หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[leefever]

 :katai3:โอ้ยย พี่หมอ นี่ขนาดไม่ชอบน้องนะ หึงแรงซะขนาดนี้

[naoai]

ตาแซมนี่นามสกุลมโนแจ่มรึเปล่า คิดเองเออเองตลอด ส่วนฝนนี่ยังไงก็รู้อยู่แล้วว่าใครทำรอยไว้บนตัว ว่าแต่ตอนนี้ฝนยังหาทางออกของปัญหาที่เกิดจากพี่หมออยู่รึเปล่า (ไม่ค่อยกล่าวถึงเลย เรายังไม่ลืมนะ)

[ดวงตะวัน]

พี่หมอก็เข้าอิหรอบเดิมอีกนั่นแหละ  อยากให้นึกถึงใจฝนบ้างเพราะฝนรักพี่หมอไปแล้ว แต่พี่หมอเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวแถมยังหาข้ออ้างสารพัดเพื้อเข้าข้างการกระทำของตัวเอง  อยากให้ฝนต่อสู้เพื่อตัวเองหรือทำอะไรให้พี่หมอรู้ตัวเองซะที

[twinmonkey0311]

อีพี่หมอกินน้ำฝนจนอิ่มเลยดิ น้ำฝนตัวลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเลยมั้งเนี่ย

[yoghurtz]

ขนาดนี้แล้วพี่หมอยังซึนอยู่ได้
เกลียดการเยาะเย้ยของพี่หมอจริงๆ
ไผ่ก็นะ หันหน้ามายอมรับความจริงเถ้อะะะ
น้ำฝนตื่นมาจะว่าไง จะทำเป็นจำไม่ได้เหมือนคราวที่แล้วหรออออ

ป.ล. "ศาสตร์คือใคร!!" พี่หมอคะ...พี่หมอดึงสตินะ 555555555555

[mukmaoY]

ดีใจล่ะซี่

[PHA_]

ไผ่เหมือนเด็กสุดในเรื่อง วิ่งตามอะไรไม่รู้ที่เอาเพื่อนมาเอี่ยวมาเดือดร้อนด้วย
แถมโง่จริงไม่ติงนัง โดนขนาดนั้นยีงคิดว่าจะหลอกเพื่อนตัวเองได้อีก
ฝนไม่โง่นะแก
พี่หมอก็เห้อะ รู้ตัวซะที อยากลองเสียไปก่อนหรือไง
เอาใจช่วยฝนให้พ้นๆจากเพื่อนอย่างไผ่กะพี่หมอไปให้ได้
เราว่าทั้งคู่ต้องได้รับบทเรียนสำหรับการกระทำของตัวเองบ้าง
ไม่ใช่เอาตัวรอดไปวันๆ
แค่ยอมรับสารภาพความจริงแล้วขอโทษเพื่อน ไผ่ยังทำไม่ได้เลยคนเรา

กอดน้ำฝนแรงๆ หนูต้องรอด คนเก่งของพี่
กอดคนเขียนด้วยยย

[Apple_matinie]

เพื่อ!??? What!??? 

[Mouse2U]

ถ้าพี่หมอได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกและคนเดียวที่ได้กอดฝนคงจะยิ่งหน้าบานกว่าตอนได้ยินคำตอบจากฝนในวันนี้อีกนะคะ ^^

ปล. คำผิดจ้า.. ความโกรธที่คุกรุ่นก่อนหน้ามะลาย(มลาย)หายไป

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

นี่พี่หมอไม่รู้เลยไง พี่เป็นผัวคนแรกของน้ำฝน.ตอนนี้แอบเขิลพี่หมอ   

[mystery Y]

มาถึงขั้นนี่แล้วยังจะโกหกต่ออีกนะไผ่ เฮ้อ~

[pedchara]

พี่หมอนี่ยังไงกันแน่  หึงชัดๆ พี่แกยังซึนไม่ยอมรับ
จะยุให้เด็กยั่วมันมีกิ๊กมีหลายคนเลย

[awfsp]

ถ้าพี่หมอจะเลิกอคติชีวิตจะดี๊ดีเลยแหละ

[Ra_rena~*]

“ศาสตร์มันเป็นใคร!!”  ขำพี่หมอหนักมาก หึงฝนขนาดนั้นเลย 

[memew]

Chapter : 40 : รอย...จ้องมอง...กวนโมโห
(น้ำฝน...♥)
**แก้ไขตอนที่แล้วเล็กน้อยนะคะ พี่หมอไม่ได้ไปทำงานนะ แค่ออกจากห้องเฉย ๆ

..............................................
ผมปรือตาขึ้นมองแสงสว่าง ปวดหัวชะมัด ผมมองภาพตรงหน้า เบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเป็นที่ไหน
 
ห้องพี่หมอ!!
กำลังจะเด้งตัวลุกถ้าไม่เห็นวงแขนของใครบางคนโอบกอดผมไว้ด้านหลัง ตอนแรกคิดว่าเป็นพี่หมอ แต่พี่หมอไม่ได้ใส่กำไลเงินลายมังกรแบบนี้ ผมพลิกหันหน้าไปมอง
 
“ไผ่...”
ผมครางเรียก มันหลับสนิทกรนฟี้ ๆ

มาได้ไง...
ผมพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคืนผมเมามาก

และฝัน...
ฝันว่าถูกปีศาจพี่หมอกอด
 
‘ฉันเป็นใคร น้ำฝน คนที่กอดนายอยู่ตรงนี้เป็นใคร’
 
ผมขมวดคิ้ว นี่ผมฝันหรือว่าเป็นเรื่องจริงกันแน่ ก้มมองตัวเอง เนื้อตัวผมสะอาดสะอ้าน หนำซ้ำยังใส่ชุดอยู่ ผมลองขยับร่างกายดู เวลาเมาดูไม่ค่อยออกหรอกว่าได้ทำหรือไม่ได้ทำ
 
“ตื่นแล้วเหรอมึง”

ผมหันไปมองคนถาม ไผ่ขยับลุกนั่ง ผมลุกตาม
 
“เรามาอยู่ห้องพี่หมอกันได้ยังไง แล้วพี่หมอล่ะ”
 
“จำอะไรได้บ้าง”
มันไม่ตอบ แต่ถามผมกลับ ผมส่ายหน้าไปมา
 
“มันเบลอ ๆ ว่ะ ฝันอะไรก็ไม่รู้เลอะเลือนไปหมด”
 
“ฝันว่าอะไร”
มันถามหน้าเครียด ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มันกลืนน้ำลาย แววตาเปลี่ยนแสงนิดหน่อย ก่อนทำสายตากรุ้มกริ่มตามมา
 
“ฝันเปียกรึไงจ๊ะน้องน้ำฝน โดนพี่ไผ่แกล้งกระตุ้นนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงกับเอาไปฝันเลยเหรอ”
 
“แกล้งอะไร”
ผมถามมันงง ๆ
 
“อ้าว ก็เมื่อคืนกูแกล้งจี้เอวมึง จี้ไปจี้มากูเลยแกล้งทำรอยไว้บนตัวมึง ตื่นมากูยังตกใจเลยคิดว่าหอยเชอรี่ที่ไหนมาไต่ตัวมึง นึกขึ้นได้ว่าอ้าว กูเป็นคนทำเองนี่หว่า”
 
ผมรีบก้มมองหน้าอกตัวเอง เบิกตากว้าง
 
“ไอ้เชี่ย!! เล่นไรทุเรศว่ะ”
ผมรีบลุกพรวดไปที่กระจก ตาโตเป็นสองเท่าเพราะรอยแดงเต็มคอเลย ผมรีบเลิกเสื้อก้มสำรวจเนื้อตัว
 
“ไอ้บ้า แม้แต่ซอกขากูก็ไม่เว้น ไอ้โรคจิต!!” ผมหันไปด่า ตอนแรกคิดว่าพี่หมอเป็นคนทำ ไม่คิดว่าจะเป็นไผ่ “พวกเพื่อน ๆ เห็นไม่คิดว่ากูเป็นเอดส์เหรอวะ พ่อแม่กูเห็นจะว่าไง เล่นอะไรทุเรศจริง ๆ”
 
มันยักไหล่
 
“ก็กูเมา”
 
ผมถูต้นคอแรง
 
“ทำไงดีเนี่ย”
 
“เดี๋ยวกูรับผิดชอบแต่งงานกับมึงก็ได้ กูเข้าใจ จะเรียกค่าสินสอดเท่าไหร่ก็บอกมา”
มันว่าอย่างสำนึกผิด ผมเดินไปโบกหัวมันที
 
“บ้า ลงไปพวกนั้นต้องล้อกูแน่ ๆ”
 
“กูรับผิดชอบเอง”
 
“พูดมาก รีบออกไปกันเถอะ พี่หมอไม่ฆ่าเราสองคนที่เมาแล้วมานอนเตียงเขาก็บุญแล้ว แล้วนี่พี่หมอไปไหน”
 
มันยักไหล่ ลุกเดินตามผมออกจากห้อง เจอพี่หมอหน้าห้องพอดี ผมยืนตะลึง ไผ่มันไม่พูดอะไร คว้าจับข้อมือผมลากหนีมา ผมหันกลับไปมองเจ้าของห้อง รายนั้นมองตามผมมาเหมือนกัน
 
แล้วตกลงเมื่อคืนมันคือความจริงหรือความฝันกันแน่







 
“เฮ้ย! ไปทำอะไรมาวะหมาฝน ทำไมคอมึงโดนดูดซะลายพร้อยขนาดนั้น”

ผมหน้าบึ้งใส่คนถาม หินมันไม่ถามเปล่า ยังเดินมาดึงคอเสื้อผมดูอีกต่างหาก

“โห มึง เป็นเอดส์ภายในคืนเดียวรึไง”
 
“ไอ้ไผ่ดิ มันแกล้งกู”
 
“ฮ่าๆ  แกล้งได้ทุเรศมาก”
 
“ก็กูเมา”
ไผ่มันสารภาพเสียงอ่อน ผมหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม
 
“พี่ฟ้ายังไม่ตื่นเหรอ”
 
“ตื่นแล้ว กลับไปแล้วด้วย ตั้งแต่เช้า แกรีบกลับไปหาลูก ๆ”
 
ผมพยักหน้า ก็ดี เพราะผมไม่อยากให้พี่ฟ้ามาเห็นสภาพคออันลายพร้อยของผมเหมือนกัน
 
“ทำไงดีวะ แม่ง ไอ้ไผ่ ไม่น่ามาวางยากูเลย สาว ๆ เห็นคงคิดว่ากูสำส่อน”
 
“กูบอกว่าจะรับผิดชอบส่งพ่อแม่ไปสู่ขอก็ไม่ยอม”
 
“ห่า พูดเป็นเล่น กูไม่เล่นด้วยนะ แต่ขอห้าล้าน ทองสิบบาท รีบมาขอเร็ว ๆ เลย”
 
พวกเพื่อน ๆ ผมพากันฮาก๊าก
 
“ต่อเหลือห้าร้อยได้ไหมมึง กูพอหาไปสู่ขอได้ ห้าล้านเยอะไป”
 
“เอ้ากูเห็นแก่มึง เป็นเพื่อนกันมานาน ลดเหลือห้าแสน”
 
“ห้าพันก็ได้”
 
“ห้าหมื่น”
 
“ห้าพันห้า”

“งั้นขาดตัว” ผมหันไปค้ำสะเอวใส่มัน “ลดเหลือห้าบาท”
 
ไอ้พวกนั้นพากันหัวเราะงอหาย
 
“กูว่าห้าบาทแพงไปว่ะไผ่ ขอมันแค่ห้าสตางค์พอ”
ไอ้หินมันแนะ
 
“ไผ่ กูว่ามึงได้เมียดีนะ มันทำกับข้าวเก่ง ถึงอย่างอื่นจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ”
ตาแซว
 
“อ้าว ๆ กูมีดีรอบทิศนะครับคุณตา ลองมาอยู่ก่อนแต่งกับพี่สักปีไหม แล้วจะอยากอยู่ด้วยกันไปอีกตลอดชีวิต”

ตามันโบกมือไหว ๆ
 
“กูอยากให้ลูกกูตัวสูง ๆ ว่ะ ดูจากพ่อพันธุ์แล้ว แววว่าลูกกูอาจต้องสอยมะเขือกิน”
 
“อ้าวไอ้เชี่ย”
ผมด่าไม่เกรงใจว่ามันเป็นเพศแม่
 
“ต่ำกว่ามาตรฐานชายไทยแค่ 2 เซ็น ถือว่าส่วนที่เหลือกูบริจาคให้สภากาชาติไทยไป”
 
“เขารับบริจาคความสูงกันด้วยเหรอ กูจะได้ไปขอรับบ้าง” พีมมันรีบถาม เพราะในกลุ่ม มันสูงเหนือผมไปแค่สี่ห้าเซ็น แต่ก็ถือว่าสูงเกินมาตรฐานชายไทยไปล่ะ
 
“มีดิ พรุ่งนี้มึงไปที่สภากาชาติเลยนะ บอกเขาว่ามึงป่วยเป็นโรคเตี้ย ขอรับบริจาคส่วนสูงหน่อย รับรองเขาจะรีบเซ็นเอกสารให้มึงทันทีเลย”
 
“เอกสารอะไร”
 
“ใบรับรองว่าสติมึงไม่สมประกอบ”
 
เอ้า ฮากันไป ผมหัวเราะลืมรอยที่คอหลังแกล้งพีมมันได้ มันดูจะนอยด์เรื่องส่วนสูงมากกว่าผมซะอีก เพราะมันอยากสูง แต่ขุนไม่ไป ส่วนเพื่อน ๆ ผมในกลุ่มนี้ยกเว้นผมกับพีม สูงกันทุกคนครับ เกิน 180 ยังไม่เกินยี่สิบมีสิทธิ์สูงกันได้กว่านี้อีก 
 
ตันเดินมาลูบหัวพีม
 
“ช่วงนี้แดกกับออกกำลังเยอะ ๆ มีสิทธิ์สูงได้อีก เชื่อกู”
 
“แต่แดกอย่างมึงก็ไม่ไหวนะตัน มึงแทบจะกลิ้งได้แล้ว”
 
“อย่างกูเขาเรียกแค่อวบ กำลังน่ากอด หุ่นตุ๊กตาหมี สาว ๆ บางคนชอบไม่รู้รึไง”
 
“เอาเลย กูกลัวมึงละเมอทับเมียตายตอนกลางดึก”
มหกรรมแซวเรื่องส่วนสูงยังมีต่อไปอีก น้ำหวานเดินไปคว้ากระเป๋าหิ้วของมันเองที่วางไว้ข้างโซฟามาถือ คุ้ยหาอะไรบางอย่างภายใน ก่อนหยิบหลอดอะไรสักอย่าง ใหญ่ไม่เกินสองนิ้วยื่นมาให้
 
“เอ้า เอาไอ้นี่ใช้ไปพลาง ๆ ก่อน”
 
“อะไร”
ผมถามงง ๆ มองแต่ไม่แตะ
 
“รองพื้น ผิวมึงใกล้เคียงกู น่าจะใช้ด้วยกันได้”
อ๋อ เคยเห็นพวกมันทากันอยู่ สิวทั้งก้อนยังเสกให้หายไปได้ ของเขาดีจริง ๆ
 
“กูทาไม่เป็น”
 
“งั้นมานี่ เดี๋ยวกูสอน”
มันเรียกให้ผมไปนั่งที่โซฟา เปิดฝาบีบครีมลงบนหลังมือแถว ๆ นิ้วโป้งตัวเอง เกลี่ยทาให้เบามือ เฉพาะแถว ๆ ลำคอเท่านั้นครับ ส่วนที่อยู่ในเสื้อไม่ต้อง
 
ห่า โดนเพื่อนมาดูด ไม่น่าพิศวาสเลยสักนิด
 
“ทาง่าย ๆ แค่นี้แหละ กูยกให้ใกล้หมดแล้ว รอยแบบนี้ไม่กี่วันก็หาย”

ผมพยักหน้ารับมายัดใส่กระเป๋ากางเกง
 
“งั้นพวกกูกลับกันก่อนล่ะ”
พวกเพื่อนผู้หญิงผมขอตัวกันก่อน
 
“กินข้าวกันแล้วเหรอพวกมึง”
 
“ไม่ล่ะ พวกกูได้บัตรฟรีร้านอาหาร ว่าจะชวนกันไปกินอยู่ ไม่ได้ชวนนะ พอดีได้มาแค่คนละใบ”
พวกไอ้หินพากันโห่ท้วงโวยวาย แล้วพวกผู้หญิงก็พากันออกไปก่อน
 
“พวกมึงอ่ะ”
ผมถามคนที่เหลือ
 
“กูกินแล้ว ตั้งแต่พวกมึงยังไม่ตื่น กินพร้อมพี่ฟ้า” ตันมันออกตัวก่อน 

“กูยังไม่หิวเท่าไหร่ จะอ้วกว่ะ เดี๋ยวกลับไปกินที่บ้านทีเดียว”
พีมสละสิทธิ์
 
“อยากอยู่กินด้วยเหมือนกัน แต่หญิงแม่โทรตามล่ะ งั้นแยกย้ายแค่นี้ละกัน เจอกันที่โรงเรียนมึง”
หินมันสละต่อ โบกมือเดินออกไปพร้อมพีมกับตัน
 
ผมหันกลับมามองไผ่ ซากเน่า ๆ เมื่อคืนถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือพี่ฟ้า หรือว่าพวกเพื่อน ๆ ผมที่ตื่นกันก่อนหน้า
 
“งั้นกูจะไปดูว่ามีอะไรกินบ้างนะ” ผมบอกไผ่มัน
 
“งั้นกูขอไปอาบน้ำก่อน เหม็นเน่าตัวเองชิบ”
ไผ่มันขอ ผมพยักหน้าเดินแยกกับมันเข้าครัวไป พี่ฟ้าทำกับข้าวไว้ให้แล้ว บางส่วนก็เป็นของเหลือจากเมื่อคืน เย็นหมดแล้วครับ แต่ข้าวยังอุ่นอยู่
 
ผมยกหม้อต้มยำมาตั้งบนเตาแก๊ส หมุนเปิดไฟอ่อน ๆ เพื่ออุ่น หยิบทัพพีมาคนทีหนึ่ง ก่อนสะดุ้งเฮือกเพราะถูกจับก้น หนำซ้ำยังถูกซุกซอกคออีกต่างหาก
 
“ไผ่ มึงเลิกเล่นบ้า ๆ แบบนี้ได้แล้ว!”
ผมรีบหดคอหนี หันไปปราม ก่อนเบรกกึก เพราะมันไม่ใช่ไผ่ แต่เป็น…
 
“พี่หมอ…”
ผมครางเรียกอย่างตกตะลึง มองไปทางประตูห้องนอนของไผ่ ผมรีบเขยิบออกห่างจากคนตัวสูง

“เดี๋ยวไผ่เห็น”

พี่หมอยกยิ้ม ไม่พูดอะไร เขยิบห่างผมไปอีกนิด สอดมือไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ยืนมอง
 
แล้วพี่แกก็ยืนมองผมจริง ๆ จัง ๆ ไม่พูดอะไร ใช้แค่สายตามองเท่านั้น ผมพยายามไม่สนใจ พอต้มยำอุ่นได้ที่ก็ยกลง หันไปเอากับข้าวอย่างอื่นอุ่นต่อ
 
และตลอดระยะเวลาที่ทำ พี่หมอก็ยังไม่หยุดมองผม อึดอัดครับ แค่รู้ว่ามีคนมองก็ทำเอาหายใจแทบไม่ทั่วท้องแล้ว ยิ่งเป็นพี่หมอ ยิ่งแล้วใหญ่
 
“เลิกมองผมแบบนี้สักที” ผมทนไม่ไหว หันไปปราม
 
“มองแบบไหน”
พี่หมอถามกลับหน้านิ่ง
 
“มองแบบที่มองอยู่”
 
“แล้วมันทำไม”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
“มองเหมือนพวกโรคจิตมอง”
 
“ก็ฉันเป็นโรคจิตไม่ใช่รึไง โรคจิตทำอะไรก็ไม่ผิด”
 
“โรคจิต”
ผมด่าออกไปอีกรอบ
 
“นั่นแหละฉันเลย”

ผมเม้มปากแน่น เลิกต่อปากต่อคำ พูดอะไรไปก็เอาชนะคนคนนี้ไม่ได้อยู่ดี หันไปหยิบจานชามมาวางไว้บนโต๊ะ
 
“พี่กินข้าวรึยัง”
ผมถามโดยไม่หันไปมอง แต่คนด้านหลังไม่ตอบ ผมหันไปมองอีกรอบ

“ถามไม่ได้ยินรึไง”
 
“ถามโดยไม่มองหน้า ถือว่าไม่ได้ถาม”
พี่แกรวนกลับ ผมหันไปเผชิญหน้าตรง ๆ
 
“คุณหมอแซมครับ ไม่ทราบว่าเช้านี้ คุณได้กินข้าวรึยังครับ”
ผมถามช้า ๆ ชัด ๆ อีกรอบ
 
“ยัง”
แล้วพี่หมอก็ตอบกลับมาสั้น ๆ ผมมองค้อน
 
“ก็แค่นี้”
ผมหันกลับมาเตรียมช้อนชามเพิ่ม ได้ยินเสียงเปิดประตูเบา ๆ ผมหันไปมองต้นเสียง เห็นไผ่มันยืนชะงักอยู่หน้าประตูห้องมันเอง มือยังจับลูกบิดอยู่เลย ตามองตรงมายังพี่หมอ มันรีบงับปิดประตู สับขาวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
 
“เบามึง ถึงจะถอดเฝือกออก แต่ขายังไม่หายดีนะ”
ผมปรามด้วยความเป็นห่วง

“ก็กูหิว”
มันให้เหตุผลสั้น ๆ ผมพยักหน้า มันมองหน้าพี่หมอ ขยับปากทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เงียบเสียงลง ทิ้งตัวลงนั่ง พี่หมอนั่งตามบ้าง ฝั่งตรงข้ามไผ่มันเลย ผมทำหน้าที่ตักข้าวให้คนทั้งคู่ ตบท้ายด้วยของตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ไผ่

ทุกคนนั่งกินกันอย่างเงียบกริบ สำหรับไผ่ มันคงไม่อยากพูดมากเพราะมีพี่หมออยู่ รายนั้นก็คงเหมือนกัน ส่วนผมมีพี่หมออยู่ที่ไหนก็เหมือนมีน้ำท่วมอยู่เหนือปาก จะขยับจะพูดอะไรก็ดูอึดอัดไปหมด

เรานั่งเงียบกันอยู่นานมาก กระทั่ง...
 
“ซู้ดดด”
ไผ่มันตักน้ำต้มยำซดเสียงดัง ผมกับพี่หมอสะดุ้งเฮือก ผมหันไปโบกหัวมันที
 
“ห่า กินได้ทุเรศมาก”
 
“โทษที อร่อยจัด”

ผมหัวเราะ ความอึดอัดเมื่อกี้หายไปเลย
 
“วันหน้าจะลองทำให้กิน ฝีมืออาจไม่ดีเท่าพี่ฟ้า แต่จะลอง ๆ เอาสูตรมาทำละกัน”

มันพยักหน้า ยิ้มน่ารักใส่
 
หลังจากอิ่ม ผมก็ทำหน้าที่ล้างจานชาม จริง ๆ ผมพยายามให้เจ้าของบ้านล้าง แต่มันไม่ยอมทำ อ้างว่ายังเจ็บขาอยู่ โรคตอแหลกำเริบขึ้นมาทันที
 
วันนี้พี่หมอคงหยุด หลังอิ่มก็ไปนั่งดูทีวีในห้องรับแขกในขณะที่ไผ่ก็วนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวผม รู้สึกปวดหน่วง ๆ ที่ด้านหลัง ภาพบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว ผมชักไม่แน่ใจซะแล้วว่าผมฝันหรือว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ กันแน่
 
หลังจากกินข้าวอิ่มมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านแล้วออกไปแว๊นให้หายอยาก หลังจากนี้งดปาร์ตี้และเที่ยวครับ เพราะอีกสองอาทิตย์ก็จะสอบไฟนอลแล้ว 
 








 
กลับถึงบ้าน ผมก็ทิ้งตัวลงนอน สลบไปอีกรอบ ตื่นอีกทีก็เย็น กินข้าวร่วมกับพ่อแม่ หลังจากนั้นก็ทำตัวเป็นลูกที่ดี อยู่กับครอบครัว ก้มหัวให้แม่ลูบเล่น บางทีแม่ก็เบลอ ๆ ระหว่างหัวผมกับหัววันเวย์หรือทูเวย์ ลูบผิดลูบถูก บางทีลูบหัวผมแต่เรียกวันเวย์ หรือลูบหัววันเวย์แต่เรียกชื่อผมไรงี้ = = ;
 
ช่วงหลัง ๆ นี้ลูกรักของแม่กับพ่อไม่ใช่ผมกับพี่ฟ้าแล้ว แต่เป็นวันเวย์กับทูเวย์มากกว่า ทูเวย์นี่ยิ่งมาแรง เพราะมันน่ารักเรียบร้อย แถมยังแสนรู้กว่าวันเวย์เยอะ เรียกให้มาก็มา เรียกให้ไปก็ไป(ไปคาบของมาให้) ดีใจไม่เลียหน้า รักไม่แสดงออกมากเหมือนวันเวย์ที่รักใครต้องเลียหน้าเลียตาไว้ก่อน
 
พอสามทุ่มทุกคนก็แยกย้ายกลับห้อง ผมเดินขึ้นห้อง เดินไปที่โต๊ะ หยิบมือถือขึ้นมาดู ไม่ได้แตะมันเลยทั้งวัน มีเตือนข้อความไลน์เข้ามา ผมกดเข้าไปดู มีทั้งของเพื่อน ๆ และใครบางคนด้วย ผมเลือกตอบกลับของเพื่อน ๆ ก่อน บอกทักทายแล้วก็ราตรีสวัสดิ์มันเลยทีเดียว
 
ก่อนค้างนิ้วไว้ที่ข้อความของพี่หมอ จะอ่านหรือไม่อ่านดี กลัวว่าพี่หมอจะเรียกให้ออกไปหาอีก แต่ผมก็เลือกที่จะเปิดข้อความขึ้นมาอ่าน
 
‘เจ็บสะโพกไหม’
ผมขมวดคิ้วงุนงง กดส่งข้อความกลับไปถาม
 
‘หมายความว่าไง’
 แล้วผมก็นั่งเฝ้าหน้าจอไลน์ ใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นข้อความว่าถูกอ่านแล้ว
 
‘จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้รึไง’
 ผมกลืนน้ำลายลงคอ
 
นะ นี่อย่าบอกนะว่าที่ผมฝันเมื่อคืนนี้..
 
‘จำอะไร’
ผมไกด์ถามไป
 
‘ครางหวานเรียกร้องให้ฉันทำแรง ๆ ตั้งหลายครั้งจำไม่ได้เลยรึไง’
 ผมแทบทำมือถือร่วงพื้น กลืนน้ำลายลงคอ เป็นพี่หมอจริง ๆ สินะ งั้นที่รู้สึกหน่วง ๆ ที่ด้านหลัง(ที่ตอนแรกคิดว่าแฮ้งค์) กับร่องรอยบนตัวนี่…
 
‘งั้นรอยที่อยู่บนตัวผม พี่เป็นคนทำใช่ไหม’
 
‘เอ๋ ฉันหรือเปล่าน้า’ 
 
‘ไผ่บอกว่ามันเป็นคนทำ’
 
‘อื้อ งั้นก็คงเป็นไผ่มั้ง’
ผมเม้มปากแน่น ส่งสติกเกอร์ใบหน้าโกรธจัดไปหา ให้รู้ว่าหัวผมจะพ่นไฟได้แล้วตอนนี้
 
‘ไผ่มันรู้แล้วใช่ไหม’
 
‘หึ แล้วทำไมไม่ถามมันเองล่ะ’
ผมเม้มปากอีกรอบ แปลว่าไผ่มันรู้แล้ว และมันคิดว่าผมไม่รู้ว่ามันรู้
 
‘ผมจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าไผ่รู้ต่อไป พี่เลิกทำแบบนี้ซะเถอะ ให้มันจบอยู่แค่นี้ ผมไม่อยากให้พี่กับไผ่มีเรื่องกัน’
 
‘แต่บังเอิญฉันชอบมีเรื่อง’
ผมเม้มปากแน่น ออกจากหน้าไลน์นั้น คิดไปถึงหน้าไผ่
 
ไผ่มันพยายามปกป้องผมสินะ มันรู้แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อปกป้องผม ผมเลื่อนมือไปที่กล่องไลน์ เขียนข้อความไปหาเพื่อนสนิท
 
‘นอนยังมึง’
 
‘กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ’
 
‘ขอบคุณนะ’
 
‘ขอบคุณเรื่องอะไร’
มันถาม ส่งสติกเกอร์งง ๆ มาประกอบ
 
‘ขอบคุณที่รักและดูแลกูอย่างดี’
 
‘พูดไรขนลุกว่ะ รีบนอนได้แล้ว ตัวจะได้สูง ๆ’
 
‘ควาย เอ้อ งั้นแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์’
มันส่งสติกเกอร์คำว่า ฝันดีมาให้คำเดียว ผมยิ้ม วางมือถือลง บอกตามตรง ถ้าผมเป็นผู้หญิงและไม่ใช่เพื่อนมัน มันจะเป็นผู้ชายที่ผมอยากได้เป็นแฟนที่สุด แต่บังเอิญผมไม่ใช่ผู้หญิง เพราะงั้นผู้หญิงที่เหมาะสมกับมัน น่าจะเป็นพี่ฟ้า
 
แต่ก็นั่นแหละ เรื่องของความรัก เราอาจดูแค่ความเหมาะสมไม่ได้ บางครั้งความไม่เหมาะสมอาจทำให้ชีวิตรักลงตัวมากกว่าก็ได้
 
ถ้าพี่ฟ้าเหมาะกับไผ่ แล้วผมล่ะ เหมาะกับใคร…


To Be Con...

นั่นน่ะสิ แล้วน้ำฝนเหมาะกับใคร มาลงร้อยเปอร์เซ็นเตอร์ให้แล้วน้าาาาาาา เขาเป็นเด็กดี ลูบหัวหน่อยเร็ว (ลิ้นห้อย แฮะ ๆ)

ตัวอย่างตอนต่อไป :: ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} มันไม่ใช่ความรักหรอก (พี่หมอ)

“ฉันว่าตอนนี้ แกไม่ได้รักฟ้า แต่แกกำลังรักหรืออาจเริ่มชอบน้ำฝนแล้ว”
 
ผมส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ใช่หรอก ฉันชอบฟ้านะ อาจจะยังไม่ถึงกับรัก”
 
“งั้นฉันถามงี้ละกัน ตื่นนอนมาใครคือคนแรกที่แกคิดถึง”
 
หลังตื่นนอน ก็ฝนน่ะสิ
 
“แล้วก่อนนอน ใครคือคนสุดท้ายที่แกคิดถึง”
 
ก็น้ำฝนอีกนั่นแหละ
 
ผมมองมันอึ้ง ๆ จริง ๆ น้ำฝนแทบจะอยู่ในความคิดของผมแทบจะตลอดเวลา จนแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ฟ้ายืนด้วยซ้ำ

#พี่หมอจั๊ดง่าววววว
...............................................................
*ติดแท็ก #พี่หมอน้ำฝน กับ #ทาสแค้น* ในทวิตเตอร์เพื่อพูดคุยกับเกี่ยวนิยายเรื่องนี้กันได้ค่าา

เจอคำผิดสะกิดด้วยน้าาา

[boboman]

จิ้มจึกๆ

[fammi50]

อีพี่หมอโง่ววววววววววว 

[mukmaoY]

กว่าจะรู้   

[nevergoodbye]

ไม่รู้ว่ามันเป็นความรักมั้ย แต่ที่แน่ๆพี่หมอหลงฝนเต็มๆแล้วล่ะค่ะ   

[mild-dy]

 

[nammon_wk]

โอ๊ยยยย หมอแซม ทำไมเป็นแบบนี้ เอาสมองไปรักษาคนไข้หมดหรือไงเนี่ย
ขนาดหัวใจตัวถึงยังไม่รู้ว่าชอบหรือรักใคร 

[Ginny Jinny]

พี่หมอยอมรับความจริงสักทีเถอะ 

รักฝนๆ ทุกลมหายใจเข้าออกซะขนาดนี้ 

[PetitDragon]

 

[่patsaporn]

จ๊าดง่าวจริงๆ คำนี้เหมาะมาก ชีวิตมาวนเวียนกับน้องตลอด แต่ก็ปากแข็งตลอด
อยากให้หมาคาบไปแด๊กซะจริงๆ หมั่นไส้

ขอบคุณค่ะ

[evilheart]

ฉลาดเกือบทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องหัวใจและความรู้สึก

[MIkz_hotaru]

ช่วยอิพี่หมอให้หายง่าวซักทีเถอะ
หลงเค้าขนาดนี้แล้ว
 

[mam.nalok]

รออีพี่หมอเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง

[smoking]

เปลี่ยนชื่อเถอะ จากพี่หมอแซม เป็นพี่หมอซึน   

[PHA_]

รำไผ่มาก ทำไงดี งึ้ง

[hpimmc]

รู้ตัวสักทีอิพี่หมอ ไปๆ ไปรุกจีบน้องได้ละ