Chapter : 39 : ฉันเป็นใคร!!
[พี่หมอ...♡]
♡
♡
ี
up 100%
ผมขับรถตรงกลับบ้านทันทีที่เลิกงาน ตอนแรกว่าจะไปแฮ้งค์เอ้าท์กับเพื่อนสักหน่อย แต่มันดันติดนัดสาว ผมไม่อยากไปพรากมันจากอ้อมแขนของสาว ๆ เท่าไหร่ เลยตัดสินใจกลับบ้านแทน ปกติวันศุกร์ ไผ่มันไม่ได้กลับบ้านเร็วหรอก วันแรดของมัน ตอนมันเดินได้ มันจะไปแว้นจนกลับดึก หรือไม่ก็ไม่กลับเลย ขนาดขาเจ็บมันก็ยังไม่อยู่บ้าน
ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เพราะหน้าบ้านมีรถยนต์มาจอด พอเปิดประตูอัตโนมัติเข้าไปก็เห็นมอเตอร์ไซค์จำนวนหลายคันจอดไว้ เดาได้ไม่ยากเลยว่าไผ่มันต้องลากเพื่อนมาปาร์ตี้กวนประสาทผมอีกแน่ ๆ
ผมเอารถจอดประจำตำแหน่ง ดีว่าพวกมันรู้หน้าที่ไม่จอดตรงจุดที่ผมต้องเอารถเข้ามาจอดประจำ ได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ ดังมาจากภายในบ้าน ผมคว้ากระเป๋า พอเปิดประตูรถออก เสียงเพลงนั้นดังยิ่งกว่าเดิมอีก คงไม่มีใครได้ยินเสียงรถผมหรอก ได้ยินเสียงเย้ว ๆ เหมือนเสียงเชียร์ เสียงหัวเราะ เสียงโวยวาย และเสียงร้องโหยหวนห้ามปรามอะไรสักอย่างดังเคล้ากับเสียงเพลง
ผมปิดประตู กดล็อกรถ เดินตรงไปทางหน้าบ้าน ที่หน้าประตูมีรองเท้ามากมายจอดไว้ระเกะระกะ ดูจากจำนวนคร่าว ๆ ก็น่าจะมากันยกกลุ่ม
ผมก้าวช้า ๆ เข้าประตูไป เพราะพวกนั้นเปิดประตูหน้าบ้านไว้ ผมจึงเห็นภาพภายในได้ชัดเจน ทุกคนไม่รับรู้การมาของผม เพราะทุกสายตาพุ่งตรงไปยังสองชีวิตที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ที่พื้น
เหมือนมีอะไรสักอย่างในสมองผมขาดดังผึ่ง ภาพตรงหน้าพาเอาความร้อนทั้งหมดที่มีในตัวผมโหมไปที่หัวใจ ผมไม่รู้ว่าคนในห้องมีใครบ้าง รู้แต่เพียงสายตาผมหยุดนิ่งอยู่ยังร่างที่นอนอยู่ใต้ร่างของหิน มันหอบหายใจแรง ปากสีเรื่อนั้นเผยออ้านิด ๆ หอบแฮก ท่าทางมันเซ็กซี่น่าดูถ้ามันมาอยู่ภายใต้เรือนร่างของผมไม่ใช่เรือนร่างของคนอื่นแบบนี้
ผมไม่ได้ยินว่าพวกมันพูดคุยอะไรกันบ้าง มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มองเห็น มีใครสักคนทักผมขึ้น จนคนสองคนบนพื้นหันมามองพร้อมกัน
“พี่หมอ...” กลีบปากหอบ ๆ นั้นขยับเรียก
ครางเรียกชื่อผมภายใต้อ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ ผมเผลอกัดกรามแน่น มันรีบดันตัวลุกพอ ๆ กับหินที่รีบขยับลุกเช่นกัน
“กลับมาแล้วเหรอคะคุณหมอ/ สวัสดีครับ/ดีค่ะพี่หมอ”
แล้วก็มีหลากหลายเสียงพากันทักทายผม บ้างก็ยกมือไหว้ ผมละสายตาจากภาพสองคนนั้นไปหาเจ้าของเสียงทักทั้งหลาย ตอนนี้สมองผมกำลังโล่ง ทั้งที่เคยนับตัวเลขเก่ง ตอนนี้ผมแทบนับหนึ่งไม่ถึงสิบ พยายามสั่งใจให้เย็น ไม่ให้วิ่งไปกระชากคอเสื้อหินมาต่อย หรือไม่ก็ระงับไม่ให้วิ่งไปกระชากเด็กร่านนั่นมาตีตราให้หลาบจำ
“พวกฟ้าขอรบกวนหน่อยนะคะ วันนี้อยากฉลองที่ไผ่เขาถอดเฝือกออก”
ผมสั่งใจให้พยักหน้ารับไปนิด ๆ ตาจ้องไปยังคนสองคนที่ลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย พี่ฟ้าควันขึ้นกระทะแล้ว”
ฟ้ารีบวี้ดว้ายเข้าไปดูกระทะที่มีควันคลุ้ง ทุกคนหันไปมองด้วยความสนใจไม่เว้นแม้แต่น้ำฝนและหิน แต่ผมไม่ได้มองตาม เพราะสายตาผมหยุดไว้ยังเรือนร่างของคนที่ตัวเปียก ผมไม่รู้ว่ามันเปียกได้ยังไง แต่ตอนนี้ชุดนักเรียนมันหลุดลุ่ย ชายเสื้อหลุดออกมานอกกางเกง เสื้อเปียกจนเห็นหัวนมสีเรื่อแดงนั้น กระดุมหลุดออกจากรังไปสองเม็ด บนเม็ดหนึ่ง ล่างอีกเม็ด
“เอ้าพี่หมอครับ มาฉลองกันหน่อย เรียกขวัญไอ้ไผ่มัน”
พีมรีบวิ่งเอาเครื่องดื่มที่ชงเรียบร้อยมาให้ ผมมองอึ้ง ๆ แต่ก็รับมาถือไว้
“เอ้าพี่หมอ ดื่มเลย ดื่มเลย ดื่มเลย”
มันเชียร์ตามติดด้วยเพื่อน ๆ มันที่เชียร์บ้าง ผมจำต้องยกดื่ม ไม่ใช่ดื่มตามแรงเชียร์ แต่ผมต้องการดับความร้อนที่คุกรุ่นอยู่ในหัวผมตอนนี้ต่างหาก
กลิ่นเหล้าติดตรึงจมูกผม ผมกินไปเกือบครึ่งแก้ว พวกมันเฮลั่นด้วยความดีใจที่ผมกิน ฝนเดินเข้าครัวไปช่วยฟ้าทำอาหาร ในขณะที่ผมขอตัวขึ้นห้องเพื่อเอาของไปเก็บแล้วจะลงมาอีกรอบ
ผมเดินขึ้นห้อง วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เสียงเฮดังลั่นด้านล่าง ผมเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก มองตัวเองในนั้น คลายปลดเนกไท แกะกระดุมเสื้อออกเม็ดหนึ่งเพื่อคลายความร้อน พับแขนเสื้อไปไว้ที่ศอก ไม่อยากลงไปร่วมวงแต่ก็อยากตามไปดูใครบางคนข้างล่าง
ห่างหูห่างตานิดเดียวเที่ยวร่านไปอ้าขาให้คนอื่นกกกอด คิดว่าแค่กับไผ่คนเดียว ไม่คิดว่ากับเพื่อนคนอื่น ๆ ในกลุ่มด้วย ผมขมวดคิ้ว
ทำยังไงถึงจะทำให้ฝนเป็นของผมเพียงคนเดียว
“ฝน นายเป็นของฉันนะ ของฉันคนเดียวเท่านั้น!”
ผมเดินลงไปข้างล่าง เพื่อนผู้หญิงมันคว้าไมค์มาตีปีกลุกขึ้นเต้นกันแล้ว เพลงออกแนวฮา ๆ มีคนอยู่ในครัวแค่ 4 คนเท่านั้น คือฟ้าที่กำลังผัดอะไรสักอย่างในกระทะ ตันที่กำลังสวมถุงก๊อบแก๊บไว้ที่มือคลุกอะไรสักอย่างอยู่กะละมังสแตนเลสขนาดย่อม น้ำฝนหั่นผัก และไผ่ที่ยืนคลอเคลียคู่ขามันอยู่โดยไม่ช่วยอะไรนอกจากทำตัวเกะกะ
“มึงไปนั่งกินกับคนอื่นดิ๊ อย่ามาเกะกะ เดี๋ยวจับหั่นแทนผักซะหรอก”
ฝนไล่คู่ขามันออก ไผ่หัวเราะร่าแต่ไม่ยอมขยับหนีไปไหน ผมหันไปมองหินที่กำลังดิ้นไร้กระดูกอยู่
ผมเลือกที่จะเดินเข้าไปในครัวแทน เพราะต้องการอยู่ใกล้ชิดฟ้า
ไม่ใช่สิ
เพื่อต้องการอยู่ใกล้เด็กร่านนั่นมากกว่า
ทุกคนหันมามองทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้ ฝนหลบตาวูบไปสนใจผักตรงหน้าต่อ ไผ่ทำหน้าไม่พอใจใส่ ฟ้ากับตันยิ้มให้ปกติ ตันกำลังทำลาบอยู่ ฟ้าผัดกะเพรา พอเรียบร้อยก็เทใส่จานสามใบเท่า ๆ กัน
“เอ้าเด็ก ๆ กะเพราเรียบร้อยแล้ว มายกกันไปได้เลย”
แล้วพวกที่นั่งกันอยู่ก็ลุกขึ้น กรูกันเข้ามาช่วยกันยกกะเพราไป ผมไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ตันที่กำลังชิมลาบ มันหยิบช้อนมาตักลาบขึ้น ยกให้ผม
“ชิมหน่อยพี่”
“กินเป็นด้วยรึ”
ได้ยินเสียงแขวะจากไผ่ ผมไม่สนใจ รับช้อนลาบนั้นมายัดใส่ปาก รสชาติถูกใจคนไทยแน่ครับ
“อร่อยดี” ผมชม
“พี่ฟ้าชิมหน่อย พวกมึงด้วย”
ตันมันบอกฟ้า ตามด้วยเพื่อนมันอีกสองในครัว ฟ้าหันมามอง หยิบช้อนอันใหม่ตักขึ้นชิม
“อร่อย”
ไผ่มันไม่ตักชิมเองแต่สั่งให้ฟ้าตักไปป้อนมันแทน ฟ้าใช้ช้อนอันเดียวกันตักลาบประมาณครึ่งช้อนพูน ๆ รองด้วยมือยื่นไปใส่ปากคนที่น่าจะเป็นง่อย มันเคี้ยวตุ้ย ๆ ทำหน้าเคลิบเคลิ้มหันไปทางตัน
“อร่อยว่ะมึง”
“เอ้าฝนตามึงชิมบ้างแล้ว”
ตันมันหยิบช้อนอันใหม่มาตักรองด้วยมือยื่นไปใส่ปากคนที่มือไม่ว่างเพราะกำลังหั่นผักอยู่ ฝนยิ้มหวานให้นิดหนึ่ง อ้าปากรับ ผมหรี่ตามอง เผลอกำมือแน่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฝนขยับปากเคี้ยวเบา ๆ
“อร่อยแล้ว รีบเอาไปเสิร์ฟเถอะ”
ตันพยักหน้า รีบถอดถุงมือ หยิบทัพพีว่างมาตักแบ่งใส่จานสามใบ ยกมือละจานไปเสิร์ฟแทนที่จะเรียกเพื่อน ๆ มาเอาเหมือนกะเพรา
“คุณหมอไปนั่งกินก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวทางนี้พวกฟ้าจัดการเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบดูคุณฟ้าทำ”
ฟ้าหน้าแดงก่ำ ไผ่ทำท่าอ้วก ฝนนิ่ง ๆ ตันเดินกลับมาอีกรอบ มาพร้อมถั่วฝักยาวที่เห็นพวกนั้นเอาไว้กินแกล้มเหล้า มันยาวประมาณหนึ่งคืบ ตันกัดกินอีกกรวบแล้วยัดส่วนที่เหลือใส่ปากน้ำฝน รายนั้นก็อ้าปากรับไปกินง่าย ๆ ผมเผลอกัดกรามเบา ๆ
ตันยกจานลาบที่เหลือออกไปสวนทางกับพีมที่วิ่งเอาเหล้าที่ผมดื่มค้างไว้มาให้ ผมรับมาถือ ยกดื่มนิด ๆ ยืนมองผู้คนที่อยู่ในครัวนิ่ง ๆ จริง ๆ ผมต้องโฟกัสที่ฟ้า แต่สายตาผมกลับหยุดนิ่งอยู่ที่น้ำฝนแทน
และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ เพราะเห็นมันเหลือบมามองผมบ่อย ๆ
ตันวิ่งกลับมาอีกรอบ คว้าเอาถุงซี่โครงมาสับเสียงดัง ฟ้าตั้งหม้อ ใส่ข่าตะไคร้เครื่องเคียง น่าจะทำต้มยำนะ ผมทำได้แค่ยืนมอง ฝนทำหน้าที่เด็ดและหั่นผัก ไผ่ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนเดิม
ผมดื่มไปลอบมองน้ำฝนไป
“หนาววะ กูขอไปอาบน้ำก่อนนะ เหม็นด้วย แม่งไอ้หินมันแกล้งมาได้ ตา ๆ มาช่วยพี่ฟ้าหั่นผักดิ”
ฝนตะโกนเรียกเพื่อนมัน ตาหันมามอง รีบลุกมาช่วยอย่างไม่อิดออด ผมลอบมองตามมัน แต่มันไม่สนใจ ยื่นมีดให้เพื่อน ฝนเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องครัวตรงลิ่วขึ้นห้องไผ่ไป ผมมองตามจนแผ่นหลังนั้นลับหายเข้าไปในห้อง ก่อนประตูบานนั้นจะปิดสนิท ดวงตาของเราทั้งคู่สบกัน
ผมมองตามสายตานั้น กระทั่งประตูบานนั้นปิดลงแนบสนิท
...50%.....
แล้วความสนใจของผมก็หมดไป พอ ๆ กับคู่ขามัน พอฝนไม่อยู่ไผ่มันก็กลับไปนั่งรวมกับเพื่อนมันในวงเหล้าต่อ ผมยังอยู่ในครัวเหมือนเดิม ตันชวนผมคุยให้หายเบื่อได้บ้าง ผมลอบมองประตูห้องไผ่เป็นพัก ๆ เฝ้ารอเวลาให้คนในห้องนั้นลงมา ไม่นานต้มยำหม้อใหญ่ก็เสร็จ ฟ้ารีบยกไปเสิร์ฟ
รู้สึกของกินจะมีแค่นี้ ผมจำต้องเดินตามตันไปยังโซฟาตัวเดียวกันเพื่อกินกับคนอื่น ๆ หินยังเต้นรั่วไม่หยุด แล้วคนที่หายเข้าไปในห้องนานสองนานก็ลงมา มันอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว หัวเปียกนิด ๆ มาในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นลายการ์ตูนวอลดิสนี่
มันเดินไปหยิบแก้วมันที่วางไว้ในครัวมาทิ้งตัวลงนั่ง มันเลือกนั่งห่างผมไปคนละฟาก เลือกเอามุมที่ลับตาผมที่สุด ซึ่งผมก็พอจะรู้เจตนามันอยู่
พวกมันนั่งคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ ส่วนมากจะเอาเรื่องของพวกมันเองนั่นแหละมาเม้าท์ เผากันไปเผากันมา เสียงหัวเราะแทบไม่ขาดหายไปจากวงเหล้า
ฝนมันก็ดื่มก็กิน บ้างก็เม้าท์เพื่อนตัวเอง จริง ๆ มันก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรน่าพิศวาสเลยสำหรับผม แต่ทำไมทุกการกระทำของมันถึงได้ติดตาตรึงใจผมขนาดนี้ก็ไม่รู้
ปริมาณแอลกอฮอล์ในขวดพร่องลงเรื่อย ๆ สลับกับจำนวนขวดเปล่าที่เพิ่มขึ้น เพลงที่ฟังเพราะ ๆ ช่วงแรก เริ่มหาร่องลงไม่เจอ เพลงไปทาง เสียงไปทาง จังหวะช้ามันร้องเร็ว จังหวะเร็วมันร้องช้า มีคนยื่นไมค์มาให้ผม แต่ผมปฏิเสธไปบอกร้องไม่เป็น
ผมนั่งมึน ฝนเริ่มเอียง ซบไหล่หิน เพราะแต่ละคนสลับกันลุกขึ้นเต้นบ้างร้องเพลงบ้าง บางทีกลับมาก็ไม่ได้นั่งประจำที่แล้ว จากตอนแรกที่มันนั่งคู่กับเพื่อนผู้หญิง ตอนนี้คนที่คู่มันเป็นหินไป ฝนมันขึ้นร้องเหมือนกัน ฟังเสียงมันแล้วก็แอบฮา วิ่งตามคีย์ไม่ทันพอกัน
เพิ่งเคยเห็นมันเวอร์ชั่นรั่วแบบนี้ครั้งแรก แม้บางจังหวะมันจะหันมามองผมบ้าง แต่เราก็ไม่มีคำพูดอะไรต่อกัน
“ง่วงแล้ว พี่ขึ้นนอนก่อนนะ”
ฟ้าสละบัลลังก์เป็นคนแรก ทุกคนไม่มีใครห้าม
“ป่ะ เดี๋ยวพาขึ้นห้อง”
ไผ่มันลุกขึ้นยืนเซ ๆ จับมือฟ้า เดินเป๋ ๆ พากันเดินขึ้นบันไดไป มันเมาหนักแล้วเหมือนกัน ผมมองตามเพียงนิดก่อนละสายตากลับมามองคนที่ผมนั่งมองมาตลอดต่อ
หินยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่ครองไมค์แหกปากร้องไม่ทันคีย์ แบ่งไมค์ให้ฝนร้องคู่กัน ผมเผลอกำมือแน่น เพื่อนผู้หญิงของมันเริ่มไม่ไหว เลื้อยสลบกัน ตามมาติด ๆ ด้วยพีม และคนที่ผมเฝ้ามองก็ตามไปติด ๆ มันฟุบหัวเกยตักหินที่ยังครองไมค์วิ่งตามคีย์ไป เพลงจบไปแล้ว มันยังโหยตามไม่หยุด
“คอแข็งจังเลยนะพี่”
ตันชมเสียงยาน ไม่ได้แข็งอะไรขนาดนั้น แต่ผมกินน้อยต่างหาก ผมไม่อยากเมา เพราะต้องการเฝ้ามองใครบางคน ตันพยายามเสวนากับผม ช่วงแรก ๆ ก็ภาษาคน สักพักก็ภาษาอะไรสักอย่างที่มนุษย์ปกติอย่างผมฟังไม่ออก ไม่นานหินก็ฟุบ ตามไปติด ๆ ด้วยตันที่นั่งอยู่ข้างผม
ไผ่มันยังไม่ลงมา แต่ผมไม่สนใจ ไม่ลงมาก็ดี เพราะมันจะได้ห่างจากคนที่กำลังหลับไม่ได้สติตอนนี้ ผมวางแก้วเหล้าลง ลุกขึ้นยืน มึนเหมือนกัน ผมก้าวตรงไปยังฝน ช้อนอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน มันหัวอ่อนซบอกผมไว้ ผมไม่สนใจคนอื่น มุ่งตรงขึ้นห้อง ปิดประตู วางมันลงบนเตียง
“น้ำฝน”
ผมเรียกคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ภาพมันที่หอบแฮกภายใต้เรือนร่างของหินวิ่งปราดเข้ามาในโสต ผมกัดกรามแน่น
“เลิกร่านสักทีฝน นายต้องเป็นของฉันเท่านั้น”
ผมสั่งคนไม่ได้สติ ก้มงับซอกคอ แนวหู ผิวเนื้อเนียนนุ่มใต้คาง กลิ่นเหล้าเคล้ากลิ่นสบู่ ผมสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อลูบไล้ผิวเนื้อที่ถูกหินลูบไล้ไปวันนี้ เคลื่อนไปยังเมล็ดทับทิมขนาดเล็กนั้น คนด้านล่างยังหลับไม่รู้เรื่อง
ผมกระชากเสื้อมันออกจากตัวเพื่อมองหาร่องรอยว่ามีใครมาฝากไว้ไหม ดีที่มันไม่มี ก่อนผมจะก้มลงทำรอยไว้แทน เป็นตราประทับจากผม ผมก้มสร้างรอยแทบจะทุกจุดในร่างกาย ต้นคอ แผงอก แม้กระทั่งซอกขาอ่อนที่ผมเฝ้ามอง ผมอยากสร้างตราประทับ และตอนนี้ผมก็สมใจแล้ว
“น้ำฝน”
ผมเรียก คนที่หลับอยู่ปรือตามอง ดวงตาหยาดเยิ้มนั้นมองผม มันไม่ได้ผลักไสอย่างที่เคยทำ แต่กลับคล้องสองแขนไว้รอบลำคอผม ครางอื้ออ๊าในลำคออย่างวาบหวิว
นี่มันรู้หรือเปล่าว่าใครที่กอดมันอยู่ มันรู้ตัวไหม
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร”
มันมองหน้าผมด้วยดวงตาปรือปรอย มันพูดอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ฟังไม่รู้เรื่อง
“ฉันเป็นใคร น้ำฝน!”
ผมถามย้ำอีกที
“…ศาจ”
“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”
บางสิ่งขาดผึ่งในหัวผมอีกรอบ มันเป็นใครอีก เป็นหนึ่งในคู่ขามันใช่ไหม!
“ศาจ..ปีศาจ...อื้อ ปีศาจ...พี่หมอ”
ผมชะงักกึกกับคำต่อมาของมัน ความโกรธที่คุกรุ่นก่อนหน้ามลายหายไป มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น บดเบียดสะโพกเข้าหา ผมรู้ว่ามันกำลังต้องการให้ผมกอด อาจเพราะความเมา
แต่ชื่อที่มันพูดเมื่อกี้ทำให้ผมรู้สึกดีจริง ๆ ผมยิ้ม เกลี่ยแก้มมันแผ่วเบา
“ใช่ ฉันคือปีศาจ และปีศาจตัวนี้จะกอดนายคืนนี้”
แล้วผมก็ก้มลงครอบครองปากมันทันที รสชาติของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผสมเข้ากับกลิ่นกายหอม ๆ ประจำตัวของน้ำฝน เสื้อมันผมพรากหายไปนานแล้ว ผมพรากกางเกงของมันออกจากตัวตามไปบ้าง เวลาฝนเมาฝนจะเร่าร้อนมากกว่าปกติ และไม่ปฏิเสธทุกการสัมผัสจากผมเหมือนช่วงเวลาปกติด้วย
สองแขนมันโอบรอบลำคอผมไว้ สองมือนวดคลึงหัวผมให้รู้สึกผ่อนคลายและหวิวไหวในอารมณ์ ร่างกายผมพร้อมตั้งแต่ได้ครอบครองกลีบปากมันแล้ว ยิ่งน้ำฝนขยับกดร่างเข้าหา ยิ่งรู้ว่าตัวมันเองก็พร้อม ผมนี่แทบจะระเบิดอยู่รอมร่อ
ผมรีบพรากเสื้อผ้าออกจากตัวบ้าง เชื่อมร่างกับมันทันที ผมคำรามผ่านลำคอเบา ๆ เมื่อร่างกายผมที่จมลึกถูกความร้อนในตัวน้ำฝนเผาไหม้
ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนอื่นถึงได้ติดใจร่างกายของมัน ฝนร้อน ร้อนจนแทบละลายจริง ๆ ผมเดาไม่ถูกเลยจริง ๆ ว่าถ้าคืนนี้มันไม่ถูกผมครอบครอง มันจะไปนอนครางใต้ร่างของใคร
อาจเป็นไผ่หรือไม่ก็หิน
ยิ่งคิดถึงฉากที่ผมเห็นเมื่อเย็นนี้ผมยิ่งรู้สึกโมโห ผมก้มงับซอกคอมันเบา ๆ
“นายเป็นของฉันนะน้ำฝน ของฉัน”
มันตอบรับด้วยการกดหัวผมให้แนบชิดกับซอกคอมันมากขึ้น ขยับบดเบียดร่างที่เชื่อมกันอยู่เข้าหาผมมากขึ้น
“แรง พี่หมอ แรง ๆ”
มันกระซิบบอก ผมกัดกรามแน่น
“เด็กร่าน”
แล้วขยับร่างกายตามที่มันร้องขออย่างเอาใจ
เสียงนาฬิกาปลุกที่ผมตั้งไว้ทุกวันดังเบา ๆ ผมวาดมือไปปิด สะลึมสะลือลืมตามอง ปวดหัวจี้ดจนต้องกุมมันไว้ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวิ่งกลับมา ผมรีบหันไปมองที่นอนข้าง ๆ ดีใจที่มันเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่ใช่ความฝัน ฝนยังนอนไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ ผ้าห่มคลุมมันไว้จนถึงต้นคอ ผมขยับลุก ผ้าห่มคลี่ออก ผมขมวดคิ้วกับจำนวนร่องรอยที่เต็มไปทั่วทั้งคอและเนื้อตัวมันแบบนั้น
ผมลูบหน้าตัวเอง นี่ผมทำรอยไว้มากขนาดนี้เลยเหรอ
ผมลุกเข้าห้องน้ำไป ก่อนเดินออกมาในชุดคลุม สภาพแบบนี้คนคงสงสัยแน่ ๆ ผมนิ่งคิด กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นดี
ได้ยินเสียงเคาะประตูหนัก ๆ จังหวะแบบนี้ มีอยู่คนเดียวแหละ ผมเดินไปเปิดประตู แต่ไม่ได้เปิดกว้างมาก เผื่อเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไผ่
“ฝนอยู่ที่นี่รึเปล่า”
มันกำหมัดจ้องหน้าผมเขม็ง
ผมมองไปทางด้านหลังมัน พอเห็นว่าไม่มีใครตามมาก็เปิดประตูให้มันก้าวเข้ามาด้านใน มันมองไปที่เตียง สภาพของฝนตอนนี้มันคงเดาออกว่าคงรับศึกหนักจากผมไม่ใช่น้อย
“มึง!!”
มันหันมาจับคอเสื้อคลุมผมด้วยแววตาเอาเรื่อง ผมยักไหล่
“เมา”
ผมให้เหตุผลสั้น ๆ มันจะต่อยแต่เบรกตัวเองกึก เพราะเสียงขยับตัวของฝน ทั้งผมและมันหันไปมองพร้อมกัน ฝนขยับขดตัวเพราะความหนาว
มันเลิ่กลั่กมองหน้าผม
“ฝนอาจจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ถ้าฝนรู้ตัวและถามถึงร่องรอยเชี่ย ๆ ที่มึงทำไว้ ให้บอกว่ากูเป็นคนทำตอนเมา เข้าใจไหม”
ไผ่กระซิบบอกผมเสียงเบา ผมซ่อนยิ้มไว้ภายใน
ห่วงความรู้สึกกันเสียจริงนะ
“แล้วถ้าฝนจำได้ล่ะ”
“กูจะมานอนอยู่ข้าง ๆ มันเอง ตอนตื่นจะได้คิดว่ากูทำ มึงรูดซิปปากไปเลย”
มันขู่แค่นั้นเดินคว้าเสื้อผ้าฝนมาสวมให้คนที่ยังไม่ได้สติ มันทำอย่างเบามือเพื่อไม่ให้ฝนตื่น ดึงผ้าห่มมาห่มให้จนถึงคอ
“จะไปบอกพี่ฟ้าก่อนว่าฝนอยู่ที่นี่ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าฝนหายไปไหน รีบจัดการตัวเองไปเลย”
มันบอกแค่นั้นเดินออกจากห้องไป
ผมมองทุกการกระทำนั้นด้วยรอยยิ้มสะใจ ตอนแรกกลุ้มอยู่ว่าจะแก้ยังไง มีไผ่มันมาช่วยหาทางออกให้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ผมเดินไปแต่งตัว พอเรียบร้อยก็กลับมาเกลี่ยแก้มของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องเบา ๆ ยิ้มให้มันนิด ๆ เดินออกจากห้องไป
To be Con...
#ย่องเงียบมาลง ยืนหลบมุมเสา รอคอยอ่านเม้นท์
ชริ้ง!!!
**พูดคุยถึงนิยายเรื่องกันทางทวิตติดแท็ก #ทาสแค้น #พี่หมอน้ำฝน เน้อ*
**เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
