Chapter : 38: แรงเต้นของหัวใจ
(น้ำฝน...♡)
Up 100%
ผมค้างนิ้วไว้เหนือปุ่ม ‘ลบ’ อยากกดลบภาพใบหน้านิ่ง ๆ ในชุดนอนนั้นทิ้งจริง ๆ
ไม่รู้ผมคิดอะไรอยู่ถึงได้ถ่ายรูปแล้วส่งไปแบบนั้น ผมแค่หมั่นไส้ครับ อยากได้ภาพผมดีนัก ส่งพร้อมคำสาปแช่งไปเลย
ตอนนี้เวลาที่ไทยตีหนึ่ง ที่นั่นก็น่าจะราว ๆ สองทุ่ม ไม่รู้พี่หมอเลิกงานรึยัง
จริง ๆ ก่อนหน้าส่งภาพให้พี่หมอ ผมกำลังนั่งแชทอยู่กับไผ่ ผมทำภาพให้กำลังใจมันไป มันจะได้หายเร็ว ๆ แล้วก็ถ่ายอีกภาพ แล้วเขียนคำสาปแช่งไปถึงพี่หมอแทน
แล้วพี่หมอก็ตอบกลับมาชนิดทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว ผมกลิ้งตัวอยู่บนเตียง จ้องหน้านิ่ง ๆ ของคนตัวสูงอีกรอบ ปลายนิ้วอยู่กึ่งกลางระหว่างคำสั่ง Keep และ ลบ ใจหนึ่งก็เสียดาย แต่อีกใจก็ไม่อยากเก็บไว้
แต่ผมก็เลือกก็กดเซฟภาพนั้นเอาไว้ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทั้งที่เขาเลวขนาดนั้น กลับรู้สึกหัวใจเต้นแรงแค่กับบางการกระทำที่ได้รับ
ผมว่าผมต้องเร่งจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบลงเร็วที่สุด เพื่อไผ่ เพื่อพี่ฟ้า
และเพื่อหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะตอนนี้ด้วย...
พี่หมอจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมควรจะรู้สึกแบบนั้นด้วย
ผมเลื่อนมือไปที่กล่องแชทอีกครั้ง
‘พี่หมอ ลบภาพผมออกไปได้ไหม แล้วเลิกใช้เป็นข้ออ้างบังคับขู่เข็ญผมสักที เพื่อตัวพี่เอง’
ผมเขียนส่งไป มันถูกอ่านทันที แต่ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา ผมเม้มปากแน่น
คำตอบคงไม่สินะ
สักพักก็มีคำตอบกลับมา
‘ได้สิ’
ข้อความนั้นแทนที่ผมควรจะดีใจผมกลับใจหายวูบ ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงแล้วใช่ไหม พี่หมอจะหยุดใช้ผมเป็นทาสแค้นของตัวเองแล้วใช่ไหม
‘ถ้านายยอมให้ฉันคบกับฟ้าโดยไม่มาขัดขวาง’
คำต่อมาทำเอาผมขมวดคิ้วฉับ ผมไม่มีทางเอาตัวรอดแล้วปล่อยให้พี่สาวรับเคราะห์แทนแน่ ๆ
‘ไม่มีทาง’
ผมตอบกลับ
‘งั้นนั่นก็คือคำตอบที่แท้จริงของฉัน’
ผมวางมือถือลง ไม่รู้มันจะเป็นแบบนี้ไปยาวนานแค่ไหน ถ้าไผ่มันจีบพี่ฟ้าได้ ตกลงเป็นแฟนกัน อาจง่ายกว่านี้ แต่สองคนนั้นก็ยังรับกันไม่ได้เรื่องอายุที่ห่างกันเกินไป
ผมถอนหายใจแรง คิดหาหนทางต่อไป
‘พรุ่งนี้จะกลับไปกอด’
นั่นคือข้อความล่าสุดที่ผมเพิ่งได้รับ หัวใจผมไหวแรง
ไอ้หัวใจบ้าเอ้ย แกจะดีใจไปทำไม
นั่นปีศาจนะ
เป็นคนเลวด้วย
โรคจิตอีกต่างหาก ไม่มีค่าอะไรคู่ควรให้ไปคิดถึงเลยสักนิด
แต่ทำไม ผมถึงได้ตื่นเต้นและรู้สึกดีใจขนาดนี้
“แน่ แอบมีแฟนไม่บอกกันใช่ไหม”
พี่ฟ้าชี้หน้า จะเข้ามาแย่งมือถือผมดู ผมรีบกดปิดทันที
“หวงงงงง ใครอ่ะ ขอดูหน่อย”
“ไม่เอา ไม่ใช่แฟนสักหน่อย”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น แถมยังไม่ยอมให้ดูอีก”
“ไม่ใช่แฟนหรอกน่า”
“ไม่ใช่ก็ขอดูหน่อย”
“ไม่เอา”
“งั้นก็แฟน”
พี่ฟ้าไม่ยอม
“ไม่ใช่แฟนหรอก แต่ เอ่อ..อาจเป็นคนพิเศษนิดหน่อย”
พี่ฟ้าตาโต
“เห็นไหม เดาแล้วไม่มีผิด ขอดูหน้าหน่อยไม่ได้เหรอ”
ผมรีบเบี่ยงตัวหนี
“อย่าเพิ่งเลย รอให้ฝนแน่ใจก่อน รับรองจะรีบแนะนำให้รู้จักเป็นคนแรกเลย”
ซึ่งคงไม่มีวันนั้นหรอก
“ของฝากจากเยอรมันครับ”
พี่หมอยื่นกล่องของขวัญให้พี่ฟ้า พี่ฟ้ารับไปถือ
“ส่วนนี่ของฝน หวังว่าคงจะชอบ”
ก่อนยื่นอีกถุงให้ผม ผมรับมาถือไว้ตามมารยาท มีของพ่อแม่แล้วก็ป้าแม่บ้านด้วย แต่ป้าแม่บ้านกลับไปแล้ว
ผมมองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า พี่หมอตอนนี้อยู่ในชุดเดียวกับภาพที่เขาส่งมาให้ผมดูล่าสุด ไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ไหน แต่เห็นเก้าอี้ เดาได้ว่าน่าจะอยู่สนามบิน
“เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ ฟ้าไปเอาน้ำมาให้”
พี่ฟ้าเชิญ พี่หมอพยักหน้า จังหวะที่พี่ฟ้าหันหลังเดินเข้าครัว พี่หมอเขยิบเข้ามาชิด จับท้ายทอยผมไว้ ก้มจูบผมเบา ๆ ผมยืนตะลึงอยู่กับที่ ไม่คิดว่าพี่หมอจะกล้าทำแบบนี้ทั้งที่พี่ฟ้าอยู่ใกล้
แต่ผมก็ลืมไปว่าพี่หมอเคยทำมามากกว่านี้ สมัยผมไม่สบาย ผมแทบหลงลืมวิธีขยับร่างกาย ได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ ของคนทำ พี่ฟ้ารินน้ำเสร็จ ยกถือมาให้พี่หมอ
ผมกลืนน้ำลายลงคอ พี่หมอคงจงใจแกล้งผมแน่ ๆ พี่ฟ้าหันไปสนใจของขวัญตามประสาผู้หญิง ในขณะที่พี่หมอยกน้ำขึ้นจิบ แต่สายตาเขามองตรงมาที่ผม ทำสายตาแพรวพราวใส่นิด ๆ ผมรีบเบือนหน้าหนี
เพราะสายตาแบบนั้นแทบเผาไหม้ผมให้ละลายลงพื้นแล้ว
ไม่รู้จะแกล้งกันไปถึงไหน
เย็นนั้นพี่หมออยู่ทานข้าวด้วยกัน พ่อกับแม่ก็อยู่ เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่พี่หมอได้กินอาหารร่วมกับครอบครัวเรา พ่อแม่รู้เจตนาของพี่หมอดีเพราะพี่ฟ้าเล่าให้ฟังแล้ว และรู้ว่าพี่ฟ้าไม่ได้มีใจให้ ผมแอบกระซิบบอกท่านไว้แล้วว่าผมแอบเชียร์ไผ่ แถมพี่ฟ้ายังมีใจให้หน่อย ๆ ด้วย แต่ไม่มากเพราะความแตกต่างด้านอายุ
พ่อเห็นด้วยกับผม เพราะเห็นว่าแบล็คกราวน์ครอบครัวไผ่ดี แถมตัวมันเองก็ดูเอาการเอางานอยู่ อนาคตดูแลพี่ฟ้าได้ แต่แม่เห็นด้วยกับพี่ฟ้าเรื่องอายุตามสไตล์ผู้หญิงนั่นแหละ
ตอนนี้เลยต้องขึ้นอยู่กับพี่ฟ้าแล้ว แม่ดูท่าจะถูกใจพี่หมออยู่ไม่น้อย ซึ่งทางนั้นก็วางตัวดีตอนอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่เหมือน ๆ กับตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ตัวเองนั่นแหละ
สิ่งนี้แหละที่ทำให้ผมสงสัยในตัวพี่หมอ ถ้าพี่เขาเลวจริง จะรักและแคร์พ่อแม่ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมมีความเชื่ออยู่อย่างว่าคนที่กตัญญูไม่มีทางเป็นคนไม่ดี
ทั้งที่พี่หมอกตัญญูขนาดนั้น แต่ทำไมถึงได้กล้าทำเรื่องเลว ๆ ได้ลงคอ หรือว่าจริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมเชื่อมันผิด…
“ถอนหายใจอะไร”
ผมสะดุ้งเฮือกหันไปมองคนพูด ผมออกมาเดินเล่นในสวน ปล่อยให้พ่อแม่พี่ฟ้ากับพี่หมอคุยกันอยู่ในบ้าน ผมไม่อยากอยู่เพราะเดี๋ยวเผลอตัวพูดอะไรเพื่อขัดขวางพี่ฟ้าต่อหน้าพ่อแม่ดูจะไม่เหมาะ
“กำลังคิดหาวิธีกำจัดปีศาจออกไปจากชีวิตอยู่”
พี่หมอหัวเราะหึ ๆ
“คงยาก”
พี่หมอเดินเลยไปที่ต้นดอกจำปี โน้มเด็ดมาดอกหนึ่ง หันมาเหน็บไว้ที่หูผม ผมรีบหยิบออก
“ทำอะไรแต๋วแตกไปได้ เหน็บตัวเองสิ ได้ข่าวว่าชอบ”
ผมขยับไปเสียบหูอีกคนไว้ พี่หมอไม่คิดจะปัดออก คลี่ส่งยิ้มหล่อเหลามาใส่
ผมกัดปากแน่น ไม่รู้ว่าจะนิยามว่ามันทุเรศหรือดูดีดี เพราะความหล่อของพี่หมอทำให้ทำอะไรก็ดูไม่น่าเกลียด แต่มันก็ดูไม่เหมาะกับผู้ชายเท่าไหร่
“ทุเรศ”
ทำเองบ่นเอง ผมรีบเอื้อมจะดึงสิ่งนั้นออก แต่พี่หมอจับข้อมือผมไว้ จ้องลึกเข้ามาในดวงตา ผมเริ่มอึดอัดกับสายตาแบบนั้น
นี่พี่หมอจะแกล้งอะไรผมอีก
“ปล่อย”
ผมกระซิบห้ามเสียงแผ่ว พี่หมอไม่ปล่อย ดึงดอกจำปีออกจากหูตัวเองช้า ๆ มาเหน็บหูผมไว้อีกรอบ
“มันเหมาะกับนายมากกว่านะ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอกับสายตาแบบนั้น
ให้พี่หมอมองผมด้วยสายตาโรคจิต ๆ ยังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นในจังหวะทรมานแบบนี้เลย
ผมรีบเบือนสายตาหลบหนี
“ผมว่าพี่รีบกลับดีกว่า”
“ยังไม่ได้ทำตามสัญญาเลย”
“สัญญาอะไร”
ผมถามงง ๆ
“บอกไว้แล้วไงว่าจะกลับมากอด”
“สัญญาฝ่ายเดียวถือเป็นโมฆะ กลับไปได้แล้ว”
“บังเอิญฉันเป็นพวกรักษาสัญญาเสมอ”
แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปกอด ถึงมุมนี้คนในบ้านจะมองไม่เห็น แต่เผื่อใครเดินมาเห็นเข้าจะทำไง
“พี่หมอ!!”
ผมท้วงห้าม พี่หมอกอดผมแน่นขึ้น ตอนนี้ความกลัวว่าคนในบ้านมาเห็นมีไม่มากเท่ากับกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจผมแล้ว
และก่อนที่หัวใจผมจะวายตาย คนตรงหน้าก็คลายอ้อมแขนออกก่อน
“เสาร์นี้ทำตัวให้ว่าง จะมารับ”
“ไม่ไป”
ผมปฏิเสธทันที เรียวปากได้รูปกระตุกยิ้ม ก้มกระซิบข้างหู
“แล้วเจอกัน”
พี่หมอยกหน้าขึ้น หันหลัง ก้าวเดินเข้าบ้านไปอีกรอบ ผมเม้มปากแน่น ไม่ได้ขยับเท้าก้าวไปไหน ดูเหมือนทุกสิ่งจะถูกสั่งให้หยุดนิ่ง
ยกเว้นอย่างเดียว
เสียงหัวใจผมเอง
...50%...
วันนี้ผมมีภารกิจแห่งชาติต้องทำครับ พาไอ้ไผ่ไปเอาเฝือกออก มันนี่แทบจะบินไปโรงพยาบาล ทั้งที่เกลียดโรงพยาบาลนั้นจะตาย จะย้ายไปที่อื่นก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวพ่อแม่สงสัยเอาอีก เรานั่งแท็กซี่จากโรงเรียนตรงดิ่งมาที่แผนกกระดูก คุณหมอตรวจเช็กอาการอีกนิด ก่อนเอาเลื่อยมาผ่าเอาเฝือกออก เสียงเลื่อยนี่เสียววูบไปถึงไส้ติ่ง ผมเข้ามายืนให้กำลังใจมันถึงในห้อง(ตามคำเรียกร้องของไอ้ไผ่มัน) ตอนคุณหมอเห็นเฝือก คุณหมอแทบรับไม่ได้กับสภาพที่เห็น
“ทิ้งหรือเก็บไว้”
คุณหมอถามหลังเลื่อยเสร็จ
“ขอเก็บครับ”
มันรีบตอบทันที ถึงจะเน่าจะเละขนาดไหน แต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำดี ๆ ถึงจะเจ็บตัว แต่มันก็เจ็บตัวเพราะลูกหมาตัวหนึ่ง ได้เห็นถึงมิตรภาพระหว่างผมกับมัน ระหว่างที่ผมดูแลมัน เห็นความห่วงใยระหว่างเจ็บที่เพื่อน ๆ มีให้กับมัน
บนเฝือกขาว ๆ ในตอนแรก สภาพตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซากอริยธรรมงานแอ๊บสแตร็กอันเลอค่า พวกเพื่อน ๆ ผมก็มีความพยายามสูงดี ขนาดว่าเขียนเมจิกไม่ติด มันยังไปหาสติกเกอร์มาติด เอากระดาษทากาวมาติด แล้วเขียนบ้าบอคอแตก วาดรูป และอะไรต่อมิอะไรใส่ลงไป บางอย่างถูกน้ำเปื่อยยุ่ยเลอะเทอะจนอ่านไม่ออกว่าอะไร แต่มันก็คือความทรงจำ ว่าครั้งหนึ่งมันเคยเกิดอะไรขึ้น
วันนี้มันใส่กางเกงขาสามส่วนมา พอถอดเฝือกออก ขาข้างนั้นของมันซีดเป็นไก่ต้มเลย หมอให้มันทดลองเดินดู
“เป็นไง” หมอถาม
“มีเสียว ๆ นิดหน่อย”
“พยายามอย่าใช้แรงมาก”
มันรับปาก ผมเอารองเท้าออกจากถุงที่แบกติดตัวมาด้วยวางไว้ให้มันที่พื้น
“โอ้ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยลูกพ่อ”
มันพูดกับรองเท้ามันเอง ทั้งนางพยาบาลทั้งหมอพากันหัวเราะตาม หมอนัดดูอาการมันอีกรอบ หรือถ้ามีอะไรผิดปกติก็ให้รีบกลับมาเช็ก แล้วพวกเราก็ออกจากห้องเพื่อไปจ่ายเงิน พี่นางพยาบาลหิ้วถุงเฝือกมาให้ มันรับมาถือ
พอจ่ายเงินเสร็จ เราก็พากันเดินออกมาจากแผนกกระดูกเพื่อกลับบ้าน ผมก้มมองเท้ามัน
“ขามึงดูดีว่ะไผ่ ทูโทนมาก”
มันโบกหัวผมที
“ดีที่หายทันก่อนสงกรานต์ ไม่งั้นกูต้องอดเล่นน้ำแน่ ๆ”
ใกล้สอบไฟนอลมิดเทอมแล้วครับ ปีนี้ยังไม่ได้นัดกันเลยว่าจะไปเล่นน้ำกันที่ไหน ถ้าพ่อแม่อยู่ก็ไปบ้านตาบ้านยาย ถ้าไม่อยู่ก็เล่นกันที่กรุงเทพนี่แหละ ต้องรอดูใกล้ ๆ ว่าจะเอาไงอีกที
“ว่าแต่มึง ปีนี้แพลนไปไหน”
“ไม่รู้ ดูพ่อกับแม่ก่อน”
มันทำท่าคิด
“ไปไหนบอกละกัน กูจะติดไปด้วย จะได้นัดเพื่อน ๆ ไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ”
ผมพยักหน้า จริง ๆ ไผ่มันก็มีญาติพี่น้องครับ แต่มันไม่ได้สนิทมากเท่าไหร่เลยไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับทางญาติ ในขณะที่ผมก็ตามเทศกาลครับ ญาติผมส่วนใหญ่อยู่ในกรุงเทพนี่แหละ แต่ต่างคนต่างมีครอบครัว ตอนแรกตากับยายก็อยู่กรุงเทพ แต่พออายุเยอะขึ้นก็ตัดสินใจไปซื้อที่ที่เขาใหญ่ แล้วอยู่กันที่นั่นกับป้าผมอีกที ถ้าพ่อแม่อยู่ หน้าเทศกาลจะพากันไปเยี่ยมสักครั้ง
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ปาร์ตี้ฉลองกูถอดเฝือกกัน”
ผมโบกหัวมันไปที
“หาเรื่องกินล่ะไม่ว่า”
“อุ้ย น้ำฝนแสนรู้”
มันชี้หน้าล้อ ๆ
“ว่าแล้วก็คิดถึงลูกชายกูว่ะ มึงแน่ใจนะว่าเลี้ยงไหว”
“ไหว ลูกมึงเรียบร้อยจะตาย ดี วันเวย์จะได้มีเพื่อน ไม่เหงาเที่ยวไปเลียหน้าเลียตาชาวบ้าน”
มันหัวเราะร่า
“พ่อแม่มึงอยู่บ้านใช่ไหม”
มันถาม ผมพยักหน้า
“อยากจัดปาร์ตี้บ้านมึง พี่ฟ้าจะได้สนุกด้วย แต่ก็เกรงใจพ่อแม่ งั้นไปจัดบ้านกูละกัน ชวนพี่ฟ้ามาด้วย”
“เหมาะหรือวะ กูผู้ชายค้างบ้านมึงได้ไม่มีปัญหาหรอก แต่พี่ฟ้าเป็นผู้หญิง อีกอย่าง อย่าลืมเรื่องพี่หมอ”
มันชะงักไปนิดหนึ่ง ทำหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“ยังไงปาร์ตี้ครั้งนี้ต้องมีพี่ฟ้า เพราะพี่ฟ้าดูแลกูมาตลอด อยากตอบแทนพี่เขาบ้าง”
“โดยการเอาเขาไปมองพวกเรากินเนี่ยนะ มึงก็รู้พี่กูไม่ดื่ม”
มันทำหน้าหงุดหงิดกว่าเดิม
“งั้นกูถามความเห็นพี่ฟ้าก่อน”
แล้วมันก็ล้วงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก คุยอะไรกันสักพักมันก็วางสาย
“ว่าไง”
“ไป เพราะไงในกลุ่มเราก็มีเพื่อนผู้หญิงอยู่ด้วย”
ผมนิ่งคิด
ก็จริง พี่ฟ้าจะได้สนุกบ้าง
จริง ๆ พี่ฟ้ามีเพื่อนเหมือนกัน แต่ออกแนวเรียบร้อยกันทั้งกลุ่ม รวมตัวกันทีก็มีแค่ทำอะไรกินกันง่าย ๆ แค่นั้นแหละ
“ก็ดี กูไม่อยากทิ้งพี่กูไว้คนเดียวเหมือนกัน”
“ใช่มะ เราจะได้มีคนทำอะไรอร่อย ๆ ให้เราทานด้วย ทั้งมึง ตัน แล้วก็พี่ฟ้า”
“ห่า เอาพี่กูไปเป็นเบ๊”
มันหัวเราะร่า ผมพอเข้าใจอยู่หรอก มันคงอยากให้พี่ฟ้ามีส่วนร่วมในชีวิตตัวเอง ดีเลวยังไงก็คงอยากให้พี่ฟ้าเห็น ตัวมันเองก็คงจะคิดหนักอยู่เหมือนกันถ้าคิดจะสานต่อความสัมพันธ์ ก่อนที่จะอะไรก็ให้พี่ฟ้าเห็นมุมเลว ๆ ของมันควบคู่ไปกับมุมดี ๆ ที่มันพอมีบ้าง(อย่าบอกให้มันรู้ว่าผมคิดงี้นะครับ)
พอตกลงกันได้ มันรีบโทรหาพรรคพวกทันที ไม่มีใครปฏิเสธกันสักคน คงเพราะเป็นวันหยุดด้วย หาเรื่องเที่ยวกันด้วย ก่อนจะเข้าสู่ช่วงไฟนอลก่อนปิดเทอม
เรากลับบ้านไปรับพี่ฟ้า แล้วแวะหาซื้อข้าวของสำหรับทำอาหาร รวมถึงเครื่องดื่มต่าง ๆ แล้วค่อยไปเก็บเงินกับพวกนั้นอีกที
เป็นครั้งแรกที่พี่ฟ้ามาบ้านไผ่มันครับ พี่ฟ้ามองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ บ้านมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เพราะพ่อแม่เน้นกินอยู่แบบพอเพียง ไม่งั้นคงไม่ขายบ้านใหญ่ของครอบครัวพี่หมอแล้วมาอยู่กันบ้านแบบเล็กนี้หรอก ไม่ใหญ่ แต่อบอุ่นดี(ยกเว้นปัญหาระหว่างพี่น้องนะ )
ผมรีบตรงดิ่งเข้าครัวไปช่วยพี่ฟ้าทำอาหาร ในขณะที่ไผ่มันเตรียมพื้นที่สำหรับฉลองกันทันที สิบนาทีหลังจากนั้น พวกไอ้หิน ตัน บีมก็พากันเข้ามา ตามติดด้วยเพื่อนผู้หญิง แต่คนที่เข้ามาช่วยทำครัวกลับเป็นตันที่เป็นพ่อครัวหัวป่าก์ประจำกลุ่มเรา ตันมันทำอาหารอร่อยครับ ฝีมือกินกันไม่ลงกับพี่ฟ้าเลย แต่ตันมันบอกของพี่ฟ้าอร่อยกว่าของมัน ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือว่าแค่แกล้งชมกันแน่
แต่เพื่อน ๆ ผมบอกว่าพี่ฟ้าอร่อยกว่าของตันจริง ๆ (ไอ้ผมก็หน้าบานสิครับ) แต่ละคนพากันแยกย้ายไปตระเตรียมพื้นที่ ไผ่มันใช้ให้เพื่อนมันขึ้นไปขนโซฟาและเก้าอี้นวมแบบนั่งคนเดียวรูปผลไม้จากห้องแม่และห้องมันเองมารวมกันไว้ที่ห้องรับแขก เอาโต๊ะจากห้องแม่เรียงต่อกัน ยกเครื่องเสียงจากห้องไผ่ลงมา ไผ่นั่งเซต ดึงไอพอดมันมาเสียบ เลือกเพลง ผมล้างผักยังไม่ทันเสร็จ เสียงดนตรีก็กระหึ่มขึ้นแล้ว
พวกเพื่อน ๆ ผมพากันส่งเสียงเฮลั่นขับไล่ความเงียบจนตะเลิดเปิดเปิง ไอ้พวกที่บ้าได้ยินเสียงดนตรีไม่ได้เส้นกระตุกก็ลุกขึ้นดิ้นทันที คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้หินนั่นเอง จะว่าเต้นก็ไม่ถูก เรียกว่าเลื้อยจะถูกกว่า มันเลื้อยตามจังหวะเสียงเพลง พี่ฟ้าขำจนแทบทำอะไรต่อไม่ได้ ผมกระซิบบอก
“มีทุเรศกว่านี้อีกพี่ รอให้พวกมันเมาได้ที่กันก่อน”
“โห อย่านินทาเพื่อนครับคุณน้ำฝน ได้ข่าวว่าคุณก็ขาเลื้อยเหมือนกัน”
ผมไม่เถียง เพราะกูก็รั่วเหมือนกัน
ผมหยิบผักมาล้าง พวกมันพากันพรากขวดเหล้าจากลังวางแถวเรียงหนึ่งกะให้หยิบได้ง่าย ๆ ถังน้ำแข็ง ของกินบางส่วนที่มันแวะซื้อจากข้างทางก็เอามาเทใส่จานวางเรียงไว้ให้พวกกระสือสอยเข้าปาก
ได้ยินเสียงก๊องแก๊ง น้ำทั้งใสทั้งไม่ใสเริ่มลงไปคลุกกับน้ำแข็งในแก้วแล้ว ผมนี่น้ำลายลั่นเปรี้ยะ อยากสไลด์ไปซิวมาสักแก้ว
“เอ้ากูรู้ว่ามึงอยาก มองมาตาละห้อยเชียวหมาฝน”
ไผ่มันก็ช่างรู้ใจ เอาเหล้าแก้วหนึ่งมาเสิร์ฟถึงมือ ผมรีบยกจิบ วางไว้บนเคาน์เตอร์ ล้างผักไป พี่ฟ้าเตรียมอุปกรณ์ ตันเอาหมูในตู้เย็นมาล้าง ลงมือหั่นชิ้นแล้วสับโป๊ก ๆ เพื่อทำลาบ
มันยังใจดีเอามาให้ตันอีกแก้ว พ่อครัวเราเลยทำอาหารกันได้อย่างสุนทรีย์มากขึ้น ผมกับตันชนแก้วกันเบา ๆ ไผ่มันยังใจดีเอาน้ำส้มคั้นมาให้พี่ฟ้าด้วยแก้วหนึ่ง พี่ฟ้าโขลกพริกกับกระเทียมเตรียมทำผัดกระเพรา
ผมทำหน้าที่เป็นพลล้าง ล้างทั้งผักและเนื้อสัตว์ที่ซื้อมา มีมะม่วงพริกเกลือแกล้มเหล้าด้วย
ไม่รู้ว่าวันนี้พี่หมอจะกลับบ้านเร็วหรืออยู่เวรดึก ถ้ามาเจอพวกเราจะว่าไหม แอบกังวลครับ ถามไผ่คงไม่รู้เรื่อง ให้เมสเสจไปถามยิ่งแล้วใหญ่
ผมก็ได้แต่ภาวนาขอให้พี่หมอเข้าเวรดึกเท่านั้น
“เฮ้ย ฉลองให้วันเป็นอิสระของเพื่อนเราหน่อยโว้ย”
หินมันยกแก้วเหล้ามาชนแก้วไผ่ที่มายืนวนรอบตัวผมกับพี่ฟ้า ไม่ได้มาช่วยหรอกครับ มาเกะกะเฉย ๆ มาให้ผมกับพี่ฟ้าด่า ไม่รู้มันจะมีความสุขอะไรนักหนากับการแกล้งผมกับพี่ฟ้าเนี่ย
เพราะหินมันห่วงเต้นด้วยชนแก้วกับไผ่ด้วย ไม่ทันระวัง เหล้าที่อยู่ในแก้วหินกระฉอกรดตัวผมเต็ม ๆ
“ไอ้เวร!!”
ผมด่า
“ห่า เปียกหมด”
ผมยังใส่เสื้อนักเรียนอยู่ มันเปียกจนถึงหัวนมเลย
“อุ้ย หัวนมไอ้ฝนโคตรใหญ่ ดูสิ แข็งตั้งเต้าเลยมึง”
มันไม่พูดเปล่ายังบิดหัวนมผมไปที ผมรีบเบี่ยงตัวหลบหนี
มันไม่รู้สึกอะไรหรอกครับ เพื่อนกัน เราแกล้งกันแบบนี้บ่อย ๆ ผมก็เคย เป็นการเล่นสัปดนตามประสาเด็กผู้ชายธรรมดา
“เชี่ย!! ปล่อยกู”
มันไม่บิดเล่นธรรมดา กอดผมไว้จากด้านหลัง ทั้งบีบทั้งขยำ ผมหัวเราะฮ่า ๆ เพราะความจั๊กจี้มากกว่าอย่างอื่น
“เชี่ยหิน อย่ามายุ่งกับนมกู ฮ่า ๆ ปล่อย”
มันเปลี่ยนจากบีบนมมาจี้เอว ผมหัวเราะพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่มันกอดผมไว้จากด้านหลัง ตัวมันใหญ่กว่าผม แรงก็เยอะกว่า พี่ฟ้ายืนขำ ผมรู้สึกจั๊กจี้จริง ๆ ครับ ผมดิ้นแรงขึ้น พยายามเคลื่อนตัวหนี
ไผ่มันตบโต๊ะหัวเราะด้วยความสะใจ
มึง ไม่คิดจะช่วยกูเลยนะ!
ผมหัวเราะจนแทบขาดใจ เชี่ยหินมันเล่นพิเรนทร์เอาเหล้ามากรอกปากผมจนมันไหลเลอะเสื้อยิ่งกว่าเดิม
เสียงแหกปากร้องขอชีวิตผมดังก้องไปทั่วบ้าน แทนที่พวกมันจะเห็นใจ กลับเชียร์ให้หินมันทำร้ายข่มเหงผมกันมากขึ้น
พวกมึงนี่ซาดิสม์กันซะจริง เห็นใจกูกันบ้าง ผมดิ้นรนหาทางรอดจนล้มลงไปนอนราบกับพื้น โดยมีหินคร่อมอยู่ด้านบน มันยังจี้ไม่หยุด ผมก็บิดตัวปกป้องทั้งเอวทั้งหน้าอก แม่มมันทั้งตามจี้คอ จี้หน้าอก จี้เอว ซ้ำยังบีบหัวนมผมอีกต่างหาก
“ฮ่า ๆ ไอ้เชี่ยหิน กูจะฆ่ามึง”
“งั้นเอาตัวรอดมาฆ่ากูให้ได้ก่อน”
แล้วมันก็จี้หนักขึ้น ผมหอบแฮก หายใจหายคอแทบไม่ทัน
“เฮ้ย ๆ พอแล้ว เดี๋ยวมันก็ขาดใจตายหรอก”
ตาที่รัก ขอบใจมากที่มึงมาช่วยชีวิตกูในนาทีที่กูเกือบขาดใจตาย หินมันไม่ค่อยฟังใครนอกจากตา มันหยุดลง ผมยังหัวเราะอยู่ มือหนึ่งกั้นหน้าอกมันที่คร่อมผมไว้ด้านบน อีกมือหยุดมือมันที่ล้วงมือผ่านเสื้อเข้ามาจั๊กจี้เอวผม สายตาไม่ไว้วางใจมองไปที่มัน หอบแฮกจนอกกระเพื่อม มันก็แกล้งผมจนเหนื่อยหอบไม่ต่าง
“หอบแดกแล้วมึง”
มันแซวแบบยิ้มกริ่ม ผมยึดจับมือมันไว้แน่น เพราะไม่ไว้ใจว่ามันจะหยุดจริงหรืออาศัยตอนผมเผลอจี้เอวผมเข้าให้อีก เล่นเกมจ้องตา พยายามกอบโกยเอาอากาศเข้าปอด
“อ้าวคุณหมอ สวัสดีค่ะ”
To Be Con
ไว้อาลัยให้น้ำฝนอย่างด่วน หึ ๆ
::ตัวอย่างตอนต่อไป :: ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 39 ฉันเป็นใคร! [พี่หมอ]
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”
มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างผมฟังไม่รู้เรื่อง
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน”
ผมถามย้ำอีกที
“…ศาจ”
“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”
บางสิ่งขาดผึ่งในหัวผมอีกรอบ มันเป็นใครอีก เป็นหนึ่งในคู่ขามันใช่ไหม
“ศาจ..ปีศาจ อื้อ ปีศาจ..พี่หมอ”
ปล้ำน้ำฝน : เด็กนี่เมาแล้วยั่ว -,.-
ปล้ำพี่หมอ : เคยได้ยินคำโบราณนี้กันไหมคะ เกลียดสิ่งไหนมักได้สิ่งนั้น หึ ๆ
ปล้ำคนอ่าน : เตรียมหมอนไว้จิกกันคนละใบ - ,. -
ปล้ำคนอ่าน : เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
