Ch.18 : ปฏิบัติการกีดขวาง & แว้น
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
Up 100%
.....................................................................................
“มึง กูว่าพี่หมอรุกพี่ฟ้าหนักไปแล้วนะ กลัวพี่ฟ้าใจอ่อนจัง มึงคุยกับพี่มึงบ้างรึยัง” ไผ่มันถามหลังจากพายุเพื่อนผมหมดไป ตอนนี้มันนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมกำลังเช็ดหัวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จเตรียมจะเข้านอน คืนนี้ไผ่มันจะมานอนค้างด้วย
“คุยแล้ว แต่กลัวพี่ฟ้าใจอ่อนเหมือนกัน” ผมสารภาพ พี่ผมยิ่งเป็นพวกใจอ่อนง่าย ๆ อยู่ด้วย
“นี่…” มันหันมามอง ขมวดคิ้วทำท่าคิด
“อะไร”
“กูว่าเราสองคนต้องช่วยกันกีดกันไม่ให้พี่หมอจีบพี่ฟ้าได้นะ”
อันนั้นกูทำอยู่ ผมบอกมันในใจ พยักหน้าเห็นด้วย
“เอางี้ฝน กูจะตีวงในพี่ฟ้าเอง ส่วนมึงทำหน้าที่กันพี่หมอออก เพราะถ้าให้กูทำ กูคงกัดกับมันตาย”
ผมมองมันอึ้ง ๆ ถ้าให้ผมกันทางพี่ฟ้า พี่หมอก็ต้องหาเรื่องมาแบล็คเมล์ผม แต่ถ้ากันทางพี่หมอ ก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง
โดนทั้งขึ้นทั้งร่องเลย
ผมมองหน้าไผ่ ขมวดคิ้วคิด แต่มีไผ่เข้ามาช่วยด้วยอีกแรงก็ดีเหมือนกัน บางทีอาจทำให้พี่หมอจีบพี่ฟ้ายากขึ้นก็ได้
เอาวะ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ผมโยนผ้าเช็ดตัวลงตะกร้า เดินไปนั่งข้างเตียง ปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงเอว พลิกตัวตะแคงข้าง ขดตัวนิด ๆ ขยับเข้าไปชิดตัวไผ่จนได้ไออุ่นจากมัน ไผ่หันมามอง ขยับตะแคงข้างโอบกอดผมไว้หลวม ๆ ผมไม่พูดจาห้ามปรามอะไร คงเพราะชิน แล้วอีกอย่างผมรู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนมันด้วย
ไม่เหมือนอ้อมแขนของใครบางคน...
ผมนอนนิ่ง ๆ ให้มันกอด คิดเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง จนกระทั่งมันปิดสนิท
“น้ำฝน...” เคลิ้ม ๆ สติกำลังจะลาลับแต่ได้ยินเสียงเรียกเบา ๆ ขึ้นมาก่อน ผมครางรับในลำคอแต่ไม่ได้ลืมตามอง
“บอกได้ไหม ว่ามึงกำลังคบกับใครอยู่”
ผมลืมตาโพลงทันที
“โทษนะ อาจฟังดูมากไป แต่ที่ถามเนี่ยเพราะกูเป็นห่วงมึงจริง ๆ ตั้งแต่เปิดเทอมมา สภาพร่างกายกับจิตใจของมึงแย่มาก ถ้าคนนั้นเป็นสาเหตุ ก็อยากรู้ว่าเป็นใครและเพราะอะไร เผื่อจะได้ช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ช่วยด้านร่างกายไม่ได้ จิตใจก็ยังดี”
ผมยิ้มให้กับน้ำใจมัน
“โทษทีนะไผ่ แต่กูบอกตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ไว้ถึงเวลาแล้วจะบอกมึงเป็นคนแรกเลย”
มันนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นคล้ายกับจะเป็นการรับปากอยู่ในทีว่าจะรอเวลานั้น
“ขอบใจนะ” ผมกระซิบเสียงเบา ซบหน้ากับแผงอกอุ่น ๆ นั้น “แค่มึงอยู่เคียงข้างกู คอยกอด คอยลูบหัวปลอบใจแบบนี้ แค่นี้กูก็ดีใจแล้ว กูไม่ได้พูดเล่นนะไผ่ เวลามีมึงอยู่ด้วย กูรู้สึกสบายใจจริง ๆ”
มันคลายอ้อมแขนออกมามองหน้าท่ามกลางความมืดที่ผมเริ่มจะชินตา
“นี่! อย่าบอกนะว่ามึงหลงรักกูเข้าให้แล้วน้ำฝน!!” มันถามเสียงตื่น ผมโบกหัวมันไปที
“ควายเหอะ กูแค่รู้สึกสบายใจเฉย ๆ”
“อ้าวเหรอ แล้วไป คิดว่ามึงหลงรักกูจริง ๆ ถึงบางครั้งมึงจะน่ารักน่ากอดขนาดไหน แต่กูชอบผู้หญิงมากกว่าว่ะ”
“ฮ่า ๆ ดีแล้ว ผู้หญิงที่ได้มึงเป็นแฟนน่ะโชคดีจะตาย”
“พูดจริงรึเปล่า”
“จริง” ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“เฮ้อ~” มันถอนหายใจแรง “มึงน่าจะเกิดเป็นผู้หญิงนะฝน ถ้ามึงเป็นผู้หญิงจริง ๆ ป่านนี้กูจีบมึงไปแล้ว เพราะมึงเป็นคนที่รักและเข้าใจกูที่สุด อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดด้วย” มันลูบหัวผมเบา ๆ
“ผิวก็นุ่ม ผมก็ลื่น ตัวก็หอม ยิ่งอาบน้ำมาใหม่ ๆ แบบนี้ยิ่งหอมเข้าไปใหญ่” มันดมหัวผมเบา ๆ “หอมเหมือนขนไอ้ปุยฝ้ายเลย”
ผมทุบอกมันดังอัก มันหัวเราะร่วน รัดผมแน่นขึ้นจนผมอึดอัดดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนมัน ตราบจนมันพอใจแล้วนั่นแหละถึงได้คลายปล่อยแล้วกอดผมไว้เบา ๆ แทน
“นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
ผมพยักหน้า ปิดเปลือกตาลงอีกรอบ
แปลกนะ...
พอมีไผ่อยู่ด้วย ผมกลับไม่ฝันร้ายอย่างทุกคืน หรือว่าไผ่จะเป็นยันต์กันพี่หมอสำหรับผมนะ?
ป้าแม่บ้านโทรมาขอลาเพิ่มเพราะน้องแม่ที่แกไปเยี่ยมสิ้นใจพอดี ต้องอยู่งานศพต่อ พี่ฟ้าโอนเงินไปช่วยทำบุญแล้ว จะกลับอีกทีก็อาทิตย์หน้า
เรื่องงานในบ้านไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะพี่ฟ้าทำได้หมดทุกอย่าง พ่อแม่กลับมากันแล้วด้วย ทุกวันดูมีความสุขดี
ยกเว้นวันนี้…
เพราะเป็นวันที่ผมต้องพาพี่ฟ้าไปหาหมอตามเวลานัดหมาย
“ฝนเรียบร้อยยัง” พี่ฟ้ามาเคาะห้อง ผมหันไปมอง ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้
“เสร็จยัง สายแล้วนะ”
“เรียบร้อยแล้ว โทษทีมัวคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่”
“กิ้ว ๆ คิดถึงสาว ๆ อยู่ล่ะสิ พามาแนะนำให้พี่รู้จักบ้างสิ”
“มีที่ไหนเล่า ถ้าจะมีก็มีแต่สาวอายุมากกว่าที่เข้ามาหานี่แหละ”
พี่ฟ้าอมลม คล้องแขนผมไว้
“เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนัด เสร็จแล้วไปหาชื้อชุดว่ายน้ำกันนะ อยากใส่โชว์หนุ่ม ๆ บ้าง โสดแล้ว ไม่ต้องกลัวใครจะมาตามหึง”
ผมอมยิ้ม
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่ผมโดนจีบ”
“ฝนง่า” พี่ฟ้าทำแก้มบวม ผมหัวเราะ พากันเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง พ่อกับแม่หันมามอง
“ไปหาหมอกันเหรอลูก”
“ครับ/ค่ะ” ผมกับพี่ฟ้าตอบรับพร้อมกัน พ่อนั่งพิงพนักโซฟาโดยมีแม่นั่งอยู่ข้าง ๆ ซบหัวกับอกกว้าง บนโต๊ะตรงหน้ามีเอกสารมากมายวางไว้คงกำลังคุยงานกันอยู่ ขนาดอยู่บ้านยังไม่หยุดทำงานกันอีก เห็นบอกว่ากลับมาแค่ไม่กี่วันก็จะเดินทางกันต่อ ผมกับพี่ฟ้าพากันเดินออกจากบ้านไปโบกรถแท็กซี่
“เบื่อนั่งแท็กซี่แล้ว หรือว่าพี่จะไปเรียนขับรถดี” พี่ฟ้าหันมาขอความเห็น ผมส่ายหัว
“อย่าเลย ฝนเป็นห่วง เราก็ไม่ได้ไปไหนกันบ่อย ๆ นี่”
“มีรถ แต่ไม่ได้ขับ น่าสงสารออก”
“เอาน่า รอฝน 18 ก่อน จะขับพาไปทุกที่ที่อยากไปเลย”
พี่ฟ้ายิ้มรับ แท็กซี่เขียวเหลืองวิ่งเข้ามาจอด ผมบอกปลายทางพาพี่ฟ้าขึ้นนั่ง เราคุยกันมาตลอดทางอย่างสนุกสนาน ผมยิ้มผมหัวเราะ แต่รอยยิ้มของผมกำลังจางลงเรื่อย ๆ เพราะใกล้โรงพยาบาลเข้าไปทุกที จนในที่สุดเราก็มาถึง ผมกับพี่ฟ้าไปติดต่อหน้าเคาน์เตอร์ สักพักก็มารอกันอยู่หน้าห้องห้องเดิม
ช่วงหลัง ๆ ผมให้พี่ฟ้ามากับป้าแม่บ้านสองคน สำทับนักหนาว่าให้มาแล้วรีบกลับเลย ห้ามไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนยกเว้นมีผมไปด้วย แต่วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ ผมต้องมาเอง
ไม่กี่อึดใจพี่หมอก็เรียก ผมเข้าไปในห้องตรวจกับพี่ฟ้า พี่หมอเงยหน้ามอง สบตาผมแวบหนึ่งแล้วเมินไปมองพี่ฟ้า ผมกับพี่ฟ้ายกมือไหว้ตามมารยาท พี่หมอเชิญพี่ฟ้านั่ง เริ่มหน้าที่ของตัวเองทันที
“อาการคุณฟ้าดีขึ้นเยอะแล้วนะครับ”
พี่ฟ้ายิ้ม ผมด้วย อย่างน้อยก็ทำให้พี่ฟ้าไม่ต้องมาเจอพี่หมอบ่อย ๆ
“เรียบร้อยแล้ว”
พี่หมอปิดแฟ้ม พี่ฟ้าทำท่าจะลุกแต่พี่หมอเรียกไว้
“คุณฟ้าจะกลับเลยหรือไปไหนกันต่อรึเปล่า”
พี่ฟ้าหันมามองหน้าผม คงเดาความต้องการของพี่หมอออก
“ค่ะ ฟ้าว่าจะไปชื้อชุดว่ายน้ำกับน้ำฝน”
“ผมออกเวรพอดี ให้ผมไปส่งนะ จะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวเย็นด้วย”
พี่ฟ้าทำหน้าอึดอัด
“นะครับ”
นะครับมาซะขนาดนี้ พี่ฟ้าจะปฏิเสธได้เหรอ สุดท้ายพี่สาวผมก็ต้องพยักหน้ารับ ผมเม้มปากแน่น ผมรู้ครับว่าทุกครั้งที่พี่ฟ้ามา พี่หมอจะจัดคิวรักษาไว้เป็นคนสุดท้ายเสมอ ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน
พี่หมอพาเราไปชื้อชุดว่ายน้ำก่อนจากนั้นก็พาไปกินข้าว ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่ปริปากพูดอะไรกับพี่หมอเลย ซึ่งพี่หมอเองก็ไม่คิดจะชวนผมคุยเหมือนกัน(พี่ฟ้าเข้าใจว่าผมไม่ชอบพี่หมอเพราะพี่หมอเคยรักษาผมจนทำให้ผมกลัวเขานิด ๆ)
ใจหนึ่งผมก็ดีใจ อีกใจก็เป็นห่วงพี่สาว และมีอีกเศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจที่ผมรู้สึกอิจฉาพี่ฟ้าหน่อย ๆ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้น
พี่ฟ้าได้ชุดว่ายน้ำตัวใหม่มาสองชุด ไม่ใช่วันพีชหรือทูพีชอะไรหรอกครับ เป็นแค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่สบายธรรมดานี่แหละ (อย่างพี่ฟ้าน่ะเหรอจะกล้าใส่ชุดว่ายน้ำจริง ๆ ถ้าไม่ใช่ลงสระที่เขาบังคับให้ใส่ก็อย่าหวังว่าใครจะได้เห็นขาอ่อนพี่ฟ้า) ผมเองก็ได้เหมือนกัน เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น คล้าย ๆ กับของพี่ฟ้านั่นแหละ เป็นคอลเลคชั่นเดียวกันแต่แยกชายหญิง ผมไม่ชอบเท่าไหร่หรอกเพราะมันสั้นไป แต่พี่ฟ้าอยากให้ใส่คู่กันเวลาเล่นน้ำ
พอถึงตอนจ่ายเงิน พี่หมอยื่นบัตรจ่ายแทน ทำเอาทั้งผมและพี่ฟ้าห้ามกันไม่ทัน หลังจากกินข้าวพี่หมอก็ขับรถมาส่งเราที่บ้าน
ผมดีใจนะ ที่ช่วงนี้พี่หมอไม่มาบังคับหรือทำอะไรแปลก ๆ กับผม แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เพราะพี่หมอยังไม่ได้ทำลายภาพที่ใช้แบล็กเมล์ผม แถมยังมุมานะจีบพี่ฟ้าต่ออีก...
.....50%...
และแล้วก็ถึงวันศุกร์...
หลังเลิกเรียนเพื่อน ๆ ทุกคนก็มารวมตัวกันที่บ้านผม มาอาบน้ำแต่งตัวกันที่นี่แหละ นับรวมสมาชิกได้ทั้งหมด 9 คน เหลือพี่หมอคนเดียวที่ยังมาไม่ถึง ผมใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่สบาย เสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำพร้อม(ชุดที่พี่หมอซื้อให้นั่นแหละ) กระเป๋าเดินทางพร้อม ไม่ต่างกับเพื่อน ๆ ผม มีรถ 5 คัน แพลนกันไว้แล้วว่าใครจะไปกับใคร
ผมนั่งไปกับไผ่เหมือนเดิม ส่วนพี่ฟ้าให้ซ้อนไปกับตา พีมไปกับตัน น้ำตาลไปกับหิน มีน้ำหวานคนเดียวที่ได้บินเดี่ยว(ปกติน้ำหวานจะไปกับตาหรือน้ำตาล แต่งวดนี้พี่ฟ้าไปด้วย เลยต้องไปแบบเดี่ยว ๆ แทน)
พี่สาวผมแต่งตัวได้น่ารักมาก เตรียมชุดมาหลายวันแล้ว ผมเองก็เหมือนกัน ฮ่า ๆ พวกเราขนขบวนกันออกไปยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อรอสมาชิกคนสุดท้าย(ที่ผมกับไผ่ไม่ได้อยากให้ไปด้วยเลย) ไม่นานก็มีบิ๊กไบค์วิ่งเข้ามาจอดไม่ห่าง พวกเราทุกคนหันไปมอง
ใครก็ไม่รู้ครับ ไม่เห็นหน้าเพราะใส่หมวกกันน็อกอยู่ ตัวใหญ่มาก สวมแจ็กเก็ตอย่างเท่ พอขาตั้งถึงพื้น เขาก็ลงมายืนข้างรถ ถอดหมวกกันน็อกออก
พี่หมอ...
ผมยืนตะลึงเลย เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นพี่หมอในลุคอื่นนอกเหนือจากมาดคุณหมอที่เคยเห็น วันนี้พี่แกใส่ยืดสีขาวด้านใน แจ็กเก็ตดำ กางเกงยีนสีเดียวกับแจ็กเก็ต รองเท้าที่ดูกึ่งผ้ากึ่งหนัง แบบชุดที่ใส่กระชากวัยให้ดูเด็กลงมาอีก ลุคดูแบดกายนิด ๆ คล้าย ๆ ไผ่ ได้ยินเสียงจิ๊ปากอย่างขัดอารมณ์จากไผ่ด้านหลัง
“โหย พี่หมอ พี่โคตรหล่ออ่ะ” ตันเอ่ยชม พี่หมอยิ้มให้มันนิดหนึ่ง หันกลับมาทางพี่ฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม
“ขอโทษที่มาช้าครับ พร้อมกันหมดแล้วใช่ไหม”
พี่ฟ้าพยักหน้า
“ถ้างั้นเชิญ...” ยังไม่ทันที่พี่หมอจะพูดจบไผ่มันก็แทรกขึ้นมาก่อน
“เอ้าเฮ้ย! มากันครบทุกคนแล้วก็รีบไปกันเถอะ มึงไปกับพี่หมอละกัน ส่วนพี่ฟ้ามาทางนี้เลย”
พูดจบมันก็จับมือพี่ฟ้าลากให้ไปยืนอยู่ข้างรถมันเอง หยิบหมวกกันน็อกมายื่นให้ พี่ฟ้ารับไปถือไว้งง ๆ เพราะคุยกันไว้แต่ต้นว่าพี่ฟ้าต้องนั่งไปกับตา ไผ่สวมหมวกใส่หัวตัวเอง งัดฝาหมวกขึ้นมองคนที่ยังยืนทำหน้างง ๆ อยู่
“เอ้า เร็ว ๆ สิครับคนสวย”
พี่ฟ้าหันไปมองพี่หมอ ไผ่มันไม่รอให้พี่ฟ้าเปลี่ยนใจหรือพูดอะไร แย่งหมวกในมือพี่ฟ้าคืน สวมหัวให้แทน มันก้าวขึ้นรถสตาร์ทเครื่อง
“ขึ้นเร็ว ๆ พี่ฟ้า อย่าให้ถึงกับต้องอุ้ม พวกมึงก็รีบ ๆ เข้าเด๊ะ” มันบอกพี่ฟ้าเสร็จก็หันไปบอกเพื่อน ๆ ที่ยังพากันยืนมองงง ๆ อยู่ โดยเฉพาะตาที่อาสาจะเป็นมือขับม้าเหล็กให้พี่ฟ้านั่ง ทุกคนรีบทำตาม ใครทำหน้าที่ขับก็ขึ้นก่อน ใครนั่งซ้อนก็ก้าวตามอย่างไม่รอช้าเหมือนกัน พี่ฟ้ารีบก้าวขึ้นรถตามคำสั่ง จับเอวมันไว้
“กอดแน่น ๆ ล่ะ ตัวยิ่งเล็ก ๆ อยู่ ปลิวตามลมไปไม่เก็บด้วย” พี่ฟ้าเปลี่ยนจากจับเอวเป็นกอดเอวมันแน่นทันที ไผ่ไม่พูดพร่ำทำเพลง บิดเครื่องนำลิ่วไปก่อนทันที น้ำหวานกับตารีบขับตามไปติด ๆ ต่อด้วยตันและบีม
“เอ้าน้ำตาล กอดเอวกูแน่น ๆ เหมือนพี่ฟ้ากอดไผ่ดิ” หินมันหันไปบอกคนด้านหลัง น้ำตาลตบกะโหลกมันที
“โทษที กูไม่ได้เอวบางร่างน้อยอย่างพี่ฟ้า” แต่มันก็จับเอวหินไว้หลวม ๆ แม่งไอ้หิน มึงนี่นะ เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เอา หินหัวเราะ บิดคันเร่งขับตามพวกไผ่ไปติด ๆ
ผมกระพริบตาปริบ ๆ มองตามเพื่อน ๆ ที่พากันบิดรถทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ
คือ...
ผมเข้าใจอยู่หรอกว่าไผ่รีบไปเพราะต้องการเอาตัวพี่ฟ้าออกห่างจากพี่หมอ ส่วนเพื่อน ๆ ก็รีบตามไปเพราะมันเป็นหัวหน้ากลุ่ม
แล้วกูล่ะไผ่!
ไอ้เพื่อนเลว มึงทิ้งกู!!
ผมหันไปมองคนตัวสูง พี่หมอละสายตาเคือง ๆ มามอง คงเดาออกว่าไผ่จงใจฉกตัวพี่ฟ้าไป ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำไมไผ่มันไม่สั่งให้ผมไปกับตาหรือน้ำหวานนะ ปลอดภัยกว่าไปกับพี่หมอตั้งเยอะ
“หึ ถูกทิ้งรึไง”
ใช่! เอ้ย ไม่ใช่!! ผมฉุนกึกขึ้นมาทันที
“พี่นั่นแหละที่ถูกทิ้ง ผมว่าพี่อย่าไปด้วยเลยดีกว่า อย่าพยายามจีบพี่ฟ้าด้วย จีบไปก็จีบไม่ติดหรอกเพราะพี่ฟ้าไม่ได้ชอบผู้ชายแบบพี่ อีกอย่างพี่ก็ไม่ดีพอสำหรับพี่ฟ้าด้วย”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ชอบไม่ชอบมันก็เรื่องของฟ้า ฉันเพิ่งเริ่มจีบ ยังมีเวลาอีกเยอะ”
“เสียเวลาเปล่า เพราะพี่ฟ้ามีคนที่รักอยู่แล้ว”
ผมหาทางตัดโอกาสพี่หมอต่อ
“หมายถึงแฟนเก่าที่เคยทิ้งฟ้าไปน่ะเหรอ”
ผมมองกลับอึ้ง ๆ ไม่คิดว่าพี่หมอจะรู้เรื่อง ไม่รู้ว่าพี่ฟ้าเล่าให้ฟังเอง หรือว่ารู้มาจากใคร พี่หมอยกยิ้มนิดหนึ่ง คงอ่านความคิดผมออก ผมเชิดหน้าขึ้นนิด ๆ อย่างไม่ยอมแพ้
“ใช่ ถึงเขาจะทิ้งพี่ฟ้าไป แต่พี่ฟ้าก็ยังรัก รักชนิดไม่มีทางเผื่อใจไว้ให้ใครด้วย”
พี่หมอจ้องหน้าผม ขยับเข้ามาชิดจนผมต้องขยับถอยไปด้านหลัง
“เวลาเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์” พูดจบพี่มันก็หมุนตัวไปหยิบหมวกสำรองที่รัดไว้กับตัวถังมายื่นให้ ผมรีบรับมาถือไว้ พี่หมอสวมหมวกกันน็อก ก้าวขึ้นรถ หันมามอง
“ถ้าจะไปด้วยก็รีบขึ้นมา รึอยากเดินไปเองก็ตามใจ” พี่หมอสตาร์ทเครื่อง ผมรีบเอาหมวกสวมหัวก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนทันที พี่หมอไม่สนด้วยซ้ำว่าผมจะนั่งได้เรียบร้อยดีหรือเปล่า ออกรถทันที ผมร้องเหวอกอดเอวใหญ่แน่น
พอรถเริ่มวิ่งอยู่ตัวผมถึงได้ละมือออกข้างหนึ่งเพื่อกดล็อกสายรัดคาง ไม่รู้มันกดตรงไหน ปกติหมวกไผ่มันจะจับกดได้ง่าย ๆ เลย ผมพยายามใช้มือเดียวจับสายรัดสองเส้นกดเข้าหากัน แต่มันหารูเสียบไม่เจอจริง ๆ จนรถติดไฟแดงนั่นแหละ ผมถึงได้รีบละมือออกมาช่วยกันคลำหา แต่ยังไม่ทันเจอ ไฟก็เขียวขึ้นมาอีก ผมรีบโอบเอวใหญ่ไว้แน่นทันที รอจนถึงไฟแดงถัดไป คราวนี้นานเกือบสองนาที ผมรีบละมือมาคลำหาอีกรอบ พี่หมอคงรู้สึกว่าผมกำลังทำอะไรยุกยิกด้านหลังละมั้งถึงได้หันมามอง
เขาไม่พูดอะไร จับสายล็อกสองเส้นมากดลงรูให้ ผมกระพริบตาปริบ ๆ มอง ไม่เห็นอะไรหรอกครับ เพราะหน้ากากพี่หมอมืดตึบ พอเสร็จพี่แกก็หันกลับไปเหมือนเดิม อยากพูดขอบคุณอยู่หรอก แต่มันดูไม่มีค่าพอสำหรับผู้ชายคนนี้ยังไงพิกล
เพราะผมมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ ไม่ได้ดูว่าไฟเขียวมาแล้ว รายนั้นก็ไม่ตงไม่เตือนอะไรสักคำ ไฟเขียวมาก็บิดทันที ผมรีบคว้าเอวใหญ่อีกรอบกอดแน่น
นี่พี่มันขับรถห่วย หรือเครื่องมันแรงกันแน่
ไม่เห็นรถใครเลย ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้วด้วย ไม่นานเราก็ออกมานอกกรุงเทพ นั่งนานเมื่อยก้นเหมือนกันครับ ไม่รู้พี่ฟ้าจะเป็นไงบ้าง นั่งมอเตอร์ไซต์ออกต่างจังหวัดครั้งแรกด้วย ไม่รู้ไผ่มันเบรกให้พี่ฟ้าได้พักบ้างหรือเปล่า พี่หมอเบรกเติมน้ำมันระหว่างทาง จูงรถไปจอดไว้แล้วเดินเข้ามินิมาร์ทไป ไม่พูดไม่จาอะไรกับผมสักคำ
หิวน้ำเหมือนกันครับ ผมรีบวิ่งตามเข้าไป ระหว่างนั้นก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพี่ฟ้า เปิดตู้แช่ เลือกหยิบชาเขียวขึ้นมาถือ ฟังเสียงรอสายไม่นานพี่ฟ้าก็กดรับ
“ถึงไหนแล้วฝน” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“แวะปั๊มเติมน้ำมันอยู่ พี่ล่ะเป็นไงบ้าง” ผมถามกลับด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน ได้ยินเสียงโวยวายจากเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ผมยิ้ม อย่างน้อยก็รู้ว่าพี่ฟ้าอยู่กับเพื่อน ๆ ผมแล้ว
“สบายมาก ฝนอยู่ปั๊มไหน จะให้พวกเรารอไหม”
ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ แต่ยังไม่ทันถึงก็มีคนมาคว้าชาเขียวจากมือผมไป ผมหันไปมอง พี่หมอวางเครื่องดื่มตัวเองเคียงข้างกับชาเขียวผมบนเคาน์เตอร์
“ฝน ได้ยินหรือเปล่า อยู่แถวไหน จะให้พี่รอไหม”
พี่ฟ้าถามมาอีกรอบเพราะผมยังไม่ตอบสักที
“แถวไหนฝนไม่รู้ แต่ไม่ต้องรอหรอก ขับไปกันก่อน เจอกันที่พักเลย” ผมรีบรัวปากบอก เพราะกลัวว่าไปพบกันระหว่างทาง เดี๋ยวพี่หมอมีแผนเอาพี่ฟ้าไปนั่งซ้อนท้ายอีก
“เอางั้นเหรอ”
“อื้ม” ผมรับปาก พี่หมอยกมือห้ามไม่ให้พนักงานใส่ถุง หันมายัดชาเขียวใส่มือผมพร้อมหลอด เดินฉับ ๆ ออกจากมินิมาร์ทไป ผมรีบวิ่งตาม ใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์กับหูหมุนเปิดน้ำเสียบหลอดดื่ม พี่หมอยืนกินอยู่หน้ามินิมาร์ทนั่นแหละ ผมยืนอยู่ข้าง ๆ ห่างกันประมาณวาครึ่ง พี่ฟ้ายื่นสายให้ไผ่คุยกับผมต่อ
“โทษทีนะที่ให้มากับมันกะทันหันแบบนั้น มึงเป็นไงบ้าง” ผมเหลือบมองพี่หมอนิดหนึ่ง
“โอเค แต่เมื่อยก้นฉิบ มึงก็ขับระวัง ๆ ไว้หน่อยนะไผ่ พี่กูไม่เคยนั่งมอไซต์ไปไหนไกล ๆ มาก่อน”
“อันนั้นไม่ต้องห่วง ไว้ใจได้”
พอน้ำหมดขวดพี่หมอก็โยนขวดทิ้งถังขยะ เดินไปที่รถ หยิบหมวกกันน็อกสวมหัว ผมตาโต
จะไปจะมาไม่มีการบอกกันเลย!
ผมรีบโยนชาเขียวทิ้งทั้งที่ยังกินไม่หมด บอกรีบลาไผ่ ยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง วิ่งไปคว้าหมวกสวมหัว ก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนทันที เหมือนเดิมครับ ตอนถอดแกะง่ายอยู่หรอก แต่ทำไมตอนใส่มันถึงได้ใส่ยากใส่เย็นขนาดนี้นะ ใครเป็นคนออกแบบวะ
พี่หมอหันมามอง เดาะเปิดฝาหมวกออกจนเห็นหน้าค่าตากันชัด ๆ พี่หมอรวบจับสองมือผมที่จับสายรัดแน่น ดึงแรงจนหัวผมซุนเข้าไปใกล้ หมวกกันน็อกจะชนกันอยู่รอมร่อ ผมมองตาโต
“อย่าฉลาดแต่เรื่องเอาใจผู้ชาย หัดฉลาดเรื่องอื่นซะบ้าง”
ผมอ้าปากค้าง อยากเถียงนะ แต่ไม่รู้จะเถียงว่ายังไงดี พี่หมอใช้นิ้วโป้งดันนิ้วโป้งผมไว้
“ปุ่มล็อกมันอยู่ตรงนี้ ลูบแล้วมันจะนูน ๆ ขึ้นมา คลำเจอก็กดลงรู” พี่หมอบังคับมือผมให้จับสายรัดในท่าที่ถูกต้อง พอถูกจังหวะมันก็ลงได้ง่าย ๆ ดังกึก ผมจ้องตาคนสอน พี่หมอมองกลับเหมือนกัน ก่อนเจ้าตัวจะปล่อยมือออก
ผมรู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งหน้าแล้วก็มือที่ถูกกุมไว้เมื่อกี้ด้วย พี่หมอสตาร์ทเครื่อง ออกรถทันที ผมรีบคว้าเอวใหญ่ไว้กอดแน่นอย่างเคย หน้าอกผมแนบติดกับแผ่นหลังกว้าง คราวนี้รู้สึกร้อนวูบไปทั่วทั้งร่างเลย
สองข้างทางสว่างโร่เพราะแสงจากเสาไฟของทางหลวง พี่หมอขับรถวิ่งเลนซ้ายเป็นหลัก ยกเว้นต้องการแซงถึงได้ไปเลนกลาง ๆ เห็นหมาถูกรถเหยียบตายมาเป็นระยะ มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ชอบระหว่างการเดินทางแบบนี้ เห็นแล้วสงสาร บางตัวก็ถูกเหยียบจนเละ บางตัวก็เหมือนนอนหลับไปเฉย ๆ
หนทางเริ่มเข้าสู่จุดที่เป็นทุ่งโล่ง มีต้นไม้เขียวขจี บ้านคนทิ้งห่างระยะกัน ไฟจากเสาบางต้นก็ติด ๆ ดับ ๆ มีหมาน้อยตัวหนึ่งนอนตายอยู่ตรงหน้า ผมได้แต่นึกสงสารอยู่ในใจ ตัวยังเล็ก ๆ อยู่เลย ไม่รู้พลัดหลงพ่อแม่มาเดินอะไรอยู่ห่างไกลบ้านเรือนผู้คนแบบนี้
รถพี่หมอขับผ่านร่างนั้นไปในระยะล้อแทบจะเหยียบถูกมัน ผมหันกลับไปมอง
เมื่อกี้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือน ๆ จะเห็นมันผงกหัวขึ้นมามองเลย ผมรีบตบอกพี่หมอแรง รัวปากสั่งให้หยุด พี่หมอตบไฟเลี้ยวซ้าย ชะลอความเร็ว พารถเข้าจอดข้างทาง ผมไม่พูดอะไร รีบก้าวลงจากรถ วิ่งกลับไปยังหมาน้อยตัวนั้นทันที...
To Be Con...
เมื่อไรฝนจะสู้ ผู้แต่งช่วยอธิบายความคิดของฝนหน่อยว่าทำไมถึงไม่อยากให้ไฝ่หรือฟ้ารู้ว่าตัวเองโดนกระทำขนาดนี้ ไม่เข้าใจ
จิกหนังหัวตัวเองขึ้นมาตอบ [ง่วงฮะง่วง] : จริง ๆ ฝนอธิบายความรู้สึกไว้แล้วตั้งแต่ตอนต้น ๆ ที่ถูกพี่หมอกระทำชำเรา แต่เดี๋ยวอธิบายให้ฟังอีกที
ข้อแรกเลยฝนรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดี แม้ไผ่จะดูดีแสนดีในสายตาทุกคนตอนนี้ แต่โดยแท้แล้วเป็นคนมุทะลุ และยอมตายเพื่อเพื่อนได้ง่าย ๆ ถ้ารู้ว่าฝนโดนทำแบบนี้ ไผ่เต้นผางเอาพี่หมอถึงตายแน่ ๆ ฝนไม่อยากให้เพื่อนกลายเป็นฆาตกรจึงไม่ยอมบอกความจริง (ฝนอธิบายด้วยตัวเองในช่วงที่โดนข่มขืนรอบสองรอบแรกน่ะ ย้อนกลับไปอ่านได้)
ข้อสอง ที่ฝนไม่ได้บอกพี่ฟ้า เพราะพี่หมอขู่เอาไว้ว่าพี่ฟ้าป่วย ถ้าบอกจะมีผลต่อสมองพี่ฟ้า ซึ่งฝนก็เชื่อ มันบวกรวมกับข้อแรกและอะไรหลาย ๆ อย่าง ไม่ใช่แค่สุขภาพฟ้าอย่างเดียว เพราะถ้าฟ้ารู้คนหนึ่ง คนในครอบครัวก็ต้องรู้ เมื่อคนในครอบครัวรู้ ไผ่ที่เป็นเพื่อนสนิทก็ต้องรู้ แล้วคนอื่นก็จะรู้ตามมาด้วย ทั้งเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนที่โรงเรียน ลามไปถึงสังคมภายนอกอีก (มันหลายทอด ถ้าคิดกันยาว ๆ)
ข้อสาม คือคำขู่ของพี่หมอ เพราะพี่หมอมีไม้ตายคือภาพถ่าย ถ้าฝนบอกไผ่หรือพี่ฟ้า พี่หมออาจนำสิ่งนั้นไปเปิดเผยต่อสังคมเป็นการแก้เผ็ด ซึ่งฝนไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้น จึงจำต้องปิดเงียบ อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้แหละ
.....
เข้าใจกันไหมเอ่ย...ถ้าไม่เข้าใจ ไว้แรมคนเขียนอยู่ในสภาพปกติก่อน ตอนนี้แรมต่ำมาก แบตในสมองหมดมา 15 นาทีแล้ว...
Goodnight เตียงข้าอยู่ไหน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
