หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37

[GOLDMIND]

คุณอโณ~~  ถถถถ อิหลงจะมาสับสนเป็นวัยรุ่นอะไรตอนนี้ยะ 

กำลังรักกันหวานชื่น ดีออก ดีจ้า
คุณอโณขา~..เจอแล้วฝากตบให้สักทีเถอะค่ะทำเป็น โอยย ทิวมันคิดมากจังว้า คุณอโณขา~เค้ายังไม่คิดเรื่องเก่าๆ เลย(เออว่ะ คุณอโณขา~ จำได้บ่) นี่อีก ปมนี้อีก อ่อก

ก็ขอให้เจอก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าตัวตนทิวจะเหมือนหลงรึเปล่า น่าจะดูดีขึ้น.. ไอ้หลงมันสถุลแต่นิสัยมันน่ารักมาก ยอมใจมัน ซื่อ(บื้อ)ดี

รออ่านต่อจ้า~  รักคุณอโณ หมั่นหน้าทิว
❤❤❤

[TachibanaRain]

เป็นตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึมตั้งแต่ต้นจนจบสงสารคุณอโณหนักมาก ทำไมอิคุณทิวมันทำอย่างนี้กับคุณอโณได้ล่ะ ฮึ่ยๆๆใจนึงก็ไม่อยากให้คุณอโณตามนะแบบปล่อยไปเลยแล้วคุณอโณก็ไปหาใหม่เอาให้อิคุณทิวมันเหวอ มันเสียดายไปเลย โกรธอิคุณทิวแรงมาก

[larynx]

ไม่ได้ตามอ่านมาหลายตอน รู้ตัวอีกทีจะจบแล้วเหรอคะ โฮวววว เศร้า 

[Yร้าย]

ไม่ต้องไปตามล่ะไอ้หมาหลงนี่น่ะ...หมั่นไส้มันคนอะไรจบังเมืองนอกเมืองนาทำมาสับสน..คนเค้ายอมให้ตัวเองกดขนาดนี้แล้วยังหนีไปได้..ทิ้งเลยค่ะคุณอโณช่างมันอย่าไปแคร์อย่าไปตาม...โดน :z6:จากแฟนคลับอิหลง...555...

[M.J.]

กรี๊ดดดด เพิ่งมาตามอ่าน สงสารคุณอโณ ฮรื่อออออ

[Fragrant]

เรารักคุณอโณที่สุด อ่านตอนนี้แล้วสงสารมากกว่าหลงอีกอ่ะ คนที่รู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยอมรับและเลือกที่จะรัก เรานับถือน้ำใจมากจริงๆ  สู้ๆนะคุณอโณเดี๋ยวมันก็จะผ่านไปค่ะ 

[felixia]

หลงนี่น่าจำมาฟาดๆๆๆๆ

ทำคุณอโณร้องให้ได้ไง!!!

กลับมาต้องตีให้หนักๆ

[wikichan]

คนแต่ง....ทำร้ายคนอ่านด้วยคำว่า จบ........
//ตะเตือนไต

[korinasai]

หลง นายมันแย่!
ใครพูดว่า อยากอยู่คุณอโณ อยากถ่ายรูปคู่กับคุณอโณ อยากจูบ อยากสัมผัส
ตอนนี้กลับทิ้งไปง่ายๆแบบนี้
ก่อนจะทิ้งอะไรไป ช่วยกลับไปคิดสักนิด ว่าตอนแรก ทำไมถึงอยากได้
 

[aorpp]

ยังไม่มาเหรอคะ
ค้างมากกกกกๆๆๆ
มาต่อเถอะนะคะ

[PIang-gel]

ขอบคุณค่ะ มาต่อเร็วๆ 

[Arancia]

โอียยยยย เพิ่งตามกลับมาอ่าน เศร้ามาก น้ามตามา สงสารทั้งคู่เลย

รออีหลง เอ๊ยคุณทิวทำใจได้ มีสติแล้ว ไปเจอคุณอโณที่ไปตามกลับบ้านพอดีนะคะ
อยากกลับไปเห็นนางสวีทกันอีก นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ

รักๆๆๆ รออ่านๆๆๆๆๆ

[Indigo]

ความทรงจำที่ 32

โทรศัพท์สั่นรุนแรงท่ามกลางความเงียบของรถ คนขับเอื้อมมือซ้ายควานหาต้นเสียงในกระเป๋าเดินทาง กว่าจะกดรับได้สายก็เกือบตัดไปแล้ว

“ครับ อาแสง”
“ไม่ต้องมาครับเคิบเลยนะ” ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่าปลายสายหงุดหงิดขนาดไหน “ทำอะไรของแก จะให้ฉันหัวใจวายตายเลยหรือไง”
“ฮ่าๆๆ” แทนที่จะสำนึกผิดคนเด็กกว่ากลับหัวเราะร่า “ก็ไม่ได้เป็นโรคหัวใจนี่ครับ”
“จะได้เป็นก็เพราะแกเนี่ยแหละ” แสงส่ายหัวเอือมระอา “แล้วไง ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ใกล้ออกกรุงเทพฯ แล้วครับ”
“ทำอะไรใจร้อนเป็นวัยรุ่น”
คนอายุจะแตะเลขสามยิ้มแห้งๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
“ฉันไม่ได้หาข้อมูลมาให้แกวิ่งวุ่นเป็นไอ้บ้านะ” น้ำเสียงที่ตอบกลับเหี้ยมเกรียมจนหลานอดจะขนลุกไม่ได้ “โทรปลุกฉันกลางดึกให้หาที่อยู่ไอ้เด็กนั่นให้ พอได้แล้วก็หายเข้ากลีบเมฆโทรไปก็ไม่รับ แกยังเห็นหัวฉันอยู่ไหม”
“ขอโทษครับ” อโณชาหงอลงทันที
“แกนี่มัน... เฮ้อ” คนเป็นอาถอนหายใจออกมายาวๆ “อโณรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่”
“ครับ” ทั้งที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้าแต่อโณชาหลบตาวูบ “งี่เง่ามากเลยใช่ไหมครับ”
“โลกมันก็ทุเรศแบบนี้เสมอแหละ” แทนที่จะตำหนิหลานต่อ แสงเลือกที่จะโทษโชคชะตา “ฉันรู้ว่าแกโตพอจะตัดสินใจอะไรเองได้ แต่ก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี”
“......”
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรมานะ อย่าหายไปเหมือนตอนพี่ผกาเสียอีกล่ะ” น้ำเสียงที่เคยแข็งกร้าวอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ถึงฉันจะชอบบ่นแกก็ทนๆ ฟังไปเถอะ”
“ฮ่าๆๆ” ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดอย่างน้อยอโณชาก็ยิ้มออกมาจากใจเป็นครั้งแรก
“แล้วหายปวดหัวหรือยัง” ด่าเสร็จก็เข้าสู่โหมดเป็นห่วง “คืนนั้นจู่ๆ แกก็ฟุบลงไปกับโต๊ะฉันตกใจแทบแย่”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ”
“เออ ถ้างั้นก็ดี”
“ขอบคุณมากครับอาแสง”
เขาได้ยินเสียง ‘หึ’ ผ่านมาตามสาย “ข้าวสักมื้อเป็นไง”
“ด้วยความยินดีครับ”
หัวใจแห้งเหี่ยวอุ่นวาบขึ้นมาหลังกดวางสายไป เมื่อคืนหลังจากตัดสินใจได้เขารีบโทรหาอาแสงในทันที แน่นอนว่าถึงจะโดนบ่นยาวเหยียดแต่ช่วงเช้าตรู่ก็มีข้อความบอกที่อยู่สั้นๆ มา ชายหนุ่มรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วออกเดินทางทันที แถมยังไม่กล้ารับโทรศัพท์อาแสงเพราะกลัวจะโดนโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจ ทว่าสุดท้ายก็ต้องรับจนได้ โชคดีเหลือเกินที่ทางนั้นเข้าใจเขาเช่นกัน
หัวรถมุ่งหน้าสู่กาญจนบุรี เมืองใหญ่ติดชายแดนพม่า อุดมไปด้วยป่าไม้อันเป็นแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ สองข้างทางคงเต็มไปด้วยต้นไม้แต่เขาไม่มีอารมณ์ชื่นชมแน่นอน
คนคนนั้นอาจจะไม่ได้กลับบ้านที่เมืองกาญฯ ก็ได้ แต่อโณชาไม่มีทางเลือกแล้ว นี่เป็นสถานที่เดียวที่พอจะหาข้อมูลได้ บางทีถ้าไปถึงหน้าบ้านแล้วถูกเจ้าของไล่ตะเพิดออกมาเขาก็คงต้องทำใจกลับออกมานับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
นึกเกลียดตัวเองที่ดื้อดึงขนาดนี้ อโณชาไม่เคยดึงรั้งใคร เขามีคนสนิทรักใคร่มากมาย แต่หากฝ่ายนั้นอยากจะเดินออกจากชีวิตเขาก็ปล่อยมือทิ้งไปได้ง่ายๆ เช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อคว้าเอาไว้

ภาพต้นไม้สีเขียวสะท้อนกับกระจกรถผ่านตาไปเรื่อยๆ โดยที่เขามิได้หยุดชมความงามสักนิด เท้าเหยียบคันเร่งจนเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด ยังดีที่มีเพลงสากลคลาสสิกจากเครื่องเล่นเป็นเพื่อนจึงไม่เหงาเกินไปนัก
สองชั่วโมงจากกรุงเทพฯ ในที่สุดอโณชาก็สามารถเข้าสู่เขตกาญจนบุรีได้สำเร็จ เขาจอดแวะข้างทางหาอะไรใส่ท้องเล็กน้อยพร้อมทั้งเปิดแผนที่ในมือถือดูให้แน่ใจ อาแสงบอกว่าถ้าหาไม่เจอให้ถามทางไปเทศบาลเมืองแทน
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งออกรถอีกครั้งโดยมีกาแฟเสียบอยู่ตรงคอนโซลเพื่อเพิ่มคาเฟอีนในเส้นเลือด ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงหน้าเทศบาลเมืองจนได้ เขาท่องตัวเลขในใจขณะชะเง้ออ่านป้ายหน้าบ้านไล่ไปช้าๆ และเมื่อพบมันรถก็ถูกจอดเทียบไว้ข้างทาง

ใจเย็นสิ เราไม่ได้ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อยืนเฉยๆนะ

อโณชายืนนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้าน ทั้งที่ตัดสินใจเด็ดขาดบ้าบิ่นถึงขั้นเก็บกระเป๋าออกมาแต่เช้าตรู่ ทว่าพอมายืนอยู่ตรงจุดหมายกลับอยากจะถอยหลังเอาดื้อๆ
พื้นที่รูปสี่เหลี่ยมกว้างๆ ล้อมด้วยรั้วเหล็กเปิดประตูอ้าซ่าไว้ ด้านในมีกรงสี่เหลี่ยมคลุมด้วยสแลนสีเขียวขนาดใหญ่จนกินพื้นที่เกือบทั้งหมด มองแต่ไกลยังรู้ว่าบรรจุต้นไม้เล็กไว้มากมาย ไม้พุ่มไม้ดอกต่างๆ ชูช่ออวดสีสันรับน้ำฝนกันยกใหญ่ ด้านบนของรั้วติดป้ายเอาไว้ ไม่ต้องสงสัยเลย นี่คือร้านขายต้นไม้ชัดๆ
เพราะไม่ได้คาดคิดไว้อโณชาถึงกับผงะไปเล็กน้อย จริงอยู่ว่าเขาไม่รู้ว่าทั้งอดีตและปัจจุบันบ้านเก่าของคู่กรณีเป็นอะไร แต่พอไม่ใช่ที่อยู่อาศัยแล้วมันต้องใช้ความกล้าในการเดินเข้าไปมากกว่าเดิมอีก
“อ้าวคุณ!” เพราะมัวแต่ด้อมๆ มองๆ คนในลูกกรงก็โผล่หน้าออกมาเรียก “มาดูต้นไม้เหรอครับ เข้ามาก่อนสิ”
ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นทางเลือกอื่นจึงตัดสินใจก้าวเข้าไปหา ชายชราคนนั้นฉีกยิ้มจนเห็นฟันบิ่นๆ ด้านล่าง เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตกับกางเกงขาก๊วยสีมะเหมี่ยว
“ใช่ที่โทรมาเมื่อกี้หรือเปล่าครับ” สำเนียงแปร่งๆ แต่ไม่ยากเกินฟังนัก อโณชาส่ายหัว
“เปล่าครับ”
“อ๋อ ลูกค้าใหม่ใช่ไหมล่ะ” คนแปลกหน้ากวักมือเรียก “เข้ามาในร่มก็ได้คุณ จะดูต้นอะไรเป็นพิเศษล่ะ”
“เอ่อ...”
“หน้าตาไม่คุ้นเลยนะเนี่ย เพิ่งเคยมาเหรอ” คนขายเดินเข้ามาหา ด้อมๆ มองๆ ดูเขาอย่างประหลาดใจจนน่าอึดอัด “งานโครงการหรือเปล่า ผมให้ราคาพิเศษเลยนะ”
“เอ่อ...ไม่ใช่ครับ” ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าว่าที่นี่เป็นร้านขายต้นไม้อย่างเดียวหรือครับ”
“ไม่ครับ ดินก็ขาย ปุ๋ยก็มี หรือจะเอากระถางก็ยังได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมหมายถึง...”


“คุณทิว!”
เสียงตะโกนจากด้านนอกทำเอาชายหนุ่มสะท้านไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ หูได้ยินเสียงเหยียบย่ำพื้นหญ้าตามมาอีกหลายครั้ง โทนแหลมสูงขนาดนั้นเป็นของผู้หญิงไม่ผิดแน่
“มาเล่นอะไรกันตรงนี้เนี่ย...”
เพราะตำแหน่งอยู่ไกลเกินไปเสียงที่ได้ยินจึงเบาเหลือเกิน ไม่รู้ว่ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือถือบนเปลนอนแผดเสียงดังลั่น พ่อค้าคนนั้นยกมือทำท่าโทรศัพท์ “ผมขอตัวสักครู่นะ คุณจะเดินดูอะไรก็ดู”
ชายชราหายไปหลังพุ่มไม้สูงใหญ่ เหลือไว้เพียงอโณชาที่เลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก กว่าจะกลั้นใจหันไปยังต้นเสียงเมื่อครู่ก็ใช้เวลาเกือบนาที
สแลนสีเขียวพร้อมรั้วเหล็กดัดบดบังทัศนียภาพเสียมิด ขายาวๆ สาวเข้าไปใกล้ขึ้นแนบดวงตาลงกับช่องว่างของตาข่าย
วินาทีนั้นดวงใจของเขากระตุกวาบ..
“ฮ่าๆๆ”

ไม่ผิดแน่ คนที่ยิ้มได้สว่างไสวขนาดนั้นจะเป็นใครไปได้เล่า...

‘หลง’ ยืนอยู่ตรงนั้น มีรอยยิ้มประดับใบหน้าเหมือนอย่างเคย แต่ที่ต่างออกไปคือมันไม่ใช่สำหรับอโณชา...
ในอ้อมกอดของชายหนุ่มมีเด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูพยายามปีนป่ายเล่น เขาหัวเราะเสียงดังก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กเหวี่ยงไปมาเหมือนเครื่องบิน หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ปรบมือหัวเราะชอบใจใหญ่
บรรยากาศอวลไปด้วยความสุข ทั้งที่ควรดีใจที่ได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมอกซ้ายถึงได้เจ็บราวกับถูกมีดกรีดแทง เจ็บเสียจนลมหายใจติดขัด
ความตั้งใจพังทลายลงมาตรงหน้าเมื่อพบความจริง เขารู้ดีว่าทิวากรยังไม่ได้แต่งงานหรือมีลูก ข้อมูลที่ได้รับวิ่งวนในหัว กระนั้นก็เถอะ.... แค่เห็นว่าคนคนนั้นมีความสุขดีโดยไม่ต้องมีเขาอโณชาก็ชาวาบไปทั้งอก
อย่าว่าแต่เอื้อมมือไปดึงรั้งเลย แค่ยืนมองเฉยๆ ก็แทบจะไม่ไหวแล้ว
เขามีสิทธิ์อะไรบ้างล่ะ ก็แค่คนที่พรากทุกอย่างของทิวากรไป

ตอนแรกเป็นหลงที่ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปไว้ตรงไหนในชีวิตอโณชา ตอนนี้กลับกัน...
เขาต่างหากที่ไม่มีที่ยืนในชีวิต ‘หลง’ แล้ว

...........................................................

ล้อหมุนย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง

สองวันหลังกลับมาจากกาญจนบุรีอโณชาใช้ชีวิตตามปกติ ทำตัวเหมือนสูญเสียความทรงจำในช่วงนั้นไป
ผู้ชายคนนั้นกลับไปมีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว มีความสุข ยิ้มและหัวเราะ ตัวอโณชาเองก็ต้องกลับไปให้ได้เช่นกัน ก่อนหน้านี้เคยอยู่อย่างไรเขาก็ทำเหมือนเดิมทุกประการ
“พี่อโณกลับแล้วเหรอคะ” แพรนภัสเงยหน้าขึ้นจากกระดาษในมือ “กลับเร็วจัง”
“เวลาเลิกงานตรงเป๊ะ พี่ไม่ได้ผิดวินัยนะครับ”
“แหม น่าจะนั่งแช่ด้วยกันก่อน”
“เสียใจด้วย วันนี้พี่จะแวะซูเปอร์ฯ สักหน่อยคงอยู่เป็นเพื่อนแพรไม่ได้” รอยยิ้มจางๆ นั่นน่าหมั่นไส้ประมาณหนึ่ง แต่ช่วงนี้แพรไม่ค่อยกล้าล้อเล่นกับหัวหน้ามากนัก กลัวจะไปกระทบจุดไหนเข้า
“ทำอะไรกินล่ะคะ”
“อืม...ดูก่อนแล้วกัน” หัวหน้าฝ่ายถอดป้ายชื่อ ‘อโณชา จันทรศานต์’ ยัดใส่กระเป๋ารูดซิปปิดเป็นอันเรียบร้อย “แพรก็อย่ากลับดึกมากนะครับ นี่บอลมารับหรือเปล่าเนี่ย”
“โอ๊ย! ช่างหัวบอลมันเถอะค่ะพี่อโณ” ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าตีกันมาแน่ๆ อโณชาส่ายหัวปลงๆ กับลูกน้อง เดี๋ยววันนี้พรุ่งนี้ก็กลับไปดีกันเองแหละ “ขับรถดีๆ นะคะพี่อโณ”
“ขอบคุณครับ”
แค่ทะยานรถออกมาจากออฟฟิศก็สมพรปากแพรนภัสจริงๆ รถติดหนึบแทบไม่ขยับผ่านไปเกือบชั่วโมงอโณชาถึงจะฝ่าเข้าไปในโซนแถวคอนโดได้ ชายหนุ่มแวะจอดรถที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ที่ตัดสินใจกลับมาทำอาหารอีกครั้ง เขาลากรถเข็นแล้วเดินตรงไปยังโซนของสดด้วยหัวสมองว่างเปล่า ความรู้สึกอยากจะทำนู่นทำนี่ให้ใครกินหายไปแล้วเลยได้แต่ยืนเคว้ง
สุดท้ายแล้วก็ได้แค่หมูกับผักสามสี่อย่างมาผัดเท่านั้น จากนั้นก็ไปเลือกของใช้อย่างอื่นอย่างแชมพูกับน้ำยาล้างจานเพิ่ม เป็นอันเสร็จภารกิจที่ซูเปอร์ฯ
อโณชาหอบหิ้วของขึ้นรถ รอบนี้ใช้เวลาแค่ห้านาทีก็มาถึงจุดหมาย รปภ.ตะเบ๊ะให้ตอนที่เขาแนบบัตรผ่านกับเครื่องด้านข้าง ในที่สุด Chevrolet Cruze สีดำก็เข้าไปจอดอยู่ในซองได้สำเร็จ นิ้วยาวๆ เกี่ยวหูถุงจนแทบไม่เหลือช่องว่างตรงข้อนิ้วจนต้องใช้สะโพกผลักประตูเข้าไปแทน
ประตูลิฟต์เปิดค้างเติ่งตรงหน้าทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้า
“รอด้วยครับ!” ประตูที่กำลังจะงับปิดชะงักพร้อมเปิดอ้าอีกครั้ง อโณชารีบแทรกตัวเข้าไปในช่องว่างทันที เขายิ้มให้กับหญิงสาวอีกคน “ขอบคุณครับ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ”

‘คุณกาน’ นี่นา

สาวใหญ่ผู้สวยสง่าส่งยิ้มมารยาทให้เขา ทั้งที่ไม่น่ามีอะไรแต่ใจกลับกระตุกวาบ หล่อนเหมือนตัวกระตุ้นความทรงจำชั้นดี ทำไมกัน...ทำไมต้องมาเจอในเวลาแบบนี้ด้วย
นิ้วเรียวยาวกดปุ่มเลข ‘11’ ให้ขึ้นไฟ ในใจนึกภาวนาให้ลิฟต์ทำงานเร็วกว่าปกติ
เจ้าหล่อนไม่ได้ชวนเขาพูดคุยก็จริง สังคมในเมืองต่างคนต่างอยู่ น้อยครั้งมากที่จะมีการสนทนาในที่แบบนี้ แต่แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็เหมือนมาสะกิดแผลใจให้เหวอะหวะอีกครั้ง เขาแสร้งทำไม่สนใจมองปลายรองเท้าเลอะฝุ่นของตัวเองอยู่อย่างนั้น
เธอออกไปในชั้น 9 โดยมีเขาช่วยกดลิฟต์ค้างไว้เพราะในมือเต็มไปด้วยถุงใส่ผ้าซักแล้ว บางทีอาจจะเพิ่งแวะร้านสมานซักอบรีดมา แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอีกเช่นกัน อโณชาเหม่อลอยไม่กี่วินาทีบานประตูก็เปิดออก
ทางเดินอันคุ้นเคยทอดยาวอยู่ตรงหน้า รองเท้าหนังกระทบพรมส่งเสียงปุๆ ไปตลอดทาง คอนโดรูปทรงแข็งทื่อตกแต่งด้วยเส้นอะลูมิเนียมวิ่งเป็นจังหวะกำลังดี ทันสมัยและเย็นชาไปในคราเดียว ปลายนิ้วขยับข้อไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อยไล่น้ำหนักของในถุงไม่ให้กดทับที่เดิม
ตุบ ตุบ ตุบ
จังหวะก้าวสม่ำเสมอใกล้เข้าหัวมุมของปีกซ้าย หักเลี้ยวเพียงครั้งเดียวก็เห็นบานประตูและหมายเลขอันคุ้นเคย


ทว่า...มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

กึก..
ร่างสูงหยุดชะงัก ดวงตาโศกเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

ทั้งที่สมองสั่งให้หยุด
หันหลังกลับและหนีไปซะ
แต่สองเท้ากลับก้าวเดินต่อ เดินไปข้างหน้าเหมือนถูกสะกดจิต

ตุบ
อโณชายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีทางให้ก้าวต่ออีกแล้ว ดวงตาโศกมองสิ่งตรงหน้าราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ลำคอแห้งผากเปล่งเสียงที่ไม่คิดว่าจะได้เรียกอีกครั้ง



“หลง”


TBC

ขอให้ทุกท่านใจเย็นๆ สูดยาดมในมือก่อนนะคะ นี่ใกล้จะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นหลงมาเละอยู่แล้ว  อ่านเม้นไปนั่งขำไป (คุณทิวจะต้องโกรธและเกลียดจนไม่ให้เรายืมเงินแน่ๆ....)
ย้ายไปทีมคุณอโณกันหมดเลย  ขอเสียงทีมหลงหน่อยค่า วู้ววววววว //กริบ
ตอนนี้จบค้างเนอะ  รอดูนะคะว่าจะหักหลังคนอ่านมั้ย เคี้ยกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าเพิ่งทอดทิ้งกันนะคะ เจอกันตอนหน้าจ้า

ป.ล.1 ตอนที่แล้วที่ว่าจบตอนหน้านั่นมันมุกนะคะ อย่าจริงจังค่ะ คนเขียนตกใจแทนแล้ว แงงงงงง้
แต่รอบนี้ใกล้จบแล้วจริงๆ ค่ะ จริงจังละ ไม่มุกแล้วค่ะ //พิงกำแพงสูบบุหรี่
ป.ล.2 อาแสงอร่อยเนอะคะ 555555555555555555555555 #ทีมสูงวัยใช่เลย

[felixia]

นังคุณทิวววววววววววววว เพิ่งจะโผล่หัวมาหรออออออออออ

ทิ้งคุณอโรนไปแบบนั้น แล้วตอนนี้เพิ่งจะกลับมาหรออออ

คุณอโณคะ เข้าใจผิดไปเยอะๆเลยนะคะ ปล่อยนังคุณทิวไปเลย ชิ  อะไร อยู่ๆนึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา ใจร้ายมาก

ต้องให้เก๋ากี้ตบ เชอะะะะะะะ

[มาโซซายตี้]

พี่อโณตามไปก็ไม่เคลีย น้องหลงตามมา จะเคลียมั้ย
เรื่องมันเศร้า

[cinnsin]

โถ่... คุณอโณของหนู(?)  ปล่อยคุณทิวไปเถอะค่ะมาอยู่กับหนูเถอะ----- //โดนหลงไล่ฆ่า

[Cappello]

คนเขียนโคตรใจร้าย ค้างอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮือออออออออออ
โป้ง!!!

[sunshine538]

จะคาดหวังกับ "คุณทิว" ได้ไหม

ค้างใจสุดๆ สงสารคุณอโณ

ถ้า "คุณทิว" มางี่เง่า จับเก๋ากี๋โยนใส่หน้าเลยนะ !!!

รอตอนต่อไปค่ะ 
 
#ทีมคุณอโณ

[sirin_chadada]

หลงกลับมาแล้ว 

[B52]

หายใจได้เฮือกหนึ่งก็จบแล้ว

[Ginny Jinny]

สงสารคุณอโณ 

[Jibbubu]

ทำไมถึงเพิ่งจะมาเอาตอนนี้ห่ะหลงงงงงงงงง ปล่อยให้คุณอโณนอนร้องไห้อยู่ตั้งนาน ไอ้บ้าหลงงงงงงงง

[หลงลำดวน]

คนเขียนคะ

[Infinity 888]

อยากโบยหลังคนเขียน เคี้ยกๆๆๆๆๆๆ

[Forread]

  ค้างสุดๆ

[BlueCherries]

 

ทีมอาแสงงงงงง อยากเห็นอาโดนกินอ่ะค้าาาาาาาาา 

เจ้าทิวบากหน้ามาหาคุณอโณจนได้ กว่าจะมาได้ตั้งนาน นี่ถ้าคุณอโณไม่ไปที่ร้านก็คงไม่มาสินะ เชอะ!!!!!!!!

[TachibanaRain]

มาแล้วก็ทำตัวให้ดีๆนะหลง ถ้ามาทำให้คุณอโณเสียใจอีกละก็เรื่องนี้ได้เปลี่ยนชื่อเป็นหลงมาเละจริงๆแน่ สงสารคุณอโณอะน้ำตาจะไหล #กอดด 

[larynx]

ทีมหลงแต่ไม่ทีมคุณทิวได้ปะคะ อยากจับเก้าอี้ฟาดหัวแล้วให้ความจำเสื่อมจริงๆ  เอาหมาหลงคนซื่อที่วันๆเรียกแต่คุณอโณกลับคืนมานะ 55555555555555555555555

[GOLDMIND]

เห็นประโยคสุดท้ายแทบกรี๊ดอ่ะ แง้ๆๆๆๆๆ

ใจร้ายๆๆ ใจย้ายที่สุดเยย(น้ำลายเต็มปาก) หักมาก จับมือถือสั่นตาเหลือกมาก เลื่อนมาเจอ TBC งืดมากก~

......

ส่วนคุณอโณ~ อย่าไปสนใจ เราต้องสนใจอาหารเย็นของเราสิ รีบไปเก็บเร็วววว

เชอะ พูดเลย จะมาง้อก็ง้อดีๆ ล่ะ คุณอโณบอบช้ำจิตใจ มัวหมองเพราะแกมาหลายดอกแล้วนะหลง เอาอีเหตุผลของแกทั้งหลาย ถีบลงระเบียงห้องไปซะ ชัดนะ

ง้อเสร็จ(ดูเหมือนวิแรกก็หายงอนล่ะ เดินเป็นร่างไร้วิญญาณซะ(เป็นเราไม่ได้เก็บของกินก่อนค่อยเดินต่อ) คุณอโณนะคุณอโณ).... ขอสินสอดเยอะๆ ล่ะ

และได้โปรด ไอ้ที่ยืนอยู่ จงเป็นนังหลงเถอะ อย่าได้เพ้อตาลายเพราะคิดถึ๊งเล้ยย ...สงสารคุณอโณ

อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ แล้วววว

...'อด' อ่านต่อแต่ไม่อยาก 'ทน'...

 

[ReiSei]

กลับมาทำไม ตัดจบค้างไปอีกค่าาา  คุณอโณนอนร้องไห้จนน้ำตาแห้งแล้ว ถ้ามาแล้วไม่ทำให้อะไรดีขึ้น เชิญกลับเมืองกาญเลยค่ะคุณทิว
คุณอโณก็ห้ามใจตัวเองแถมบอกเหตุผลแล้วนะ แต่หลงเองก็ดึงดัน ก็อย่างว่าตอนนั้นจำอะไรไม่ได้ อะไรๆก็ดูไม่สำคัญกว่าคุณอโณ แต่พอจำได้ ยังจำคำพูดตัวเองตอนนั้นได้หรือเปล่า
โอ๊ย จะเอาไงก็ว่ามาเลยค่ะ ไม่เอาคุณทิวอะ จะเอาหลง เอาหลงคืนมาๆๆๆ