Chapter : 29 : ไม่เข้าใจตัวเอง
(พี่หมอ...♡)
♡
♡
เหมือนตัวเองเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ทั้งที่ผมเพิ่งกอดมันไป แต่ทำไม เหมือนยิ่งกอด ผมยิ่งต้องการมันมากขึ้น อยากครอบครอง อยากทำให้มันเป็นของผมมากกว่านี้
ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่อะไรผมก็ยังหาคำตอบไม่ถูก
สาย ๆ ของวัน ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวก็พากันมืดครึ้มลงทีละนิด ไม่นานหยาดน้ำมากมายก็ไหลลงมาจากฟากฟ้า ผมหันไปมองเม็ดน้ำมากมายผ่านหน้าต่าง
แต่ก่อนน้ำฝนก็คือน้ำฝน แต่ตอนนี้ เหมือนน้ำฝนจะเป็นมากกว่าเม็ดน้ำสีใสธรรมดา ผมถอนหายใจเบา ๆ หันกลับมาทำงานต่อ
พอหมดเวรผมก็คว้ากระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน รู้สึกเหมือนชีวิตมันน่าเบื่อยังไงพิกล หรือว่าผมจะไปรับจ๊อบพิเศษที่คลินิกเพื่อนผมดีนะ มันก็เรียก ๆ ให้ไปช่วยอยู่
วันนี้ผมเลยตัดสินใจ หันหัวรถไปคลินิกเพื่อนแทนที่จะกลับบ้าน
“ลมอะไรพัดมา” มันถามทันทีที่เห็นหน้าผม
“ลมเบื่อ”
มันมองหน้าผมงง ๆ ก่อนจะรับแฟ้มมาจากมือเจ้าหน้าที่ไปดู
“เดี๋ยวช่วย”
“เอ้อ สงสัยจะเบื่อของจริง” มันรีบไล่ให้ผมไปประจำตำแหน่งห้องตรวจสำรองทันที กะว่าเลิกงานจะลากมันไปดริ้งค์แก้เบื่อสักหน่อย
เรารักษากันจนถึงสองทุ่มมันก็ปิดคลินิก ผมลากมันไปนั่งกินกันที่ร้านประจำ
“เป็นไร” มันถามอีกรอบ แต่ผมไม่ตอบ “เรื่องหัวใจ?” มันคาดเดาเอาสั้น ๆ
ผมมองตามัน ถ้าพูดถึงเรื่องหัวใจก็ต้องเป็นเรื่องของผู้หญิง และผู้หญิงที่ผมชอบก็คือฟ้า แต่ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับฟ้า เรายังไม่ได้ข้ามขั้นกันไปถึงไหน ผมยังตามจีบฟ้าอยู่เหมือนเดิม ผมส่ายหัวไปมา
“ไม่ใช่หรอก”
“ทำหน้าเหมือนคนมีปัญหาเรื่องความรัก”
“เปลี่ยนจากหมอคนมาเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมสัพยอกมันกลับ มันยักไหล่
“อาการมันฟ้อง มีอะไรก็ปรึกษากันได้”
ผมแหงนหน้าพิงหลังกับพนักพิง
“ปัญหามันน่ะมี แต่ไม่ใช่ความรัก”
“แล้วมันคืออะไร”
นั่นน่ะสิ มันคืออะไร ผมไม่ได้ตอบมันอีก นั่งกินแล้วหาเรื่องอื่นคุยไป เที่ยงคืนผมกับมันก็พากันกลับ เพราะผมมีเวรเช้า
ผมลากสังขารขับรถกลับบ้าน มึนหัวเบา ๆ พาตัวเองเข้าห้องน้ำไป ผมคลายเนกไท เงยหน้ามองแก้มที่เรื่อนิด ๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายแก้ว พออาบน้ำเสร็จ สติก็เริ่มกลับคืน ผมคว้าชุดนอนมาสวม หยิบมือถือไปทิ้งตัวลงนอน แต่ก่อนผมไม่ใช่พวกติดโทรศัพท์ แต่ช่วงนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องหยิบมันขึ้นมาดูบ่อย ๆ
ผมกดเลื่อนไปที่เบอร์ฟ้า ไปหน้ากล่องข้อความ คิดอยู่ว่าจะส่งอะไรไปให้ สิ่งที่ส่งก็ดูจะเหมือนเดิม ผมบอกราตรีสวัสดิ์ ขอให้อีกคนนอนหลับฝันดี หยอดคำพูดหวาน ๆ อีกนิด ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยตามสไตล์ตัวเอง ถึงจะรู้ว่าจะไม่ได้รับข้อความอะไรตอบกลับก็ตาม
กำลังจะวางโทรศัพท์ แต่ผมตัดสินใจกดเลื่อนไปยังอีกเบอร์ กดส่งข้อความ ไม่ต้องปรุงแต่งคำพูดให้หวาน แค่เขียนสิ่งที่ใจอยากเขียนเท่านั้น
‘นอนรึยัง’
เที่ยงคืนกว่าแล้ว มันคงนอนไปแล้วล่ะ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะเขียนไปหามันทำไม แค่อยากคุยอะไรกับมันสักหน่อยเท่านั้น พอส่งเสร็จ ผมก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ไม่คิดว่ามันจะได้อ่านหรอก ผมปิดเปลือกตาลง ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คั่งค้างทำให้ผมเริ่มเคลิบเคลิ้ม กำลังจะหลับก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงเมสเสจเรียกเข้า ผมรีบคว้ามากดดูทันที
‘นอนแล้ว’
เป็นข้อความสั้น ๆ ตอบกลับจากคำถามสั้น ๆ ของผมเหมือนกัน ผมอมยิ้ม
‘แล้วคนที่ไหนมาตอบเมสเสจกลับ’
ผมกวนกลับ ใจที่อยากจะนอนเหมือนโดนกระตุ้นด้วยกาเฟอีนกลิ่นน้ำฝนอ่อน ๆ
‘คนที่ถูกปีศาจก่อกวน’
แทนที่จะโกรธผมกลับยิ้มกับคำด่านั้น
‘พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง’
ผมส่งไปอีกรอบ
‘ปกติ’
ผมยิ้ม
‘ขอเวลาที่แน่นอน’
‘ความแน่นอนไม่มีในโลก’
มันกวนกลับ ผมหัวเราะออกมาอีกรอบ
‘ฉันจะไปรับ’
‘ผมหาทางกลับบ้านได้ ขอบคุณ’
ผมยิ้มกับคำปฏิเสธนั้น ก่อนจะกดส่งกลับไป
‘นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ’
รอไม่นาน ผมก็ได้ข้อความกลับมาอีกสั้น ๆ
‘เลว’
ผมยิ้ม ไม่ได้เขียนอะไรตอบกลับไป ผมจะคิดว่านี่คือคำตกลงละกัน ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างโคมไฟ หลับตาลงเบา ๆ นึกถึงหน้าตาตอนฝนตอบกลับคำสุดท้าย ก่อนนึกไปถึงใบหน้าเวลาที่อยู่ในอ้อมแขนผม แล้วผมก็พาสติตัวเองหลับใหลไป
…
…
…
…
…
ผมไปทำงานปกติ แต่ใจก็อยากส่ง sms ไปบอกให้พระอาทิตย์วิ่งเร็วกว่านี้ พอออกเวร ผมรีบคว้ากระเป๋าเดินลิ่ว ๆ ออกจากโรงพยาบาลทันที
ผมไปรอมันยังจุดเดิม สักพักก็เห็นใครบางคนเดินถือกระเป๋าหน้ามู่ ๆ เข้ามา ผมไม่สนใจ เปิดประตูรถรอไว้ มันเดินมานั่งโดยไม่พูดไม่จา ผมปิดประตูให้ เดินไปยังตำแหน่งตัวเอง มันนั่งนิ่งไม่ทักทายอะไร มองเพียงกระจกข้างรถเหมือนทุกครั้ง
ผมสับเกียร์ พารถวิ่งตรงไปด้านหน้า ปกติผมไม่ชอบเปิดเพลงหรืออะไรเวลานั่งรถอยู่แล้ว แต่วันนี้ผีคงเข้าสิงผม ผมเอื้อมหยิบแผ่นซีดีที่เพื่อนผมเคยซื้อมาฝากยัดใส่ มันบอกให้ผมหัดฟังเพลงเวลานั่งรถซะบ้าง ฝนหันมามอง ทำหน้าแปลกใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ผมไม่ได้ขับรถพามันกลับคอนโด มันไม่หันมามองหรืออะไร จนรถจอด มันถึงได้เงยหน้ามองสถานที่นั้น ผมดับเครื่องก้าวลงจากรถ ฝนยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้
“ไม่รู้วิธีลงรถรึไง”
“จะพาผมไปไหน”
ผมไม่ตอบ ลากแขนมันลงจากรถก้าวตรงไปด้านหน้า มันคงแปลกใจกับสถานที่ที่ผมมา ผมเองก็แปลกใจไม่ต่าง
ร้านหนังสือครับ
ผมชอบอ่านหนังสือ ผมเดินนำไปเลือกหนังสือที่ผมชอบ ๆ อ่าน มันมองไปรอบ ๆ
“อยากได้เรื่องไหนก็เลือกเอา”
มันมองผมงง ๆ ผมหันไปสนใจหนังสือตรงหน้า ไม่ได้สนใจมันอีก ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ผมได้หนังสือมาตั้งเบ้อเร่อ นิตยสารเกี่ยวกับการแพทย์ อะไรที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ โลนลี่แพลนเน็ต สารคดี ส่วนมากหนังสือที่ผมชอบ ๆ จะหนีไม่พ้นอะไรที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์หรือวงการแพทย์นักหรอก
ผมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่มากับผม แต่ไม่เห็น หรือว่ามันจะหนีกลับก่อน ผมขมวดคิ้วไม่พอใจ กำลังจะล้วงหยิบโทรศัพท์มาโทรตาม ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นมันอยู่มุมหนึ่งในโซนหนังสือเกี่ยวกับเกม
ผมขำนิด ๆ มองมันไม่ต่างกับเด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ผมเดินไปสะกิด ฝนรีบเด้งตัวลุก
“เสร็จยัง” มันถาม ผมพยักหน้า ตอนนี้รอพนักงานห่อหนังสืออยู่
“อยากได้เรื่องไหน” ผมมองหาหนังสือที่คิดว่ามันน่าจะเลือกไว้บ้าง แต่ไม่เห็นครับ มันหันไปคว้าหนังสือเล่มเล็ก ๆ บาง ๆ มายื่นให้ดู ผมมองหน้ามันงง ๆ
“แค่นี้”
มันพยักหน้า ผมพยักหน้ารับนิด ๆ เข้าใจ คว้าหนังสือขายหัวเราะในมือมันไปวางไว้กับหนังสือตั้งเบ้อเร่อของผม รอกันไม่นาน ผมก็แบกหนังสือกลับ ฝนเดินตามมาเงียบ ๆ
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าผมจะพามันมาทำไม แค่เลือกหนังสือ
หลังจากนั้นผมก็พามันขึ้นรถ ขับไปตามเส้นทาง ก่อนเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารที่ผมเคยมากับเพื่อนประจำ มันหันมามอง ผมไม่พูดอะไร เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารนั้น คราวนี้มันไม่รอให้ผมเปิดประตูให้ เปิดออกเองเลย ผมล็อกรถ เดินนำ ฝนหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ
ปกติร้านจะเต็มตลอด เราโชคดีได้โต๊ะว่าง จริง ๆ ผมอยากได้ที่เงียบ ๆ แต่มันเหลือแค่ด้านหน้า ๆ ใกล้ลานจอดรถแทน ผมยื่นเมนูให้มัน
“ผมไม่เคยมา”
“อยากสั่งอะไรก็สั่งไป ที่นี่อร่อยทุกอย่าง”
“พี่สั่งไปสิ ผมกินอะไรก็ได้”
“งั้นเลือกเมนูอะไรก็ได้นั้นมา” ผมโบ๊ยหน้าที่สั่งอาหารให้ มันค้อน รับเมนูไปดู พอพนักงานมามันก็สั่ง เป็นเมนูบ้าน ๆ แบบที่มันทำกินที่บ้านนั่นแหละ
“พอรึเปล่า” มันเงยหน้าถาม ผมไม่ตอบ มันค้อนผมอีกรอบ ผมแอบอมยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
“งั้นแค่นี้ละครับ” มันบอกพนักงานที่ยิ้มรับ พอพนักงานเดินไป มันก็เสหน้าไปทางอื่น มองวิวมองอย่างอื่นไป ในขณะที่ผมนั่งนิ่งพิงหลังกับเก้าอี้มองมัน
ใบหน้าด้านข้างฝนละม้ายคล้ายฟ้าเอามาก ๆ แต่หน้าเข้มและมีผิวสีเข้มกว่าฟ้าที่มีผิวที่ละเอียดและขาวกว่า มันละสายตาจากวิวมาสบตาผมที่มองมันอยู่ มันทำหน้าอึดอัด ก่อนก้มหน้า แล้วเสมองไปอีกด้าน
“มีธุระอะไรรึเปล่าถึงพาผมมานี่” ผมว่ามันคงถามเพื่อหาทางเลี่ยงจากความเงียบชวนอึดอัดนี้มากกว่า ผมไม่ตอบ หันไปมองวิวแทน
พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เรานั่งเงียบกันอีกครั้ง มันคงอึดอัดถึงได้ล้วงหยิบมือถือมากดเล่น ผมล้วงหยิบขึ้นมากดบ้าง มันสะดุ้ง รีบเปิดข้อความมือถือดู
‘ทำอะไรอยู่’
มันช้อนตามองผมค้อน ๆ
‘กินข้าว’
มันตอบกลับสั้น ๆ
‘กับใคร’
ผมถามกลับอีก
‘ปีศาจ’
ผมแอบหัวเราะ
‘น่าจะอร่อย’
‘ไม่รู้ อาจจะกินไม่ลง’
‘ชอบสีอะไร’
ฝนช้อนตามองผมอีกที คงงงว่าผมถามไปทำไม
‘สีกากี อยากได้มาจับผู้ร้ายแถวนี้’
ผมเผลอยิ้ม มันเหลือบตามองผม คงอยากหัวเราะด้วย แต่รักษาท่าทีไว้
‘ยังไงนายก็หนีผู้ร้ายคนนี้ไม่รอดหรอก’
มันเงยหน้ามองผม ยังไม่ทันที่มันจะตอบอะไร อาหารหน้ตาน่าทานก็ทยอยกันมา
ท้องผมร้องทันทีที่เห็น เราไม่พูดอะไร พากันกินข้าวด้วยกันไปเงียบ ๆ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนกับข้าวมื้อนี้ จะมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลย
มันนั่งก้มหน้าก้มตากินไปเงียบ ๆ ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างเงียบ ผมจะตักแกงจืดสาหร่ายเป็นจังหวะเดียวกับที่มันจะตักด้วย มันรีบละช้อนหันไปตักอย่างอื่น ในขณะที่ผมตักตามเป้าหมายเดิม
ร้านนี้อร่อยจริง ๆ ไม่นานอาหารทุกอย่างก็แทบเกลี้ยงจาน
ผมล้วงหยิบมือถือมากดส่งบางข้อความ
‘อร่อยไหม’
มันล้วงหยิบขึ้นดู แต่ไม่ตอบ ผมยกยิ้ม มันล้วงมือขยุกขยุย ก่อนวางเงินไว้ เดา ๆ จากจำนวนน่าจะครึ่งหนึ่งของราคาค่าอาหารวันนี้
“ขอบคุณที่พามาแนะนำร้านใหม่” มันทำท่าจะลุก ผมรีบคว้าข้อมือมันไว้ทันที สั่งด้วยสายตาให้นั่งลง
“ผมจะรีบกลับไปทำการบ้าน”
“ไม่ต้องรีบ ได้ทำแน่” ผมบอกไป มันมองหน้าผม พยายามบิดข้อมือออก
“ผมจะกลับไปทำที่บ้าน”
ผมแกล้งยกยิ้ม “ก็ลืมไปว่านายชอบที่ที่มันเร้าใจ”
มันทำหน้าอึ้ง ๆ
“ผมหมายถึงการบ้านจริง ๆ ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น”
“ฉันก็ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น นายกำลังคิดอะไรอยู่” ผมเล่นมันกลับ มันทำหน้าอึ้งกว่าเดิม “ตอนแรกไม่คิดนะ แต่ตอนนี้นายทำให้ฉันคิดแล้ว”
มันกรอกตาไปมา คงคิดว่าตัวเองทำผิดเข้าให้แล้ว ผมอาศัยจังหวะที่มันกำลังน็อกหมัดผม ยกมือเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินทันที มันทำท่าจะเดินหนี แต่ผมฉุดแขนมันไว้ จับเงินยัดใส่มือมัน วางเงินตัวเองลงไปแทนที่ ในจำนวนที่น่าจะเกิน พอพนักงานเดินมารับ ผมลากมันเดินออกมาทันที มันพยายามขืนตัว
ผมยัดมันใส่รถเหมือนเดิม มุ่งหน้าตรงไปเรื่อย ๆ พอสตาร์ทเครื่อง แผ่นเพลงที่เล่นค้างไว้ก็รันอัตโนมัติ มันหันหน้ามองหน้าต่างเหมือนเดิม ผมขับรถไปเรื่อย ๆ คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะพามันไปที่ไหน แค่อยากอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ แม้อีกคนจะคุยด้วยหลังใส่ผมก็ตาม
สักพักผมก็จอดรถยังสวนสาธารณะไม่ห่างจากคอนโดมากนัก ฟ้าโทรมาพอดี มันจะเดินเลี่ยงไปคุย แต่ผมฉุดแขนมันไว้ มันบอกฟ้าว่ามากับเพื่อน ก่อนจะอ้อมแอ้มพูดว่าบางทีคืนนี้อาจค้างเลย ผมอมยิ้มด้วยความพอใจ พอมันวางสายผมก็ปล่อย มันทำหน้าหงุดหงิด ยัดมือถือใส่กระเป๋า ยืนอยู่ข้าง ๆ พิงสะโพกไว้กับกำแพงอิฐรอบต้นไม้ ดูแสงไฟรอบด้านจากสวนสวย
บอกตามตรงว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ไม่รู้คิดไงถึงมาเหมือนกัน แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่าบรรยากาศมันดีดีขนาดนี้ หลอดไฟให้ทางส่องสว่างทดแทนดวงดาวที่หดหายไปบนท้องฟ้า แม้มันจะไม่เล็กและไม่เยอะเท่าก็เถอะ กล่องครอบของมันก็ดูสวยดีด้วย
เรายืนนิ่งกันแบบนั้นจนมันตบยุงที่แขนดังแปะผมถึงได้หันไปมอง ก่อนที่ยุงจะมาหามมันหนีผมไป ผมตัดสินใจลากแขนมันกลับไปที่รถ มันไม่พูดอะไร และคงรู้ว่าเป้าหมายที่ผมจะพาไปนั้นคือที่ไหน
ต่อให้มันหาหนทางร้อยแปดมาปฏิเสธ ผมก็จะหาหนทางร้อยแปดมาฉุดมันไปด้วยอยู่ดี
เพราะมันคือทาสของผม
To be con..
หึ ตอนนี้ยังเป็นแค่ทาสเฉย ๆ ต่อไปจะกลายเป็นทาสรักแน่ ๆ
ปล.1 บางทีพี่หมอก็แอบเสี่ยว = = จะส่ง Sms หาพระอาทิตย์ ขอโทษ พระอาทิตย์(พี่เอก)ไม่ว่าง กกพระจันทร์(น้องกาย)อยู่
กลัวยุงหามน้ำฝนหนีไป ยุงบ้านพี่หมอคงตัวเท่าช้าง = = เสี่ยวรับประทานจริง ๆ = =
ปล. 2 กรี๊ดดด พาร์ทนี้มีพี่หมอนนท์โผล่มาด้วยยยย คิดเถิงงงงง>///<
ปล. 3. เจอคำผิด สะกิดโต้ยเน้อ
ปล. 4 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกโหวตค่าาา
พี่หมอนนท์ : "ขอบคุณสำหรับบท ถึงจะไม่กี่ประโยคก็เถอะ"
จริง ๆ เขียนพาร์ทของพี่หมอนนท์แยกไว้แล้ว เขาเรียกอะไรนะ บีไฮเดอะซีนใช่ไหม เล่าในมุมของพี่หมอนนท์ เนื้อเรื่องคือแงะมาจากเรื่องหลักเลย(ฮ่า ๆ เล่นง่ายมาก) เดี๋ยวจะหาจังหวะลงอีกที ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
