เขาเรียกผมว่าหลง
“หลง!” เจ้าของชื่อหันขวับ
“โฮ่ง!”
“เด็กดีๆ”
มะ...หมาอีกแล้วเหรอ.. อีกหนึ่งหลงเหลียวมองเก้อ ตรงหน้ามีเพียงหมามอซอสีน้ำตาลมาตรฐานพันทางกำลังระริกระรี้ส่ายหางให้คุณป้าร้านก๋วยเตี๋ยว น้ำลายย้อยลิ้นห้อยแทบลากพื้นเมื่อป้าแกควักเอาลูกชิ้นมารูดออกจากไม้ทีละลูก
“แฮ่กๆ ๆ”
“ค่อยๆ สิไอ้หลง” ป้าตบพื้นดุ “เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก”
ไอ้หมาหลงเลียจนพื้นเปื้อนน้ำลาย หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมนุษย์หลงรีบสาวเท้าไปข้างหน้า วันนี้เขามีนัดเอาของฝากมาให้ลุงสมาน ไม่มีเวลามาเวิ่นเว้อดูหมากินลูกชิ้นหรอก
ยาสมุนไพรในถุงกระทบกันไปมายามแกว่งแขน เห็นร้านสมานซักอบรีดอยู่ลิบๆ ก็หนีบแตะให้แน่นขึ้นแล้วก้าวฉับๆ เมื่ออาทิตย์ก่อนหลงไปดูงานที่เขาใหญ่มา เป็นสวนสมุนไพรยาที่มีแพลนจะเปิดใหม่อีกที่ เห็นว่าจะเป็นให้ทัวร์จีนมาลงนวดพร้อมเยี่ยมชมถ่ายรูปกับสวนก็เลยมาว่าจ้างผ่านทางบริษัทเขาให้ออกแบบและวางระบบให้ งานนี้โปรเจกต์ใหญ่เอาเรื่อง ต้องประสานงานกับวิศวะกรและสถาปนิกด้วย
แต่เรื่องงานไม่ใช่ประเด็น เขาแอบหนีบคุณอโณไปด้วยโดยปราศจากคุณอาฝ่ายปกครอง ได้สวีทกันพอให้หัวใจกิ๊วก๊าวขากลับคุณอโณเลยบอกให้ซื้อยาสมุนไพรกลับมาฝากลุงด้วย เลยต้องเป็นหนูน้อยหมวกแดงมาเยี่ยมคุณยายอยู่นี่ไง
ร้านซักรีดสไตล์วินเทจอัดตัวอยู่ท่ามกลางตึกแถว ด้วยความที่ด้านหน้าเป็นกระจกใสทั้งบานหลงจึงสามารถเห็นร่างเหี่ยวๆ ของลุงสมานได้ทันที มันผลักประตูเข้าไป
“สวัสดีครับลุง”
“มาช้า” ขนาดไม่ใช่ลูกจ้างมาถึงก็ด่าเลยทีเดียว สมานนั่งคุกเข่าราวกับนักรบกู้ชาติ ในมือกำลังปาดน้ำยาขจัดคราบลงบนปกเสื้อ วีถีของเส้นที่วาดนั้นเฉียบคมราวซามูไร “ไหนเอ็งว่าบ่ายสอง”
“แฮะๆ ๆ” หลงหัวเราะกลบเกลื่อน “พอดีคุยงานนานนิดหน่อยครับ”
“ใช่ซี่ เดี๋ยวนี้เขามีงานมีการดีๆ ทำแล้ว จะแวะมาหาผู้มีพระคุณหน่อยก็อิดออด” ไม่น่าเชื่อว่าลุงสามารถใส่ประโยคประชดประชันและทวงบุญคุณไว้ในบรรทัดเดียวกันได้อย่างไร สมแล้วที่เมียเป็นครูสอนภาษาไทย สมานปรายตาเล็กน้อย “เอาของวางแล้วก็กลับสิ ข้าจะซักผ้า”
“โธ่! ผมไม่ใช่สมัครนะครับ” ลุงจะมาน้อยจะไรกันเนี่ย สงสัยวันนี้ฮอร์โมนไม่คงที่ เมื่อเถียงไม่ชนะประสบการณ์สอนให้ไอ้หลงตะล่อมทางอื่นแทน มันทรุดตัวนั่งข้างๆ เปิดฝาขวดน้ำยาขจัดคราบอีกขวดแล้วลงมือป้ายลงบนปกเสื้อ “เห็นคุณอโณว่าเป็นยานวดสมุนไพรเลยนะครับ”
“วางไว้ข้างโต๊ะแล้วกันเดี๋ยวข้าไปดูเอง” นั่นไง! จะรับมือกับคนแก่มันต้องแบบนี้แหละ
ไอ้หลงยิ้มประจบประแจง “แล้วถังนี้ซักแค่นี้เหรอครับผมจะได้ขนไปใส่ถังให้”
“มีแค่นี้แหละ”
แม้จะลาออกแล้วหลงก็ยังหาเวลาว่างมาช่วยงานลุงสมานอยู่เรื่อยๆ อาจเป็นเพราะมานั่งพักที่สวนหลังบ้านนี่ทีไรเขาจะได้แรงบันดาลใจกลับไปหรืออย่างน้อยที่สุดก็ได้พักผ่อนสายตาด้วยสีเขียวล่ะนะ ตัวลุงเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นจริงๆ ก็เอ็นดูมันเหมือนลูกเหมือนหลานนั่นแหละ อีกอย่างอยู่คนเดียวเหงาปากมีไอ้หลงมานั่งให้ด่าก็ดีเหมือนกัน
“เอ็งเอารีโมตตรงนั้นให้หน่อย”
“ครับ”
บางทีก็นั่งดูทีวีเป็นเพื่อนแกระหว่างรอผ้าซักแบบนี้แหละ มือเหี่ยวๆ รับวัตถุมาจากหลงจากนั้นก็กดเปิดเครื่อง ภาพละครรีรันปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรกแต่สมานก็เลื่อนต่อไปทันที คราวนี้กลายเป็นหนังแอคชั่นบู้กระหน่ำเตะกันทะลุกำแพงบ้าน นิ้วผอมๆ ยกขึ้นชี้พลางหันมาบอก
“นั่นไงๆ ไอ้ที่ชื่อเหมือนเอ็งน่ะ”
“หา?” คนโดนพาดพิงขมวดคิ้ว “แจ็กกี้ ชานเหรอครับ”
“บ๊ะ!” ลุงตบเข่าฉาด “แจ็กกงแจ็กกี้อะไร มันชื่อเฉินหลง”
ป่วยการจะเถียงด้วยไอ้หลงเลยพยักหน้าหงึกๆ รับไป ตาก็ดูภาพพี่แจ็กกี้กำลังเหาะเหินเดินอากาศฟาดก้านคอฝรั่งเปรี้ยงปร้างไม่หยุด ลุงสมานวางรีโมตพลางเอื้อมไปแกะขนมถุงกิน เป็นอันตกลงว่าจะดูช่องนี้แหละ
“จะว่าไปชื่อเอ็งมันก็เท่ดีนะ เหมือนดาราด้วย”
“ใช่ไหมล่ะครับ!”
“แต่ก็เหมือนหมา...”
“โธ่! ลุงจะย้ำทำไมล่ะครับ” เหมือนแจ็กกี้ ชานก็ดีอยู่แล้วเชียว
“เอ้า! ก็เหมือนจริงๆ นี่หว่า” ฟันกร่อนๆ เคี้ยวขนมดังกร้วมๆ “แล้วเอ็งเห็นหมาใหม่ที่หน้าตลาดหรือยัง เขาเรียกกันว่าไอ้หลงเหมือนเอ็งเลย ฮ่าๆ ๆ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยถากถางดังก้องรอบตัว ตบตีกระทืบซ้ำให้สาแก่ใจ แล้วเดินจากไปไม่หันกลับมามอง
“แต่ไอ้หมาหลงนี่มันน่าสงสารจริงว่ะ ซมซานมาแผลเต็มตัว ใคร้มันจะใจดำไม่เก็บมาดูได้วะ!”
ก็นั่นน่ะสิ...พอเปรียบเทียบกันแบบนี้แล้วเห็นภาพสุดๆ ไปเลยแฮะ ก็ใช่ว่าไม่เคยรู้ความหมายมาก่อน แถมตัวเองยังเป็นคนดึงดันให้คุณอโณเรียกแบบเดิมด้วย แบบนี้จะเท่ากับเวลาเรียกมองเขาเป็นหมาหรือเปล่านี่ ภาพตัวเองส่ายหางตอนคุณอโณเอาอาหารมาวางให้ลอยวาบเข้ามา
ไม่ ไม่ ไม่!!“จะว่าไปแล้วเอ็งกับคุณหล่อๆ นั่น...” สมานไม่ได้สนใจวิญญาณที่ออกร่างไป ในที่สุดก็สบจังหวะหลอกถามเรื่องที่สงสัยมานานได้สักที “เป็น...เอ่อ....”
“ลุงครับ!!” กลายเป็นไอ้เด็กนั่นขึ้นเสียงแทน มันหันขวับ
ตุบ! มือตะปบลงหัวไหล่ปูดโปน บีบจนลุงแทบไหล่หลุด
“คุณอโณต้องไม่คิดแบบนั้นแน่ๆ!!” เอ่อ...จะทำอะไรก็เรื่องของเอ็งเถอะ...............................................................
แกร่บๆ ๆ เก๋ากี้เคี้ยวอาหารเม็ดดังกร้วมๆ ไม่หยุด ไม่รู้ว่าอโณชาแอบไปตั้งค่าเพิ่มปริมาณอาหารให้หรือเปล่ามันถึงได้ออกมาเยอะแยะประหนึ่งแดกได้เช้ายันเย็นขนาดนั้น หลงปรายตามองก้นใหญ่ๆ นั่นอย่างริษยา ปลายเท้าจิกเกร็งกับพื้นเพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองวิ่งไปเตะ
เก๋ากี้นี่ดีจังเลย นั่งโง่ๆ นอนโง่ๆ ทั้งวันพอคุณอโณกลับมาก็มาเอาหน้าได้รับความรักไปยกใหญ่ ปลายดินสอไม้ขูดขีดบนกระดาษดังขึ้นด้วยไฟสุมอก หลงขยำกระดาษที่พยายามร่าง Mind Map โยนลงถังขยะอย่างงุ่นง่าน ไม่ไหวหัวไม่แล่นเลยวันนี้พอก่อนแล้วกัน
เขาทำงานผ่านสไกป์ ลำบากนิดหน่อยเวลาติดต่อกับบริษัทแม่เพราะต้องตื่นมาคุยกลางดึก มีตารางตรวจความคืบหน้าและการประชุมชัดเจน บริษัทค่อนข้างจะปล่อยฟรีสไตล์ทำงานตามรูปแบบที่ตัวเองถนัดแต่งานต้องออกมาดีไม่อย่างนั้นก็โดนด่าเละเทะเหมือนกัน หลงพับจอโน้ตบุคเก็บอย่างอ่อนล้า เนื้อที่สมองส่วนใหญ่หมดไปกับการคิดเรื่องเมื่อตอนกลางวันอีกแล้ว
หรือจะให้คุณอโณเรียกว่า ‘ทิว’ ดีนะ ก้นดินสอถูกงับเบาๆ เมื่อใช้ความคิด แต่ทิวมันก็มีอดีตที่ไม่อยากนึกถึงนี่นา อีกอย่างเขาไม่ค่อยชินกับชื่อทิวเลย เรียกแมทยังจะคุ้นหูกว่า แล้วก็...
แกร๊ก! ชั่วขณะที่กลอนประตูหมุนสมองไอ้หลงหยุดทำงานในบัดดล หัวหันขวับไปทันที และยังไม่ทันจะลุกจากโต๊ะแม่สาวที่นอนอืดอยู่เมื่อครู่ก็พุ่งออกไปทันที
“หือ เก๋ากี้มารับฉันอีกแล้วเหรอ” นั่นไงล่ะ! ได้หน้าไปอีก! เจ้าของห้องไม่ชมอย่างเดียวยังอุ้มมากอดรัดทิ้งเอกสารระเนระนาดหน้าห้อง ลำบากไอ้หลงต้องลุกขึ้นไปช่วยเก็บ หน้าไม่ได้แถมยังเป็นขี้ข้าไปอีก “ขอบใจนะหลง”
หูย! ต่อให้คุณอโณฉีกกระดาษเป็นพันชิ้นไอ้หลงก็จะก้มหน้าก้มตาเก็บครับ! ได้รับยิ้มหวานๆ เหมือนชาร์ตแบตจนเต็ม มันโผเข้าไปออเซาะตรงบ่าขวาที่ยังว่างอยู่ ไถใบหน้าเลอะกระไปมาเหมือนเก๋ากี้ น่าเกลียดจนสาวน้อยต้องมองแรง
“ฮะๆ ๆ จั๊กจี้นะหลง” ผมหลงนิ่มเหมือนเก๋ากี้ที่ไหนล่ะ สระหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเอาหัวออกแล้วเสื้อขึ้นคราบมันนะ “พอก่อน เดี๋ยวฉันก็ล้มกันพอดี”
สัตว์เลี้ยงตัวใหญ่หูลู่หางตก มองสาวน้อยในอ้อมกอดที่ยังได้ออเซาะคลอเคลียต่ออย่างอาฆาต อโณชาหาได้รู้ไม่ว่าการรักลูกไม่เท่ากันมันสร้างแผลใจให้หลงขนาดไหน นอกจากไม่ได้มองแล้วยังเดินลิ่วๆ เข้าไปตรงโซฟาอีกต่างหาก
เก๋ากี้โดดลงจากตัว แต่ยังนั่งซบไม่ห่างเป็นที่เกะกะสายตายิ่งนัก อโณชาก้มลงถอดถุงเท้าโยนลงตะกร้าอย่างแม่นยำพลางหันมาพูดกับมนุษย์อีกคนที่เหลืออยู่
“วันนี้กินต้มจืดเต้าหู้ได้ไหมหลง ฉันไม่ได้แวะซื้อของเลย”
“ผมกินได้หมดครับ” ต้องตอบอย่างนี้ทุกทีสิน่า แต่อโณชารู้ดีว่ากินได้หมดของหลงคือได้หมดจริงๆ ไม่ได้เผื่อเรื่องมากนู่นนี่แต่อย่างใด “งั้นเดี๋ยวฉันช่วยเก็บโต๊ะเนอะ”
ใช่แล้ว โต๊ะกินข้าวตอนนี้รกไปด้วยอุปกรณ์ทำงานของหลง ทั้งโน้ตบุค กระดาษ ปากกา กองอีเหละเขะขะไปหมด ไม่ทันจะบอกว่า ‘ไม่ต้อง’ พ่อบ้านเจ้าระเบียบก็เดินดุ่มๆ ไปรวมเอกสารขึ้นมา
“วันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง”
“มีบรีฟแบบเพิ่มนิดหน่อยครับ แต่ก็ต้องทำ Mind Map ใหม่อยู่ดี” เพราะคว้ากระดาษไม่ทันหลงจึงหันไปพับโน้ตบุคเก็บแทน อย่างน้อยก็ไม่ยอมให้คุณอโณถือของหนัก
“เครียดน่าดูล่ะสิ”
“ไม่เลยครับ สบายมาก”
“ดูสิ! กัดก้นดินสอซะเละเลย” ว่าแล้วก็ชูหลักฐานขึ้น
“ฮ่าๆ ๆ ๆ หลงนี่เหมือนหมาจริงๆ น้า~” เปรี้ยง! ฟ้าผ่ากลางหัว สั่นสะเทือนเลื่อนลั่นตั้งแต่ปลายผมยันนิ้วเท้า ซากมนุษย์ที่เหลืออยู่แทบล้มทั้งยืนไถลแท่ดๆ ไปเกาะโต๊ะไว้ นี่หรือคือสิ่งที่คุณทิวควรได้รับ...
อโณชาไม่ได้หันกลับไปดูด้วยซ้ำ เขาวางของบนโต๊ะกลางแล้วมุ่งหน้าเข้าครัวทันที จิตใจมุ่งมั่นกับเมนูอาหารตรงหน้า เริ่มจากตั้งน้ำร้อนใส่ซุปก้อน หย่อนหมูที่หมักไว้ ตามด้วยผัก ต้มนานๆ หน่อยเพราะหลงชอบกินผักกาดเปื่อยๆ พอได้ที่ก็ใส่เต้าหู้ไข่ลงไปเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
ต้มจืดส่งกลิ่นหอมลอยมาแต่ไกลจนวิญญาณที่นั่งรออยู่เผลอท้องร้องดังโครก คุณอโณกลับออกมาอีกครั้งพร้อมถาดไม้ในมือ วางมันลงบนโต๊ะแล้วย้ายชามร้อนๆ บนนั้นออก
“เอ้า! กินๆ”
มะ...แม้แต่วิธีการเรียกกินข้าวก็ยังเป็นหมาเรอะ ขาดแค่เคาะถ้วยก็ครบสูตรแล้ว มือที่จับด้ามช้อนสั่นระริกจนน้ำซุปหก ลำบากคุณพ่อต้องคอยดุ
“กินดีๆ สิหลง”
“คะ...ครับ!”
ซู้ดดดดดดดดด ต้มจืดเคล้าน้ำตานี่ก็เค็มไปอีกแบบ...
.............................................
อโณชาบรรจงตากผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง ขยับคลี่ของหลงให้แผ่เต็มผืนด้วย หลงเป็นพวกไม่ใส่ใจรายละเอียดมักจะทำอะไรลวกๆ แบบนี้เสมอเขาเลยต้องคอยดูแลให้ มีแต่เรื่องพับเสื้อผ้ากับชั้นในนั่นแหละที่เจ้าตัวดูจะมีความสุขเหลือเกิน มีครั้งหนึ่งเคยเปิดไปเจอตอนกำลังพับกางเกงในให้เขาอยู่ สาบานได้ว่าเป็นภาพที่น่ากลัวเหลือเกิน ถ้าหลีกเลี่ยงได้อโณชาจะไม่โผล่ไปเวลานั้นอีกเด็ดขาด
เมื่อตอนเย็นหลงเป็นอะไรก็ไม่รู้ถามคำตอบคำ บางทีอาจจะเหนื่อยกับเรื่องงาน เขาเองก็ไม่กล้าเซ้าซี้มาก คนตรงหน้าไม่ใช่เด็กน้อยป้อแป้อีกแล้ว หลงมีหน้าที่การงานที่กดดันมากขึ้นถ้าจะเครียดก็ไม่แปลกหรอก
เขาบังคับให้ทางนั้นอาบน้ำก่อน ดังนั้นหน้าที่ปิดไฟวันนี้จึงตกเป็นของอโณชา แน่นอนว่าไม่ลืมแวะไปส่งสาวน้อยเข้านอนด้วยจูบหวานๆ หนึ่งที ชายหนุ่มเดินฝ่าความมืดกลับเข้ามาในห้องน้ำเย็นฉ่ำจนสะท้านวาบ
เฮือก! ในห้องอันมืดมิดมีเพียงแสงจันทร์จากหน้าต่าง ร่างร่างหนึ่งนั่งหลังตรงแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าดวงตาคู่นั้นไม่จ้องเขม็งมาทางนี้
“ละ..หลง ทำไมไม่เปิดไฟ” ปากถามไปตาก็สอดส่องหาพระ เวรกรรม! ปกติเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีสางเลยไม่มีเครื่องรางของขลังไว้ในห้องเลย ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องใช้งานวันนี้
“คุณอโณ...” เงามืดครางเรียกชื่อ “ถามอะไรหน่อยสิครับ”
“อะไรเหรอ”
“คิดว่า....”
“........”
“ชื่อทิวนี่เพราะไหมครับ?”
เป๊าะ! ไฟในห้องสว่างวาบขึ้น ปีศาจตรงหน้ากลายร่างเป็นเจ้าหมาตัวกระจ้อย มันยกมือขึ้นกุมขมับจิกทึ้งหนังหัวตัวเองราวจะให้ขาดคามือ
“โล้งงงงงงง!” ลำบากคุณพ่อต้องวิ่งเข้าไปยื้อแย่งดึงมือออก อยากจะตีซ้ำอีกสักทีสองที “เป็นอะไรไปอีกเนี่ย”
จะว่าโล่งใจก็โล่ง ท่าทางจริงจังแต่ดูติ๊งต๊องมีแต่หลงเท่านั้นแหละที่ทำได้ อโณชาจับมือสองข้างของอีกฝ่ายไว้ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆ ที่ข้างเตียง
“คิดอะไรอยู่ หือ?”
น้ำเสียงอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าใบหู เขย่ากระดูกค้อน ทั่ง และโกลน ไหลเข้าเส้นเลือดพุ่งตรงถึงหัวใจ หลงมองสองมือของตัวเองที่ถูกฝ่ายนั้นกอบกุม
นี่มันท่าขอมือหมาแบบมาตรฐานเลยนี่นา... มันหลบตาวูบ เหมือนสาวน้อยปากไม่ตรงกับใจ “มะ..ไม่มีอะไรหรอกครับ พอคิดอีกทีมันก็เรื่องงี่เง่าชัดๆ”
“เรื่องงี่เง่าถ้าปล่อยไว้นานก็เป็นเรื่องใหญ่เหมือนกันนะ” อโณชาบีบอุ้งมือเย้าแหย่ “ไหนเล่ามาสิ”
เอ๊ะ...ทำไมบรรยากาศงอนง้อเมื่อครู่มันกลายเป็นออร่าสีดำกันนี่ จะเกี่ยวข้องกับกระดูกมือที่ถูกบีบจนลั่นเอี๊ยดอ๊าดนี่หรือเปล่านะ และก่อนที่มือจะแหลกไอ้หลงก็ยอมสารภาพออกไป
“ผมกำลังคิดว่าจะให้คุณอโณเรียกว่า ‘ทิว’ ดีไหมน่ะครับ”
“หา?” คำตอบเล่นเอาคนฟังเบิกตากว้าง “ทำไมล่ะ ก็ตอนนั้นเป็นคนบอกให้ฉันเรียกเองนี่”
“ผมชอบชื่อนั้นครับ!” ไม่ว่าจะเฉินหลง หลงใหล หรือหมาหลงแค่คุณอโณเป็นคนตั้งให้เขาก็ชอบแล้ว “ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจนะ”
ไอ้คำพูดเหมือนเขานอกใจนั่นมันอะไรกัน ตกภาษาไทยอีกหรือไง “คุณอโณยืนยันขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ว่าไม่ได้มองผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยง” มันงึมงำอยู่ในลำคอ “ตะ..แต่พอมีคนมาบอกกว่าเป็นหมาทีไรก็แอบเครียดทุกที”
ดวงตาเรียวช้อนมอง
“ผมเหมือนหมาจริงๆ เหรอครับ”
อึก... น้ำท่วมปากไหลนองไปทั้งพื้น ทำไมคำถามนี่มันตอบยากกว่า ‘รักผมหรือเปล่า’ อีกนะ ให้ตอบคำถามน่าอายยังพอทน แต่ให้โกหกเรื่องที่เห็นอยู่ทนโท่นี่อโณชาทำไม่ลงจริงๆ มือที่บีบคลายออก คนด้านล่างเสสายตาหลบ
“ถะ...ถ้าจะบอกว่าไม่เหมือนก็คงโกหก” เห็นทางนั้นสะดุ้งแล้วอโณชาต้องรีบบีบมือไว้ก่อนมันจะสติแตก “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชอบแบบสัตว์เลี้ยงสักหน่อย”
“......”
“แน่นอนว่าในหมู่สัตว์เลี้ยงเก๋ากี้ต้องเป็นที่หนึ่ง”
“อยู่ๆ มาพูดชมเก๋า...”
“แต่ในหมู่มนุษย์หลงเป็นที่หนึ่งนะ”
พรึ่บ! ฐานพีระมิดพลิกขึ้นมาอยู่บนยอดในพริบตา ราวกับพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ หลงเหมือนกางแขนออกเหนือหมู่มวลมนุษย์ ปล่อยให้สายลมแห่งชัยชนะพัดผ่านที่ข้างแก้ม
“ดูทำหน้าเข้า” เพราะทนหมั่นไส้ไม่ไหวจึงต้องระบายออกด้วยการผลักหัวไอ้หมาหลงเบาๆ หนึ่งที “หายเครียดแล้วใช่ไหม”
“หายแล้วสิครับ” ไม่ว่าเปล่ายังเขย่ามือไปมาอย่างปรีดายิ่งนัก
“เฮ้อ” เจ้านายถอนหายใจยาว “ไอ้เราก็นึกว่าเครียดเรื่องงาน แต่มาเครียดเรื่องบ้าๆ นี่ก็สมเป็นหลงดีล่ะนะ”
“ไม่ใช่เรื่องบ้าๆ นะครับ นี่เกี่ยวข้องกับสถานะทางสังคมของผมเชียวนะ!” แค่เรื่องเรียกชื่อไอ้เด็กนี่โยงไประดับสังคมเลยทีเดียว อโณชานับถือมันในใจ
“เอาเถอะ” ชายหนุ่มเหยียดตัวขึ้นยืน “หายบ้าแล้วก็นอนกันเถอะ”
มือตบปุๆ ลงบนหัว
“เนอะ เจ้าหลง”
“โธ่! คุณอโณ เดี๋ยวผมก็เห่าตอบหรอกครับ”
“ฮ่าๆ ๆ”
ปัญหาชีวิตคู่ช่างติ๊งต๊องเหลือหลายจนอโณชานึกขำ เขาเดินกลับไปที่ประตูเพื่อดับไฟ แลเมื่อห้องมืดสนิทไอ้หลงก็ยอมกระเถิบกลับขึ้นเตียงแต่โดยดี แน่นอนว่ายังไม่นอนหรอกถ้ายังไม่ได้วอแว
ทันทีที่ปีนกลับขึ้นไปบนเตียงก็ถูกอีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาทันที หลับตาพริ้มน่ารักน่าเอ็นดู อโณชารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ก็มันเป็นหนึ่งในกิจวัตรนี่นา
สัมผัสเบาๆ บนริมฝีปากทำหัวใจฟูฟ่องทุกครั้งก่อนนอน ยังไม่ทันจะชักหน้ากลับไอ้หลงก็โฉบเข้ามา
จุ๊บ “คืนให้ครับ” หน้าด้านไม่มีใครเกิน แต่อโณชาก็ชอบแบบนี้แหละถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “ขอโทษนะครับที่ทำตัวงี่เง่าใส่”
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอกนะ คิดอะไรแบบนี้ก็สมเป็นหลงดี”
“นี่ชมหรือด่าครับ”
“แล้วแต่จะคิดเลย” แหย่หมาเสร็จก็สบายใจตลบผ้าห่มขึ้นคลุมร่างพร้อมกับล้มตัวลงนอนทันที เขาพลิกตัวเข้าหาหน้าต่างรอจนผ้าห่มอีกฝั่งที่ขยับไปมาสงบลง เป็นสัญญาณบอกว่าหลงพร้อมจะนอนแล้วเช่นกัน
มีคำกล่าวที่ว่าความรู้สึกหากไม่พูดออกมาก็ไม่มีวันเข้าใจถ่องแท้ อโณชารู้ดีว่าการสื่อสารสำคัญแค่ไหนสำหรับชีวิตคู่ ดูอย่างแพรกับบอลนั่นสิ ตีกันได้ทุกวี่ทุกวันเพราะไม่ยอมพูดกันดีๆ เอาแต่คิดแทนกันอยู่นั่นแหละ เขาเลยดีใจนิดหน่อยที่หลงยอมบอกตรงๆ ว่าคิดอะไร จะเป็นเรื่องงี่เง่าปัญญาอ่อนแค่ไหนขอแค่พูดออกมาก็จะคลี่คลายไปเอง
ในเมื่อหลงยอมพูดขนาดนี้แล้ว ตัวเขาเองก็...
“หลง..”
“ครับ?” อโณชาสัมผัสได้ถึงผ้าที่ไหวเล็กน้อย
“เรื่องชื่อน่ะ” เสียงทุ้มนุ่มอู้อี้เล็กน้อยเมื่อใบหน้าแนบลงกับหมอน “จริงๆ แล้วที่เรียกว่าหลงฉันก็ไม่ได้คิดว่าเป็นหมาหลงแล้วนะ”
“ระ..หรือว่า...”
“แล้วก็ไม่ใช่หลงใหลด้วย”
ผ้าห่มกระตุกเล็กน้อย
“ถ้าหลงน้อยใจเพราะคนอื่นบอกว่ามันเหมือนหมา”
ใบหูขาวๆ นั่นขึ้นสีเรื่อ
“แต่ ‘หลง’ ในพจนานุกรมของฉันแปลว่า ‘ที่รัก’ นะ” ในห้องที่มืดมิด แต่โลกของหลงสว่างวาบราวตั้งอยู่บนผิวดวงอาทิตย์ คำพูดของอโณชาทั้งเอาหน้าสั่นลามไปถึงปลายเท้า ผิวเนื้อระเบิดกระเด็นกระดอนจนเหลือแต่กระดูกเท่านั้น ก้อนมวลแห่งความสุขซาบซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย
“คะ...คุณอโณ..” สิ่งมากมายในหัวกลั่นออกมาได้เพียงชื่อเท่านั้น หลงมองใบหูแดงๆ ราวกับมันส่องแสงท่ามกลางความมืด รีแอคชั่นยิ่งใหญ่อลังการ อีกนิดก็ออก got talent ได้เลย
“นอนเถอะ” จะว่าหนีความอายก็ใช่ อโณชาเป็นพวกแก้ผ้าไม่อายเท่าบอกรัก เขายกผ้าขึ้นคลุมโปง แต่มันก็ผืนเดียวกับหลงนี่หว่า จะหนีไปไหนพ้นล่ะ ร่างด้านหลังพุ่งเข้ามาประชิดทันที ทิ้งน้ำหนักลงมาจนคนแก่กว่าต้องบ่น “หนักนะ”
“ก็คุณอโณดึงผ้าห่มไปนี่ครับ” เจ้าก้อนมนุษย์ซุกจมูกลงบนบ่า “หนาวจังเลย”
อยากจะตลบผ้าห่มให้มันทั้งผืนจับม้วนๆ แล้วถีบลงเตียงไปซะ แต่นั่นก็แค่ความหมั่นไส้ ใจจริงอโณชาแพ้ลูกอ้อนหน้าด้านแบบนี้จะตายไป เขาหดคอหนีในจังหวะที่มันชักลามปามกินใบหูเข้าไป
“อื้อ อย่ากัด!” ชายหนุ่มดุ “เป็นหมาหรือไง”
“ตอนนี้ให้เป็นก็ได้ครับ” ทั้งที่ไม่เห็นหน้า แต่หลงเผลอยักคิ้วให้ “หมา-นุดเบอร์หนึ่งในใจคุณอโณ”
“นี่เก่งภาษาไทยจนเล่นมุกควายได้แล้วเหรอเนี่ย”
“เห็นแบบนี้ผมก็มีการพัฒนานะครับ!” จะให้เป็นไอ้เอ๋อตลอดก็ตามหยอดคุณอโณไม่ทันพอดีสิ ร่างตรงหน้าเริ่มขยับยุกยิกเมื่อลมร้อนๆ พ่นใส่ต้นคออีกครั้ง จั๊กจี้จนไม่รู้ว่าลมหรือขนจมูกกันแน่ที่โดนใส่
หลงอยากจะวิ่งไปเผาพจนานุกรมทั้งโลกทิ้ง หรือไม่ก็เปิดไปหน้าที่ขึ้นต้นตัวอักษรด้วย ‘ห’ ขีดฆ่าความหมายของทุก ‘หลง’ บนโลกใบนี้ให้เหลือแต่พจนานุกรมของคุณอโณเพียงเล่มเดียว
เล่มที่บอกว่าเขาเป็น ‘ที่รัก’ “คุณอโณ” มันเปลี่ยนมาสูดดมกลิ่นแชมพูจากเส้นผมแทน เพราะเกรงว่าคุณอโณจะดิ้นตกเตียงไปเสียก่อน “เรียกชื่อผมอีกได้ไหมครับ”
“หลง”
“เรียกอีกสิครับ”
“หลง พอแล้วน่า”
“ขออีกรอบนะครับ”
“รอบสุดท้ายแล้วนะ หลง”
“อีกที..”
“ที่รัก” พรึ่บ คนที่กำลังถูกต้อนตวัดร่างพลิกกลับมาก่อนจะพุ่งโฉบเข้ามางับเบาๆ ที่ปลายจมูกเลอะกระ คนรุกเมื่อครู่เบิกตากว้าง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นเหยื่อในพริบตา พ่อคนตาโศกเลิกคิ้วขึ้นอย่างผู้ชนะ “นอนได้แล้ว”
ใช่! คุณอโณน่ะหลับเร็วอย่างกับอะไรดี! หายใจเข้าออกหลับตาพริ้มซบอยู่ข้างๆ หลงนี่ไง ทิ้งไว้แต่เศษซากมนุษย์ที่นอนตาค้างและไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงเลย
ไอ้ดวงตาน่ะไม่เท่าไหร่ ล้าจากคอมมาทั้งวัน แต่ดวงใจตรงอกซ้ายที่เต้นอย่างบ้าคลั่งนี่ถามว่ามีใครจะรับผิดชอบบ้างไหม! หลงได้แต่เงี่ยฟังเสียงมันเต้นสลับกับลมหายใจเข้าออกของอีกคน
เหมือนถูกคุณอโณยี่สิบคนจับมือเป็นวงกลมแล้ววิ่งล้อมรอบพร้อมพร่ำเรียก
หลง หลง หลง หลงแล้วแบบนี้ ‘ที่รัก’ จะหลับลงได้ยังไงเล่า!
END
อิหลงเวิ่นเว้อน่าตบมากค่ะ เขียนไปเบ้ปากไป หมั่นไส้ 555555
คุณอโณตามใจจนเสียผู้เสียคนไปหมดแล้ว ฮือออออออออ
แวะมาอัพตอนพิเศษสักหน่อยพร้อมแจ้งข่าวเปิดจองค่า ขายของๆ เย้ๆ 55555
ตอนนี้ หลง (มา) รัก เปิดจองแล้วถึงวันที่ 5 ส.ค.นะคะ
สนใจดูรายละเอียดที่นี่เลยจ้า
https://www.facebook.com/pg/IndigosFiction/photos/?tab=album&album_id=1596878287094544ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามหลงกับคุณอโณมาโดยตลอดนะคะ
กลับมาโพสนี่ก็คิดถึงคู่รักบ้าบอนี่อีกแล้ว ;/////;
ป.ล.ใครติดใจอาแสงพญานกแกมีเรื่องเป็นของตัวเองแล้วนะคะ เปิดวาร์ปขายคุณอาสุดเท่จ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56697.0
หัวข้อ: ► หลง (มา) รัก ◄ เขาเรียกผมว่าหลง+แจ้งข่าวเปิดจอง [UP! 19/06/60] p.37 (อ่าน 334046 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก