทันที  เก๋ากี้รู้ดีว่าอโณชาจะกลับมาพร้อมขนมแมวเลียเสมอ
หลังให้ขนมแมวเสร็จก็ถึงคิวของมนุษย์บ้าง  อโณชาล้างมือเสร็จก็กลับมาทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว  ลงมือเปิดฝาผัดกะเพราวิญญาณไก่ออก  กลิ่นหอมพร้อมควันลอยฉุย  ช้อนสีขาวตักจ้วงขึ้นมาเป่าสักพักแล้วยัดใส่ปากไป
ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอาหารอร่อยอะไร  แถมข้าวกล่องนี่ก็รสมาตรฐานถูกปากคนเกือบทั้งประเทศ  ไม่งั้นคงถูกถอดออกจากเมนูแล้ว
แต่มันไม่อร่อยเลย...
ความเงียบ  อาหารจานเดียว  เก้าอี้ที่ว่างเปล่า

   เหงาจังเลย
   จู่ ๆ ก็ยอมรับขึ้นมาเสียง่าย ๆ   ทั้งที่แต่ก่อนปฏิเสธแทบตาย  ไม่รู้ว่าเพราะเพิ่งตกลงคบกันอย่างเป็นทางการหรือเปล่า  เลยทำให้เขาเลิกปากแข็งกับตัวเอง  ฟันขาวบดเคี้ยวหมับ ๆ ไม่หยุด  ทว่าลิ้นไม่รับรสเสียแล้ว  กินแค่ให้น้ำย่อยไม่ทำร้ายก็พอ
   แม้ลูกสาวตุ้ยนุ้ยจะนอนขดตรงนั้นเหมือนเช่นหลายปีก่อนก็ไม่อาจทำให้ทำหัวใจอบอุ่นได้เลย  เขาคิดถึงเสียงพูดคุย  เรื่องเล่าเปิ่น ๆ   จังหวะที่ต้องรออีกฝ่ายตักกับข้าว  เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นทำให้อโณชาเจริญอาหารได้อย่างไม่น่าเชื่อ  คิดเรื่อยเปื่อยเสร็จเขาก็จัดการวิญญาณไก่เรียบร้อย  ด้วยอัตราส่วนกับหนึ่งช้อนต่อข้าวสี่ช้อนจึงจะหมดกล่องพอดี
   กินข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย  อโณชาชะโงกหน้าเข้ามาดูนาฬิกาที่ฝาผนังก็พบว่าล่อไปสองทุ่มจะครึ่งอยู่รอมร่อ  จิตใจเริ่มกังวล  นึกไปสารพัดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า  ก็อย่างหลงน่ะปล่อยไว้ได้ที่ไหน  ดวงเรียกแผลชัด ๆ   ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่านจนต้องไปรินน้ำดื่มมาช่วยให้จิตใจสงบ
   อยากโทรหาอยู่เหมือนกัน  แต่ถ้ากำลังยุ่งอยู่แล้วรับโทรศัพท์ลำบากจะเป็นการรบกวนไปหรือเปล่า  มือขาวซีดเผลอบีบแก้วในมือแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว  อโณชาพูดกับตัวเอง ‘ใจเย็น ๆ   หลงไม่ใช่เด็กสักหน่อย’
   จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขากลับห้องก่อน  โดยปกติแล้วหน้าที่นั่งรอนี้ต้องเป็นของหลง  กอดเข่าบนโซฟาหรือแหย่เก๋ากี้ฆ่าเวลา  อโณชากลับบ้านไม่เป็นเวลาเสียด้วย  พอคิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ขอโทษไอ้หนุ่มตกกระในใจ

   เวลารอเขากลับบ้านทุกวันหลงจะรู้สึกแบบนี้ไหมนะ

……………………………………….
…………………………….
…………..
…….


   “ก็บอกว่าไม่ต้องจับไง  วู้ว! เอ็งนี่พูดไม่รู้เรื่อง”
   “สะดุดขึ้นมาเดี๋ยวก็ได้มานอนใหม่หรอกครับ”
   ร่างเหี่ยว ๆ หยุดกึกทันที  แต่สมานไม่อยากเสียฟอร์มเพราะคำขู่เด็ก  ถึงจะไม่ยอมจับแขนมันก็ยอมให้มันจับพยุงแต่โดยดี  บันไดโรงพยาบาลสูงใช่เล่นแถมแกก็ออกตัวแรงไปแล้วว่าไม่มีวันนั่งรถเข็นอีกเด็ดขาด  ตอนนี้เลยทำได้เพียงเกร็งนิ้วตีนเดินลงไปทีละขั้นเท่านั้น
   คุณหมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  ร่างกายสมานฟื้นตัวดี  แกฟังแล้วก็เชิ่ดหน้า  หันไปบ่นลูกจ้างว่า ‘เห็นไหม ไม่รู้จะมาทำไม’   หัวดื้อสมเป็นลุงสมานเขาล่ะ
   หลงหูชาตลอดทางบนรถแท็กซี่จนมันคิดว่าต้องไปขอเบี้ยเลี้ยงพิเศษจากหมักเพื่อนรักสักหน่อยแล้ว  อย่างน้อยก็เก็บไว้รักษาหูในอนาคตล่ะ  ขากลับมันแวะกินข้าวหมูแดงแถวร้าน  แน่นอนว่าลุงสมานเลี้ยงไม่อั้น  หน้าใหญ่ไม่มีใครเกิน
   หลังจากเดินไปส่งคนแก่ที่ร้านเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางกลับห้อง  ฟ้ามืดสนิทจนเดาเวลาไม่ออกเลยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว  ป่านนี้ไม่รู้คุณอโณสุดที่รักจะนอนแล้วหรือยัง  ถ้าไปไม่ทันก็อดกู๊ดไนท์คิสกันพอดีน่ะสิ!  หลงไม่ใช่สายลักหลับแบบคุณอโณเสียด้วย
   คิดแล้วก็เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นจนเกือบจะเรียกว่าวิ่ง  หลงตัดเข้าด้านหลังผ่านสวนร่มรื่นแบบไม่คิดจะแวะชมความงามธรรมชาติแม้แต่น้อย  ไม่รู้ว่าคุณอโณจะคิดถึงมันขนาดไหน  ไม่ได้หลงตัวเองนะ!  แต่คุณอโณติดหลงอย่างกับอะไรดี  ริมฝีปากอดยกขึ้นแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะไม่ได้  แค่คิดว่าเปิดประตูเข้าไปคุณอโณจะโผกอดด้วยความคิดถึง  หลงก็ดีใจจนเนื้อเต้นเป็นจังหวะแทงโก้แล้ว
   มันรู้ดีว่าการรอคอยอีกฝ่ายกลับห้องมันทรมานแค่ไหน  และแล้ววันนี้คุณอโณก็ไดลิ้มรสมัน  ฮ่า ๆ ๆ   ในใจหัวเราะเป็นตัวร้ายช่องสาม  เจ็ด  สิบเอ็ดมัดรวมกัน  และทันทีที่ผลักประตูห้องเข้าไปนั่นเอง...

   “งั้นเหรอครับ”
“ครับ  ฝันดีครับอาแสง”

   เสียงจากระเบียงทุบสมองขี้มโนของไอ้หลงซะเละคาที่  นอกจากจะไม่ได้โอดครวญหาแล้ว  ยังโทรคุยกับผู้ชายคนอื่นอีก  เหมือนโดนยิงระเบิดสมองเป็นจุลในทีเดียว  หลงสูดเลือดที่มุมปากกลับเข้าไป  หมาบาดเจ็บมักจะไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแด  ดังนั้นมันจึงแสร้งเดินไปนั่งข้างเก๋ากี้บนโซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  โดยมีสายตาคมกริบจากเจ้าถิ่นที่เหมือนเยาะเย้ยว่า ‘รู้นะว่าแกเจ็บ’
   บานเลื่อนลั่นกุกกักชั่วครู่  ก่อนจะตามมาด้วยร่างสูง ๆ ของอโณชา  ทางนั้นไม่ได้มีสีหน้าแปลกใจแม้แต่น้อยตอนเอ่ยทัก “กลับมาแล้วเหรอ”
   “ครับ” หลงทำเมินตอบแบบขอไปที  แถมยังใจกล้าเอื้อมมือไปเกาคอย้วย ๆ ของเก๋ากี้เล่นด้วย  สาวน้อยไม่เกี่ยงงอนสักนิดที่เจ้าทาสบริการ  ยื่นชั้นไขมันให้เป็นการใหญ่
   “กินข้าวแล้วใช่ไหม?”
   “ลุงแกเลี้ยงแล้วครับ”
   “งั้นเหรอ” ชายหนุ่มเกาหัว  มึนงงนิดหน่อยที่หลงถามคำตอบคำแบบนี้  ปกติออกจะพูดมาก  พูดจนแมวหลับ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำสิ”

   โฮรวววววววว  คุณอโณไล่หลง!  คุณอโณเฉยชากับหลง

   ไอ้ลูกหมาที่เพิ่งได้เลื่อนขั้นถึงกับหลุดปาก “คุณอโณ  ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ”
   “หา?” คำถามแบบไหนกันนั่น  อโณชาตกใจจนเกือบทำมือถือร่วงลงพื้น
   “เวลาผมรอคุณอโณกลับห้อง  ผมคิดถึงแทบแย่” เก๋ากี้ครางดัง ‘ครืด’ เหมือนเห็นด้วยในมโนของหลง “ที่ไหนได้  กลับห้องมาดันคุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนอื่น  แถมยังไล่ผมไปอาน้ำอะ...”

   หมับ
   ปากที่พูดจ้อย ๆ ถูกดึงมาชนกับหน้าท้องเรียบ  สองแขนของอโณชาวางพาดอยู่บนบ่าไอ้เด็กขี้น้อยใจ  ชายหนุ่มกระเซ้า “บ่นเยอะกว่าลุงสมานแล้วมั้งเนี่ย”
   “กะ...ก็...” จากที่จะบ่นเจอกลิ่นคุณอโณเข้าไปหลงเลยได้แต่ซุกหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย  ไม่สิ!  ใจเย็น ๆ หลง ตอนนี้เราเป็น ‘แฟน’ คุณอโณแล้ว  ดังนั้นบทพระเอกงี่เง่าก็เล่นได้เลยไม่มีปัญหา  หลงฝืนยกหน้าออกจากตรงนั้น  ช้อนตาขึ้นมองอย่างน่าสงสาร “คิดถึง...”
   อา  หลงจะน่ารักไปแล้วนะ  ราวกับโดนลำแสงพลังหมาน้อย  อโณชาคว้าร่างที่นั่งอยู่มากอดซุก ๆ ที่กลางอกแบน ๆ   เข่าข้างหนึ่งยกขึ้นเกยบนขอบที่นั่งโซฟาเพื่อให้กอดได้ถนัดถนี่ขึ้น  กักขังเด็กตัวยักษ์ไว้ในอ้อมแขน

   “ใครสั่งใครสอนให้ตัดพ้อเป็นนางเอกละครแบบนั้น”
   “ก็ละครน่ะสิครับ” อโณชาหลุดขำพรืด  เออ  ก็ไม่น่าไปถามหลงเลยเนอะ
   “ฉันสั่งห้ามดูแล้วนี่  ยังดูอยู่อีกเหรอ”
   “ก็ผมเบื่อนี่นา  อยู่คนเดียวรอคุณอโณกลับห้องทุกวัน” ว่าแล้วก็ไถ ๆ หัวลงตรงหน้าท้อง  อ่อยจนเก๋ากี้ข้าง ๆ หันมามองด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่สุด “คราวหน้าให้ผมไปรอที่ที่ทำงานบ้างสิครับ”
   “กรุงเทพฯรถติดจะตายชัก  หลงจะถ่อไปทำไม” ใจจริงอยากจะพูดว่านอกจากคอนโดแล้ว  หลงเดินทางไปไหนเป็นอีกเหรอ  แต่เดี๋ยวเด็กมันจะเสียใจ  อโณชาเลยเลือกจะเงียบไว้ดีกว่า “ร้านลุงสมานก็อยู่ตรงนี้เอง”
   “ก็จริงของคุณอโณ” ทั้งที่เป็นตรรกะง่าย ๆ แท้ ๆ   ยังจะต้องรอคุณอโณมาชี้นำอีก “แต่ผมอยากลองออกไปที่อื่นนอกจากคอนโดบ้างนี่นา”
   เพราะตัดสินใจว่าจะเริ่มใหม่ด้วยกันแล้ว  หลงจึงอยากเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่  ใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป  ไม่ใช่นอนรอวันที่ความจำหวนคืนอย่างเดียว
   “อืม” คนตาโศกขมวดคิ้ว  รู้ว่าตัวเองห่วงหลงมากเกินไป  ควรจะปล่อยให้มีชีวิตแบบคนปกติบ้างสินะ  ไม่ใช่ราพันเซลสักหน่อย “เอาไว้วันไหนนัดกินข้าวกับแพร  ฉันจะโทรตามหลงออกมาดีไหม?”
   “ดีครับ!” ถึงจะไม่อยากได้แพรนภัสเป็นตัวแถมเท่าไร แต่หลงก็พยักหน้าหงึกหงักแต่โดยดี

   เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจค่อยโล่งอกหน่อย  อโณชาลูบผมยุ่ง ๆ ไปมา  ผมสั้น ๆ ช่วงท้ายทอยลูบแล้วเพลินมือชะมัด  เผลอลูบอยู่อย่างนั้นจนลูกสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ เริ่มหันมามองตาขวาง  แล้วหัวอกคนเป็นพ่อมีหรือจะไม่เรียก
   “เก๋ากี้มานี่ซิ”

   ตุบ
   “แอ้กกกกกกกกกก”
   ไวเท่าความคิด  นางแมวสาวกระโดดไต่ตัวไอ้ฐานพีระมิดเริ่มตั้งแต่แขน  ไหล่  จบลงที่หัวยุ่งเหยิงเป็นรังนก  ไขมันวางแหมะลงบนนั้นพร้อมกับหัวกลม ๆ ที่ไถแกร่ก ๆ กับเสื้อเชิ้ตของอโณชาเช่นกัน  และแทนที่จะเมตตาบันไดมนุษย์  อโณชาดันหัวเราะคิกคักมีความสุขเสียนี่
   หลงกัดปากเลือดแทบไหลซิบ  เห็นทีตอนคุณอโณไม่อยู่จะต้องสั่งสอนแม่สาวเจ้าถิ่นสักหน่อยแล้วว่าตอนนี้ฐานพีระมิดมันใครกันแน่!  อะไรที่เก๋ากี้ไม่เคยได้  หลงคนนี้ได้มาหมดแล้ว  และจะเดินหน้าได้ต่อไปเรื่อย ๆ ด้วย  ฮัวะ ๆ ๆ ๆ

   แต่จุดนี้มันไม่แน่ใจนักว่าคอจะหักก่อนได้ทำตามแผนหรือเปล่า


TBC


ว้ายยยยยยยยยยย  โป๊สองตอนติดกันเลย  รู้สึกเขินอายค่ะ ////////////
ใครหวังจะได้แอ้ม  ยังนะคะะะะ ยังงงงงงง คิ_________คิ
ตอนนี้ปล่อยคุณอโณเหงาบ้างเป็นการแก้แค้น(?)ให้หลงค่ะ  แม่ทำเพื่อลูกขนาดนี้

ช่วงนี้ฝนเริ่มตกแล้ว ไปไหนอย่าลืมพกร่มกันนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า   อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ//เกาะขา

[aorpp]

อ๊ายยยยย เป็นเลิฟซีนที่กระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ฟินเวอร์มากค่ะ
หลงยังน่าเอ็นดูเหมือนเดิม คุณอโณเท่ห์จริงๆ

ปล.ตอนนี้ที่บ้านฝนตกหนักมากกกกก

[B52]

เขินจริงเขินจัง แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนคุณอโณเป็นเสี่ยกามล่อลวงเด็กใสๆเลย 55555

[MyLavenderLand]

หลงเอ้ยยยย ฉันละลุ้นกะแกว่าจะถึงฝั่งฝันไหม? กลัวจะล่มก่อนจริงๆ เดชะบุญ รอดมาได้   'พรุ่งนี้นี่ถือว่านานแล้วยังนะ?' ติดใจหล่ะเส้! ฮาาาาาาา

ยังพูดเหมือนทุกที บางทีก็ไม่อยากให้หลงจำได้ กลัวความน่ารักแบบนี้ เป็นหมาขี้อ้อน ขี้มโนแบบนี้หายไป ...

[aiyuki]

เขินแทนหลง 5555 ในที่สุดหมาน้อยก็ขยับฐานะไต่กะไดอีกขั้นนึง ดูสิ ใครจะกินใครนะ 555

[QXanth139]

เปิดตอนมาก็หน้าร้อนแข่งกับหลงแล้ว

[กฤษณ์]

ยังเชื่อว่าคุณอโณจะกดหลงลงอยู่ดีแหะ.. 

[Aimiya]

คุณอโณววววววววส โห่วววววว โหง่ววววววว อร๊ายยยยยยยย คุณอโณวลามกที่ซู๊ดดดดดดด กรี๊ดๆๆๆๆ เอาอีกค่าาาาา 55555555555+
ขำหลงงงงงง โถๆลูกหมาเอ๊ยยยยยยย น่ารักจริงๆ จะงอนคุณอโณให้ดูดราม่าหน่อยล่ะไม่มี อ้อนซะเป็นนางเอกเลย555

[มาโซซายตี้]

คุณอโนช่างร้อนแรง
ลุ้นซะเลือดจะไหล อากาศมันร้อนนนนน

เก๋ากี้น่ารัก ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นเจ้านาย
ขนาดคุณอโณยังเป็นทาส หลงก็ยิ่งกว่าทาสอีก 555

[phrase]

เป็นแฟนกันแล้วยิ่งฮากว่าเดิม