Ch. 17 : ลูกไก่หาญสู้
(พี่หมอ...♥)
♥
♥
Up 100%
....................................................................................
ผมยืนกอดอก รอไม่ถึงสองนาทีก็เห็นใครบางคนเดินเร็วเข้ามาหา เมื่อกี้ยืนมองฉากสวีทของพวกมันอยู่นานเลย
ผมขับรถตรงมาหาฟ้าทันทีหลังเลิกงาน แต่ฟ้าติดทำขนมอยู่โดยมีเพื่อน ๆ ของไผ่มันช่วยทำอยู่ ผมไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายเพราะเห็นว่าคนเยอะแล้ว อีกอย่างไม่ชอบอยู่กับเด็ก ๆ ด้วย กะจะใช้เวลานี้ตรวจคนไข้อีกคนของผมให้เสร็จ ๆ ไป หลังจากนั้นจะได้ชวนฟ้าไปนั่งคุยกันต่อ
ผมถามหาคนไข้ พวกนั้นบอกว่าเห็นน้ำฝนกับไผ่เดินเข้ามาในสวน ผมตามออกมา แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นฉากสวีทของพวกมันกลางสวนแบบนี้
ตอนแรกกะจะมาตามเพื่อเรียกเข้าไปตรวจในบ้านดี ๆ แต่พอมาเห็นฉากเมื่อกี้ ผมเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน ไม่อยากเข้าไปเจอคนเยอะ ๆ ด้วย หมั่นไส้ไผ่มันด้วย ผมตัดสินใจโทรเรียกให้น้ำฝนออกมาเจอกันข้างนอก โทรไปรอบแรกมันกดตัดสาย โทรไปรอบสองมันก็ทำเหมือนเดิมอีก ผมเลยสินใจงัดแผนการสุดท้ายออกมาใช้
ซึ่งมันก็ได้ผลดีเกินคาด พอมาถึง มันรีบจับข้อมือผมลากให้เดินไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่พวกมันมายืนพรอดรักกันเมื่อกี้ ผมยิ้มเยาะ
“หึ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้”
“อย่าคิดอกุศล ผมแค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพนั้นเท่านั้น ลบเดี๋ยวนี้”
มันหันมามองตาขวางสั่ง ผมไม่ทำตาม ยกมือกอดอด มันเม้มปากแน่น ขยับเข้ามาล้วงหยิบมือถือไปจากกระเป๋ากางเกงผมเองเลย หันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่ผมไวกว่า คว้าแขนมันไว้ มันพยายามสะบัดแขนออก ผมดึงมันเข้ามากอด ปิดปากไว้ด้วยกันการโวยวาย
“คิดจะทำอะไร”
ผมถามเสียงดุ มันอ้าปากงับมือผมแรงจนผมร้องโอ๊ยรีบกระชากมือกลับ มันพยายามดันตัวเองออกแต่เพราะผมยังกอดแน่นอยู่เลยดิ้นไม่หลุด มันเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง สายตาผิดกันลิบลับกับสายตาออดอ้อนให้ผมกกกอดเมื่อคืน ผมแย่งมือถือจากมือมันมาหย่อนใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม มันอาศัยจังหวะนั้นกำหมัดทุบอกผมแรงสลับกับผลักตัวเองออก
“ปล่อย ไอ้คนสารเลว!”
มันยังไม่หยุดทุบอก ผมไม่เจ็บหรอกเพราะแรงมันน้อย อีกอย่างมันทำไม่ถนัดด้วยเพราะผมกอดมันอยู่ ผมรับหมัดสุดท้ายของมันไว้ได้ กำแน่นในมือ
“ปล่อย!”
มันเงยหน้าขึ้นมามองตาขวาง ท่าทางฮึดฮัด พยายามจะกระชากมือหนี ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอกับท่าทางแบบนั้น
หึ ลูกไก่คิดสู้รึ
มันดิ้นอีกรอบ ผมรวบแขนมันติดข้างลำตัว โอบกอดมันไว้ในอ้อมแขนทั้งสองข้าง ค่อย ๆ เพิ่มแรงรัดจนมันเบ้หน้า มันคงเจ็บ แต่ไม่ยักกะร้องออกมาสักแอะ ผมหยุดรัด มันกัดฟันแน่น สายตายังขุ่นขวาง มันพยายามสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนผม แต่ผมไม่ยอมปล่อย มันเงยหน้าขึ้นมามองฉุน ๆ อีกรอบ หอบนิด ๆ จากการดิ้นรนเมือกี้ ผมยิ้มเยาะ
“มีแรงแค่นี้เองเหรอ”
มันกัดฟัน กระทืบเท้าผมแรงพอ ๆ กับโหม่งหัวใส่ปลายคาง เจ็บเหมือนกันนะ ผมคลายมือออกเพราะความมึนนั้น มันจะวิ่งหนีแต่ผมรั้งดึงมันกลับมากอดอีก คราวนี้ผมรัดมันแน่นกว่าเดิมจนมันครางเจ็บออกมาให้ได้ยิน
“เจ็บ! ปล่อย ไอ้คนสารเลว” มันดิ้นไปด่าไป
“หึ อยากให้ฉันส่งภาพเมื่อกี้ไปให้ไผ่ดูนักรึไง”
ขู่ไว้ก่อนครับ เพราะผมรู้ว่ามันได้ผล มันหยุดดิ้นหยุดด่า กัดกรามแน่น มองมาตาขวาง ผมยกยิ้ม จับสองมือมันไพล่หลังพลิกให้หันไปในทิศทางเดียวกัน แนบแผ่นหลังมันติดกับกับหน้าอกกันมันโหม่งคางหรือเหยียบเท้าผมอีกรอบ
“ปล่อย!!”
มันเอี้ยวหน้ามาขู่ฟ่อเอาเรื่อง เริ่มต้นดิ้นอีกที ผมหัวเราะในลำคอ ก้มงับหูมันเบา ๆ มันรีบหดคอหนี
“ปล่อย ไอ้โรคจิต!!”
“หึ แหกปากเยอะ ๆ สิ คนในบ้านจะได้มาเห็นว่าเราสองคนทำอะไรกัน”
มันเงียบเสียงลง แต่ยังไม่หยุดดิ้น ผมรู้ว่าถ้าร่างกายมันดีขึ้น มันจะดิ้นสุดฤทธิ์สุดเดช แต่ผมก็พอจะรู้จุดอ่อนของมันบ้างเหมือนกัน ผมเลื่อนมือผ่านชายเสื้อสูงขึ้นไปที่หน้าอก ควานหาบางสิ่งเล็ก ๆ ภายใน แค่ผมเคลื่อนมือผ่าน สิ่งนั้นก็แข็งตัวสู้มือทันที คนที่กำลังดิ้น ๆ อยู่ชะงักกึก
ผมหัวเราะหึ ๆ ผมว่าร่างกายมันคงเริ่มจดจำสัมผัสของผมได้บ้างแล้ว ผมขยับปลายนิ้วเกลี่ยยอดอกของมันไปมา ยิ่งเกลี่ยสิ่งนั้นยิ่งแข็งตัวต้านมือ ผมบีบมันเบา ๆ
“อย่า..”
มันห้ามเสียงเบา โน้มตัวไปด้านหน้าเพื่อหนีการรุกราน ผมดึงมันเข้ามาชิดอกอีกรอบ คลึงนิ้วอยู่กับสิ่งนั้น
“อืม อย่า..”
มันครางออกมาเบา ๆ ผมก้มปากซุกซอกคอ เลื่อนสูงไปยังติ่งหู ขบเบา ๆ สลับกับไซ้รูหู มันครางออกมามากขึ้น
ผมรู้อะไรเพิ่มเติมอีกอย่าง เวลาที่ผมอ่อนโยน มันจะขัดขืนน้อยลง
“อืม..พี่หมอ อย่า..”
มันครางสะท้านห้ามปราม ผมไล้เล็มอยู่ตรงจุดเดิม มือก็ทำหน้าที่บีบคลึงยอดอกมันไป ทำสองข้างสลับกันไปมา หัวนมมันแข็งตัวสู้มือผมดี ผมแอบหวิวขึ้นมานิด ๆ ยิ่งได้ยินเสียงครางของมันมากเท่าไหร่ ผมยิ่งหวิว
“พี่หมอ..”
มันครางสะท้านอีกรอบ ร่างกายผมร้อนมากขึ้นจากเสียงเรียกเร้าอารมณ์นั้น ได้ยินเสียงคนคุยกันเดินใกล้เข้ามา อารมณ์ที่กำลังจะตื่นดับวูบ ผมปล่อยคนที่ผมกอดอยู่ออก มันทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น ผมหันไปมอง เห็นฟ้ากับไผ่เดินคุยกันเข้ามา หันกลับมามองที่พื้น ฝนยังนั่งอยู่ที่เดิม หน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด สายตามองตรงไปยังทิศทางเดียวกัน ผมก้มจับต้นแขนมันดึงให้ลุกยืน ฟ้ากับไผ่โผล่เข้ามาพอดี
“อ้าว ฝนเป็นไร ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ” ฟ้าถามมาก่อนอย่างเป็นห่วง
“ปะ เปล่า” มันปฏิเสธ “ฝนว่าเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่า”
“กำลังจะมาตามนี่แหละ พี่ทำขนมบัวลอยไข่ เสร็จเร็วเพราะเพื่อน ๆ เราช่วย ป่ะ ไปกินกัน” ฟ้าเดินมาจับแขนน้อง “เชิญค่ะคุณหมอ” ก่อนชวนผมด้วย ผมพยักหน้า เดินเคียงไปกับฟ้า ฝนรีบเดินลิ่วนำไปก่อน มันคงไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ ผม
แต่มันคงลืมไปแล้วมั้งว่ากำลังกันผมออกจากพี่สาวมันอยู่ ไผ่เข้าประชิดตัวเพื่อนมันทันที คล้องแขนกอดคอลูบหัวฝนเบา ๆ
มีตัวหงุดหงิดกระโดดเกาะผมเบา ๆ ตัวหนึ่ง ผมสะกิดมันทิ้งไปหันมาคุยกับฟ้าต่อ
....40%.....
ผมนั่งกินบัวลอยอยู่ข้าง ๆ ฟ้า บนโต๊ะกินข้าวตอนนี้มีผม ฟ้า ฝนแล้วก็ไผ่ ส่วนคนอื่น ๆ นั่งกินกันบนพื้นในห้องรับแขก จริง ๆ ฝนอยากไปนั่งกินกับเพื่อน ๆ มันเอง แต่ฟ้าต้องอยู่ที่นี่กับผม มันคงไม่อยากทิ้งฟ้าไว้กับผมเพียงลำพังถึงได้ตามมานั่งด้วย ส่วนไผ่ก็ตามคู่ขามันมา ผมไม่สนใจใคร นั่งกินไปคุยกับฟ้าไป ฟ้าทำอร่อยครับ แอบดีใจที่ผมจะได้เมียทำอาหารอร่อย
“เอ้อ ฝน พวกกูว่าอาทิตย์หน้าจะพากันไปเที่ยวทะเล มึงไปด้วยนะ ไข้น่าจะไม่กำเริบแล้ว” ไผ่ชวนคู่ขามัน คงหาเรื่องไปกกกันต่างสถานที่มากกว่า
ฝนหันไปมอง “เช้าไปเย็นกลับเหรอ”
“เปล่า ค้าง ว่าจะไปศุกร์ ค้างสองคืน อาทิตย์กลับ คงเป็นใกล้ ๆ ไม่จอมเทียนก็หัวหิน แต่เกินครึ่ง โหวตหัวหิน กูก็โหวตหัวหิน คิดถึงเฮียรถไฟว่ะ” มันปล่อยมุข ฝนหัวเราะเคล้ารอยยิ้ม
ผมเผลอจ้องมองรอยยิ้มนั้น ผมเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของฝนกับฟ้าค่อนข้างคล้ายกัน แต่ของมันจะออกแนวสดใส ส่วนฟ้าออกแนวอ่อนหวาน
มันหุบยิ้ม ทำท่าคิด หันมามองหน้าฟ้า ไผ่มองตาม
“กูจะชวนพี่ฟ้าไปด้วย ให้อยู่คนเดียวเดี๋ยวเป็นโรคคิดถึงน้องตาย”
“ปากนะ พี่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” ฟ้าเชิดหน้า
“ใครจะไปรู้” มันพูดล้อ “ตกลงไปนะ” มันบังคับโดยไม่ถามความเห็นฟ้าก่อน ผมแอบหงุดหงิดที่มันบังคับฟ้าแบบนี้
“ถามรึยังว่าฟ้าอยากไปด้วยรึเปล่า” ผมแอบแขวะอย่างลืมตัว ลืมไปว่าต้องแสร้งเป็นพี่ที่ดี แต่อดไม่ได้จริง ๆ ครับ ฟ้าหันมายิ้มให้
“ไปค่ะ อยากไปเที่ยวทะเลอยู่แล้ว มีฝนกับไผ่ไปด้วยพ่อแม่ไม่ว่าหรอก ให้อยู่บ้านทุกวันเบื่อจะตาย” ฟ้าบอกอารมณ์ดี ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย
“แล้วถ้าผมจะขอไปด้วย คุณฟ้าจะว่าอะไรไหม” ฟ้ามองหน้าผม ให้เดาทุกคนคงมองเหมือนกันหมด ผมแอบเหลือบมองคนสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ฝนทำหน้าผะอืดผะอม คงอยากให้ฟ้าปฏิเสธ ส่วนไผ่ไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้มันนั่งมองผมไฟลุกแล้ว
“อันนั้นต้องถามไผ่แล้วล่ะค่ะ เพราะฟ้าต้องไปกับทีมเขา” ฟ้าโยนการตัดสินใจไปให้ไผ่ ผมหันไปมอง ถ้าให้ไผ่ตัดสิน ผมคงอดไปแน่ ๆ ผมเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มัน
ผมคงต้องเข้าหาคนที่มันรักที่สุด
“คนไข้ไปกันหมด น่าจะมีหมอไว้คอยดูแลบ้างนะ” ผมพูดแค่นั้น ขยับปากให้ฝนรู้ความหมายเพียงคนเดียว
'ภาพ'
ฝนมองมาตาขวาง แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น หันไปทางไผ่
“เอ่อ.. ให้พี่หมอไปด้วยก็ได้มั้ง”
ไผ่มองกลับตาขวาง
“มึง…” เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนหยุดเสียงไว้ “ก็ตามใจ แต่พวกเราแว้นมอเตอร์ไซต์ไปนะ คิดว่าพี่คงไม่สะดวกแว้นไปด้วย ขับรถมาเองละกัน จะบอกที่พักให้” มันให้ทางออกแบบตัดผมออกจากวงโคจร ผมไม่ยี่หระ
“ไอเดียดีแฮะ ไม่ได้แว้นมานานแล้วเหมือนกัน” ทุกคนหันมาจ้องผมกันหมด โดยเฉพาะไผ่ มันคงไม่รู้ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งผมแอบเกเร (วัยรุ่นครับ) อยากทดลองออกนอกลู่นอกทางบ้าง แต่ก็นั่นแหละ มันทำให้ผมรู้ว่า นั่นไม่ใช่แนวทางของผม ไม่ได้ทำ ไม่ได้หมายความว่าผมทำไม่ได้
“ว้าว คุณหมอขับมอเตอร์ไซต์เป็นด้วยเหรอคะ คิดว่าจะขับเป็นแต่รถยนต์ซะอีก”
“ฮ่า ๆ ผมคนนะครับไม่ใช่เทพบุตร” ผมหยอด ได้ยินเสียงไอค๊อกแค๊กสองสามทีจากทิวไผ่
“อิ่มล่ะ กินมาก กลัวอ้วก”
“ไม่อร่อยรึไง ถึงกับจะอ้วก” ฟ้าค้อนไผ่ทันทีที่พูดจบ
“โห ไม่อร่อยเลยครับ นับดิ ไผ่กินไปกี่ถ้วยแล้ว”
ฟ้าหันไปมอง ผมด้วย นับ ๆ แล้วสี่ ถือว่าเยอะ เพราะผมแค่สองเอง ฝนก็สอง แต่ฟ้าหนึ่ง คงห่วงเรื่องหุ่น
“ให้อิ่มได้ยังครับ” มันถามกลับ ฟ้ากึ่งยิ้มกึ่งงอน
“ป่ะ ไปล้างจานกันมึง” พูดจบมันก็ลากฝนที่นั่งละเลียดขนมอยู่ลุกขึ้น
“เดี๋ยวไผ่ กูยังกินไม่หมด”
“ถือไปกินด้วยก็ได้” มันบังคับต่อ
“ดะ เดี๋ยว” ฝนหันมามองผม ก่อนมองฟ้าด้วยสีหน้าเป็นห่วง มันคงอยากอยู่เป็นก้างขวางคอ ส่วนไผ่คงอยากหนีผมไม่ก็คงอยากสวีทคู่ขามัน ไผ่ไม่ฟังเสียง ลากเพื่อนมันเดินเข้าครัวไป ผมกระตุกยิ้มนิด ๆ ดันถ้วยเปล่าไปทางฟ้า
“เอาอีกเหรอคะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“ผมยอมครับ ฝีมือคุณฟ้าอร่อยมาก” ผมชมเสียงนุ่ม ฟ้าหน้าแดงก่ำ ตักให้อีกถ้วย แต่ไม่เยอะ คงรู้เจตนารมณ์ผมดี
“ยังพอมีเวลา เดินเล่นกับผมหน่อยไหม” ผมชวนหลังกินหมด ฟ้าไม่ปฏิเสธ ลุกขึ้นเก็บโต๊ะ เดินถือถ้วยเปล่าเดินเข้าครัวไป ผมตามไปด้วยติด ๆ พวกเพื่อน ๆ มันคงกินกันหมดแล้วถึงได้มีถ้วยเปล่าเต็มอ่างไปหมด ฝนยืนล้างอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนตัวที่ฟ้าใส่ตอนทำขนม ในขณะที่คนชวนยืนพาดแขนไว้บนไหล่ฝนมองอยู่เฉย ๆ
คิดว่ามันจะช่วยล้างบ้างอย่างที่ชวนซะอีก
“ให้พี่ล้างดีกว่าฝน” ฟ้าอาสาเดินเข้าไปใกล้
“ไม่เป็นไร พี่ฟ้าทำแล้วเดี๋ยวฝนล้างเอง เอามานี่” ฝนรับถ้วยเปล่าจากมือฟ้าไปวางไว้ในอ่าง
“งั้นพี่ไปเดินเล่นในสวนกับคุณหมอนะ”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าฝนไปด้วย!” มันรีบหันมาบอก คงเพราะรีบไปน้ำล้างจานที่เต็มไปด้วยฟองฟอดถึงได้ดีดใส่หน้าจนเปื้อน มันรีบยกหลังมือเช็ด แต่มือมันก็เปื้อนอยู่ก่อนหน้าจนเกือบถึงศอก ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่
“ห่า เลอะหมดแล้ว หันมานี่” ไผ่จับเพื่อนมันหันไปเผชิญหน้า จับคางเล็กไว้ ดันเบา ๆ ให้แหงนขึ้น ใช้หลังมือแต้มเช็ดให้เบามือ รองน้ำจากก๊อกมาทำความสะอาดเพิ่มให้ด้วย
“ผิวยิ่งบาง ๆ อยู่ เอ้า หล่อแล้ว”
น้ำฝนยิ้มหวานให้มันที
วินาทีนั้น เหมือนมีตัวหงุดหงิดอีกตัวกระโดดใส่ผมเบา ๆ ผมพยายามปัดออก แต่งวดนี้มันดื้อด้านไม่ยอมออกสักที
“มึง เลิกยิ้มหวานแบบนี้ใส่กูได้แล้ว กูหวิว”
ฝนโบกหัวมันไปที
“ห่า กูจริงใจใช่เสแสร้ง ให้ยิ้มแบบนี้ไหม” มันแกล้งยกยิ้มข้างเดียวที่ดูทุเรศให้ดู
“เอ้อ ยิ้มแบบนี้แหละ หล่อมาก”
ฝนโบกหัวมันอีกรอบ แต่คงลืมไปว่ามือตัวเองเปื้อนอยู่ หัวไผ่เลอะไปตาม ๆ กัน
“เฮ้ย! หัวกูเลอะหมดแล้ว!”
“อ้าว โทษที ๆ มะ ๆ กูเช็ดให้” ฝนรีบหันไปล้างมือ จับชายผ้ากันเปื้อนเช็ดให้ ไผ่ก้มต่ำให้ทำดี ๆ เหมือนกัน
“เช็ดดี ๆ นะ อย่าให้ถูกหน้าเดี๋ยวสิวขึ้น” พอมันพูดจบ ฝนหันไปป้ายน้ำในอ่างมาแต้มหน้ามันเบา ๆ ไผ่ตาโต
“ไอ้ห่าฝน!! สิวขึ้นกูหมด!!” มันยกมือจะตบหัว แต่ฝนไวกว่ารีบวิ่งหนี ไผ่ก้าวตามไปติด ๆ รวบกอดมันไว้จากด้านหลัง ฝนหัวเราะร่วนไม่ต่างกับฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
คนอื่นสนุกสนานกันขนาดไหนผมไม่รู้ เพราะตอนนี้มีตัวหงุดหงิดรุมเกาะตัวผมเต็มไปหมด ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้หัวเราะตามไปด้วยอย่างที่ควรจะเป็น เพ่งสายตาไปยังน้ำฝนที่อยู่ในอ้อมแขนของทิวไผ่
“โอ๊ย... พอแล้วไผ่ กูเจ็บแขน” ฝนครางบอก สงสัยไผ่กอดแน่นไป หรือไม่ก็…
ผมมองแขนที่มีรอยแดงเป็นทางของน้ำฝน ไม่แน่ใจว่าเป็นรอยที่ไผ่ทำขึ้นเมื่อกี้ หรือเป็นรอยที่ผมทำมันไว้ก่อนหน้ากันแน่
“เฮ้ย! โทษที แขนแดงเลย”
ไผ่หน้าตื่น ฝนเหลือบมองมาทางผมแวบหนึ่ง ก่อนหันกลับไปตบหัวเพื่อนมันที
“มึงอ่ะเล่นแรง”
ไผ่ลูบหัวตัวเองป้อย ๆ “ทำโทษไง ข้อหาเกือบทำหน้ากูหมดหล่อ”
“แค่น้ำล้างจาน มีน้ำยาล้างจานผสมด้วยเห็นไหม ฆ่าเชื้อโรคหมดแล้ว”
“ฆ่ากับผีน่ะสิ มีแต่ของสกปรกทั้งนั้น”
“เอาน่า เดี๋ยวกูหายามาแต้มสิวให้ ยาสีฟันดอกบัวคู่เป็นไง”
“โบราณเหอะ เดี๋ยวหน้ากูดำตามสียาสีฟันไป”
ฝนหัวเราะกับมุขที่ตัวเองเป็นคนเริ่มขึ้น
“เจ็บมากไหมมึง” ไผ่ก้มถามอย่างเป็นห่วง ใช้นิ้วจิ้ม ๆ ตรงรอยแดงจนฝนเบ้หน้า
“เบามึง กูเจ็บ”
ผมแอบหงุดหงิดใส่ไผ่ เพราะสิทธิ์ของคนที่จะทำให้ฝนเจ็บได้มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่มัน
“มานี่ เดี๋ยวพี่ช่วยล้างดีกว่าจะได้เสร็จเร็ว ๆ” ฟ้าเดินเข้าไปช่วย ฝนยิ้มรับ ผมยังยืนอยู่ที่เดิมในขณะที่ไผ่ต้องเขยิบตัวใหญ่ ๆ ของมันออกมายืนอยู่ไม่ห่างจากผม
มันมองหน้าผม ผมก็มองหน้ามัน ก่อนที่เราต่างคนจะต่างละสายตาหนี ผมหันไปมองฟ้าที่ยืนล้างจานอยู่
แต่แปลก...
ที่วิชั่นผมกลับกว้างขึ้น จนเห็นคนสองคนในเวลาเดียวกันแทนที่จะเป็นฟ้าเพียงคนเดียว
To Be Con...
ผิดพลาดตรงไหนให้อภัยมือสมัครเขียนมา ณ ที่นี้ด้วย
.....................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
