Ch. 22 : โทษฐานที่รบกวน
(น้ำฝน...♥)
♥
♥
Up 100%
................................................................................
ผมนอนเกร็ง มองคนตรงหน้าหวาด ๆ พี่หมอไม่สนใจเสียงเรียกผมเลย นอนหลับตานิ่ง ๆ สักพักก็ได้ยินเสียงกรนฟี้ ๆ
พี่แกคงหลับไปแล้ว
ผมเม้มปากแน่น อาศัยจังหวะนั้นค่อย ๆ ขยับดันตัวออก แต่พี่หมอรัดแน่นมากจนผมขยับไม่ได้ ผมดันแรงขึ้นอีก ได้ยินเสียงครางขัดใจเบา ๆ พร้อมวงแขนที่รัดแน่นกว่าเดิมจนผมหายใจแทบไม่ออก
“พี่หมอ ผมหายใจไม่ออก” ผมท้วง พี่แกไม่พูดหรือขยับอะไร นอนนิ่งเหมือนคนหลับตามเดิม ผมทดลองดันอีกรอบ แต่มันไม่ขยับจริง ๆ
ผมจำต้องยอมแพ้ นอนนิ่ง ๆ กะจะรอเวลาให้พี่หมอหลับลึกกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วค่อยขยับต่อ ผมนอนฟังเสียงลมหายใจของพี่หมอไปเรื่อย ๆ
กระทั่ง...
ผมกระพริบตาปริบ ๆ มอง สายตาผมเริ่มชาชินกับความมืดแล้วครับ เมื่อกี้มันดูสว่างหน่อย ๆ ก็จริง แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันสว่างเกินไปนะ สว่างจนเหมือนช่วงเวลากลางวัน ผมกระพริบตาอีกรอบ หันไปมองจุดอื่น
ผมตาโต รีบดันตัวออกจากวงแขนพี่หมอลงไปยืนอยู่ข้างเตียงทันที ผมหลุดออกมาได้ง่าย ๆ เพราะพี่แกคลายแรงรัดลงแล้ว ผมหันมองไปรอบ ๆ
สว่างโร่เลยครับ นี่ผมกะจะนอนรอให้พี่หมอหลับสนิท แต่ไหงกลายเป็นผมเองที่หลับสนิทจนเช้าแบบนี้ได้ล่ะ!
พี่หมอสะลึมสะลือลืมตาตื่นตาม พลิกตัวจากที่นอนตะแคงข้างไปเป็นนอนหงาย วันเวย์ตื่นด้วยเหมือนกัน มันวิ่งตรงมาทางผมด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนหันกลับไปหาพี่หมอ วันเวย์นิสัยเสียอยู่อย่างคือชอบเลียหน้าคน โดยเฉพาะคนที่มันชอบ มันปีนขึ้นไปอยู่บนอกพี่หมอ ทำท่าจะเลียหน้า แต่พี่หมอปัดมันออกก่อน ปัดแรงจนตัวมันลอยละลิ่วไปร้องเอ๋งอยู่ที่พื้นเลย
“วันเวย์!!” ผมตะโกนลั่นรีบถลาเข้าไปหาทันที
“เจ็บไหม” ผมถามมันเบา ๆ จับตัวมันเช็กไปรอบ ๆ “ทำไมต้องรุนแรงกับมันด้วย เจ็บขึ้นมาทำไง” ผมหันไปตำหนิ
“มันไม่เป็นไรหรอก” พี่แกตอบรับงัวเงีย ผมมองคนพูดเคือง ๆ ไม่เป็นไรได้ไง ร้องเอ๋งขนาดนี้ ไอ้โหด ไอ้ซาดิสม์ โรคจิต
วันเวย์ดิ้นแรงจนหลุดจากมือผมลงพื้น วิ่งไปเกาะขอบเตียงใกล้ ๆ เอวพี่หมอ
“วันเวย์” ผมตามไปจับมันไว้ มันดิ้นแรงเหมือนหนอนถูกน้ำร้อนลวกจนหลุดจากมือผม ตะกายขอบเตียงต่อ มันอ้าปากลิ้นห้อยส่งเสียงแฮะ ๆ ไม่หยุด ผมปล่อยให้มันลองพยายามดู มันกระโดดเหย่ง ๆ จนเสียหลักล้มหงายหลัง
ผมหัวเราะออกมาทันที มันไม่ยอมแพ้ พลิกตัวกลับไปตะกุยขอบเตียงต่อ พี่หมอขยับลุกนั่งข้างเตียง วางสองขาราบกับพื้น สีหน้ายังงัวเงียอยู่
เพิ่งเคยเห็นพี่หมอเวอร์ชั่นงัวเงียจัด ๆ แบบนี้ครั้งแรกแฮะ
วันเวย์รีบเปลี่ยนเป้าหมายจากปีนขอบเตียงมาเป็นเกาะขาพี่หมอทันที คนที่ยังงัวเงียอยู่ไม่พูดอะไร เตะวันเวย์แรงจนกลิ้งหลุน ๆ ไปสามสี่ตลบ มันคงคิดว่าพี่หมอกำลังเล่นกับมันอยู่ ถึงได้รีบพลิกตัววิ่งร่าเริงกลับมาหาพี่หมอใหม่ มาอีกก็โดนเตะอีกจนกลิ้งหลุน ๆ ไปอีกหลายตลบ มันทำท่าจะวิ่งกลับไปหาพี่หมออีกรอบ แต่ผมขวางเอาไว้ก่อน
“พอได้แล้ววันเวย์ ไม่รู้รึไงว่าเขาไม่ชอบนาย” ผมพูดกับมันยิ้ม ๆ ไม่สนใจคนที่ยังไม่ตื่นดีเดินตรงไปทางหน้าประตู แต่เดินได้แค่สองสามก้าวเอวผมก็ถูกรวบกอดแน่น ผมตาโต ร้องเหวอร่างทั้งร่างลอยละลิ่วกลับไปนอนแหมะอยู่บนที่นอนตามเดิม
ผมจ้องหน้าคนทำ พี่หมอไม่พูดอะไร คร่อมอยู่ด้านบน กักตัวผมไว้อ้อมแขน ใบหน้างัวเงียที่เห็นเมื่อกี้หายไปแล้ว กลับกลายมาเป็นใบหน้าราบเรียบตามเดิม แผ่นหลังผมยังแนบติดอยู่กับที่นอน ในอ้อมแขนยังมีวันเวย์ พี่แกมองหน้าผมนิ่ง ๆ เลื่อนมือมาดึงวันเวย์จากอกผมทิ้งลงข้างเตียง
ผมจะดันตัวลุกตาม แต่ขยับไม่ได้เพราะโดนกั้นอยู่
“ปล่อยพี่หมอ ผมจะกลับห้อง” ผมจะมุดตัวหนี แต่พี่หมอไม่ขยับให้ หนำซ้ำยังกดอกผมจนจมไปกับที่นอนด้วยมือเดียวอีกต่างหาก ผมมองตาโต
“เมื่อคืนเหนื่อย เลยไม่ได้ทำโทษคนกวน” พูดจบ พี่มันก็ก้มลงมาจูบผมทันที ผมตาโตยิ่งกว่าเดิมรีบผลักอกกว้างออกห่าง แต่ดูท่ามันจะไม่ขยับเลยสักนิด ผมครางอู้อี้ท้วงห้ามในลำคอ ดันอกอีกคนออกแรงขึ้น แต่มันก็ยังไม่ขยับ พอดันไม่ได้ผมก็ใช้วิธีพลิกหน้าหนีแทน
“ปล่อย พี่หมอ!” ปากห้ามสองมือช่วยกันผลัก พี่หมอไม่ตามมาบังคับจูบ แต่ซุกซอกคอผมแทน งับเบา ๆ จนผมรู้สึกเสียววูบไปทั่วทั้งท้องน้อย เผลอครางออกมาเบา ๆ ด้วย
“อย่า...พี่หมอ” ผมห้ามด้วยน้ำเสียงเบาลง มือไม้อ่อนแรงขึ้นมาดื้อ ๆ พี่หมอเล็มปากสูงมาที่ติ่งหูงับเบา ๆ ทำเอาผมรู้สึกเสียวสะท้านยิ่งกว่าเดิม มือที่ผลักตอนแรกเผลอกำอกเสื้อพี่แกแน่น พี่หมอไล่ปากต่ำลงไปที่คอหอย งับเบา ๆ จนผมต้องแหงนหน้ารับอย่างไม่ตั้งใจ อยากร้องห้ามมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เหมือนเสียงผมจะหายไปกับอากาศเอาดื้อ ๆ
ปากร้อนนั้นไล่สูงจากลำคอขึ้นมาที่ปลายคาง แล้วขยับมาปิดปากผมไว้อีกรอบ
ตอนนี้ผมไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรไว้บนตัวแล้ว มันเบาหวิว แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแขนขาอยู่ตรงไหน ที่สัมผัสได้ตอนนี้มีเพียงริมฝีปากที่ถูกบดคลึงอยู่ตอนนี้เท่านั้น
ผมจำรสจูบแบบนี้ได้...
รสจูบของปีศาจพี่หมอ...
ปีศาจที่มานอนกับผมคืนนั้น จนป่านนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าคืนนั้นพี่หมอมานอนกับผมจริง ๆ หรือว่าเป็นแค่ความฝันกันแน่
พี่หมอขยับปากอย่างนุ่มนวล สภาพขี้ผึ้งถูกรนด้วยไฟเป็นยังไง สภาพของผมตอนนี้ก็ไม่ต่าง เรี่ยวแรงหดหาย ท้องไส้ปั่นป่วน ร่างกายถูกกระตุ้นจนตื่นตัว ไม่ต่างกับอีกคนที่ผมรู้ได้จากบางสิ่งแข็ง ๆ เป็นท่อนไม้ที่หน้าขา
ริมฝีปากที่กำลังรุกเร้าอยู่นั้นค่อย ๆ แผ่วลงจนกลายเป็นเนิบนาบและหยุดนิ่งในที่สุด พี่หมอค่อย ๆ ถอนปากออก ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่หมอทำหน้าแบบไหนอยู่ รู้แค่ว่ากำลังมองมาเท่านั้น
ปากผมยังเผยออ้า ไอร้อนยังพุ่งสูง ความต้องการยังเปี่ยมล้น ใจหนึ่งก็ดีใจที่พี่หมอหยุด แต่อีกใจก็เสียดาย
พี่หมอไม่พูดอะไร ดึงผมลุกนั่ง จับวันเวย์ที่กำลังตะกายขอบเตียงมายัดใส่มือผม ผมรับมันมากอดไว้งง ๆ
งงที่พี่มันหยุด ทั้งที่ร่างกายตื่นตัวขนาดนั้น
“ทำตอนนี้คงไม่ทัน ใกล้เวลาพวกเด็ก ๆ จะมาเรียกไปกินข้าวแล้ว กลับไปค่อยต่อ”
หน้าผมเห่อร้อนไปหมด ไม่พูดอะไร ลุกจากเตียง วิ่งตรงไปทางหน้าห้องทันที
ผมกระชากเปิดประตูออก กำลังจะก้าวออกจากห้อง แต่ชะงักกึก เพราะมีใครบางคนกำลังจะเดินผ่านหน้าห้องไป
...คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้
“ไผ่…” ผมครางเรียกเสียงแผ่ว อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่เมื่อกี้ ดับวูบเหมือนเทียนถูกเป่า มันหยุดกึกมองมาด้วยความแปลกใจ
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” มันถามเสียงเครียด มองเลยไปด้านหลัง ให้เดาพี่หมอคงเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ แล้ว เพราะวันเวย์พยายามจะตะกายจากไหล่ผมไปหาอยู่ ผมอ้าปากพะงาบ ๆ
“พะ พอดีวันเวย์อยากมาหาพี่หมอน่ะ กะ กูเลยพามา” ผมแก้ตัวตะกุกตะกัก มันน่าจะเชื่อ เพราะตอนนี้วันเวย์ยังไม่หยุดตะกายไหล่ผม ไผ่จ้องหน้าผมเขม็ง ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังโดนจับได้แน่ ๆ ผมรีบหันหลัง ยัดวันเวย์ใส่มือพี่หมอทันที พี่แกรับไปอุ้มงง ๆ
“ฝากไว้ก่อนนะ ผมปวดฉี่” ผมไม่พูดอะไรกับใครต่อ วิ่งลิ่วกลับห้องไปทันที
ผมปิดประตูลง ยืนหัวใจเต้นแรงอยู่หลังบานไม้ หวังว่าเมื่อกี้ ไผ่จะจับพิรุธอะไรไม่ได้นะ ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เสยผมเบา ๆ บังคับให้หัวใจหยุดเต้นแรง นึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
ถ้าพี่หมอไม่หยุด จะเกิดอะไรขึ้น...
ผมเคยนอนกับพี่หมอมาแล้วก็จริง แต่มันคนละอารมณ์กับเมื่อกี้นี้เลย พี่หมอไม่เคยนุ่มนวลกับผมแบบนี้มาก่อน ยกเว้นปีศาจพี่หมอในคืนนั้น
ผมแตะปากตัวเองเบา ๆ
รสชาติละมุนลิ้นนั้นยังติดตรึงอยู่เลย ผมรีบดึงมือออก สะบัดหัวลบภาพและความรู้สึกแปลก ๆ ทิ้งไป
มองไปบนเตียง พี่ฟ้ายังหลับสนิท ห้องไม่ได้ล็อกเลยตลอดทั้งคืน ดีนะที่พี่ฟ้ายังปลอดภัย ผมเองก็แย่มากที่ปล่อยให้พี่สาวนอนคนเดียวแบบนี้ เป็นเพราะวันเวย์นั่นแหละ เด็กนั่นไม่ยอมนอน ตะกุยประตูจะออกไปข้างนอกให้ได้ ตอนแรกคิดว่ามันอยากเดินเล่นหรือฉี่ แต่ที่ไหนได้ พอเปิดประตูปุ๊บมันวิ่งไปตะกุยห้องพี่หมอทันที จนรายนั้นตื่น
ผมเม้มปากแน่น แอบเป็นห่วงวันเวย์เหมือนกันครับ ไม่รู้ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ถ้าไผ่รับไปก็ดีไป แต่ถ้าอยู่กับพี่หมอ...
ผมนึกย้อนไปถึงสิ่งที่พี่หมอทำกับมันเมื่อเช้านี้ โดยเฉพาะตอนที่เตะมัน ความเป็นห่วงพุ่งสูงทันที ผมรีบดันตัวลุก หันไปจับลูกบิด ก่อนชะงัก
แล้วถ้าเจอไผ่ล่ะ ผมจะหลุดพิรุธอะไรให้มันเห็นไหม หรือถ้าเจอพี่หมอ ผมจะโดนแบบนั้นอีกหรือเปล่า...
ผมเม้มปากแน่น ยืนชั่งใจ แต่ความเป็นห่วงวันเวย์มีมากกว่า ผมรีบกระชากเปิดประตูออกทันที
เป็นไงเป็นกัน ไปหาทางแก้เอาดาบหน้าละกัน
ได้ยินเสียงหัวเราะเริงร่าของไผ่ดังเคล้าไปกับเสียงหายใจแฮะ ๆ ของวันเวย์ ผมมองหาที่มา จนเห็นสองรายนั้นกำลังวิ่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าระหว่างบังกะโรไม่ห่าง ผมยิ้มออกมาทันทีที่เห็น รีบปิดประตูก่อนที่ไผ่หรือวันเวย์จะเห็น อย่างน้อยผมก็เบาใจเรื่องวันเวย์ไปได้เปราะหนึ่ง
พี่ฟ้ายังหลับอยู่ ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมาพี่ฟ้าก็ตื่นแล้ว รายนั้นลุกขึ้นมานั่งหัวฟูมองไปรอบ ๆ
“วันเวย์ล่ะฝน”
“เล่นอยู่กับไผ่ข้างนอก”
พี่ฟ้าพยักหน้า ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป
เช้านี้พวกเราย้ายไปทานข้าวกันอีกร้าน บรรยากาศไม่ดีเท่าแต่รสชาตินี่ให้ล้านคะแนนเลย หลังจากอิ่มก็กลับมาเล่นน้ำกันต่ออีกนิดหน่อยก็พากันเช็กเอ้าท์แล้วขนขบวนกันกลับ
ขากลับพี่หมอไม่พยายามจะชวนพี่ฟ้าซ้อนท้ายอีก สงสัยจะรู้ว่าพยายามยังไงก็สู้มนุษย์จอมตัดหน้าอย่างไผ่ไม่ได้ ผมนั่งซ้อนท้ายพี่หมอกลับเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีสมาชิกใหม่ในเป้หน้า (ข้าวของของผม ผมยัดใส่กระเป๋าพี่ฟ้าไปหมดแล้ว)
วันเวย์ก็แสนรู้ เวลานั่งรถจะไม่ดิ้นจนตกรถ ดูท่าจะชอบนั่งรถเล่นด้วย เพราะเห็นทำหน้าร่าเริงรับลมใหญ่
ระหว่างทางผมพยายามจดจำให้ได้ว่าเราเจอวันเวย์กันตรงไหน แต่จำไม่ได้จริง ๆ ครับ เพราะตอนนั้นมันมืด ถนนคนละฝั่งด้วย ดูไปดูมารถก็ขับเข้ากรุงเทพแล้ว
สงสัยวันเวย์ต้องอยู่กับผมไปตลอดจริง ๆ แล้วล่ะ
พอกลับถึงบ้าน ผมแอบรู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่พี่หมอเป็น พี่หมอที่ไม่บังคับ พี่หมอที่แสนอ่อนโยน แม้จะมีมุมมืดบ้าง แต่โดยรวมก็ถือว่าโอ แต่พอนึกย้อนไปถึงสิ่งที่พี่หมอเคยทำ คะแนนที่ผมแอบเทให้เมื่อกี้ก็หดหายไปทันที
ผมถอนหายใจเบา ๆ หวังว่าพี่หมอจะยอมแพ้แล้วปล่อยพี่ฟ้าไปนะ
ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม ตั้งแต่กลับจากทะเล พี่หมอก็ไม่โผล่มาให้เห็นหน้าอีกเลย ไม่มายุ่มย่ามอะไรกับผมด้วย จะว่าเบาใจก็เบาใจ จะว่าเสียดายก็เสียดาย
ผมบอกความรู้สึกตัวเองตอนนี้ไม่ถูก ไม่รู้ด้วยว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้
พี่หมอเลว อันนี้ผมรู้ดี แต่ก็มีบางมุมที่ผมสงสัย พี่หมอเลวจริง หรือมีบางสิ่งแอบแฝงกันแน่ แล้วหลาย ๆ สิ่งที่พี่หมอแสดงออกมาล่ะ
ผมพ่นลมหายใจแรง สะบัดหน้าตัดภาพอีกคนออกไป
รู้สึกช่วงนี้ผมจะคิดถึงพี่หมอมากไปแล้วนะ
......50%.....
ผมนั่งเล่นเกมอยู่หลังโต๊ะเรียน หมดคาบแล้วครับ แต่รอราชรถมารับอยู่
ไม่ใช่สิ…
ต้องบอกว่ารอคนขับราชรถมากกว่า วันนี้ไผ่มันอาสาจะไปส่งผมที่บ้าน แต่ผมว่ามันแหล มันอยากไปให้พี่ฟ้าทำอะไรให้กินมากกว่า
ไอ้นี่ชักเริ่มติดมือพี่ฟ้าล่ะ แต่ก็ดีไปอย่างครับ ผมจะได้ไม่ต้องไปยืนห้อยรถเมล์ต่องแต่งให้เมื่อย
“ป่ะมึง” มันเยี่ยมหน้าจากประตูห้องเรียนมาชวน ผมพยักหน้า กดปิดเกม เก็บมือถือลงกระเป๋า เดินตามมันไป
ไม่เกินชั่วโมงเราก็มาถึงบ้าน จริง ๆ ต้องเร็วกว่านี้ครับ แต่ไอ้เวรข้างผมมันเกิดอยากกินยำวุ้นเส้นใส่ผักกระเฉดขึ้นมา ที่บ้านไม่มี เลยต้องแวะลงตลาดหน้าปากซอยเพื่อซื้อผักกันก่อน
“แม่ง ซื้อไปกินหรือซื้อไปถมบ้านวะ” ผมบ่น หลังต้องหิ้วผักจำนวนมากมาย ในขณะที่มันต้องขับรถ แอบหนักครับ เกะกะด้วย ชุดกูเปื้อนหมด
“ทิ้งไว้ดิ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมากินต่อ”
ไอ้ฟาย ผมด่ามันในใจ พี่ฟ้าชะโงกหน้าออกมาดู
“โห ซื้อมากินหรือซื้อมาถมบ้านเนี่ย”
“สมกับเป็นพี่น้องกันจริง ๆ” มันว่าใส่ “บ่นเหมือนกันเด๊ะ”
พี่ฟ้าทำหน้างง ๆ เดินออกมาช่วยถือของ
“ซื้อเผื่อไว้น่ะ เพราะพรุ่งนี้ว่าจะชวนเพื่อน ๆ มาแฮ้งค์เอ้าน์กันแถวนี้”
“อ้อ เหรอ”
วันเวย์มันคงอยากช่วย เดินอ้อมหน้าอ้อมหลังผมใหญ่ แต่ผมไม่ว่างเลยไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ มันเกาะขาผมมาตลอดทางจนถึงครัว พี่ฟ้ายื่นผักให้ป้าแม่บ้านนำไปล้าง ส่วนผมกับไผ่พากันเดินขึ้นห้องกันก่อน ค่อยลงมาอีกทีตอนอาหารเสร็จแล้วทีเดียว
“กูอาบน้ำก่อนนะ” ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ (ของมันวางไว้ข้างล่าง) มันพยักหน้า เดินไปล้มตัวนอนบนเตียงดังตุบ หยิบมือถือมากดเล่น ผมหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงวางไว้บนโต๊ะ ล้วงอีกข้างเพราะจำได้ว่ามีเศษเหรียญอยู่ วันนี้ไม่ได้ขึ้นรถเมล์ เงินค่ารถเหลือ ผมหย่อนลงในกระปุกหมูทันที ได้ยินเสียงแกร๊งเบา ๆ บ่งบอกว่าพื้นที่ภายในนั้นว่างเปล่าขนาดไหน
หมูผมคงหิวน่าดู เพราะผมไม่ค่อยได้ให้อาหารมันเท่าไหร่ สงสัยช่วงหลังต้องขยันหน่อยแล้ว
ผมคว้าผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ไผ่นอนเอกเขนกเล่นเกมยิก ๆ ไป ผมอาบน้ำไปฮัมเพลงไป ไม่นานก็เรียบร้อย เดินตัวหอมฉุยออกมาแต่งตัว มันยังนอนอยู่ที่เดิม แต่ไม่ได้เล่นเกมแล้ว เหมือนนอนคิดอะไรเฉย ๆ มากกว่า ผมเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้า หยิบกางเกงกับเสื้อยืดออกมาเตรียมใส่ หันไปทางไผ่มันยังนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิม
“มึงจะอาบด้วยไหม” ผมถาม มันส่ายหน้า ผมหันกลับมาใส่เสื้อผ้าต่อ โยนผ้าเช็ดตัวลงบนตะกร้า
“ป่ะ” ผมหันไปชวน แต่มันไม่ลุก นั่งคิดอะไรอยู่เหมือนเดิม
“เป็นไร” ผมถามต่อ มันมองหน้าผม แต่ไม่ตอบ ผมเดินไปที่โต๊ะหวังหยิบมือถือ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้วครับ ผมมองไปรอบ ๆ เพราะจำได้ว่าก่อนเข้าห้องน้ำ ผมวางไว้ตรงนี้นี่ ผมรื้อกระเป๋านักเรียนดู แต่ไม่เห็นเหมือนกัน
ผมขมวดคิ้ว หายไปไหน หรือลืมเอาไว้ข้างล่าง
“หาไอ้นี่อยู่รึเปล่า”
ผมหันไปมองคนถาม มือถือผมอยู่ในมือมันแล้ว ผมยิ้ม รีบเดินเข้าไปใกล้หวังรับคืน แต่มันไม่คืนครับ ยกหนีเฉยเลย สีหน้าเคร่งเครียดน่าดู
“เป็นไร” ผมขยับเข้าไปใกล้อีก จะแย่งคืน มันดึงมือข้างนั้นหนี ใช้มืออีกข้างจับข้อมือผมดึงแรงจนผมล้มลงไปนอนเกยพังพาบอยู่บนตัวมัน ผมพยายามขยับลุก แต่มันคล้องเอวผมไว้กันหนี
“เล่นอะไรของมึงเนี่ยไผ่!” ผมยื้อจะลุกอีกรอบ แต่ไม่หลุด มันจ้องหน้าผมเขม็ง
“คนที่ชื่อปีศาจเป็นใคร”
ผมชะงัก
“คะ ใคร แค่คนรู้จักน่ะ กูเมมชื่อไว้เอาฮา” ผมแก้ตัว ดีว่ามันไม่รู้จักเบอร์พี่หมอ มันจ้องหน้าผมเขม็ง ค่อย ๆ ยกแขนที่คล้องเอวออก
“โทษทีที่ก้าวก่ายมือถือ พอดีเครื่องกูแบตหมด”
ผมพยักหน้า พยายามตีสีหน้าให้นิ่งที่สุด ลุกจากตัวมันไปยืนข้างเตียง มันลุกตาม
“กูไม่ได้อยากจุ้นจ้านนะฝน ยกเว้นเพื่อน ๆ ในกลุ่มกับคนในครอบครัวแล้ว กูก็เห็นมีแค่คนที่ชื่อปีศาจนี่แหละที่โทรหามึง” มันยังไม่เลิกสงสัย เหงื่อผมเริ่มซึมออกมาจากขมับ
กลัวมันจับได้ครับ
“หรือว่า…” มันจ้องหน้าผมอีกรอบ เปลี่ยนสายตาจากซีเรียสมาเป็นกรุ้มกริ่มทันที
“อะ อะไร” ผมถามอย่างไม่ไว้ใจ
“คนที่มึงแอบคบอยู่หรือเปล่า แกล้งพิมพ์ชื่อแปลก ๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ใช่ไหม”
ผมส่ายหัวทันที
“ใช่ที่ไหนเล่า”
“เอ้า ถ้าไม่ใช่แล้วใคร แม่งไม่บอกกูสักที เดี๋ยวก็สืบเอาเองซะนี่”
ผมตบหัวมันเบา ๆ
“มึงจะอยากรู้เรื่องของกูไปทำไมเยอะแยะ”
“ก็กูเป็นห่วงมึง เห็นมึงเครียด ๆ นี่หว่า”
“แล้วช่วงนี้มึงเห็นกูเครียดปะล่ะ”
มันทำท่านึก
“ก็ไม่นะ ดูปกติดี ไม่ป่วยด้วย ปากก็หมาเหมือนเดิม”
“ควาย กูหมาน้อยกว่ามึงเหอะ เรื่องมันจบไปแล้ว เพราะงั้นเลิกถามได้แล้ว” มันทำหน้าขัดใจ ผมว่ามันอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเห็นใจผมจริง ๆ แล้วเราสองคนก็เดินกอดคอกันลงไปข้างล่าง แต่พูดให้ถูกแล้ว มันกอดคอผมคนเดียวมากกว่า เพราะผมกอดมันไม่ถึง
อนาถใจจริง ๆ T^T
ผมไม่ได้ตัวเตี้ยนะ มันเปรตเองต่างหาก
ลงไป พี่ฟ้ายังทำไม่เสร็จ แต่หั่นผักกับลวกวุ้นเส้นแล้ว น่าจะเหลือแค่ปรุงรส
“อ้าวไผ่ ไม่ค้างเหรอ” พี่ฟ้าถาม คงเห็นว่ามันยังไม่ได้อาบน้ำล่ะมั้ง
“ตอนแรกว่าจะไม่ค้าง แต่เห็นน้องผักกระเฉดกับน้องกุ้งแล้ว เปลี่ยนใจขอค้างด้วยดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ฟีสเจอร์ริ่งกับพวกน้อง ๆ ต่อ” มันตอบกลับกวน ๆ พี่ฟ้าหัวเราะ
ผมเดินไปช่วยพี่ฟ้ากับป้าแม่บ้านทำ ไผ่ก็เข้ามาช่วยด้วยเหมือนกัน แต่มาช่วยเกะกะมากกว่า ผมทำหน้าที่ยื่นเครื่องปรุงกับหยิบอุปกรณ์ให้ คนปรุงหลักก็พี่ฟ้า ปรุง ๆ ชิม ๆ อยู่สักพัก ก็ได้กลิ่นเครื่องเทศยำวุ้นเส้นลอยคลุ้ง วุ้นเส้นสีใสมิ้ง ยี่ห้อนี้เหนียวนุ่มดีครับ เราเป็นแฟนพันธุ์แท้มาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า ผักสด ๆ ที่ผมกับไผ่ช่วยกันคัดสรรมาด้วยตัวเอง คื่นไฉ่ต้นโต หอมหัวใหญ่ลูกใหญ่ ๆ หั่นซอยสวยงาม พริกแดง ๆ ผสมเขียวบ้าง เวลาเคี้ยวจะได้ตักผิดตักถูกให้เจ็บจี๊ดเล่นในปาก พี่ฟ้าตบท้ายด้วยการราดน้ำมะนาวลงไปถ้วยใหญ่
แซบแสบตูดกันแน่ล่ะคราวนี้
ผมนี่ยืนน้ำลายไหลพราก ไม่ต่างกับไผ่ พอเรียบร้อย พี่ฟ้าก็ตักแบ่งยำวุ้นเส้นให้ป้าแม่บ้านไปชามโต ก่อนยกส่วนที่เหลือไปวางไว้บนโต๊ะ
แล้วสัมภเวสีสองตัวที่ยืนคอยอยู่นานก็รีบวิ่งไปคว้าช้อนคว้าจาน ยื่นไปรอรับส่วนบุญทันที นางฟ้าใจดียิ้มรีบตักเส้นบุญผักบุญใส่จานผมกับไผ่ เยอะหน่อยก็ไผ่ พูนเลย กุ้งเรียงเป็นแผง
“ใจเย็นพี่ฟ้า ผมคนไม่ใช่หมู” มันรีบท้วงเพราะพี่ฟ้าดูจะไม่หยุดตักเอาง่าย ๆ
“อ้าว ก็เห็นอยากกิน”
“อยากแค่ไหน ก็กินแค่พออิ่มพอ”
พอเรียบร้อย เราก็พากันนั่งประจำที่ มันใจดีลากเก้าอี้ให้ผมด้วย ผมแต้งค์มันไปเบา ๆ พี่ฟ้าตักของตัวเองบ้าง นั่งลงฝั่งตรงข้าม
ส่วนเจ้าวันเวย์นอนกัดรองเท้าเล่นอยู่ พวกเรานั่งกินกันไปเรื่อย ๆ สังสรรค์เฮฮากันเบา ๆ อยู่ ๆ เจ้าวันเวย์ก็ลุกพรวดขึ้นยืน วิ่งหน้าตั้งไปทางหน้าบ้าน
“สงสัยจะมีคนมา” พี่ฟ้ากำลังจะลุก แต่ป้าแม่บ้านเดินออกมาก่อน อาสาไปเปิดให้
ไผ่มันใช้ส้อมม้วนวุ้นเส้นเข้าปาก วุ้นเส้นเด้งดึ๋งตีใส่หน้ามัน มันรีบเอาทิชชู่เช็ดออก แต่เช็ดไม่หมด
“ซกมกวะไผ่” ผมด่า หยิบทิชชู่มาเช็ดให้ มันหันมาให้ผมเช็ดดี ๆ “กินดี ๆ ดิมึง พริกดีดเข้าตาแล้วเป็นเรื่องแน่ ๆ” ผมชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนที่หน้าประตู รายนั้นจ้องหน้าผม ผมรีบละมือออกทันที ไผ่มองตาม พอ ๆ กับพี่ฟ้าที่นั่งหันหลังให้
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณหมอ” พี่ฟ้ารีบทัก พี่หมอยิ้ม ไผ่แอบแสดงท่าทีไม่พอใจ แต่ก็ยังรักษาอาการไว้ มันคงไม่อยากให้พี่ฟ้ารู้ว่ามันผิดใจกับพี่หมออยู่
ผมเองก็ไม่อยาก ไม่งั้น เรื่องคงยุ่งยิ่งกว่านี้
“เชิญเลยค่ะ วันนี้ฟ้าทำยำวุ้นเส้นไว้เยอะเลย นู้น ตามออเดอร์คนนู้น” พี่ฟ้ายื่นปากนูน ๆ มาทางไผ่
“ขอบคุณครับ ผมแวะเอาของมาฝาก พอดีไปดูงานที่เยอรมันมาสองอาทิตย์ หวังว่าคุณฟ้าจะชอบ” พี่หมอยื่นถุงกระดาษอย่างดีให้ พี่ฟ้ายิ้มร่า รับไปถือไว้ ก้มส่องดูนิดหน่อย “มีของฝากของฝนกับคุณพ่อคุณแม่ด้วย”
“ขอบคุณค่ะ พ่อแม่คงดีใจ” พี่ฟ้าพูดยิ้ม ๆ ยกถุงนั้นฝากให้ป้าแม่บ้านเอาขึ้นไปเก็บที่ห้อง พี่ฟ้าเชิญพี่หมอนั่ง หยิบจานช้อนกับส้อมมาตักยำวุ้นเส้นให้ เต็มจานเหมือนไผ่เลย
“หอมน่ากินจัง ไปอยู่นู่นคิดถึงอาหารไทย โดยเฉพาะอาหารรสมือคุณฟ้า” พี่มันหยอด ผมแอบหมั่นไส้ในใจ แต่ไผ่อาการหนักกว่า หันมาทำท่าอ้วกข้าง ๆ ไหล่ผมเลย ผมเตะขามันทีให้รักษาอาการ แล้วพวกเราก็กลับมานั่งกินกันต่อ
To Be Con....
มีเต่าตัวหนึ่ง ค่อย ๆ คลานต้วมเตี้ยมมาลงนิยาย มีใครสนใจป้อนผักบุ้งมันบ้างไหม - ,. -
#ขอบคุณทุกโหวตทุกรีไพลค่ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
