หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[TachibanaRain]

เข้าใจว่าหลงสับสนแต่ทิ้งกันไปดื้อๆแบบนี้ก็ใจร้ายกันเกินไปนะหลงนะ

ปอลิง มันนานมากแล้วจริงๆค่ะทำเอาเรางงไปเลยตอนที่แล้วว่าอะไรยังไง

[hallowelt]

ถ้าไม่รัก ก็คงไม่เจ็บ
ถ้าไม่ผูกพัน ก็คงไม่เสียใจ

ถ้าพิจารณากันดีๆแล้ว คุณอโณลงทุนทางด้านความรู้สึกกับความรักครั้งนี้ไว้มากพอสมควรนะครับ
ทั้งยอมมองข้ามเรื่องอดีต และยอมพยายามเอาชนะปมในใจเรื่องกลัวการสูญเสียคนที่รัก
แต่พอมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้อีก. มันคงยิ่งไปตอกย้ำปมในใจเรื่องนี้ไปอีก..... สงสารคุณอโณจับใจเลยครับ

คุณindigo ต้องลงโทษไอหมาหลงให้หนักเลยนะครับ. ให้สาสมกับที่มันทำให้คุณอโณของบ่าวต้องเสียใจ 

[แป้งข้าวหมาก]

   หลงทำไมทำงี้
กลับไปหาคุณอโน ให้ว่องเลยนะ   

[aiyuki]

เพิ่งรู้ว่าคุณอโณนามสกุลนั้น งือออ หลงจะทำไงเนี่ย กลับไปหาคุณอโณเถอะพลีสสส

[lizzii]

ตั้งหลักแล้วกลับไปคุยกันดีๆ นะ
ขอร้องงงงง

[wikichan]

เค้าอ่านแล้วรู้สึกงง ๆ ตอนที่ 29 ตรงช่วงคำพูดของทิวพอมาอ่านตอนที่ 30 งงหนักอีกว่า...
"...แม้ใครจะพร่ำบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขา ก็อดโทษตัวเองไม่ได้  แน่นอนว่าไม่ได้โทษแค่ตัวเขาคนเดียว
พ่อแม่ไม่ได้จากไปลำพัง  ยังเอาอีกหนึ่งชีวิตไปด้วย..."
//ตกลงพระเอกเราเขาไม่เคยลืมอดีตว่าเขาโทษตัวเองที่ทำให้พ่อแม่เสีย รวมทั้งทำให้พ่อคุณอโณเสียไปด้วย แต่ก็ไม่ได้แค้นอะไร เพียงแต่จดจำแววตาท่าทางอีกฝ่ายตอนนั้นได้ จำนามสกุลเอาไว้และคิดไปว่า ถ้าเจอกันคุณอโณจะจำกันได้ไหม (ก็นะผ่านไปเป็นสิบกว่าปีจำได้เลยคงไม่ใช่)

ทีแรกอ่านแล้วเข้าใจว่า ทิว/หลงเนี่ย น่าจะต้องมีอารมณ์ลบๆ ต่อบ้านนี้สิที่มาพรากพ่อแม่ตัวเองไป
และอ่านอีกทีเข้าใจไปว่า หลงไม่ได้เอามาเป็นความแค้นอะไรด้วยซ้ำ แค่คิดว่าเห็นคู่กรณีแล้วจะเป็นไงไรบ้าง
 แบบว่า พระเอกไม่เคยลืมเรื่องในอดีตอยู่แล้ว ยังระลึกถึงมันถึงได้ออกเดินทางไปเรื่อยไรงี้งั้น ดูชิวๆ แต่ข้างในนี่เยอะนะหลง รวมทั้งความหื่น..คิดๆ แล้วหลงมันหื่น ๆ ดีนะคะ 5555555 แบบว่าตอนมีไรกันแล้วนึกได้ ผมว่าผมเก่งนะ ..มั่นมาก

และพอมาอ่านตอนนี้ คล้ายว่าคุณอโณอ่ะรู้ละว่าอิหลงนี่คือเด็กในวันนั้น(มีสำเนาคำฟ้อง) อาจจะเพิ่งรู้ หรือรู้มาสักพัก(ก็ลุงเป็นทนายนี่เนอะ)
แต่ก็ไม่ได้เอาอดีตตรงนั้นมาคิดอะไรต่อ เพราะ..คุณอโณขี้ลืม ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา ตั้งชื่อ หลงนี่ ไม่ใช่หลงใหลละ หลงลืมไปว่าเราเคยพบกันมาก่อน...ต่อด้วย หลงมารัก(กันได้ยังไง)

ความสุขอยู่แค่ปลายจมูกชนกัน
ความจริงก็อยู่แค่ปลายจมูกมาตลอดเช่นกัน ฮืออออออออออออออออออออออ
ทิวทบทวนความเป็นจริงได้แล้ว กลับมาหาแฟนนะ ..ป่านนี้สภาพจิตใจคงเหมือนราหูอมจันทร์ไปแล้ววววว
ตั้งสติ ก่อนสตาร์ทแล้วขับมาดักคุณอโณหน้าคอนโดแล้วลากขึ้นห้องไปข่มขืนเลยนะ //แบบว่าไม่ได้ทำงาน ไม่มีเงินเปิดม่านรูด กร๊ากกกกกก


นี่ก็มั่วซั่วไปหมด ความจริง ความเป็นไปจะเป็นไง รอคนแต่งมาเฉลยยยยย
สนุกมากค่ะ เป็นอีกเรื่องที่เค้าอ่านซ้ำไปมาหลายรอบมาก เพราะแต่ละตอนมันมีอะไรๆ แฝงอยู่ ทำให้คิดไปได้หลายทางดีมากเลย เพ้อขั้นสุดอ่ะ

ปล.ยังไม่พร้อมเจอคำว่า โค้งสุดท้าย, ใกล้จบ, หรือตอนหน้าก็จบแล้วนะ อะไรแบบนั้น//ดักคนแต่งไว้ก่อนอ่ะ ทำให้เราเคลียสุดๆ ก่อนค่อยจบ ต่อด้วยพรีออเดอร์ 55555555555555555555

[spsygk]

หลงกลับไปหาคุณอโณสิ   

[lnudeel]

หลงงงงงงง~~

[Indigo]

ความทรงจำที่ 31

ปลายกันยาฝนพรำลงมาไม่หยุด

บ่าหุ้มฟองน้ำของสูทเปียกปอนจนต้องปัดออก เส้นผมสีดำเปียกลู่แนบกับใบหน้า แม้จะไม่ชุ่มโชกแต่ก็เปียกเอาเรื่อง ชายหนุ่มสะบัดไล่น้ำออกจากเสื้อสูท สองขาเดินก้าวฉับๆ เข้าไปตามทางเดิน
ครึ่งเช้ามีประชุมกับลูกค้าครึ่งบ่ายต้องกลับมารายงานผลที่บริษัทต่อ อโณชาหยิบเอกสารปึกใหญ่ที่ยัดไว้ในเสื้อสูทเพื่อหลบฝน เพราะคิดว่าเดินทางด้วยรถไฟฟ้าเร็วกว่า ใครจะไปคาดคิดว่าฝนจะเทลงมา หัวหน้าฝ่ายกฎหมายแวะซีร็อกซ์เอกสารไว้อีกชุดก่อนจะเดินลึกเข้าไปยังห้องของตัวเอง
ใกล้จะปิดไตรมาสที่ 3 งานเลยเยอะเป็นพิเศษ สะโพกใต้กางเกงสแล็คดันประตูกระจกเข้าไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกน้องในห้องเงยหน้าขึ้นมาพอดี
“พี่อโณ!” เสียงนั้นแหลมสูง “ไม่โทรเรียกล่ะคะ แพรจะได้เอาร่มไปรับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ปึกกระดาษวางตุบบนโต๊ะ “วิ่งเข้ามาแป๊บเดียวไม่ทันจะเปียกเลย”
“โชกขนาดนั้นยังจะบอกว่าไม่เปียกอีก” ลูกน้องบ่นงึมงำพลางเลื่อนกล่องกระดาษชำระไปตรงหน้า “เช็ดหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“ขอบคุณครับ”
กระดาษขาวซึมออกเป็นวงกว้างดูดหยดน้ำหายวับไป ชายหนุ่มซับออกจนพอหมาด นึกเสียดายเสื้อสูทราคาแพงที่ต้องมาเปียกน้ำแบบนี้ กลับไปต้องรีบส่งซัก....
ข้อมือปูดโปนชะงักไปเล็กน้อย
“พี่อโณผอมลงเยอะเลยนะคะ” แพรว่าเลี่ยงๆ พยายามไม่สบตาเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ “เย็นนี้กินข้าวกับแพรไหมคะ”
“เราต้องทำโอทีไม่ใช่หรือไงครับ”
“จริงด้วย! แพรลืมไปได้ไง” หญิงสาวหัวเราะแหะๆ “หรือว่าจะแวะไป...”
“ไม่เป็นไรครับแพร” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมา “พี่อยู่คนเดียวได้ครับ”
แพรสะอึกเล็กน้อย ถึงเธอจะพยายามอ้อมโลกเพียงใดก็ไม่มีทางหลอกคนฉลาดอย่างพี่อโณได้ ในใจเป็นห่วงไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวเลย ตอนที่เธอมีปัญหาพี่ชายคนนี้ก็ไม่เคยทอดทิ้งเลยนี่นา
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน แพรรู้เพียงแค่ว่า ‘หลงกลับไปแล้ว’ ส่วนกลับไปที่ไหน กลับไปอย่างไรแค่เห็นสีหน้าคนเล่าก็น้ำท่วมปากไม่กล้าถามต่อ ตอนนั้นแพรคิดว่าพี่อโณคงฟูมฟายเป็นบ้า อาจจะลางานหายไปสักพักหนึ่ง แต่เธอคิดผิด อโณชามาทำงานตามปกติทุกวันไม่มีขาดตกบกพร่อง แถมยังยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่แบบนั้นยิ่งน่าเป็นห่วงสุดๆ

ข้อมือผ่ายผอม ดวงตาลึกโหล ของที่ขัดกับรอยยิ้มแบบนั้นปรากฏอยู่ชัดเจน แล้วจะให้เชื่อว่าอโณชาสุขสบายไม่เป็นอะไรได้ลงคอเหรอ หล่อนเองก็จนปัญญาจะหาทางช่วย จะฝากใครไปดูแลแทนก็ไม่ได้ พี่อโณเพื่อนเยอะคนรู้จักเกือบทั้งบริษัทแต่กลับไม่สนิทกับใครเลย
ที่ทำได้ก็แค่มองอย่างเป็นห่วงเท่านั้นแหละ แพรยิ้มฝืดๆ ให้หัวหน้า “พรุ่งนี้วันหยุดไปช้อปปิ้งกับแพรไหมคะ?”
“เอาไว้พี่โทรบอกอีกทีนะครับ”
นั่นอาจแปลว่าตกลงแบบอ้อมๆ อโณชารู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว จะกลับกี่โมง ซื้อของกับใคร กินข้าวเมื่อไหร่

ไม่รู้จะรีบไปทำไมในเมื่อไม่มีคนรออยู่แล้ว

........................................................

“เมี้ยว~” แมวสาวเอ่ยต้อนรับเหมือนอย่างเคย แน่นอนว่าอโณชาไม่รอช้าที่จะก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมากอดแนบอก เก๋ากี้ตัวหนักขึ้นอีกแล้ว ไม่ได้ลดน้ำหนักอย่างที่ตั้งใจเลย
“ว่าไงครับคนสวย” หัวน้อยๆ ไถเข้ากับปกเสื้อเชิ้ตอย่างออดอ้อน อโณชากระชับกอดแน่นขึ้นยกแมวสาวตัวหนักเข้าไปวางบนโซฟาสบายๆ เจ้าก้อนขนขดตัวเป็นวงกลมอยู่บนตัก เก๋ากี้ขี้อ้อนจนจิตใจเจ้าของอ่อนยวบ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยเส้นขนบริเวณใต้คอไปมา
“ครืดดดด” เห็นแมวครางยิ่งได้ใจ ดวงตาโศกทอดมองอย่างเอ็นดู ชีวิตก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมนี่นา มีเขากับเก๋ากี้ ใช่แล้ว...หลังจากเสียแม่ไปเขาก็อยู่แบบนี้มาโดยตลอด จะอยู่ต่อไปคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอก
“เดี๋ยวหยิบขนมให้นะเก๋ากี้” เพราะอยากจะขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีกร่างสูงจึงยันตัวขึ้นแล้วมุ่งหน้าเข้าห้องครัว กลับออกมาพร้อมขนมแมวเลียป้อนให้สาวน้อยถึงปาก
ผ่านไปสัปดาห์กับอีกสี่วันแล้ว เหมือนจะแย่แต่อโณชากลับอยู่ได้สบายๆ เขาเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยเรียกร้องอย่างไร ยามจากก็ไม่เคยรั้งไว้เช่นกัน อย่างแย่ที่สุดก็แค่กินอาหารแช่แข็งอันจืดชืดโดยปล่อยให้เตาไฟฟ้าเป็นหมันไปโดนปริยาย
ติ๊ง! เก๋ากี้สะดุ้งโหยงกับเสียงจากไมโครเวฟ ดวงตาสีอำพันเลิ่กลั่กไปมาแต่ก็สงบลงทันทีเมื่ออโณชายื่นขนมเข้าไปใกล้อีกครั้ง ต้องรีดมันออกจนหมดซองนั่นแหละเจ้าเหมียวถึงยอมลงจากตัก
เจ้าของห้องเดินฉับๆ กลับไปที่ครัวอีกครั้ง สวมถุงมือเอากล่องพลาสติกร้อนๆ ออกจากช่องสี่เหลี่ยม อาหารวันนี้เป็นข้าวผัดกุ้ง ทันทีที่งัดฝาออกควันสีขาวก็ลอยฟุ้ง เขายกมันออกมาทั้งอย่างนั้นวางลงบนโต๊ะกินข้าวทิ้งไว้จนหายร้อน
ห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงช้อนพลาสติกขูดก้นกล่องข้าวไปมา เขี่ยซ้ายทีขวาทีกว่าจะตักเข้าปากได้แต่ละคำ รู้ตัวอีกทีฟ้าด้านนอกก็มืดสนิทแล้ว อโณชาปิดฝากล่องลงแม้อาหารจะรสชาติไม่ดีแต่เขาก็ยังกินจนหมด ไม่อยากให้ใครมาทักว่าผอมลงในเวลาไม่กี่อาทิตย์หรอก เดี๋ยวจะพลอยเป็นห่วงโดยใช่เหตุอีก
ไม่ได้ทำอาหารก็ดีเหมือนกันไม่ต้องล้างจานให้เสียเวลา กินเสร็จก็รวบใส่ถุงขยะเอาไว้รอเวลาลงไปทิ้งทีเดียว เขาเดินกลับมายังโซฟาตัวใหญ่เปิดทีวีดูสารคดีสัตว์โลกสักหน่อย อโณชาไม่ค่อยติดละคร อย่างมากสุดก็ดูซีรีส์สืบสวน ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องฟังเสียงกรี๊ดๆ ของนางร้ายในละครน้ำเน่าอีกแล้ว...
โครม! ทันใดนั้นเสียงวัตถุกระทบพื้นดังขึ้นจากด้านล่าง คนจิตใจสงบสะดุ้งโหยงจนเท้าลอยวืด พอเห็นดวงตาสีเหลืองของตัวต้นเหตุแล้วก็ถอนหายใจออกมา เก๋ากี้ทำหน้าสลดเหมือนรู้ตัวว่าผิด คนเป็นพ่อเลยต้องลูบหัวปลอบไปอีก
“ไม่เป็นไรนะเก๋ากี้ โอ๋ๆ”
“ม้าว”
ขนาดทำผิดยังได้รับคำปลอบใจบางทีอโณชาก็หงุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกัน เขาละมือออกจากแมวน้อยแล้วลุกขึ้นมาสำรวจความเสียหาย จุดเกิดเหตุคือโต๊ะกลางของโซฟาที่ด้านล่างยัดเอกสารสารพัดอย่างไว้ อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับสภาพกองกระดาษและหนังสือระเนระนาด
เขานั่งยองๆ กับพื้นพลางคว้ามันขึ้นมาวางเรียงกันเป็นกองๆ ส่วนใหญ่เป็นขยะรอวันทิ้งทั้งนั้น กระนั้นในกอง ‘ของไม่ได้ใช้’ เหล่านั้นก็ยังมีหนังสือเกมปริศนาและแบบคัดไทยอยู่ วินาทีนั้นอโณชาต้องกลั้นใจหยิบมันขึ้นมาวางเรียงไว้

ตุบ เพราะรีบร้อนหนังสือเกมเล่มหนึ่งเลยร่วงลงมา หน้ากระดาษแบะออกเป็นสองซีดพร้อมด้วยวัตถุบางอย่างที่ร่วงหล่น ปลายนิ้วคีบมันขึ้นมาดู
ดอกไม้แห้งสีม่วงยับยู่ยี่จนดูแทบไม่ออกแต่อโณชาจำได้ดี มันคือไลเซนทัสที่เขาเคยซื้อไปเยี่ยมไข้คนคนหนึ่งเมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาเลือกเพราะความหมายของมัน

‘ความทรงจำที่ดี’

ดอกไม้ย่อมเหี่ยวเฉา ความทรงจำก็เช่นกัน

พรึ่บ หน้ากระดาษปิดพับลงพร้อมกับดอกไม้ที่ตายแล้ว อโณชาวางมันทับซ้อนกับกองที่เหลือด้านล่าง อยากจะเอา ‘ของที่ไม่ได้ใช้’ รวมกันไปทิ้งทีเดียว พรุ่งนี้ไม่ไปซื้อของกับแพรแล้วอยู่บ้านเก็บของก็ดีเหมือนกัน
กองหนังสือถูกเรียงไว้มุมสุดของโต๊ะง่ายต่อการเคลื่อนย้าย คิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจลงไปขอเบอร์รถรับซื้อจากรปภ. เขาคว้ากุญแจเดินกลับมายังบานประตู โพสอิทแผ่นหนึ่งแปะเตือนตัวเองไว้ว่าอย่าลืมเอากุญแจห้องไปด้วย
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยลืมอีกเลย ทั้งที่ไม่ต้องพกกุญแจแค่เคาะห้องก็มีคนเปิดให้แท้ๆ อโณชาดึงมันออกขยำแล้วหย่อนลงในถุงขยะ สองเท้าออกก้าวต่อไปเงียบๆ
รปภ.สูงวัยจดตัวเลขใส่กระดาษมาให้พร้อมอธิบายว่ารถจะมาช่วงบ่ายสอง ถ้าจะใช้บริการก็รีบเก็บของให้เรียบร้อย อโณชากล่าวขอบคุณอย่างสุภาพแล้วเดินกลับเข้ามาด้านใน
ตู้สี่เหลี่ยมเขียนหมายเลขห้องเรียงกันไปจรดอีกฝั่ง เขาสามารถเดินไปหาตู้ประจำห้องตัวเองได้ทันที นี่ก็สิ้นเดือนแล้วได้เวลาสังคายนาสารพัดค่าสาธารณูปโภคเสียที

ผัวะ! หน้าบานตู้ถูกกระชากออก กองกระดาษเป็นปึกหนายัดตัวอยู่ด้านใน เพราะนิสัยขี้เกียจชอบดองใบเสร็จหรือบิลแล้วมาเก็บตอนสิ้นเดือนรวดเดียวแท้ๆ ถึงได้มากมายขนาดนี้ อโณชากวาดมันลงมาถืออย่างไม่ใส่ใจแล้วกลับไปยังลิฟต์อีกครั้ง
รอบนี้เก๋ากี้ไม่ออดอ้อนทักทายเหมือนตอนแรกแล้ว คงเพราะได้เวลานอนแมวสาวจึงขดเป็นก้อมกลมๆ อยู่บนเตียง แน่นอนว่าอโณชาไม่ลืมที่จะแวะเวียนไปลูบหัวและมอบกู้ดไนท์คิสให้
เข็มนาฬิกาเดินเอื่อยเฉื่อยจนกระทั่งเกือบห้าทุ่มชายหนุ่มก็อยู่ในชุดนอนตัวเก่งเป็นบรีฟบ็อกเซอร์หนึ่งตัวถ้วน ไม่มีความจำเป็นให้เขาต้องสวมเสื้อนอนอีกต่อไปแล้ว ขณะกำลังจะกลับเข้าไปในห้องนอนก็ไม่ลืมที่จะคว้ากองจดหมายเข้าไปด้วย
เครื่องปรับอากาศส่งเสียงหึ่งๆ อยู่ด้านบน สองขาก้าวเดินอย่างอ่อนล้าตะกายขึ้นเตียงไป อโณชาโยนซองจดหมายลงบนนั้น
พรึ่บ! ปึกกระดาษเทกระจาดไปเป็นทาง ฉับพลันดวงตาโศกก็สบเข้ากับวัตถุบางอย่าง บางอย่างที่ไม่ใช่ซองจดหมาย
ท่ามกลางสีขาวซีดของกระดาษยังมีแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ ผิวมันปลาบล้อแสงไฟนีออน เขารู้ดีว่ามันคืออะไร นิ้วเรียวยาวคีบมันขึ้นมาจากผืนผ้า
รูปโพลารอยด์ขนาดเท่าฝ่ามือสะท้อนในดวงตา ดอกไม้สีเหลืองบานสะพรั่งเต็มภาพตัดกับสีของท้องฟ้า ในนั้นปรากฏใบหน้าเหวอๆ ของเขากับใครอีกคน ดวงตาปรือปรอย อ้าปากหวอ..

“ฮะๆๆๆ”

ตลกมาก ทำไมถึงได้ตลกขนาดนี้

“โอ๊ย! ฮ่าๆๆๆ”

รูปบ้านี่เห็นทีไรก็ขำทุกที

“ฮ่าๆๆ”

หัวเราะจนน้ำตาไหลเลยล่ะ...

“ฮะๆ...”

หยดน้ำร่วงผล็อยออกจากดวงตาซึมลงบนผ้าปูที่นอนสีดำ อโณชาปาดมันออกด้วยฝ่ามือทว่าหยดต่อไปก็ร่วงลงมาต่อราวกับจะกลั่นแกล้งกัน หยดแล้วหยดเล่า...

เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว

แม้จะเงยหน้าขึ้นแต่เขื่อนน้ำตาที่พังทลายย่อมไม่มีวันซ่อมแซมได้ในทันที
“ฮึก..” เพราะพยายามกลั้นเอาไว้จนปอดทำงานหนัก อโณชาสำลักออกมาจนลำคอแหบแห้ง แน่นหน้าอกไปหมด “แค่กๆๆ”

ทำไมล่ะ แม้แต่รูปถ่ายที่อยากได้แทบตายก็ยังทิ้งมันได้ลงคอเชียวเหรอ

เขายังจำรอยยิ้มกว้าง และเขี้ยวน่ารักๆ ที่สองมุมปากนั้นได้ดี ผู้ชายที่เคยมีความสุขกับกระดาษแค่แผ่นเดียวคนนั้นหายไปแล้ว เพราะเขา เพราะอโณชาคนเดียว
รูปภาพตลกๆ ถูกบดบังด้วยน้ำตา ร้องไห้เหมือนคนบ้า ฟันขบกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้นทว่าสิ่งที่ได้มามีแต่บาดแผลเท่านั้น
เขาผิดเองที่ปิดบัง ผิดทุกอย่าง
ตอนนั้นสมองเผลอคิดขึ้นมาว่าถ้าเราไม่รู้จักกันเลยก็คงดี
ไม่ต้องทุกข์ ไม่ต้องเจ็บปวด
“ฮึก..” ลมหายใจแรงขึ้น เร็วขึ้น

ไม่ต้องทรมานแบบนี้...

หลังจากเสียแม่ไปอโณชาไม่คิดจะถลำลึกกับใครอีกแล้ว เขาเว้นพื้นที่กับอีกฝ่ายเสมอ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเข้ามาทำให้ทุกอย่างปั่นป่วน ฝังความทรงจำไว้ในทุกตารางของห้อง
“แค่กๆๆ” มืออันสั่นเทาคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมโปง หายใจอยู่ในนั้นเพื่อให้ได้ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์กลับเข้าไป อาการหายใจมากเกินไปจึงค่อยๆ บรรเทาลง
ห้องอันเงียบงันก้องไปด้วยเสียงหอบ ร่างทั้งร่างทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า ดวงตาเปื้อนน้ำมองมือสั่นระริกของตัวเอง..ไม่มีอะไรที่เขาทำได้เลย อโณชานอนเฉยๆ ปล่อยให้ร่างกายปรับสภาพเอง
พยายามทำทุกอย่างเหมือนเดิม ตั้งแต่ตื่นนอนยันหลับตา เรียกอโณชาคนเดิมให้กลับคืนมา สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่มีทางหลอกตัวเองได้ ความปวดร้าวที่อกตอนนี้ยืนยันได้อย่างดีว่าเขามาไกลเกินกว่าจะกลับแล้ว
เตียงนอนใหญ่จนน่าใจหาย หมอนใบหนึ่งถูกวางอย่างไร้ประโยชน์ราวกับรอใครอีกคนกลับมา อย่าว่าแต่หนังสือใต้โต๊ะเลย ทุกอย่างเกี่ยวกับหลงเขาทิ้งไม่ลงทั้งนั้น

ความทรงจำก็เช่นกัน...

สุข ทุกข์ หัวเราะ ร้องไห้ ช่างเป็นความสวยงามที่เจ็บปวด เมื่อคืนก่อนคนคนนั้นยังนอนกอดก่ายคลอเคลียไม่ห่าง ทว่าตอนนี้แม้แต่รูปถ่ายสักใบก็ยังไม่อยากเก็บด้วยซ้ำ

จะโทษใครได้ล่ะใครเมื่อมันเป็นความผิดของเขาเอง
ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่โกหก

ริมฝีปากเผลอกระตุกยิ้มสมเพชตัวเอง ‘คุณอโณ’ ช่างเห็นแก่ตัวอย่างเลวร้าย ถึงจะคิดแบบนั้นแต่อีกใจกลับกู่ร้องว่าปล่อยไปไม่ได้ หากไม่วิ่งตาม ‘หลง’ จะหายไปตลอดกาล
ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่เฉยๆ รอความตายของแม่โดยไม่รู้ตัว ความทรงจำแย่ๆ ยังฝังรากลึกในใจ ถ้าตอนนั้นเขาเอะใจ ถ้าเขาไถ่ถาม ถ้าเขารีบกลับบ้าน
ถ้า ถ้า และถ้า...
วนเวียนอยู่อย่างนั้น
หากย้อนเวลากลับไปได้ก็คงดี แต่เข็มนาฬิกาย่อมไม่หมุนทวน แม้จะสิ้นหวังแต่ในใจกลับถามตัวเองว่าจะยอมปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกงั้นเหรอ มองคนที่ตัวเองรักหายไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทันได้ทำอะไร
ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่คลายออกช้าๆ ปลายนิ้วที่จิกเกร็งอ่อนล้าจนถึงขีดจำกัด ดวงตาโศกเลอะคราบน้ำตาเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่บนนั้น ท่ามกลางสีดำของผืนฟ้า
ลมหายใจเข้าออกค่อยๆ สม่ำเสมอกัน ไม่ว่าจะสมองหรือหัวใจก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

วินาทีก่อนปิดเปลือกตา อโณชาตัดสินใจ
เขาจะไปตามหา ‘หลง’


TBC


ดีใจที่ทุกคนให้การสรรเสริญคุณทิวกันยกใหญ่  อย่าว่าคุณทิวเลยนะเจ้าคะ เห็นแก่เงิ--- เอ๊ย! คนกำลังสับสนต้องเป็นกำลังใจให้นะคะ//เมาแบงก์พัน
แต่ที่น่าสงสารที่สุดคือคุณอโณของบ่าว โฮรววววววว  ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้  เราจึงขอยกตำแหน่งนางเอกให้เก๋ากี้ไปนะคะ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ
ตอนหน้าจบเรื่องเลยงี้ เย้ๆๆๆ  55555555555
มาม่าอืดเบาๆใสๆ ไม่หนักท้องเนอะคะ  อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า  เป็นกำลังใจให้คุณอโณก่อน//เกาะแข้งเกาะขา

แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า

[Cappello]

สงสารคุณอโณ
ไอ้โหลงงงงง กลับมาเดี๋ยวเน้้้้
 

[aorpp]

หาแฟนใหม่เถอะ คุณอโณ
หลงทำเจ็บปวดมาก

[B52]

ยังคงมีน้ำตา

[angelninae]

สงสารคุณอโณ ขอให้ตามหาหลงให้เจอนะคะ  แต่ระวังคลาดกันนะะะะะ

[winndy]

อ่านตอนนี้แล้ว เศร้าตามคุณอโณ เขียนดีค่ะ 

[BlueCherries]

ไม่นะ อีหลง แกส่งอะไรมาให้คุณอโณ?

lol ยัง ยังไม่ทำตัวดีๆแล้วกลับมารับโทษอีกนะ 

[sirin_chadada]

ดีเลยค่ะคุณอโณ สู้ ๆ นะคะ ไปตามหลงกลับบ้านเสียที

[MyLavenderLand]

เด่วๆๆๆๆๆ "ตอนหน้าจบเรื่องเลยงี้" คือระ??? เห้ยยยยยย เราต้องใช้กำลังใจอย่างมากนะในการปรับโหมดอารมณ์การอ่านเรื่องนี้จาก 2 ตอนที่ผ่านมาของคุณ Indigo จะมาชวนเราอ่านตอนจบในตอนหน้าแบบนี้เขาไม่ยอมนะ ถถถถถถถถ  #เรื่องของแก แคร์ที่ไหน?

ก่อนจะจบ ฝากอโณตบกระโหลกอิหลง เอ้ย! คุณทิว สักทีเผื่อจะฉลาดขึ้น ทำอโณน้ำตาตกได้ไง ถ้าจะเป็นงี้กลับไปเป็นอิหลงเหมือนเดิมเถ้ออออออ #ทีมอโณไม่มโน

[lizzii]

สู้เค้านะคุณอโณ

[Jibbubu]

สงสารคุณอโณจังค่ะ อิหลงทำไมไปโดยไม่บอกไม่พูดไม่คุยกันให้เคลียร์ๆ ก่อนล่ะ

[Ginny Jinny]

 

[เอมมี่]

สงสารอโณจังเลย ไม่ต้องไปตามให้หลงซมซานกลับมาเองเถอะ

[fc_fic]

   

[Infinity 888]

ไม่อยากให้คุณอโณไปตามหลงเลย

อยากให้คุณอโณ หาเอาใหม่ดีกว่า 5555555

[QXanth139]

อวยพรให้คุณอโณตามหลงให้เจอนะ แต่ถ้าไม่เจอก็หาแฟนใหม่ไปเลย หรือครองรักกับเก๋ากี้ไปเลยก็ดีค่ะ

[aiyuki]

สงสารคุณอโณ หลงรีบกลับมา ไม่งั้นโกรธนะ ไม่ยกคุณอโณให้แล้ว

[Yundori]

หลงอาจจะกำลังโทษตัวเองหลายๆเรื่อง
แต่ถ้ามาเห็นคุณอโณตอนนี้นะ
โอ้โห ขี้คร้านจะกลับมาแทบเท้าไม่ทัน
คุณอโณน่าสงสารมากกกก ฮืออออ จะล้องงงง
เก๋ากี๋เป็นที่หนึ่งในใจแน่นอนอ่ะ
เพราะยังไงเก๋ากี้ก็ไม่เคยทิ้งคุณอโณ
ก่อนคุณอโณจะออกตามหา หลง กลับมาเลยนะ 

[alternative]

ปวดใจ

[anntonies]

เห็นคุณอโณเป็นแบบนี้แล้วนึกถึงคำนึงขึ้นมาได้
"เพราะตอนที่อยู่กับเค้า เรามีความสุขมากจนลืมไปว่าก่อนไม่มีเค้าเราอยู๋ได้ยังไง"
ฮืออออ คุณอโณ สงสารจับใจ จุกเหลือเกิน ยังไงถ้าตัดสินใจตามหลงแล้ว
สู้ให้สุดเลยนะคะ มาถึงขนาดนี้ ต้องสู้เท่านั้น

[หลงลำดวน]

 

[kdds]

เปลี่ยนบทพระเอกเป็นคุณอโณท่าจะดีกว่าดูมีภาวะผู้นำ