ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]  (อ่าน 1135379 ครั้ง)

ออฟไลน์ memew

  • ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาา
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 456
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +382/-10
    • :: Memew แฟนเพจ :
Chapter : 34 : แกล้งลืม
(น้ำฝน...♡)   


ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่น ขยับตัวนิด ๆ รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว ปวดหัวด้วย สงสัยจะแฮ้งค์หนัก ผมกุมหัว ก่อนเด้งตัวลุกนั่งเพราะจำได้ว่าที่นี่คือที่ไหน

ห้องของพี่หมอ...

แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่าเมื่อคืนผมนอนหนุนตักไผ่มันอยู่นี่ ผมกุมหัวอีกรอบเพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเบา ๆ พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อคืนผมเมา หลับไปบนตักไผ่ แล้วหลังจากนั้น...
 
ภาพบางอย่างค่อย ๆ หวนเข้ามาในความคิด

เมื่อคืน...
ผมกับพี่หมอ...

ผมเบิกตาขึ้นนิด ๆ ก่อนชะงักเพราะเห็นใครบางคนมานั่งหันหลังก้มหน้ากอดเข่าอยู่ที่ปลายเตียง

“ไผ่...” ผมครางเรียกเสียงแผ่ว ลดมือที่หัวลง
 
“ไผ่”
ผมเรียกมันอีกรอบ แต่มันไม่ตอบ กอดเข่าแน่นอยู่อย่างนั้น ผมก้มสำรวจตัวเอง ตอนนี้ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมถามตัวเองอีกรอบ
ไผ่ด้วย 

ผมค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียงไปหา ตอนแรกคิดว่ามันหลับ แต่ไม่ใช่ครับ มันนั่งนิ่ง สายตาเหม่อลอย ผมคุกเข่าลงตรงหน้ามัน
 
“ไผ่ เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไร ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่ แล้ว…”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากคิดเลยว่ามันจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
 
“กูขอโทษ”
มันรวบกอดเอวผมแน่น น้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาอาบหน้า
 
“เฮ้ย ขอโทษเรื่องอะไร”
 
“กูขอโทษ”
 
“ขอโทษอะไร” ผมถามต่อ มันค่อย ๆ ดันหน้าออกมอง

“มึงจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม” มันถามเสียงแผ่ว

ผมกลืนน้ำลายลงคอ
จำได้สิ จำได้แม่นด้วย
 
“จะ จำอะไร แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง มันขมวดคิ้ว
 
“มึงจำไม่ได้เลยเหรอ”
 
“เอ้อดิ แล้วมึงเป็นไร มานั่งร้องไห้อะไรอยู่แถวนี้ แล้วนี่กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่าเราเมาแล้วลากกันมานอนห้องพี่หมอ”
ผมแกล้งถามกลบเกลื่อน มันรีบเช็ดน้ำตา
 
“ร่างกายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
 
“ก็ปกติดี”

มันทำหน้าฉงน
 
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
 
“ก็รู้สึกนิด ๆ”
 
“อะ อะไร” มันถามด้วยน้ำเสียงกุกกัก
 
“แฮ้งค์ว่ะ ปวดหัว ปวดเนื้อปวดตัว ปวดแม่งตั้งแต่หัวจรดนิ้วโป้งตีน”

มันกัดปาก ทำท่าเหมือนจะพูด แต่ไม่พูดอะไร ผมไม่รู้ว่ามันรู้ไปถึงไหนแล้ว แล้วมันได้เจอพี่หมอรึยัง ถ้าเจอ พี่หมอได้พูดอะไรกับมันหรือเปล่า
 
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
 
“บ้า แฮ้งค์แล้วมานั่งร้องไห้ กูจะเอาไปบอกพวกไอ้ตัน”
 
“อย่านะมึง” มันพ่นลมหายใจแรง “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” มันกอดเอวผมแน่น ซบหน้ากับหน้าท้อง ผมลูบหัวมันเบา ๆ รู้ครับว่ามันไม่สบายใจเรื่องอะไร
 
“นี่ กูขอร้องอะไรมึงอย่างได้ไหม”
ผมพูดกับมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันเงยหน้ามอง
 
“อะไร”
 
“อย่าเอากูไปเป็นเครื่องมือแกล้งพี่หมออีก กูไม่อยากเดือดร้อน”
สายตามันวูบไหวไป ก่อนจะซบหน้าลงไปกับหน้าท้องผมอีกที
 
“อืม กูสัญญา กูขอโทษ คิดถึงแต่เรื่องของตัวเองมากไปจนไม่คิดถึงมึงให้มากพอ”
ผมยิ้ม ขยี้หัวมันแรง
 
“กูยกโทษให้ ป่ะ เราไปกินข้าวกันดีกว่า พวกนั้นคงฟื้นกันแล้ว”
มันพยักหน้า พากันเดินออกไปจากห้องพี่หมอ เจอแม่เดินมาพอดี ผมทำหน้าไม่ถูก พอ ๆ กับไผ่
 
“อ้าว ไปทำอะไรห้องพี่เขากันล่ะ”
 
“เมื่อคืนเมา ลากกันขึ้นมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้”
ไผ่มันแหล แม่พยักหน้ายิ้ม ๆ
 
“ดีแล้ว รักกันเข้าไว้”
แล้วแม่ก็เดินเข้าห้องไป ผมกับมันลงไปเก็บซากอริยธรรม เพื่อน ๆ บางคนเริ่มโงหัวจากการฟิสเจอริ่งพื้นแล้ว น้ำลายเอย อ้วกเอย เอากันให้พอ
 
กว่าจะฟื้นกันครบหมดทุกคนก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง ใครกินเยอะอ้วกเยอะก็แฮ้งค์ยาว พ่อกับแม่พากันออกไปไดร์ฟกอลฟ์ตั้งแต่สิบโมง ทิ้งให้พวกเราอยู่บ้านกันตามลำพัง แต่ดีแม่ทำอาหารไว้ให้แล้ว พวกเราเลยไม่มีใครอด
 
ดูไผ่มันจะดูแลผมดีเป็นพิเศษ มันคงรู้สึกผิดที่ทำให้ผมต้องมาถูกพี่หมอทำอะไรแบบนี้ ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป
 
“นี่ มึงจะเดินตามไอ้ฝนมันทำด๋อยอะไรวะไผ่”
หินมันถาม ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารให้พวกมันกินกันอยู่
 
นี่กูกลายเป็นพ่อครัวประจำกลุ่มไปตั้งแต่เมื่อไหร่
 
“อ้าว พวกมึงไม่รู้รึไงว่าฝนเป็นเจ้าของกู มันเก็บกูมาเลี้ยงเมื่อห้าปีที่แล้ว”
 
“เอ้อ งั้นฝนมึงไปหาปลอกคอมาห้อยให้มันด้วย จะได้ไม่หนีเที่ยว”
ผมโบกหัวไผ่ไปที เอาของกินที่ทำเสร็จลงจากเตา สั่งให้เพื่อน ๆ มาช่วยกันขนเพื่อเอาไปกิน
 
จังหวะหนึ่งรู้สึกปวด เอ่อ.. ตรงนั้น ผมชะงัก เบ้หน้า ไผ่มันรีบเข้ามาประคองทันที
 
“เป็นไรมึง”
 
“ไม่รู้ ปวดสะโพก สงสัยเมื่อคืนหกล้ม”
ผมแสร้งเข้าใจไปเป็นอย่างอื่น มันกัดปากแน่น ดวงตาฉายแวววาวโรจน์ ก่อนกลับมานิ่งเรียบ ผมทำเป็นมองไม่เห็นเสีย
 
“มึงไปนั่งพักดีกว่า ที่เหลือกูทำเอง”
 
“กูอยากกินอาหารอร่อย ๆ ขืนให้มึงทำคงได้กินแต่มาม่า นิดเดียว มาช่วยกูมา”
ผมดึงความสนใจมันจากสะโพกผม มันพยักหน้า ทำไปเหม่อไป
 
ดีแล้วที่มันยังไม่รู้ความจริง หรือคิดว่าผมไม่รู้อะไรสักอย่าง ถ้าทุุกอย่างเปิดเผยหมด ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
 
พวกเราพากันแยกย้ายกลับบ้าน ตอนแรกไผ่มันจะตามมาด้วย แต่ผมสั่งให้มันอยู่บ้านพักผ่อนไปพี่ฟ้าหันมามองทันทีที่ผมก้าวเข้าบ้าน
 
“เมื่อกี้ไผ่โทรมา บอกให้ดูแลฝนหน่อย ไปทำอะไรกันมา”
 
“แฮ้งค์” ผมตอบสั้น ๆ
 
“อ๋อ คิดว่าเรื่องอะไร เป็นห่วงกันจริง”
ผมทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ
 
“เหม็นเน่า ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าป่ะ”
พี่ฟ้าปัดจมูกทีหนึ่งเป็นท่าประกอบ ผมทำตาม วิ่งขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนลงมาในชุดอยู่บ้านเรียบร้อย
 
“พี่ฟ้า ช่วงนี้พี่หมอมาหาพี่บ้างไหม”
 
“ก็ไม่นะ ทำไมเหรอ”
ผมนิ่งคิด
 
“ดีแล้ว”
 
“สงสัยจะยอมแพ้ไปแล้วมั้ง แต่ยังส่งเมสเสจมาอยู่นะ แต่ไม่บ่อยเท่าแต่ก่อน”
ผมพยักหน้ารับ
 
“ดีแล้วละ ผมไม่อยากได้พี่หมอเป็นพี่เขย”
 
“แล้วอยากได้ใคร”
พี่ฟ้าถามแซว ผมจ้องหน้าพี่ฟ้ากลับ ส่งยิ้มให้
 
“เพื่อนสุดหล่อของน้องชายสุดหล่อไงครับ”
 
“บ้า” พี่ฟ้าค้อน “นั่นน้อง พี่ไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่าด้วย”
 
“เลือกมาก ระวังคานจะถามหา อีกอย่าง ถ้าอายุเยอะแล้วทอดทิ้งให้เราอยู่กับความเหงา สู้อยู่กับคนที่อายุน้อย แต่อยู่กับเราอย่างมีความสุขดีกว่า”
พี่ฟ้ามองตาผม ยิ้มให้นิด ๆ
 
“นั่นน่ะสิ” พี่ฟ้าลูบหัวผมเบา ๆ ก่อนเบ้ปาก “แต่ไงพี่ก็ชอบผู้ชายอายุมากกว่าอยู่ดี”
ผมถอนหายใจแรง
 
“ไม่รู้รึไง กินผู้ชายอายุน้อยกว่า อายุยืนแถมยังสาวสะพรั่งนะพี่”
พี่ฟ้าต่อยผมเบา ๆ ที่หัวไหล่ ปากบ่นว่าบ้าแต่หน้าแดงก่ำ ผมหัวเราะหึ ๆ ใส่
 
ว่าแต่ผมไปอยู่ในห้องพี่หมอได้ยังไง แล้วไผ่มันมาเจอผมในสภาพไหน..
ผมถอนหายใจแรง ดีหน่อยที่ตอนตื่นเสื้อผ้าอยู่ครบ ไม่งั้นผมไม่รู้ว่าจะมองหน้ามันยังไงดีเหมือนกัน

วันอาทิตย์พี่ฟ้าลากผมไปหาซื้อของเข้าบ้าน เพราะคืนนี้พ่อกับแม่จะกลับแล้ว อยากเลี้ยงฉลองกันในครอบครัวซะหน่อย พอกลับถึงบ้านก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟา โบกมือให้ราวกับมันเองเป็นเจ้าบ้าน
 
“ไปไม่ชวน”
 
“มาไม่บอก”
ผมตอกกลับ มันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ รีบเดินสามขาเข้ามาช่วยพวกผมหิ้วของ
 
“ห่า เดินยังแทบจะไม่ได้ มาช่วยทำไม”
 
“กูสุภาพบุรุษเสมอต้นเสมอยอด”
แล้วมันก็ทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ ขาพิการแต่มือยังแข็งแรง รวบเอาของจากมือผมกับพี่ฟ้าหิ้วตุเลงตุเลง ไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟารับแขก ผมกับพี่ฟ้าและป้าแม่บ้านช่วยกันแยกข้าวของ บางส่วนต้องเอาขึ้นชั้นบนห้องใครห้องมัน บางส่วนไว้ในครัวและในห้องรับแขก ไผ่นั่งมองเฉย ๆ เพราะไม่รู้จะช่วยยังไง 

ป้าแม่บ้านรวบเอาข้าวของไปเก็บไว้ในครัวก่อนรอบหนึ่งในขณะที่ผมกับพี่ฟ้ายังช่วยกันแยกของออกจากถุงอยู่ มีถุงหนึ่งเป็นถุงส่วนตัวของพี่ฟ้า มีผ้าอนามัยยี่ห้อดังโผล่ออกมาวอมแวม ไผ่หยิบพลิกดู
 
“มึง เวลานั้นของเดือนของมึงมาถึงแล้วเหรอ”
ผมโบกหัวมันไปที พี่ฟ้ารีบแย่งผ้าอนามัยห่อนั้นคืนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
 
“เล่นอะไรบ้า ๆ”
 
“อ้าว ของพี่ฟ้าเหรอ คิดว่าหมดไปนานแล้วซะอีก”
 
“อีตาบ้า!!”
พี่ฟ้าเอาผ้าอนามัยห่อนั้นฟาดไหล่มันตุบตับ มันรีบปัดป้องใหญ่
 
“เอ้า ไม่ให้คิดงั้นได้ไง เห็นไหมขี้โมโหเหมือนคนแก่อายุ 55 เลย”
ยิ่งว่าควันยิ่งออกหู พี่ฟ้าอมลมเต็มแก้ม มันรีบง้อโดยการแบมือบ๋อแบ๋ใส่เหมือนเด็กสามขวบ ผมหัวเราะหึ ๆ เล่นอะไรกันเป็นเด็กไปได้
 
ป้าแม่บ้านเดินมาเก็บของเพิ่ม พี่ฟ้ายัดผ้าอนามัยห่อนั้นใส่ถุงตัวเอง วางไว้ไกล ๆ มือไผ่ มันเลิกสนใจฟ้าหันมองมาทางผม 
 
“พ่อแม่มาถึงกี่โมง”
 
“สี่โมงกว่า ๆ ถ้าเครื่องไม่ดีเลย์”
มันพยักหน้าเข้าใจ
 
“หิวจัง มีไรกินบ้าง”
มันหันไปพูดกับพี่ฟ้าอีกรอบ
 
“ที่นี่ไม่ใช่ร้านอาหารซะหน่อย”
 
“แล้วใครว่าเป็นร้านอาหารล่ะครับ ร้านสะดวกกินมากกว่า เอ้า นี่พูดจริง ๆ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวจริง ๆ”
พี่ฟ้าบ่นง้องแง้งใส่มันแต่ก็เดินเข้าครัวไป มันหันมายักคิ้วใส่ผมสองจึก ลุกเดินสามขาตามพี่ฟ้าเข้าครัวไป ผมส่ายหัวไปมา ได้ยินเสียงมันบ่นว่าอยากกินอะไรเผ็ด ๆ พี่ฟ้าบอกงั้นเอาพริกไปนั่งเด็ดขั้วกินเลยป่ะ
 
ผมหัวเราะ ยื่นถุงที่จะเอาไว้ในห้องพ่อแม่กับพี่ฟ้าให้ป้าแม่บ้านเอาไปเก็บ ลุกขึ้นหิ้วเฉพาะถุงของตัวเองเดินขึ้นห้องบ้าง ผมแยกของออกวางไว้บนเตียง ค่อย ๆ เก็บเข้าที่ทีละชิ้น หยิบกล่องทิชชู่เปล่า ๆ มาแกะเพื่อยัดทิชชู่ชิ้นใหม่เข้าไป
 
“มึง”
ผมสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองคนทัก

“ไผ่ ตกใจหมดเลยมึง มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” ผมมองไปทางหน้าประตู อ๋อ ผมไม่ได้ปิดประตูนี่เอง

“คิดว่าจะอยู่แกล้งพี่ฟ้าข้างล่างซะอีก”
 
“โดนไล่มา”
ผมหัวเราะ มันเดินสามขามานั่งข้างเตียง วางไม้เท้าไว้ไม่ห่างมือ

“กูอยากหายเร็ว ๆ”
 
“เดี๋ยวก็หาย” ผมหันไปยิ้มใส่ “ร่างกายมึงแข็งแรงจะตาย”
 
“มันยังไม่เร็วมากพอเพื่อปกป้องมึง”
ผมหันไปมองมันตรง ๆ วางกล่องทิชชู่ที่เพิ่งจัดเสร็จลงบนโต๊ะ
 
“ทำไมต้องปกป้อง กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”
มันขมวดคิ้วมองหน้าผม กวักมือเรียก ผมเดินเข้าไปหา มันรั้งผมลงไปนั่งบนตัก กอดไว้หลวม ๆ ผมดิ้นทันที
 
“ห่า มากอดทำด๋อยอะไร”
ผมพยายามดิ้นออก มันกอดผมแน่นขึ้น ก่อนถอนหายใจแรง
 
“ปอดมึงผลิตเครื่องพ่นลมหายใจรึไง ถอนหายใจทีหนึ่งอายุสั้นนะมึง แล้วคิดไงมากอดกู ใครมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา”
มันซบหน้ากับไหล่ผม
 
“เปล่า ไม่มีอะไร กูแค่พยายามจะแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาด และหวังว่ามันจะแก้ได้ก่อนอะไร ๆ มันจะแย่ไปกว่านี้”
 ผมผลักหัวมันออกขยับหันไปเผชิญหน้า
 
“กููไม่รู้ว่ามึงทำพลาดเรื่องอะไรไปนะ แต่ทุกอย่างมีทางแก้เสมอ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ มีไรปรึกษากูได้”
ผมแนะ ทั้งที่พอจะเดาออกว่าเรื่องอะไร ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป มันพยักหน้า ผมลุกไปจัดของต่อ ปล่อยให้มันได้คิดเรื่องของตัวเองต่อไป

To be Con...

ตัวอย่างตอนต่อไป ทาสแค้น ตอนที่ 35 สะใจ #พาร์ทพี่หมอ
“ไอ้สารเลว!!”
มันโดดผางมาใส่ผม แต่ผมเขยิบหลบได้ทัน มันยังทรงตัวได้เหมือนเดิม ผมขยุ้มจับคอเสื้อมันไว้ ดันจนมันก้าวถอยไปติดกำแพงแรง มันทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมให้ได้
         
“เรื่องทั้งหมด เพราะนายเป็นคนก่อไง” ผมจ้องตามัน

“ปกป้องไว้ให้ดีละกัน เพราะบางที ฉันอาจเผลอฉกเหยื่อของนายมากินอีกเมื่อไหร่ก็ได้”
 
“มึง!”
มันกำหมัดซัดใส่ผมแรง แต่งวดนี้ผมไม่หลบ หน้าผมหันไปตามแรงต่อยนั้น ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปมองมันตาวาว
 
“จำไว้นะไผ่ นายทำร้ายฉันหนึ่งครั้ง ฉันจะไม่เอาคืนกับนาย แต่จะไปเอาคืนกับน้ำฝนแทน”
.......................................
พี่หมอเรายังรักษาความเลวไว้ได้อย่างเหนียวแน่นเฉกเช่นเกลือรักษาความหวาน(?)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-09-2017 14:53:30 โดย memew »

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
อ่านสปอย์แล้ว รู้สึกจริงๆ เลยว่า พี่หมอแม่งเลวเสมอต้นเสมอปลายหรือมากกว่านั้นมากๆ ในความรู้สึกเรา

ไม่เคยเห็นว่าพี่หมอจะมีดีอะไรซักอย่างเลย สงสารน้ำฝนเมื่อไหร่จะหลุดออกจากสภาพแบบนี้ซักที

ไม่อยากให้น้ำฝนหวั่นไหวไปกับพี่หมอ อยากให้พี่หมอหลงน้ำฝนแบบหัวปักหัวป้ำซักก่อนแล้วไปตามง้อน้ำฝนแทน

ให้สมกับที่ทำกับน้ำฝนมาตลอด อยากให้น้ำฝนหนีไปเรียนต่อต่างประเทศ หรือไปอยู่ที่อื่นหนีพี่หมอแม่งไปเลย

ให้ไอ้พี่หมออกแตกตายไป แม่งเกลียดพี่หมอว่ะ #ทีมน้ำฝน เธอผู้แสนดี

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
ถึงจะอยู่ #ทีมพี่หมอ แต่ก็อยากเห็นพี่หมอหึงเยอะๆเลยค่ะ  :o8: :o8:

ออฟไลน์ naoai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-5
สำนึกซะนะ ไฝ่

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
รอตอนต่อไป~

ออฟไลน์ Pakbung Mazo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-3
ไปเจอกันตัวตัวที่สนามมวยได้นะพี่หมอ

ออฟไลน์ Ginny Jinny

  • ความเป็นจริงมันวุ่นวาย ก็ขอให้ใจมันสบายๆในความฝัน
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2099
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-4
เจ้  :yeb: ทีมนู๋ฝนรอวันออกคืนพี่หมอ  :m4:

ออฟไลน์ klaew

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1237
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-2
#ทีมน้ำฝน
ยุทธการให้พี่หมอคลั่ง(?) เราเชื่อว่าวันหนึ่งภารกิจของเราจะสำเร็จ!!!
แม้ว่าตอนนี้จะน้ำตาไหลพรากสงสารน้องสุดใจ
ไผ่เธอสำนึกแล้วหรือยัง

ออฟไลน์ You MakeMe

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 25
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เรื่องนี้ประมาณกี่ตอนจบครับ

ออฟไลน์ veeveevivien

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0

#ทีมน้ำฝน #ทีมไผ่ฟ้า รายงานตัวครับบบบ

ปล.อีพี่หมอเวลาล้มมมเกรงว่าจะไม่มีใครสงสารนะ เพราะดูความเลววววที่ทำกับน้ำฝนไว้คงมีแต่คนรอ "สมน้ำหน้า" ค่ะ

 :กอด1: :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ My_yunho

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
เลือกทีมไม่ถูกลยทีเดียว

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ยังไงความอ่อนโยนของน้ำฝนจะต้องเปลี่ยนพี่หมอได้ในสักวันแน่นอน เราเชื่อแบบนั้นนะคะ ^^ #ทีมน้ำฝน

ปล. คำผิดจ้า.. สพรั่ง=สะพรั่ง

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
พี่หมอต้องอกแตกก่อนถึงจะสะใจ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ไผ่นิสัยเด็กๆ เวลาทำเค้าก่อนล่ะไม่คิด แล้วพอผลตามมา ก็มานั่งโกรธนั่งแค้นเค้า
#ทีมพี่หมอ คึคึ

ออฟไลน์ Paparazzi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1050
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-11
#ทีมน้ำฝนรายงานตัวค่ะ :laugh:

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
#ทีมพี่หมอ 

อยากเห็นหมอมีตัวหงุดหงิดเกาะเต็มตัว

อยากเห็นหมอโดนยำตีน

อยากเห็นหมอรู้ตัวว่ารักฝนแล้วโดนฝนทิ้ง

อยากเห็นหมอโดนฟ้าปฏิเสธ

อยากเห็นหมอเสียใจ

อยากเห็นหมอร้องไห้

อยากเห็นหมอโดนกรรมสนอง

อยากเห็นหมอโดนเอาคืน

อยากเห็นหมอโดนแกล้ง

ฯลฯ

เลยต้องอยู่ทีมพี่หมอ

ออฟไลน์ yymomo

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-3
อ้าวววววววววว อิเด็กไผ่เวรรรร แกทำอะไรผิดแต่ไม่สาระภาพบาป เลวจริงๆ  แกมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวน่ะแหละ

ที่ไผ่โดนอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะแกรึ (เออลืมไปมันยังไม่รู้)  เริ่มเองทั้งนั้น แล้วไปนั่งแค้นเค้า สักวันเถอะ

ของให้สิ่งที่แกทำลงไปทั้งหมดมันไปไฟสมในอกแก ให้แกเหมือนตกนรก เพราะความรู้สึกผิด โตจนเป็นควายละยังทำตัวน่าถีบ

ส่วนอิพี่หมอก็เรื่องเดิม แกมันก็พอๆกับน้องน่ะแหละ แต่แกดีกว่าตรงที่แกไม่ได้เริ่มก่อน แต่แกเลวตรงที่แกดันไปลงคนรอบข้าง เวรกรรม !!!

น้ำฝน เรื่องความกล้าของน้ำฝนเนี่ยยอมรับจริงอย่างที่คนเขียนว่าเลย ก็ยังยืนยันคำเดิมนะ คือ น้ำฝนมีส่วนนิดๆ ตรงๆที่ไม่รู้จักห้ามปรามเพื่อน

ขึ้นชื่อว่าเพื่อน ถ้าเค้าจะทำไม่ดีควรห้ามปราม หรือถ้าปรามแล้วไม่ฟัง ก็ควรที่จะตีตัวออกห่างมาจากการกระทำนั้น ไม่ใช่เฉยๆแล้วร่วมในเหตุการนั้น

ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ต่างจากผู้สมรู้ร่วมคิดเลยนะน้ำฝน

ฉะนั้นแล้ว อิชั้น #ทีมพี่หมอ จร้าาาาา  :hao7: ชอบตอนพี่แกหึง ช่างมุ้งมิ้ง กรุ้งกริ้งไวไว 5555 (เหมือนจะไม่เกี่ยว)  :laugh:

ออฟไลน์ NooNaM

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มาต่อไวๆน้า  เค้ารออยู่  :katai4:

ออฟไลน์ painture

  • work hard play hard <3
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 260
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ยังคงเป็นทีมที่เฝ้ารอให้พี่หมอรู้ความจริงเสียที 55555

อยากรู้ว่านางจะทำยังไง!

 :m18: :m18: :m18:

ออฟไลน์ ▶August5th◀

  • it was fate
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +184/-2
#ทีมพี่หมอครับ

ชอบให้หมอหึง 5555+

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
ภาษาอังกฤษมีสุภาษิตที่มาจากคัมภีร์ไบเบิลฉบับภาษาลาตินว่า
Qui gladio ferit, gladio perit. แปลเป็นภาษาอังกฤษว่า
He who lives by the sword, dies by the sword.
ใกล้ภาษาไทยก็คงเป็น ดาบนั้นคืนสนองมั๊ง
เราว่าเป๊ะตามเรื่องนี้เลย

เราไม่เห็นพัฒนาการใดๆในพี่น้องนอกไส้สองคนนี้เลย
ไผ่มีแต่แค้น  เราชัวร์ว่านี่จะต้องวางแผนกระทืบแซมแน่ๆ
ที่ไม่ทำตอนนี้ก็แค่เพราะว่าร่างกายตัวเองยังไม่หาย
ขนาดแซมมันบอกแล้วนะว่า ถ้าทำอะไรมันจะเอาไปลงที่ฝน
ไผ่มีแต่แค้น  ไม่ได้เอากลับมาคิดเลยว่าที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เพราะอะไร

แซมนั้นอีกหน่อยเราว่าไม่ต้องทำอะไรหรอก 
อะไรที่เคยขู่เขาไว้แล้วมันเอากลับมาขู่ไม่ได้
ฝนไม่จำเป็นต้องทำตาม
แต่ตัวแซมเองสิจะตกนรกทั้งเป็น
ที่ตัวเองเคยได้แล้วขาดไป
ที่เคยทำไว้ก็อาจจะโดนตีกลับจนเป็นหมอต่ออีกไม่ได้
ถ้าพ่อรู้พ่อจะเสียใจและผิดหวังขนาดไหน
แต่เราก็อยากให้พ่อแม่ของไผ่กับแซมรู้นะ
เพราะว่าทั้งสองคนก็เอาความต้องการของตัวเอง
มาเรียกร้องให้ลูกทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
การเป็นครอบครัวไม่ใช่แค่การอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน
การที่ต้องมาอึดอัดอยู่ร่วมกันเพราะคนอื่นนี่ทรมาณนะ
แถมพ่อกับแม่แซมไผ่ต้องการที่จะกลับมาหาบ้านที่เป็นครอบครัว
หลังจากที่ตัวเองรอนแรมไปที่อื่นมา

ขอโทษนะคะ   เรายังไม่มีความรู้สึกดีๆให้สองพี่น้องนอกไส้คู่นี้เลย

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
เราชอบเรื่องนี้

ออฟไลน์ MayMaMee

  • ต้องอ่านนิยายวายทุกวัน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 269
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
วนไปวนมาชอบกล แต่ก้ยังอ่านต่อ

ออฟไลน์ mypink801

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1580
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
รอตอนรักกันแล้ว ข้ามไปตอนนั้นเลยได้มั้ยคะะะะะ เกลียดความเลวของอิพี่หมออออ   :katai1: :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ dragon123

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 744
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
เกลียดพี่หมอ เลวววววววววว  :fire:

ออฟไลน์ awfsp

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 252
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ไ ผ่ เ พิ่ ง จ ะ ส ำ นึ ก  ห ร า า า

พี่หมอนี่เลวแบบนี้ ...จะมีทีท่าว่าฝนจะรักไหมนิ

ออฟไลน์ Hirose

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ไผ่...เราแนะนำว่าหยุดจะดีมาก
ไม่ได้เข้าข้างพี่หมอนะ...แต่แบบว่า...นายหยุดพี่หมอก็จะเริ่มรู้ตัวเองแล้วเปล่าว่าหลงใคร
 :z3: :z3: :z3:

ออฟไลน์ ดวงตะวัน

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ให้ฝนหายตัวไปสักพักดีมั้ย พี่หมอจะได้เต้นบ้าง

ออฟไลน์ MinKKniM

  • 난 널 사랑해 동해
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 462
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-2
น้ำฝนเย็นสมชื่อ ทั้งเย็น ชุ่มฉ่ำ แต่เข้มแข็ง รักนางจัง

ออฟไลน์ memew

  • ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาา
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 456
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +382/-10
    • :: Memew แฟนเพจ :

Chapter : 35 : สะใจ
(พี่หมอ...♡)

 
“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังคะคุณหมอ ไม่บ่อยนะจะเห็นคุณหมอฮัมเพลงเนี่ย”

ผมเงยหน้ามองคนถาม ยิ้มให้นิด ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไร ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่ผมยิงปืนนัดเดียวแล้วได้นกหลายตัวนะ

ผมเข้าเวรตั้งแต่เช้า พอออกเวรก็ไปคลินิกหมอนนท์ต่อ มันเงยหน้ามองทันทีที่ผมเดินเข้าไปทัก
 
“มารอบที่แล้วเหมือนคนอกหัก มารอบนี้เหมือนคนกำลังจะแต่งงาน มีไรดีบอกกันบ้างดิ”
 
“ไม่เกี่ยวกับเรื่องรักหรืออกหักหรอก”

มันเลิกคิ้วมอง แต่ไม่ถามอะไรต่อเพราะมีคนไข้เข้า ผมรีบเดินเข้าห้องตรวจสำรองไปทันทีเหมือนกัน ผมอยู่ช่วยมันจนถึงเวลาปิดคลินิก จริง ๆ อยากชวนมันไปต่อ แต่ช่วงนี้พ่อแม่อยู่บ้าน เลยอยากอยู่กับพวกท่านมากกว่า ผมโบกมือลาเพื่อนก้าวขึ้นรถ ส่วนมันถ้าไม่กลับบ้านเลยก็คงจะออกไปเที่ยวที่ไหนต่อกับสาว ๆ ในสต็อก

ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอด พ่อกับแม่ยังกลับไม่ถึงบ้าน สงสัยจะอยู่ร่วมสังสรรค์กับเพื่อน ๆ กลุ่มไดร์ฟ
 
ทันทีที่เดินเข้าบ้านก็เห็นใครบางคนนั่งนิ่งเป็นปูนปั้นอยู่บนโซฟา ผมไม่สนใจ เดินเลยมันจะขึ้นห้อง พ่อแม่ไม่อยู่ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำตัวเป็นลูกที่ดีต่อกัน
 
“เดี๋ยว”
มันเบรกผมไว้ด้วยเสียง ผมหันไปมอง มันยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ผินหน้ามามองนิ่ง ๆ ผมเลิกคิ้วสูง ยิ้มนิด ๆ ให้ดูน่าหมั่นไส้แบบที่มันเคยทำกับผมสมัยก่อน
 
“มีเรื่องจะคุยด้วย”
 
“เหนื่อย”
ผมตอบกลับสั้น ๆ มันผุดลุกยืนทันที
 
“เรื่องฝน”

ผมจงใจยิ้มพรายใส่มัน มันกัดกรามกำหมัดแน่น
 
“ทำไม” ผมถามกลับเนิบ ๆ
 
“ฝนยังไม่รู้ว่าถูกแกทำระยำอะไรเอาไว้บ้างเมื่อคืน ฝนเมา จำอะไรไม่ได้ เพราะงั้น เรื่องที่เกิดขึ้น รูดซิปปากให้แน่น”
 
จำไม่ได้?
หึ ครางซะหวานขนาดนั้นเนี่ยนะจะจำไม่ได้ ผมว่าฝนคงโกหกมันมากกว่า ผมยิ้มใส่มันอีกที เดินตรงเข้าไปใกล้ มันยังยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม ไม้เท้าวางพาดไว้ระหว่างพื้นกับโซฟา
 
“ก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกันนะ”

มันเบิกตาขึ้นในท่าทีและคำพูดผม
 
“แต่อย่างที่นายบอกให้ฉันลองดู พอได้ลองแล้วมันแอบติดใจยังไงพิกล ไม่รู้มาก่อนเลยว่ารสชาติของผู้ชายมันจะอร่อยเด็ดขนาดนี้ แล้วเมื่อคืนนี้นะ น้ำฝนเขา…”
 
“ไอ้สารเลว!!”
มันโดดผางจะเข้ามาต่อยผม แต่ผมเขยิบหลบได้ทัน มันหมนุตัวจะเข้ามาต่อยอีกรอบ แต่ผมเร็วกว่าขยุ้มจับคอเสื้อมันไว้ ดันจนมันก้าวถอยไปกระแทกหลังติดกำแพงแรง มันเบ้หน้าเพราะความเจ็บ คงเจ็บทั้งขาที่ถูกลากมาและหลังด้วย แต่ไม่ยักกะร้องออกมาสักแอะ มันมองผมด้วยสายตาอาฆาต ผมจ้องมันกลับ
         
“เรื่องทั้งหมด เพราะนายเป็นคนก่อไง” ผมพูดเสียงเหี้ยม ก่อนยกยิ้มเจ้าเล่ห์นิด ๆ ใส่ “ปกป้องไว้ให้ดีละกัน เพราะบางที ฉันอาจเผลอฉกเหยื่อของนายมากินอีกเมื่อไหร่ก็ได้”
 
“มึง!”
มันกำหมัดซัดใส่ผมแรง แต่คราวนี้ผมไม่หลบ หน้าผมหันไปตามแรงต่อยนั้น ก่อนค่อย ๆ หันกลับไปมองมันตาวาว
 
“จำไว้นะไผ่ นายทำร้ายฉันหนึ่งครั้ง ฉันจะไม่เอาคืนกับนาย แต่จะไปเอาคืนกับน้ำฝนแทน”
 
“มึง!!!”
 
“เอาสิ”
ผมยิ้ม ยื่นหน้าท้าทาย มันชะงักหมัดค้างไว้กับที่ กัดกรามแน่น ผมยิ้มในดวงตา ปล่อยคอเสื้อมันออก หัวเราะหึ ๆ เดินขึ้นห้องไป
 
จะมีอะไรทำให้ผมมีความสุขมากไปกว่านี้อีก
 
ผมอาบน้ำ ชำระล้างคราบไคล ไม่ถึงชั่วโมงพ่อกับแม่ก็พากันกลับ ผมกับไผ่พากันลงไปข้างล่างเพื่ออยู่กับพวกท่าน
 
“ตาแซมปากไปโดนอะไรมาลูก”
แม่รีบถาม
 
“มีเรื่องกับคนสติไม่ดีนิดหน่อยครับ แต่ไม่มีอะไรมาก”

คนสติไม่ดีชะงักกึก มันมองผมตาขวาง ก่อนตีนิ่งกันไม่ให้พ่อแม่รู้
 
“คนสมัยนี้นี่” พ่อบ่น “ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว ทายารึยัง”
 
“เรียบร้อยแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”

พ่อพยักหน้า
 




วันอาทิตย์ ผมถือดอกไม้ช่อโตไปยืนอยู่หน้าบ้านฟ้า กำลังจะกดกริ่ง แต่เหลือบไปเห็นป้าแม่บ้านเข้าก่อน ผมเรียกเธอไว้ เธอหันมามอง พอเห็นผมก็ตาโตรีบกระวีกระวาดมาเปิดประตูให้
 
“คุณฟ้าอยู่ไหม”
 
“อยู่ค่ะ ทั้งคุณฟ้าคุณฝน แล้วก็คุณไผ่ด้วย”

ผมกระตุกยิ้มในใจ ไผ่มันคงมาเฝ้าไข่ของมัน ดี ให้มันหวงฝนมาก ๆ ผมจะได้มีเวลาอยู่กับฟ้ามากขึ้น บอกแล้วว่าการยิงปืนของผมคราวนี้ แค่นัดเดียวแต่ได้นกหลายตัว
 
ผมถือดอกไม้เข้าไปภายในบ้าน ฟ้าในชุดผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว คงกำลังทำอาหารอยู่ ฟ้าทำหน้าแปลกใจที่เห็นผม ผมไม่พูดอะไร ยื่นดอกไม้ช่อโตให้ ฟ้ารับเอาไปอุ้มแนบอก ยิ้มรับไมตรี
 
“คุณหมอทานข้าวมารึยังคะ”
 
“ยังครับ”
 
“ดีเลยค่ะ ฟ้ากำลังทำอาหารอยู่ จะได้กินพร้อมกันเลย ไผ่บ่นหิวจะแย่แล้ว”

ผมยิ้มรับ
 
“งั้นคุณหมอไปนั่งรอที่โซฟาก่อนนะคะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ”
 
“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
 
“ไม่เป็นไรคะ ให้ฟ้ากับป้าพิณดูแลดีกว่า คุณหมอไปนั่งพักเถอะคะ”
 
“ไผ่อยู่ไหนล่ะครับ”

ฟ้าทำหน้าแปลกใจกับคำถามผม
 
“อยู่กับฝนในห้องค่ะ”
บางสิ่งในหัวใจผมกระตุกวูบ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องอยู่ด้วยกัน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้ก็ไม่รู้
 
“งั้นผมขออนุญาตขึ้นไปหาได้ไหม พอดีมีเรื่องจะคุยด้วย ทั้งไผ่แล้วก็ฝนด้วย”
 
“อ๋อ ได้ค่ะ”

ผมละตัวจากฟ้าขึ้นไปข้างบน จริง ๆ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ผมน่าจะเอามาทำคะแนนกับฟ้า แต่ผมก็ไม่อยากให้ไผ่อยู่ใกล้ฝนนาน ๆ เหมือนกัน
 
ผมไม่คิดจะเคาะประตูเพราะอยากรู้ว่าสองคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากเห็นและอยากเห็นในเวลาเดียวกัน ผมทดลองหมุนลูกบิดเบา ๆ ถ้าถูกล็อกก็มั่นใจได้เลยว่าน่าจะใช่ ถ้าไม่ ก็ 50/50

มันไม่ได้ถูกล็อก ผมหมุนผลักเปิดออกผัวะ สองคนภายในหันขวับมามอง พวกมันไม่ได้อยู่ในฉากอย่างที่ผมคิดไว้ แต่นั่งเล่นมือถือกันอยู่คนละมุม ไผ่ดีดตัวลุกยืนทันที มองผมตาวาว
 
“ไร้มารยาท เข้าห้องคนอื่นโดยไม่เคาะ”
 
“เจ้าของห้องไม่เห็นว่าอะไรเลย”

ฝนทำหน้าอึดอัด มองผมทีมองไผ่ที ไผ่จ้องหน้าผม ก่อนมองไปทางฝนด้วยสีหน้าอึดอัด
 
“ออกไปข้างนอกกันดีกว่าป่ะ พี่ฟ้าคงทำอาหารใกล้เสร็จแล้ว” ไผ่มันรีบหาทางเลี่ยง
 
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับฝน เรื่องเมื่อคืน”
 
“ไม่มีอะไรต้องคุยทั้งนั้น!”
ไผ่รีบเดินสามขามายืนบังคู่ขามันไว้จนมิด ผมยิ้มพราย ยิ่งเห็นมันเต้นเร่าร้อนรนผมยิ่งรู้สึกสะใจ
 
“อะไร แค่จะถามว่าจำได้ไหมว่าเมาแล้วขึ้นมาได้ยังไง ถามแค่นี้ไม่ได้เหรอ”

ไผ่มันกัดกรามกรอด ผมยิ้มในดวงตาใส่มัน
 
“ลงไปข้างล่างกันมึง”
ไผ่มันหันไปกระชากจับข้อมือฝนลากออกจากห้อง แต่ผมรวบกอดเอวฝนเอาไว้ก่อน ไผ่มันหันมามอง
 
“โทษที ท่าทางเหมือนฝนจะล้ม เลยเผลอรับไว้”
 
“งั้นก็ปล่อย”
มันบอกเสียงขุ่น พยายามจะดึงตัวฝนออก แต่ผมยังยึดกอดฝนแน่นอยู่ น้ำฝนอยู่ในอ้อมแขนผมทั้งตัว ใบหน้าซุกอยู่กับอก แขนหนึ่งถูกผมรัดแน่นแนบติดกับลำตัว อีกแขนถูกไผ่จับไว้ ผมมองตาไผ่ ยิ้มพรายใส่มัน มันแทบจะพ่นไฟใส่ผมแล้วตอนนี้ กระชากดึงข้อมือน้ำฝนแรงขึ้น

“ปล่อย” มันพูดเสียงเหี้ยม
 
“ไผ่ กูเจ็บแขน เอ่อ พี่หมอ ผมไม่ได้ล้ม”
คนในอ้อมแขนผมบอกเราทั้งคู่ ไผ่รีบคลายแรงดึงทันที แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ เพราะขามันเจ็บ เลยทำอะไรมากไม่ได้ ผมค่อย ๆ คลายปล่อยคนในอ้อมแขนออก
 
เอาเข้าจริง ผมไม่อยากปล่อยน้ำฝนออกเลย กลิ่นตัวหอม ๆ กับสัมผัสจากผิวเนื้อนุ่ม ๆ นั้นยังติดตรึงไม่หาย
 
“หนุ่ม ๆ อาหารเสร็จแล้วน้า  รีบลงมากินกันได้แล้วค่า”
ได้ยินเสียงฟ้าตะโกนเรียก
 
“ป่ะ มึงรีบไปกินข้าวกัน”
ไผ่ชวนต่อ ดึงน้ำฝนไปทางมันเบา ๆ ฝนพยักหน้าเดินตามไผ่ไป ผมก้าวตามไปติด ๆ ฝนหันกลับมามองนิดหนึ่ง ผมแกล้งเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ทำสายตาเซ็กซี่ใส่ ฝนรีบหันกลับไปมองทางตามเดิมทันที
 
ผมหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ
 
สนุกจริง ๆ พับผ่า
 


“หิวจะแย่”
ไผ่จับฝนนั่งลงข้าง ๆ ตัวมันเอง ส่วนมันนั่งตรงข้ามฟ้า ผมเลยถือโอกาสนั้นไปนั่งข้าง ๆ ฟ้าแทน ปกติไผ่มันไม่ยอมให้ผมนั่งข้างฟ้าหรอก โอนน้ำฝนมาให้ตลอด แต่วันนี้มันคงเป็นห่วงคู่ขามันมากกว่า
 
ตอนนี้มันต้องเลือกแล้วว่าจะปกป้องใคร ระหว่างฟ้ากับน้ำฝน แล้วมันก็เลือกน้ำฝน
 
“เอ้า กินเยอะ ๆ เห็นบ่นว่าหิว”
ฟ้าตักอาหารไปใส่จานไผ่ มันตักอาหารไปใส่จานของฟ้าบ้าง ผมน่าจะหึงถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นเกย์
 
“เอ้ามึง กินเยอะ ๆ จะได้อ้วน ๆ มีเนื้อมีหนังหน่อย กอดไปเจอแต่กระดูก”

ผมเผลอกัดกรามกรอด หึ มันคงตั้งใจพูดใส่ผม
 
“นั่นน่ะสิ ผอมจริง ๆ น่าจะกินเยอะกว่านี้หน่อย เวลาถูกกอดจะได้เต็มไม้เต็มมือ”
ผมพูดเพื่อให้พวกมันสองคนรู้ความหมาย ฝนหน้าแดงก่ำ ส่วนไผ่จ้องผมเขม็ง
 
“มัวแต่ตั้งใจเรียนไม่คิดเรื่องสาว ๆ จนจะคิดว่าสองคนนี้เป็นคู่เกย์กันอยู่แล้ว”
ฟ้าตั้งประเด็น ผมกระตุกยิ้ม เพราะพวกมันเป็นคู่เกย์กันยังไงล่ะ ถึงไม่แลสาว ๆ
 
“ใครว่าไม่แล ตอนนี้เล็ง ๆ ไว้คนหนึ่ง”
 
“ใคร”
ฟ้าถามทันทีอย่างเขวี้ยง
 
“ไม่บอก ไม่ใช่คนสวยอะไรหรอก ขี้เหร่ก็ขี้เหร่ ขี้บ่นด้วย ฝีมือทำอาหารก็งั้น ๆ แค่พอกินได้”

ฟ้าย่นหน้าบ่นขมุบขมิบซึ่งผมฟังไม่ออก
 
ผมไม่รู้ว่ามันคบผู้หญิงจริง ๆ ไหม ถ้าคบ แปลว่ามันต้องคบไว้เพื่อบังหน้าแน่ ๆ
 
หลังจากอิ่ม ผมเอ่ยชวนฟ้าไปเดินเล่นกันในสวน เพราะไผ่มันกลัวผมพูดความจริงกับน้ำฝน พออิ่มถึงได้ลากน้ำฝนไปหมกตัวกันอยู่ในห้อง โดยให้เหตุผลว่าจะพากันไปอ่านหนังสือ ผมจึงมีเวลาอยู่กับฟ้ามากขึ้น
 
ผมถือโอกาสชวนฟ้าไปดูหนังด้วยกันในวันหยุดครั้งหน้าของผม ฟ้านิ่งคิด

“ฟ้าจะไปด้วยก็ได้ แต่ขอเอาฝนไปด้วยได้ไหมคะ”
ใจหนึ่งผมก็อยากไปกับฟ้าเพียงสองคน แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วที่น้ำฝนไปด้วย ฟ้าจะได้สบายใจ มากกว่าอยู่กับผมเพียงลำพังสองคน
 
“ครับ งั้นผมจะมารับ แต่งตัวสวย ๆ รอนะ”
 
“ฟ้าสวยอยู่แล้วค่ะ”
อันนี้ผมไม่เถียง ผมหัวเราะไปกับคำนั้น เดินเคียงพากันไปหยุดยืนอยู่ใต้ต้นลีลาวดีขนาดใหญ่ของบ้าน ผมเงยหน้ามอง กลิ่นหอมจรุงของดอกจำปีข้าง ๆ ปลิวมาแตะจมูก กลิ่นนั้นทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมาทันที 

คนที่ตอนนี้ อยู่กับไผ่เพียงลำพังสองคนบนห้อง

แล้วตอนนี้พวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่ อ่านหนังสือจริง ๆ อย่างที่บอกฟ้าไว้ หรือทำมากกว่านั้น

ผมพยายามตัดคนทั้งคู่ออกไปจากความคิด เดินไปใกล้ต้นดอกจำปี เงยหน้ามองหาดอกที่สวยที่สุด เอื้อมเด็ด หันกลับไปมองฟ้าที่มองมาอยู่ ผมยิ้ม ปักดอกจำปีแทรกลงบนเรือนผมเหนือใบหูของฟ้า ฟ้ายิ้มเอียงอายใส่ มันทำให้ผมประหวัดนึกไปถึงใครอีกคนที่ผมเคยทัดดอกจำปีให้เช่นกัน 

แต่มันไม่ได้ทำท่าอายแบบฟ้า หนำซ้ำยังรีบปัดดอกจำปีที่ผมทัดให้ทิ้งอีกต่างหาก   

ผมเอื้อมเด็ดอีกดอกมาถือไว้ในมือ หมุนดูกลีบดอกสีเหลืองอ่อนของมันเบา ๆ

“คุณหมอชอบดอกจำปีหรือคะ”
ฟ้าที่มีดอกไม้ทัดหูอยู่ถามมา ผมนิ่งคิด แต่ก่อนผมไม่เคยใส่ใจหรอก แต่ตอนนี้...

“ครับ ผมว่ามันหอมดี”

To Be Con....

หึ ๆ มันมีอะไรแอบแฝงอยู่ในนี้หรือเปล่าน้าาา เพราะพี่หมอบอกว่า ดอกจำปีเหมือนน้ำฝน ชอบดอกจำปีก็แปลว่า....
แอร๊ยยย >////<

ปล. ต่อไปเป็นศึกชิงลูกวางน้อยน้ำฝนคนน่ารัก คู่ต่อสู้คือเสือกับสิงห์ในถ้ำเดียวกัน ฝ่ายแดงคือ ไผ่ ส.กูจะปกป้องเพื่อน กับฝ่ายน้ำเงิน หมา เอ้ยหมอฉันจะเลวให้ดู เชียร์ฝ่ายไหน ให้เกาะติดข้างสนาม ณ บัดนาว

กดหนึ่ง เชียร์พี่หมอ
กดสอง เชียร์ไผ่
กดสาม กดน้ำฝน (เดี๋ยว ๆ = = )

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด