Ch. 20 : ยันต์กันพี่หมอ
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
UP...
.........................................................................
รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างเคลื่อนไหวดุ๊กดิ๊กอยู่บนหน้าอก ผมลืมตามอง สิ่งแรกที่เห็นคือขนปุย ๆ สีน้ำตาลอ่อน มันย่ำเท้าหันหน้าไปมา พอเห็นว่าผมตื่นแล้วก็รีบขยับขึ้นมาเลียหน้าทันที
“นี่เจ้าหนู อย่าเลียสิ” ผมรีบลุกนั่ง จับมันไปวางไว้ที่พื้นข้างเตียง มันพยายามจะปีนขึ้นมา แต่เตียงมันสูงเลยปีนไม่ขึ้น พี่ฟ้าที่นอนอยู่ข้างกันปรือตาขยับลุกนั่ง
“ขาเป็นไงบ้างฝน” พี่แกถามมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ผมเลิกผ้าห่มออกดู มันยุบลงไปเยอะแล้ว
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
พี่ฟ้าพยักหน้า หาวหวอดปากกว้าง
“เดี๋ยวฝนไปอาบน้ำก่อน พี่ฟ้านอนต่อก็ได้ อาบเสร็จแล้วจะปลุก”
พี่ฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ ล้มตัวนอนต่อ ลูกหมายังไม่ยอมแพ้ พยายามจะตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมาให้ได้ สีหน้ามันร่าเริงขึ้นเยอะเลยวันนี้
“หายเจ็บแล้วรึไงถึงได้ยืนสองขาได้แบบนี้” ผมลูบหัวถามมันเบา ๆ มันส่งเสียงแฮะ ๆ ตอบรับ แลบลิ้นออกมาทำสีหน้าเหมือนหมากำลังยิ้ม ดีว่ามันไม่ใช่หมาปากเปราะที่ชอบเห่าสุรุ่ยสุร่าย ผมขยับไปนั่งข้างเตียง วางเท้าที่พื้นเพื่อทดสอบ มันยังเจ็บอยู่เลย
งี้จะไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ได้ยังไงกันเนี่ย
แต่เอาน่า พวกนั้นคงไม่ใจร้ายทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวหรอก
ลูกหมาเข้ามาเกาะแข็งเกาะขา ทำท่าเหมือนจะให้ผมอุ้ม แต่ผมไม่อุ้ม ลูบหัวมันเบา ๆ ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กนั่นวิ่งตามผมมาติด ๆ แต่ผมดันมันออก ปิดประตูลง ได้ยินเสียงข่วนประตูดังแกรก ๆ รัว ๆผมรีบเปิดประตูออกไปปราม กลัวประตูเขาพังครับ อีกอย่างเสียงมันดังด้วย เดี๋ยวพี่ฟ้าตื่น มันรีบอาศัยจังหวะนั้นมุดตัวเข้ามาทันที ผมหัวเราะกับความฉลาดของมัน
มันวิ่งวนไปรอบ ๆ ก่อนยกขาฉี่แล้วก็อึ
“ดีนะที่ไม่อึบนที่นอน” ผมรอให้มันทำธุระเสร็จถึงได้ตามเก็บกวาดทำความสะอาด หลังจากนั้นก็แก้ผ้าเตรียมอาบน้ำให้ตัวเองบ้าง ทุลักทุเลนิดครับ เพราะกลัวผ้ารัดจะเปียก ผมวางเท้าไว้บนฝาชักโครก ยืนอาบด้วยขาเดียว
เจ้าหนูนั่นดูท่าจะชอบเล่นน้ำ เพราะมันเล่นวิ่งเข้าวิ่งออกผ่านน้ำจากฟักบัวจนขนฟู ๆ เปียกลู่ไปหมด สีหน้ายังร่าเริงอยู่
“เปียกหมดแล้ว” ผมแซวมันยิ้ม ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อาบน้ำให้มันด้วยเลยดีกว่า ผมรีบอาบน้ำ พันผ้าขนหนูออกไปแต่งตัวข้างนอก พี่ฟ้าลืมตาอีกรอบ ลุกขึ้นนั่ง ตาปรือนิด ๆ หัวฟูหน่อย ๆ ดูเซ็กซี่แบบน่ารัก ๆ ดี
“เสร็จแล้วเหรอ”
“ขอฝนอาบน้ำให้เด็กนี่ก่อนละกัน เล่นน้ำจนเปียกหมดแล้ว คลุกถนนมานาน อาบให้มันหน่อยก็ดี” ผมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ลวก ๆ เดินกะเผลกไปหยิบแซมพูในถุงมาถือ เจ้าตัวเล็กวิ่งตามผมแทบทุกฝีเก้า
“เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่ฟ้ารีบก้าวจากเตียงตามผมมา
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับการอาบน้ำให้ลูกหมาซน ๆ ตัวหนึ่ง ดูท่ามันจะอยากเล่นน้ำมากกว่าอาบน้ำซะอีก สองไม้สองมือช่วยกันมะรุมมะตุ้มมารุมอาบ มันเล่นสะบัดขนเป็นระยะ ๆ จนทั้งผมและพี่ฟ้าพากันเปียกไปตาม ๆ กัน
“อย่าสะบัดสิเจ้าหนู...สงสัยได้อาบน้ำอีกรอบแน่ ๆ” ผมปรามแล้วบ่นตามเบา ๆ พี่ฟ้าหัวเราะร่วน แกล้งถูก้นมันแรง ๆ จนก้นมันเด้งขึ้นเด้งลง มันหันไปมองพี่ฟ้าด้วยสีหน้าร่าเริงตามเดิมของมัน เราอาบมันสองรอบครับ เอาให้สะอาดไปถึงรูขุมขน พี่ฟ้าลูบน้ำออกจากหน้ามัน หน้ามันลีบดูตลกพิลึก
ในห้องน้ำแคบ ๆ ตอนนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของมนุษย์สองชีวิตกับอีกหนึ่งเสียงหายใจแฮะ ๆ ของลูกหมาตัวหนึ่ง
หลังจากอาบน้ำให้ลูกหมาเสร็จพี่ฟ้าก็ขออาบต่อ ส่วนผมพามันออกไปเป่าขนข้างนอก ดีว่าเขามีไดร์ให้ เด็กนี่ก็พยายามจะไล่งับไดร์เล่น พลังชีวิตสูงจริง ๆ เมื่อวานยังไม่ซนขนาดนี้เลย
มันเป็นหมาที่ถือว่าหน้าตาดีใช้ได้เลยนะ ขนยาวเกือบนิ้วสีน้ำตาลอ่อน หูตูบ สีหน้าดูเป็นหมารับแขกดี พอขนมันแห้งได้ที่พี่ฟ้าก็อาบน้ำเสร็จพอดี ผมหยิบหวีมาแปรงขนให้มันต่อ พี่ฟ้าเดินไปทาครีมที่หน้ากระจก
“ฝนจะตั้งชื่อมันว่าอะไร”
“จะตั้งเหรอ ถ้าเราเจอเจ้าของก่อนล่ะ”
“แล้วจะเจอยังไง กลับไปที่เดิมเหรอหรือว่าประกาศหา”
นั่นน่ะสิ ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้เลย ผมมองหน้ามัน มันยกเท้าทั้งสี่ข้างขึ้นมากอดมือผมไว้อ้าปากแทะหวีที่ผมกำลังหวีพุงมันอยู่
“บุญหลงเป็นไง”
“หะ! บุญหลงเนี่ยนะ เฉยไปไหมฝน” พี่ฟ้าหันมามองตาโตทั้งที่ครีมยังแปะหน้าอยู่ห้าจุด
“อ้าว ก็มันหลงมา”
“ขาแพลงด้วยนี่ ไม่เอาชื่อเจ้าขาแพลงไปด้วยเลยล่ะ” พี่ฟ้าประชด “ตั้งให้มันน่ารัก ๆ หน่อย”
ผมนิ่งคิดอีกรอบ
“แล้วจะเอาชื่ออะไร ที่คิดได้ตอนนี้ก็มีบุญหลง บุญชัย บุญรอด บุญมี โชคดี บังเอิญเจอ”
“พอ ๆ ๆ” พี่ฟ้ายกมือปราม “ไม่สร้างสรรค์เลย” แล้วนิ่งคิด “เจอมันบนถนนใช่ไหม”
ผมพยักหน้า
“งั้นวันเวย์เป็นไง น่ารักดี”
ผมนิ่งคิดตามบ้าง
“ก็ได้นะ..เอาล่ะ งั้นต่อไปนี้เจ้าชื่อวันเวย์นะ” ผมบอกเจ้าตัวน้อย มันยิ้มลิ้นห้อยตอบรับ ผมลุกไปทำความสะอาดหน้าตากับแขนขาที่เลอะแซมพู แต่ไม่ได้อาบน้ำหรอกครับ ทุลักทุเลเกิน แล้วออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเทข้าวของทุกอย่างออกจากเป้เพื่อเอาไว้ใส่ลูกหมาเวลาเที่ยว
เรานัดรวมพลกันตอนแปดโมงเพื่อไปกินข้าวเช้า พอใกล้เวลาก็ได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ดังอยู่นอกห้อง สงสัยพวกมันจะมากันหมดแล้ว ผมกับพี่ฟ้ารีบพากันออกจากห้องทันที
“ไงเจ้าหญิงทั้งสอง ตื่นกันแล้วเหรอพะยะคะ” หินแซวนำร่องมาก่อนทันที แล้วลูกคู่ต่างเพศชายหญิงก็พากันโห่ฮิ้วล้อมาตามหลัง
“เจ้าหญิงห่าอะไร”
“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ เมื่อคืนมึงกับพี่ฟ้าหลับกันเป็นตาย ถูกอุ้มเข้าห้อง แม่งเพื่อนกูกับพี่หมอโคตรเป็นสุภาพบุรุษ”
ผมกับพี่ฟ้ามองหน้ากันงง ๆ บอกตามตรงว่าไม่ได้สนใจจริง ๆ ว่าเมื่อคืนกลับมาถึงห้องกันได้ยังไง
นั่นน่ะสิ จำได้แค่ว่านั่งฟังหินร้องเพลงอยู่ รู้ตัวอีกทีก็เจอหน้าวันเวย์แล้ว
“ไผ่มันอุ้มกูเข้าห้องเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว”
“ไผ่มันอุ้มพี่ฟ้าเข้าห้อง”
ไผ่มันเปิดประตูเดินออกมาจากห้องพอดี
“ไผ่อุ้มพี่เข้าห้องเหรอ” พี่ฟ้ารีบถาม มันพยักหน้า
“หนักจะตาย”
“บ้ารึไง ตัวพี่เบากว่าฝนอีก ปลุกพี่ก็ได้ เกรงใจ”
“ปลุกแล้วแต่ไม่ตื่น ขี้เซา”
“อ้าว จริงเหรอ” พี่ฟ้าตาโต
“ไม่จริงหรอกพี่ฟ้า มันไม่ได้ปลุกเลยสักแอะ มาถึงก็อุ้มเข้าห้องเลย”
ตันรีบแย้ง ไผ่ยักไหล่
“อยากให้คนแก่ได้นอนเยอะ ๆ”
“เดี๋ยวเหอะ พี่อายุมากกว่านายแค่ห้าหกปี อย่ามาว่าพี่แก่นะ”
“ก็แก่นั่นแหละ” มันยังแซวไม่เลิก พี่ฟ้าค้อนตาคว่ำ
“แล้วใครอุ้มกูเข้าห้อง” ผมหันไปถามตัน มันไม่ตอบ แต่พยักหน้าไปยังคนที่เปิดประตูออกมาพอดีเหมือนกัน ผมหันไปมองตาม ทำหน้ากระอักกระอ่วนทันทีที่เห็น
พี่หมอเนี่ยนะ อุ้มผมเข้าห้อง พี่แกมองตาผม ผมรีบเสหลบไปทางอื่นทันที
“เป็นสุภาพบุรุษทั้งพี่ทั้งน้อง”
เพื่อนผมชมต่อ ผมแอบแย้งอยู่ในใจ ถ้ามึงรู้ถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำกับกู มึงจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาดตัน
“อรุณสวัสดิ์” พี่หมอทักไม่เจาะจงคนฟัง เดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ พี่ฟ้า
“นอนหลับฝันดีไหมครับ”
“ไม่ฝันเลยสักกะนิดค่ะ หลับสนิทตลอดทั้งคืนเลย” พี่ฟ้าตอบยิ้ม ๆ
“คนครบแล้วก็ไปกันเถอะ” ไผ่มันพูดขึ้นมายุติการสนทนาระหว่างพี่ฟ้ากับพี่หมอลง มันหันมาทางผม
“มึงเที่ยวไหวไหมน้ำฝน”
“ไหว” ผมรีบตอบรับทันที ไม่อยากถูกทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวครับ ไผ่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ย่อตัวลงไปนั่งบนส้น ผมจับไหล่ตันไว้ทันทีเป็นหลักยึดกันล้ม ถอดรองเท้า ยกขาข้างนั้นให้มันดูดี ๆ
“ยุบลงเยอะเลย ยังเจ็บอยู่ไหมเนี่ย” มันลองกด ๆ ดู ผมเบ้หน้านิด ๆ เพราะความเจ็บ แต่ส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ
“ไม่เท่าไหร่ เจ็บขนาดไหนพวกมึงก็ห้ามทิ้งกูไว้ที่นี่คนเดียวนะ”
“ไม่ทิ้งหรอกน่า เดี๋ยวกูให้ไผ่สวมปลอกคอแล้วลากมึงเดินเอง” ตามันโพล่งขึ้น
“ควายเหอะไอ้ตา” ผมหันไปด่า
“เอาน่า พวกกูไม่ทิ้งหรอก” พวกเพื่อน ๆ ด้านหลังพากันส่งเสียงสำทับ
“ขอดูหน่อย” แล้วคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้าก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบ ไผ่เงยหน้ามอง มันทำหน้าไม่พอใจใส่ทันที แต่ก็ยอมลุกขยับที่ให้โดยดี
“ไม่ต้องตรวจก็ได้ ผมไม่เป็นไรหรอก” ผมบอกอย่างเกรงใจ พี่หมอมองตาผมแวบหนึ่ง เสี้ยวหนึ่งเหมือนได้ยินคำสั่งดังมากระแทกแก้วหูเบา ๆ 'เงียบ!'
ผมเงียบตามเสียงนั้นทันที พี่แกขยับมายืนแทนที่ไผ่ ย่อตัวลงไปนั่งทับส้นในท่าเดียวกัน ผมวางเท้าไว้บนรองเท้า(แต่ยังไม่ได้สวมครับ) อาศัยตันเป็นหลักยึดเหมือนเดิม เม้มปากนิด ๆ
พี่หมอจับเท้าผมไว้ มือไผ่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ได้เท่ากับมือพี่หมอจริง ๆ พี่แกประคองเท้าผมยกขึ้นตรวจเช็กดี ๆ ผมรู้สึกเกรงใจจริง ๆ ถึงจะรู้ว่าหมอสามารถตรวจเช็กคนไข้ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี ถ้าเป็นหมอคนอื่นหรือตรวจกันที่โรงพยาบาลคงไม่ทำให้ผมรู้สึกเกรงใจได้ขนาดนี้
“พยายามอย่าใช้เท้าข้างนี้เยอะละกัน” พี่แกบอกมาเรียบ ๆ ลุกขึ้นยืน
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ... ฝากมันด้วยละกัน” ไผ่หันไปทางเพื่อน ๆ ที่เหลือ หินตบไหล่มันเบา ๆ ในทำนองไม่ต้องเป็นห่วง ไผ่ประกบตัวพี่ฟ้าเดินนำไปก่อนทันที ผมพาดแขนไว้บนไหล่พีมเพราะตัวเท่ากันหน่อย ที่เหลือประคองกันลำบาก เดินเขยกตามหลังไผ่มันไป
ผมลอบมองพี่หมอ พี่แกมองตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ไม่ส่อว่าจะโกรธเคืองอะไร แต่บางทีพี่หมออาจกำลังเก็บอาการก็ได้ เพราะเพื่อนผมอยู่เยอะ
เราเลือกร้านอาหารที่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ วิวสวย พื้นถูกยกสูงยื่นล้ำออกไปนอกทะเลนิด ๆ ได้ยินเสียงคลื่นซัดสาดดังมาเป็นระลอก น้ำใสสะอาด กลิ่นไอทะเลลอยคลุ้ง เหล่านกนางนวลกำลังบินว่อนเล่นลมส่งเสียงให้ได้ยินมาเป็นระยะ ธรรมชาติรอบกายสวยงามมาก
แต่พวกเราสนใจกันไหม??
คำตอบก็คือ...
“เฮ้ยมึง!! นั่นกุ้งของกู!”
ไอ้ตันกับไอ้หินครับ = = มันกำลังทะเลาะแย่งอาหารกันอยู่ หลัก ๆ แล้วหินมันกวนตีน ชอบแย่งอาหารตันมัน ทั้งที่ก็รู้ ๆ อยู่ว่าเรื่องกินของมันสำคัญที่สุด มานาทีนี้ ธรรมชาติไม่สำคัญเท่ากับปากท้องเท่าไหร่ ลำเลียงมาเท่าไหร่ก็หมด แต่อาหารมันสดจริง ๆ สั่งมากี่อย่าง ๆ ก็ไม่เหลือ
ทุกอย่างดีหมดจริง ๆ สำหรับช่วงเวลาดี ๆ แบบนี้
ยกเว้นอย่างเดียว...
ผมเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งกินเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ บางทีก็หันไปคุยกับเพื่อน ๆ ผมบ้างตอนถูกถามหรือถูกชวนคุย
อึดอัดครับ...
เพราะพอมาถึงร้านอาหาร เราได้โต๊ะใหญ่ตัวเดียวชิดทะเล ไผ่เชิญให้พี่หมอนั่งก่อนเหมือนน้องที่ดี แต่ผลักให้ผมนั่งลงข้าง ๆ แล้วบอกว่าหมอกับคนไข้ควรอยู่ใกล้ ๆ กันเข้าไว้ มันนั่งต่อจากผมตามด้วยพี่ฟ้า นั่งแบบนี้ไม่มีทางที่พี่หมอจะคุยกับพี่ฟ้าได้สะดวกอยู่แล้ว ผมหายใจแทบไม่ทั่วท้องเหลือบมองพี่มันเป็นระยะ รายนั้นยังนั่งนิ่งไม่โต้ตอบอะไร
ไผ่ กูว่ามึงกันพี่หมอแบบนี้มันก็ดีอยู่หรอก...
แต่กูอึดอัดโว้ยย!!
พี่หมอไม่คัดค้านหรือพูดอะไร ไม่รู้ว่ารู้แกวไผ่หรือว่ายอมแพ้ไปแล้ว แต่ผมขอให้เป็นอย่างหลังมากกว่า ดู ๆ ไปแล้วก็น่าสงสาร แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่หมอเคยทำ ผมว่าแค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ
พี่หมอนั่งกินข้าวไป พูดคุยกับเพื่อน ๆ ผมไป ตามแต่ว่าใครจะถามมาเรื่องอะไร ไอ้จะให้พี่หมอเปิดบทสนทนาก่อน ยากครับ ดูท่าแกจะไม่ค่อยชอบเด็ก ๆ ด้วย วันเวย์หลังจากกินอาหารที่ผมแบ่งให้จนพุงกางก็หมอบหลับอยู่ที่พื้นแทบเท้าผม
ผมเองก็อยากเฮฮาให้สุด ๆ ไปเลยติดตรงพี่หมอนี่แหละ แต่คิดไปคิดมาเป็นตัวของตัวเองดีกว่า เอาให้พี่หมอรำคาญไปเลยจะได้รีบ ๆ กลับไปก่อน พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบใช้ช้อนไปแย่งของกินบนจานตันทันที มันตาโต ด่ากลับโว้งเว้ง ผมหัวเราะร่วน พี่ฟ้าหัวเราะเสียงใสหันไปสั่งกุ้งกับหมึกเผามาเพิ่มให้อีกเซต
หลังจากพุงยื่นกันพอประมาณพวกเราก็พากันไปเยี่ยมเฮียรถไฟกันก่อน เอาเข้าจริงก็แค่มาถ่ายรูป เช็กอินกันนิดหน่อยเพราะเคยมากันแล้ว ไผ่มันก็โรคจิตกอดป้ายหัวหินที่แสนคิดถึง พวกเราถ่ายรูปมันอัพลงเฟสขึ้นสเตตัส 'ไอ้หล่อกับเมียเก่ามัน' คนกดไลค์มันเพียบ
ไม่รู้ว่าเพราะความสนุกหรือไร ขาที่เคยเจ็บก็เบาบางลงจนสามารถเดินเองได้โดยไม่ต้องใช้คนพยุง แต่ก็ยังกระเผลก หลังจากบ้าบอถ่ายรูปกับสถานีรถไฟได้พักหนึ่งก็พากันไปเพลินวานต่อ ผมชอบนะ บรรยากาศมันดูเก่ากึกแบบคึกคักดี ของกินเยอะด้วย มันสนุกจนผมลืมเจ็บขาไปจริง ๆ พวกเราไล่ถ่ายรูปกันมาเป็นระยะ ขนาดที่ผมว่าเมมโมรี่มือถือน่าจะไม่เพียงพอ
พอถ่ายรูปกันจนหนำใจไผ่ก็ลากพี่ฟ้าหายไป มันคงจงใจลากพี่ฟ้าหนีพี่หมอเหมือนเดิม(เพื่อนคนอื่นรู้ตื้นลึกหนาบางดีครับ ถึงไม่มีใครท้วงห้ามอะไร) พักหนึ่งพวกผู้หญิงก็พากันเบรกกึกที่ร้านเครื่องสำอางที่ทำจากสมุนไพรปลอดสารพิษ ดูท่าจะสิงกันยาวถึงได้โบกมือไล่ให้พวกผมเดินนำไปก่อน พวกผู้ชายเราไม่มีใครคัดค้านเพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว
เพราะไผ่ลากพี่ฟ้าหนีไป ทำให้ภาระดูแลพี่หมอตกเป็นของผมนิด ๆ เพราะไงพี่แกก็เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม แถมยังถือว่าเคยช่วยเหลือรักษาผมมาก่อน(ไม่นับเรื่องที่พี่แกเคยทำเลว ๆ ไว้กับผมนะ) จะทิ้งไปก็ดูจะเสียมารยาท เพราะงั้นไม่ว่าผมจะไปที่ไหนก็จะมีพี่หมอตามติดไปด้วยเสมอ
พวกเราเดินดูของกันไปเรื่อย ๆ จังหวะหนึ่งผมเดินไม่ระวังเผลอลงน้ำหนักที่ขาข้างนั้นมากไปจนเซวูบ พี่หมอที่ยืนอยู่ไม่ห่างจับแขนผมไว้ทันที พวกเพื่อน ๆ พากันหันมามองด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไงบ้างมึง”
“ไม่เป็นไร” ผมเบ้หน้าเพราะมันเจ็บฉิบหาย
“ไปนั่งตรงนู้นก่อน เดี๋ยวดูให้” พี่หมอพยักหน้าไปยังพื้นที่ว่าง ๆ ระหว่างร้านค้า ประคองโอบเอวผมไว้ ผมหน้าร้อนวูบกับความใกล้ชิดแบบตัวแนบตัวแบบนั้น
อยากเรียกให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันประคองมากกว่า แต่ก็ดูจะเสียมารยาทมากไป พี่หมอให้ผมนั่งบนม้านั่งที่เขาจัดไว้ เพื่อน ๆ ผมกรูตามเข้ามาดู ผมถอดรองเท้าเพื่อให้พี่หมอเช็กดี ๆ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เดินเยอะไป”
ผมหน้าซีด ถ้าได้ไม้เท้าสักอันคงดีไม่น้อย ผมมองหน้าเพื่อน ๆ แต่ละคน
“เดี๋ยวกูพักเบรกอยู่ตรงนี้ละกัน พวกมึงไปเดินกันต่อเถอะ เรียบร้อยแล้วค่อยกลับมารับกู”
“จะให้ทิ้งมึงไว้ที่นี่คนเดียวรึไง” พีมมันทำหน้าไม่สบายใจ
“ไม่เป็นไร เดินกันยังไม่ทั่วเลยนี่ กูรออยู่ตรงนี้แหละ เดินจนเหนื่อยแล้ว อยากพักเหมือนกัน” พวกมันมองหน้ากันไปมา
“ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ดูแลเอง” พี่หมออาสา
“เกรงใจพี่หมอ”
พี่หมอส่ายหน้า คุยกันสักพักพวกมันก็ยอมให้ผมอยู่กับพี่หมอสองคน แล้วพากันไปเดินเล่นต่อ
“พี่ไปเดินเล่นต่อก็ได้ ผมอยู่คนเดียวได้” ผมบอกหลังจากทุกคนไปกันหมด พี่หมอไม่พูดอะไร ก้มจับข้อเท้าผมบีบแรงจนผมร้องโอ๊ย
“ทำอะไรของพี่เนี่ย!” ผมโวยผลักไหล่พี่มันออก
“เจ็บแล้วไม่เจียม”
ผมรีบชักเท้ากลับ ใส่รองเท้า ขยับลุกยืน ขืนอยู่กับพี่หมอสองคน ผมคงได้เจ็บตัวอีกแน่ ๆ ผมรีบเดินหนี แต่พี่หมอรั้งจับข้อมือผมไว้
“จะไปไหน”
“ไปให้ไกล ๆ พี่ไง อยู่ใกล้เดี๋ยวได้เจ็บตัวอีก” ผมจะเดินต่อ แต่ถูกยึดจับไว้แน่น
“พักเท้าก่อน ถ้าไม่อยากให้มันระบมมากไปกว่านี้”
“ผมจะไปพักที่อื่น” ผมยื้อจะเดินหนีอีกรอบ พี่หมอกระชากผมกลับไปยืนที่เดิมจนชิด ก้มหน้าลงมามองดุ ๆ
“ถ้าขัดขืนอีก โดนจูบ”
ผมชะงักกับคำขู่นั้น หันมองไปรอบ ๆ คนออกเยอะแยะ พี่หมอไม่กล้าหรอก ผมหันกลับมามองพี่หมออีกรอบ
“พี่ไม่กล้าหรอก คนออกเยอะแยะ”
พี่แกไม่ได้มองตามผม แต่ยกยิ้ม ขยับก้มหน้าลงต่ำจนปากเกือบชิดปาก ผมรีบผงะถอยหนีทันที
“จะทำบ้าอะไรของพี่”
พี่หมอยกยิ้มอีกรอบ
“ต่อให้ฟ้ามาเห็น ฉันก็มีเหตุผลทางการแพทย์อ้างได้”
ผมอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ผมก็ลืมไปว่าคนคนนี้เจ้าเล่ห์ขนาดไหน
เจ้าหนูในเป้ที่ผมสะพายไว้ด้านหน้าขยับดิ้นดุ๊กดิ๊ก ก่อนโผล่หัวขึ้นมามอง สงสัยมันจะตื่นเพราะผมขยับแรงเมื่อกี้ มันทำหน้าร่าเริงใส่ หันมองไปรอบ ๆ จนไปเจอะพี่หมอเข้า มันจำพี่หมอคนที่เคยช่วยเหลือมันไว้ได้ดี(ถึงจะไม่โดยตรงก็เถอะ) พยายามจะตะเกียกตะกายไปหาจนเกือบตกเป้ ผมรีบอุ้มมันไว้ลูบหัวลูบหางให้มันอยู่นิ่ง ๆ
“นิ่ง ๆ วันเวย์” ผมปราม แต่มันไม่ยอมแพ้จะไปหาพี่หมอให้ได้ จนผมจำใจต้องยื่นลูกหมาไปให้
“อุ้มมันหน่อย มันอยากให้อุ้ม”
“ฉันไม่ชอบหมา”
“ไม่ต้องชอบก็ได้ แต่อุ้มให้มันดีใจหน่อย ลูบหัวก็ได้”
พี่หมอทำหน้ากระอักกระอ่วน สงสัยจะไม่ชอบจริง ๆ ผมขยับยื่นวันเวย์เข้าไปใกล้ วันเวย์รีบกระโดดเกาะเสื้อพี่หมอทันทีจนรายนั้นต้องรีบรับไว้ก่อนหมาตกพื้น มันตะกายอกพี่หมอจะขึ้นไปเลียปาก รายนั้นเอี้ยวหน้ายืดคอหนีใหญ่ ผมหัวเราะออกมาทันทีกับสภาพที่เห็น มาดดุเมื่อกี้หายวับไปกับตา
วันเวย์พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไต่สูงขึ้นไปเลียปาก พี่หมอรีบส่งลูกหมาคืนผมทันที ผมยังหัวเราะไม่หยุดรับมันมาอุ้ม
“ทำเหมือนเห็นปลิงไปได้ ออกจะน่ารักขนาดนี้ เนอะวันเวย์เนอะ” ผมจุ๊บหัวจุ๊บปากมันเบา ๆ แต่อยู่ ๆ ลูกหมาก็หลุดออกจากมือผมไป ผมมองคนทำ พี่หมอขยุ้มจับหลังคอมันไว้เหมือนจับลูกแมวสักตัว วันเวย์ตะเกียกตะกายแขนขาว่ายน้ำกลางอากาศ ท่าทางน่าจะเจ็บ แต่สีหน้ามันยังร่าเริงอยู่
“พี่หมอจับแบบนั้นเดี๋ยวมันเจ็บ” ผมขยับจะเข้าไปแย่งคืน แต่พี่หมอยกหนี
“อย่าจูบปากมันอีก”
“ทำไม” ผมถามงง ๆ หรือว่ามันจะมีเชื้อโรค
“ใช้ของร่วมกับคน ฉันยังไม่ขยะแขยงเท่าไหร่ แต่ให้ใช้ของร่วมกับหมา ฉันรับไม่ได้”
ผมอ้าปากค้าง ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้าทั้งหู ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ ผมรีบแย่งวันเวย์คืน จับมันจูบปากหนัก ๆ ไปหลายที
หึ ๆ คราวนี้ล่ะ พี่หมอจะได้เลิกเอาผมเป็นเครื่องระบายอารมณ์เพื่อแก้แค้นไผ่ซักที
แล้วอยู่ ๆ ผมก็ถูกลากให้เดินเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะที่อยู่ไม่ห่าง ห้องในสุดริมสุดเลย ผมมองตาโต พี่หมอยันมือกับกำแพงคร่อมผมไว้ในอ้อมแขน มองมาด้วยสายตาคุกคาม ผมหดคอลงนิด ๆ พยายามเบียดชิดตัวเองเข้ากับกำแพงด้านหลัง
ผมไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไปเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน พี่หมอเองก็เหมือนกัน มีเพียงแววตาเท่านั้นที่บ่งบอกว่าจะทำโทษผมแน่ ๆ ข้อหาขัดคำสั่ง
พี่หมอจ้องตาผม ใบหน้าคมก้มต่ำลงมาเรื่อย ๆ ผมรีบยกวันเวย์ขึ้นมาขวางไว้ทันที พี่หมอชะงักกึก เด็กนั่นส่งยิ้มแฮะ ๆ ตะกายสี่ขาเข้าหาพี่หมอ
เอาสิ กูมียันต์กันหมอนะ
พี่หมอหรี่ตาลง จากที่หยุดนิ่งใบหน้านั้นเริ่มเคลื่อนต่ำลงมาอีก ผมเบิกตากว้าง หดหัวต่ำยิ่งกว่าเดิม ยกหัววันเวย์ขึ้นมาปิดปาก เด็กนั่นยังตะกายอากาศไม่หยุด จนตอนนี้ตีนวันเวย์ห่างจากหน้าพี่หมอไม่มากแล้ว ผมส่ายหน้ารัว ๆ ห้ามปราม
พี่หมอละมือจากกำแพง เลื่อนมาตรึงท้ายทอยผมไว้ดันให้แหงนหน้าขึ้นนิด ๆ อีกข้างจับหัววันเวย์กดต่ำลงไปที่ท้อง ผมอ้าปากค้าง
พี่แกไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงมาต่ำ กระทั่งสองริมฝีปากแนบสนิท ผมยืนตาโต อยากผลักออกแต่มือไม่ว่าง อย่างส่งเสียงห้าม แต่เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน อยากขยับหนี แต่หัวผมถูกตรึงไว้ด้วยมือแกร่งด้านหลัง
และทันทีที่ริมฝีปากทาบทับลิ้นร้อนก็ขยับเข้ามาสัมผัสลิ้นผมทันที อยากขัดขืน อยากร้องห้าม อยากผลักไส แต่ที่ผมทำได้ มีเพียงขยับปลายลิ้นตอบรับ แหงนหน้าให้อีกคนจูบได้ง่าย ๆ เท่านั้น
พี่หมอไม่ได้รุนแรงกับผมเหมือนที่ผ่าน ๆ มา รสจูบนั้นกึ่งคุกคามกึ่งอ่อนโยน แล้วผมก็ไม่รู้เป็นอะไร พอพี่หมออ่อนโยนทีไร ขัดขืนไม่ได้ทุกที ลมหายใจผมเปลี่ยนนิด ๆ พอ ๆ กับภาพตรงหน้าที่เริ่มพร่ามัวลงเรื่อย ๆ ความรู้สึกบางอย่างก่อวนขึ้นในท้องน้อย มันเป็นมวลจาง ๆ และกำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และก่อนที่มันจะขยายมากจนเกินควบคุมพี่หมอก็ถอนปากออก
ใบหน้าผมยังคงแหงนค้าง มือพี่หมอยังตรึงอยู่ที่ท้ายทอย ริมฝีปากผมยังมีรสอุ่น ๆ เคลือบอยู่ สองดวงตายังจ้องประสาน
“ฉันจะออกไปรอข้างนอก” พี่หมอบอกแค่นั้น ปล่อยมือออก เปิดประตูก้าวจากไป ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ กระพริบตาปริบ ๆ ก่อนรีบผลักประตูปิด กดล็อก หันหลังพิงบานไม้ไว้
หัวหูหน้าเน้อผมร้อนระอุไปหมด ผมยืนทำใจอยู่สักพักถึงได้เปิดประตูออก มีคนมารอเข้าคิวด้วย ผมยิ้มแห้งให้นิดหนึ่ง รีบอุ้มวันเวย์ออกไป
ไม่รู้คนเมื่อกี้จะรู้จะเห็นอะไรหรือเปล่า
ออกไปก็เห็นพี่หมอยืนเท่กอดอกรออยู่ ผมไม่สนใจคนตัวสูงเดินกระเผลก ๆ เลยพี่มันไป พี่แกก้าวตามมาติด ๆ ผมก้าวหนีเร็วขึ้น พี่หมอคว้าจับต้นแขนผมดึงให้หยุด พูดเสียงเบา
“ไม่มีควายอยู่แถวนี้หรอกนะ ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวขาก็เจ็บอีกหรอก”
กำลังจะอ้าปากพูด แต่ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกดังมาจากฝั่งตรงข้าม ผมกับพี่หมอหันไปมอง พวกเพื่อน ๆ ผมเองครับ ยืนโบกมือไหว ๆ อยู่ฝั่งตรงข้าม มากันครบหมดเลย ไผ่กับพี่ฟ้าด้วย พี่หมอปล่อยมือที่จับต้นแขนผมไว้ออก พวกนั้นรีบพากันยกโขยงวิ่งตรงเข้ามาหาทันที
“ฝนเป็นอะไรมากรึเปล่าพี่หมอ”
ตันถาม คงเห็นพี่หมอจับแขนผมไว้เมื่อกี้ละมั้ง
“เดินเร็วไป อยากให้เดินช้า ๆ หน่อย” พี่แกบอกตามตรง พูดคุยถามไถ่กันอยู่สักพักพวกผู้หญิงก็ชวนกลับเพราะอยากเล่นน้ำกันเต็มแก่ วันนี้แดดไม่แรงมากด้วย ไม่มีใครคัดค้าน พวกเราจึงยุติการเดินเพลินวานกันไว้เพียงแค่นี้
และแน่นอนว่าผมต้องนั่งซ้อนหลังพี่หมอกลับที่พักเหมือนเดิม
ไม่นานทุกคนก็มาพร้อมกันในชุดเล่นน้ำ ผมด้วย ปกติเวลาผมมาเล่นน้ำจะใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า แต่วันนี้มันสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเยอะเลย แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรมาก ชุดที่พี่หมอซื้อให้นั่นแหละ เสื้อเขียวตัดขาวลายสดใส
“แม่ง ขาไอ้ฝนโคตรขาว” หินมันชม ผมยักคิ้วให้มันที
“หล่อด้วย ดูดี มีสไตล์”
“แต่กูเคยอ่านเจอ คนเอเชียที่ผิวขาวมาก ๆ เนี่ย เจี๊ยวมักเล็ก จริงไหมวะ”
ผมลมออกหูทันที วิ่งไล่เตะมันทั้งที่ขายังเจ็บอยู่นั่นแหละ มันวิ่งหนีผมไปรอบ ๆ โดยมีเพื่อน ๆ พากันหัวเราะครึกครื้น
ผมได้รับอนุญาตให้ลงเล่นน้ำได้ แต่ต้องเปลี่ยนผ้ารัดใหม่หลังเล่นน้ำเสร็จ พวกเราพากันวิ่งลงน้ำโครม ๆ สบายผมละครับเพราะน้ำช่วยพยุงขาไว้ พี่หมอถูกเพื่อนผมลากลงมาเล่นน้ำด้วย พี่แกใส่เสื้อยืดสีฟ้าหม่นกางเกงขาสั้นสีออกดำนิด ๆ หมดโอกาสเข้าใกล้พี่ฟ้าเพราะโดนไผ่ลากหนีไปไกลแล้ว
เล่นกันจนตัวซีดได้ที่หินก็เสนอให้เล่นวอลเล่ย์บอล ซึ่งทุกคนเห็นด้วย
หินมันทำสลากแบบลวก ๆ มาให้ทุกคนจับ(ขอกระดาษจากทางที่พักนั่นแหละ) และเพื่อความเสมอภาค จึงไม่แยกชายหญิง ทุกคนได้ลงเล่นหมด ยกเว้นผมกับพี่ฟ้าที่พี่หมอยังไม่อนุญาตให้เล่น แม้แต่ตัวพี่หมอเองก็ต้องลงด้วยเพราะคนไม่พอ พี่แกอิดออดในตอนแรก แต่ก็ยอมโดยดีในที่สุด
พอจับสลากเสร็จ บังเอิญมากที่พี่หมอได้อยู่ทีมเดียวกับไผ่ โดยมีกองหนุนเป็นตันและพีม ไม่มีผู้หญิงหลงมาสักคน ในขณะที่ฝั่งตรงข้ามมีหินเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว นอกนั้นหญิงล้วน
ตาข่ายเราเอามาจากทางที่พักครับ เขามีให้สำหรับแขกที่มาพัก พวกผู้ชายช่วยกันไปยกมาติดตั้ง เอาลูกวอลเลย์มาด้วยสองลูก เผื่อเหลือเผื่อขาด
แอบกลัวเหมือนกันว่าพี่หมอกับไผ่จะกัดกันจนเกมล่ม แต่คงไม่หรอก
พออุปกรณ์พร้อม ผู้เล่นทุกคนก็ไปยืนประจำตำแหน่ง ไผ่ยืนอยู่ด้านหลังทางขวา ด้านซ้ายตกเป็นของพี่หมอ ตันกับพีมรับหน้าที่ดูแลฝั่งหน้า ในขณะที่ทีมหิน มีหินกับน้ำตาลดูแลด้านหลัง น้ำหวานกับตาดูแลด้านหน้า หินมันยืนพ้อยท์เท้าทำท่าเหมือนตุ๊ด
“เร็ว ๆ สิคะอีคุณเพื่อน กูอยากเล่นเต็มแก่แล้ว” มันตะโกนมาทำท่ากระแดะหน่อย ๆ
“มึงสอบตกในการเป็นตุุ๊ดนะหิน ขนรักแร้กับหน้าแข้งยาวเป็นวา” น้ำตาลมันแซว หินยักคิ้วยั่ว
“สนใจมาถอนให้กูป่ะล่ะ”
“ยาวขนาดนั้น กูว่าจุดไฟเผาให้มันเลยดีกว่า” ตาแซวกลับ น้ำตาลขยับไปตบมือเพื่อนดังป้าบ หัวเราะสะใจ หินค้อนกะหลับกะเหลือก
พวกมึงจะไปรอดกันไหม ได้ข่าวว่าอยู่ทีมเดียวกัน = =
“เริ่มเกมเว้ยไอ้ฝน!!” มันหันมาตะโกนบอกผมอีกที ผมหัวเราะ ขยับไปยืนอยู่ใกล้ ๆ เสาตาข่าย ข้าง กันเป็นพี่ฟ้า วันเวย์อยู่ในอ้อมแขนผม ผมยกมือขึ้นเหนือหัว ฟาดกับอากาศเป็นสัญญาณ...
“เริ่ม!!”
To Be Con..
ขอบคุณทุกรีไพล์และโหวตเป็ดฮะ
#อยากไปหัวหิน เก็บเงิน ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
