Chapter : 101: ตามเมียกลับบ้าน
[พี่หมอ...♡]
สภาพผมตอนนี้เหมือนไอ้บ้าคนหนึ่งที่ทำเมียหาย ผมไม่น่าปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เลย เพราะเรื่องนั้นทำให้ฝนเข้าใจผิดแล้วหนีผมไปโดยไม่ฟังแม้แต่คำอธิบาย
ผมนั่งจ๋องอยู่หน้าโทรศัพท์ หวังให้ใครสักคนโทรกลับหลังจากเพียรโทรหาทุกคนที่ผมมีเบอร์โทร ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น ผมไม่รู้ว่าฝนมีเพื่อนที่ไหนอีก นอกจากว่าฝนจะมีเพื่อนใหม่ที่มหา’ลัย ซึ่งผมไม่รู้จักและไม่มีเบอร์ติดต่อ
ผมนั่งกุมขมับ นึกย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เพราะผู้หญิงคนนั้น และเพราะสัญชาตญาณชั้นต่ำเลวๆ ของตัวเอง
ผมพักเบรกในห้องพักแพทย์เหมือนอย่างเคย แล้วหมออรก็เดินเข้ามา ผมไม่อยากเสียมารยาท แต่หมออรรุกผมรุนแรง ผมไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าจูบ มันเหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ แต่เป็นเพียงแค่เสี้ยวอึดใจเท่านั้น พอรู้ตัว ผมก็ผลักหมออรออก ผมรีบเดินออกจากห้องนั้น ไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างคราบลิปสติกที่ปากออก
ปากผมมีไว้เพื่อฝนเท่านั้นไม่ใช่เพื่อคนอื่น
พอเดินออกมาก็เห็นพี่ณีย์เดินหน้าตื่นเข้ามาหา สีหน้าร้อนใจของพี่ณีย์ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรได้เท่ากับปิ่นโตอันคุ้นเคยนั้น
ปิ่นโตของน้ำฝน
น้ำฝนมาหาผม
“เมื่อกี้พี่เจอน้ำฝนข้างล่าง เธอร้องไห้ใหญ่เลย คุณหมอไปทำอะไรอะไรให้น้องฝนน้อยใจคะเนี่ย ถามยังไงก็ไม่ยอมตอบ”
ผมอึ้งฟัง
หรือว่าเมื่อกี้…
ผมไม่รอให้พี่ณีย์ซักไซ้อะไร รีบล้วงหยิบมือถือมากดโทรหา แต่ฝนกดตัดสาย พอโทรซ้ำ ฝนก็ปิดมือถือหนีผมไปแล้ว
อีกไม่ถึงสิบนาทีก็หมดเวลาพักเบรกผมแล้ว ผมรีบวิ่งลงไปดักที่ปากทางออก หวังเจอรถของฝน แต่ไม่มีสักคนที่ใช่ กระทั่งหมดเวลาพักเบรก ผมต้องตัดใจ กลับไปทำงานต่อ
หลังเลิกงานก็รีบโทรหาน้ำฝนอีกรอบ แต่โทรกี่รอบๆ ก็ไม่ติด ขับรถกลับบ้านก็ไม่เจอ ผมเร่งโทรหาทุกคนที่ผมมีเบอร์โทรกระทั่งมานั่งมองโทรศัพท์อยู่นี่แหละ
“น้ำฝน”
ผมกุมหัวตัวเองไว้ จะเข้าใจผิดกันไปมากน้อยแค่ไหน จะน้อยใจแค่ไหน จะร้องไห้มากแค่ไหน ผมแทบไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืนกระทั่งรุ่งเช้า
สายๆ ตันก็รีบโทรมารายงานว่าเจอฝนแล้ว มามหา’ลัยตามปกติ ผมถามว่ารู้ไหมว่าฝนไปนอนที่ไหน ตันบอกลุงรหัสของมันเอง ภูมิ
ผมนิ่งอึ้งไป
หวังว่าฝนจะไม่ประชดหรือเสียใจจน…
ไม่ ฝนไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ๆ ผมฝากบอกให้ตันบอกฝนให้เปิดมือถือ มันบอกว่าฝนลืมไว้ในรถ แต่ผมว่าฝนจงใจทิ้งไว้ที่นั่นมากกว่า
“มีอะไรกันเหรอพี่ บอกหน่อย พวกผมจะได้ช่วยกันถูก มันคงร้องไห้มาตลอดทั้งคืนแน่ๆ ตาบวมตุ่ยเลย พี่ไปรังแกอะไรมัน”
ตันถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ตันฟัง
“เป็นผมก็เชื่อยาก เห็นตำตา”
“แต่พี่บริสุทธิ์ใจ ไม่ได้มีอะไรกับหมออร แต่ตอนนั้นมันตกใจถึงไม่ได้ผลักไส”
“ผู้หญิงสมัยนี้เนี่ยนะ” มันบ่นเบาๆ “ไงเดี๋ยวผมจะเล่าความจริงให้มันฟัง พี่สงบใจไว้ละกัน ฝนมันรักพี่มาก อธิบายดีๆ มันคงเข้าใจ”
ผมก็ได้แต่นั่งร้อนใจ ทำงานแบบสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากเร่งเวลาให้มันจบๆ ไป ผมได้เบอร์ภูมิมาแล้วจากความช่วยเหลือของเพื่อนๆ ฝนเอง
ถ้ามันหนีไปอีก ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ผมก็ต้องตามตัวมันกลับมาให้ได้
หลังออกเวร ผมรีบโทรหาเพื่อนฝน ดีแต่พวกนั้นคอยกักตัวฝนไว้ไม่ให้หนีอีกรอบ ไผ่แทบกระทืบอกผมหลังรู้ข่าว แต่ก็ยังดีที่มันใจเย็นฟังผมอธิบาย ผมขับรถตรงไปหามันที่มหา’ลัย ซึ่งตอนนี้มันกำลังทำกิจกรรมอยู่ ผมยืนคอยอยู่ห่างๆ กระทั่งภูมิเดินตรงมาเผชิญหน้า
“รู้ใช่ไหมว่าฝนเสียใจแค่ไหน”
ผมมองตาคนพูด ฝนคงเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้ว
“รู้ แต่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“จูบกับผู้หญิงให้เห็นต่อหน้าต่อตาเนี่ยนะ”
ผมถอนหายใจแรง ถ้าพูดออกไปก็เหมือนเอาผู้หญิงมานินทา
“ผู้หญิงเก็บแต้ม”
ผมสรุปให้สั้นๆ ภูมิขมวดคิ้วมุ่น คงยังไม่เข้าใจ
“ผู้หญิงเขารุกมา”
ผมบอกต่อ ภูมิคลายหัวคิ้วลง แต่ดูยังไม่เชื่อเท่าไหร่ ผมพ่นลมหายใจแรงอีกรอบ
“นักล่าผู้ชาย เหยื่อรายสุดท้ายที่ยังไม่ถูกเขมือบก็คือพี่นี่แหละ”
ผมจำต้องอธิบายตรงๆ ภูมิทำสีหน้าคล้ายคนตาสว่าง
“เมื่อวานโดนปล้ำจูบว่างั้น”
ผมพยักหน้า ภูมิหัวเราะหมิ่นๆ ไม่รู้ว่าหมิ่นผมหรือว่าผู้หญิงกันแน่
“ฝนละเมอหาพี่เมื่อคืน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“ขอบใจมากที่ช่วยดูแลให้”
ภูมิพยักหน้า ผมยืนคอยอยู่อย่างนั้น ตลอดเวลาที่ผมยืนเฝ้า ฝนไม่หันมาสบตาเลย ไม่คิดแม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ ผมถอนหายใจแรง
[ต่อค่ะ 40%]
หลังจากซ้อมเชียร์เรียบร้อย มันก็อาสาไปช่วยเขาทำอุปกรณ์เชียร์ ผมรู้ว่ามันจงใจหนีหน้าผม ผมไม่เข้าไปยุ่ง แต่จะรอจนกว่ามันเสร็จ
กระทั่งผ่านไปถึงสามทุ่ม ทุกคนแยกย้ายกันกลับ ฝนถึงได้แยกย้ายจะกลับบ้าง ผมรอโอกาสนี้มานาน ยืนคอยจนหงุดหงิด มันไม่สนใจผมทำท่าจะเดินไปที่รถมันเอง ผมจึงตัดสินใจเดินไปลากมันมาโยนขึ้นรถตัวเอง
ฝนไม่โวยวายอะไร นั่งเงียบเป็นเป่าสาก ผมสตาร์ทเครื่องเพื่อเปิดแอร์ แต่ยังไม่ขยับรถ ไฟภายในมหา’ลัยยังเปิดจ้า ท้องพากันร้องเพราะผมยังไม่ได้กินข้าว แต่ฝนกินแล้วตอนช่วยงาน
“ฟังพี่อธิบายก่อน”
ฝนเมินหน้าไปทางอื่น ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“พี่ไม่ได้มีอะไรกับหมออร ที่ฝนเข้ามาเห็น คือหมออรเขารุกจูบพี่ ครั้งที่แล้วที่มีรอยจูบเช่นกัน แต่ครั้งนั้นแค่กอด พี่ผละหนีได้ก่อน ครั้งนี้กะทันหัน พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขา และไม่คิดจะมีด้วย มันอาจฟังดูไม่ดีนะ ถ้าพี่พูดก็เหมือนเอาผู้หญิงมานินทาว่าร้าย แต่ถ้าไม่พูด ฝนก็ไม่เข้าใจ หมออรเป็นผู้หญิงรักอิสระ เก็บแต้มหมอหนุ่มๆ ในโรงพยาบาลจนหมด มีเมียไม่มีเมียเขาไม่สนใจ ขอให้เขาชื่นชอบ พี่เป็นคนสุดท้ายในเป้าหมายที่ยังไม่ถูกเก็บแต้ม”
ฝนไม่หันมามอง
“พี่รักนายนะฝน ถ้าไม่รัก พี่คงไม่มาตามเฝ้าขนาดนี้หรอก ภาพเหตุการณ์มันอาจเชื่อยาก แต่พี่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ตลอดเวลาที่ทำงาน ก็อยู่แต่ในห้องตรวจ ออกพบคนไข้ที่ไหนก็มีนางพยาบาลไปด้วยตลอด พักเบรกก็อยู่แค่ในห้องพัก ซึ่งใครจะเข้าไปเห็นเมื่อไหร่ก็ได้ คงไม่มีโอกาสทำอะไรอย่างที่ฝนคิดได้สะดวกนักหรอก เลิกงานก็กลับบ้าน ซึ่งฝนก็น่าจะรู้ตารางเวลางานพี่ดี ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา พี่เคยเถลไถลที่ไหนไหม”
ฝนยังไม่ยอมหันมามอง
“ฝน” ผมเรียก ค่อยๆ ดึงฝนหันมาสบตา ฝนก้มหน้า น้ำตารินอาบแก้ม “พี่รักฝนนะ ไม่เคยคิดนอกใจ ไม่เคยคิดจะนอนกับใครอื่นด้วย ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ฝน”
มันสะอื้นจนอกไหว
“เชื่อใจพี่สิ เราผ่านความลำบากกันมาเยอะนะ กว่าจะได้รักกัน อย่าให้มันมาแตกหักเพราะเรื่องเข้าใจผิด คนที่อยู่ตรงนี้ของพี่คือฝนนะ”
ผมจับมือมันวางไว้บนอกตัวเอง ตรงตำแหน่งหัวใจ ฝนเงยหน้าสบตาผม น้ำตาแตกพลั่กราวกับเขื่อนทลาย
“พี่ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ขอโทษที่ทำให้ต้องหนีออกจากบ้าน และร้องไห้เสียใจแบบนี้”
ผมดึงมันมาจูบซับหน้าผากแผ่วเบา มันสะอื้นแรงขึ้น ผมลากมันมานั่งบนตัก ปรับดันเบาะไปด้านหลังเพื่อไม่ให้หลังมันถูกพวงมาลัย
“พี่รักฝนนะ เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนเลยเพราะรอว่าใครสักคนจะโทรมาแจ้งข่าวฝน”
ฝนตวัดวงแขนโอบรอบลำคอผมไว้
“ผมขอโทษ”
มันพูดปนสะอื้นเหมือนเด็กน้อย ผมกอดมันแน่นขึ้น จูบซับแก้มขาวเบาๆ
ผมนั่งปลอบใจมันอยู่พักใหญ่ จนมันสงบจิตใจได้ ผมดันตัวมันออก เกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ยังคั่งค้างให้เบามือ
“เมียพี่น้อยใจแรงจัง ครั้งหน้าอย่าหนีอีกนะ มีอะไรให้คุยกันตรงๆ เข้าใจไหม”
มันพยักหน้า ผมกอดมันอีกรอบ
บางสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจแวบผ่านเข้ามา มันไม่มากหรอก แต่ก็ยังคาใจ ผมค่อยๆ ดันฝนออกมามองหน้าอีกรอบ
“ฝน”
มันมองตาผม ตาตูบจนเห็นได้ชัดเลย ผมค่อยๆ แตะนิ้วลงบนนั้นเบาๆ อย่างสงสาร จริงๆ ผมไม่ควรจะถามให้ฝนเสียความรู้สึกอีก แต่ถ้าไม่ถามเลย สิ่งนี้อาจจะเป็นชนวนให้เกิดปัญหาสำหรับเราในอนาคตก็ได้
“ฝน ฝนไม่ได้น้อยใจพี่จนคิดสั้นประชดด้วยการ….”
ผมค้างคำพูดไว้ มันขมวดคิ้วทำหน้าฉงน
“อะไร” แล้วถามกลับ
“เอ่อ..นอนกับภูมิ”
มันตาโต ผลักอกผมออกแรง
“คิดอะไรของพี่!!”
“ไม่ได้ทำใช่ไหม”
ผมถามย้ำอีกรอบเพื่อให้ได้คำตอบ มันเบะหน้า ทำท่าจะบ่อน้ำตาแตกอีกรอบ ผมรีบดึงมันมากอดแน่น
“ถ้าเป็นเวลาปกติพี่ไม่คิดว่าฝนจะทำหรอก แต่พี่กลัวว่าฝนจะน้อยใจจัดๆ หรือประชดที่คิดว่าพี่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้วทำแบบเดียวกันบ้าง อะไรทำนองนี้ไง”
มันดันตัวออกมามองน้ำตาริน ต่อยอกผมปั้กใหญ่ แล้วรัวต่อยอีกหลายๆ รอบจนผมต้องเอามือรองรับไว้เพราะความเจ็บ
“คิดอะไรบ้าๆ ต่อให้ผมโกรธพี่ขนาดไหนก็ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
ผมตรึงมือมันที่พยายามจะต่อยผมไว้ รวบกอดมันแน่น
“พี่ขอโทษที่ทำให้ฝนโกรธอีก แต่มันคาใจ อยากถามให้เคลียร์ ไม่อยากให้เป็นปัญหาทีหลัง”
มันหยุดต่อย ซบหน้ากับอกผมนิ่งๆ ผมปล่อยมือมันออก โอบกอดมันไว้ ลูบหัวแผ่วเบา
“ผมขอโทษ ผมผิดเองที่ไม่คุยกับพี่ดีๆ ซะก่อน”
มันอู้อี้บอก ผมยิ้ม กระชับกอดมันแน่นขึ้น ผมดันหน้ามันออกมาเกลี่ยน้ำตาให้อีกรอบ
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ พี่หิวแล้ว มานั่งเฝ้าฝนตั้งแต่ออกเวร ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
มันตาโต ทำท่าจะลุกไปหาซื้ออะไรมาให้ผมกิน แต่ผมเบรกมันไว้ก่อน
“พี่อยากกินกับข้าวฝีมือฝน กลับไปทำกินที่บ้านกันดีกว่า”
ฝนพยักหน้ายอมง่ายๆ ผมดันตัวฝนกลับไปนั่งที่เดิม ทิ้งรถฝนไว้ที่นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยขับมาส่ง
[...80%]
พอกลับถึงบ้าน มันรีบเข้าไปกราบขอโทษพ่อกับแม่ก่อน เพราะการหายตัวไปของมันทำให้พวกท่านเป็นห่วงกันมาก ไผ่รู้ข่าวจากเพื่อนๆ มันเองแล้ว จึงไม่เข้ามายุ่มย่ามอะไรมาก
หลังจากนั้นฝนก็รีบเข้าครัวไปทำอะไรให้ผมกิน ง่ายๆ ครับ เป็นอาหารแบบจานเดียว ไม่หนักท้องและแคลอรี่ต่ำ
ระหว่างรอมันทำผมก็ขึ้นไปอาบน้ำก่อน ลงมาอาหารง่ายๆ หน้าตาน่าทานก็มาวางไว้ตรงหน้าแล้ว ผมดึงฝนมานั่งบนตัก รายนั้นไม่อิดออด ตอนนี้ทุกคนในบ้านเข้านอนกันหมดแล้ว ผมนั่งกินด้วยมือเดียว มืออีกข้างโอบกอดเมียรักไว้แน่น
ฝนดูแลผมดีมาก มุมปากเปรอะเปื้อนก็หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ ความน่ารักและใส่ใจของน้ำฝน ทำให้อาหารจานนี้รสเด็ดขึ้นเป็นกอง แรกๆ ก็กินเอง หลังๆ ผมก็อ้อนให้น้ำฝนป้อน มันทำตามอย่างว่าง่ายเหมือนกัน
ผมยิ้มผ่านดวงตาใส่คนป้อน หอมแก้มมันไปอีกฟอด กระทั่งอาหารหมดจาน
“อิ่มไหม เอาเพิ่มอีกหรือเปล่า”
มันถามต่อ ผมส่ายหน้าไปมา ไซ้ปากกับปลายคางคนบนตัก
“ท้องอิ่มแล้ว แต่อยากกินอย่างอื่นต่อ”
แก้มมันแดงเถือกอย่างรู้ความหมาย
“ดึกแล้ว พรุ่งนี้ทั้งผมและพี่ต้องตื่นแต่เช้า”
ผมส่ายหน้าไปมา มันอ้อมแอ้มพูด
“ผมเหนื่อย”
“งั้นฝนนอนอยู่เฉยๆ พี่จะทำเองทั้งหมด”
“บ้า ทำได้ที่ไหนเล่า ไหนบอกไม่ได้นอนมาทั้งคืน รีบนอนเร็วๆ สิ”
“อยากชาร์จแบตก่อน”
มันไม่พูดโต้ตอบอะไรผมอีก ดันตัวลุก หยิบจานเปล่าไปล้าง พอเสร็จก็เดินลิ่วๆ ขึ้นห้องไป ผมหัวเราะหึๆ ก้าวตามไปติดๆ ฝนเข้าไปอาบน้ำ ผมนอนอ่านหนังสือรอบนเตียง ฝนแต่งตัวเรียบร้อยด้วยชุดนอนมิดชิด
“ไม่ทำนะ ผมจะนอน”
มันต่อรอง ผมพยักหน้า ตบที่นอนปุๆ มันฉีกยิ้มกว้างพอใจ ก้าวขึ้นเตียงมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ พลิกตัวหันหน้าเข้าหาผมอย่างที่เคยทำทุกคืน
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมไม่ตอบราตรีสวัสดิ์ ขยับพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวเล็กไว้
“ฝนนอนไปนะ ที่เหลือพี่จัดการเอง”
“อย่านะ!!”
ครับ นี่คือนาทีแรก
“อืม..อ๊า…พี่หมอ”
นี่คือหลายนาทีถัดมา
แล้วหลังจากนั้น
“เบาๆ น้ำฝน…”
นี่คือเสียงผมเอง = = ;
ฝนตื่นขึ้นมาในสภาพเอวเดี้ยงเล็กน้อย ผมขับรถไปส่งฝนแต่เช้า แล้วขับรถตรงไปทำงาน ตกเย็นพี่ณีย์เดินหน้าแช่มเข้ามาหา
“คุณหมอรู้เรื่องรึยังคะ”
“ว่า..?” ผมถามงงๆ
“ก็หมออรจอมเก็บแต้ม เธอถูกเนรเทศออกจากโรงพยาบาลเราไปแล้วนะคะ โทษฐานทำตัวไม่เหมาะสม คำสั่งไล่ออกแบบเฉียบขาดจากทางผู้ใหญ่”
ผมมองงงๆ
“แล้วเดาสิคะ ผู้ใหญ่คนนั้นเป็นใคร”
ผมทำหน้างงกว่าเดิม
“เจ้าหล่อนคงไม่รู้ว่าคุณหมอกับน้องฝนเป็นลูกรักของอาจารย์หมอไพศาลขนาดไหน เมื่อวานพี่ณีย์เอาข่าวไปเล่าให้ท่านฟังว่าน้ำฝนหนีออกจากบ้านเพราะเข้าใจผิดเรื่องคุณหมอ รุ่งขึ้นอาจารย์หมอสั่งปลดด่วนเลยค่ะ เก็บกระเป๋าแทบไม่ทัน”
“ท่านเชื่อได้ไง แค่สิ่งที่พี่ณีย์พูด”
“แหม อาจารย์เขารู้มานานแล้วล่ะค่ะ แต่ท่านก็ไม่พูดอะไร เพราะเห็นว่าก็ไม่เดือดร้อนอะไรมาก แต่ดันมาทำให้น้องฝนร้องไห้จนหนีออกจากบ้านแบบนี้ อาจารย์แกคงทนไม่ได้ ไล่ตะเพิดไปเลย”
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ สงสารเหมือนกัน แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้ว ผมจะได้หมดห่วงสักที
“แล้วคุณหมอล่ะคะ เรื่องอะไรไปยืนให้แม่นั่นจูบ”
“ผมกำลังอึ้ง พอรู้ตัวอีกทีก็รีบผลักออก แต่จังหวะนั้นฝนคงมาเห็นเข้าพอดี”
พี่ณีย์จิ๊ปาก ผมส่งข้อความไปเล่าให้ฝนฟัง แต่ฝนบอกรู้เรื่องแล้ว พี่ณีย์โทรไปอธิบายให้ฟังแบบละเอียดยิบ ผมหัวเราะ สงสัยวันหน้าต้องหาซื้อของขวัญมามอบให้เป็นสินน้ำใจในการช่วยเหลือซะแล้ว ผมบอกน้ำฝนไปแบบนั้น และน้ำฝนก็เห็นด้วย
To be Con...
วิ่งหลบทีนคนอ่าน บอกจะมีเอ็นซี แต่ไหงมาเอ็น ๆ แค่นี้ เฮ้ย คนเขียนจำผิด คิดว่ามันมีเอ็นจัดเต็ม ขออภัย วิ่งหางชี้หนีบาทา!!
ปล. 1 อย่าลืมไปหาอ่านเรื่อง try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์ กันน้าาา หนุกแน๊ #มีนาวาคิม
แจ้งข่าว!!!!!
ทุกคนนนนนนนน ใครที่พลาดงานหนังสือตลาดฟิค ไปเจอกันได้อีกทีที่งานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์สิริกิตติ์วันที่ 13-24 นี้นะคะ ที่บูธ B2S กับบูธ Hermit ผ่านร้านไหนก็สอยร้านนั้นได้เลย เอาไปแหมะไว้ 5 เรื่อง คือ Hate Love ทาสแค้น,Try Love รักครับ ขอจีบได้ไหมครับอาจารย์, Brother พี่ตัวร้ายกับนายตัดี รวมถึง Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ และ Boyfriends (3P) สำหรับคอหื่นด้วย
ส่วนวันที่ 16 อิคนเขียนจิไปแจกลายเซ็นที่บูธ B2S มาเจอกันได้น้าาา >///<
ปล. 3 ร้านที่มีจำหน่าย มีแค่ร้าน That Y (มีจำหน่ายแล้ว) กับ B2S (ช่วงปลายเดือน)
แล้วเจอกันนน
.
.
.
หนังสือ & e-book
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54068.msg3389162#msg3389162
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
